- Detlef wybacz, ale nie skorzystam z gościny króla. Skoro nas zmarły przyjaciel i twój krewniak był w krótkim czasie stworzyć runę, która mnie nie przepościła, to co dopiero w takiej wiekowej krasnoludzkiej twierdzy się znajduję. Zakładam, że to z powodu tego wiru chaosu, a jego nie potrafię się jeszcze pozbyć. Loftus rozejrzał się po okolicy, czy czasem nie zbliża się Szary Czarodziej. - Nie musimy trzymać razem, wręcz prawdopodobnie on teraz będzie polował na mnie. Ale królowi bym i tak mógł przekazać co najwyżej, że licencjonowany mag Markus Tivioli mistrz Kolegium Cienia z Meissen zrobił to co było naszą powinnością i na co w jaskini zgodzić się nie chciałeś. Oddział powstrzymałeś. Pomyślmy dalej, że napuścił zielonoskórych na granicznych, a potem ruszył naszym tropem chcąc za wszelką cenę zabić demona. Że nie narażał życia khazadów, bo sił Imperium tu nie było, tylko wykorzystał wspólnego wroga, dzięki czemu doprowadził do przetrzebienia goblinów. Które w przeciwnym wypadku plądrowały by nie chronione wsie w Wissenlandzie. Także się powtórzę, ale w obecnych okolicznościach, jeśli zbliżę się do tej twierdzy, to przepadnę. Raz tego maga powstrzymałem, potem próbowałem przekonać Leonorę, ale nie słuchała, wybrała chaos. Czy żal mi naszych kompanów, tak owszem jest mi ich żal. Jednak trzeba pomyśleć, co dalej.
Mag popatrzył po strudzonych Ostatnich, Detlef, Oleg, Walter, Bert i Karl. Towarzyszyła im Kadetka, która była ich asem w rękawie. A jeśli nie, to wypadałoby zapewnić jej bezpieczeństwo.
- Brock się nas nie pozbył, choć po akcji w Meissen i stracie ludzi przez demona miał ku temu powód. A co jeśli dać by mu powód do zostania na przełęczy, opowiedzenia się po stronie Imperium? Ritter popatrzył na kadetkę.
- Bez Twojej pomocy i zgody się nie obejdzie. Musiała byś zaufać tamtym najemnikom. Ale już wyjaśniam. Przełęcz wysadzamy jak tylko przejadą wozy. Odcinamy je od wsparcia, powstałe zamieszanie wykorzystuje Brock i jego ludzie. Przejmuje wszystko, szykuje się do obrony, a w przyszłych negocjacjach pomoże córka szefa wywiadu. Brock może stać się bohaterem, odzyskał, to co miało być wywiezione, uratował naszą kadetkę. Zyska sporo chwały i sprzymierzeńca chroniącego przed elektorką. Dalej by mógł świadczyć usługi dla możnych Imperium, bo teraz raczej nie ma do niego prędko możliwości powrotu. Ma też czas na umocnienie się i przygotowanie, nim Graniczni oczyszczą przejście. Co Wy na to? Walter zaniósłbyś zapytanie do Brocka? Truskawa, w kwestii miejsca i czasu wysadzenia przełęczy zdamy się na Ciebie. Pomijając chęć uniknięcia tego przeklętego miejsca, to od początku mówiłem żeby wysadzać drogę. A Walter w przypadku odmowy zapytaj, czy chętni mogą do niego przystać i z nim opuścić Imperium. Wiem, że niektórzy to rozważają, sam też o tym myślę. Ktoś tylko będzie musiał odprowadzić kadetkę przynajmniej do twierdzy i Detlefie na Ciebie by to pewnie spadło, bo na wezwanie króla zapewne odpowiesz. Loftus Ritter długo mówił i nie wiedział ja zareagują na to inni, to była jedyna szansa na powrót do Imperium bez ciągłego oglądania się za plecy.

Leonora spojrzała na Gustawa z pogardą. Przynajmniej tyle jej zostało.
- Teraz robisz z siebie świętszego niż sam Sigmar, ale gdy korzystałeś z pomocy przy zniszczeniu więźniarki, to nie zadawałeś zbyt wielu pytań. Obydwaj - machnęła odnóżem w kierunku krasnoluda - obudziliście się, gdy musicie ratować własną skórę. A wcześniej nikt się mnie o te cudowne zdarzenia nawet nie zapytał. Wiedzieliście wszystko, a knuliście tylko za moimi plecami. Prawdziwi towarzysze broni.
- Ja niedługo zginę, ale twój duch Obrońcy Meissen zginął już dawno temu - prychnęła w kierunku Barona.

Spojrzała na maga-goblina.
- Esta bien. Ci dzielni mężczyźni dokonali bohaterskich czynów i nic nie wiedzieli o stworze chaosu toczącym moje ciało i umysł. To ja zawarłam z nim pakt na mocy, którego mogłam zażyczyć sobie trzykrotnie pomocy w ucieczce. Byłam samolubna, zła i chciałam za wszelką cenę ratować życie tym szlachetnym żołnierzom. Przez to zbłądziłam w odmęty chaosu. Kawałek metalu, z którym to coś jest jakoś powiązane - ruszyła odnóżem kolejny raz - jest schowany w moim kiju. Miałam go w ręce, w momencie starcia, ale gdy zaczął świecić wszystkimi kolorami rzuciłam go przerażona w kierunku, z którego nadchodził atak. Było ciemno i straciłam przytomność więc nawet nie wiem gdzie poleciał. Gdzie jest sam demon nie wiem. Nigdy go nie widziałam na oczy.

- Wszystko co miałaś rozpadło się w proch, bo chciałaś sprzymierzyć się z pomiotem Chaosu - poprawił Estalijkę Magister, który jednak nie zamierzał się przedstawiać i czekał aż zeznania szlachcica i kowala run będą pisemne. Żaden Szary Mag nie zawaha się ani chwili przed szantażowaniem kogoś, jeśli tylko poprawi to sytuację Imperium, a papiery będą obciążać dwójkę podpisanych do końca ich dni. I ich potomków, i potomków ich potomków. Lepsza to gwarancja dobrego zachowania niż cotygodniowe potwierdzanie przysięgi.

Galeb i Gustaw robili też co mogli, by skłonić Leonorę do współpracy, lecz nie wzruszyło to jej serca. Wydawało się że wolała zginąć niż pójść na współpracę. Powiedziała coś dopiero na samym końcu, przy okazji wkopując towarzyszy, zwłaszcza Loftusa - jej kłamstwa bowiem były dobrze wymieszane z prawdą i przekonała przesłuchującego, że rzeczywiście nikt jej o nic nie pytał. Mag zanotował jej słowa, a oni wiedzieli, że na puszczenie wszystkiego w niepamięć raczej nie powinni liczyć. Tak samo jak na odzyskanie złota, rozkradzionego już przez gobliny i alkoholu, który po kryjomu wychlały, korzystając z tego, że "Wielki Szaman" jest zajęty.

Mogli za to liczyć na pomoc przeciwko granicznym gdy tylko sprawa demona zostanie rozwiązana. Zwłaszcza, że sprawa rzekomych listów od Elektorki niepokoiła czarodzieja nawet bardziej niż ich. Ale póki co nie zanosiło się na to. Choć nikt z obecnych o tym nie wiedział, zarówno kij jak i gwóźdź będący więzieniem demona zniknęły już z pobojowiska. Gobliny zdążyły się już spić do nieprzytomności znalezionym u Galeba alkoholem i "do użytku" będą dopiero rano. I przez to czarodziej zostanie nie o godzinę, a o dzień z tyłu za demonem.

Leonora odmawiała współpracy wystarczająco długo. Dało to tak potrzebny demonowi czas na skuteczną ucieczkę. Wpłyniecie na wolę Olega-pijaczyny nie stanowiło wielkiego problemu, a gdy już znalazł się na posterunku, Diuk, który był przestępcą-recydywistą o wiele dłużej niż bohaterem wrócił do starych nawyków. Zabrawszy złoty gwóźdź i kradnąc żywność zniknął w całym tym zamieszaniu jakie panowało na górnym posterunku po spotkaniu Brocka z Ostatnimi.

Przeciwko granicznym wystąpić mógł bowiem właśnie Brock. Zgodził się na spotkanie na uboczu zgodnie z sugestią Detlefa, a wyburzacz okazał się niepotrzebny. Plan Loftusa uznał za ciekawy i wart ryzyka. Wymagał jednak zabezpieczenia - zostawienia "Kadetki" z nim, co nie zgadzało się z kolei z planami Detlefa.

Rankiem dwunastego Ernzeita zamieszanie na Przełęczy wciąż trwało. Detlef i Bert przy współpracy Brocka znaleźli miejsce dobre do wysadzenia skalnej ściany i zablokowania Przełęczy. Ku radości pozostałych Ostatnich okazało się, że Galeb i Gustaw żyją i choć stracili całą kasę, alkohol i prowiant jaki mieli, nie stracili życia. Brakowało za to Diuka i Leonory. Ta ostatnia, cóż, nie liczyli na to, że jeszcze ją zobaczą. Ale dlaczego zniknał Diuk? A propos rzeczy, które znikają - nieprzyjemna magiczna aura wokół Loftusa także zaczęła zanikać.

Loftus było miło zaskoczony pojawieniem się Galeba i Gustawa. Obaj żyli i wyglądał, że mają się względnie dobrze. Informacje jakie przekazali pozostałym dały magowi sporo do myślenia, szczególnie te o zeznaniach oraz wzmianka o kiju. Fakty zostały jednak połączone zbyt późno. Diuk zdezerterował i prawdopodobnie to on teraz miał przy sobie złoty gwóźdź. Loftus spodziewał się dezercji, chciał ja uczynić jak najmniej ryzykowną, dlatego delikatnie sondował Brocka. Ale tego akurat nie przewidział. Nie postało nic innego jak podzielić się informacjami dotyczącymi przełęczy z członkami Ostatnich których uznano już za zmarłych, a w dalszej kolejności omówić sprawy inne. Te nie były szczególnie optymistyczne, szczególnie dla maga. Z relacji Gusawa wynikało, że obciążyła go Leonora jak i on sam wraz z khazadem, w dodatku na piśmie. Choć Loftus mógł zrozumieć motywację, chęć przeżycia i wykaraskania większej części oddziału, kosztem maga była kusząca i w pełni zrozumiała. Mimo wszytko, to go zabolało. Nadstawiał za nich karku, tylko po to żeby teraz za to oberwać ze zdwojoną siłą.
- Nawet jeśli kiedyś ta czarownica była licencjonowanym czarodziejem, to stała się renegatką. Zamieniała ludzi w bestie i puszczała wolno, tolerowała wampira, ukrywała osobę obdarzoną talentem, przed licencjonowanymi magami. Może to skutek oddziaływania demona, kręgi ochronne osłabły z czasem, a może jej świadoma decyzja. Złamała wiele z praw kolegiów. A ta dziewczyna potrafiła wejść do umysłów innych, nie kontrolowała mocy. Próbowałem jej pomóc, skierować do kolegiów po nauki, jednak chaos był w niej byt silny. W tamtych okolicznościach nie było innego wyjścia. Mag przynajmniej bardzo chciał wierzyć w to co mówił. Zresztą to samo miał zamiar powtórzyć Mistrzowi Kolegium Cienia. Zresztą, było to zgodne z tym co mu zdał w raporcie w kopalni. Sam nie miał zbytnio wyjścia, mógł zdezerterować, stać się zwierzyną dla maga i skazać oddział na śmierć. Lub spróbować wykaraskać się z tej sprawy, choć grał strasznie kiepskimi kartami.
- Gustawie, znasz sprawę. Kadetka musi zostać z Brockiem jeśli ten pomysł ma mieć szansę na realizację. Porozmawiaj z nią, już dwa razy pytałem ją czy na to przystanie jednak nie potrafiła się określić. Do tego liczę, że wydasz odpowiednie rozkazy, ale musimy się podzielić. Oleg musi przejść szybko wytrzeźwieć i zaprowadzić mnie do Szarego Maga. Sam nie odnajdę się w tych górach. Galeb i Detlef niech idą do swojego króla, zdadzą relację i niech wskażą Diuka jako dezertera opanowanego przez demona. Śmiertelnie niebezpiecznego, którego trzeba wytropić i unicestwić. Po sprawie z Leo nie mamy wyjścia, inaczej tego nie powstrzymamy. Poinformuje również o tym Szarego Maga. Mogą również poinformować króla o sytuacji na przełęczy i tym, że Brock będzie układał się z Imperium i ma bardzo cennego gościa, którego przy niepowodzeniu negocjacji warto byłoby uratować. Zresztą kim jest Kadetka poinformuje również Szarego Maga. Nie ukrywałbym tego też przed Brockiem, niech kadetka będzie jego zabezpieczaniem. Jednak niech wie, że i dziewczyna jest w pewien sposób zabezpieczona. Reszta no cóż, zostaje i broni przełęczy razem z najemnikami Jeśli wszytko pójdzie dobrze to się w obozie Brocka wszyscy spotkamy. Tak przynajmniej ja to widzę. Chyba, ze sam mnie do szarego strażnika zaprowadzisz, a Olega z Walterem i choćby Bertem puścisz, aby wytropili uciekiniera.
Mag był gotów wyruszyć na spotkanie z mistrzem kolegium w każdej chwili. Był pełen obaw. W przypadku niepowiedzenia wygaszenie w tych warunkach wydawało się nierealne i zbyt łagodne. Wiedział co mu powie i nie były to kłamstwa. Zresztą miał umowę Markus Tivioli miał dać mu czas na działanie, Lenora z demonem nie mogła opuścić gór, czy przełęczy. Mag się pospieszył, choć podświadomie Ritter wiedział, że dobrze zrobił. On sam był już coraz bardziej bezradny...

Rzeczy do zrobienia było sporo. A czas gonił. Ostatni wzięli się tedy do roboty.

Szary Magister Tivoli nielicho zdziwił się widząc Loftusa Rittera prowadzonego przez Olega Frietza. A może Olega, prowadzonego przez Loftusa? Nie wdając się jednak w czcze rozmyślania ucieszył się, bowiem czy to lojalny zwiadowca przyprowadził podejrzanego o bycie renegatem maga, czy też lojalny członek bractwa przyprowadził człowieka mającego niedawny kontakt z demonem, szanse na zniszczenie zagrożenia znacząco wzrosły.
Części układanki zaczęły łączyć się mu w sensowną całość. Demon uciekł przy pomocy Olega (umysł alkoholika nie był trudny do oszukania i poddania mu myśli, by zabrać ze sobą kij ze świecącym kamieniem), a sądząc po słowach Loftusa, teraz prawdopodobnie opętał kogoś znanego jako Diuk.
Demoniczna aura wokół Rittera była obecnie znacznie słabsza, co sugerowało, że to demon manipulował wiatrami magii, a i indolencję maga można było wyjaśnić jego wpływem. Wyjaśnienia Loftusa względem wydarzeń z "domu wiedźmy" nie były zadowalające, ale jego pojawienie się tutaj stawiało go w pozytywnym świetle.
Pojawiła się co prawda kwestia goblinów, które najchętniej zatknęłyby głowy obu Ostatnich na tyczkach, ale "Wielki Szaman" nakazał Loftusowi przybranie formy goblina i wyjaśnił, że to jego uczeń, który umie się zamieniać w człowieka i szpieguje innych "różowych", a ten drugi mu pomaga. Ponieważ gobliny nie grzeszyły intelektem (a te, które coś podejrzewały i mówiły o tym kończyły jako ofiary cieni) dały się przekonać.
Pozostało pytanie, co zrobi ów Diuk. Loftus i Oleg go znali. Tivoli nie. Dlatego też zapytał ich o to, co według nich zbieg zamierza. I o ich plany na najbliższe dni. Nie trzeba było geniusza, by domyślić się, że woli ich mieć na oku.

***

W obozie najemników także się działo. Gustaw i "Kadetka" byli częstymi gośćmi w namiocie Brocka. Szlachcic przekonywał, prosił, manipulował i ostatecznie przekonał wszystkich do planu Ostatnich.

Sprawdzenie listu, który był w posiadaniu Brocka nie przyniosło przełomu. Mag ("Kadetka") powiedziała dokładnie to samo co Gustaw nie tak dawno temu. Rzeczywiście było w nim napisane, że nie będzie potrzeby zapłaty najemnikom bo i tak zginą i rzeczywiście był pod nim podpis Elektorki wyglądający na autentyczny. Tak samo jak Gustaw nie zdziwiła się, że sam list był napisany innym charakterem pisma, każdy arystokrata ma co najmniej jednego sekretarza, a im wyżej w hierarchii tym ma ich więcej. I tak samo jak Gustawa zaskoczyło ją to, że przedstawiciele armii w Radzie nic o tym nie wiedzieli.
A jeszcze bardziej zaskoczyło ją to, że wysłano jakiś list do krasnoludów. I to o takiej treści, by się nie wtrącali. O takim ruchu z pewnością dyskutowano by na dworze długo i głośno. A nic takiego nie miało miejsca.

Bert i Detlef zajęli się ładunkami. Ku zdziwieniu samego niziołka, jego zdolności saperskie okazały się większe niż umiejętności kolegi krasnoluda. Pierwszy wyburzacz wybuchł idealnie o czasie, zwalając skalną ścianę wprost na drogę, zgniatając przy okazji nadjeżdżające wozy granicznych. Drugi wybuchł z opóźnieniem ale nie było to już tak istotne. Droga została zablokowana przynajmniej na kilka dni. Pytaniem było ilu ludzi graniczni będą mieli dostępnych do odgruzowywania drogi i jak bardzo przeszkodzi im w tym Brock. A ponieważ dzięki Ostatnim jego tabory dotarły (a graniczni nie) miał czas i możliwość. Zwłaszcza że udało mu się przewieźć nawet zdobytą nie wiadomo gdzie i jak balistę na wozie. Leonora, dzielna bojowniczka Myrmydii, pani Wojny, byłaby dumna.

***

Detlef jednak nie miał czasu obserwować tego na własne oczy. Gdy Bert dołączył do Gustawa i reszty, on ruszył razem z Galebem do Króla Alrika.
Krasnoludy na krasnoludzkich ścieżkach potrafią pozostać niezauważone. Zwłaszcza kiedy idą we dwóch, nie wlokąc ze sobą zgrai głośnych umgi. Dlatego choć droga do Karak Hirn nie była krótka ani łatwa, przebyli ją bez większych przygód. Mieli szczęście z jeszcze jednego powodu - wiał wiatr.
Jeszcze zanim zobaczyli siedzibę króla, usłyszeli dźwięk, od którego brała swą ludzką nazwę. Twierdza Rogu bowiem była słyszalna już z oddali przy odpowiedniej pogodzie. Jaskinia, którą dawno temu odkrył Kurgaz, przodek aktualnego króla, była naturalnie ukształtowana w taki sposób, że przelatujący przez nią wiatr był odpowiedzialny za powstawanie przerażających dźwięków, przypominających przeciągłe buczenie wojennego rogu. Bardziej oczywistego znaku od Grungiego dostać już nie mógł. A choć twierdza ta jest dosyć młoda, jak na standardy krasnoludów, jej obecny władca, Król Alrik Ranulfson jest tradycjonalistą. W Karak Hirn nie znajdzie się ognistych armat ani żyrokopterów, które według niego tylko zatruwają powietrze. Zazwyczaj znaleźć można tam za to zaprawioną w bojach armię krasnoludzkich wojowników uzbrojonych jak za starych, dobrych czasów. W młoty, topory i kusze. Chyba, że akurat trwa wojna z Chaosem i są oni daleko na północy.
I tyle wiedziałby każdy zwykły krasnolud. Galeb jednak, jako przedstawiciel krasnoludzkiej "inteligencji" wiedział nieco więcej.
Często słyszy się, że krasnoludy są źle traktowane w świecie. Alrik powiedział temu dość! Otworzył Księgę Uraz znajdującą się w Karak Hirn i zaczął odpłacać wszystkim, którzy w jakikolwiek sposób urazili krasnoludy z jego twierdzy. Zapłatę oczywiście pobierał w krwi osób, które krasnoludom się naraziły – niezależnie czy był to elf , skaven czy człowiek. Mówi się, że Alrik oczyścił cały tom Księgi Uraz odbierając należną zapłatę za krzywdy swojego ludu. I nie zamierza przestać.

Wracając do dźwięku rogu. W dzisiejszych czasach ten dźwięk nie powstaje sam z siebie. Krasnoludy otwierają ją tylko w święta i dla zwołania klanów w sytuacji zagrożenia. A 14 Erntezeita akurat żadne święto nie wypadało.