Nie wszystkim udział się humor podśpiewującego sobie Fika. Dwóch goblinów Smostrok i Weazil dychali ciężko. Ręka Weazila nie wyglądała najlepiej nawet jak na goblinie standardy ran. Fik i Gnorix dostąpili łaski swych bożków ponieważ, ten pierwszy najpierw wzmocnił błogosławieństwem większych kuzynów, a teraz i w Weazila wstępowały nowe siły.
Gnorix natomiast odniósł kolejne spektakularne zwycięstwo, o którym pisano by poematy gdyby tylko goblinoidy były do tego zdolne.

Wielki niedźwiedź leżał w wielkiej kałuży krwi. Której zapach zapach śmierci w zatęchłych tunelach mógł przyprawić o mdłości niejednego poszukiwacza przygód, ale nie ich! Odgłosy walki na pewno było słychać, ponieważ niosło się echo.

Przeszukawszy korytarz z którego wybiegł niedźwiedź niestety nie znaleźli nic poza stertą połamanych kości i podartych łachmanów.

- Do wyjścia już niedaleko - rzekł Krud, - chodźta jeśli siły macie! Wyjdziem koło wielkiej wody!

- A czemu ten Krud tak słabo i późno walił z misio? - od niechcenia zapytał Nozudg, gdy przechodził obok Gnorixa. - Może chce, żeby my ranni? - dodał szeptem, niby do siebie.

Potem schował procę za pasek i podniósł grzybulki, gotów, by ruszyć za grupą.

Snit'git stanął lekko dysząc przy zwłokach niedźwiedzia. Chciał jeszcze pchnął włócznia dla pewności lecz się powstrzymał widząc wygrzebującego się okrutnika spod kudłacza.
Goblin odrzucił tarczę i broń i zaczął pomagać w wyjściu orka. Okrutnik jest wielkim wojownikiem i co chwila Snit'gitowi to udowadniał. Przy taki wojowniku i wodzu banda będzie rosła i w końcu będzie tak silna, że Okrutnik zarządzi Waaagh.
On, Snit'git miał nadzieję, że będzie prawą ręką od zastępów goblinów w jego klanie.

Gdy usłyszał słowa Nozudga wpatrzył się w Kruda i powoli podnosił tarczę i włócznię pozostawione przed chwilą.
- Nooo! Odpowiadać jak pytać!- Ponaglił włócznik.

Gdy już sytuacja się uspokoiła Snit'git podszedł do Fika i Weazila.
- Dobrze, że ty żyć.- Zwrócił się do szamana a potem spojrzał na Fika.
- Ty być użyteczny. Ty trzymać się nas i Okrutnika. Ty żyć.- Oznajmił i poklepał po głowie snotlinga.

Fik podrapał się po naderwanym uchy i szczerzył wesoło. Nie dość, że bóg mu sprzyjał i wspierał swoją mocą, to jeszcze większy zielony go pochwalił. Ba stwierdził, że jest użyteczny i coś co można odebrać było jako zapewnienie bezpieczeństwa. Do tej pory zawsze był dla reszty goblinów chuderlawym, ślepawym cherlakiem. Dziwnym pokurczem, który niby gada z bogiem i czasem jakąś mocą włada.
- Ja słuchać głosu w głowie. Wierzyć w boga, a Ten dać łaskę.
Snotling wykorzystał chwilowy postój. Odkroił kawał surowego mięsiwa i usiadł opierając plecy o ścianę. Z kąta wynurzył się duży, czerwono nakrapiany pająk Fik wyciągnął rękę, aby umożliwić mu wdrapanie się.
Głos w głowie prasnął ~ Doskonały przykład gobliniego zwierzątka domowego ~
Prorok potraktował to poważniej.
- Ciapek?! - zwrócił się do pajęczaka.