Eidith

Gdy Eidith wróciła do swojego mistrza, ten rozmawiał z głową Vlada. Na widok swojej podopiecznej uniósł brew. - Czy to było potrzebne? Nie jestem w stanie stwierdzić, jak ta przerwa była produktywna. - skrytykował Klaus. - Nie wspominając, że sami ci uciekli. - zdziwił się. - Jak ich oceniasz? - spytał wreszcie. Vlad szczerzył się cały czas.
- Nie słuchaj go, zajebiście się bawiłaś. Też bym chciał. - szczerzył się wariat Ikarii.
- Mistrzu patrzyłeś?! - Eidith teatralne zasłoniła swoje intymne miejsce, jednak była widocznie rozbawiona. - Zresztą, cała ta zabawa była dla mnie przerwą. A tak serio, tylko dwoje wydaje mi się ciekawych. Ten z protezami i świniomordy. Reszta… ehh… dużo pracy by trzeba było włożyć, by byli naprawdę udani. - przyznała odpalając papierosa.
Klaus podrapał się po brodzie. - Rozstawiał bombę na środku pola walki, bo mu pozwoliłaś. Nie wybuchła. Potem stracił nogi. W całej tej walce jego jedynym atutem było bycie kaleką, bo przynajmniej się nie wykrwawił na śmierć. - ocenił chłopaka bardzo krytycznie. - Nie mam najmniejszej pewności co do tej grupy, ale dam im szansę. Być może słabsi rekruci będą mieli silniejsze dusze.
- Dupa go boli, że wyrosłaś na drugiego Yato. - przetłumaczył Vlad.
Oczy Eidith poszerzyły się, gdy spojrzała na swojego mistrza. Niepewnym krokiem się zbliżyła do Klausa, po czym się odezwała drżącym głosem.
- Naprawdę tak myślisz? Że jestem tylko krwiożerczą bestią bez umiaru? - ton głosu wskazywał, że zbierało się jej na płacz, do tego jej usta drżały delikatnie.
Z jakiegoś powodu sama myśl o tym sprawiała jej ból.
- Yato nie jest człowiekiem. Jest związany do krzyża w zbrojowni na Arce. Stał się bronią, a mi jest wstyd, że ją stworzyłem. - Odparł Klaus, wyraźnie zasmucony. - Ciebie odebrała mi śmierć. Kim byś się jednak nie stała, póki jesteś człowiekiem, będę cię kochał jak własną córkę. Jeżeli ma mi to sprawiać ból, to niech tak będzie. Cierpienie jest też częścią człowieczeństwa. Zoan wiedz…Eh, wie o tym najlepiej. Ktoś taki jak ja może tylko brać z niego przykład.
Eidith zakryła usta dłonią, po czym powolnym krokiem zbliżyła się do Klausa. Tuż przed nim wtuliła się w jego klatkę piersiową. Objęła go mocno i zaczęła pociągać nosem. Zapewne płakała, ale nie chciała, by ktokolwiek dojrzał jej twarz.
- Nie zdawałam sobie sprawy, co mogłeś czuć Mistrzu. I'll be better i promise. On Eidith's and Dagda's names i swear it. - przemówiła, ściskając go mocniej.
- Jesteśmy tylko ludźmi. - podsumował Klaus, kładąc dłoń na głowie dziewczyny.
Eidith puściła w końcu mistrza nadal zakrywając twarz dłońmi odeszła na bok. Wyciągnęła lusterko i chusteczkę wycierając powieki, a gdy już się upewniła, że wygląda jak przedtem rozpromieniała ponownie.
- Zanim przejdę do swoich obowiązków. Chciałabym ciebie mistrzu zapytać o dwie rzeczy. Wspomniałeś wcześniej o duszy? To te strzępki świadomości które mogę wyciągnąć i nimi porozmawiać? Jak można ocenić potencjał duszy? - Zastanawiała się na głos, jednocześnie pytając Klausa. W tym czasie odpaliła papierosa i rozejrzała się wokoło.
- To było metaforyczne odniesienie. Mam nadzieję, że będąc zgrani tak wcześnie w swoim treningu, unikną losu takiego, jak Yato. - wyjaśnił się Klaus. - No chyba, że nie rozumiem pytania. - zmieszał się mężczyzna.
- Nie istotne. Co jest za to istotne to że Yato był cały czas pod moim nosem. Za to wszystko co mi zrobił nie mam zamiaru mu współczuć, ale na pewno nie cieszy mnie ten fakt, że został zredukowany do broni. Właśnie jakiej broni mistrzu? - Zapytała w końcu zaciągając się dymem z papierosa. - Bycie zasilaniem jakiegoś wielkiego działa jest strasznie Cliche. -
Klaus pokręcił przecząco głową. - Yato jest bronią. Uwolnienie go z więzów to jej aktywacja. Oddał się swojej pasji na tyle, że nic innego go nie interesuje. Obsesja też jest cechą ludzką.
Wiadomość o tym że Yato został zredukowany do najzwyklejszego psa do ataku napełniła czarne serce Eidith dziecięca wręcz radością i wszechogarniającym ciepłem.
Kończąc papierosa, peta włożyła do cylindrycznego pojemniczka który zamknęła z cichym kliknięciem. Potem z wewnętrznej kieszeni garsonki wyciągnęła swój notesik i ołówek. Przewertowała kartki i gdy znalazła tą stronę którą chciała odezwała siędo Klausa.
- Mistrzu, a teraz pozwolisz, że zajmę się swoimi obowiązkami. Co mistrzu robiłeś podczas oblężenia na December. Wszystkie szczegóły mile widziane. - Uśmiechnęła się trzymając, ołówek w gotowości do pisania.
- Obserwowałem walkę wraz z resztą biskupów. - odparł. - Wydawałem telepatyczne polecenia i porady walczącym, w tym Sarii. - przyznał. - Były to głównie ostrzeżenia odnośnie rzeczy, których walczący mogli nie zauważyć. Mieliśmy dobry widok na cały spektakl z platformy.
Eidith naskrobała coś w swoim notesie, po czym uniosła wzrok na mistrza.
- Mistrzu z pozyskanych mi wcześniej informacji wiem, że Saria nie miała własnego życia poza służbą i wszystkie rozkazy wypełniała bez chwili wahania. Teraz mi mistrz mówi, że wydawał rozkazy telepatycznie. Wiesz, jak to wygląda? - Eidith nie podobały się te równania, ale zachowywała się profesjonalnie. Klaus prosił by mu zaufała więc tak zrobi.
- Wiem. - Klaus wzruszył ramionami. - Nie mogę jednak nic z tym zrobić.
- Czy któryś z biskupów opuścił spotkanie wcześniej? No i jeszcze widziano Sarię rozmawiającą z Timem. Wiesz, o czym mogli rozmawiać? -
Klaus zamyślił się na chwilę - Timem? Co mógł Tim od niej chcieć? On zazwyczaj załatwia nasze porachunki z Cesarstwem. Albo leci tam, gdzie Zoan nie ma czasu. - wyjaśnił. - Z sali pierwszy wyszedł Zoan, a zaraz po nim Gerard. Stwierdził, że już po sprawie, zanim jeszcze zobaczyliśmy Zoana za oknem. - przypomniał sobie Klaus.
To było naprawde interesujące, że Tim nie miał interesu rozmawiać z Sarią, ale kostuchę ciekawiła jeszcze jedna rzecz.
- Próbował mistrz może ją powstrzymać? Twojego słowa nie powinna zlekceważyć. -
- Tak. Nie dostałem jednak odpowiedzi. - odparł, ponurym tonem. - Wtedy założyłem, że był to jakiś efekt magii December.
- Okie dokie… to wszystko na tę chwilę Mistrzu. - Zamknęła notesik i schowała go. Ponownie odpaliła papierosa i rzuciła do obu biskupów.
- Tim to biskup, z którym rozmawiałam najmniej. Jeśli wiecie czego się mogę po nim spodziewać to podzielcie się tym proszę. -
- Mało kto z nim rozmawia. - skomentował Vlad. - On jest jak maszyna, zawsze ma w czymś ręce, wiecznie zajęty. - skwitował.
- Prawda, to zapracowany człowiek. Ma też obszerną wiedzą o korupcji. Jeżeli nurtują cię jakieś zagadnienia w jej sprawie, to będzie twoja najlepsza szansa dostać odpowiedzi. - doradził Klaus.
- Może on będzie coś wiedział o tym kapeluszniku, którego Eidith widziała w piekle.- Zastanowiła się na głos kostucha, pociągając dym z papierosa.
- No nic, w takim razie nie będę ci już głowy zawracać Mistrzu. Pora wybrać się do Tima. -
Przyznała rozglądając się ostatni raz po lesie. Potrzebowała takiej małej rozrywki, lecz teraz pora wziąć się za poważną robotę.
- Powodzenia. - Klaus skinął głową.

***

Spotkanie się z Timem nie będzie łatwe. Mors obiecała je załatwić, potrzebowała jednak na to czasu i dostępu do administracji, więc zasugerowała powrót albo na arkę kostuchy, albo do centrali. Nim jednak Eidith zdążyła się zdecydować, doszło do niej zewnętrzne połączenie. - Doc chciał o czymś porozmawiać, choć teoretycznie Eidith nie musiała tego nawet odbierać.
Fakt, że Doc się z nią chce połączyć, był na tyle odrealniony, że Kostucha się nawet nie zawahała przy odbieraniu połączenia.
- Doc Belly… Sam z siebie do mnie dzwonisz?- Zapytała zaintrygowana Eidith odpalając papierosa. Obrała kurs prosto na arkę, ale w międzyczasie mogła sobie pozwolić na rozmowę.
Przez chwilę z radia wydawała się tylko cisza. Po około minucie Doc postanowił łaskawie się odezwać. - Wspomniałem swojej żonie o tej zielonej, której szukałaś. Była zawiedziona, że nigdy jej nie dostała, to zacząłem jej szukać. Jest na bazie Cesarskiej o nazwie Anielska Brama. - poinformował.
- To bardzo ciekawe co do mnie mówisz… Na dostęp do Tima musze i tak poczekać więc może wybiorę się w cesarskie strony wziąć wypowiedzenie od mojej ślicznej Sexy.- Zakręciła się wokoło kostucha na swoim krześle. - Może nawet przyniosę ją twojej żonie? Myślisz, że będzie to dobry prezent? - Uniosła brew z głupkowatym uśmiechem.
- Byłaby zadowolona. Ale daruj sobie prezenty, jeżeli masz je opakować w problemy dla mnie. - po głosie Doca dało się zrozumieć, że trzy razy się zastanawiał, za nim wysłał Eidith gdziekolwiek. - Ja, Gerard, Zilva, Klaus, Vlad, Tim…. Jaki twój osąd do tej pory? - spytał mało zaangażowanym głosem.
- A co ma Zilva z tym wszystkim wspólnego? - Twarz Eidith spoważniała, po czym kontynuuowała. - Wszystkie dowody jak dotąd wskazują na mojego mistrza. Ale jeszcze nie rozmawiałam z Timem… Then again… Dlaczego wspomniałeś o ZIlvie? Ja wiem, też tam była ale moje dochodzenie jej nie obejmuje. - Przyznała.
- Bo to klon Gerarda? - Doc brzmiał na równie zdziwionego co Eidith. - W sensie, on ją zrobił.
Kostucha zamrugała kilkukrotnie.
- Gerard… zrobił Zilve… - Powiedziała na głos to co usłyszała. - I tak to wiele nie wnosi w sumie. Co ona mi może powiedzieć na ten temat? “Hej pamiętasz ten moment jak jeden z nas cie próbował zabić?” yea… - Strzępnęła popiół do popielniczki. - I guess warto ją przepytać na sam koniec o cokolwiek. -
- Jedna z naszych pierwszych prób oswojenia Dagdy, a właściwie pokonania December i bez niego, to sklonowanie April. Rezultat wyszedł zbyt ludzki, aby nazwać to sukcesem. Było to jednak dość przełomowe, aby Gerard został biskupem. Gdybyś z nim pogadała, raczej by ci to powiedział. - monotonnie wyjaśnił Doc. - Jeżeli ktoś próbował ją zabić za pomocą Sarii, jedno z nich powinno coś wiedzieć. Chociaż znać motyw.
- Looks like i need to talk again with that geezer ugh…. - Kostucha wyglądała na widocznie zniesmaczoną.
- Skoro znalazłeś Sexy pewnie będziesz mógł mnie naprowadzić na Zilvę. To mój następny przystanek. - Postanowiła.

- Oh. Cesarstwo ogłosiło, że jest martwa. - Doc zabrzmiał, jakby dopiero sobie to przypomniał. - To może jednak nie masz co jej szukać.
- Mogę rozmawiać ze ścierwem. - Od razu wypaliła. - Its a given for me. -
- W takim razie grób będzie pewnie na Ziemi. Masz ludzi od takich pierdół.
- Zarządze zaraz wydobycie zwłok. Za to powiedz mi Belly co myślisz o Timie? Wszystkie szczegóły mile widziane. Wiedza mistrza i Vlada była znikoma na ten temat. - Wcisnęła peta w popielniczkę po czym założyła nogę na nogę.
- Jakoś z nim nigdy nie gadałem na poważnie. Zazwyczaj wydaje tylko polecenia. - stwierdził Doc.
- Westchnienie. - Powiedziała to na głos, a dopiero po sekundzie zdała sobie sprawę z tej prezencji. - Dziękuje za te informację Belly, jeśli będziesz potrzebował z czymś pomocy Deathsenders odpowiedzą. Na tą chwilę cię żegnam. -
- Jeżeli Gerard zajdzie ci za skórę, daj mi znać. - niechętnie poprosił Doc, po czym rozłączył się.

***

Eidith wróciła na Arkę, gdzie postanowiła zorganizować zgromadzenie swoich najważniejszych agentów. Naturalnie, wszyscy się stawili, zasiadając wokół olbrzymiego, okrągłego stołu. Gościnnie zjawił się też Vlad, a raczej został przyniesiony przez Mors, bo i tak nie miał co robić. Gdy Eidith weszła do pomieszczenia, biskup właśnie rozmawiał z Bonnie.
- I co tam moja mała, radzisz sobie na arce?
- Nom. - odpowiedziała beznamiętnie dziewczyna, niezbyt zainteresowana dalszą częścią rodziny.
- Dobrze się odżywiasz, warzywka jesz?
- ...I tak nie ma co z nimi zrobić…
Vlad zamilkł na chwilę, nie do końca pewien, czy wnuczka go zrozumiała. Spojrzał za to na wilczycę, na której plecach dziewczyna siedziała.
- Mam nadzieję, że nie jesteś tym, no… Furry? Ja wiem, że można trochę szaleć w Ikarii, ale bez przesady.
Bonnie uśmiechnęła się, milcząc. Widząc jednak coraz bardziej spanikowany wyraz twarzy jej dziadka, postanowiła go uspokoić. - Nie jestem, nie jestem.
Reszta drużyny siedziała w ciszy. Wyjątkowo w grupie znajdowała się też najnowsza w niej osobistość: Fio leżała w objęciach Fernanda. Na jej szyi i nadgarstkach znajdowały się metalowe obręcze, zapewne wynalazki Bonnie mające na celu pomóc jej w kontroli ognia, a przynajmniej ograniczyć niebezpieczeństwo. Mimo że kobieta się chwilowo nie paliła, unosił się z niej siwy dym.
Kostucha uśmiechnięta szeroko przywitała wszystkich.
- Dzień Dobry kochani! - Rzekła wręcz śpiewająco, trzymając pod pachą plik papierów. Zaraz za nią pokojówka pchała wózek z napitkiem i poczęstunkiem. Gdy wózek dojechał na swoje miejsce, służka ukłoniła się i pośpiesznie opuściła pomieszczenie. Eidith rozdała każdemu kilka kartek, po czym sama zasiadła na swoim fotelu.
- Zanim zaczniemy. Chcę zapytać jak się miewa Fio. - Rzuciła to połowicznie w eter to do niej, gdyby dziewczyna nie miała ochoty się odzywać.
W jej imieniu odezwał się Fernando. - Wciąż się przyzwyczaja do tego miejsca. - poklepał ją po ramieniu. - Nie jestem pewien czy powinna tu być, ale stwierdziłem, że nie wypada przegapić tego typu posiedzenia.
- Te obroże gaszą jej płomień. - wyjaśniła Bonnie. - Skoro dalej się dymi, wciąż nie panuje nad sobą… - doktor nie była pod wrażeniem.
Eidith chwilę jeszcze patrzyła na dym unoszący się z dziewczyny, po czym się odezwała.
- Świetna robota Bonnie. Fio zaś dostanie tyle czasu na zaaklimatyzowanie się ile będzie potrzebować. - Odpaliła papierosa po czym przemówiła do wszystkich.
- Jak wiecie prowadzę dochodzenie na temat zdrajcy wśród biskupów. Na kartkach macie kopię wszystkich moich notatek. Na razie ustaliłam parę rzeczy. - Strzepnęła popiół do popielczniczki po czym kontynuowała.
- A więc. Na początek mogę śmiało wykluczyć Vlada i Doc’a Belly. Ani jeden, ani drugi nie ma motywów do takiego posunięcia. Gerard - To imię wypowiedziała jak najpaskudniejszą obelgę w galaktyce. - I także mój mistrz są podejrzani. O ile nie mam za dużo na tego starego pierda, wiele rzeczy wskazuje na Klausa. Nie miałam jeszcze okazji rozmawiać z Timem. Co ciekawe widziano go jak rozmawiał z Sarią, chociaż nie miał żadnego w tym interesu... A więc moi drodzy, większość z was jest ode mnie mądrzejszych, więc chciałam was poprosić o komentarz. Co myślicie? Gdzieś się mylę? -
Słysząc ostatnie zdanie, zebrani zaczęli patrzeć po sobie nawzajem. Większość nie miała odwagi odpowiedzieć. Byłoby to równoznaczne z zadeklarowaniem “Tak, Mistrzyni Zakonu, jesteś głupsza ode mnie!”. W niektórych oddziałach Icarii może by to przeszło, gdy twoim mianem jest “Death Senders”, wymaga to niebotycznej odwagi, bezkresnej głupoty lub… nieposkromionego przekonania o własnej wyższości.
- Gerard nie mógł sobie pozwolić na porażkę. To była praca jego życia. - skomentowała Bonnie.
- Ohoho, czyli usunąłby każdego, kto jego zdaniem może zagrozić zadaniu? - spytał Vlad.
- ...Najpewniej... Kto tam w końcu oberwał? Zilva?
Skoro rozmowa już się rozpoczęła, reszta mogła również zabrać głos.
- Wbrew pozorom, te wydarzenia mogły mieć różne motywacje. Kto chciałby przegrać w tamtej bitwie? Usunąć Zilvę? Zniszczyć życie Gerardowi? Narobić podejrzeń przeciw Klausowi? - pytał Fernando.
- Jeżeli to Zilva oberwała, to raczej sama sobie tego nie wymyśliła.
Bonnie zamyśliła się. - Zilva nie jest nieudanym eksperymentem? Jakby to wyglądało, gdyby to ona zabiła December?
- Nie sądzę, aby Zoanowi robiło to różnicę… ale ja się z nim aż tak nie dogaduję. - ocenił Vlad.
Eidith była widocznie rozbawiona reakcją zgromadzonych. Gdy zakończyli swoje wymiany zdań Kostucha się odezwała.
- Do tego wszystkiego potrzebuje jeszcze zeznań Tima. Mors jak idzie umówienie mnie z nim na rozmowe? -
- Nikt nie wie, gdzie jest. Zoan powiedział żeby czekać, aż wróci. - odpowiedziała dziewczyna.
Kostucha przewróciła oczami na tą wieść. Teraz będzie musiała czekać aż jaśnie pan wróci ze swoich wycieczek. Zastanowiła się jeszcze nad paroma rzeczami, po czym przemówiła.
- Na temat dochodzenia to tyle. Teraz potrzebuje byście mi znaleźli parę rzeczy. - Białowłosa zaczęła się przechadzać dookoła pomieszczenia… całkiem dosłownie gdyż spacerowała po ścianie a potem suficie.
- Ciało Zilvy. Jest gdzieś pochowana na ziemi. I teraz dwie zguby. Sexy i Danpa. Obie te osoby nie dały mi swoich wypowiedzeń. Przy okazji zapytam ich dlaczego sobie poszli? - Miała na myśli znacznie więcej niż “pytania”. Zatrzymała się na środku sufitu i zerknęła na obecnych.
- Ile zajmie naszemu wywiadowi określenie ile czasu i surowców zajmie ich sprowadzenie tutaj? -
Mors ponownie zabrała głos. - Wedle Doca, Sexy znajduje się na jednej z baz Cesarstwa. Ściągnięcie jej siłą będzie niemożliwe. Jeżeli odmówi, możesz spróbować udać się tam osobiście. Danpę uważa się za martwego, choć nie jestem pewna, czy ktokolwiek go szukał.
- Ciało Zilvy również będzie w rękach Cesarstwa. - odezwał się Fernando. - Gdyby zakopali ją publicznie, nie zapanowaliby nad wandalizmem.
- Myślę, że jego inspekcję można załatwić nawet na wczoraj. - obiecała Mors. Oczywiście, oznaczało to podróż na Ziemię.
- Więc na wczoraj je załatw. - Przemówiła krótko, po czym zaciągnęła się dymem powoli schodząc na podłogę. - Wątek Danpy jest na tyle ciekawy, ponieważ udowadnia jak łatwo można się od Icarii odpiąć. To nie byle piechur, on posiada jakąś wiedzę o nas. Muszę wam przypominać że korupcja to sekret którego większość zakonu nawet nie zna? - Eidith wcisnęła peta w popielniczkę po czym usiadła.
- Danpa to taka ciepła strona poduszki którą bardzo chce obrócić. - Założyła nogę na nogę po czym dorzuciła. - A za Sexy tęsknie. - Zrobiła smutną minkę.
- Eee, problem Danpy. - odezwał się Vlad. - Już chyba go kojarzę, to taki ćpun był, nie? Myśmy tak go zbombardowali, że przyjęliśmy, że nie ma czego szukać. Na tej planecie kiedyś nie było pustyni, tym bardziej radioaktywnej. - uśmiechnął się. - Wycieki o korupcji się zdarzały. Ludzie po prostu myślą, że to magia. W praktyce nigdy nie było powodu do zmartwień.
Bonnie przytaknęła. - Większość osób w galaktyce nigdy nie zobaczy iskry na oczy, co dopiero korupcji.
- Moglibyśmy spróbować wideo rozmowy z Sexy. - zaproponowała Mors. - Przynajmniej zaoszczędzi to trochę czasu.
- Przez wideo rozmowę nie będę mogła jej złapać za buzię gdy zacznie pyskować. - Zauważyła Eidith. Zakręciła loczek na swojej fryzurze zastanawiając się nad czymś.
- No nic na tą chwilę to wszystko… Aha, Bonnie i Falco lecicie ze mną na ziemię. Przygotujcie się, Dostaniecie wiadomośc gdy będziemy gotowi do wylotu -
Ziemia, jak kołyska ludzkości, stanowiła najbardziej pożądaną planetę Cesarstwa. Nie była ona co prawda jego stolicą. Tę funkcję spełniała olbrzymia baza kosmiczna Choulula, unosząca się niedaleko i zawsze widoczna na niebie z powierzchni ziemi. Od czasu zniszczenia księżyca, to Choulula pełniła jego rolę.

Sama ziemia była niezwykle zadbaną planetą. Swoją czystą atmosferę i zielone lasy zawdzięczała kompletnemu brakowi przemysłu. Rząd Cesarstwa pozwalał tylko mieszkać na ziemi. Wszelkie towary, w tym nawet jedzenie, należało sprowadzać z innych planet lub przygotować samemu w domowym zaciszu, bez skomplikowanych narzędzi. W efekcie tylko ci najbogatsi mogli tam zamieszkiwać.
Brak przemysłu oczywiście nie oznaczał brak zakładów pracy. Liczne biurowce przeróżnych korporacji wypełniały porozrzucane po Ziemi megamiasta. Pośród nich znajdowała się też stolica Ziemi, nazywana “Home”. Znajdowały się na niej liczne biurowce zarządu Cesarskiego oraz wojskowe laboratoria naukowe.
Przylatując tutaj Eidith musiała użerać się z licznymi kontrolami. Żołnierze przeszukali jej statek jeszcze przed wejściem w atmosferę, po czym tymczasowo zarekwirowali go już po wylądowaniu na Ziemi. W międzyczasie dziewczyna i jej towarzysze byli kilkukrotnie przeszukani. Na czas pobytu, Falco została wrzucona do aresztu: ziemia nie była miejscem dla mutantów, tym bardziej takich, którzy są prawie w całości zwierzętami.
Do laboratorium Eidith została doprowadzona nie tylko przez swoje służki, ale też kilku żołnierzy. Do wnętrza budynku z kolei wpuszczono tylko ją i Bonnie, przy czym milcząca dziewczyna została dopuszczona tylko dlatego, że jest naukowcem.
W końcu — po około trzech godzinach próby wylądowania i dojścia do zwłok — Eidith i Bonnie znaleźli się w niewielkim i zimnym pomieszczeniu, wraz z dwójką żołnierzy i młodą profesor.
- Tu przetrzymujemy ciała osób o wyjątkowych talentach magicznych do badań. Możecie przyjrzeć się Zilvie, niestety nie mogę wam pozwolić na uszkodzenie jej ciała, więc trzymajcie noże z daleka - poinstruowała, otwierając jedną z szaf. Z niej wyjechał podłużny stół na którym leżała naga, czarnowłosa kobieta.
Ubrana w swoją bardzo stylową garsonkę i włosy spięte w kok dwoma pałeczkami, Eidith złapała za papierosa i włożyła go w usta. Widok martwej piratki nie wywoływał w niej dosłownie niczego. Po chwili odezwała się, powoli zbliżając się do ciała Zilvy.
- Dwa pytania. Moge jej dotknąć? Mogę tutaj zapalić?- Uśmiechnęła się do młodej profesor. Jej wzrok zza okularów przeciwsłonecznych świdrował ją dogłębnie.
- Proszę nie palić. Nie mam problemów z dotykaniem, po prostu proszę nie wprowadzać żadnych permanentnych zmian. - odpowiedziała dziewczyna.
- Dobrze skarbie zasady to zasady! - Zakręciła palcem kostucha, chowając papierosa do papierośnicy. Eidith położyła dłoń na czole Zilvy, po czym się odezwała.
- Proszę o chwilę ciszy muszę się skupić. - Inkwizytor zamknęła oczy wypowiadając po cichu słowa.
- The one from beyond heed my call and answer to me. - Zaraz po tym zdaniu Eidith szarpnęła głową w tył, słyszalne były ciche stęknięcie od niej.
W myślach Eidith pojawiła się postać identyczna do zmarłej. Rozglądała się rozkojarzona.
- Halo? Co się dzieje? Gdzie ja jestem? - pytała.
- Przepraszam najmocniej że przerywam ci wieczny spoczynek, ale muszę ci zadać parę pytań. Po pierwsze, co cię łączyło z Gerardem? - Eidith wyciągnęła swój notesik gotowa do skrobania notatek.
- Słucham? Gerardem? Nie znałam żadnego Gerarda. Czy ktoś mnie zabił przez pomyłkę? - przeraziła się dziewczyna.
W głowie Eidith od razu się zapaliła lampka “Ona nie wie czym jest”. Kobieta westchnęła cicho po czym się odezwała.
- No nie ma jak tego upudrować kochanie. Zginęłaś, a kto cię zabił zaraz mogę się dowiedzieć. - Kostucha ponownie położyła dłoń na ciele piratki by zobaczyć jej ostatnie chwilę.
Przed Eidith oraz martwą duszą ukazała się scena na niewielkiej miejskiej osadzie. Czarnowłosa dziewczyna doiła krowy gdy podeszła do niej… Zilva w towarzystwie dwóch piratów. Dziewczyny wyglądały niemal identycznie, choć Zilva była o głowę niższa.
- Przepraszam. - powiedziała Zilva, podnosząc rękę w stronę niewinnej dziewczyny. Czerwone światło otoczyło jej ciało, a ta powoli udusiła się na śmierć.
Zmarła dusza odsunęła się. - Pamiętam to. To miało związek z jakimś Gerardem? - dziwiła się.
Eidith cmoknęła mocno, po czym zwróciła się do duszy.
- Wygląda na to że osoba którą chciałam tutaj spotkać zgładziła ciebie, pozorując swoją śmierć. Powiedz mi jak masz na imię i skąd pochodzisz? - Kostucha przygotowała się do dalszych notatek.
- Oh… Jestem Ania. Żyłam na Elfeim. - odpowiedziała dusza.
- Fucking hell. Przykro mi Aniu za to co tobie się stało. Powiedz mi jeszcze swoje nazwisko by mogli odnaleźć twoją rodzinę. -
- Ibis. Ania Ibis. Dziękuję.
- Spoczywaj Aniu. - Powiedziała Eidith powracając dziewczynę w niebyt. Na twarzy Eidith odmalowało się coś w rodzaju rozczarowania. Przemówiła do obecnej doktor.
- Okazuje się, że to nie jest Zilva. Anna Ibis z Elfeim. Zilva ją zamordowała i użyła jej ciała, by upozorować swoją śmierć. Udusiła dziewczynę magią. - Schowała notes do wewnętrznej kieszeni garsonki i westchnęła. - Naprawdę wam coś takiego koło nosa przeleciało? - uniosła brew na doktor.
Doktor patrzyła się na Eidith jak wryta przez kilka sekund, po czym uśmiechnęła się ciepło i odpowiedziała. - Tak, oczywiście, ma pani rację. W czymś jeszcze możemy pomóc?
Twarz Eidith natychmiastowo spoważniała.
- Pani myśli że sobie żartuje? - Pokręciła głową, po czym dodała. - Skontaktujcie się więc z jej rodziną by przyszli ją zidentyfikować. Jeśli się mylę… Co ja mówię NA PEWNO się nie mylę. -

- Mhm, zrobię wszystko, co w mojej mocy. Bardzo dziękuję za informacje.
- Dziękuje to by było na tyle. - Eidith powoli zaczęła opuszczać pomieszczenie z zamiarem zatrzymania się dopiero w miejscu gdzie będzie mogła zapalić. Nie spodziewała się takiego obrotu wydarzeń. Zilva była znacznie bardziej nieuchwytna niż się wydawało… właściwie całej galaktyce? Wyglądało na to że na zeznania Zilvy nie doczeka się nigdy. Gdy piktogramy z przekreślonym papierosem ustały Eidith przysiadła na ławeczce wraz z Bonnie.
- Zilva wszystkich zrobiła w chuja. Hihi. To nawet imponujące. - Uśmiechnęła się smutno do dziewczyny.
- Press X - dziewczyna usiadła niespecjalnie przejęta sprawą. - Praktycznie niemożliwe. Mają jakiś układ, ona i cesarstwo. Może dogadała się na emeryturę. - zasugerowała.
- Naprawde tak myślisz? Chociaż to by wyjaśniało reakcję doktor. Wyglądała, jakbym ją na czymś przyłapała. Cóż to była strata czasu, ale przynajmniej odwiedziłam Ziemię. -
Zaciągnęła się głęboko dymem z papierosa, po czym odezwała się do jednej ze służek.
- Znajdzcie mi jakiś wideokomunikator i połączcie mnie z Sexy. Tutaj na Ziemi zasięg będzie lepszy niż z arki. - Zarządziła i machnęła ręką, jakby chciała przegonić muchę.
- ...jej reakcję wyjaśnia też to, że stałaś nad martwym ciałem przez pięć minut, po czym zaczęłaś opowiadać historię ofiary. - Bonnie podniosła się i rozejrzała po okolicy. - Tam jest budka komunikacyjna. - wskazała palcem.
- Tak to jest, gdy jesteś szczebel wyżej zawsze patrzą na ciebie jakbyś wynalazła ogień. - Przewróciła oczami kostucha po czym zbliżyła się do budki. Poprawiła fryzure patrząc w małe lusterko po czym zdjęła okulary.- Here it goes. - Dziwnym było że troszkę się denerwowała. Bardzo lubiła Sexy, więc miała nadzieję że nie żywi do niej jakiejś urazy.
Aby otrzymać połączenie z drugim końcem galaktyki, Eidith musiała się sporo naczekać. Rozmowa ta również będzie kosztować krocie; ale to już nie jej problem.
Po przedstawieniu się jako reprezentant Magica Icaria i poproszeniu o “Lin Lin”, Eidith została wreszcie przekierowana na rozmowę z zielonoskórą kosmitką. Dziewczyna z wyglądu nie przypominała jednak S3XY.
- Jeżeli to w sprawie badań to mówiłam, że oddzwonię. Zrobiliśmy z Opusem, co się dało. Rezultaty albo będą, albo nie. - oznajmiła zmęczonym głosem.
Wygląd jej się w ogóle nie zgadzał, była jakaś taka mniej radosna niż pamiętała. Bardziej ubrana też.
- Cześc Sexy. Czy raczej Lin Lin, to ja Eidith. Pamiętasz mnie? -
- Masz dwie sekundy i rozłączam. Lepiej, żeby to było ważne.
- Naprawdę cię tak źle traktowałam? To może zainteresujsz się pewną ciekawostka odnośnie Zilvy którą cesarstwo tak dumnie tutaj pochowało? Chciałam też się dowiedzieć, dlaczego odeszłaś bez słowa. - Rozmowa zaczęła się tak jak kostucha się spodziewała. Miała tylko nadzieję że jej nie obrazi bo wtedy będzie musiała ją odwiedzić osobiście.
- Jak przedmiot. Nie miałam incentyw zostać, Zoan pozwolił mi odejść, to wyszłam. - odpowiedziała wprost. - Zilva mnie nie interesuje. - ostrzegła.
- P-p-przedmiot? Sexy… Byłaś jedną z bliskich mi osób tutaj. Ale uważasz że… Eidith przerwałą by wziąć głęboki wdech. - FINE! Dobrze więc pójdźmy z twoją narracją! Przedmioty które do mnie należą są moje. MOJE! Spodziewaj się że przyjdę po swoją własność. I nie istnieje siła w tej jebanej galaktyce która mnie powstrzyma. NIC! Mnie nie powstrzyma. Jak tylko zakończe swoje obowiązki przyjde po ciebie. Ciekawi mnie czy przedmioty mogą czuć strach. Sexy… Lin Lin… Wkrótce się zobaczymy, i módl się by twoi bliscy nie stanęli mi na drodze. -
Nie rozłączyła się jeszcze, chciała usłyszeć jej reakcję, która będzie wprost proporcjonalna do tego jak dalej urazi Eidith. Czuła się po prostu zdradzona w tym momencie, może nie potrafiła okazywać uczuć tak jak chciała przed przetworzeniem, ale to co Toborka do niej teraz powiedziała było po prostu obelgą. - Tytuł Kostuchy nie bierze się znikąd. - Dodała.
Lin Lin patrzyła w ekran z ogromnym zdziwieniem na twarzy, jak gdyby dostała niezapowiedzianą wiadomość od kompletnego psychola. Zaczęła sięgać do klawiszy, lecz nagle zatrzymała się i spojrzała gdzie indziej.
- A, ok, już idę. Wstaw mi też kawę! - odkrzyczała wgłąb pomieszczenia, po czym wstała z miejsca i wyszła z pokoju.

Dziewczyna nie wracała, z rozmowy oderwało Eidith pukanie w drzwi budki komunikacyjnej. Na zewnątrz stała… Alice. Z papierosem w ustach i zmęczeniem na twarzy dziewczyna stała, trzymając w rękach niewielki telewizor.
Wyglądało na to że jej obowiązki same do niej przyszły. Lin Lin można odłożyć na potem, w końcu to tylko zabawka. Eidith wyszła z budki i stanęła przed Alice.
- Tak? - Po kilku sekundach jednak się ocknęła. - Oh Czyżby Tim był gotów na rozmowę? Połącz mnie z nim proszę. -
Dziewczyna bez słowa podniosła dłoń, unosząc telewizor na wysokośc twarzy Eidith. Na wyświetlaczu widać już było Tima.
- Witam, Eidith. - przywitał się Biskup. - Dostałem od Zoana instrukcje, aby skontaktować się z tobą, w sprawię zdrady Sarii. Zacznijmy od tego, czy masz jakieś pytania?
- Co robiłeś podczas oblężenia na December? Z jakimi biskupami się widziałeś? - zapytała Kostucha, wyciągając swój notesik.
- Większość czasu byłem z Zoanem, choć zostałem na mostku, gdy on sam udał się na pole bitwy. - zeznał Tim. - Przedtem zajmowałem się przygotowaniem oddziałów do akcji. Widziałem się też z Sarią. - zębatki w jego głowie zaczęły się obracać. - Coś z nią wydawało mi się nie w porządku, sugerowałem, aby odsiedziała bitwę. Wtedy nie wiedziałem w czym był problem, przed chwilą udało mi się go jednak rozwikłać. Saria widziała się z April na jakiś czas przed bitwą. Prawdopodobnie kilka tygodni.
Eidith uniosła brwi. - A skąd masz taką informację, że się z nią widziała? Sugerujesz działanie jej magii. - Kostucha napisała coś w swoim notesie wyczekując dalszych rewelacji.
- Energia, którą od niej wyczułem — wtedy jej nie znałem. Teraz mam jednak pewność, że był to urok April. - wytłumaczył Tim. - Mamy jednak wyraźne nakazy od Zoana unikać starć z miesiącami, nie jesteśmy na nie gotowi. Jeżeli będziesz w stanie dowiedzieć się, kto przydzielał jej misje przed bitwą, możesz odkryć, kto pociągał za sznurki. - doradził. - Ale pilnuj się. Nie dostałaś tej misji bez powodu, gdybyśmy mieli jednoznaczne dowody sprawa zostałaby rozwiązana przez Zoana. Nie oczekujemy w pełni, że znajdziesz sprawcę. Liczymy, że zdecydujesz, kto nim był.
- A gdzie się w ogóle widziałeś z April? Umówiliście się? - Eidith uniosła brew, skrobiąc notatki w notesie. Nie podobało jej się, że coraz więcej poszlak wskazuje na Klausa. Ale rozkazy Sarii mógł wydawać każdy biskup i nigdy nie zamierzała ich lekceważyć aż do samego końca.
- I niby jak miałbym to zrobić? - spytał Tim. - Jeżeli potrzebne ci są szczegóły na temat mojej misji, pytaj Zoana, albo jeszcze lepiej, tę niewielką kobietę, która często z nim spaceruje. Powinnaś być w stanie ją widzieć. - poinstruował. - Nie są to rzeczy, o których powinienem mówić bez ich zgody.
- Dobrze zatem dziękuje za rozmowę Tim. - Kostucha skinęła głową, po czym wróciła do budki by połączyć się z Mors.
- Hej piękna. Posłuchaj, uprzedź centralę, że będę potrzebowała dostępu do archiwum. Tam powinna być odpowiedź… Nie wiem, czy jestem na nią gotowa, jeżeli moje obawy się sprawdzą. -
- Zrobię to natychmiast. - obiecała Mors.
Kostucha usłyszała za swoimi plecami wystrzał. Gdy się odwróciła, Alice już za nią nie było. Zamiast tego zdziwiona Bonnie kręciła się obok miejsca w którym dziewczyna wcześniej stała.
- Powinniśmy iść. - zasugerowała doktor. - Zaraz zleci się tu całe wojsko w mieście. - Ziemia miała bardzo ścisłe przepisy. Dźwięk wystrzału gwarantował problemy.

***

Mors przygotowała wizytę w archiwach na długo przed przybyciem Eidith i jej obsady. Znalezienie dokumentów z misji Sarii sprzed laty nie było jednak takie proste. Godzinami Eidith z Bonnie przegrzebywali raporty na temat młodej dziewczyny i jej drużyny. Falco nie nadawała się do tego typu pracy, a Vlad zasnął na stole. Dokumentacja była pisana ręcznie przez biskupów którzy zlecali zadania, sam Vlad miał problem z wykonaniem tych wniosków, więc tym bardziej nie miał zamiaru ich czytać.
Tak jak Eidith się spodziewała, znaczna większość misji była zlecona przez Klausa. Do tego wszystkie były przez niego podbite pieczątką. Jako opiekun Sarii, miał on obowiązek przeglądać raporty na jej temat. Oprócz jego zadań znalazł się jeden “spacer” Vlada, na niedługo przed walką z December. O dziwo Saria uzyskała w nim nawet dobry wynik. Najbardziej odstającym z dokumentów był jednak ten wystawiony przez Gerarda. Była to misja zwiadowcza, która zakończyła się wynikiem neutralnym - niczego nie znaleziono, ale badania przebiegły pomyślnie.
Bonnie wskazała palcem na dokument.
- To pismo Doca. - Falco obwąchała papier i szturchnęła Bonnie nosem na potwierdzenie.
- Jasna cholera! - otworzył jedno oko Vlad. - Nie wiem, co mi bardziej imponuje: że tak po prostu go poznałaś czy że tak bez skrupułów sprzedałaś tatauśka. - wyszczerzył się. - Jeśli postanowicie go złapać, weźcie mnie ze sobą. Pooglądam.
Bonnie nie wydawała się wzruszona tym odkryciem.
- Dear oh me… - Uśmiechnęła się Kostucha z tych odkryć. Postukała się palcem po policzku przyglądając się dokumentom. Dlaczego Doc miałby mieszać w szykach Icarii? Aż tak mało ceni swoje życie i pozycje? Nie widziała tutaj konkretnego motywu, lecz ten wpis jest przeważający w tej sprawie.
- Myślicie, żeby go najpierw o to zapytać, czy od razu go zanieść przed Zoana? –
- Z tego co wiem, Doc kręgosłupa nigdy nie miał. - stwierdził Vlad. - Jeżeli postawisz go przed Zoanem, raczej pęknie.
- Jeżeli przyjdziesz do niego z samym dokumentem, nie liczyłabym na zbyt wiele. - ostrzegła Bonnie. - Ciężko wypytać podejrzanego, nie znając jego motywu. - zauważyła.
- Hm? Nie uważałem, ale nie macie już wszystkiego co trzeba na te puzzle? - zdziwił się Vlad. - Zawsze możecie go odjebać i pójść do domu, nie płacą wam za godzinę.
Eidith pokręciła głową,
- Nie nie. Najpierw wszystko wyśpiewa Zoanowi, gdy go tam zatargam. Nie ma co zwlekać, ruszajmy do niego od razu. Bonnie ty nie musisz. - dodała, lecz doskonale wiedziała, że jej to nie ruszy. Dziewczyna była bliżej absolutnego zera niż Eidith. Dokument także zabrała, żeby pokazać Docowi, gdzie wpadł i dlaczego myślał, że to mu się uda.

****

Iść bez Bonnie oznaczało również iść bez Falco. Ostatecznie Eidith zawitała w laboratorium Doca tylko z Vladem pod pachą.
- Jak mnie wstawisz w biustonosz, to będę miał widok z pierwszej osoby. - proponował biskup.
Zastępcę Gerarda para zastała, gdy siedział przed jednym ze swoich monitorów, przeglądając jakieś dane. Z bliska wyglądał prawie, jakby topił się w krześle. Bardziej niespodziewanie, wraz z nim przesiadywała tu znudzona Alice.
Z barku Eidith wysunęła się macka, która pochwyciła głowę Vlada. Zaraz po tym biskup miał swój własny statyw. Eidith zdjęła okulary i schowała je do wewnętrznej kieszeni garsonki. - Doc przerwij co robisz i chodź ze mna do Zoana. Ważna sprawa. Nie stawiaj się. - Jej głos był dość potulny, ale jej spojrzenie było wyprane z wszelkich emocji. Przez tego siwego skurwiela podejrzewała nawet swojego mistrza. Bardzo chciała go zmaglować tam gdzie siedzi ale papieżowi należy sie wiedzieć dlaczego tak postąpił.
- Ehh, jak do Zoana, to nie mam nic do gadania. - zgodził się Doc, z wysiłkiem podnosząc się z miejsca. Gdy się ruszył, Eidith zauważyła, że jego ciało faktycznie było w części płynne. Korupcja udzielała się już nawet jemu. Alice nie interesowała się specjalnie tą sceną, choć kostucha zobaczyła, że pijaczka ukrywa w rękach piersiówkę. Kostucha nie marnowała jednak na nią czasu. Odwróciła się na pięcie i wyprowadziła Doca z kompleksu naukowego.

***

Eidith udało się uzyskać audiencję z Zoanem wyjątkowo bezproblemowo. Papież poinformował swoich gwardzistów, że kostucha ma wolny wstęp do jego biura we wszystkich sprawach związanych z jej zadaniem.
Dziewczyna ponownie znalazła się w obszernej marmurowej sali z papieżem za biurkiem. Ten uśmiechnął się i wstał na ich widok. Kropla czarnej mazi spadła z sufitu na ziemię. Sarkofag musiał dalej wisieć nad nimi.
Zoan obszedł swoje miejsce pracy i powoli zbliżył się do Eidith i Doca. Belly prawie zlewał się z podłogą w swoim płynnym stanie.
- Witaj, moja droga. - ucieszył się papież. - Czy to jest ten winowajca? - zapytał zaciekawiony.
- Z mojego śledztwa tak wynika Ekscelencjo. Przyprowadziłam go tutaj z przyczepioną głową, aby się wyspowiadał ze wszystkiego. Szczegóły mojego śledztwa zostaną do Ekscelencji wysłane. Ale po krótce… - Eidith zaczesała włosy za ucho, po czym kontynuowała.
- Saria była pod wpływem magii April, tego mnie zapewnił Tim, gdy w jakiś okolicznościach miał nieprzyjemność z tym miesiącem. Tim rozmawiał z Sarią przed oblężeniem wiedząc, że coś jest z nią nie tak. Dopiero ostatnio się upewnił, że to musiała być jej magia. Dużo dużo wcześniej, jak wynika z zapisków w archiwach. Lecz jeden wpis odstawał od reszty. Była to misja zwiadowcza od Gerarda. Zakończyła się neutralnie, nic nie znaleziono, ale badania zakończyły się pomyślnie. No i tutaj wchodzi Doc Belly. To on wypisał ten raport i podpisał się pod nim imieniem Gerarda. Mam potwierdzenie, że to jego pismo od jednego z mych agentów. - Eidith przerwała i stanęła obok Belly’iego. - Jeśli chcesz odejść jak człowiek powiesz Ekscelencji, dlaczego to zrobiłeś. -
Doc patrzył pustym wzrokiem na Zoana, czasem zerkając na Eidith. Papież wyciągnął rękę i przyłożył go do policzka mężczyzny. - Prawdę mówiąc prosiłem cię mniej o rozwiązanie za gadki, a bardziej o podjęcie decyzji. Jesteś awatarem śmierci, Eidith. Wybór kto żyje, a kto umiera, należy do ciebie. - Ręka Zoana powoli wsiąkła przez topiące się ciało Doca do wnętrza jego głowy. - Doc często pracuje jako sekretarka Gerarda. Jest jego prawą ręką, choć nigdy mu się to nie podobało. - papież przeciągnął rękę do góry, wyciągając ją przez czubek głowy otępiałego mężczyzny. - Obawiam się, że jako awatar depresji, Doc mógł nie być zbyt rozmowny? - spytał Zoan. Doc, dalej nieprzejęty sytuacją, zerkał to na niego, to na Eidith. Czekał, aż wydarzenie się skończy, jakkolwiek miałoby to nastąpić. Nie miał sił tłumaczyć się, ani też energii, aby kłamać. - Doc, czy mógłbyś być uznany za winnego wydarzeń na arce? - spytał go Zoan.
- ...Tak.
- Czy byłby to uczciwy osąd?
- ...Tak…
- Ależ Ekscelencjo ja dawno podjęłam decyzję co do Doc’a. Liczyłam jedynie na to, że się wyspowiada dlaczego to zrobił. Ale najwidoczniej nie ma to znaczenia. Mam czynić honory tutaj? Nic nie pobrudze. - Eidith wyprostowała rękę w bok a wniej pojawił się czarny kij. Z górnej końcówki wysunęło się powoli ostrze kosy. Mało jest istot które spotkało swój koniec od Eidith właśnie tym narzędziem i w takim stylu. Uznawała to bardziej jako odesłanie na drugą stronę, niż zwykłą egzekucję. Trwała nieruchomo czekając na słowa papieża.
Zoan odwrócił się i oddalił od Eidith o kilka kroków. Spojrzał w górę, kostucha mogła wyobrazić sobie, na czym spoczął jego wzrok. - Zrób, co do ciebie należ. Na ten moment jesteś prawdopodobnie jedyną, która może permementnie usunąć go kodu… Jeżeli ta egzekucja zwabi do ciebie niezapowiedzianego gościa, będę chciał wiedzieć, o czym rozmawialiście.
Doc spojrzał na Eidith. Cicho i od niechcenia odezwał się:
- Dałem ci wymówki zemścić się na gerardzie. Nic więcej nie jestem w stanie zaoferować.
- May you find peace. Goodbye. - Czarne ostrze ze świstem przecięło powietrze na wysokości szyi Belly’iego. Wszelka krew została wyłapana przez czarne sfery połączane z kałużą czerni pod stopami Eidith. Frunąć przez powietrze głowa biskupa została pochwycona przez Eidith. Dała mu jeszcze te kilka sekund, zanim kompletnie się rozpłynie i uśmiechnęła się do niego.
- Możesz wyjść. Dam znać, gdy będziesz potrzebna. - Zoan machnął ręką. Zadanie Eidith było ukończone.
Kostucha kłaniając się wycofała się do drzwi i dopiero przed nimi odwróciła się i opuściła pomieszczenie. Mijając gwardzistów podeszła do ławki na której zostawiła głowę Vlada.
- Już po wszystkim… - Odezwała się, a głowa Doc’a rozpłynęła się w powietrzu. Usiadła obok i położyła sobie biskupa na kolanach. - Udało mi się. NIe żeby były jakieś wątpliwości, ale trzęsłam się że to mógł być mój mistrz. - Odpaliła sobie papierosa i popatrzyła w dal.
- Mogłabym nie być zdolna do zabicia go. Upiorne. -
- To bardzo źle, Eidith. - Vlad zamachnął się, a jego głowa stoczyła się z kolan kostuchy. Nim upadł na ziemię, jego ciało odrosło od szyi w dół. Co ciekawe, pojawił się od razu odziany w swój płaszcz, który najwidoczniej składał się z jego własnego cienia.
- Jesteś teraz awatarem śmierci, Eidith. Jeżeli nie będziesz w stanie kogoś zabić, może stracić swoją moc, a nawet i gorzej. Nie ma nic groźniejszego dla ludzkości, niż mesjasz, który nie będzie jej służył. - ostrzegł.
Eidith mrugnęła, a Vlad zniknął. Wokół niej znajdowała się bezkresna czerń. Nie była to jednak ciemność. Siebie widziała idealnie, tak samo, jak ławkę, na której siedziała. Była jednak gdzie indziej. Przypominało jej to miejsce, w którym walczyła z December.
Obok niej siedział kapelusznik. Davy Johnesa nie spotkała od czasu raidu, czyżby to on był niezapowiedzianym gościem, o którym wspominał Zoan? Mężczyzna wydawał się częściowo przeźroczysty, a gdy się odezwał, brzmiał, jak gdyby był bardzo daleko:
- Widzę, że dorastasz do swojej roli. To dobrze. Dla mnie to niewygodne, ale dla nas to dobrze. - ocenił. - Dokonałaś jednego z lepszych wyborów. Doc faktycznie wysłał Sarię na misję. Nie wiedział co prawda, kogo ona tam znajdzie. Miał za zadanie zbadać konsekwencje przejęcia December. Ja mu powiedziałem, gdzie może znaleźć odpowiedź. - wyjaśnił, powoli wstając z ławki. - Alice ma dar. Dobrze wyczuwa nadchodzące zagrożenie. Przez to pragnienie przetrwania wyczuła, że coś jest nie tak i namówiła Sarię, aby ta udała się na misję samotnie. “Musimy ćwiczyć na raid”, tłumaczyła. - Davy kontynuował z rękoma w kieszeni. - Gdy dowiedziała się, co zaszło, zaczęła namawiać Doca, aby manipulował tobą, tak jak to robił. Chcieli chronić własną skórę. Gerard przeskrobał sobie u wielu osób, to liczyli, że przyjmiesz ich ofiarę. - kapelusznik zamilkł na chwilę, jednak ponownie się odezwał. - Nie byli to jedyni winni oczywiście. Tim wyczuł, że coś jest nie tak z Sarią, jednak namówił ją do udziału w bitwie z braku empatii, choć wyczuwał, czym to grozi. W trakcie bitwy Saria prosiła Klausa o pomoc, to on powiedział jej, co ma zrobić. “Chroń się”, “Jak czujesz zagrożenie, to je atakuj, to nie czas na wycofanie się.”, “Nieważne co zrobisz, masz moje błogosławienie”... Cóż, Saria była pod wpływem magii April, a December miała w sobie fragment jej duszy. Atakując Zilvę, Saria chroniła siebie, a przynajmniej takie miała wrażenie. Gerard oczywiście mógł Zilvę uratować, ma z nią specjalne połączenie. Nie chciał jednak, aby jego nieudany eksperyment nadmiernie się wykazał w boju. Stworzenie klona April było największą herezją, jakiej w życiu dokonał. - wyjaśnił. - Nie ma czegoś takiego jak niewinny człowiek. Zoan zdał sobie z tego sprawę, więc poprosił cię o wybór osoby odpowiedzialnej. Wiedział, że niezależnie jakiej dokonasz decyzji, nie będzie ona błędna.
- Pamiętam dokładnie jak Zoan mnie zbeształ, gdy powiedziałam, że jeżeli trzeba, zabije wszystkich. “Masz zabić odpowiedniego”. Wszyscy byli odpowiedni. To nawet trochę śmieszne. - Pomimo tych słów nie było jej do śmiechu. - Nie wydaje mi się, że to jedyne co chciałeś mi powiedzieć. -
- Wybieranie odpowiednich osób to twój unikalny przywilej. Ze śmiercią jednego, od grzechu wyzwalasz wszystkich. W innym wypadku musiałabyś zabić każdego… człowieka. - Kapelusznik wyjaśnił konsekwencje braku niewinnych. - Ale tak, masz rację. Przyszedłem do ciebie, ponieważ z rozwojem swoich umiejętności nabywasz nowy talent. Stajesz się jedną z niewielu osób, które mogłyby zabić nawet April. - Davy odwrócił się wreszcie do Eidith, uśmiechając się serdecznie. - Chciałbym prosić, abyś tego nie robiła. - teatralnie zdjął swoją czapkę i wykonał głęboki ukłon, aby podkreślić swoją prośbę. - Jak mówiłem, nie ma osób niewinnych. Instynktownie możemy jej nienawidzić, ale traktowanie April jako osobę odpowiedzialną za obecny stan rzeczy, to jak obwinianie pistoletu za pociągnięcie spustu. - przedstawił swoją pozycję. - Nie wspieram jej obecnych działań, ale… mam przeczucie, że grozi nam coś gorszego. Ktoś lub coś knuje plany za naszymi plecami, a obecność April to jedyne, co trzyma ich w ryzach.
Kostucha przechyliła głowę w bok i skrzyżowała ręce pod piersiami.
- Wiesz będzie potrzeba mi trochę więcej niż twoich “przeczuć”. Skąd w ogóle taki pomysł?
I uważasz też że lepiej zostawić April samą sobie? This is ridiculous. - Pokręciła głową. Nie do końca do niej przemawiała pozycja kapelusznika, ale liczyła że nieco naświetli swoje obawy.
- …Jeżeli zrobi coś niebezpiecznego, jak najbardziej możesz ją powstrzymać. Nie powinnaś jednak jej zabijać. - sprostował, zakładając z powrotem kapelusz. - Ja doszedłem do tego wniosku, badając zaginioną historię ludzkości. Nasza przeszłość jest przed nami skryta, a co gorsza, obawiam się, że teraźniejszość również może być fałszywa. - ostrzegł. - Jest jeszcze jedna osoba, która podziela moje poglądy z innych powodów. Poznasz ją niedługo. - obiecał. - Chcę, tylko abyś była świadoma, że śmierć jest losem ostatecznym. Zwłaszcza z twojej ręki. Nie powinniśmy jej stosować pochopnie.
- Niczego nie obiecuję jestem lojalna Icarii. Jeżeli Zoan powie bym zgładziła April zrobię to. Ale na pewno przekaże mu twoje obawy, może zmieni zdanie. - Eidith zaczesała włosy za ucho. - Wytłumacz mi jeszcze… Jestem gotowa na każdy horror jaki ta galaktyka jest w stanie utkać. Jednak ci twoi “Ktosie” boją się bardziej miłości niż śmierci? Na pewno o mnie słyszeli. Brzmi to jak durnowaty plot twist. “Moc przyjaźni potężniejsze niż wszystko inne” Bleh. - To ostatnie wypowiedziała z odrazą w głosie.
- ...Większość nie potrafi zabić tego, kogo kocha… - odparł tylko Davy.

Nim wszyscy się obejrzeli, minął miesiąc od ostatnich wydarzeń. Okres ten był wyjątkowo owocny dla Silvera. Chociażby dlatego, że jego przyjaciel Drake powrócił do drużyny. Podjęty przez kronikarza wybór nie obył się bez konsekwencji. Wzrok młodego mężczyzny znacznie się pogorszył, za to zaczął on wykrywać w sobie nadprzyrodzone zdolności. Najbardziej nietypową z nich był fakt, że znał zawartość każdej książki, której zdołał zaledwie dotknąć. Jego kod może nie był w rękach ludzkiej podświadomości, najwidoczniej jednak też uległ pewnym zmianom.

Gdy załoga wróciła na Eden, dołączył do nich Isshin. Jego rozmowa z Holmesem dalej rozwinęła teorie mężczyzn na temat nadmagii. Niektóre z technik szermierza wydawały się faktycznie niewykonalne, żeby nie powiedzieć magiczne. Dzięki swoim doświadczeniom Drake mógł wydedukować, że są one właśnie efektem nadmagii.

Adam uraczył Silvera nowinami o konkluzji walki na jednej z baz gwiezdnych jego rodziny. Corvus niestety uciekł. Bastion próbował go przechwycić, nie wiedział jednak, że jedna z rąk zdradzieckiego admirała była stworzona z czystej energii. Gdy tylko ją złapał, o mało nie stracił własnej dłoni. Na pocieszenie, nikomu z rodziny nie stała się krzywda. Po walce okazało się, że rodzina Silvera dostała ostrzeżenie od Vyone i została przymusowo, jak i dyskretnie ewakuowana na pobliską planetę.

Równie mieszane nowiny przyszły ze strony rebeliantów. Najemnicy starali się uzyskać wsparcie od May na księżycu Pars. Czarownica władała magią “zmiany”. Stworzenia, z których zrobiła swoich obrońców, przyczyniły się do śmierci wielu najemników biorących udział w misji. Wysłany na ich ratunek agent o imieniu Eddie zdołał skontaktować się z miesiącem, usłyszał jednak odmowę. May nie interesowały istniejące zagrożenia ani konflikty. Zdołała ona tylko obiecać, że nie będzie mieszać się w żadne nadchodzące wydarzenia. Interesowało ją tylko dbanie o bezpieczeństwo June, której magia, “perfekcja”, bardzo szybko doprowadziła do szaleństwa dziewczyny.

Na pocieszenie, w trakcie misji Eddiemu udało się zjednać z sekretną agentką, królową piratów Zilvą. Kobieta ukrywała się pośród najemników pod pseudonimem Avlii. Dziewczyna upozorowała swoją śmierć z pomocą Tsara, aby zniknąć radaru Vyone, Magów, oraz Icarii. Pozwoliło jej to zjednać swoje siły, wyplenić nielojalne jednostki, oraz wykopać najsilniejszy z jej skarbów: miecz Augustowski. W jego wnętrzu zamknięty był mag wojny August, który w wyniku swojego szaleństwa kiedyś stwierdził, że zostanie bronią to genialny pomysł.

Większość czasu w swojej przerwie od przygód Silver spędził z rodziną. Ojciec i matka aż nadto byli zadowoleni z jego wizyty, choć młodsze rodzeństwo nieco bardziej fascynował okręt gwiezdny i jego egzotyczna załoga. Od swojego ojca Silver dowiedział się, czemu popełnił błąd względem bezpieczeństwa nadmagii: to nie jego kod czy Azazel bronili go przed korupcją. Pradawny rytuał z kamieniami energii, który praktykowali Armstrongowie, tworzył w kodzie barierę ochronną. Dzięki niej jego ojciec nie odniósł żadnej krzywdy przy swojej próbie uzyskania odporności na magię. Tak samo, jak Silver, ojciec nie podjął żadnej decyzji wewnątrz kodu. Jednocześnie nie podzielił się techniką z resztą rodziny: stwierdził, że jest zbyt tajemnicza i niebezpieczna.

Eidith podczas przerwy otrzymała kilka prostych zleceń, jednak większość czasu spędziła, zajmując się swoimi podopiecznymi. Szybko zauważyła, że nowymi rozkazami Zoan stara się ją trzymać z dala od Klausa. Jej mistrz został rozpoznany jako jej słabość, a organizacja nie mogła sobie na to pozwolić. Ciężko było nie zauważyć, że coś wrze w kościele. Ponieważ Doc był bardziej zastępcą biskupa, niż faktycznie świadczył tę rolę samemu, Zoan postanowił nie ogłaszać jego następcy. Obiecywał jednak, że ma już kandydatkę i ta niedługo będzie gotowa, choć zdecydowanie nie wypowiadał się o Eidith.

Co mogło zdziwić kostuchę, na jaw wyszły też badania, które Icaria przeprowadziła z pomocą zewnętrznej grupy. Byli nimi mężczyzna o imieniu Opus i niestety, Sexy, czy też Lin Lin. Z uwagi na tę współpracę, Eidith nie dostała prawa nawet zbliżyć się do zielonoskórej kobiety.
Dwójka naukowców analizowała bardzo starą teorię Icarii, wedle której magia jest błędem w kodzie, który ten sam próbował zaleczyć. Udowodnienie tej teorii było niezwykle trudne, dwójka jednak dokonała czegoś przełomowego: zaobserwowali narodziny artefaktu. Na ich życzenie November stworzyła zupełnie nowe zaklęcie, które wykorzystywała tylko w ściśle określonych warunkach. Wcześniej stworzony przez grupę przedmiot, którego opis pasował do efektów magii, nabył nadprzyrodzone zdolności w wyniku testowania zaklęcia. Łatając brak logicznej spójności między wydarzeniami we wszechświecie, uniwersalny kod tworzył nowe elementy, które miały łatać logiczną dziurę. Oznaczało to również, że przedmioty te były zbyt wyodrębnione od elementów naturalnych we wszechświecie, aby efektywnie nimi manipulować poza ich istniejącym już przeznaczeniem. W uproszczonym przykładzie, ponieważ człowiek nie powinien być w stanie wywołać masywnej eksplozji, kod spontanicznie doprowadzał do pojawienia się broni, która sama mogła wywołać takie efekty.

Gdy wieści te doszły uszu Silvera i jego załogi, najbardziej poruszona tym odkryciem była Meredith. Kobieta od dłuższego czasu zajmowała się analizą komórek Tsara, a uzyskiwane przez nią wyniki nie miały najmniejszego sensu… Jeżeli jest on faktycznie Serafinem. Jak poinformował ją Silver, demony rzekomo zrodziły się z kodu w ramach samoobrony, w celu usunięcia z niego April. Nową teorią Meredith była idea, że Tsar w rzeczywistości nigdy się nie urodził, a zamiast tego powstał spontanicznie, jako logiczna odwrotność April, mająca w jakiś sposób uzasadnić jej istnienie w kodzie jako coś więcej niż pomyłkę. Jeżeli to okaże się prawdą, ciężko będzie określić, ile wspomnień Tsara to faktycznie rzeczy, których dokonał, a ile z nich to sztuczne idee powstałe w ramach jego natychmiastowej kreacji.

Czas jednak mijał. Zarówno Silver, jak i Eidith, otrzymali w końcu zaproszenie na naradę w sprawie walki z April. Organizatorem posiedzenia, tak jak wcześniej ustalono, był Vyone. Po drodze Silver postanowił dopiąć jeszcze sprawy z Auger Industries. Jak się dowiedział w ulubionym biurze Maximiliana, jego pomagierka i ochraniacz faktycznie nie miała imienia. Kobieta nie posiadała własnej woli, była ślepo oddana Maxowi i liczyła, że Silver będzie jej nowym panem. Wobec tego wolała, żeby ten wołał na nią, jak mu pasuje, albo nawet wcale. W końcu ona też nie musi się odzywać. Cokolwiek Max jej zrobił, musiało mocno odbić się na jej psychice.
Podczas wizyty u dziewczyny, recollector otrzymał kilka artefaktów przechowywanych przez Auger industries. Należała do nich soczewka, która ignorowała pierwszą przeszkodę przed sobą, a do tego można było przełożyć przez nią przedmioty. Znalazły się też trzy odłamy stone of want, para luster przez które można komunikować się na dowolną odległość, oraz bransoletka, która zmieniała w kamień tego, kto ją założył. Petryfikacja była jednak powolna i bolesna, więc większość osób prędko zrywała ją z siebie.

Bardziej istotnym od reklamówki zabawek był list, który pozostawił po sobie Maximilian. Wyjaśnił w nim, co do tej pory robił i co miał na myśli przez rekolekcję. Jak się okazuję, dłuższą część swojego życia spędził w podróży do innej galaktyki. Jedyne co z niej zachował to dłoń Azazela, którą teraz miał Silver. Nie pozostało mu nic innego: nie pamiętał nawet jednej rzeczy. Ten brak kontroli nad sporym fragmentem jego życia był czynnikiem zapalnym, po którym zaczął tracić zmysły. Jeżeli miał jakiekolwiek życzenie pośmiertne, było nim aby Silver sam opuścił kiedyś rodzimą galaktykę i zwiedził inne zakątki uniwersum. Jednocześnie, przyznał się w liście, że nie miał zielonego pojęcia co knuł Vyone. Wmawiał sobie jednak, że jest jedną nogą przed nim, aby kompletnie nie zwariować. Jednym z momentów który najbardziej go zezłościł w ostatnim czasie, było, gdy wyczuł w Silverze masę mocy magicznej, której ten nie powinien posiadać. Recollector rozpoznał to jako dzień, w którym pierwszy raz użył swojego kręgu, aby zamrozić Drake’a. Faktycznie, gdy po tym wydarzeniu spotkał się z Maxem po odbiór klatki, ten był poirytowany. Była to chwila, gdy Max postanowił, że zmusi Silvera do bycia mu wdzięcznym. Nawet kosztem własnego życia. Kończąc swój list, stawiał przed Silverem wyzwanie, aby faktycznie dalej nim wzgardził, nie czując, że zachowuje się niesprawiedliwie względem swojego mistrza.
Do notatki było jednak załączone post scriptum. W nim Max wyjawił szczegóły swojej współpracy z Lazarusem. Admirał był świadom jakie zagrożenie stanowi April. Wobec tego wszedł z Maxem w układ: będzie chronił Auger Industries po stronie prawnej, jeżeli Maximilian spróbuje skompletować demona. W ten sposób zaczęła się intryga Maxa z Silverem, który posiadał już jedno ramię, więc był idealnym kandydatem.
Niestety, sam Lazarus jest najbliższym Cesarzowej człowiekiem w Cesarstwie. Nie może nawet pierdnąć bez rzeszy kronikarzy zapisującej o tym nowy epik. W efekcie dwójka nigdy nie spotkała się osobiście, na dobrą sprawę zgodzili się tylko dążyć do wspólnego celu oraz nie wchodzić sobie w drogę.

Mając równie wiele odpowiedzi co i nowych zagwozdek, Silver wyruszył na spotkanie z Vyone. Narada miała odbyć się w systemie gwiezdnym Hydron. Nie była to kompletnie pusta część Cesarstwa, choć funkcjonowało tu niewiele siedlisk planetarnych, a ruch w przestrzeni kosmicznej był minimalny.
Przez długie godziny zbierały się tu okręty ważnych osobistości: pojawił się Siew Adama, jedna z ark Icarii, okręt główny Black Sheeps, a nawet nowy okręt flagowy Zilvy… z każdym nowym gościem wzrastało przeczucie, że może to być pułapka. Napięcie wzrosło, gdy na radarach zgromadzonych pojawił się nowy sygnał. Nie był to jednak okręt wlatujący w przestrzeń, a wychodzący z ukrycia. Niespodziewanie, przypominający łódź podwodną okręt Nautilus wyłonił się z wnętrza gorejącej gwiazdy w centrum układu. Natychmiast stało się oczywistym, czemu tak ciężko było dostać się do Vyone samodzielnie.
Mając jego zaproszenie na ekranie, wszyscy goście byli gotowi na zebranie, które może przeważyć o losach Cesarstwa.

-Wygląda na to, że czeka nas długa, poważna rozmowa. - Odparł mentalnie demonowi. Jego gość najwidoczniej nie wierzył w pełną jedność, zamiast tego szukając okazji do przejęcia kontroli. Ciekawe czy Azazel widział to samo, co on.
-Moja głowa… Co się stało? - Zapytał, gdy zdał sobie sprawę, że nie siedzi na krześle, a zbiera się z podłogi.

- Wpadłeś w jakiś szał, musieliśmy cię obezwładnić. - wyjaśnił Sheep. Dziewczyny zauważyły, że znowu jest niskim staruszkiem. - Może jednak nie powinieneś używać tego typu magii.
- A więc potrafisz dać komuś dobrą sugestię. - gryzł się z nim Gerard.
- Wszystko w porządku, Silver? - spytał Adam.
-Tak, tak, wszystko w porządku, tylko jestem nieco skołowany. Widziałem własną śmierć, może dlatego moje ciało wpadło w furię. - Odparł Armstrong, gdy już wstał. Oznaczało to, a przynajmniej tak przypuszczał, że z kolejnym rytuałem nie będzie miał raczej nowych wizji, chyba że nie pojawiały się one w żadnym konkretnym porządku. Spojrzał na Zoanne. - Kto był z nami w Piramidzie? I kto o mało cię nie zabił?
- Wersja ciebie. Pomagali nam Sheep i Zilva, acz zostali w tyle przed konfrontacją. Co widziałeś? - spytała Vyone.
-Widziałem jak March próbował nas zatrzymać. I jak Lazarus uśmiechał się w stylu "Wszystko zgodnie z planem", gdy zabiłem April. Podejrzewam, że jest w posiadaniu fragmentu Azazela, o którym nam nie powiedział. - Zrobił pauzę, właśnie najbardziej zaufany człowiek Cesarzowej, okazał się zdrajcą ludzkości. Choć Silver wciąż nie ufał w pełni temu co widział, czuł że to była prawda. - Wygląda na to, że miała większy wpływ na ludzkość, niż przypuszczaliśmy. Po jej śmierci nie tylko wszystkim odbiło, ale nawet przestało działać zaklęcie "Wszechmowy" jak to określam, które sprawia że wszyscy mówimy jednym językiem. Wychwyciłem coś o okrętach znikąd, ale niewiele dało się zrozumieć z tego poliglotycznego bełkotu. Ty zniknęłaś, a chwilę potem, ktoś mnie zabił. A przynajmniej tak mi się zdaje, bo w tym momencie wizja się urwała, więc raczej nie zdołam odkryć, co wydarzyło się później.
Ta mała szarpanina wzburzyła trochę fryzurę Eidith. Przez całą wypowiedź Silvera poprawiałą ją przglądając się w lusterku.
- No to teraz jestem pewna, że musimy dopaść Lazarusa w najszybszy możliwy sposób. Panicz Armstrong niech zaniecha więcej tej sztuczki, wyglądał jak zwierzę które trzeba uśpić. - Przyznała kostucha, po czym zwróciła się do Adama. - Nadal ma Pan animozje co do dopadnięcia tego “człowieka”?
-Nie robiłem tego po raz pierwszy. Widać użyłem zbyt silnego źródła mocy. Szacowałem zużycie energii jako stałe, mój błąd, im więcej jej dostarczałem, tym silniejsza była reakcja. - Objaśnił na spokojnie Silver. Rytuał i tak był zbyt skomplikowany, by używać go na zawołanie, na przykład w trakcie walki. Wymagał przygotowania, jedynie zasadzka dawała niezbędny czas. - Nadal nie można ot tak dopaść Lazarusa, choć może z poparciem admiralskim zdołałbym uzyskać do niego dojście. Jak wszyscy tu obecni wiedzą, Maximilian Gold, prezes oraz właściciel Auger Industries zmarł około miesiąca temu. Co ważne, owa megakorporacja jest obecnie wyłącznym dostawcą uzbrojenia dla wojska cesarskiego, o czym też wszyscy tu zebrani wiedzą. Czego jednak część z was może nie wiedzieć, nowym prezesem spółki jestem ja. - Nie były to przechwałki, choć tak mogły zabrzmieć, a podstawy do fortelu. Młody Armstrong zastanawiał się, czy ktoś już zrozumiał co planuje. - Nie mówię o tym jednak, by się popisywać. Kontrakt na produkcję uzbrojenia był podpisany przez Maximiliana. W związku z jego zejściem i tym samym brakiem jednej ze stron, nowy prezes spółki, w imię jej dobra oczywiście, zobowiązany jest do renegocjacji warunków i podpisania nowej umowy. Z admiralskim poparciem, powinno udać się zobligować Lazarusa, by takowe negocjacje odbył ze mną osobiście.
Adam odpowiedział najpierw Eidith. - Jestem odpowiedzialny za dobro zbyt wielu osób, aby ryzykować pomyłką takiej skali. Co najwyżej mógłbym się ociągać z odsieczą. Nic więcej. - zadeklarował stanowczo.
- Moi chłopcy mogliby narobić nieco zamieszek w galaktyce. Przytrzymać Bastiona w miejscu. - zadeklarowała Zilva, wracając na swoje miejsce. Eddie jej przytaknął. - Ze mną, infiltracja mogłaby pojawić się w Choulula natychmiastowo. Wdarcie się do Lazarusa wcale nie jest niemożliwe. W najgorszym wypadku moglibyśmy powstrzymać go przed zorganizowaniem całej tej transmisji.
- Nie jestem tego pewien. - stwierdził Sheep. - Ale też nie chciałbym czekać na ostatni możliwy moment.
- Jeżeli ponaglimy Lazarusa do dyskusji z tobą, może to być podejrzane. - stwierdziła Vyone.
- To niebyłby problem namówić Bastiona, aby ci w tym pomógł. Z presją od trzech admirałów albo zorganizuje spotkanie… albo powie nam wprost, że nie ma zamairu go robić w tej chwili. - stwierdził Adam. - To może być ryzykowne ale pozwoliłoby nam na bezkrwistą konfrontacje.
Gerard podrapał się po twarzy. - Albo konfrontację, albo pułapkę. Spotkanie z Lazarusem? On chyba nie wychodzi z Choulula?
- Zgadza się. - potwierdziła Vyone. - Nie wiem, czy spotkałby się z Silverem ale może chociaż zagwarantował mu dostęp do piramidy.
- Skoro mogę nas tam przenieść, otwarcie drzwi to już nie jest duży problem. - zauważył Eddie.
-Ty odpadasz, mamy oficjalnie zbyt napiętą relację. To by zaśmierdziało na pół galaktyki. - Młody Armstrong skwitował potencjalne wsparcie Vyone. Adam się nadawał, był przyjacielem rodziny, jego poparcie wypadałoby tu naturalnie. - Może Millię dałoby się przekonać, w zamian za, dajmy na to, prowizję. Bastion to prosty chłop, powinien przystać bez problemów. Razem z obecnym tu Adamem będzie to troje. - Po chwili przypomniał sobie o jeszcze jednej możliwości. Spojrzał na Zoanne i uśmiechnął się paskudnie. - Jest też drugie rozwiązanie, bardziej radykalne. Davy Jones wrócił, a twoi ludzie zagwarantowali mi w twoim imieniu stopień admirała jeśli się znajdzie.
- I tu nasze napięte relacje nie mają znaczenia? - zdziwiała się Vyone. - Masz jednak rację. Jeżeli sfabrykujemy wiarygodny raport, łatwo będzie cię przepchać do roli admirała. Bastion i Millia szybko wskoczą na tą możliwość. Niebyłbyś wtedy ostatnim niezależnym producentem uzbrojenia dla wojska, tylko częścią armii. - zgodziła się.
Adam zamyślił się. - Jedyny sprzeciw to twój brak stażu w wojsku. Rekolektorstwo może nie wystarczyć ale jest to argument do rozmowy. Tym bardziej trzeba będzie rozporządzić naradę, na której Lazarus będzie musiał się stawić.
- Pytaniem jest jak wtedy wykorzystać kontakt z Lazarusem. W sali byłbyś ty, admirałowie, oraz straż Choulula. - wyjaśniła Vyone.
Gerard spojrzał zdziwiony na Silvera. - Skąd wziąłeś ten cały jego powrót? - spytał. - Czego wy chcecie od starego Jonesa?
Armstrong pokiwał głową na wypowiedzi zebranych.
-Właśnie dlatego, jest to bardziej radykalne. Dałoby mi lepszą pozycję do działania, ale zapewne również wzmogło ostrożność Lazarusa. Fakt, że miałabyś dotrzymać umowy z podopiecznym swojego przeciwnika, na pewno wydałby mu się podejrzany. - Zaczął wywód, gdy jasnym stało się, że już nikt się nie wypowie. - Wejście do Choulula pozwoliłoby mi związać kilka luźnych końców, jak choćby kim naprawdę jest Cesarzowa i czy może być częścią spisku Lazarusa. Nie wspominając już o tym, skąd się tam u diabła wziął jeden z fragmentów Azazela. Nie wiem, czy demony nie maczają po cichu palców w całej tej sprawie. Moja wizja uświadomiła mi, jak mało wiemy. - Westchnął ciężko, nienawidził nie wiedzieć. - Pal licho April, oczywiście musimy ją zatrzymać, ale to już nie jest tylko hipoteza. Tam faktycznie czai się coś gorszego, groźniejszego i nawet nie wiemy co. Ale ktoś może wiedzieć, dlatego Lazarusa trzeba wydobyć z Piramidy żywego i przesłuchać, bardzo, bardzo starannie. Jeśli będę miał z nim chwilę w cztery oczy, mogę ekstrahować go bez trudu.
Dał swoim rozmówcom chwilę na przetrawienie wszystkiego i zwrócił się do Gerarda.
-Jones swego czasu zniknął. Najpierw myślałem że tylko szukał April, bo jak już wspominałem to on pomógł Twardowskiemu sprowadzić ją z powrotem. Sęk w tym, że dopiero później dotarło do mnie, iż nie było go znacznie dłużej. Nie wiem kiedy dokładnie pojawiła się jako Louise Cypher, ale jeszcze jakieś dwa miesiące temu, kiedy pierwszy raz zetknąłem się z tym, co w Icarii określacie jako Podświadomość, Davy’ego wciąż nie było, a ona rozpaczliwie chciała go odszukać. Miesiąc temu, do zetknięcia doszło ponownie, tym razem był już obecny, choć czaił się w cieniu. Skoro gdy dopiął swego i sprowadził April wciąż nie wrócił tam, gdzie należało go normalnie szukać, gdzie był? Co przez ten czas robił? Czy ma to związek z ukrytym zagrożeniem? Rodzi się coraz więcej pytań i mam przeczucie, że wszystko to łączy się z naszym celem. - Wywód mógł być nieco przydługi, ale Silver chciał możliwie wyczerpać temat za jednym podejściem.
- Davy to postać która istnieje w kodzie. Przestrzeń ma dla niego względne znaczenie. Nie zdziwiłbym się, gdyby potrafił się z nami skontaktować nawet z innej galaktyki. To jeden z powodów dlaczego Ikaria się nim zbytnio nie przejmuje. Zbyt ciężko go pilnować. - ujawnił rąbka tajemnicy Gerard.
Adam przejął się nieco. - Na pewno nie wyciągniesz Lazarusa z sali przy kandydaturze admiralskiej. Bastion by ci nie darował, a my nie moglibyśmy udawać szoku w nieskończoność. W końcu miałbyś na sobie całą stację, a nawet Cesarstwo. Strach pomyśleć co się stanie, jeśli się pomylisz.
- My możemy czekać na sygnał. - zaproponowała Zliva. - Jeżeli zacznie się bijatyka, wpadniemy z odsieczą aby pomóc Silvera stamtąd wyciągnąć.
- Warto zaznaczyć, że Cesarzowej pewnie nie będzie. Nie pojawiła się, gdy wybieraliśmy Viktora. Może gdybyś faktycznie został Admirałem wręczyłaby ci stopień. Na to mamy jednak za mało czasu.
Wyglądało na to, że zaszło kilka nieporozumień. Również z jego winy, trzeba było więc je rozjaśnić.
-Dobrze, zacznijmy od kwestii Jonesa. Jak sam pan powiedział, jest manifestacją kodu, ludzkej Świadomości, dla tych, którzy nie mieli okazji zgłębić tematu. Świadomość i Podświadomość, nierozerwalnie współistnieją, a jednak był okres, gdy Podświadomość nie mogła go wyczuć, jakby nie istniał. To nie kwestia tego, że nie widziałem jego formy, w mojej pierwszej styczności z Podświadomością nawet nie wiedziałem, kim jest. Był nieobecny nie tylko fizycznie, ale również kodowo. - Młody Armstrong naprawdę nie lubił niedopowiedzeń.
-A w sprawie kandydatury... Myślałem że Victor stworzył precedens, dzięki któremu da się całą tę kwestię obejść na szybko, ponownie nie doceniłem potęgi biurokracji. - To oczywiste przeoczenie sprawiło, że Silver wydawał się zawstydzony. Szybko jednak się zreflektował. - Niemniej, mogę z niego wyciągnąć przyznanie się do winy, przy wszystkich admirałach. W ramach demonstracji… czy znajdę ochotnika, bądź ochotniczkę? Teorię dobrze podeprzeć praktyką. - Mógł oczywiście zrobić to i bez ochotnika, ale nie chciał wywoływać awantury.
- Znowu chcesz używać magii? - spytała Zilva.
- To na pewno bezpieczne? - dopytał Eddie. - Możesz nam po prostu powiedzieć, jak twoje zaklęcie działa. - zaproponował.
Silver uśmiechnął się krzywo, widać to negatywne wrażenie ciężko będzie zmyć. Musiał zapamiętać, by w przyszłości nie czerpać ze zbyt silnego źródła.
-To magiczny rozkaz, prosty czar. Co ma większe znaczenie, to jeśli nie czyni on celowi krzywdy, zaklęciu nie można się oprzeć. - Spojrzał na Zilvę. - Dla przykładu, mógłbym Ci kazać, żebyś oddała mi Augusta i zrobiłabyś to, bez słowa sprzeciwu. Oczywiście, po wykonaniu rozkazu cel wraca do pełni władzy nad sobą, ale co się stało, to się nie odstanie.
Vyone zamyśliła się. - To ma prawo zadziałać. Nie wiem, jak zareagują Bastion i Millie. Nasz wielki chłop raczej zawoła o atak, gdy zobaczy magię. Z tak subtelnym zaklęciem będziesz jednak miał czas na jedno albo dwa pytania. - zgodziła się.
- Tego typu meeting miałby miejsce w ogromnej sali pełnej strażników. Siedzielibyśmy przy półokrągłym stole, a ty stał przed nami na mównicy. - wyjaśnił Adam. - Mógłbyś zaadresować Lazarusa wprost.
-Zatem mamy plan, a właściwie dwa. - Młody Armstrong przysunął sobie w końcu krzesło i usiadł z powrotem przy stole. Złożył dłonie w piramidkę i omiótł siedzących spojrzeniem. Skoro zebrani skupiali na nim większość uwagi, jego mowa ciała musiała wyrażać wiarę w to, co przekazywał słowami. - Teraz priorytety. Osobiście uważam, że powinniśmy zacząć od Marcha i Victora. Lazarus może grać na zwłokę, wymówek z pewnością mu nie zabraknie. A nawet jeśli zdążymy go uprzątnąć na czas, April i tak zaatakuje Piramidę i istnieje ryzyko, że odniesie sukces, skoro nie możemy jej zabić. - Zrobił krótką pauzę. - Kiedy powstrzymamy April, plan Lazarusa opóźni się. Będziemy mieć dość czasu, by wszystko przygotować do konfrontacji, w sposób możliwie niewzbudzający podejrzeń.
- Tak byłoby najlepiej. - zgodził się Sheep. - Czekanie na ostatni moment w niczym nam nie pomaga… tylko pytanie, jak ich znaleźć? - zapytał Sheep.
- Dlatego właśnie mówię wam tylko o przemowie. - odparła Vyone. - March i Viktor muszą się ukrywać, bo w przeciwnym razie ryzykują cały swój plan. Pojawią się w piramidzie tylko dlatego, że muszą.
- Czy twoja magia może ich znaleźć? - Gerard spytał Septembera.
- Zabijesz mnie, jeśli nie? - zadrwił z niego Iruta. Pierwszy raz uśmiech zszedł z twarzy biskupa. - Niestety nie mam pojedynczego zaklęcia “znajdź osobę”, które działałoby na całą galaktykę. Mam jednak metody. Zabierze to dużo czasu.
- I będzie wymagać dużo naszego zaufania. - dodał Gerard.
- Wezmę to za “tak”. - spochmurniał Iruta.
Zilva zamknęła oczy, zastanawiając się nad czymś. - Zapominacie cały czas o Januarym. Nawet jeżeli nie wspiera ich ideologii, mógłby zgodzić się im pomóc z nudów. Wtedy mogą się ukryć nawet w innej galaktyce.
- Co powstrzymuje Januarego przed przeniesieniem April prosto do sali tronowej? - spytał Adam. Odpowiedział mu September:
- Najpewniej nigdy tam nie był. To jedyny warunek jego mocy. - wyjaśnił.
Eddie westchnął. - Priorytety priorytetami, ale jeżeli nie macie asa w rękawie, może jednak produktywniej byłoby skupić się na czymś innym.
-Gdy September będzie ich namierzać, my powinniśmy się przygotować do starć. - Silver zabrał głos po chwili namysłu. - Żeby zabić Miesiąc w pojedynkę, potrzeba innego Miesiąca. Marcha biorę zatem na siebie. - Była to logiczna decyzja. Victor zalazł mu bardziej za skórę, ale już zbyt dużo kwestii osobistych wkradło się do tego planu. Ta cała Eidith miała w sobie odłamek December, ale nie widział w niej krzty talentu magicznego. No i osobnicy przeżarci Korupcją mogli, ze sporym prawdopodobieństwem, być bardziej podatni na zaklęcia. Spojrzał na Zoanne i Gerarda, dłużej skupiając uwagę na biskupie. Ktoś musiał zmotywować papieża, by w końcu się z nim spotkał. - Będę też potrzebował fragmentów Azazela, które przechowujecie. Demony to naturalni wrogowie magów, a o ile mi wiadomo, jestem jedynym człowiekiem, którego ich moc nie pochłonęła, gdy po nią sięgnął.
- Swoją przyszłość pamiętam nieco inaczej. - stwierdziła Vyone. Kobieta spędziła sporą część swojego czasu, powstrzymując Silvera i Maximiliana przed nagromadzeniem nadmiaru demonicznych części.
- Jeżeli dzięki nim może zabić April, ja nie widzę powodów przeciw. Na pewno dam znać Zoanowi. O wszystkim, co tu się działo. - obiecał Gerard. - O Marcha nie musisz się martwić. Eidith też by sobie z nim poradziła, więc niezależnie kto z was przed nim stanie, mamy spore szanse.
Zilva uniosła lekko swój miecz. - Na swój sposób też jestem teraz miesiącem. March wcale nie wydaje się aż taki straszny, jeżeli faktycznie będziemy współpracować.
- Największym wyzwaniem jak zwykle okazuje się czas. - stwierdził Eddie.
Adam wyprostował się w krześle.
- To pozwólcie, że podsumuję. Nasi najsilniejsi zawodnicy przygotowują się do walki z miesiącami, September ich znajduje i posyła do bitwy. Jeżeli to niczemu nie pomoże, mamy jeszcze jedną szansę dorwać April w drodze do sali tronowej. Powiedz mi jeszcze tylko Silver, czy chcesz się zobaczyć z Lazarusem jako kandydat na Admirała? To zajmie nam obu sporo czasu i niesie ze sobą unikalne ryzyko. - zauważył.
-Lazarusa trzeba będzie zdybać, temu nie da się zaprzeczyć. Niemniej wyeliminowanie Marcha i Victora ma priorytet. Bez April uderzającej na Piramidę, nie będzie nawet w połowie tak niebezpieczny. - Armstrong odparł admirałowi po czym na chwilę się zamyślił. - Jeśli jako admirałowie macie taką możliwość, upewnijcie się że będzie naprawdę zajęty. Skurwysyn jest strasznie cwany, gdyby połapał się że jego plan spalił na panewce, może się zrobić nieciekawie.
-Na Marcha mamy cały tłum chętnych, a kto zajmie się Victorem? - Przypomniał wszystkim, że cele są dwa.
- Prawdopodobnie nasze siły zajmą się Viktorem. - stwierdził Gerard. - Choć ostateczna decyzja nie należy do mnie.
- My też weźmiemy udział. Jeżeli on jeszcze nie jest magiem, poradzimy sobie na wypadek bitwy. - obiecał Sheep.
- Victorem może się zająć jedna z naszych “broni”. Wolałabym też być przy likwidacji Marcha bym mogła go wymazać raz na zawsze. - Eidith ożywiła się, słysząc w końcu jakieś konkrety, zerknęła jeszcze na Gerarda. - Ustalaliśmy przecież, że nie zabijamy April jedynie unieszkodliwiamy. Wytniemy z niej wszystko co nie zatrzyma jej funkcji życiowych i mamy problem załatwiony. Mam zdolnego chirurga w zespole. -
Gerard skrzywił się nieco. - Mam wątpliwości czy pocięcie jej na kawałki uratowałoby nas przed jej magią. Na pewno ją powstrzymamy, jeżeli w wyniku tego umrze, to będzie martwa. - stwierdził biskup, zawzięcie nie zgadzając się obiecać przetrwania April. - Wasz boogyman mnie w zasadzie nie interesuje. Użycie Yato to jednak dobry pomysł. Będziemy musieli najpierw znaleźć Viktora, w trakcie bitwy nie ukryje się jednak na długo. Myślę, że ta dwójka jest sobie równa. Wtedy mamy pełen raid na Marcha. - zgodził się Gerard.
September spróbował podsumować. - W takim razie ja szukam Marcha i Viktora. Jeżeli ich znajdę dam wam znać. W tym czasie admirałowie przygotują Silverowi spotkanie z Lazarusem, nóż coś z niego wyjdzie… wy jednak nie weźmiecie udziału? - spytał Gerarda.
- Wychodzi na to, że nie ma sensu atakować Choulula za nim zrobi to April, jeżeli jest cień szansy, że znajdziesz ich kryjówkę wcześniej. Zajmiemy się swoimi przygotowaniami.
- Jakieś obiekcje, propozycje? - spytała Vyone.
-Twoje poparcie mojej nominacji może wzbudzić zbyt wiele podejrzeń. Sugerowałbym namówienie Millii, nie mam z nią zaszłości, a jako kobieta interesu z pewnością podchwyci taką szansę. - Powtórzył swoją wcześniejszą propozycję Silver. Oczywistym wyborem, by namówić młodą Panią Admirał był Adam. - Jeśli się zgodzi, możesz nawet wyrazić swój sprzeciw na kanale oficjalnym, żeby wszystko wyszło bardziej wiarygodnie. - Młody Armstrong nie znosił polityki, ale pomijając otoczkę to był tak naprawdę interes, można więc było z dużą szansą powodzenia zastosować kilka forteli, stosowanych normalnie w negocjacjach biznesowych.
- Myślę, że Millia będzie współpracować po katastrofie jaką był Viktor. - przytaknął.
- Cóż, jeżeli wszystko jest ustalone. - uśmiechnął się Gerard. - To chyba możemy się rozejść.

***

Pierwszym, który opuścił pomieszczenie, był Adam. Vyone zarządził, aby każdy odchodził od stołu pojedynczo i miał dość czasu, aby przejść na swój statek i zacząć odlot. Po Adamie ulotnił się Zachary wraz z Lin-Lin i Eddiem. Po nich odleciała Zilva, następnie Gerard z Eidith i wreszcie September, choć mag nieco pośpieszył się z odejściem od stołu. Silver w końcu został sam na sam z Vyone.
- A więc? Więcej herbaty, whisky? - zaproponowała zamaskowana kobieta. - Ustalmy jedną rzecz: nie uważam cię za kogoś, kogo znam. Efekt motyla jest brutalny. Nie mamy żadnych relacji, które miałam z twoim odpowiednikiem. Mieliście też dużo inne życia i przygody. - wyznała Vyone.

Eidith

Gdy inkwizytor zabierała się z Gerardem na ich statek, niedaleko doku zbliżył się do nich September. Gerard spojrzał na niego z grymasem. Ten skrywał swój wyraz twarzy za wysokim kołnierzem.
- Wybrnąłeś. Czego ode mnie chcesz? - spytał Gerard.
- Faktycznie nie wierzysz w nich? - spytał September. - Nie przekazałeś żadnej motywacji czemu ci tak zależy na śmierci April. “Ikaria tak ma”.
- Czyż nie czytasz w myślach? A może leniwy jesteś? Nie każdy z nas wierzy w bogów.
- To mnie zaskakuje. February był pewien.
- Że jakieś wyższe byty piszą kod jak książkę? A kto pisze ich kod? Za stary jestem na takie gdybania. Świat sam się pisze. Magia wynaturza ten proces i broni przed nim. Powinniśmy jej pomóc, za nim wyjdzie to nam na złe.
- A co, jeżeli tajemniczy wróg będzie jeszcze gorzej nadużywał magii od April?
- To może już być dla nas zbyt późno.

- Centrala Magica Ikaria -

Po długim locie, który kostucha spędziła w samotności, wraz z biskupem wreszcie wylądowała w centrali organizacji. Gerard schodził ze statku wraz z Eidith. Kazał jej iść za nim, mimo że teoretycznie była już po swojej misji. - Tak naprawdę nie zależało mi na rozmowie z tymi głupcami. - przyznał Gerard. - Byliśmy tam, bo Vyone dał nam szansę usunąć Septembera. Jest niebezpieczny. Czyta myśli. Wygląda jednak na to, że jest obecnie zbyt przydatny. Zdamy raport Zoanowi, potem pomyślimy jak go usunąć. - wyjaśnił Biskup.
Po wyjściu z lądowiska Eidith natychmiast poczuła się nieswojo. Stan centrali był czymś, czego się nie spodziewała. Mgła, ciemne chmury na niebie i nieustanny deszcz… czarnych, oślizgłych kropli. Podążając za Gerardem, co rusz rozchlapywała kałuże, ten jednak wydawał się nie przejmować sytuacją. Właściwie nikt z obecnych nie reagował na niespokojną pogodę. Krople wpadały w otwarte oczy gwardzistów, powoli spływając na ich twarz. Niespokojna postawa biskupa zdradzała jednak świadomość, że coś się dzieje.
Idąc do biura papieża Eidith ponownie przeszła przez plac z fontanną, obecnie czarną. Na znajdującej się obok ławce kulała November, zwijając się z rozchorowaną twarzą, jęczała coś niezrozumiałego. Gdy dwójka zbliżyła się do głównej katedry, uzbrojeni w pancerze wspomagane żołnierze zastawili przejście halabardami.
- Przykro mi, Zoan kategorycznie nie przyjmuje odwiedzin. - wyjaśnił gwardzista. Gerard gestem ręki zatrzymał Eidith, po czym przemówił do niej:
- Bądź miła i udaj się dla mnie do pozostałych biskupów. Czuję, że wszyscy tu są. Ja w tym czasie sprawdzę, jak mogę przekazać Zoanowi wiadomość. Okej?

-Twoje poparcie mojej nominacji może wzbudzić zbyt wiele podejrzeń. Sugerowałbym namówienie Millii, nie mam z nią zaszłości, a jako kobieta interesu z pewnością podchwyci taką szansę. - Powtórzył swoją wcześniejszą propozycję Silver. Oczywistym wyborem, by namówić młodą Panią Admirał był Adam. - Jeśli się zgodzi, możesz nawet wyrazić swój sprzeciw na kanale oficjalnym, żeby wszystko wyszło bardziej wiarygodnie. - Młody Armstrong nie znosił polityki, ale pomijając otoczkę to był tak naprawdę interes, można więc było z dużą szansą powodzenia zastosować kilka forteli, stosowanych normalnie w negocjacjach biznesowych.
- Myślę, że Millia będzie współpracować po katastrofie jaką był Viktor. - przytaknął.
- Cóż, jeżeli wszystko jest ustalone. - uśmiechnął się Gerard. - To chyba możemy się rozejść.

***

Pierwszym, który opuścił pomieszczenie, był Adam. Vyone zarządził, aby każdy odchodził od stołu pojedynczo i miał dość czasu, aby przejść na swój statek i zacząć odlot. Po Adamie ulotnił się Zachary wraz z Lin-Lin i Eddiem. Po nich odleciała Zilva, następnie Gerard z Eidith i wreszcie September, choć mag nieco pośpieszył się z odejściem od stołu. Silver w końcu został sam na sam z Vyone.
- A więc? Więcej herbaty, whisky? - zaproponowała zamaskowana kobieta. - Ustalmy jedną rzecz: nie uważam cię za kogoś, kogo znam. Efekt motyla jest brutalny. Nie mamy żadnych relacji, które miałam z twoim odpowiednikiem. Mieliście też dużo inne życia i przygody. - wyznała Vyone.
-Ciekawe komu to "zawdzięczam"? - Zapytał młody Armstrong, jadowicie sarkastycznym tonem. - Miałaś grubo ponad sto lat, żeby naprostować bieg wydarzeń. Wystarczyło zabić Lazarusa zanim dostał wysoki stołek, pozbyć się Twardowskiego, albo wykorzystać dowolną inną z dziesiątek tysięcy możliwości. A jednak uznałaś, że najlepszym rozwiązaniem, będzie próbować mnie zniszczyć. - Jak na gust Silvera, to wyglądało bardzo osobiście.
- Lazarus miał już swoją pozycję, gdy się tu pojawiłam. - wyznała Vyone. - Próbowałam się go pozbyć, gdy zrobił swój stunt z zostaniem mutantem, na niewiele się to jednak zdało. Zresztą, powstrzymanie go to i tak połowa zagadki. - zauważyła. - Dalej musiałabym uporać się z April, a teraz przynajmniej wiem, gdzie uderzy. Bez Lazarusa, może nikt by nie zorganizował występu Cesarzowej? Ciężko to zagwarantować. - Silver czuł, że kobieta wierci go wzrokiem. - Nie bierz rzeczy tak osobiście. Musiałam powstrzymać powstanie demona. Los chciał, że to ty miałeś nim zostać.
-Idąc twoim tokiem rozumowania, jeśli ja zostałbym wyeliminowany, ktoś inny mógłby stać się inkarnacją Azazela. Nie zdołałaś zabezpieczyć wszystkich jego pozostałości. - Zwrócił jej uwagę na tę lukę. - A skoro nic mnie z Tobą nie łączy, czemu liczyłaś, że za Ciebie poręczę? - Logicznie rzecz ujmując, bez powiązania przez alternatywne "ja" Silvera, byli wrogami.
- Nie miałeś najmniejszego powodu trzymać swoją wiedzę w tajemnicy. - wyjaśniła. - Co o mnie sądzisz, nie ma tu znaczenia. Wyłącznie czy jesteś w stanie uwierzyć, że przybyłam z przyszłości.
-Znowu się mylisz. Jako Vyone jesteś wrogiem moim i mojej rodziny. - Tym razem to Armstrong zaczął wiercić swoją rozmówczynię wzrokiem. - To dla mnie aż nadto wystarczający powód, by skorzystać z nadarzającej okazji i Cię zdyskredytować, a potem zniszczyć. Spróbujesz zgadnąć, czemu tego nie zrobiłem?
Vyone podniosła dłoń i zaczęła wyliczać. - Ponieważ April jest większym zagrożeniem. Ponieważ dało ci to okazję dowiedzieć się więcej o magii. Ponieważ współpraca ze mną gwarantuje ci szereg korzyści. Ponieważ pozwoliło ci to wytestować Septembera i namówić Ikarię do współpracy. No i najważniejsze, ponieważ jesteś dorosłym człowiekiem. - podsumowała. - Pewnie mogę wymieniać dalej, ale bądźmy szczerzy, nie jest to czas i miejsce na konflikt między nami. Masz masę powodów mnie nienawidzić, ale czas na zemstę przyjdzie dużo później. - Vyone nie bała się igrać z ogniem dla osiągnięcia swoich celów.
Po raz pierwszy odkąd spotkali się twarzą w twarz, Silver uśmiechnął się szczerze.
-Chyba zaczynam rozumieć, czemu tamten "ja" Cię lubił. Niemniej jak sama zauważyłaś, mam zatrzęsienie powodów, by nie podzielać tej sympatii. - Mogli być sojusznikami z prawdziwego zdarzenia, ale Vyone podjęła złą decyzję. A Armstrongowie nie zostawiali niespłaconych długów. - W każdym razie, póki co jesteśmy na siebie skazani.

- Jest jak jest. Obiecałam ci rozmowę, więc słucham pytań. Ciekawi cię moja ckliwa historia czy szukasz wskazówek co do magii twojego alternatywnego “ja”? - spytała.
-Niewiele wycinków przyszłości widziałem, więc chętnie posłucham całej twojej historii, by zrozumieć w jakie bagno znowu wdepnąłem. Mając punkt odniesienia, będę wiedział o co pytać. - Młody Recollector usiadł wygodniej na krześle. Spodziewał się, że czeka go trochę słuchania.
- O kim lub o czym chcesz konkretnie wiedzieć? - zapytała Vyone. - Nie mam czasu streszczać ci całe dekady swojego lub twojego życia.
Silver prychnął z lekkim rozbawieniem. Ciężko było pytać o wydarzenia, czy ich uczestników, nie wiedząc kto, kiedy, czy jak.
-Może zacznijmy od Ciebie. January ma wywalone w ten konflikt, więc jak Ty się w to wplątałaś? I jakie są główne różnice w przebiegu wydarzeń tej linii czasowej, względem twojej?

- Dorastałam na niedużej stacji kosmicznej. Metropolia gwiezdna zajmująca się konstrukcją okrętów zbyt dużych na budowę w atmosferze. Jednego dnia zawitała do nas April. Jej magia natychmiast obezwładniła całą populację. Efekt na mnie nie wpłynął. Prawdopodobnie dlatego, że miałam iskrę… - Vyone rozsiadła się w krześle i wzięła głęboki wdech. - Do dziś pamiętam widok ludzi plątających się jak zombie. Jak gdyby cała stacja miała jeden umysł. April czegoś tu potrzebowała, pewnie ukraść okręt. W końcu tego nie sprawdziłam, ze strachu ukrywałam się w mieszkaniu. Dzieckiem byłam. Co ciekawe, gdy April zrobiła swoje, zdjęła zaklęcie i odleciała. Teoretycznie ludzie byli wolni od jej wpływu. - Vyone zamilkła na chwilę. - Pewnie widziałeś kiedyś narkomana na odwyku. Ludzie nie mogli się ogarnąć pod jej nieobecność. Bójki, kłótnie, kliniczna depresja. Nie minął miesiąc, a byłam ostatnią duszą na stacji. Żyłam w mieście duchów kilka miesięcy, aż policja wyczuła, że coś się nie zgadza. Postanowiłam dołączyć do wojska, aby unieszkodliwić tę kurwę i zapobiec takim tragediom. Ponieważ w tej linii czasowej już zajmowałam swoją pozycję, zgaduję, że mój odpowiednik uznał Magica Icaria za skuteczną alternatywę. - oceniła. - Za moich czasów papieżem dalej był Raphael, choć chyba miał go zastąpić Klaus… za mało się im przyglądałam, nie myślałem, że wiedza na ich temat będzie przydatna. - przyznała się do błędu. - Januarego spotkałam w trakcie swojej kariery wojskowej, ale nigdy mi w niczym nie pomógł. Jak to określił, korzystanie z magii każdorazowo rozpala ogień, a iskry to tylko efekt uboczny. Nie czuje się za nie odpowiedzialny.
Zaiste ckliwa historia, ale dawało mu to pewien obraz zarówno na Zoanne, jak i jej odpowiednik.
-To odpowiedź na pierwszą część mojego pytania, a co z drugą? Co zmieniły twoje działania? To może być bardziej istotne, niż myślisz. - Młody October ponowił zapytanie, nie będąc do końca pewnym, czy Vyone celowało je pominęła, czy też jak to stereotypowej kobiecie, nie należało jej zadawać dwóch pytań, bo dostawało się wtedy odpowiedź na jedno.
- To jest ta największa różnica, Ikaria jest inna. Bardziej proaktywna. Podejrzewam, że mogło to mieć też skutek na Viktorze. Podróżował jakiś czas z Eddiem i April, w moim czasie jednak do niej nie dołączył. Umarł jakiś czas później walcząc z Marchem. - wyjawiła. - W tej wersji historii, ich grupa miała konflikt z jakimś inkwizytorem. Wtedy się rozbili i z tego co mi wiadomo, nie złączyli już ponownie. Bez swoich towarzyszy, Viktor uległ April. - Maska uniemożliwiała ocenę emocji, jakimi Vyone darzy ten błąd. - W zasadzie do dziś nie udało mi się wyprostować tej zmiany, choć w zamian udało się usunąć Twardowskiego. Powiedziałabym, że ostatecznie wyszło to nam na dobre. - oceniła. - Z innych zmian… Cesarstwo jest nieco silniejsze niż było, udało mi się zakończyć konflikt z piratami wcześniej niż to normalnie zaszło, powstrzymać kilka niepotrzebnych bitew. Nasz kontakt z magami jest praktycznie ten sam, choć dotarliśmy do nich w innej kolejności. W moim czasie to ty znalazłeś May, jednak odmówiła ci pomocy, uważając wskrzeszanie demona za ewolucyjny krok w tył. - Admirał zamilkła, zastanawiając się, co jeszcze mogło być istotne. - November jest mniej aktywna w tej linii czasowej. Przedtem bardzo aktywnie polowała na magów. Jeżeli trafiłeś na nią przed nagromadzeniem wystarczającej siły magicznej, umierałeś albo traciłeś zmysły. Być może przez zwiększoną aktywność Ikarii wiedźma nie czuje potrzeby brać sprawy w swoje ręce. - teoretyzowała. - Admirałowie zachowują się praktycznie tak samo. Millia i Bastion przepychają demilitaryzację sektora prywatnego za namową Lazarusa, czego nie udaje mi się powstrzymać. W efekcie Bastion jest zajęty bitwami w dalekich systemach i nie zdąży tu wrócić na najazd April, jeżeli nie będę go ciągać za smycz. Milia z kolei poszerza swoje planety produkcyjne w pogoni za monopolem. Tym samym tracąc czas i środki na zajęcie się czymś innym.
-Usunięcie Twardowskiego może się okazać niewarte swojej ceny, choć to mniej oczywiste, niż przypuszczasz. - Silver wsparł rękę na łokciu, a głowę na pięści i spojrzał na Zoanne z ukosa. Zwykł mówić wprost, ale skoro ona z nim igrała, to mógł też nieco ją pomęczyć. - Powiedz mi, kogo tu dzisiaj zabrakło?
- Przyszedł każdy, kogo zaprosiłam. - odparła Vyone. - Nie wiem co masz na myśli ale nasze szanse na sukces z Twardowskim wynosiły 0%. Ten mężczyzna mógł w dowolnym momencie wysadzić twój mózg używając swojej mocy na chipach w twojej głowie. Jedynie April mogła go przed tym powstrzymywać. - Admirał brzmiała na pewną swojej opinii.
-Nad tym co moje, władzę mam jedynie ja. - Prychnął Armstrong. Oczywiście, skoro tak bardzo różnił się od Silvera, którego znała, nie mogła wiedzieć wszystkiego o jego mocach. - Ale nie zbaczajmy z tematu. Na zebraniu nie było Tsara, bo zbytnio namieszałaś w ciągu wydarzeń. A on nie był tym, za kogo go uważałaś, nawet sam nie znał prawdy o sobie. Mógł okazać się kluczem do bezpiecznego wyeliminowania April raz na zawsze, ale ta sprawa jest jak widać stracona.
Vyone zastanowiła się przez chwilę. - Fakt. W moim czasie dalej sprawował kontrolę nad Anielską Bramą. Nie wziął udziału w bitwie, ale diabli wiedzą, co będzie po niej. Brama stanowi jedno z głównych zabezpieczeń Cesarstwa przed najazdami z zewnątrz. - zgodziła się Admirał. - Gdyby nasz wróg faktycznie znajdował się poza galaktyką, rozsądny człowiek za sterem bramy będzie grał kluczową rolę. Dlatego obecnie zostawiam ją w rękach Opusa.
-To dalece bardziej skomplikowane, niż jego nadzór nad Anielską Bramą. Niemniej, co by teoretycznie mógł, a czego by nie mógł to tylko moje gdybanie. Równie dobrze mogłoby się okazać, że po prostu jest w stanie zabić April i znów bylibyśmy w punkcie wyjścia, bo tego zrobić nie możemy. - W rzeczy samej, Tsar i April na pewno zetknęli się w przeszłości, teoretycznie zetknięcie dwóch absolutnych przeciwieństw powoduje anihilację obu, która tutaj nie miała miejsca. - Dobra, zostawmy go. Co możesz mi powiedzieć, o moim odpowiedniku?
- Pewny siebie, zdolny i odpowiedzialny, jednocześnie skłonny do nienawiści i wybuchów agresji. Łatwo było z ciebie zrobić swojego wroga, trudniej się zaprzyjaźnić. W mojej linii czasowej ścigałeś się z Maximilianem o części demona. Nawiązałam więc z tobą kontakt, aby ci pomóc. Posiadanie demona w imperium było mi na rękę, zarówno w celu usunięcia magów, jak i samej April. - wyjaśniła skrótowo. - Poza dłońmi udało ci się dostać kręgosłup od Magica Icaria oraz dwa z trzech serc. Te ostatnie zniszczyłam w tej linii, więc możesz o nich zapomnieć. Niestety nie mam na tyle artefaktów, aby usunąć wszystkie jego pozostałości. Mogę ci za to pogratulować oczu, twój odpowiednik ich nie miał. Jego własne zmutowały, ale to dopiero po tym, jak Azazel się w nim przebudził. Było was dwóch w jednym ciele, trochę jak egzoszkielet z AI.
-Dopiszę Ci to do rachunku. - Silver skrzywił się na wieść o zniszczonych fragmentach Azazela, choć słowa Vyone sugerowały, że ma w swoim posiadaniu inne, które póki co ocalały. - Skoro nie ja, to kto był uczniem Octobera w tamtej przyszłości?
- Młody chłopak o imieniu Karasu. W tej linii czasowej nie udało mi się go znaleźć. - odpowiedziała niewzruszona. - Miał artefakt którym mógłby powstrzymać nawet odrodzonego Azazela, na czym opierał się plan Maximiliana. W pewnym momencie chłopak się na niego wypiął. Nie miał nic do ciebie, a Max nie miał na niego dobrego haka. Ostatecznie wynegocjowaliśmy zawieszenie broni na czas starcia z April. Max nam oczywiście nie pomógł. Był pewien, że nawet April nie będzie go w stanie kontrolować.
Karasu… ciekawe czy to ten sam, którego profesor Cognitionis wspominał. Nie było to zbyt popularne miano, choć nadal mógł nosić je miliard ludzi w całym Cesarstwie.
-Jeśli to nie zbieżność imion, należał do tej samej ekipy co Victor, Eddie i Opus. Pojęcia jednak nie mam, co się z nim stało, bo ich drogi szybko się rozeszły. - Napomknął Silver. Rzeczony osobnik musiał zaszyć się naprawdę głęboko, skoro w przeciwieństwie do pozostałej trójki nie był wplątany w obecne wydarzenia. - Właściwie czemu tak się boisz akurat powrotu Azazela?
- Boję się tego, co się stanie, jeśli April umrze. Wedle mojej wiedzy Azazel jest jedyną rzeczą zdolną ją zabić. Ponadto obecność magii w ludziach mogłaby spowodować, że obróciłby się przeciwko nam. - ostrzegła.
-Gerard wydawał się całkiem pewny, że oni też są w stanie tego dokonać. Nie sądzę, by blefował. - Zauważył. Mieli Awatara Śmierci, zasilanego mocą December, jedyną niewiadomą było, czy Eidith zdołałaby odeprzeć magię April. - Tak sobie myślę, że mimo tej wymuszonej okolicznościami współpracy i tak mogą spróbować.
Zamyślił się na chwilę.
-Poza tym, mam pewne plany względem Azazela, których mój odpowiednik nie miał, albo postanowił nie realizować, co było błędem.
- Mogą być w stanie zabić Marcha, mam jednak wątpliwości względem April. Już dawno by się nią zajęli, gdyby to było takie proste. - oceniła Vyone. - W każdym razie zrobiłam, co mogłam. Los tej linii czasowej będzie w waszych rękach. Jeżeli chcesz igrać z ogniem, może to po prostu przeznaczenie. - robienie interesów z demonem nie przemawiało do Vyone. Nie wypytywała jednak Silvera o szczegóły.
-Azazel nie jest ogniem sam z siebie, jest częścią mojego płomienia, mojej mocy. A właśnie apropos mocy, coś mi się przypomniało. Mówiłaś tamtemu mnie, że znasz dwie dziedziny magii, jaka jest druga? - Młody October niemal zapomniał, że chciał zadać to pytanie.
- Jestem pewna, że żywa istota z własną wolą, stworzona przez sam kod, jest ci w pełni posłuszna i na niczym jej nie zależy. - zakpiła Vyone. - Ciekawe czy mój Silver też postanowił mnie zabić z własnej woli. - nie była ani trochę przekonana. - Zależnie od twojej natury, niektóre iskry mogą rozwijać się w różnym kierunku. Początkowo sięgałam rad Septembera. Gdy jednak oceniłam, że jego magia jest bezużyteczna, zawiązałam kontrakt z Januarym.
-I to jest poważna różnica między mną, a tamtym Silverem. On traktował Azazela jako osobny byt, dlatego nigdy w pełni się z nim nie zespolił. To z kolei, prowadziło do konfliktu interesów. - Odparł spokojnie Armstrong. - W obecnym stanie obaj jesteśmy niekompletni, ale razem będziemy czymś więcej niż sumą części. Dlatego, raz jeszcze, proszę abyś przekazała mi te jego relikwie, których nie zniszczyłaś.
- Chcesz połączyć wasz kod? Nie spodziewałam się, że będziesz kompletnym szaleńcem. - pomysł nie przemawiał do Vyone ani trochę. - Gdybym miała pewność, że stać mnie na twoją śmierć, nie wyszedłbyś z tego okrętu żywy. Nie z takim pomysłem. - brzmiała na oburzoną. - Miałam dwa serca, zniszczyłam je oba. Nie udało mi się położyć rąk na relikwiach Icarii. Nóg i trzeciego serca nigdy nie znalazłeś, ja też nic o nich nie wiem. Jesteś zdany na siebie.
-Wcześniej myślałaś, że Cię stać, a jednak nadal żyję. - Skwitował Silver. Korciło go, bardzo korciło, żeby nieco ją utemperować, ale powstrzymał się. Przyjdzie na to czas. - Przynajmniej jeden z tych fragmentów jest w Piramidzie, ale nie wiem w czyim posiadaniu. A co mojego domniemanego obłędu, jeśli ktoś może ocalić ten zaburzony świat, to właśnie szaleńcy.
- Jeżeli nie masz nic pożytecznego do powiedzenia, twoja załoga na ciebie czeka.
-W tamtej linii czasowej miałaś coś do April, to rozumiem, ale czemu chciałaś się pozbyć magów w ogóle? - Ta kwestia była dla młodego Armstronga zastanawiająca. - I jeśli nadal chodzi Ci to po głowie, jak zamierzałaś to osiągnąć bez pomocy Azazela?
- Wszyscy magowie mają więcej mocy, niż powinna mieć jedna osoba. To tylko kwestia czasu, zanim wywołają jakąś katastrofę. April jest po prostu najgorszym tego przykładem. - Vyone nie ukrywała swojej wrogości. - Azazel to opcja nuklearna, to, że może być skuteczna, nie znaczy, że należy się na nią decydować. Nawet nie wiemy, czy demony zostawią ludzkość w spokoju, czy tak jak obawia się tego Ikaria, będą bronić kod i przed nami z uwagi na iskry.
Silver pokiwał głową, choć bardziej na znak, że rozumie jej punkt widzenia, niż że się z nim zgadza. Zoanne chyba zapomniała, że sama też jest magiem.
-O ile mi wiadomo, Azazel jest jedynym demonem w tej galaktyce. No chyba, że po prostu nikt do tej pory nie odnalazł jego rozczłonkowanych pobratymców. - Zauważył. O żywych demonach polujących na magów i adeptów z pewnością byłoby głośno. - Głowicy jądrowej można nie użyć, ale lepiej ją mieć i nie potrzebować, niż potrzebować i żałować, że się jej nie ma, czyż nie?
- Biorąc pod uwagę kręgosłup w Ikarii, mamy dość części, aby zmienić cię w Azazela, gdy nastąpi najgorsze, więc póki co jest po twojemu. Ja nie ufam broni tego kalibru, jeżeli nie mogę przynajmniej trzymać klucza w garści, a to jest niemożliwe. Nie słyszałam o innych demonach w naszej galaktyce, prawda, ale wiem, że było ich więcej w Andromedzie. Nie mam pojęcia, czemu kod nie zrobi kolejnych. Może dotychczasowe porażki sprawiły, że nie ufa ich skuteczności? Po śmierci April mógłby przejść do masowej produkcji lub nawet pracować nad czymś groźniejszym. Błagam cię, bądź ostrożny, jeżeli zamierzasz z tym igrać.
-Zabrzmiało to prawie, jakbyś się o mnie martwiła. - October lekko się uśmiechnął. Wiedział oczywiście, że Zoanne bardziej przejmuje się tym, jakiego spustoszenia by dokonał, gdyby demon przejął kontrolę. - Ciekaw tylko jestem, czy papież zgodzi się oddać mi ten kręgosłup. Podejrzewam, że jest dla nich cenny, nawet jeśli nie są w stanie wykorzystać jego potencjału. - Jakby nie patrzeć, Korupcja wypaczała Kod, a Demony miały go “oczyścić”, niewielki dla Icarii pożytek z takiej mocy.
- To brzmi jak twój problem. - odpowiedziała zadowolona z siebie Vyone. - W mojej przeszłości jakoś zgodzili się z tobą współpracować. Nie znam szczegółów.
-Nie nazwałbym tego problemem, raczej niewiadomą. - Gdyby Silver jej tak nie nienawidził, to mógłby ją nawet polubić. - Pamiętaj, że to z twojego powodu Icaria ma innego papieża. Nawiasem mówiąc, możesz mi cokolwiek o swoim tutejszym odpowiedniku powiedzieć? Przyznam, nie mam zbyt wielu informacji o oficjelach tej organizacji.
- Od czasu do czasu pojawia się publicznie, ale nie poznałam go osobiście. Większość spraw załatwia przez biskupów, nawet w dyskusjach z Cesarstwem. Wedle dokumentacji przeszedł trening wojskowy, ale w odróżnieniu ode mnie zrezygnował z tej kariery przed skończeniem egzaminów. Z tego co udało mi się zebrać, ma podobne zdolności do poprzedniego papieża… nie miałam jednak nigdy okazji poznać ich specyfiki. Icaria wie, że papież to ich as w rękawie, więc trzymają język za zębami. Była jedna operacja wojskowa w której współpracowaliśmy z nimi. Wedle raportów, wykazał się tam jakimiś magicznymi zdolnościami, niektórzy twierdzą, że nawet zatrzymał czas, choć nie udało mi się niczego potwierdzić. Zilva i Tsar byli obecni w tym starciu, twierdzą jednak, że nie pamiętają tego starcia dokładnie. Nie ufam mu, bo nie ufałabym sobie. Wiem jednak ze swojej przeszłości, że Magica nie jest w stanie powstrzymać April i w większości przypadków ma trudności z magami, co jest na swój sposób ironiczne.
-Nie sądzę, żeby był w stanie zatrzymać czas. Raczej przyspieszył jego percepcję u obecnych na akcji. To jedynie hipoteza, ale podejrzewam, że dysponuje podobnymi zdolnościami co Tim, tylko na większą skalę. - Armstrong się zamyślił. Jeśli mocą Zoana były Reguły, to aż dziwne że Icaria nie wyeliminowała większej liczby Miesięcy. Manipulacja czasem była trudna (a może i nieosiągalna) nawet dla Silvera, choć jego dziedziną była Kontrola, w teorii powinien móc zapanować nad wszystkim. - Jak właściwie cofnęłaś się w czasie? Byłaś wtedy tylko adeptką, stworzyłaś takie zaklęcie na poczekaniu?
- Nie nazwałabym tego zaklęciem. Jakiś instynkt przetrwalny się odezwał i chwilę później byłam w tej czasoprzestrzeni.
-Instynktownie złamałaś jedno z największych ograniczeń magii? Pogratulować talentu. - Odparł młody Armstrong i wstał. - Na dziś chyba wystarczy. W razie, gdybym miał jeszcze jakieś pytania, na pewno się odezwę. Do zobaczenia. - Pożegnał się i opuścił Nautilusa.

Eidith

Gdy inkwizytor zabierała się z Gerardem na ich statek, niedaleko doku zbliżył się do nich September. Gerard spojrzał na niego z grymasem. Ten skrywał swój wyraz twarzy za wysokim kołnierzem.
- Wybrnąłeś. Czego ode mnie chcesz? - spytał Gerard.
- Faktycznie nie wierzysz w nich? - spytał September. - Nie przekazałeś żadnej motywacji czemu ci tak zależy na śmierci April. “Ikaria tak ma”.
- Czyż nie czytasz w myślach? A może leniwy jesteś? Nie każdy z nas wierzy w bogów.
- To mnie zaskakuje. February był pewien.
- Że jakieś wyższe byty piszą kod jak książkę? A kto pisze ich kod? Za stary jestem na takie gdybania. Świat sam się pisze. Magia wynaturza ten proces. Powinniśmy chronić kod, za nim wyjdzie to nam na złe.
- A co, jeżeli tajemniczy wróg będzie jeszcze gorzej nadużywał magii od April?
- To może już być dla nas zbyt późno.

- Centrala Magica Ikaria -

Po długim locie, który kostucha spędziła w samotności, wraz z biskupem wreszcie wylądowała w centrali organizacji. Gerard schodził ze statku wraz z Eidith. Kazał jej iść za nim, mimo że teoretycznie była już po swojej misji. - Tak naprawdę nie zależało mi na rozmowie z tymi głupcami. - przyznał Gerard. - Byliśmy tam, bo Vyone dał nam szansę usunąć Septembera. Jest niebezpieczny. Czyta myśli. Wygląda jednak na to, że jest obecnie zbyt przydatny. Zdamy raport Zoanowi, potem pomyślimy jak go usunąć. - wyjaśnił Biskup.
Po wyjściu z lądowiska Eidith natychmiast poczuła się nieswojo. Stan centrali był czymś, czego się nie spodziewała. Mgła, ciemne chmury na niebie i nieustanny deszcz… czarnych, oślizgłych kropli. Podążając za Gerardem, co rusz rozchlapywała kałuże, ten jednak wydawał się nie przejmować sytuacją. Właściwie nikt z obecnych nie reagował na niespokojną pogodę. Krople wpadały w otwarte oczy gwardzistów, powoli spływając na ich twarz. Niespokojna postawa biskupa zdradzała jednak świadomość, że coś się dzieje.
Idąc do biura papieża Eidith ponownie przeszła przez plac z fontanną, obecnie czarną. Na znajdującej się obok ławce kulała November, zwijając się z rozchorowaną twarzą, jęczała coś niezrozumiałego. Gdy dwójka zbliżyła się do głównej katedry, uzbrojeni w pancerze wspomagane żołnierze zastawili przejście halabardami.
- Przykro mi, Zoan kategorycznie nie przyjmuje odwiedzin. - wyjaśnił gwardzista. Gerard gestem ręki zatrzymał Eidith, po czym przemówił do niej:
- Bądź miła i udaj się dla mnie do pozostałych biskupów. Czuję, że wszyscy tu są. Ja w tym czasie sprawdzę, jak mogę przekazać Zoanowi wiadomość. Okej?
Z ramienia Eidith wyrosła ręką która uformowała się w parasolkę. Odpaliła papierosa po czym skinęła głową i ruszyła w stronę jednego z biskupów. Miała zamiar pierwszego odwiedzić swojego mistrza, jednak zrobiła krótki przystanek przy November. Stanęła nad nią powoli paląc papierosa próbując wyłapać jakiekolwiek słowa. Odezwała się jednak.
- A tobie co? - Jej głos był pozbawiony współczucia, jednak naprawdę ją ciekawiło co mogło sprawić, że jeden z miesięcy wierzgał jak zranione zwierzę.
Drgając, November powoli wygięła się, aby spojrzeć z dołu na twarz Eidith. Z pustym spojrzeniem i niepewnym głosem, spytała: - De…cember…? Did you… Did you really take him? Why would it hurt so much?
- What do you mean? Who’s He? I know you are in pain but December is gone. - Kostucha uklękła by wziąć November w objęcia. W momencie w którym dotknęła kobiety, Eidith wrzasnęła z bólu, odchodząc w tył. Nic w życiu jej przedtem tak nie zabolało. Zdziwiona November spróbowała wyciągnąć rękę w stronę kobiety. Na dłoni miała świecący na biało symbol: para skrzydeł otoczona kołem. Znak wydawał się znajomy, Eidith nie mogła jednak przypomnieć sobie jego znaczenia.
Kostucha była w szoku. Od przemiany nikt nie zadał jej takiej agonii. Jednak ból nie był niczym nowym dla Eidith. Zbierając całą swoją wolę i wytrzymałość, pookryła rękę czernią i chwyciła ponownie November za nadgarstek. Jej mózg krzyczał z całych sił “puść” lecz sycząć przez zęby wysapała do niej.
- This mark… what is it!? -
Przyglądając się symbolowi Eidith zaczęła wyczuwać w nim czyjąś obecność. Przez jej myśli przebiegł obraz niewysokiego człowieka o bladej cerze i mysich cechach. To był symbol Februarego. Dwójka skrzydeł oznaczała drugi miesiąc. Kostucha nie mogła jednak przyjrzeć się ikonie na długo. Jej dłoń stopniała, uwalniając rękę November.
- I…I don’t feel so good. - skomentowała wiedźma, zwijając się na ławce w zapłakany kłębek.
Inkwizytor spojrzała na swój kikut, nie mogła odtworzyć swojej ręki natychmiastowo. Było to kuriozalne dla niej. Proces był powolny, nigdy czegoś takiego nie doświadczyła wcześniej.
- Preculiar. - Wycedziła jedynie gdy papieros spalił się w moment do samego filtra po czym wypluła go na bok. Zostawiła miesiąc samej sobie i podążyła w miejsce gdzie spodziewała się spotkać Klausa.

***

Klaus posiadał w centrali niewielki domek z ogródkiem. Służył mu on za biuro i miejsce postoju, gdy już miał czas się tu zgłosić.
Eidith zastała swojego mistrza siedzącego na bujanym krześle przed wejściem do domu. Wokół niego, przemoczone czarny deszczem, leżały zwłoki kilkunastu przebranych za owce wiernych Ikarii. Kolejna osoba spoczywała na jego kolanach z krwawiącymi dziurami w szyi.
- Tragiczne, czyż nie? - Klaus uśmiechnął się do Eidith. - Nikt nie wychodzi z życia żywym. Aby je reprezentować, muszę je pobierać od innych. Gdyby moje ciało regularnie nie umierało, nie byłbym awatarem życia. - wyjaśnił. - Dlatego też nie jestem mesjaszem. Natura mojej mocy sprawia, że jestem odgórnie niekompletny. - przyglądając się swojemu mistrzowi, Eidith zauważyła, że wygląda on znacznie starzej niż zwykle. Twarz była pełna zmarszczek, włosy siwe a oczy pozbawione blasku. Jednocześnie z każdą chwilą odzyskiwał część swojej młodości.
Eidith patrzyła na swojego mistrza jak na obrazek. Te oznaki starości sprawiały, że wyglądał tak bardzo ludzko. Zbliżyła się do mistrza, zsuwając z jego kolan zwłoki. Sama na nich usiadła, po czym chusteczką wytarła kąt ust Klausa.
- To dlaczego śmierć niby jest kompetentna? Czyż nie jesteśmy połówkami całości? - Kostucha patrząc w twarz mistrza, nadal podziwiała jego zmarszczki.
- Nie. Wszystko może umrzeć. Rzeczy, które nigdy nie żyły, idee, które nie mają ciała. Wszystko co istnieje musi kiedyś umrzeć. Nie wszystkiemu dane jest żyć. A skoro życie się kończy, czy kiedykolwiek osiąga swoją perfekcję? Śmierć nie jest do niego przywiązana. To zbyt arogancka perspektywa, której winne jest wiele osób - zastanowił się Klaus. - Jestem zadowolony, że mamy ze sobą Zoana. Raphael pewnie by cię uwolnił. - skomentował. - Nie jestem jednak pewien, czy podoba mi się śmierć Doca. A może mu zazdroszczę… Zabiłabyś też mnie? Uwolniła od absurdu, jakim jest życie za życie… w imię życia. - Klaus był wyjątkowo spochmurniały.
Eidith uniosła brwi.
- Naprawdę przeszło ci przez myśl, że odbiorę ci życie na własne życzenie? - Kostucha przechyliła głowę. - Nie zdajesz sobie sprawy jak obawiałam się, że to ty jesteś zdrajcą. I będę musiała osobiście cię ukrócić. Na szczęście był to Doc, obraz nędzy i rozpaczy. - Przytaknęła, choć wiedziała, że każdy był w jakiś sposób winny, i to ona musiała wybrać kto. Przy zebranych dowodach wybór był prosty. Głową oparła się na barku Klausa. - Ale jak mówisz mogę odbierać nie tylko życie… Ale musisz mi powiedzieć, co dalej planujesz, co chcesz zrobić, gdy już będziesz “wolny od absurdu”. - Tak wtulona w objęciach mistrza wyczekiwała odpowiedzi.
Klaus zamilkł na chwilę. - ...Masz rację, próbuję tylko uciec od odpowiedzialności. Jeżeli kiedykolwiek byłem potrzebny, będzie to teraz. Nic co mógłbym zrobić z życiem, nie będzie bardziej użyteczne. - biskup ożywił się. Zaczął wyglądać na dużo bardziej zdeterminowanego. Opadające ze sztucznego nieba krople czarnego deszczu zaczęły odbijać się i ściekać po jego garniturze. Złapał Eidith za ramiona.
- Pewnie też to czujesz… coś się dzieje i jeszcze nie wiem co. - ostrzegł ją. - Załatw wszystko, co możesz zrobić w centrali. Później tu nie wracaj. - poinstruował. - Zostań w swojej arce. Jesteś jedyną która ma na tyle siły, aby nas naprostować, jeżeli zejdziemy z właściwiej ścieżki. - po wyrazie twarzy Klausa ciężko było powiedzieć, co przechodzi przez jego myśli. - Jeżeli Zoan będzie potrzebował ratunku, musisz być gotowa. Na razie jednak najważniejsze jest, abyś nie wpadła w tę samą pułapkę. Ja zrobię, co da się zrobić tutaj. Leć do reszty, może będą wiedzieli coś więcej.
Eidith wysłuchała uważnie swojego mistrza, po czym skinęła głową. Zgrabnym i płynnym ruchem zeszła z jego kolan, po czym zaczęła się wybierać do kolejnego biskupa, Vlada.
Ten zaś był dla kostuchy, jak ten pierdolnięty kuzyn z dalszej rodziny co pokazał, co się dzieje z połączeniem petard i śmietników.
Zanim jednak opuściła miejsce Klausa, odwróciła się do niego i powiedziała.
- Zobaczymy się jeszcze. Uważaj na siebie mistrzu. -
- Obiecuję.

***

- Co ma to wszystko znaczyć?! - poirytowany Gerard krzyczał w stronę Zoana, próbując przedrzeć się przez bagno. Ciężka ciecz spowolniała marsz biskupa.
- Zawarłem małą ugodę. - wyznał Zoan. Nie odrywał się od swoich dokumentów, wskazał jednak palcem w górę.
- On postanowił wyjść? - zdziwił się Gerard.
- Myśli nad tym. - wyjaśnił papież. - Przeczytałem raport. Działajcie z nimi, jak proszą. Niech Eidith będzie gotowa zabić April, jeżeli pojawi się taka konieczność. Jeżeli serafin odpuści swoim planom, dla nas to wszystko jedno.
Gerard zdziwił się, wreszcie dochodząc do biurka Zoana. - Co masz na myśli?
- Nadchodzi nowa era, mój drogi. Jeżeli April powiedzie się jej plan, ludzie staną się niewolnikami wyższej woli. Kolejne łańcuchy, z jakimi będziemy musieli się mierzyć. Z drugiej strony, jeżeli ktoś ją powstrzyma… będą to osoby tak silne, że nikt inny nie będzie w stanie im sprostać.
- Zaczynasz obawiać się naszych mesjaszy?
- Nie obawiam się. Wyciągam wnioski. Coraz więcej osób staje się tak potężnymi, że można tylko liczyć na ich łaskę. Jako rasa jesteśmy zbyt słabi, aby decydować o swoim losie, gdy poprzeczka jest tak wysoko. Musimy być gotowi na erę władców, z którymi ciężko będzie dyskutować. - nie brzmiał na zadowolonego, choć jego głos nie był pełen emocji.
Gerard przetarł twarz. - To co z Silverem? Kręgosłup Azazela leży zapieczętowany, jeżeli chodzi o walkę z April, myślałem, że można go mu oddać. Jeżeli jest takim zagrożeniem, wolisz się wstrzymać?
- Oh nie, wolę erę władców od ery niewolnictwa. Powinniśmy wspierać mesjaszy, póki jeszcze mamy taką sposobność… kręgosłup Azazela jest jednak w użytku.
- Słucham? Jeszcze Raphael kazał go zamknąć.
- A ja postanowiłem go nie marnotrawić. Jest w tym mężczyźnie, co ci go kazałem ukrzyżować. Leży w magazynach.
- Yato?! Przecież on jest poddany korupcji…
- Co jest sprzeczne z naturą demonów. Chce być oddanym sługą kodu, ale jednocześnie jest jego wypaczeniem.
- ...To przez ciebie postradał zmysły…
- I stał się jedną z naszych najpotężniejszych broni. Jeżeli Yato umrze, nie interesuje mnie, kto odbierze kręgosłup. Na tę chwilę nie chcę, aby walczyli. Możemy być na tym zbyt stratni, niezależnie kto umrze.

***

Eidith zeszła głęboko w podziemia centrali, do kompleksu więziennego pełnego zawiłych labiryntów i cel. Lochy były jednak inne niż zwykle. Smród śmierci i plamy krwi na ścianach sugerowały, że Vlad nie jest w najlepszym humorze. Idąc wzdłuż korytarzy, kostucha usłyszała znajomy głos.
- Eidith? - odezwał się do niej Tim, stojąc za przeźroczystymi drzwiami jednej z cel. - Co ty tu robisz? Uważaj na siebie. Vlad popadł w obłęd. Czegoś takiego jeszcze nie widziałem.
To bardzo złe wieści jeżeli inny biskup mówi że Vlad popadł w obłęd. - Jak i cała centrala, wszędzie widzę tą czarną maź. Mistrz zalecił mi spotkać się z każdym, więc to robię. Najciekawszym jest że Zoana nigdzie nie widać w czasie tego co się dzieje. Więc albo to coś zabrało go pierwszego, albo doskonale zdaje sobie sprawę z tego co robi i nie ma zamiaru nas uwzględniać. - Skóra Kostuchy pokryła się chitynowym pancerzem korupcji, gdy szybkim ruchem zerwała z siebie swoją garsonkę.
Gdy jej głowa zaczęła także skrywać się pod pancerzem, przemówiła do Tima. - A ty ile jeszcze będziesz tam siedział? -
- Zoan jest w swoim biurze. Myślę, że ma sytuację pod kontrolą… czymkolwiek ona jest. Postanowiliśmy, że mam tutaj zostać aż Cesarstwo odegra swój plan przeciw April. Jeżeli uda się jej pozbyć, nie będzie obaw względem mojego potencjalnego skażenia. Jak przebiegły obrady?
Eidith skrzywiła się pod skorupą. - Of course he is… obrady? Nie udało nam się odjąć Septembera, większość obecnych interesowały tylko teorię i jak bardzo cesarstwo nie może się mieszać. Waste of time. Powiedz mi czy ktoś przede mną wchodził do Vlada? -
- Było tu kilku strażników. Chyba słyszałem ich krzyki chwilę temu. Cokolwiek robi Zoan, prawdopodobnie nie służy Vladowi. - ostrzegł Tim. Ku zaskoczeniu dwójki, odpowiedział im jednak sam biskup, wychodząc z ciemności na końcu korytarza. Vlad garbił się, oparty ramieniem o ścianę. Poruszał się niestabilnym krokiem.
- Zoan próbuje nas naprawić. Żebyśmy byli bardziej kompletni. Jak Eidith. Nie spodziewałbym się, że będziesz to kwestionował. - skomentował, nie podniósł jednak głowy. Miał wzrok wbity w podłogę i nie wyglądało, aby był w stanie się naprostować. - Stara dobra Eidith wypieprzyłaby ci już w mordę za mówienie tym tonem o papieżu.
Tim zdziwił się. - Nie rozumiem. Co masz na myśli przez wady?
- Absurd. Jestem awatarem wolności, nie mogę jednak oderwać się od cienia. Jestem tak wolny, jak długo pozostaję w swojej celi. - wolną ręką złapał się za włosy i szarpnął, usilnie podnosząc głowę, aby spojrzeć na Eidith. - Wyobraź sobie, że nie jesteś w stanie nikogo zabić. Fizycznie. Mimo bycia awatarem śmierci. Z tego typu absurdem boryka się każdy z nas. Zoan właśnie to naprawia.
- Nie możesz wymusić powstania mesjasza. - sprzeciwił się Tim. - Nastąpi to albo naturalnie, albo w ogóle.
- To nastawienie to powód, dlaczego dostaliśmy nowego papieża. Poczekaj kilka dni i będziesz jęczeć gorzej ode mnie. - obiecał mu Vlad.
Pancerz z głowy Eidith zszedł gdy zobaczyła że Vlad jednak nie jest w bojowym nastroju. Widząc z jaką trudnością się porusza Kostucha chciała zaprowadzić biskupa do najbliższego siedzenia jakie widziała.
- Nie rozumiem, dlaczego ja nie tarzam się po ziemi? Nawet tą spaczoną November to dotknęło. Dlaczego akurat ja jestem “idealna”? -
- Czy wyglądam jak ktoś, kto by to wiedział? - oburzył się Vlad. Tim miał jednak więcej do powiedzenia:
- Prawdopodobnie dlatego, że jesteś drugą generacją. - wyjaśnił - December, jako pierwszy mag, postradała zmysły, walcząc ze swoją naturą i kodem uniwersalnym, nad którym miała częściową kontrolę. Doc i Gerard zadbali, abyś i w kodzie była postrzegana jako swoisty pojemnik na tego typu moc. Było to możliwe dzięki obecności Dagdy oraz twojemu braku osobowości. - ciężko było pozostać sobą po latach tortur Gerarda. - Łącząc swój kod z December stworzyliście byt który lepiej wpisuje się w strukturę kodu. Nie jesteście postrzegani jako błąd. Przed naszą manipulacją kod się broni.
- To nawet trochę śmieszne… że do bycia idealną potrzebowałam tej plugawej December. - Uśmiechnęła się pod nosem Kostucha, po czym odpaliła papierosa i usiadła w najbliższym dostępnym miejscu. - Ciekawe czy Zoan też to przechodzi… - Strzępnęła popiół. Wyglądała na wyluzowaną, ale cały czas kątem oka obserwowała co się dzieje z Vladem.
- JestEś DeceMber w tym SAmym stoPniu w któRym jesteŚ EIDitH. - - Vlad miał trudności z mówieniem.
- Nie myli się. - poparł go Tim. - O Zoana nie musisz się martwić. On nie jest do końca produktem korupcji. Ludzkość wybrała go osobiście na swoją manifestację i tylko to sobą przedstawia. - wyjaśnił.
- Thats revolting. - Przyznała Kostucha na słowa Vlada. Zaciągając się dymem zaniechała komentarza na temat papieża. Nie martwiła się o niego, ale gdzieś w kościach czuła, że Zoan nie mówi wszystkiego. Nie jej przynajmniej. Dopaliła papierosa i peta wrzuciła w pobliską kałużę czarnej cieczy. - Wracam do Gerarda, może dowiem się co ustalił z papieżem. - Podniosła się i z jej pleców wyrosły motyle skrzydła. Zanim jednak wystartowała rzuciła przez ramię do Vlada. - Don't you dare fade on me. - Ciężko było powiedzieć czy to była prośba, czy groźba.

***

Gdy Eidith wróciła, Gerarda jeszcze nie było. Biskup dogonił ją dopiero po dłuższym czasie, wyglądając na wyraźnie zmęczonego.
- A ty co tu jeszcze robisz? - spytał.
Białowłosej nie spodobało się, jak się odezwał do niej Gerard.
- Grzeczniej starcze. Mistrz mi zalecił zobaczyć się z biskupami, więc to zrobiłam. - skrzydła Kostuchy schowały się, lecz jej chityna pozostała na ciele.
- Co ustaliłeś z Zoanem? Opowiedział ci, co się dzieje? Spotkałam też wijącą się na ziemi November. Miała na dłoni symbol Februarego… - dodala spokojnie.
- Nie nazwałbym siebie twoim mistrzem, ale dobrze, że zrobiłaś, jak prosiłem. - Gerard podrapał się po brodzie mrucząc coś o November. - Jeżeli się tu rozejrzałaś, to powinnaś wiedzieć, że nie powinno cię tu być. Klaus może nie miał okazji cię tego nauczyć, ale będziesz musiała zacząć myśleć za siebie. - westchnął starzec. - No ale jak jeszcze tu jesteś, to powiedz mi, chcesz może pomóc Yato? Potencjalnie mogłabyś ocalić jego umysł.
Tutaj zgred miał rację, nie jest jej mistrzem, lecz to kolejny potok słów zszokował Eidith.
- Why the fuck would i do th… - przerwała, przypominając sobie co obiecała mistrzowi, gdy się widzieli na planecie testowej. Zamknęła oczy na chwilę i westchnęła.
- Dobrze pomogę mu. Zakładam, że masz jakiś plan. - skrzyżowała ręce pod piersiami.
- Yato traci zmysły z uwagi na artefakt, z którym jest połączony. Jeżeli zabijesz jego człowieczeństwo, powinien odzyskać zmysły. - propozycja Gerarda była równoznaczna z wygnaniem Yato. - Alternatywnie, jeżeli odkryjesz, z czym łączy go sam artefakt, możesz przerwać też tę nić.
- Jak tylko się natknę na to, z czym go łączy sam artefakt… - Przewróciła oczami Eidith. Pierwsza opcja wydawała się świetna. Mogłaby się go po prostu pozbyć z Icarii, jednak Yato jest zbyt cennym nabytkiem, by go tak po prostu wyrzucić.
- Moja chirurg go obejrzy. A tymczasem żegnam. - Wzbiła się w górę i poszybowała w stronę swojego statku z zamiarem powrotu na arkę.
- To nie takie łatwe. - Zatrzymał ją Gerard. - Nie jestem w stanie przekazać ci Yato, nie dostanę pozwolenia. - wyjaśnił biskup. - Mogę za to wydać rozkaz aktywowania go na jednej z pobliskich planet. - innymi słowy, wystrzelenia go z działa w jakieś pustkowie, gdzie od razu będzie zrzucony ze smyczy.
- And here i am saving a literal animal. The things you do for love… - Rzuciła kwaśno Eidith zatrzymując się w powietrzu.
- Więc tak zrób. Spróbuje go uratować albo skrócę jego męki. Niczego nie obiecuje… Musze jeszcze jedną rzecz załatwić. - Poszybowała w stronę skrzydła medycznego, by wypytać pierwszą lepszą siostrę o miejsce pobytu Matki Bonnie. Kostucha postanowiła ją stąd zabrać, jedno, że jest jej to w jakiś sposób winna, drugie to zdolnych chirurgów nigdy za wiele. Nie wiedziała jeszcze, jak zareaguje na to Bonnie. Nie wiedziała, bo rzadko jakąś emocjonalną reakcję widziała u dziewczyny.

***

Laboratorium Marie Belle było skryte pod szpitalem centralnym. Wchodząc do ogromnego budynku Eidith już czuła, że coś jest nie tak. Pracownicy i pacjenci chodzili po korytarzach budynku, wyglądając bezmyślnie, potykając się o ściany. W sekretnym podziemiu pracowników już nie było. Zjeżdżając windą głęboko pod poziom centrali, Eidith zastała samą Marie, siedzącą na dalekim krańcu sali laboratoryjnej, czy też operacyjnej, biorąc pod uwagę rozrzucone ostre narzędzia. Wokół niej byli nie lekarze, lecz monstra. Eidith je znała. To te same kreatury, które kiedyś zobaczyła oczami Dagdy, gdy pasożyt trzymał jej ciało przy życiu po niefortunnej przygodzie. Tym razem jednak nie patrzyła na ludzi z zaburzoną perfekcją. Tym razem, te kreatury były prawdziwe. Martwi wrócili po swojego oprawcę.
- Pozabijała nas bez powodu. - odezwało się jedno ze stworzeń, kuśtykając na powyginanych kozich nogach w stronę kostuchy. - Byliśmy niewinnymi owcami, a ona odebrała nam życie, w nagrodzie za wiarę.
- Myśli, że wolno jej ot, tak zabijać. Myśli, że jest tobą. - skarżył się kolejny.
- Ja chciałem umrzeć z twoich rąk. Nie z jej. - lamentował kolejny.
Klęcząc na ziemi i chwytając się za głowę, Marie śmiała się pod nosem. - Nie przejmuj się nimi Eidith, to normalne. Każdy ma swojego demony. Khehehehe. - czarna maź, której tak pełno w centrali, ściekała jej z oczu jak łzy. - Nie wiem, czemu lamentują. Zabijałam ich, jak leci. Żaden nie był specjalny. Jak się ma Bonnie?
Mistrz dobrze mówił całe to miejsce przechodzi przez piekło. No może nie dosłownie ale niecodziennie widzi się… no właśnie co Kostucha właśnie widziała? Czym były te kreatury? Żwawym krokiem zbliżyła się do Marie i przykucnęła przy niej, próbując pomóc jej wstać.
- Zapyta ją Pani sama, zabieram stąd Panią doktor. - Gdy tylko jakaś z Kreatur zbliżyła się na dwa metry do dwójki, z losowego miejsca na ciele Eidith wyskakiwała macka zakończona ostrzem kosy by szybko poszatkować potwora. Priorytetem białowłosej było wyprowadzenie stąd Marie Belle, nie wybaczy sobie jeżeli chociaż jednej osoby nie uratuje.
- Może być na to trochę późno. Skoro jednak sama musisz stąd wyjść, równie dobrze mogę spróbować dotrzymać ci tępa. - Dotykając kobiety Eidith czuła, że ta się trzęsie całym ciałem. Zza Eidith rozbiegł się huk. Szybkie spojrzenie wykazało, że ktoś przeciął liny trzymające w miejscu windę.
- Pracowałam tu nad stworzeniem czegoś w stylu demona. Żywego stworzenia które polowałoby na magów. Ostatni model uciekł, a tego jeszcze nie testowałam. Poprzednie niszczył w testach Vlad… tym razem chyba trochę przesadziłam. Odpalił się ni z tego, ni z owego. Do teraz już pewnie znalazł zbrojownię.
Eidith zaczęła podejrzewać, że Icaria Zoana nie jest tą którą wyznaje jej mistrz. Tworzenie demonów?! To się nie mieściło w głowie. Teraz jednak musiała się zająć jedną sprawą.
- Prosze oszczędzać siły Pani Belle. - Z boku kostuchy wyrosła ogromna damska dłoń która złapała panią doktor w dość delikatnym, ale pewnym uścisku. Od razu skierowała się w stronę szybu windy. Za ciasno na skrzydła więc ponownie z ciała Eidith wyskoczyły macki,m jednak te szybko uformowały się w pajęcze odnóża. W taki sposób zgrabnie i szybko zaczęła się wspinać do góry. - Skoro kierował się do zbrojowni, to wiem czego tam szuka. Fucking hell i need to hurry. - Odnóża znacznie przyspieszyły, już nie były subtelne, lecz z impetem wbijały się w ścianę, gdy Eidith skakała do góry. Musiała dostać się do Zbrojowni i tam to zabić, zanim wyciągnie kręgosłup z Yato… albo stanie się coś znacznie gorszego.
- Zoan domagał się, żeby nowe modele nadawały się do masowej produkcji. Hehehe… skoro musiał jednak zdać test Vlada, nauczyłam go nienawidzić zmiany w kodzie… chyba znienawidził korupcję. - rozpaczała Marie. - Powinien mieć umysł łowcy i determinację zeloty- - Gdy tylko Eidith usłyszała ten komentarz, przez uchylone drzwi wyjścia na jedno z pięter przebiła się umięśniona męska dłoń, chwytająca ją prosto za szyję. Milczenie doktor wskazywało tylko, że kostucha znalazła jej zgubę.
Już przy walce z Vladem Eidith dała do zrozumienia, że łapanie jej to jest jedna najgłupszych rzeczy jaką można robić. Gdy tylko dłoń istoty zacisnęła się na szyi Eidith, z miejsca, gdzie była trzymana wyrosły czarne druty kolczaste które miały zamiar wbić się pod skórę osobnika, porozrywając mu ścięgna i nerwy. W tym samym czasie naparła na przód z całej swojej siły.
Nie reagując na ból cierni, osobnik wykorzystał dążącą ku niemu siłę Eidith, aby wciągnąć ją do wnętrza korytarza, po czym zaczął wbijać ją w ścianę, jakby chciał przebić się pięścią na drugą stronę. Tak się tylko składało, że akurat trzymał w niej kostuchę. Rzucana w górę i dół, kobieta zdążyła zarejestrować tylko numer na pancerzu osobnika: SLAYER001. Eidith czuła ból doraźnie ból uderzeń, atak stanowił jednak największe zagrożenie dla Marie, która przez powtarzające się wymachy wypadła z uścisku dłoni, wylatując w stronę szybu windy. Trzymając się z całych sił, zaczęła krzyczeć. - EIDITH. JA NIE CHCĘ. Jeszcze nie…
- NO! - Ryknęła kostucha, widząc, że osobnik ignoruje ból wprowadziła druty kolczaste w rotację, by odrąbać mu rękę, wolną kończyną miała zamiar zapodać mu podbródkowego z całej swojej siły by wbić go w sufit. Powinno to jej dać cenne sekundy by wciągnąć Marie. Już zapomniała jakie to ucuzcie walczyć i bronić kogoś jednocześnie… było to dziwnie przyjemne pomijając okoliczności w jakiej się znajdowała.
Wraz z atakiem Eidith, przeciwnik zaczął mocniej zaciskać dłoń. Wiertło miało problem przedrzeć się przez jego ciało. Nie pancerz, ten uległ dość prędko, lecz plątanina mięśni stawiała opór. Gdy unosił ją do kolejnego walnięcia o ścianę, Eidith wykorzystała moment na wyprowadzenie swojego ciosu. Slayer nie odleciał daleko, cios jednak wystarczył, aby oderwać przypiłowane ramię. Kostucha szybko skoczyła w stronę Marie i złapała ją za rękę. Widziała już jednak padający na nią cień agresora.
Znad tyłka Eidith wyskoczyło coś w rodzaju brony która wbiła się w podłoge, po czym wyszarpała jej kawałki i pył w stronę Slayera. Chciała zyskać cenne sekundy, by ponownie wpaść do szybu i kontynuować w górę. Jeżeli tylko będzie miała gdzie odstawić doktor , będzie mogła na spokojnie go wyeliminować. W miarę możliwości podąży w stronę statku.
Marie trzymała się z całych sił. Łowca zdawał się nie podążać. Minęła ledwo chwila, a kobiety znalazły się na parterze. - Nie będzie ranny długo. - ostrzegła doktor. - Jeśli przyłoży rękę do kikuta, zrośnie się w kilka sekund. - ostrzegała dysząc. Eidith z kolei dostrzegła w tym czasie, że plątająca się po sali obsługa jest martwa. Kreatury podobne do tych w laboratorium używały martwych ciał lekarzy jako kostiumów, człapiąc nienaturalnie w ich stronę przez kałuże czarnej mazi.
Te kreatury napawały kostuchę odrazą, zabijała każdą jedną która się zbliżyła szybkim wymachem pnączy, czy zwykłych kolców przebijając im głowy. - Pani Belle, mam zamiar znacznie przyspieszyć, nie musi się Pani trzymać mocniej, lecz może być mniej komfortowo. - Eidith posiliła się o uśmiech do córki Vlada, gdy z jej boki ponownie wyrosła macka. Ta jednak wsunęła się pod doktor i uformowała w fotel z pasami. Z tak zabezpieczona pasażerką kostucha zaczęła biec z maksymalną swoją prędkością w stronę statku. Nawet po suficie, by unikać potworów.
Unikając potworów Eidith unikała obrażeń. Nie tylko na sobie samej, ale również zagrożeń dla Marie. Ta decyzja jednak znacznie ją spowolniała. Ledwo kostucha ruszyła do biegu, a zaczęła słyszeć za sobą łupnięcia skaczącej bestii: po regeneracji Slayer wspiął się szybem i biegł za nimi w prostej linii.
Na szczęście, droga od windy do głównego wyjścia ze szpitala była krótka. Lada moment kostucha wypadła na plac przed budynkiem, gdzie usłyszała wystrzał. Pocisk przeleciał na wylot przez głowę Eidith, pofrunął nad włosami skulonej w fotelu Marie i rozbryzg się na ciałach goniących kobiety kreatur, zabijając najbliższą część pościgu.
Strzelcem była Alice, stojąca z pistoletem w ręce i petem w gębie naprzeciw wejścia do szpitala. - Uważaj na plecy. - burknęła. - Masz ze sobą zabawkę Marie? Vlad ma urlop. Pokrywam zmianę. - poinformowała.
Odruch odrąbania jej głowy powstrzymała zresztą i tak niewiele by to dało.
- Alice skarbie cześć… słuchaj zabierzesz panią doktor na mój statek i tam na mnie zaczekaci, a ja ci nie odetnę rąk od twojego kodu dobrze? - Przecież nie mogła puścić płazem postrzelenia w głowę. Nie dość, że wyglądała teraz beznadziejnie to jeszcze bolało. Po krótkiej chwili jej głowę pokrył chitynowy hełm i odwróciła się w stronę odgłosów nadchodzącego Slayera. Trochę nią sponiewierał więc Kostucha postanowiła wziąć go na serio.
- Oh? I czemu sądzisz, że twoje rozkazy są ważniejsze od biskupa? - spytała Alice, przechodząc obok leżącej na ziemi Marie. Stanęła ramię w ramię z Eidith, unosząc broń w stronę drzwi do szpitala. Doktor w tym czasie podniosła się z ziemi, powoli wycofując się z niepewnym spojrzeniem.
Eidith usmiechnęła się szeroko pod hełmem
- Oh skarbie… To nie był rozkaz to groźba. - Kostucha też ustawiła się oczekując Slayera, lecz w jej ręce pojawiła się troszkę duża kosa. Jej ostrze błyszczało przedziwnie, jakby ktoś wylał paliwo do kałuży. Unosił się też wokół niej delikatny dym. To zapewne tej broni używała Eidith, gdy postanowiła wziąć kogoś na serio i upewnić się, że więcej tej istoty nie zobaczy.
- Dokończymy zaraz tę rozmowę. -
- Vlad chce ciało z powrotem. - poinformowała tylko Alice.
Nie minęła minuta, a z dymu i pyło wewnątrz szpitala zaczął powoli zbliżać się łowca Marie. Szedł powoli, z rękoma rozłożonymi na boki, powoli i metodycznie kładąc jedną stopę naprzeciw drugiej. Jego postura wyrażała pewnego rodzaju kpinę, stanowiąc niespodziewaną prowokację. Przedziwne kreatury wypełniające szpital wciąż z niego wybiegały, ginąc na wyrastających z cienia Eidith kolcach.
- Oh look that thing got sass protocols… - Eidith była jawnie rozbawiona, jednak przyjęła postawę bojową, szanując swojego przeciwnika. Nie wydawało jej się by ostrzał Alice był jakoś groźny dla tego potwora, ale może być cennym odwróceniem uwagi. Na ten moment Kostucha jedynie uniosła ostrze kosy gotowa do kontrataku, szukając otwarcia, by rozpłatać jego mózg lub kręgosłup. Jeżeli te dwa punkty potrafi zignorować Eidith ma do czynienia z czymś, co przeczy prawom fizyki i anatomii… Całkiem jak ona sama. Był to kolejny powód, by traktować go jak poważne zagrożenie.
Alice z kolei nie marnowała czasu. Zaczęła tłuc w spust swojego rewolweru, jakby wyrządził jej krzywdę. Pociski wpadały z impetem w ciało łowcy, odsuwając go lekko w tył i spowalniając każdy kolejny krok, jednak nie zatrzymując w miejscu. Irytacja malowała się na twarzy dziewczyny. Alice spoważniała, wypluwając papierosa. Zakręciła pistoletem, a jej kule wyrwały się z ciała łowcy, wracając w stronę bębenka broni. Ten nagły i nieprzewidziany ból, pociągnął łowcę w przód, który zrobił dwa niestabilne kroki. W tym czasie dziewczyna zdążyła skoczyć do niego, wślizgając się butem w nogi, aby wywrócić mężczyznę, przykładając mu pistolet w hełm. Dźwięki pękającego wizjera rozbrzmiewały z każdym ruchem młotka w rewolwerze. Edith była jednak świadoma, że mimo brutalności tej sceny, działania Alice nie były zbyt skuteczne. Została złapana za gardło przez przewracającego się łowcę, który zgniótł jej szyję z ostrym chrupotem. Drugą ręką odepchnął się od ziemi, wstając wyprostowanym naprzeciw Eidith. Z dziur w jego hełmie wyciekała czarna maź.
- Useless sassy bitch. - Skomentowała widząc poczynania Alice. To chyba był czas na atak… Kostucha zakręciła młynek kosą po czcym zaszarżowała na Slayera rysując po podłodzę długą wyciętą linię, zaraz przed nim miała zamiar wykonać wymach z całej swojej siły, przy okazji posyłając kawałki podłogi w jego wizjer. Eidith czuła adrenalinę porykając się z tym wytworem wyobraźni Marie, więc cały czas miała się na baczności ani na moment go nie lekceważąc.
Kosa Eidith świstnęła w powietrzu rozcinając tors łowcy. Gdy ostrze błysnęło nad głową potwora, jego masywna dłoń zacisnęła się na rękojeści kosy. Silne szarpnięcie przyciągnęło Eidith do łowcy na spotkanie z jego pięścią, wyprowadzoną z pełnym impetem. Chybił o milimetr. Pięść przeleciała obok ucha Eidith, a towarzysząca mu fala powietrza wyrwała je. Wbite w wizjer kamienie oszczędziły Eidith sporo bólu. Dwójka była teraz twarzą w twarz.
Patrząc prosto w jego wizjer Eidith uświadomiła sobie, że między nią a jego mózgiem jest tylko hełm i czaszka. Trza go warstwami rozebrać jak cebulę. Gdy ich spojrzenia się spotkały, chitynowy hełm Eidith otworzył się na wysokości ust, po czym charknęła na niego strumieniem czarnej mazi by kompletnie zalepić jego wizjer. Nastpęnie zamieni swoją lewą rękę w wiertło by przez jego brzuch przewiercić mu kręgosłup.
Eidith zaczęła tworzyć sobie dostęp do wnętrzności łowcy. Oślepienie jego wizjera magią niewiele jednak dało. Był zbyt blisko, aby ponownie chybić. Gdy kostucha z całej siły pchała swoje wiertło do wnętrza pancerza, łowca brał zamach, aby ponownie jej przydzwonić. Następne uderzenie rzuciło całym jej ciałem, choć zaparła się nogami i wepchała wiertło głębiej, robiąc blender wewnątrz torsu kreatury, która uderzyła ją po raz kolejny. Tym razem kostucha nie wytrzymała. Cios odrzucił ją w tył, wyrywając wiertło. “Slayer” postąpił w przód ciężkim krokiem. Wnętrzności wylały się z jego ciała jak z wyrzucone z wiadra. Mimo tego dalej stał w miejscu i dyszał. Eidith również była ranna, zbierając się z ziemi, czuła ból rozchodzący się po całym jej bezkształtnym bycie. Nie było to żadne jedno uderzenie, a skutek wszystkich dotychczasowych zmagań z przeciwnym wrogiem. Łowca uniósł głowę w jej stronę. Wtedy z nieba spadła Alice, lądując na plecach przygarbionego łowcy. Od jej nagłego ciężaru postać spadła na ręce. Dziewczyna rozsiadła się na mężczyźnie, krzyżując nogi. Przyłożyła pistolet do tyłu głowy i zaczęła ponownie pociągać za spust. Z każdym pociskiem łowca chylił głowę nieco niżej, choć zaraz ją podnosił. Po ostatnim strzale wydawał się nie mieć już siły, upadając na ziemi. Dziewczyna sięgnęła po paczkę fajek.
Eidith widząc jak pada na czworaka rzuciła się do biegu w przód by nagle przejść do wślizgu. Podczas tego wślizgu pokryła całę swoje ciało czernią, która to powoli przeobraziłą całą kostuchę w ogromny shuriken lecący blisko podłogi. Miałą zamiar odrąbać mu wszystkie kończyny jednym ruchem.
Czując nadlatującą kostuchę, łowca spróbował ostatkiem sił wyprostować rękę, aby złapać nadlatujący pocisk. Zabrakło mu jednak na to siły. Ostrze najpierw przecieło jego palce, a potem ramiona i nogi, zostawiając na ziemi tors z rozpływającą się głową. Zdziwiona Alice odskoczyła w tył, patrząc nieufnie na truchło. - To jeszcze żyło? - zaskoczenie wymsknęło się z jej ust.
- Strzeliłaś mi w głowę i się dziwisz, że coś mogło przeżyć? - Bąknęła Kostucha, gdy jej hełm zniknął z głowy. - Wracając… Nie musisz słuchać, co mówię, to fakt. Ale w twoim najlepszym interesie jest nie być po mojej złej stronie. Icaria przechodzi zmiany i w niedalekiej przyszłości zmieni się tutaj zarząd. - Eidith poprawiła swoją fryzurę, po czym zbliżyła się do Alice. Zbliżyła się, bardzo naruszając jej prywatną przestrzeń. Policzek do policzka przemówiła do niej:
- Nie wiem jakie miałaś relacje z Eidith i jak znosiła twoje obelgi i humorki. Ja nie jestem nią, więc dobrze się zastanów nad swoim zachowaniem. Uprzedzając twoje pytanie, to nie jest groźba… to obietnica. -
Alice podpaliła swój papieros, zaciągając się nim. Nie ruszała się przy tym z miejsca. Jeden z kącików jej ust lekko się uniósł: - Nie rób mi nadziei, bo nie będę mogła się doczekać. - po swoim komentarzu ruszyła po zwłoki łowcy. Zatrzymała się nad nimi, zaciągnęła petem i puściła dym. - Dam znać Vladowi, jak się zapatrujesz na Zoana. - ostrzegła.
- Pozdrów go ode mnie. - Rzuciła przez ramię Eidith, po czym doszła do doktor Belle. - Pani Marie czas stąd się oddalić. Będę szła troszkę wolniej, bo mnie wszystko boli, ale nie pozwolę Pani zrobić krzywdy. - Przemówiła Kostucha, próbując stworzyć fotel jak przedtem, jednak go zaniechała, by wziąć Marie przez ramię i zaprowadzić do statku.