Oswald spojrzał jeszcze raz na pochylającą się nad trupem kapłankę i ponownie zaczął się zastanawiać do kogo właściwie jest podobna i czy ja zna. Westchnął zrezygnowany i zaczął mówić spokojnym tonem, opierając rozluźnioną rękę na głowicy wiszącego przy pasie miecza. Rozmowa z kobietą będzie musiała poczekać jeszcze chwilę.

- Trupa spalcie jak najszybciej. Jeśli kapłanka uważa, że można pomóc temu z chaty i weźmiecie na siebie ryzyko, to zwiążcie go i pilnujcie do tego czasu. Nie jestem pierwszym lepszym łowcom czarownic, żeby na wszelki wypadek pozabijać was wszystkich z zielarzem włącznie. - Pokręcił głową, przyglądając się kobiecie.

- Kiedy wy zajmiecie się stosem, my wrócimy do wsi. Zobaczymy co uda się wyciągnąć od truciciela i sprawdzimy studnie. Spróbuję dowiedzieć się czegoś jeszcze o tym szlachcicu i pomyślimy co dalej. Do tego czasu postarajcie się nie dźgać już żadnych mieszkańców. - Bosch spojrzał na Ola uśmiechając się nieznacznie z własnego żartu.

- A tego w krzakach zabieramy. Piekielnie dobry łucznik i zawsze dobrze mieć kogoś zaufanego za plecami. Jak długo wiesz? - Zapytał Ola jednocześnie unosząc rękę do góry i robiąc nią dwa szybkie kółka zanim machnął dłonią w swoją stronę. Miał nadzieje, że Randulf zrozumie.

- Skoro to klątwa, trzeba ich związać i trzymać w uwięzi, żeby nikomu i sobie krzywdy nie zrobili. Jeśli klątwa minie, może jest dla nich szansa. Oprócz niego, zabiliście go dwukrotnie... - wstała od trupa i zapobiegawczo odeszła kilka kroków - on chyba zaraz się podniesie. Ktoś musi na was wszystkich czujnie baczyć - zwróciła się do przeklętych najemników.

- Może wy? - zapytała, wskazując Oswalda i Otwina - będziecie czekać tutaj, ja zaś pójdę do leśnika... albo do Felberg...

Ciężko było się rozdwoić, a Klara koniecznie chciała wiedzieć, czy z leśnikiem do którego chadzał Eryk jest wszystko w porządku i czy coś się stało w Felberg odkąd je opuściła. Szczególnie chciała ostrzec ojczyma i brata, zajrzeć do Eryka, zbadać wspomniane studnie... Może nawet musiałaby się roztroić.

- Nie sądzę żeby zostawienie nas tutaj było dobrym pomysłem. Wyglądają jakby sami umieli się upilnować. Takie siedzenie razem bezczynnie to proszenie się o konflikty, jak znam życie. - Bosch zwrócił się do kapłanki.

- Poza tym my też mamy co robić. Dodatkowo lepiej samemu się tu teraz nie pałętać. Z chęcią do trzymamy towarzystwa, tylko trzeba ustalić co zrobimy pierwsze. Studnie i truciciel wydają się najważniejsze jeśli by mnie ktoś pytał.

Klarę zdenerwowała uwaga Oswalda, ale zdała sobie również sprawę, że ma przeciwko swojemu słowu całą grupę najemników i dwójkę rycerzy, żaden z nich raczej nie pójdzie tak łatwo na jej rozwiązanie. Zależało jej, żeby nic się nie rozprzestrzeniało, by najemnicy nie rozeszli się po okolicy i zostawiali za sobą żywe trupy w płytkich grobach. Mogli zadbać o samych siebie, naturalnie, ale gdy zostanie już tylko jeden czy dwóch, co zrobią? Powieszą się w akcie desperacji i będą dyndać tak jako nieumarli?

Warto było słuchać opowieści na kościelnych zgromadzeniach, zarówno innych kapłanów Shallyi jak i w tym przypadku Morra, ale wiedza teoretyczna daleko szła za praktyczną. Co należało zrobić? Odizolować? Wypalać ogniem? Kapłanka nie była do końca pewna z czym się mierzą, ale musiała coś zrobić, bo po epidemii mogło nadejść już tylko jedno - inkwizycyjne oczyszczenie, które nie przebierało w środkach.

- Dobrze, ale najlepiej byłoby się rozejść. Ktoś powinien sprawdzić co z leśnikiem. Mam przypuszczenia, że mógł paść ofiarą podobnej... klątwy. Ja muszę niezwłocznie powrócić do Felberg. - zwróciła się następnie do Ola - A wy, proszę, trzymajcie się razem, najlepiej tutaj u zielarza, żebyśmy mogli później was znaleźć.

- W takim razie ja też rusze do Felberg. Okolica coraz bardziej traci na przyjazności i nie chciałbym cię zostawiać tu samej. - Bosch rozejrzał się wokoło niecierpliwie.

- Jeżeli oszalał, spętajcie go, przewieście przez konia i zawieźcie tutaj, do zielarza.

Klara zastanowiła się, czego brakowało w jej planie, aż zorientowała się, że kogoś nie wdrożyła.

- Powiedzcie zielarzowi o wszystkim... - dodała na koniec.

Gdy ustalili już dalszy plan działania, Oswald ruszył obok kapłanki w stronę zostawionych kawałek wcześniej koni. Milczał do chwili, aż nie odeszli poza zasięg słuchu grupy Ola. Po chwili odezwał się, zerkając na kobietę.

- Chciałbym podziękować za pomoc przy chacie. - Skinął jej głową. - Czy myśmy się już kiedyś nie poznali? Widząc cie mam dziwne wrażenie. Jakby wspomnienie starych, dobrych czasów. Ale gdzie moje maniery. Nazywam się Oswald. Oswald Bosch.