-Dzień dobry Mości Panowie. Helmut Klaike, inżynier rusznikarz. Można się przysiąść? Straszny tłok tutaj mamy. - powiedział Helmut. Siedzący przy stoliku pod galerią mężczyźni spojrzeli na niego zaskoczeni, jakby wyrósł spod ziemi. Nie mniej jednak na ich niemłodych obliczach pojawił się wyraz konsternacji, jakby pojawienie się kogoś trzeciego zaburzało ich plany na wieczór. Starszy z nich, chudy jak tyka pierwszy złapał kontakt z rzeczywistością i niepewnym uśmiechem uraczył Helmuta, jakby chciał mu osłodzić jakieś kwaśne danie.

-No rzeczywiście Panie Klaike. Tłok. Dla tego właśnie siedzimy na uboczu, by nikt nam w dyskusji nie przeszkadzał. Dla tego też upraszam Pana, nie przeszkadzajcie nam i wróćcie do swoich towarzyszy. Potrzebujemy… spokoju, by omówić ważne kwestie…

-…Handlowe. Hubert Zumm, do usług. - wszedł mu w słowo młodszy odwracając się do Helmuta. Kailke teraz dopiero dostrzegł, że odziany w bordowy kubrak mąż nie ma jednego oka a w jego miejscu ziała brzydka, odrażająca rana. Raczej świeża, choć gojąca się już i lekko zabliźniona. Klaike cofnął się odruchowo. Przez myśl przemknęło mu tysiąc przyczyn, które mogły spowodować taką ranę, ale czując wrogość obu mężczyzn skłonił się grzecznie i zrobił w tył zwrot. Kątem oka dostrzegł wstającego od stołu Felixa i Pablo. Rajtar w asyście Pabla ruszył w kierunku galerii.

W oberży zapanowało dziwne napięcie, porozumiewawcze spojrzenia. Dłonie sięgające po leżący pod ławami oręż? Uniesiona derka, której ruch złowiono kątem oka. Elma dostrzegła jak dwóch owczarzy unosi się, jakby chcąc zastawić rajtarowi przejście…

-Ani drgnij… - usłyszała szept przestraszonej Almy koło ucha. Jej dłoń już trzymała brzechwę strzały tkwiącej w leżącym pod ręką kołczanie. Szczęściem, mimo deszczu w jakim jechała, nie luzowała cięciwy, dzięki czemu łuk był gotów. Już zaciskała palce na łęczysku. Już…

Nagle z hukiem otworzyły się drzwi karczmy. Odrzwia huknęły o ścianę a w progu stanął wielki jegomość, góra mięśni przypominająca bardziej bestię niż człowieka, ale jednak niewątpliwie był to człowiek. Choć w sumie nie był może wielki a raczej straszliwie kłębiasty w torsie. I miał iście krasnoludzkie, krótkie nóżki. Ale niejeden krasnolud pozazdrościł by mu muskulatury.

-Co jest kurwa, kto na wpierdol? - wycharczał w kierunku ludzi zgromadzonych w oberży. Wszyscy niemal zamarli, bowiem jego nagłe wejście zaskoczyło niemal każdego. Gdzieś z tyłu słychać było głos Junga i parskanie kilku wierzchowców. Elma ze zdumieniem skonstatowała, że nie słyszała jak nadjechały. Musiały ścieżyną za stodołą, bryła budynku mogła stłumić ich przyjazd.

Waldemar z ulgą przyjął, że to jedynie jakiś lokalny łamignat a nie inkwizytorzy czy inni stróże prawa, których obawiał się najbardziej. Jego głośny oddech utonął w szuraniu butów podnoszących się biesiadników.

Felix zamarł w połowie drogi na galerię z Pablem za plecami. Na widok przybysza, reagując na jego słowa wsparł dłoń na rękojeści szpady i powoli zaczął ją wysuwać. „Strzeżonego bogi strzegą” pomyślał.

Zza pleców mocarza wyłonił się młody, przystojny mężczyzna.

Bezceremonialnym gestem przesunął siłacza, śmiejąc się głośno. - Hahaha! Widzieliście mistrzu! Mówiłem wam, robi wrażenie! - okryty grubym płaszczem podbitym futrem roztaczał wokół siebie aurę autorytetu. Oblicza większości biesiadników zastygły w martwym wyrazie. Gdzieniegdzie tylko oblicza ściągnął gniew. Za nim w drzwiach stanął siwy, tykowaty mąż o twarzy, zdawało by się, ściągniętej w wiecznym gniewnym grymasie.

-Gospodarzu! Sam tu! - krzyknął ten, który przesunął łamignata. Wszedł do oberży jak do siebie. Za nim postąpił ten zwany mistrzem ukazując się w całej krasie. O ile pierwszy był ubrany z pańska, jeździeckie buty, pancerz, miecz przy pasie i rycerski łańcuch spięty zdobioną klamrą o tyle ten drugi nie pozostawiał cienia wątpliwości co do swego powołania i służby. Złamany krzyż znamionował sługę owianej złą sławą instytucji inkwizytorów. Łamignat z hurmem zatrzasnął drzwi a Waldemar jęknął w duchu mając nadzieję, że nikt nie dostrzeże jak krew odpływa z jego twarzy. „Wpadłem!” pomyślał.

-Witajcie Łaskawy Panie, czym mogę…- Gunther wypadł zza szynkwasu kłaniając się w pół z poczerwieniałą twarzą i drżącym głosem. Felix zamarł z na poły wydobytą szpadą.

-Przegnaj wszystkich precz, do stajni. Twój Pan, Lord Ademar, raczy dziś tu nocować! - zawołał wesoło, jakby opowiadał jakąś zabawną historyjkę. Inkwizytor ruszył za nim w głąb biesiadnej, podobnie jak łamignat. Gdzieś na zewnątrz słychać było narastający tętent końskich kopyt, który zagłuszył trzask opadającej w drzwiach zasuwy. Nie zagłuszył jednak ryku jednego z tych przy drzwiach, który właśnie zatrzasnął wrota.

-Zabiłeś mi syna skurwysynu!!

W jednej chwili zdawało by się, że tama napięcia pękła i naraz wszyscy biesiadnicy jak jeden mąż poczęli zrywać się zza stołów i ław dobywając broni. I zewsząd padł podobny krzyk. „Za Janka!”, „Pohańbiłeś mi córę!”, „Oćcu rękę kazałeś odrąbać!”. Inkwizytor zamarł w bezruchu, jakby bierność lub urząd miały chronić go przed wszelką ludzką siłą. A Lord Ademar zrobił krok w tył, jakby porażony ilością gniewu i nienawiści, jaki wybuchł w biesiadnej. W której był on sam z jednym, jedynym przybocznym. Ale łamignatem.

***

5k100

.

Wszystko nagle jebło.

I to jak! Trudno było powiedzieć, co dokładnie było bezpośrednią przyczyną wybuchu agresji, ale nie można było odmówić Helmutowi szans na bycie ostateczną przyczyną chaosu, który w jednej chwili po jego krzyku - Spokój ludzie. Co w was wstąpiło - opanował karczmę. Huk wystrzału był taką kropką nad „i”. Błękitny dym wypełnił biesiadną na chwilę otulając tych w pobliżu Klaike pozornie bezpieczną pierzyną. Ale mleko, jak to się mówi, już się rozlało…

Nagle rozpętało się piekło. Brzęk cięciw łuków i wydobytych z ukrycia kusz w jedno się zlał z łomotem odwalanej przez łomignata ławy, którą ten chciał osłonić nieco swego pryncypała. Jednak przez to zarobił pałą w bok a drugą w łeb, aż zachwiał się na swych krępych, karlich nogach. Jeden z napastników fiknął śmiesznie koziołka złapany przez osiłka i ciśnięty w inną, biegnącą do Ademara kupę, rozbijając ją na jednostki. Ale i tych jednostek było dosyć. Ademar cofając się wpadł na inkwizytora, który krzyknął śmiesznie piskliwym głosem:

-Stać w imieniu Świętego Of… - nie dokończył. Trafiony strzałą w szyję charknął brzydko i zapluł się krwią. Ktoś zaklął szpetnie. Krzyczeli niemal wszyscy.

Felix wyrwał się ze stuporu w jaki wpędziły go pędzące z lotem błyskawicy myśli i odwaliwszy ławę pognał na galerię roztrącając dwóch myśliwych, którzy grodzili mu drogę. Nie patrzył za siebie tylko pognał przesadzając po kilka schodów na raz na galerię. Byle dalej od zawieruchy, w którą zmieniła się biesiadna.

Pablo widząc ruch Felixa zaklął szpetnie. Rejteradą rajtara była dlań zaskakująca, ale zadziałał instynkt. A ten kazał mu działać. Nie namyślając się długo porwał złożoną na ławie sieć i choć wiedział, że nie da się nią skutecznie rzucić w napastników, bo i izba mała i sprzęty i mnogość napastników, to jednak chciał „coś” zrobić. By to przerwać. By ochronić inkwizy…

Nie zdążył. Kręcąc siecią dostrzegł bełt, który przeszył krtań sługi kościoła. Wściekły zakręcił siecią ostatniego młyńca i cisnął nią w trzech najbliższych, odwróconych doń tyłem, napastników.

Elma napięła łuk niemal od razu, ale nie potrafiła się zdecydować czy strzelać, czy nie. Ostrożnie ruszyła na galerię widząc mknącego po schodach rajtara. To przełamało jej wątpliwości. Ruszyła spieszniej kątem oka dostrzegając wirującą w powietrzu sieć. Ktoś osunął się pod stół. Niziołek. A zaraz po nim ktoś jeszcze, tyle że z rozbitym łbem. Nie czekała. Skoczyła… Ktoś złapał ją za kostkę gdy była w połowie schodów. Wytrącona z równowagi potknęła się i wypuściła strzałę, po czym wierzgnęła kopiąc napastnika w twarz i uwalniając się pomknęła na górę.

Helmut stał z dymiącym pistoletem porażony ludzką wściekłością, która wypełniła biesiadną. W jednej chwili przez chmurę dymu, której był bezsprzecznie sprawcą, przemknęły strzały, bełty, kufle a nawet ciśnięty zydel.

-Ratujcie panie! - krzyknął doń jeden z tych, którzy nie specjalnie chcieli przed chwilą z nim gadać. Tym razem to on nie zaszczycił ich spojrzeniem. Sieć ciśnięta przez jednego z tych, co z nim przyjechali omotała dwóch wieśniaków mocujących się z łamignatem dając mu chwilową przewagę. Helmut skoczył mu na pomoc rozbijając komuś po drodze łeb kolbą pistoletu. Dopadł do walczących i z wprawą weterana zaczął tłuc na lewo i prawo. Wykorzystując przewagę zaskoczenia. Coś uderzyło go w nogę, ale tylko zachwiał się lekko. Złapał za gardło jakiegoś owczarza i runął na klepisko ciągnąć go za sobą. Okrwawiony topór tego, który go rąbnął z boku znów wznosił się do ciosu…

Tupik pod stołem znalazł się pierwszy. Niemal. Pierwszym bowiem był właściciel wozu, Waldemar bodajże, rąbnięty jakimś ciśniętym zydlem w twarz. Topik kątem oka dostrzegł rozbity łeb, krew i nieprzytomne, miotają się na lewo i prawo, oczy tamtego. „Przeżyje. Jak nie umrze” pomyślał w fachowy, podpatrzony od Philippusa, filozoficzny sposób. Póki co jednak miał ważniejsze sprawy. Pod stołem. Znał te tereny i poruszał się wśród nich sprawnie. Dobył odruchowo mieczyk a imak tarczy niemal jak zaczarowany znalazł się w jego drugiej garści. Widział, że nie bezpieczniej byłoby się nie wtrącać, ale już w Wusterburgu nauczył się, że walka o bezstronność wymaga ofiar. Nie miał zamiaru być jedną nich.

-Łap go, kurwa!

-Moja noga!

-Za mojego Ottona skurwysynu!

-Z tyłu!

Bitwa „na górze” rozpętała się na całego. Huk wystrzału w jedno zlał się z brzękiem zwalnianych cięciw. Topik roztropnie pomyślał, że jeśli już ma stanąć po czyjejś stronie, to najbezpieczniej zostać przy „władzy”. „Przyjaciel inkwizytor…” rozmarzył się skradając się pod dębową osłoną. Ktoś runął obok odsłaniając rozciętą mieczem twarz. Tupik dostrzegł Ademara, który parł za szynkwas korzystając z okazji, że ciśnięta przez któregoś z towarzyszy podróży Tupika sieć, omotała dwóch jego przeciwników. Osuwający się na kolana inkwizytor naraz znalazł się twarzą w twarz z niziołkiem. Chudymi i bladymi dłońmi próbował wyrwać sobie z szyi sterczący, gruby na palec bełt. Krew płynęła po jego, usianych niebieskimi żyłami, rękach plamiąc białą koronkę pod szyją. Ktoś łomotał do zastawionych skoblem i zawalonych przewrócona ławą, drzwi. Tupik dostrzegł łomignata w tej samej chwili, kiedy ten spojrzał na niego. Chciał krzyknąć, że są po tej samej stronie, ale wiedział że droga którą jego słowa będą podążać do mózgownicy osiłka może być kręta, zawiła i długa. Skoczył w tył. Kopniak w plecy, po którym coś w nim chrupnęło, przyspieszył jego rejteradę.

Felix stojący na galerii dostrzegł Ademara, który wykorzystując zamieszanie i Pablo cofał się do szynkwasu. Miecz w jego ręku trzymał pięciu przeciwników na dystans. Tyle, że ci mieli pały, topory, siekiery i noże.

-Tędy Panie! - krzyczał zza szynkwasu Gunther gwałtownie gestykulując. Dwójka z tyłu napinała łuki. Łamignat Ademara runął na klepisko przywalony dwoma owczarzami. Łuczniczka która z nim jechała na wozie dopadła galerii klnąc gromko. Ktoś przesadził bar odcinając szlachetce drogę odwrotu.

Huk wystrzałów podniósł się z oddali a okiennice zatrzaśnięte w oknach zadrżały sypiąc tu i ówdzie wiórami. Napastnicy z nową determinacją skoczyli na Ademara. Ktoś wył, krzyczeli wszyscy.

Felix stał wpatrzony w bitewną zawieruchę jak urzeczony…

***

Proszę Anonima o niepostowanie i kontakt na PW.

Eliasz i Lynx Lynx proszeni są o kontakt PW przed postem.

.