Otto znieruchomiał słysząc rozkazy sierżanta. Wyprostował się i oparł na lasce ciężko dysząc.
- Panie. Te plugastwa rozpełzły się po mieście i chcą zlikwidować jedynych, którzy mogą zaprowadzić ład w tej osadzie. Wcześniej odesłałem do piekielnych czeluści jednego z demonów a teraz wspólnie pozbyliśmy się dwóch następnych chcących zmieść z drogi Kapitana.- Odezwał się Biały mag po chwili i złapaniu oddechu.
- Część moich towarzyszy ruszyła wspomóc Kapłana Ulryca a Siostra Bogini miłosierdzia już jest bezpieczna.- Mówił spokojnie chociaż było słychać, iż czas dla maga ma wielkie znaczenie.
- Pozostał Burmistrz a następnie wspólnymi siłami Wy możni tego miasta wspólnie opanujecie ten chaos.- Skończył po czym spojrzał na Dziadygę.

- Ten człowiek może i jest heretykiem, a może nie. Nie nam teraz to sądzić. Teraz stoi po naszej stronie i chce tego co My Panie. By to miasto przetrwało i byśmy ten plugawy kult wytępili i przepędzili z miasta. Teraz najważniejsze to ocalić Was Panie i Kapłąnów i Burmistrza a następnie wyeliminować głównego prowodyra tych zajść w mieście.- Widdenstein chciał przekonać oficera o słuszności swoich słów. Z resztą ten nie miał innego wyboru i musiał przystać.
- Zamykając się tu skazujemy się na śmierć bądź dołączenie do szeregów wroga. Armia otoczyła miasto i żywego ducha nie wypuści z niego a sama nie przyjdzie z pomocą. Musimy sami zadbać o siebie. Teraz tylko jedność jest po naszej stronie.- Dodał i liczył, że przemówił do rozsądku co niektórym.

Fortenhaf – dzień piąty, czas po północy, cdn.

Svein spróbował uciszyć kmiotów, Ci natomiast po jego słowach o Dziadydze zaczęli jeszcze więcej hałasować. Prawie każdy z nich coś szeptał, czy dreptał zniecierpliwiony. Szczurołap miał problemy ze zrozumieniem odpowiedzi na zadane pytanie. Ale była to raczej potwierdzenie. Uwięzieni chłopi nie byli niczym skrępowani, a boksy to nie cele. Przy odrobinie wysiłku z pewnością sami by z nich wyszli. Ich zachowanie mogło więc budzić zdziwienie. Jednak wsłuchując się w powstały gwar, Svein Dahr zrozumiał, że Dziadyga kazał słuchać się strażników. Nie robić im przykrości oraz nie sprawiać problemów.


W tym czasie Otto przekonywał dowódcę straży do swoich racji. Ten zdawał się nieugięty i podejrzliwy.
- Z relacji moich ludzi wiem, że Kapłan Ulryka przebywa w siedzibie zmarłego maga. Akolitka Erna jest bezpieczna? – Mężczyzna był szczerze zdziwiony -Co wyście uczynili! -Ryknął na całe gardło.
- Na wszystkich bogów, dziewka przyznała się do sprowadzenia zarazy. Współpracuje pewnie z pielgrzymami, to ona ich tu sprowadziła. Moi ludzie zarzekali się, że na własne uszy to słyszeli. Działali z polecenia Kapłana Ulryka i akolity Morra. Zresztą ten akolita nakazał czekać na Kapłana, a sama dziewka ze swym towarzyszem, szczurołapem Sveinem mili być tam uwięzieni. Spętani i zakneblowani, ale jakoś się uwolnili i uciekli. Mówże! Gdzie ona jest! - Hannes Hebel zaczął skupiać na sobie uwagę swoich podwładnych. Sytuację na szczęście nieco uspokoił Oskar von Hohenberg.
- Chrzanić dziadygę, skoro kapłan Dröge go uwolnił interweniować nie będę i tak miasta nie opuści. – mężczyzna nawet nie spojrzał na niepozornego starca. - Ale Burmistrz Bruno musi zaczekać do świtu. Nie wyślę swoich ludzi, mniej lub bardziej chorych w niepewną walkę na ciemne ulice miasta. Mówicie o jednym demonie, tu były kolejne, a ile ich się po mieście pałęta? Czy nie ma tam czegoś gorszego? To odważni ludzie, ale ochotnicy nie doświadczeni w boju żołdacy. Pozostała garstka, resztę mniej lub bardziej zmogła choroba. Bez rozeznania nigdzie ich nie wyślę. Zresztą gdzie, do domostwa burmistrza, czy ratusza? Proponuje Wam wszystkim tu zostać do świtu. Rankiem osobiście pójdę do Bruno Hauptleitera. – Mężczyzna wyraźnie się uspokoił. A i jego ludzie odetchnęli. Achim i Bastian zdążyli nawet wrócić z oliwą, wylali ją i podpalili zgodnie ze wcześniejszym rozkazem. Ciała stworów syczały, skwierczały. Unosił się z nich czarny, gryzący oleisty dym.


W innej części Fortenhaf część bohaterów zaległa w podziemiach świątyni. Truchło demona nie rozwiało się w dym, ani nie zamieniło w kałuże kwasu. Nadspodziewanie szybko zaczynało się rozkładać, z odrąbanej głowy zaczęło wyłazić robactwo różnego rodzaju, glisty oraz larwy. Poszukiwania klucza okazały się skuteczne, nikt ich nie przełożył i leżały schowane dokładne tam, gdzie umieścił je biały mag. Roel Frietz mógł otworzyć kraty i gdy tylko to zrobił przecisnęła się koło niego Erna, która doskoczyła do zakneblowana kapłana. Jedną ręką rozwiązywała więzy, a z resztą kapłan poradził sobie już sam. Mężczyzna wstał, wyprostował się i nie dopuścił akolitki do głosu. Nakazał jej milczeć, a Was zmierzył wzrokiem.
- Nie myślcie, że jeden czyn wymaże wasze grzechy! – Zaczął ostro i gniewnie. – Skoro jednak wyrwaliście swe umysły ze szponów tego czarnoksiężnika i zniszczyliście demona, to nie ukażę Was natychmiast. Bezwarunkowo podajcie się mojej woli i jeśli wykażecie się w oczach Ulryka, to pozwolę Wam przejść próbę wiecznego ognia.

Otto uniósł brew na wieść, że Kapłan jest w siedzibie maga. Jednak po chwili zrozumiał o co chodziło lecz nic nie powiedział.
- Kapitanie. Akolitka nic nie uczyniła. Jedynie jej bogini wystawiła ja na próbę a cała plaga to robota kultystów. Panna Erna wraz z pozostałą kompanią i zapewne Kapłanem Ulryka oraz ze sługą Morra znajdują się w Świątyni Wiecznego Ognia. Przynajmniej tam mieli się udać by powstrzymać kręcące się tam demony.- Odpowiedział Kapitanowi Biały Mag po czym pokiwał zasmucony głową.
- Do rana na ulicach będzie więcej demonów niż ludzi w mieście. Mieszkańcy przechodzą na stronę kultystów jak sam zapewne wiesz Kapitanie. Nie widzą siły ni przywództwa w Was jak i Burmistrzu i świętych miasta. Jedynie zjednoczenie waszych sił i pokazanie niedowiarkom, że umiecie sprostać da im powód by zastanowić się nad odejściem od kultystów. Pamiętaj Kapitanie, że wiara czyni cuda, a to ostatnia szansa.- Mówił spokojnym głosem lecz szybko. Czas grał jak zdawało się magowi wielką rolę. Miał też nadzieję, że reszta kompanii z powodzeniem uwolniła Ulrykanina.

- Jeśli nie ruszycie to choroba was zabije. Jedyna szansa to pokonanie prowodyra przez zabicie go i dzięki temu moc pętająca miasto zelżeje i będzie można leczyć z powodzeniem tych co jeszcze żyją.- Na koniec Otto podniósł głowę na Kapitana.
- W Pana rękach Kapitanie teraz jest los miasta, ludzi i całego Imperium. Ja chcę powstrzymać ta plagę i nędznego czciciela zarazy tak jak przysięgałem przed Kapitułą. Po to Imperator Magnus Pobożny zezwolił na kolegia i po to obecni władcy dbają by się to nie zmieniło.- Próbował Wieddenstein jeszcze odnieść się do obowiązków i odpowiedzialności za mieszkańców.

Oczywiście była to wdzięczność typowa dla zakutych łbów... Której to opinii Lennart, tak na wszelki wypadek, wolał nie wypowiadać na głos.
Najwyraźniej drogi kapłana i ich rozeszły się już jakiś czas temu... a jako że próba wiecznego ognia zdecydowanie nie znajdowała się w jego planach, trzeba było zrobić wszystko, by do niej nie doszło.

Pytanie było tylko jedno - czy kapłana należało wysłać do Ogrodów Morra już teraz, czy też może pozwolić mu zginąć z honorem, w walce z przeklętymi pielgrzymami i sprowadzonymi przez nich na manowce wyznawcami Siewcy.

Po chwili namysłu Lennart postanowił odczekać.
A nuż pielgrzymi wyręczą go i utłuką niewdzięcznika. A jeśli nie... Z pewnością w bitewnym zamieszaniu nikt nie zauważy, czyje ostrze pomogło rozstać się duszy kapłana z ciałem.