Oleg był dobry w ukrywaniu się. I, jak się po raz kolejny okazało - w zdobywaniu informacji. Z podsłuchanych rozmów dowiedział się, że Brockowi zostało może stu dwudziestu do stu pięćdziesięciu ludzi, reszta dołączyła do granicznych lub zdezerterowała. Ale wśród tych co zostali nadal cieszył się poważaniem. Za to graniczni - nie.
Podsłuchał także patrol Granicznych.
Choć Meissen zostało zdobyte, nie zdobyto tam zbyt wielu bogactw - większość ludzi zdołała się ewakuować lub ukryć u krasnoludów, których nie ruszano. Sama kampania Wernickiemu szła tak sobie - łatwe cele się skończyły, a im dalej na północ szedł tym bardziej musiał rozciągać siły. Rozbite podczas "zdrady na moście" siły Imperium zreorganizowały się i psuły szyki granicznym, którzy mieli o to wielkie pretensje do Brocka, że tylko rozproszył Imperialnych zamiast ich wyrżnąć i podejrzewają, że zrobił to celowo.
I najważniejsze - na północy odniesiono wielkie zwycięstwo nad Chaosem. Sojusz Imperium, Bretonii, Krasnoludów i tego co zostało z Kislevu pokonał Archona. Informacje były niepełne, zamieszane w to wszystko były także orki, które zaatakowały siły Chaosu, a także nieumarli, z którymi najwyraźniej także miano walczyć, ale ostatecznie wycofali się. Co ważniejsze - Wissenlandzkie pułki wracają do domu i nie są znowu aż tak daleko.

Informacje przekazane Brockowi (o słabości sił granicznych) i jego trudna sytuacja skłoniły go do podjęcia ryzyka. Zgodził się na plan stworzony przez Leonorę i przedstawiony mu teraz przez Gustawa. Co krasnoludy będą sądzić o przeprowadzeniu wrogów ich tajnymi ścieżkami... Galeb miał pewne podejrzenia, ale przynajmniej ich misja miała teraz szanse powodzenia.

Dzięki zdolnościom Olega i Galeba cała dwudziestka zaufanych ludzi Brocka została bezpiecznie przeprowadzona przez góry do punktu zbornego w kopalni, gdzie czekała na nich reszta drużyny. Gustaw pozostał z Harkinem Brockiem, tak jak wcześniej uzgodniono.

Detlef, Leo i Bert nie mieli przygód w drodze powrotnej i poświęcili ten czas na myślenie. Na przykład niziołek doszedł do wniosku, że uciekać będzie trzeba rzeczywiście do Karak Hirn, o ile ucieczka będzie w ogóle opcją. Jako były p.o. kwatermistrza wiedział, że zasypanie drogi zatrzyma granicznych na kilka dni, ale nie na kilka tygodni. Jeśli dobrze rozumiał plan dowództwa, musieli wytrzymać na tyle długo, by graniczni wysłali tu wszystkie swoje siły.


W kopalni panował spokój.

Leonor zgadzała się z Detlefem, że zwiad skończony, ale nie była przekonana, co do wysadzania tego lub owego.

- A gdybyśmy wysadzili coś co umożliwiło by nam potem atak na nich?
Jej plan, który zdaje się podzielał również Gustaw polegał na zajęciu stanowisk obronnych i zatrzymanie armii granicznych w miejscu, w którym dziesięciu ludzi da radę zatrzymać stu. Leonor, która w tym czasie zdołała jednak w zakresie myślenia strategicznego awansować z kompletnego laika na niekompletnego laika (możliwe, że przez działanie Myrmidii, a może po prostu dlatego, że była Estalijką) dostrzegała dwa poważne problemy.

Pierwszy polegał na tym, że ona w zasadzie nie wiedziała, gdzie jest to szczególne miejsce, pomimo tego, że widziała przełęcz na własne oczy. Może to było stanowisko numer dwa, albo oba stanowiska razem, a może potrzebowali jeszcze trzeciego, a może coś jeszcze powinni ubezpieczyć. Temu postanowiła chwilowo zaradzić chwilowo w sposób prowizoryczny. Na płaskim kawałku kamienia wydrapała prowizoryczną mapę okolicy zaznaczając zbocza, ścieżkę i stanowiska, przy pomocy kresek i punktów. Potem, gdy znalazła również kawałek drewna przerysowała to wszystko jeszcze raz dłutem. W ten sposób mogła przynajmniej zapytać, kogoś kto wiedział o strategii więcej, w jaki sposób można bronić tego terenu.

Drugi problem polegał na tym, że trudno zdobyć w kilkanaście osób to, do czego potrzebowali stu. Jedyna przewaga, jaką mieli polegała na tym, że jeśli oni zajmą przełęcz nie będą już przepuszczać transportów. Podróż nocą, tak jak mówił Detlef, raczej odpadała. Pozostawało więc zaskoczenie. Na ten czas wymyśliła, że podzielenie się na dwie grupy udające transporty, pozwoliłoby im przejść pierwszą kontrolę i zaatakować równocześnie oba stanowiska. Jeśli odcięliby tym sposobem trzecią grupę od głównych sił Granicznych, tamci, byli by mniej groźni. Może nawet podatni na ataki.

Tego rodzaju myśli kłębiły się w głowie Leonor i prawie zapomniała o kruku, który nie chciał spełnić drugiego życzenia. Uznała jednak, że i tak się coś od niej należy. Gdy powoli zbliżali się do jaskini pomyślała sobie w jego kierunku.

- Ten drugi krasnolud, który teraz nie jest z nami dziwnie się na ciebie patrzył. Najpewniej bardzo cię nie lubi, a w czasie naszej nieobecności, mógł nawet coś w związku z tym wykombinować. Nie znam się na obronie el duende zaklętego w kruka, więc chyba niewiele ci pomogę, ale uważaj na siebie.

Oczywiście kłamała, bo Estalijczycy znali się na wszystkim więc na walce z duchami i ich obronie zapewne też. Ale w tym momencie mogła tej wiedzy nie pamiętać, więc w zasadzie nie było to kłamstwo. Poza tym to Duende był jej coś winien, a nie ona jemu.

W jaskini Leonor pokazała mapę wszystkim i podzieliła się tym co wymyśliła w drodze. Przynajmniej z tymi, którzy chcieli słuchać. Pokiwała też głową na słowa Loftusa i spróbowała spędzić trochę czasu z dziewczyną. Ją jednak oprócz tego, że miała wypowiedzieć przy niej różne akolickie i pokrzepiające słowa interesowało też coś innego. Co mianowicie zrobił kruk w więźniarce. Na razie jednak zamierzała przy niej posiedzieć i wysłuchać wszystkiego co miała do powiedzenia, nie wymądrzając się zbytnio. Na bezrybiu i rak ryba, jak mawiają Estalijczycy i w pewnych niezwykłych okolicznościach, ktoś mógł uznać Leonor, za kobietę nadającą się do zwierzeń.

Kadetka odwróciła uwagę Leonory na tyle długo by reszta drużyny mogła nie tylko uknuć plan, ale i go zrealizować. Skończyło się jednak jedynie na knuciu.

Leonora także miała czas na myślenie. "Miejsce gdzie dziesięciu ludzi mogło zatrzymać stu" mogło być w miejscu do którego nie dotarli, jako że doszli tylko do "szczytu" przełęczy i obecnego tam posterunku. Mogło być także gdzieś po drodze, przegapione przez nich ponieważ nie szli szlakiem ale ścieżkami krasnoludów które były wytyczane dla szybkiego poruszania się w ukryciu, a nie dla walorów widokowych. Albo, co było najprawdopodobniejszą opcją, opis miejsca był czymś co bardowie nazywają "licentią poeticą", a cała reszta - przesadą, albo wręcz kłamstwem. Ewentualnie mogło nie chodzić o zatrzymanie murem tarcz ale jakoś inaczej, na przykład spuszczając lawinę kamieni i utrudniając udrożnienie przejścia. A zapewne po trochę z kilku wyjaśnień.

Oleg, którego zapatrywania i cele życiowe niewiele odbiegały od zapatrywań i celów Brockowych ludzi szybko znalazł z nimi wspólny język. A najemnicy jak to najemnicy - mogło brakować żarcia ale nie alkoholu. Oleg był więc Olegiem bardzo zadowolonym, nawet jeśli jego zdolności poznawcze nieco na tym ucierpiały. Ale i jego nowi kompani niewiele uwagi poświęcali ścieżkom, którymi prowadził ich Galeb.

Gdy w końcu wszyscy spotkali się w kopalni i podzielili wieściami i planami oraz zjedli i odpoczęli (a Leonora, niezabita i niewkurzona niezabiciem kruka narysowała z pamięci mapę) okazało się, że jest już za późno by do końca tego dnia bezpiecznie przeprowadzić wszystkich na Przełęcz. Po części dlatego, że nie można było iść w czterdziestu chłopa naraz, bo wtedy zawsze ktoś się potknie, zrobi hałas albo spadnie w przepaść bo w tłoku nie takie rzeczy się dzieją i trzeba było podzielić się na małe grupki. A głównie dlatego, że najmici Brocka wyzwoleni spod jego wzroku skorzystali z okazji by się nachlać (w czym dzielnie sekundował im Oleg).

Wyruszyć można było dopiero późnym rankiem ósmego Erntezeita. Zrobiło się nieco chłodniej, ale wiatr osłabł. Chmury zakrywały czwartą część nieba, zanosiło się na przelotny deszcz. Podzieleni na kilka małych grupek i prowadzeni po dwie naraz przez Galeba i Detlefa najemnicy dotarli na Przełęcz podobnie jak reszta Ostatnich.
Sytuacja na posterunku granicznych niczym nie różniła się od wczorajszej, może poza tym, że wartownicy częściej spoglądali w niebo.
Popołudnie było pochmurne i były spore szanse, że do wieczora popada. Trzeba było decydować czy spróbować ataku korzystając z dobrej pogody, czy zaatakować w deszczu, mając nadzieję, że bardziej zaszkodzi on obrońcom i pomoże atakującym maskując ich ruchy.

Większość nieestalijczyków, może poza tileańczykami, uważała, że ludzie tej nacji tylko po to otwierają bez przerwy usta, aby wypowiadając te śmieszne syczące słowa opluwać swoich rozmówców pod pozorem rzeczowej rozmowy.

W wypadku ostatnich chwil Leonor była to absolutna prawda. Różnica polegała jedynie na tym, że nie mówiła po estalijsku, tylko w staroświatowym, nie mówiła do rozmówców, a przed siebie (co w przypadku wspólnego marszu nie jest tożsame) oraz tym razem mówiła z sensem, a przynajmniej wydawało jej się, że zadaje sensowne pytania i opowiada o tym co widzieli na przełęczy przy poprzedniej wizycie. Mówiła do tych, którzy chcieli jej słuchać, chociaż sądząc po wysiłkach czynionych w tej sprawie jeszcze w jaskini, nie było wielu chętnych. Mówiła też do tych co nie chcieli słuchać. Tym samym uznała, że wysiłek uczyniony przez akolitkę na rzecz wspólnego sukcesu całej grupy został prawie wykonany. Żeby dopełnić wszystkiego na końcu odmówiła krótką modlitwę za powodzenie akcji.

Następnie podrapała się po twarzy oraz głowie w miejscu licznych blizn i powiedziała.

- Plan jest prosty. Biorę płaszcz Mag i biegnę w kierunku tego posterunku, że niby uciekłam z tego transportu i prosze o pomoc. Graniczni mieli mnie od eskortować bezpiecznie do swoich księstw, ale napadła na nas jakaś banda wariatów z potężną czarownicą, której kruk potrafi rozwalać wozy dziobem. Prawie wszyscy w starciu zginęli, ale mój towarzysz uciekł i ruszył do granicznych szukać pomocy. Mnie porwano, ale ci wariaci pokłócili się o łupy i zdołałam uciec zeszłej nocy. Ściga mnie jedynie ta czarownica z krukiem, która wynajęła tych najemników. Miałam uciekać do obozu Granicznych, ale kompletnie zgubiłam się w tych wzgórzach.

- Ktoś w moim płaszczu wejdzie na wzgórze od drugiej strony. Wypuści kruka i efekt murowany. A wy nadejdziecie przed zmrokiem, a ty - wskazała na Barona - będziesz moim towarzyszem, który sprowadził pomoc. Oraz maga, który potrafi walczyć z magicznymi krukami.

- No… może nie jest to prosty plan.