Co Leonora zrobi jak się dowie co się stało z jej krukiem? Co zrobi Szary Mistrz Magii gdy dowie się jak bardzo Loftus zawalił sprawę? Co zrobi Demon? Czy nie byłoby warto dać znać Wernickiemu, że odniesiono sukces?
Te wszystkie pytania musiały poczekać. Ostatni mieli chwilowo co innego do roboty. A poza tym trudno zastanawiać się nad pytaniami o życie, kiedy właśnie o nie walczysz.

Dziewiątego Erntezeita rano miała bowiem miejsce potyczka między Patrolem Granicznych a Ostatnimi i ich sojusznikami. Detlef przejął dowództwo i nakreślił plan działania.
Detlef, Galeb i Bert schowali się w namiotach, Oleg i jego dwóch kumpli ukryło się między skałami, a pozostali najemnicy udawali obsadę posterunku. Obsada posterunku zaś udawała jeńców. Było to o tyle łatwe, że jeńcami byli rzeczywiście. Kapral p.o. Sierżanta dopilnował więzów i knebli, więc problemu nie zrobili, a Plan zadziałał.

- Widzieliście kozice? Zjadłoby się świeże pieczyste... - na umówione hasło dowódca patrolu dostał mieczem w brzuch, a na resztę rzucili się pierwsi najemnicy, wsparci przez ukrytych kuszników a po chwili także Ostatnich ukrytych w namiotach.

Tym razem jednak nie obeszło się bez strat. Już na początku walki jeden z atakujących dostał bełtem kolegi w kręgosłup, drugiemu cios konnego uciął głowę, trzeci stracił rękę i umarł z wyrazem zaskoczenia na ustach, ponieważ to jego kolega mu ją odciął. Nie był to sabotaż - po prostu pech. Patrol także miał straty - oprócz dowódcy stracili czterech ludzi, z pozostałych niemal każdy odniósł jakąś ranę ale mimo to spróbowali się wyrwać. I trzem z nich się ta sztuka udała. Zbliżali się do pozycji Olega i spółki.


Loftus do tej pory nie brał udziału w walce - wypatrywał śladów magii. Te jednak widział jedynie wokół Leonory - nadal krążyły wokół niej Wiatry Magii.

Oleg ściągnął z siodła jednego z uciekinierów. Koń drugiego dostał strzałą i zwalił się na kamienie, zrzucając jeźdźca z siodła. Trzeciemu strzała zrykoszetowała na hełmie, a słowa Detlefa ocaliły go przed śmiercią od salwy z kusz, które do tej pory nie strzelały tylko dlatego by nie zabić przy okazji Olega.
Walka trwała krótko a Leonora nie była zagrożona nawet przez sekundę. Być może dlatego demon nie ujawnił się. Loftus nadal jednak widział wir magii wokół niej.
Z całego patrolu granicznych poza jednym uciekinierem na nogach nie trzymał się już nikt. Żyło jeszcze trzech ciężko rannych, z których jeden bez profesjonalnej opieki medycznej nie miał szans na przeżycie.

Słowa Detlefa musiały dotrzeć do ostatniego z patrolu. Przez kilka kolejnych godzin nie przybyła żadna karawana. Bert był na tyle doświadczonym w kwatermistrzowskim fachu że potrafił ocenić tempo decyzyjne w armiach. Wiedział, że dziś nastąpi paraliż decyzyjny podczas którego wszyscy będą czekać, aż ktoś inny weźmie na siebie decyzje i odpowiedzialność za nie, a i później przez kolejny dzień, dwa, a może nawet trzy dni graniczni niewiele zrobią, zależnie od tego jak blisko był Wernicky, o którego się sprawa oprze.

***

Galeb poruszał się znanymi sobie ścieżkami, przez które już kilka razy szedł. Był sam i mógł poruszać się w szybkim tempie. Dlatego do Brocka i Gustawa dotarł jeszcze tego samego dnia. Przekazał wieści i w końcu mógł odpocząć, gdy Gustaw wysyłał ptaki z wiadomościami.
Ale jego uwagę przykuły odgłosy kłótni między Brockiem, a jego zastępcą, który nalegał by ruszyć od razu. Ale był zbyt daleko by słyszeć wszystko wyraźnie.

W obozie najemników.

Dwaj Ostatni zbliżyli się do namiotu. Nawet bez wchodzenia dało się słyszeć wyraźnie o czym w nim rozmawiano - kłótnia przybierała na sile.

- Trzymajmy się planu - tłumaczył Brock.
- Pierdolić plan i pierdolić imperialnych - przeklinał jego rozmówca.
- Cichy, uspokój się. Jesteś moim zastępcą, jak my się kłócimy to...
- To kurwa co? Już i tak jedna trzecia zdezerterowała, a połowa tych co została o tym myśli. Pogadałem z chłopakami zanim wyszli. Na sygnał zejdą w dół, uderzymy szybko w posterunek przy wejściu na przełęcz i się przebijemy. Bez czekania, bez ryzykowania, zanim się wszyscy połapią będziemy już daleko.
- Dałem słowo - przekonywał Harkin.
- Stary, a kto go nie dał? Pieprzona Elektorka dała słowo, jej pieprzona Rada dała słowo, a chuja chcieli nam dać. W Meissen pieprzony Grunnenberg dał nam słowo, a też Cię wyruchał. Nawet ten pieprzony krasnolud dał słowo i od razu myślał jak Cię orżnąć - Cichy najwyraźniej lubił słowo "pieprzony". A Harkin zaczynał się wahać, co można było poznać po milczeniu.
- Mówię Ci, zgódź się i pojutrze o tej porze będziemy za przełęczą - dodał Cichy - Przemyśl to. Pomyśl o swoich ludziach. Postawisz swój honor wyżej niż ich życie? - zagrał na koniec na emocjach i opuścił namiot.

Gustaw rozpoznał Cichego. Był to jeden z oficerów Brocka, który był razem z nim na apelu, kiedy w zamachu zginął Kapitan z garnizonu. To on krzyczał zresztą o zamachowcu i pokazywał na dach magazynu.