Fowler kiwnął w milczeniu głową Johnowi Doe, na znak, że zrozumiał. Murzyn był utalentowanym wojownikiem, może sobie poradzi w pojedynkę. A jeśli nie, ninja dokończy jego zadanie. Póki co zaś zamierzał skoncentrować się na swojej przeciwniczce. W jego dłoniach pojawiły się sztylety z łańcuchami.

Fowler i Raf wspólnie zajęli się strażniczką. Skoro John Doe czuł się tak pewnie, to niech sobie radzi sam. Najwyżej potem ninja dokończy to co on zaczął.

Jednakże sama strażniczka okazała się niełatwym do pokonania przeciwnikiem. Pierwszy zaatakował Raf, Fowler obserwował tylko jego wysiłki i czekał na dogodny moment. Powoli zbliżał się do kobiety, starając zejść z jej pola widzenia. Gdy dostrzegł odpowiedni moment, uderzył.

Ostrze sai rozorało udo kobiety, ale ona wyprowadziła w tym momencie pchnięcie prosto w serce Fowlera, którego mężczyzna cudem tylko uniknął. Jej sztylet ześlizgnął się po jego żebrze. Mimo tego Shiray Ryu zaatakował ponownie, jednakże dziewczyna zdołała zrobić unik, a jakby tego było mało na ostrze wpakował się Raf. Na szczęście skończyło się na krwawieniu i dziennikarz mógł nadal walczyć.

- Poprzedni kompan Johna był lepszy - strażniczka rzuciła kpiąco, cokolwiek to mogło znaczyć.

W tym momencie Fowler oddał inicjatywę w ręce przeciwniczki, samemu koncentrując się na blokowaniu lub unikaniu jej ataków i czekaniu na dogodny moment do ataku. Nawet dwukrotnie zablokował ciosy wymierzone w Rafa. Nie żeby było mu jakoś specjalnie szkoda tego człowieka, ale w tej walce przyda mu się jego pomoc.

Fowlera zaczęło to już irytować. Dziewczyna była dobra, naprawdę dobra. W sumie ninja nie spodziewał się spotkać w Królestwie Ziemi kogoś tak dobrego, może z wyjątkiem niektórych Lin Kuei i mnichów z Shaolin. Ale jak się okazało ruch na granicy tego królestwa jest spory i przybywa tu pełno motłochu z innych światów. Shiray Ryu nadal próbował głównie kontrować, ale jednocześnie zaryzykował nieco większe zaangażowanie przy wymierzaniu własnych ciosów.

Wreszcie jednak, gdy kobieta skoncentrowała się głównie na Fowlerze, gdy oboje zwarli się, nawzajem blokując pchnięcia sztyletów, Raf wykorzystał moment. I choć sam nadział się na zimną stal, zdołał powalić ją pięknym kopnięciem.

Ninja nie marnował czasu. Widząc, że John Doe wciąż walczy, posłał swoje dai kunai na łańcuchach, które zmaterializowały się w jego dłoniach, w stronę królowej. Ta jednak uchyliła się w ostatniej chwili i pochwyciwszy jeden z łańcuchów szarpnęła mocno, skutkiem czego zabójca poleciał do przodu i nadział się na silny podbródkowy, który posłał go na plecy.

Poderwał się jednak niemal natychmiast, choć odczuwał już zmęczenie. Wkrótce do walki przyłączył się również Raf, ale i to okazało się niewystarczającą siłą. Walczyli dzielnie, ale wkrótce szybkie ciosy kobiety posłały obu towarzyszy Fowlera na ziemię.

- Zostaliśmy sami, masz ochotę na numerek? Postaram się być delikatna - oznajmiła królowa.

Nie miał wyboru, musiał sięgnąć po swoją najgroźniejszą broń. Skoncentrował się, delikatna, początkowo słabo widoczna, zielona mgiełka otoczyła jego ciało. Oczy błysnęły jasną zielenią. Mięśnie nabrzmiały pod ubraniem. Zaszarżował na nią, był szybszy, silniejszy, ale wiedział, że ma niewiele czasu. Śmierć pożerała jego ciało w każdej sekundzie używania tej techniki.

Uderzył. I trafił! Zatopił ostrze w brzuchu kobiety! Ale to było za mało. Kolejny potężny podbródkowy spowodował, że mężczyzna poleciał do tyłu. Poczuł jak jego stopy odrywają się od podłoża, które po chwili pojawiło się pod jego łopatkami. Padł. Zielona mgiełka rozwiała się błyskawicznie. Fowler nie miał już siły by się podnieść.

Rozdzielili się. Chłopaki ruszyli w prawo, John w lewo, w kierunku Topaz. Pamiętał ją z Wyspy. Dał jej wtedy radę, tym razem jednak od dziewczyny biła pewność siebie. Uśmiechnął się ruszając do ataku. Szybko skrócił dystans biegnąc w kierunku Topaz, oddając dwa strzały, następnie zniknął w czarnym dymie pojawiając się za dziewczyną. Wykorzystując pełen pęd uderzył mocno w kręgosłup. Topaz jednak nie stała do Johna tyłem. Jego cios zszedł po bloku ledwo ją zawadzając. Królowa nie pozostał mu dłużna. Przypadła do ziemi puszczając kolejny jego cios nad głową i rąbnęła podbródkowym od dołu. Johna zatoczył się w tył. Zdecydowanie nie marnowała czasu od ich poprzedniego sparingu.
Po pierwszej wymianie zdań, John podszedł bardziej asekuracyjnie, z większym respektem przechodząc trzymając Topaz na dystans i kontratakując krótkimi prostymi uderzeniami. Defensywna taktyka sprawdzała się. Ciosy dziewczyny tonęły w jego gardzie. Ledwo miał czas zadać choć jeden cios pod spadającą na niego nawałnicą uderzeń. Kątem oka widział, że granie na czas może się nie sprawdzić. Raya radziła sobie z oboma chłopakami nad wyraz dobrze. Wychylił się na moment zza gardy gdy dziewczyna zaatakowała pewnie skracając dystans. Zaatakowała wściekłe uderzając precyzyjnie pięściami. Trzy krótkie, przerwa, dwa krótkie, kopnięcie, przerwa, ponownie trzy krótkie i lewy jak. John zręcznie zbijał wszystkie ataki i kopniaki. Gdy dziewczyna zamachnęła się by wymierzyć lewy hak, John zrobił krok do przodu uderzając czołem w nasadę nosa. Krew chlusnęła, jednak John nie ustępował. Złapał dziewczynę za głowę i pociągnął w dół, jednak nie do krocza, ale do kolana które wystrzelili w górę trafiając w szczękę. Zamroczona dziewczyna padła na ziemię, jednak dość szybko się z niej podniosła. Krążyli wokół siebie ostrożniej, z coraz większym respektem, zadając ciosy, ale żaden nie doszedł do celu. Topaz zaczynała być zirytowana defensywą Johna. Ten zaś w każdej sekundzie walczył sam ze sobą. Z chęcią padnięcia na kolana i całowania stóp królowej. Jej aura otulała go coraz szczelniej. Po dłuższej chwili chodzenia wokół siebie niczym w tańcu, John zaatakował doskoczył do przeciwnika i… zniknął w obłoku czarnego dymu. Pojawił się momentalnie z prawej strony Topaz uderzając pod postawioną wysoko gardę, prosto pod żebra. Kolejne krótkie uderzenia spadły na dziewczynę, cześć z których była w stanie zbić, ale kolejny kopniak posłał ją na deski. Wstała nieco wolniej niż ostatnio.
~ Dobrze. ~ pomyślał John ruszając do ataku. ~ Teraz, albo nigdy ~ przeszło mu przez głowę. Postawił wszystko na jedną kartę. Oczy, krtań, punkty witalne… każdy z tych ciosów mógł zabić. I każdy został sparowany. W ostatniej chwili chwycił jej włosy w garść. Topaz jednak nie przejęła się tym, szarpnięciem głowy uwolniła się i kopnięciem posłała Johna na ścianę. Wstał otrząsając się. To nie wyglądało dobrze. Kręgosłup bolał go od uderzenia, jednak nie miał wyjścia. Ruszył do ataku. Niczym berserker zalał królową lawiną ciosów. Ale ta parowała i zbijała wszystkie ataki, zupełnie jakby wstąpiły w nią nowe siły, by na koniec znaleźć lukę i uderzyć hakiem. Siła ciosu rzuciła Johnem o sufit, gdy rąbnął na podłogę zdołał jeszcze zobaczyć opadającą na twarz stopę zanim świat wokół niego zgasł.