Erven, Karczma

Kiedy dotarli do miasta pierwsze co mag zrobił było odnalezienie Herbii i powiadomienie jej, że miał informacje z dalekiego zwiadu i że chciał omówić sprawę w ich szerokim gronie. Potem mógł się spokojnie udać do wodopoju i zamówić miodu dla siebie i Echo czekając na resztę. Co do karczmy to trzeba będzie pouczyć Echo, że miód się sączy, a nie pije duszkiem...
Karczma była wypchana wszelką maścią przybyszów i tutejszych, że nie sposób było wyhaczyć, kto nowy, a kto już znany.
Przy stoliku zebrała się główna grupa dowodzenia. Zero, Herbia, Reinhart, Three. Reszta dziewcząt zajęła się własnymi sprawunkami. Gdzieś, przez krótki moment w tłumie, Erenowi zdało się zauważyć znajomą postać pochodzącą z Rodziny. Lecz nie sposób było dokładnie orzec, w tym harmidrze.
Mroczny mag ruszył dziarskim krokiem do stolika z buńczucznym uśmiechem na twarzy.
- Nie zgadniecie skąd właśnie wracamy. - powiedział opierając się o stolik. - Daleki zwiad i mam wieści. Demony budują bazę wypadową na terenie starego Loungher. Wygląda na to, że planują zabawić tutaj na dłużej.
- Że Co! - zapytali wszyscy jak jeden mąż.
- Jak to się budują? - zapytała rozgorączkowana Zero.
- To… nie ma sensu - mruknęła równie zdziwiona Herbia.
- Mój strzał jest taki, że mają pomoc. - odpowiedział z nieznikającym uśmiechem Erven - Ludzką pomoc, bo to nie jest ich modus operandi, ale fakt pozostaje faktem. Budują umocnienia. To co? Miodu dla ochłody? Uwierzcie mi, przyda się, bo to nie koniec radosnych wieści.
Przytaknęli na miód, jakby ponaglając do dalszej opowieści.
- Ludzką pomoc… Tylko kto na tym by zyskał. Wątpię by nawet Podziemie, miało aż tak namieszane w tych ich głowach. {Zero}
- Podejrzewam pewne ludzkie ścierwo z mojego świata. - powiedział luźno Erven - Z tego co wiem może być w tym, a przyłączenie się do demonów jest w jego typie… ale wracając do dobrych wieści… - uśmiechnął się promiennie - ...jesteśmy odcięci od lasu potężną wyrwą z której unoszą się magiczne opary trucizny. Tak więc ta droga odcięta i nici z odsieczy z północy.
Tutaj Erven zrobił krótką pauzę i odetchnął głęboko co zakończyło się pewną formą westchnięcia.
- Ehh… Na szczęście mam potencjalnego rekruta. Strzelca wyborowego, ale interesują go tylko specyficzne informacje w ramach zapłaty, czyli to robota dla wywiadu. Da radę to załatwić? Ma całkiem dobry sprzęt kalibrowy, więc przydałoby się też załatwić amunicję, oraz standardowo wikt i opierunek…
Emocje na twarzach zebranych malowały się barwnie. Tree, jak zwykle beznamiętnie. Zero raczej wykazywała niezrozumienie, jakże wyrafinowanego żartu o dobrych wieściach, pomieszane z gniewem. Reinhart widocznie pominął tą część i zaintrygowany chciał zapytac o rekruta. Przeciwnie do niego stała Herbia, która pogrążona była w rozmyślaniach o wspomnianej wyrwie.
- Amunicja zawsze stanowi problem. Ale może coś wykombinuję. - mruknął młodzieniec - Rzekomo do grupy dołączył jakiś wojownik. Im nas więcej tym lepiej. Pięści, miecze, wybuchy, łucznicy... - zaczął wyliczać. - Osobiście chciałbym jeszcze jeden oddział bestii i dwa magów. Nie pogardziłbym też jednym czy dwoma zabójcami gigantów.
- Czyżbyś przymierzał się do pozycji lidera? - mruknęła Zero wzdychając ciężko. Widocznie najbardziej się przejmowała się całą sytuacją. Może nawet bardziej niż Erven, czy tutejsi mieszkańcy. - Żesz... - mruknęła kładąc rękę na głowie i mocno się wyprężając. Widocznie głęboko o czymś rozmyślała. - Czyli co? Zostaliśmy odcięci od Puszczy. I między wszystkimi frontami buduje nam się miasto demonów. Enklawa. Nie wygląda to tak źle. - mruknęła pozostając w bezruchu.
Swoim fioletowym okiem spoglądając uważnie na Ervena.
- Dokładnie Zero, jesteśmy w dupie, ale nie tak głębokiej by się z niej nie wydostać… choć może być odrobinę za ciasna, ale... - odpowiedział białowłosy - ...skupmy się na plusach i rozwiązaniach. Myślenie negatywne nam nie pomoże. Nie traćmy celu i działajmy elastycznie, a wygramy.
Tu spojrzał na aspiranta do pozycji lidera.
- Jeszcze musisz się wiele nauczyć młody nim dadzą ci dowodzenie. Nie liczy się to co się “chce”, liczy się to co się “ma” i to jak te zasoby wykorzystasz. Myślenie życzeniowe nikogo nigdy nigdzie nie zaprowadziło. Liczy się tylko to co robisz i jak kalkulujesz ryzyko, ale nie do mnie należy robić na ten temat wykład, prawda?
Tu powiódł spojrzeniem po zgromadzonych przy ich małym stoliku.
- To co robimy z naszym strzelcem? To doskonały człowiek do eliminacji zagrożenia na długi dystans i ściągania kluczowych figur na szachownicy. Nawet jeśli nie zabije za pierwszym razem to dość rani by ułatwić nam ich wytrzebienie, a wiecie jak to jest.... śmierć wysoko postawionego zawsze działa demoralizująco na oddziały. On może okazać się naszą kartą atutową.
- Bierzemy go. - Oznajmiła Zero. - Choć stratą byłoby go przypisać do łuczników. Oddział specjalny? Zajmiesz się tworzeniem takiego? A i czego mu potrzeba. Mówiłeś że szuka specyficznej wiedzy.
- Dokładnie moje myśli Zero. - odpowiedział Erven - I tak, szuka obozowisk, magazynów czy wszelkich pojazdów i śladów pewnej grupy, która jest “zaawansowana technicznie”, a nawet bardziej niż on. Z wyglądu, kombinezony białe, broń zaawansowana technicznie. Zdaje się, że czegoś szukają, ale nie wie czego. Czy tak to jakoś szło… co do Oddziału Specjalnego to trzeba będzie jeszcze poszperać za ludźmi, chyba, że macie jakiś kandydatów?
- Dziewczyna z Selvan kontroluje Ki. Ostatnio zwerbowałam czarodziejkę, ale wolę ją zachować wśród większej grupy. - oznajmiła Herbia.
- Mam małą lisicę. Szermierz, sprawna, choć jeszcze młoda. {Reinhart}
- Z mojej strony nikogo, kto by się nadał. {Zero}
- Władca bestii. Szamanka. Gdzieś w mieście. {Three}
- Szamankę chyba widziałam, ale człowieka ze zwierzętami? W sumie niedaleko jest gildia. Udam się do nich z prośbą o pomoc.
- Świetnie, mamy ludzi. - powiedział z szerokim uśmiechem Erven - W takim razie idę odnaleźć naszego strzelca, coby go wam przedstawić. Lepiej by nasze pionki znały figury.
- Dobrze. Reinhart, Three zbierzcie resztę, jeśli ich znajdziecie. Zobaczymy kto i co. Widzimy się na dole. {Zero}

Piwnica Białego Rumaka.
Kilkanaście minut później.

Przy stoliku, a raczej stolikach połączonych tak by każdy mógł każdego widzieć, zebrała się spora grupka osób.





- Najwidoczniej jesteśmy już wszyscy. Erven, czyń honory i wyjaśnij co i jak. {Zero}
- Witam was tutaj zebranych. - powiedział mag - Niektórzy z was już mnie znają, a inni dopiero mają okazję poznać. Jestem Erven Sharsth, a oto Zero, Herbia, Reinhart. Mam przyjemność wam ogłosić, że bez sprzeciwu, zostaliście mianowani jako członkowie specjalnej grupy uderzeniowej której celem jest eliminacja głównych figur w szeregach demonów. Każdy z was ma unikatowe zdolności które kwalifikują do tej zaszczytnej pozycji. Nie mniej, od jutra zaczynacie treningi koordynacyjne, podstawy taktyki i wiedzy o zagrożeniu. Teraz jesteście dobrzy, nawet bardzo dobrzy, ale będziecie najlepsi. Przedstawcie się proszę. Miano i specjalizacja, a reszta wedle uznania.
- Larisa - zaczęła lisica. - Rudy nie mówił nic o grupie specjalnej.
- Bo nic nie wiedział. - Odparła Zero - Niedawno doszliśmy do wniosku, że przyda się takowa. Macie oczywiście wybór, albo część grupy albo walka wśród reszty hołoty. W każdym razie, zostaliście jak słusznie zauważył Erven, wybrani przez wzgląd na unikatowe umiejętności.
- Nich będzie. Jestem szermierzem, samurajem. - dodała i skrzyżowała ręce na piersi.
- I tak miałam walczyć, więc taka zmiana mi nie przeszkadza. - oznajmiła srebrnowłosa. - Arnice [Arnis], szamanka. Użytkuję miecz oraz kuszę. Elementy ogień i natura.
- Quen [czyt. kin] Yan - oznajmiła azjatycka dama w barwach błękitu - Również szermierz, choć bardziej magiczna.
- Podobno potrafisz władać Ki. - zapytał czerwonowłosy
- Tak, choć moją główną bronią jest wodne ostrze. Mam wątpliwości co do tej grupy, skoro bierze dzieci na front. - to powiedziawszy utkwiła spojrzenie w małym czerwonowłosym chłopcu. {Quen}
- Marti. Smutna pani powiedziała, że moje zwierzątka mają pomóc. - oznajmił radośnie malec
Zero westchnęła rozglądając się za nieobecną Three.
- Marti. Jak duże są twoje zwierzątka? - zpytała dość łagodnym głosem.
- Duże. - powiedział unosząc rączki.
Kobieta widocznie nie oczekiwała innej odpowiedzi.
- Treser bestii - mruknął dla wyjaśnienia ogółu Reinhart.
- Rok. Strzelec, snajper. Karabin wyborowy S20014 “Szerszeń”. Naboje 7.6 do 8.4 milimetra. Póki nie będą okryci 10 centymetrami stali, nie mają szans. O ile zapewnicie amunicję. Do walki dołączę w ramach umowy z panem Ervenem. - Oznajmił.
Erven skinął Rokowi głową po czym zwrócił się do Quen.
- Im wcześniej młody przyczyni się do śmierci tym wcześniej stanie się mężczyzną. - uśmiechnął się tutaj szeroko - Sam pamiętam moje pierwsze morderstwo… sztylet między kręgi lędźwiowe, a potem w poprzek tchawicy rozrywający tętnice… Marti ma o tyle dobrze, że to nie on zabije, a jego pupile. Ja miałem osiem lat. Oficjalne morderstwo przyszło sześć lat później. - wzruszył tutaj ramionami beztrosko i powiedział śmiejąc się - Specyfika mojego świata!
O dziwo wszyscy wzruszyli ramionami. Widocznie wyznawana jest tutaj zasada, “co było tam, tam też pozostaje”. Choć dziwne, że świat sam wypomina popełnione grzechy...
Po tym pokręcił głową na boki, westchnął i pogładził brodę w namyśle.
- Amunicja może być lekkim problemem, ale z tym przestrzałem powinno się coś wymyślić, dlatego skupiamy się na eliminacji kluczowych figur. Marnować amunicję na trening nie zamierzamy, więc będzie to ochrona konieczna i techniki eliminacji. Skupimy się na figurach Croatoana na początek, potem Zaafiela, a na końcu Belariusa. Mniej więcej w tej kolejności pewnie będziemy ich spotykać. Chyba, że coś się zmieni. Jakieś pytania?
- Magiczne pociski mają słabą przebijalność. Choć karabin jest wystarczająco silny, na większość tego co już widziałem. Przybliż cele. Ja mocno jestem nietutejszy,muszę wiedzieć na co pocisków nie marnować.
- Najprościej zapamiętać zgodnie z kolejnością. - oświadczyła Herbia - Croatoan to zaraza, mogą być w jego szeregach demony rozprzestrzeniające trucizny na różne sposoby, także po śmierci. Zaafiel oznacza szaleństwo i zdradę. Prawdopodobnie obecność jego demonów może mieć wpływ na psychikę walczących. Nie chcemy likwidować swoich, więc jego demony obierała bym za cel najpierw, z drugiej strony zaraza jest równie groźna.
Belarius jest kojarzony z wojną i płomieniami. Jego demony są silne, sieją duże zniszczenie ale nie wywołują większych efektów. Choć bywają kłopotliwe i duże.
- W skrócie, im bardziej ludzkie i ma skrzydła to musi umrzeć, ale nie każde zagrożenie jest równe. Dlatego będę obok i nadzorował wybór celów. Nie zawsze, bo lubię akcję, choć i ja też jestem głównie dystansowcem. - powiedział Erven i uśmiechnął się zadziornie - Nie martwcie się, razem zwyciężymy i skopiemy dupska demonom… choć muszę przyznać, że Belarius zaciągnął piekielne bestie na użytek wojny… ale to krnąbrne istoty. Jak zlikwidujemy opiekunów to pójdą samopas.
Spojrzał na Herbię i przekrzywił lekko głowę.
- Zdajesz sobie sprawę, że konflikt o terytoria, mięso i dusze może dość szybko wyniknąć między Koronami? Ich sojusz jest tymczasowy i jeśli dobrze rozegr....
W tym momencie Sharsth doznał olśnienia robiąc na chwilę duże oczy, ale plan był na później. Gdyby tak wysłać podstawionego demona z listem w demonicznym przez terytoria wroga, który by to był niczym innym jak dowodem zdrady koron przeciwko trzeciej z nich i zestrzelić go nad siłami wroga by list wpadł w ich ręce? Trzeba będzie to dobrze rozegrać… i jest ryzyko ujawnienia jego mroczniejszych specjalności… ale to mogłoby obrócić szalę wojny!
Problem leżał tylko w tym, że musiałby się najpewniej zdradzić przed Zero i Herbią by zminimalizować straty… więc będzie musiał z tym poczekać, aż będą całkowicie przekonane o jego oddaniu Unii. W sumie napominał wywiadowi i oddziałom, że “demony miały lepszą ofertę, ale jego lojalność leży po stronie Unii”. Nawet dał im dowód nadchodzącej inwazji i robił co w mocy by Unię przygotować… ale czy to dość? Czy będą nadal skorzy awansować i wspierać nie tylko nekromantę, o którym wiedzą, ale i demonologa w jednym?
Tak czy inaczej, po tym krótkim okresie iluminacji uśmiechnął się leniwie, choć na swój sposób złowieszczo. Ot, było coś niepokojącego w tym uśmiechu…
- ...amy.
- Zakładam Ervenie, że demony nim zaczną walczyć ze sobą, będą chciały najpierw zlikwidować to co stoi im na drodze, czyli nas. Mam jednak osobiste wrażenie, że… dzieje się coś czego nie widzimy i o czym nie wiemy. W przeszłości, Tallawen pewnie to jeszcze pamięta, ja jedynie wyczytałam, wojny z demonami nie miały tak wielkiej skali. Zwykle były to bitwy na 1-2 klany (korony) bo w grę wchodziły także konflikty wewnętrzne. Ale jeśli istniałaby metoda ich skłócenia… nawet jeśli byłoby to chwilowe, zapewne przyniosłoby nam korzyści.
- Na wszystko jest metoda moja droga… na wszystko… - powiedział ze “złym” uśmiechem i błyskiem w oku Erven po czym roześmiał się i orzekł już luźno - Nie mniej powinniśmy odpocząć. Czeka nas pracowity czas przed następną bitwą. Chyba, że ktoś ma jakieś pytania? Sugestie?
- Mam kilka zleceń jeszcze na głowie, w tym kilka w pobliskich lasach. - oznajmiła lisica - Więc mogę być chwilowo niedysponowana. Chyba że ktoś chce pomóc?
- Co to za zlecenia? - zapytał.
- Kilka polować i jedno badanie jaskini. Pewnie prowadzi do jakichś ruin. Więc pewnie bardziej chodzi o eskortę. - wyjaśniła.
- Z jaskinią mogę pomóc. - oznajmił Reinhart.- Do polowania przydałby się jednak łowca.
- I takie zlecenia trzeba czasem przyjmować. - mruknęła wzruszając ramionami. - Każda moneta się przyda.
- Pomożemy. - oznajmił zadowolony z odpowiedzi na zadane przez niego pytanie Erven - To doskonała okazja do drużynowego treningu, a przy okazji uporamy się z tym szybciej i przejdziemy do właściwej nauki. Reinhart, dopilnujesz budowy umocnień i szkolenia szaraków. Echo, periodyczny wysoki zwiad nad Garollo. Jak by demony się zbliżały poinformujesz niezwłocznie wszystkich.
- I zostałem wyłączony. - mruknął udając smutnego, rycerz. - Weźcie Xerneę. Łuczniczka, powinna się nadać. - Zaproponował.
- Mamy Rok’a. - powiedział dumne Sharsth - Magiczne pociski powinny całkowicie wystarczyć, a jeśli nie to reszta grupy zajmie się zagrożeniem. Jak mówiłem, te zadania są doskonałą okazją do treningu, nieprawdaż?
Zaśmiał się tutaj lekkodusznie.
- Teraz jedzcie i pijcie, na mój koszt oczywiście. Ja niestety na dzisiaj muszę spasować, ale nie martwcie się… jeszcze będzie okazja. - tutaj zaświtała mu myśl - Właśnie, Zero, trzeba złożyć zamówienie na sześć pierścieni kamuflażu, a jak spotkasz Three to niech naszą szóstkę i Echo przeszkoli w technikach ukrycia aury.
- Dam znać, z samego rana. Z kolei Three raczej jest mało chętna na nauczycielkę, ale przekonam ją.

Erven, eksploracja lasu ciąg dalszy

Nazajutrz wyruszyli w dalszą drogę za śladami. Nie natrafiając już na żadną zwierzynę. Powoli zagęszczająca się atmosfera zwiastowała kres poszukiwań.
- Jak spotkamy nasz cel pamiętajcie robić dużo hałasu i okrążyć go. - Erven zwrócił się do kobiet - To powinno dać mi i Rokowi pole do manewru, oraz otworzyć furtkę na jego uziemienie i uniemożliwienie ponownego wzbicia. Działamy szybko, ale stawiajcie na ostrożny styl. Atak tylko kiedy będzie wolna i czysta furtka, ale waszym priorytetem jest nie dać się i nas dorwać. - uśmiechnął się tutaj szeroko - Ah, właśnie… nie bójcie się go zabić. Po to tu jesteśmy.
Demon zasiadał na polanie. A raczej terenie zdominowanym przez jedno olbrzymie drzewo. Drzewo to straciło już swój żywy kolor i liście, a trawa pod nim zdawała się deformować w popielną odmianę.
Demon miał złamane jedno ze skrzydeł i zajadał się resztkami czegoś co mogło być Dolmem lub zwykłym jeleniem.
Rok przymierzył się do strzału oczekując na rozkaz. Jednak nie tylko dla niego, coś było nie na miejscu.
- I mamy naszego demona - oznajmiła Selvanka dobywając broni i pokrywajac ją warstwą wody z manierki.
- Alraune - Arnice wystawiła ku ziemi swoją wróżkę.
Eilgnis wyglądał zza pazuchy szczerząc kły na demona. Po jego zachowaniu, szykowała się szybka zmiana planów. Szczególnie gdy zaczął oszczekiwać istotę. Na szczęście, zgodnie z ustaleniami, a może własnym instynktem, nie ruszył się z miejsca.
- Eilgnis, cicho. - polecił cichym szeptam zwierzątku Erven i ukucnął. Gestem dłoni nakazując ciszę i zrobienie tego samego reszcie. Następnie zaczął bardzo cicho szeptać zaklęcie. Plan był prosty. Stworzyć sferę zamkniętego powietrza w którym uwięzi dźwięk potężnych wyładowań elektrycznych, a następnie pośle na głowę demona i uwolni je. To powinno go ogłuszyć i dać okno do działania.
Jednak coś nie dawało Ervenowi spokoju. Prawda, mistma była, ale nie powinna tak szybko się rozprzestrzenić. Co więcej, coś zraniła tego skrzydlatego demona… ale co? Tak czy inaczej musieli go wyeliminować i mieć oczy szeroko otwarte na wszelki wypadek.
Z pod ziemi na której stał demon zaczęły wyrastać korzenie. Powoli by nie zwrócić jego uwagi. To zapewne była moc Arnice.
Czar był gotowy, reszta drużyny też. Demon podniósł głowę jakby coś wyczuwając. Rozglądał się.
Erven wyzwolił czar zasyczał jak wąż z krzywym uśmiechem na twarzy i gestem ramienia i dłoni nakazał atak.
Nie pozwolił jednak sobie na przerwę, gdyż zaczął szeptać kolejne zaklęcie. “Włócznię Wiatru” którą planował dotkliwie przeszyć przeciwnika, a która spadnie na niego siłą rozpędu od strony niebios.
Czar i moc zostały aktywowane w momencie w którym demon chciał się poruszyć. Pnącza korzeni oplotły jego nogi, grom przypiekł go w donośnym huku. Nie było słychać wystrzału. Kątem oka Erven zdołał uchwycić obraz Roka, chwytającego Quen i razem z nią padającego na poszycie.
Chwila konsternacji została wzmocniona drugim chudnięciem ze strony demona. A raczej czegoś większego. Pierwszym uchwyconym obrazem był czerwień. Przysadziste drzewo, złamane pod naporem przewracało się w ich stronę. Nie złamało się jednak samo.
Wielkie cielsko istoty naparło na nie, łapą przygniatając rannego demona. Odgłos łamania drzewa zlał się z odgłosem pękających kości. Na samym środku polany stała istota której nie powinno tutaj być. Wyglądem przypominała lwa lub napęczniałą ropuchę, ale nie brakowało jej nic z rodzinnej charakterystyki.

Erven nie był wielkim znawcą bestii, ale ta ropuchowata istota ze skrzydłami i łuskami jak nic przypominała mu smoka… a to nie było dobre. To był ciężki przeciwnik. Bardzo ciężki. Cięższy od tego demona. Co jak co, ale o ile grupą dane by im było wygrać to przeczuwał, że starcie ze smokiem może ich kosztować trochę zdrowia… Co więcej, był demonologiem i wiedział wiele demonach, ale smoki? Smoki były dla niego mniej lub bardziej zagadką. Kiedyś poczytywał. Dużo czytał…
Gestem dłoni nakazał czekanie i ukrycie, a następnie sięgnął telepatycznie w las na bok od bestii, nieco z tyłu, i wywarł presję na grubą gałąź by ją złamać i skupić uwagę “smoka” w tamtym kierunku. Musiał kupić czas, by opracować plan, ocenić zagrożenie, słabe punkty i ewentualne rany jakie mógł mieć ten stwór....
Istota wyglądała, nieszczęściem, na zdrowego i silnego osobnika, może odrobinę młodego. Nie miał żadnych ran a jego łuski brudne były jedynie krwią i tym co się o nie obtarło. Smok nie zwracał większej uwagi na otoczenie, będąc pochłoniętym zajadaniem ofiary. Ale smagający ogon uderzył tam gdzie złamała się gałąź. Przypadek?
Wtedy coś wpadło magowi do głowy.
- Rok. Jak szybko i celnie jesteś stanie oddać strzał. a następnie drugi do celu oddalonego o metr? - szepnął cicho do strzelca.
- Około sekundy z broni krótkiej, mniej więcej 5 z broni długiej. Jednocześnie z obu broni, ale nie licz wtedy na celność. Mam jednak wątpliwość czy działo elektromagnetyczne zdołałyby się przebić przez łuski tej istoty. Chyba że jakimś cięższym sprzętem.
- Ale to smok. - mruknęła Quen - Prawdziwy smok. Pierwszy jakiego spotkałam.
Diaboliczny uśmiech zawitał na twarzy Ervena.
- Dlatego celujesz w oczy, nozdrza i w stawy przy kościach ramieniowej i łokciowej obu skrzydeł. Magiczne pociski powinny wystarczyć… Powinny. W końcu to “najsłabsze” obiekty.
Przyjrzał się jeszcze raz uważniej bestii
- Silny, ale młody i całkiem nieźle operuje ogonem. Nie będzie łatwo… W tej bitwie nie ma co się ograniczać. To doskonały moment byście pokazali na co was stać. Jakieś pytania? Sugestie?*
- Albo się uda albo zginiemy. - mruknęła Arnice. - Plumie. Battle Mode.

- Będę w pierwszej linii. - oznajmiła chrapliwym demonicznym głosem - A wy spróbujcie do tego czasu coś wykombinować. - i nie czekając na dalsze wyjaśnienia pobiegła w stronę smoka.
Przez moment Rok i Larisa mieli jeszcze otwarte usta lecz potem się opamiętali i także przygotowali do starcia.
- Młoda też pierwsza linia. Nie wchodźcie w linię strzału bo będzie źle. - Oznajmił Rok wystrzeliwujac pocisk idealnie w oko smoka. Pocisk odbił się od powieki.
- Tsk. Panienka, użyj Ki. Niech tamta wariatka cię chroni.
- Erven. Wymyśl coś i to dobrego. - oznajmił wbiegając głębiej w las. Widocznie chciał ostrzelać przeciwnika z różnych kątów.
Erven przeklął w duchu. Nie cierpiał jak ktoś działał pochopnie. Nie mniej zaczął inkantować zaklęcie używając mieszanki pradawnego i demonicznego. Bardzo proste i wredne zaklęcie. Dzięki wiedzy którą zdobył od gremlina z fabryki z zakresu chemii,oraz wcześniej z anatomii wiedział co nieco. Plan był prosty. Zamknąć sferę stężonego toksycznego tlenku węgla wokoło głowy smoka i go “zaczadzić”.
Ot, proste i łopatologiczne. Skoro magiczny pocisk nie dał rady to i lwia część zaklęć ofensywnych też się rozbije o łuski, ale toksyny… toksyny dostaną się bezpośrednio do organizmu. W prostocie był urok.
Ilość tlenku węgla potrzebna do powalenia takiej istoty była spora, więc miało to zająć jeszcze dłuższą chwilę. Przez ten czas Erven mógł się przyjrzeć umiejętnością swojej grupy. Zacznijmy od Roka. Opanowany spokojny i metodyczny. Każdy wystrzelony pocisk trafiał cel, choć bez skutku. Nie mniej widać było w tym logiczną całość. Kąt strzału, miejsce trafienia, a nawet zaskakujące rykoszety. Choć wciąż miał na uwadze swoich towarzyszy. Larisa. Młoda. Jeszcze nie doświadczona w fechtunku, jej styl ma swój urok, ale brak jej doświadczenia bojowego. Pewnie gdyby nie podstawy rasowe pewnie byłaby przeciętnym szermierzem. Styl dość przewidywalny, ale na bestie wystarczający. Quen z, kolei bardzo finezyjna. O! Trafienie przeszło. Smok próbował ugryźć Arnice, lecz uderzenie w przednią łapę zaburzyło jego posturę. To pewnie zasługa Ki. Charyzmatyczna Selvanka, dość cięta ale to pewnie kwestia wychowania. W jej zachowaniu widać ślady dobrego wychowania. Arnice... cóż. To jedna wielka zagadka. Wcześniej była opanowana ale teraz szaleje na polu bitwy skacząc jak pchła na wierzgającym Nagracuarze. Jej siła jest duża, zapewne większa niż kogokolwiek z tej grupy. Może to być także zasługa jej ducha.
Wystrzał, rykoszet od skrzydła, w łapę i celne trafienie w oko.
- Jest Fuck! Wreszcie go mam. - słychać było z drugiej strony polany.
Zraniona bestia, zachwiała się na nogach. Efekt zatrucia dawał o sobie znać. Rozpostarł skrzydła i nadął się jak żaba. Ryk momentalnie ogłuszył wszystkich, podmuch rozrzucił najbliższych. Siła naparła na ciała walczących kładąc ich na kolana. Bestia zamiast odlecieć zaczęła się rzucać i tratować całe wzgórze. Ogon smagał po linii lasu ścinając drzewa.
- Zajmijcie go by nie odleciał, ale nie ryzykujcie za dużo! - zakrzyknął Erven do swoich, po czym ruszył zmienić pozycję, klucząc nisko.
Smok widocznie już odczuwał skutki jego zaklęcia, a w porę oddany trafiony strzał w oko idealnie zakamufluje zaczadzenie.To była już tylko kwestia niedalekiej przyszłości, aż całkowicie opadnie z sił i umrze. Erven przeczuwał, że próby wzniesienia się smoka w przestworza byłyby najpewniej… problematyczne. Zresztą, nawet jeżeli by się poderwał do lotu to pewnie by spadł z wysokości i ładnie się połamał ponieważ mroczny mag nie miał zamiaru przerywać koncentracji na utrzymaniu tego wyrafinowanego i jak najbardziej podłego zaklęcia. Teraz trzeba było czekać i trzymać się na dystans, mając przy tym oko na pole bitwy.
Rok widocznie wyczuł że jego rola właśnie się skończyła i wycofywał się do pierwotnej pozycji.
Dziewczęta ruszyły za poleceniem Ervena.
Chwilę później coś roztrzaskało drzewo tuż obok maga. Arnice została trafiona ogonem i straciła przytomność. Jej mały duszek zerwał połączenie i próbował ją ocucić.
- Trzeba go wykończyć! - zakrzyknęła Quen szykując jakiś potężniejszy cios.
Smagający ogon tym razem ją obrał za cel. Lecz tuż przed uderzeniem starł się z Larisą.
- Nie pozwolę! - zakrzyknęła lisica zapierając się w grząskiej ziemi i z całych sił napierając na miecz.
Miecz zaczął pękać pod naporem siły. W końcu nie wytrzymując naporu rozpadł się na kawałki.
Dokładnie w to samo miejsce i w tej samej chwili, długi strumień wody odciął ogon.

- Dzięki. Zdążyłaś na czas {Quen}
W następnej chwili obie wylądowały po przeciwnej stronie polany zdmuchnięte łapą Smoka.
Fus Rohn Daaaaaaar!
Smoczy głos zabrzmiał donośnie tworząc falę uderzeniową ze smokiem w epicentrum. Potężny strumień wyrywał drzewa z korzeniami i położył sporą połać lasu. Przy okazji posyłając maga na dość solidne gałęzie, kilkadziesiąt metrów dalej. Czar został przerwany, lecz nie w porę, bo smok stracił przytomność.
Dobre 15 minut ileż to energii musiało pochłonąć by powalić taką istotę, a to wciąż za mało by go zabić.
Cóż, Erven przeczuwał, że może gdyby opanował prawidła mrocznej magii w dziedzinie toksyn sprawy potoczyłyby się szybciej i sprawniej, ale… dopiero poznawał tą sferę magiczną.
- Tsst… - syknął podnosząc się z gałęzi. Był nieco obolały, ale zbroja skutecznie go uchroniła przed szkodą. Teraz musiał odnaleźć swój oddział i sprawdzić jego stan. Aby pomóc sobie w ich lokalizacji wysłał sondę psychiczną by namierzyć aktywność nerwową.
Jednak to było mu mało i zdecydował się na jeszcze coś.
- Hej! - zakrzyknął zbliżając się do polany - Nic wam nie jest!? Dajcie znak gdzie jesteście!
- Eeeee Shit! Fucking, lizard. - Gdzieś z krzaków i sterty gałęzi wyjrzała lufa karabinu z gromkim stęknięciem. - Cały. Mam młodą. Uderzyła się w głowę, ale jest cała. - zakrzyknął - Co z panienką i szamanką? Ta ostatnia nieźle oberwała.
- Szukamy ich. Muszą gdzieś tu być. - powiedział Erven.
Sonda wykryła świadomość 50 metrów dalej. Quen, ze złamaną nogą wisiała do góry nogami na przekrzywionym drzewie. Jej noga zaplątała się w gałęzie dlatego nie spadła na ziemię. Szczęściem nie trzeba było znać jezyka którego używała w tym momencie. Sens był jasny sam przez się. Sygnały Arnice nie wykryło. Widocznie była w złym stanie, albo utraciła przytomność.
Tu jednak na pomoc przyszedł Eilgnis. Malec wyskoczył zza pazuchy i otrząsnął się jak po przebudzeniu. Szczeknął kilka razy i pobiegł w stronę zdartej ziemi i stosu już nie gałęzi a całych drzew. 100 metrów w “głąb” lasu. Poszczekiwał dość namiętnie więc jasnym było że wiedział czego szukać.
- Rok, ściągnij Quen. Larisa… - Erven odpiął pas z mieczem i wręczył lisicy - ...dobij gada, przez podniebienie do mózgu. Do czasu, aż zdobędziemy nową broń dla Ciebie, moja jest Twoja. Ja idę do Arnice.
Po tych słowach udał się pośpiesznie w kierunku liska. Młody musiał odnaleźć szamankę, a przynajmniej miał taką nadzieję. Miał mało mocy po tej eskapadzie, ale powinien ją wyzwolić spod konarów.
Arnice leżała w na pewno nie wygodnej pozycji pod 2 kłodami. Miała złamanych kilka żeber, rękę i bark. Poza tym sporo stłuczeń i otarć. Dodatkowo nogę przebitą gałęzią. Na szczęście gałąź minęła ważne żyły.
Z tyłu słychać było strzał. Widać Rok nie patyczkował się. Z resztą też nie wyglądał najlepiej, jak wydostał się już z krzaków. Jeżeli to nie zwichnięcie to miał uszkodzoną nogę. Widać wziął na siebie ochronę lisicy.
- Super… ale żyje. Dobrze. - mruknął Erven i uniósł magicznie Arnice by wyzwolić jej nogę. Następnie najpił ją miksturą leczniczą i zaczął opatrywać rany, co by nie wdało się zakażenie i krwawienie. Następnie stanął wyprostowany i rozłożył ręce na boki szepcząc.
Czerpał moc z natury i zniszczenia. Potrzebował uzupełnić choć trochę zasoby energii by opatrzyć swoich ludzi.
Drzewa wokoło niego obumierały, ale energia sączyła się. Nad wyraz dużo było jej w otoczeniu.
“Mamy gościa” - oznajmił mistrz, pod dłuższym okresie nieobecności.
Pomimo tych słów, Erven nic nie wykrywał. Nie chwila. Coś z wielką prędkością wkroczyło w strefę wykrywania lądując w okolicy pozostałej części grupy. Demon i to nie zwykły.
“Kurwa... “ pomyślał Erven i przesunął dłonią nad co trudniejszymi złamaniam Arnice szybko szepcząc zaklęcie. Potrzebował wstępnie połatać kości. Nie było czasu na dokładne scalenie, tyle coby nie zrobiły większych krzywd przy przenosinach.
“Latający demon?” Nie, coś tu było nie tak…
Tak czy inaczej, przerzucił szamankę przez ramię i dodając sobie rozpędu siłą wiatru ruszył pędem w kierunku polany.
Na polanie przy smoku stała Larisa celując mieczem w różowowłosą dziewczynę, demonicznej rasy.

Obok stał rok celując do niej z karabinu i Quen oparta o strzelca.
Demon trzymał halabardę o małym ostrzu,przez co drzewiec zdawał się być długi.

Panowała dość nietypowa cisza, jakby kompletnie do niczego jeszcze nie doszło.
Demon odwrócił się ospale spoglądając w niebo.
- 3 Skoki. Wciąż jestem śpiąca. - oznajmiła ziewając przeciągle.
Strzał. Niewyraźny ruch demona. 2 części pocisku trafiły drzewa za nią. Dokonała tego wciąż będąc odwróconą.
- Eia, Sarkars’er na eil nis Rahgarak inn’EL.
Powiedział Erven w demoniczny, dość gniewnym głosem. Można byłoby to przetłumaczyć na wspólnym jako “Czego, Smoka zabiliśmy my i do nas należy.”
- Elusuli na rakah. Enieaeisil, men a khatra?
Kolejne słowa w demonicznym. “Przedstaw się. Tak piękna, lecz co tutaj robi?”
Mówiąc te słowa mroczny mag położył Arnice na ziemi za Rokiem i wyszedł na przód.
- Zabieram Kły. - oznajmiła we wspólnym.
“Nie każdy demon uznaje Posiadaczy Ervenie. Do tej pory miałeś dużo szczęścia, ale im wyżej w hierarchii tym mniej przychylniej. Jak szlachta i plebs. Jej przybycie mnie przebudziło, więc jest kimś znaczącym. Niedziwota że cię zbywa... Jak twoja duma?” - zadrwił demon
“Bywało gorzej.” odpowiedział w myślach Erven “Jakieś pomysły?”
“Jest jednak pewien użyteczny zwrot, choć nie zyskasz wiele. Zapytaj w demonicznym ‘Komu swą wierność oddałaś, z kim wieczność kroczysz’. Stara szkoła, szlacheckie motto. Będzie zmuszona odpowiedzieć, o ile wiedza o jej szefie coś ci da. Obawiam się jednak, że nie ma tu miejsca na układy i transakcje.”
- Elu seili na sel ka, weine sar kaneth? - zapytał mag zgodnie z sugestią demona.
Demonica spoglądała na maga przez pewną chwilę. Można było odnieść wrażenie, że przysnęła, lecz otaczajaca aura mówiła co innego.
- Keneth ner uelto, Lucifere seili domo. [dem. Kroczę w błękicie (o świetle), Lucyfer mym panem]- odparła wskazując czubkiem ostrza na smoka. - Tylko kły. - dodała we wspólnym.
- Kaneth eleum Lucifere, es elsen um neilen. Elul’kharah. Esun numo elulan. [dem. Ci którzy kroczą z Lucyferem, są i mymi przyjaciółmi. Kły są twoje. Niech ten który zaginął się odnajdzie.] - odparł Sharsth z namaszczeniem i skinieniem głowy, a gestem nakazał oddziałowi opuścić broń.
Podeszła do smoka i kilkoma zamaszystymi ruchami zabrała się za wydobywanie kłów. Już po 2 cięciach dało się zauważyć iskry odskakujące od skóry smoka, więc zmieniła sposób i zabrała się za to od środka paszczy.
Gdy wydobyła kły ułożyła je na ziemi i otworzyła saszetkę przypiętą do pasa. Obiekty wielkości skrzynki czy też dorodnej beczki zostały wessane do środka. Przez moment widać było że z saszetki próbuje wydostać się jakaś ręka, podobna do ludzkiej lecz o bledszej i bardzije czarnej cerze.
- Mam. - Oznajmiła i odwróciła się od grupy.
Na moment się jeszcze zatrzymała i spojrzała na maga.
- Dakria.
Następnie podskoczyła. Nie to złe określenie. Przypominało to bardziej wystrzał z balisty. W powiewie wiatru widać było jej szybko zmniejszającą się posturę, tuż pod chmurami, a potem powoli opadającą kropkę na horyzoncie. Zmierzała na zachód, w stronę morza.
Larisa opadła na kolana, a jej uszy oklapły.
- Co to do licha było? - zapytała spoglądając na maga zmęczonym spojrzeniem.
- Uch. Już myślałem, że jest po nas jak wylądowała. Co jej nagadałeś? - zapytał Rok.
- Porozmawialiśmy, choć nie, to bardziej ja mówiłem. Na nasze to ona by była szlachcianką, a my bydłem, ale ustaliłem, że służy Lucyferowi. Dobra dla nas, bo On nie bierze udziału w inwazji. Lepiej było oddać jej te kły, niż walczyć. Wiem kiedy odpuścić. Nie mieliśmy szans. - powiedział Erven wpatrując się za znikającą kropką na horyzoncie po czym podszedł do Quen. - Trochę zaboli, ale muszę nastawić kości by je scalić. Jesteś gotowa?
Taki był plan. Potrzebował ich w bojowej formie. No… wiedział, że minie parę dni pewnie nim zyskają pełną sprawność, ale i tak musieli być w dobrej formie… a Dakria? Dakria była całkiem ponętną demonicą… kto wie? Może nawet i upadłą anielicą? Tak czy inaczej liczył na kolejne spotkanie. Tym razem w przyjemniejszych okolicznościach!
Tak czy inaczej musiał postawić oddział na nogi i ich wyleczyć. Stan Arnice był stabilny, wstępnie uleczony i opatrzony. Plusem dodatkowym była utrata jednej mikstury życia na potrzeby jej zdrowienia. Złamania łatwo było naprawić znając sztukę nekromancji, podobnie i rany, czy inny dolegliwości cielesne. Quen, Rok, Larisa… musiał ich wszystkich uzdrowić. Byli mu potrzebni i nie mógł sobie pozwolić na ich utratę czy spadek formy. Tak wiele zależało teraz od nich.
W najlepszej formie była Larisa. Strzelec spisał się doskonale. Sam też nie był w najgorszym stanie. Ciekawe czy nauki z jego świata miały w tym jakiś udział. Quen, też dało się ją poskładać. Raczej była zmęczona psychicznie niż cieleśnie. Stan Arnice był stabilny, choć minie chwila zanim się obudzi. Skoda, bo jej wiedza mogłaby się przydać w tym momencie.
- Po co jej w ogóle kły? - zapytała Quen spoglądając wpierw na szamankę a potem na pozostałych. - Łuski są najtwardsze, szpony wystarczająco ostre, oczy, serce i krew zyskowne w alchemii. Czasem nawet inne elementy ich ciał można wykorzystać, ale o kłach nie zdarzyło mi się słyszeć. Choć nie..
- Strzały wykonuje się z kłów, choć teraz to raczej idzie się w metale i kryształy magiczne, ale kiedyś tak było. A przynajmniej tak czytałem. {Rok}
- Z takiego kła jednej strzały się nie zrobi, ale dla wojska? Szkoda, że znawca leży nieprzytomny. Bo patrząc na tą ropuchę, to sporo można by z niej ściągnąć, tylko czy jest sens. Patrzcie na te skrzydła i skostnienia grzywy.
- Przydałby się wóz. - oznajmiła lisica podchodząc do olbrzymiego ciała smoka - Ej! To my go zabiliśmy prawda? Czyli zapewne za takie coś... będzie spora nagroda?
- Zaciągniemy języka jak wrócimy do Garollo. Może ktoś wystawił zlecenie. Niestety, wszystkie trofea idą na rzecz wojny. Pieniądze na nic nam jeśli ją przegramy. Mam nadzieję, że nie macie nic przeciwko? - zapytał Erven stojąc przy ogonie i spuszczając krew do wszystkich swoich pojemników. - Lariso, dobiłaś go jak mówiłem? I tak jeszcze długo nie wstanie, ale wolę być pewny. - po tych słowach puścił jej oczko.
- Tak, przebiłam jego mózg, na moment przedtym jak przybyła... tamta. Nawet nie wiesz jak to było ciężkie.
Wsadziłam rękę w oko aż po sam bark i odrobinę pokręciłam. Dla pewności. - od mrugnęła.
- Nie mam zastrzeżeń co do trofeów. I tak mi po nic. Co najwyżej szepnie się słowo kowalom, co z nich zrobić. {Rok}
- Podobnie, pozostaje nam poczekać, aż królewna się obudził. Wtedy weźmiemy coś więcej. {Quen}
- Odpocznijmy lepiej. Pojemy i ogrzejemy się przy ognisku. Potem pomyślimy. - powiedział z szerokim uśmiechem mag opróżniając swoją manierkę i bukłak, by napełnić je krwią - Świetna robota, choć nie rozplanowana dzięki naszej sennej, ale mniejsza o to. Macie jakieś bukłaki, manierki inne pojemniki? Szkoda by było zmarno...
I wtedy wpadł mu do głowy genialny pomysł jak uratować krew przed wypłynięciem. Użył telekinezy by “połączyć” fizycznie na styk odcięty ogon z ciałem. Następnie zaczął szeptać zaklęcie. Ot, scali jedno z drugim. To, że było to martwe tylko ułatwiało sprawę.
Niestety niezależnie od użytej ilości mocy, czar nie chciał zadziałać poprawnie.
Widocznie odporność magiczna nie była tylko kwestią “życia” smoków. Tylko całego ich istnienia. Można by użyć większych ilości mocy... szkoda jednak dołączać do śpiącej królewny.
Wiedząc, że jeśli to zaklęcie nie działa, to i kauteryzator niewiele pomoże.
- Zbierzcie drwa i połóżcie tu, tu, tu, tu i tu. - powiedział Erven do podkomendnych, a sam zaczął wyznaczać krąg wokół smoka i ryć w ziemi symbole. Drwa się rozpali, krwawą ofiarę złoży i bestię przywróci do nie-życia. W międzyczasie napełni manierkę i bukłak krwią, ale i tak bestię “ożywi”. Nie mieli czasu, ani sposobnści, by zebrać trofea, więc trzeba było smoka przetransportować do Garollo.
Rytuał wymagał sporo zasobów, czasu i ciągłego uzupełniania mocy wliczając w to zużycie 2 kryształów energii.
3 poziom magii mroku w syntazie z 3 poziomem nekromancji, ofiara, runiczny krąg i upór godny nie jednego maga.
O efekcie niestety przyszło Ervenowi dowiedzieć się już po fakcie.
Przebudził się.
Przez chwilę otępiale patrzył w wielki pysk,a raczej czaszkę otoczoną obwisłą skórą i mięsem. Coś jak drewniany manekin na którego rzucono grube materiały, z deczka za duże.
Widocznie stracił przytomność pod koniec rytuału. Choć widok wielkiej hałdy radośnie wierzgające jeszcze bardziej obwisłym ogonem był “niekonwencjonalnie uroczy”.
- O obudził się! - oznajmiła Larisa siedząca obok.
Na jej kolanach drzemał Eilgnis, widocznie uradowany z bycia głasnaknym.
- Ahoy, kapitanie! - orzekła Arnice stając nad nim - Co tu się odpierdala?
Erven przykryty był peleryną Arnice, i nawet bez odkrywania czuł że jego ręce przyjęły demoniczną formę.
- Jak to co? - zapytał Erven sennie mrugając. Raz, dwa. - Załatwiłem nam transport i sposób na dostarczenie naszego pupila do Garollo, nie?
- Dajcie mi chwilę czerpać moc z ziemi i już abordaż i do Garollo! Ahoj przygodo! - powiedział radośnie po czym zaczął czerpać całym ciałem energię z ziemi. Potrzebował jej dużo, bo jeszcze wiele energii będzie potrzebne by smoka “odczarować”. Coś czuł, że zwykłe zerwanie więzi może się nie udać…
- Ahoy... - rzekła raczej sarkastycznie Arnice.
Po długiej chwili, Erven zdołał już się podnieść i dosiąść wierzchowca, tak jak i reszta załogantów. Widocznie mroczna magia wyczerpała zapasy mocy z otoczenia po zabiciu smoka.
- Tak swoją drogą... Czemu smok jest szczerbaty? {Arnice}
- To dłuższa historia... - mruknęła Quen.
- Cóż, lepiej oddać kły niż umrzeć broniąc ich w stanie nie bojowym prawda? - zapytał retorycznie Erven z leniwym uśmiechem.

Erven, Garollo, dzień następny, południe

Nazajutrz w południe grupa powróciła do Garollo.
Myślicie, że atak demonów budzi wielki szok? A widzieliście kiedyś Zombie-Smoka radośnie wbiegającego do miasta? Cóż... zapewne powstanie o tym ballada.
O ile jej promotor, odzyska słuch po reprymendzie pewnej bardzo żywiołowej wojowniczki.
Wpierw, w mieście zebrała się gromada woja, później oddział łuczników obsadził dachy i był gotowy do ataku, gdyby nie rozkaz Zero. Rycerz w wielkim popłochu stawił się przed armią i kazał czekać.
Gdy Erven i grupa, grzecznie przywitali się po powrocie, Zero zapytała o kilka dość widocznych faktów. Smok, rany, i co w skrócie miało miejsce. Odpowiedzi były zdawkowe, a potem zaczęła swój wykład:
- CZY WAS DO RESZTY POJEBAŁO! Grupą z łapanki na smoka. - zakrzyknęła Zero.
- Dem... {Larisa}
- Nie Przerywaj Mi! - Warknęła - Widzę w jakim stanie jesteście, choć sztuczki Ervena dość skrzętnie to maskują. Co cię naszło by atakować smoka? Życie ci niemiłe, czy anielica dała ci kosza? A wy Idioci, w ogień za nim skoczycie?
- Plan... {Rok}
- MILCZ! Demona, zeżarł smok. I to był najlepszy moment by zawrócić i zdać ten pieprzony raport. A co gdyby smoków było więcej, albo obecność demona utworzyła strefę skażenia? Ech. I mówicie, że jeszcze jeden demon was napotkał. W czepku jesteście urodzeni. W pieprzonym czepku, bóstwa szczęścia.
Zero delikatnie zarumieniła się na twarzy energicznie zaciskając i rozwierając pięść.
Erven z zaciekawieniem przyglądał się Zero przez cały czas. Podparty podbródek spoczywał na nadgarstu, a wolną ręką głaskał liska. Kiedy skończyła spojrzał w tył na swoich drużynników… na Arnice patrzył dłuższą chwilę, by znów spojrzeć na Białego i jakże zatroskanego Rycerza Stolicy.
- Nie żebyśmy mieli jakiś wybór. - wzruszył lekko i niedbale ramionami mówiąc spokojnie i leniwie - Mówisz wrócić i zdać raport. Ja to widzę inaczej. Fakt, nieźle nas poharatało, ale poskładałem Oddział najlepiej jak umiałem. Weronika będzie musiała jednak jeszcze sprawdzić to czy owo.
Uśmiechnął się lutaj lekko, cwaniaczkowato.
Po chwili przybrał jednak tak zwany “poker face”, gdy kości w zaciskanej pięści Rycerza, zachrzęściły.
- Teraz przynajmniej wiem, z kim przyszło mi dzielić pole bitwy i jestem zadowolony z wyniku, a smok? Będę potrzebował dwa egzemplarze bydła, pięć stosów drewna, sporo kredy, wolny plac główny… oczywiście zapłacę z nawiązką temu kto mi to dostarczy...
Mroczny mag zaśmiał się cicho.
- Widzisz Zero inaczej widzę dowodzenie moimi ludźmi. Nie boję się na zimno kalkulowanego ryzyka. Wiem kiedy odpuścić i wiem kiedy walczyć. Czego się dowiedziałem o moim Oddziale? Wiele, ich zdolności, hart ducha i ciała, cechy osobowości… Więcej niż można się dowiedzieć o człowieku przez całe życie i mogę spokojnie powiedzieć, że ufam im z moim życiem. Nadal musimy trochę popracować, ale mamy dobrą bazę do przechylenia szali wojny na naszą korzyść. Nawet jeśli niewiele.
- Ech. I gadaj tu z politycznymi. Chołota! Do Weroniki! A ty cwaniaku... - palcem dźgnęła jego pierś - ...wkurzasz mnie. Wiesz!? Weź tą zgraję obserwatorów i działaj. A gdy skończysz, oczekuję raportu Na Piśmie. A teraz idę to zgłosić... tym w stolicy.
Ma uśmiechnął się zwycięsko. Tak, tak… niech Zero się gniewa… im bardziej się nakręci, tym szybciej będzie szukać ujścia swoim emocjom… optymalnie, w karnalny sposób!
- Tak jest pani kapitan! - powiedział z pełną mocą zadowolenia - Jak skończę przyda się ktoś kompetentny do pilnowania, bo mam jeszcze jedną naglącą sprawę do załatwienia, ale nie potrwa ona długo.

Zrobiła w tył zwrot i zatrzymała się.
- Jeszcze jedno. Ty żeś kazał tutejszy burdel rozkręcić?
Erven zamrugał oczami i spojrzał na Zero z lekkim niedowierzaniem, po czym uśmiechnął się szelmowsko.
- Ktokolwiek wpadł na ten pomysł, ten się mocno wzbogaci… - powiedział z zadumą - ...ale nie pamiętam, bym komukolwiek szepnął słówko o tym pomyśle…
Prychnął rozbawiony jakąś myślą.
- Tak czy inaczej, będzie to dobre dla morale walczących… a przynajmniej jej męskiej części i zdejmie presję z żeńskiej. Dobra nasza, tak czy inaczej. Gdzie się mieści? Z chęcią poznam tego przedsiębiorczego człowieka, ale... to po załatwieniu naglących spraw. Znam moje obowiązki i choć możemy się różnić w ich wykonaniu, to zarzucić mi możesz tylko skuteczność… - tutaj uśmiechnął się słodko - ...prawda?
- Tak tak, Ervenie. Popytasz a drogę znajdziesz. - pomachała odchodząc.

Więcej nic nie powiedział tylko poprowadził smoka na plac centralny. Pora była rozpocząć przygotowania do rytuału i tym razem miał zamiar nie popełnić poprzedniego błędu. Wyrysuje się kredą podwójny krąg i znaki. W pięciu kluczowych miejscach postawi się stosy drewna i zaklnie po krysztale energetycznym na stos, by emanował energią płomieni stygii… taki konwerter energetyczny. Bydło złoży się w ofierze, a jak zejdzie mu połowa mocy to chlapnie sobie odpowiedni eliksir na jej uzupełnienie. Do tego pradawny i demoniczny jako inkantacje w półtransie medytacyjnym... i fiolka smoczej krwi jako łącze sympatyczne do ułatwienia procesu i ukierowania energii rytuału. W końcu to krew tego konkretnego smoka. W parę godzin, może trzy, może cztery od rozpoczęcia przygotowań powinien się uwinąć. Cel? Zerwać połączenie między ciałem, a wypaczoną jaźnią stwora połączoną z nim i truchłem. W skrócie? “Odczarować” smoka, by ten na powrót stał się zwykłym truposzem. Takim martwym, martwym.
Zerwanie połączenia Smok-Stygia okazało się łatwiejszym zadaniem. Już podczas przygotowań rytuału, wyrysowania kręgów i ustawienia stosów wraz z kryształami, smok zaczął poruszać się wolniej. Widocznie twór ten nie był dokładnie tym samym co Necromancer Dragon w krypcie. A może był, tylko jego niepełną formą? W każdym razie, process zdawał się pochłaniać mniej mocy niż poprzednio. W przeciwieństwie do poprzedniego rytuału, określeniem formy, sposobu działania i ogólnym poruszeniem truchła, teraz wystarczyło odciąć źródło mocy. W sumarycznym rezultacie, zaoszczędzono smocza krew a nawet eliksir mocy. Wydatek energetyczny był stosunkowo niewielki. Tak mniej więcej równowartość zaklęć 3 i 2 stopnia.
Truchło opadło jak szmaciana lalka, której ktoś podciął sznurki.
Erven uśmiechnął się krzywo. No fakt, niedoskonały twór… ale to nawet na rękę.
- Przypilnujcie truchła do mojego powrotu - zwrócił się do kompetentnej grupy straży i skłamał soczyście - Już wstać nie powinien, ale przez najbliższy czas Energia może uszkodzić tych którzy ośmielą się go dotknąć.
Następnie rzucił proste zaklęcie lewitacji na poświęcone w ofierze bydło i ruszył w kierunku karczmy. Bydło złożył na bok od wejścia. Następnie rzucił obsłudze za ladą.
- Przed drzwiami jest bydło na wieczerzę. Kto chce niech je pieczyste, co zostanie wasze. Dziś świętujemy.
Następnie ruszył szukać Zero… pytając wszystkich po drodze. Jak jej nie znajdzie to ruszy w stronę Ediosu licząc że tam ją znajdzie.
Zero wychodziła właśnie z pomieszczenia komunikacyjnego pełniącego także rolę spichlerza. Jeśli nie została wcześniej zatrzymana, to znaczyło, że trochę jej się zeszło z tym raportem. Z pomieszczenia wyszedł także Reinhart i dość pośpiesznym krokiem ruszył w przeciwną stronę, w stosunku do miasta. Jeżeli pamięć, Ervena nie zawodziła, znajdowały się tam winiarnie i miododajne Dionizego.
- Zero. - zagadał spokojnym tonem Erven - Chodź ze mną, są sprawy przy których chciałbym byś była obecna.
- Co się stało? - zapytała podążając za magiem.
- Mam do porozmawiania z Naczelnym Dowództwem, myślę że będziesz zadowolona i trochę… - zamilkł na sekundę szukając odpowiedniego słowa idąc w kierunku nadajnika - ...zrozumiesz moje motywacje.
- Zobaczymy. Oby twoje działania, nie sprowadziły nam na głowę czegoś większego.
Wprowadziła maga do pomieszczenia i krótko wyjaśniła zasadę uruchamiania całej konstrukcji.
Antenę stanowiło drzewo rosnące na kopcu, źródłem mocy było kilka kryształów energetycznych połączonych szeregowo, z niewielkim urządzeniem je ładującym. Ładowanie było powolne, ale pozwalało wykonać 1 połączenie więcej w ciągu dnia. Kryształy wystarczyły na 3 takie połączenia, ale konstrukcja zdawała się wystarczająca na potrzeby codziennego raportu.
W kryształowym odbiorniku wyświetlił się obraz Mistrza Tallawena przy biurku zasłanym dokumentami wraz z jakimś młodym adeptem.
- Toż to Mistrz Erven. - oznajmił adept odrywając elfa od lektury.
- Zaiste. Ledwo Zero składała raport, cóż się stało? Słyszałem o twoim wyczynie. Mag obalający smoka, to niezłe dokonanie, twoi uczniowie skandowali twoje imię jeszcze chwilę temu. - zaśmiał się
- Witaj Mistrzu i choć pochlebia mi tytuł, pragnę zauważyć, że jeszcze mistrzem nie jestem, i nie wiedziałem, że mam uczniów? - zapytał lekko unosząc brew.
- Kilku wiernych słuchaczy. Choć ich zamiłowanie do czarnej magii mnie odrobinę martwi.
- Nie mniej, przybywam z dobrą nowiną. Zapewne Zero… zdała szczegółowy raport i jestem gotowy odpowiedzieć na każde pytanie i wątpliwości, ale najpierw…
Zamilkł na parę sekund.
- Przekazuję Świątyni Wiedzy i Białym Oddziałom truchło smoka i lwią część krwi pozyskanej na rzecz wysiłku wojennego. Jeśli nie jesteście w stanie tego zaakceptować potraktujcie to jako inwestycję. Zachowam kilka mniejszych kości, włókno z serca i odrobinę krwi do badań. Znikoma, wręcz śladowa ilość sumy totalum. Czy możemy tak zrobić?
- Tak Zero nie omieszkała wspomnieć wszelkich spostrzeżeń. Wiedziałem, że tak postąpisz. I z wielką przyjemnością przyjmiemy twój wkład w wojnę. Nie musisz się jednak powstrzymywać z utensyliami. W końcu całość przynależy zdobywcom. Skoro jednak już decyzję podjąłeś. Przekażę wieść o wypłacie nagrody za smoka. Do równego podziału ma się rozumieć. Jak się pośpieszę, to jeszcze pochwycę kuriera. Wysyłamy tam do was zdolnego adepta, który wesprze was z magii bojowej.
- Nie zrozumieliśmy się Mistrzu Tallawenie. Jeśli nalegacie na nagrodę to załatwimy to po wojnie, bo ta wiele funduszy pochłonie, a teraz bardziej przydadzą się Stolicy. Zresztą, z moim oddziałem zdecydowaliśmy się oddać trofea. Dostaną ode mnie po fiolce krwi smoka, po wojnie mogą spieniężyć za dobrą cenę.
- Dobrze więc. Przekażę twoją pozycję, generałowi. Ach... Król kazał przekazać, ostrożność następnym razem. Na smoka wpłynęło niedawno zlecenie, które zostało zatwierdzone, jednak istnieją też takie smoki których śmierć mogłaby przynieść nieprzyjemności. W imię starego paktu zawartego między Alexandrem i Drakonami. Może obiło ci się o uszy. Nie mniej jest rad, że problem został zażegnany.
- Proszę się nie martwić Mistrzu. Wątpię, by kiedykolwiek nadarzyła się sytuacja analogiczna do tej. Ten smok był młody, niedoświadczony i pewny siebie ponad wszystko, ale jednak zdrowy i silny. Podjąłem kalkulowane ryzyko które jak widać przyniosło pozytywne skutki. Jeśli smok byłby starszy, lub ostrożniejszy, to obawiam się, że zmuszeni bylibyśmy salwować się odwrotem.
Erven pokiwał głową w zadumie.
- Mam jednak zlecenie na uzupełnienie stanu ekwipunkowego. Członkini mojego oddziału w starciu straciła swoją katanę i chciałbym, aby został dostarczona nowa z runami wytrzymałości i ostrości. Wiem, droższe to od zwyczajowego miecza mistrzowskiego, ale posłuży dłużej i zwiększy nasze szanse. To samurajka, a nie mogę pozwolić, by została wyeliminowana z pola bitwy z powodu utraty oręża. Czy możemy tak zrobić?
Wtedy poczuł jak Eilgnis łasi się do nogi. Nie myśląc długo wziął go na ręce i zaczął głaskać z leniwym uśmiechem spoglądając na starszego maga w krysztale.
- Przydałaby się też amunicja kalibrowa dla mojego strzelca. Lepiej by była, niż gdyby miało jej zabraknąć w kluczowym momencie. Prawda Mistrzu?
- Na oręż będzie trzeba poczekać. Przekażę kowalowi że to z rozkazu wojsk, więc dostanie priorytet. Z amunicją, słyszałem, że są problemy natury ogólnej dostępności. Jeżeli zdołamy to ją zdobędziemy, ale nie wierzyłbym Ervenie w cuda. Zato amunicję prochową, zdołaliśmy odtworzyć w fabryce. Technik jeszcze eksperymentuje ze składem prochu.
- Hmmm, zaciągnę języka, bo w sumie i mnie zależy na odpowiednim środku zapalającym… - powiedział z namysłem mroczny mag po czym uśmiechnął się lekko - ...ale jak będę już w Stolicy to przysiądę do tego na poważnie. Najpierw jednak muszę opanować ten burdel co to mam na dłoniach.
- Właśnie. Wie Mistrz może jaki kamień najlepiej koreluje z magią ziemi, a jakie w niezłym stopniu? Próbowałem sobie przypomnieć, ale nadal mam lekko przyciemniony umysł ostatnią walką… nadal jestem w świadomości bojowej. - zapytał maga Erven po czym skierował swoje słowa do zwierzęcego towarzysza - Prawda Eilgnis?
- Kon!
- Widzę że zdobyłeś chowańca. Gratuluję. Co do pytania. Hmm… Hmm…
- Mistrzu Tallawenie? - zapytał młodzieniec.
- Zaprawdę dobre pytanie. Magia tego typu, nie jest moją dziedziną, ale pamiętam że o czymś takim czytałem. Pamiętam tyle, żę w rutualności ziemi ustawiało się krąg z kamieni czy stawiało monolity w strategicznych miejscach kręgu. Dopytam się pozostałych mistrzów, albo sprawdzę w bibliotece. Kojarzy mi się Run, ale on z natury jest dobrym przewodnikiem magicznym.
- Mam wojnę na głowie, więc niewiele czasu na eksperymentowanie, ale Run powinien się sprawdzić… jak namierzymy odpowiedniejszy kamień poproszę o przekazanie informacji - powiedział białowłosy mag
- Zero chciała szczegółowy raport na piśmie, ale… - Erven cicho i krótko się zaśmiał - ...to nie jest dobry pomysł. Póki demony mają jakiekolwiek złudzenia, póty wolałbym nie zostawiać fizycznych śladów mojej prawdziwej przynależność. Jak dobrze wiemy, te lubią wpadać w niepowołane ręce… właśnie, wiadomo coś o tej Książce co to wypłynęła poza mury Świątyni?
Erven zanotował sobie w wewnętrznych archiwach umysłu by zdobyć dla siebie egzemplarz broni palnej krótkiej i odpowiadających jej nabojów. Nie miał zamiaru dzielić się swoimi pomysłami. Jak będzie miał chwilę to… rozbierze na części pierwsze, sporządzi rysunki techniczne, i pobawi się z nabojami… W broni palnej i amunicji do niej leżała fortuna ... i musiała być jego i tylko jego!
- Jeszcze nic. A raczej niewiele. Wiemy tyle że jeden z adeptów był w jej posiadaniu, ale zgubił ją w mieście. Pech chciał że trafiła właśnie w te niepowołane ręce. Pozostałe egzemplarze mam ja, Sofia i Arne. No i oczywiście ty. Jeśli chcesz możemy je złożyć w zakazanej strefie biblioteki, ale nie uważam by aż takie kroki były potrzebne.
- Rozumiem. Zatem zajmę się tym osobiście kiedy skończy się wojna. Szczęśliwie nie są to, aż tak… kluczowe… informacje. Choć nie ukrywam, że w niepowołanych rękach nawet one stanowią potencjalne zagrożenie.
Erven widocznie o czymś myślał… lub o kimś.
- Zatem powiedz mi Mistrzu, komu przypadnie zaszczyt nadzoru nad truchłem do momentu przybycia odpowiednich osób? - zapytał jeszcze z nieukrywaną ciekawością i lekkim uśmiechem. Oh! Jak przyjemne by to było by ten zaszczyt kopnął Zero!
- Decyzję pozostawiam, pozostawiono wam, obecnym na miejscu. Choć Zero wspominała o tamtejszym magnecie, który mógłby użyczyć schronienia dla materiałów na najbliższy czas.
- W takim przypadku trzeba będzie z nim porozmawiać, ale jak dobrze wiemy będzie chciał czegoś w zamian. Co mu oferować? Nie oszukujmy się, skoro udało mu się dorobić był w dobrym układzie z byłym władaszką tych ziem, a to znaczy, że mogą być podobni. WIadomo kto obejmie rządy i kiedy przybędzie? - zapytał jeszcze Erven.
Jednak coś mu się przypomniało i spojrzał na Zero nieprzychylnie… jak na świeżego członka Zewnętrznego Kręgu który nie znał swojego miejsca.
- Właśnie Zero… jeśli jeszcze raz nazwiesz moich ludzi “Hołotą” będę zmuszony Ciebie ukarać. - rzekł chłodno - Moi ludzie to moja odpowiedzialność. Brak szacunku do nich to jak okazać brak szacunku mi, a oni mają mój pełen szacunek i zaufanie. Jedyny powód zaniechania Kary teraz to były względy zachowania morale właściwej hołoty, ale następnym razem nie zawaham się. Pamiętaj o tym.
Nie czekając na odpowiedź spojrzał na Tallawena. Maska lodu która przed chwilą widniała na jego twarzy zniknęła, a on uśmiechał się lekko, pogodnie.
- Mistrz wybaczy tą małą dygresję… na czym skończyliśmy Mistrzu?
- Tą kwestią już się zajęła Zero, rzekomo to porządny jegomość. Nowym władcą, a raczej władczynią zostanie kuzynka władcy Nadmorskich Krańców. Powinna sobie poradzić. Wiesz, wyuczona w mariażach i zagrywkach politycznych, ekonomii i handlu. Margrabia Drake, siostrzeniec Viscouna, też jest niezłym skurkowańcem. A pamiętam jak był jeszcze szkrabem. Powinna przybyć w ciągu 2-3 dni, razem z obstawą. I sądzę, że na tym skończyliśmy. - powiedział z lekko wystraszoną miną. - Trzymaj się. - rzekł z łagodnym uśmiechem.
W tym samym momencie ciężka ręka opadła na ramię Ervena.
Mag wiedział do kogo należy i czuł, tak czuł, nie musiał widzieć jej twarzy by to wiedzieć. Zero była zła....
- Oczywiście Mistrzu. - powiedział Erven i ukłonił się lekko. Nie obracając się by zerknąć na wojowniczkę zapytał spokojnie, choć z uśmiechem w duchu.
- Tak Zero?
- Czy ty aby się nie zapędzasz, Ervenie? - zapytała zaciskając rękę na ramieniu - Czy aby nie zapominasz, gdzie i do kogo mówisz?
- Czy mogłabyś elaborować Zero? - zapytał Erven unosząc brew do góry - Wiele się wydarzyło ostatnimi czasy. Mogę nie pamiętać wszystkiego.
- Masz aż tak krótką pamięć... zapomniałeś po co tu jesteśmy, nie zapominają o uwadze sprzed chwili. - silniejszy nacisk, ramię zachrzęściło nieprzyjemnie, ale poza silnym uciskiem nie wykazywało większych obrażeń.
Widać uwaga na oczach Tallawena przepełniła kielich jej wytrzymałości.
Nieprzyjemne uczucie uścisku… bywało gorzej w życiu Ervena, o wiele gorzej. Obrócił głowę w jej kierunku z maską lodu na twarzy i powiedział chłodno.
- Dowiedziałem się o wszystkim co było mi potrzebne Zero i nie zapominaj, że to mnie dano dowodzenie. Mam ten czyn potraktować jako niesubordynację, czy jako napaść na przełożonego moja droga?
- Dowodzić... tak... podejmować strategiczne decyzje w ramach całego oddziału tutaj stacjonującego. Bo jako jedyny masz ogląd na więcej kwestii niż tylko walka. W ramach tego dowodzenia masz na myśli, wycieczkę na polowanie do lasu czy może uchybianie mojemu autorytetowi? - zapytała z uśmiechem.
- Wybrałem się z oddziałem na sprawdzian zdolności walki w grupie i test zdolności bojowych, Garollo zostawiłem pod opieką najbardziej nadającej się do tego osoby. Ciebie. - powiedział nadal chłodnym tonem patrząc na nią nieprzychylnie - Naprawdę Zero, tam w Loungher miałaś najlepszy tyłeczek za wszystkich, ale chyba go nie używasz, bo chodzisz strasznie spięta, prawda?
W następnej chwili pojawiło się niebo. Twarde zderzenie wyrwało na zewnątrz drzwi do magazynu. Erven przekoziołkował kilka razy po ziemi, razem z drewnianą tarczą-drzwiami.
Ach. Jak spokojnie nadchodziły czarne burzowe chmury.
Odgłos chrupnięcia wskazywał, że Zero opuściła pomieszczenie i zmierzała do leżącego Ervena. Tak. Ta kobieta nie wie jak radzić sobie ze stresem. A może po prostu bardziej sobie ceni walkę, niż przyjemności?
Erven lubił podziwiać widoki, ale nie było na to czasu. Wstał nieśpiesznie dobywając różdżkę i sztylet. Znał ten typ kobiety jak ona. Takie jak ona chodziły do łóżka tylko z tymi którzy okazywali się godni i silniejsi. Kwestia dumy.
- Masz szczęście, że oddałem mój miecz i jestem osłabiony. - powiedział. Tak, był osłabiony, ale nieznacznie. - Atak na przełożonego… widać będę musiał dać Ci nauczkę…
Chwilę później i parę szeptanych słów potem przybrał formę pół cielesnego dymu. Nie miał zamiaru jej i siebie oszczędzać. Musiał dać jej wycisk i pokazać jej miejsce w hierarchii. Powtórka z walki z Augaunem, lecz tym razem był silniejszy i bardziej doświadczony, bardziej zacięty. Oczywiście, wiedział, że musi uważać na niski poziom energii, więc zdecydował, że jak spadnie poniżej połowy jego pojemności, to “teleportuje” się za Zero na pewną odległość i chlapnie sobie miksturkę.
Wojowniczka nie powiedziała niczego, nieznacznie tylko się uśmiechnęła. Dobyła swój miecz i zacisnęła stalową rękawicę. Obie części uzbrojenia pokryła jasna poświata. Magia światła w stylu magii bojowej. Podstawa podstaw tejże szkoły: “powlekanie”. Pozwalało zadawać ataki obarczone danym elementem. Poziom nie był znacząco silny, ale... sam fakt był kontr działaniem na dym Ervena.
Delikatny, złowieszczy uśmiech zawitał na twarzy maga. Chciała się bawić na ostro, więc niech tak będzie. Nie miał zamiaru jej oszczędzać. Rzucił więc proste zaklęcie. Swoje sygnaturowe na kobietę.
- Ezar n'kher, na schashn - słowa opuściły jego usta niczym szelest wiatru między skutymi lodem liściami. Niech Zero trochę pocierpi. Klątwa Ezar’a była przeznaczona na magów, ale w tym przypadku chciał ją wstępnie ukarać. Niech pozna przedsmak cierpienia.
Wojowniczka gwałtownie się obróciła. Coś było nie tak. Wciąż wyglądała jakby starała się znaleźć Ervena, ale do tej pory powinna już wykazać objawy zaklęcia.... Czyżby chybił?
Coś było poważnie nie tak. Anulował więc oba zaklęcia. Zarówno Zasłonę jak i Klątwę i spojrzał po sobie i wokół siebie.
Wojowniczka uśmiechnęła się jeszcze szerzej. W tym momencie, wiedział już że popełnił błąd. Wojowniczka z wielką szybkością doskoczyła do maga. Chwyciła mocno za poły płaszcza lśniącą rękawicą.
- Pierwszy raz ktoś przełamał twoje zaklęcie nim, sięgnęło celu? - wyszeptała z bardzo drapieżnym uśmiechem.
Jej peleryna była biała, lśniąco biała.
Pięść zaciśnięta na ostrzu, a raczej osłona rękojeści, już pędziła w stronę jego twarzy.
Magia światła z pewnością zablokuje eteryczność.
Dał się wrobić. Podejrzewał obecność demonów, a ona po prostu się bawiła. Zaklęta peleryna. To go wkurwiło i wysłał potężny impuls telekinetyczny w stronę kobiety. Pora była podejść do sprawy na poważnie. Musiał ją mieć na dystans i przemówić do rozsądku, albo… Weronika się wkurzy bo będzie miała dwa ciała do łatania!*
Odrzucona wojowniczka wylądowała w przysiadzie.
Jej gniew aż z niej emanował. Jej obraz, kształ zdawał się rozmywać. Chyba dawno się nie rozładowywała. Że też musiało paść akurat na niego. Nad północne pola opuścił się całun deszczu.
Postać wojowniczki zdawała się bardziej otwarta, ale jakby... o połowę większa?
Mag patrzał na nią z dezaprobatą.
- Z chęcią dałbym ci wycisk, ale mam demony na głowie i nie mogę sobie pozwolić na wyeliminowanie siebie i mojej prawej ręki na czas walki gdyby demony miały teraz zaatakować. - powiedział chłodno, ale przytomnie - Stawka jest większa niż twoja duma Zero.
- Wątpię by teraz odpuściła. - rzekła Three stojąc obok Ervena. - Musiałeś jej nadepnąć na odcisk. Jakbyś nie wiedział że buzuje w nas smocza krew. W końcu tytuł ma ziarno prawdy.
- W takim przypadku przyprowadź Weronikę. - powiedział beznamiętnie Erven - Przyda się.
Nie było co więcej mówić. W tej batalii nie było co się ograniczać, bo widocznie i Zero nie będzie. Pojedynek czerni z bielą… jak by to widział jaki skald to by i pieśń napisał.
- Też sądzę, że to dobra opcja, pozwolić się jej wyładować. Ostatnio pare rzeczy ją gryzło, raport o zniszczeniach i zmarłych. Wzmianki o smokach. - mówiła spokojnie patrząc na wojowniczkę która zbliżała się strasznie powolnym krokiem. - Wytrzymaj chwilę sam. Zwołam siostry i przejmujemy pałeczkę.
Po ostatnim słowie już jej nie było.
Ciało wojowniczki zatrzymało się na większym rozmiarze, ale jej skóra zrobiła się chropowata i blada.
Zaczynała się wspomniana “chwila”. Wojowniczka wystrzeliła robiąc szeroki zamach. To była zmyłka. Ruch był zgrabny i płynny, gdyby nie fakt, że Agaun próbowała już tego parę razy. Więc rękawica? Nie! Zła pozycja. Zamierzała zaatakować czymś innym. Zaatakuje od góry.
Reakcji mogło być wiele, ale Erven zdecydował się na dość nietypową. Przewrót w przód tuż obok Zero by wylądować za nią… i jeśli się to uda… to wejść w jej umysł i sparaliżować ją impulsem mentalnym. Płaszcz nie ochroni przed psioniką, a jej przemiana? Najpewniej daje pewną rodzaju ochronę przed magią. Tak więc psionika była w tym przypadku najlepszą opcją.*
Na chwilę po przewrocie miejsce zostało wstrząśnięte uderzeniem białego ogona.
Nie było chwili by podziwiać tego kuszącego zjawiska jakim była uniesiona ogonem spódniczka i seksowne pośladki.
Impuls trzeba było wykonać natychmiast...
Pusta czarna przestrzeń. Woda chlupocząca pod stopami. Krzyże. I Kwiat na szczerej puste.
Biała lilia powoli otwierała się oświetlając już nie wodę, a krwawe jezioro. Poza granicami białej lilii widać było wyspę. Trudno było ją dostrzec, bo także była pokryta czerwienią. Była jednak biała ścieżka prowadząca do niej.
Obok ścieżki, na wysepce siedziała Zero spoglądając w bezdenną czerń “nieba”. Mruczała coś pod nosem jak mantrę. Zza nią poruszyło się coś, coś co od dłuższego czasu pozostawało w cieniu. Biała ścieżka nieznacznie się uniosła.

Erven musiał wyeliminować Zero i pogadać ze “ścieżką”, która zdawała się ścieżką nie być. Widocznie kobieta miała swoje “sekrety”. Zdecydował się na trudną sztukę. Ciężki orzech, bo było to przeciążenie zmysłów rezultujące utratą świadomości.
Chyba nie było ku temu potrzeby. Ścieżka, coś... Smok otoczył skrzydłami Zero chowając ją jak swoje dziecię. Nie słychać już było mruczenia. Choć kilka słów zdawało się być wyraźnych. “Podążam ścieżką krwi...”.
Smok rozłożył skrzydła Pod którymi został wbity w ziemię miecz.
- Ys Rag Ne To Ent Ten Ho For Tis - Słowa wypowiedziane powoli. Krótkie lecz jak to w charakterze smoczego języka bywa, bardzo wymowne.
Czemu do cholery smok w ciele Zero nie mógł poprostu powiedzieć o co biega, albo jak już musiał to w pradawnym. Nie, ten musiał właśnie użyć smoczego. Emm... chwila namysłu. Tłumaczenie pobieżne w korelacji z pradawnym: Troska. Pani lub też Ja. Jakieś zaprzeczenie. Coś o krwi lub śmierci. Hm... zwrot raczej stosowany w kierunku do rozmówcy. Opuszczać... Jak to wiele człowiek wie gdy przed sobą ma smoka otwierającego paszczę.
Tak. Trzeba było się ewakuować, Zero już tutaj nie było. A dokładniej nie tej znanej Zero.

Na zewnątrz przemiana Zero dobiegała końca. Erven stał teraz na jednym ze skrzydeł dorodnego smoka. A raczej wciąż rosnącego smoka, bo przemiana wciąż była w trakcie.


Erven był… zaintrygowany. Cóż, musiał kupić sobie czas na nadejście posiłków. Sam? Tak, miał szanse, niewielkie szanse, ale zawsze jakieś. Nie mniej, nigdy nie ryzykował bez powodu, a z tym smokiem będzie musiał porozmawiać jak już opanuje smoczy. Co zresztą planował, bo to potężny język i w magii by się nadał. Nie mniej, musiał przetrwać i nie było sensu marnować sił na walkę.
Smok rozłożył skrzydła i zaczął wzbijać się w powietrze, wciąż przybierając na rozmiarze. Już i tak w tej chwili był wielkości tej czerwonej ropuchy.
“No cóż” pomyślał Erven i zaczął szeptać zaklęcie. Zrobi się bańkę wokoło głowy “Zero” i wypełni się ją środkiem znieczulająco-usypiającym... W trakcie inkantacji schował różdżkę i sztylet, a sięgnął po kryształ energetyczny. Może nie powali “Smoka” ale ułatwi robotę pozostałym Siostrom.
- Foooo. - Ryk smoka brzmiał jak grzmienie, a raczej huk wiatru.
Erven poczuł przeszywające zimno. Bańka nie była w stanie utrzymać swej formy, by smok zdążył zażyć środka.
Przestał rosnąć, najwidoczniej osiągnął pełną formę.
- Struuuuuun - Zawył. Po niebie przebiegły łuki elektryczne. To zwiastowało coś złego.
Erven szybko wyszeptał zaklęcie i zeskoczył ze smoka, by wylądować bezpiecznie na ziemi. Rozważał opcję ukrycia się pod ziemią, ale… to mogłoby sprowokować “Zero” do udania się do miasta, a na to nie mógł sobie pozwolić. Musiał, tak najnormalniej w świecie, unikać ataków smoczycy wszelkimi sposobami.
Błyskawica uderzyła chwilę po tym jak Erven zeskoczył z cielska smoka.
Istota wzbiła się jeszcze wyżej w powietrze i zaczęła okrążać na niebie pozycję maga.
- Foooo Krahard Dinnn! - zagrzmiało donośnie.
Z pozycji smoka zaczęła sunąć... ciężko to określić zamiecią, bo bardziej przypominało to lawinę. Ziemia i tak pokryta już szczątkowym śniegiem znów zaczęła marznąć.
- Ven Gar Nos.
Potężny strumień wiatru rozbił sunąc zamień powodując powolny opad śniegu.
Na niebie pojawił się drugi smok.

- Joor Zag Frul - zakrzyknęła Five zeskakując z pleców nowo przybyłego zawodnika i spadając w stronę przemienionej Zero.

- My się już zamkniemy resztą. - oznajmiła One wraz z towarzyszącymi jej Two i Four.
O obecności tej dwójki Erven już wiedział, tak samo z Five. Ze smokiem był jednak problem. Wnioskując jednak kogo brakuje, stało się to jasne.
- Rzuciliśmy pewne zaklęcia na mieszkańców, więc paniki nie ma, choć chodzą jak struci. - oznajmiła Two.
- Anielica trochę marudziła, więc jeśli jej tego nie wytłumaczysz, mam wrażenie że zaraz sama tu przyleci. {Four}
- Przygotujcie dla mnie dobrze zachowane wspomnienia… - powiedział mag - ...moim obowiązkiem jest znać każde z naszych atutów, więc skoro nie mogę patrzeć to niech tak będzie.
Odwrócił się i zrobił parę kroków w kierunku Garollo i się zatrzymał.
- Jak Zero wróci do zmysłów przyprowadźcie ją do mnie, oczywiście możecie jej towarzyszyć jeśli chcecie, a teraz dajcie jej wycisk.

W mieście ludzie faktycznie chodzili ponurzy. Tak jakby ktoś wyciągnął z nich szczęście, niektórzy nawet zdawali się lunatykować. Nie była to moc umysłu, nie dało się też wyczuć magii. Widocznie moc smoków się od niej różni.
Nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło, nikt nie panikował. Nawet pomimo padającego śniegu, nawet pomimo odgłosów walki za miastem.
- Co się wyprawia. - rzekła ponuro Herbia - Zanim ktokolwiek coś powiedział, wszyscy byli już w takim stanie. - wyjaśniła podchodząc powoli, jakby barki ciążyły jej nad głową.
- Erven!!!!!! - zakrzyknęła Echo lądując z hukiem przed Magiem
- Herbio, Echo. - powiedział Erven kiwając im głową, po czym powiedział spokojnie, ale z lekką grobową nutą
- Zero odbiło i zdecydowała się przybrać formę smoka by, niechybnie, mnie… uszkodzić. Jej siostry interweniowały i teraz mają mały sparing za miastem. Kobieta całkowicie straciła kontrolę. Musi zacząć sobie radzić ze stresem, bo inaczej to stwarza zagrożenie dla siebie i nas wszystkich.
- Ach. Zero… - mruknęła Herbia nie zaskoczona, a może wciąż pod wpływem smoczej mocy - Alexander, Tallawen i Agaun jakoś to przeżyli gdy ją poprzednio do oddziałów zaciągnęli. Fakt pół roku rehabilitacji było jednak nieuniknione. Tyle że wtedy nie było reszty kobiecej zgrai. - rzekła po długim westchnieniu - Przejdzie jej, jak każdej kobiecie… Odpuść jej. Jak się pozbiera będzie chodzić struta, Jak się źle naciśnie, to nam ucieknie.
- Smoki. Phi! Jak zwykle! Tylko przynoszą zniszczenie. Gdyby to nie była nierówna walka już dawno anioły by się ich pozbyły.{Echo}
- Rozumiem. - powiedział z westchnięciem mag - Zatem będę… delikatniejszy, ale fakt pozostaje faktem. Powinna znaleźć sobie jakieś konstruktywne ujście emocjom..
- Mówisz o tym czymś między swoimi nogami? - zapytała ironicznie Herbia.
- Nie interesuje mnie jak powinna sobie radzić ze stresem, ale znam mój sposób. - powiedział z lekkim uśmiechem - Może nie sprawdzić się u niej, ale to jej sprawy jak sobie z tym da radę. Mój się sprawdza.
- Echo. - spojrzał na anielicę - Zero, choć jest specyficzna to jest po naszej stronie. Nawet jeśli ma w sobie smoka, a nie możemy sobie pozwolić na utratę tego zasobu. Rozumiemy się?
Po tych słowach spojrzał raz jeszcze na Herbię.
- Jest coś jeszcze co powinienem wiedzieć?
- W sumie to nie. Ty otworzyłeś ten burdel w mieście? - zapytała zerkając podejrzliwie, na tyle na ile pozwalało jej zmęczone spojrzenie.
- Nie, ale ktokolwiek podchwycił ten pomysł to się dorobi. Poza tym, będzie to dobre dla morale męskiej części armii i zdejmuje presję z jej żeńskiej części.
- Hyh. A brzmiało jak twoja sprawka. Wracam do reszty rekrutów, dzisiejszy trening nie przyniesie pożytku. - Cherbia odmaszerowała.
- Erven. Był tu ktoś do ciebie. Dostałam list. - Powiedziała przekazując dokument, zaplombowany woskową pieczęcią.

- Ale też był posłaniec, od niejakiego Markiza Dionizego.
- Ciekawe. - mruknął mag i otworzył list by zapoznać się z jego zawartością.
Krótko i treściwie. Listu nie napisał Ezio, a jeden z jego ludzi. Zawarto w nim krótką informację o pewnej osobie która prezentując kopię dokumentu Viscounta, starała się dostać do : rezydencji Ervena, Świątyni wiedzy i na zamek. Żadna z prób nie odniosła skutku. Rezydencji pilnuje pokojówka wybrana przez Ezia, więc to dość oczywiste, że nie jest tępa. Reszta nie była już taka pewna, ale najwidoczniej z polityką Stolicy nie jest jeszcze tak źle. Czego nie można powiedzieć o pospólstwie. Korzystając z dokumentu osoba dostała się do kilku mało znaczących miejsc, dokonując drobnych zakupów. Dobra pokroju sztyletów, medykamentów, pożywienia. Gotowy transport wyruszył w stronę... Londynium. W składzie przewoźników znalazł się jeden z ludzi Ezia, by wybadać sytuację.
... “Z pozdrowieniami od Mesere Auditiore.”
Erven wiedział, że Ezio spłacił swój dług, a on sam zaciągnął nowy. Auditore wyszedł poza swoją linię, a Erven to cenił. Po wojnie trzeba będzie zadbać o bliższe relacje i się odwdzięczyć. Teraz… kiedy trwała wojna, nie miał dużo pola do manewru.
Wyszeptał krótką inkantację i dokument stanął w ogniach niknąc w jak popiół na wietrze. Z oczywistych powodów nie mógł pochwalić się tym pismem, bo nie wiadomo było kto co wie o Ezio, a nie miał zamiaru zdradzać ich współpracy. Nie było sensu odpisywać, nie mógł pozwolić sobie na to, by odpis trafił w niepowołane ręce… a poza tym, wolał interesy załatwiać osobiście. Co było dość niepokojące to to, że sukubina zdążała do Londynium… do wyrwy Zaafiela. Trzeba będzie to przemyśleć.
- Osoba od listu kazała zaznaczyć jeszcze... hmm... hymmmmm zapomniałam. W każdym razie nie było to nic martwiącego. Miało to miejsce chwilę przed całym zamieszaniem. Posłaniec za to mówił o chęci spotkania, wspólnych interesach, jakimś imiennym zaproszeniu.
Na niebie rozległ się grzmot.
- Może powinnam im przemówić do rozsądku? - rzekła na głos, choć wyglądało że nie miała takiego zamiaru.
- Zero jest poza rozsądkiem, więc to nie ma sensu. - powiedział Sharsth - Czy mogę wejść w Twój umysł? Może nie pamiętasz, ale cokolwiek weszło w pamięć to zawsze tam jest. Czasami tylko głębiej i poza świadomością.
- Nie mówił że to pilne. Więc nie skorzystam. Może za jakiś czas samo się przypomni. - stwierdziła dość niechętnie. Może miała trochę racji, jej umysł był teraz zajęty czymś innym więc pewnie nie mogłaby się skupić na rzeczy tak dla niej trywialnej jak spotkanie nieznajomego posłańca.
Erven pokiwał leniwie głową. Być może miała coś na głowie, albo po prostu coś ukrywała. Tak czy inaczej, czas pokaże.
- Chodźmy do karczmy. Tam zobaczymy co dalej.
W karczmie widok był podobny co na zewnątrz. Z tym że tutejsi poruracy siedzieli i podpierali głowy, leniwie sącząc trunki. Wśród obecnych zasiadał jednak jeden osobnik żwawszy od reszty. Pierwszym co doszło do wiedzy ervena, że nie był to człowiek. Nić magiczna wskazywała na coś sterowanego. Zabawka lalkarza. Dość rzadka magia, ale dość obszernie opisywana w księgach. Podobna zdawkowo do nekromancji jednak oparta na nieżywych obiektach, a raczej nie ożywionych - tylko sterowanych.
W tym przypadku musiała to być drewniana kukła. Nie było jednak śladów mrocznej magii, więc nie była to sprawka demonów. Ale, najwidoczniej właściciel, nie chciał być w tym miejscu z jakichś przyczyn.
To zaciekawiło maga i skierował swoje kroki do kukły, by usiąść przy stoliku.
- Lalkarstwo, ciekawe. Z kim mam do czynienia? - zapytał od ręki nie chcąc bawić się w gierki. Czasami te podejście było najlepsze. Tym bardziej, że ta lalka znajdowała się na “jego” terytorium.
- Sam Erven Sharsth, we własnej osobie - wydostał się głos z kryształu umieszczonego gdzieś w okolicy drewnianej szyi. - No proszę, kogo idzie zastać w takim miejscu. Personalia i czułości odpuśćmy. Nie darzę nimi nikogo. Kilkiełka przyszła się rozejrzeć, ale słuch niesie, że jesteś w posiadaniu czegoś ciekawego na zbyciu. Więc powiedzmy, że przyszłam dobić targu. Domyślasz się o co może chodzić?
- Nie będę zgadywał, choć domyślam się co do pewnych rzeczy. W czym rzecz?
- Smok. Jego substytuty. Głównie ciekawi mnie krew.
- Ostatnio odrzuciłem intratną propozycję. Dlaczego miałbym teraz wejść w układ z nieznajomą?
- Jak mówiłam. Przyszłam dobić targu. Wiem że w naszej strefie działań, o pewne rzeczy trudno. A ja… mam możliwości by coś załatwić. Podaj swoją cenę.
- Dogadamy się... - stwierdził mag - ...ale mogę odstąpić jeden słoik. Resztę już obiecałem komu innemu.
- Zawsze coś. - przytaknęła kukła - Będzie mi jeszcze brakować… - głos ucichł na moment, zapewne odeszła od komunikatora. Trwało to dłuższą chwilę.
- … ale z tym substytutem powinno wystarczyć. Więc?
Erven ujął podbródek w dłoń w namyśle.
- Jeden słoik. Zastanów się co jesteś w stanie przehandlować. - uśmiechnął się lisio - Bo mnie najbardziej interesuje wiedza. Chyba, że masz coś ciekawszego?
- Wiedza… liczyłam bardziej na coś rzeczowego. Pozbyłbym się stąd truchła czy dwóch. Zobaczmy. Aniołowie. Nie. Phantasmy. Nie. Klątwy… nie. Rytuały twórcze. Golemy, żywiołaki i śluzy. To może się nadać. Mapa. Podstawy wampiryzmu… Nie. Demoniczne Allure. Powinna być już dawno spalona. Hm… Czarne świece z Mroku. Szkic całunu ciemności…
Chwila jakiegoś bulgotania.
- Spieprzaj stąd! Całą kulę upaćkałeś. Dziś lądujesz w kotle. Dobra więc: Rytuały twórcze. Golemy i żywiołaki, śluzy. Jedno tomiszcze. Demoniczne Allure. Jedno tomiszcze. Dorzucę jeszcze świecę z domieszką mroku i oko Jeleaosa.
- Dorzuć jeszcze podstaw wampiryzmu i mamy umowę zawartą. Wszak dobrze wiesz jak ciężko ubić smoka.
- Zgoda. Zrobi się miejsce na nowe mikstury.
- Zatem kiedy chcesz dobić targu? Ja jestem dość… przykuty do tego miejsca, więc nie za bardzo mam pole manewru.
Manekin poruszył niezgrabnie rękami i rozsunął poły płaszcza. Po środku drewnianego torsu pojawił się czarny otwór z którego wysuwały się kolejne obiekty, włącznie z kobiecą ręką.
Karczmarz chwilę się temu przyglądał w lekkim osłupieniu. Potem wymruczał jakieś pytanie, bodajże “przecież przed chwilą pił piwo?”. Następnie odszedł by wydać kolejny trunek.
Po chwili na blacie leżała cała zapłata. Z torsu wciąż wystawała ręką.
- A teraz poproszę słoik. - orzekła
Erven uśmiechnął się nieznacznie. To było ciekawe! ...i sięgnął do swojej torby po słoik który co prawda chciał zachować dla siebie, ale w obliczu nowej, potencjalnej wiedzy mógł się z nim rozstać. Tak czy inaczej, jego “zapłata” wylądowała w torbie.
- Polecam się na przyszłość. - powiedział mrucząc niskim głosem i kładąc na dłoni słoik pełen smoczej krwi.
- Umowa zawarta. Mam nadzieję że przyszły kontakt nie będzie wymagany. - mruknęła odpowiedź a ręka zniknęła we wnętrzu manekina. - Sama obecność tutaj zakłóca już połączenie. Macie tam nieciekawą sytuację. Smoki, demony, anioły, ostrze zamętu, jeszcze tylko brak nieregularnych i anomalii.
Irregural, nieregularni. Określenie bytów będących tak zwanymi wyjątkami. Prawie każdego poszukiwacza przygód, tym bardziej władających czy posiadających można było nazwać nieregularnymi. Jednak zwrot zwykle tyczył się istot z rodzin: bestii, demonium i ras rzadkich.
Sporadycznie używane pojęcie, pamiętane tylko w wąskich gronach. Głównie traktują o tym księgi z dziedziny mroku i raptem pojedyncze tomiszcza natury, oraz życia.
Nie zdawała się być osobą oczytaną, więc pewnie należy do grona odkrywców i szaleńców na miarę Konklawy.|
- Skontaktuj się ze mną później… - powiedział z krzywym uśmiechem - ...być może będę miał ofertę lepszą niż substytuty z całego smoka.
- Nah. Obejdzie się. Szybko chce zabrać się za własne eksperymenty. Choć... jeżeli znów będzie mi coś potrzebne, skontaktuję się. Gdybyś zdobył pióra anioła, demona i smoka. Ach. No tak... wszystkie komunikatory zjadły mi te gąsienice. Hmm. Kukły szkoda zostawić, poprzednie już robią za wykałaczki. Agrrrr. Przyślę kogoś, za jakiś czas... - połączenie się urwało. A kukła zamarła w bezruchu.

“Nie przedłużajmy tego, mam napięty grafik.” pomyślał rozbawiony wstając od stolika i udał się w kierunku karczmarza sięgając w poły płaszcza. Widać nieznajoma uprzedziła go. Kiedy człowiek za ladą się zbliżył położył na stole dziesięć złotych monet i nachylając się powiedział cicho.
- Nic nie widziałeś, nic nie słyszałeś, a jeśli się sprawdzisz jako rzetelne i dyskretne źródło informacji… to wynagradzam to co dla mnie cenne, a to potraktuj też jako… zachętę.
W normalnych warunkach wmanewrował by swoją kontrahentkę w wizytę personalną, ale postanowił grać w jej grę. Czyli obojętność i rzeczowość. Niech to ją zaciekawi, a jak dobrze pójdzie to nawiążą następne interesa. Oczywiście, pytanie było kim była ona, ale skoro go rozpoznała…ciekawe… musiał dowiedzieć się kim była i wykorzystać to na swoją korzyść, ale miał czas… No, i nie chciał się “rozdrabniać”. W końcu miał wojnę do wygrania!
- Ale o czym pan mówi? - zapytał karczmarz ściągając niepostrzeżenie monety z blatu. - Na razie nic wartego uwagi nie miało miejsca. Tyle, że jakiś ninja czy ktoś jemu podobny rozmawiał z anielicą. Mały deal miksturami wzmacniającymi w piwnicy i kilka nowych zleceń przyszło. Jest jeszcze imienna wiadomość do Zero, z oddziałów.
- Obawiam się, że Zero jest… chwilowo niedysponowana. - powiedział Erven z delikatnym uśmiechem dość cicho. Widać barman szybko zrozumiał potencjalny zysk. Dobrze.
- Może zaczekać. Nie kazano tego pilnie przekazywać. Jakaś informacja. Poza tym nowy burdel i jedna burda, w sumie z jego przyczyny. Nawet niezłe kicie tam sprowadzono. Anielica mruczała też pod nosem coś o budowie po stronie Loungher, ale przecież to teren pod okupacją demonów…
- Ponieważ lubię Ciebie, drogi panie, wejdę w drobny mało znany szczegół… - powiedział cicho mag bacznie przyglądając się barmanowi - ...demony mają ludzką pomoc. Budują fort, ale to tylko kwestia namierzenia kto im pomaga, a jego egzekucja będzie na miejscu bez sądu. Oczywiście, im wcześniej, tym lepiej, prawda?
- Serio? Kto byłby tak głupi? Wieść szybko się rozejdzie, a przynajmniej w pewnych kręgach. Przyjdzie poczekać.
- Jeśli to osoba o której myślę… to chcę go zabić osobiście... - powiedział grobowo Erven - ...ale jeśli zabije go kto inny to chcę jego pierścień i głowę. Kwestia nagrody do ustalenia z szczęśliwcem.
Rozpogodził się z szerokim uśmiechem.
- Oczywiście gdybamy, prawda? Szykuj te bydło na pieczyste, bo dzisiaj piwo się poleje. Pierwsza kolejka na mój koszt, wołowinę już masz. Jak skończę parę spraw na mieście to będę miał ogłoszenie do ludu…
Po tych słowach wyprostował się i ruszył na rynek znaleźć kryształ Run i ten cały dom uciech. W tej kolejności. Mógł podpytać barmana, ale to nie miało znaczenia. To nie były jakieś poufne dane, więc znalezienie drogi będzie proste.
Na skromnym rynku, nie dało się znaleźć poszukiwanego surowca. Co się tyczy burdelu...







Erven wszedł do środka pewnym krokiem. Stanął przy drzwiach, oparł się o futrynę i omiótł spojrzeniem wnętrze. Po krótkiej chwili powiedział.
- Zatem to jest to miejsce o którym wszyscy mówią, że to ja kazałem je rozkręcić…
Zaśmiał się pogodnie i uśmiechnął cwano.
- Kto tu zarządza?
- Zarządca wyszedł w interesach. - oznajmiłą biało-włosa. - Niedługo powinien wrócić. Raczy pan zaczekać?

Podeszła kuszącym krokiem. Położyła dłoń na piersi maga i mówiła to wszystko ponętnym głosem. Miała doświadczenie.
- Kamuii to nie fer, poprzedniego też zgarnęłaś pod nieobecność szefa. - Wymruczała chyba elfka.

- Aur. Jak to nie fer. Zostawiłam ci tą rycerz w białej zbroi.
Erven spojrzał zimno na kobietę która położyła dłoń na jego piersi i powiedział chłodno.
- Nie pamiętam bym pozwolił się dotykać… - z tymi słowy ujął nadgarstek białowłosej w dwa palce i “zdjął go” z piersi.
Spojrzał na... elfkę?
- Rycerz w białej zbroi? To brzmi dość ciekawie… pamiętasz jak wyglądała?
Tutaj Erven sięgnął swoim umysłem w umysł tej która zdawała się daną rycerz zająć. Interesował go wygląd. Pamiętał jedną rycerz w białej zbroi która była z oddziałów… Tak czy inaczej, samo pytanie wytworzy obraz w umyśle który on miał zamiar odczytać. Nie mniej nie więcej… przynajmniej w tej kwestii.
- Bu... ponurak. - mruknęła białowłosa i poszła przywitać kolejnego gościa.
- T...Tak. Białe włosy, lekki strój. W pierwszej chwili myślałam że to koleżanka po fachu. na klientkę też nie wyglądała. Chciała rozmawiać z szefem.
W sumie były dwie. Samo spotkanie miało miejsce z Zero, ale uprzednio była też Ihasta. Z czego z tą drugą, było kilka przyjemności, bo przybyła w wiadomym celu.
Erven uśmiechnął się delikatnie. To były ciekawe wieści. Nie mniej, przybył tutaj w interesach, a ta doświadczona… niesamowicie szybko się poddała. Widać będzie co ją nauczyć i być może czegoś od niej..
- W takim przypadku przyjdę później i mam nadzieję spotkać szefa. Mam do niego pewną sprawę, a czas mnie nagli.
Po tych słowach podjął kroki ku wyjściu. Miał zamiar dotrzeć do karczmy, w końcu miał orędzie do tłumu… po paru długich minutach dotarł na miejsce. Rozejrzał się po wnętrzu przybytku i był zadowolony… poniekąd, więc dał znać karczmarzowi by zwołał ludzi i poinformował ich, że będzie dają po darmowym piwie i do tego wołowina za pół ceny… ale to po obwieszczeniu. Zamówił jeszcze miskę pełną pasków świeżej wołowiny dla Eilgnis’a i podając mu ją wyszeptał ciche “Wybacz, że tak długo czekałeś. Przepraszam, jedz spokojnie”, a sam raczył się kawą przed orędziem.
[media]http://www.youtube.com/watch?v=-Gg1n3ZAuM8[/media]
Kiedy uznał, że w oberży znalazło się dość osób, czyli już było dość tłoczno, wszedł na stolik i zaczął przemowę.
- Mam dla was radosną nowinę. Niedługo, bo w ciągu kilku dni, przybędzie nowa władczyni tych ziem biegła w handlu i polityce, ze zdolnościami i wiedzą do tego by raz jeszcze Zachodnie Równiny stały się wielkie! Dziś świętujmy. Świętujmy czasy spokoju które jeszcze mamy, świętujmy nadejście lepszego władcy i pamiętajmy, by godnie ją przywitać! Jak tylko przybędzie udam się na rozmowę z nią i postaram się sprawić, by choć część tego co ten łajdak Gerwazy zagrabił zostało wynagrodzone. Lecz to plany na przyszłość, bo w świetle wojny reparacje mogą zostać odłożone na później. Jednak dziś odpoczywajmy, bo zbliżają się mroczne dni pełne walki i przelewu krwi, lecz nie bójcie się! Gdyż razem, ramię w ramię, działając jak jedno ramię… zwyciężymy!*
Wiwaty i oklaski. A potem chołota zabrała się za jedzenie i zachlewanie mord.
Do karczmy zawitały siostry wojny wraz z Zero. Biało włosa wyglądała jak... po ostrym melanżu. Gdyby nosiła makijaż pewnie już by wystraszyła wszystkich w karczmie. Miała zgryźliwą minę, ale widać że jest jej głupio. Na blacie stołu przeznaczonego dla rycerzy leżał Reinhart, a raczej spał, choć mogło to być także leżenie bez życia.
Echo stała przed wejściem uważnie obserwując smocze dziewczęta.
Nieopodal wejścia siedziała grupa Ervena z Marti, ale bez Roka.
Dzień powoli zbliżał się ku nocy.
Erven uśmiechnął się lekko. Wyglądało na to, że powoli zbierali się wszyscy. Zdecydował się zejść z krzesła i udać się do swojej grupy. Brak Roka był… nietypowy.
- I jak wrażenia po dzisiejszym dniu? - zapytał luźno siadając przy tym na krześle - Widział ktoś naszego strzelca?*
- Burdel. - odparła Quen.
- Raczej... nie. - zamruczała Larisa lekko się runieniąc - Coś miał do załatwienia...
- ... w burdelu. Co facet może tam załatwiać. Ciekawe? Może kupuje amunicję? {Quen}
- Cokolwiek tam kupuje to nie nasz interes. Ma facet potrzebę więc poszedł. A może sama chciałaś? {Arnice}
- Tak... jednemu robakowi już dzisiaj odmówiłam. Więc koleją ewolucji, czas na zwierzę... {Quen}
- Jesteśmy całe i zdrowe, dzięki twojej pomocy i dowództwu. Druidka nas uzdrowiła, ale mięśnie wciąż bolą. {Larisa}
- Żyję! - orzekła ochoczo Arnice podnosząc duży kufel piwa - Dziękuję.
- Wzięłam kąpiel, wyspałam się i przebrałam. Jeszcze dobre jedzenie i dzień udany. - Quen powiedziała to z nutą sarkazmu, ale raczej mówiła prawdę. Wyglądała na odświeżoną.
Erven pokiwał z zadowoleniem głową.
- Cieszę się, że jesteście cali, ale pamiętajcie, że gdyby nie wspólny, zgrany wysiłek nie byłoby nas tutaj. Nie zaniżajcie swojej roli w tych wydarzeniach.
Sięgnął tutaj do pasa i wręczył kobietom i młodemu po fiolce krwi smoka.
- Możecie spieniężyć po wojnie za dobrą cenę.... - powiedział ciepło - ...został mi tylko Rok. Chyba pójdę sprawdzić co u niego, bo i ja mam tam interes. Wiecie, że to ponoć ja kazałem ten przybytek rozkręcić? Mam zamiar to ustalić, bo nie leży to ze mną dobrze…
- A!... - Larisa chyba chciała stwierdzić lub właśnie zapytać o to czy faktycznie nie Erven ale się wstrzymała.
- Miłej zabawy - rzekłą z wielkim uśmiechem Quen
- Z chęcią wyciągnę wszystkie informacje jakie się da. - powiedział z szerokim uśmiechem mag po czym puścił oczko do Quen - Reszta mało mnie interesuje.