Peter został by obserwować dom. W końcu kobieta także mogła wyjść. Albo odwiedzających mogło być więcej. A przy tym czuł się naprawdę paskudnie tego dnia i nie czuł się na siłach by gonić za kimkolwiek. Ponieważ w szatach kapłana raczej nie mógł się ukryć na dłużej postanowił ukryć się poprzez bycie widocznym. Znalazł sobie odpowiednie miejsce by nauczać, błogosławić i napominać mieszczan oraz by móc obserwować wejście do domu nie blokując ruchu. Ot, jeszcze jeden wędrowny kapłan, jakich setki łażą po Imperium. Nawet jeśli trochę szalony to przecie nieszkodliwy i niegodny uwagi.

~Jakim cudem tym cienkuszem się tak zaprawiłem~ myślał Snorri wracając do pracy. Przecież nie pił, aż tyle, a czuł się jakoś nie najlepiej.
Stara krasnoludzkie przysłowie mówi "Czym się strułeś tym się lecz", więc nasz dzielny zabójca zamówił po prostu kolejne piwo, a tu nagle mu się jakiś gagatek dosiadł do stołu. Już w mordę chciał walić, ale usłyszawszy co tamten gada zrezygnował z tego pomysłu.
-No specjalnie to nie ja, tylko mój kompan ma sprawę do nich, a ja to zakląłem się mu pomóc poszukać takiej jednej rudej dziewuchy co to jakiś amulet mu ukradła. Od Huydermannów to chceta pogadać w kwestii pomocy poszukiwaniu zbiegowczyni. Cholipa ciężki ten wasz język ludzki. Tak to jakby chcic się spotkać dogadać to w "Dziku i przepiórce" nas szukać.- mówił z przerwami, chcąc robić wrażenie prostego krasnoluda co to przysięgę złożył i chce jej dopełnić choćby za cenę życia. Tak po prosty krasnoludzku.

Szlachcic przez moment wpatrywał się w swego rozmówcę.
- Rozumiem, że taka... przysługa... jest kosztowna - powiedział. - Na ile zatem ją wyceniasz?
- Cena zależy od tego jak bardzo tobie na tym zależy, panie. - Czarodziej nie tylko przypominał mieszczanina, ale i zachowywał się jak rasowy kupiec.
Konrad uśmiechnął się i pokręcił głową.
- Nie aż tak bardzo, bym miał rzucić na stół worek złota - odparł. - Ale mogę sprzedać. Pięćset sztuk złota - zaproponował.
- Panie Falkenberg, a czemu nie pięćdziesiąt? Albo pięć tysięcy? Sami nie wiecie, co macie w ręce, na jakiej więc podstawie podajecie cenę za ten przedmiot? Najpierw trzeba ustalić jego właściwości, a potem będziemy mogli negocjować, jeśli w ogóle będę zainteresowany zakupem.
- Ponieważ pięćdziesiąt sztuk złota to śmieszna cena za przedmiot magiczny, panie Huffenshoff, a pięciu tysięcy nikt w ciemno nie wyłoży - odparł Konrad.
- Oh, z pewnością ktoś wyłoży w ciemno pięćset koron, ale - uśmiech nie znikał z twarzy maga, jakby go tam przyklejono - z pewnością nie będę to ja. Panie Falkenberg, cena za rozpoznanie właściwości tej ozdóbki to pięćdziesiąt złotych koron. Ani mniej, ani więcej. Płatne z góry, rzecz jasna.
Może i targowanie coś by dało, ale Konrad nie był kupczykiem.
Wyłożył na stół wymaganą sumę. Mag schował monety do szuflady i kontynuował bez mrugnięcia okiem.
- To tak zwana perła komunikacji. Można nią przekazywać wiadomości na odległość.
- Czyli przydałaby się druga... Mówi się do niej, czy tylko wystarczy skupić myśli? - spytał Konrad. - Czy do podsłuchiwania też można ją wykorzystać?
- Tak, przydałaby się druga, gdyby ktoś chciał prowadzić rozmowę. - Po pytaniu szlachcica Huffenshoff zamyślił się głębiej. - Podsłuchiwanie… Ciekawy pomysł… Gdyby tak odwrócić bieguny… Zablokować kanał główny… Tak, to mogłoby zadziałać… Panie Falkenberg, wróćcie w dniu jutrzejszym. Nie, dla pewności, za dwa dni. Do tej pory powinienem mieć dokładniej rozpracowane mapowanie i… to znaczy właściwości. Będę mógł wtedy powiedzieć coś więcej.
- W takim razie zjawię się tutaj za dwa dni - zapewnił Konrad.

Po pożegnaniu maga Konrad udał się na poszukiwanie swoich kompanów.
Miał zamiar ich poinformować o magicznym szpiegu i o ewentualnych tego konsekwencjach.

Natchniony kapłan może czasem usłyszeć różne rzeczy. Ot, na przykład Bóg znakiem dostrzegalnym i zrozumiałym tylko dla niego każe mu zakończyć przemowę, podziękować ewentualnym słuchaczom i pójść w swoją drogę. Zupełnie przypadkowo zbieżną z trasą pewnej kobiety z koszykiem. Co prawda w budynku mógł kryć się ktoś, kto wykorzysta chwilę, w której nikogo nie ma, ale jeśli przejrzałby Bladina i Petera to i tak nie zrobiłby nic podejrzanego póki by tam byli. Dlatego właśnie Peter podążył za kobietą.

Rozmowa w karczmie:
- Ee, a czy Huydermany mogą zarobić na tej dziewce czy naszyjniku?
- Zarobić się da jak na każdym zbiegu. Wystarczy tylko złapać i już nagroda leci.
- Dużo? I czy musi być żywa?
-Za żywą będzie więcej, a tak to mówiłem wszystko można dogadać jak ustali się spotkanie. Gdzie nas szukać wiesz i spotkanie w kameralnym towarzystwie bez zbędnych oczu chyba też umiecie zrobić?
- Wszystko możemy. - Czarnowłosy zaczął wstawać, nie uśmiechając się. - Odezwę się, jeśli będziemy zainteresowani.
- I bardzo dobrze.- dopowiedział Snorri kończąc swoje piwo chcąc wrócić to tymczasowej bazy w celu dalszej degustacji piwnej mającej umilić mu oczekiwanie na powrót towarzyszy, by móc podzielić się wieścią.