Ostatni rzut oka na hol pozostawił w głowie Iv pustkę nie mniejszą niż ta, która rozrywała jej serce i dusiła krtań. Ledwo oddychając zbliżyła ucho do zamkniętych drzwi pokoju. Musiała sprawdzić, czy Barry jej nie woła... czy nie potrzebuje jej pomocy... czy nie pragnie żeby ktoś wysłuchał jego przedśmiertnego wrzasku... którego nie było, bo zamiast kolejnego trupa, padł jedynie krótki rozkaz: - "Wszyscy do mnie".

- Jest ich więcej i mają tu przyjść. - Powiedziała donośnie nieświadoma swojego własnego tonu Willis czekając aż ktoś jej powie co dalej. Nawet jeśli ten ktoś będzie znajdował się po niewłaściwej stronie drzwi.

Huk wystrzału za plecami, który przebił się przez łomot ciężkich butów na schodach, nie mógł być wytworem wyobraźni i był tak charakterystyczny, że nie było opcji by Nate mógł wmówić sobie, że był tylko odległym grzmotem burzy gdzieś na białym horyzoncie. Znał ten dźwięk, zdarzyło już mu się go słyszeć z nader bliska, gdy zwędzony przez Austina z ojcowego sejfu Glock posłużył im kiedyś za rozrywkę w zapomnianym kącie hrabstwa. Wspomnienie tak odległe, jak wizja bezpiecznej kryjówki. Nogi odmówiły Nate'owi posłuszeństwa - a może tylko połączenia nerwowe zawiesiły się na dźwięk wystrzału - i ostatnie stopnie nie tyle przebiegł, co przetoczył się po nich tyłkiem gdy krok okazał się za długi. Do tego krzyk Evy i głosy na wietrze, wieszczące śmierć. Szarpnął ciałem, chcąc się zmusić do kontynuowania ucieczki, ale stać go było tylko na zwrócenie się w stronę szczytu stopni.

"Nieteraznieteraznieteraz," strofował samego siebie, potrząsając głową w próbie przepędzenia napierającej nicości.

Czas meandrował dziwnie, zakrzywiony tym wszystkim i Nate nie był pewien jak długo wpatrywał się w wijące spiralnie stopnie, oczekując pościgu który nie nadszedł. Jednak z góry nie dochodził jego uszu choćby najmniejszy dźwięk, co otrzeźwiło go szczyptą spokoju, niezmącaną czarną myślą podsuwającą obraz Tima z dziurą w głowie.

— Zawsze to jakieś wyjście — parsknął ponuro pod nosem.

Szare spojrzenie zjechało w końcu w dół, w stronę jego własnych dłoni, z których jedna nadal była kurczowo zaciśnięta na kuchennym nożu, a druga na kolanie. Ciemny rękaw odgarnął się na tyle, że nawet w przytłumionym świetle niebieskawe żyły były widoczne (ot, benefis bladej cery i preferencji do nocnego trybu życia) i przez chwilę - przez jedną, szaleńczą chwilę - w głowie Nate'a zakwitła intruzywna myśl, zainspirowana wystrzałem z rewolweru, zachęcająca do wbicia lśniącego ostrza w nadgarstek i przeciągnięcia nim wzdłuż ramienia, by rozedrzeć blady kawał mięsa jak najgłębiej tylko mógł, otworzyć sobie krwawą bramę do pewnej ucieczki z tego koszmaru. Ciężki oddech uciekł z płuc, język zwilżył nagle suche usta, gardło zmusiło się do przełknięcia śliny.

— Okej, nie — wyszeptał, odpędzając tę myśl.

"Statystyki nie są po mojej stronie," Nate upomniał samego siebie. "Znając moje szczęście to trafiłbym tylko ścięgna i nerwy, okaleczyłbym tylko łapę, a nie się wykrwawił."

Chłopak podniósł się, wspierając o ścianę. Czuł się ociężale, jakby napierające zimno ściągało go w ciemną otchłań, nawet gdy stawiał kolejne kroki na stopniach, wracając na górę. Cały czas nasłuchiwał uważnie, gotów wrócić do ucieczki na najmniejszą oznakę ruchu z tamtego kierunku. Głosy dalej świstały w podmuchach wiatru, obiecując mu śmierć.

"Znajdźcie sobie lepszy materiał," ripostował Nate, drżąc.

Dziwaczny impas sił pośród ekipy odciętej w apartamencie numer dwa nie chciał ustąpić przez dłuższy czas. Wszyscy, a przynajmniej tak się Ivie wydawało, musieli przetrawić niedorzeczne wyznania Karen. Kult, bogini, składanie ofiar… nie tego się spodziewali. Nie taki obraz sekty mieli w głowach wypchanych współczesną popkulturą. Blondynka tkwiąca przy drzwiach w pozie wystraszonego zająca drgnęła i na moment oderwać się od nasłuchiwania co dzieje się po drugiej stronie, żeby zapytać lekarza, o to czego niemal była pewna:
-Ona majaczy, prawda ?
Joel mielił w głowie słowa dziewczyny, próbował zachować spokój. Parę rzeczy mu się nie zgadzało.
- Jednemu z naszych kolegów odstrzelili głowę. To za cholerę nie wyglądało na rytuał, raczej przypadkowe morderstwo – zauważył - Ja to widzę tak, że jesteśmy tylko trybikami a ty kluczem. Więc zapytam jeszcze raz. Kim są ci ludzie i czego od ciebie chcą? Andy cię pozszywał, reszta z nas stanęła w twojej obronie, nie wydaliśmy cię. Jesteś nam winna wyjaśnienia. Pomóż nam to zrozumieć.
- Oni was pozabijają - wyszeptała z trudem. Widać było, że sił ma tyle, co kot napłakał. - Nie cofną się… przed .. niczym…
Westchnęła ciężko.
- Jesteście … dobrymi ludźmi… Tylko, nie wiem, czy … uwierzycie … w to… co …
Jęknęła boleśnie zaczerpnąć oddechu. Musiała chwilę odpocząć.
Na zewnątrz, przez ciężkie drzwi, nie słyszeli niczego. Żadnych dźwięków i ta cisza… przerażała bardziej, niż cokolwiek innego.
Nauczyciel doskonale wiedział, że są na świecie koszmary, które nie śniły się filozofom. Ale nie mają nic wspólnego z bogami, mistycznymi rytuałami czy demonami. Te koszmary nie kryły się za kurtyną rzeczywistości, lecz w chorych ludzkich umysłach. Joel namacalnie ich doświadczył jako dziecko, a teraz po latach jako dorosły mężczyzna.
- Przekonajmy się. Spróbuj– odpowiedział a widząc ile bólu sprawia jej mówienie położył dłoń na jej dłoni, jakby chciał podzielić się z nią ciepłem, które skradła dziewczynie śnieżna burza szalejąca za oknem.
- To ja .. miałam być ofiarą … - wyznanie przyszło jej z trudem. Najwyraźniej bała się, że ją wydadzą w ręce szaleńcow. - Ale … uciekłam … w ostatniej chwili. To na mnie …. polują… ale… rozmawiali też o was … o ludziach tutaj …. w pensjonacie… mieliście być… pokarmem dla Niej…
To Niej zabrzmiało wyraźnie mocniej, jakby ze strachem, szacunkiem i innymi emocjami.
- Ilu ich dokładnie jest? – dopytywał nauczyciel zupełnie ignorując wzmianki o krwawej bogini– I jak się tu dostaliście? Nie widziałem w okolicy żadnych innych zabudowań.
- Dziewięcioro … znaczy teraz ośmioro. I przyjechaliśmy jeszcze nim spadł śnieg …. tutaj … niedaleko … jest chata … ale … pod tym pensjonatem … jest wejście… do jaskini…
- Była nieprzytomna… chyba. - wyrwało się Ivie na wieść o tym, że poszkodowana wiedziała o śmierci jednego z napastników, którego przecież tak niewiarygodnym wysiłkiem położyli Andy z Joelem. Co prawda zwłoki znajdowały się z nimi w jednym pomieszczeniu, ale projektantka nie była w stanie sobie wyobrazić, że przy całym tym bólu, który odczuwała i szoku jaki niewątpliwie przeszła Karen była ona w stanie trzeźwo wiązać ze sobą zaobserwowane fakty. Chyba, że dobrze znała denata na podłodze.
- Znasz ich dobrze? - w końcu zapytała dziewczyny przestraszona chyba bardziej od niej samej kobieta w cieniu pewnych siebie i zdeterminowanych mężczyzn.
- Taaak - krzywiąc się odpowiedziała dziewczyna. - Byłam … jedną z nich.
- W co są uzbrojeni? - zapytał Andy.
- Nie .. wiem … - odpowiedział z wahaniem. - Czekany … może jakieś noże… może kilka pistoletów … ale …
Zamilkła. Z wysiłku, albo z innych powodów.
- …ale? - powtórzył Dutton.
- Ale … są silniejsi i … zwinniejsi …
- To jak mamy sobie poradzić ? - wyrwało się Ivie. Pytanie, jak się zdawało kierowała do wszystkich obecnych w pokoju.

tutaj … niedaleko … jest chata … ale … pod tym pensjonatem … jest wejście… do jaskini…
Słowa dziewczyny kotłowały mu się w głowie niczym śnieżna zamieć. Nie zdążył dopytać gdzie dokładnie jest to wejście, bo niedługo potem Karen straciła przytomność i został sam ze swoimi domysłami. Piwnica? A może jakieś inne pomieszczenie? Dziewczyna, podobnie jak napastnicy weszła tu głównymi drzwiami a nie przez tajne przejście. Gdzie jest więc to cholerne wejście do jaskini? Joel podskórnie czuł, że może to być ważne, że może mieć to kluczowe znaczenie dla ich przetrwania. Gdyby niepostrzeżenie udało im się wydostać z pensjonatu, ukryć przed mordercami….
Jego rozmyślania przerwał zgrzytliwy głos mężczyzny stojącego po drugiej stronie drzwi. Wnętrzności skuł mu lód gdy usłyszał, że Barry jest ich zakładnikiem. Jakaś część Joela nakazywała mu natychmiast otworzyć drzwi by ratować kumpla, ta druga, odpowiadająca za chłodne, analityczne myślenie już skazała pisarza na śmierć.
Spojrzał na bezbronną, niewinną Karen, próbując przekonać samego siebie, że jej los też jest przypieczętowany. Jeśli nie umrze od odniesionych ran, oprawcy dostaną się w końcu do apartamentu i sami ją zabiorą. Była jedynie zbędnym balastem. Gdyby chcieli się stąd wydostać i tak by musieli ją zostawić.
Joel poczuł mdłości, brzydził się swoimi myślami, brzydził się człowieka, którym może się za chwilę stać. Gdy był w college’u jego kumple zachwycali się „Wilkiem z Wall Street” próbowali naśladować bohatera granego przez Di Caprio. Larsen czuł jedynie obrzydzenie i wstręt, gdy oglądał tych samozadowolonych z siebie, bezwzględnych samców pozbawionych wszelkich skrupułów, wyzbytych empatii i elementarnych podstaw przyzwoitości. Takim jak Jordan Belford zdecydowanie żyło się prościej. Łatwiej jest stawić czoło światu, gdy jest się skurwysynem.
Podszedł do drzwi na miękkich nogach.
- Oddamy dziewczynę, ale na naszych warunkach! – krzyknął by napastnicy go dobrze słyszeli - Wycofajcie się i wyjdźcie przed pensjonat, tak żebyśmy was widzieli z okna! Jak uznamy, że jest bezpiecznie, opuścimy apartament. Potem możecie znów zacząć polowanie dla swojej bogini o ile się nie boisz, że skopiemy wam tyłki.
W słowach Larsena nie było śladu fałszu czy podstępu, mówił szczerze i jeśli napastnik potrafił rozpoznać kłamcę, wiedział, że nauczyciel mówi prawdę.