- Kruca... !

O mały włos, a kapłance wymsknęłoby się coś więcej, jak lądowała na tyłku. Chwilę jej zajęło, zanim zdała sobie sprawę, że to zielarz ciągnie ją na równe nogi, zadając głupie pytanie. Wszystko w porządku, tak nagle sobie przysiadła, że aż w kręgosłupie poczuła.

- Obawiam się... obawiam się, że to ponad moje siły. Jakaś mroczna siła otacza chorego, nie daje mi się przegnać. Jeżeli nie daliście rady go wyleczyć okładami i ziołami, nie pozostaje nic innego, jak gorliwa modlitwa i nadzieja, że w najgorszym przypadku odejdzie w spokoju...

Kobieta wstała i otrzepała dupsko. Później powoli, zaczynając jednym kolanem, wciąż czując w plecach upadek, przyklęknęła obok chorego i zaczął zmawiać modlitwy, prosząc przy tym, by inni się do niej przyłączyli. Miała zamiar poświęcić na nią kilka minut i z bólem serca, zostawić nieszczęśnika z zielarzem, by samej zawitać do Olafa. Zupełnie nie dochodziło do niej, jaka sieka toczyła się na zewnątrz.

Randulf nigdy nie pasjonował się strategią ani taktyką wojenną, ale widział, że warto mieć, w razie konieczności, kogoś w obwodzie, kogoś, kto by wkroczył do akcji w odpowiednim momencie i przechylił szale walki na odpowiednią stronę.
Nie trzeba było być najbystrzejszym obserwatorem na świecie by dostrzec, że kompani poradzili sobie z chodzącym trupem i że dochodzili do porozumienia z tymczasowymi mieszkańcami chaty zielarza.
Dlatego też Randulf postanowił nie ujawniać swej obecności i poczejać, aż Oswald go zawoła. Albo też sytuacja pogorszy się tak drastycznie, że jego obecność okaże się konieczna.
Oczywiście miał też zamiar stale obserwować okolice swojej własnej osoby. Kolejna wizyta wielkiego pająka, który mógłby na dodatek przyprowadzić stadko kompanów, nie była mu do szczęścia potrzebna.

- No to czy was posrało do reszty?! Skoro wiecie że taki obkurwieniec wstanie na powrót z grobu, czemuśta go nie spalili za pierwszym razem? Jeśli ten drugi jest w takim samym stanie, to trzeba mu odrąbać łeb dla pewności, związać jak szynke i spalić razem z tym czymś. W takiej skorupie nie ma już nic z człowieka. Coś takiego musi wam odgryźć dupe żebyście to pojeli? - Wzburzony Oswald cofnął się o krok, wskazując mieczem na porąbanego nieumarłego. Mówił wzburzonym, podniesionym głosem.

- A z tym władyką magikiem to jeszcze zobaczymy. Rzucacie poważne oskarżenia. Jakieś dowody poza własnym słowem? Choć kto wie? Może nawet lepiej, że postanowiłem najpierw gadać, a nie z miejsca pozabijałem. Powiedzcie coś o tej klątwie. Zmieniacie się jakoś powoli, czy dobiera się do was dopiero po śmierci? - Bosch nie schował broni, ciągle trzymając ją w tej samej pozycji. Nieco przekrzywił głowę mierząc wzrokiem całą grupę.

Po chwili zerknął na swojego kompana. - A ty Otwinie powiedz o co chodzi z tymi studniami. Ostrzegłeś wieśniaków? To była jakaś trucizna czy co? Skąd w ogóle to wiesz? Skończymy tutaj, to zaraz weźmie się parszywca na spytki i wszystko nam wyśpiewa. - Dodał cicho grobowym tonem.

- Matko święta! Co wy robicie?

Klara rzuciła się do zwłok, próbując zasłonić je przed resztą, a szczególnie tym chamem co chciał je wiązać jak baleron i bezcześcić w inne, zmyślne sposoby. Próbowała dotknąć kilkukrotnie ciała, ale widząc, że nie przejawiają za krzty życia, wycofała się.

- Może mogę rzucić światła na kilka pytań. Klątwa zdaje się ciągnąć od lub do miasta - wytłumaczyła Oswaldowi, mając nadzieję, że słowo kapłanki wystarczy i nie będą drążyli pytaniami w stylu „skąd wiesz?” - A jeżeli ten przypadek jest tym samym co w Felberg, zdaje się, że mogą zamienić się już za życia - chociaż wykluczyć, że Eryk po prostu umierał ze starości nie mogła.

- Przydałby się kapłan Morra - Klara spojrzała na zwłoki - trzeba nieszczęśnika pochować, a nie ćwiartować...

Przyjrzała się zwłokom również wiedźmim wzrokiem, by wykluczyć, że może to jednak być inny przypadek od tego w chacie zielarza.

- Ta. Pochować. Już raz go pochowali i co z tego przyszło? Albo jest niesamowicie głupi i nikt mu nie wytłumaczył jak powinien zachowywać się porządny trup, albo jakaś siła zawładnęła zwłokami i zamieniła je w to coś. - Bosch wyraźnie ochłonął, choć nie ukrywał sarkazmu w głosie. - Ale sami zadecydujcie co ma więcej sensu. - Wolną dłonią przetarł twarz.

- Ciekawi mnie jednak, szanowna kapłanko, co będzie jak go pochowasz, a on ponownie wygrzebie się z grobu? Który to będzie już raz? Drugi? Trzeci? Co jeśli nikogo z nas nie będzie w pobliżu i umarlak zabije zwykłego chłopa, zielarza, dziecko? Ale ryzykuj. Szkoda tylko, że tym razem życiem kogoś innego. - Westchnął zrezygnowany i chwile wpatrywał sie w ziemie.

- Jak już mówiłem, nieumarłego należy oczyścić ogniem. Dla bezpieczeństwa żyjących! Chyba że ktoś ma lepszy pomysł. - Spojrzał po zebranych czekając na odpowiedź.

Klara nie była gotowa na to, że ktoś zacznie na nią naskakiwać. Poczuła się zwyczajnie skarcona i przez chwilę nie wiedziała, co odpowiedzieć. Czy w ogóle było warto, skoro teoretycznie, mężczyzna odpuścił po swojej tyradzie? Jej kwalifikacje stały na przeciwległym końcu osi względem Morrytów i nie czuła się odpowiednia do przeprowadzenia pochówki w takim przypadku, chociaż znała schemat ceremonii pogrzebowej.

- Przyjrzę się mu i zdecyduję - powiedziała pod nosem.

Kapłanka zaczęła badać aurę denata i ręcznie sprawdziła, czy żyje.

Olo spojrzał na Oswalda marszcząc brwi:
- W tym rzecz, że nie wiedzieliśmy co się stanie, obserwowaliśmy, ale kto mógł wiedzieć. To pierwszy z nas, który poległ. Nie wiem od czego to zależało, po prostu zaczęło się z nim coś dziać, a teraz to samo dzieje się z innym, który teraz leży przykuty do łoża i na którego oko ma zielarz.

Na słowa Oswalda na temat nie przekonania względem władyki Olo prędko odparł:
- To musi być jego wina. Podróżowaliśmy z nim jako straż przyboczna po górach. Dziwne było co prawda, że chciał tak wielu ludzi przy boku, bo aż dziewięciu, taka było liczba w niego zleceniu. Szlak niebezpieczny to i władyka chciał mieć kogoś kto go ochroni, płacił dobrze to żeśmy się zainteresowali. Podróżowaliśmy kilka tygodni. Od samego początku czułem, że jest coś z nim nie tak, ale nie było nic co na to by wskazywało. Powody zaczęły się pojawiać dopiero wraz z podróżą. W bagażach nasz zleceniodawca miał różne chaotyczne symbole, a nawet szczątki zmarłych. Ciągle znajdował różne wyjaśnienia, że to szczątki rodziny, symbole do sprzedania. Niektórzy z nas nie wytrzymywali - spojrzał na kilku za sobą, którzy już starali się ukryć swój uśmiech - zaczęli pić, mocno, co by to nie myśleć dla kogo pracujemy. Jednak miara się przebrała, gdy pewnego razu koczowaliśmy w lesie oddalonego od szlaku. Von Schrank nakazał, że właśnie tam spędzimy kilka nocy. Zatrzymaliśmy się tam i mieliśmy codzienni kilka polowań. Zwierzyna ładna, wyglądało jak gdyby władyka miał nosa. Jednak ostatniej nocy gdy to poszliśmy spać, obudziłem się jak wstawał w środku nocy.