Ogłoszenia o pracę dla mnichów z Wysokiego Grodu Taala, lub La Maisontaal, jak nazywano opactwo w Bretonii poniosły się szerokim echem po całym Reiklandzie i nie tylko. Można było zobaczyć je w Bogenhafen, Averswaldzie, Ubersreiku a nawet po drugiej stronie Gór Szarych - w Parravon, Vingtiennes czy Hemmerle. Pomimo paskudnej, już niemal zimowej pogody, gościńce pełne były awanturników zmierzających na miejsce, a okoliczne gospody pękały w szwach od mężczyzn i kobiet chcących polepszyć swój los pracując dla mnichów. W większości były to niedoświadczone drużyny awanturników liczące na łatwy zarobek - część z nich rezygnowała jednak z dalszej wędrówki, gdyż im bliżej celu byli, tym ich uszu dochodziły coraz bardziej ponure i brutalne opowieści o tym, co może czekać wędrowców zapuszczających się w niegościnne rejony Gór Szarych.

Gawędziarze i weterani w karczmach opowiadali o orczych bandach przepatrujących szlaki, zbłąkanych duszach szwendających się w pobliżu owianego ponurą sławą zamku czarnoksiężnika Drachenfelsa, harpiach atakujących farmy czy olbrzymich, człekokształtnych nietoperzach wysysających z nieostrożnych wędrowców całą krew pod osłoną nocy. Gdzieś tam również miała znajdować się twierdza zajmowana przez wąpierze, które wzbudzały chyba największy strach wśród opowiadających. Zapewne część z tych historii przedstawiana była na wyrost, jednakże skutecznie odstraszała potencjalnych chętnych na pracę dla braci zakonnych.

Na waszej piątce takie historie nie robiły większego wrażenia. Z niejednego pieca chleb jedliście, niejedno już w życiu przeżyliście. Znaliście doskonale brud, znój, brutalność, zepsucie i niesprawiedliwość tego świata. Niektórzy z was widzieli podczas swojego życia stwory, o których nie śniło się uczonym i rzeczy, których nigdy nie wymażą z pamięci. Pomimo to, z różnych powodów, wciąż mieliście w sobie ten zew, który pchał was ku kolejnemu zadaniu, kolejnemu miejscu, kolejnej dawce adrenaliny. Ogłoszenie z La Maisontaal połączyło was w Grunere i stamtąd postanowiliście wyruszyć wspólnie do klasztoru położonego wysoko w górach. Na szczęście do obwieszczenia dołączona była mapa, dzięki czemu wiedzieliście, że znajdujecie się na odpowiednim szlaku.

Pogoda tuż przed wjazdem między szczyty zaczęła szybko się zmieniać. O ile wcześniej było jesiennie i w miarę przyjemnie, tak teraz temperatura spadła. Okolicę otoczyły pękate, stalowo-szare chmury zwiastujące deszcz lub śnieg a zimny wiatr sprawiał, że okutaliście się mocniej zimowymi płaszczami. Podczas kilkugodzinnej wędrówki główną drogą kupiecką pośród gór minęliście zaledwie kilku jezdnych, którzy w krótkich wymianach zdań sugerowali wam trzymanie się kamieni milowych przy drodze - te miały doprowadzić was w końcu do La Maisontaal. Góry Szare tworzyły długie i wysokie pasmo górskie, położone między Bretonią i Imperium, nie należąc jednak do żadnego z tych państw. Strefa neutralności między dwoma krajami sprawiała, że wzgórza te były naturalną kryjówką dla wszystkiego, co plugawe i wszystkich tych, którzy nie wpisywali się w ramy społeczne obu państw. Braliście to pod uwagę, kierując się do klasztoru.

Siódmego dzwona, godzinę po popasie, zwróciliście uwagę na coś osobliwego. Wysoko ponad waszymi głowami, jakieś pięćdziesiąt metrów co najmniej, ukazała się zakapturzona postać wsparta obiema dłońmi o dotykający zęba skały topór. Mężczyzna odziany w długi do kostek płaszcz podszyty futrem przyglądał się waszej wędrówce stojąc w bezruchu. Z tej odległości nie byliście w stanie dostrzec twarzy nieznajomego skrytej w mroku głębokiego kaptura, jednak jego postawa i mocna budowa ciała sugerowały, że musiał to być człowiek gór. I na pewno nie nadszedł z żadnej oczywistej strony, gdyż miejsce, w którym się znajdował nie posiadało żadnych widocznych szlaków. Nie odpowiadał też na żadne wezwania, jakby był tam tylko po to, by was obserwować.

Zakapturzony patrzył na was długi czas, a przynajmniej takie prześladowało was odczucie, gdyż nieznajomy nie poruszył się nawet przez moment. Będąc kilkanaście metrów za miejscem, w którym się pojawił, przypomniał się wam fragment karczemnej historii o niejakim Duchu Gór, który czasem pojawiał się wśród stromych, niedostępnych usypisk, błogosławiąc lub przeklinając podróżnych. Ponoć miał możliwość wejrzenia w dusze śmiertelników, by poznać ich zamiary, gdy przemierzali jego teren. Od tego zależały jego osądy. Coś w tych przesądach musiało być, bo gdy tylko odwróciliście się, by po jakimś czasie spojrzeć w jego stronę, nikogo już na skalnym występie nie dojrzeliście. Oczywiście mógł to być wyjątkowo sprawny, znający te tereny góral, którego zaciekawiła wasza piątka, ale nie do końca chciało wam się w to wierzyć. A jeśli to naprawdę był rzeczony Duch Gór?

Momentami napotykaliście zastygłe w miejscu kozice, bądź inną górską zwierzynę, która z bezpiecznej odległości przyglądała się nietypowym podróżnym. Trójkątna bryła Frugelhornu górująca nad okolicą kierowała was w odpowiednią stronę, a przynajmniej tak pokazywała mapa. Kolejne kilka godzin, aż do zapadającego zmroku minęły wam na mozolnym przedzieraniu się główną ścieżką i walce z pogodą, gdyż ta całkowicie się zepsuła. Przeraźliwie wiało, a z nieba lunęło deszczem przemieszanym ze śniegiem. W takich warunkach ciężko było swobodnie rozmawiać, więc skupiliście się na powolnym pokonywaniu kolejnych metrów szlaku w milczeniu. Z każdą kolejną chwilą robiło się coraz ciemniej, a wy zachowawczo brnęliście górską ścieżką, coraz bardziej zziębnięci i mokrzy, mając nadzieję, że uda wam się znaleźć jakieś schronienie na noc.

Niedługo później, w niewielkiej dolince otoczonej strzelistymi iglicami gór ujrzeliście światło. Migotliwe, ale z pewnością nie pochodziło z paleniska. Zbliżywszy się najszybciej, jak pozwalał teren i pogoda, w blasku wschodzącego Mannslieba ujrzeliście dość zaniedbaną, drewnianą chatę ze spadzistym dachem. Nad jej zamkniętymi drzwiami wisiało dość sporych rozmiarów poroże, co zdradzało, że musiała to być jedna z postawionych w całkowitej głuszy kapliczek Taala, Boga Natury.

Z tego, co wiedzieliście, takie kapliczki można było spotkać w różnych dziwnych miejscach w całych Górach Szarych - stanowić miały schronienie dla utrapionych wędrowców, choć głównie wyznawców Taala. Ze wszystkich widocznych wam okien wyzierało ciepłe, żółte, migoczące światło a z komina buchał dym targany porywistym wiatrem. Ktoś zatem musiał być w środku. A to mogło oznaczać, że uda się spędzić wam noc w ciepłym, suchym miejscu. Tuż obok chałupy znajdowała się zamknięta od północy drewniana wiata, w której wędrowcy mogli najpewniej pozostawić swe zwierzęta. Żadnego jednak tam nie znaleźliście, gdy Dagmar, Ryży i Dorian zostawiali swój żywy inwentarz. Deszcz ze śniegiem siekł jak zły, a wy - zziębnięci, głodni i zmęczeni - marzyliście tylko o odpoczynku w przyjemnym cieple kaplicy.

Ryży Marchwiowy był jasnowłosym niziołkiem lubiący wypalić fajkę, wypić kufelek piwa i zjeść dobry posiłek. Mimo, iż od dawna był na szlaku imając się zajęć kojarzących się bardziej z awanturnikami pokroju ludzi czy krasnoludów, nie stracił przyzwyczajeń typowych dla swojej rasy. Można było go nazwać wojownikiem, nosił porządny pancerz i mieczy przy boku, ale największe zaufanie pokładał w swojej procy. Potrafił też tropić, śledzić, skradać się, przetrwać w głuszy, gotować, ale czytać - nie potrafił.

- Powiedzże kapłanie, co też ciekawego w tym ogłoszeniu napisali? - niziołek zwrócił się więc z zapytaniem do Floriana, dłubiąc zaostrzonym patyczkiem między zębami. Człowiek wyglądał na takiego, który gapi się w obwieszczenie nie bez powodu i może nawet potrafi czytać. Co mogło na to wskazywać? Delikatna budowa nie pasowała do wojownika. Blada skóra nie pasowała do kogoś, kto żyje na codzień na łonie natury. Wskazywało raczej na jakiegoś zabłąkanego skrybę, albo kogoś takiego. Więc czytać powinien umieć.

- La Maisontaal? - zadumał się Ryży i podrapał po głowie. - To nawet nie tak daleko stąd... Słyszałem, że mnisi z tego klasztoru wyrabiają całkiem dobry ser. Nie miałbym nic przeciwko odwiedzeniu ich i sprawdzenia tych pogłosek z pierwszej ręki. A i możne parę grosza przy okazji skapnie? - perorował sam do siebie, nie ściszając głosu. - Tak, wybiorę się tam - postanowił i zaczął rozglądać za kimś, kto by mu dotrzymał towarzystwa. Nie był bojaźliwy, ale roztropność nakazywała poruszać się w grupie.

O okolicy snuto wiele opowieści, a co jedna, to bardziej straszna. Co w jednej, to bardziej przerażające stwory. I wampiry! Oj, gdyby tu był jego braciszek, to by historyjek na wiele pieśni nazbierał, niewątpliwie. Marchwiowy jednak, póki miał co do kociołka włożyć, dość optymistycznie patrzył przed siebie.

Nawet, jeżeli patrzenie przed siebie oznaczało na patrzenie na ścianę deszczu i błoto pod nieobutymi nogami. Wizja posiłku podtrzymywała go wtedy na duchu. A wizja ciepłego posiłku, jaka wiązała się zapewne z mile dla oka buzującym ogniem w kapliczce. Fajne bóg, ten Taal, że tak rozstawia schronienia dla zdrożonych wędrowców. Może nawet niziołek część z kociołka w ofiarze odłoży, w podzięce.

Gdy tak sobie rozmyślał, kierując kuca ku bezpiecznemu schronieniu (a bardzo szanował kuca, bo nosił dla niego wiele cennych rzeczy i bliskim mu był bardzo), uwagę zwrócił, że pieszo musieli przybyć przed nimi podróżni. Przy pogodzie takiej jak ta, ślady musieli w błocie zostawić, omiótł więc okolicę okiem.

spostrzegawczość, tropienie

- Zajmijcie mi miejsce gdzieś blisko ognia - zwrócił się do towarzyszy - ochędożę kuca i przyjdę herbatki nam zaparzyć.

Na bretońskiej ziemi bywała wielokrotnie, zwłaszcza w młodości, gdy rodzice wybierali się z pełną obstawą do rezydencji wujka Bergwijna w Quenelles. Pamiętała, że była wtedy zauroczona wszystkimi tymi opowieściami o rycerzach, tajemniczej Pani Jeziora w którą wierzyli Bretończycy i pięknymi krajobrazami tej krainy, które miały szczególne miejsce w jej sercu. Wiele wiosen później wciąż zachwycały ją te tereny, a odwiedziny u wujka były swoistym powrotem do przeszłości.

Choć stary Mathijs, który oprócz majątku dorobił się kilku (byłych) żon, dzieci i wnuków, szczerze namawiał ją, by pozostała w murach willi choć kilka dni dłużej. Jej natura włóczykija nie pozwalała jej jednak zagrzać miejsca w pięknym, malowniczym domu w centrum Quenelles. Powód był prosty i wręcz prozaiczny - Dagmar po prostu się nudziła. Nie wyobrażała sobie, by miała kiedykolwiek osiąść na stałe w jakimś miejscu, choć rodzice na pewno by sobie tego życzyli. To nie było życie dla niej.

Kiedyś, na samym początku swojej drogi wędrowca nawet sama myślała, że wróci do Marienburga, gdy już się dorobi i pokaże wszystkim, że to nie był błąd, gdy rzuciła wszystko i wyruszyła w drogę. Obecnie nie miała tego w planach. Życie na szlaku tak ją pochłonęło i zahartowało, że nie było nawet możliwości, by się z niego wycofała. Wystarczyło kilka dni w spokojnej rezydencji wujka, by zdała sobie sprawę, że taka egzystencja pozbawiona jakiegokolwiek uderzenia adrenaliny nie jest dla niej. Wiedziała, że kiedyś rodzice pokładali w niej swoje nadzieje na przejęcie interesu, jednak na szczęście jej młodszy brat Dries wolał bardziej stateczne życie i miał głowę do rachowania. Dzięki temu mozolnie budowany przez wieki biznes winiarski de Vrijów miał godnego i poważnego sternika na kolejnych kilkadziesiąt lat. W sumie to powinna odwiedzić brata, bo dawno się nie widzieli. Rodziców nie bardzo, bo znowu będą ją strofować, czego bardzo nie lubiła.

Wracając głównym szlakiem do Imperium, w Grunere natrafiła na ogłoszenie z klasztoru La Maisontaal leżącego w głębi Gór Szarych. Nie narzekała na pieniądze, ale że lubiła nowe wyzwania, postanowiła się zgłosić. Szybko się okazało, że dołączyła do grupy podobnych jej interesantów, gdzie natrafiła też na Floriana, kapłana Shallyi, z którym ze dwa razy dane jej było współpracować. Miło było widzieć znajomą twarz i aż jej się na sercu przyjemniej zrobiło.

- Wygląda na to, że trzeci raz będziemy pracować razem. Sigmar musi mieć wobec nas jakieś plany - rzuciła wesoło, uśmiechając się półgębkiem do białoskórego kapłana. - Cieszę się, że postanowiłeś dołączyć, Florianie. Zawsze lepiej mieć obok siebie osobę, na której można polegać, gdyby coś poszło nie tak.

Była wysoką, ładną brunetką o dużych, orzechowych oczach, prostym nosie i pełnych ustach. Przez ostatnie kilka lat i wydarzenia, których była świadkiem jej oblicze nieco stężało, zatracając typowo dziewczęce, niewinne rysy. Patrząc w jej oczy można było łatwo dojść do wniosku, że swoje przeżyła a mimo to wciąż tliła się w nich jakaś iskra radosnej nieobliczalności. Właściwe kobiecie kształty kryła pod najlepszej jakości ubraniem podróżnym - miała na sobie czarne spodnie z wyprawionej skóry i buty pod kolana, a wyżej kubrak oraz koszulę pod którą znajdował się skórzany kaftan bez którego nie rozstawała się na szlaku. Nie wszystko też dało się zauważyć na pierwszy czy drugi rzut oka.

Obrazu dopełniał fioletowy, zdobiony haftami płaszcz z kapturem który mógł zdradzać, że pochodzi z wyższej warstwy społecznej. Na to zarzucony miała wysokiej jakości zimowy płaszcz obszyty wewnątrz futrem. Ciepłe skórzane rękawice skrywały obie dłonie, a jedna z nich prowadziła dobrze odkarmionego osiołka niosącego w jukach na grzbiecie najważniejszy dobytek Dagmar. Oprócz typowo zimowego odzienia można też było dostrzec miecz i sztylet przy pasie. Pistolet, proch i amunicja schowane były głębiej i zabezpieczone przed kaprysami paskudnej pogody.

Na przestrzeni tych kilku dni, w których razem podróżowali, dała się poznać jako osoba żywiołowa, otwarta, mająca swoje zdanie i nie bojąca się go wygłaszać. Sympatyczna, ale twardo stąpająca po ziemi; wygadana, ale nie nachalna i nie mieląca ozorem na wszystkie strony. Gibkość jej ruchów pozwalała jasno stwierdzić, że na pewno umie posługiwać się noszoną przy pasie bronią a szybkość i zręczność w walce to jej główne atuty.

Widok zakapturzonego nieznajomego obserwującego ich z wysokości nie wzbudził w niej jakichś większych emocji. Prawdopodobnie był to jeden z lokalnych mieszkańców gór, który po prostu lubił sobie popatrzeć na podróżnych przedzierających się przez te tereny. Bliżej wieczora pogoda załamała się, ale Dagmar nie narzekała, choć nie lubiła zimna a przede wszystkim wiatru, który chciał wcisnąć się we wszelkie możliwe miejsca. Naciągnęła mocniej kaptur płaszcza na głowę i skupiła się na obserwacji okolicy. Dobrze chociaż, że osiołek nie sprawiał problemów i szedł posłusznie dwa kroki za nią.

Brnąc przez ciemnicę ujrzeli w końcu nieopodal światło, a to mogło oznaczać schronienie przed tą paskudną pogodą! Pomimo zmęczenia, w Dagmar wstąpiły jakby nowe siły i przyspieszyła kroku, by znaleźć się bliżej tego miejsca. Gdy okazało się, że była to drewniana kapliczka Taala, wiedziała już, że tę noc spędzą pod dachem. Ktoś nawet zadbał o to, by pozostawiane tu zwierzęta czuły się komfortowo, więc zostawiła pod wiatą osła (na razie wciąż z jukami na jego grzbiecie) i ruszyła z pozostałymi, by sprawdzić, któż to ugościł się w środku.

- O tak, po takiej podróży gorąca ziołowa herbata dobrze nam zrobi - powiedziała wesoło do Floriana. Następnie weszła do chatki tuż za Dorianem.

Przed wejściem do starej kaplicy Taala Ryży rozejrzał się po najbliższej okolicy, lecz nawet posiadając widzenie w ciemności nie odnalazł niczego interesującego. Deszcz zamienił całe podejście do chaty w jedno wielkie błoto, w którym ciężko było się jakkolwiek rozeznać. Zresztą, Florian otworzył już drzwi i puszczał przodem Lucretię. Za kapłanem podążył wykrzykujący pozdrowienia Dorian, za nim Dagmar i w końcu Ryży. Od razu buchnęło w was przyjemne ciepło ogniska, które uleciało w chłód nocy. Przeszliście przez ciasny, krótki przedsionek a inżynierka odgarnęła zasłonę ze skór, za którą znajdowało się główne pomieszczenie. Stanęliście jak wryci, gdy przy palenisku ujrzeliście ogrzewających się gości tej chaty. Z ludźmi niewiele jednak mieli wspólnego.

Mieliście przed sobą siedem szczurów wielkości niskiego człowieka poruszających się na dwóch nogach. Smród, jaki uwalniali był mieszanką brudu, mokrej sierści i ścieków. Na myśl od razu przyszły wam opowieści o humanoidalnych gryzoniach zwanych skavenami. Mówiło się, że pod każdym z miast Starego Świata mają swoje leża, atakują podstępem a sprytem przewyższają krwiożerczych i brutalnych zwierzoludzi. Ale to były tylko legendy, bajania starych gawędziarzy. Bajania, które teraz okazały się być prawdą.

Szczuroludzie czekali na was przygotowani, zapewne ostrzeżeni wcześniejszym zawołaniem Doriana. Sześciu z nich, odzianych w kawałki poszarpanych szmat i skórzanego pancerza dzierżyło zakrzywione miecze i wpatrywało się w was czerwonymi ślepiami. Na ich pokrytych czarną sierścią ciałach dostrzegliście pozostałości po jakichś chorobach oraz dziwne, złowieszczo wyglądające tatuaże naniesione czerwonym barwnikiem. Ich nosy i wąsiska poruszały się nerwowo.

Nie zaatakowali jednak.

Osłaniali swymi ciałami ostatniego ze swych pobratymców, który wyróżniał się na ich tle białym niczym kość kolorem sierści oraz zakrzywionymi rogami wijącymi się spomiędzy jego uszu. Odziany był w biały, brudny habit a w dłoni dzierżył drewnianą laskę na szczycie której znajdowały się trzy zbite ze sobą deski wyglądające jak odwrócony trójkąt. Szybko domyśliliście się, że musiał być kimś ważnym w ich hierarchii, skoro reszta broniła do niego dostępu. A na pewno najważniejszym dla nich. Florian jako jedyny - dzięki użyciu wiedźmiego wzroku - wyczuwał płynącą od niego czystą esencję Chaosu, zatem ten człekokształtny gryzoń musiał być ichniejszym czarownikiem, lub kimś w tym rodzaju.

- Staćspoko, nie nerwać! - odezwał się negle szczuroczłek w habicie. Jego reikspiel był rwany i bardzo prosty, a głos piskliwy. - My być tu pierwsza, wy iść, długożyć! Nie walczyćskaven, bo szybkoumrzeć. My nie chcieć z wami walczyć, ale jak wystąd niewyjść to my wasubić! Iśćteraz, długożyć!

Po tych słowach wyszczerzył się w czymś, co przypominało paskudny uśmiech, po czym zaczął zgrzytać dolnymi zębami o górne. Ten denerwujący dźwięk sprawił, że aż się skrzywiliście. Szczurzy ochroniarze nie drgnęli nawet na moment, wciąż osłaniając swego pobratymca.

Zmęczenie i chęć odpoczynku w kaplicy wzięły górę nad czujnością, bo przecież nie mogli być pewni, kogo zastaną w środku. Błędnie założyli, że będą to inni podróżni, którzy po prostu pozwolą im przenocować w chałupie.

Tymczasem zastali tam uzbrojone szczury chodzące na dwóch nogach. Byli na ich gromadkę przygotowani, co mogłoby źle się skończyć, gdyby osławieni skaveni postanowili od razu zaatakować. Mieli jednak inne plany i najwyraźniej też chcieli uniknąć starcia. Niemniej, następnym razem będzie musiała być z kompanami dużo ostrożniejsza.

Dagmar nie czuła strachu, a jedynie całkowite obrzydzenie tymi istotami. Pozostawało pytanie, co szczuroczłeki robili tak wysoko w górach, z dala od kanałów i miast, pod którymi rzekomo rezydowali?

Ten z rogami wyglądał na ich dowódcę i jednocześnie coś, jakieś dziwne przeczucie podpowiadało zwadźczyni, że jest najgroźniejszy z nich wszystkich. Jego pierwszego trzeba było się pozbyć, a wtedy morale tych paskud upadnie. Oczywiście myślała ludzkimi kategoriami, ale miała nadzieję, że u tych gryzoni też działa to podobnie. Nie mogli pozwolić wyjść im z tej chaty żywymi.

Dorian już ruszył do walki, więc jedyne, co sama zrobiła, to z niezwykłą szybkością sięgnęła pod płaszcz, by dobyć swój naładowany pistolet.
- Nigdzie się stąd nie ruszamy! - Krzyknęła, a następnie wycelowała w skavena w habicie i nacisnęła spust.