Sandrus z spokojem czekał na kolej swej nocnej warty. Gotów do boju na śmierć i życie z przeklentymi zielono skurymi.

~Ileż można czekać na te goblinskie ścierwa. Trzeba szybo się znim rozprawić i opuścić te przeklęte rejony.~

Noc o dziwo minęła Wam spokojnie. Owszem mgła pod lasem gęstniała, raz czy dwa było widać też na przedpolu jakiś ruch, jednak rozświetlenie wioski, załatanie przerw w palisadzie oraz wyznaczenia wartowników zapewniło osadzie względny spokój. Chłopi też zachwali spokój, jeszcze za dnia zorganizowali beczkę smoły zgodnie z pleceniem Lennarta, jednak nikt nie zdążył wykopać żadnego rowu więc wartownicy wstrzymali się z dalszym działaniem.
Jedynie Otto Widdenstein lekko rzucał się przez sen i coś niezrozumiale mamrotał.


O brzasku nie budzą was promienie słońca, lecz głuche uderzenia BUM BUM BUM jak by bębnów... w osadzie się przez chwilę lekko zakotłowało, panuje drobny chaos. Chłopi zbiegli się na plac przed oberżą. W karczmie na dole, w izbie, gdzie wieśniaczka przygotowuje już stoły do śniadania, rajtar mówi do Was, gdy tylko się zebraliście:
- Sytuacja taka, że chłopy bitne są, ale to zasrańce w słomianych łapciach, rozdzielić trzeba ich po posterunkach i dowodzić, pilnować, żeby nie uciekli.
Po chwili zaczyna dziać się więcej - dostrzegliście, że po schodach schodzi powoli szlachcic, po chwili jest już podtrzymywany przez rajtara, i oskarża i wydziera się na staruszka oraz obsługę karczmy.
- Wy psie syny! Kurwy bretońskie, świniarze kislevscy! Okradliście mnie, natychmiast oddawajcie butelkę! Oćwiczyć i zamęczyć każę, wybatożyć na placu, rozumiesz kmiocie?!
Chłopi uzbrojeni na tyle na ile potrafili też to musieli słyszeć, gdyż drzwi gwałtownie się rozwarły, a ich miny świadczą, że kto inny zaraz może trafić na plac. Rajtar chwycił za pistolet i odciągnął kurek, ale widać, że nie wie co ma zrobić. W tym czasie wasz były pracodawca zobaczył i Was, przerwał więc na chwilę obrażanie dziadygi i zmienił adresatów swoich słów:
- Te kmioty w nocy mnie okradli! MNIE! Odzyskajcie ładunek, wypłacę Wam resztę złota, co Wam potrąciłem za robotę! - powiedział, a chłopi i na Was zaczęli patrzeć podejrzliwie. Dziadyga kręcił głową milcząc przerażony. Wielmoża jednak kontynuował: Utnijcie mu kolejny palec, jak nie będzie chciał gadać. I kolejny i kolejny, aż nie zacznie! To on, a jak nie on, to i tak jego wina. A jak nie pomoże, to go powieście i zadajcie pytania następnemu, zaraz zobaczycie, że się gadatliwi bardziej zrobią - kończy wyczerpany przemową. Tymczasem chłopi przestępują z nogi na nogę, nie wiedząc co powinni zrobić. Wygląda na to, że los dziadygi zależy od Was.

Cytat:

Wiedźmi wzrok odezwał się tej nocy, we śnie Otto widział całą osadę od góry. Mgła przybrała złowieszczy krwawy kolor, a w niej pływały czerwone larwy. Gdy zbliżyła się do osady, wpłynęła przez luki w palisadzie, zalewała powoli domy. Gdy zajęła jej już większości i niebezpiecznie zbliżała się do rzeki nagle uderzyły w nią kruki, dziesiątki czarnych kruków wydziobując larwy i rozganiając mgłę.

Otto ocknął się ze snu, a może nie był to sen? Zaczął się zastanawiać rozdygotany Widdenstein.
Kiedy już dochodziło do niego, że jest w łóżku usłyszał bębnienie w oddali. Rytmicznie i złowieszczo. Był spocony i nerwowy. Sny nie pozwoliły mu na delektowanie się spokojem i odpoczynkiem.
Wstał z łóżka i wyjrzał przez okno. We wiosce wrzało. Ludzie ganiali w różne strony. Uzbrojeni i zdenerwowani. Otto otworzył okno i usłyszał bardzo wyraźnie bębnienie od strony lasu.
-Zaczęło się.- Jęknął i przełknął ślinę. Szybko się ubrał i zbiegł na dół.
- Szykować wszystko. Podgrzewać wodę. Ja idę puki co wspomóc jak mogę obrońców.- Rzucił do gospodarza i dziewek, które już zbierały się w głównej sali.

Ruszył ku najbliższej placówce gdzie spodziewał się już gotowych obrońców zobaczyć. Starał się być niedaleko wejścia do gospody by mieć oko czy nie wnoszą pierwszych rannych. Jednak odległości było za duże i rzucił do jednej z dziewek, które miały pomagać przy rannych.
- Idę wspomóc walczących. Jak będzie potrzeba przyślijcie kogoś po mnie.- Uśmiechnął się ciepło do blondynki i pobiegł dalej.

Norin noc spędził aktywnie, pilnował razem z chlopami wioski. Dopiero po swojej zmianie zasnął ale lekkim snem i cO jakis budził się gdy słyszał głośniejszy hałas.
Zszedł rano na dół i po śniadaniu zajął się rozmową z towarzyszami.
Kolejne wydarzenia które miały miejsce wzburzyly młodego krasnoluda.
Nie miał zamiaru patrzeć na to tylko z boku więc zareagował.

- Jeśli ktoś tutaj odpowie za swoje czyny to najszybciej Ty, gowno mnie obchodzi kim jesteś. Szlachcic czy nie jak masz dowoody to je przedstaw a jak nie to zamknij mordę bo jeszcze raz zagrozisz dziadkowi albo obrazisz chłopów a Cię na pal ba biją i tyle będzie z Twojego rządzenia się.... - rzekł Norin. Z jednej strony czuł ze wiesniacy wiedzą coś więcej i ukrywają coś przed nim ale z ddrugiej wiedział że zaraz będą potrzebowali pomocy chłopów do walki więc warto zdobyć ich zaufanie.

Następnie zwrócił się do Oskara
- Mamy stan wojenny, więc nikt nie będzie tutaj traktowany specjalnie. Jak on chce tak podle traktować chłopów to może Ale na swojej ziemi. Teraz trzeba skupić się na przygotowaniu do walki a nie roztrzasac głupie spory.

- Opowiadaj. Będzie tak lepiej dla Ciebie i dla wszystkich ale uważaj na swe słowa...

Sandrus przebudził się słysząc bębny. Gdy tylko otrząsnął się z letargu sennego, postanowił zostać na obranej przez siebie pozyci. Przesunął się jednak w raz z koszem nieco bliżej komina, aby zasłonić swoje plecy przed ewentualnym atakiem.

~Będę wspierał słabsze fronty ostrzałem z łuku. Powinno to pomóc przyjąć atak tych przeklętych zielonoskurych.~

Powiedziawszy to przygotowywał się do wycelowania w pierwszy cel, który się pojawi w zasięgu jego wzroku.

-No dawać mi tu te ścierwa.

Widdenstein stanął przy palisadzie. Wdrapał się na nią by zobaczyć przedpole i zamarł po chwili.
Jego wzrok skupił się na stawianym do pionu palu na którym był nabity człowiek. Otto otwierał usta czym bardziej w pionie znajdował się pal bo rozpoznawał sylwetkę i osobę na niego nabitą. Był nią Michaił, który niedawno odłączył się od grupy.

Czarodziej wbiegł do głównej sali karczmy i skierował się do kompanów. Wcześniej dobiegając do tłumu obrońców i mieszkańców uspokoił się by nie wzbudzać paniki.
- Michaiła dorwali i na pal nabili.- Zwrócił się dość cicho by nie usłyszały go osoby postronne.
- Do tego był tam dziwny krasnolud, który oznajmił, że Arhaon powraca.- Popatrzył na Khazadzkiego kompana z pytaniem w oczach.
- Miały być zielonoskórzy a pod wioskę ściągnęli krasnoludy chaosu i inne chaosyckie ścierwa.- Mag się wyprostował dumnie, choć to u niego komicznie wyglądało przy jego mizernej posturze.
- Nie ma gdzie uciekać a i tak daleko nie uciekniemy. Jeśli chcą gadać, znaczy nie czują się pewnie. Już pokazali wcześniej, że jak są silni to jadą i niszczą wszystko po drodze.- Przedstawił swoje spostrzeżenia.
- Uważam, że trzeba się bronić.- Wyraził swoje stanowisko Widdenstein.

- Nie opuszczajcie stanowisk. Mieliśmy szczęście, że nie zaatakowali od razu.- Zwrócił się do Dziadygi uprzejmym tonem bardziej przekazując spostrzeżenia niż czepiając się.

Kiedy dziewka odprowadzająca szlachcica pojawiła się podszedł do niej.
- Potrzebny jestem?- Łagodnie zwrócił się do dziewczyny i popatrzył na schody, którymi zeszła.