- Do stolicy - odpowiedziała Dusza, przerywając na chwilę pałaszowanie kromki chleba. Siedziała sobie wygodnie na skórze, grzejąc w cieple kominka i sprawiała wrażenie zadowolonej z życia istoty. Puszystym ogonem owinęła nagie stopy. Jej trzewiki stały obok i parowały, pozbywając się wilgoci. Pozostawało tajemnicą jakim cudem, mimo tego, że odziana była w lekką sukienkę, mała nie trzęsła się z zimna w trakcie podróży.
- Odwiedzimy królową i zadbamy o to żeby plany wroga nie doszły do skutku. Spodoba ci się w Yurze - zapewniła go, jakby całkiem dobrze znała to miasto. - O tej porze roku pałac wygląda jak budowla ze starych ballad, które Tanus Złotousty tak lubi opowiadać. Kto wie, może go zastaniemy i będziesz mógł posłuchać. Są pięęęękne…
Rozanielona mina dziewczynki mogła wiązać się zarówno z owymi opowieściami jak i kawałkiem białego sera, który umoczywszy w miodzie, wsadziła sobie właśnie do ust.
- Wyruszymy już jutro, gdy tylko zdobędziemy potrzebne na drogę zapasy, a Innae załatwi swoje sprawy - dodał Mizo, którego niechęć do elfa nieco zelżała, jednak wciąż była wyczuwalna.
- Ciasto? - wtrąciła się Dusza, gdy demon już otwierał usta by coś dodać.
- Jeszcze trochę i zrobisz się za ciężka dla Płatka - wytknął jej towarzysz, kręcąc głową i wstając z łóżka, na którym to rozwalił się w najlepsze. - Zobaczę co da się załatwić. Zaopiekuj się nią - dodał, kierując te słowa w stronę Ellisena po czym wstał z westchnieniem jasno dającym do zrozumienia że wolałby się jednak zdrzemnąć, tym bardziej że leciał całą noc, a teraz dzień już zdążył w pełni objąć władanie nad światem.
Dusza zaś rozłożyła się wygodniej na skórze i zaczęła machać bosymi stópkami. Głowę podparła na rękach i z psotnym uśmieszkiem na ustach przyglądała się bardowi.
- Piosenka? - ni to zapytała, ni poprosiła. Jej głos był słodki niczym ów miód, który wciąż lśnił na jej dolnej wardze. Był to głos zdolny otworzyć każdą bramę i stopić nawet najtwardsze serce. Głos z rodzaju tych, którym się nie odmawia.

Muzyka płynęła, lekka niczym powiew wiosennego wietrzyku, słodka niczym bukiet róż, upajająca niczym promienie słońca w letni poranek. Powieki moonrii zaczęły opadać, podobnie jak ręce, które zamiast podtrzymywać jej głowę, ułożyły się w formę poduszki, na skórze niedźwiedzia. W krótką chwilę po tym, jak bard rozpoczął swą usypiającą piosenkę, dziewczynka spała już w najlepsze, zwinięta w kłębek. Jej ogon odnalazł drogę do jej dłoni i tkwił obecnie w uścisku drobnych palców.

W kominku wesoło trzaskały polana, za oknem świeciło słońce. Można było na chwilę zapomnieć zarówno o tragedii jaką była burza, jak i o zadaniu które czekało na nich, gdy dotrą do Yury. O ile dotrą, bowiem jakby nie spojrzeć do stolicy Nemerii było dobre cztery dni drogi i to w dobrych warunkach pogodowych, latem. Zimą, tuż po nawałnicy pokroju tej, która nawiedziła ziemie królestwa… Sprawa miała się nieco gorzej.

Mizo nie spieszył się z powrotem. Na szczęście młody elf nie miał problemu ze znalezieniem sobie zajęcia. Posiłek czekał na dokończenie, łóżko czekało na to by z niego skorzystać, a i ballada o nawałnicy która kosztowała tak wiele żyć, czekała na to by zostać ułożona.

Mijały minuty, te zaś wkrótce przerodziły się w godzinę, a następnie drugą. Dusza spała sobie spokojnie, tylko od czasu do czasu jej uszy poruszały się gdy za drzwiami rozlegały się kroki mieszkańców świątyni, lub jej gości. Mniej więcej trzy godziny po odejściu demona, spokój został zburzony przez powoli zbliżające się krzyki. Z początku nie zwróciły one uwagi elfa, bowiem były tylko delikatnie głośniejsze od hałasu jaki rósł wraz z mijaniem czasu, a który wiązał się ze zwiększoną populacją świętego przybytku. Gdy jednak ów hałas rósł i rósł i ani myślał umilknąć czy się oddalić, a wręcz przeciwnie - zbliżał się, nie można było go dłużej zaliczać do zjawisk normalnych.
Wśród okrzyków słychać było, nietypowe jak dla owej krainy, okrzyki piętnujące elfów. Był to nie dość że zaskakujące, to na dodatek niebezpieczne.

Nagle drzwi do niewielkiej komnaty stanęły otworem, a w nich ujrzał Ellisen słaniającą się na nogach kapłankę, której z głowy spływała krew. Nie była kobieta pierwszej młodości. Srebrne nici przeplatały się z głęboką czernią jej włosów. Twarz orały zmarszczki, chociaż większość z nich zdawała się być wynikiem śmiechu niż rozpaczy. To jednak tą ostatnią ujrzeli na jej obliczu elf i jego mała towarzyszka.
- Uciekajcie - nakazała, podtrzymując się framugi. - Oni oszaleli… Całe miasto oszalało… Musicie stąd uciec…

Kapłanka, która pozbierała się na tyle by być w stanie chodzić, ruszyła przodem prowadząc ich w stronę centrum świątyni. Każdy wiedział, że to tam znajdowały się najlepiej strzeżone jej części, samo serce, miejsce które nawiedzali bogowie. Czy i tym razem je nawiedzą by uratować jedną ze swych córek i jej długouchego przyjaciela? Tego nikt wiedzieć nie mógł, chociaż bez wątpienia takowa ingerencja w życie śmiertelników, byłaby w obecnej sytuacji wskazana. Dla dobra Ellisara, rzecz jasna. Dusza bowiem bez wątpienia znała sztuczki, dzięki którym mogła zejść z oczu ścigającemu ich tłumowi. Chociaż… Czy aby na pewno tłum ścigał właśnie ich? Z odgłosów, które czujne uszy wychwytywały, a które dobiegały zza ich pleców, wynikało że pogrążeni w szaleństwie chwili ludzie po prostu niszczyli wszystko co znajdowało się na ich drodze. Wciąż jednak rozbrzmiewały odgłosy wskazujące na to, że grupa zapaleńców nadal pragnie dorwać w swe łapska jakiegoś elfa.
Gdy dotarli do schodów prowadzących w dół, krzyk który wstrząsnął murami świątyni oświadczył wszem i wobec, że im się udało. Kapłanka stanęła jak wryta. Na jej twarzy, która zwróciła się w stronę z której przyszli, malowała się groza.
- Główna kapłanka - wyszeptała z trwogą. - Nie… Nie!
Jej krzyk dołączył do tych, które wydawała z siebie ofiara tłumu. Nie bacząc na nic ruszyła ona w stronę z której dobiegały, rzucając na odchodnym informację, że na końcu tych schodów znajduje się tunel, który wyprowadzi ich w bezpieczne miejsce.

Same schody skryte były za fałszywą ścianą, która posłusznie otwarła się chwilę wcześniej, pod dotykiem dłoni kobiety. Czy jednak właściwym było uciekać dalej? Gdzieś tam, za nimi, cierpiała kobieta, wybranka bogów. Czy elf mógł liczyć na ich przychylność gdyby móc ją uratować odszedł. Uciekł niczym tchórz. Co jednak z małą moonrią, którą miał pod opieką. Czy to nie względem niej winien zachować lojalność, zamiast narażać ją na całkiem możliwą śmierć?
- Duszo, czy potrafisz stworzyć barierę jak Dzwonek? - Zapytał w końcu, zdradzając ku któremu wyborowi skłaniało się jego serce.
Dziewczynka pokręciła przecząco głową.
- Dusza potrafi tworzyć zapory mentalne, czasem fizyczne, jednak nie tak potężne. Jestem ziarnem Margh i tylko jej. Moja moc pochodzi z dziedziny umysłu - wyjaśniła, nie patrząc na elfa, a w stronę, w którą pobiegła kapłanka.
Minęła chwila, minęła i druga. W końcu decyzja zapadła, zmuszając Ellisara do ruszenia tą samą drogą, która właśnie pokonał. Moonria ruszyła za nim, chociaż nie wydawała się specjalnie szczęśliwa z tego wyboru. Nie sprawiała jednak kłopotów, a tylko wsunęła dłoń w elfią, chociaż czy miało to dodać otuchy jej czy jemu, nie było do końca wiadome.

Korytarz ciągnął się i zawijał, dopiero jednak za trzecim zakrętem doprowadził ich do szerokich schodów w dół, tych samych, które pokonali wcześniej, gdy prowadzono ich do ich pokoju. To tam, u ich podnóża rozgrywały się sceny, które bardziej pasowały do Vole i słynnych, krwawych uczt jakie tam urządzano, niż do świątyni Oren. Główna kapłanka, a przynajmniej elf mógł przyjąć że to ona była, została rozłożona na szerokim stole, na którym zwykle stały misy z poczęstunkami dla odwiedzających. Jej szaty były podarte, jej ciało zakrwawione. Jej oczy z bólem wpatrzone w sufit i widniejące na nim freski przedstawiające radosne sceny ze skąpanych w blasku słońca łąk. Bez wątpienia była elfką, na co wskazywały zarówno długie uszy jak i uroda. Teraz jednak jej piękną twarz wykrzywiał ból. Nad nią pochylali się ludzie, lżąc i plując jej w oczy. Wyraźnie jednak nie znalazł się jeszcze nikt odważny na tyle by zadać ostatni cios.
Kapłanka, która próbowała ich uratować, leżała teraz rozłożona na posadzce, dostarczając przyjemności jednemu z napastników, którego twarz była maską czystej nienawiści. Jego biodra poruszały się raz po raz, nie bacząc na krzyk, na ból który zadawał, ani na słabe próby walki, napędzane ostatkiem sił. W kolejce ustawili się kolejni chętni i nie był to odosobniony widok. Wszędzie, gdzie tylko zdołało dotrzeć spojrzenie barda, odgrywane były sceny z koszmarów i nie miało w nich znaczenia czy szaty świątynne były noszone przez kobietę czy mężczyznę.

- Zła aura - wyszeptała Dusza, wychyliwszy się zza pleców elfa. - Bardzo, bardzo zła aura…
Ellisar nie miał jednak czasu na zastanawianie się co oznaczają słowa dziewczynki. Musiał działać, jeżeli chciał ocalić kogokolwiek, włączając w to samą Duszę. W jego dłoniach pojawiła się giterna, palce musnęły struny, budząc je do życia. Czy jednak na pewno było to muśnięcie? Nie… Nie było. Było to uderzenie niosące ze sobą odbicie strachu niewinnych, którzy cierpieli w miejscu, w którym powinna panować radość. Był też gniew, rosnący z każdą chwilą. Jego wibracje przeniknęły szkło, z których stworzono zdobne witraże, przeniknęło kryształ, który lśnił w kandelabrach. Na głowy motłochu posypały się drobne, lśniące odłamki, niczym łzy samej bogini, płaczącej nad losem tych, którzy oddali jej swe życie.
Zapanował chaos. Zapanował hałas. Zapanowała muzyka. Lecz nie objęła swego panowania w pełni. Coś… Ktoś się jej sprzeciwiał. Mroczna, oślizgła aura spowijała to święte miejsce, napierając na Ellisara, niszcząc jego moc. Czuł ją w głowie. Czuł w sercu. Czuł w całym ciele. Palce przestały go słuchać, gubiąc nuty i niszcząc czar.
Czy o tym mówiła Dusza? Na zastanawianie się czas miał jednak dopiero nadejść. teraz bowiem oczy wszystkich, jakby kierowane niewidzialną dłonią, zwróciły się na kolumnę u szczytu schodów, za którą skrył się bard i jego mała podopieczna.
Jedno należało przyznać. Ellisar uratował nie tylko główną kapłankę, na którą teraz nikt nie zwracał uwagi, ale i całą resztę świątynnej świty. Kto uratuje jego?

Muzyka. Potęga. Potrafiła budować, ale i niszczyć. Niszczyć nawet w sensie dosłownym. Ellisar co prawda tylko słyszał opowieści o bardach, którzy potęgą swej muzyki burzyli mury, ale taki 'drobiazg' jak tłuczenie szyb czy szklanek leżało z zakresie jego możliwości.
Podobnie jak i wywołanie odpowiednich uczuć w sercach słuchaczy. Wystarczyło uderzyć w struny...

Plany to mają do siebie, że co rusz biorą w łeb i to, co przed momentem zdawało się świetnym pomysłem, już po chwili okazywało się koncepcją najgorszą na świecie.
"Bardzo zła aura" to było bardzo poważne niedopowiedzenie. Aura była nie tylko zła, ale i nadzwyczaj silna.
Co prawda pewien malutki plusik całej sytuacji się znalazł - całkiem nieświadomie Ellisar natrafił na główne źródło kłopotów, jakie spadło na okolicę. Cóż jednak z tego, skoro nic z tą wiedzą zrobić nie mógł. A co gorsza - nie wiedział, czy będzie miał szansę podzielić się z kimkolwiek swą wiedzą.
- Uciekamy - szepnął do ucha Duszy, równocześnie obracając się na pięcie i biegiem, ciągnąć za sobą dziewczynkę ruszył biegiem do ucieczki, biegnąc w stronę, skąd przed momentem przyszli. - W razie kłopotów ratuj się, nie oglądając się na mnie - dodał równie cicho.

Zatem ruszyli i to ruszyli niczym wiatr, który zrywa się tuż przed burzą. Ich kroki były lekkie, niczym liście, które owym wiatrem unoszone mknęły do przodu w swym szalonym pędzie. Przemykali przez snopy światła wpadające przez okna, mijali drzwi do komnat nie zatrzymując się by szukać w nich schronienia. Ich cel był jasny i dążyli do niego wytrwale.

Dusza dość szybko zaczęła opadać z sił, zmuszając Ellisara do zwolnienia tempa. Nie musiał się jednak obawiać złapania, a przynajmniej nie w tej chwili i najprawdopodobniej także w najbliższych. Sądząc po okrzykach za nimi, pogoń ruszyła w tym samym co oni momencie. Na ich szczęście, tłum zebrany u podnóża schodów ruszył jednocześnie, co spowodowało nieuniknione problemy zarówno na samych schodach, jak i korytarzu.

W końcu, a zajęło im to o wiele mniej czasu niż poprzednio, dotarli ponownie do wciąż otwartego, tajnego przejścia. Nie czekając, ruszyli w dół, stopień za stopniem. Przy okazji musieli przypadkiem zwolnić zapadnię, bowiem otwór za ich plecami ponownie został zamknięty, pogrążając schody w mroku. Nie na długo, jak się okazało. Jedna po drugiej, pochodnie tkwiące w uchwytach umieszczonych w ścianach, zaczęły się zapalać, pokazując im drogę w głąb. Gdzie prowadziła i na ile była bezpieczne, tego wiedzieć nie mogli. Nie mogli także stać w miejscu. W podjęciu decyzji pomogły im hałasy dobiegające z korytarza. Pogoń wreszcie ich dogoniła. Ile mieli czasu nim ktoś odkryje tajne przejście? Nim owa mroczna aura dotrze do tego miejsca i nakieruje na nich rozwścieczony tłum? Nie mogli się cofnąć, nie mogli stać w miejscu, zatem zrobili jedyną rzecz, którą mogli. Ruszyli dalej.

Stopień po stopniu, coraz niżej i niżej. Schody wiły się, wciąż i wciąż skręcając w prawo. Dwa razy natknęli się na podobne drzwi jak te, przez które weszli, jednak mechanizm który odpowiadał za ich otworzenie wciąż pozostawał tajemnicą. Brnęli zatem dalej, aż natknęli się na długi tunel, podobnie jak schody skąpany w blasku pochodni. Musieli znajdować się bardzo głęboko, co wywnioskować można było zarówno z czasu jaki zajęło im dotarcie do tego miejsca, jak i z ciszy która tam panowała. Powietrze było stęchłe, przesycone wonią ziemi, mchu i czegoś jeszcze, co jednak nie pozwalało się zidentyfikować. Tunel bez wątpienia był dziełem istot rozumnych, a nie natury. Ściany wzmocniono szerokimi płytami kamiennymi, sufit zaś lśnił blaskiem krzemowych kryształów, które go zdobiły. Podłogę wyłożono granitem, który w obecnej chwili pokrywała gruba warstwa pyłu. Nigdzie nie widać było śladów życia, czy to zwierzęcego czy ludzkiego.

- Chodźmy - ponagliła Dusza, po czym zamigotała niczym blask pochodni i nim elf zdążył cokolwiek powiedzieć, zniknęła.
Nie całkiem jednak.

Na jej miejscu stał bowiem mały, puchaty kot o wyjątkowo inteligentnym spojrzeniu, obecnie wbitym w Ellisara. Elf mógłby przysiąc, że zwierzak uśmiechał się przy tym pod noskiem. Zaraz też biała, puchata istotka ruszyła przodem, zostawiając na dywanie z pyłu i kurzu, odciski swoich łapek.

Droga wiodłą cały czas prosto, a przynajmniej takie odnosiło się wrażenie. Tunel ani nie zakręcał w sposób wyraźny, ani nie opadał w dół, ani też nie piął się w górę. Dusza maszerowała raźnie na przedzie, jej ogon kołysał się wolno to w prawo, to w lewo, niekiedy przy okazji zamiatając podłogę, co jednak zdawało się zupełnie nie wpływać na czystość pokrywającej go sierści. Zupełnie jakby brud nie miał do niej dostępu. Mając chwilę spokoju, Ellisar przypomniał sobie, że widział już tego kota i to parokrotnie. Nie był tylko pewien gdzie. Bez wątpienia w “Kuflu”, ale gdzie poza tym?

W końcu wyszli, wprost w objęcia zimy i lasu. Bez dwóch zdań opuścili granice miasta, gdzie jednak się znajdowali, tego elf nie wiedział. Drzewa były stare, powyginane. Ich konary przypominały starcze palce, powyginane chorobą i latami spędzonymi na ciężkiej pracy. Nie czuło się tu jednak zła, a jedynie czas, ową magiczną siłę, której nikt nie mógł się przeciwstawić. Lub prawie nikt, bowiem wyjątki od tej reguły niekiedy się zdarzały.
Dusza wydawała się zadowolona. Gdy elf rozglądał się po okolicy, ona skakała z zaspy na zaspę i ostrzyła pazurki na powalonych pniach.
- Gdzie teraz? - zapytała, wystawiając koci pyszczek z kolejnej zaspy. W jej oczach lśniła dziecięca radość i wyczekiwanie.

Odpowiedziało mu machnięcie ogonem, które zrzuciło mu na głowę całkiem sporą czapę śniegu, która do tej pory w najlepsze leżała sobie na gałęzi. Śniegowi towarzyszył śmiech dziewczynki, która już jednak w najlepsze skakała z gałęzi na gałąź, a gdy rozstępy między nimi zrobiły się zbyt duże, ostre pazurki wbiły się w pień drzewa i mały zwierzak po chwili całkiem zniknął z widoku.
Elfowi nie pozostało nic innego jak czekać cierpliwie pod dębem i wypatrywać jej powrotu. Podobnie jak wypatrywać pogoni, która mogła pojawić się w każdej chwili.

Dusza zdecydowanie się nie spieszyła. Mijały chwile, które z krótkich przerodziły się w długie. Cisza, która panowała w lesie sprawiała, że każdy, nawet najlżejszy hałas, brzmiał nieznośnie głośno. Ellisar nie mógł sobie pozwolić nawet na chwilę relaksu. Nie mógł opuścić swej warty. Jego zmysły musiały pozostać czujne, nie mógł sobie pozwolić na swobodę i brak uwagi. Od niej bowiem zależało nie tylko jego życie, ale także bezpieczeństwo małej moonri. I, gdyby założyć najgorszy scenariusz, w którym anielica i demon leżeli gdzieś teraz bez życia, miał także na barkach losy królestwa i jego królowej. Bez wątpienia miał o czym myśleć, skryty za pniem dębu, czekając na swą małą towarzyszkę.

Ta pojawiła się w końcu, po raz kolejny zrzucając mu na głowę śnieg i bynajmniej nie zachowując należnej ciszy, czy powagi. Wręcz przeciwnie, zeskoczyła ze śmiechem, lądując w zaspie zalegającej parę kroków na prawo, od elfa, po czym wyprysnęła z niej, prychając i zachowując się jak na niesfornego kociaka przystało.
- Znalazłam! - pochwaliła się, siadając na wystającym fragmencie konaru, należącego do powalonego drzewa. - Niedaleko jest chata. Tam, na wschodzie - wskazałla łapką mniej więcej gdzie, chociaż bardziej wypadało na północny wschód, niż wschód. - Z komina wydobywa się dym, więc ktoś tam musi mieszkać. I znalazłam miasto - tu zamilkła i opuściła pyszczek w dół, wyraźnie markotniejąc. - Miasto płonie.