Gdy elf opuścił ich baronessa rzuciła, krótkie spojrzenie w kierunku sceny.
- Dziki kraj. Z dzikimi obyczajowymi - powiedziała tonem spod znaku "kiedyś to były lepsze czasy". - Bez zasad. Bez porządku. Gdzie słowo nie ma znaczenia. Honor nie ma znaczenia, a każdy może porządnemu człowiekowi w twarz napluć. Weźmy na przykład takiego de Riverę. Jeżeli wierzyć plotką jest on wręcz idealnym kandydatem na dowódcę wyprawy i dobrze byłoby mieć go po swojej stronie. Z drugiej strony plotki mają to do siebie, że łatwo je się rozsiewa a ziarno prawdy jakie w nich jest zawarte może i często bywa małe. I sam o sobie mógł je rozsiewać. Nie ma niestety żadnego pewnego źródła informacji w tym dzikim kraju - dało się wyczuć pewną rezygnację w jej głosie.

- Być może - odparł idący obok niej mężczyzna. Nie brzmiał jednak na przejętego nieokrzesaniem Lustrii - Ale tak samo łatwo rozsiać można nowe plotki. Jeszcze rano dla wszystkich de Rivera był najczystszą solą tej wydartej dżungli ziemi. Teraz prawie wszyscy patrzą tylko na ciebie. Z asem w rękawie zyskałaś też parę blotek. A może i figur.

- To prawda, że czasem trzeba się nieco w błocie unurzać by czysty diament wyciągnąć - dodała już nieco pogodniejszym tonem. - Byleby nie okazało się to rzucaniem twego diamentu przed wieprze, signore Cezar.

- Szczególnie jednego wolałbym uniknąć - powiedział cicho spoglądając w kierunku arabskiej świty kupca Bashira - Powiesz mi baronesso co chcesz osiągnąć? Bo planowałem pić rum i doceniać bezczynność, ale zapowiada się pracowite popołudnie…
- Chcę się ułożyć z de Riverą. Nie za wszelką cenę. Ale na rozsądnych warunkach. Też wolałabym tego uniknąć - jej wzrok powędrował za jego. - Jeżeli jednak los mnie do tego zmusi to i tą kartą zagram.
Novareńczyk przez krótką chwilę milczał jakby rozważając konsekwencje takiego obrotu spraw.
- Jedyne co byśmy mogli wtedy ugrać to trochę czasu dla siebie z Amazonką. Bo jej los byłby przesądzony.
- To módlmy się, signore Cezar, by de Rivera okazała się roztropnym człekiem - rzekła estalijska arystokrata.
- W modlitwie ci nie pomogę baronesso - odparł Cesar z ledwo słyszalną nutą niechęci w głosie - Ale pomyślę nad trzecią alternatywą. Choć sądzę, że kapitan wiele planów z tą Amazonką wiąże.
- Takich jak on? - Ruchem oczu wskazała na Baszira.
Zwolnił odrobinę na moment i spojrzał na baronessę.
- Wątpię. Kapitan łaknie przewodnika jak kania dżdżu…I nie wygląda jakby musiał płacić takie pieniądze za przyjemności - zastanowił się przez moment - Jak wyglądała? - czekał chwilę lecz zaraz dodał tonem wytłumaczenia - Amazonka. Nie widziałem jej.
Iolanda opisała swojemu towarzyszowi to co zapamiętała z tego krótkiego spotkania z amazonką. Nie było tego wiele, ale i baronessa nie za długo przyglądała się uwięzionej dzikusce.
- A jakie sprawiła na Tobie wrażenie, baronesso? - mężczyzna raczej nie oczekiwał chłodnego opisu.
- Była jak wystraszone zwierzę w potrzasku - w głosie Iolanda dało się wyczuć pewnego rodzaju współczucie, a użycie słowa zwierzę wcale nie miało pomniejszyć wartości amazonki jako istoty ludzkiej. - Lepiej powiedzieć łania w potrzasku.
- A propos łani w potrzasku... - powiedział cicho Cesar na widok zbliżającego się kapitana de Rivery.

***

Róg Obfitości

Gambit baronessy był zdecydowanie ryzykownym posunięciem. Ale czyż sam pomysł podróży do Lustrii nie był ryzykancki, czy wręcz nie nosił znamion szaleństwa? Musiał jednak Cesar przyznać, że zaimponowała mu tym jak skłoniła Svensona do swoich racji. Słusznych, czy nie, tutaj nic nie było pewne. Dlatego też idąc już przez salę główną Rogu Obfitości do swojej kwatery był raczej mimo widna spłaty bajońskiej sumy, dobrej myśli. Jego zdziwienie było więc niemałe gdy jego podopieczna Jordis zatrzymała go na schodach i kazała szybko pójść do dormitoriów dla służby. W pierwszej chwili pomyślał, że w końcu trafił się jej przypadek, z którym sobie sama nie radzi. Zaraz jednak zdał sobie sprawę jak bardzo się pomylił.

Jeszcze na targu chciał pchnąć Javiera do Mamy Solange po odpowiedzi. Chłopak miał się ogarnąć, przebrać i do niego dołączyć, ale spóźniał się. Cesar posłał więc jednego z wielu chłopaków ulicy. Już tylko z jednym pytaniem, gdyż to drugie było zbyt ryzykowne by posyłać je przez ulicznika. Otrzymawszy zaś odpowiedź zapomniał chwilowo o Javierze. Aż do teraz widząc go leżącego na swoim posłaniu z posiniaczoną twarzą.
- Thorn go znalazł. - powiedziała twardym aczy delikatnie łamiącym się głosem myrmidianka - Mówił, że go jakichś dwóch obwiesi kopało. Pogonił ich i przyniósł tutaj.
Cesar usiadł obok posłania i sprawdził stan chłopaka. Ten jęknął półprzytomnie. Jeden z kopniaków trafił go dość mocno w tył głowy. Możliwe, że jedno z żeber pękło. Wybity palec… Poza tym powinno być dobrze. Opuchliznę na twarzy Jordis już obłożyła okładem.
- U mnie w pokoju w skórzanej torbie znajdziesz fiolki. - Dał jej klucz. - Weźmiesz tę z pękatym dnem. I niech wody zimnej ze studni nabiorą i przyniosą.
Skinęła głową. Minę miała napiętą i choć ton poważny, to widać, było, że przejęła się. Ale nie tego uczy Myrmidia. Słowa nie rzekła. Drżącymi dłońmi ujęła klucz i popędziła na zewnątrz.
Gdy drzwi się zamknęły Cesar przetarł grzywkę z czoła młodzika, który poruszył bezgłośnie wargami. Patrzył przez chwilę na niego, po czym zajął się opatrunkiem na dłoń by unieruchomić palec. Gdy skończył, Jordis wróciła z wiadrem wody i nowymi szmatami. Z kieszeni habitu wyciągnęła fiolkę i oddała Cesarowi klucz po czym zajęła się zmienianiem okładów. Cesar zaś odkorkował buteleczkę i sprawdziwszy, czy Javier jest zdolny pić, wlał mu do gardła zawartość. Nie był to najbardziej wyrafinowany sposób sztuki lekarskiej, ale Novareńczyk wolał nie ryzykować zdrowia chłopaka. Potrzebował go.
- Trzeba to zgłosić straży - powiedziała rezolutnie Jordis - Albo poszukać zbirów i odpłacić pięknym za nadobne. Sama z radością to uczynię. Miłe to będzie Pani. Znacznie milsze niż przecinanie czyraków na pirackich zadach.
- Nie - powiedział krótko choć w duchu się uśmiechnął do rozgoryczenia młodej dziewczyny. I jego świerzbiło by się dowiedzieć, czy to przypadkowa napaść, czy zupełnie nie - Nie dziś. Miej baczenie na niego. I na siebie. Ja muszę się obmyć. Będę w pobliżu głównej izby.
- I tak to zostawimy?? - wskazała nieprzytomnego chłopaka butnie.
- Niczego nie zostawimy. Ty go przypilnujesz. A ja… zjem obiad.

Ambrath spokojnie czekał, aż arystokratka wyjdzie zza kulis i spokojnie zejdzie z pomostu, będącego obiektem gorącego zainteresowania wielu, obecnych jeszcze na rynku ludzi, zarówno pochodzących z gminu, jak i tych o wiele lepiej urodzony.
Kobieta w końcu pojawiła się, najpewniej załatwiwszy już swój interes z człowiekiem zwanym Tramielem. Elf poczekał, aż zejdzie ze stopni, wraz ze swoim towarzyszem.

- Moja pani, jeśli łaska, chciałbym zająć chwilę twojej uwagi. Mój pan Ekthelion, władca na Tor Dranil, Lothian i dziedzic Caer Muir chciałby zadać ci pytanie. Rozkazał mi je jaśnie wielmożna pani, przekazać. Pokornie proszę więc o pozwolenie, aby rozkaz mój wykonać - barczysty rudzielec o posturze przypominającej raczej nordlandzkiego drwala niż smukłego elfa skłonił się w egzotycznym, acz bardzo wdzięcznym ukłonie.

Iolanda odpowiedziała na ukłon podobnym.
- Wybacz panie - tu zawahała się nie mogąc sobie przypomnieć czy elf już jej się przedstawił. - Cóż to za pytanie? - Zapytała uprzejmie zaintrygowana. Teraz gdy emocje związane z aukcją opadły mogła pomyśleć o innych sprawach.
Towarzyszący baronessie mężczyzna mógł być zarówno jej podkomendnym jak i partnerem w interesach, czy innych sprawach które ich łączyły. Zachowywali się wobec siebie oficjalnie choć w gestach z pominięciem pewnych konwenansów. Przyjrzał się teraz postawnemu elfowi.
- Czemu twój pan nie zada swego pytania osobiście? - zapytał pytaniem pozbawionym podejrzliwości. Pamiętał jednak, że elfy stały równie blisko podestu aukcyjnego co kapitan. Choć Javier wspomniał, że nie uczestniczyły w licytacji…
- Odpowiedź jest prosta. Nie można było przewidzieć, ile czasu zajmie jaśnie wielmożnej pani baronowej zakup owego stworzenia. Wróciliśmy dopiero co z polowania, a stanie w błocie ze stertą trupów, niczym przekupki na rynku nie licuje z godnością szlachcica. Pytanie więc mógł przekazać jego podkomendny, co też właśnie czynię. Jestem Ambrath z Dol Muir, z Lwiej Marchii, ziemianin i żołnierz mojego pana Ektheliona. Już raczył ci je zadać, ty zaś, pani, nie odpowiedziałaś, co było zrozumiałe ze względu na zamieszanie, tłum i harmider czyniony przez wszystkich zgromadzonych. Uznał więc, że mogłaś pani źle go usłyszeć, lub w ogóle. Mój pan chciałby wiedzieć, w jakim celu chciałaś nabyć pani owo stworzenie? I jeśli cele te są inne niż obu twoich licytujących konkurentów, gotów jest wspomóc ciebie pani, swym złotem, choć nie zabraliśmy go tu wiele - Ambrath ukłonił się lekko głową, przekazując dokładnie to samo, co wcześniej Ekthelion.
- Jeśli zaś na targowisku miejskim pani odpowiedzi dać nie chcesz lub nie możesz, rad by zaprosić Cię do naszego wojskowego domu. I jeśli zbyt surowy jest dla pani, rozkazał, bym odpowiednie miejsce, właściwe by rozkaz mój wykonać z twoją łaską znalazł - wyjaśnił dwornie Ambrath
- Racz przekazać swemu panu, panie Ambrath z Dol Muir, z Lwiej Marchii, moje przeprosiny. Nie był to odpowiedni czas na zadawanie takich pytań - powiedziała Iolanda. - Odpowiem na nie teraz. Nie znam powodów dla, których moi konkurenci chcieli nabyć ową amazonkę, znać ich też nie chcę. Ja liczę, że ona zostanie naszą przewodniczką w dżungli. Czy mogę wiedzieć dlaczego twój pan interesuje się losem tej kobiety?
- Możesz pani, choć odpowiedź Cię rozczaruje. Mój pan nie wyjawił mi tego sekretu - odparł niespeszony Ambrath.
- Pan Twój Ambrathu z Dol Muir zatem siłą rzeczy pozostaje w kwestii pytań dłużnikiem baronessy - oznajmił Cesar - Jeśli miałby ochotę spłacić ten dług, zapraszamy go do gospody Róg Obfitości w porze..
Spojrzał pytająco na baronessę. Wyglądało bowiem na to, że dzisiejsze popołudnie do leniwych nie będzie należało.
- Obiadowej - odowiedziała kobieta. -[i] Przekaż mu panie nasze serdeczne zaproszenie.
- Może zechce również udzielić odpowiedzi na inne me pytania.
- Przekażę moja pani. Moja misja zakończona, więc pozwolę sobie zostawić państwa. Za pozwoleniem moja pani, kawalerze - Ambrath dwornie ukłonił się, kolczuga i pancerz zadzwoniły cicho, kiedy wojownik odwrócił się i spokojnie, niespiesznie oddalił się, zostawiając baronową i jej towarzysza samych.

Podążył szybko w stronę portu i po kilku chwilach, otwierał już drzwi do kamienicy. Jak zwykle, panujący w niej półmrok był miłą odmianą od duchoty panującej na zewnątrz. Elfy nie paliły świateł ani świec, a przynajmniej nie w słoneczny dzień, wpuszczając jedynie tyle światła, by wnętrze nie utonęło w całkowitej ciemności. Warunki niewystarczające dla zwykłego człowieka, dla elfów były całkiem znośne, w dodatku dawało korzystny przy składowaniu zwierzyny chłód. Reszta elfów zdążyła już porozciągać złowioną, wytrzebioną i wypatroszoną jeszcze w dżungli zwierzynę na metalowych wieszakach, podobnych do takich, jakie ma w domu każda szanująca się mieszczka aby rozwieszać w szafie swoje stroje. Te jednak, znacznie masywniejsze i szersze rozciągały tylne nogi zwierzęcia, które zwisając w dół wyciągało się pod własnym ciężarem. Tusze, wytrzebione i pozbawione jelit, podwieszone wzdłuż krokwi sufitu kamienicznego, studziły się teraz, aby dać mięso odpowiedniej jakości. Łowca, kiedy mięso zesztywniało już nieco, mógł wtedy spokojnie zdjąć skórę, nie kalecząc jej, zachowując również we względnej całości mięso. Na to jeszcze było zbyt wcześnie, i Ambrath wiedział, że Kilrathowi szykuje się bardzo pracowita noc. Tymczasem elfy zajęły się chwilowo odpoczynkiem, zalegając na chwilę na ławkach, krzesłach i za stołami w największej, jadalnej izbie. Ktoś też chyba zajął się przygotowywaniem strawy, bo w powietrzu unosił się zapach gotowanych warzyw i ryby.
- Ekthelion, powinniśmy się przebrać. Baronowa zaprosiła nas na obiad. W “Rogu Obfitości” - przekazał swojemu dowódcy, odłożył hełm na szeroką, drewnianą ławę i widząc balię wypełnioną wodą, spryskał sobie twarz i kark, spłukując kurz i krew z polowania.
- Odpowiedziała? - zainteresował się Ekthelion, zdejmując skórzane elementy pancerza. Odkładał je na ławę, starannie układając paski i rzemienie.
- Tak. Też chce amazonki jako przewodniczki. I, że jesteś jej dłużny odpowiedź - Ambrath wyszczerzył się ironicznie, a następnie rozparł się na ławie, czekając spokojnie i pozwalając nogom odpocząć po całonocnym marszu w błocie i trawie.
- W sumie to bym coś zjadł, byle nie rybę. Niziołki dobrze gotują. Skoro zaprasza… - mruknął Ambrath.
- Ludzie.Zmienni niczym księżyc, a jednak w pewien sposób przewidywalni - pokręcił głową Ekthelion - Lileath to jednak kawał dziwki. Nie ma darmowych obiadów Ambrath. Zobaczymy, ile będzie to kosztować i nas, i ją.Też się przebierz. Dama nie może czekać - dodał i ruszył na górę aby się przebrać.

- Mówisz pani, Culchan? - Finreir z zainteresowaniem oglądał wpis w księdze, podsuniętej mu przez magister ametystu.Finreir widział już wiele bibliotek.Mniejszych, większych, lepiej lub gorzej zaopatrzonych. Księgi, zwoje, dzienniki, opasłe tomiszcza w nierzadko pachnących skórą, kurzem i inkaustem pomieszczeniach, ciemnych, bo światło świec mogło być groźne dla suchych, pożółkłych kartelusz i wyschniętych stosów pergaminu. Czasem były przestronne, jak w Altdorfie, przepięknie zaopatrzone, jak w Anlec, niewielkie, zorientowane pod konkretną, wojskową wiedzę jak w Salzenmund. Biblioteka była prawdziwym miejscem pracy każdego szanującego się magika, czy uczonego. Finreir podzielał zaś przekonanie wielu swoich starszych kolegów, że jeśli młody magik nie prowadzi akurat żadnych prac badawczych w polu, nie powinien z biblioteki wychodzić, pogłębiając swoją wiedzę. Wiedza wszak, jest jedyną pewną bronią uczonego.
Finreir patrzył więc na jeden z okruchów wiedzy, który ktoś wcześniej zebrał, a oni potwierdzili, przynosząc namacalny dowód na istnienie owego dziwu natury.



Informacje i suchy, lakoniczny opis w pamiętnikach pokrywał się mniej więcej z tym, co znaleźli. Wielki ptak, wielkości sporego osła, podobny w budowie głowy do papugi, a nieco do wielkiego strusia, o kolorowych piórach, posiadających masywne, łuskowate nogi, zakończone ostrymi pazurami. Dziób mięsożercy, ale równie dobrze mógł też jeść padlinę.Nielot. Powoli, strzępy wiedzy zaczęły układać się w pewną całość. Zdobienia na siodle i uprzęży pasowały do teorii o amazonkach. Być może to był culchan schwytanej przez traperów amazonki i być może śmierć jej wierzchowca była powodem tego, że w ogóle dało się ją złapać.
Finreir przez pewien czas przeglądał jeszcze wzmianki o amazonkach. Pierwszą istotną wzmiankę znalazł w starych, podróżniczych zapiskach.
- O, tu coś jest - mruknął do Ceylinde która pochyliła się nad tekstem.
- Nie znam tych liter Finreir - odparła, i przyjrzała się obrazkowi culchana, porównując go do rysunku magika w dzienniku Ektheliona.
- Widać podobieństwo. Niezła kreska - zakpiła i podeszła do reszty niewielkiego, choć i tak całkiem imponującego jak na Port Wyrzutków księgozbioru, szukając na grzbietach ksiąg i zbiorów dokumentów jakichś wskazówek. Powąchała zatęchły grzbiet i zmarszczyła nos.
-Jak to nie znasz liter? To reikspiel! Zresztą nieważne. Posłuchaj… - magik wziął jedną stronę zapisków i zaczął czytać:

“Dwakroć podczas naszych podróży zetknęliśmy się z wojowniczymi kobietami znanymi jako amazonki, i przy obu tych okazjach nie mogę zaprzeczyć, że napędziły nam stracha. Za pierwszym razem, była to odurzona narkotykami berserkerka, gibka i szybka, ogarnięta pragnieniem rozlewu krwii. Pióra o kolorze purpury i błękitu zwisały, wplecione w jej misternie związane warkocze. Jej ciało pokryło się krwią moich ludzi, którzy ośmielili się zastąpić jej drogę. Reszta, w przerażeniu rozproszyła się, banda porządnych chłopaków wystraszonych przez dziewuchę. Za drugim razem,była to jedna z ich przywódczyń, kobieta o spokojnym obliczu, odziana w magiczne artefakty. Zgładziła tuzin wrogów jednym, podobnym do solarnego błyskiem. Tego dnia kobieta wystąpiła przeciwko wspólnie przeciwko jaszczuroludziom, czekającym w zasadzce, jednakże bez wątpienia mogłaby użyć tej broni przeciwko nam, jeśli tylko dalibyśmy jej choć najbłahszy powód. Z dziennika Johanna Besksbeina, Wpis z dnia czterdziestego ósmego.”

Finreir skończył czytać, i przerzucił jeszcze dla pewności stos pożółkłych karteluszy, zebranych w rozpadającą się obwolutę
- Nic więcej nie ma - podsumował z rozczarowaniem w głosie.
- Niestety, to nie Altdorf panie Finreir - wzruszyła ramionami Morna, jakby przepraszająco, choć magicy colegium najczęściej nie przykładali zbyt wielkiej wagi do spraw doczesnych, polityki i problemów śmiertelnych. Elf wątpił, by jego rozczarowanie w ogóle obeszło magiczkę.

Oględziny siodła przed wieżą też nie wniosły zbyt wiele, choć pewien przełom nastąpił, kiedy kilka symboli zostało rozpoznanych. Jeździec, kimkolwiek był, zdobił klamry i zapięcia pasków głowami węży, tajemniczymi glifami i inskrypcjami.

- Pani magister? Macie może coś o panteonie tutejszych plemion? Ktoś to kiedyś tutaj badał? - zapytał Finreir obracając odciętą klamrę z dziwnymi symbolami
- Tak, jest na górze. Mogę pokazać, pod warunkiem, że toto tu zostaje. Pachnie trupem - Finreir spojrzał na Mornę unosząc brew ze zdziwienia. Magistrowie ametystu niewiele robili sobie z dusznego zapachu śmierci - Zasmrodzi całą wieżę - dodała wyjasniająco co upewniło elfa, że z panią magister wszystko jest w najlepszym porządku.
- Ceylinde, zostań z tym siodłem. Najlepiej oczyść tam, przy koniowiązie a potem wylej wodę. Nie chcemy potruć zwierzaków - Finreir poszedł za magister z powrotem do wieży, tymczasem elfce przypadło bardzo nie szczególne zadanie pozbycia się odoru padliny z i tak pokrwawionego i zniszczonego siodła. Zadanie, z obrzydzeniem i wstrętem, wykonała, starając się nie przesiąknąć przykrym zapachem.

Magicy tymczasem wertowali kolejne księgi, aż w końcu Morna z trzaskiem otworzyła strasznie grubą, oprawioną w zieloną skórę księgę.
- Macie swoje symbole - tym razem dało się nawet usłyszeć dźwięk jakiejś emocji w jej głosie. Może triumfu, może zadowolenia, jak u każdego badacza który odkrył kolejny okruch zapomnianej wiedzy, może radości niczym u dziecka układającego rozsypaną po podłodze łamigłówkę

Finreir przez moment długo nie mógł odcyfrować odręcznego, niezbyt równego pisma, ale w końcu zaczął, zapominając, że Ceylinde została na dole, a magister Morna doskonale czyta

“Im więcej poznaję wiedzy o bogach jaszczuroludzi, tym bardziej niewiarygodną ta wiedza się staje. Ich panteon, przynajmniej w tym momencie jest dla mnie nieodczytywalny, i wydaje się zawierać jednego, którego miejsce przebywania znajduje się poza nim, poza porządkiem i strukturą, czczony przez nikogo innego jak Prawdziwych Dzieci Bogów. Jednakże jest napisane, że ten odrzucony pozostanie aż po kres czasów pod opieką oddanych jej krewnych pół-krwi. Czy to jeden z Pradawnych, czy jest to tylko wzmianka o śmiertelnym wybrańcu który ma ją poprowadzić? odpowiedź przyszła po długich miesiącach cierpliwych badań, i nawet wtedy, mógłbym zakwestionować wszystko, w co nauczono mnie wierzyć... “
- Finreir skończył czytać i zamyślił się, drapiąc paznokciami dwa symbole. Jeden, przedstawiał dokładnie to, co przedstawiała brosza.
- Rigg - cicho przeczytał podpis pod piktogramem. Odręczny, niemal niedbały kleks, ledwo czytelny. Drugi jednak symbol, był przedziwnie podobny do elfiej runy oznaczającej Mathlanna, boga morza. Miał jednak pewne anarchizmy, kreski i kropki oznaczające…
-Amex? - zdziwił się Finreir. Widok elfiego boga w panteonie barbarzyńskich bóstw Lustrii, szczególnie we wpisie dotyczącym amazonek mógł istotnie zdziwić.
- Wstęp do rozdziału trzeciego - Zamknął księgę o odwrócił ją grzbietem do siebie
- W ogrodzie bogów, przez słynnego magistra życia Cyrstona von Danlinga ręką własną spisane - przeczytał na głos Finreir i popatrzył na Mornę - Brzmi znajomo?- zapytał i pomyślał, że tytuł brzmiał nieco górnolotnie. Powinien brzmieć bardziej jak “To, co wydawało mi się, kiedy wypaliłem Uciechę Łotrzyka”

- O, niewątpliwie. Stary dziwak i chyba nawet wariat,przynajmniej tak o nim mówiono. Ale mistrz Ambrosio ceni sobie jego prace, nawet tak enigmatyczne i dziwaczne jak to - odparła, niemal znudzona magister.
Potem zaś rozmowa zeszła na temat amazonek, więc elfy spędziły dobre kilka kwadransów komentując z Finreirem zawartość enigmatycznej księgi, lustrując toporne obrazki, które najpewniej ilustrator pozbawiony wiedzy rysował posługując się niezbyt malowniczym opisem samego autora dzieła. Bo w to, by magister życia był zapalonym rysownikiem, Finreir wątpił.
Ceylinde, która zdążyła już do nich wrócić, bardziej od rysunków półnagich wojowniczek wolała faunę i komentowała raczej owego wcześniej badanego Culchana. Ślady zaś, o których wspomniała Ceylinde zainteresowały magister o tyle, że oba elfy miały wrażenie, że jest nimi co najmniej zdziwiona, jeśli nie zaniepokojona.

- Jakieś dwa dni temu znaleźliśmy ślady. Głębokie, wybite w błocie. Jeśli byłby to ślad pieszego, stałby w błocie po kolana, albo i głębiej - wyjaśniła Ceylinde - pomocnik łowczego o nich wspominał, więc też pewnie je widział - wyjaśniła elfka.
-Dziwię się, że o nich nie wspomniano. Te najświeższe mogą oznaczać wszystko. Wyglądały jak ślady albo czegoś ciężkiego, stojącego w błocie, albo...jakiegoś egzotycznego wierzchowca i jego jeźdźca. Który naszym zdaniem musiałby stać dosyć długo w błocie i deszczu. Jeśli culchan odpada, to nie można wykluczyć jeźdźca na zimnokrwistym - Finreir podsumował rozmowę i zamyślił się.

“Jaszczuroludzie. Albo...Druchii” myślał oglądając księgę, i notując co bardziej interesujące fragmenty na użytek swojego dowódcy.

-Mała zmiana planów - Ekthalion zebrał wszystkie elfy w głównej sali, na parterze kamienicy. Finreir, który wraz z Ceylinde ledwie dotarli na miejsce nie zdążyli nawet się jeszcze przebrać. Odłożyli kupione po drodze sprawunki, i nawet nie zdążyli zdać relacji z tego, czego dowiedzieli się wcześniej w wieży. Wpadli prawie w samym środku odprawy która wyglądała jak szykowanie się do bitwy, nie wieczornego przyjęcia, choć pachniało gotowaną strawą w całej kamienicy.
Zapach jednak nijak się miał do tego co zastali. Wojownicy siedzieli lub stali dokoła stołu. Uffial ostro pracował osełką nad grotem włóczni, tak samo Haletha. Nimue sprawdzała naciąg długich łuków, przesuwając palcami po cięciwach. Tivral oliwił długie noże, które w tym dniu wypiły już mnóstwo krwi. Leżały one szeregiem na ławie na które je odkładał, po uprzednim, bardzo starannym przetarciu ostrza za pomocą szmatki maczanej w tłuszczu. Najpewniej z tapira.
Kilrath uzupełniał kołczany. Wyjmował z nich łowieckie strzały o drobnych, cienkich grotach na małą zwierzynę, zamieniając je na ciężkie, bojowe strzały oraz takie, które doskonale mogły przebijać kolczugi. Palcem popróbował jednego z nich, podobnego do graniastego kolca bardziej, niż do płaskiego grotu do polowań.
Wszyscy skupieni na słowach dowódcy, który wraz z Ambrathem, ponownie przebranym jak na wojnę stali na samym środku.
- Obstawicie dwa boczne wyjścia z rynku. Tu, i tu - Ekthelion przestawił kilka kubków, stojących na stole - Podest, a szczególnie te podejście do niego ma być w polu ostrzału - Wskazał Ekthelion, wyjaśniając.
- Dwa sygnały gwizdka atakujemy. Ambrath atakuje pierwszy. Jeden sygnał, wycofujemy się. Ta grupa tu, ta tutaj - pokazał palcem dosyć prosty plan. Bardziej skomplikowane nie były potrzebne. Każdy wojownik w walce i tak musiał improwizować i myśleć.
- Co się dzieje? - Finreir nie byłby sobą, gdyby nie zapytał. Magik zawsze lubił wiedzieć pierwszy, po dowódcy.
Ambrath uśmiechnął się ironicznie - Nie pytaj. Wszystko opowiem ci po drodze, bo ty będziesz stał z nami - zarechotał.
Finreir spojrzał na Ektheliona, a ten tylko pokiwał głową
- To tylko negocjacje. Wygrywamy w każdym układzie, bez względu na wynik - wyjaśnił zdawkowo Ekthelion
-A ludzie? Może tam dojść do rzezi - magik nie był do końca przekonany
Ekthelion wzruszył ramionami
- To możliwe, Finreir. Całkiem możliwe. Wiecie co robić - kiwnął głową i elfy zebrały się do wymarszu.

Słowo przestrogi

Czas akcji: 2525.XII.01 mkt; popołudnie
Miejsce akcji: Port Wyrzutków, Przystań Żeglarza

Friedrich wszedł szybkim krokiem do Przystani. Był zdeterminowany… się napić. Musiał popić wydarzenia na targu choć się jednocześnie z nich śmiał i wyrywał włosy z głowy. Znaczy się, wyrywałby, gdyby nie żal mu było czupryny… Szkoda psuć coś co tak nieźle się prezentowało, co nie?

Najpierw podbił do Zahariasha i stając przed nim rzucił krótkie słowo przestrogi.

- Możemy mieć… nietypowego gościa dzisiaj. Proszę, kontroluj się. Wiesz, że sam nie pałam do nich miłością, ale jest inny niż większość jego formacji. Dobrze?

Były banita spojrzał na niego z mieszaniną zaskoczenia, które zmieniło się w świadomość jego słów na które się skrzywił niemiłosiernie i burknął ciche.

- Jeśli jest to konieczne…

- Jest to korzystne. - sprostował blondyn patrząc na starszego i pozornie bardziej doświadczonego życiem mężczyznę.

Na te słowa zyskał niechętne skinienie głową i zaciekawioną całym zajście Chiarę która zbliżyła się do ich dwójki.

- Fried… - mruknęła przyjemnie - ...jesteś dzisiaj wcześniej?

- Tak malutka. - zwrócił się do niej z uśmiechem zdejmując kaptur - ...i być może znalazłem ciekawego potencjalnego przyjaciela dla ciebie, choć nie wiem czy przyjdzie.

Chciwe oczka dziewczyny zapaliły się przez chwilę gdy przygryzała wargę.

- Przyjaciela? - zapytała naiwnie.

Jedyne co odpowiedział to cichy pomruk aprobaty i proste słowa.

- W Twoje łapki, a teraz muszę się napić. Ten targ to jakaś kpina i aż zerwałem się wcześniej…

Wiedział, że rudowłosa będzie chciała wiedzieć więcej, ale niech pyta swoich klientów. Miał zamiar ją trochę przetrzymać. W końcu był zabieganym człowiekiem, co nie?

- Georgij! - powiedział radośnie podchodząc do właściciela przybytku. - Mam coś dla Ciebie.

Wyciągnął z plecaka najświeższe fanty. Trochę ziół, czosnek i… cebule. Najprawdziwsze cebule. Jego nie do końca legalny zysk, ale czego nie robiło się dla starego druha?

- Przy okazji, miodu i przechowałbyś mój plecak? Mam dość biegania z nim niepotrzebnie, a nie ukrywam wolałbym zostawić go pod twoją opiekę do wieczora. Da radę?

Rozmowy w Przystani Żeglarza

{{Podziękowania dla Lord Melkor, MG za scenkę}}

Czas akcji: 2525.XII.01 mkt; popołudnie
Miejsce akcji: Port Wyrzutków, Przystań Żeglarza
Do zapoznania w: Post Lord’a Melkor’a

Rekonesans czysto biznesowy

Czas akcji: 2525.XII.01 mkt; popołudnie
Miejsce akcji: Port Wyrzutków, Targ

Po rozmowach Friedrich udał się na targ raz jeszcze. Tak, jak zawsze od kiedy tu był. Może nie był mistrzem kupieckiego świata, ale… no, powiedzmy, że praktyka czyni mistrza. No i nie ukrywajmy, że Lustria nadal go zadziwiała. W szczególności dostępność dóbr i usług. Tak, zdecydowanie to był daleki krzyk od tego co było w mieścinie podobnych wielkości w jego rodzimym Imperium, ale co się dziwić?

Oczywiście, skłamał trochę wcześniej Evo… ale co zrobić, że sam Tileański uczony nie był zbyt wylewny, a wręcz tajemniczy? Oczywiście, że znał tutejsze rośliny i zwierzęta. To była pierwsza rzecz do której usiadł jak tu przybył. W końcu nie miał innego wyjścia… ale nie ukrywał, że lubił tu zaglądać z prostego, prozaicznego powodu.

Czasami ludzie przywlekli coś nowego, lub coś nowego pokazało się na targu. Ceny zmieniały się oczywiście jak w kalejdoskopie w zależności od dostępności, ale zawsze warto było je znać. Teraz jednak potwierdziło się to czego się obawiał… usługi tragarzy, zwierząt pociągowych i podobnych… drastycznie poszły w górę. Peszek… Szczęściarz kto kupił wcześniej, co nie?

Tak czy inaczej, chodził sobie, aż po słońcu było widać że nadchodzi pora nabożeństwa. Nie był zwolennikiem Świątyni Sigmara za wszystko co zrobili jego rozszerzonej magicznej rodzinie, no ale skoro Wielebny Uber był znajomym Mistrza Ambrosio… i najwyraźniej był heretykiem, albo w naj-najlepszym przypadku wyjątkowo liberalnym kapłanem… miał zamiar dowiedzieć się na nabożeństwie!

Nabożeństwo

Czas akcji: 2525.XII.01 mkt; Zmierzch
Miejsce akcji: Port Wyrzutków, Świątynia Sigmara

Jakoś zdążył. Ciekawe, że nie słyszał dzwonów… w sumie było to ciekawe! Ciekawe, czy Wielebny podchwyci jego pomysł i przekaże propozycję biznesową swojemu przełożonemu? W końcu ludwisarze w Lustrii? Pfff! Jeszcze by uwierzył w cuda! Jasne, że trzeba będzie sprowadzać ze Starego Świata! Układ który proponował był prosty. Mieliby pewny zysk i nawet sam Gerchart nie musiałby się fatygować i życiem ryzykować! Do tego przysługa u de Rivery by przywiózł za darmo w ramach wdzięczności za okazaną pomoc?

Przecież Carlos nie będzie gnił wiecznie w tym zapyziałym Porcie. Z łupami jak nic popłynie je upłynnić za grubą kasę jeśli coś cennego się trafi dla kolekcjonera. Lista przysług była długa, nie ma co, ale jak mówił, “nie od niego zależy”. Nawet dał gotowe rozwiązania! Trochę wyobraźni biedni klerycy, trochę wyobraźni!

Carlos też nie był lepszy… tak z niego zadrwić!

Oczywiście myśli prysnęły gdy wszedł do świątynie. Tak, było ich tu kilka, ale jednak miało to miejsce swój urok… wymagało tylko funduszy i pracy… jednak nie to przykuło jego uwagę. Pobożne istoty płci pięknej i wieku każdego lubiły słuchać kazań, nie? Można by jakąś poznać… oczywiście zaproszenie na targ obowiązywało. Gdzie indziej się trafia oglądać finał sprzedaży Amazonki? Chodliwy temat, a może i pozna się kogoś wpływowego?

Bądźmy szczerzy przed Bogami. Sigmaryci i Ulrykanie napsuli mnóstwo krwi magicznej braci i miał na to jawne dowody. Łowcy Czarownic? Nadgorliwi wyznawcy Pana Krwi i tyle! To ich powinni spalić na stosie, a robotę magiczną zostawić tym co naprawdę się znają… plugawce jedne! Działalność tych parchawców pogrążała prosty lud w ciemnocie i rozbijała dążenia Kolegiów do oświecenia ludzi... w końcu naturą ludzką było się bać tego co nieznane, a jak taki klecha pluje jadem i ma wsparcie zastępów maniaków morderców wolących zabić stu niewinnych, bo może... może! Trafią na jednego prawdziwie stanowiącego zagrożenie!?

Zabawne było spojrzenie niektórych uczestników ceremonii gdy go zobaczyli w świątyni. Heh, trzeba było przełamywać stereotypy. Cichy ukłon młodego Druida w stronę Wielebnego można powiedzieć. Jednocześnie obu nim robił dobrą renomę. Mu, że nawet ‘plugawy pomiot chaosu’ przychodzi słuchać słów Założyciela Imperium i sobie, znaczy się całym Kolegiom, że nawet magowie wierzą w Króla Bogów… czyli nie są tacy źli nie? W końcu nie uciekają jak poparzeni od świętej ziemi psia jego mać!

Szczerze mówiąc i przyznając się tylko przed sobą Zimmer z Magistrów Ghyran nie interesował się zbytnio teologią. Dla niego był to zabobon większy niż wiara w Duchy Pól. Te przynajmniej istniały. Bogowie? Potrzebowali wiernych bardziej niż wierni ich. Byli stworzeni przez gorliwie wierzących... byli Energią, Bytami Eterycznymi powstałymi z archetypicznej wiary i potrzeb istot śmiertelnych. Utrzymywani przy życiu i istnieniu przez akt wiary który kształtował ich istnienie i nadawał świadomość. Tak było ze wszystkimi Bogami i nie było co ukrywać… Mroczna Czwórka była najpotężniejsza. Utkana z prymitywnych dążeń i pragnień… z tym nie dało się wygrać. Niekończąca wojna która nigdy nie zazna finału tak długo, aż wszyscy nie nauczą się żyć w symbiozie, szacunku i równości…

Rozglądając się z lekkim, pogodnym uśmiechem pozwolił sobie zdjąć kaptur. Tu przynajmniej słońce nie dawało po oczach. Już teraz widział, że dla pewnych... hmm… widoków, znaczy się osób mógłby przychodzić tu raz w tygodniu płacić daninę Bóstwu które desperacko go potrzebowało, ale nie on jego… bo czemu nie? Połączyć przyjemne z pożytecznym...

Baronessa powitała swojego, właściwie ich gościa gdyż razem z signore Arrarte przyjmowali Ektheliona, władcę na Tor Dranil, Lothian i dziedzica Caer Muir. Towarzyszył mu już poznany wcześniej, postawny rudzielec. Oba elfy najwyraźniej zdążyły się przebrac w nieco luźniejsze i na pewno świeższe ubranie. Przybytek prowadzony przez rodzinę niziołków nie było żadnym pałacem, ale oferował prywatne pomieszczenia, w których można było porozmawiać w spokoju.
Do jednej z takich żal oboje estalijscy szlachcie zaprowadzili swojego gościa. Na stole czekał już posiłek, który cieszył oczy swym wyglądem, a zapachem łechtał tak, że miało się ochotę usiąść do stołu by spróbować tych smakołyków.
Gdy wszyscy zajęli już miejsca, a służąca o nietypowej urodzie rozlała wino Iolanda uniosła kielich
- Cieszy mnie panie Ekthelionie, żeś raczył przyjąć zaproszenie. Muszę przyznać, że słowa twoje przekazane mi przez twego sługę były równie niespodziewanie jak wasze pojawienie się na miejscu aukcji. Prawie skradliście szoł Tramielowi - powiedziała żartem.
- Zwykle nie zwracamy na siebie nadmiernej uwagi i teraz również nie było to naszym zamiarem. Naszą zaś przykuł pewien blondwłosy młodzieniec. Jego sprawą już ktoś się zajmuje. Tymczasem pan Arrarte wspomniał coś o długu wobec damy? - Ekthelion upił niewielki łyk wina. Ambrath zaś wypił swój puchar niemal jednym haustem.
- Tak się składa, że wcześniej w ogóle nie interesowaliśmy się tą kobietą. Teraz tak, ale wciąż nie jesteśmy zainteresowani jej zakupem, ani wsparciem w takowym, o ile pani powody są takie same, jak kapitana de Rivery. Ambrath potwierdził, że są, co powoduje, że nasza sakiewka jest chwilowo tam, gdzie była. Samo jednak spotkanie na targowisku, jak i obiad w państwa towarzystwie otwiera pewne...możliwości. Nic wszak nie dzieje się bez przyczyny - powiedział elf patrząc z uwagą na baronową.
- Ach ci blondwłosi młodzieńcy - baronessa zaśmiała się. - Dziś taki jeden zaczepił nas na targu, pamiętasz Pilar? - Zapytała służki a ta kiwnęła głową na potwierdzenie. Sama baronessa podała zaś opis odpowiadający Zimmerowi - Wypytywał czy jestem zainteresowana. I o de Riverze wspomniał, - coś nagle dotarło do niej. - Że nie liczy na jego wygraną. Wybaczcie panie - Iolanda zreflektowała się, że na głos wyraża swoje myśli.
- Wbrew temu co przekazał panu Ambrath, powód zakupu Amazonki z całą pewnością nie jest taki sam jak w przypadku tego… oficera. Nawet jeśli na paru płaszczyznach jest zbieżny. Ale dość o tem. Rzekłeś Signor Ekthelion o możliwościach. Raczyłbyś rozwinąć temat?
Novareńczyk sprawiał wrażenie może nie zniecierpliwionego, ale dość konkretnego. A w każdym razie w przeciwieństwie do baronessy nie rozbawionego.
Elf uśmiechnął się jednak. Lekko i niemal niedostrzegalnie, ale wyglądał na zadowolonego - Od razu do rzeczy? Dobrze więc. Jestem przekonany, że baronowa nie zaoferowałaby tak wielkiej sumy za amazonkę gdyby nie miała jakiegoś planu. Znamy już warunki de Rivery, najpewniej pani baronowa również je zna. Albo robi to, aby w swoim przypadku je zmienić i wynegocjować lepszy układ, albo sama ma ambicje stać na czele wyprawy. Wszak jeśli panuje w osadzie przekonanie, że kto ma amazonkę, ma większą szansę w dżungli, mając ją, ma się większe poparcie potencjalnych uczestników wyprawy. A więc autorytet. To, panie Arrarte, jest właśnie jedna z tych możliwości. O kolejnej powiem za chwilę, ale najpierw chcielibyśmy poznać warunki, jakie zaoferowałaby baronowa, jeśli sama chciałaby poprowadzić ekspedycję. Co prawda do festag jest jeszcze kilka dni, a na podejmowanie takich decyzji jest jeszcze czas, możliwość taką można już rozważyć - wyjaśnił spokojnym tonem Ekthelion, bawiąc się pucharem wina.
- W jednym na pewno masz panie rację. Amazonka może być przewodnikiem po dżungli. W takim celu ją nabyłam. Co do ambicji by stanąć na czele wyprawy - Iolanda kiwnęła lekko głową w kierunku swego gościa i napiła się trochę wina. - Czyż chcąc brać udział w balu ma się ambicje by pouczać kucharzy czy ochmistrzynię? - Tu kobieta zrobiła krótką przerwę. -Wybacz mi panie, waszych zwyczajów nie znam. Ale żaden z de Azuarów nie poucza swego ekonoma jak zarządzać majątkiem. Tak i ja nie mam zamiaru de Rivery w tym pouczać. Jeżeli wierzyć plotkom świetnie się do tego nadaje.
Elfy spojrzały po sobie, jakby nie rozumiejąc.
- Nie o to pytaliśmy. Co do amazonki, uważam, że jest najgorszym przewodnikiem po dżungli, jaki istnieje w Porcie Wyrzutków. Nie chcemy też pouczać, ani Ciebie pani, ani kapitana. Każdy ma swoje powody i intencje. Wiemy, jakie kapitan oferuje warunki, jeśli pójdziemy w dżunglę pod jego przywództwem. Fakt, że zdecydowała się pani licytować przeciwko niemu świadczy, że panią owe warunki niezadowalają, i chciała je pani zmienić. Lub je ustalać. - Wyjaśnił Ekthelion, starając się tym razem mówić nieco mniej zagadkowo
- De Rivera żadnych warunków nam nie przestawił - mówić "nam" wskazała na siebie i Cezara. - Mnie interesuje odbycie podróży do serca tego lądu. Dlatego chciałam przyłączyć się do wyprawy organizowanej przez wiceharbinę de Limę. Dwie wyprawy w jednym czasie to oczywiście podbieranie sobie uczestników i sprzętu. Ale cóż - rozłożyła ręce w geście bezradności. - De Rivera chyba tego nie zrozumiał.
- De Rivera ma jasno sprecyzowane podejście do tego, ile wypraw powinno wyjść do dżungli, i kto ma je fundować i nimi dowodzić. Jeśli jest pani w stanie zmusić go, by zmienił warunki na jakich odbędzie się podział łupów, być może otwiera się przed nami kolejna możliwość - elf spojrzał na baronesse i ponownie lekko się uśmiechnął - Amazonkę, możecie mieć za darmo.
Estalijski szlachcic uważnie słuchał słów elfa wspierając podbródek o ręką łokciem opartą o blat i co i rusz przejeżdżając dłonią po zaroście. Wzrok miał utkwiony na wejściu do salki, ale gdy elf wypowiedział ostatnie słowa, uniósł pytająco brwi.
- Jaka konkretnie zmiana warunków de Rivery by Was interesowała Signor Ekthelion? I co oferujesz w zamian?
- Nas zmiana warunków nie interesuje, panią zaś tak. Nie jesteśmy kupcami ani dyplomatami aby kłócić się o procenty od złota, którego jeszcze nie zdobyliśmy. Dżungla rozsądzi, kto ile wart i ile zostanie do podziału. Skoro pani de Azuara nie chce przejąć roli od kapitana i wicehrabiny, nasz układ z kapitanem obowiązuje i nas zadowala. Oferuję jednak zawsze i niezmiennie elfie miecze i łuki, nie sakiewkę bo tą łatwiej dysponować niż krew przelewać. Kapitan zaś, jeśli przypomni sobie, że nie sakiewki powinien gromadzić, a wojowników, weźmie to, na czym mu zależy, przy wsparciu tych, którym na tym zależy.- Ekthelion zerknął na Ambratha i zawiesił głos dając do zrozumienia, że mówi o elfach - A przypomnieć mu o tym może nie kto inny, jak ty pani, która pokonałaś na targowisku nie tylko kapitana, ale i pana Baszira. Pod tym jednak warunkiem ,że ona wolna w dżunglę odejdzie.. - Ekthelion upił nieco wina z pucharu -...lub będzie martwa - dodał beznamiętnie, wbijając wzrok w baronową.
- Dlaczego zależy ci panie na wolności tej istoty? - Iolanda odwzajemniła spojrzenie.
- Bo wiedząc o niej, może, zaznaczam może, da się namówić do współpracy. To wojowniczka, więc od losu jaki jej gotują śmierć byłaby lepsza. I myli się pani. Nie zależy mi na niej ani jej wolności. Baszir może ją sobie kupić. Ale jeśli de Rivera, dowódca wyprawy ma popełnić błąd, i jej zaufać, niech lepiej będzie miała chociaż jeden powód, by być wiarygodna.
- Nie pochwalam i nie zamierzam brać udziału w łapaniu niewolników. Nie podoba mi się również pomysł de Rivery by oddać tę wojowniczkę, jak raczyłeś określić ją panie, do domu uciech po całej wyprawie - powiedziała gospodyni tego małego spotkania.
- Nie wiedziałem, że ambicje kapitana są tak niskie. - pokręcił głową Ekthelion, a Ambrath jedynie parsknął zniesmaczony - Tym bardziej bez szans. Nie idzie się za wściekłym wilkiem, by łapać jego watahę. Idiotyzm - dodał rudowłosy wojownik i nalał sobie wina - Już rozsądniej byłoby wyjść w małej grupie. Skrycie. Bez amazonek i innych problemów - dodał i wzruszył ramionami, zabierając się za leżące na talerzu danie zaś Ekthelion popatrzył na baronową i pana Arrarte - Co państwo zamierzają?Pytam z ciekawości, bo widać, że podobnie problem widzimy - tym razem to elf zaczął wyglądać na zamyślonego, podobnie jak towarzyszący baronowej medyk.
- Nie, nie zamierzamy. To byłaby obraza dla naszego honoru. - odpowiedziała baronessa. Być może jej goście nie wiedzieli, że estalijska szlachta gardzi takim procederem.
- Naszego również. Całe to zamieszanie z niewolnictwem jest haniebne. Ze wszystkich rozumnych istot, parają się tym jedynie zielonoskórzy, plugawi wyznawcy chaosu, i druchii - potwierdził Ekthelion skinieniem głowy
- I piraci - dodał Ambrath żując jakiś kęs - Zdaje się, to oni założyli tę malowniczą dziurę? - pokiwał twierdząco, jakby samemu odpowiadając sobie na pytanie i zajął się sosem, który wybierał z talerza za pomocą skórki od chleba.
- Ilu ludzi zamierza pani zabrać na wyprawę? - elf powiedział to tonem sugerującym, że miał pewien pomysł.
- Zabiorę całą swą świtę. Poza Pilar - baronessa wskazała na kobietę, która im usługiwała - reszta to zbrojni, czyli 10 osób.
- Ze mną jest tylko dwójka - powiedział Cesar bębniąc palcami po karczemnym stole - I może ktoś jeszcze… Muszę się z nim spotkać. A co z Amazonką?
- Nic z amazonką signore Arrarte. Na cóż nam ona gdy nie idziemy. A nie pójdziemy, gdy zostaniemy sami - tu spojrzała na swojego gościa. - Pobudki de Rivery uważam za niskie. Ale jego przygotowania są zaawansowane. Na jego nieko korzyści przemawia też jego butna natura. Jeżeli zatem chcesz panie Ekthelion z nami ruszyć w dżunglę, to muszę wiedzieć to teraz. Ale uprzedzam, że rezygnuję z nabycia tej wojowniczki. Mogę spróbować stworzyć ci szansę na drugi sposób jej ratunku.
- Amazonka jest kluczowa - odparł Cesar - Przyznaję, że przymuszona wojowniczka to zły przewodnik. Ale mamy przed są połacie nieprzebytej gęstwy wielkości całego Imperium. Nie możemy ich na ślepo przeczesywać. A Amazonka to jedyna w Porcie osoba, która widziała serce dżungli. Prawie jedyna. - wzniósł rękę i podrapał się po skroni jednocześnie pukając w nią wymownie - Plotka w Porcie niesie, że w ręce kapitana wpadł ktoś kto wrócił z dżungli. Nie pomnę mienia, ale brzmiało rodzimie. Według mnie to jeden z konkwistadorów z ostatniej misji kapitana Rojo. I od niego de Rivera dowiedział się o osadach Amazonek i zapewne morzach złota. Jego metody nie muszą się nam podobać. Ale jeśli chcemy iść w głąb tego lądu mając na celu cokolwiek poza gęstwą samą w sobie, musimy się z nim dogadać. A oddzielić się dopiero gdy naprawdę zajdzie taka konieczność. Być może nawet większą już teraz ustaloną i przygotowaną na to grupą?
Mimo że wcześniej mówił przede wszystkim do baronessy to ostatnie pytanie padło wyraźnie do Ektheliona.
- Czy masz zatem Signor pomysł jak uwięzionej Amazonce zaproponować wolność i zwiększyć jej wartość?
- Kluczowa może w zamyśle pana de Rivera, który jeśli amazonki pożąda, mógłby ją mieć za darmo. Skoro jego przygotowania są zaawansowane, dysponuje odpowiednią siłą. A jeśli nieodpowiednią, zawsze mógłby sprawdzić ile warte są deklaracje tych, co już otwarcie go poparli. Czymże warta jest polityka, jeśli nie jesteśmy w stanie wymusić pewnych decyzji, które nie wszystkim się spodobają? Szczęśliwie, to jest kraniec cywilizacji, i wymusza ten, kto może. Jednakże, panie Arrarte, baronowa ma rację. W sprawie amazonki można nie robić nic, i przyjąć to, co przyniesie los. Pańska zaś propozycja jest - Ekthelion zawiesił głos aby dolać sobie wina - kolejną możliwością która się otwiera.
- Proszę - Cesar dolał też wina baronessie i sobie - Niech pan kontynuuje Signor.
Wyglądał na szczerze zaintrygowanego.
- Wpierw musiałbym wiedzieć konkretnie, ilu byłoby zainteresowanych taką...możliwością i czym dysponują. Sprzęt, zwierzęta, tragarze, prowiant...tymczasem zaś, jedynie dyskutujemy sobie swobodnie o możliwościach - Ekthelion uśmiechnął się do Cezara.
- Uwzględniając nas około 15 osób jak już powiedziane zostało. Z miesięczną aprowizacją i adekwatną ilością mułów i szerpów - odparł Cesar - Ale to bez znaczenia bez przewodnika. Czy twoja grupa Signor Ekthelion - spojrzał na pałaszującego z apetytem obiad Ambratha. Bez cienia sceptycyzmu. Raczej badawczo - zapuszczała się tak głęboko w dżunglę? Zna jej sekrety? Dlatego pytam o możliwość jaką proponujesz dla oswobodzenia Amazonki z losu kariery nałożnicy, który nie ułatwi jej współpracy.
- Mówiłeś też pani, że już pewne ustalenia poczyniłeś z de Riverą. Czy to nie byłoby niehonorowe zerwanie owych ustaleń? - Zapytała Iolanda.
- Tak. Byłoby. Wstępnie przyjęliśmy jego warunki, ale festag jest daleko i nie przybiliśmy jeszcze umowy do końca. Więc jedynie możemy porozmawiać o możliwości zaproponowanej przez pana Arrarte. Póki co żadna oferta z jego strony nie padła, z pani strony też nie, co upewnia mnie, że to jedynie luźna rozmowa, bez konkretów. Jeśli pyta pan, panie Arrarte, czy moja grupa była głęboko w dżungli, odpowiem, że nie. Ale to nie jest największy problem dla elfów, które docierały już wcześniej do złotych miast w głębi dżungli. Jeśli pyta pan, czy moja grupa utrzyma towarzyszących im piętnastu ludzi, odpowiem, że tak. Jeśli pyta pan, czy zdecyduję się na to już teraz, odpowiem, że nie. W sprawie amazonki wyraziłem się bardzo jasno. Kapitan, lub dowolna osoba chcąca oswobodzić amazonkę, ma nasze poparcie. Łuki i miecze. Nie sakiewki - Ekthelion prawie nic nie jadł, popijał jedynie małymi łyczkami wino trzymane w pucharze. Ambrath zaś nieco mniej się krygował i szykowało się, że jego dowódca całkiem szybko będzie musiał odstąpić mu swoją porcję.
- W przypadku amazonki miecze i łuki nie pomogą. Przynajmniej nie teraz - odezwała się baronessa, która z wdziękiem i gracją, wrodzoną ale i podszlifowaną przez lata, posilała się. - Nie zaproponuję więcej niż de Rivera i de Lima. Mi zależy na szybkim wyruszeniu. Także wyprawa, która szykuje się teraz jest dla mnie interesująca. A skoro i ty panie jesteś wstępnie po słowie z de Riverą, to tym bardziej mogę się radować, że w tak zacnym towarzystwie wyruszymy.
Elf kiwnął głową - Same miecze i łuki nie. Potrzeba jeszcze sojuszników. Pani ludzi na przykład. Sam pan de Rivera musi też zadać sobie pytanie, czy wciąż jest kupcem, czy wojownikiem. -Ekthelion zakończył temat amazonki - Będzie nam również bardzo miło. Bezpieczeństwo w liczbie, jak to mówią, choć z drugiej strony, niewielki oddział w takim terenie jak dżungla to też zaleta.
- Jeśli chcemy się szybko przemieszczać i nie brać łupów, na które de Rivera liczy. I nie tylko on - odpowiedziała Iolanda.

Nie skomentował zaproponowanej mu trucizny. Natomiast raz jeszcze powoli wyjaśnił jaki ma być zamierzony efekt działania. Nie była to jego mocna strona, ale wiedział, że nawet w Starym Świecie takie specyfiki istnieją. Pozostawało pytanie, czy mama Solange będzie coś mieć dla niego. I prawdę powiedziawszy oczekiwał, że wysili nieco swoją siwą głowę. Wskazanie mu bowiem, pozostającego na służbie de Rivery czarnego niziołka umiejscawiało go centralnie w punkcie wyjścia. I to za koszt 30 monet, które w takiej sytuacji mógł traktować wyłącznie jako inwestycję.
- Dlaczego ten Togo służy de Riverze? - dodał jeszcze gdy stara mlaskała ozorem w zamyśleniu nad niecodziennym życzenie.

- A bo się pewnie dogadali ale jak to skąd mam wiedzieć? Togo dołączył do kapitana jak ten stracił statek i musieli przedzierać się przez dżunglę. I razem wrócili do miasta. - mała, pomarszczona wiedźma burknęła odpowiedź opryskliwym tonem.

- Czyli łączy ich jakiś układ - Cesar podrapał się po brodzie wpatrując w jakiś niematerialny punkt nad czarownicą. W jakiś sposób nie miał niczego przeciw jej wrednemu zachowaniu. Wręcz milsza mu była niż niejeden kapłan, czy medycus, których już trochę poznał. Odruchowo sięgnął do szyi i pogładził wiszący na łańcuszku symbol Myrmidii… - A to sprawia, że to człowiek kapitana. Co jest ich słabą stroną? - zapytał nieoczekiwanie - Tych, z których pochodzi Togo. Pożądają czegoś? Boją się czegoś? Co podziwiają?

- A skąd stara kobieta może to wiedzieć? Spójrz w lustro. - powiedziała wskazując na jakieś małe lusterko na stojaku jakie było jednym z licznych bibelotów jakie zawalały jeden ze stołów pod ścianą.
- Czego sam pożądasz? Inni też czegoś pożądają. Zabawne jak każdy przekonany o swojej niecodzienności i wyjątkowości jest podobny do mrowia innych. Togo czy ty nie jest inny. Ale kapitana podziwia. Wielki pan. Dzielny pan. Wielki wódz. Też aż tak się ze sobą nie różnią. Wszyscy chcą tego samego. Tylko inaczej to nazywają i myślą, że chcą czego innego. Ty też taki jesteś. - starucha zaskrzeczała złośliwie z jakąś wyczuwalną gorzką ironią wielu lat i dekad doświadczenia. Pewnie mogło się przez progi tej mizernej chaty zawalonej różnymi bibelotami, pękami ziół, kośćmi, czaszkami i naczyniami przewalić się nie wiadomo jakie mrowie różnorodnych spraw, potrzeb i klientów.

Mężczyzna posłusznie wziął lusterko i przejrzał się w nim. I musiał stwierdzić, że dawno już nie dane mu było oglądać oblicza, które spozierało na niego ciemnoszarymi oczami. Zdążył je wpierw znienawidzić. Później zapomnieć. A teraz… zatęsknić. Nie za błędami jego rzecz jasna. Ale za...
Tak. Czarownica zadała ważne pytanie. Co tu robił? Po co pomagał tej szlachciance? Co jakiś czas zadawał je sobie, ale teraz zrobiła to za niego Solange. Co sprawiało, że będzie sobie musiał na nie wkrótce odpowiedzieć.
- Tak. Masz rację Mamo Solange - powiedział nadal patrząc w oczy brodacza w lustrze - Ludzie się w zasadzie niczym od siebie nie różnią. I nieludzie też. Po prostu giną raz szybciej. A raz później. Czasem żyją na tyle długo by to wszystko dostrzec i się z tego zaśmiać. Ale ja nie pytam o ludzką naturę. Tylko o towar, który od Ciebie kupiłem. Kontakt. A ten jest dla mnie teraz bezużyteczny. Możesz mi powiedzieć coś co nada mu jakąś wartość? Tylko już bez lekcji tym razem.
Odłożył lusterko na swoje miejsce i przyjrzał się małej, wielkiej czarownicy.

- A nie mam dla ciebie innego kontaktu. Chciałeś kontakt to masz. Co z nim zrobisz albo nie to twoja sprawa. Nic mnie do tego. A inne kontakty no skąd stara kobieta co mieszka tu ma mieć jakieś kontakty z dzikusami z trzewi dżungli? Nie ma nie ma brodaczu. - wiedźma zaśmiała się cicho chociaż był to suchy śmiech bez wesołości. Pokręciła głową i rozłożyła ręce na znak, że nie może na to nic poradzić nadto co już pomogła.
- Możesz użyć Togo. Z innymi i tak byś się nie dogadał. Oni nie mówią po waszemu a ty po ichniemu. I tak byś musiał machać łapami na migi albo użyć Togo. To najlepsze wyjście dla ciebie jak myślisz mieć kontakt z kimś stąd. - dodała swoją opinię dlaczego uważa tak a nie inaczej.

Kara nie sprawiła wrażenia w żaden sposób odurzonej. Z tłumaczenia Togo wyszło też, że rozumowała logicznie i składnie co dawało pewne widoki na późniejszy dialog z nią. Była świadoma swojego położenia, ale bynajmniej zaszczuta niczym zwierzę. Obraz więc jaki odmalowała mu baronessa nie do końca jawił się prawdą. Amazonka może i nie miała w sobie tej specyficznej aury czyniącej ludzi niezwykłymi i raczej nie była żadną księżniczką, ale z pewnością nie była też dziką bestią jaką chciał ją widzieć biedny Thorn, czy spłoszoną łanią jaką mogła się jawić baronessie na placu aukcyjnym. Swoją drogą szkoda, że stary Norsmen nie był w stanie niczego więcej opowiedzieć o napastnikach. Ale zaskarbił tym sobie wdzięczność Cesara.
- Nie ma przymusu. Wrócę później z medyczką. Jeśli straciła przytomność od uderzenia w głowę, to mimo wszystko chcę być pewien, że nic jej nie dolega.
I nie brzmiało to jak pytanie trójki akcjonariuszy o zgodę. Raczej jak oznajmienie faktu przez medykusa, który bez względu na swój stan, czy rangę, oznajmia władniejszym od siebie, że jeśli nie posłuchają zaleceń to umrą w męczarniach.

- Naprawdę? Ja? - Jordis wyraźnie błysnęły oczy gdy jej niepokorna natura przybladła na moment w blasku ciekawości jaką wzbudzała możliwość zbadania takiej osobliwości jak dzika mieszkanka Lustrii. - A co z Javierem?
- Dziś już nic. Zostanie pod opieką gospodyni - Cesar spojrzał na śpiącego chłopaka. Okłady nie były już potrzebne, a czoło mimo duchoty gorące - Niech odpoczywa. Musisz jednak pamiętać dziewczyno, że nic o Amazonce nie wiemy. Mówi się o nich jak o krwiożerczych dzikuskach, ale na mnie zrobiła wrażenie raczej bystrej i rozumnej. Jeśli okrucieństwo leży w jej naturze, to umiejętnie je ukrywa. Co nie znaczy, że nie zechce go pokazać. Co by się nie wydarzyło, nie możesz jej jednak skrzywdzić. Będę blisko.

Było niedaleko przed północą gdy szli oboje w kierunku świątyni Morra. I trzeba było przyznać, że o tej porze było całkiem znośnie i przyjemnie. Dął lekki wiatr od morza niosący ze sobą ledwo wyczuwalną słoną bryzę i nie wróżący niczego dobrego planującym powrót kupcom. Port Wyrzutków natomiast już przynajmniej w połowie kładł się spać i tylko w tawernach i zamtuzie rozbrzmiewało życie drugiej zmiany.
Gdy dotarli na miejsce, Cesar przywitał się z pozostawionymi wcześniej ochroniarzami kapitana i lady Eilany. Rozmówił się z tym, którego zwali Carsten. Mężczyzna zrobił na medykusie wrażenie profesjonalisty, który bardzo głęboko bierze do siebie to jak wykonuje swój fach. Nie miał jednak w oczach charakterystycznego dla profesji błysku mordobija, a wręcz czaiła się w nich inteligencja, którą Cesar nauczył się rozpoznawać. Z pewnością nie zdziwi się jeśli szefowa zamtuza przydzieli pana Eissen do ochrony swojej “inwestycji”.
- Babette, idź z nimi - tymi słowy przydzielił Cesarowi wymaganą żeńską ochronę dla Jordis.

Tym razem również nie dowiedział się niczego konkretnego. Upewnili się, że Amazonka była cała i zdrowa. Z pewnością aktywnie żyła w dżungli o czym świadczyły liczne mniej lub bardziej stare blizny. I aktywnie uczestniczyła w życiu swojej społeczności czego dowodziły tatuaże. Co natomiast mogło cieszyć kapitana, a Cesara z pewnością nie, to fakt, że czarne włosy skrywały kolczyki. I to wykonane z czystego złota. A ponieważ wątpił by dzikuski znały sekret oczyszczania rudy złota, musiały albo znajdywać w rzece samorodki, albo… no właśnie.

Na następny dzień Cesar planował czuwanie przy Javierze, który powinien już dochodzić do siebie, oraz przygotowanie mikstur leczniczych, odtrutek i mieszanek do szybkiego sporządzania naparów kojących. I nic więcej.