Wszelkie znaki na niebie i ziemi jednogłośnie twierdziły, że zły los spotkał czarną bejcę runnerowego cwaniaka z rozkazu kogoś o większych jajach. Największe jaja w Detroit, i to w ilości większej niż standardowe dwie sztuki na wyposażeniu, miał nie kto inny tylko Stary. Jak Stary czegoś chciał, to skały srać poczynały, ludzie wpadali w amok i lizali mu dupę, byle dostąpić zaszczytu znalezienia się w zgredziałej łasce, równoznacznej z deszczem sztonów, talonem na dziwki i lasery, a także bramą do nowego, bogatszego życia, podczas którego ze zmenelonego frajera bez gambla przy duszy, stawało się KIMŚ… i to przez wielkie jak sama kurwa “k”.
- Kogo byś obstawiał? - rzuciła pytaniem w siwiejącego faceta, bezczelnie obmacującego co bardziej wystające fragmenty jej klatki piersiowej. Ułatwiła mu to, siadając na boku i obejmując ramieniem za karkiem. - Skoro miasto, to będziesz wiedział albo się chociaż domyślał. Wiesz mordeczko, ja nietutejsza, każdego gracza po imieniu nie kojarzę… a ty wydajesz się w temacie i ogarnięty. Chętnie się dokształcę, odwdzięczyć się potrafię… - wymruczała tuż przy jego twarzy, trącając policzek czubkiem nosa.

- Noo… - sapnął w pierwszej chwili niezbyt sensownie ten starik wpatrzony w duże oczy blondyny skryte wciąż pod kiecką od Pepe a które już wyczuwał pod swoimi dłońmi. Zafrapowało go to na dłuższą chwilę na tyle, że drugą dłoń zdjął z ramienia brunetki i teraz obiema dłońmi buszował po froncie blondyny. - No to ten… - zająknął się jeszcze i oblizał spierzchnięte chyba usta językiem. - No różnie no… Musiałaby być ekipa. Bo na solo to można powinąć brykę ale co dalej? To mógł tam pójść sam ale gdzieś czekali na niego i jego brykę. To działa jak zespoły w Lidze, wiesz każdy ma swoją fuchę. I albo od razu ją spakowali i wyjechali z miasta albo skitrali. Jak to drugie to pewnie będą coś za nią chcieć albo od Runnerów albo komuś innemu. - mówił zniecierpliwionym i niechętnym tonem jakby rozmowa przeszkadzała mu w odkrywaniu wdzięków blondyny.

Blue zatrzepotała rzęsa rzęsami, wlepiając błękitne oczęta prosto w podkrążone gały swojego nowego źródła informacji. Widać było gołym okiem, że się nabuzował i prędzej pierdolnie na zawał niż zacznie gadać z sensem… no ale od czego miało się stare, sprawdzone sposoby?
- Mhmm, to ciekawe co mówisz… ale mam dwa pytania. - przejechała ręką z jego kolana na krocze tuż pod paskiem od spodni - Jak masz na imię i dlaczego kurwa ciągle tu siedzimy zamiast iść na górę? Tak się składa, że mam tam kanciapę, chcesz obejrzeć z bliska? Jest co, tak słyszałam. - zakończyła autoreklamę z profesjonalnym uśmiechem zawodowego niewiniątka.

- O kurwa! - syknął z przejęciem starik gdy zaczęła go kusić swoją dłonią. - Ale z ciebie gorąca suczka… - rzekł coś jakby z podziwem czy uznaniem ale szybko porządnie przejęło nad nim kontrolę - No pewnie! Al! Jestem Al! - dawaj zbieramy się! - entuzjastycznie machnął ręką jakby teraz on ją popędzał. Reszta towarzystwa zareagowała przyjacielskimi uśmieszkami, żegnając wstających od stołu tylko ten młodzian co miał mieć bemwicę nie był takim obrotem spraw zaskoczony i nie ukrywał tego.

- Ejj no co ty, gdzie idziesz?! Mieliśmy zwiedzić moją brykę! - wstał jako trzeci również mówiąc z jawną pretensją i rozczarowaniem. To też wywołało falę radości wśród zgromadzonych przy stole biesiadników.

- Lubię nowe bryki… albo wyglądające jak nowe. Błyszczące, zadbane… jak z taśmy produkcyjnej. - usta Julii wygięły się w smutną podkówkę. Uwiesiła się też siwego, przyklejając się do jego boku jak zużyta guma - I jaką masz niby tą bejcę, co? Taką jak ten frajerek od Runnerów? Tylko taka by mnie rozgrzała, nie wybuliłam worka sztonów na kieckę żeby ją brudzić i zrzucać w podrzędnie rozklekotanym pudle. A może ty jesteś ten kozak i ją buchnąłeś? Jak tak, to przyjedź nią po mnie, a dostaniesz pełen pakiet za darmola. Nawet ci dam u siebie karnet stałego klienta na parę miechów w prezencie.

- Nie no co ty ja nie buchnąłem mu tej bryki! - zaprzeczył od razu i gwałtownie chłopaczyna do tego energicznie machając rekami jakby odganiał tą wizję. Widać sama myśl, że mógłby wejść w tryby maszyn dużo większych od niego dawał do myślenia nawet w takim miejscu i towarzystwie. - No i ten, chodź to sama zobaczysz.- zachęcająco wyciągnął rękę jakby oczekując, że go złapie.

Ale wówczas w rozmowę wtrącił się Al najwyraźniej kończąc się zbierać i zegnać z przyjaciółmi. Złapał ją za łokieć i obracając wokół własnej osi ruszyli, żegnani śmiechami i zachęcającymi okrzykami ze stolika.
- No to mała prowadź na komnaty! - rzekł z zadowoleniem prawie, że zacierając z uciechy ręce.

Droga do właściwego pokoju na piętrze była prosta… znaczy byłaby, gdyby nie konieczność przedzierania się przez tłum i walka z alkoholowo-chemicznym rozchwianiem zmysłów, prowadzącym do konieczności trzymania się ściany i drugiego partnera w wędrówce po schodach. Partnerki, bo Blue trzymała się w miarę pionowo i to ona robiła za podporę.
- Tylko syfu mi nie narób - parsknęła otwierając w końcu drzwi i wpuszczając delikwenta do swojego pokoju. - Tam jest wyro, flachy są za zagłówkiem, fajki na stole. Jebniesz coś najpierw? - z podpatrzoną u Egora słowiańską gościnnością omiotła ręką wnętrze, robiąc gościowi krótką wycieczkę krajoznawczą samą dłonią. Przepuściła go pierwszego i zamknęła drzwi na klucz. Jeszce brakowało jej interwencji Troya, albo czegoś równie wkurwiającego.
- Jakieś preferencje? - spytała prawie że miło, pozbywając się kiecki i bielizny. Wolała zrobić to sama - za dużo sztonów na nie poszło, żeby dawać je rozerwać byle fagasowi...i to kurwa prawie że charytatywnie. Nie liczyła na konkretne informacje, chodziło o samą chęć wyżycia się.

Facet jeśli był cierpliwy to nie w tej chwili. Najpierw chciał chyba faktycznie rzucić się na nią i pozbyć się jej ubrania ale widząc, że sama się obsłużyła zaczął jak na wyścigi ściągać z z siebie swoje ubranie. Ani ona ani on nie zdążyli dokończyć gdy już wylądowali na jej łóżku. Aż taki paskudna nowa zabaweczka przedstawicielki handlowej z Vegas nie była.
I typ kurwa przynajmniej nie jebał tydzień niezmienianym ubraniem. Umysł się, nawet chyba wyperfumował na wycieczkę do burdelu. Normalnie cuda, dziwy i szczęścia tak dużo. Może dlatego zamiast go odjebać kiedy był nieświadomy i nieprzygotowany na atak, Blue przyciągnęła go do siebie. Wyobraca go, podrapie trochę na pamiątkę. A kiedy będzie rozleniwiony, zadowolony i przyćpany, pociągnie temat tego kto ma dość silną ekipę na dzielnicy Starego, żeby móc sobie pozwolić na kitranie bryki Guido. To że Zgred mógł się na nią połasić i miał ku temu środki - podobne relacje o wiele lepiej omawiało się w cztery oczy, nago i z cyckiem w spracowanej dłoni.
Dla każdego coś miłego.

Stara, sprawdzona metoda spuszczania ciśnienia zadziałała i tym razem. Raz, że łóżkowe wygibasy przyjemnie Julię wymęczyły, pozwalając trochę wyluzować, to na dodatek jej nowy funfel zaczął trzaskać mordą aż miło. Z tego co mówił wszystko pokrywało się z wcześniejszymi spostrzeżeniami Blue, dodatkowo podsuwając kolejną alternatywę. Ktoś nowi i spoza miasta, kto chce błysnąć i dopchać się ryjem centralnie do dupska starego. Do opisu jak znalazł pasował laluś od bentosa, Xavier. Wizja jego gadzio gładkiej gęby z wysuniętym ozorem śmigającym zapamiętale po rowie Starego była tak zabawna, że kobieta aż parsknęła.
- Pracuję dla siebie, Mordeczko to raz. Dwa… jednak co doświadczenie to doświadczenie. Młokosy maja za szybki spust i nie wiedzą jak porządnie zająć się kobietą. - pociągnęła z gwinta i oddała butelkę gościowi. Obowiązki gospodyni nakazywały dbanie o wszystko, co się do siebie zaprasza - I naprawdę uwielbiam bejece, mam na ich punkcie pierdolca. Mój brat miał kiedyś podobną, może stąd ten sentyment - przełożyła udo przez biodra faceta, przyciskając się do niego. Fragment o tym, że jej szanowny ojczulek postanowił wypierdolić w powietrze wspomniane auto z nią w środku zostawiła dla siebie. Bywa - polityka w wielkich miastach rządziła się własnymi prawami. Grunt żeby była skuteczna, sentymenty należało odstawić na bok.
- Jestem tu przejazdem, w interesach. Kiedy wszystko załatwię, spierdalam do siebie. Powrót takim cudeńkiem byłby miłym zakończeniem integracji z tą częścią Zasranych Stanów. I nie musiałabym obawiać się gniewu tego zjeba. Na moim terenie mógłby mi co najwyżej chlapnąć minetę, o ile dałby radę przepierdolić się z ekipą na drugi koniec kraju… a skoro fura jest w obiegu, dlaczego nie skorzystać z okazji? Normalnie sama się prosi o uwagę, mam rację? - wyszczerzyła się profesjonalnym wyszczerzem rodem z przedwojennej reklamy pasty do zębów, przejeżdżając przy okazji palcem po jego ramieniu.

- Jak sobie chcesz. - mruknął po chwili Al jakby trawił przez ten czas jej słowa. - Ale jak znajdziesz tą brykę to lepiej od razu spieprzaj z miasta. - rzekł po czym postawił butelkę na łóżku i odwrócił się nieco plecami do niej sięgając po coś do rozwalonych przy łóżku ubrań. Zaraz odwrócił się z powrotem z paczką fajek w dłoni i pytającym gestem wyciągnął pudełeczko w jej stronę.

Blue kiwnęła głową zgadzając się z wysnutymi przez siwulca wnioskami. Z aprobatą przyjęła fajka, wyłuskując go z paczki za pomocą zębów. Rzuciła też darczyńcy powłóczyste spojrzenie spod rzęs, za cel obserwacji obierając jego oczy.
- Taki mam plan. - przytaknęła, przejeżdżając palcami z jego ramienia na brzuch i zatrzymała je tuż nad oklapłym teraz przyrodzeniem, drapiąc paznokciami skórę, porośniętą ciemniejszymi niż na zaćpanym łbie kłakami - Ale to za jakiś czas. Trochę posiedzę w Detroit, podoba mi się to miasto… i ludzie. - wbiła paznokcie mocniej, ale nie tak żeby facet poczuł ból. Jeszcze nie zasłużył.
- Długo się tu bujasz i co prócz wywalania sztonów na dziwki robisz?

- No, no, no! - syknął nieco chyba zaskoczony choć wyczuwała i cień ciekawości czy nawet fascynacji gdy złączyła swoje paznokcie z jego przyrodzeniem. Gdy to syknął zrewanżował się równie subtelną wersją szarpnięcia ją za włosy czyli złapał i lekko naciągnął sugerując wyraźnie co też jej może zrobić. - A poza tym, że wydaje sztony na wódę i dziwki to pracuję w policji. - rzekł nieco rozbawionym tonem. Policja. Słyszała o niej i czasem nawet spotykała na ulicach. Kolejna paranoja tego miasta by w mieście gangerów działała legalna policja i to mająca swój rodowód w tej prawdziwej przedwojennej służbie. Przynajmniej tak twierdził Kapelusznik. Obecnie skumali się na dobre z Schultz’em choć oficjalnie byli niezależni. Mieli nawet w większości prawdziwe mundury tej przedwojennej policji choć Al dziś był po cywilnemu. No chyba, że znowu trafiła na ściemniacza i cwaniaka co w tym mieście akurat dziwne by nie było.

Julia z radością podjęła grę. Przymknęła jedno oko i jęknęła przeciągle, jeszcze mocniej wyginając szyję i nadstawiając ją facetowi na pełen widok.
- No, no no! A więc mundurowy… Częstujesz wszystkich pałą i ołowiem? - przejechała językiem po wargach z których zwisał nieodpalony papieros. Wprawiła też rękę w powolny ruch ku górze i do dołu, dokładając do zabawy kolejny rozpraszający uwagę element. - Masz kajdanki? Skułbyś mnie i wyrecytował moje prawa… a potem ukarał. - wzmocniła na sekundę nacisk i po chwili wróciła do poprzedniego tempa ręcznych robótek.
- Nie myślałeś, żeby kupić sobie jakąś laskę? Inwestycja szybko by ci się zwróciła, no i towar na wyłączność. A jakbyś ją dobrze wytresował, to sukę prać można nauczyć, sprzątać i gotować. Siebie do tej roli nie proponuje, szkoda mi paznokci… ale są inne opcje, no nie?

- Pałą i ołowiem? - uśmiechnął się chyba naprawdę rozbawiony. - Ja ci wyglądam na jakiegoś krawężnika? - dodał z nonszalanckim uśmiechem.
- Jestem detektywem kotku. Zawsze byłem. Jeszcze przed wojną. - dodał z ledwie skrywaną dumą. Przymknął na chwilę oczy i patrzył na nią jakby ja oceniając czy dumając. W końcu wydmuchał prawie prosto w jej twarz dym i mruknął - Po chuja mi jakaś sucz w domu? Już przez to przechodziłem. Nie mam ochoty więcej. A przyjdę tu czy tam, mam co chcę i jak chcę i wychodzę a cały syf zostaje za mną. - rzekł zaciągając się ponownie machem. Spojrzenie nabrało znowu jakiejś drapieżności i zauważyła, że kawałek flakowatego mięsa na jego podbrzuszu znów zaczął drgać i zdradzać oznaki życia.
- Taaa…. Pewnie, że mam kajdanki… - syknął wreszcie wydmuchując dym i szarpnął już tym razem całkiem silnie za włosy. - Choć tu kurewko to ci zaraz je pokażę! - powstał całkiem sprawnie i wciąż trzymając ją za włosy zszedł z łózka zmuszając ją do tego samego. Schylił się i gmerał przy rzuconych spodniach. Teraz zauważyła charakterystyczny pokrowiec na kajdanki.

- Och nie, panie władzo, jestem niewinna! - wyrzuciła z siebie cienkim głosikiem, robiąc przy tym wielce pokrzywdzoną i nieszczęśliwą minę. Tylko ślepia śmiały się jej z uciechy i oczekiwania. Nie wyrywała się też specjalnie - Proszę, już będę grzeczną dziewczynką…

- Pewnie, że będziesz grzeczną dziewczynką… - sapnął jej prosto w twarz z prawie równie poważną miną ale jednak głos co raz bardziej chrypiał mu od agresji i pożądania. - Ale gwarantuję ci suczko, że niewinna to ty stąd nie wyjdziesz… - uśmiechnął się złośliwie i szarpnął za włosy pociągając z powrotem do ramy łózka. Gdzieś po drodze pokrowiec z kajdanek poleciał gdzieś w kąt pokoju a ona sama poczuła zimny metal ma swoich nadgarstkach. jeszcze charakterystyczny chrobot zatrzaskiwanego narzędzia do wymuszania posłuszeństwa i już była zamocowana wedle życzenia swojego gościa. Przykuł ją jednak od zewnętrznej strony łózka tak, że miała przed sobą widok na rozwalone i puste obecnie posłanie.

Dała się unieruchomić i skutecznie rozbroić całkowicie obcemu typowi, którego pierwszy raz widziała na oczy tej nocy, a wiedziała o nim równie dużo co on niej… rozumem to ona nie grzeszyła. Ale zabawa w policjantów i kryminalistów i jeszcze te kajdanki. Z każdą upływającą sekundą przedstawienia lubiła siwego typka coraz bardziej. Kiedy tylko wyprostował się po zapięciu kajdanek, błyskawicznie opadła na kolana, odwracając się przodem do niego na tyle, na ile pozwalały skrępowane ręce.
- Zrobię co pan chce. - tym razem nie udało się jej utrzymać przerażonego głosu, choć próbowała nie wychodzić z roli. Większość uwagi pochłaniało dyndające na wysokości oczu pęto - Tylko proszę mnie puścić…

- Oczywiście, że cię puszczę kochanie. - rzekł dziwnie cicho ze zjadliwym uśmieszkiem na wargach. - Jak tylko z tobą skończę. - zrobił krok do przodu i złapał ją za brodę zmuszając by spojrzała na niego ku górze. - No to bądź grzeczną dziewczynką i powiedz tatusiowi po cholerę ci ta bryka co? - spytał patrząc na nią wyczekująco. Ciężko jej było ocenić czy on tak się zgrywa czy tak na serio pyta. W każdym razie wyglądało to bardzo przekonywająco.

No i klimat wziął i się spierdolił… a może nie do końca? Czyżby prze głupi przypadek udało się Faust trafić na kogoś, kto wiedział kto powinął Guido brykę i gdzie ją aktualnie trzymał? Albo grał, robiąc ją w wała po całości. Nie dało się stwierdzić i to w tym było najlepsze. Karty rozdano, szton brzdęknął o stół. Poczuła się jak w domu.
- Nie ukradłam jej - utrzymała kontakt wzrokowy, skrzywiła usta w wyrazie zawodu. - To fajna fura, każdy by taką chciał. Nie trzeba być z Detroit żeby docenić dobrą brykę.

- Ojjj widzę, że jednak nie chcesz być grzeczną dziewczynką. Widzę, że trzeba dac ci reprymendę byś wiedziała co spotyka dziewczynki gdy są niegrzeczne. - pokiwał lekko głową jakby właśnie potwierdziła mu jakąś wersję czy przypuszczenie. Zaraz też puścił jej brodę po czym obiema dłońmi złapał ją za biodra odchylając jej tylne wdzięki po czym przez pokój przeszła seria klaskających odgłosów gdy naga dłoń uderzała w nagi tyłek. - Gadaj natychmiast! - syknął do niej przerywając reprymendę i szarpiąc ją można za włosy aż jej głowa odskoczyła do tyłu. Zbliżył się przy tym tak, że jego usta znalazły się blisko jej ucha.

- Ja nic nie wiem, to nie moja robota! - wyrzuciła z siebie płaczliwie, podejrzanie chętnie nadstawiając kuper z drugiej, tej nieobitej strony. ciekawe czy pałkę teleskopową też kitrał po kieszeniach? Akurat tego elementu wyposażenia nie chciałaby zobaczyć w podobnej sytuacji nawet w łapskach Troya. A może przede wszystkim w jego? Dyszała coraz głośniej. - To boli, przestań… puść mnie! Nic nie zrobiłam, boję się!

- Och i dlaczego się boisz kochanie? Przecież nic ci nie zrobię. - rzekł cicho oddalając się powoli od jej ucha ale jakoś jego głos wzbudzał tym razem niepokój i niepewność. - Znaczy nic na co byś nie zasłużyła! - warknął nagle głośniej wznawiając klapsy tym razem rozdzielał je demokratycznie po równo.
- A kurwa starczy tego dobrego! Nie zasługujesz na nic więcej! - warknął nagle chyba juz sam zniecierpliwiony przedłużającym się finałem. Znów szarpnął ją za włosy i tym razem nie puszczał przy okazji biorąc ją wreszcie od tyłu. Moment później dwójka kochanków wraz z całym trzeszczącym i uderzającym o ścianę łóżkiem wpadła w zgrany, szybki rytm.
Gadanie zmieniło się wreszcie w rypanie. Rzeczywiście mimo wieku typ miał w sobie jeszcze dużo wigoru, a niby taki niepozorny. Do tego detektyw… detektyw mógł się Blue przydać. Z czysto złośliwej radochy uciekała kuprem, przez co musiał wzmocnić uścisk i trochę się natrudzić, aby nie wypaść z rytmu. Po niecałej minucie podjęła współpracę jak grzeczna dziewczynka którą przecież była. Zaciskając ręce na metalowej ramie łóżka, próbowała się skupić, ale miała z tym poważne problemy jako że pracujący zapamiętale tuż za jej plecami osobnik wkładał w robotę wyjątkowo dużo uwagi i nawet jak wyjmował ją to tylko na krótki moment i zaraz znowu atakował równie wściekle co poprzednio.

- Bierz jak swoje. - wyspała i wbiła mu słowną szpilę, wchodząc mu na ambicje - Co, zmęczyłeś już się i chcesz przerwę w przesłuchaniu?

- Pewnie, że moje! - sapnął podstarzały detektyw nie przestając ją młócić. - Kurwa, następnym razem założę ci knebel to nie będziesz taka pyskata! - wyjęczał choć głos trząsł mu się zgodnie z rytmem zapodawanym przez jego lędźwie. Zaraz też nastąpił moment krytyczny gdy zostawił w niej coś co dotąd krył się w jego wnętrzu i przez chwilę jeszcze dyszał za nią i nad nią gdy zamarł w tej pozycji łapiąc oddech. W końcu odsunął się od niej i obszedł ją siadając na jej łóżku twarzą do niej. Leniwie wydobył skręta, odpalił i wsadził jej w usta cały czas nie spuszczając z oczu jej twarzy. Następnie odpalił kolejnego dla siebie i zaciągnął się wreszcie dymem w rytm uspakajającego się dopiero oddechu.
- Ostra suczka z ciebie. - mruknął w końcu jakby nad tym właśnie dumał tą chwilę.

- Mam wiele talentów - westchnęła zadowolona, zaciągając się od serca. Odwzajemniła dumające spojrzenie i uśmiechnęła się z petem w lewym kąciku warg. - Następnym razem jak zajdziesz do Grzesznika to pytaj o mnie, pomyślimy o tym kneblu i nie tylko o nim. Zresztą po kurwę ci knebel - zatkać gębę da się i czym innym. Dobra Morda z ciebie, Al. Przejechałeś mnie koncertowo. - pierwszy raz wypowiedziała jego imię, parskając chwilę później.
- Zainteresowany współpracą długoterminową? Chętnie dam ci się wyobracać jeszcze parę razy. No, przynajmniej póki siedzę w Detroit. Wiesz gdzie mieszkam.

Widziała jak na samczej twarzy wykwita wyraźna duma i satysfakcja gdy tak bezwstydnie podkarmiła jego próżne ego. Ale w miarę jak mówiła uśmiech samozadowolenia przemieniał się w spojrzenie pełne zaciekawienia czy wręcz fascynacji.
- Jarają cię takie zabawy co? - spytał chyba raczej retorycznie. Pochylił się nieco do przodu tak, że zbliżył swoją twarz do jej twarzy choć nadal byli rozdzieleni ramą łóżka. - Wiesz co mała? Chyba się dogadamy i będzie nam tutaj całkiem dobrze. - wydmuchnął dym powoli z premedytacja owiewając nim jej twarz po czym wolną dłonią przejechał powoli po jej policzku na koniec klepiąc go niespecjalnie lekko i pieszczotliwie.
- A nawet myślę, że będzie zajebiście. - pokiwał głową jakby przybijał umowę z nią. Dłoni nie bardzo mogli sobie podać bo Julia wciąż miała swoje przykute do łóżkowej ramy.

- Też tak myślę - pomachała metalowymi bransoletkami - Wyskocz z kluczyków, na dziś mam dość, ledwo stoję. I w gębie mi zaschło...byłam grzeczna, no nie? Zasłużyłam. - mrugnęła do niego.

- A wiesz… Taka skuta najbardziej mi się podobasz. I faktycznie za dużo gadasz i bez knebla się nie da. Ale to u was częste. - mruknął Al i odchylił się opierając dłońmi wygodnie o łózko przez co znowu oddalił się od niej. Na ustach błąkał się filuterny uśmieszek a spojrzenie miał bardzo wieloznaczne. Ciężko było zgadnąć czy droczy się z nią czy naprawdę kombinuje coś jeszcze.

- Może i dobrze się posuwam, ale nie zarabiam na życie dupą, tylko gadką. - tym razem to ona dmuchnęła mu w twarz dymem - Przedstawiciel handlowy, nie kurwa… czaisz zależność?

- Przedstawiciel handlowy? A kogo? I czym handlujesz? - Al uniósł do góry brwi chyba zaciekawiony tym wątkiem.

- Czy ja ci wyglądam na podrzędnego sklepikarza? - teraz to ona prychnęła rozbawiona, tak jak on gdy zasugerowała że jest krawężnikiem. - Pilnuję żeby interesy rodziny zleceniodawców dobrze szły. Po chuja mają osobiście się włóczyć po Pustkowiach, do tego się zatrudnia odpowiednich ludzi. A kto co i jak? Sorry Mordeczko, tajemnica handlowa. Obowiązuje mnie umowa i zachowanie prywatności klienta. Lepiej nawijaj czym się ty zajmujesz, masz jakąś sprawę na oku? Coś wartego… uwagi i anegdotki?

- Ha! Powiedzmy, że też tajemnica handlowa. - roześmiał się detektyw i niespiesznie znów sięgnął po swoje spodnie skąd po chwili dłubania wydobył niewielki kluczyk. - Powiedzmy, że zaufanie za zaufanie partnerko. - dodał z przekąsem i schylił się ponownie ku niej i po kilku cichych brzęknięciach kluczyka miała już wolne nadgarstki a on znów trzymał swoje kajdanki.

- Zaufanie… - obróciła słowo na języku i uśmiechnęła się z zawodową niewinnością, ciągnąc go w stronę wyra i wygrzebała z pościeli zaczętą flaszkę. Każdą umowę najlepiej było oblać dla szczęścia i pomyślności - To trzeba jeszcze dopracować.

- No wypada chociaż. Zwłaszcza jak ktoś ma klasę a przynajmniej twierdzi, ze jest dobrze wychowaną dziewczynką. I grzeczną. - uśmiechnął się bezczelnie siadając ponownie z właściwej strony łóżka i przyciągając do siebie butelkę i gospodynie. Ciągnęło ją do wyra, ale już ze zmęczenia niż czegokolwiek innego. Rano miała zakręcić się w okolicy Ambasadora, a klin na dobranoc zawsze ułatwiał zasypianie. Wystarczyło się jeszcze pożegnać z nowym funflem... trochę sił jeszcze jej zostało. Dobre wrażenie przede wszystkim.

Nie na darmo Terencjusz powiedział niegdyś: "Homo sum humani nihil a me alienum puto”. Człowiekiem jestem i nic co ludzkie, nie jest mi obce. Sentencja ta stanowiła temat przewodni całego okresu renesansu, zdominowanego przez poglądy humanistów... niekiedy sprzecznie rozumiane przez społeczeństwo. Cechą odróżniającą homo sapiens od zwierząt były uczucia i zdolność samodzielnego myślenia. Wyrażania siebie poprzez to, co trawi serce i zaprząta umysł. Gniew, nienawiść, strach i cierpienie - jakże rozpowszechnione we współczesności, na każdym pozostawiały swoje piętno, podobne bliznom po otrzymanych niegdyś ranach. Nauczki od życia i bolesne lekcje na przyszłość. Istota ludzka, jeśli tylko chciała, potrafiła współczuć, pomagać. Mimo hołdowaniu powszechnie modnej bezdusznej postawie, nie pozwalającej na okazywania najlichszego cienia słabości, znała uczucia takie jak miłość czy przyjaźń. Potrafiła również odróżnić dobro od zła, przynajmniej teoretycznie - dostając wyraźnie zarysowane przykłady. Aby poznać świat należało spojrzeć nań z wielu perspektyw. Przeżyć życie, doświadczając wszystkiego - szczęścia, smutku, cierpienia czy radości, aby w pełni wiedzieć czym jest człowieczeństwo... lecz czy było ono jeszcze komuś potrzebne?

Uwaga Marcusa brzmiała niedorzecznie, wręcz irracjonalnie. Zestresowany mózg Alice z ulgą podjął podrzuconą rękawicę pozwalającą na chwilowe zejście z chebańskiej równi pochyłej. Podesłał serię dość wymownych obrazów z nią i pobożnym brodaczem w roli głównej. Sama idea miała w sobie tyle sprzeczności, że pomimo skrępowanych rąk, wiszących nad rudą głową pilnych terminów, stresu i nieprzyjemności całego dnia, dziewczyna parsknęła szczerym śmiechem. Panujący w pokoju półmrok łaskawie skrył przed postronnymi purpurowe plamy, które niczym niechciani goście, wypełzły na piegowate policzki, pieczeniem skóry informując ich właścicielkę o swojej obecności. Szybko jednak postać Ridley’a zastąpił inny mężczyzna, przez co rumieniec objął całą twarz: od czoła, poprzez czubek nosa, aż do szyi, a żar z klatki piersiowej spłynął w dół brzucha.

Lekarka poruszyła się niespokojnie i zagryzając wnętrze policzka nie pozwoliła wyobraźni zabrnąć za daleko. Ta jednak za nic miała podobne środki przymusu bezpośredniego - dalej z pełną premedytacją bombardowała skołowany łeb sugestywnymi wspomnieniami, ot choćby poprzedniej nocy. I jeszcze poprzedniej.
Przywoływała widmo dotyku, głosu, drżenia mięśni. Oddechu łaskoczącego skórę i zmęczenia. Rodzącego się w głębi trzewi obłędu ciężkiego do opanowania, a także spełniania jakie po nim następowało. Kojącej nerwy ciszy, poczucia bezpieczeństwa. Trudnego do znalezienia na co dzień spokoju.
Pięć dni temu. Tydzień...

- Marcus, skarbie mój najdroższy. - Wychrypiała i zaraz odchrząknęła, nie chcąc dawać gangerowi powodów do jakichkolwiek podejrzeń, nieważne czy miały by one związek z ich aktualną sytuacją, czy… czymś kompletnie innym. Szczęśliwie czytanie w myślach pozostawało poza jego możliwościami, z czego lekarka cieszyła się w tej chwili jak jasna cholera. I tak uważali ją za dziwną, nieprzystosowaną i niereformowalną. Jak bardzo naiwną małolatą była... cóż. To już wolała zostawić tylko dla siebie. - Czy nie uważasz, że różnica wieku pomiędzy mną, a Benem jest zbyt duża, aby insynuować… znaczy sugerować podobne aktywności? Mogłabym być jego córką, poza tym ma już rodzinę, więc jakiekolwiek relacje na wspomnianej przez ciebie płaszczyźnie, automatycznie odpadają.

- Bez takich insynuacji, ja mam żonę i bardzo ją kocham. - zastrzegł się oschle Ben niezbyt chyba zadowolony z tematów jakie zostały właśnie poruszone przez parę gangerów.

Ruda uśmiechnęła się nieznacznie i podjęła temat rzeczowym tonem:
- Dziękuję, że przyszedłeś. Na dziś skończyliśmy. Odprowadzisz pana Ridley’a do reszty naszych gości i powiesz Chrisowi żeby przyszedł do mnie jak najszybciej? Przed powrotem Viper czeka nas jeszcze trochę pracy. Ben, wybacz proszę niedogodności i to, że musiałeś na mnie tyle czekać. Dokończymy następnym razem.

- Ja tam nie wnikam kto się z kim i w jakiej pozycji. - rzekł nonszalancko dowódca ochrony szpitala, unosząc do góry dłonie jakby się poddawał. Mimo to z gęby nie schodził mu ten sam uśmieszek. - A ty na co czekasz?! Nie słyszałeś co pani powiedziała?! Już zasuwaj do tych swoich przygłupów! - nagle wrzasnął na wciąż siedzącego jeńca, chcąc chyba go nastraszyć czy zaskoczyć i faktycznie mu się udało. Na zachętę pomógł mu opuścić fotel i gabinet, szarpiąc go najpierw za ramię, a potem popychając brutalnie przed sobą w głąb korytarza.
- Czekaj już ja was odzwyczaję konszachtować się z obcymi i szukać okazji do ucieczki! - usłyszała jeszcze zza zamkniętych już drzwi jak się odgrażał. W końcu po całej końcówce dnia, wieczoru i początku nocy znalazł okazję, by wyładować frustrację.

Tymczasem Alice została wreszcie sama we własnym fotelu, gabinecie i szpitalu... właściwie jeszcze bardziej starej szkole, choć progres postępował z tygodnia na tydzień. Została sama wciąż przywiązana żyłką tak jak ją zostawił Drzazga, jednak nawet w takiej chwili okazało się, że zbyt długo sama być nie mogła.

- Pani doktor… pani doktor… - usłyszała ciche nawoływanie. Ktoś musiał stać pod oknem uchylonym przez któregoś z będących dotąd u niej Chebańczyków. Kraty nie pozwalały wydostać się na zewnątrz, ale nie blokowały drogi dźwiękowi.

Głos był bardzo słaby, albo taki się wydawał przez ten cichy sposób komunikacji. Dziewczyna stężała momentalnie, przekrzywiając głowę w stronę źródła hałasu, o ile hałasem dało się nazwać nerwowy, teatralny szept. Czyżby po raz kolejny miało się okazać, że ma zbyt mało problemów, a zakończenie jednego z miejsca generuje kolejne przypadki? Ze złością szarpnęła skrępowanymi rękami, lecz na niewiele się to zdało. Linka wyglądała na mocną, lekarka bardzo blado widziała szansę za pozbycie się jej sposobem własnym. Potrzebowała czegoś ostrego: noża, skalpela… czegokolwiek, byle z powierzchnią tnącą.
- Szlag! - syknęła przez zaciśnięte zęby. Jakże żałowała, że nie ma przy sobie choćby głupiego scyzoryka. Wszelkie sprzęty chirurgiczne trzymała na parterze, zamknięte pod kluczem obok sali operacyjnej. Od broni stroniła, posiadanie jej w swojej okolicy uznając za zbędne. Alternatywa… potrzebowała alternatywy i to szybko.
- Jestem! Co się dzieje? - odpowiedziała człowiekowi za oknem, przyjmując równie dyskretny ton. Rozglądała się w międzyczasie po gabinecie, gorączkowo szukając czegokolwiek, co pozwoliłoby się jej uwolnić.

Biurko! O ile dobrze pamiętała, w dolnej szufladzie powinna znajdować się para nożyczek do papieru. Niewiele, ale winno wystarczyć. Tylko jak po nie sięgnąć? Ze zgrozą obmacała spojrzeniem stopy, obute w wiązane do kolan buty. Palce u stóp, chwytne w odpowiednim stopniu, żeby coś nimi złapać - ta droga odpadała. Nie da rady zdjąć butów bez użycia rąk, zaś fotel był zbyt ciężki aby dała radę z nim wstać bez złamania kręgosłupa, czy przepukliny. Może gdyby rzeczywiście mniej paliła: urosła o dwadzieścia centymetrów i przybrała piętnaście kilogramów mięśni...
Zostawało jedno wyjście. Zacisnęła mocno szczęki i szarpnęła się wpierw w lewo, potem w prawo, chcąc rozbujać i przewrócić ciężkie krzesło. Cienka linka wrzynała się w skórę przy każdym ruchu, mimo to nie zaprzestała prób.

- Pani doktor, pomocy. Wpuści pani… pomoże… - głos z zewnątrz nadal szeptał. Teraz jednak słychać było już wyraźniej autentyczną prośbę połączoną z obawą i strachem. Przerwy też pasowały - facet tam na dole ciężko łapał oddech jak po jakimś biegu, albo przy problemach z płucami.

Coś było nie tak, bardzo nie tak. Gdyby wołający potrzebował normalnej pomocy nie czaiłby się i krzyczał przez okno, tylko wszedł do szpitala głównym wejściem. Po to, do jasnej cholery, odnawiali ten budynek… aby każdy, kto potrzebuje, mógł tu liczyć na ratunek, którego najwyraźniej potrzebował.
- Zaraz do ciebie zejdę, nie ruszaj się. - Bujanie krzesłem przybrało na sile, ciałem Savage zawładnął stres. Nieważne co się działo, nie pozwoli nikomu skonać pod swoim oknem. - Krwawisz, wytrzymasz jeszcze trzy minuty? Już do ciebie idę. Jest zimno… schowaj się gdzieś przed deszczem.
- Nie… znaczy tak. Nie wiem… cieknie coś… - mówił coś nieskładnie nie mogąc się zdecydować, albo miał problemy z koncentracją. Ewentualnie rozważał która odpowiedź będzie dla niego najkorzystniejsza - typowe w tym mieście. Jeśli zdążył powiedzieć coś jeszcze, ściągana siła grawitacji lekarka niezbyt to usłyszała. Gruchnęła całym bokiem na podłogę, razem ze swoim meblem zazwyczaj całkiem wygodnym do siedzenia, obecnie zaś przede wszystkim upiornie ciężkim. Żyłka również dorobiła swoje do tej niewygody, bowiem wraz z upadkiem szarpnęła skórę na jej nadgarstkach, obcierając ją i znacząc czerwonymi pręgami... ale była już na ziemi, na poziomie tej właściwej szuflady. Otworzywszy ją zębami mogła prawie po ciemku dostrzec odblaski różnorakich uzbieranych narzędzi, skarbów, pamiątek i w sumie zbędnych rzeczy. Dostrzegła też metaliczny błysk szukanych nożyczek. Nikt ich nie zwędził, ani nie przestawił odkąd je tu zostawiła i to pomimo, że ponoć mieszkała w samym sercu miasta złodziei i szaleńców. Nastękała się i napociła jeszcze trochę, lecz finalnie udało jej się zanurkować głową na tyle by pochwycić niby martwe i bezduszne nożyczki, uciekające przed jej zębami jakby nagle własnego życia dostały.

Sapiąc ze zmęczenia, Alice oparła czoło o podłogę i uniosła się na kolanach. Ciężar na plecach wbijał ją w podłogę, zdarta skóra piekła jak wszyscy diabli… były to jednak niedogodności do zniesienia. Nie za długo, o czym przypominał jej każdy, coraz bardziej chrapliwy oddech. Połowę planu miała za sobą, pozostawała reszta - przeniesienie nożyczek z zębów do ręki, obojętnie której. Dobrze, że Drzazga nie skrepował ich za plecami, to przysporzyłoby kolejnych, trudnych do przeskoczenia punktów w planie uwolnienia się. Napędzane adrenaliną mięśnie trzęsły się jak w delirce, słabnący głos proszący o pomoc działał na wyobraźnię, podtykając lekarce cały szereg urazów jakich nieznajomy mógł doznać. Znów przewróciła się na bok, odetchnęła parę razy i skuliła się, aby głową znaleźć się jak najbliżej oparcia fotela i przywiązanej do niego dłoni. Nieprzyzwyczajona do tego typu aktywności była już cała mokra z wysiłku i nerwów. Nożyczki najpierw ślizgały jej się po zębach i dziąsłach, a potem w spoconej dłoni, wprawionej w operowaniu narzędziami sztuki medycznej... nie czymś takim i nie w takiej pozycji.

Ostrze próbujące wcisnąć się między oparcie fotela, a żyłkę wrzynającą się w skórę, co chwila dźgało właśnie tą skórę i ciało pod nią, rysując czerwone pręgi, kreski. Raz zaatakowało tak mocno, aż Savage sycząc prawie wypuściła je z palców. Czuła jednak, że kilka nitek żyłki puściło, choć nadal nie była wolna na tyle, aby wyswobodzić ramię. Czas uciekał, stan i cierpliwość człowieka na dole zostawały wydane na pastwę aury, deszczu i niepewności intencji milczącej lekarki, która ani się nie odzywała ani nie pokazywała na dole.

- Zejdzie pani… ja już nie mogę… w-wszystko mnie boli. Jak nigdy wcześniej… już nie mogę tak dłużej… - głos przeszedł prawie w łkanie. Ktokolwiek siedział na dole musiał być u kresu swojej wytrzymałości zarówno psychicznej, jak i fizycznej. Albo tak mu się przynajmniej wydawało.

- Już do ciebie idę skarbie. Dasz radę, nic ci nie będzie. Jeszcze tylko chwila, musze zebrać rzeczy, nie pomogę ci gołymi rękami... - głos załamał się jej, po policzkach pociekły łzy. Odetchnęła i dalej mówiła, wykorzystując resztkę sił jakie jej pozostały, byle tylko wlać w czekającego człowieka otuchę, przekonać do pozostania na miejscu i nie wykonywania gwałtownych ruchów. Opcję z pułapką spychała poza granice rozsądku. Wystarczająco wielu ludzi patrzyła na bliźnich spode łba. Piłowała zawzięcie, nie patrząc czy kaleczy skórę. Musiała się uwolnić, nie mogła go tak zostawić… pozwolić mu umrzeć. Nie da rady dźwignąć czegoś podobnego.
- Usiądź na ziemi pod ścianą, w jakimś suchym miejscu, dobrze? Jak ci na imię? Mów od mnie i nie usypiaj… Chris! - ostatnie słowo wrzasnęła na całe gardło, mając już gdzieś w jakim stanie zastanie ją jej pomocnik. Podobne bzdury przestały być ważne. Coś wymyśli… jak zawsze.

Prawie jednocześnie gdy wypowiedziała głośno imię swojego najbardziej wykwalifikowanego pomocnika medycznego nożyczki wreszcie uporały się z żyłką na tyle, by poczuła jak puszcza. Resztę dała radę zerwać razem z ruchem ramienia. Facet na zewnątrz nie odzywał się. Chris jeśli ją usłyszał to jeszcze nie nadbiegł. Zaraz powinna zarejestrować odgłos wbiegania po schodach.

Wciąż miała uwiązaną drugą i leżała w przewróconym na ziemi fotelu.
- Jesteś tam? Mów do mnie. - wychrypiała, balansując na skraju przerażenia. Czas się kończył, facet mógł albo zemdleć albo co gorsza…
- Nie usypiaj, błagam cię. Nie rób tego, nie usypiaj. - powtarzała raz po raz, kończąc sie uwalniać, co nie było proste. Palce trzęsły się z wysiłku i stresu, dwie gorące strużki toczyły się po piegowatych policzkach.
Uwolnić się… tylko to sie liczyło. Uwolnić, chwycić sprzęt i zbiec na dół. Tam, gdzie była potrzebna. Przecież właśnie taką miała rolę.

Odpowiedział jej odgłos kroków. Ktoś wbiegał po schodach i już pędził korytarzem. Zdołała akurat przeciąć więzy drugiej dłoni, przetrzeć twarz rękawem i podnieść się na nogi, gdy drzwi otarły się i z impetem uderzyły w ścianę, pchane prawicą Marcusa zaopatrzoną zawczasu w gnata.
- Co jest kurwa?! - wrzasnął wodząc dzikim wzrokiem najpierw po sylwetce lekarki, następnie po pomieszczeniu. Prawie od razu wpadł do środka, a zamykające się drewniane skrzydło trafiło Chrisa, blokując go na chwilę.

Dopiero teraz dotarło do Igły jakiego rabanu narobiła, drąc się w środku nocy na całe gardło, na dodatek akurat po wizycie nieprzyjaznego szpiega… ale miała to gdzieś. Dysząc, uniosła tylko kciuk ku górze, dając tym znać uzbrojonemu gangerowi, że "jest w porządku”. Zrobiła to będąc w ruchu.
- Nic, potrzebuję Chrisa. - dorzuciła urywane wytłumaczenie, ściskając już torbę w garści i biegnąc ku wyjściu z gabinetu. Widok medycznego pomagiera wlał w zmaltretowane ciało porządny kubek radości. Przynajmniej nie będzie musiała targać rannego na własnych plecach.
- Na zewnątrz jest człowiek, rusz się. Trzeba mu pomóc. - wyjaśniła, pchając młodszego chłopaka bez ceregieli w stronę z której właśnie przyszedł.

- I po to się tak darłaś? - w głosie szefa ochrony dało zabrzmiało wyraźne rozczarowanie i dezaprobata. Rozglądał się jeszcze chwilę po gabinecie szukając komu by posłać kulkę, albo chociaż sprzedać kopa. Nikogo więcej nie znalazłszy, ruszył markotny i rozeźlony za ciałami medycznymi.
Chris okazał się równie zdezorientowany co Marcus, ale że sprawę skierowano bezpośrednio do niego, mruknął coś twierdząco i wrócił z powrotem. Po drodze natknęli się na nadbiegającego z przeciwnej strony Tom'a, więc powstał prawdziwy korek w większości zdezorientowanych ludzi.




Na zewnątrz panowała już ciemna i deszczowa noc. Ludziom bez kurtek od razu dały się we znaki chłód i wilgoć wiosennej nocy. Alice prowadziła Chrisa, Tom chyba nie był aż tak ciekawy i chętny do pomocy, bo przystanął na moment w głównym wejściu. Marcus jednak nie podarował i szedł parę kroków za wspomniana trójką, gnata gangerską modłą chowając za pasek. Potencjalnego pacjenta wcale dało się tak łatwo wytropić. Bezpośrednio pod wciąż uchylonymi oknami gabinetu nikogo nie znaleźli, do tego nikt nie zabrał światła i wszystko tonęło w mroku.

- Tam chyba ktoś jest. - Uzbrojony brunet mruknął nagle ze spora dozą nieufności co dobitnie wyraził kładąc dłoń na kolbie pistoletu. Głową wskazywał ciemniejszą plamę wśród gratów wywalonych ze szkoły i walających się po terenie od nie wiadomo jak dawna. Ciemna figura faktycznie mogła należeć do człowieka choć chyba na wpółleżącego dobry tuzin czy dwa kroków, od okna gabinetu lekarki.
Chris jakoś widząc reakcję Marcusa też nie kwapił się sprawdzać sprawę własnymi rękoma. Był w końcu Detroitczykiem: urodził się i wychował w tej właśnie okolicy. Wiedział więc jakie rzeczy i ludzie mogą się tu błąkać po nocy by wywabić swoje ofiary.


- Macie jakieś światło? - Savage zwolniła, ale się nie zatrzymała, wpatrzona w nieruchomą bryłę. Ludzki wzrok zawodził, w podobnych ciemnościach nie dało się jednoznacznie zidentyfikować czym jest zalegające pod oknem kłębowisko cienia. Dla Igły skrywało człowieka. To w jakim stanie się znajdował… ciężko o porządną diagnozę przy prawie zerowej widoczności. Otworzyła torbę i zaczęła w niej intensywnie grzebać, szukając rękawiczek. - Latarka, zapalniczka, cokolwiek. Potrzebuję światła. Może to Spider…

- Jaa… ja nie mam. Ale mogę po coś skoczyć do środka - zaczął niepewnie Chris za to bardzo chętnie wspomniał o powrocie do ciepłego, oświetlonego i suchego wnętrza szpitala, zapewniającego zdecydowanie większy komfort i bezpieczeństwo, niż stanie po ciemku w ulewną noc wcale nie tak daleko od źródła potencjalnych kłopotów.

- Chuja nie masz! Dawaj zapalniczkę! - huknął na niego Marcus widząc jak tamten próbuje się wyślizgać z sytuacji. Sanitariusz niechętnie wydobył zapalniczkę i próbował ja odpalić. Na deszczu prawie natychmiast gasła. Plama tymczasem dalej tkwiła nieruchomo niczym kawałek porzuconego złomu, tudzież gruzu.

- Na litość boską, podstaw rękę nad płomień. - Lekarka warknęła przez zęby, zmęczona koniecznością tłumaczenia nawet tak prostych rzeczy.
- Jestem już… słyszysz mnie? Odezwij się. - rzuciła w ciemność, podchodząc pospiesznie do być może, umierającego człowieka.

- Stój, gdzie lecisz! - ramię wściekłego gangera zastopowało ją w miejscu. - Pogięło cię?! Chuj wie co to jest! - syknął na nią i przekazał w objęcia drugiego medyka. Ten nie był tak bezpośredni, ale tym razem zdawał się podzielać zdanie dowódcy ochrony i chwycił Alice całkiem stanowczo.

- Hej ty! Jeśliś człowiek wyłaź z rękami w górze! Jak coś spróbujesz to cię rozwalę! - wrzasnął w przestrzeń w stronę plamy. Zdołał dobyć z powrotem pistolet i trzymał go już wzdłuż tułowia. Przez chwilę stali tak we trójkę, zalewani strugami lodowatego deszczu; wpatrzeni w nieruchomą, raczej bezkształtną plamę. Po niepokojąco długiej chwili coś się poruszyło i ujrzeli cień mogący być ramieniem. Po ciemku nie widzieli czy dłoń była pusta czy nie. Drugie ramię też pozostawało poza ich zasięgiem.

- Kurwa obie łapy chcę widzieć! - Marcus wrzasnął ostro, wyraźnie zaniepokojony podejrzanym zachowaniem obcego nimi. - Pewnie ma nóż w drugiej. Chce nas dźgnąć jak podejdziemy. - mruknął ciszej tak aby tylko dwójka stojących przy nim ludzi usłyszała.

- N-nie mogę… nie mogę wyprostować drugiej. Nic nie mam… nic nie zrobiłem… niedobrze mi. Wszystko mnie boli… - ciemność wyjęczała z trudem. Głos pasował do tego, który Alice słyszała wcześniej z okna: pozostawał przestraszony i pełen boleści. Dwaj Runnerzy zdawali się nadal być nieprzekonani wobec tak wątpliwej i dosłownie niejasnej sytuacji.

Czy choć jedna rzecz tego dnia mogła się nie spieprzyć? Marcus miał rację - mogli mieć przed sobą zagrożenie, albo wariata… tyle, że Alice widziała w nim tą drugą stronę, niedostrzeganą przez dwóch gangerów. Ktoś się mylił, wolała zaryzykować kolejny cios nożem, jeżeli w starciu dwóch prawd błąd znajdzie się po jej stronie. Alternatywnie właśnie pozwalała pacjentowi cierpieć, być może krwawić i zdychać powoli w błocie niczym parchatemu, bezpańskiemu psu. Tak się nie godziło...
Przekazana dosłownie z rąk do rąk, szarpała się wściekle, chcąc wyswobodzić swoje półtora metra spod kurateli Chrisa.
- Puść mnie, do jasnej cholery! - darła się, wierzgając i ciągnąc do przodu. - On potrzebuje pomocy, po co wam pistolety? Nie ufacie mu, to trzymajcie go na muszce jak już musicie, ale dajcie mi pracować!

- Ej! Co ty robisz?! - krzyknął Marcus nie bardzo wiadomo do kogo bardziej. Czy do Alice, że się szarpała, czy do Chrisa który z wahaniem, ale jednak ją puścił.

Savage skorzystała z okazji od razu wyrywając do przodu, wykorzystując zaskoczenie i niepewność pozostałych gangerów.
- Wszystko będzie dobrze, nie bój się. Możesz chodzić? - wydyszała biegnąc w kierunku owego podejrzanego mężczyzny.

Za sobą usłyszała, że klnący wściekle ochroniarz pobiegł zaraz za nią. Na końcu tego mini peletonu podążał jej pomocnik. Gdy była już o krok czy dwa od celu rozpoznała czemu był taki bezkształtny - opatulony w płaszcz lub koc ciemnego, ziemistego koloru celowo czy nie zlewającego się z równie mokrym, ciemnym i ziemistym otoczeniem przypominał jego stały element. Marcus był już przy nich oburącz ściskając gnata i bez żenady celując do obcego.
- Nie wchodź pod lufę. - usłyszała wywarczane polecenie.

Obcy w połowie siedział, w połowie leżał oparty bezwładnie na prawym boku. Jedno ramię wciąż unosił ku górze, drugie skrywał w przepastnym płaszczu. Ochroniarz miał rację - spokojnie dałby radę kitrać tam i obrzyna. Lub kurczowo przyciskać dłoń do rany. Po ciemku nie widziała twarzy, nawet twarze towarzyszy jawiły jej się jako jaśniejsze owale. Słyszała z bliska jego oddech: zmęczony, rzężący i chrypiący. Czuła jego żar i nieświeżą, słodkawą nutę. Faceta trawiła gorączka... czy od ran, czy od jakiejś choroby - ten czynnik wciąż pozostawał niewiadomy.
Druga ewentualność nasuwała całą masę komplikacji, poczynając od zarażenia, po problemy z bezpieczną dla otoczenia hospitalizacją podobnego przypadku. O ile nie wpakowała się właśnie w zasadzkę, co gorsza ciągnąc za sobą dwóch gangerów. Nie ceniła szczególnie wysoko własnego życia, dawno temu godząc się z możliwością jego utraty w razie konieczności.
Dopuszczalne straty.

Czas naglił, szybko wygrzebała z torby maseczkę - ochronę może nie doskonałą, ale zawsze jakąś.
- Spokojnie, uuż będzie dobrze. - Powiedziała, wyciągając rękę i kładąc ją na trawionym gorączką ramieniu.
- Dasz radę iść? - powtórzyła najbardziej nurtujące w tej chwili pytanie. Nurtujące dla lekarza, od reszty był tu ktoś inny. - Co ci się stało?

- Tak… - facet odpowiedział nie bardzo wiedząc do której części jej pytań się odnieść. Sam jednak nie ruszył się wcale. Sprawiał wrażenie skrajnie zmęczonego, oddech nie normalniał mu ani na chwilę. Głos miał strasznie chrypiący i pobrzmiewała w nim odpychająca nuta. Marcus i Chris wciąż niepewni sytuacji zachowawczo trzymali się o krok czy dwa od nich, przy czym ten pierwszy ani myślał chować czy choćby opuszczać broni. Tymczasem obcy leżał bezwładnie jak kłoda. Wyglądało że ostatnią resztkę sił włożył w pokonanie kawałka trasy od okna Alice, do miejsca gdzie go znaleźli.

- Chris, leć po Toma i nosze - rzuciła do drugiego medyka wyjątkowo poważnym tonem. - Weźcie maski i rękawiczki. Marcus, możesz mi przyświecić czymkolwiek? To bardzo ważne.
Powoli, wstrzymując oddech, chwyciła skraj koca i rozchyliła go, ujawniając co skrywa się pod spodem. Jeśli broń, mężczyzna powinien od razu zaatakować. Jeśli zaś coś innego…
- Zobaczę twoją rękę, dobrze? - Bardziej stwierdziła niż spytała.

Chris kłopotliwą sytuację choć na chwilę opuścił bardzo chętnie. Marcus wyglądał na niezdecydowanego - pognać za nim, czy rozwalić i mieć spokój na te kolejne źródło kłopotów. Ostatecznie nadal nieufnie celował z gnata do leżącego. Tymczasem lekarka odchyliwszy po potakującym jęknięciu poły płaszcza, dostała się do jego ręki. Wyczuwała gorąc jaki bił od trawionego gorączką ciała. Na dotyk niewiele czuła, przeszkadzały w tym szmaty owijające pacjenta. Ramię zdawało się wręcz nienaturalnie wielkie, porównywalne do jej rudowłosej dziewczyny. Trzymał je podkurczone do boku, pustą dłoń przyciskając do brzucha. Albo miał już te stadium, że organizm instynktownie poświęcał członki by ratować ważniejsze organy... albo miała do czynienia z organizmem celowo lub przypadkowo zmodyfikowanym w nieplanowanym przez naturę sposób.
Mutanci… miała już z nimi styczność. Czy siedzącego przed nią biedaka dopadła podobna przypadłość? Tego bez światła nie szło sprawdzić. Jeżeli oto miała do czynienia z nie do końca człowiekiem, reakcji Marcusa i reszty nie musiała nawet zgadywać.
Eksterminacja - bez pytań i wątpliwości. Szybkie zastosowanie terapii z ołowiu.
Ludzie nienawidzili wszystkiego, co różniło się od nich, lub czego nie dawali rady ogarnąć umysłami. Ewentualnie po prostu chory zachorował.

Sprawdzić dało się tylko w jeden sposób.
- Nie ma broni, możesz sięgnąć po zapalniczkę… albo daj mi ją, jeśli nie chcesz opuszczać spluwy - zrelacjonowała sapiącemu w kark gangerowi. - Proszę... nie mamy czasu.

- Pojebało cię? - jego frustracja zdawała się sięgać apogeum. Przez dłuższą chwilę kurczowo zaciskał i rozkładał palce, ale uległ prośbie. Zdjął jedną dłoń z broni i sięgnął do kieszeni, wydobywając z niej nieduży prostokącik. Wciąż nie spuszczając lufy z obcego podał ogień lekarce.

- Cokolwiek ci jest...cokolwiek. - Powtórzyła z naciskiem, skupiając całą uwagę na pacjencie - Nie musisz się bać.

Zapalniczka zadziałała podobnie do tej chrisowej. Błysnął ciepławy promień, następnie zgasł, zdmuchnięty wiatrem i zatopiony deszczem. Przez ten krótki moment lekarka dostrzegła oczy - ludzkie oczy, patrzące na nią spod wpółprzymkniętych powiek. Oczy o ciemnych od popękanych naczynek białkach... lub odmienionych przy narodzeniu, albo całkiem niedawno. Ujrzała spękane usta z których buchał zmieniający się w parę oddech. Usta z których ściekała ślina, krew i żółtawe wymiociny. Zarejestrowała obraz błyszczącej od potu i deszczu skóry twarzy, przykrytej przylepionymi strąkami włosów. Miała żółtawy odcień, choć to mógł być efekt światła zapalniczki. Na szczęście od strony budynku nadbiegali już dwaj medyczni asystenci, dźwigając między sobą nosze.

Igła ściskała kurczowo zdrowszą rękę nieznajomego, rozdarta niepewnością co robić dalej. Zaniesienie go do ciepłego, suchego wnętrza szpitala zniwelowałoby większość z niekorzystnych czynników zewnętrznych, pozwalając zająć się ranami w spokoju i względnej ciszy. Gdyby był zwykłym pacjentem, uczyniłaby to bez wahania. Istniało jednak zbyt wiele możliwości - niebezpiecznych, śmiertelnie groźnych alternatyw, narażających zarówno samego zainteresowanego jak i całą obsadę kliniki.
- Wszystko będzie dobrze, nie bój się. Pomogę ci i nie pozwolę skrzywdzić. - wyszeptała pochylając się lekko do przodu, aby czające się za rudym karkiem towarzystwo nie mogło dosłyszeć.

Po pierwsze nie szkodzić… jakże dumnie i oczywiście słowa te brzmiały wypowiadane w czystej, sterylnej sali operacyjnej, bądź w zaciszu bezpiecznego gabinetu. W prawie całkowitej ciemności, wystawiona na ulewę i chłód, z uzbrojonym Marcusem za plecami, lekarka nie miała tego komfortu, aby nad sprawą zastanowić się dłużej i rozpatrzeć wszelkie alternatywy. Czas na podobieństwo deszczu przelewał się jej przez palce, usta zadrżały, w kącikach oczu zapiekły kolejne gorące krople, kontrastujące z lodowatymi strugami, lejącymi się nieprzerwanie z nieba.
Decyzja musiała zapaść szybko, a jej konsekwencje mogły okazać się zgubne przynajmniej dla jednego człowieka - tego, który zaufał nieznanej sobie, obcej kobiecie do tego stopnia, że pokonał Bóg raczył wiedzieć jak długą drogę, aby dotrzeć pod zakratowane okno zajmowanego przez nią przybytku. Ledwo potrafiące się poruszyć ciało jasno wskazywało, że zwlekał z odwiedzinami tak długo, jak to było możliwe. Czym się kierował, co determinowało podobny tok myślenia?

Bał się znanych z powszechnej agresji gangerów… nie umiał uwierzyć w głoszone przez dziwną, runnerową lekarkę brednie na temat szacunku dla bliźniego i zasad humanitaryzmu? Obawiał sie, że zostanie mu wystawiony rachunek niemożliwy do zapłacenia… a może chodziło o inny rodzaj strachu?
Choroby popromienne, eksperymenty na ludziach, ogóle skażenie - powojenny świat wypełniała masa czynników mogących odmienić ludzkie ciało. Czy to dlatego nieznajomy nie wszedł do środka jak nakazywały obyczaje - frontowymi drzwiami, tylko zakradł się niczym złodziej prosto pod jej okno? Do tej teorii pasowałby maskujący koc, skrywający go przed niepowołanym wzrokiem oraz uwagą, a także pora jaką wybrał na odwiedziny.

- Bardzo ci dziękuję za pomoc i wstawiennictwo, możesz odłożyć broń, ten człowiek nie jest z Cheb. Nie może unieść ramion, a co dopiero kogoś zaatakować. Ma gorączkę, przykurcz mięśni i ledwo mówi. Chris, Tom. Zapakujcie go na nosze, tylko ostrożnie. - ostatni raz pogłaskała delikatnie wierzch rozpalonej gorączką, lepkiej dłoni i podniosła się ciężko z kolan. Zmęczenie dawało się jej coraz mocniej we znaki, ale do diabła z tym. Głupota, drobnostka… zajmie się tym później. Teraz liczyło się co innego.
- Zanim się nie upewnię co mu dolega, zaniesiemy go do przybudówki. Mamy w środku zbyt wielu rannych, zwłaszcza Toby’ego... i Berta. Ich ciała są osłabione po operacji, łapią wszelkie możliwe infekcje skuteczniej niż darmowe drinki w barze. Dopóki nie postawię jednoznacznej diagnozy, nie będę ryzykować trzymania naszego nowego pacjenta z resztą chłopaków. Dlatego będę potrzebowała światła, bandaży, leków… ale to za chwilę. Najpierw znieśmy go z tego przeklętego deszczu. Macie maski i rękawiczki? Świetnie, załóżcie je.

Marcus jakoś nie wydawał się przekonany co do potrzeby schowania broni. Nie widziała jego twarzy ale sylwetka nadal wyrażała wystarczająco sporo czytelnej nieufności i niepewności. Para sanitariuszy mając do czynienia z prostymi i całkiem nieźle znanymi sobie czynnościami, też już ochłonęła z szoku i nie paliła sie do pomocy. Trochę zwłóczyli, powoli szykowali nosze i nie wdawali się w dyskusje ufni w wiedzę i doświadczenie szefowej. Sam pacjent leżał prawie całkowicie bierny i nieruchomy chrypiąc tylko swoim spazmatycznym oddechem. Wówczas Chris błysnął światłem latarki i pierwszy raz mieli okazję przyjrzeć się dokładniej charczącemu problemowi.

- O kurwa! - zaskoczony sanitariusz wrzasnął, odruchowo odskakując krok w tył, Tom syknął. Spluwa od razu powędrowała ku nieruchomej sylwetce. Najbliżej stała Alice i ona też widziała najlepiej To był Spider. Ale na pewno nie taki Spider jakiego pamiętała. W świetle jasnym, stabilnym świetle latarki jego rysy twarzy były z trudem rozpoznawalne, zupełnie jakby twarz mu napuchła po wpadnięciu w rój pszczół i szerszeni. Pod szarym płaszczem wciąż nosił te same ubranie, w którym widziała go po raz ostatni. Przygięte ramię miał napuchnięte ponad wszelką miarę. Miało rozmiar nogi dorosłego faceta. Okrywający je rękaw popękał nie wytrzymując naporu żywego ciała. Wzdłuż szyi i na widocznym ramieniu pod skórą przebijały się wypukłe żyły . Samą skórę pokrywały wrzody. Głos miał tak zniekształcony, przez tą infekcję, że był równie odmieniony jak i reszta jego ciała.

Savage przestała się dziwić, czemu chłopak ledwo się ruszał i mówił… i dlaczego się ukrywał. Zmiany musiały następować w zastraszająco szybkim tempie, skoro wystarczyła niepełna doba, aby zniekształcić go do tego stopnia. Pierwszy raz dziewczyna poczuła głęboką wdzięczność i olbrzymi szacunek dla znanego jej tylko ze słyszenia Teda Schultz'a. Był wyjątkowo mądrym i przewidującym człowiekiem, skoro odgrodził skażony teren, zabraniając ludziom wycieczek oraz szabrowania. Zakazana Strefa nie została odcięta od reszty miasta bez powodu. Najbardziej dobitny właśnie cierpiał u stóp lekarki.

Otoczenie zareagowało tak, jak się spodziewała. Zadziałał odruch, zakorzeniona głęboko w podświadomości zasada, jasno obrazująca jak powinien zachowywać się dobry chrześcijanin: stać na straży dobra drugiego człowieka, bez oglądania się na własne profity i wygodę.

Niewiele myśląc zrobiła krok w bok, stając na linii strzału, przodem do Marcusa.
- To nie będzie konieczne. - wykorzystała smętne szczątki pozostałe z opanowania i spokoju, a siekające ciało lodowate krople deszczu przyprawiały mięśnie o jeszcze intensywniejsze drżenie. Swoje trzy grosze dokładała następna kumulacja stresu: broń wycelowana prosto w klatkę piersiową i strach. Bądź co bądź towarzystwo Alice pozowało gangerami zarówno z powołania jak i zamiłowania. Gdy pojawiał się problem który dało się zastrzelić - robili to nie oglądając się na nic.
- Trzeba go przenieść tam, gdzie mówiłam. On potrzebuje lekarza… po to tu jesteśmy. Po to ja tu jestem. Żeby pomagać i leczyć, nie zabijać. Od tego są lekarze. Macie maski i rękawiczki, załadujcie go na nosze, ile razy muszę prosić? - ostatnie zdanie rzuciła w kierunku swoich sanitariuszy.

- Coo?! Oślepłaś?! Nie widzisz jak on wygląda?! - Marcus krzyknął w mieszaninie strachu i histerii przed podzieleniem losu Spider’a. Machnął ponaglająco ręką na Alice jakby chciał ją do siebie przywołać, albo odsunąć. Para pielęgniarzy stała jak wryta i nie kwapiła się choćby zrobić najmniejszego ruchu w stronę odmieńca.

Dziewczyną znów zatrzęsło, tym razem ze złości. Zacisnęła z całej siły pięści, pochyliła głowę do przodu i gapiła się prosto w oczy starszego gangera, skryte w plątaninie deszczowych kropli, mroku i mokrych włosów.
- Widzę. - wycedziła lodowato uprzejmym tonem nie ruszając się z miejsca - Przyszedł tu rano, ale go wyrzuciłeś. Wyrzuciłeś - pacjenta - ze - szpitala. - każdemu z akcentowanych dobitnie słów towarzyszyło nerwowe drgniecie lewego ramienia. Odetchnęła i dorzuciła zmęczonym tonem, balansującym na granicy tłumionego płaczu.
Powinna… właśnie. Co powinna zrobić? Przecież nawet nie znała adresu zranionego chłopaka.
- Wtedy jeszcze mógł chodzić i wyglądał normalnie. Mógł wziąć coś podejrzanego, może da się to cofnąć. Muszę spróbować. Proszę Marcus, nie utrudniaj.

- Po - gie - ło - cię? - szef ochrony wycedził równie dobitnie nie mając zamiaru ustąpić. Dwaj sanitariusze wzięli sobie na razie na wstrzymanie. - Ja tu jestem od zapewnienia ochrony i odpowiadam za to przed Viper, a ona przed Guido. Ten typ na pewno nie zwiększa nam bezpieczeństwa i kurwa wykończy naszą jedyną lekarkę! Chuj z tego będzie! - sapnął tłumacząc swoje racje.

- Czemu miałby chcieć mnie wykończyć? Zaufał na tyle żeby tu przyjść. Gdyby chciał mnie zabić… przed chwilą miał ku temu świetną okazję. - pokręciła głową, a strąki mokrych włosów przykleiły się jej do czoła. - Obawiasz się, że zacznie sprawiać problemy? Przykujemy go do łóżka, będziesz stał obok kiedy zacznę go badać. Zamkniemy go w izolatce pod kluczem. To tylko jeden człowiek, Marcus. Umierający, cierpiący człowiek. Twoim zadaniem jest dbanie o nasze bezpieczeństwo i nie zamierzam utrudniać ci pracy. Każdy z nas ma swoje zadanie. Ja tu jestem od leczenia… więc daj mi to robić. Zachowamy wszelkie konieczne środki zapobiegawcze, nic nie wyrwie się spod kontroli. Nie zrobię nic na własną rękę i w tym temacie całkowicie podporządkuję twoim wytycznym. - zamknęła oczy, ręce opadły luźno wzdłuż tułowia. Odetchnęła powoli nabierając powietrze nosem i wypuszczając ustami.
- Przyrzekam służyć życiu i zdrowiu ludzkiemu, według najlepszej mej wiedzy przeciwdziałać cierpieniu i zapobiegać chorobom, a chorym nieść pomoc bez żadnych różnic… - wyrecytowała z pamięci -Żadnych różnic, Marcus. Składałam przysięgę. Nie mogę go zostawić, po prostu nie mogę.

- Nie no, serio ślepa jesteś? - ganger wkurzał i irytował się jednocześnie, nie mogąc znieść paplaniny kobiety. - Kurwa, koleś ma syfa! I to w chuj chujowego! Chcesz to złapać od niego?! Dość tego! - zirytowany chwycił Alice za rękę i pociągnął do siebie.
- Co się tak gapicie? Lećcie po kankę benzyny! Zaraz oczyścimy to miejsce i będzie po sprawie. - warknął na wciąż stojących na deszczu niezdecydowanych gangerów. Ci zawahali się patrząc na splątaną parę. Woleli przystać na jego, a nie jej rozwiązanie - wyglądało na zdecydowanie pewniejsze i bezpieczniejsze. Spider zacharczał, wierzgnął nogami próbując wstać. Opadł po chwili tych tytanicznych dla siebie zmagań bezwładnie z powrotem w wiosenne błoto. Najwyraźniej wyczerpał swoje siły do cna.

Szarpanina z większym, silniejszym mężczyzną była równie efektywna, co przerzucanie widłami piasku. Może nawiedzona lekarka dałaby radę usadzić na miejscu kilkuletnie dziecko, bankowo nie kogoś pokroju wściekłego szefa ochrony szpitala. Poleciała do przodu i z głuchym stęknięciem zderzyła się z nim, a jej opór przypominał podrygiwania lalki do crash testów. Wciąż poruszała swobodnie jedną ręką, lecz szarpanie za odbezpieczoną broń, gdy na jej spuście spoczywa ludzki palec, zakrawało o najgłupszą z głupot.

Naraz dziewczyna przestała stawiać jakikolwiek fizyczny opór. Uspokoiła się momentalnie i tylko przyspieszony oddech zdradzał że jeszcze uderzenie serca temu wierzgała i szarpała wszystkimi wolnymi kończynami.
- Chris, Tom… zostańcie z łaski swojej na miejscu. - odezwała się ze zwyczajowym opanowaniem i zadarłszy głowę ku górze, spoglądała ochroniarzowi prosto w oczy. Ich twarze dzieliło raptem kilkanaście centymetrów w pionie, z tej odległości dostrzegała już różnicę między jasnymi białkami, a ciemnym okręgiem tęczówek i źrenic, zlanych teraz w jednolicie czarne plamki.
- Marcus… kochanie. Boisz się o siebie i resztę. Wszyscy się boimy, to zrozumiałe. Tu nie ma się czego bać. - zaczęła łagodnie, przejeżdżając rantem wolnej ręki po swoich spodniach dzięki czemu uwolniła ją z gumowego kokonu. Rękawiczka spadła nieistotna w błoto pod ich stopami, dłoń wsunęła się pod skórzaną skorupę i wylądowała na spiętym, męskim barku, gładząc go uspokajająco. Nie chcieli skończyć jak chory… kto normalny by chciał?
- W przypadku gdy podwyż… nie będę cię zanudzać. Zobacz, gdyby dało się tym zarazić przez samą obecność, już dawno w Det wszyscy drapaliby sie trzecią ręką po łuskach na plecach... a tak nie jest, prawda? Infekcja nie przenosi sie przez powietrze, prędzej przez płyny ustrojowe: krew, ślinę, osocze i ropę. Zostanie na zewnątrz, zamknięty w przybudówce, a zajmować się nim będę ja... i tylko ja. Chłopaki zajmą się resztą przypadków, tych... hm, normalnych. O mnie nie musisz się martwić, dam sobie radę, zawsze dawałam. Myślisz, że to pierwsza choroba zakaźna z jaką mam styczność? Wiem jak uchronić się przed zakażeniem, nie pierwszyzna dla mnie. Jeśli poznam mechanizm i działanie tej infekcji, będę mogła w przyszłości pomóc któremuś z was, o ile zajdzie taka potrzeba. Chciałbyś żeby w podobnej sytuacji ktoś od razu zamordował cię z zimną krwią, zamiast spróbować wykorzystać szansę na ratunek?

Trójka mężczyzn zawahała się. Tom i Chris całkiem raźno ruszali po to co potrzebne, żeby zrobić wreszcie porządek. Zatrzymali się słysząc w ciemnościach proszący, znajomy kobiecy głos. Widziała jak głowy im chodzą, gdy patrzą to na siebie nawzajem, to na splątaną w uścisku parę. Nie mieli ochoty zbliżać się do tego co zostało ze Spidera, ani mieć z tym nic wspólnego. Poznali jednak trochę swoją nietypową szefową która najczęściej mówiła kosmicznym językiem, lecz jakoś ich nie rolowała i całkiem często się okazywało, że ma rację. Stali więc po ciemku w deszczu i czekali co dalej chyba skłonni dać jej jakąś szansę zdziałania po swojemu. Co innego Marcus.

- Kurwa, nie przeginaj Brzytewka. On nawet nie jest jednym z nas, to tylko jakiś śmieć z zewnątrz co się tu czasem szwenda. - widziała, że zasiała ziarno wątpliwości, bo złapał ją nawet mocniej wolną dłonią jakby chciał nią potrząsnąć, by jej przemówić do rozumu. Mimo to nie zdecydował się na taki ruch. Widząc w świetle latarki jak wygląda ranny nie mógł chyba uwierzyć, że lekarka zna lepszy sposób od kulki w łeb nieszczęśnika, coby zapanować nad sytuacją.
- I musiał chujostwo złapać niedawno. Wcześniej taki nie był. Może i nas pozarażać tym gównem albo jeszcze kogoś innego. - nie dawał za wygraną, próbując znaleźć luki w argumentacji lekarki.

Zawahał sie, tyle dobrego. Pierwszy mały krok… jeszcze była szansa przemówić mu do rozsądku.
- Załatwił się tak dzień przed meczem, już miałam z nim kontakt i zobacz, nadal wyglądam normalnie. Też już powinnam... się zmieniać, a widzisz abym w czymkolwiek przypominała zainfekowaną? Jeśli nie wierzysz zrób mi rewizję. - ciągnęła dalej, tłumacząc na spokojnie kolejne wątpliwości - Nic wam nie będzie, ani nikomu innemu… nie ma na to szans. Nie wejdzie do szpitala, nie odejdzie… czyli nie rozniesie tego dalej, a ja w tym czasie zbadam go i poznam mechanizm działania tych… zmian. Na przyszłość. Może jest z zewnątrz, ale wy już nie. Jeśli kiedyś ty, Chris... albo którykolwiek z chłopaków tak zachoruje, będę wiedziała co robić. Poznam odpowiedź jak z tym walczyć, jak wam pomóc. Nie wiem wszystkiego, po wojnie wiele się pozmieniało… ale szybko się uczę, a wasza krzywda to ostatnie czego mogłabym chcieć. Nie chcę potem być zmuszona… kogoś od nas… nikogo. - zacisnęła szczęki i pochyliła głowę do dołu.
- Nikogo nie zarazi, dopilnuję tego.

- Dotykałaś już go?! - sapnął jakby właśnie zdradziła mu, że jest jego nigdy niechcianą, młodszą siostrą. Odsunął ją na całą możliwą długość ramienia choć wciąż trzymał. Poruszył nawet drugim ramieniem, tym z bronią chcąc przecelować lufę ze Spidera na jej pierś. Ruch ten zamarł gdzieś w połowie.
- A jak ty złapiesz tego syfa to ciebie kto uleczy? - spytał całkiem trzeźwo, kątem oka widziała potakujące ruchy głów u swoich zastępców. - Dobra, zabieraj go do krematorium. - warknął wreszcie machając bronią gdzieś z grubsza w stronę niewidocznego w ciemnościach budynku nieco oddalonego od starej szkoły.
- Ale sama będziesz koło niego chodzić, nie mieszaj nas do tego. I jak zobaczę, że masz syfa to kurwa nie miej złudzeń. Kulka i kanka. - rzekł całkiem spokojnie chowając wreszcie spluwę za pasek. Sam cofnął się i stanął przy sanitariuszach najwyraźniej dosłownie nie mając zamiaru się zbliżać do lekarki i jej niebezpiecznego pacjenta.

- Przecież sam widziałeś… - westchnęła ciężko i przypomniała sytuację. - Opatrywaliśmy jego nogę… to ten chłopak któremu Chris chciał ją obciąć, pamiętasz? Ten sam. Spider. Trzy dni… zobacz jak wygląda on i jak wyglądam ja.

- I miałem rację! Bym mu ujebał tą nogę, to by nic mu nie było! Dla zdrowotności! - wybuchnął wreszcie młodszy sanitariusz, znajdując wreszcie ujście dla całego stresu i strachu jakie przeżywał od początku nocnego capstrzyku. Przy okazji machał i latarką i ręką cały czas wskazując na leżącą w błocie postać, jakby to ona była wszystkiemu winna. W głosie wciąż pobrzmiewał cień urazy za to, że pozbawiono go wówczas możliwości do jego pierwszej, prawdziwej amputacji.

- Możesz mieć rację. - Alice przyznała bez wahania i dorzuciła już poważniej - Już wtedy infekcja rozeszła się po jego ciele razem z krwią. Na niewiele by sie to zdało poza tym, że zadałbyś pacjentowi niepotrzebny ból i sprezentował szok oraz wstrząs dla jego organizmu, przez co zwiększyłoby się tętno i bakterie jeszcze szybciej rozniosły się po całym ciele. Zdaję sobie sprawę z ryzyka, ale ciągle podtrzymuję swoją opinię. - odpowiedziała nawet lekko się uśmiechając.
- Jeżeli zauważę u siebie niepokojące objawy sama poproszę o eutanazję, eksterminację… ale nie będzie takiej konieczności. Nic mi nie było wtedy, nic mi nie jest teraz. Chcesz dowód? Chris, poświeć na mnie. - nie wierząc że to robi, sięgnęła wolną rękę ku lekarskiemu kiltowi. Temperatura oscylowała niewiele powyżej zera, ciągle padało...
- Może jak przekonasz się, że jestem czysta, uwierzysz że wiem co robię.

- No to co… ale bym sobie wreszcie uciął jakąś nogę. - mruknął dużo ciszej Chris tonem obrażonego nastolatka, wzruszył ramionami. Argumenty lekarki coś w tym wypadku wybitnie go nie przekonywały.

- Zamknij się. - warknął krótko Marcus na obydwu gangerowych sanitariuszy - Brzytewka sama nie da rady zaciągnąć tego szmaciarza. Lećcie do środka, weźcie dwóch chłopaków i niech przyprowadzą dwóch debili. O! Tego grubego z brodą weźcie. Wygląda na silnego i kurwa za te pyskówki niech popracuje trochę, może zmądrzeje. - machnął na nich i pobiegli bez wahania wykonać jego polecenie. To rozwiązanie cieszyło wszystkich - pozwalało uniknąć groźby zarażenia przez kogokolwiek z nich.

- Dziękuję. - ruda odpowiedziała szczerze, z ulgą. Pytania bez odpowiedzi tłukły się w jej głowie, piegowata skóra zrobiła się blada jak u trupa. Na razie udało się zastopować gangerów przed doraźnym działaniem… ale na jak długo? I czy na pewno postępowała słusznie?




- O kurwa… - sapnął któryś z ludzi Marcusa, gdy zobaczył jak wygląda Spider.

- O Jezusie Miłosierny, zlituj się nad nami. - Ben którego całkiem ochoczo popychano również zamarł widząc po co i do kogo go przyprowadzono. Para Chebańczyków zbliżała się do zarażonego tak samo chętnie jak wcześniej Runnerzy. Z pałkami, lufami i wrzaskami za plecami, nie mieli większego wyboru. Wzięli od sanitariuszy nosze i Ridley odważył się przenieść na nie Spidera, choć wcześniej przeżegnał się, a w świetle latarki wyraźnie widać było wahanie.

- Pan jest moim pasterzem… - zaintonował po cichu modlitwę gdy stanął z przodu. Za nim wtórował drugi Chebańczyk, lecz znacznie ciszej i nie tak pewnie jak lider jeńców. Modlitwa wywołała śmiechy i wesołość gangerów, jednak wszyscy ze względu na chorego trzymali się zbyt daleko, żeby im jakoś przeszkodzić. Chris oświetlał im drogę z tego kordonu swoja latarką ale nie zamierzał się zbliżać więcej niż potrzeba.

W atmosferze niepewności procesja doszła do pustego, niewielkiego budynku. Na miejscu trzeba było się rozpakować i urządzić, bowiem krematorium nie miało priorytetów w uwadze i remontach mieszkańców szpitala. Marcus nie chciał ryzykować i obydwu Chebańczyków zostawił wewnątrz zabraniając im wracać. Oczywiście nie omieszkał przypomnieć, że w razie ucieczki będzie odpowiedzialność zbiorowa na pozostałych jeńcach. Przez cały ten alarm wszyscy, zwłaszcza początkowa czwórka Runnerów, przemokli do suchej nitki. Deszcz lał bezustannie, a pozbawieni odpowiednich okryć zdążyli zmarznąć jak psy.

Korowód wątpliwości hulał w głowie Savage, podobny chmarze wściekłych pszczół. Czy dobrze z robiła… a może ryzykowała bez potrzeby życiem wszystkich w okolicy? Może powinna zostawić odmienionego chłopaka i za radą Marcusa skrócić jego cierpienia. Miłosierdzie miało wiele imion, lecz jak pozbawić kogoś życia, kiedy tliła się jeszcze iskierka nadziei na ratunek? Nikła co prawda i niezwykle… toksyczna, lecz gdyby udało się Savage rozgryźć co dzieje sie aktualnie w organizmie Spidera, w przyszłości zyska podkładkę doświadczenia pod podobne przypadki. O ile przeżyje i sama nie złapie syfa, a wraz z nią cała okolica. Tyle że gdyby był aż tak zjadliwy, wyglądałaby teraz podobnie do niebezpiecznego pacjenta. Od ich ostatniego spotkania minęło parę dni, wtedy też go badała i dotykała, choć gorączkował już paskudnie.
- Kombinezon ochronny, zapas środków odkażających, mikroskop, probówki… - mruczała pod nosem, układając w pamięci listę potrzebnego wyposażenia. Klatki dla szczurów i szczury do testów kontrolnych też by się przydały. W pewnym momencie drgnęła i rozkojarzonym wzrokiem omiotła towarzyszących jej ludzi.
- Zmykajcie do środka, jest bardzo zimno i pada. Jeszcze się przeziębicie. - powiedziała na tyle głośno, aby ją usłyszeli. - Niech pod drzwiami zostanie jeden strażnik. Chris przenieś tu zapas leków, czystą wodę, miski, moje narzędzia, spirytus, gazy i to wszystko czego zwykle używamy do opatrywania rannych. Tom, zorganizuj światło: mocną lampę, a najlepiej dwie i pomóż Chrisowi. Marcus, poświęcisz mi pięć minut na rozmowę na osobności?

- No co ty nie powiesz… - mruknął Tom gdy usłyszał coś o jakimś banalnym przeziębieniu. - A jak się przeziębię to będę mógł zostać w wyrze? - w głosie słyszała wyraźne zainteresowanie. Chyba chłopak miał straceńczą nadzieję, że będzie mógł na chorobowym przeczekać ten shitstorm.

- Teraz? A nie może być rano? - Chris dla odmiany usilnie starał się nie próbować nawet rozumieć czegoś co już zazwyczaj całkiem dobrze łapał. Też chyba był gotów zrobić naprawdę bardzo wiele, byle jak najmniej mieć kontaktu z zarażonym i miejscem gdzie przebywa.

- Dobra, czego jeszcze chcesz? - mruknął wyraźnie niezadowolony z obrotu spraw szef ochrony po szybkim i wnerwionym spacyfikowaniu jednego ze swoich ludzi wyznaczonych na ochotnika do pilnowania wylęgarni zarazy, a któremu ten zaszczyt jakoś wcale nie imponował i póki się dało próbował jak mógł się wyślizgać z fuchy.

- Nie chcę większych napięć niż te które już są. - dziewczyna westchnęła cicho, obdarzając rozmówcę zmęczonym spojrzeniem. - Jeżeli to ma się nie posypać, musisz mi ufać. Bez wątpliwości i niedopowiedzeń. Tak jak mówiłam za szpitalem. Rewizja… sprawdzisz i przynajmniej na pewien czas będziesz spokojniejszy. Nie chcę żebyś myślał ze w tak ważnej sprawie cokolwiek przed tobą ukrywam… i nie Chris, nie może być rano. Tryb natychmiastowy, czas teraźniejszy. Jednym słowem już, teraz! - dorzuciła do swojego zastępcy ostrzej niż zamierzała.

- Wykończy nas wszystkich… - usłyszała przytłumiony głos od kogoś z odchodzącej ku szpitalowi grupki. Była prawie pewna, że było to tak powiedziane by miała to usłyszeć. Decyzja zatrzymania przy życiu i na miejscu pacjenta zarażonego straszną chorobą na pewno nie została przyjęta na szpitalnym pokładzie z radością.

- Jaka kurwa rewizja? Czyja? kogo? Mamy jeszcze raz tych debili przetrzepać? Myślisz, że jeszcze coś ukrywają? Wątpię, szukaliśmy bardzo dokładnie. - ochroniarz nie łapał najwyraźniej o co chodzi szefowej tego lokalu.

Poczuła jak pieką ją policzki. Czy specjalnie się zgrywał, czy rzeczywiście nie pamiętał już o czym rozmawiali raptem te piec minut temu? Chciał żeby powtórzyła głośno o co chodzi? W końcu mógł chcieć się odegrać za numer z darciem gęby z samego rana… albo rzeczywiście z powodu natłoku stresu wyleciała mu podobna głupota z głowy.
- Nie ich rewizja, moja. - uniosła głowę zawieszając spojrzenie na oczach gangera. - Nie możesz patrzeć na mnie wilkiem i tak jak już ci mówiłam… może to cię przekona, że wiem co robię i nie ma powodu do paniki większego niż minimalny. Nie poradzę sobie bez ciebie w ogarnianiu… tego wszystkiego. - zatoczyła rekami łuk, wskazując na oddalających się gangerów, Chebańczyków, rannego mutanta, budynek szpitala.

- Twoja? Znaczy ciebie? Po tym jak się macałaś z tym czubem? Nie dzięki ale postoję. Chcesz się w tym grzebać po swojemu to się grzeb, mnie w to nie mieszaj. Zostawiam ci jednego człowieka. Ci dwaj jakby próbowali numerów to kulka w łeb i do piachu. - wskazał gdzieś z grubsza na kierunek gdzie przebywał Ben z towarzyszem. - A w zaufaniu jak chcesz to ci powiem, że chciałaś się zgrać na matkę miłosierdzia no to świetnie ci wyszło. Ale jak coś by się stało i ten kretyn zdechł przed nadejściem świtu to mówię ci, że nikt nie będzie tego sprawdzał ani płakał po nim. - jak na gangera przybrał całkiem troskliwy wyraz twarzy i głosu, zdając się mówić całkiem szczerze o swojej propozycji załatwienia sprawy z zainfekowanym.

Niezrozumienie wymalowane na twarzy Igły szybko przerodziło się w zakłopotanie. To w irytację i finalnie wszelkie emocje zastąpiła maska pełnej kultury, oraz powagi.
-Nie umniejszając w niczym twojej męskości i atrakcyjności... to nie była propozycja mająca na celu zaciągnięcie cię do łóżka. Rewizja... oczami, nie rękami. Nie chodzi o dotykanie tylko obejrzenie. Może to by was uspokoiło, przekonanie się, że nie mam żadnych skaz i zmian, a badałam tego biedaka kilka dni temu. Żadnych parchów, bąbli. O to chodziło. Czy zawsze wszelkie sugestie odnośnie czegokolwiek dotyczącego fizyczności musicie brać za jednoznaczne propozycje? - zaakcentowała pytanie uniesieniem lewej brwi i pokręciła głową. Wizyta w gabinecie i tak była koniecznością. Ciągle zostawało spreparowanie poczęstunku dla Viper. Te kilka godzin od dostarczenia przez kapitan środków chemicznych do wytworzenia z nich zamówionych przez Guido specyfików winno wystarczyć, aby trucizna zadziałała w pełni, wyłączając jeden kłopot z gry na kilka godzin. Musiała zaraz zdezynfekować porządnie ręce. Wszystko w swoim czasie, na spokojnie i bez impulsywnych działań. Sprowadziła do nowego domu bombę, jeden zły ruch i wybuchnie, niszcząc życie w bliższej i być może dalszej okolicy. Zbyt wiele życia.

Kiwała łepetyną w rytm dalszych słów gangera, choć najchętniej zaczęłaby krzyczeć i walić głową w ścianę, a potem zakopała głęboko pod łóżkiem, byle nie widzieć na oczy nikogo przez najbliższy tydzień. Podobne życzenia pozostawały niestety w strefie marzeń, poza zasięgiem niewyrośniętej lekarki. Podjęła decyzję, musiała stawić czoła konsekwencjom i przypilnować, aby sytuacja nie wyrwała się spod kontroli. Pochylający się nad nią brunet miał całe morze racji, Mimo bolącego serca i wewnętrznego sprzeciwu, widziała jak marne szanse na pomoc Spider'owi ma w tej chwili. Zanim jakimś cudem zorganizuje sprzęt, minie parę niebezpiecznych, pełnych ludzkiego cierpienia dni... o ile w ogóle da radę potrzebne wyposażenie dorwać.
Chwilę walczyła z myślami i oporem strun głosowych, nijak nie chcących wydobyć z siebie artykułowanych dźwięków.
- Nie zależy mi na kłamstwach. Chcę żebyś mówił co myślisz, nieważne co by to nie było. Potrzebuje informacji na temat Zakazanej Strefy i ludzi którzy stamtąd wrócili w stanie podobnym do Spider'a. Po reakcji wnioskuję, że spotkaliście sie z tym już. Jaki jest finał, zakażeniu umierają, czy zmieniają się w twory podobne Gas Drinkers'om? Zachowują przytomność umysłu, a może razem z postępem mutacji rośnie poziom agresji? Są w stanie myśleć jak ludzie, nie zwierzęta? - wychrypiała w końcu obcobrzmiącym tonem, zawieszając wzrok na dziwnie łagodnym obliczu. - Uśpię go przed zbadaniem żeby się nie rzucał i przypadkiem nie drasnął mnie, albo nie opluł. Ridley i ten drugi na razie mają zakaz wstępu do szpitala, profilaktycznie. Na chorym zastosuję dostępne środki. Jeśli nie zadziałają i nadal będzie cierpiał, a jego stan pogarszał... dam mu zastrzyk po którym uśnie jeszcze głębiej i już... już nigdy... - głos łamał się, mimo to mówiła dalej.
- Nie chcę go męczyć... ani was narażać... bez szans na powodzenie... pobiorę próbki... przygotuję z nich preparaty... zdobędę mikroskop. Bez niego to... nie mam na czym pracować, czym się podeprzeć. Dziękuję za szczerość i-i... ofiarowana opcję, ale to moja odpowiedzialność. Dla własnego komfortu psychicznego nie zamierzam nikogo torturować, ani niepotrzebnie... skazywać na nieludzkie cierpienie. Jeżeli nie znajdę innego rozwiązania i efektywnego sposobu leczenia... akt łaski... eutanazja. Jezu Chryste...

Przez swoje prawie osiemnastoletnie istnienie, Alice nigdy nie odebrała nikomu życia, tym bardziej z aż taką premedytacją. Podejść do konającego i zafundować mu bilet na drugą stronę... na samą myśl ugięły się pod nią nogi i wylądowała kolanami w błocie.