Wilhelm i Santiago okrążali magazyn z jednej strony, Berwin z drugiej. Gdy wszyscy trzej znaleźli się na uliczce biegnącej za budynkami, nie dostrzegli tam nikogo. Było cicho i spokojnie. Nie słychać było żadnych wolnych, ani tym bardziej pospiesznych kroków. Jedyne co wzbudziło ich zaniepokojenie, to właśnie uchylone, niewielkie drzwiczki prowadzące do wnętrza magazynu. To one przed chwilą musiały wydać owo skrzypienie.


Bodo Wanker niczym sławiony w miejskich legendach, tajemniczy, odziany w rajtuzy, maskę i przykrótką pelerynę bohater Ubermensch z Altdorfu, przemieścił się po dachach, tak aby znaleźć się w okolicach tyłu magazynu numer siedem. I on, znajdując się na wysokości pierwszego piętra, a do tego dysponując wyostrzonym przez lata walki ze szczurami wzrokiem, nie dostrzegł nikogo, kto mógł przed chwilą skorzystać z tylnego wyjścia. Patrzył teraz z góry na swoich kompanów, którzy stłoczyli się przy drzwiczkach, czekając na kolejny ruch.


A tymczasem Elmer, uporawszy się z postawioną chwilę wcześniej barykadą blokującą wejście do magazynu, uchylił drzwi i zajrzał do wnętrza. Było niemal puste. Oświetlała je pojedyncza lampa dyndająca się na sznurze umieszczonym na środku pomieszczenia. Wszystkie ładunki, skrzynki i worki poprzesuwane były pod ściany, a na środku uprzątniętego w ten sposób pomieszczenia, na resztkach jakiś symboli wyrysowanych kredą leżało zakapturzone ciało. Poza tym w magazynie nie działo się nic.

Oczywiście ciało leżące na podłodze magazynu było znajome. Bezsprzecznie należało do Feodora Waldheima, sekretarza lektorskiego. Nie trudno je było rozpoznać, mimo iż ktoś w bardzo drastyczny sposób pozbawił je gałek ocznych. W oczodołach ziały dwie podeszłe krwią dziury, sięgające wgłąb czaszki. Wyglądało na to, że coś wyssało Sigmarycie oczy wraz z mózgiem. Ów widok tylko trochę wstrząsnął Elmerem, a na Berwinie wywarł spore wrażenie, tak że ostatni posiłek podszedł mu do gardła, ale Hraban zdołał się opanować i nie zwymiotował. Tylko głośno przełknął znajdującą się w gardle gulę.

I wtedy to coś, co stało się przyczną śmierci Ojca Feodora wysunęło się zza pakunków znajdujących się w rogu pomieszczenia. Była to zwalista, czworonożna istota, wyglądająca jak skrzyżowanie muskularnej kitajskiej małpy, jakie można było oglądać w altdorfskim zoologu z czarnym, gigantycznym wilkiem. Tylko głowa nie pasowała do owej krzyżówki. Była wydłużona, zaopatrzona w troje, tworzących trójkąt, czerwonych oczu i wijący się niczym macka, trąbowaty twór, zakończony otworem gębowym z setkami maleńkich jak igiełki zębów. Stwór gwizdnął cicho, niskim tonem, spiął mięśnie i skoczył na znajdujących się nad ciałem bohaterów. W wątłym świetle lampy błysnęły pazury, wyciągniętych w kierunku Elmera przednich łap. Potwór uderzył w oniemiałego Lutefiksa, wywracając go i odrzucając jak szmacianą lalkę. Krew z poharatanych mięśni splamiła jego ubranie, gdy upadł na ziemię. Wstrząs go ocucił i pozwolił działać. Berwin natomiast nadal stał w tym samym miejscu, niczym słup soli nie mogąc ogarnąć umysłem tego co widziały jego oczy.