Silver, przestrzeń gwiezdna niedaleko Ziemi.

Zaraz po spotkaniu z Eidith, Silver musiał udać się komisję. Zdążył, mając dzień zapasu, co pozwalało mu dopilnować wszelkich przygotowań. Adam nie mógł się z nim spotkać przed komisją. Źle by to wyglądało. Jeden z jego żołnierzy podrzucił jednak Silverowi prezent. Była nim krótka wiadomość, w teorii życząca powodzenia. W praktyce był to szyfr. Grupa postanowiła zgodzić się na korzystanie z pomocy Augusta, zaznaczyli jednak, że nie uważają, aby wypuszczanie go było dobrym pomysłem. Zgodzili się, aby Silver oferował takie wynagrodzenie, oczekiwali jednak, że nigdy nie spełni swojej obietnicy.
Do listu dołączony był pakunek. Znajdował się w nim niewielki kawałek ostrego metalu. Silver nie wiedział, czym mógł on do końca być. Przyglądając się jednak ostrzu, za odblaskiem stali zobaczył przedziwny krajobraz: szeroką pustynię wypełnioną tysiącami mieczy, ze starcem wykuwającym nową broń pomiędzy nimi. Nie minęło długo, nim osobnik go zauważył.
- April? Nie… kim ty jesteś? Już dawno zregenerowałem ten ubytek. - August zdziwił się widokiem Silvera po drugiej stronie ostrza.
-Jestem October, Dziesiąty, jeśliś ciekaw. - Odparł Armstrong. - Czy osoba dzierżąca twoje główne ciało wspominała cokolwiek na mój temat? - Wiedział, że zgodzili się, by wykorzystał Augusta, ale czy on sam był świadom celu, w jakim trafił w ręce młodego Miesiąca?
Mężczyzna wybijał stal, zamaszystymi ruchami uderzając w kawał metalu oparty o kowadło. - Tak szybko umieracie. Może lepiej po prostu oddaj ten fragment April. Będzie miała z niego więcej pożytku. - skomentował. - Dziewczyna mówiła coś o magu, który szuka ulepszeń do swojego oręża, lub porad do sztuk walki. - potwierdził.
I to mówił typ, który uznał egzystencję w formie “noża do masła” za świetny pomysł…
-W telegraficznym skrócie, ale wszystko się zgadza. - Przytaknął Silver. - Z tego co mówiła Zilva, z nauką nie powinno być problemów, zwłaszcza że nie jestem magicznym żółtodziobem. - Niemniej, była to tylko rozmowa z piratką, musiał wszystko zweryfikować z samym zainteresowanym.
- I czego chcesz się nauczyć? - spytał między łupnięciami młota. - Myślałem, że masz jakąś iskrę, albo jesteś w środku kontraktu. Przejąłeś fragment April. W nim jest wszystko. Kontroluj ostrze, pójdzie ci najszybciej. - August zbywał Silvera. - Jak to ostrze jest problemem, znajdź mi silną duszę.
Widać było, że Miesiące nie zwykły uczyć się od siebie nawzajem. Silver był wyjątkiem od reguły, nie planował się ograniczać w kwestii tego, jakimi dziedzinami magii będzie się parał.
-Mogę kontrolować ostrze, ale nie jego moce czy właściwości, to twoja dziedzina. Jeśli chcę się rozwijać ponad własne ograniczenia, muszę szukać przewodnika, znającego teren, na który chcę się zapuścić. - Odparł Armstrong niezrażony. - Niemniej "rozwój" zapewne stał się dla Ciebie słowem obcym, gdy postanowiłeś przyjąć statyczną formę, niezdolną do ewolucji. - Była to dość jawna prowokacja, ale młodzieniec nie słynął z subtelności. Ewolucja była wprawdzie dziedziną May, ale żaden z Miesięcy nie zaczynał z mocą, którą posiadał obecnie. Fragmenty duszy April dawały jedynie potencjał, inaczej każdy October byłby jednakowy.
- Pomaganie broni magią nie sprawia, że jest ona lepsza. - odpowiedział wreszcie, po dłuższym namyśle. Z jego twarzy dało się wyczytać, że to pogląd, który trzyma blisko serca. - Przelać ułamek magii w miecz, aby nieco lepiej ciął, albo skorzystać z niej, by trzymać go w miejscu, aby się nie rozpadł… gdyby to było dobre narzędzie, nic z tego nie byłoby potrzebne. - wyjaśnił. - Nie chcę cię uczyć, bo to strata twojego czasu. Jak się uprzesz, to i tak nie mam nic lepszego do roboty. - przyznał. - Wspieranie broni magią jest tym bardziej bezużyteczne, im lepsze jest ostrze. Broń z czystej magii nie zabije maga. - August zastygł na chwilę w miejscu. Podniósł ukończoną broń. Przyjrzał się jej uważnie, po czym ustawił lewą rękę na kowadle. Z zamachem spróbował rozciąć ją za pomocą nowego miecza, ten jednak pękł w pół przy kontakcie z bicepsem miesiąca. Rozczarowany, August wbił ostrze w ziemię i wyjął spod piachu nowy kawałek metalu. - Moja najsilniejsza technika, to tworzenie broni ze swojego własnego kodu. Jej siła zależy od ciebie. Niestety, korzystanie z niej mocno skraca żywot. Z czasem, kod przestanie rozpoznawać różnicę między twoją ludzką formą a formą ostrza. - nie było wiele emocji w tym wyznaniu. August wydawał się mimo wszystko nie rozpaczać nad swoim losem. - Najłatwiej byłoby mi przekuć kogoś innego w broń dla ciebie. Nie ma nic silniejszego od broni z duszą, która chce służyć swojemu szermierzowi.
-Odrzuć na chwilę na bok swoje uprzedzenia i spójrz na to. - Skoro się widzieli, Silver pokazał mu swoją najnowszą broń. - Czysto hipotetycznie, co byłbyś w stanie zrobić z tym mieczem? Co gdybyś był w stanie dokonać niemożliwego? - Młody October nie wierzył w niemożliwość ulepszenia ostrza magicznie. Poza tym musiał nieco pobudzić swojego rozmówcę, jego obecny marazm wskazywał, że możliwość powrotu do ludzkiej postaci, niekoniecznie by go poruszyła.
- Niemożliwego? - nie zrozumiał Auguts. - Mogę je zakląć. I tak będzie zbyt słabe, aby zabić demona, jeżeli o to ci chodzi. - oznajmił, wciągając powietrze w płuca. Po chwili dmuchnął ogniem na metal i kowadło. Była to magia klasy Marcha. - Magiczny miecz nie tnie lepiej. Magia tnie, a miecz poprawia. Dlatego mnie to nie interesuje. - starzec próbował ponownie wytłumaczyć swoje poglądy Silverowi.
-I sprawienie, by to nie były dwa osobne procesy jest? - Zrobił krótką pauzę, choć August już pewnie zrozumiał. - Niemożliwe. O to chodzi, jak zakląć istniejącą broń tak, by magia i ostrze się nie uzupełniały, a stanowiły jedną, spójną całość, zdolną zabić choćby i boga. - Jeśli October dobrze rozumiał, jedynym przypadkiem, który jego rozmówca uznawał za możliwe stworzenie takiej całości, było wykucie broni z duszy. Silver potrafił być bezwzględny, ale nie poświęciłby przyjaciela. W ostateczności, być może August zgodziłby się oddać niewielki fragment siebie, w zamian za możliwość powrotu do ludzkiej postaci, ale najpierw należało wybadać ten temat do końca.
- Nie wiem, do czego zmierzasz. - stwierdził po chwili milczenia August. - Miecz to przedmiot z zestawem cech które dają mu możliwość cięcia innego bytu. Magia cięcia to idea cięcia sama w sobie. Nie zespawasz stali z ideą. - wyjaśnił. - Chcesz lepszy miecz, szukasz innych metod. Lepszych materiałów. Z magią ze wszystkiego da się wykuć broń.
-Na takiej zasadzie powstają artefakty. Moc magiczna, często spontanicznie, choć proces można ukierunkować, nasyca jakiś przedmiot, o właściwościach do niej przybliżonych. Idea zespawana ze stalą, jak to określiłeś. - Silvera niemalże olśniło. - W ręku trzymam najlepszy miecz wykonany przez człowieka. - Specjalnie nie powiedział “maga”. - Zaś wewnątrz twojej formy kryją się tysiące ostrzy wykutych z magii. Mamy obie części składowe. Potrzebny jest tylko katalizator, który wyzwoli reakcję. - Miał pomysł, co może za niego posłużyć, ale najpierw dał staremu Miesiącowi chwilę, na przetrawienie jego słów.
- Nie robię magicznych broni. Robię bronie za pomocą magii. - odparł August. Zatrzymał na chwilę swoją pracę i usiadł na piasku, podnosząc głowę w stronę Silvera. Chyba zdał sobie sprawę, że nie będzie z mężczyzną dyskutował pięć minut. - Gdyby moja magia miała doprowadzić do powstania artefaktu, byłby to przedmiot zdolny do tworzenia broni. Młot który przekuje każdą stal, chociażby. - August uważnie przyglądał się ostrzu Silvera. - Chciałeś, żebym cię uczył, nie lepiej oddać mnie w ręce twojego kowala? - zaproponował. - Magia to nie materiał. To proces zmiany właściwości czegoś istniejącego. Ostrzenie nią już tnącego miecza to zbyteczna przesada.
October westchnął przeciągle, zrezygnowany. August nie tylko był uparty, on święcie wierzył, że inaczej być nie może.
-Załóżmy przez chwilę, że się z Tobą zgadzam i nie można ulepszyć istniejącej broni, a jedynie proces i tym samym, efekt finalny. Jak? Może nie wyglądam, ale też umiem wykuwać oręż. - Jeśli metody starego Miesiąca nie okażą się zbyt niebezpieczne, przekazanie go Natashy, nie wydawało się takim znowu złym pomysłem. Propozycję przywrócenia Augustowi ludzkiej postaci jako zapłaty, zostawił sobie jako asa w rękawie, gdyby trzeba było go skłonić do “małego” poświęcenia.
- Hmmm… - August zaczął łagodzić swoją brodę. Wspominał początki swojej kariery. - Najpierw uczysz się używać magii, aby nie robić błędów. Ludzie są jedną z ofiar przyczynowości. Bez magii nie uderzysz metalu perfekcyjnie za każdym razem. Nie zrobisz też zdolnej do tego maszyny. - ostrzegł. - Gdy już twoja technika jest perfekcyjna, pozostaje znaleźć lepszy materiał. Wszystko ma swoje ograniczenia. Moja magia pozwala mi zmieniać formę kodu, choć nie mogę dawać ani zabierać nią życia. - zdradził. - Wszystko zależy od celu twojej broni. Nie chcesz przekuć człowieka, trudno, w moich czasach to był zaszczyt. Możesz za to przekuć, chociażby żywy ogień, albo wyciągnąć z czegoś ideę. - starzec delikatnie się uśmiechnął - Kiedyś przekułem klucz, aby zrobić miecz, który był w stanie otworzyć wszystko. Jak się okazało, nie był w stanie niczego zniszczyć, a cięcia można było naprawić, przykładając dwa kawałki do siebie. W końcu jak coś jest otwarte, to może zostać zamknięte.
To zaczynało budzić ciekawość Silvera. Nawet jeśli faktycznie stary pierdziel miał rację, z takimi "sztuczkami" można było wykuć niezrównane ostrza.
-Zaciekawiłeś mnie, ale wcześniej mówiłeś o woli, by służyć właścicielowi. Ogień nie ma woli, idea istnieje dla siebie, albo żeby pojechać z grubej rury, góra po prostu jest, jak skłonić wykuty z nich miecz żeby był posłuszny i prawidłowo spełniał swoją rolę? - On był Octoberem, prawdopodobnie mógł to posłuszeństwo po prostu wpisać w kod broni, która należała do niego, ale jak August to rozwiązywał? - I ile różnych "materiałów" da się połączyć w jedną broń?
- Miecz musi mieć duszę, aby dało się z nim porozumieć. Nie zmienisz woli ostrza, która nie powstało z istoty żywej. Miecz z ognia zawsze będzie chciał palić, a miecz z klucza otwierać. Żaden nie będzie ciął. - Obrazując swoje rozumowanie sięgnął po jeden z wbitych w piach metalowych mieczy. Wyciągnął go. Jak się okazało, on również był pęknięty. - To jest twój miecz wykuty z góry. Materiały można mieszać, ale im mniej, tym bardziej przewidywalny wynik. Wiele się nie sprawdza. Przykładowo, ogień stopi metal, więc się nie nadają.
-A co z emocjami? Właściwie, powinienem to pytanie rozbić na dwie części. Co jeśli twórca przelewa swoje emocje w ostrze w trakcie kucia, na przykład pragnienie by broń komuś dobrze służyła? - To była pierwsza część. - A po drugie, co by było na przykład z ostrzem wykutym z nienawiści, czy gniewu? - Ta dyskusja powoli robiła się bardziej interesująca, niż próby przekonania Augusta do racji Silvera.
August złapał za brodę i zamyślił się. - Emocje artysty mają jakiś wpływ na jego dzieło, nie przewyższyłyby jednak pragnienia samego materiału. No chyba, że to tylko te pragnienia przekujesz w broń. Nie jestem pewien, czy jedna osoba byłaby w stanie wygenerować ich więcej, niż na kozik. - zaśmiał się - Broń z gniewu czy nienawiści byłaby bardzo krwiożercza. Problemem jest znalezienie dość materiału. Miałem jeden taki projekt. Chodziłem po polach bitwy latami. Ciekawe gdzie ten miecz się teraz znajduje.
No proszę, w czymś się zgadzali. Z tym, że Silver z racji braku umiejętności w magicznym rzemiośle, chciał zebraną nienawiść zmusić do posłuszeństwa innymi metodami. Niestety nie miał już do nich dostępu. Zostawał mu zatem stary Miesiąc, choć i on w pojedynkę mógł nie dać rady.
-Mam przygotowane podłoże teoretyczne pod zrobienie takiej broni i to za jednym zamachem. Niestety, obecnie brakuje mi umiejętności, no i jeszcze nie znalazłem odpowiedniego miejsca. - Znalezienie właściwego świata było kwestią czasu, ale do tej pory nie szukał zbyt aktywnie, miał za dużo na głowie. I pewnie jeszcze potrwa, zanim będzie mógł oddać się poszukiwaniom. Gdyby się powiodło… strach pomyśleć jak wielki potencjał niszczący miałby taki oręż. Czyż to nie było ekscytujące? - Czy to ostrze ma jakieś imię? Mogę spróbować go poszukać, choć pewnie siedzi zamknięte tak głęboko, że nawet Boga by tam nie wpuścili.
- Rakshasa. Nieco przydługie, zakrzywione ostrze. Praktycznie szabla. Wyglądała normalnie, jednak łapiąc za rękojeść przenikał z niego gniew. - wspominał starzec. - Miecz wykuty z jeszcze większej ilości gniewu, pewnie wprowadziłby użytkownika w bezlitosny szał. Chętnie bym je wykuł, choć nie odpowiadam za skutki. - zaznaczył. - Nie wiem czy mogę kogoś nauczyć jak zrobić takie ostrze. Zależałoby od szczegółów twojego planu. W razie czego, jestem do dyspozycji. - na dobrą sprawę rozmowa z Silverem mogła być dla Augusta jedyną rozrywką od dawna.
Silver szybko wrzucił otrzymane informacje do wyszukiwarki. Normalnie poprosiłby o pomoc Irutę, ale ten wciąż nie znalazł jeszcze Marcha. Jak sądził, Rakshasę miało w swoich magazynach wojsko, jako niebezpieczny artefakt, ale istniała niewielka szansa, że miecz po prostu zaginął i wtedy istniała szansa na jego odzyskanie. W sumie, czy kreacje Augusta kwalifikowały się jako artefakty? Proces ich powstawania był zgoła inny.
-Podejrzewam, że potrzebne byłyby wysiłki przynajmniej nas dwóch, żeby powstały oręż nie zmieniał dzierżyciela w rozszalałego berserkera. - Zasugerował Armstrong. - Co do szczegółów, omówimy je, gdy już znajdę właściwy “materiał”. - Nie chciał teraz za bardzo nakręcać starego Miesiąca. - Właściwie, jak sklasyfikować broń którą tworzysz? To nie artefakt, ale nie ma chyba innego oficjalnego określenia na przedmiot o magicznych właściwościach?
Jako Recollector, Silver mógł przeglądać bazy danych wojska w celu potwierdzenia stanu znanych artefaktów. Miało to chronić poszukiwaczy przed marnowaniem czasu. Oczywiście broń nie miała nazwy nadanej jej przez Augusta, jednak pasujący do opisu artefakty faktycznie znajdował się w rękach wojska. Niestety, to było wszystko czego mógł dowiedzieć się Silver bez składania odpowiedniego wniosku.
August westchnął. - Dla mnie to artefakty. Jak co wy teraz nazywacie… - wzruszył ramionami.
-Cóż, znalazłem ją w wojskowym rejestrze. Co oznacza, że bez spełnienia odpowiednich procedur, nawet się do niej nie zbliżę. - Odparł Silver po chwili poszukiwań. Gdyby udało mu się dostać szablę w ręce choć na trochę, celem przeanalizowania, jego plan miałby zwiększoną szansę powodzenia. - Wybacz, że zadam Ci tak niedyskretne pytanie, ale właściwie od jak dawna jesteś mieczem? - Młody October zastanawiał się, jak bardzo do tyłu z technologią uzbrojenia jest August.
- Nie liczę. Byłem jeszcze człowiekiem, gdy walczyliśmy z demonem podobnym do ciebie. Tyle jestem w stanie powiedzieć. Nie pamiętam czy gdy umierałem ludzie mieli już statki kosmiczne, choć na pewno zdążyłem do nich przywyknąć jako miecz.
-To jak u Ciebie ze znajomością nowoczesnych technologii rzemieślniczych? - Zadał kolejne niezręczne pytanie. - Bo wiesz, tak się zastanawiam, czy materiał hm… ezoteryczny, nie dawałby trwalszych i bardziej przewidywalnych efektów w połączeniu z jakimś materialnym nośnikiem, na przykład takim, który się z nim kojarzy. - Dobrym przykładem dla ostrza z nienawiści, byłaby rękojeść wykuta z odłamków bomby.
- Mniej-więcej kojarzę, czym się teraz operuje. Dużo widzę przez okno głównego ostrza. Coś takiego byłoby sprawą do przebadania podczas kucia. Bardzo ciężko mi zgadywać w tym momencie.
-Będzie czas na eksperymenty, żeby to wszystko dopracować. Nie chciałbym obudzić się z ręką w nocniku, kiedy przejdziemy do realizacji tak wielkiego projektu. - Silver wiedział, że będzie też potrzebował paru "lekcji" od Augusta. Choć zamierzał pozwolić mu by uczył Nat, nie planował wysługiwać się nią, przy czymś niosącym ze sobą tak duże ryzyko. - Muszę Ci przyznać, niezły jesteś. Mało kto umie mnie przekonać, kiedy się na coś uprę. - Jego biedny ojciec świadkiem, jak prawdziwe było to stwierdzenie. Niemniej, w tym wypadku Silvern nie do końca zrezygnował ze swojego punktu widzenia, stary Miesiąc wskazał mu po prostu ciekawsze alternatywy.

Silver, komisja wojskowa

Młody Armstrong czekał przed bramą do pokoju narad na rozpoczęcie komisji. Piramida była dużo większa i bardziej zawiła niż mógł się spodziewać. Kształt był niepozorny, objętością nie odbiegała jednak mocno od pobliskiej Ziemi. Przebywały tu dziesiątki milionów ludzi, pośród nich również strażnicy korzystający z najbardziej zaawansowanej i trzymanej sekretem technologii. Zarówno wszczepów, jak i pancerzy wspomaganych. Jeżeli ktoś wątpił w siłę Cesarstwa, pobyt w tym miejscu i jego splendor szybko o niej przekonywał.
Silver otrzymał krótką instrukcję od Adama: ma wejść, zaprezentować się z imienia i stacji, po czym wysłuchać dyskusji admirałów. Ma odpowiadać tylko, gdy go o to poproszą.
Nie minęło długo, a jeden ze strażników otworzył na oścież wrota do sali. Ku jego zdziwieniu, wewnątrz przebywał Adam, Bastion, Millia oraz Vyone rozmieszczeni wokół ogromnego, okrągłego stołu z masywnym holoprojektorem pośrodku. Nie było jednak Lazarusa. Przewodniczący spotkania spóźniał się, czego strażnik się nie spodziewał. Sytuacja wywoływała również zmieszanie pośród admiralicji, która starała się ukryć zmieszanie wypisane na twarzy.
Tylko jak Silver powinien zachować się w takiej sytuacji?
Armstrong podszedł do miejsca, w którym miał stanąć, wzniósł rękę salutując i zastygł w bezruchu. Dokonanie pełnej prezentacji przed pojawieniem się przewodniczącego komisji było naruszeniem protokołu oraz nietaktem. Należało jednak zasalutować Admirałom jako przełożonym, co uczynił i teraz czekał, a mógł tak stać naprawdę długo.
Minęło dobrych kilka minut, nim drzwi na drugim końcu sali wreszcie się otworzył. Pojawił się w nich średniego wzrostu mężczyzna z luźno zarzuconym, białym kimono. Nie było to odpowiednie ubranie na tego typu zebranie. Równie dobrze mógłby pojawić się na komisji w piżamie. Z jego postawy widać jednak było, że nie zrobił tego jako jakiegoś powodu komunikat. Zwyczajnie nie widział w tym problemu. Jego twarz była niesamowicie zrelaksowana. Między jego młodą cerą i zmarszczkami pod oczyma, ciężko było powiedzieć, ile miał lat. Nie pomagał w tym niedogolony zarost oraz roztrzepane, przydługie jak na mężczyznę włosy. Z czubka jego głowy wyrastały kocie uszy, których urok kontrastował z wyraźnym, wyrzeźbionym wręcz umięśnieniem.
Jeszcze na początkach swojej pracy w admiralicji Lazarus poddał się kosmetycznym operacjom genetycznym, zostając mutantem. Chciał się w ten sposób wsławić jako obrońca równouprawnienia. W efekcie spotkał się tylko z krytyką i o mało nie stracił swojego poparcia. Przynajmniej w teorii tak się potoczyła ta historia. Widzą go osobiście, Silver był w stanie stwierdzić więcej.
Obydwie nogi mężczyzny należały niegdyś do Azazela. Ponadto jego serce zostało zastąpione sercem demona. Z uwagi jednak na kosmetyczne mutacje, wyglądało to, jak część jego dawnego wybryku. Przeciętna osoba nie odróżniłaby pozagalaktycznych artefaktów z typowym zmutowaniem. Tym bardziej, gdy jego największe elementy schowane są pod długim kimonem.
Zrelaksowany, Lazarus stanął nad swoim miejscem i uniósł ręce lekko w górę:
- Witam wszystkich tu zgromadzonych na komisji admiralskiej pana Silvera Armstronga. Będziemy dziś prowadzić dyskusję mającą ocenić, czy mężczyzna ten wyróżnił się swoją służbą Cesarzowej w stopniu porównywalnym do nas, pozwalając mu zasilić nasze grono w pracy nad dobrem i bezpieczeństwem Cesarstwa. Ogłaszam nasze zebranie za oficjalnie rozpoczęte. Panie Silverze, proszę się przedstawić. - Lazarus zasiadł w swoim krześle. Pozostali admirałowie rzucili mu kilka nieprzyjemnych spojrzeń, które te zauważył, jednak kompletnie zignorował. Nie rozumiał, czy też nie chciał rozumieć swojej winy.
-Silver Armstrong, ex-porucznik Cesarskiej Legii Akademickiej, obecnie Recollector. - Odparł, kończąc salut wyćwiczonym ruchem. Wprawdzie młody October nigdy nie był żołnierzem zawodowym, ale odbył przeszkolenie wojskowe i odsłużył swoje w trakcie studiów. Gdyby zrobił jeszcze jeden, dwa kierunki, może zdążyłby dochrapać się kapitana.
- Kandydatura Silvera była nam zaproponowana przez naszego kolegę Adama. Prosimy o wyjaśnienie pańskiej motywacji.
- Rodzina Armstrongów jest mi bliska, od dawna współpracują z moimi oddziałami. Dzięki temu miałem okazję poznać Silvera i obserwować jego wzrost. Jest to doświadczony wojownik i wprawny dowódca, mający pod swoją komendą ogromny okręt Balmoral Castle, większy nawet od niektórych używanych przez naszą admiralicję. - konkretnie od Nautilusa, którego przeznaczenie nie wymagało nadmiernych gabarytów. - Za pomocą tego okrętu i wsparcia jego załogi, Silver zebrał wiele artefaktów, walczył z gangami piratów na długo przed rozpadem gildii, oraz wykazał się wsparciem dla wojska. Myślę, że jego osiągi same z siebie tłumaczą jego kompetencje, a moja znajomość jego osoby pozwala mi poświadczyć za jego charakter. Z kimś takim jak Silver sektor zewnętrzny. - czyli pierścień na granicy Cesarstwa, którym zarządzał by Silver. - Będzie bezpieczny. Z kolei upaństwowienie charakteru jego korporacji zapewniłoby bezpieczeństwo zbrojeniowe dla naszych wojsk i usunęło niesprawności w nowych przepisach demilitaryzacji ustanowionych przez Cesarzową.
Lazarus przytaknął. - Bardzo przychylna prezentacja. Pierwszego o opinię proszę admirała Bastiona.
Olbrzymi mężczyzna wstał. Nawet na posiedzeniu admirałów miał na dłoniach swoje wspomagane rękawice. W teorii nie powinien móc wejść tu z bronią. Z drugiej strony, nawet Lazarus miał przy sobie miecze. Mężczyźni musieli w milczeniu postanowić, że nie będą zwracali sobie nawzajem uwagi.
- Moja znajomość z Silverem jest bardzo krótka. Spotkałem go podczas jednej operacji odzyskania artefaktu z planety mniejszej rasy kosmitów. - zaczął swoją wypowiedź. - Zaimponował mi zdolnościami walki, przez co oferowałem mu pozycję w swojej armii, gdy zakończy się jego kariera w recollectorstwie. Nasze dzisiejsze zebranie nastało jednak przed tą chwilą. Jestem pewien jego osobistych zdolności, obawiam się jednak, że nie jest on zaznajomiony ze strukturą wojska i nie miał okazji się jej nauczyć. - ocenił. - Przeskok z pozycji recollectora na rangę admirała floty gwiezdnej jest zbyt drastyczny, czego dowiódł już jego poprzednik, Viktor. Nie możemy liczyć na skuteczność operacji mężczyzny, który nie wie, jak wyglądają nasze procesy czy zasady. Nawet gdybyśmy przyjęli go z najlepszą intencją, prawdopodobnie przez najbliższą dekadę pierścień zewnętrzny byłby zamrożony, gdy Silver uczy się swoich obowiązków. Pochopność ostatnio kosztowała nas zbyt wiele. Abym go poparł, Silver musiałby mnie przekonać, że wie, jak operować w strukturze wojska Cesarskiego. Jest to wiedza, którą sama liga akademicka nikogo nie obdarzy. - kończąc wywód, Bastion usiadł.
Widząc to, Millia podniosła dłoń. Lazarus jej przytaknął. - Pani Millia Millionare prosi o następną kolej. Przekażmy jej więc uwagę.
Kobieta wstała. - Przed naszym zebraniem udałam się do jednej z stacji gwiezdnych pod kontrolą Silvera. Przeprowadziliśmy tam krótką rozmowę, podczas której wykazywał on brak satysfakcji ze stanu Cesarstwa, oskarżając nas o chaos i niedbałość w związku z aferą Viktora. Swoją postawą wyrażał chęć wprowadzenia znacznych zmian w strukturę Cesarstwa, oraz wydawał się niechętnie nastawiony wobec samej Cesarzowej. Nie jestem w stanie zgodzić się na kandydaturę osoby o radykalnych poglądach przychodzącej spoza armii.
Gdy Millia usiadła, Bastion przyglądał się jej wyglądając na dość przejętego rzuconymi oskarżeniami. Lazarus spojrzał na Vyone, będąc nieco niepewnym. - Z tego co pamiętam pan admirał Vyone już wyrażał sprzeciw wobec kandydatury Silvera. Z trzema głosami negatywnymi nasze spotkanie zakończy się dość szybko. - zauważył.
Vyone podniósł rękę i wstał. - Jestem negatywnie nastawiony wobec Silvera z uwagi na jego niedbałe zachowanie podczas działań recollectorskich. Mężczyzna ten dwukrotnie wszedł w posiadanie artefaktu, który niezbywalnie przejął kontrolę nad jego kończynami. W efekcie przekazanie tych obiektów wojsku do badań było w obu wypadkach niemożliwe. Sugeruje to egoizm i wykorzystywanie licencji recollectorskiej dla własnego dobra, a nie interesu Cesarstwa. To powiedziawszy, nie jestem człowiekiem bez serca. Zgodzę się dać szansę Silverowi na obronę swojego stanowiska i zmianę mojego nastawienia. - Nawet na komisji, Vyone udawała mężczyznę. Silver w sumie nie wiedział, ilu admirałów zna jej prawdziwą twarz. Kobieta równie dobrze mogła uważać, że maska na twarzy to niezbywalna proteza. Przez jej obecność nie dało się wyczytać jej wyrazu twarzy, choć szybko wymyślona opinia pozwoliła uratować sytuację. Gdy Vyone usiadła, Lazarus skierował się do Silvera:
- Dobrze więc. Musisz przekonać przynajmniej mnie oraz jednego innego admirała, aby otrzymać awans. - głos Lazarusa był decydujący. - Lub po prostu osiągnąć większość. Pozwól, że zapytam cię o największy postawiony ci zarzut. Czy jesteś lojalny Cesarzowej i jaką masz opinię na jej temat? - zapytał wprost.
O ile Silver faktycznie nie był do końca zadowolony z tego co w ostatnim czasie robiła Admiralicja, nie powiedział złego słowa o samej Cesarzowej. Millia nieco naciągnęła ich rozmowę, ale to było jej słowo przeciwko jego. Oczywistym było, czyje ma większą wagę.
-Jestem i zawsze byłem lojalnym obywatelem Cesarstwa. - Odparł zgodnie z prawdą. Adam przytoczył wcześniej wystarczająco wiele przykładów, by potwierdzić te słowa. - Jeśli chodzi o moją opinią na temat Cesarzowej, jako organu rządzącego, jest ona jak najbardziej pozytywna. - To również było prawdą, nad każdym sektorem pieczę sprawował kompetentny Admirał, a tych ostatecznie namaściła Cesarzowa. No prawie każdym, ale nie byłby kandydatem, gdyby nie było wolnego miejsca. Co zaś do ewentualnych nieprzychylnych słów, które zdaniem Millii wypowiedział, no cóż, nie ich dotyczyło pytanie Lazarusa. Przy komisji Admirałów udzielenie odpowiedzi choćby o jedno słowo za długiej, mogło mieć poważne konsekwencje w ich procesie decyzyjnym.
- Nie spodziewałbym się innej odpowiedzi na tego typu pytanie zadane wprost. - wyznał Lazarus. - Jest to jednak jakieś świadectwo, że nie jest Pan osobą o kompletnie radykalnych poglądach. Zarzucono Panu również egoizm. Jaka jest historia za dłońmi, które zostały artefaktami zrośniętymi z pana ciałem? Czy dostarczenie ich Cesarstwu było niemożliwe? - zapytał.
Sprawa rękawic była dość złożona. Niemniej, czy można to było nazwać przywłaszczeniem? Co najwyżej jego prawą rękę, a i to byłoby naciągane. Oczywiście, Zoanne sformułowała szybkie, wyimaginowane oskarżenie, które Silver mógł łatwo odeprzeć, by nie rzec storpedować.

-To dwie osobne historie. Może zacznę od tej nowszej. - Podniósł na chwilę lewe przedramię. - Ten artefakt nie został przeze mnie znaleziony w ramach działań recollectorskich. Był własnością Auger Industries, a po tym, jak pokonałem przywódcę dawnej grupy recollectorskiej Mandingo, został mi przekazany, zgodnie z wolą ówczesnego właściciela, Maximiliana Golda. - Znów prawda, choć Silver dopiero po czasie dowiedział się, że Max to wszystko ustawił w ten sposób, przebiegły sukinkot. Niemniej liczył się fakt, że był to artefakt sklasyfikowany jako własność prywatna, nie łup recollectorski. Opuścił lewe i podniósł prawe. - To natomiast jest tak zwany “błąd młodości”. Był to pierwszy artefakt jaki znalazłem jako Recollector i nie mogłem oprzeć się pokusie, by zobaczyć, jak działa. Po założeniu okazało się, że już nie można go zdjąć, bez uciekania się do amputacji. - Fakt, że nie obcięto Silverowi ręki, by go odzyskać świadczył, że samo wojsko pozwoliło mu go zachować, bo artefakt nie został uznany za potencjalnie niebezpieczny. Nie wątpił, że ucięliby mu ją nawet na wysokości barku, gdyby poczuli taką potrzebę. Wszystko mieściło się w procedurach. Być może i w tym Maximilian maczał palce, młody Armstrong nie wiedział, jak długo Gold szykował go na swojego następcę. W podsumowaniu wychodził jeden artefakt, który został mu podarowany i drugi, który pozwolono mu zachować zgodnie z regulaminem. Względem licznych artefaktów, które dla Cesarstwa odzyskał, z pewnością nie kwalifikowało się to jako niedbałość w działaniu i nadużywanie licencji dla własnych celów. Dla członków komisji implikacje były jasne, a fakt że Silver nie wypowiedział ich na głos, pozwalał Vyone’owi zachować twarz.
Lazarus wsłuchiwał się w opowieść Silvera, przebierając w dokumentach na jego temat za pomocą touchpada. - Te opowieści by się zgadzały. Muszę wystąpić ze stwierdzeniem, że opinia Vyone jest nieco przesadzona. Wszyscy oczekujemy lojalności wobec Cesarstwa, ale nie oznacza to, że recollectorzy muszą oddawać swoje artefakty po dwa razy.
- Nic z tego dalej nie przekonuje mnie. Nawet nie wiem, o co mógłbym zapytać, aby zmienić swoje zdanie. - stwierdził po namyśle Bastion. - Nie mam tylu admirałów, aby awansować kogoś w nasze szeregi, ale Silver zdecydowanie nie ma jeszcze doświadczenia. Nie chciałbyś chłopcze jednak dołączyć do mojej floty? Wtedy mógłbym pozwolić jednemu ze swoich kandydować, zastąpiłbyś go. - zasugerował mężczyzna.
Odpowiedział mu Adam. - Jeżeli widzisz go jako nadającego się na rolę Admirała, dołączenie do floty to rzut kamieniem. Jestem pewien, że nauczyłby się wszystkiego w mig.
Millia nie wyglądała na zadowoloną tą linią argumentacji. - Zewnętrzny pierścień jest wykorzystywany przez piratów i inne terrorystyczne organizacje jako schronienie, miejsce budowy baz i składowania łupów. To nierozważne oddawać go w ręce kogoś, kto nie jest absolutnie lojalny Cesarzowej. W tej kwestii będziemy mieli tylko moje słowo przeciw jego. Nie ma żadnych zasług, którymi Silver mógłby udowodnić swoją lojalność Cesarstwu. - oznajmiła, wachlując się swoim datapadem.
Lazarus zaklaskał dwukrotnie. - Spokojnie moi drodzy. Silver odpowiadał teraz na zarzut Vyone. Czy pan admirał floty zmienił dzięki temu swoje zdanie?
Vyone wstał, unosząc dłoń. - Nie w pełni. W ostatnim czasie Silver mimo wszystko nie zdał wojsku artefaktów, więc wciąż mam swoje podejrzenia. Taka moja rola w tej grupie. Ponadto obawy Bastiona oraz Millii są jak najbardziej trafne i również muszę je brać pod uwagę. - osądził. - Wpadłem jednak na pomysł, który może rozwiązać nasze problemy: pozwólmy Silverowi zostać honorowym “admirałem floty w szkoleniu”.
Lazarus gwizdnął cicho. - To brzmi ciekawie, co masz na myśli?
- Niech dba o sektor i go nadzoruje, ale swoje rozporządzenia przepuszcza przez innego admirała floty, który byłby jego opiekunem i szkoleniowcem na okres treningowy. W ten sposób nauczyłby się wszystkiego, jak potrzebuje Bastion oraz udowodnił swoją lojalność, jak oczekuje Millia. Każdy z nas wyznaczyłby cel dla Silvera względem poprawy stanu regionu. Po wykonaniu tych zadań uznalibyśmy go za pełnoprawnego admirała floty. - zaprezentował swoją wizję.
Bastionowi spodobał się ten zamysł. - To by się mogło sprawdzić. Nawet szybciej by się nauczył niż w mojej flocie. Tylko kto by się nim zajmował? Ja jestem na to zdecydowanie zbyt zajęty.
- Chciałbym wykluczyć z tej propozycji Adama, z uwagi na jego przyjaźń z Silverem. Opiekun musiałby być bezstronny. - ocenił Lazarus.
- Wobec tego pieczę nad nim sprawowałbym ja albo Millia. - stwierdził Vyone.
Lazarus zastanowił się przez chwilę. Vyone w tym czasie usiadł. Propozycja dała zgromadzonym do myślenia. Adam wyraźnie nie był zadowolony, reszta zebrania reagowała jednak pozytywnie na propozycję. W końcu Lazarus zaadresował Silvera:
- Co o tym myślisz? Byłbyś gotów pracować jako Admirał Floty pod nadzorem Vyone lub Milii? I w tym wypadku, kogo?
Czyli ktoś pozytywnie nastawiony nie mógł być bezstronny, ale ktoś nastawiony negatywnie już tak? Dziwną logiką się tu czasami posługiwali.
-Byłbym gotów na takie rozwiązanie. Skoro propozycję wysunął Admirał Vyone, zdam się pod jego kuratelę. - Odpowiedział. Szczerze wolałby Adama, ale jego nie musiał przekonywać. Fakt, że pewnie wyszkoliłby go najefektywniej, znając jego mocne i słabe strony najlepiej z tu obecnych, ale pozostali wciąż mieliby swoje wątpliwości. Liczył, zapewne naiwnie, że Zoanne tym razem nie spróbuje go w żaden sposób wydymać.
- Myślę, że wobec tego znaleźliśmy satysfakcjonujące rozwiązanie. - Stwierdził Lazarus. - Idąc za tym układem, chciałbym aby każdy przeanalizował zewnętrzny sektor i wyznaczył Silverowi cel. Upewnie się, że wasze pomysły są realistyczne. Jeżeli nasz admirał w treningu je spełni w… powiedzmy dziesięć lat, przedstawię go Cesarzowej i dołączy on do nas oficjalnie. Jeżeli nie, rozważymy wtedy ponownie temat pustego stanowiska. Jakiś przeciw?
- Zadowala mnie to rozwiązanie. - stwierdził Bastion.
- Miałem nadzieję, że Silver otrzyma więcej zaufania z waszej strony, jestem jednak pewien, że z taką szansą dalece przekroczy wasze oczekiwania. - przyznał Adam.
- Jestem w stanie przystać na warunki tego układu. Za konsekwencje działań Silvera będę obarczać Vyone.
- Takie warunki pozbawiają mnie prawa do posiadania jakichkolwiek uwag. Liczę na owocną współpracę z panem Armstrongiem. - oznajmił Vyone.
Lazarus klasnął w ręce. Dźwięk rozniósł się po sali, po czym kotouszy mężczyzna wstał z fotela. - Wobec tego uważam dzisiejsze zebranie za zakończone. Szczegóły dalszych formalności ostrzymacie drogą elektroniczną po ich ustaleniu. Dziękuję wam bardzo za przybycie.
Adam skinął głową. - Również jestem wdzięczny za zgromadzenie i zgodę na wysłuchanie wniosku Silvera. Być może warto byłoby jednak przedłużyć spotkanie i omówić wszelkie zagwozdki które Silver może obecnie mieć względem roli admirała i stylu funkcjonowania galaktyki? - zaproponował.
- Nikt z nas nie miał takich szkoleń, zresztą, to teraz rola Vyone. - nie zgodził się Lazarus. - Naturalnie nie zabraniam wam kontynuować rozmowy, ta sala jest dla nas. Osobiście mam jednak dużo spraw na głowie, więc dziękuję wam za obecność. - Oznajmił Lazarus, po czym ruszył w stronę ogromnych drzwi, którymi wszedł. Bastion, Millia i Vyone odsalutowali mu:
- W świetle Cesarzowej!
Silver zasalutował odchodzącemu Lazarusowi, zastanawiając się, czy Admirał wciąż będzie chciał z nim zamienić kilka słów na osobności. Nie dołączył do ich grona, mógł więc nie być dla niego dość użyteczny, by wykorzystywać go jak wcześniej Maximiliana. Jego poprzednik był mistrzem manipulacji, ale ten jeden raz to on dał się wrobić. Szkoda tylko, że z ich planu nici, ale skoro dwie części Azazela, które miał wszczepione wystarczyły mu, by oprzeć się April, rozkaz Silvera raczej też by na niego nie podziałał. W końcu postanowił się odezwać.
-Dziękuję zebranym za otrzymaną szansę. Jeśli ktoś z państwa byłby skłonny przychylić się do sugestii Admirała Adama i udzielić mi choćby pobieżnego wprowadzenia, zanim się rozejdziemy, byłbym wdzięczny. - Nie wątpił w umiejętności Vyone’a, czy też Zoanne, w końcu była Admirałem już po raz drugi i na pewno znała tę fuchę na wylot, ale chciał pokazać sceptykom, że jest gotów się uczyć. Lubił się uczyć, co nie było powszechne.
Millia zastanowiła się przez chwilę.
- Twoja praca rozpocznie się gdy dostaniesz dostęp do swojego okrętu, w tym przypadku Anielską Bramę. Stamtąd będziesz miał dostęp do Cesarskiej Bazy Informacyjnej, która pozwoli ci zapoznać się z sytuacją w galaktyce i co najważniejsze, twoim sektorze. Liderzy poszczególnych rządów w twojej strefie administracyjnej będą musieli w przeciągu roku złożyć ci raport o swoim stanie, planach i projektach. Będziesz zarządzał na co przeznaczany jest przyznawany im przez Cesarstwo dodatkowy budżet. Określisz również zasady poboru wojskowego. Później, reszta jest w twoich rękach. Gdy system jest stabilny, możesz go po prostu nadzorować.
- Nie warto jednak tracić czasu. - wtrącił się Bastion. - Wojsko jest w pełni pod twoją kontrolą. Rządy operują siłami policji dla swojej protekcji, armia będzie jednak stać w miejscu jeżeli nie dasz jej poleceń. Wykorzystaj ją aby szukać bardziej zorganizowanych grup przestępczych i przygotować agresywne planety do kolonizacji, jeżeli jakieś znajdziesz. Najemnictwo jest wycofywane, więc tego nie musimy ci tłumaczyć.
Na koniec do porad dołączył się Vyone. - Tak naprawdę nie ma niczego, co możemy ci powiedzieć gdy nie masz nawet praw do Bramy. Czekaj na biurokrację i czytaj dziennik prawa Cesarskiego, on jest dla ciebie najważniejszy. A teraz jeżeli mi pozwolicie, ja też udam się na spoczynek. Zmarnowałeś dość naszego czasu. - skomentował Vyone patrząc prosto na Silvera. Najwyraźniej kobieta przyszła tutaj tylko po to, aby Silver miał okazję przepytać Lazarusa. Ten jednak nie wyciągał z tajemniczego admirała żadnych informacji. Nuta zaskoczenia w głosie admirał zdradzała, że Vyone nie oczekiwała, aby Silver faktycznie był zainteresowany pracą w roli admirała. Dla Zoanne była to tylko wymówka na zorganizowanie spotkania.
-W takim wypadku, do widzenia wszystkim. Dziękuję raz jeszcze. - Pożegnał się, zasalutował i wyszedł. Ruszył do doku, by wrócić na Balmoral. Jeśli, Adam bądź Zoanne chcieli go zdybać po drodze, mieli jeszcze okazję. Mniej prawdopodobnie, Lazarus mógł kogoś wysłać, żeby go do niego sprowadził, albo odstrzelił. Spodziewał się, że przynajmniej jedno z dwojga “współwinnych” będzie chciało zmyć mu głowę, choć oczywiście mogli też odezwać się dopiero przez komunikację okrętową.

Eidith

Kostucha wróciła do Nox Novum możliwie prędko. Na stacji zastała ją Bonnie czekająca ze sztabem medyków na odbiór Yato. Marie rozpromieniła się na jej widok, podbiegając i obejmując córkę w szerokim uścisku.
- Bonnie jak dobrze cię widzieć osobiście! Dbasz o siebie? Jesz warzywka?
- Nom. - Eidith mogła poprzysiąc, że szminka na ustach dziewczyny to zaschła krew.
- Ohh, musiałaś być tak załamana po śmierci taty, ale nie martw się, teraz tu będę z tobą.
- Eh? Dok? - Bonnie wydawała się dopiero podłapać z ostatnimi wydarzeniami, choć nie wywierały na niej żadnego wrażenia. Była w dużym stopniu jak jej ojciec, lecz w odróżnieniu od Doca nie musiała udawać, że jej nie zależy.
Kostucha rozejrzała się wzrokiem. Trochę to było nawet miłe widzieć matkę i córkę w uścisku. Musiało być przyjemne... Eidith potrząsnęła głową i zaczęła powoli schodzić po platformie. Z jej łopatki wystawało duże ramię które trzymało w garści kręgosłup. Skierowała się prosto do magazynu by zabezpieczyć to świństwo. Niby mogła podlecieć ale nie miała siły ani chęci się nadwyrężać, po prostu spacerkiem dotarła do magazynu. Na miejscu zastała dwójkę strażników którzy na jej widok zerwali się krzeseł i się ukłonili.
- Eidith. - Skineli głową.
- Witajcie chłopcy. Wiecie co to jest? - Uniosła zaciśniętą garść przed nich. Niemal niczym lustrzane odbicie pokręcili przecząco głowami.
- Świetnie i tak ma pozostać. Zaniosę to do środka i sama to odbiorę. Do tego czasu NIKT nie ma prawa wchodzić do magazynu. Chyba nie muszę mówić czym to grozi? -
- Jasne, tak zrozumieliśmy. -
- To powtórz co powiedziałam. -
- Yy. “Zaniesiesz to do środka i sama odbierzesz. Nikt nie może wejść”. -
- Good enough. - Pokręciła głową po czym zagasiła peta w pobliskim śmietniku. Zaczekała krótki moment i po dość bardzo wymownym spojrzeniu strażnicy pośpiesznie otworzyli magazyn. W środku kostucha zaczęła szperać za jakimiś walizkami, nie zajęło jej to długo. Znalazła taką masywną ołowianą z miejscem na kłódkę. Od razu zapakowała kręgosłup i użyła kłódki która nawet nie ma miejsca na klucz. Była prawie tak ciężka jak całą walizka. Gdy tylko skończyła postawiła ją na podłodze i kopnęła z taką siłą że przekoziołkowała kilkakrotnie i zatrzymała sięna ścianie.
- Piece of shit. - Mruknęła pod nosem po czym pośpiesznie skierowała się do swojego biura.
Idąc z niemal opuszczoną głową snuła się przez korytarze Novum rozmyślając nad ostatnimi wydarzeniami. Zwłaszcza tą debilną popisówką tego blond skurwiela. Jeżeli myśli że wywołał u niej coś więcej niż niepokój… to by miał pewnie racje. Nigdy nie widziała papieża w takiej formie, a ta cała jego maź była bardzo podobna do tej, co widziała w centrali.

Silver, Nox Novum

Silver został zaproszony na bazę gwiezdną Magica Icaria, Nox Novum. Pamiętając o jego prośbach skierowanych do Gerarda, Eidith zaproponowała mu pomóc. W ten sposób mogła też pozbyć się nieprzewidywalnego artefaktu, jakim był kręgosłup. Silver niewiele wiedział o kobiecie. Vyone podejrzewał ją o bycie specjalnie wytrenowaną zabójczynią na usługach Zoana. Na pewno miała wysoką stację w strukturze kościoła, choć nie była biskupem.

Stacja pod jej pieczą była jedną z większych placówek organizacji. Z uwagi na ograniczone użycie technologii, korzystanie z niej było wyjątkowo archaiczne. Gotycka architektura oraz ogromne zgromadzenia ludzi ręcznie obsługujących gigantyczną, żelazną konstrukcję, budziły jednak pewne wrażenie.
Po zadokowaniu i przejściu procedury odprawy, Silver zszedł na pokład stacji. Miał ze sobą jedynie symboliczną obstawę w postaci Jacka i Isshina oraz tragarza z lewitującą gablotką na Kręgosłup i drugiego z niewielką beczułką stuletniej whisky. W odwiedziny nie zaglądało się z pustymi rękami. Nie wiedział, czy Eidith odbierze go osobiście, stanął więc swobodnie i czekał na swój "komitet powitalny".
Silver oczekując na przyjęcie dojrzał że ściąga na siebie same ciekawskie spojrzenia, lecz kiedy tylko zerka w stronę personelu ci pośpiesznie wracają do swoich obowiązków.
Na Jacka za to patrzono jak na chodzące świętokractwo, ludzie patrzyli na niego z obrzydzeniem, pogarda, a niektórzy nawet współczuciem. Nikt za to nie ośmielił się do nich zbliżyć, prócz jednej osoby. Była to zapewne służka która bardzo odstawała wyglądem od załogi Nox Novum i jedyna w zasięgu wzroku która się uśmiecha. Kobieta była niewysoka, ubiór miała typowej służącej z kilkoma agresywnymi akcentami w postaci płyt jakiegoś metalu. Na jej pięknej niczym porcelanowa lalka twarzy spoczywały okrągłe okulary a jej czarne włosy były spięte w kok na czubku głowy. Ruszała się dość sztywno, jakby każdy jej ruch był wyćwiczony, aby nie robić zbędnych ruchów. Poprawiła okulary, ukłoniła się po czym odezwała.
- Witam serdecznie na stacji Nox Novum, nazywam się Zuzanne i należę do osobistej służby mistrzyni Eidith. Jeżeli Panowie pozwolą zaprowadzę was do sali spotkań. Wielka inkwizytor załatwia jeszcze jedną sprawę i dołączy do nas niebawem. Z przyjemnością odpowiem na wszelkie pytania. - Służka wykonała zachęcający ruch dłonią po czym dodała. - Ale to po drodze, czas to luksusowy towar. - po tych słowach zaczęła powoli kierować się w stronę miejsca spotkania.
Wysyłać pokojówkę, no pożal się boże… Ale to i tak była miła odmiana, Vlad groził Silverowi “nabiciem na pal” za sam fakt, że ten do niego zadzwonił. Niemniej Eidith sprawiała wrażenie osoby, która wolała załatwiać sprawy w sposób szybki i bezpośredni. Cóż, może po prostu źle trafił z porą przybycia, nieważne.
-Dziękuję, za tak ciepłe powitanie. Proszę zatem prowadzić. - Odparł jedynie, formalnym tonem.
- Zapraszam zatem. - Po tych słowach Zuzanne zaczęła prowadzić grupę przez ponure korytarze Nox Novum. Wystrój tego miejsca był w stylu gotyckim, więc nie można było uraczyć szerokiej gamy kolorów. Nawet światła wydawały się blade w niektórych miejscach. Do czasu aż dotarli do ogrodu, przez który prowadziła najkrótsza ścieżka do miejsca spotkań. Ogród ten mienił się różnymi kolorami najróżniejszych roślin, często nawet pochodzenia xeno. Rośliny były doglądane przez owce w standardowych uniformach, którzy utrzymywali porządek tego miejsca i dbali o rośliny. Sztuczne niebo dawało dużo “naturalnego” światła obecnej tu zieleni tworząc chyba jedyny miły dla oka kawałek Nox Novum. Gdy minęli ogrody po około trzech minutach Zuzanne zaprowadziła ich do pewnych dwuskrzydłowych drzwi.
- Wielka Inkwizytor za chwilę do was dołączy. Jednak muszę coś Panom powiedzieć. - Służka poprawiła okulary, po czym kontynuowała. - Jestem pewna, że osoba o takim statusie jak Pan Silver jest obyta w manierach, za to nie wiem jak to wygląda u Panów. - Zerknęła na Isshina i Jacka. - Mistrzyni jest bardzo przystępna, jeżeli ktoś pamięta o kulturalnym zachowaniu, gdyż jak ona uważa to właśnie to odróżnia nas od zwierząt. Więc apeluję do Panów by traktować wielką inkwizytor jak damę.-
Eidith wyglądała bardziej na maszynę do zabijania, niż na damę, zwłaszcza z tą aurą śmierci, która pochodziła z fragmentu December. Niemniej, o dobrych manierach należało pamiętać zawsze. No, prawie zawsze, niektórych ludzi witało się pięścią w mordę.
-Bez obaw, wszyscy tutaj potrafią się zachować. - Odparł uspokajająco. Jack bywał na salonach jako jego ochroniarz, a Isshin sam w sobie był znaną osobistością, co oznaczało, że miał kiedy nabrać obycia. Silver zresztą widział, że szermierz jest dobrze wychowany. Zuzanne wyglądała na przekonaną, bo otworzyła im drzwi by weszli.
- Nie będzie problemów. - obiecał Jack, a Isshin przytaknął skinieniem głowy, krzyżując ręce z tyłu pleców na wysokości lędźwi.
- Bardzo mnie to cieszy. - Skinęła głową Zuzanne sama przechodząc przez próg. Pomieszczenie było okrągłe na środku którego był stół tego samego kształtu. Wszystkie siedzenia były typowo biurowe jednak bardzo stylowe, jednak jedno się różniło znacznie od reszty. Był to obity skórą biały fotel który miał obok siebie zamontowaną popielniczkę na piedestale. Nie minęło długo by można było usłyszeć dźwięk zbliżających się obcasów. Przez próg drzwi przeszła Eidith. Ubrana była w białą garsonkę, pod którą wystawał kołnierz czarnej koszuli. Spódniczka sięgała jej zaledwie do kolan, a na stopach nosiła wysokie białe kozaki na obcasie. Włosy miała zaczesane na jedną stronę odsłaniając jej ucho przebite w trzech miejscach kolczykami. Jeden mały na samym dole ucha i dwa przypominające małe klamry na górnej części. Jako że miałą włosy zaczesane czarny akcent jej grzywki spoczywał teraz na boku. Unosił się od niej zapach kwiatowych perfum oraz tytoniu. Papierosa trzymała w zębach gdy szła z ogromną walizką w ręce.
- Dzień dobry wszystkim. - Uśmiechnęła się, po czym zerknęła na Silvera. Zmrużyła oczy i zaciągnęła się dymem obchodząc stół do swojego miejsca.
- Nowa fryzura Paniczu Armstrong? - Usiadła na fotelu kładąc walizkę przed sobą z łomotem, aż się stół zatrząsł. Jej cała uwaga skupiła się na Silverze bo ostatnio trochę inaczej wyglądał.
W oczach młodego Octobera, Eidith wyglądała tego dnia jak połączenie bizneswoman i zbuntowanej nastolatki. O dziwo, był to całkiem przyjemny wizualnie image, można było przez chwilę zapomnieć, że ma się przed sobą morderczą psychopatkę.
-Dzień dobry, Panno Eidith. - Silver odwzajemnił uśmiech. Instynkty, które odziedziczył po Azazelu zagrały mu gdzieś z tyłu głowy, ale reakcja była inna niż kiedy widział maga, bądź adepta. Jak się domyślał, tak demony czuły Korupcję, o dziwo nie wzbudzała gniewu, bardziej niepokój, jak coś nieznanego. Usiadł naprzeciw, zgodnie z zasadami dobrego wychowania. Spotykali się służbowo, należało zachować profesjonalny dystans i być zwróconym twarzą w twarz. - Owszem nowa, ale widzę, że nie tylko ja zmieniłem wizerunek. - Skinął z uznaniem głową. Większość kobiet lubiła, gdy mężczyźni zauważali zmiany, nie wiedział czy inkwizytorka do nich należy, więc strzelił. Pstryknął palcami i tragarz przeprowadził w pobliże Eidith beczułkę. - Drobny upominek z okazji naszego spotkania, mam nadzieję, że lubi Panna whisky. - Oficjalnie widzieli się po raz pierwszy w życiu, ale skoro nie bawili się w pozory, tym lepiej. Silver nie chciał być jednak natarczywy, nie zapytał więc o zawartość walizki.
Eidith uśmiechnęła się dopalając papierosa i gasząc go w popielniczce obok. Założyła nogę na nogę dalej obserwując Silvera.
- I’m gonna take an educated guess, zawartość tej walizki ma związek ze… zmianą jaka w paniczu zaszła. - Z tymi słowami kiwnęła ręką na Zuzanne, która to pośpiesznie się zbliżyła.
- Zuzie przynieś szkło jakieś. - Spojrzała jej prosto w oczy, a gdy słóżka skierowałą się do wyjścia kostucha odprowadziła ją wzrokiem. Wróciła jeszcze spojrzeniem na Silvera i się ponownie odezwała. - Gdzie moje maniery? Jestem Eidith Lothun Mistrzyni Zakonu Deathsenders. Powiedziałabym do usług, ale większość czasu to Zoan wybiera po kogo idę. - Przyznałą na koniec zerkając kolejno na każdego z panów.
-Silver Armstrong, właściciel spółki Armstrong Industries. - Młodzieniec również formalnie się przedstawił. - Powiedziałbym “do usług”, ale wiem, że Icarii nie interesuje technologia od zewnętrznych dostawców. - Stare przysłowie mówi, że kopia jest najwyższą formą uznania, a Armstrongowi spodobał się ten humorystyczny akcent w introdukcji Eidith. Widząc, że inkwizytorka wodzi wzrokiem po jego “ochronie”, postanowił dokonać małej prezentacji. - Panienka pozwoli, że przedstawię swoich towarzyszy. Jack Ripper, oraz Hajikata Isshin, moi przyjaciele i obstawa. - Powiedział wskazując kolejno na obu. Oczywistym było, że Silver nie potrzebuje ochroniarzy i właściwszym określeniem byłaby pewnie gwardia honorowa, ale to jednak tylko dwóch ludzi.
-Co zaś tyczy się zawartości walizki, powiedziałbym że jeszcze nie ma związku z tym co zaszło. - Jakby nie patrzeć, kręgosłup wciąż nie został przyłączony do jego ciała. Choć Silver nie spodziewał się, żeby zaszły w nim jeszcze jakieś zmiany wyglądu, nawet gdy już się to stanie.
- Paniczu Silver. Gdybym była tak purytańska jak centrala, z kolegi Jacka robili by w tym momencie żyletki. O ile rozumiem podejrzenia Vlada na temat dostawców technologii, ja sobie nie wyobrażam bym na śniadanie nie miała zjeść tosta i obejrzeć ulubionej kreskówki. Więc proszę nie traktować Nox Novum jak główną siedzibę. To moje podwórko. - Te ostatnie zdanie wydawało się śmiertelnie poważne. Ponury wyraz twarzy zniknął tak szybko jak się pojawił gdy Eidith ożywiła się podnosząc tyłek z siedzenia. - But i digress… Przyszedł Panicz po ten przeklęty artefakt. Powiedziałabym że to biznes, ale ja chce się tego po prostu pozbyć. Ten syf zalegał w jednym z moich ludzi, przez co został zredukowany do bezmózgiej bestii. - Kostucha chwyciła za rączkę walizki i pchnęła ją po stole tak by zatrzymała się tuż przed nosem Armstronga kłódką w jego stronę.
- Klucz nie istnieje. - Dodała z głupim uśmieszkiem.
Silver chętnie by zobaczył, jak tutejsze “owieczki” próbują rozebrać Raidena na części. Skończyłoby się to sporą ilością siekanej baraniny, ale nie wypowiedział tego na głos. Nie sądził, żeby Eidith próbowała mu grozić, więc też nie uciekał się do gróźb. - W takim wypadku, wie Panienka jak mnie znaleźć. - Odparł tylko, choć nie spodziewał się, by składała jakieś duże zamówienia.
-Nie słyszałem jeszcze o innym człowieku, który by nie oszalał w kontakcie z jednym z tych artefaktów. - Derekowi po założeniu lewej ręki odwaliło jeszcze bardziej, nawet Tim mówił, że to niespotykane. Wziął kłódkę w dłoń, mógł ją otworzyć na kilka sposobów. Uznał jednak, że wypada zapytać gospodynię, czy życzy sobie, by działo się to na jej terenie. - Pozwoli Panienka, że go sobie obejrzę?
- Oczywiście… - Wskazała ręką na walizkę, po czym splotła palce pod brodą obserwując Silvera. W tym momencie do pomieszczenia weszła Zuzanne pchając wózek ze szklankami. Bez słowa każdemu przed twarzą postawiła krystaliczne czyste szklanki do whisky.
Armstrong bez słowa przytknął palec wolnej dłoni do kłódki i wykonał ruch przypominający przekręcanie klucza, zamek szczęknął i otworzył się. Silver odłożył to ołowiane ustrojstwo na bok i uniósł wieko walizy. Spodziewał się potworności, a demoniczny kręgosłup okazał się zaskakująco normalny. Zdecydowanie nie był ludzki, miał inne krzywizny i liczbę kręgów, oraz dłuższe wyrostki kolczyste, ale nie znajdowały się na nim żadne dodatkowe wytwory, których można by oczekiwać po nomen omen, demonie. Czuł mrowienie, jego ciało czekało, by zespolić się z kolejnym brakującym ogniwem. To jednak nie było odpowiednie miejsce.
-Wygląda nadspodziewanie niegroźnie. - Mruknął, na poły do siebie, na poły do Eidith. Pstryknął palcami i drugi tragarz podjechał ze skrzynką, bez słowa ją otwierając. Młody October wykonał lekki, choć widoczny ruch dłonią i kręgosłup przeleciał gładko do nowego kontenera, którego wieko się zamknęło, a zamki przekręciły. - Dziękuję Panno Eidith, będę pamiętał o tym geście. - Rozsiadł się wygodniej w fotelu, ale nie sięgnął do beczułki. W końcu był to prezent, nie wypadało, by otwierał go ofiarodawca.
Eidith skinęła ręką a Zuzanne napełniła szklanki bursztynowym płynem.
- Wow. Naprawde byłam pewna że po prostu rozwalisz kłódkę. - Przyznała z uśmiechem Kostucha, biorąc szklankę w rękę. - Skoro mamy pracować razem możemy porzucić formalność. Możesz mi mówić po imieniu. - Nie piła jeszcze czekałą na wszystkich.
-Wypada odwdzięczyć się tym samym, Silver. - Odparł, również biorąc szklankę i podnosząc ją do toastu. Zazwyczaj przy bruderszafcie dawało się też buziaka, ale młody Armstrong miał przeczucie, że tym razem nie wypada.
Eidith uniosła szklankę i wstała z fotela. - Więc za owocną współpracę Silver. - I pociągnęła łyk whisky, przy czym troszkę się skrzywiła. - Prosze mi wybaczyć, im more of a wine girl. -
-Na zdrowie. - Upił łyk. - Niestety, wina w rodzinnej destylarni nie produkujemy.

Wcześniej, gdy Eidith oddzieliła się od Silvera aby zaatakować rozgłośnię.

Eidith biegła przez zdobne korytarze cesarskiego pałacu ile sił w nogach. Nie miała pewności, czy March puści ją płazem. Przyszedł tu zabić April, nikt jednak nie gwarantował, że wykorzystanie przez nią rozgłośni nie było jego planem awaryjnym, ku innym celom.

Droga do sali tronowej była pusta. Kostucha nie widziała tu nawet ciał gwardzistów, którymi to bawił się March w poprzednim holu. Na końcu szerokiej trasy znajdowały się ogromne schody prowadzące do jeszcze bardziej masywnych wrót sali tronowej. Eidith wskoczyła do środka bez chwili wahania.

Wewnątrz znajdował się osprzęt nagłaśniający, tak jak przewidywali. Wszystko inne było zupełnym zaskoczeniem.

Wnętrze trójkątnej sali wypełnione było magicznymi symbolami, przedziwnymi runami, których znaczenia kostucha nie była w stanie rozszyfrować. Na podium, gdzie spodziewała się zastać złoty tron na co dzień wykorzystywany przez cesarzową, znajdował się portal.

Po drugiej stronie, na skórzanym fotelu otoczonym dziesiątkami macek, siedział wiekowy mężczyzna. Ubrany był w kamizelkę garniturową, czarne spodnie i rękawiczki, na jego głowie znajdowały się długie biały włosy spięte w kucyk. Pomarszczona stara twarz była czysto ogolona, a świat oglądały zmęczone oczy, z których jedno wspierał monokl. Mężczyzna zaciągnął się papierosem, z miłym uśmiechem przyglądając się Eidith.
- December? Nie, nie. Jak już to nowa generacja. Musisz być kostuchą Zoana? - odgadł. - Proszę, zostań po swojej stronie portalu. Postaraj się też nie zniszczyć run. Musiałem z Januarym nauczyć Marcha jak zrobić ten skomplikowany portal. To nie było łatwe. - westchnął. - Co mogę dla ciebie zrobić moja droga?

Zawsze coś. Ten zgred z pewnością był kolejnym z miesięcy, ale Kostucha przyszła po rozgłośnie nie jego. - Dzieńdobry. Mała pomyłka nie jestem December. Nazywam się Eidith Lothun. Tylko ją posłałam w niebyt. - Eidith wzrokiem rozejrzałą się po sali, w którą część rozgłośni ma celować, by całość trafił szlag.
- Może Pan pozostać po swojej stronie portalu? Szybciutko coś zrobię i znikam stąd. - Zapewniła też z przyjaznym uśmieszkiem. Póki siedział wyluzowany i gadał nie chciała go prowokować do ruchu.
- Jeżeli nie będziesz psuć portalu, to jest run, nie ma żadnego problemu. - obiecał. Błądząc wzrokiem po pomieszczeniu Eidith dojrzała szereg kabli, które wchodzą do ekwipunku przez ściany. Zniszczone zapewne wymagałyby sporo czasu do zastąpienia, choć równie dobrze mogła zacząć niszczyć same kamery i mikrofony.

- Jak się ktoś przedstawia wypada zrobić to samo.- Kostucha skrzyżowała dłonie pod piersiami, z żartobliwie oburzoną miną.
- Najmocniej przepraszam. Spytałaś o coś innego, to myślałem, że ci nie zależy. - ukłonił się lekko w fotelu.

The 13th Mage
[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=Zyag_nAtzgU[/MEDIA]

- Nazywam się Interminus Intercalaris. - przedstawił się, przykładając dłoń do serca. - Jestem jednym z miesięcy, choć niewiele o mnie pamięta, ponieważ moja magia pozwala zmieniać wspomnienia innych. - wyjaśnił. - Jeżeli zastanawiałaś się kiedyś, dlaczego wszyscy ludzie w galaktyce mówią tym samym językiem, to ja jestem odpowiedzialny za takie rzeczy. - wytłumaczył. - Współpracuję teraz z Marchem i Januarym, aby uwolnić nas od woli kodu. Myślę, że nasze cele nie odbiegają od celów waszej organizacji, więc przynajmniej na razie możemy zachować wobec siebie dobre maniery. - zaproponował.
- A co jak mi się nie podobają cele mojej organizacji? - To był czas na papierosa, więc Eidith się nim uraczyła. Pociągnęła dym raz, drugi. Zamrugała.
- No fucking way… bullshit. -. To nawet nie było śmieszne… Trzynasty miesiąc? Najgorsze jest to że najpewniej mówił prawdę. Nawet nie jest w stanie pamiętać że straciła pamięć bo ją straciła i tym podobne. - Jak już mówiłam przyszłam tu zabić April, ale ciąglę ciąglę CIĄGLĘ każdy mi próbuje wmówić o jakichś boogeymanach zza galaktyki którzy przybędą tylko jak ją usunę . Jak Pan to skomentuje? -
Interminus przytaknął skinieniem głowy. - Demony prawdopodobnie powrócą po śmierci April. Nie oznacza to jednak apokalipsy. Można z nimi walczyć i można z nimi dyskutować. To nie bestie, tylko inteligentne istoty którym zależy na bezpieczeństwu istnienia jako takiego. Wobec tego magia zwraca ich uwagę. - wyjaśnił. - Nieporozumienia między tobą a twoją organizacją nie powinny stanowić mojego problemu. Jeżeli będziesz chciała bronić bezpieczeństwa April, March może stanąć ci na drodze.
Eidith przewróciła oczami zaciągając się dymem. - No bo widzi Pan to średnio ma sens bo z tego co mi wiadomo demony mają potężny hateboner na miesiące. Na was. To trochę wam nie na rekęby wam na głowę zesrały się demony proszę wybaczyć stwierdzenie. -
Mężczyzna zaciągnął się swoim papierosem, powoli wypuszczając dym z płuc. - Jest to ryzyko, na które jesteśmy gotowi. Pozbycie się April pozwoli nam spotęgować naszą magię, jeżeli przez to będziemy musieli stanąć do walki z nowym zagrożeniem, niech tak będzie. Coś za coś. - mag nie przejmował się konsekwencjami swojego planu - Obecnie magowie muszą się chronić chociażby przed wami, więc to nie tak, że nie mamy wrogów.
Eidith spojrzała prosto w monokl Interminusa i rzuciła pytanie.
- A jakbym Panu powiedziała że April dzisiaj przeżyję? Koniec końców to wszystko odemnie zależy. -
- Silver też jest moją nadzieją. Jeżeli ten plan nie zadziała, mamy inne. Może pani organizacja zrobi to za nas. Jestem dużo starszy, niż wyglądam i mam jeszcze dużo czasu.
Kostucha stuknęła palcem w papierosa strzepując z niego dym. Postanowiła skorzystać z faktu że może chwilę porozmawiać, zwłaszcza gdy ktoś jest od niej czterystukrotnie starszy. Jedna z lekcji Klausa. “Ktoś może być głupi ale jeżeli żyje długo zawsze ma jakieś doświadczenie.” Więc w niektórych wypadkach warto wysłuchać starszego, albo zapytać o radę.
- Bo widzi Pan mam dylemat trochę. Papież kazał mi zabić April, i mnie szantażuje że mój mistrz jest w jego garści. Jeżeli April dzisiaj nie zginie mój zakon zostanie odłączony od Magica Icaria. Z drugiej strony mój mistrz zawsze chciał bym podążała za jego naukami. Za naukami JEGO Icarii, -
- To naprawdę trudna sytuacja, nie zazdroszczę. - Interminus wyprostował się nieco w fotelu. - Może zastanów się, czy podzielasz cele i metody obecnej Magica Icaria. Z tego, co się orientuję, jesteście obecnie dość bezwzględni, a wasz cel, to uwolnienie ludzkości od kodu uniwersalnego. Law of causality i tak dalej, robimy to samo. Wiem, że poprzednia generacja Magica Icaria przejmowała się tylko usunięciem magów. Chcieli, aby ludzkość rozwijała się naturalnie, bez wpływu pozagalaktycznych mocy. Czy twój Klaus podpisywał się pod jedną z tych ideologi, czy miał swoją? - jak pomocny wujek czy dziadek, Interminus starał się zaoferować faktyczną radę. - Podejrzewam, że obecny papież jest świadom konsekwencji, jakie przyniesie śmierć April. Czy tobie one odpowiadają? - starał się naprowadzić Eidith w stronę jakiejś decyzji. - Przykładowo, jeżeli April nie zginie, prawdopodobnie sprowadzę do tej galaktyki inne zagrożenie od demonów, aby zmotywować Silvera do zmiany zdania. Czy to odpowiadałoby ci bardziej?
- Nie proszę Pana… na jedno wychodzi. Papież powiedział mi to samo gdy chciał mnie zastraszyć. Że to kod jest naszym wrogiem zatem… - Eidith odpaliła papierosa a peta włożyła do cylindrzycznego pojemniczką który wyjeła za pazuchy. Z jej ramion wyrosła potężna brona która przedzierała wszystkie kable które widziała na ścianie włącznie ze sprzętem, który miała w zasięgu nie ruszając run które widziała. Po wszystkim pod tyłkiem Kostuchy pojawił się czarny fotel.
- Pewnie w końcu to dotrze. Wtedy ją zabije. Heh. Znał Pan December osobiście? - Wiedziała że trochę tu spędzi zanim April się tu przyplącze. Jakoś czas trzeba spędzić.
- Tak. Miła dziewczyna, choć trochę mało było w niej emocji. Początkowo używała swojej mocy, aby skończyć niefortunne rzeczy. Zwalczała susze, zwalczała plagi, kończyła wojny, nawet te Marcha. Gdy ludziom było zbyt dobrze, zaczynali się robić leniwi i zgorzkniali. Wtedy balansowała swoje decyzje. Z czasem jednak jej ambicja urosła na skalę bardziej planetarną. Ciężko mi powiedzieć dlaczego, mało rozmowna była. - Interminus zaczął się zastanawiać. - Przez pewien okres działała nawet razem z Marchem. Skończyli wiele obcych ras które zamieszkiwały tę galaktykę. Dlatego ludzie teraz tu dominują. - miał w sobie pełno ciekawostek. - Wiesz, teoretycznie nie da się zabić maga i odebrać jego magię. Fragment powinien wrócić do April tak długo, jak ona żyje. Fakt, że zdołaliście przejąć jej moc… To wiele świadczy o sile korupcji. Zgaduję jednak, że było to zbyt czasochłonne rozwiązanie, skoro kazali ci ganiać za April.
- Wszystko co robi moja organizacja zajmuje setki lat. Jesteśmy jakimś cudem średniowieczni w erze podróży międzyplanetarnej. Zaczęło mnie to skubać po mózgu ostatnio, bo dla mnie to jest w sumie kretyńskie, żeby uważać na toster który pokocha April. - Wzruszyła ramionami jawnie rozbawiona.
- Nie jest to kompletnie absurdalne. - obiecał Interminus. - W swoim czasie April potrafiła zatrzymać całe armady, sabotują wojska i wyłączając stacje gwiezdne, żeby zapobiec katastrofom. Możesz o tym nie pamiętać. - uśmiechnął się. - Magica wie, jak powoli rozgrywają się machinację magów, więc są świadom, ile czasu mogą poświęcić na swoje projekty.
- Nie wiedzą o Panu. - Wzniosła palec, po czym zastanowiła się chwilę. - Ja też zapomnę? Wolałabym nie. Zdrowe relacje z kimś, kto jest trzynastym miesiącem to coś, co powinno się dbać. Wiem jak to brzmi z ust pionka Zoana, ale Pana istnienie troszkę obróciło mój punkt widzenia do góry nogami. - Przyznała zakładając nogę na nogę. Nie wiedziała, czy to instynkt samozachowawczy, czy podświadomie chce sobie zrobić plecy u potężnej istoty.
Starzec zaśmiał się cicho. - Moja moc nie jest aż tak silna. Wątpię, abym był w stanie wymazać twoje wspomnienia. Na pewno nie bez zbędnej walki. - pocieszył. - Większość moich zaklęć która działa na Cesarstwo utworzyłem bardzo dawno temu.
- OOH! To całkiem jak ja. Jeszcze do końca tego nie rozumiem, ale mogę kończyć rzeczy. Nawet te które ostrze nigdy nie dosięgnie. - Eidith zastanowiła się chwilę, odpaliła kolejnego papierosa. - Jednak March drwił z moich ataków. Miałam być gotowa. - to drugie powiedziała trochę ciszęj, jakby do siebie.
- Ktoś oczekiwał od was, że pokonacie Marcha? - spytał, zdziwiony. - March jest częścią pierwszej generacji magów. Poprzedzamy powstanie Rzymu. Jakby tego było mało, jest fanem wojen i konfliktów. Nie wiem, czy jest najsilniejszą osobą w tym uniwersum, jednak… na pewno mógłby kandydować. - wyjaśnił. - Dlaczego myślisz jestem tak spokojny? Jeśli spróbujecie z nim walczyć, nic wam to nie da.
- Figured as much. Pokonanie December to musiał być gimmick, fluke. To by wyjaśniało setki lat tworzenia dziwnego kirysu, który i tak się rozpadł na kawałki przy pierwszym kontakcie z aspektem śmierci. Gdyby nie Cezar i jego nowe większe ostrze naprawdę nie miałabym szans z nią wygrać. Do samego końca była skonfudowana co próbuje ugrać. - Zaciągnęła się dymem.
- A więc byliście w stanie stworzyć ostrze z z korupcją? - zainteresował się Interminus. - Niewiele wiem o mechanizmach korupcji. Chętnie posłucham, jeśli możesz mi przekazać więcej.
- Niestety moja wiedza na ten temat była… jest znikoma. Było to jeszcze przed moim połączeniem z Dagdą, odłamkiem December który zyskał świadomość. Gdy byłam mała wszczepili mi to i koniec końców połączyliśmy się w jedno, Mnie. - Strzępnęła popiół po czym kontynuowała. - Jak mówiłam Kriss się rozleciał, nowy dał mi jeden z miesięcy. Chyba to był miesiąc? December przeciągnęła mnie przez dosłowne piekło, a także takie moje prywatne więc w pewnym momencie zaczęłam ostro filtrować to co widzę. Dopiero gdy mnie wypluła ze swojego “wymiaru” puściły jej wszystkie hamulce. Wyrzucili mnie z prędkością światła na nią gdzie ostrze robiło za głowicę. Wtedy i tylko wtedy… zobaczyłam na jej twarzy terror. - Eidith troszkę się ożywiła przypominając sobie dokładnie tą scenę.
- Oh Panie Interminus. Gdybym mogła zabutelkować to spojrzenie stałoby na moim biurku i wpatrywałabym się w to dniami. Wielka December, definicja końca… okazała strach. - Oparła dłonie na policzkach rozmarzona. - Wyglądała tak pięk… Ekhem. - Odchrząknęła, po czym dodała. - But i Digress. Papież mi nigdy nie wytłumaczył jak zbudowali Kriss, ale wiem, że wziął go od tego dziwnego monolitu który wisi mu nad łbem. Taki… Dosłownie glitchujący, gdy tylko się na niego patrzyło. -
Mężczyzna masował swój podbródek w zamyśleniu. - Przeprowadzili wstępną fuzję z odłamkiem kodu December, aby później zjednać was w jedno. Skoro po części masz w sobie kod December, nie ma między wami konfliktu. Połączenie kodu, a potem wzbudzenie go do samowolki z nadzieją, że ostateczny efekt to osoba, która zachowa w sobie więcej Eidith niż December. Ryzykowne, ale genialne. - Interminus był pod wrażeniem pomysłowości Magica Icaria. - Oznacza to też że w jakiś sposób fragment duszy April który miała December rozbił się na więcej fragmentów. A może to December rozbiła swoją duszę. Nie myślałem o tym wcześniej, ale to rozwiązanie ma w sobie spory potencjał. Jestem ci wdzięczny.
- Cały ten proces był bardzo traumatyczny. Zamykanie w izolatce. Nakłuwania, pobierania, odcinania, doszywania, gmeranie w mózgu. Eidith koniec końców oszalała. Chyba nawet dalej mam coś takiego, że jak komuś zrobię krzywdę mój mózg produkuje hormon “nagrody”. Teraz nad tym panuje, ale poprzednia “ja” była berserkerem który był fanatycznie oddany Icarii. - Przeczesała włosy palcami, po czym dodała. - Mam nadzieję, że nie wykorzysta Pan tej wiedzy przeciwko mnie. -
- Prawdopodobnie tak zrobię. - wyglądało na to, że Interminus nie musiał kłamać. - O ile staniemy po przeciwnej stronie barykady oczywiście.
- Póki kod jest naszym wrogiem jesteśmy po jednej. Ale fakt że March mną pomiatał nie powinien Pan mnie lekceważyć. - Dopaliła papierosa i peta wrzuciła do małego pojemniczka który nosiła ze sobą. - Silver nie odpuści na pewno Marchowi więc idę go przed sobą uratować. - Stwierdziła, po czym wybiegła z pomieszczenia. Ta pogadanka wróci ugryźć ją w dupę, tego była akurat pewna. Jednak Interminus zaznaczył, że to kod jest wrogiem, ostatecznie walczą z tym samym. Znowu miała mętlik w głowie, a dodatkowo nie wiedziała o co naprawdę chodzi Zoanowi.

Kostucha wylądowała na podłodze i wystawiła rękę w stronę Marcha, wprawiając spoczywający na nim pył w łączący się w małe larwy które pełzły właśnie do wszystkich otworów w jego głowie. Musiała się upewnić czy on naprawdę sobie nie robi nic z jej korupcji.
Silver nie wiedział co o tym myśleć, widział efekty swoich ataków, ale jednocześnie Hideki wydawał się zupełnie nie reagować na zadane rany. Czy tak szybko się regenerował, czy po prostu ignorował ból? Nie było za bardzo czasu się zastanawiać, atakował więc dalej, licząc, że w końcu prześcignie
Ataki Silvera wystarczyłyby, aby poszatkować wszystkich wrogów, z którymi zmierzył się w ostatnich latach. Hideki z kolei wydawał się tylko testować, ile jest w stanie wytrzymać, nim będzie musiał pisnąć z bólu. Eidith widziała bardzo dokładnie, że miesiąc nie zbliżył się jeszcze do swojej śmierci. Nie była pewna, czy magia Februarego odnawia jego witalność, zdecydowanie jednak utrwalała jego formę mimo zniszczenia, jakiego doświadczała z ręki demona.
Gdy Armstrong zdał sobie sprawę, że nie wyprowadzi Marcha z równowagi, rzeczywistość jego ataku zaczęła stawać się nieunikniona. Zebrana w pięści energia wydawała się zaginać przestrzeń wokół nich. Czuł, że nie będzie w stanie jej uniknąć, na pewno nie w pełni. Absorpcja takiej mocy zgromadzonej w jednym uderzeniu też wydawała się niemożliwa. Świat jakby zwolnił, gdy Hideki zrelaksował swoje mięśnie i zaczął ruszać z atakiem w przód, gdy nagle Silver dojrzał skrzywienie i zgorszenie na jego twarzy.
Ze stąpnięciem, Hideki zatrzymał swoje ciało i zamaszystym ruchem skierował pięść w stronę swojej twarzy, otwierając ją. Plaskacz wywołał falę uderzeniową, która skruszyła dwa filary za miesiącem, a jego głowa stanęła w ogniu.
- Jasny huj, moment, przerwa. - odskoczył w tył, uderzając się ręką w ucho. - Myślałem, że coś mi wlazło, ja pierdolę. Fuj. - wyglądał na kompletnie rozkojarzonego. - Dobra, w ogóle co z wami. Taki przerost ego, czy w ogóle nie polujecie na April. Nie jesteś z Magicą? - ostatnie pytanie March skierował prosto do Eidith.
- Owszem. Ale to ty zdecydowałeś nam na drodze stanąć. - Zauważyła Eidith prostując się odpaliła papierosa. Jak przerwa to przerwa.
Hideki oparł piąstki na twarzy uśmiechając się do Eidith. - Awww, nawet komponujesz zdania jak edgelord.
- aWwWw, nAwEt KoMpOnUjEsZ zDaNiA jAk EdGeLoRd. Tak właśnie brzmisz. - Odparła kostucha wciągajać całego papierosa do filtra potem wypluła peta na bok.
Silver wyhamował tak gwałtownie, że zdarł spory kawałek podłogi. Pogaduszki przy fajce w środku starcia?
-Czy wy sobie jaja robicie?! - Spojrzał krzywo na oboje. Z drugiej strony, atakowanie w takiej chwili suspensu, byłoby ciosem poniżej pasa. - Ja poluję przede wszystkim na ciebie i Lazarusa. - Odpowiedział, ale w przeciwieństwie do Eidith, nie rozluźnił się nawet na jedno uderzenie serca.
- Uroczo się złościsz. - ekscytował się March. Energia jednak szybko z niego zeszła. Odwrócił się do Silvera, wyglądając, jakby miał zamiar złożyć skargę. - Mam za swoje. Wiedziałem, że Octobera nie da się w nic wrobić. Po reakcji Viktora wolałem trzymać cię w ciemni, ale subtelność nie jest moją mocną stroną. - przyznał się. - Jeden pies z Lazarusem. Miał być nośnikiem na odrodzenie Azazela, ale chłopaki spieprzyli pomysł. Nie wiem, czy on ma pojęcie, jak się nazywa. - Hideki wydawał się tym rozbawiony. - Więc… zaciągnęliśmy tu April, abyście mogli ją zabić! - z uradowaniem szeroko rozłożył ręce na boki. - Yaaay! Gratulacje! Any takers? - spytał. - I can explain.
- Więc po co to całe przedstawienie? Chcesz powiedzieć, że mnie do niej po prostu przepuścisz? - Kostucha skrzyżowała ręce pod piersiami, oczekując odpowiedzi.
-I myślisz, że ci z tego powodu odpuszczę? - Silver wciąż się krzywił. Bynajmniej, nie zamierzał puścić Marcha żywego, niezależnie od wyjaśnień jakie ten mógł im obiecać. Zwłaszcza, że April nie była jego celem. - Kto zaplanował tę całą szopkę? I kto jeszcze w tym siedzi?
- Tak. Leć! - obiecał Eidith, przed zaadresowaniem Silvera. - Wszyscy magowie Silver. Nie każdy w pełni świadomie. - zdradził March, stając naprzeciw demona. - Jeszcze pewnie tego nie odczułeś, ale wszyscy magowie są połączeni. W końcu mamy w sobie fragmenty tej samej duszy. - mówił z pełną powagą. Silver był w stanie stwierdzić, że March nie kręci. - Jesteśmy więc połączeni z jej miłością. Nie mogę rozpętać wojny na skalę galaktyki, bo kocham ludzi. December nie mogła zniszczyć całego istnienia, bo kochała ludzi. Żaden October nie jest w stanie przejąć kontroli nad uniwersum, bo za bardzo kocha ludzi. Myślisz, czemu tak szybko odpadacie? Kilkaset lat i zacząłbyś odczuwać to cudze kłucie w sercu. - złapał się za pierś. - Nie ma już demonów, bo są niepotrzebne. Dzieląc swoją moc w ten sposób April stworzyła sytuację, w której żaden z nas nie może wpłynąć na przyczynowość uniwersum. Kod już jest napisany, rezultaty tylko się odgrywają. Dostaliśmy moc która może uwolnić nas od przeznaczenia, ale póki ona tu jest, nie jesteśmy nawet w stanie z niej skorzystać. - uśmiechnął się. - Ale wreszcie pojawiły się osoby, które są w stanie obejść tę klątwę. Jeżeli masz w sobie cokolwiek ambicji, to mnie zrozumiesz. Potrzebujemy, żeby April zniknęła. My! Jako miesiące!
-A kiedy April zginie, pojawi się nie jedna, a dziesięć jednostek zdolnych zniszczyć ciąg przyczynowo-skutkowy. - Zauważył Silver. Kto wie, może nawet jedenaście, jeśli July wróci zza grobu. Co nie było takie niemożliwe, gdyby zabrakło przyczynowości. - Jak myślisz, co wtedy czeka ludzkość? Demony wrócą, zeżrą tę galaktykę żywcem i wysrają resztki, bo szarpana przez każde z was w inną stronę, nie będzie miała jak się obronić. - Nie żeby jakoś specjalnie zależało mu na większości ludzi. Był gotów spalić Cesarstwo do gołej ziemi, gdyby mógł w ten sposób ocalić swoją rodzinę, ale sam by ich przed tak ogromnym chaosem nie ochronił. Nie był wszechmocny, jeszcze. - Tylko utwierdzasz mnie w przekonaniu, że April nie powinna ginąć. A nie ubyło mi powodów, żeby zabić ciebie. - Czekał na jeden fałszywy ruch ze strony Hidekiego, by zerwać się do ataku. Nie mógł pozwolić, by March się zregenerował, bo wtedy cała karuzela zacznie się od nowa.
Kostucha wzruszyła ramionami i podeszła do Silvera. Zza pazuchy wyciągnęła granat błyskowy i wcisnnęła mu go w rękę. Skinęła mu głową po czym skierowała się w stronę sali tronowej. Śpieszyła się bo musiała zdążyć przed dotarciem April do rozgłośni.
- A więc wciąż przejmujesz się ludźmi? Wiesz, jacy są słabi i nieistotni, wiesz, że są więźniami przeznaczenia, pozbawieni wolnej woli… dlatego próbowaliśmy was wrobić w to morderstwo. Nie przejmujemy się ludźmi. Chcemy osiągnąć prawdziwy szczyt! - Zadeklarował. Energia zaczęła strzelać wokół niego. - Boisz się dziesięciu innych magów? Zabij ich i przejmij ich fragmenty! Nawet nie będę zły! - rzucił wyzwanie. - Póki April istnieje, nie będziesz w stanie tego zrobić! - ostrzegł. Wydawał się nie przejmować biegiem Eidith, teraz gdy już zdradził swój plan. - Plan B wymaga, bym rozmazał twoją mordę na każdej ścianie w tym pomieszczeniu. Na pewno nie dojdziemy do porozumienia?
-Może April jest naszym wspólnym wrogiem, ale to nie zmienia faktu, że jesteś mi winien jedną śmierć. Jak zamierzasz spłacić ten dług? - Zapytał, zastanawiając się, jak daleko March jest gotów się posunąć, by zrealizować plan A. - Azazel jest częścią mnie i ta część nie wybaczy ci, ot tak. - Wyjaśnił, żeby Hidekiemu od nadmiaru myślenia nie wybuchła głowa. Choć może to by było najlepsze rozwiązanie. Nie żeby były jakieś szanse na porozumienie. Silver chciał jego duszy.
- Hah! Czy wyglądam na kogoś, kto odmówiłby ci pojedynku? Możemy to zrobić, kiedy ci się podoba. - obiecał. - Tell you what. Zabij April i Lazarusa, weź jego fragmenty, to powiem ci, kto ma czaszkę. - zaproponował. - Wtedy będziesz mógł się ze mną zmierzyć z pełnią mocy demona. Oczywiście, mnie też nic nie będzie powstrzymywać. - wyglądało na to, że March nie kłamał. Wobec tego obecność April ograniczała też jego destruktywną moc.
-Mam lepszy pomysł, teraz powiesz mi, kto ma czaszkę. - Odparł Silver z mocą Rozkazu. Prosty i niegroźny, więc Hideki nie powinien być w stanie się obronić. Dziewiąty fragment, nie wiedziała o nim ani Zoanne, ani nawet September, ciekawe kto go tak dobrze ukrył. Chciał go mieć, ale nie zamierzał ulegać gierkom tego chujka, zwłaszcza że miał on kilkaset tysięcy lat doświadczenia przewagi, gdyby moc April przestała go ograniczać, prawdopodobnie nie miałby szans, nawet z potęgą Azazela. Najpierw musiał nauczyć się z niej korzystać, a March raczej by w tym czasie nie próżnował.
- Interminus. - odparł March, po czym zdziwiony złapał się za usta. - O ty chuju. Jeżeli nie zamierzasz ze mną współpracować, zaraz tak bardzo cię kurwa zabiję. - zagroził.
Ta reakcja warta była każdej ceny. Szkoda tylko, że imię które podał Hideki, nic Silverowi nie mówiło.
-Nie wiem, co to za jeden. Chciałeś mnie wydymać na współpracy, rzucając jednym słowem, które nie niesie ze sobą odpowiedzi. - October nie pozostawał dłużny. Uniósł ostrze wyzywająco. - Konkrety proszę, albo możemy od razu przejść do części, w której się nawzajem zabijamy, jeśli planujesz dalej ze mną pogrywać.
- Oh, powiem ci więcej. Jak wypełnisz swoją część umowy. Nie będę wypluwał z siebie więcej, niż twoja magia ze mnie wymusi. Nie udawaj uczciwego, powołując się na takie sztuczki. - March ponownie przyjął postawę bokserską, tracąc pewność, czy Silver ma jakiekolwiek zainteresowanie jego ofertą.
Armstrong opuścił nieco miecz i westchnął.
-Eh… wygląda na to… - Zniknął, by pojawić się przy przeciwniku i wznawiając starcie z niesłabnącą zajadłością. - Że nie mamy o czym rozmawiać! - Wysyczał w nawałnicy ciosów, miał nadzieję, że ta mała finta sprawi, iż Hideki choć na ułamek sekundy się odsłoni, tyle mu w sumie wystarczyło. Włożył w to natarcie tyle energii życiowej, że przez chwilę czuł jakby serce miało mu stanąć, jednak się nie zawahał.
March spodziewał się kolejnych pytań, nie był więc gotowy na nagłe pojawienie się Silvera przed jego twarzą. Gdy demon zalał go nawałnicą ciosów, March dał się posiekać mimo swojej gardy. Tym razem, demon nawet przeciął jego głowę. Forma szybko się regenerowała, Hideki nie wyglądał jednak na zadowolonego. Gdy odzyskał panowanie nad sobą, dojrzał otwarcie i spiętą w pazur dłonią uderzył Silvera w mięśnie brzucha, podbijając go w górę. Z tą okazją March odskoczył. Silver nie odniósł obrażeń od uderzenia, poczuł jednak energię iskrzącą w jego mięśniach. March ponownie używał swoich sztuczek.
-Daleko jeszcze?! - Warknął Armstrong, ponownie ruszając do natarcia. Hidekiego najwidoczniej dało się złapać na zmyłki, a przynajmniej raz się udało. Silver postanowił więc nieco zmienić strategię, na nieco bardziej złożoną. Wykorzystując perfekcyjne panowanie nad swoim ciałem, zaczął zmieniać kąty uderzeń w najmniej spodziewanych momentach. March wprawdzie i tak nie mógł parować uderzeń ostrza energetycznego, ale taki manewr powinien utrudnić mu robienie uników.
- Nah. Pajacowanie z tobą nic mi nie da, więc plan B to twoje flaki na ścianach. - March przyjął poprzednią pozycję do ciosu, po czym zaczął gromadzić energię w pięści, pozwalając Silverowi na jego natarcie. Przyjmował cięcia ze spojrzeniem pełnym determinacji. - Szanuję, jak daleko zaszedłeś, mając powód do walki. Szkoda, że brakuje ci motywacji zajść dalej, ani rozumu przetrwać nasze spotkanie. - drwił ze starań demona.
-Mam własne metody, by pokonać ograniczenia. Nie będę marionetką rozpuszczonego bachora z kompleksem boga. - Silver odpłacał złośliwością za złośliwość. March go irytował, ale nie na tyle by tracił nad sobą panowanie, ale kto wie, może uda mu się sprowokować dziecinnego maga. Zaatakował ponownie, tym razem skupiając swoje wysiłki na prawej ręce Hidekiego. Liczył, że zdoła ją odrąbać, albo chociaż na tyle zdestabilizować jej kod, by przeciwnik nie zdołał wyprowadzić ciosu.
- Zależnie od twojej definicji boga. - uśmiechnął się March. - To nie kompleks, tylko fakt! - Miesiąc był gotowy na to, że Silver spróbuje przerwać jego zaklęcie. Zachłannie wystawił swoją rękę na drogę miecza Silvera, ostrze jednak przeszło przez nią jak masło, zmuszając Marcha do wczesnego ataku. Uderzenie nie w pełni zasilonej pięści nie wywołało aż takiego efektu jak jego wcześniejsza demonstracja. Wciąż jednak było dość silne, aby odrzucić Silvera w tył.
Unosząc się z ziemi, Armstrong zrozumiał, na czym polegał popis Marcha. Atak z tej techniki był potężny, nie było to jednak jego główne zastosowanie. March wykorzystał ciało Silvera, aby odbić swoją własną moc w siebie. Zjawisko to wykorzystał jako przyczynę, aby magicznie wzmocnić swoje ciało. - Choć przyznam się do bycia bogiem na smyczy. - westchnął Hideki.
Pomimo odniesionych obrażeń miesiąc wciąż stał wyprostowany, a teraz wyglądał nawet potężnej. Skacząca po jego ciele energia napinała jego mięśnie, a nawet wydawała się je powiększać.
Nie wszystko było jednak stracone. W oddali Silver zauważył nadciągającą Eidith. Jeszcze chwila i będzie znów w stanie mu pomóc. W tym momencie usłyszał też szum w komunikatorze:
- Znalazłem April. Spróbuję zatrzymać Lazarusa. - poinformował zwięźle Zachary.
Kurwa, tym razem naprawdę zabolało. Gdyby Armstrong nie przerwał Marchowi ładowania, ten mógłby go po prostu zdmuchnąć. I jeszcze przy okazji kutasiarz się wzmocnił, to już przechodziło pojęcie.
-Graj na zwłokę ile zdołasz, my wciąż jesteśmy w polu… - Odparł Zacharemu. Hideki wcale nie wydawał się bliższy śmierci, mimo siekaniny jaką urządził mu Silver. Demon szybko przeskanował nową “formę” swojego przeciwnika, nie znalazł jednak żadnego słabego punktu. Wóz albo przewóz, trzeba było walczyć dalej. Armstrong postanowił skupić się na kończynach wroga, by utrudnić mu manewrowanie i atakowanie, skoro ciosy w korpus i głowę nie przynosiły żadnych efektów.
Pewny siebie March stanął w pozycji bokserskiej i przyjął na siebie atak Silvera. Najwidoczniej chciał wytestować możliwości jego wzmocnionej formy. Dzięki temu demon zdołał przejechać mieczem przez obie jego nogi bez większego problemu. Niestety, tak jak pozostałe części ciała, nogi natychmiast się zrosły czy uzupełniły pod wpływem jakiejś magii.
- Co to za pojebana moc?! - Hideki był szczerze zdziwiony, że Silver jest w stanie tak bezproblemowo ciąć przez jego ciało. Zamachnął się szeroko, aby kopnąć recollectora. Silver zasłonił się jednak ręką, zostając odepchniętym w tył.
Mag nie wyglądał na ani odrobinę bliższego śmierci. Ton jego głosu jednak zdradził, że w pewien sposób obawia się, że zostanie pokonany.
- O! Zobacz, kto wrócił! - March odwrócił się chwilowo do Eidith, która właśnie wpadła do sali. - Mam nadzieję, że nic tam nie zepsułaś. Nawet nie wiesz, jak dokładne muszą być te kółka, pierdolca dostawałem. - zadrwił. - Namyśliłaś się może jednak zabić April? Wiesz, że po prostu sobie stąd pójdę, jak będzie po sprawie? - obiecał.
- Och April umrze, to nie ulega wątpliwości. - Zaczęła powolnym krokiem zbliżać się do Marcha. - Za to dziękuj koledze, że zmieniłam zdanie. Miałam zamiar tylko usunąć April, but you have to go first. - Eidith wyciągnęła dłoń za siebie i uformowała halabardę po czym opuściła na głowę miesiąca. To była podpucha, jeżeli March zareaguje lub nie halabarda wygnie się i zawinie wokół gardy Hidekiego, by błyskawicznie sformować się w sferę która miała zamknąć się na jego głowie. W sferze tej z ciemności wypadną dwa granaty błyskowe.
-Mam nadzieję, że zrobiłaś swoje. - Mruknął jedynie Silver, gdy inkwizytorka ponownie włączyła się do walki.
-A to jest najpotężniejsza moc w galaktyce, technologia! - Zaśmiał się, ruszając na Marcha. Dzięki swoim soczewkom widział, co planuje Eidith, “skakał” więc wokół niego, markując natarcie, by ułatwić jej zadanie i dopiero potem naprawdę zaatakować.
- Poszłaś TAM i to jest twoja decyzja? Na cholerę nam tyle planowania, jeśli żadne z was nie zgadza się czuć ogranym? Nie możesz mnie zabić, a nawet gdybyś mogła, fragment April do niej wróci, lub trafi do tego, kto ma ze mną kontrakt. Jeśli ktoś taki jeszcze żyje. - March wciąż starał się wykazać, jak bezsensowna jest upartość Silvera i Eidith, choć żadne z dwóch nie miało pewności, czy nie blefował. Hideki chciał złapać za nadlatującą kosę dziewczyny, więc jej transformacja w niewielkie więzienie go zaskoczyła. Gdy Eidith odsłoniła kulę, Silver od razu na nią opadł, przecinając oślepionego Marcha wzdłuż. - Oh, jesteś tak kurwa martwa. - obiecał Hideki. Oślepiony stał z zamkniętymi oczyma. Wykorzystywał jednak ten czas, aby gromadzić energię. Tym razem nie w jednej ręce, a obu. Na rozbrzmienie jego intencji po sali zaczął roznosić się szum i chrobotanie metalu.
Widząc co szykuje miesiąc Eidith postanowiła nie być w jego zasięgu. Z jej pleców otworzyły się motyle skrzydła gdy piruetem podleciała w górę rozrzucając wszędzie swój pyłek. Gdy już wzleciałą niemal do sufitu, wycofała się daleko w tył gotowa do uniku.
- Rozgłośnia jest “FUBAR”. A to że zaczyna szczekać miast nas pozabijać, przypomina mi zwierze zapędzone do rogu. Głośne i chce sprawiać wrażenie większego niż jest. Pathetic -
-Załatwmy go wreszcie jak należy. - Odparł. Eidith znacznie lepiej radziła sobie z wyprowadzaniem Marcha z równowagi, może dlatego, że na nią leciał. Doskoczył do oślepionego przeciwnika i sprzedał mu prztyczka w czoło by dodatkowo go sprowokować do uderzenia przed siebie, po czym błyskawicznie teleportował się za jego plecy i zaatakował w ramiona, by możliwie osłabić natarcie Hidekiego, jeśli ten jakimś cudem trafi bez patrzenia.
Hideki dał się pstryknąć w czoło, wyglądał jednak na skupionego. Może był i ślepy, ale nie głuchy. Gdy Silver skierował miecz w jego stronę, miesiąc obrócił się jak robot, waląc w broń pięścią. Jego postawa ani celność nie był dokładne w tym ataku, dzięki czemu Silver przebił się przez pięść, rozcinając ją na pół. Sama energia która ją otaczała mimo wszystko spiekła twarz demona. Atak udało się rozwiać na tyle dobrze, że Hideki nie zdołał odbić energi z powrotem w siebie. March splunął demonowi przed buty, po czym odbił się od ziemi, lecąc z drugą, naładowaną pięścią, prosto w stronę Eidith.
Szum i chrobotanie które rozlegało się od dłuższej chwili po sali, raptownie wzmocniło się, gdy March wzleciał w górę. Martwe ciała gwardzistów zaczęły się podnosić, rzucając sobą nawzajem jak jeden mąż. Gdy pięść Marcha wystrzeliła w Eidith, między Hidekim a kostuchą znalazła się ściana czterech martwych żołnierzy, którzy przyjęli na siebie uderzenie, dezintegrując się w pył.
Dopiero po opadnięciu na ziemię March otworzył oczy. Gdy spojrzał na Eidith uśmiechnął się lekko. - Przeżyłaś to? - zapytał z niedowierzaniem. Silver był w stanie zauważyć, że energia która uderzyła w Marcha odbiła się do niego i zebrała w jego stopach. Mogą oczekiwać, że miesiąc będzie teraz jeszcze szybszy.
Mało brakowało, musiała naprawdę trzymać się z dala od jego pięści. Ale ten dziwny zbieg okoliczności dał Eidith pewien pomysł. Kostucha zaczesała kosmyk włosów za ucho i uśmiechnęła się demonicznie.
- Takie miałeś wrażenie prawda? Że mnie trafiłeś i zostałam rozbita na atomy. Tak samo wcześniej miałeś wrażenie, że coś ci łazi po twarzy. Masz też wrażenie, że tam stoi Silver prawda? - Wskazała palcem na demona. - Ciekawe co jeszcze ci się teraz wydaje? Hmm? - Z końca każdego palca Eidith wyszło cienkie pnącze, które przejechało po skrzydłach kostuchy. W ten sposób pokryła pnącza swoim pyłkiem. Z szeroko rozłożonymi palcami przeleci obok miesiąca smagając go wszystkimi. Nie miało to na celu zadać jak największych obrażeń, lecz by uderzyła jak największą ilością pnączy by w ranach pozostała jej ciemność.
-Kurwa, zdechnij wreszcie gnojku. July czeka na ciebie z utęsknieniem na dnie Piekła. - Silver ponownie zakpił, choć ta walka zaczynała go boleć w ego. Był dumny ze swojej szybkości, a jednak March za każdym razem jakoś dawał radę go trafić. Nie wiedział do czego służy pył, który rozrzuciła Eidith, ale poprzednio gdy obsypała Hidekiego, tamtemu na chwilę odwaliło. Może warto było zrobić z niego użytek… Rzucił się dookoła przeciwnika ostrymi zakosami, wzbijając tumany, przez które następnie przelatywało jego ostrze, ciągnąc za sobą czarne smugi, by pozostały w ranach. Nie był pewien, czy zaklęcie, które go stabilizowało, usuwało ciała obce, ale nie szkodziło spróbować.
March zacisnął pięści, po czym je rozluźnił. Stojąc w miejscu zaczął brać głęboki wdech i wydech. Wdech i wydech. Zarówno Silver, jak i Eidith bez trudu posiekali w tym czasie jego ciało, upychając je pyłem kostuchy, aż po dwóch minutach przerwy miesiąc machnął ręką, wywołując falę uderzeniową, która zachęciła walczących do odskoku. Nim wznowili natarcie, Hideki przemówił:
- Wiecie, bardzo się starałem. Nie jestem jajogłowym ale chciałem tu tak z cztery, pięć osób na waszym poziomie. Większa szansa, że któryś mnie posłucha, a jak nie, to walka byłaby ciekawa. Mogę więcej swojej mocy użyć, im bardziej jestem zagrożony… No ale się nie dało. Los nie chciał, stłamsił potencjały. Iskry się rozeszły. - zaczął tłumaczyć, unosząc lekko ręce. - Wiem, że to rzeczywistość, bo nic przy was nie czuję. W tym tempie musielibyście wytrzymać ze mną jeszcze trzy razy tyle. Jeżeli przyszliście tutaj z myślą mnie zabić, cóż… czas pogonił was zbyt szybko, żebyście byli w stanie to zrobić. - March odsłaniał karty z pogodnym, wręcz miłym wyrazem twarzy. Silver w teorii nie walczył z nim wcale tak długo, miał jednak nadprzyrodzoną wizję i niespotykany intelekt. Analizując Hidekiego sprzed kilku minut do jego obecnego zachowania, mowy ciała…wbrew pozorom był prawie jak inna osoba. Coś wywierało na nim wpływ.
Akcja toczyła się jednak szybkim tempem. Zaraz, gdy March zamilkł, Eidith i Silver usłyszeli krótki szum w uszach, który zaraz zastąpił komunikat od Sheepa.
- Mamy szczęście… udało mi się porozumieć z Lazarusem. Pewnie przez magię mylił April z Cesarzową. Ku mojemu zdziwieniu, sama April wyjaśniła mu ten błąd i uwolniła go od iluzji. Jest teraz po naszej stronie. Planujemy ekstrakcję April na nasz okręt, chyba że macie inny plan. Jak mu zaufacie, możemy przyjść do was ze wsparciem.
- Trzy razy tyle. Got it. - Mruknęła Eidith wyciągając jedną dłoń w stronę Marcha a drugą przyłożyła do słuchawki w uchu. - Sheep. Zapytaj April co wie na temat sztuczki Marcha którą nauczył go February. - Zaraz po tych słowach zmusiła czerń wewnątrz miesiąca by atakowała Hidekiego zakończenia nerwowe. Nie zrobi mu to krzywdy zapewne ale powinno utrudnić mu poruszanie się.
W efekcie korupcji Eidith, ciało Marcha zaczęły obejmować losowe tiki. Jego twarz wyrażała zdziwienie na tą nagłą przypadłość.
-Uważaj na Lazarusa, podejrzewam, że może coś ukrywać. - Nadał młody Armstrong do Sheepa. Nawet jeśli chwilowo cierpiał na amnezję, z jakiegoś powodu próbował wcześniej zatrzymać Silvera, blokując jego "awans próbny".
-Blefujesz, coś się z tobą dzieje i nie kontrolujesz tego. Chcesz się wywinąć, zanim zmiana zajdzie za daleko. - O ile nie wątpił, że March sporo może jeszcze wytrzymać, o tyle przerywał walkę już po raz drugi. Jeśli wzorzec był ten sam, oznaczało to, że Hideki tracił panowanie nad własną sytuacją.
W odpowiedzi miesiąc tylko wzruszył ramionami.
-Jak wolisz. - Demon sparodiował gest Miesiąca i ponownie zaatakował. Nie zamierzał się cofać, postanowił, że go zabije i tego się trzymał.
March przyjął postawę bokserską. Wydawało się, że chciał uchylić się przed pierwszym cięciem Silvera, jednak między celnością demona a drgawkami Marcha nie było to możliwe. Miesiąc zaczął wyprowadzać szybkie, krótkie uderzenia. Wsparty energią nie czuł potrzeby wkładania całej siły w jedną mocną pięść, choć mógł nie zdawać sobie sprawy, że Silver jest w stanie wchłonąć część wzmocnienia, jakie teraz miały jego ataki. Ciosy i tak wstrząsnęły ciałem demona, a lądując splunął krwią na ziemię.
- Mam ochotę was winić, że przyszliście tu z założeniem, “wezmę i zabiję Marcha, pewnie mam na to siły. Z drugiej strony, ja założyłem, że po prostu zabijecie April i też nie przygotowałem niczego oprócz swoich pięści. - Hideki brzmiał na zawiedzionego.
Oglądając sytuację z góry, Eidith widziała, jak krew Silvera zaczyna rozbiegać się we wgłębieniach podłogi, powoli dążąc do ścian okrętu. Nie miała pojęcia, co to może znaczyć. Dostała też ważniejsze informacje, gdy przemówił Sheep.
- Zdaniem April, March wykorzystuje magię, aby cofnąć stan swojego ciała. Pomyśl o tym, jak wczytanie starego zapisu. Z czymś takim nie możecie go zranić. Z drugiej strony, to powinno kosztować krocie energii magicznej, więc może da się go zmęczyć.
Kilka kosmyków włosów uciekło z gumki która trzymałą włosy Eidith w kucyku. Poprawiła się lewitując w powietrzu ponownie zaczesała rękami włosy w jedno miejsce, by ponownie je spleść w jednym miejscu.
- Wczytywanie stanu… trzy razy tyle czasu… Yea, w końcu wyciągam jakiś sens from that clusterfuck of an enemy. - Przemówiła na głos obserwując też zachowanie krwi. Na wszelki wypadek zapamiętała miejsce gdzie wpłynęła krew. Zakasałą nieistniejące rękawy i jej dłonie pokryte czernią trzykrotnie się zwiększyły. Latając jak rąbnięty gazetą szerszeń zaczęła pruć ściany i sufit aby odkryć jakieś instalacje. W bunkrze nie byli, więc kable i rury nie mogły być głęboko zakopane. Możliwe że zostały tylko przykryte warstwą budulca by nie psuć pięknego niegdyś wyglądu tej sali.
Wraz z agresją Eidith, nieumarli zaczęli podnosić się i w miarę możliwości odrywać płyty ze ścian zgodnie z wolą śmierci. Swoimi działaniami odkryli konstrukcję sali: pod marmurowymi płytami znajdowały się kable i rurociągi. Kolory wyraźnie ostrzegały, gdzie płynie ściek, a gdzie gaz. Za instalacją znajdowała się druga ściana, stworzona ze złotego metalu wyglądającego jak ten, który pokrywa zewnętrzną stronę piramidy. Znajdowały się na nim przedziwne runy i symbole. Silver kojarzył te znaki. Do złudzenia przypominały ikonografię wyrytą na pułapce, którą otrzymał od Maximiliana, aby uwięzić Tima.
Armstrong miał jako taki obraz tego, co planuje Eidith, w tym czasie musiał zająć uwagę Marcha, atakował więc dalej. Przy okazji próbował też odcyfrować te znaki na ścianach, ale dzielenie uwagi tym razem nieszczególnie mu wychodziło. Między innymi dlatego, że Hideki się na niego zawziął. Mag przestał się łudzić, że jego przeciwnicy nagle postanowią ni stąd, ni zowąd podzielać jego poglądy, a tym bardziej odkorkują jego magię usuwając April. Wydawał szybsze, słabsze ciosy starając się stłamsić Silvera przez jego ataki, wciąż odważnie przyjmując je na siebie. Gdy krew prysnęła z rozciętej rany Silvera, wydawał się poświęcić jej dodatkową uwagę. Krople zaczęły powoli dążyć w stronę runicznych ścian.
Eidith uśmiechnęła się widząc rury z gazem, to jest dokładnie to czego szukała. CHwyciła za rury i ostrożnie je wygieła do przerwania by czasami nie wywołać przedwczesnego zapłonu. Rury sycząc gazem przypominały teraz swoiste kolce, gotowe do przyjęcia Marcha w swoje objęcia. - Moi drodzy róbcie to co ja. - Rzuciła do zwłok, by także w różnych miejscach stworzyli taki pułapki. Wątpiła czy zrobią to tak sprawnie jak ona ale byli tylko wyłącznie do zużycia.
- Silver! Nogi! - Kostucha odbiła się od ściany lecąc jak pocisk w stronę Hidekiego, po drodze tworząc dwuręczny kij bejsbolowy najeżony gwoździami.
Czyżby Eidith postanowiła powtórzyć jego numer ze starcia z Victorem? Tak to wyglądało. Musieli znaleźć sposób by przeciążyć reset Marcha, bo choć zużyta przez niego do ataków witalność odnawiała się błyskawicznie, ataki Hidekiego sukcesywnie pozbawiały go sił.
-Nauczymy gówno latać? - Zapytał. Okrążał przeciwnika, próbując go zdezorientować i przy okazji przyjrzeć się tym runom. Był szybszy od Eidith, mógł więc wybrać okrężną drogę i dopasować timing tak, by przecięte nogi Marcha nie zrosły się, zanim oberwie tym przerośniętym kijem.
March starał się wyprowadzić pięść w Silvera, który skakał wokół niego. Hideki był szybki, wręcz błyskawiczny. Silver miał jednak wrażenie, że jak jest wystarczająco skupiony, potrafi poruszać się szybciej od swojego przeciwnika. Wykorzystał to, aby sprowokować Marcha do ciosu, który następnie zablokował otwartą dłonią, odpychającą energię. Ponieważ ciosy Marcha były teraz wzmocnione czystą energią magiczną, którą demonowi było jeszcze łatwiej kontrować od kinetycznej, pięść miesiąca eksplodowała w zderzeniu z dłonią Silvera, rozbryzgując się na wszystkie strony. Oczy Marcha zwęziły się w zaskoczeniu, gdy Silver obniżył się do prędkiego cięcia, oddzielając nogi od tułowia jednym ruchem.
Hideki był w stanie zregenerować się, za nim jego tors w ogóle opadnie na ziemię. Kończyny zrastały się w miejscu cięcia. Tym razem jednak dwójka mesjaszy działała razem. Eidith nie marnowała czasu i w momencie cięcia wymierzyła z rozpędu cios swoim batem. Kolce wbiły się w tors, pozwalając kobiecie na wykręcenie dwóch piruetów i wyrzucenie mężczyzny w jedną z wygiętych rur, na które rzucali się jej nieumarli. Przebity March ledwo zdążył złapać rurę ręką, gdy ta zaczęła zionąć w niego ogniem, pochłaniając tors w płomieniach.
Ciężko było przewidzieć, czy to wystarczy, aby zatrzymać regenerację miesiąca. Chwila spokoju pozwoliła z kolei Silverowi przyjrzeć się runom zdobiącym wewnętrzne ściany pomieszczenia. Zajęło mu to chwilę — dość długą jak na niego — ponieważ nie były to znaki w żadnym, istniejącym ludzkim języku. Silver ich nie znał. Azazel już tak.
Były to demoniczne symbole, odnoszące się do idei więzienia, barier, klatek. Choulula nie była ludzkim okrętem. Musiał to być artefakt, którym Azazel trafił do tej galaktyki. Z tego, co sugerowały runy, było to mobilne więzienie.
Z zamysłu Silvera wyciągnął szum radia. Był to Sheep.
- Zbliżamy się grupą do doku cesarskiego, jest bliżej od tego, którym tu weszliśmy. Armia twierdzi, że niedługo się do nas przebije, więc możemy liczyć na ekstrakcję i wsparcie. Jeżeli wciąż walczycie, myślcie o dołączeniu do nas. - zaproponował
-March wciąż żyje, nie można go zostawić samopas. - Odparł Zacharemu na komunikatorze, po czym odwrócił się w kierunku nowej "pozycji" Hidekiego.
-Skoro już usiadłeś, to zostań na miejscu. - Zwrócił się do Miesiąca i po raz drugi od przybycia do Piramidy wzniósł ręce jak dyrygent, podrywając z posadzki metalowy szrot, głównie długie pręty. Skierował złom na Marcha, nie planował jednak go ranić, wątpił czy zdoła trafić w te mikrosekundowe interwały gdy korpus wroga się odtwarzał, a unieruchomić mu kończyny, przez oplecenie ich stalą.
-I powiedz mi grzecznie. Kim jest Interminus? - W sumie, lepsza okazja do przesłuchania mogła się nie zdarzyć. Moc Rozkazu upraszczała sytuację.
Eidith widocznie spanikowała słysząc, jak April ma zostać ewakuowana. Już miała zgłosić swój sprzeciw, lecz dotarło do niej, że wykonywanie rozkazów Zoana może się nigdy nie skończyć.
- This will never end… im just his tool… no more. - Kostucha odetchnęła głęboko. Pewnie Klaus będzie nią zawiedziony, ale nie mogła wiecznie karmić swoich daddy issues. Czas zacząć myśleć za siebie jak to Gerard jej polecił. Przyłożyła palec do słuchawki i przemówiła.
- Wsparcie to coś czego March by chciał, jest silniejszy, im więcej ma przeciwników. Opuście stacje z April i dajcie znać, kiedy możecie otworzyć ogień z dział. - Odwróciła się do zwłok gwardzistów i zarządziła.
- Formacja dwurzędowa, ci z przodu przyklęknąć, z tyłu oprzeć broń na barku ścierwa przed wami. Strzelać w Marcha, póki wam nie każę przestać. - Wydała rozkazy, po czym zwróciła się do Silvera.
- To trzynasty miesiąc, właśnie go spotkałam. Also on też chce byś zabił April, będzie chciał cię szantażować głową. - Wzruszyła ramionami. Lothun czuła się jakoś lżej, lepiej. Moment, gdy zerwała się ze smyczy Zoana wprawił ją w dobry humor. Nawet na jej twarzy widniał zadziorny uśmieszek.