- Dobrze. Dobrze... - Powiedział cicho mag, kiwając jednocześnie głową. Dodatkowo przygasił światło bijące z jego włosów do poziomu chwiejnego płomienia świecy, kiedy niewidzialne dla większości ludzi strumienie aqshy rozpłynęły się w mroku, zostawiając za sobą jedynie migotliwa mgiełke.

- Jeszcze jedna rzecz. - Spojrzał w oczy przytomnej dziewczynie. - Zwierzoludzie i mutanty. Widziałyście ich więcej albo rozpoznały inne niż te tutaj? Wiecie czy jest ich więcej? - Nie wdawał się już w szczegóły o wodzach czy szamanach. Wątpił żeby wiedziały cokolwiek konkretnego. W obecnej chwili wyglądało mu to na niebezpieczne połączenie chaosu i czystej głupoty.

Wolfgang zrobił krok w stronę dziewczyny, patrząc na nią pozornie obojętnie. - Hmph... - Chwycił ja mocno za przedramię i pociągnął do góry, zmuszając do wstania.

- Arvid, weź jej siostrę i chodź. - Powiedział do kompana i przesunął wzrokiem po Strumieniu i Agacie. W spojrzeniu tym tliła się determinacja i bezwzględna pewność. - Niech chłopi nie idą za nami i zbiorą więcej drewna. Trzeba spalić trupy. - Rozkazał. - Ja zajme się resztą. Posążkiem też. Pod żadnym pozorem nie tykać tego przekleństwa gołymi rękami.

Po tych słowach skinął głową Arvidowi i ruszył w stronę ciemnego lasu, ciągnąc słaniające się dziewcze ze sobą. - Może to i nie wasza wina, jednak to już bez znaczenia. Teraz musicie odejść. Wiesz to.- Bardziej stwierdził niż zapytał gdy oddalili się od miejscowych.

Kiedy dotarli na skraj polany, a przed nimi rozciągała się już tylko ciemna knieja, mag wypchnął dziewczynę krok przed siebie. - Nie oglądaj się za siebie. - Powiedział chłodno i w tej samej chwili zamachnął się toporkiem na głowę dziewczyny. Młódka nie miała szans. Życie zgasło w niej szybciej niż zdążyła zrozumieć co się dzieje. Jej bezwładne ciało upadło pod nogami magistra, a ten przeniósł beznamiętne spojrzenie na nieprzytomną dziewczynę. - Skończmy to i wracajmy. Jeszcze dużo pracy przed nami. - Powiedział spokojnie jakby opisywał sprzątanie biblioteki albo rozkładanie obozowiska.

Po rozwiązaniu problemu kultystek, Wolfgang wraz z Arvidem podciągnęli broczące krwią ciała w stronę centrum polany i reszty trupów. Nie zwlekając, mag od razu podszedł do jednego z pokonanych mutantów, zerwał z niego spory kawałek odzienia i poszedł z nim do porzuconego wcześniej posążka.


Van de Velde mógł dostrzec podstępne pasma splecionych wiatrów magii jakby sączące się z niewielkiej figurki, nawet po tym jak kosturem wtoczył ją na płachtę materiału i ostrożnie zawinął. Pakunek ten zważył w dłoni i położył na żeleźcu jednej z siekier. Drogą, którą wziął od Arvida, zamachnął się na zawiniątko z zamiarem roztrzaskania go w drobny mak. Zawinięty materiał miał zabezpieczyć odłamki przed pogubieniem się.

- Dobra. Prawie skończone. - Odsapnął po paru uderzeniach i przesunął wzrokiem po krzątających się dookoła chłopach, którzy bardziej od wyznaczonego zadania, ciekawili się tym co też robili przybysze. Mag zabrał dwie wiązki chrustu, jedną położył na siekierce której używał jako kowadła do rozłupywania posążka, a zawiniątko ze szczątkami przycisnął drugą, chowając je pośrodku zaczątku stosu.

- Dawać tu więcej drewna! I pierwsze trupy. Trzeba je spalić za jednym razem. - Przemówił głośno i sam żwawo zabrał się do budowy stosu. Początkowo odbierał wiązki chrustu od wieśniaków i układał je na kupę według własnego pomysłu, jednak po chwili przeszedł do noszenia zwłok i jedynie pomocy w układaniu.

Gdy po paru godzinach pracy stos był gotowy, a rozpalone przed zasadzką ogniska już dogasały, Wolfgang podpalił jedną z pochodni które mieli ze sobą. Łuczywo cisnął na sporych rozmiarów kopiec zbudowany z suchego drewna i ciał pomiotów chaosu, który po paru chwilach dymienia i cichych trzasków, zajął się żywym ogniem. Buchający gorąc zmusił wszystkich zebranych do cofnięcia się o dziesięć kroków. Nawet mag ognia nie mógł znieść żaru płomieni.


- A więc dokonało się! - Przemówił do zmęczonych wieśniaków. - Wracajcie do domów, opatrzcie rany. My musimy jeszcze wypalić siedlisko tych przeklętych pszczół. Przyjmę każdą pomoc w zbieraniu chrustu, jednak podłożyć ognień pójdziemy wraz z kompanami, bo na wszystkich nie mamy strojów ochronnych. Powiedzcie, komu starczy odwagi i po odpoczynku pójdzie z nami wypalić resztę tej zarazy z waszych ziem?! - Ostatnie wykrzyczał nieco zachrypniętym głosem, wznosząc swój kostur w stronę granatowego nieba, rozświetlonego na pomarańczowo ogromnym ogniem który gorzał za jego plecami.

- Wracajmy do wsi. Jutro rano zbierzemy się i z rana ruszymy na wyprawe. Może dasz rade przed wyruszeniem przygotować nieco tej maści? Przydała by się. - Wolfgang odezwał się do Agathy, obserwując jak chłopi zbierają się do drogi.

Noc była długa męcząca i pełna tragedii.
O ile za zwierzo ludźmi i mutantami nikt nie będzie tęsknić to siostry Gleyer były zupelnie inna historią. Ich nieobecność w domostwie pewnie będzie zauważona. Do tego cieśla już cierpi z powodu straty syna. Kto i jak mu wyjaśni co się stało z córkami. W miasteczku plotki szybko się rozchodzą. Stracić trójkę dzieci w tak krótkim czasie.

Wieśniacy wracali przybici, nikt nie widział co zrobił Wolfgang ale wszyscy się domyślali jak skończyły dziewczyny. Mimo że dokonali czegoś wspaniałego jak pokonanie mutantów nie umieli się cieszyć. Co powiedzą rodziną? Czy cokolwiek powiedzą?

Miasteczko przywitało ich ciszą poranka. Bardzo wczesnego poranka. Nikt się jeszcze nie obudził. Ochotnicy rozeszli się do swoich chat. Ojciec Izabeli zgłosił się na ochotnika by pójść do Gerwainy i powiedzieć co się stało i razem poszli by do ojca dziewczyn.
- Słuchajcie. to co widziałem ...co ci co przyszli widzieli było okropne...i pewnie my was wesprzemy w wypaleniu zakażonych sądów ale reszta… reszta może tego nie zrozumieć. Te sady to nasz skarb największy straty z wypalenia będą dla czarną wizją. - Tropiciel powiedział zmęczonym smutnym głosem. Potem dał wam się rozejść na spoczynek.