Liwia przez dłuższą chwilę przyglądała się kamienicy, do której mieli przywieźć domniemanego kultystę. Budynek nie wyglądał kwaterę wielkiego i znanego astrologa i, zdaniem Liwii, idealnie nadawał się na centrum tajnych operacji. Samotny dom, na odludziu, zwracałby więcej uwagi, niż ogólnie dostępna kamienica w środku miasta.

Ale, z drugiej strony Liwia nie bardzo wyobrażała sobie, jak by można do tej kamienicy 'dostarczyć' Beidera w taki sposób, by nikt na ten fakt nie zwrócił uwagi. Kanałami? Jeśli ta część miasta została w ogóle skanalizowana...

A może by go tak spić w trupa i, nieświadomego, poprowadzić jak owieczkę na rzeź? Istniała oczywiście szansa, że pozostali będą mieli jakieś ciekawsze czy bardziej praktyczne pomysły. To jednak należało omówić później, w zacisznym miejscu.

* * *

- Konradzie, sądzisz, że ludzie uwierzą w taką bajeczkę i będą bardziej szczerzy, otwarci i prawdomówni? - Liwia była pełna wątpliwości.

- Przeszukanie mieszkania wiąże się niewątpliwie z ryzykiem, jednak jak zauważył pan Peter, może dostarczyć nam wielu ważnych informacji. Myślę, że byłabym w stanie przyjrzeć się bliżej jego siedzibie nie zwracając na siebie uwagi. A w razie czego - Liwia zrobiła krótką przerwę - zawsze mogę stwierdzić że jestem medykiem i poproszono mnie o pomoc.

Bladin

Morryci już go poznawali, ale niestety w dalszym ciągu nie mieli dla niego dobrych wiadomości, o ile informację o ewentualnym zgonie Katriny można by uznać za pomyślną. Malarze z mostu Luitpolda nie widzieli Celestiuma na własne oczy, a ci, którzy widzieli malować nie potrafili. Potwierdzili jednak opis astrologa – długie, ciemne włosy, szczupła budowa ciała, przenikliwe spojrzenie.

Popołudniem krasnolud dokonał oględzin kamienicy pani Wiedeberg, starszej kobiety o siwych włosach ściągniętych mocno do tyłu w kok, która wynajmowała ciasne klitki żakom. Na każdym piętrze były dwa okna, po jednym z każdej strony klatki schodowej. Krat nie było, jedynie drewniane okiennice. W kamienicy była suterena, ale z tego co dowiedział się Bladin nie było z niej innych wyjść. Drzwi wewnętrzne nie wyglądały na mocne. Nikt, kogo spotkał nie znał Katriny. Ciekawiej zrobiło się, gdy krasnolud dotarł na poddasze. Drzwi otworzył mu młodzian gryzący cienki patyczek w ustach. Gdzieś za nim, w niedużej klatce na podłodze gruchały dwa gołębie.

- Już go macie? – zapytał bez mrugnięcia okiem. – Nie? To po kiego złamanego francowatego kutasa się tu pałętasz? Chcesz lokal spalić? Oby nikt za tobą nie łaził. Nie pojawiaj się dopóki nie wykonacie zadania.

Żacy w okolicy podali jedynie ogólne informacje o frau Wiedeberg.

Bladin poznał zatem pole bitwy. Wszyscy wokół poznali zaś jego cele, i o krasnoludzie szukającym Breidera i Schetter dowie się każdy, kto będzie chciał odnaleźć jego.

Konrad / Liwia

Zmieniona strategia nie przyniosła natychmiastowych rezultatów. Cóż, para porządnie ubranych, dość dworsko wyrażających się ludzi z ewidentnie szlacheckim rodowodem szukających panienki w takiej części miasta nie budziła zaufania.

Dom, w którym zamieszkiwał Breider odnaleźli bez problemu na podstawie wskazówek Wolkena. Mroczna klatka schodowa z połamanymi drewnianymi schodami prowadziła do sutereny. Tam było tylko jedno pomieszczenie. Drzwi były otwarte. W środku znajdował się jedynie siennik oraz parę naczyń na podłodze. Zatęchły zapach dawno nie wietrzonego pokoju niemalże zmuszał do zatkania nosa. Konrad zauważył na wewnętrznej stronie drzwi wiele głębokich nacięć, jakby ktoś próbował je porąbać. Podejrzenia Liwii wzbudziła się luźna, skrzypiąca deska podłogowa. Udało się ją podważyć, ale pod spodem nie było niczego.

Wolken

Stawił się o wyznaczonej godzinie na placu budowy. Jego zadanie było proste. Miał nosić ciężkie rzeczy – belki, worki z piaskiem, cegły. Karl Breider, choć otaksował go wzrokiem, nie zamienił z nim ani jednego słowa przez cały dzień. Podobno był milczkiem i nie rozmawiał z nikim. Pracował za to za dwóch, korzystając z narzędzi umieszczonych w specjalnym pasie wokół bioder. Wolken głównie przyglądał się siekierce robotnika, ale nie widział na niej żadnych śladów krwi. Niestety, w pewnym momencie zauważył, że Breider zorientował się, że jest obserwowany, zacisnął mocno szczęki, a po jego twarzy przebiegł dziwny grymas.

Peter

Dzień spędzony na wędrówkach po uliczkach i zaułkach nie przyniósł rzecz jasna żadnych efektów, jeśli chodzi o wyznaczone im zadania. Hochmeister dowiedział się jednak, że kościół Sigmara tracił zaufanie wśród prostego i biednego ludy, od których – jak twierdzili – odwracał się coraz mocniej.

Po zapoznaniu się z kamienicą Bladin wrócił pod Białe Żagle. Póki co nic nie przemawiało na niekorzyść Celestiuma. Oczywiście zdawał sobie sprawę, iż ciągłe rozpytywanie o różne osoby może przyciągnąć czyjąś uwagę. Nie zastanawiał się jednak nad tym zbyt długo. Jako sługa Grimnira wolał, czy też wolał woleć, otwarte starcie niż czajenie się po kątach. Niech wyjdą z cienia i przyjdą do niego. Nie chciał, by jego bóg uznał go za niegodnego tchórza. Tak czy inaczej sprawa Celestiuma póki co czekała na wyniki działań Wolkena. Katrina sama jednak się raczej nie złapie, więc resztę dnia spędził w dzielnicy biedoty chodząc od miejsca do miejsca i szukając złodziejki.
W trakcie dnia, gdy miał okazję spotkać się z towarzyszami, opisał im pokrótce co robił i co zamierza dalej. To na wypadek, gdybym spotkało go jakieś nieszczęście, żeby chociaż orientowali się, gdzie go szukać. Lub jego trupa. Miał nadzieję, że wieczorem Wolken będzie miał jakieś ciekawe informacje.

Świt natchnął go świeżością. Wolken dawno nie spacerował o poranku, kiedy powietrze nie było jeszcze zepsute smrodem miasta. Stawił się na czas u nadzorcy. Wcześniej wskazał towarzyszom dom, w którym nocował Breider, by przetrząsneli jego suterenę. Sam miał znacznie trudniejsze zadanie, jak nie wzbudzając podejrzeń, obserwować cel ich kolejnej misji. Katrina w tej chwili usunęła się w cień, a droga ku jej schwytaniu biegła przez barczystego mężczyznę, który wedle słów Celestiuma, miał zażyłe konszachty z zakazanymi kultami chaosu.

Pierwsze godziny nie były zbyt wymagające. Najemnik oszczędnie dysponował siłami. Sprawdzał też przyzwyczajenia majstra i starał się dobrze wypaść w swej roli pod jego czujnym okiem. W międzyczasie zaś oszczędzał się kiedy tylko sytuacja na to pozwalała i podglądał poczynania Karla. Ten pracował, niczym dobrze naoliwiony mechanizm. Jego kondycja fizyczna była imponująca, lecz atmosfera milczenia, którą roztaczał kazała zwrócić nań baczną uwagę. Z doświadczenia wiedział, ze małomówni ludzie, często tają mroczne sekrety. Ponury drab idealnie wpisywał się w ten typ osobowości. Po przerwie śniadaniowej Wolken zrozumiał, że coś poszło nie tak. Wydawało się, że Ostlandczyk zachował wszelkie pozory, ale jakimś niewiadomym sposobem Karl dostrzegł, że ktoś go szpieguje. Zastanawiał się jak teraz postąpi osiłek? Czy będzie szukał konfrontacji? Raczej nie wśród postronnych, gdzie pewnie dbał o swoją opinię. Bez wątpienia wyczeka na odpowiedni moment. Wolken wcześniej zamaskował miecz owinięty szmatami, w szczelinie muru, na samym dole pod rusztowaniem, gdzie walały się różne niepotrzebne materiały i worki. Czekał na jakiś sygnał od kompanów. Najchętniej rozwiązałby sprawę kultysty dziś wieczorem po dniu pracy. Mogli wykorzystać fakt, że Karl nie będzie spodziewał się ataku więcej niż jednej osoby. Swoją uwagę skupi wyłącznie na śledzącym go albinosie. To da pozostałym szansę, aby go zaskoczyć... To, że Breider będzie zmęczony pracą było wątpliwe, ale na pewno będzie odczuwał jakieś trudy dnia na budowie. Wolken wiedział, że z pełni wypoczętym siłaczem nie mieliby raczej szans...

- Przepić takiego osiłka? - na głos powątpiewał Wolken. - Chyba, żeby nasz pan krasnolud spróbował? Wszak dawi słyną z mocnych głów... - z dozą sympatii spojrzał na Bladina. - Co zaś do nocnego śledzenia, spróbujmy. Wolę już to, niż pracę na budowie. - przeciągnął się, poruszywszy barkami i rozprostował szczupłe ręce. Znać było, że praca fizyczna nieźle dała mu się we znaki. Zdecydowanie łatwiejszy zarobek gwarantowała najemna profesja zabijaki. I był gotów znowu się jej poświęcić.