Karolczaneq

Kurwa - tylko to przychodziło mi na myśl w tym momencie. Jak mogłem być taki głupi ?
Przecież mogłem poczekać zanim pójdą stamtąd i dopiero wziąć się do roboty. Nigdy więcej takich sytuacji. Oczywiście jeśli przeżyję... No ale nie ma co rozpaczać. Nie ma czasu. Ale co robić w takim momencie ? Wokół jakieś dzikie psy, a ja wiszę do góry nogami 4 metry nad ziemią. Chyba nie może być gorzej.
- To były tylko takie żarty ! Nie zostawiajcie mnie tu ! - krzyczałem do ludzi którzy mnie tak urządzili. Może jeszcze nie odeszli daleko. To było bez sensu, i choć nie lubiłem spoufalać się z innymi to w końcu oni mieli cały mój ekwipunek.
- Pomocy !!! - krzyknąłem najgłośniej jak mogłem, że aż psy na chwilę zamilkły i przestały szczekać.Powtórzyłem to kilka razy. Mogło to sprowadzić różnych ludzi, ale bandyci nie byliby mną zainteresowani. W końcu nie miałem nic. No chyba że kanibale.....
Podniosłem głowę, aż krew spłynęła mi do reszty ciała - chwila ulgi. Będę robić te ćwiczenia co jakiś czas. Może da się jakoś rozbujać albo coś ? Postaram się nie dać zjeść tym psom. Jak jakiś doskoczy to po prostu uderzę go ręką w głowę z całej siły. I będę starał się unikać ich ataków. A teraz pozostało tylko czekać.

 

Dhratlach

Uśmiechnąłem się patrząc na ciała w wodzie. Może nie był to miły widok, na pewno nie, ale jakoś mnie nie ruszał. Tylko ten samotny fakt wyobrażenia cierpienia tonącego człowieka... szkoda tylko, że skutek był śmiertelny. Jak mawiał kuzyn pracujący w prosektorium: Oprawa topielca to najgorsze co może się trafić. Jednak, te topielce potonęły w czasie apokalipsy, pasażerowie statków i inni nieszczęśnicy. Można by było się obłowić na fantach które mieli przy sobie, ale myśl o tym żeby się w nich babrać i najpewniej coś złapać, nie mówiąc już o tym, że mogło się w nich coś zalęgnąć była co najmniej... niesmaczna. Pomoc przy trupach... jak nie będzie naprawdę nic innego. Trzeba szanować własne zdrowie, tym bardziej, że nie miałem ani rękawic, ani maski, ani ubrania na zmianę...

Nie ważne, czy było to miasto czy nie. Czy byli w pobliżu Mastyfi czy nie. Prawda była jedna, ten świat upadł i trzeba było się mieć na baczności. Ostrożnie wyszedłem z budynku i skierowałem swój krok w stronę budynku rady. Kto wiem, może mają coś dla mnie. Trzeba się rozreklamować. Ot, magik od mechaniki i konstrukcji pułapek (i narzędzi tortur, ale o tym lepiej nie wspominać) wszelkiego rodzaju. Konstrukcji, nie zastawiania, zastawiajcie je czy zamaskujcie sobie sami. Dokładnie tak jak na studiach, tylko teraz Uniwersytet Świata utworzył nowy kierunek spajając wszystkie inne w jeden: Przetrwanie. Spryciarze, wiedzieli, że nadchodzi koniec. Tak czy inaczej jak na studiach, jak chcesz coś załatwić, idziesz bezpośrednio do dziekanatu... dziekanat... każda wizyta była osobną przygodą w zoo pełnym wygłodniałych, spragnionych mięsa i krwi pań z dziekanatu... eh, do roboty.

 

__________________
Rozmowy przy kawie są mhroczne... dlatego niektórzy rozjaśniają je mlekiem!

Aeshadiv

Przez ten cały czas jak mnie nieśli byłem wściekły. Głównie na siebie. Jak mogłem przebiec przez drzwi na oślep uprzednio nie sprawdzając ich. Panika? Mnie, profesjonalistę zgubiła chwila stresu i nerwów? Szlag jasny by to trafił, niech krew zaleje… W tym momencie jednak moja krew miała inne plany. Napływała do mojej głowy powodując konkretny ból. Do tego jeszcze lek i chwianie się na palu przez długi czas potęgowały wszelkie nieprzyjemne odczucia. Rozglądałem się po okolicy próbując stwierdzić gdzie jestem. Wszystko nadaremno. Skąd miałem wiedzieć cokolwiek skoro miałem dziurę w pamięci i nie mam pojęcia jak ja w ogóle dostałem się do Rosji?!

Na Cywila nie byłem aż tak wściekły. Postąpił nieco nieodpowiedzialnie, jednak nie wydaje mi się aby miał na celu nasze zło. W końcu obydwaj siedzieliśmy teraz po uszy w gównie. No dobra, ja bardziej. Cały czas przed oczyma widziałem moją starą znajomą, Miriel. Przypomniał mi się zapach smażonych przez nią burgerów. Niestety w moim obecnym położeniu te wspomnienia nie przyprawiały mnie o optymistyczne myśli.

Czekałem. Co innego mogłem zrobić? Czułem zimno. W szczególności na stopach. Odebrali mi buty. Skurwysyny… ja im jeszcze pokażę. Nie mam pojęcia jak, ale na pewno się odegram. Zamknąłem oczy i czekałem na koniec tej wycieczki.

Gdy dziwna kobieta odezwała się do mnie wypytując mnie o te wszystkie rzeczy skrzywiłem się. Nie miałem pojęcia skąd wiedziała, że nie mówię o ichniemu. Popatrzyłem jej w oczy i odpowiedziałem:
- Próbowałem się opatrzyć. Jakich was? Jestem tam sam. Nie mam pojęcia kto kręci się jeszcze po szpitalu, ale ślady krwi wskazują, że ktoś tam jest. Na pewno był tam pies, który mnie udziabał w nogę. Skąd się tu wziąłem? Nie wiem. Straciłem pamięć. – nie wiem czemu powiedziałem częściowo prawdę. Może po prostu byłem zbyt zmęczony. Nie miałem siły aby wymyślać kolejne kłamstwa. Obym tylko krył Cywila. Jest moją jedyną nadzieją.

 

potacz

Rozkładając się na podłodze, po głowie Frederyka kołatały się różne myśli.

„Co począć?”

W powietrzu unosił się zapach rybich trzewi, zgniłych i rozkładanych przez czas i malowniczo-żarłoczne czerwie.
Usiadł i oparł się o ścianę naprzeciw drzwi. Nasłuchiwał i czekał. Rozglądał się, z zaciekawieniem ale bez pośpiechu kręcąc głową.
Biuro jak biuro.
Zdezelowane biurko, połamane drewniane krzesło na kółkach ze strzępami skóry, pożółkłe papiery leżące na podłodze z widocznymi na nich czarnymi smugami bieżników butów, rozbite szafki. Z interesujących go rzeczy po drodze przez halę znalazł kilka stalowych długich rurek, duży klucz, łańcuch i zębatkę. Z tych dwóch ostatnich można zrobić całkiem niezłe wahadło. Wahniesz raz i kości pękają jak suche gałązki. Dołożyl do tego jeszcze klucz i uzyskał jeszcze znaczniejszy ciężar.

Cisza i spokój. Nic nie było słychać.
Lanneugrasse wstał i poprzesuwał wszystkie większe śmieci w tym resztki biurka, szafek pod drzwi, żeby w razie ewentualności uniemożliwić, a przynajmniej mocno utrudnić dostanie się do pokoju. Zebrał wszystkie papiery jakie leżał na ziemi i zrobił sobie z nich posłanie.
Do świtu pozostało kilka godzin.

Dalszy plan ułożył się już w jego głowie. Musi kierować się do Trójmiasta. Jeśli już, to tam będzie miał większe szanse na odnalezienie zaopatrzenia, ludzi. Może złapie jakąś robotę?
W brzuchu zaburczało mu niemiłosiernie. Głód ssał go od środka.
Może uda się nawet dzisiejszej nocy zdrzemnąć?
Nóż trzymał w pogotowiu. "Wymknę się przed świtem." -pomyślał

 

__________________
"Głową muru nie przebijesz, ale jeśli zawiodły inne metody należy spróbować i tej."

Lechu

Pierwszy etap wędrówki całej grupie mijał na pozór spokojnie. Rozgrzane już marszem ciała przyzwyczajone były do dość szybkiego tempa. Afanasij doskonale wiedział, że nie mogą iść za szybko gdyż pot, który zamarzał na ciele zabiłby każdego z nich. Sokołow w oczach Siergieja widział determinację i odwagę. Były policjant z przeszkoleniem wojskowym czuł się po części odpowiedzialny za ludzi, których udało mu się w tym piekle zebrać. Nie potrzebnie. Każdy z nich przecież odpowiadał za siebie. Musiał być czujny, rozważny, wytrzymały...


Szli przełęczą tworząc dość zwartą grupę. Dawało to ciepło i lepsze rozeznanie w terenie górzystym. I nagle wszystko zaczęło się pierdolić. Afanasij nie wiedział co było pierwsze. Krzyk Methodiusa czy też huk wystrzału. Myśliwy syberyjski rzucił się na ziemię aby z niej ocenić sytuację. Kharlamov trafił na solidną wnyk. Metalowe zębiska zacisnęły się na jego kończynie niemal ją ucinając. Krew szybko barwiła śnieg, a na domiar złego to nie było wszystko... Widząc leżącego z twarzą w śniegu, pokrytego krwią Gore myśliwy przypomniał sobie ich niedawną rozmowę. Voronov nie chciał iść do "miasta duchów". Od samego początku miał złe przeczucia. Szybkie zorientowanie w terenie pozwoliło Afanasijowi odszukać wgłębienie terenowe, gdzie też mogli się schronić. Ale czy teraz to było najlepsze wyjście? Na pewno nie.


Pierwsza próba wypatrzenia ewentualnego zagrożenia - mimo iż bardzo trudna - zakończyła się powodzeniem. W pewnej odległości myśliwemu zamajaczył kształt z grubsza humanoidalny ubrany w biel. To musiał być zawodowiec skoro potrafił aż tak dobrze się maskować.

- Siergiej, na pierwszej, sto metrów od nas. - powiedział Afanasij pokazując ręką. - Gość jest ubrany w maskałat. Strzelaj do cholery.

Strzelec uniósł się ostrożnie celując w tym samym czasie, gdy Afanasij wyciągnął swój pasek od spodni. Dobrze, że miał rękawice, bo metalowa klamra przymarzłaby mu momentalnie do dłoni. Sokołow podczołgał się do rannego Kharlamova uwalniając jego nogę z potrzasku. Ten się nie wierzgał co ułatwiało mu jedynie sprawę. Afanasij owinął mu mocno pasek poniżej rany. Nie znał się na pierwszej pomocy, ale chciał w ten sposób jakkolwiek spowolnić upływ krwi...

- Sprawdźcie czy wokół nas nie ma więcej sideł. - polecił myśliwy reszcie w chwili, gdy Siergiej wystrzelił.

- Trafiłeś? - zapytał.

- Nie, ale gość zniknął. Albo zmienia pozycję albo też spierdala. - rzucił Borodin patrząc z odrazą na ranę nogi kompana. - Przeżyje?

- Nie wiem. Nie mamy możliwości i czasu wypalić. Musi dożyć do celu naszej wędrówki.

- Chcecie teraz kontynuować? - zapytał Biryukov zdziwiony.

- Jak nie ma wokół nas więcej wnyk to tak. - odparł Afanasij. - Siergiej pomóż mi wyciągnąć tą wnyk. Przyda się a jest przymocowana do zamarzniętej gleby.

Dwóch mężczyzn z determinacją i brutalną siłą szarpnęło za zaczep przymocowany do pułapki. Ta siedziała jakieś 30 centymetrów w glebie, a w tym klimacie to wystarczyło aby nawet niedźwiedź miał problem to wyrwać. Tym bardziej poświęcając okaleczenie własnej łapy. Siergiej i Afanasij we dwóch jednak dali radę. Nie wiedzieli czy to desperacja czy też zgranie, ale myśliwy cieszył się tym małym sukcesem.

- Vladimir, Proclus... Przygotujcie Methodiusa do drogi. - powiedział Siergiej.

- Nie zapomnijcie szczelnie owinąć mu tej nogi. Nie może zostawiać śladów ani też za bardzo wyziębić rany. - dopowiedział Afanasij rzucając się w kierunku martwego kompana.

Proclus od razu zabrał się za zabranie z nóg Gore palet śniegowych. Sam nie będzie w stanie iść, a niosący rannego muszą mieć stabilne oparcie na ziemi. Jego noga w zasadzie wisiała na kości i ścięgnach. Nie było dobrze. Afanasij będąc pewnym, że Gore nie żyje bezceremonialnie ściągnął z niego plecak i go otworzył. Na dno wrzucił wnyk owiniętą jakąś chustą znalezioną w plecaku. Do owinięcia nogi rannego dał walczącej z nią dwójce szal Gore. Afanasij nie zamierzał zostawić nic przy martwym toteż zaczął zabierać wszystko co tylko się dało. Były to zapalniczka na ropę, czapka uszatka z niedźwiedziego futra, gogle, pas, dwie race, scyzoryk, onuce, obecnie dziurawe bluza ocieplana i kombinezon narciarski oraz łuk. Strzał nie było, ale te pewnie Rusek potrafił wyrabiać sam. Szkoda chłopa.

Wypełniony plecak Afanasij założył sobie na plecy, a łuk przewiesił przez ramię. Pokazał na drogę przed siebie i Siergieja. Tamten dał znak pozostałym, że czas ruszać. Po upewnieniu się, że niczego nie zostawili wyruszyli w dalszą drogę. Drogę pełną czujności. Każdy wiedział, że życie w tym świecie to nie przelewki. To, że - aż do dziś dnia - przeżyli w komplecie tak długo było zarazem oznaką ich szczęścia i męstwa jakie wypełniało serca mieszkańców tej niedostępnej dla reszty świata doliny.

- Jebany snajper... - powiedział sam do siebie Afanasij żałując martwego kompana.

Bo kim on był aby decydować o życiu i śmierci? No kim? Czy miał prawo odebrać życie Gore po tym jak przez bity rok walczył? Walczył o każdy dzień. Z chłodem, dziką zwierzyną, własnym lękiem i całym tym popierdolonym światem. A teraz nie było już z nimi Gore Voronova…

- I ten skurwysyn nas popamięta... - powiedział Afanasij na chwilę przed ujrzeniem zarysu architektury miejskiej.

__________________________________________________

Afanasij: Spostrzegawczość + Wypatrywanie ---> Udało się!
Siergiej: Broń strzelecka + Karabin ---> Nie udało się!
Afanasij: Medycyna + Pierwsza pomoc ---> ???
Afanasij + Siergiej: Siła ---> Udało się!
Cała grupa: Szczęście ---> Udało się!
__________________________________________________

 

Nasty

 

Dhratlach

Trafiłem do baru, mojego drugiego celu podróży. Mekki wędrowców, pracowników i wszystkiego tego co przetrwało zagładę zachowując resztki człowieczeństwa. Pamiętam, jak kiedyś stał tutaj sklep wielobranżowy, a może był to dentysta na parterze w tym bloku mieszkalnym... Cóż, upadek zmienił wszystko.

Ogłoszenia przypadły mi do gustu. Na broni znałem się tyle co, a za grosze pracować to nie to. Topielce były obiecujące, ale ryzyko choroby ogromne. Poza tym, jeszcze mi 'ożyje' i co wtedy? Cóż, zbieractwo zdawało się być jedynym rozsądnym wyjściem. Jak by nie było kiedyś tu mieszkałem i wiem gdzie czego szukać. Chociaż, bardziej odpowiednie byłoby stwierdzenie, wiem, gdzie kiedyś coś się znajdowało.

Chwile później byłem w kryjówce upewniając się że wszystko mam i wszystko jest na swoim miejscu. Tylko kurtkę zostawiłem na łóżku, scyzoryk wkładając w zapinaną kieszeń spodni. Drzwi na klucz i kurs na północ, a potem na zachód w starą Van Diemenstraat. Przejście przez pas kolejowy, jego tunele i dwupasmówkę oddzielającą miasto na południu od Centrum byłoby proszeniem się o problemy. Za bardzo na widoku. Van Diemenstraat... gdzieś tam była klinika, pare firm i biur, kafejka, nawet szkoła. Może coś ostało i nie rozkradli wszystkiego, a i dalej od centrum Amsterdamu to może mniej mutasów i kanibali będzie. Powinno być bezpieczniej, ale i tak lepiej trzymać się cienia, głowa nisko, oczy i uszy otwarte.

 

__________________
Rozmowy przy kawie są mhroczne... dlatego niektórzy rozjaśniają je mlekiem!

Nasty

 

Dhratlach

Jak zobaczyłem wózek z którym miałem jeździć nie powiem, że było mi do radości, ale emocje to zbędny balast więc po co nimi szastać na prawo i lewo? Wózek oznacza lekki hałas i zmniejsza możliwości manewru. Cholera, to źle, bardzo źle. Trzeba będzie go zastawiać w wnykach ruin, żeby nikt nie przyuważył go z daleka i poruszać się w miarę ostrożnie, a jednocześnie całą sprawę załatwić... szybko. Nie ma to jak konflikt interesów na samym starcie. Poza tym, pogoda znowu zmieniała się na chłodniejszą. Kurtka jednak będzie zmuszona ze mną pójść.

Wyszedłem przez bramę, most był praktycznie terenem na widoku, rzecz która bardzo nie przypadła mi do gustu. Całkowita widoczność dla tych co czekają na zbieraczy po lewej stronie za kanałem. Trzeba było przemieścić się szybko, w miarę szybko i cicho, prosto do strażników, wyczuć wózek, jego wyważenie. Drobne rzeczy które mogą się przydać w razie ucieczki i nie tylko.

Nim wyruszyłem w ruiny zamieniłem ze strażnikami parę słów. Kto wie, czasami można dowiedzieć się paru ciekawych rzeczy o tym co znajduje się przede mną, oraz ewentualnie, czy ktoś jeszcze nie wyruszał w tamtym kierunku, czy dla przykładu, kiedy ostatnio i jakie były problemy z tej strony, a może sami coś by chcieli? Ramieniem i gestem podczas rozmowy pokazałem im jak będę szedł, jedna wielka ściema, teatr przeznaczony dla tych co chcą mojej zguby, moich gambli i mogliby obserwować to spotkanie z ukrycia. Pokazałem, że zamierzam iść na starą fabrykę czekolady przy Prinseneiland, a potem dalej na południe... Za cholerę.

Zawsze byłem lekko podejrzliwy, upadek tylko to wyostrzył. Zatrzymując się na chwilę żeby zamienić słowo z strażnikami mimowolnie rozglądałem się kątem oka i nastawiałem jedne ucho okolicy. Będą musieli się pogodzić z tym, że nie mając całej mojej uwagi, jedynie szczątkę, ale kto w tych czasach nie jest czujny? Nie podobały mi się ruiny na północy te co stały na molo. Idealny punkt obserwacyjny, najwyższy w okolicy. Bezpośrednie podążanie w Van Diemenstrat byłoby perfidnym zdradzeniem moich planów udania się tam, skręciłem w Barentszplein. Następne miało być zejście na Barensztstraat, a potem w Van Neckstraat... takim sposobem powinienem trafić do Van Diemenstraat. Plan wyglądał nieźle, choć idealny nie był. Głowa nisko i poruszać się w cieniu jakby zaraz coś miało mnie zjeść, a jak po drodze jakiś mniej zniszczony sklep lub inna działalność będzie to i wejść będzie można.


Rozmyślając nad możliwościami, kanibale i ludzie byli dla mnie większym zagrożeniem niż mutasy, pomijając zwierząt. O dziwo, parę razy uszedłem z życiem tylko dlatego, że rodzice z jakiegoś powodu 'zapomnieli' usunąć mojej makroglosji tylko ją skorygowali... Może to dlatego, bo tak się układa, że niemalże jej nie widać chyba, że się nią pochwalę? Cóż, zdecydowanie za długi język jest czymś czym lepiej się nie chwalić w tych czasach, bo jeszcze wezmą za mutka. W szczególności, gdy zmiany zaszły również w ukształtowaniu wnętrza jamy ustnej i gardła tak, że jego wielkość była wręcz naturalna...

 

__________________
Rozmowy przy kawie są mhroczne... dlatego niektórzy rozjaśniają je mlekiem!

AJT

- To twoi mała?! - krzyknął złowrogim głosem w stronę dziewczyny. - Wołaj, że to ty, by wiedzieli żeś w aucie! Krzycz kurwa! - warknął po czym pociągnął dziewczynę i wyskoczył z auta. Wybrał tą stronę z której nie padły strzały, to jest tą w której szyba nie była rozbita od kuli. Wychodząc rzucił jeszcze okiem, czy AK-47 kierowcy był w zasięgu łapska Wielkoluda. Teraz by mu się przydał…