Redakcja The Times-Picayune, ranek

- Tu jest rzetelne dziennikarstwo szefie. - Sebastienne przesunął po biurku numer Huntera poświęcony zmarłemu.
Nawet prywatnie nie zwracał się do ojczyma po imieniu stosując grzecznościowe “Mr Woodbridge”, w pracy tym bardziej brnął w oficjalność relacji.
- Tu jest wszystko, możemy robić przedruki… Więcej drążenia, szczegółów niż tutaj? - Puknął palcem w miesięcznik. - To może oznaczać odkrywanie pewnych niewygodnych faktów. Romanse, nielegalne transakcje, drugie dna działalności filantropijnej. - Lovell skrzywił się lekko i podrapał po skroni. - Bez tych udziwnień, z publikowaniem wprost, z nazwiskami i rzetelnym who’s’who, to zrobimy sobie wrogów. A kim jest wróg gorszy niż ktoś bogaty i wpływowy? Bogata i wpływowa kobieta…

- Sebastienne, dlaczego z góry zakładasz, że kryją się za ich działalnością jakieś szwindle. Najpierw sprawdź to, a potem będziesz wydawał opinię. Korzystaj z wszystkich dostępnych źródeł. - Wskazał na Huntera. - Idź do archiwum i do biblioteki jeśli trzeba. Co do przedruków sprawdzaj te informacje, które znajdziesz w gazetach. To kłamcy. Wiedzą tylko jak podawać niesprawdzone rewelacje. Brukowe przecieki weryfikuj. Zyskamy wiarygodność ośmieszając nie sprawdzone fakty drukowane przez brukowce i Ballarda.
Lovell tylko skinął głową nie odzywając się, bo i nie było sensu rozwodzić się nad dziennikarskimi fuszerkami “Crusadera” i “Crescenta” lub niechęcią Johna do konkurencji w postaci “Itemu”. Przewidywał zresztą, że to dopiero wstęp.
Nie mylił się.

- Jedź do firmy Blackwood Oil Company - kontynuował Woodbridge. - Tylko uważaj na Roberta Raynoldsa typowy południowy konserwatysta (poczytaj jego wywiady dla Item’a). to teraz najważniejszy człowiek w tej firmie. Raynolds może ci utrudniać zbieranie informacji, dlatego nie mów mu że jesteś z Picayune. Lepiej byłoby pogadać z tym drugim wspólnikiem Blackwooda. Hunt to ich główny inżynier, tylko że to człowiek który nie lansuje się w prasie. Siedzi w tych swoich maszynach i ciężko będzie do niego dotrzeć. Pogadaj z maszynistami i mechanikami z naszej drukarni. Oni go znają.
- Ci cisi i nie rzucający się w oczy zazwyczaj okazują się bardziej interesujący. - Sebastienne uśmiechnął się lekko, kolejnym kiwnięciem głowy deklarując zamiar wykonywania poleceń.

- Ty możesz nie pamiętać Winstona Russella, to był świetny dziennikarz śledczy zajmował się trudnymi tematami: malwersacje, ustawiane przetargi i wszystkie te brudne sprawy. Lubił to, taki prawdziwy idealista. Działał jako freelancer, ale często u nas publikował. Mafia go załatwiła. Słyszałem plotki, że węszył wtedy wokół interesów Raynoldsa. Ta sprawa podobno go utopiła, ale nie ma na to dowodów. Wiesz, że ja nie zajmuje się takimi sprawami.
- Wiem - Szwajcar po raz trzeci kiwnął głową starając się nie pokazać po sobie jak odebrał informację o Russellu.

- Na początek przygotuj te dwa teksty o jego kobietach. Jeśli rzeczywiście dotrzesz do brudów to przynieś mi te informacje. Wtedy zastanowimy się, co z tym zrobić. Nie chcę ośmieszyć zmarłego Blackwooda, ani tych kobiet w przeciwieństwie do tych gnid z Item’a. Obie panie Blackwood pewnie wiedzą, żeby nie gadać gównianymi gazetami. Gdy będą chciały sprostować spekulacje i pomówienia nasze łamy są dla nich otwarte.
- O ile zechcą preferować Picayune… Co by nie mówić o Ballardzie, to jego prasa jakąś pozycję jednak ma.
- Nie tylko prasa. Kupili na wyłączność stację radiową. Pewnie wiesz. Te ich brednie mogą teraz docierać do analfabetów. To jest prawdziwa tragedia. Ale my też musimy mieć rozgłośnie. Radioodbiorników jest coraz więcej. Umówiłem się na wstępne rozmowy z Aldissem. Zobacz - John wyciągnął z szuflady wycinek z katalogu.

- Ale wracając do Blackwoodów. Panienka Milli to kobieta nowego pokolenia pewnie nie pójdzie do konserwatystów z Itema, którzy szydzili z jej przyjaciółki pilotki. Nie znam poglądów społecznych i politycznych pani Deanny. Na ten temat mógłbyś się coś dowiedzieć.
- Od tego zacznę. Lepiej uprzedzić w jej przypadku “Item”. - Sebastienne przeczuwając koniec audiencji wstał i zebrał marynarkę z poręczy fotela.

- Jeśli coś tam jest to może puścimy to tak jak chcesz, bez nazwisk w twoim stylu. Ale nie ciesz się pójdę na to ustępstwa tylko ze względu na twoją matkę. Liczę, że mnie nie zawiedziesz.
Lovell stał przez chwilę patrząc na Johna. Nie było po nim widać żadnej radosnej reakcji na tę furtkę dającą nadzieję, iż mógł będzie opisać artykuł tak jak lubi.
- Nie chcę żadnych ustępstw ze względu na matkę - powiedział w końcu powoli, starając się aby w jego tonie nie było znać irytacji.
- Rozumiem, nie będę przed Tobą ukrywał, że ona przychodzi i prosi. Daj mu ten materiał, ten temat. Wiem, że chciałaby dla ciebie jak najlepiej, ale w redakcji jest pewna hierarchia.
- Porozmawiam z nią o tym. - Sebastienne pokręcił głową z lekką rezygnacją. Zdecydowanie nie chciał ciągnąć tego tematu.
Skierował się ku drzwiom.
- Będę informować o postępach - dodał wychodząc.

Maison de Lovell przy Exchange Passage, późny ranek

Francoises Lovell jeszcze spała, co wnioskować można było po ciszy panującej w domu zamiast tonów muzyki klasycznej dobiegających z wysłużonego adaptera. Ukochane przez nią dźwięki szczególnie Bizeta i Vivaldiego w ciepłe i spokojniejsze niedziele dobiegały nawet do Canal street i Rue d’Iberville, gdy Francoises zabierała adapter na taras aby towarzyszył jej w czasie wygrzewania się na słońcu przy dobrej książce. W ciepłe acz bardziej ruchliwe, powszednie dni, muzyka rzecz jasna nie przebijała się przez harmider aż tak daleko i klasyczna muzyka słyszana była jedynie przez najbliższych sąsiadów, nielicznych przechodniów tej niewielkiej uliczki, oraz klientów sklepu Abrahama O’Connora.

Francoises stoczyła z Sebastiennem istną epicką walkę o parter domu. Logiczne argumenty wskazujące iż nie potrzebują tak sporego domostwa, rozbijały się niczym o ścianę. Wcześniej, niedługo po ściągnięciu rodziny z Berna, może i dom św. pamięci Bertranda Lovella tętnił życiem, ale gdy matka i siostra Sebastienne’a powychodziły za mąż i wyprowadziły się do mężów, a Wilhelm właściwie przestał w domu bywać, trzypoziomowe domostwo jedynie dla dwójki było zbyt duże i drogie w utrzymaniu.

“Kropla drąży skałę” i Francoises w końcu skapitulowała. Parter został wynajęty niejakiemu O’Connorowi, który otworzył tam sklep, nawet nieźle prosperujący. Czynsz jaki płacił nie był oszałamiający, ale starczało i na utrzymanie budynku i na drobne wydatki, choć nie na tyle, aby Lovell mógł sobie pozwolić na rzucenie pracy i poświęcenie się do reszty pisarstwu.
Abraham od dłuższego czasu drążył aby renegocjować umowę i włączyć do wynajmu piwnicę, ale tu Francoises i Sebastienne byli już zgodą koalicją mówiącą kategoryczne “nie”. Sklepikarz wielokrotnie argumentował iż pomieszczenie to stoi przecież kompletnie puste, a on zrobiłby z niego magazyn i coraz to nowe odmowy utwierdzały go w osobistym przekonaniu, że ma tu do czynienia ze zwykłą złośliwością dwojga Lovell’ów.

W powietrzu unosił się delikatny zapach opium tłumaczący ciszę. Dziennikarz wątpił aby obudziła się przed południem i nie przeszkadzało mu to. I tak wpadł do domu jedynie na chwilę, aby odświeżyć się i przebrać po obiedzie u ojczyma, wieczorze w Tortorich's i nocy w pracy. Choć wciąż był w całkiem eleganckim stroju, to ewentualne spotkanie w tym stanie z osobą pokroju Deanny Blackwood nie byłoby zdecydowanie w pierwszej setce dobrych pomysłów. Nieogolony i wczorajszy ściągnął marynarkę, oraz wygniecioną koszulę i zaczął grzać wodę na kawę, oraz do umycia się. Poranny chłód zmusił go do włożenia lekkiego swetra, a gdy wciągnął go już na siebie sięgnął po gazetę.
“Morning Tribune”.

Większość tego co Woodbridge mówił o Itemie było prawdą, choć okraszoną niechęcią, która wyolbrzymiała pewne rzeczy. Dziennik Ballarda miał swoją renomę i dobrze było sprawdzać co u konkurencji piszczy. Miał zamiar wysłać Jenny po gazetę i poczytać co chłopcy z Union street wysmarowali o Blackwellu, czekając na przybycie Johna do redakcji, ale zrezygnował nie chcąc świecić ojczymowi Morning Tribune w oczy. Zanim jednak pogrążył się w lekturze jego wzrok powędrował na biurko, ku aparatowi telefonicznemu.

Zgodzi się spotkać czy nie?
Kobieta tej klasy co Deanna Blackwood, w tak ciężkim dla niej momencie.
I reporter gazety.
Zrozumie, czy rzuci słuchawką z odrazą przyrównując do szakala?

Patrzył długo na telefon zastanawiając się jak poprowadzić rozmowę. W końcu wybrał numer.
Po chwili usłyszał dźwięk połączenia, a potem żeński głos powiedział:

- Słucham. - nic więcej nie padło.
- Dzień dobry, nazywam się Sebastienne Lovell, czy mógłbym rozmawiać z panią Deaną Blackwood?
- Słucham - zniecierpliwienie w głosie wzrosło o 1 punkt.
- Chciałbym złożyć kondolencje, ale wiem jak banalnie to brzmi, szczególnie przez telefon. W każdym razie przykro mi… - powiedział ostrożnie dobierając słowa. - Jestem dziennikarzem The Picayune, czy mógłbym liczyć na krótką rozmowę?
Milczenie w słuchawce trwało kilka sekund.
- Mój mąż bardzo szanuje… - załamanie głosu - szanował pańską gazetę. Jakie tematy chciałby pan poruszyć?
- W dzisiejszym wydaniu widnieje mój artykuł o pani mężu, ale był on… był człowiekiem zdecydowanie większego formatu niż ktokolwiek inny w Nowym Orleanie - Sebastienne nie zmienił tempa mówienia. Choć chciał przekazać wiele, to nie chciał zasypać kobiety słowotokiem.
- Oczywiście - kobieta potwierdziła jego słowa, jakby mówił o powszechnie znanym fakcie.
- Filantrop, ludzie go lubili, mamy zamiar przedstawić go szerzej, ku pamięci na jaką zasłużył. - Chwila zawahania. - Ale i nie tylko jego. Rodzinę. Panią, jego córkę, chciałbym porozmawiać o tym jaki był prywatnie, a od kogóż mógłbym dowiedzieć się tego jak nie od żony. Obiecuję, że nie zajmę dużo czasu.
Znów chwila milczenia.
- Howard szanował swoją prywatność… - zaczęła z wahaniem. - Ale zależy mi, żeby kontynuować jego dzieło. Dobrze wiem, że bez pomocy prasy, sprzyjającej mi i jemu prasy, to się nie uda. Spotkam się z panem.
- Wunderbar! Jestem niesamowicie zobowiązany. Jestem również do dyspozycji. Wiem, że może mieć pani wiele spraw... Proszę wybrać czas i miejsce, a dostosuję się do tego.
Znów chwila milczenia. Pani Blackwood najwyraźniej coś rozważała.
- Spotkajmy się w New Orlean Sanitarium - zaproponowała w końcu. - Za godzinę?
- Do zobaczenia zatem.

Sebastienne siedząc patrzył na milczącą słuchawkę trzymaną w dłoni.
Uśmiechnął się do siebie i zaczął szykować się do spotkania.

Przypadek.

Howard Blackwood zaczął obawiać się o swoje życie na tyle, by zmienić zapisy w testamencie i wynająć ochroniarza - Trumana Butlera. Następnie przypadkiem umiera na zawał serca. Także przypadkiem, zamiast wezwać służby porządkowe, jego towarzysze wiozą go do lekarza z psychiatryka - Andrew Morozowa przypadkowo wtedy, gdy chleje z bratem będącym chirurgiem - Antonem Morozowem. Przypadkiem chirurg Związku Radzieckiego znika, a pierwszy brat nic nie pamięta. Zupełnym przypadkiem ginie także Alex Martino zastrzelony, oczywiście, całkowitym przypadkiem. Następnie w wyniku nieszczęśliwego splotu okoliczności, rzec można przypadkiem, samochód zostaje ostrzelany. Przypadkiem także znika ochroniarz i zagadkowy towarzysz trójcy Blackwood-Martino-Butler. Nie wspominając o tym, że również przypadkiem kierowca samochodu Luigiego Giordano znika.

Sprawa śmierdziała jak gówno moczymordy po jabolu w niepranych gaciach i widać to było na pierwszy rzut oka. Papuga nie był śledczym i bardzo dobrze. Musiał też przywyknąć do tego, że to nikt inny niż Raymond był najwyższym kapłanem i bogiem sprawy śmierci Blackwooda, a komisarz ani nawet prezydent czy sam Bóg nie mają tu nic do powiedzenia.

Odszedł bez słowa z miejsca, w którym jeszcze przed chwilą stał z przełożonym i prawnikiem. Wydobył papierosa, którego zapalił. Zaciągnął się i wypuścił dym ze zmrużonymi oczami w drodze do wraków. Jeszcze chwila i pozacierają mu wszystkie tropy. Część z nich stracił bezpowrotnie, gdy zdecydowali się przywieźć auta tutaj zamiast zostawić je na miejscu. Zwisało detektywowi na ile czasu ulica musiałaby być wyłączona. Nie jedyna to trasa, ludzie przez jakiś czas mogli jeździć naokoło. Zawału ani kulki by nie dostali przez to.

- Przejmuję sprawę.

Krótkie warknięcie spowodowało, że młodsi policjanci popatrzyli po sobie, a następnie szybko oddalili się z podkulonymi ogonami. Prawidłowo. O'Connor zawsze pracuje sam. Jednak, zamiast oddać się oględzinom, przygryzł w zamyśleniu pociemniały już filtr.

Blackwood nie wprowadził klauzuli do testamentu bez powodu. Nie do końca ufał jednemu ze spadkobierców, lecz najprawdopodobniej nie miał żadnych dowodów na to, że ta osoba aktywnie podejmuje temat jego śmierci. Nie zdecydował się zatem na trwałe wykreślenie w obawie o bezpodstawność oskarżeń. Ewentualnie doskonale wiedział, że ktoś bliski dybie na niego, lecz z uwagi na stopień zażyłości relacji z jego strony nie zdecydował się na usunięcie z ostatniej woli. Może licząc na zmianę.

To była pierwsza, lecz niejedyna hipoteza. Choć najbardziej optymistyczna. Ktoś mógł wrabiać żonę lub córkę denata, co oznaczałoby całkowitą zmianę motywu. Warto mieć tę ewentualność na uwadze, a testować pierwszą opcję.

Jakkolwiek by nie było, O'Connor miał zamiar rozpieprzyć gniazdo szerszeni, a tym samym narazić się mordercy. Już się nie mógł doczekać.
Przydepnięciem buta zgasił wyrzucony niedopałek papierosa.

Czarny Duesenberg model J ze składanym dachem należący do Luigiego Giordano był pięknym samochodem. Przynajmniej jeszcze przed zderzeniem czołowym, bo teraz... zależy z której strony spojrzeć.
Z drugiej strony znajdował się również czarny Cadillac V-16 Howarda Blackwooda z podobnymi uszkodzeniami przedniej części.

Raymond zajrzał do środka pierwszego z nich przez otworzone drzwi. Kokpit w wyniku silnego uderzenia przysunął się do foteli kierowcy i przedniego pasażera, ale nie na tyle, by spowodować u osób znajdujących się wewnątrz znaczne obrażenia bądź zgon.
Zaklinowany pod pedałem hamulca znajdował się elegancki, męski but rozmiaru 42. Na tylnym siedzeniu leżały rozgniecione płatki róż. O'Connor otworzył tylne drzwi. Płatki znajdowały się również na podnóżku. Obszedł samochód i otworzył schowek. Rewolwer Colt Detective Special z pełnym bębenkiem oraz numerami. Będzie musiał sprawdzić tą broń.

Pozamykał wszystkie wejścia i przysiadł na krzywej masce Cadillaca analizując zebrany materiał dowodowy poza rewolwerem. Z całą pewnością nie była to broń, z której zabito bankiera.
But kierowcy, najprawdopodobniej mężczyzny, ugrzązł pod pedałem hamulca razem ze stopą w wyniku zderzenia. Próba wyswobodzenia się zaowocowała wydobyciem nogi, ale nie obuwia. Straty nie zauważył w wyniku szoku lub nie miał czasu zmuszony do szybkiej ucieczki.
Na tylnym siedzeniu przewożono kwiaty bądź siedziała tam osoba przewożąca je. Niewykluczone, że kobieta.

Na miejscu wypadku nie było śladów hamowania, więc Luigi musiał się spić, zaćpać, zasnąć za kierownicą albo celowo doprowadzić do zderzenia. Pijani i narkomani zwykle pozostawiają po sobie ślady czasowo mając w dupie czystość. Przez to często zostawiają burdel lub przynajmniej okruchy swojej działalności. Samochody zderzyły się jednak na łuku. Ciężko we właściwym miejscu wchodzić w zakręt podczas łapania komara. Zatem Luigi był kretynem, który używa do akcji własnego, drogiego auta.

Do Raymonda nie przemawiała ta hipoteza. Skłaniał się ku teorii dwóch właścicieli także z innego powodu. Płatki. Po co wozić badyle na akcję?
Gdy tylko dorwie Giordano potwierdzi bądź obali tę hipotezę.

Miała ona jednak ciekawe konsekwencje w postaci pytania: dlaczego właśnie ten samochód? Może chodzić o próbę wrobienia Luigiego albo z niewyjaśnionego powodu celem był kosztowny samochód sam w sobie.

Wstał i splunął odsuwając się od auta, by uzyskać szerszą perspektywę.

Cadillac V-16 był znacznie bardziej zniszczony. Stuknięty z lewej, podziurawiony z prawej. Tylne drzwi i nadkole oberwały z Tommy Guna M1921. Tam też było najwięcej śladów krwi oraz największy burdel. W jednym miejscu leżał kluczyk z wygrawerowaną literą B, okulary w szylkretowej oprawce i grubych szkłach, pęknięte po cięciwie lusterko oraz portfel.

Mało brakowało, a O'Connora jasny chuj strzeliłby na miejscu.
Rzucił akta na dach i zaczął je wertować w poszukiwaniu lokalizacji przedmiotów. W większości nie znalazł. Zauważył jednak, że dwójka debili wpisała lokalizację lusterka w obu samochodach. Cud! Bilokacja! Jebane lusterko ojca Pio!

Natychmiast spojrzał na nazwiska osób sporządzających protokoły. Rosenberg i Fallucci. Zamknął teczkę. Musiał zapalić albo skręci dwa karki, dwóm policyjnym nierobom w otoczeniu świadków z całej komendy. Każdy sąd go uniewinni.
Porozmawia sobie z nimi.

Portfel wydobył przez wybitą szybę. Popularny, raczej niedrogi model z banknotem 500 dolarowym w środku oraz czterema wizytówkami: pizzeria "Vito's" oraz dopisane z tyłu "Done"; salon fryzjerski "Fashion", Abigail Towns z adresem i dopiskiem "I Love you!!!"; Silver Society, lecz tutaj już nie było adresu, a jedynie logo i cyfra 33 oraz "House of the Pink Garter" z adresem.

Raymond podrapał się po twarzy i jeszcze raz spojrzał w akta. Wpisali 6 wizytówek, natomiast on widział 4. W tej chwili był całkiem przekonany, że musi kogoś pierdolnąć. Wszedł do budynku, gdzie zatrzymał przechodzącego posterunkowego Wilsona.

- Rosenberg i Fallucci. Powiedz im, z łaski swojej, żeby tu przyszli. Na. Jednej. Kurwajegomać. Nóżce.

Odwrócił się wracając na parking policyjny.
Według dokumentów portfel znaleziono poza autem podobnie jak dwójkę połamanych denatów. Zgodnie z przedstawieniem sprawy przez Farquade'a, w kieszeni marynarki Blackwooda znaleziono akt zgonu, zaś w piersi Martino dwa otwory na wylot pozostawione przez Colta M1911 .38. Najprawdopodobniej z niewielkiej odległości.

Podobno uszkodzone kości były wynikiem wypadnięcia Balckwooda i Martino z samochodu, natomiast dwa ciała znaleziono blisko siebie, co sugerowało, iż po śmierci zostały przemieszczone.

Sprawdził drzwi od wewnętrznej strony i tym razem usiadł na masce Duesenberga. Niby wszystkie szyby w samochodach były wybite, lecz wewnątrz znajdowało się niewiele odłamków. Teoretycznie wydawało się to potwierdzać hipotezę o wypadnięciu, lecz O'Connorowi coś w niej nie pasowało.

Blackwood oraz Martino nie siedzieli na fotelu kierowcy z oczywistych względów. Byłyby one mniej oczywiste, gdyby do kolizji doszło na prostej drodze. Wtedy można było zablokować pedał gazu oraz kierownicę, po czym wyskoczyć w odpowiednim momencie. To jednak był zakręt, więc martwym byłoby trudno byłoby tego dokonać. Żaden z nich nie siedział także z tyłu po prawej, ponieważ Blackwood nie miał ran postrzałowych, zaś Martino miał je w niewłaściwym miejscu. Nie wspominając o tym, że pochodziły z zupełnie innej broni.

Ranny został zatem Butler albo czwarty do brydża. Musiał solidnie oberwać, bo było dużo krwi.
Drzwi od wewnętrznej strony nie były uszkodzone, więc żadne z ciał nie uderzyło w nie na tyle mocno, by je otworzyć i w ten sposób wypaść. Mogły to zrobić wyłącznie przez przednią szybę. W najlepszym wypadku mogło się tak stać tylko z jednym mężczyzną. Wtedy jednak, przy zderzeniu czołowym, widząc rozbite dwie przednie szyby, najpewniej wpadłby do środka pociągając za sobą odłamki. Tych jednak nie było w środku zbyt wiele.

Martino natomiast został zastrzelony poza samochodem. W ciele były rany wylotowe, natomiast na siedzeniach brak było otworów po kulach z Colta.

Okulary musiały należeć do nieznanego osobnika. Raymond zakładał, że ochroniarz i szofer w jednej osobie nie był kretem potrzebującym denek od butelek, by lepiej widzieć.

Oględziny wraków rozjaśniły nieco sytuację, dzięki czemu detektyw mógł uszeregować ją w kolejności chronologicznej w mniejszym bądź większym stopniu.

Pierwsza była śmierć Blackwooda. Trzech towarzyszących mu mężczyzn przywiozło go do lekarza. Jakiś czas później zatrzymali się w bliżej nieokreślonym miejscu nie wiadomo po co. Martino wysiadł i zarobił dwie kulki z bliska. Pozostała przy życiu dwójka odjechała.
Nastąpiło zderzenie czołowe ze skradzionym samochodem Luigiego Giordano. Trupy pozostały na miejscu, nie wypadły. Butler i X, jeden z nich mocno ranny, opuścili Cadillaca podobnie jak osoby znajdujące się we wnętrzu Duesenberga. Kolizje zwykle nie wybijają wszystkich szyb, szczególnie tylnych, więc obstawiał, że ktoś im w tym pomógł. Najpewniej od wewnątrz, skoro było tam względnie niewiele szklanych odłamków. Ktoś też wyciągnął dwa ciała oraz portfel. Bynajmniej nie w celu rabunkowym, ponieważ wewnątrz znajdowało się 500 dolarów. Ćwierć dobrego samochodu.

W tej hipotezie było mnóstwo luk. Nie wiedział kiedy nastąpiło zderzenie, strzelanina ani kiedy skatowano zwłoki obu mężczyzn. Nie był w stanie określić do kogo należał portfel czy też jakiegokolwiek szczegółu dotyczącego kluczyka.

Na parking policyjny weszło dwóch funkcjonariuszy. O'Connor zapalił papierosa i pokazał im dłoń.
- Ile palców widzicie?

- Cztery - odparł niepewnie Rosenberg wietrząc podstęp. Raymond otworzył portfel.

- Ile widzicie wizytówek?

- Do czego...

- Ile?

- Cztery - odparł Fallucci zamiast swojego towarzysza. Detektyw powoli wydmuchnął dym z płuc wpatrując się w stojących przed nim ludzi, ponownie włożył papierosa do ust, otworzył akta i podsunął im pod nos wskazując palcem konkretne miejsca na dokumentach.

- Ile jest w protokole? Sześć. Lusterko jest jednocześnie w dwóch miejscach. Gdzie, do kurwy nędzy, było lusterko. Konkretnie. Gdzie leżał kluczyk i okulary. Też konkretnie. Ile było wizytówek?

Zaciągnął się. Nie czekając na odpowiedź raz jeszcze otworzył drzwi Duesenberga, by przyjrzeć się dokładniej płatkom róż. Nie znaczyło to, iż nie słuchał dwójki policjantów. Chciał przyjrzeć się ich barwie oraz uszkodzeniom, by określić czym zostały zgniecione. Najpewniej ktoś usiadł przynajmniej na tych znajdujących się na siedzeniu, lecz musiał to potwierdzić bądź obalić.

Ponownie zajrzał również do Cadillaca, by określić czy przednie fotele były uszkodzone uderzeniem od tyłu. Poświęcił również chwilę wgniecenia w karoserii po stłuczce z lewej strony. Być może została tam farba z karoserii drugiego samochodu. Niewiele to informacji, ale przynajmniej pojawiłyby się dane odnośnie koloru samochodu.

Siedział z założonymi na biurku nogami wsłuchując się w sygnał połączenia napływający ze słuchawki przy uchu. Postanowił być miły. W końcu to żona jego znajomego.

- Francesca Giordano, słucham?

- Dzień dobry, detektyw Raymond O’Connor. Poszukuję pani męża. Czy jest w domu lub wie pani gdzie się teraz znajduje?

- Co? - zdziwiła się - Co? Ja mu kurwa, ja mu nogi z dupy powyrywam. Jak tylko wychyli łeb z tą parszywą blizną. - w słuchawce coś zadzwoniło metalicznie pewnie było to uderzenie gara o podłogę. Dwadzieścia cztery sekundy ciszy i miarowy szloch.

- Nie wiem gdzie jest Luigi. - pociągnięcie nosem przerwane uderzeniem słuchawki.

- Bądź tu miły - mruknął do siebie także odkładając słuchawkę. Nie zamierzał dzwonić od razu, ale też nie miał czasu na długie oczekiwanie. Dał sobie minutę, by żona gangstera nie była pewna kto dzwoni. W tym czasie ułożył listę rzeczy do zrobienia.

Musiał prześledzić raporty z doniesień o strzelaninach z czasu, w którym zginęli Blackwood i Martino, oddać rewolwer do sprawdzenia, sprawdzić raporty, a następnie obdzwonić szpitale w poszukiwaniu przyjętych pacjentów z ranami postrzałowymi, odwiedzić koronera i zatargać go do kostnicy, by jeszcze raz przyjrzał się ciałom, szczególnie złamaniom, nie zapominając o pytaniu odnośnie substancji zdolnej zatrzymać akcję serca. Niekoniecznie w tej kolejności.

Ponownie wykręcił numer do domu rodziny Giordano. Tym razem jednak nikt nie odebrał.
- Zupełnie nie wie jak gadać z policją.

Na białą koszulę narzucił marynarkę, wyszedł i zamknął gabinet. Po drodze oddał znaleziony rewolwer do dokładnego sprawdzenia. Wyjechał z parkingu policyjnego.
Celem była pizzeria "Vito's", ale zamierzał zatrzymać się po drodze w kilku punktach i zapytać informatorów o Butlera oraz Giordano. Nikt nic nie wiedział, ale O'Connor dokładnie opisał szofera Blackwooda wraz z jego imieniem i nazwiskiem. Niech informatorzy zaczną szukać. Luigiego znajdzie na własną rękę.

Jeśli niczego nie dowie się w pizzerii, to złoży wizytę jego żonie. Osobiście.

Zły czas, tuż po wypadku Blackwooda, a co za tym idzie śmierci ukochanej osoby? Czy też może paskudny charakter Deanny? Lovell miał mieszane uczucia i nie potrafił jednoznacznie ocenić tej rozmowy. Wypadek z fortepianem rzecz jasna nie pomógł, ale był jedynie dodatkiem do nieudanego wywiadu z jedną z dziedziczek imperium finansowego neworleańskiego filantropa.

Wyjął z wewnętrznej kieszeni marynarki swojego niemieckiego AGFA Memo i zrobił kilka zdjęć zniszczonego samochodu po czym zamyślony, skierował ku budynkowi. Powoli idąc z powrotem ku wejściu do New Orlean Sanitarium Sebastienne zapisywał coś ołówkiem w swoim notatniku.

- Czy jest szansa na spotkanie z dyrektorem? - spytał pielęgniarki, która pomagała kierowcy Deanny.
- Na spotkanie z dyrektorem nie ma szans. Nie w tej chwili - dodała pielęgniarka. - O już jadą.
Wskazała ręką w stronę nadjeżdżającego samochodu policyjnego. Policjanci wysiedli z auta i poza krótkim zlustrowaniem Lovella i pielęgniarki. Nie zaszczycili ich uwagą. Podeszli do auta i zaczęli rozmawiać między sobą. Jeden został i coś zawzięcie notował. A pozostałych trzech gliniarzy weszło do głównego budynku szpitala.

- Dyrektor nie wspominał panu, że nasz psycholog strzelił sobie w głowę. Taka tragedia.
- To rzeczywiście straszne… - Lovell nie udawał wstrząśniętego, bo w jakiejś części faktycznie takim był. - Coś mogło wskazywać, że to zrobi? Zachowanie? Przecież ludzie nie robią takich rzeczy ot tak panno…, ehm... Lovell, Sebastienne Lovell. - Wyciągnał ku kobiecie dłoń.
- Aby Michon - przedstawiła się pielęgniarka - No wie pan. Ja go nie lubiłam, choć może nie powinnam tego mówić o zmarłym. Dziwny był. Obcokrajowiec. Przyjechał z Rosji. Nie mogłam z nim znaleźć wspólnego języka, choć mówił płynnie po angielsku. Nie wiem, dlaczego dyrektor go przyjął. W sumie nie pracował u nas długo. Może pół roku. Tak się dziwnie na mnie patrzył jakby z obrzydzeniem. Trochę taki dziwak. No cóż, ale muszę już iść bo siostra oddziałowa już na mnie z okna patrzy morderczym wzrokiem. Do widzenia, panie Lovell.
- Panno Aby, z ręką na sercu mogę rzec, że jeżeli patrzył na pannę z obrzydzeniem, to winien zamienić się miejscami z którymś ze swoich pacjentów. - Sebastienne uśmiechnął się lekko. - A potrzeba odejścia stąd narazi pannę nie na gniew oddziałowej, a potrzebę chodzenia tam i z powrotem. - Wskazał na policjantów. - Była panna świadkiem, jestem pewien, że ci gentelmani, zaraz zechcą z panną porozmawiać, ja zaś chciałbym spytać jeszcze o jedną rzecz, nim to nastąpi. Czy w waszym szpitalu praktykuje się zatrudnianie osób do specjalnej oprawy na pogrzeby osób… zapomnianych. Tych o które nie upomina się rodzina?

Aby uśmiechnęła się w odpowiedzi na uśmiech i komplement.
- Tak. Pewnie będzie sporo kłopotu z gliniarzami. Mój ojciec… - coś stuknęło przy samochodzie, który oglądał gliniarz. Pielęgniarka zreflektowała się, że miała się spieszyć, ale wrodzone gadulstwo trzymało ją przy słuchającym każdego słowa Lovellu.
- Tak te pogrzeby osieroconych pacjentów to tak tradycja. Funerales. Zawsze była tu oprawa muzyczna. Jeden z naszych starych pacjentów tak lubił te oprawy z trąbką albo i orkiestrą, że zapisał niezłą sumkę, aby ta tradycja była nadal kontynuowana w szpitalnych pogrzebach. No ostatnio to grał tu taki trębacz ale przeprowadził się do Chicago i szukają kogoś na jego miejsce. A przed nim był tu taki pianista Johnson, ale ten też wyjechał do Houston. A nieraz zamawiali i płaczki, albo pieśniarki, aby odśpiewały psalmy i jakieś requiem. No, ale kto wie czy to nie zbytek i fanaberia. Mniejsza z tym. Do widzenia panie Lovell. Przyjemnie pogadać, jak ktoś nie wcina się, kiedy opowiadam. No zmykam - pożegnała się i zniknęła w budynku szpitala.

Dziennikarz patrzył za nią chwilę i zanotował coś w notatniku.
Spojrzał na gliniarza badającego wrak samochodu. Z dyrektorem szans spotkać się dziś nie było, ale przecież jutro też miał być dzień. Sebastienne nie miał narzekać na brak roboty tego popołudnia. Policjanci, pracownicy szpitala... każdy mógł mieć jakieś informacje na temat Blackwooda lub tego co tu dziś zaszło.

Mili wyszła z samochodu i grzecznie przywitała mężczyzn. Gdy usłyszała przedstawiającego się Jonasa White, uśmiechnęła się nieśmiało, po czym spojrzała na niego smutnymi okrągłymi oczami

- Mr. White, bardzo miło mi poznać, brata sekretarza mojego wuja, który tak dużo mi pomógł w tym trudnym czasie - westchnęła boleśnie - oczywiście, chętnie z Panami porozmawiam, ale sami widzicie, że to nie jest najlepszy czas i miejsce na takie rozmowy…

- Ma pani rację to niefortunny moment. - przyznał Milli rację Jonas White. - Droga pani przejazd nie jest dobrym miejscem na spotkanie z tak uroczą osobą. A widzę pani się spieszy. Tak więc nie będziemy pani zatrzymywać.

Jonas uśmiechnął się przyjaźnie. Tymczasem drugi dziennikarz pomógł panu Norrisowi przekonywać kierowcę i już po dwu minutach droga była wolna.

- Kiedy i gdzie moglibyśmy się spotkać, aby spokojnie porozmawiać? - zapytał na odchodne Jonas White, który był znacznie mniej czarujący niż brat.

- możemy umówić się telefonicznie, na termin spotkania - powiedziała z lekkim wahaniem w głosie - samo Pańskie nazwisko otwiera panu drzwi w domu mego ojca. - zacisnęła oczy chcąc zapobiec napływowi łez - rozumiem, że chcecie Panowie porozmawiać o papie i jego osiągnięciach?

- Tak. Oczywiście. O wybitnych ludziach jak pani ojciec nie należy zapominać. Chcemy przypomnieć mieszkańcom jego dokonania, fundacje i akcje charytatywne. Ale widzę, że pani jeszcze nie otrząsnęła się z szoku. - sięgnął po chusteczkę do marynarki. Widząc, że Milli jest bliska płaczu zmienił ton z oficjalnego na przyjacielski.

- Przepraszam, że tak panią nachodzimy, ale naczelny wydał polecenia i chce mieć ten materiał jak najszybciej. To straszny choleryk. No, wie pani… A my nie chcemy wylecieć z pracy.

Mili mocno zacisnęła chusteczkę w dłoni, która drżała jeszcze gdy powiedziała
- mój papa nigdy nie pozwoliłby, ażeby ktokolwiek miał nieprzyjemności z jego powodu - pociągnęła nosem - a już na pewno nie wtedy gdy mógłby temu zapobiec… Oczywiście pomogę Panom, w takiej sytuacji. Nie ma potrzeby, aby dziś pojawiło się więcej nieszczęścia. Ile macie Panowie czasu? W czym mogę Wam pomóc?

White sięgnął do torby którą trzymał na ramieniu i wyciągnął plik notatek.

- Zrobiliśmy już research na temat instytucji i wsparcia jakiego udzielał pani ojciec. Mamy sporo suchych faktów. Chcielibyśmy dodać kilka ciekawszych informacji o inspiracjach, z jakich czerpał pani ojciec, może o motywach i pobudkach jakie kierowały jego uwagę na konkretne instytucje i zachęcały do dobroczynności. Wie pani nie każdy milioner dzieli się z potrzebującymi. Pani ojciec był kimś wyjątkowym i o tym chcemy napisać.

Drugi dziennikarz zerknął do notatnika i zanotował coś szybko małym ołówkiem:

- Co kierowało panem Blackwoodem gdy decydował się na fundację szpitala i uniwersytetu. Dlaczego akurat te instytucje. Przychodzimy do pani, bo tego nie mamy w materiałach prasowych i dokumentach, które przejrzeliśmy. Chcielibyśmy, jeśli nie ma pani nic przeciwko jakieś fakty mniej znane. Pani znała go najlepiej. Historie z życia wzięte, coś osobistego. Może coś lub ktoś skierowało go na drogę pomocy innym. Jakie to były wydarzenia życiowe, idee, książki?

- to proste - Mili uśmiechnęła się do swoich wspomnień - tatko kochał kochał tworzyć. Pamiętam gdy mama jeszcze żyła spędzał wiele czasu w swojej pracowni, pokazywał nam rysunki swoich wynalazków, ich prototypy.... Sprawiało mu to tyle radości, a jeszcze więcej gdy maszyna już działała, tak samo gdy ktoś mówił “Mr. Blackwood ale tego nie da się zrobić” a on sam podwijał rękawy koszuli i sam brał się za grzebanie w bebechach maszyny… niestety papa bardzo żałował, że w młodości nie dane mu było osiągnąć wyższego stopnia edukacji, wydaje mi się, że właśnie dlatego wspierał universytet aby młodzi ludzie mogli w pełni, nie wiem jak to powiedzieć, aby nie zabrzmiało to pretensjonalnie, realizować swe potencjały ku swej radości i dobru całej ludzkości. Papa wierzył, że największą tragedią tego świata jest fakt, że wielu ludzi nie odkryło co naprawdę chcą robić i do czego mają zdolności. Ot synowie, którzy zostają kowalami, bo ich ojcowie byli kowalami. Ludzie, którzy mogliby fantastycznie grać na flecie, ale starzeją się i umierają, nie widząc żadnego instrumentu muzycznego, więc zostają oraczami. Ludzie obdarzeni talentem, którego nigdy nie poznają. Bo nie mieli takiej możliwości, bo nikt się na nich nie poznał, nikt ich nie wsparł, nikt nie wyciągnął ręki i nie opłacił czesnego. Są ludzie którzy kochają pracę oficjalistów inni są w niej głęboko nieszczęśliwi i tak jest w każdym innym zawodzie. Sztuką jest sprawić aby każdy członek społeczności znalazł się na na odpowiednim dla niego miejscu, na którym będzie mógł swą wytrwałością przynieść sobie radość dobrze wykonywanej pracy i maksymalną korzyść dla społeczeństwa. W przeciwnym razie człowiek w nawet znajdujący zatrudnienie w dobrym miejscu i za przyzwoite pieniądze traci blask, a jego nieużywane przyrodzenie zdolności gasną, jak drzewo bez wody a to niszczy człowieka, a jak dodamy do tego trudności codziennego życia, wielu ludzi wtedy się załamuje… Myślę, że papa tak naprawdę nie pomagał ani uniwersytetowi ani szpitalowi, papa pomagał utalentowanym ludziom odnaleźć swą drogę, albo odnaleźć ją na nowo. Może papa czuł się winny, że nie mógł pomóc tak wielu ludziom na początku drogi, że wspierał ich tam gdzie mogę dostać drugą szansę? niewiem - Mili zawiesiła głos czekając na reakcję rozmówców.

Dziennikarze notowali przez cały czas, podczas gdy Milli opowiadała o swoim zmarłym ojcu. Byli zaciekawieni i chyba zadowoleni z jej wypowiedzi bo wymieniali czasem porozumiewawcze spojrzenia.

- Dobrze. Właśnie na tego typu wypowiedź liczyliśmy. - powiedział Adrien Brown, ale jego głos brzmiał szorstko mimo uśmiechu, którym próbował zamaskować grymas. Jakby coś go bolało i chciał już uciąć tą rozmowę.

- Wszystko w porządku. - Jonas White zauważył od razu tą zmianę tonu kolegi i grymas. - Już kończymy. - uspokoił Browna i na koniec zwrócił się z propozycją do Milli.

- Dziękujemy pani za te kilka słów. Widzę, że ma pani lekkość wypowiedzi. Może umówimy się jeszcze na rozmowę przez telefon. Słyszałem, że interesuje się pani samolotami czy to prawda? Chcielibyśmy zrobić materiał o kobietach pilotach. Zgodziłaby się pani na rozmowę na ten temat? Może w najbliższych tygodniach?


Po odpowiedzi na propozycję panowie dziennikarze w pośpiechu pożegnali się z Milli, która odjechała samochodem.

Natychmiast padł na podłogę i odtoczył się za najbliższą osłonę. Nóż motylkowy zatańczył ukazując ostrze. Równie źle znosił wystrzały w swoją stronę, co wszelkie inne próby zrobienia mu krzywdy. Wypełniająca żyły krew zamarzała, zaś wzrok wyostrzał się skupiony na celu, jakim stawało się zlikwidowanie lekkomyślnego osobnika. Prędzej czy później. W ten czy inny sposób. O'Connor był cierpliwy.

- Biorę wejście służbowe. Osłaniaj - poinformował Joey'a i jedną ręką rzucił krzesłem w kierunku okna dla odwrócenia uwagi. Sam, nisko pochylony popędził na zaplecze wolną ręką wyciągając broń. Nie dał swojemu sojusznikowi czasu na rozmyślanie. To najprostsza droga do tego, by akcja nie została wykonana. To w tym czasie rodziły się wszelkie wątpliwości. Decyzja-wykonanie. Drugie z pary miało być wyjątkowo przykre, krwawe, dające impertynentom czas na strach i żal, że wpakowali się w to bagno. W takim przypadku pistolet nie był tak efektywny jak nóż, a zwykle w bandach tego typu krótka obserwacja pozwalała wyłonić przywódcę. Gdy dopadnie się samca alfa, reszta pokazuje brzuch. Dobrowolnie lub zmuszona. Preferował to drugie.
W biegu spojrzał w kierunku napastników.

Szczerbaty barman nie dziwił się nawet, że klient wydawał mu polecenia. Napastnicy byli na zewnątrz, a wszyscy obecni w Vito’s byli celem. A takie sytuacje bardzo zbliżają ludzi, czasem nawet tak bardzo, że chowa się obcych ludzi jak rodzinę w jednym grobie.
- To kurewscy dublińczycy. - zaklął Joey wychylając się zza kontuaru i dając ostro ognia w kierunku przeciwników. Raymond zatrzymał się za osłoną. Spostrzeżenie Włocha zmieniało wszystko. Zatem byli to ludzie irlandzkiego bossa, Troya McGratha, z którym O'Connor miał układy lepsze niż z włoskim odpowiednikiem. Jednak to nie sentymenty sprawiły, iż zmienił zdanie. Przeciwnie. Śmierć jest szybka i łatwa, a rana po upokorzeniu nie goi się tak łatwo. Sprawia psychiczny ból, z którym trzeba żyć. Przełożenie herszta przez kolano i spuszczenie manta na gołą dupę jak rozwydrzonemu bachorowi było jednym z najgorszych. Zasłużyli. Raymond nie wtrącał się w porachunki między gangami, przymykał oko na to, na co mógł, wyciszał niewygodne sprawy. W zamian wymagał dokładnie tego samego. Na tym polegała symbioza, układ pozwalający skurwysynom na wybijanie siebie nawzajem byleby pozostawało to w ramach kółka wzajemnej adoracji. Irlandczycy natomiast popełnili dwa niewybaczalne grzechy. Wpieprzyli mu się w interesy i strzelali do niego. Detektywa nie obchodziło czy było to świadomie, czy przypadkiem. Oczy mają we łbie, nie między półdupkami przykryte barchanami. Ostatecznie zaciągnie gnoja do telefonu i zadzwoni do Troya, by wyznał swoje winy.

Joey po chwili znów się ukrył i przez szparę krzyknął:
- Ronnie żyjesz.
- Żyję – dobiegł ich drżący głos gówniarza.
- To nie pierdol się tam i nie sraj pod siebie. Chcesz się z tego wydostać. To czołgaj się na tyły za tym facetem. Leć do telefonu i zadzwoń do Mangano niech poślą po ferajnę. Ja ich zajmę. - Joey przeładował broń i znów dał ognia z automatu.

Młody Ronnie zebrał się w sobie i przeczołgał się w stronę zaplecza. Zastał tam skulonego O’Connora i obaj poruszali się w stronę tylnego wyjścia z pizzerii. Drzwi zamknęły się za nimi, a po przejściu kilku kroków Raymond zatrzymał się i ciężką dłonią opadłą na ramię przytrzymał towarzysza.
- Słuchaj uważnie, bo dwa razy powtarzać nie będę. Ty nikogo nie wzywasz i czekasz aż się uspokoi. Ja załatwiam wszystko sam - położył nacisk na ostatnie słowo. Przysunął się o krok stając bardzo blisko Ronniego.
- Akcja się kończy, posprzątacie burdel, a potem możecie dalej sprzedawać swoją pizzę bez ofiar i glin. A jakby się do ciebie strzępili, to powiesz, że cię zmusiłem, kumasz?

Nacisnął mocniej ostrzem na brzuch młodzika ujawniając tym samym broń oraz powód zbliżenia. Nagle cofnął się i schował ostrze noża. Ronnie skinął posłusznie głową i wrócił do Joey’a.

Ostatnie czego było trzeba Raymondowi to dmuchanie tego zasranego balona przez trupy. Nie współgrało to z jego planami. Wyszedł na zewnątrz z papierosem w ustach. Spokojnym krokiem szedł do osłaniającego go jeszcze rogu budynku. Odezwał się głośno z wyraźnym, irlandzkim akcentem.
- Który z bandy gamoni tu dowodzi?
Niespiesznie wkroczył w pole widzenia gangu osłaniając ręką płomień zapalniczki. Zamknął ją z metalicznym trzaskiem.

Nikt nie odpowiedział na wołanie detektywa. O’Connor usłyszał charkot zapalanego silnika i serię strzałów, ale nie w swoim kierunku. Ktoś strzelał, ale nie do O’Connora i pizzerii. Samochód oddalał się szybko, a strzały zupełnie ucichły.

Raymond wyszedł na spotkanie napastników, ale część uciekła samochodem, czarny ford z zasłoniętymi blachami. Na ulicy leżało dwóch postrzelonych napastników. Jeden z nich z pewnością był już po drugiej stronie życia. Drugi tam niechybnie zmierzał.

Ostrzegawcza lampka zaświeciła się w głowie detektywa. Atak Irlandczyków na Włochów nie budził podejrzeń. Gangi miały kosę, którą się nie interesował, więc nie śledził aktualnych wydarzeń na ich froncie, choć część faktów docierała do niego rykoszetem przez pracę w policji.
Kiedy jednak mając liczebną przewagę gang wycofuje się tuż po ataku i zostawia dwa ciała swoich kumpli, sprawa zaczyna cuchnąć. Szczególnie, że z dużym prawdopodobieństwem leżący mężczyźni załapali kulkę od swoich.

- Skąd dostałeś? - zapytał umierającego spoglądając rany postrzałowe. Trafienia w plecy. Obaj oddalali się od pizzerii. To zdawało się potwierdzać przypuszczenia.

- Zmusili nas - wyjąkał umierający. - Zmusili do ataku na Włochów. A moi bracia Brian i Paddy nie żyją. Czułem, że muszę się wypowiadać. Ojcze… - mężczyzna stracił przytomność na zawsze.

O’Connor wypuścił kłąb dymu. Smród zagęścił się do niemożliwych wręcz rozmiarów. Członkowie gangu zmuszeni do ataku na wrogów? Druga niejasna sprawa w ciągu jednego dnia to zbyt wiele. Nie rozumiał co się wstało przed kilkoma chwilami. Nie miał dowodów na powiązanie tego ze sprawą Blackwooda. Nie miał przesłanek, motywu ani żadnych wskazówek. Jedynie zbieg dwóch zastanawiających wydarzeń mogących nie mieć żadnego związku. Ale jeśli istniał chociaż cień szansy na jego istnienie, należało podejmować działania, jakby była to sprawa wychodząca poza wszelkie wątpliwości. Wszedł do pizzerii.
- Jesteście i będziecie mi coś krewni. A za wiadomość, którą mam wasz don się długo nie wypłaci - wskazał wyjętym z ust papierosem na barmana. Stanął przy barze bokiem do wejścia. Nie chciał, żeby mu jakiś kretyn zatarł ślady.

- Tak się szczęśliwym zbiegiem okoliczności składa, że chcę coś natychmiast. Gdzie jest Luigi Giordano? Krótko, bez pierdolenia. Zarobiony jestem. Potem telefon.

- Samobójca. - Mruknął Joey - Tak powinniśmy cię ochrzcić. Mogli Ci odstrzelić łeb. Ale nie ważne. Jak się nazywasz.

- O’Connor.
Nie zamierzał niczego tłumaczyć. Nie miał na to czasu, a przede wszystkim ochoty.

Joey sięgnął po zeszyt schowany w skrytce pod barem, powertował go przez kilkanaście sekund.
- Dobra, masz fart Little Lou podał twoje nazwisko w możliwych kontaktach. - Postawił flachę na stole rozlał po drinku i podał O’Connor’owi telefon.

- Luigi pojechał na miasto szukać swojej fury. Może być wszędzie. Będzie tu jutro rano o dziewiątej. Przyjedź wtedy, to pewnie spotkacie się, o ile nic mu się nie przytrafi. Życie jest kurewsko kruche. - Dodał filozoficznie unosząc szklankę do ust.

Detektyw bez słowa wykręcił numer i podniósł słuchawkę do ucha trzymając ją niedbale. Przechylił szklankę.
- O’Connor... Chcę, żeby ktoś pilnował mojego trupa... Bo nie chcę, żeby mi uciekł… Kogoś, kto zatrzyma nawet świętego Piotra.

Zwłoki Blackwooda nie mogły zniknąć. Nie mógł do nich nikt podchodzić przed wizytą Raymonda i trupiarza. Ciało musiało być dokładnie w takim stanie, w jakim je znaleziono. Nie miał prawa nawet puścić pośmiertnego bąka.

Przesunął telefon w kierunku Joey'a. Zaciągnął się i wydobył z kieszeni portfel znaleziony przy wrakach. Położył na blacie wizytówkę pizzerii, a następnie odwrócił.
- Poznajesz?

- Pewnie, że poznaje to nasza wizytówka. Znaczy, że byłeś już u nas albo ktoś ci ją dał. To drugie jest bardziej prawdopodobne. Bo mam pamięć do twarzy, a twoją widzę pierwszy raz.

Wystarczyło za odpowiedź. Nie potrafił skojarzyć kartonika z osobą.

- A to? - uniósł lekko portfel.

- Skroiłeś kogoś czy chcesz wiedzieć czyj to pulares?

To również wystarczyło.

- Ktoś tu wspominał o salonie fryzjerskim “Fashion”, Abigail Towns albo Silver Society?

- Masz mnie za pedała, nie chodzę do salonu fryzjerskiego. Zapytaj dziwek one przesiadują u fryzjerów godzinami. Abigail Towns, Silver Society nic mi to nie mówi.

O’Connor włożył wizytówkę do portfela i przyjrzał mu się w milczeniu. Pociągnął ze szklanki.
- Wiem gdzie jest jego auto, więc pomyśl jeszcze raz czy na pewno nie wiesz jak można go odnaleźć. Może znasz kogoś, kto wie.

Przysunął telefon bliżej Joey’a i wstał dając znać, że zostawi go samego. Zatrzymał się przy drzwiach na zaplecze.
- Sprawdzę czy drugi telefon działa. Przypilnuj, żeby nikt nawet nie oddychał na trupy.

Stał oparty bokiem o ścianę trzymając słuchawkę ramieniem. Dwie ręce zajęte miał przypalaniem papierosa.
- O’Connor. Do Troya.

Rozejrzał się, by upewnić się, że nikt nie słucha.
- Co to za akcja z Włochami, McGrath? Chłopaki od ciebie przeszkodzili mi w interesach i mogli sprzedać kulkę, a wtedy byłbym bardziej niepocieszony niż jestem - zaciągnął się zawieszając wypowiedź w powietrzu.

- Ray. Proponowałem Ci kiedyś. Rzuć ten mundur i przystań do nas jak prawdziwy wyspiarz, bo jeszcze wyłapiesz kulkę od naszych chłopaków. Ale nie słuchałeś starego przyjaciela i dalej bawisz się w detektywa.

- Mógłbym im darować po starej znajomości, gdyby nie to, że coś mnie uwiera. Dlaczego twoje chłopaki strzelili swoim w plecy? Dlaczego jeden z nich powiedział, że zostali zmuszeni, skoro macie z Włochami kosę? Nie wpierdalam wam się do interesów, jeśli wiem czym to śmierdzi. A nie wiem. Dziwne rzeczy się dzieją, McGrath. A może to nie twoje polecenie?

- Moi chłopcy nigdy nie strzelają kolegom w plecy, no chyba, że ja tak rozkażę. Skąd, wiesz że to moi chłopcy strzelali do makaroniarzy?

- Wróżka mi powiedziała. Znasz brata Briana i Paddy’ego? Mam trupa jego i kolegi. Reszta spierdoliła czarnym fordem. Powiem ci jak to widzę. Wyrównujesz rachunki z Włochami i chciałeś się pozbyć dwóch cyngli. Zwisa mi to. Albo ktoś chce, żebyście skoczyli sobie do gardeł. To już moja sprawa. Ktoś może z tobą pogrywać. Podkupił ci ludzi albo werbuje i zabija naszych, żeby wsadzić was w gówno.

- Ray, słuchaj zaintrygowałeś mnie. - powiedział Troy McGrath z uznaniem. - Zajrzyj do mnie na drinka jutro wieczorem. Takich spraw nie omawia się przez kabel i słuchawki... Sam wiesz. Spotkajmy się, co ty na to?

- Stoi. Do tej pory wstrzymaj się z wojenkami. Załatwię ci to samo od Włochów.

Odłożył słuchawkę i natychmiast podniósł ją z powrotem.
- O’Connor. Dwa trupy pod “Vito’s”. Dajcie standardową ekipę i fotografa - podkreślił ostatnie słowo i odłożył słuchawkę.

Nie wychodził jeszcze przez chwilę. McGrath wydawał się nic nie wiedzieć nie tylko o zdradzie, ale też samym ataku. Istniała szansa, że łgał, lecz była nikła. Nic nie zyskiwał na ukrywaniu prawdy. Jakby akcja była z jego rozkazu, Raymond nie mieszałby się do tego. Może jedynie chciałby sprać po mordach tych kilku cyngli. W przeciwnym wypadku zacznie węszyć i policja dowie się o sprawie. A gdyby właśnie to było mu na rękę, to prościej byłoby to powiedzieć i wspólnie nadać wydarzeniom pożądany kierunek.

Ktoś rzeczywiście mógł próbować pociągać za sznurki mafii. Jeśli inny boss, z którym O'Connor ma układy, to w chwili uzyskania tej informacji przestanie się wtrącać, lecz smród pozostanie. I niewiele go to obchodziło. Mogli poinformować. Jeśli jednak to ktoś inny to... kto? Kim by nie był, Raymond zamierzał spierdolić mu plany.

Natomiast zdjęcia przydadzą mu się choćby na spotkanie z Troy'em. Jeżeli ktoś miał rozpoznać gangstera, to kto, jeśli nie szef albo któryś z jego nadzorców?

Usiadł naprzeciwko barmana, odchylił się na krześle i zaciągnął papierosem. Powoli wypuścił dym wpatrując się w Joey’a.
- Wstrzymajcie się z odwetem na Irlandczykach do pojutrza. Przekaż to komu trzeba. I że nie będzie żałował.

Joey zadzwonił do szefa i zwięźle przedstawił mu sprawę. Nicky Mangano zgodził się pod warunkiem, że jutro O’Connor spotka się z nim w Vito’s.

- Jutro rano pan Mangano chciałby się z tobą widzieć. - poinformował Joey. - Wtedy też będzie tu Little Lou. Zajrzyj do nas o dziewiątej, bo Mangano nie lubi jak to ktoś lekceważy.

Raymond ponownie milczał zastanawiając się.
- Wolałbym pojutrze. Ale i tak będę tu jutro.

Wstał, zaś w drodze do wyjścia chwycił blat stołu. Ze skrzypiącym tarciem o podłogę zaciągnął mebel na zewnątrz. Ponownie wszedł do lokalu i zatrzymał się z krzesłem w dłoni.

- Jeszcze jedno. Jak będziecie mnie prześwietlać, to nie zdziwcie się jak zobaczycie to - wyciągnął z kieszeni odznakę, po czym schował ją ponownie.

- Za chwilę powinni być. Jeśli coś czego nie masz musi zniknąć, to polecam ten moment. Poczekam na zewnątrz - poinformował ponownie wychodząc. Oparł tył mebla o front budynku i położył nogi na blat.

Jeszcze tego dnia musiał zmusić nieroba z lampą błyskową do bardzo dokładnego sfotografowania wszelkich szczegółów, zobaczyć miejsce, w którym znaleziono samochody oraz zwłoki. Do tego będzie potrzebował trupiarza i będzie go miał nawet jeśli będzie musiał go ściągnąć do kostnicy w środku nocy.

Obecnym priorytetem było zablokowanie odczytania testamentu, a dowody na morderstwo same się nie znajdą. Podejrzewał, że wielu ludzi nieziemsko by tym wkurwił.

I dobrze.