Karolu wypadł na korytarz. Starał się wyjść szybko, ale tak, żeby swoim zachowaniem nie budzić podejrzeń miłej kobiety z broszką.

- Dobranoc Karolu.– dobiegły go jeszcze słowa pożegnania, zanim zamknął za sobą drzwi. - Do zobaczenia.

Korytarz był ciemny, krótki i wyglądał niezbyt przyjaźnie. Punktowe lampy rozświetlały mrok, wydobywając szczegóły, które zapewnię wolały pozostać ukryte: popękane płytki na podłodze, ściany pomalowane olejną, obdrapaną farbą. Z lewej strony trzy) pary drzwi - plus te, które właśnie za sobą zamknął, czyli czwarte. Z prawej strony ściana. Podobną ścianę miał za plecami.

Na końcu duża, przeszklona tafla kolejnych drzwi. Wyjście? Za brudnym szkłem widział jednak jakąś sylwetkę. Może policjant, może inny ochroniarz? Nie wiedział. Trudno było jednak przypuszczać, żeby w tym miejscu znajdowałaby się randomowe, przypadkowe osoby.

Zastygł na korytarzu, niezdecydowany. Podświadomie czuł, ze nie ma dużo czasu na decyzję.

Kacper

- Ocho, znowu jest nakręcony - pomyślał Kacper. Stary Zawadzki nie miał lekko w życiu. Nie klepał biedy, ale i nie zrobił jakiejś kariery. Nie miał długów, wrogów, miał wspaniałe dzieci, dom bez hipoteki, oraz końskie zdrowie. Ponoć pił kiedyś strasznie, bo nie umiał za dobrze zaadaptować się do pierwotnego kapitalizmu Polski epoki przemian, ale alkohol nie wypalił na jego ciele żadnych śladów. Kacper znał tę historię, jak to sympatyczna studentka pedagogiki Krysia wyciągnęła Janusza Zawadzkiego ze złych przyzwyczajeń i skierowała go ku świetlistej drodze wiodącej wprost do wiekuistego balowania u Świętego Piotra. Z pani Krystyny było jednak naprawdę niezłe ziółko, bo terapia wyprowadzania z picia polegała na stosowaniu potężnych dawek seksu. Jak ona to godziła z gorliwą religijnością, to wie pewnie tylko ona sama i jej spowiednik. Kornelia opowiadając to kiedyś Kacprowi płonęła cała rumieńcem, w tym niepodrabialnie różowo- łososiowym kolorze. Kolorze którego nie dadzą żadne najlepsze nawet kosmetyki, a który pojawia się tylko u rozognionych nastolatek o świeżej cerze.
-Na zdjęciach z tamtych lat mama wygląda identycznie jak ja teraz - dodała na koniec niskim, zmysłowym głosem. Jego brzmienie było niereżyserowane, Korn naprawdę poważnie traktowała kobiecość i profity wynikające z bycia atrakcyjną.

Kornelia nie była na pewno najładniejszą ze znanych Nowickiemu dziewczyn. Patrycja z jego klasy wyglądała przy niej jak miss świata, przy czwartej wicemiss. Nawet Ruda Anka miała ładniejszy profil. Twarz Kornelii, o nieco trójkątnym kształcie, z wydatnie słowiańskimi kośćmi policzkowymi potrafiła za to przybierać szalenie zmysłowy, wyuzdany wygląd. Tak jakby porządna dziewczyna z katolickiej rodziny pragnęła tylko jednego. Figury za to mogła pozazdrościć jej córka Heidi Klum, reklamująca na billboardach bieliznę wraz ze swoją 50-letnią mamą.

Kacper poczuł dreszcz, rozpłynął się w wizjach w których tonął w głębi szarozielonych, okolonych gąszczem długich rzęs oczu swej dziewczyny a jego dłonie…

Chrząknięcie w wiszącym na bramce ogrodzenia głośniku przywróciło go do rzeczywistości.

- Eeee… Dzień dobry panie Januszu. Tu Kacper. Miałem iść na trening, ale coś dziwnego dzieje się na mieście i przyszedłem sprawdzić czy wszystko jest ok z Kornelią. Nie działają komórki, no i nie wiem co się dzieje. Nie będę państwu przeszkadzał? Chcę odsapnąć bo na mieście jest jakaś gruba afera. Wpuści mnie pan? Może wiecie coś więcej?

Przez chwilę w domofonie panowała cisza, a potem chłopak usłyszał jakieś przyciszone głosy.
- … wiadomo.. – docierały do niego tylko niektóre słowa, a może raczej strzępki, z których mózg starał się składać znajome słowa. - … Korn… noc.. stan….

Potem rozległ się głos brzęczyka i zamek się odblokował.
- Wchodź, chłopcze.
Transmisja zakończyła się metalicznym szczękiem odblokowanego zamka. Kacper przeszedł przez bramkę i starannie zatrzasnął ją za sobą. Prychnął trochę ze złością, bo nie miał pojęcia co stary Kornelii do niego mówił. Sprawa była o tyle denerwująca, że jej brat Adam był doskonałym elektronikiem. Mimo że był dopiero na 3 roku Polibudy, dostawał ministerialne stypendium i miał zapewnione miejsce stażu a potem i pracy w kilku zagranicznych koncernach. Facet był naprawdę niezły, był pasjonatem mechatroniki, a nie potrafił naprawić durnego domofonu pamiętającego pierwszego sekretarza. Tego wyższego niż obecny kurdupel, Gierka.

Willa Zawadzkich sprawiała ponure wrażenie. Przebudowany słupek z lat siedemdziesiątych, z dodanym ganeczkiem nad którym usytuowano półkrytą loggię. Wszystko masywne, kanciaste. Stary tynk cementowy pokryto warstwą docieplenia i położono bladoróżowy baranek, na którym przez ostatnie lata narosło mnóstwo ciemnego osadu, udowadniającego, że powietrze w stolicy miewa czasem gorszą formę. Ponieważ na piwnicznej kondygnacji znajdowały się tylko dwa niewielkie, zakratowane okienka do kotłowni, a do domu wchodziło się przez ciężkie drzwi z podniesionego ganku, Kacper fantazjował czasem, że w wypadku inwazji kosmitów, albo epidemii zombie, przetrwają z Kornelią w tym bunkrze każdą apokalipsę i odbudują liczebność ludzkości, dzięki jego intensywnym staraniom czynionym w tym kierunku.

Wszedł po kilku stopniach do przedsionka. Tam zgodnie z tradycją tego domostwa zdjął swoje conversy, i wsunął na nogi przewspaniałe klapki Kubota, oldskulowo-kultowe do bólu. Otworzył kolejne drzwi i zaanonsował swe szlachetne przybycie głośnym zawołaniem “ Szczęść Boże!”
Pan Janusz zawsze marszczył brwi i zaciskał usta, kiedy tak mówił. Jego religijność miała kruche podstawy, zwłaszcza kiedy żona przestała być taką petardą jak w młodości i jej metody chrystianizowania krnąbrnego męża stawały się coraz mniej skuteczne.

Sama pani Basia, sympatyczna, długonoga, farbowana blondynka, odpowiadała mu zawsze “Szczęść Boże, będą jeszcze z ciebie ludzie Kacperku, zobaczysz”.

Adam, kiedy był w domu, słysząc jego powitanie zawsze rzucał tylko “Debil” i przestawał zwracać uwagę na smarkatego adoratora jego siostrzyczki.
Tym razem nie odpowiedział Nowickiemu jednak nikt. Cisza. Kacper nieco zmieszany przeszedł wyłożonym ciemną boazerią korytarzem w stronę salonu, gdzie na pewno przesiadywał pan Janusz z nieodłączną filiżanką kakao, bo kawę odradzili mu lekarze z racji na sprawy ciśnienia, a alkohol w tym domu bywał dość rzadkim gościem.

Salon urządzono o dziwo nowocześnie, w stylu zdecydowanie skandynawskim. Proste i jasne meble nie przytłaczały przestrzeni, dekoracje dobrano ze smakiem, na jednej ze ścian umieszczono elektryczny kominek imitujący udatnie prawdziwe palenisko.

Jedynym dysonansem był zawieszony centralnie obraz, olejna kopia Jasnogórskiej Matki Boskiej. Ciemne oblicze wpatrywało się z niego we wchodzącego do pokoju chłopaka.

Pozostali wpatrywali się nie w niego, a w emitujący coś ważnego telewizor.
- Dzień dobry. Może mi ktoś wyjaśnić co się dzieje?
- Powinieneś być w domu, synu - pan Janusz popatrzyła na niego surowo. - Łamiesz godzinę policyjną. Wiesz, czym to grozi?
- Godzinę policyjną? Nie mam pojęcia o co chodzi, normalnie wychodziłem na trening i żadnej godziny policyjnej nie było. Co się stało? Jakiś generał w czarnych okularach znowu odjebał głupotę? Wojna jest?

Zerknął ciekawie w stronę telewizora. Spikerka raczej nie wyglądała na przerażoną wojną, widać było napięcie, ale chyba mniejszego kalibru, niż gdyby Putin wysłał swoje zielone ludziki do Polski. Z zadowoleniem zauważył, że Zawadzcy oglądali Polsat. TVN nie miał tu wstępu, ale przynajmniej odpuścili sobie gadzinówkę TVP, dobrze to o nich świadczyło, mimo całej moherowej podbudowy pani Krysi.

Pan Janusz zmarszczył krzaczaste brwi.
- Uważaj na język, synu. Nie pozwolę, żeby Kornelia spotykała się z jakimś chamem. Wyglądałeś na przyzwoitego chłopaka, sport kształtuje charakter, ale może się myliłem..
- Już Jasiu, już- pani Krysia pogłaskała męża po ramieniu. – Chłopak zdenerwowany, jak my wszyscy, to mu się wymsknęło. Na pewno już żałuje.
Spojrzała na Kacpra znacząco

- Chodźcie, usiądziemy, wszystko omówimy, herbaty zaparzę.
Usiedli przy stole nakrytym wykrochmaloną serwetą . dziś rzadko się już takie widywało, ale rodzice Kornelii cenili tradycje.
Kornelia zeszła z góry i chciała przywitać się z Kacprem, ale spojrzenie matki osadziło ją w miejscu.
- Chodź , córuś pomożesz mi w kuchni. Zostawmy mężczyzn, niech sami omówią sytuację. To nie na nasze głowy.

Kornelia posłusznie poszła za matką, a Kacper został sam przy stole z panem Januszem.
- To co, synu – mężczyzna podniósł się, wyjął z barku napoczętą butelkę z napisem Jarzębiak, ale zawartość była przeźroczysta i dwie literatki. – Napijemy się. Jesteś już dorosły, prawda?

Karol

Brzęk tłuczonego szkła wypełnił pusty hol szpitala.

Huk – zdaniem Karola – był ogłuszający, chłopak aż przykulił barki, oczekując, podświadomie, że nie tylko szkło, ale i kawałek ściany się zawali, może nawet na niego. Czekał na wycie alarmu, tupot wielu par podkutych butów, szczekanie psów.

Nic takiego się nie zadziało.

Było już mocno po północy, światła były przygaszone, a Karol wypadł nie na korytarz oddziału, czy SOR (które mimo późnej pory zawsze zawalone były ludźmi) ale na część administracyjną. Szedł energicznym mijając po pokoje opisane „Księgowość” „Archiwum medyczne” „Dział rozwoju i promocji”. Czyżby rzeczywiście nikt się nie zorientował? Serce pompowało krew przepełnioną adrenaliną, , uczycie strachu i osaczenia mijało powoli, zastąpione euforią

- Hej! Zatrzymaj się! – usłyszał gdzieś za plecami.
Taa… już się rozpędza. Rzucił okiem za siebie – jakiś okrągławy staruszek, który pewnie w ciągu dnia dorabiał na szatni, a po nocy drzemał w pustym kantorku zbliżał się do niego świńskim truchtem. Najwyraźniej zaalarmowany brzękiem szkła. Miał szanse dogonić chłopaka za jakieś dwa dni. Karol niesiony adrenalina wydłużył krok i zbiegł szerokimi schodami prowadzącymi do wejściowych drzwi.

Oczywiście, główne skrzydło było zamknięte, ale z boku dostrzegł strzałkę z napisem „Wejście dla personelu”. Przebiegł przez pustą szatnię , wypełniona wysokimi , metalowymi szafkami, podobnymi do tych w jego szkole, tylko bardziej obdrapanymi i smętniejszymi.

Drzwi prowadzące na zewnątrz – jak zakładał, po przeczytaniu napisu „Wyjście” - zamykane były na przekręcaną gałkę. Modlił się, choć zwykle nie po drodze było mu z bogami, żeby drzwi nie były zamknięte na klucz. Stare zamki potrafiły być kurewsko mocne, jak się niedawno przekonał.
Chwycił wyślizganą przez lata użytkowania gałkę i spróbował przekręcić, dłoń obślizgnęła się – jakiś smar? – zaklął i zerknął na wnętrze dłoni. Ręka była wilgotna, w słabym świetle szatnianej żarówki dostrzegł coś ciemnego, lepkiego przez chwile nie rozpoznawał, a co chodzi, ale po chwili się zorientował – krew. Musiał zahaczyć i rozciąć przy wybijaniu szyby. Nie czuł żadnego bólu.

- Stój ! – dobiegł go zasapany głos staruszka. Widać dzięki masie staruszek nabrał przyśpieszania. „Przyspieszenie jest wprost proporcjonalne do siły i odwrotnie proporcjonalne do masy” zakuta kiedyś w szkole formułka zadźwięczała mu z mózgu.

Jeszcze raz chwycił za gałkę, złapał mocniej i przekręcił – tym razem ustąpiła i drzwi otworzyły się lekko i cicho.

Karol wypadł na spowity mrokiem dziedziniec.

Kacper

Mieszczący się na parterze domu, zaraz obok schodów, na lewo od wejścia, pokój gościnny w domu Zawadzkich był miły, przytulny i schludny. Zdaniem pani Krysi, oczywiście.

Kacper widział niewielka klitkę, przepełnioną meblami, wielkimi … szalikami? , no, czymś z wełny, co leżało wszędzie, na podłodze, łóżku, krzesłach (co miało jakiś sens) oraz wisiało na ścianach (tego Kacper nie ogarniał). Jakby tych różnokształtnych szalików mieli za dużo i wszędzie je wpychali.
Panował dziwny zapach , nie żeby śmierdziało, trochę jak w suchej piwnicy, a trochę jakieś kwiatki. Kacper otworzył okno i od razu zrobiło się lepiej.
Najdziwniejsza jednak była pościel. Sztywna i zimna, jakby z grubego kartonu? Aż pomacał, nie to były normalny materiał, taki jak jego galowej koszuli. Tylko wyprasowany, i sztywny. Nie wiedział, jak to zrobili, że pościel była sztywna. Miał nadzieję, ze to nie ze starości. Ale nie. Pachniała normalnie, jak ta wyprana przez jego mamę.
Łózko było bardzo wygodne, pościel – mimo sztywności – przyjemna w dotyku. Zasnął szybko, zmęczony przeżyciami i emocjami.
Spał spokojnym snem młodego człowiek, głębokim i orzeźwiającymi.

Budził się powoli, dość niechętnie, organizm czuł, ze to jeszcze nie ranek
- Kacper – jakiś głos szeptał mu koło ucha.
- Kacper – czyjaś dłoń gładziła go po twarzy.
Otworzył oczy, było jeszcze ciemno, światło księżyca przesączało się przez firankę.

Kormelia pochylała się nad nim, czuł wyraźnie jej zapach . Wyciągnął dłoń, żeby dotknąć dziewczynę, ale zamiast skóry poczuł pod palcami lejący się materiał. Spojrzał uważniej - jej twarz tonęła w mroku, ale miała na sobie coś jakby srebrzysty, obcisły gorset i szal. Szła na jakiś bal? To było jego pierwsze skojarzenie. Dziwne, Kornelia nie ubierała się tak… nie mógł znaleźć słowa, ale jego mama powiedziałaby „nieskromnie”.

- No więc – zaczął Gustaw, pociągając kolejny łyk , zimna Łomżunia dobrze wchodziła. – Mamy stan wojenny, czy wyjątkowy, jeden chuj. Nocą psiarnia jeździ po ulicach ze szczekaczkami. – zaśmiał się z swojego żartu. – Tak gra słów, czujesz? Psiarnia i szczekaczka. Dobre, nie?

Karol skinął głową. Czuł. Pozostali widocznie poczuli bardziej, bo zarechotali.
- Nie wiem, czy już pałują, jak na marszu niepodległości – puścił oko do Karola – ale pewnie chcą. Jak to psy.
- Więc najpierw był zamach.. czy inne chuj wie co. No, w każdym razie ten .. jak mu tam.. no, zawsze sobie kojarzę z takim Serialem Malanowski i partnerzy, zaczęłam oglądac, bo myślałam, ze będzie o pedałach, ale nie i się wciągnęłem… do rzeczy.
Zorientował się , ze nieco odpłynął od tematu.
- Malanowski.. Malinowski. Na Malinowskiego zamach, wielka smuta i poruszanie, te sprawy.
- Ale żyje? – zapytał Karol.

- Kto go tam wie.. mówili, że zamach i to wszędzie, i normalnej telewizji, i w nienormalnej, nawet na fejsie. No, dopóki neta nie odcięli, mutantowe połamańce. Ale nie widzą, jak. I czy żyje. No, nic nie wiedzą. Znaczy wiedzą, ale nie mówią. Mutanty mają się rejestrować, w rejestratorniach. Więc, przynajmniej teraz będzie wiadomo, gdzie te pojeby się gromadzą, nie?
- Na mój nos – dotknął w znaczący sposób swojego narządu powonienia – to albo ruskie, albo mutantsy. Najpewniej w zmowie są, żeby przejąć nasza demokrację i oddać nasz kraj w obce ręce, zabrać nam umiłowana ojczyznę. No, ale oficjalnie nie wiadomo. Jutra ma być konferencja, w samo południe. Maja więcej powiedzieć.

Pochylił się w stronę chłopaka i i walnął go w ramę.
- I teraz najlepsze, Karol. Najlepsze. Apelują, żeby prawdziwi Polacy wstępowali do Służby Cywilnej. S.C. Bo wojska za mało. Taka prywatne armia. Znaczy państwowa , cywilna armia. Mundur, żołd i uzbrojenie. Do patrolowania ulic i zapobiegania zamieszkom.
- Idziemy jutro się zgłosić z ziomalami, o 8 otwierają. W radio mówili, zapisałem – zerknął na zabazgrany kawałek opakowania po pizzy i odczytał: - środki administracji publicznej – ki chuj? - urzędy dzielnic i gmin, MOPSy i GOPS. MOPS to wiem, po zasiłek chodziłem. No i dzwonić, 808 123 123. Ale tylko stacjonarki działają.
- Jutro idziemy, dziś rano, znaczy. Jesteś z nami, Karol?

Doświadczenie Kacpra – życiowe, ale i też seksualne – nie było szczególnie wielkie. Był młody, napalony i zakochany do szaleństwa. I postrzegał świat z jedynej możliwej w tym momencie perspektywy. Swojej.
Któż mógł więc go winić, że kiedy przyjechała winda, aby zabrać go do nieba bram, skorzystał bez sekundy namysłu?

Nie miał pojęcia o tym, ze seksualność kobiety rozwija się w toku doświadczeń. Nie wiedział, ze dziewczyna rozbudza i ośmiela się z każdym kolejnym krokiem bliskości, który przechodzi z kimś dla niej wyjątkowym.
Nie mógł wiedzieć, że pozycja która mu oferowała nie bywa wybierana na pierwszy raz.

Nie mógł też wiedzieć, że dziewczynka w wieku Kornelii nie może zachowywać się naraz jak lolitkowata bohaterka filmów soft-porno i doświadczona seksualnie kobieta. Ze nieśmiałość przeważa nad wyuzdaniem.

Chyba, że dziewczyna wie, co robi, praktykowała i ma duże doświadczenie. Ale to nie jego słodka Wisienka, prawda?

Tak więc popłynął. Nie mogło być inaczej.

Potem snuli plany na przyszłość, a on pożerał wzrokiem jej obnażone ciało. Potem znów dawali sobie rozkosz, a w zalanym endorfinami umyśle Kacpra ciągle nie zaświtał nawet cień podejrzenia.

A potem jego bogini otworzyła drzwi.

- E… Kacper? – zapytała Kornelia.

Stała za drzwiami do pokoju gościnnego, zarumieniona od snu, lekko potargana, ubrana w kusą koszulkę nocną na ramiączkach – bawełnianą, w małe, czerwone serduszka. Wyglądała uroczo, niewinnie i słodko.

Kacper najpierw poczuł erekcję, dopiero potem zorientował że coś jest nie tak.
- Wisienko? – zapytał, kompletnie oszołomiony. – To nie tak, jak myślisz..
- Chcesz się dołączyć, mała? – zapytała bogini, lustrując Kornelię spojrzeniem. – Twój chłopak zdobył właśnie nieco doświadczenia, na temat zaspokajania kobiet, może to być dla was ciekawe…
Sięgnęła po majtki, potem zaczęła zapinać haftki gorsetu od sukni.

Korneli stała oszołomiona, przenosząc spojrzenia z Kacpra, który nieudolnie próbował zakrywać się pościelą, na ubierającą się dziewczynę. Kobietę . Wpadające przez firankę światło brzasku oświetliło jej postać. Wyglądała dziwnie, jakby właśnie urwała się z jakiegoś LARPa o syrenkach, lub innych średniowiecznych wojowniczkach. Widać było wyraźnie, że ma podobną do Kornelii budowę, ale na tym podobieństwa się kończyły.

Owinęła się szalem, a potem usiadła na parapecie. Jednym , zwinnym ruchem przerzuciła nogi . Przed zeskoczeniem na trawnik spojrzała jeszcze na Kacpra.
- Będą z ciebie ludzie – powiedziała. – Jak coś: Alex, Szpital Wolski.