Ponury widok pobojowiska zasmucił niejedno serce. Mnóstwo krwi, trupów oraz szczątek bestii stanowiło razem koszmarny pejzaż. Do tego olbrzymie ilości trucheł gadów, owadów i obrzydliwych insektów dopełniały obrazu ohydnej śmierci. Carsten widział już wiele, ale zasępiony przemierzał chaotyczny krajobraz, kierując się na zwołaną naradę. Przewidywał, że pochówek ciał będzie nie lada wyzwaniem i przeczuwał, że to on, jak ostatnim razem, będzie odpowiedzialny za tę niezwykle niewdzięczną pracę.

Nie mógł przejrzeć się w lustrze, ale czuł że prezentuje się tak samo koszmarnie, jak reszta żołnierzy. Zlepione błotem i krwią włosy, osmolona twarz, ubrudzona brygantyna, zbryzgana wielokolorową posoką, postrzępione odzienie i upaćkane po kolana buty dowodziły, że brał aktywny udział w potyczce i obozowych zmaganiach z falą szarańczy. Kiedy już uporali się z większością robactwa, wzięli udział w desperackiej walce z Saurusami jakie wdarły się do obozu. Bestie były niesłychanie żywotne i wielkim wysiłkiem okupione zostało powalenie ich na ziemię. Nawet otoczone zebrały żniwo ofiar spośród niemal wszystkich oddziałów. Sylvańczyk również ucierpiał w starciach. Rękaw pokryty był twardym strupem zeschniętej krwi. Kość była cała, lecz bez wątpienia kostropate ostrze rozorało mu lewe przedramię. Nie miał nawet czasu, aby należycie oczyścić ranę, gdyż ustąpił miejsca wielu innym w kolejce do lazaretu. Oni zdecydowanie bardziej potrzebowali opieki. Jedynie jego wierny psi towarzysz zlizywał krew, czule głaskany przez właściciela. Pies przeżywał potyczkę i chociaż nie był zlękniony to ślady na sierści znamionowały, że nie ominęły go przygody.
Na szczęście Esteban i Barbette przeżyli ten upiorny dzień, choć również ponieśli uszczerbek za zdrowiu. Traktował ich teraz niemal jak rodzinę i czuł odpowiedzialność za tych, co zdecydowali się towarzyszyć mu w śmiałej wyprawie. Z troską przejrzał też juki, dzieląc się z nimi tym, co zostało ze zniszczonych zapasów. A było to nadzwyczaj skromne pożywienie, suszone owoce i kilka kostek wędzonego sera. Najbardziej dziękował jednak bogom za to, że ocalał worek z roślinami zebranymi na poczet uzdrowienia syna.
To dawało mu tak potrzebną teraz nadzieję…

***

W namiocie dowódcy ochroniarz wysłuchiwał raportu ze strat, ze sporym przygnębieniem. Co jakiś czas nazwisko wydawało mu się znajome, bowiem kojarzył poległych w walce. Przypominał sobie jakiś gest, sytuacje obozowe, charakterystyczną manierę lub wygląd. Bolesną była myśl o wielu młodych, którzy przypłacili życiem swoją odwagę tutaj w odległej i obcej krainie. Poklepał po plecach Olmedę, tak by nie sprawić bólu góralowi.

- Twardyś, niczem górska skała, chyba trzeba by jaszczurom oskarda by cię rozłupać… - rzekł jowialnie do kompana.

Reszta oficerów również zasługiwała na pochwałę nieustępliwego charakteru i dzielnego znoszenia ran. Bretoński towarzysz Carstena wyraźnie cierpiał z powodu odniesionych obrażeń. Cóż… rapier dobry był na pojedynki tudzież popisy szermiercze między szlachtą, a nie zmagania z ważącymi grubo ponad dwa cetnary olbrzymimi jaszczurami. W ferworze bitwy trudno bowiem o celność i mierzony sztych w jakiś wrażliwy organ. Sylvańczyk miał świeżo w pamięci ile wysiłku kosztowały go ataki mieczem w rannego Saurusa przy przecież wielkim wsparciu pikinierów i najemników. Nie zważał w co trafia, jedynie rąbał ile sił cielsko niezwykle żywotnego stwora.

Wino w obecnej sytuacji smakowało mu cierpko, lecz dawało ulgę spierzchniętym ustom i suchemu gardłu oraz przyjemnie rozlało się po trzewiach. Niestety zgodnie z przypuszczeniami to jemu Kapitan Rivera nakazał nadzorować przygotowanie miejsca do pochówku. Carsten przyjął to zadanie jak zwykle - bez jakichkolwiek oznak niezadowolenia. Wiedział, że szacunek do poległych wymaga, by sprawić im godne pożegnanie, zabezpieczając mogiłę przed padlinożercami.

***

Eisen zebrał czeladź i ciury obozowe póki jeszcze widać było promienie słońca. Miejsce pełne zieleni o swoistym uroku, które od początku nie podobało się pułkownikowi de Guerra, okaże się jego wieczystym grobem.

Zaczęli kopać bliżej strumienia, tam gdzie naturalny spadek terenu i zarośnięte wklęśnięcie dawało lepsze warunki. Częściowo wycięli chaszcze i mniejsze drzewa, szykując jamę. Część ludzi zbierała też co większe głazy i kamulce przydatne do późniejszego zabezpieczenia mogiły. Kiedy nadeszła noc podstawę mieli już przygotowaną. Reszta grup na zmianę pogłębiała okoliczny wądół. Ochroniarz do późna doglądał prac, chcąc wywiązać się należycie z zadania. W blasku pochodni widział zmęczone twarze, na których rysowało się zwątpienie i obawy, co do najbliższej przyszłości. Armia konkwistadorów została naruszona… - pomyślał czując, iż to może być dopiero początek ich kłopotów…

Bertrand był nieco oszołomiony walką z jaszczurami i tym całym chaosem (łącznie z atakiem mniejszych gadów i robactwa na obóz), krwawił też z kilku ran, na szczeście żadna nie była na tyle groźna by go wyeliminować z dalszych działań. Jednak jego kunszt szermierczy okazała się na tyle dobry, że nawet jeden z tych większych od ludzi i opancerzonych saurusów nie był w stanie mu dostoić. Kiedy opatrywali go medycy w lazarecie, poprosił Cezara żeby ten sprawdził, czy w jaszczurzym ostrzu albo ukąszeniu węża nie kryła się jakaś podstępna trucizna.

Kiedy jego rany zostały opatrzone i udało mu się założyć ostatnie będące jeszcze w miarę dobrym stanie odzienie (chociaż na żaden bal w ojczyźnie by się tak wyglądając nie dostał) odnalazł rozpaczającego po stracie pułkownika de Guerry Riverę.

- Zaiste będzie go nam brakować -Bertrand zasalutował rapierem w szacunku dla zmarłego - Pułkownik zginął śmiercią wojownika i myślę że najlepiej oddamy cześć jego pamięci jeśli wyjdziemy zwycięsko z tej wyprawy. Ponieśliśmy straty, ale przynajmniej poznaliśmy wroga i wiemy, czego możemy się po nim spodziewać. Wiemy też, że możemy mu sprostać.

- Majo, czy możemy jakoś ustalić w której części dnia pojawią się siły Królowej? - spytał się mówiącej w ich języku Amazonki.
- I czy Vivian jest z waszymi siłami? -przypomniał sobie o szlachciance i umowie jaką mieli, że spróbują dostać się do największych tajemnic piramidy przed Amazonkami... w obecnej sytuacji mogło nie być to łatwe. Najlepiej byłoby być pośród zwiadowców żeby dostać się do wnętrza piramidy przed innymi, ale wpierw musiał powrócić do sił. Skarby nie przyniosą pożytków umarłych, nie chciał też zostawiać tutaj siostry samej gdyby poległ...

Na szczęście Isabella wydawała się być w dobrym stanie z raczej niegroźnymi ranami, znalazła nawet wino poprawiając wszystkim nastroje, łącznie oczywiście z tymi którzy trzymali się na nogach z jego własnego oddziału. Guido miał dużą szramę na policzku i wyglądało na to, że ledwo ocalił swoje zdrowe oko, a jego brat Emilio miał lewą rękę całą w bandażach.
- Parę z tych gadzin mnie użarło szefie, ale pożałowały tego jak je rozdeptałem. No i faktycznie szkoda, że straciliśmy paru chłopaków, ale to też oznacza że będzie więcej łupów dla podziału dla tych co przeżyją, prawda? - wyszczerzył się, popijając zdobyte wino. Bretoński kawaler nie był pewien czy powinien skarcić swojego sierżanta za taki żart, ale może dobrze że nie stracił on zupełnie werwy...

- Odpocznijcie na tyle na ile możecie, jak ktoś czuje się na siłach, może stanąć na warcie. Jutro również może nas czekać ciężki dzień. I zachowajcie trochę wina dla Kapitan Koenig i jej ludzi, należy im się, bez nich mogłoby nas tu nie być.

Bertrand wziął udział w ceremoniach pogrzebowych, wielu z poległych zdążył już poznać podczas podróży. Nie było to przyjemne tracić towarzyszy, ale taka była rzeczywistość wojny, teraz trzeba było skupić siły na pomyślnym zakończeniu wyprawy, żeby ta śmierć nie poszła na marne. Większość dnia poświęcił na odpoczynek, podobnie jak jego podwładni, korzystając z tego, że Rivera wybrał do zwiadu górali i lekką kawalerię. Cezar dość dobrze zajął się jego ranami, ale szczególnie ta w prawym boku wciąż go bolała. Przynajmniej zdaniem medyka nie wdała się tam żadna trucizna. Podziękował też Cosćie i Lanie za dzielną walkę u jego boku, upewniając się że nieco wina które znalazła jego siostra pozostanie i dla nich.

Przybycie Amazonek dodało wszystkim otuchy, sam był jednym z tych którzy powitali Królową, w końcu to on dowodził misją ratunkową dla ich zwiadowczyń i dobrze było, żeby ich przywódcy o tym wiedzieli. Zdziwił się, że Vivian jeszcze się nie pokazała, czyżby wciąż włóczyła się sama po okolicy? Spytał się Majo, czy wiedziała coś więcej o jej sytuacji.

***********************************************


Podczas narady bardzo zaciekawiła go wiadomość na temat rannych skinków wychodzących z piramidy.

-To bardzo istotna informacja Zoja, może zadziałać na naszą korzyść. Może warto wysłać kolejnych zwiadowców, żeby sprawdzili czy w piramidzie nie trwają jakieś walki? - Następnie spojrzał w stronę przywódczyń Amazonek.

- To dobrze, że czcigodna Lalande wie coś o zagrożeniach czających się w piramidzie, czy byłoby możliwe żeby powiedziała nam na ten temat coś więcej i o tym, jak bardzo może to osłabić jaszczury?

- Zaś co do daty ataku, proponowałbym poczekać dzień albo dwa, bo mamy sporo rannych którzy jeszcze nie doszli do siebie. Chyba, że wiemy o czymś co by wymagało natychmiastowego działania?

Świt otulił obóz mgiełką, kryjąc wcześniejszy paskudny obraz pożogi. W oparach snuły się cienie postaci, wpierw służba, obozowa garkuchnia i stopniowo członkowie poszczególnych oddziałów. Gdzieś tam nadal wisiało zagrożenie kolejnego ataku, lecz Carsten w cichości ducha wierzył, że również ich wrogowie odczuli trudy potyczki i minie trochę czasu, zanim ponownie zewrą swe szeregi. Obozowicze zaś z wielką nadzieją wypatrywali orszaku królowej i sił, które miały zapewnić ostateczny tryumf nad jaszczurami.

Najpierw był jednak pogrzeb, jak na warunki w dżungli dość uroczysty z racji zasłużonych poległych. Wpatrzony w świeże nagrobki Carsten czuł jeszcze zmęczenie, bo do późna nadzorował przygotowywanie zbiorowej mogiły. Patrzył po twarzach zebranych wokół ,na których malowała się zaduma, zmęczenie, ale i widoczna ulga, że udało im się uniknąć krainy Morra. Mieli jeszcze los we własnych rękach, mogli dojść do zaszczytów, bogactwa, założyć rodziny, spełnić życiowe plany w przeciwieństwie do tych, dla których wędrówka i śmiałe zamierzenia skończyły się w błotnistym rowie, umocnionym kamieniami i głazami. W ciszy poranka przerywanej jedynie odgłosami dżungli , trudno było się doszukać wczorajszego chaosu bitewnego, jęku rannych i rozpaczy. Nawet odór śmierci został przepędzony, jakby dżungla z nastaniem kolejnego dnia, wymazała przykre doznania, dając zupełnie nowy początek. I mimo pewnej nerwowości w szeregach okazało się, że taki nastrój utrzymał się przez cały dzień zwłaszcza, iż później nastąpiło to, co było wyczekiwane od wielu godzin...

***

Rozmach, przepych i egzotyka - tymi słowami Sylvańczyk określiłby wjazd królowej Aldery do obozu. Korzystał już z gościnności Amazonek, był na wystawnej uczcie, lecz teraz wyglądało to zupełnie inaczej. W obecnych warunkach wojownicze kobiety prezentowały się lepiej, niż niejedna armia. Ochoczo dołączył do szczerego aplauzu i wiwatów żołnierzy. Ucieszyły go znajome oblicza, jakie rozpoznał mimo feerii barwnych pióropuszy, ozdób i błyszczących świecidełek. Zadowolony wybrał się do namiotu jako zaufany człowiek kapitana Rivery, o jakim to zaszczycie na początku drogi nie mógł marzyć. To właśnie w dużej mierze dzięki Amazonkom, których był ochroniarzem doszedł do obecnych wyróżnień i zasług. A przecież nie był to jeszcze koniec wyprawy…

***

Jakże wiele potrafi odmienić się w ciągu jednej doby! – pomyślał Carsten. Tego wieczora namiot narad olśniewał siłą i mocą. Na wielu twarzach ponownie rozpalił się ogień nadziei i wiary rychłego odbicia piramidy z jaszczurzych łap. Powszechny entuzjazm zmącony został nieco wypowiedzią Aldery o tajemniczych zagrożeniach czyhających w świętym miejscu Amazonek. Co bardziej zabobonni wieszczyli już chyba kłopoty, chociaż ze słów tłumacza płynęło zapewnienie, że ich kapłanka zapewni bezpieczeństwo. Siłą ich sojuszu było wzajemne zaufanie. Ludzie kapitana Rivery mieli zapewnić przewagę nad jaszczurami, wspomagając rozbicie ich i przepędzenie z tymczasowego siedliszcza. O plądrowaniu piramidy od początku nie było mowy. Słowa o skinkach mogły skutecznie zgasić zapał co niektórych żołdaków, pragnących na własną rękę uszczknąć coś z dziedzictwa Amazonek. Takie podejście do sprawy wydawało się chronić tajemnice plemienia nieustraszonych kobiet.

- Co do szturmu, warto by tym razem zaatakować na naszych warunkach. Nawet ryzykując nocną bitwę… Niech podstępne jaszczury posmakują naszego gniewu w chwili, kiedy będą ku temu najmniej gotowe. Odpłaćmy im za naszych poległych słuszną pomstą, zanim zewrą swoje szyki i umocnią się wokół piramidy. – wygłosił swój pogląd obecnym. – Kąsani przez nich możemy w ciągu kilku dni wymęczyć się i stracić nadarzającą się okazję…

Carsten uważał, że powinni wykorzystać euforię związaną z przybyciem posiłków królowej Amazonek i po upewnieniu się, że nie czekają na nich pułapki ruszyć ku piramidom i tam urządzić wrogowi krwawe igrzyska…

Carsten był wdzięczny, że tym razem nie musiał nocą czuwać i pilnować, aby co bardziej pożądliwi żołnierze nie zakłócili spokoju Amazonek. Desperacko potrzebował regeneracji po ostatnich trudach i znojach. Rana mu zbytnio nie dokuczała, lecz chciał ją wyleczyć do czasu ostatecznej bitwy. Wcześniej nie miał prawie wcale wytchnienia, co rusz obarczano go nowymi obowiązkami. Służył wytrwale i spełniał polecenia kapitana jak najlepiej potrafił. Zwiad, nocna potyczka, pomoc przy pochówku, eskorta, ponownie znoszenie ciał i przygotowanie mogiły… Odczuwał ciężar tych zmagań i nawet na jego bladym obliczu można było czasem dostrzec objawy zmęczenia.

W ciągu dnia to jemu ponownie przypadł obowiązek strzeżenia wąskiej granicy między obozowiskami. Starał się zeń należycie wywiązać, tak by kapitan nie zwątpił w lojalność i poświęcenie swego zaufanego człowieka. Bastard wesoło biegał w granicznym pasie sojuszniczych obozów. Szczekał i kręcił się po niskich chaszczach, pozostałościach po karczowaniu terenu. Zaczepiał też innych strażników, próbując zdobyć jakiś smakołyk, skory do zabaw i figli. Eisen przymknął oczy i poczuł się niemal jak w Porcie Wyrzutków. Brakowało tylko Elke przygotowującej posiłek, świeżej bryzy znad morza i dźwięku lutni utalentowanej Agnes. Cóż porabiała jego ukochana? Zdawało mu się, że nie widział jej przez wieki, a ich miłość to wytwór dawnej pieśni wędrownych bardów… Dość szybko otrząsnął się z tych myśli zwłaszcza, że obok działo się sporo rzeczy. Chciał zapomnieć o rozłące, zdusić ją obowiązkami, by stała się dlań mniej bolesna.

Wojowniczki nadzwyczaj sprawnie rozbiły namioty, rozpięte na przemyślnych konstrukcjach. Wiedziały, co sprawdza się w okolicznościach dżungli. Musiał przyznać, że na ich tle obóz mężczyzn wyglądał surowo i topornie. Zwłaszcza, że po ataku Saurusów, nie zdążono jeszcze połatać namiotów i oporządzić ogólnego nieładu. Carsten mógł też podziwiać piękno egzotycznych strażniczek, które wywołałoby z pewnością niemałe poruszenie nie tylko w zamtuzie „Czerwona Świeca”.

Przybycie Amazonek okazało się nie tylko barwnym spektaklem cieszącym oko oraz przykładem idealnie skrojonego obozowiska. Nade wszystko przyniosło one wiele pewności i odpędziło czyhające wokół widmo zagrożenia. Uwadze Carstena nie umknęło, że ilość skrytobójczych ataków wyraźnie zmalała, a chwilami niemalże zanikła. Tak jakby ruchliwe dotąd skinki poczuły na własnej skórze, co to znaczy zadrzeć z plemieniem bezlitosnych dzikusek. Przewaga kamuflażu przy podchodach została zniwelowana, co niezmiernie cieszyło Sylvańczyka. Oznaczało to mniejsze straty wśród żołnierzy, o co obawiał się wcześniej, zaś równocześnie dawało nadzieję, że przystąpią do kolejnej walki bardziej wypoczęci i rześcy.

Niespodziewanie Bastard zbliżył się do swego pana, powarkując z cicha. Dopiero po chwili mężczyzna spostrzegł powód rozdrażnienia u swego pupila. To Maanena stąpała giętko i płynnie, podobnie jak rosły dziki kot u jej boku. Ten widok wprawiał psa w niepokój, który właściciel ukoił głaskaniem zjeżonego grzbietu. Pozdrowił uniesioną dłonią dzielną łowczynię. Taak.. – pomyślał. – jawny dowód, że skinki i ich potężniejsi bracia przestali być tu drapieżnikami…

***

Przybycie Von Schwartz było takie jak zwykle - owiane aurą tajemnicy i zaskoczenia. Kobieta nie straciła nic ze swego uroku i nadal czarowała elegancją godną wytwornego rautu na książęcym zamku. Ochroniarz starał się unikać jej wzroku, nie ufał tej zadziwiającej personie, był ciekaw co motywuje ją do podejmowania takiego ryzyka? Zwłaszcza, że deklarowała udział w nocnej „wycieczce” do piramidy, jakby to była jakaś przechadzka. Śmiałe przedsięwzięcie miało na celu osłabienie jaszczurów, zniszczenie budzącego grozę posągu oraz pozbawienie ich zapasów tajemniczego wywaru. Wiązało się z olbrzymim ryzykiem i Carsten zastanawiał się nad swą ostateczną decyzją. Z jednej strony mógłby bliżej poznać otoczenie, gdzie stoczą zapewne walną bitwę, poznać tajemnice wroga… z drugiej - wystawiłby się na kolejną karkołomną przygodę, tym razem w gnieździe jaszczurów, skąd możliwości odwrotu były ograniczone. Chociaż odwagi mu nie brakło, to myślał czy zbyt często nie nadstawiał już karku i w którym momencie los przestanie się do niego uśmiechać…

Szelmowsko uśmiechnięta twarz Zoi sprawiła jednak, że rozsądek zapewne i tym razem przegra z zadzierzystością…

Rany Bertranda goiły się stopniowo, w dużej mierze dzięki sprawnej ręce Cezara. A wsparcie Amazonek przyniosło wszystkim ulgę, nikt nie radził sobie tak dobrze jak one z harcownikami skinków. Zgodnie z poleceniem Rivery, przestrzegł swoich ludzi przed nierozważnymi kontaktami ze skąpo odzianymi wojowniczkami. Emilio westchnął, wyraźnie rozczarowany, chociaż Bretoński kawaler wiedział, że tamten nie był takim idiotą, jakim niekiedy się wydawał.

Vivian tak jak zawsze zrobiła na wszystkich wrażenie swoim przybyciem. Najwyraźniej po raz kolejny podróżowanie samotnie przez pełną zagrożeń dżunglę nie było dla niej problemem. Bertrand był drugim po Riverze, który podszedł się z nią przywitać i podobnie jak dowódca wyprawy złożył w dworny sposób pocałunek na jej dłoni.

- A już się zaczynałem niepokoić, już niedługo nasze plany powinny się ziścić - uśmiechnął się do niej.

************************************************** *****

Zastanawiał się, czy plany Vivian co do zdobycia w piramidzie sekretów Amazonek pozostawały aktualne, z tego co Amazonki mówiły było tam coś jeszcze poza jaszczuroludźmi, oczywiście ewidentnie ukrywały szczegóły. Czyli one również nie do końca działały w dobrej wierze, nie powinien więc sobie wyrzucać jeśli planował zrobić coś nie po nich myśli, prawda? Musiał o tym jeszcze porozmawiać na osobności z Panną van Schwarz.

Kiedy padła propozycja nocnej wycieczki do piramidy, zaczął rozważać jej celowość i czy powinien wziąć w niej udział. Kiedy zgłosiła się Zoja, a potem Vivian, westchnął i stwierdził, że chyba nie ma już wyboru. Nie jest przecież mniej mężny od nich, a skoro Sylvańska szlachcianka wyrusza z nimi, to może będzie to okazja, by posunąć do przodu jej śmiały plan. Ale Isabelli wolałby nie brać na tak niebezpieczną misję, i tak odniosła rany podczas ostatniej bitwy.

- Zgłaszam się do udziału w tej wyprawie, myślę że osłabienie przeciwnika i odebranie mu inicjatywy to dobry pomysł. Choć pytanie, czy mamy zasoby na rozdzielenie się na dwa tak różne cele? Kapłani wydają mi się groźniejsi niż jakiś posąg, który jeszcze na dodatek stoi odsłonięty na widoku jaszczurzego pomiotu. Ich zabicie na pewno istotnie osłabi i morale, i możliwości przeciwnika, jak rozumiem władają oni jakąś plugawą magią.

Ponownie obowiązek i żyłka poszukiwacza przygód zwyciężyły nad rozsądkiem. Carsten mimo zmęczenia zdecydował się na ryzykowny nocny rekonesans wraz z wyznaczonymi grupami. Czuł by się nieswojo i pewnie miałby niespokojną noc, jeśli wybrałby wygodny hamak zamiast udziału w wyprawie. Wiedział, że jego umiejętności mogą zdać się przydatnymi, a i rozeznanie w sile i zwyczajach wroga mogło przynieść wymierną korzyść na polu bitwy. Piramida też jawiła się jako interesujące wyzwanie pełne mistycyzmu i tajemnic, których zgłębienie było marzeniem wielu awanturników ze Starego Świata. Naiwnością byłoby przegapić taką okazję, bo choć jego żywot obfitował w przygody to jednak nic nie mogło się równać z obcowaniem z pradawnym dziedzictwem zatopionym w gąszczu dżungli. Marzył, aby opowiedzieć te historie swojemu synowi, lecz prócz pamiątek z wyprawy pragnął przywieźć mu ozdrowienie za sprawą leczniczych roślin. Wiele tajemnic magii jaszczurów mogło również okazać się pomocne w tej kwestii. Żaden czarodziej z portu wyrzutków nie pogardziłby jakimś specyfikiem Jaszczurowatych, a Carsten potrzebował czegoś wyjątkowego dla zapłaty, by magowie zechcieli spełnić jego prośbę odnośnie panaceum dla syna. I być może mógł to zdobyć w piramidzie…

***

Podczas nocnej drogi mimo asysty Amazonek, piechurzy nie uniknęli przykrych niespodzianek. Bolesne okazały się pułapki skinków, nawet wytrawne wojowniczki dały się zaskoczyć. To uświadomiło Sylańczykowi, że nie bez powodu zjednoczyły się w sojuszu z obcymi przybyszami. Same nie miały dość sił, aby odzyskać święte dla nich miejsce. Wcześniej nie zastanawiał się zbyt wiele nad celami dumnego plemienia kobiet. Może za tym wszystkim kryło się cos więcej? Ochroniarz miał jednak swój cel, przeżyć i wyrwać dżungli to, co dlań najcenniejsze. Powrócić do rodzinnej prowincji Imperium z nadzieją…

- Powiadasz, Pani... - zamyślił się, wpatrzony w ozdobione jasnym blaskiem budowle. - Tak, pamiętam i cieszę się, że jesteśmy po tej stronie…


Ostatecznie czarnowłosy Sylvańczyk zdecydował się towarzyszyć śmiałkom, udającym się w nieznane zakamarki piramidy. Chociaż wiedział, iż czeka go mecząca wspinaczka, niewiele przejmował się tą niedogodnością. Miał skórzane rękawice, które wierzył, ochronią go od otarć, zaopatrzył się też w pochodnię i resztki oleju. Rześkie nocne powietrze dodawało mu wigoru, a tajemniczy cień piramidy rozbudzał ciekawość. Znał też już możliwości Vivian i liczył, że w razie zagrożenia wesprze ich oddział swymi niepospolitymi zdolnościami…