Nasty

 

Karolczaneq

Cholera. Dlaczego akurat w tym momencie puszka musiała upaść na podłogę ?
Miałem już dzisiaj wystarczająco dużo pecha.

Wieczorem kiedy szykowałem się do nocnego wypadu do sklepów, akurat moje mieszkanie (jeśli to można nazwać mieszkaniem) odwiedzili jacyś dziwni ludzie. Ja zdążyłem się schować na strychu i na szczęście tam nie weszli. Najpierw do budynku weszło trzech facetów i przeszukiwali cały dom. Mieli podkrążone oczy i wyglądali na wygłodniałych. Nie wzięli nawet nieotwartej puszki z mięsem której nie zdążyłem schować, co mnie zdziwiło najbardziej. Po kilkunastu minutach poszukiwań wyszli i dołączyli do reszty grupy idąc dalej ulicą. Po jakimś czasie zniknęli mi z oczu. Ich zachowanie było co najmniej podejrzane.

Ładowałem właśnie do plecaka tyle konserw ile wlezie kiedy usłyszałem jak otwierają się drzwi do supermarketu który był niedaleko mojej kryjówki i głośne kroki. Ktoś wyraźnie już tu był skoro wchodził tak pewnie. Od razu się schowałem i wyjąłem moje sprawdzone M-9. Magazynek prawie pełny - 5 naboi. Postanowiłem wyjrzeć i obejrzeć intruza który przeszkodził mi w "zakupach". Chciałem zrobić to powoli ruszając tylko głową, ale akurat zahaczyłem ją o jakąś krzywo stojącą konserwę. Huk rozszedł się po pustym hipermarkecie, a człowiek który wszedł właśnie do sali przystanął na chwilę. Nikt rozsądny w tych czasach nie zapalał światło. Przyciągało zbyt dużo nieproszonych gości jak żywe trupy albo nawet bandytów polujących na lekkomyślne ofiary i kierowani wizją łatwego zysku.

Teraz była noc, więc jeszcze łatwiej o nich jednak ten kto wkroczył do sklepu zachował się rozsądnie zapalając jedynie latarkę i rozświetlając miejsce w którym rozległ się huk i w którym z resztą ja się kryłem. Pozostałem w bezruchu. Nie zauważył mnie. Ruszył dalej swoją drogą ciągle świecąc latarką, ale w innym kierunku. Mógłbym go teraz bez problemu sprzątnąć podkradając się do niego i nie marnując amunicji pozbawić go życia nożem. I miałem nadzieję ,że jest sam. Jednak to nie miało sensu. Może ma tu jakiś magazyn ? Broń, amunicja, jedzenie. O to właśnie mi chodziło. Nie mogłem przepuścić takiej okazji więc podkradłem się do niego od tyłu. Odsuwał ciężką półkę tworząc jednocześnie dużo hałasu. Korzystając z tego podbiegłem dalej za jedną z lad. Byłem już kilka metrów od niego i mogłem go obserwować. Wyjął jakiś klucz i włożył go do drzwi które ukryte były za szafą. Że też na to nie wpadłem ? Zdjął kłódkę, położył ją obok po czym pchnął drzwi. Stanął w miejscu i zapalił niewielką lampę która oświetliła pomieszczenie. Nie zważałem na to co jest w środku. Podkradłem się najbliżej jak mogłem, tak że strzał byłby prawie pewien. Jednocześnie jednak na tyle daleko żeby nie mógł mi wybić broni z ręki. Wycelowałem w plecy które mają większą powierzchnię od głowy i nie można gwałtownie kucnąć żeby uniknąć strzału.
- Ręce do góry i ani kroku bo kurwa zastrzelę !

 

AJT

Dorofei za wolnymi dniami jakoś nieszczególnie przepadał. Praca, pracą, ale przynajmniej mógł sobie w trakcie jej legalnie mordę oklepywać, jak za starych dobrych czasów i do tego zawsze w tym oklepywaniu miał jakieś wsparcie. A tak… a tak Fedot zajęty, pozostali w większości również i z pierwotnych planów przejścia się po okolicy w poszukiwaniu ‘przydatnych skarbów’ nici. Samemu nie miał zamiaru wychodzić, nie czuł w tym momencie takiej potrzeby.

Dorofei postanowił więc udać się na targ znajdujący się na dolnych kondygnacjach. Jak to zwykle bywało, zabrał ze sobą pistolet, bez którego to ani na krok się nie ruszał. Zabrał też i plecak, który miał nadzieję w jakiś sposób zapełnić. W jaki, to się jeszcze zobaczy…

 

Aeshadiv

Czekałem tam sam ponad godzinę. Dobrze, że miałem kogoś na kim mogłem polegać w tych zasranych ponad wszelką miarę czasach. Chodziłem po Sali patrząc to w okno, to nasłuchując dźwięków z korytarza. Gdy tylko usłyszałem kroki na schodach położyłem się wkładając rękę pod improwizowaną poduszkę, którą tak naprawdę był mój plecak. W ręce zawitał mój najwierniejszy towarzysz tej podróży. M9, piękne ostrze. Leżałem tyłem do drzwi. Cały czas obserwowałem je w odbiciu jakie dawało metalowe łóżko, na którym sypiał Dymitr. Zawsze czujny. Mimo tego, że domyślałem się czyją twarz ujrzę po skrzypnięciu starych zawiasów, byłem gotów. Nigdy nie wiadomo, nigdy nie było wiadomo i nigdy nie będzie wiadomo czy za rogiem nie czai się chcący mojej śmierci przeciwnik.

Po otworzeniu się drzwi dalej leżałem udając, że śpię. Widziałem, że zbliżył się nie chcąc mnie obudzić. Wtedy wstałem. Miałem praktycznie pewność, że to on. Zmierzyłem go wzrokiem jakbym oglądał towar, który podaje mi niesprawdzony sprzedawca. Podał mi tabletkę. Uśmiechnąłem się widząc ją. Gdy tylko trafiła do mojej dłoni połknąłem ją popijając wodą.
- Dzięki Cywil. – powiedziałem .
Substancja, która powoli zaczęła rozchodzić się po moim organizmie uspokoiła mnie. Znacznie. Zawsze tak było. Po małej zielono-białej tabletce wszelkie problemy znikały.

Nie wiedziałem w sumie jak ja tu się u licha znalazłem. Nie pamiętałem jakby. Gdy tak przechadzaliśmy się po ruinach szpitala zapytałem Dymitriego:
- Powiedz mi… skąd ja się tu wziąłem? Jakby to ująć… mam czasem dziury w pamięci. Sam wiesz, jaki lek mi przynosisz. – mówiłem wszystko jakby ze wstydem. Im mniej ludzi wiedziało o mojej chorobie tym lepiej dla mnie… dla nich w sumie też.

 

Dhratlach

Dwa miesiące, ponad dwa cholerne miesiące leczyłem się z tego cholernie ukrywanego przed światem choróbska. Nie wiedziałem co to było, ale nie dawało mi sił, wręcz przeciwnie. To uczucie jakby wszystkie żebra były obite ze wszystkich stron, a lada moment moje wnętrzności miały by się wywrócić do góry nogami i tańczyć kankana. Całe szczęście najgorsze już prawie minęło. Odpoczynek w tej skromnej 'ruderze' którą przyjąłem za dom dobrze mi zrobił po miesiącach ucieczki. Żywe trupy, nawiedzona Francuzka która zachowywała się zbyt... dziwnie, i losowe zbiry czyhające na mój dobytek. Na szczęście teraz to już była przeszłość. Żywe trupy zgubiłem gdzieś na obrzeżach Luksemburgu, Francuzkę gdzieś na starej granicy holenderskiej, a zbiry... nawet nie wiem czy mnie zauważyły. Chyba nie, ale ich się poznaje, to się czuje.

Tylko tak trochę w sercu było szkoda tej uroczej Francuzki, ale co począć. Nie znałem francuskiego, a jej przyczepność była wręcz... zagrażająca. Miałem wręcz wrażenie, nikłe, a jednak, że u mojego boku nie był drugi człowiek, lecz jakieś bezdomne zagubione zwierze i ten sposób w który zachowywała się w ruinach. Moje szczęście. Może i zgubiłem tą drobną istotkę, ale spotkanie wioski kanibali było już klasyczne. Najpierw Cię częstują, zapraszają w dom, a kiedy przypadkiem zajrzysz do beczki na zapleczu i widzisz w niej zasolone dzieci... Nie ma głupich, ewakuowałem się szybciej niż samotny sprinter uchodzący przed bandą żywych trupów. Przyznać jednak muszę, że mieli zapotrzebowanie na moje usługi i żyło mi się nie najgorzej, ale jak tylko wspomnę tą beczkę i pomyślę, że mogłem być następny...

Tak czy inaczej, trzeba było się ruszyć. Pytanie było tylko, co zrobić. Te kontakty co miałem wcześniej z sąsiadami były raczej suche i sporadyczne. Gdybyście się czuli jak ja wtedy, wiedzielibyście dokładnie co mam na myśli. Oni chyba też coś przeczuwali, ale jakoś wszystko ułożyło się dobrze. Może to wina tego mięsa którym mnie karmili przez te parę dni gościny i pracy w tamtej wiosce... Mijn god... miałem o tym nie myśleć...

Kryjówka, chociaż była położona na skraju miasta to była całkiem bezpieczna. Przez te dwa miesiące nie miałem, żadnego nieproszonego gościa, a mutanci zdawali się mijać to miejsce. Znaczy to tyle, że miałem nadzieję, że mijają. Jak tylko tutaj byłem, zawsze drzwi blokowało krzesło i rygiel. Te parę sekund na to, żeby móc się ewakuować.

Wstałem z łóżka i zebrałem swoją torbę która praktycznie była pusta. Cały mój majątek który zwyczajowo nosiłem ze sobą leżał w kryjówce pod łóżkiem. Miałem zamiar wyruszyć do miasta, albo chociaż przejść się i pobawić zbieractwem. Wszystko w swoim czasie. Mój wierny scyzoryk spoczywał w wewnętrznej kieszeni mojej kurtki. Ruszyłem w kierunku okna, trzeba było zrobić rozeznanie terenu czy nikt niepożądany nie kroczy w okolicy i czy jest w pobliżu jakiś oddział Mastyfów.

Staram się ukryć przed tymi którzy mogliby się rozglądać tak jak ja. Z modlitwą w sercu staje tak żeby ukryć za murkiem i najlepiej w cieniu, mając nadzieję że moje ubranie w odcieniach szarości pomoże mi się ukryć.

Rozglądam się uważnie po ulicach przeczesując wzrokiem za niechcianymi ruchami w ruinach, gości na dole. Przy okazji rozglądałem się po okolicy za rzeczami które ktoś mógł zgubić o zmroku, lub przynieść silniejszy sztorm, czy wiatr. Można dostrzec ciekawe rzeczy z wysokości, ich blask wśród gruzu który normalnie mógłby być niedostrzegalny. Kogo ja oszukuje, zawsze jednak warto się rozejrzeć z bezpiecznej wysokości, mało kto patrzy w górę.



----------------------------------------------------------------------------------
Ukrywanie:
Kamuflaż + Ukrywanie + Ubranie = 2+ ?
Wypatrywanie:
Spostrzegawczość + Wypatrywanie = 6

 

Vesper

Cholera cholera cholera!!!!!!
Nawet nie miałem siły wymyślać bardziej wyrafinowanych przekleństw na to co się naokoło mnie dzieje.Świat poszedł w diabły dobry rok temu.Jak na razie udało mi się przeżyć.Nie wiedziałem tylko ile jeszcze ten stan potrwa.Osobiście miałem nadzieje że jak najdłużej.Ale nigdy nie wiadomo co zaplanują sobie tam na górze.Jeśli to prawda że Bóg gra z szatanem w karty,czy warcaby,lub cholera wie w co o lasy świata to miał wielkiego pacha.A tamten najwyraźniej korzysta z puli ile się tylko da.Jednak jeśli jest to jakiś test niebieskiego czy coś innego to na pewno mu się udał.W myśl zasady ,,W okopach nie ma ateistów''. Tu stało się tak samo, tylko że okopy zamieniamy na ,,po apokalipsie''. Teraz każdy, nawet najbardziej zagorzały zwolennik teorii Darwina i wielkiego wybuchu odmawiał pacierz regularnie.Nawet jeśli nie regularnie to przynajmniej przed śmiercią.A ta zbiera całkiem spore żniwo.Nie wystarczyły jej te wszystkie dusze zabrane w TYM dniu.Nawet teraz populacja tego kawałka skały nazywanego ziemią drastycznie się zmniejsza. Osobiście nazywałem ten dzień ,,kijowym dniem''. Mogłem go nazwać na wiele innych sposobów, ale po co jeśli ta nazwa pasuje i dobrze się sprawuje?. Hehehe nawet zaczynam rymować.Co ten koniec świata robi z ludźmi? Jak na razie zobaczyłem co zrobił z tymi którzy mnie gonią, i za nic nie chciałem do nich dołączyć.

Do domu nie miałem co wchodzić.Zanim otworzę drzwi dopadną mnie.Nawet jeśli udało by mi się je wyważyć to wlazły by za mną do środka.Stamtąd nie ma drogi ucieczki , chyba że oknami.Wtedy mogę już mówić do widzenia całemu światu,a na pewno moim nogom.Czyli na jedno by wyszło.Za to mogę spokojnie schować się we wraku.Jest ich sporo,wszystkich nie dadzą rady przeszukać.Jak już sobie ,,przelezą'' to sprawdzę tą chałupkę.Zawsze można coś tam znaleźć.W tej chwili podniosłem jakiś kamień leżący na drodze.Biorąc zamach rzuciłem go daleko do przodu.Dźwięk uderzenia o asfalt rozległ się echem po lesie.Sprawiało to wrażenie że jestem znacznie niż w tej chwili.Sam wcisnąłem się do bagażnika jednego z mijanych aut, uważając abym nie narobił zbytnio hałasu zatrzasnąłem klapę.Teraz tylko modlić się aby ,,zedy'' przeszły dalej, i oby zrobiły to szybko.jeśli przyjdzie mi tu leżeć dłużej niż kilka godzin nie będzie mi zbyt ciepło.Powiem nawet że bardzo zimno.No nic.Teraz tylko siedzieć cicho.

------------------------------------------------------
Kamuflaż 10 + ukrywanie się 10 = 20

 

Nasty

-----------------------------------------------------------------------

Rzut Piotr Piotrowski: Kamuflaż 10 + ukrywanie się 10 = 20

-------------------------------------------------------------------

 

Lechu

Afanasij Sokołow. Człowiek dziczy. Ktoś dla kogo przetrwanie w warunkach syberyjskich nie było tak wielkim wyzwaniem jak dla innych. Przynajmniej przed "wielkim rozbłyskiem" jak zwykł nazywać dzień, w którym zrzucili bomby. Kiedyś wszystko było prostsze. Śnieg i lód z łatwością mogły nawodnić człowieka, a mięso dzikiej zwierzyny idealnie nadawało się na syty posiłek. Pożywienia - wbrew pozorom - było pod dostatkiem. Bynajmniej do czasu aż śnieg pokrył siwy, niepokojący pył, a zwierzęta stały się bardziej skołatane niż kiedykolwiek. Ale czy można im się dziwić? Każdy przecież walczył o przeżycie...

Sokołow już od małego był przeznaczony wielkim śniegom. Wychował się w małej wsi, Wierszynie, z której do najbliższej cywilizacji prowadziła jedynie jedna, wyboista, gruntowa droga, która po wielkich opadach stawała się nieprzejezdna - odcinając tym samym wieś od świata. We wsi większość stanowili nie Rosjanie, a Polacy, z którymi Sokołow dogadywał się raczej słabo. W Wierszynie działała wiejska szkoła, stał mały kościółek, pełniący również rolę miejsca spotkań mieszkańców i domu kultury. Twardzi i małomówni mieszkańcy tamtych regionów nie wyróżniali się specjalnie wykształceniem czy też kulturą osobistą. Rodzina Sokołowa nie była wyjątkiem, a wręcz należała do nizin. Ojciec lubił sobie wypić, a rodzinę trzymał w ryzach za pomocą pasa i ciężkiej ręki. Zresztą miał za sobą parę lat odsiadki. Zastraszona matka również uciekała w używki jednak nie ograniczała się tylko do alkoholu co ją szybko wyniszczyło. Afanasij miał starszego brata Ilie, który jednak nie pasował do tej wioski. Był bystry i chciał się kształcić. Często uciekał z domu, a nawet, gdy wracał nie bronił młodszego brata czy matki przed gniewem ojca. Gdy tylko nadarzyła się okazja Ilia wyniósł się do miasta zostawiając brata i resztę rodziny z ich własnymi problemami...

Nie ma co się dziwić, że młody Afanasij wolał spędzać czas na pomocy miejscowemu myśliwemu - Arkadiuszowi - niż w własnym domu. Po latach matka i ojciec chłopaka zmarli. Matka przedawkowała, a ojciec pijany nie doszedł pewnej zimy na noc do domu i zamarzł na zewnątrz. Afanasij po pochowaniu rodziców zajął się z Arkiem polowaniami. Powoli się uczył czego nie ułatwiały syberyjskie warunki...


Syberia. Ponad 70 razy większa połać terenu od Wielkiej Brytanii przy jedynie dwukrotnej ilości mieszkańców. Od listopada do lutego przykryta niemal metrowym śniegiem. W najgorsze zimy panowały tam okropne mrozy, a latem żar dochodził do +40 stopni. Liczby jednak nikogo nie interesowały. Ludzi interesowało piękno tej krainy - Jakucja. Najzimniejsze miejsce na półkuli północnej. Temperatury schodzące do -70 stopni. Piękna zwierzyna jak soból, rosomak, piżmowiec, tygrys syberyjski czy największy cel każdego myśliwego – niedźwiedź brunatny...

W Jakucji każda sekunda to walka o życie. Podobnie jak przetrwanie w górach. Afanasij mógł tego doświadczyć wspinając się na Biełuchę. Najwyższy szczyt gór Ałtaj. Góra była tak wysoka, ponieważ jej górną część tworzył lodowiec. Dla ludności tubylczej, Ałtajów, Biełucha miała magiczne znaczenie. Według wierzeń Ałtajów nie można nawet na nią patrzeć - nie mówiąc już o wspinaczce. Afanasij jednak pomimo wielu odmrożeń i skrajnego wyczerpania dostał się na górę. Był tam. W miejscu, którego nigdy nie zapomni...


Podróżował od wielu dni. Biel otaczająca go zewsząd raziłaby w oczy każdego - poza mieszkańcami Syberii. Parę godzin temu natknął się na ślad pięknej zwierzyny. Jednego z nielicznych w tych rejonach tygrysa syberyjskiego. Sokołow pamiętał jak Arek ostrzegał go przed nimi. Mówił, że są bardzo niebezpieczne, a co więcej pod ochroną. Gatunek zagrożony wyginięciem. Afanasij nie chciał go zabić. Chciał go poznać. Odkryć jego zwyczaje, tereny przez niego odwiedzane, wszystko co mogło mu się kiedykolwiek przydać. Głupota. Gdyby wtedy wiedział co może zobaczyć zawróciłby.

Kolejne godziny drogi wystarczyły aby wzbudzić w myśliwym niepokój. Krew, ślady wilczych łap, przecinających się z śladami tygrysa. Nie trzeba było dużo dalej iść aby dostrzec rannego tygrysa, a przy nim... wilki. Afanasij chciał ostrożnie się wycofać, odejść nie robiąc bałaganu. Coś jednak poszło nie tak. Wyczuli go, ścigali. Zbliżali się coraz bardziej, a na wielkiej, białej połaci terenu znikąd szukać ratunku. W końcu były w zasięgu wzroku, a on był tak wyczerpany, że nie miał już sił uciekać. I wtedy dostrzegł coś straszniejszego niż jego własna śmierć. Potężny, pochłaniający świat błysk...


Siergiej Borodin był stróżem prawa. Policjantem z przeszkoleniem wojskowym. Był brutalny, raczej mało cierpliwy, ale za to sprawiedliwy. Co więcej gdyby nie on Afanasij by już nie żył. Tamtego pamiętnego dnia stracił przytomność w samym sercu Syberii. To, że akurat ktoś poza nim tam był było cudem. Wielkim cudem. Siergiej wytłumaczył Sokołowowi co się stało. Nie wiadomo skąd tak dużo wiedział na temat wybuchu bomb i całej sytuacji, w której się znaleźli. Wspólnie mieli się spotkać z grupą, którą Borodin zebrał aby przeżyć. Wspólnie mieli większe szanse...


Minął już dobry rok od kiedy weszli do tego cholernego piekła. Od początku nie mieli czasu na umartwianie się nad własnym losem. Było ich sześciu pod niepisanym dowództwem Siergieja. Temperatura, śnieg, wiatr i ogólnie matka natura nie rozpieszczały ich. Albo przy rozpalonym ogniu jedli albo byli w ruchu. W stałym ruchu, bo człowiek nieruchomy to na Syberii człowiek martwy. Przez ten czas nauczyli się wielu przydatnych rzeczy, ale nadal zbyt wiele było przed nimi. Gdy szli nie robili tego zbyt porywiście, bo to też groziło śmiercią. Pot na ciele mógł zamarznąć co było piekielnie niebezpieczne...

Aktualnie poruszali się w terenie górzystym. Ciasny szyk dawał nieco ciepła i dawał możliwość dokładniejszej obserwacji terenu. Tempo było szybkie, dynamiczne, ale nie przesadzając z powodów już znanych. Przez ten rok każdy z nich wyrobił sobie pewną kondycję. Znali się już nawzajem i wiedzieli na ile kto może sobie pozwolić. Parę godzin temu dostrzegli ślady zwierzyny - wilków i rysia, na którego tropie były wymienione drapieżniki.

Po jakimś czasie szóstka Rusków minęła krater. Nie za małym łukiem aby nie kusić promieniowania, ale też nie za dużym aby nie tracić czasu. Przy takim chłodzie jaki panował wszystkie bodźce dochodziły do receptorów z opóźnieniem. Jedynie liczne warstwy ubrań sprawiały, że nadal byli w stanie jakoś egzystować. Otóż to. Egzystować, bo nie robili nic poza jedzeniem, spaniem i podróżą. Widok popalonych pni i śniegu, który nie nadawał się do nawadniania nie ułatwiał im wcale zadania. W pewnej odległości, u podnóża gór, było widać chatkę. Starą leśniczówkę z solidnych bal. Wokół niej stały drzewa, a dokładniej sosny syberyjskie. Drzewa miały jakieś 12 metrów. Mało. Były młode. Naturalnie ich kora była gładka i szarozielona. Teraz przypominała kolorem popiół jedynie miejscami brązowiejąc i ukazując popękany pień.

Zbliżając się do chaty grupa dostrzegła tropionego przez wilki rysia. Afanasij nie mógł uwierzyć w ich szczęście. Od razu poprosił Siergieja, który strzelał bardzo dobrze, aby zabił zwierzę. Ryś był chyba bardzo zmęczony, bo mimo ich obecności nie oddalił się szybko. Borodin oddał celny strzał po czym grupa się rozdzieliła. Jedni weszli pomiędzy drzewa kierując się do chatki, a Afanasij z Siergiejem poszli po zdobycz. Ryś był dość spory, bo ważył dobre 30 kilogramów. Nie zwlekając Afanasij zabrał się za oprawianie zwierzyny. Chciał to zrobić na miejscu, gdyż wiedział, że głodne wilki mogą być groźne. Miał plan zostawić im tu flaki i odejść. Spieszył się. Przez to nie był dość skupiony aby zrobić to dobrze. Skóra wyglądała tragicznie, ale mięso tak czy inaczej pozyskał. Wraz ze skórą i mięsem udał się chatki...

Stara leśniczówka z bal, z jednym wyjściem, kominkiem, stołem, pryczą, starą skórą wilka i odrobiną drewna całkowicie wystarczyła na potrzeby tej szóstki. Wszyscy na początku zabrali się za plądrowanie poza myśliwym, który skórę wilka podłożył pod drzwi upewniając się czy są dobrze zamknięte. Pod nie również podstawił stół, który dodatkowo blokował dostęp do wnętrza chaty. Podczas przeszukania pomieszczenia inni znaleźli całkiem sporo rzeczy. Ktoś znalazł jakiś zardzewiały nóż, ktoś inny 3 pary palet śniegowych, a Afanasij rękawice ze skóry. Myśliwy zaczął obawiać się jak rozpalą ogień, ale z pomocą przyszedł Borodin, który znalazł pudełko starych zapałek. Tym razem mieli szczęście.

Po paru próbach udało się rozpalić ogień. Dzięki niemu i nożom uczestników z powodzeniem udało się przygotować dziczyznę. Syberyjska dziczyzna była smaczna. Bogata w białko dzięki czemu najedzonemu człowiekowi starcza na długo. Pamiętając o dalszej drodze nikt nie zapomniał odłożyć sobie porcji mięsa na później. Normalnie Afanasij zrobiłby ze starej skóry wilka tobogan, ale nie mieli i tak niczego co mogli nim przewieść. Uprzedzony tym, że w nocy może padać myśliwy na chwilę opuścił chatę wykładając zaraz za nią starą skórę. Śnieg był tam bielszy i Afanasij myślał, że jak zbierze się na skórze będą mogli chociaż trochę się nawodnić.

Po jego powrocie do chaty, szczelnym zamknięciu drzwi, połamaniu stołu na kolejny opał ekipa zaczęła planować dalszą drogę.

- Ściągnijcie wierzchnie rzeczy, gdy zrobi się cieplej. Nie możemy za bardzo się ogrzać, bo jutro zamarzniemy na zewnątrz. - rzucił Afasij pochłaniając dziczyznę.

- Zrobiłeś tobogan? - zapytał się jeden z pozostałych, Gore Voronov.

- Nie. Nie mamy czego w nim nieść. Lepiej jak zbierze się na skórze śnieg, który rano będziemy mogli spożyć. - odpowiedział Sokołow.

- Jak będzie za duża zawierucha znowu nasypie tego sypkiego gówna i nici ze śniegu. - powiedział Borodin.

- Racja, ale spróbować nie zaszkodzi. - odparł Afanasij.

- Słuchaj. A te skórę to ty żeś maczetą szlachtował czy co? Wygląda strasznie. - odezwał się Gore.

- Nie miałem czasu. Spieszyłem się, jasne? - Afanasij dorzucił do ognia.

- Nie rzucaj za dużo. Musi nam starczyć do rana. - powiedział Siergiej na co myśliwy pokiwał głową.

- Słyszeliście coś o tym mieście na wschód? Ponoć tam straszy... - powiedział kolejny gość, Proclus Biryukov.

- Ja słyszałem. - odezwał się Afanasij. - Ba. Nawet tam kiedyś byłem. Stare miasto duchów, w którym kiedyś znajdowała się kopalnia złota. Stąd prowadzi tam jedna ścieżka.

- Chyba nie chcecie tam iść? - zapytał Proclus.

- Właśnie, że chcemy. - rzucił Siergiej. - Można tam znaleźć jakieś porządne rzeczy, schronienie, a może nawet innych ludzi. Sława opuszczonego miasteczka, w którym straszy daje możliwość spokojnego bytowania, o ile jedynymi "duchami" tam będziemy my...

Po jakimś czasie Afanasij ściągnął kurtkę, bluzę i czapkę. Pod butami sprawdził w jakim stanie są jego onuce. Jak wcześniej te były w dość kiepskim stanie, ale całe. Po najedzeniu się i zrobieniu zapasów z mięsa przyszedł czas na wspominki. W końcu byli już w tym bagnie dobry rok więc nieco wspomnień mieli. Afanasij uśmiał się, gdy Biryukov wspomniał jak myśliwy musiał sobie nasikać na rękę, gdy przymarzł do niej metalowy pręt... W końcu jednak przyszedł czas na sen. Musieli się wyspać więc warty były jedno-osobowe.

Nad ranem wstali i dorzucili ostatki drewna do ognia. Musieli się przygotować do drogi. Palety śniegowe ubrali Siergiej, Vladimir i Gore. Afanasij cieszył się z rękawic, które znalazł. Może swoje najlepsze dni miały już dawno za sobą, ale lepsze to niż nic. Wyjście było zdecydowane i nastąpiło dopiero wtedy, gdy w chacie znowu zaczęło robić się zimniej. Ubrani, najedzeni Ruscy sprawdzili skórę, która całkiem zamarzła. Było na niej sporo śniegu, ale ten na wierzchu był szary. W niższych partiach zebrało się nieco białego puchu, który jednak też nie miał smaku jak normalny śnieg. Nie mieli jednak wyboru i zmuszeni sytuacją nieco się nawodnili. Od takiej ilości nie powinno im kich powykręcać. Pełni nadziei wyruszyli w dalszą drogę. Zimną, białą, górzystą krainą - na wschód.

 

Nasty

 

AJT

Kiedyś Wielkolud pewnie by zareagował inaczej… Kiedyś. Teraz jednak czasy się zmieniły. Panował na świecie inny ład, inny porządek i zupełnie inne realia. Nie było miejsca na rzeczy i gesty, które kiedyś były normalnością. Dziewczynka nie jest pierwszą osobą, której dzisiejszego dnia popłynęły łzy… nie będzie też i ostatnią. I tak samo nie będzie też nieznajomą, przez którą Maslow miałby się przeciwstawić Bykovowi. Nawet nie przeszło mu przez myśl, że z jej powodu mógłby się przeciwstawić Rostislavowi, przy okazji wypisując na siebie wyrok śmierci.
- Nie rycz mała - burknął potrząsając ręką. - Nie wierzgaj. Jeszcze nie wiesz, ale to zaszczyt żeś wybrana - dodał po chwili. Co z tego że go nie rozumiała, po tonie głosu powinna coś wydedukować. Gdy skończył jego usta zadrżały. Jednak tych, którzy wypatrywali się w tym geście jakiegoś zawahania, czekało rozczarowanie… ot taki tik.

Rozglądnąwszy się, czy aby nie znajdzie się jakiś cwaniak, próbujący w nagłym przypływie… czegoś, ratować dziewczynkę, zaczął targać ją w stronę apartamentu.