I minęła noc i poranek. Dzień Ostatni.

Powodami inwazji o dziwo nie zainteresował się ani Gustaw, ani Roz, zainteresował się nimi natomiast pewien krasnolud. Galeb skutecznie kontynuował zdobywanie informacji o inwazji z perspektywy drugiej strony. I ponieważ uzyskał ich już całkiem sporo, zdał sobie sprawę, że Wernicky może nie wiedzieć wszystkiego i że zagrożone są relacje Wissenlandu z Karak Hirn, a skończyć się to może nawet załamaniem sojuszu między ludźmi a krasnoludami.

Roz, ignorując wielotygodniowe wysiłki Loftusa, który starał się zrobić z Leo rozpoznawalną i ważną postać i wynikający z tego fakt, że Graniczni z pewnością sprawdzili, kto zacz (a że zdobyli ostatecznie Meissen, mają więc z pewnością informacje o tym, kim Leo jest, jak wygląda, jak mówi i tak dalej) oraz nie mając żadnej wiedzy o kulcie Myrmydii, postanowiła udawać akolitkę przed Wernicky'm i złożyć mu pewną propozycję. Znacznie gorszą od stanu obecnego i nieco gorszą od Galebowej. I o ile nieodzywająca się, przedstawiona przez Gustawa jako Leo, mogła co najwyżej wzbudzać jakieś wątpliwości tak teraz rozwiała je całkowicie. Rozmówca nie był tak głupi jak prostaczkowie nabrani przez Loftusa i szybko dodał dwa do dwóch.
Galeb zauważył, że mając dowód złej woli, mógł on w każdej chwili uznać umowę za nieważną, jako że podpis Leonory de La Vega był sfałszowany... ale nie zrobił on tego. Może uznał to za zbyt słaby dowód. Może nie miał na to czasu. A może chciał chronić Gustawa?

Roz tymczasem zniknęła. Wśród kręcących się wśród łupów najemników rozpłynęła się (zabierając po drodze kilka rzeczy) i dostępnymi środkami po raz kolejny zmieniła swój wygląd. Na wypadek gdyby ktoś jej szukał postanowiła się ukrywać. Jako jedyna pomyślała o złożeniu raportu na temat tego co działo się na Przełęczy i przygotowała go, bardzo krótki w formie pisemnej (ten ukryła) i dłuższy, w głowie. Czekała na wieczór - o zmierzchu planowała uciec z Posterunku i udać się do Imperialnych. Choć miała świadomość, że jest dopiero poranek, zapomniała lub może nie wiedziała, że oddziały pościgowe są co najwyżej kilka godzin za Wernicky'm.

Brock, z jednej strony mając Imperialnych, a z drugiej Granicznych, nie bardzo mógł zadziałać inaczej niż życzył sobie tego von Grunnenberg.
Wernicky, ku zdumieniu niektórych, także postępował tak, jak chciał tego Gustaw. Plan utrzymania wszystkich na Posterunku działał.
I tylko "ochotnicza armia ludowa", czyli głównie niedawno wyzwoleni jeńcy granicznych robili inaczej, to jest coraz śmielej uciekali.

Loftus zauważył ten problem i postarał się mu zapobiec. Skierował całą uwagę chłopków na Dziewicę z Meissen, zrobił co mógł, by jej silny duch natchnął ich wszystkich odwagą. I pewnie by mu się udało, gdyby nie to, że "Dziewica" zniknęła. Rozpłynęła się w powietrzu. Jak kamień w wodę. Jakich określeń by nie użyć - nie było jej i nikt nie był w stanie jej znaleźć. A skoro nawet ona uciekła, chłopi długo się nie wahali. Łażący z całym swoim dobytkiem Gustaw także nie polepszał sytuacji.

Detlef zabezpieczał "Kadetkę". Nawet jeśli ktoś jej szukał, najwyraźniej nie zamierzał niepokoić khazadzkich "obserwatorów".

Gustaw w końcu przypomniał sobie o co prosił go Brock i postanowił jakoś nie dopuścić do głosowania, ale już nie starczyło mu czasu by wymyślić i wprowadzić w życie kolejny przebiegły plan. Być może częściowo dlatego, że nadal zamierzał przy tym oszukać Wernicky'ego.
Nadal niestety nie pamiętał o tym, że warto byłoby dać znać Imperialnym, że obsada Posterunku jest po ich stronie...

***

Miejsce w jakim znajdował się Posterunek nie było najlepszym miejscem do obrony. Ale za to był z niego najlepszy widok. Czoło Imperialnego pościgu pokazało się późnym rankiem i sądząc po tempie marszu dotrze do najwyżej położonego punktu (czyli Posterunku właśnie) najwcześniej około południa.
Wydawało się, że czasu jest dość. Gustaw nie widział jednak potrzeby złożenia raportu, ani choćby powiadomienia, że zawarł jakąś umowę albo coś... Innym też nie zależało jakoś szczególnie by coś w międzyczasie zrobić.

Dowódca Imperialnych, kimkolwiek by nie był, nie zamierzał pchać się głupio w kolejne pułapki. Miał pod swoją komendą nie tylko ciężkozbrojnych muszących pchać się drogą, ale także co najmniej kilku zwinnych zwiadowców mogących iść górami. Czujni wartownicy (Gustaw wszak nakazał dalszą obronę Przełęczy i obstawił posterunki) nie dali się jednak zaskoczyć.

Nagłe poruszenie wśród skał ponad Posterunkiem pewnie pozostałoby niezauważone, ale pistoletowa palba i okrzyki "obudziły" wszystkich.

- Atak odparto. Przeciwnik wycofał się, zabierając zabitych i rannych - standardowa formułka na użytek wyższych szarż została uzupełniona o krótkie wyjaśnienie - jacyś ludzie zaatakowali patrol, prawdopodobnie próbując porwać "języka", ale uciekli gdy przybyły posiłki. Razem z meldunkiem wróciły nosze z ciężko rannym członkiem Kompanii Brocka. Byłym najemnikiem Wernicky'ego...

Roz była przekonana, że obozowisko na przełęczy składa się głównie z żołnierzy i każda próba ucieczki z obozu będzie traktowana jak dezercja. Z niewiadomego jednak powodu coraz głośniej roznosiły się plotki, że ucieczka do Imperialnych jest zupełnie prosta, a wzrastające napięcie i spadające morale wśród hołoty mającej udawać armię nasilało ten proces z chwili na chwilę. Nie czekając więc dłużej wcisnęła pod koc w miejscu, gdzie ostatnio spała niewielki kawałek papieru i podłączyła się pod niewielką grupę uciekinierów.

Przypominała najbardziej chyba śmieciarza po udanym szabrze, bo łachy mieszały się na niej z co lepszymi elementami garderoby i utwierdzały każdego obserwatora o wartości bojowej właściciela gdzieś pomiędzy agresywnym szczurem, a kulawym bezpańskim kundlem. Nikt ich nie zatrzymywał na drodze, więc niewiele myśląc, w nieustannie zgarbionej pozycji, stosując żenującą strategię ukrywania się za jakimiś byle krzakiem lub kamieniem zmierzali w kierunku głównych wojsk. Minęli posterunek i pognali dalej, jakby ktoś ich gonił. Gdyby ich gonił, z pewnością dałby radę ich złapać. “Jakby” robiło w tym przypadku dużą różnicę.

Gdy zbliżali się już do przedniej straży Roz celowo odłączyła się od grupy i zwróciła szczególną uwagę strażników tym że próbowała uciekać. Żołnierzy, gdy widzi kogoś próbującego coś zrobić, czuje odruchową potrzebę udaremnienia tego, a w tym przypadku przyszło wyjątkowo łatwo. Sprawa zakończyłaby się standardowym uderzeniem w potylicę i innymi przykrymi konsekwencjami, gdyby sam strażnik nie zatrzymał na chwilę wzroku na rozbieganych oczach przerażonej kobiety. Głupio bić leżącą i bełkoczącą babę, zwłaszcza, że bełkot brzmiał cokolwiek interesująco. Baba bowiem widziała szpiega. Mówiła coś nieskładnie o wysokim mężczyźnie w płaszczu, który groził jej śmiercią jeśli nie przekaże “kilku słów panu oficerowi”. Z całej wypowiedzi, tylko to zdanie dało się zrozumieć, jakby było zasłyszane od kogoś mądrzejszego, a następnie bezmyślne powtórzone. Żołnierz przez chwilę wahał się, czy samemu podjąć decyzję, czy zwalić ją na swojego przełożonego, ale wyuczona bezmyślność zwyciężyła i chwilę potem zaciągnął szabrowniczkę przed oczy wyższego stopniem człowieka. Tu opowieść była trochę bardziej składna, mężczyzna przekazujący informację wyglądał bardzo podobnie jak Loftus, groził, i to śmiercią, nawet na odległość, co na zabobonnej babie robiło takie wrażenie, że aż poleciały jej łzy, a na końcu podała opis oficerskich insygniów Imperialnej Armii, korzystając ponownie z poprzedniego tonu głosu, który sugerował, że baba powtarza opis, który jej ktoś podyktował. W obozie na przełęczy działo się coś dziwnego i cała sytuacja, cokolwiek zaskakująca mogła nie być pozbawiona znaczenia. Zadecydowały niepewność oraz przede wszystkim pośpiech. Wojsko zbliżało się do przełęczy, o której wiedziano naprawdę niewiele i grając na tych wątpliwościach Roz dość szybko popłynęła w górę struktury dowodzenia stając ostatecznie przed nieco zaskoczonym oficerem, któremu postawiono przed oczy jakąś tępą babę. Poruszając się wśród Imperialnych oddziałów, szukała wzrokiem przede wszystkim obecności krasnoludów, by na tej podstawie określić pełną zawartość raportu.

Teraz jednak Roz utraciła przerażenie i strach, pokazała złożony raport. Poinformowała o jego tajności i poprosiła o kontakt z oficerem wywiadu, dając do zrozumienia, że posiada coś na co ktoś czeka i że lepiej byłoby go nie zawieść. Cichy i chłodny profesjonalizm (oraz pośpiech) przekonały młodego oficera i niedługo potem Roz trafiła wreszcie tam gdzie chciała. Podała swój pseudonim, przekazała jeden raport w formie pisemnej, a całą resztę ustnie.

Gustaw zerwał się gdy usłyszał o ataku. Odział się zbrojnie i wyszedł sprawdzić co się dzieje.
Raport i ranny zasmuciły go. Był przekonany, że uwolnieni jeńcy i uchodzący chłopi i inni co stanowili ludowe oddziały przekażą informację iż on jest w posiadaniu posterunku.
Sierżant natychmiast wziął kartkę i napisał liścik.
" Proszę o zaprzestanie ataków. Posterunek jest w posiadaniu moim i Pana Brocka. Czy nie dostaliście Panie dowódco wiadomości poprzedniej? Gołąb nie doleciał Gustaw von Grunnenberg"
Gustaw trochę skłamał dla swojego bezpieczeństwa, ale zmęczenie robiło swoje. Zwinął liścik i wysłał go z jednym z gołębi z klatki do Imperialnych.

Sytuacja Gustawa była kiepska. Wiedział o tym. Był jednak gotów ponieść konsekwencje swoich błędów, ale liczył na złagodzenie za uwolnionych cennych jeńców, odzyskanie części dobytku Imperium i co najważniejsze Mag. Z Kadetką nie zamierzał się wychylać do ostatniego momentu bo i wśród Imperialnych nie wiadomo kto dowodził. Jeśli przeciwnik Księżnej to nie da jemu tej zasługi za jej uratowanie a swoim pozostałym przy życiu Ostatnim, którzy ukryli się wraz z khazadami.
Sny o staniu w sławie przy Księżnej pryskały niemiłosiernie i teraz jedynie modlił się do Sigmara i Myrmidii by nie zawisnąć lub jako szlachcica na pal nie nabili lub ścieli. Może uda mu się wyłgać z tego jakoś i przyjmie co los da.

Zobaczył Loftusa przywołującego rumaka i widział co zamierza. Gustaw krzyknął by poczekał i wręczył mu szybko napisany list.
" Posterunek jest w posiadaniu Imperium i proszę o zaprzestanie ataków i przybycie by to sprawdzić.
Ps. Nie dostaliście wiadomości gołębiami wysyłanych? Wernycki jest u nas z 200 ludźmi i nie stanowi zagrożenia. Mam podpisany rozejm z nim na szlacheckie słowo.
Gustaw von Grunnenberg".
Po czym wręczył go magowi podnosząc rękę na znak powodzenia.
Sierżant wrócił do obozu i podszedł do Berta.
- Sprawy się skomplikowały i chciałbym byś z pozostałymi był gdzieś na boku. Nie chcę byście podzielili ewentualny mój los a i Kadetka musi być bezpieczna i niech nikt bez pozwolenia nią się nie pochwali.- Poklepał niziołka po ramieniu i westchnął.
- Dzięki za Twoją służbę i wiedz, że jestem dumny z Was. Mam nadzieję, że wszystko się dobrze potoczy, ale jakby co chcę byś wiedział, że byliście najlepszymi z najlepszych i regularne wojsko Wam nie dotrzymuje pola pod każdym względem."

Gdy zobaczył Detlefa zatrzymał się.
- Witaj Detlefie.- Przywitał go sierżant i wytłumaczył co zrobił do tej pory i że liczy na nich, że ukryją do czasu normalnych rozmów z oficerami Imperium Kadetkę. Wytłumaczył mu o różnych ludziach w dowództwie Armii i lepiej mieć pewność, że Mag nie wpadnie w niepowołane ręce i co najważniejsze także Wernyckiemu.

Roz, Loftus

Kapitan Magnus von Rudger, dowódca Pierwszej Kompanii Pierwszego Batalionu Pierwszego Regimentu Armii Wissenlandu, pełniący obowiązki dowódcy straży przedniej Sił Wydzielonych miał nie lada zagwozdkę. Dawno temu dostał wieści, że zdołano przejąć posterunek na szczycie Przełęczy, potem długo, długo nic, chyba żeby liczyć wielce konfundujące zapiski znalezione w miejscu, gdzie patrol natknął się na zielonoskórych. Potem znów długo nic, aż tu nagle graniczni, długo miotający się w pułapce i niemal już pobici oderwali się od jego sił i uciekli, najwyraźniej uchodząc przez Przełęcz. Żadnych dalszych raportów od rzekomego dowódcy oddziału, który z sukcesem miał zająć Posterunek nie dostał... ale nagle najpierw patrole znalazły uwolnionych na słowo honoru jeńców, a potem pojawili się zbiegli brańcy. I o ile ci piersi nie mieli wiele do powiedzenia poza plotkami o jakichś negocjacjach, o tyle ci drudzy... Chłopi, wiadomo, nie należą do najbardziej wiarygodnych świadków, a i kłamią ciągle leniwe kmioty, ale nawet po oćwiczeniu kilku batogiem jego żołnierze ciągle dostawali podobne informacje - były walki na przełęczy, potem najemnicy uderzyli w nocy na granicznych, potem było jakieś spotkanie, w którym uczestniczyli jacyś szlachcice z Imperium, tajny mag i estalijska kapłanka z Armii Ludowej (czego?) i Wernicky, dogadali się, że w zamian za część łupów przepuszczą granicznych, a potem graniczni przejechali, a na koniec duży oddział granicznych przyjechał i Wernicky tam teraz panuje, więc chłopi uciekli zanim ich znów porwie. Raportu od rzekomego Imperialnego dowódcy jak nie było tak nie było, wysłał więc zwiadowców... I nagle stał się cud. Co prawda wrócili ze stratami i bez "języka" (choć z kilkoma obserwacjami), za to niemal natychmiastowo dostał nie jeden, nie dwa, ale aż trzy raporty z Przełęczy. Raporty, które więcej pomijały niż mówiły. Ale nie to było jego największym zmartwieniem. Nie były nim także duże rozbieżności między zawartymi w raportach informacjami... Ani nawet sprawa niejasnych relacji z krasnoludami. Tym co martwiło go najbardziej było to, że nie wiedział czy rzekomy dowódca Posterunku, von Grunnenberg, był idiotą czy tylko palił głupa - w końcu wysyłając raporty za pomocą gołębi nikt nie mógł spodziewać się, że odczytawszy telepatycznie życzenia wysyłającego polecą do najbliższego sztabu, tylko polecą do domu, tak jak zawsze to robią i trafią do Głównej Kwatery w Nuln... Gdyby był niekompetentnym głupcem to pół biedy... niestety istniała szansa, że wcale nie był głupi i celowo popełniał takie błędy by zaszkodzić Imperium, plotki o zdrajcach, pomagających granicznym krążyły już od dawna. Ale z drugiej strony, mógł celowo popełniać błędy by wzbudzić podejrzenia i dać znać, że to pułapka... Ta niewiedza przerażała go najbardziej. Dlatego postanowił dać swoim oficerom chwilę na zadanie dodatkowych pytań osobom, które przyniosły raporty.


Gustaw, Detlef, Galeb

Gustaw, choć zajęty czym innym, zwrócił uwagę na rannego. Ale już nie na implikacje tego faktu. Atrament na umowie gwarantującej poddającym się granicznym nietykalność osobistą i majątkową jeszcze dobrze nie wysechł, a już została ona złamana...

- Rozumiem, że ustalenia są już nieaktualne? - zapytał go Wernicky. Jego ludzie z bronią w rękach ustawili się szachując przygotowujących się do wyjazdu ludzi Brocka i nielicznych pozostałych członków "Armii Ludowej", plujących sobie w brody, że nie spierdolili kiedy był na to czas. W khazadów, "stronę neutralną", oczywiście nikt nie celował.

W sumie Galeba bardzo zastanawiało czy gdyby Gustav regularnie słał raporty do sztabu albo kilka dni posłał Galeba by ten odnalazł szpicę armii i przekazał wieści co na Przełęczy to czy wysłano by jakieś wsparcie.
Pewnie dwie drużyny zawodowych zwiadowców ostrzeliwujące Granicznych ze stoku mogłyby ostro namieszać w stosunku sił między walczącymi stronami.

Pytanie Wernicky'ego zastało Galeba gdy ten wracał od Berta. Galeb pozostał jednak z boku. Patrzył na Grunnenberga i na Wernicky'ego.

Tak jak się rzekło - umowa gwarantowała tylnej straży że nie dosięgnie ich przemoc ze strony armii Wissenlandu. Gustav jeżeli nie wybrnie z tego to nie dosyć że Wernicky odzyska wszystkie wozy (o ile będzie miał czas je oporządzić) to jeszcze punkt o wstąpieniu do kompanii Brocka też będzie nieważny.

Pytaniem było czy Wernicky wiedział że ten punkt będzie nie do dotrzymania? Gdyby nastąpił atak armii, a on miałby kompanię Brocka w garści mógłby w tym momencie unieważnić umowę, postawić kogo by chciał na drodze Wissenlandczykom, a potem się wycofać.
Jak już wcześniej przeleciało przez głowę Galeba - Wernicky był przygotowany na różne scenariusze.

Gustaw prostuje się i unosi dłonie w pokojowym geście.
- Panie Otto. Musiało nastąpić jakieś nieporozumienie. Ta akcja Imperialnych zaszkodziła mocno, ale moje stanowisko co do ugłaskania Imperium i uchronienie Pańskiej głowy jest nadal aktualna. Już posłałem gońca by się wstrzymali z atakami, jeśli jeszcze coś planują i rozważam by zaprosić tu ich przedstawicieli by zobaczyli, że wszystko pod kontrolą jest. Z mojej strony wie Pan, że zrobię wszystko by Pan i Pan Brock łącznie z ludźmi Waszmościów byli cali. Dość mam przelewania krwi kiedy zielonoskórzy, chaos i inne plugastwa zagrażają nam wszystkim. Proponuję by Pan jeszcze się wstrzymał z deklaracjami antypokojowymi. To tylko na plus wyjdzie nam wszystkim a szczególnie dla Pana, że mimo błędów dalej Pan wierzy w pokojowe rozwiązanie i chce dotrzymać umowy. Gdy tak Pan postąpi to uważam, że w oczach krasnoludów urośnie Pana osoba i jej wiarygodność znaczniej niż do tej pory. Pan jest czysty i dopełnił umowy i nawet mimo problemów z jej dotrzymaniem przez drugą stronę nadal Pan wyraża chęć dotrzymania umowy. Możliwe, że Imperialni nie wierzą w naszą umowę i gdyby któryś z naszych neutralnych obserwatorów ruszył by przekazać dobre wieści sprawa się uspokoi.- Tu Gustaw spojrzał na Galeba pytająco.