[Warhammer II ed.] Cienie nad starym światem cz II - Strona 34

Hakon · 13-04-2018, 08:24

Hierofant siedzący do tej pory przy stole nagle się rozkaszlał. Kilka chwil minęło nim się uspokoił i patrząc na dłoń zobaczył krew. Skrzywił się na ten widok i podniósł wzrok.
- Skoro to kapłan to jego moc zależna jest od wiary.- Rzucił mag i pokręcił głową.
- Na cóż było nam czekać. Teraz w siłę tylko przybrał.- Podniósł głowę i popatrzył na kompanów.
- Musimy go czym prędzej się pozbyć. Z tego co Lennart mówi to ostatnio był w karczmie. Musimy działać.- Wstał przytrzymując się blatu i opierając się o kostur, który niedawno należał do właściciela domostwa.
- Ucieczka z miasta nic nie da drogi Svienie. Jak słyszałeś to chorobę. która nas trawi wyleczyć można dopiero po śmierci kapłana a tak wszyscy prędzej czy później padniemy.- Dodał starając się przekonać wszystkich, że nie powinni uciekać a stawić czoła wyzwaniu.

Morel · 13-04-2018, 09:47

Spięty akolita niemo wpatrywał się w Dziadygę, ale kiedy Erich drgnął Roel nie krył ulgi i radości, chociaż wiedział, że powinie skarcić się za taką ufność, a może wręcz naiwność. Jego nieświadomy uśmiech na twarzy zniknął jednak, w reakcji na słowa przyjaciela.
- Na prawdę jesteście przekonani, że wejdziemy do karczmy i go zabijemy? Tak po prostu? Jesteśmy słabi, a Erich.. dasz radę chodzić? - Zwrócił się do kompana oglądając jego rany.

pi0t · 16-04-2018, 19:50

Fortenhaf – dzień piąty, noc

Zapadł już zmierzch, jednak bohaterowie nie podejmowali żadnych działań. Rozmawiali i zbierali siły, spożywali kolację. Zapasy jedzenia ze spiżarni zmarłego czarodzieja-druida wyczerpały się. Część z nich miała zamiar próbować uciekać z miasteczka i liczyć na prześlizgnięcie się przez kordon, który szczelnie otaczał miasto. Przez pierwsze dni było to zapewne prostsze, jednak na pewno nie jest niewykonalne. Inny przekonywali, aby pozostać w osadzie i próbować zwalczyć zarazę. Uwierzyli Dziadydze i jego słowom, że jedynie zabicie przywódcy kultystów umożliwi ozdrowienie. Ten jednak z dnia na dzień stawał się silniejszy, zyskiwał nowych wyznawców, a pozostali mieszkańcy Fortenhaf słabli.
Erich von Kurst krzywił się, ale żył. Roel Frietz po obejrzeniu ran mężczyzny szybko zrozumiał, że jego towarzysza nie powinno być już na tym świecie. Tak się jednak nie stało, rytuał przeprowadzony przez dziadygę okazał się skuteczny. Otto Widdenstein stał się jakby bardziej wyczulony na otaczający go eter. Przez chwilę miał wrażenie, jakby wiatry magii tworzyły cienki splot łączący ich z dziadygą. Pojedyncza nic, słaba ale o identycznym blasku jak ta łącząca Ericha wychodziła poza obręb siedziby zmarłego maga. Hierofant zakaszlał, wizja znikła. Ale zaraz odczuł kolejną zmianę, nieduże chwilowe rozwarcie bariery eteru. Otto jako uczeń Tradycji Światła wiedział, co to oznacza. Kultyści zapewne zakończyli modły i tym razem udało się przyzwać demony. Nie trzeba było długo czekać. Psina Sveina zaskomlała i uciekła pod stół. Wystarczyło wyjrzeć przez okno, że dostrzec dziwną kreaturę, która zmierzała ulicą od strony kapliczki Shally.
Otto czuł, że nie jest to jedyny pomiot chaosu jaki został zaproszony do odwiedzenia Fortenhaf.

**Kerm** · 17-04-2018, 22:15

Plany to mają do siebie, że czasami trzeba o nich zapomnieć.
Co z tego, że wiedzieli, gdzie mają swą siedzibę pielgrzymi? Co z tego, że wiedzieli, gdzie w tym momencie można spotkać najważniejszych pielgrzymów? Nic z tego nie wynikało, skoro w miastczku pojawiło się coś gorszego od wszystkich pielgrzymów razem wziętch.
Przynajmniej na pierwszy rzut oka gorszego.
A i na drugi rzut oka pomiot Chaosu nie spodobał się Lennartowi.

- Jeśli to nie twoje dzieło - powiedział, spoglądając na Dziadygę - to powinniśmy się tego paskudztwa pozbyć jak najszybciej.

hen_cerbin · 17-04-2018, 22:34

- Tworzę nieumarłych. Nie demony - obruszył się Caspar - Nie jestem czarnoksiężnikiem tylko nekromantą - powiedział dumnie. Nawet jeśli niekoniecznie stanowiło to różnicę dla Kolegiów Magii i prawa Imperium, dla niego były to dwie odrębne rzeczy.

Hakon · 17-04-2018, 23:36

Otto patrzył przez okno z przerażeniem. To co się za nimi znajdowało było tym dla czego został hierofantem. Zamierzał niszczyć te plugastwa, ale czy tak osłabiony dałby radę temu demonowi?
- Działajmy szybko. Już czasu zbyt wiele straciliśmy. Zbierajcie rzeczy i zakończmy to a ja postaram się to coś odesłać skąd przyszło.- Przemówił stanowczym głosem wcześniej wzdychając.
- Casparze. Jeśli będziesz potrafił wesprzyj mnie.- Dodał zerkając na starca.

Widdenstein poczekał aż demon będzie w odpowiedniej odległości i zaczął splatać białe nitki magi wspomagając się kosturem Josefa. Druida i poprzedniego właściciela domostwa w którym spędzili tę noc. Otto znał czar, który pasował jak ulał w tej sytuacji i teraz przyszła pora sprawdzić czy sprosta temu zadaniu. Odesłanie demona było niezbyt skomplikowanym czarem, ale słabość maga i wykończenie mogło nastręczać wiele kłopotów.

Ismerus · 18-04-2018, 20:28

Zapadał zmierzch a oni nadal niczego konkretnego nie ustalili. Była to po części wina Oskara, który wolał użalać się nad sobą niż zmotywować towarzyszy do działania i załatwienia sprawy raz na zawsze.
Kiedy zobaczył idącego uliczką demona, szlachcic zrobił pospiesznie znak młota.
Porywczy szlachcic zamierzał już wyjść z kryjówki i rzucić się na demona, kiedy zobaczył że Otto coś kombinuje. A dokładniej, że przygotowuje jakiś czar. Tak, magia na demony powinna być najskuteczniejsza... i najbezpieczniejsza. A co jak czas się nie uda? Lub nie zadziała do końca?
Wtedy szlachcic zamierzał uderzyć na demona i odesłać go do otchłani chaosu.

Morel · 19-04-2018, 08:38

Bogowie zlitujcie się. - wyszeptał akolita - Demony na ulicach. Chrońcie nas przed złym spojrzeniem - Głos Roela drżał i choć starał się to ukryć na jego twarzy pojawił się nieprzystojny słudze Morra strach. Widać było, że jest to jego pierwszy kontakt ze stworzeniem chaosu. Fretz stał oparty plecami o ścianę, jakby chciał ukryć swoją wielgachną sylwetkę i starał się stonować nerwowy oddech.
Wyjrzał ukradkiem przez okno i doskoczył do służki Shallyi.
- Erno. Erno - starał się delikatnie ocucić dziewczynę. Sięgnął po zwiniętą tkaninę, zwilżył ją w chłodnej wodzie i przyłożył jej do twarzy.
- Wzbudź się proszę. Musimy iść do kapłana.
Morryta był przekonany, że Herbert Droge jest jedyną osoba mogącą uratować miasto i ich mieszkańców. Był gotów ponieść wszelkie konsekwencje dotychczasowych czynów, jeśli istniał choć cień szansy na ocalenie.

Avitto · 22-04-2018, 18:20

Svein nie mówił nic. Spakował Kroka do plecaka i skrył się w najciemniejszym punkcie domu – na belce tuz pod powałą. Serce waliło mu jak młot i sam nie wierzył, ze znowu wdepnął w jakieś magiczne gówno.

Gob1in · 22-04-2018, 19:16

Pytanie Roela i twierdzące kiwnięcie głową pozwoliło mu przemilczeć odpowiedź na to zadane przez starca. Właściwie nie wiedziałby co powiedzieć. Przecież zabił swoją rodzoną siostrę. Zabił, gdyż była jedną z tych, których poprzysiągł tropić i niszczyć. Czyż jednak zrobił słusznie? To w końcu była Greta... Gretę i Rambrechta obiecał odnaleźć, a później chronić tak, jak powinno chronić się własną rodzinę. Tymczasem on zabił...

Z ponurych myśli wyrwało go zamieszanie. Obolały wstał krzywiąc się okrutnie i podszedł do okna, przez które wypatrywał Otto. Człapiąca człekokształtna poczwara nie budziła wątpliwości, że roznosiciele zarazy dysponowali jeszcze innymi poza chorobą możliwościami. Wzywanie demonów pogarszało jeszcze bardziej sytuację ich przeciwników.

- Nie ma na co czekać. - Rzekł stanowczo. - Zabijmy to plugastwo tutaj i ruszajmy po głowę przywódcy tych niegodziwców. Weźmy wszystko, co pozwoli ich spalić lub zabić w inny sposób. Zapewne nie mamy szans w starciu z całym tłumem, ale z pewnością uda się to zrobić - zabić tego, kto za tym stoi. - Powiedział z przekonaniem.

Poprawił paski poharatanej i powgniatanej zbroi i sprawdził, czy miecz gładko wychodzi z pochwy. Odruchowo chwycił za sztylet, a gdy go nie było jego twarz zachmurzyła się - to właśnie sztyletem ugodził siostrę.

Chwilę później był gotów.

13-04-2018, 08:24	#331
Hakon Reputacja: 1	Hierofant siedzący do tej pory przy stole nagle się rozkaszlał. Kilka chwil minęło nim się uspokoił i patrząc na dłoń zobaczył krew. Skrzywił się na ten widok i podniósł wzrok. - Skoro to kapłan to jego moc zależna jest od wiary.- Rzucił mag i pokręcił głową. - Na cóż było nam czekać. Teraz w siłę tylko przybrał.- Podniósł głowę i popatrzył na kompanów. - Musimy go czym prędzej się pozbyć. Z tego co Lennart mówi to ostatnio był w karczmie. Musimy działać.- Wstał przytrzymując się blatu i opierając się o kostur, który niedawno należał do właściciela domostwa. - Ucieczka z miasta nic nie da drogi Svienie. Jak słyszałeś to chorobę. która nas trawi wyleczyć można dopiero po śmierci kapłana a tak wszyscy prędzej czy później padniemy.- Dodał starając się przekonać wszystkich, że nie powinni uciekać a stawić czoła wyzwaniu.

16-04-2018, 19:50	#333
pi0t Reputacja: 1	Fortenhaf – dzień piąty, noc Zapadł już zmierzch, jednak bohaterowie nie podejmowali żadnych działań. Rozmawiali i zbierali siły, spożywali kolację. Zapasy jedzenia ze spiżarni zmarłego czarodzieja-druida wyczerpały się. Część z nich miała zamiar próbować uciekać z miasteczka i liczyć na prześlizgnięcie się przez kordon, który szczelnie otaczał miasto. Przez pierwsze dni było to zapewne prostsze, jednak na pewno nie jest niewykonalne. Inny przekonywali, aby pozostać w osadzie i próbować zwalczyć zarazę. Uwierzyli Dziadydze i jego słowom, że jedynie zabicie przywódcy kultystów umożliwi ozdrowienie. Ten jednak z dnia na dzień stawał się silniejszy, zyskiwał nowych wyznawców, a pozostali mieszkańcy Fortenhaf słabli. Erich von Kurst krzywił się, ale żył. Roel Frietz po obejrzeniu ran mężczyzny szybko zrozumiał, że jego towarzysza nie powinno być już na tym świecie. Tak się jednak nie stało, rytuał przeprowadzony przez dziadygę okazał się skuteczny. Otto Widdenstein stał się jakby bardziej wyczulony na otaczający go eter. Przez chwilę miał wrażenie, jakby wiatry magii tworzyły cienki splot łączący ich z dziadygą. Pojedyncza nic, słaba ale o identycznym blasku jak ta łącząca Ericha wychodziła poza obręb siedziby zmarłego maga. Hierofant zakaszlał, wizja znikła. Ale zaraz odczuł kolejną zmianę, nieduże chwilowe rozwarcie bariery eteru. Otto jako uczeń Tradycji Światła wiedział, co to oznacza. Kultyści zapewne zakończyli modły i tym razem udało się przyzwać demony. Nie trzeba było długo czekać. Psina Sveina zaskomlała i uciekła pod stół. Wystarczyło wyjrzeć przez okno, że dostrzec dziwną kreaturę, która zmierzała ulicą od strony kapliczki Shally. Otto czuł, że nie jest to jedyny pomiot chaosu jaki został zaproszony do odwiedzenia Fortenhaf. __________________ Mistrz gry nie ma duszy! Sprzedał ją diabłu za tabelę trafień krytycznych!

17-04-2018, 22:15	#334
Kerm Administrator Reputacja: 1	Plany to mają do siebie, że czasami trzeba o nich zapomnieć. Co z tego, że wiedzieli, gdzie mają swą siedzibę pielgrzymi? Co z tego, że wiedzieli, gdzie w tym momencie można spotkać najważniejszych pielgrzymów? Nic z tego nie wynikało, skoro w miastczku pojawiło się coś gorszego od wszystkich pielgrzymów razem wziętch. Przynajmniej na pierwszy rzut oka gorszego. A i na drugi rzut oka pomiot Chaosu nie spodobał się Lennartowi. - Jeśli to nie twoje dzieło - powiedział, spoglądając na Dziadygę - to powinniśmy się tego paskudztwa pozbyć jak najszybciej.

17-04-2018, 22:34	#335
hen_cerbin Reputacja: 1	- Tworzę nieumarłych. Nie demony - obruszył się Caspar - Nie jestem czarnoksiężnikiem tylko nekromantą - powiedział dumnie. Nawet jeśli niekoniecznie stanowiło to różnicę dla Kolegiów Magii i prawa Imperium, dla niego były to dwie odrębne rzeczy. __________________ Ostatni Proszę o odpis: Gob1in, Druidh, Gladin

17-04-2018, 23:36	#336
Hakon Reputacja: 1	Otto patrzył przez okno z przerażeniem. To co się za nimi znajdowało było tym dla czego został hierofantem. Zamierzał niszczyć te plugastwa, ale czy tak osłabiony dałby radę temu demonowi? - Działajmy szybko. Już czasu zbyt wiele straciliśmy. Zbierajcie rzeczy i zakończmy to a ja postaram się to coś odesłać skąd przyszło.- Przemówił stanowczym głosem wcześniej wzdychając. - Casparze. Jeśli będziesz potrafił wesprzyj mnie.- Dodał zerkając na starca. Widdenstein poczekał aż demon będzie w odpowiedniej odległości i zaczął splatać białe nitki magi wspomagając się kosturem Josefa. Druida i poprzedniego właściciela domostwa w którym spędzili tę noc. Otto znał czar, który pasował jak ulał w tej sytuacji i teraz przyszła pora sprawdzić czy sprosta temu zadaniu. Odesłanie demona było niezbyt skomplikowanym czarem, ale słabość maga i wykończenie mogło nastręczać wiele kłopotów.

13-04-2018, 09:47	#332
Morel Reputacja: 1	Spięty akolita niemo wpatrywał się w Dziadygę, ale kiedy Erich drgnął Roel nie krył ulgi i radości, chociaż wiedział, że powinie skarcić się za taką ufność, a może wręcz naiwność. Jego nieświadomy uśmiech na twarzy zniknął jednak, w reakcji na słowa przyjaciela. - Na prawdę jesteście przekonani, że wejdziemy do karczmy i go zabijemy? Tak po prostu? Jesteśmy słabi, a Erich.. dasz radę chodzić? - Zwrócił się do kompana oglądając jego rany.

18-04-2018, 20:28	#337
Ismerus Reputacja: 1	Zapadał zmierzch a oni nadal niczego konkretnego nie ustalili. Była to po części wina Oskara, który wolał użalać się nad sobą niż zmotywować towarzyszy do działania i załatwienia sprawy raz na zawsze. Kiedy zobaczył idącego uliczką demona, szlachcic zrobił pospiesznie znak młota. Porywczy szlachcic zamierzał już wyjść z kryjówki i rzucić się na demona, kiedy zobaczył że Otto coś kombinuje. A dokładniej, że przygotowuje jakiś czar. Tak, magia na demony powinna być najskuteczniejsza... i najbezpieczniejsza. A co jak czas się nie uda? Lub nie zadziała do końca? Wtedy szlachcic zamierzał uderzyć na demona i odesłać go do otchłani chaosu.

19-04-2018, 08:38	#338
Morel Reputacja: 1	Bogowie zlitujcie się. - wyszeptał akolita - Demony na ulicach. Chrońcie nas przed złym spojrzeniem - Głos Roela drżał i choć starał się to ukryć na jego twarzy pojawił się nieprzystojny słudze Morra strach. Widać było, że jest to jego pierwszy kontakt ze stworzeniem chaosu. Fretz stał oparty plecami o ścianę, jakby chciał ukryć swoją wielgachną sylwetkę i starał się stonować nerwowy oddech. Wyjrzał ukradkiem przez okno i doskoczył do służki Shallyi. - Erno. Erno - starał się delikatnie ocucić dziewczynę. Sięgnął po zwiniętą tkaninę, zwilżył ją w chłodnej wodzie i przyłożył jej do twarzy. - Wzbudź się proszę. Musimy iść do kapłana. Morryta był przekonany, że Herbert Droge jest jedyną osoba mogącą uratować miasto i ich mieszkańców. Był gotów ponieść wszelkie konsekwencje dotychczasowych czynów, jeśli istniał choć cień szansy na ocalenie.

22-04-2018, 18:20	#339
Avitto Dział Fantasy Reputacja: 1	Svein nie mówił nic. Spakował Kroka do plecaka i skrył się w najciemniejszym punkcie domu – na belce tuz pod powałą. Serce waliło mu jak młot i sam nie wierzył, ze znowu wdepnął w jakieś magiczne gówno.

22-04-2018, 19:16	#340
Gob1in Reputacja: 1	Pytanie Roela i twierdzące kiwnięcie głową pozwoliło mu przemilczeć odpowiedź na to zadane przez starca. Właściwie nie wiedziałby co powiedzieć. Przecież zabił swoją rodzoną siostrę. Zabił, gdyż była jedną z tych, których poprzysiągł tropić i niszczyć. Czyż jednak zrobił słusznie? To w końcu była Greta... Gretę i Rambrechta obiecał odnaleźć, a później chronić tak, jak powinno chronić się własną rodzinę. Tymczasem on zabił... Z ponurych myśli wyrwało go zamieszanie. Obolały wstał krzywiąc się okrutnie i podszedł do okna, przez które wypatrywał Otto. Człapiąca człekokształtna poczwara nie budziła wątpliwości, że roznosiciele zarazy dysponowali jeszcze innymi poza chorobą możliwościami. Wzywanie demonów pogarszało jeszcze bardziej sytuację ich przeciwników. - Nie ma na co czekać. - Rzekł stanowczo. - Zabijmy to plugastwo tutaj i ruszajmy po głowę przywódcy tych niegodziwców. Weźmy wszystko, co pozwoli ich spalić lub zabić w inny sposób. Zapewne nie mamy szans w starciu z całym tłumem, ale z pewnością uda się to zrobić - zabić tego, kto za tym stoi. - Powiedział z przekonaniem. Poprawił paski poharatanej i powgniatanej zbroi i sprawdził, czy miecz gładko wychodzi z pochwy. Odruchowo chwycił za sztylet, a gdy go nie było jego twarz zachmurzyła się - to właśnie sztyletem ugodził siostrę. Chwilę później był gotów. __________________ I used to be an adventurer like you, but then I took an arrow to the knee...