Gdy pierwsze uczucie zagrożenia minęło, albo raczej Roisin trochę się przyzwyczaiła do tego stanu pierwszoplanową rolę zaczęła odgrywać ciekawość. Dziewczyny nie opuszczało przekonanie, że ryzyko z każdej strony jest duże. Zarówno w odniesieniu do ekipy świeżo poznanego lorda, jak i w przypadku tego drugiego znacznie bardziej niepokojącego oraz nieznanego obiektu. Jednak tym co mogło powstrzymywać tego być-może-szlachcica był wspólny wróg zbliżający się od strony morza. Niezwykła układanka do rozwikłania.

Najprostszym rozwiązaniem, które niestety wymagało pewnej pilności było udanie się na świątynną wieżę. Tyle, że to jeszcze bardziej zmieniło by równowagę w sali. Jednak stać i czekać też się Roisin nie widziało. Wpadła więc na rozwiązanie, które może nie było zbyt bezpieczne, ale utrzymywało kruchą nierównowagę.

- Szlachetny Panie – uśmiechnęła się uprzejmie tytułując go może nieco na wyrost – to właśnie moi towarzysze. - Ostatecznie jego zachowanie było właściwe i nie widziała powodu, aby go drażnić. To że miał narwanych ludzi, cóż... tępota nigdy jej jakoś szczególnie nie dziwiła. Ostatecznie nie wiedzieli na kogo się porywają, równie dobrze mogli stać naprzeciw grupy potężnych magów, którzy zmieniliby ich w proch jednym zaklęciem.
- Elf oraz dwie kapłanki – powiedziała mu już coś co wiedział. Nie uznała za stosowne ujawniać czegokolwiek w tej sytuacji. Sami mogli powiedzieć za siebie kolejne szczegóły. - Panie, chętnie spełnię swoją obietnicę, jednak w obecnej sytuacji zagrożenia, chciałabym skorzystać z możliwości jaką daje świątynna wieża i rozejrzeć się po okolicy. Może dowiemy się czegoś więcej na temat tego co wywołało taki niepokój. Którychś z twoich ludzi, może mógłby mi towarzyszyć – zawsze to lepiej odciągnąć jednego od grupy, a uznała że jej szanse w potyczce jeden na jeden będą większe, niż pozostałych w starciu z grupą szlachcica, gdy jej zabraknie.
- Nie macie może też przy sobie lunety? Nasza niestety uległa zniszczeniu.
Jeżeli grupa nie zaoponuje planowała udać się na wieżę, aby stamtąd w miarę ostrożnie poobserwować okolicę. Potem chciała wrócić do przerwanej rozmowy ze szlachcicem, o ile sytuacja do tego czasu się nie zmieni. Być może uda się wymienić posiadaną wiedzę o małej demonicznce w zamian za coś użytecznego. Swoją drogą, ciekawe co się z nią teraz dzieje. Prawdopodobnie dotarła do wioski, a co zrobiła dalej?

Do świątyni dotarli cało i zdrowo, jeśli nie liczyć Nata, który gdzieś się zawieruszył.
Maelar nie miał pojęcia, czy drwal zabłądził gdzieś po drodze, zapragnął działać na własną rękę, czy tez może postanowił, że będzie stanowić 'żelazną rezerwę' i ratować pozostałych, gdyby ci wpadli w tarapaty, czy też w ogóle nie słyszał ostrzeżenia i nie wiedział, że należy uciekać jak najdalej od morza.
Bez względu na motywy - nie było go, co jeszcze bardziej zmieniło układ sił na niekorzyść tych dobrych. A jeśli do tego dołożyć fakt, iż w zamkniętych pomieszczeniach przewaga łuku nad mieczem zostawała znacznie zredukowana...
Lepiej by było, gdyby tymczasowy rozejm nie został zerwany.

- Maelar ze Śnieżnej Twierdzy, miło mi - powiedział, skinąwszy równocześnie głową. Dobre wychowanie dawało o sobie znać. Wypadało się przedstawić. - Fira, Silli - dokończył prezentację.
A w ogóle to nawet nie mijał się zbytnio z prawdą. Oczywiście, że było mu miło. I wśród elfów zdarzały się czarne owce, ale lepszy elf czy półelf, niż horda wściekłych demonów.

- Proponowałbym zamknąć drzwi i dokładnie obserwować okolicę - powiedział. - Panie - spojrzał na zwierzołaczki - również wyczuły zbliżające się niebezpieczeństwo. Mam nadzieję, że to nie jest to coś, co pozabijało mieszkańców wioski.

“Lord” wysłuchał obojga ze spokojem i uprzejmym uśmiechem na ustach, którego szlachetnie urodzeni najprawdopodobniej uczyli się od kołyski, albo i wcześniej, jeszcze w łonie matki będąc. Na prośbę Roisin skinął głową, po czym wskazał dłonią na stojącego przy jego boku starszego mężczyznę.
- Bestard pójdzie z tobą - poinformował obojgu. - Ma on przy sobie lunetę więc będzie jej mógł użyczyć.
Wskazany zdecydowanie na szczęśliwego nie wyglądał. Zmierzył dziewczynę niechętnym spojrzeniem, po czym westchnął.

- Jenis, Miris - przedstawił kolejno pozostałą dwójkę, idąc za Mealerem, który uczynił to samo w imieniu ich grupy. - Ja zaś jestem Lemiranis - zakończył prezentację na sobie, nie dodając jednak ani tytułu, o ile go posiadał, ani też nie wyjaśniając tego kim był czy też co robił w spalonej wiosce.
- Nie sądzę by zagrożenie, o którym wspominacie było tym samym, które spowodowało tragedię jaka miała tu miejsce - kontynuował, odprowadzając wzrokiem odchodzących Bestarda i Roisin. - Osoby za nią odpowiedzialne zostały już ukarane, a przynajmniej ukarane w stopniu który był akurat dostępny - wyjaśnił, unosząc przy tym nieco wyżej kąciki swych ust, co jednak wcale nie sprawiło przyjemnego wrażenia, który wszak uśmiech na twarzy rozmówcy powinien wywoływać.

Po tych słowach wydał krótki rozkaz ochroniarzom by spełnili polecenie elfa, który też wykonali i to bardziej nawet chętnie niż poprzednio, jakby nieobecność Bestarda miała na nich jakiś zbawienny wpływ. Względnie jakby jego dotychczasowa obecność zapewniała im jakąś formę zabezpieczenia przed pracodawcą, która pozwalała na jawniejsze wyrażanie emocji. Jakby nie było, to co się liczyło to efekt, a tym było szybkie i sprawne zabarykadowanie nie tylko głównych drzwi broniących dostępu do wnętrza świątyni ale i tych pobocznych. Nie trzeba było nawet o nich wspominać.
Fira w międzyczasie zajęła się uzupełnieniem świec, dzięki czemu główne pomieszczenie przeznaczone do modłów, wypełniło się ich przyjemnym, delikatnym blaskiem który przepędził te cienie, z którymi nie było w stanie poradzić sobie słońce. Jej osoba wzbudzała pewne zainteresowanie w Lemiranisie, który wodził za kapłanką oczami, jednak nie na tyle nachalnie by wymagało to interwencji. Także i Silli budziła jego zainteresowanie, jednak jak najbardziej zrozumiałe. Nie co dzień spotykało się bowiem na swej drodze kotołaczkę należącą do tego rzadkiego rodzaju. Na osiołka podążającego za wilkołaczką tylko uniósł brew.

- Podróżujesz w ciekawym towarzystwie, Maelarze - podjął przerwaną na chwilę rozmowę. - Z przyjemnością ugoszczę was w swej siedzibie o ile wyrazicie chęć zawitania do Voleos.
Była to jak nic, hojna oferta i jak nic korzystna dla podróżujących z minimalnymi zapasami bohaterów, jednak czy wiązała się ona także z zapewnieniem bezpieczeństwa? I na ile zaufać można było owemu mężczyźnie, który co prawda sprawiał przyjazne wrażenie, co jednak nie znaczyło wcale, że jest ono prawdziwe.

Roisin

Schodów prowadzących na górę nie było wiele bo i wieża nie należała do najwyższych. Tkwiące w uchwytach pochodnie, równo rozmieszczonych na ścianach, dawały dość światła by się nie zabić. Dodatkowym oświetleniem były promienie słońca wpadające przez wąziutkie otwory, które chyba tylko i wyłącznie do tego się nadawały by owe promienie wpuszczać.

Towarzyszący jej mężczyzna nie ułatwiał drogi. Jego postawa była wyraźnie niechętna, przez co atmosfera ciążyła niczym plecak wypełniony głazami. W końcu jednak dotarli na szczyt, zabezpieczony drzwiami przed ewentualnymi intruzami, chociaż już na pierwszy rzut oka widać było, że byle chłystek byłby w stanie je wyważyć. Widać nie tyle miały chronić wejścia przed mieszkańcami, co powstrzymywać kapryśną pogodę przed wdzieraniem się do wnętrza wieży. Na szczęście nie trzeba było niszczyć mienia świątynnego bowiem drzwi były otwarte i wystarczyło je pchnąć by stanęły otworem. Za nimi była otoczona barierką przestrzeń nad którą, utrzymując się na pięciu filarach, królował dach wieży. Pod jego stropem znajdowała się konstrukcja, której najważniejszym elementem był klepsydryczny dzwon utworzony z połączenia dwóch stożkowych lejów wykonanych z materiału, który przypominał szkło. Każdy zawierał w sobie zawieszoną na srebrnym łańcuchu kulę.

Widok roztaczający się wokoło był urzekający. W oddali widać było zasnute chmurami szczyty Naszyjnika, nieco bliżej ostre wierzchołki drzew lasu, który rozlewał się u stóp pasma górskiego, niczym soczyście zielona rzeka, po to tylko by wpaść w błękit morza, który wyznaczał jej drugi brzeg. Roisin mogła dostrzec słaby zarys złocistej plaży, a także szczyty świątyń pobliskiego miasta oraz jego mury. Te ostatnie zdawały się potężne i silnie strzeżone, co potwierdziła obserwacja przez lunetę, którą podał jej niechętny towarzysz. O ileż więcej mogła dzięki niej dostrzec… Przyrząd ów był wykonany przez zdolnego rzemieślnika i przy produkcji użyto wysokiej jakości materiałów, dzięki czemu obraz był ostry, pozbawiony zakłamań. To jednak co przez owe dzieło kunsztu rąk ludzkich, lub niekoniecznie ludzkich, sprawiło że radość z możliwości posługiwania się owym przyrządem prysła, jakby jej tam nigdy nie było.

Otóż w stronę wioski zbliżała się grupa demonów i już na pierwszy rzut oka widać było, że nie są oni nastawieni pokojowo w stosunku do nikogo, czy to swoich czy obcych. Na jej czele szedł wysoki, białowłosy demon.

Jego postawa świadczyła o tym że czuje się na tych ziemiach niczym we własnym podwórku, w którym robić może co chce i jak chce się zachowywać. Podobne wrażenie robili pozostali, łącznie w liczbie tuzina silnych mężczyzn i trójki bynajmniej nie wyglądających na słabe i bezbronne, kobiet. Nie byli oni jednak jedynymi gośćmi, którzy do wioski od strony morza się zbliżali. Między nimi szło osiemnaście skutych istot. Kajdany pętały nie tylko ich ręce ale i nogi, łącząc się łańcuchem z obrożą widniejącą na szyi każdego z nich. Roisin nie trzeba było wiele by w jednym z pojmanych rozpoznać znajomą, jednoskrzydłą postać i nie tylko jego, bowiem przynajmniej trzech elfów wchodzących w skład karawany, także z załogi “Gołębicy” pochodziło.

- Handlarze niewolników - z pewnym niesmakiem skomentował Bestard, odbierając jej wcześniej lunetę i sam sprawdzając co też zainteresowało dziewczynę. - Pewnie na targ do Twierdzy Nester - dorzucił, oddając złodziejce lunetę i dalej wypatrując owego zagrożenia, które niby miało nad nimi wisieć. Najwyraźniej karawana niewolników nie podchodziła pod tą definicję.

W dziwnej kompanii podróżował, to fakt.
Jednej zwierzołaczki nie można było spotkać ot tak, a co dopiero dwóch na raz, w tym jednej, co się w lwa zamieniać mogła. O tym, że wcześniej kompania była jeszcze dziwniejsza, wolał nie wspominać. Podobnie jak i o tym, że nie wszyscy członkowie obecnej kompanii raczyli się ujawnić.

- Zrządzenie bogów. - Tymi dwoma słowami skomentował stwierdzenie Lemiranisa. - Czy może raczej wyrok - dodał. - Jeśli natomiast chodzi o twą propozycję wspólnej podróży... Jeżeli moje współtowarzyszki nie wyrażą sprzeciwu, to chętnie skorzystamy.

Przez moment przyglądał się dziewczynom, usiłując się dowiedzieć, jak one zapatrują się na propozycję 'lorda'. Fira spojrzała na niego nerwowo, a Silli wyszczerzyła kły, co mogło oznaczać zarówno uśmiech jak i "zaraz cię zjem".
Po chwili przeniósł wzrok na Lemiramisa.

- Chyba jednak będziemy musieli to przedyskutować w swoim gronie. - Cóż innego miał rzec, widząc miny dziewczyn. Poza tym była jeszcze Roisin, która z pewnością nie omieszka wyrazić swego zdania. No i mieli jeszcze na głowach, no, może nie do końca na głowach, owo 'coś', co nadciągało od morza i czego obawiały się wszystkie panie. - A kto był sprawcą tego, co się stało w wiosce? - zmienił temat. - Jeśli, oczywiście, to nie jakiś sekret...

Ryzykowny pomysł wejścia na wierzę w celu rozglądnięcia się po okolicy okazał się ostatecznie dobry. Mężczyzna nie był może najlepszym towarzystwem na popołudniową herbatkę, ale nie wyglądał też na kogoś kto miałby wbić jej nóż w plecy... przynajmniej nie zrobił tego w drodze na górę. Napięcie zdążyło na chwilę opaść, nie na długo jednak.

Ros chyba od urodzenia uwielbiała przebywać na wszelkiego rodzaju wieżach i innych wysoko położonych miejscach, z których można było zobaczyć coś dalej. W Vilsen to było morze dachów i od czasu do czasu morze samo w sobie. Tutaj okolica prezentowała się znacznie lepiej i prawie można było zapomnieć, że w krainie tej królują przemoc i śmierć. Ironia losu.

Dość szybko udało jej się wypatrzeć coś co wyglądało groźnie. Karawana niewolników, najwyraźniej. Oglądnęła jej przywódcę, przeliczyła strażników, było oczywiste, że spotkanie z nimi skończyłoby się raczej powiększeniem liczby więźniów, niż czymkolwiek innym. Ros jednak wcale nie była pewna, czy właśnie to wzbudziło w niej tak wielki niepokój. Przebiegła lunetą po twarzach wszystkich obecnych w grupie, bardziej odruchowo, niż szukając kogoś konkretnego... ale... Chwilę później pomyślała, że mogła tego nie robić. Był tam On. Lord, anioł i dowódca na statku we własnej osobie. 'Co on tam robił?!' krzyczał jakiś głos w jej rozszalałych momentalnie myślach. Trochę utraciła panowanie nad ciałem i oderwała lunetę od oka, żeby móc chociaż na chwilę się skupić. Bestard wziął przedmiot z ręki i oglądnął miejsce nieco zainteresowany. Ros spojrzała na niego nieobecnym wzrokiem, ale powiedział coś, co ponownie wróciło jej świadomość:

- Skoro karawana niewolników nie jest jakimś wyjątkowym zagrożeniem, to co tam się jeszcze czai? - usłyszała własny głos.

Gdy Bestard skończył, ponownie zaczęła obserwować linię morza, a potem każdy możliwy kierunek, próbując zająć się czymś i licząc, że może w końcu uspokoi się na tyle, aby w miarę normalnie wrócić na dół. Mężczyzna raczej nie powinien się dowiedzieć, co tak ją wyprowadziło z równowagi. 'Kto był w stanie zdobyć tak świetnie zorganizowany statek?' Dla nich ta banda zbójców wyglądała groźnie, ale w jaki sposób mogliby oni zdobyć kogokolwiek z 'Gwiazdy?'. Musiał być ktoś jeszcze, siła której nie widzieli, ktoś kto pokonał elfy, albo... Statek którym dowodził Galadrion to była łajba zdobyta po demonach. Tak czy inaczej ciężko było ustalić co się dokładnie mogło stać. Wreszcie odzyskała nad sobą kontrolę.

- Wracamy? - zapytała mężczyznę. Prawie zapomniała, że to ktoś, kogo ataku jeszcze chwilę temu się obawiała. Wróciła jej czujność, ale była pewna, że czynienie sobie wrogów z tej grupy to ostatnia rzecz, której mogli chcieć.

Schodziła na dół, z zamiarem omówienia na osobności wszystkich spostrzeżeń z Maelarem. To co widzieli wspólnie, mogła omawiać otwarcie, ale to kogo rozpoznała wśród jeńców musiało na razie pozostać tajemnicą ich grupy... ostatecznie, pomyślała, jeśli zdołaliby pomóc aniołowi i jego towarzyszom, zdobyli by całkiem mocnego sojusznika.

Roisin

- A skąd ja to mam niby wiedzieć? - prychnął w odpowiedzi Bestard, po czym skinieniem głowy potwierdził, że skoro nic więcej do roboty na wieży nie było to i wracać mogli. Przepuścił ją także przodem, widać nie chcąc jej mieć za plecami.

Maelar

- Zaproszenie pozostaje otwarte - Lemiramis rozłożył ręce w geście mającym zapewnić rozmówcę do przyjaznych zamiarach, a także tym że nalegać, a tym bardziej zmuszać nie ma zamiaru. - Niestety, sprawca póki co pozostaje nieznany - odpowiedział na pytanie, nie zmieniając wyrazu swej twarzy. Odpowiedź ta nie spodobała się najwyraźniej Silli, bowiem z gardła lwicy wydobył się długi, ostrzegawczy pomruk.
- Chociaż mam swoje podejrzenia - dodał mężczyzna, uśmiechając się samymi tylko kącikami ust, przenosząc przy tym spojrzenie na druidkę. - Czekam obecnie na swoich ludzi, a że czekanie mnie nudziło stąd też ta wizyta - wyjaśnił.

Roisin pojawiła się w chwilę później, wraz ze swoim niechętnym towarzyszem, który zaraz też, uprzedzając w tym dziewczynę, zdał relację.
- Od morza zbliża się karawana niewolników - zdał raport Lemiramisowi. - Niezbyt liczna i o ile mnie oko nie myliło to na jej czele szedł Vars. Pewnie zmierzają do Nester.
- Rozumiem - szlachcic skinął głową. - Coś poza tym?
- Nic co by miało tłumaczyć to wszystko - Bestard ruchem dłoni ogarnął zebranych w świątyni. - Chociaż łup ciekawy. Szczególnie ten jednoskrzydły anioł…
- Ach… Rozumiem - Lemiramis skinął głową dowódcy swej straży, po czym westchnął. - Cóż, o ile nie wyczuwacie dalszego niebezpieczeństwa to wybaczyć mi będziecie musieli bowiem tak się składa że karawana ta znajduje się w kręgu mego zainteresowania.
- Nadal jest wyraźne - zaprzeczyła Fira, głaszcząc osiołka po karku.

To samo potwierdzało wrażenie, które nie opuszczało Roisin. Włoski na karku nadal stały niczym kopie rycerskie w trakcie prezentacji przed turniejem. Czym jednak miałoby być, skoro nic podejrzanego z wieży nie dojrzała, tego nie wiedziała. Pozostawały domysły i niepokój. I rozmowa, którą trzeba było odbyć z resztą grupy.

Roisin po zejściu z wieży dość szybko znalazła się w pobliżu elfa. Przytaknęła wypowiedzi Bestarda i dorzuciła kilka słów o widokach i topografii okolicy. Przechodząc do szczegółów od niechcenia zniżyła głos i prawie szeptem wyjaśniła, co to za jednoskrzydły anioł trafił w ręce handlarzy.
- Lemiramis zaprosił nas wszystkich do siebie, do Voleos - powiedział Maelar. - A co proponujesz w związku z Galadrionem? Namawiamy lorda, by kupił dla nas anioła i elfy, czy próbujemy nocą ich uwolnić?
Ros wzruszyła ramionami.
- Opcja pierwsza i tak nie gwarantuje nam, że ktokolwiek uzna nasze prawa do ich posiadania. Opcja druga może nas zmienić w towar. W jaki sposób anioł wpadł w łapy tych bandytów nie mam pojęcia… on po naszej stronie, to byłaby jednak spora pomoc - Ros w zasadzie sama nie mogła zdecydować, czego chce, ale na pewno nie pogardziłaby obecnością Galadriona.
- Możliwe, że Gwiazda została zdobyta, a załoga wpadła w ręce tych piratów czy handlarzy niewolników, to obojętne zresztą. I nie chodzi mi o akt własności, ale gdybyśmy ich wykupili, to może potem by nam pomogli, a im nas by było więcej, uzbrojonych, to trudniej by było, jak to powiadasz, zamienić nas w towar. Poza tym... wcześniej oni pomogli nam, teraz my powinniśmy im pomóc. Problem tylko w tym, w jaki sposób. Porozmawiasz z Lemiramisem? Może kupiłby tamtych, za nasze pieniądze?
Roisin spojrzała na Maelara pełna wątpliwości. Nie miała ochoty rozstawać się ze swoimi pieniędzmi, ale zostawić anioła samemu sobie nie chciała chyba bardziej. Z wielu względów. Tyle, że kupić go i towarzyszy mogło okazać się skomplikowaną sprawą. Kto jednak nie próbuje, na pewno nie odniesie sukcesu.

- Panie – zwróciła się do Lemiramisa i trochę się zająknęła, bo nagle w jej głowie pojawiły się równocześnie trzy myśli. - Czeka nas długa podróż i sądząc po wypadkach w okolicy bardzo niebezpieczna. Ta karawana niewolników, a w zasadzie jej towar mógłby i nam się przydać. Jesteście obeznani z tutejszymi warunkami i okazaliście nam dużo łaski. Zgodzilibyście się towarzyszyć w rozmowach z handlarzami – skinęła głową uprzejmie i zamilkła w oczekiwaniu na odpowiedź. Jednocześnie przeszukała plecak i wyciągnęła z niego obraz znaleziony w jednej chat.
- Po co ktoś zostawia przykutych ludzi na brzegu morza? Może to właśnie coś co wyszło z morza budzi nasz niepokój? Poczucie niebezpieczeństwa jest zbyt silne, by można je zignorować.