Alice nie była dziewicą. Zdecydowanie nią nie była. Nie krępowała się całując go w limuzynie. Nie krępowała, gdy wylądowała na jego łóżku i kolejne fragmenty garderoby lądowały poza nim. Alice była bezpruderyjna i doświadczona. W jej gestach było wyrachowanie dojrzałej, acz zranionej kobiety. Choć nie tak doświadczonej jakby chciała udawać.
Widział strach, gdy odsłaniała swoje piersi… ale ten lęk był znajomy. Widział bowiem tremę przed pierwszym występem.
Po raz pierwszy poszła do łóżka z mężczyzną, oddając mu się z bez romantycznego uczucia. Alkohol nieco w tym pomógł… parodia striptizu w wykonaniu James’a… także.

Rozluźniła się. Jej oddech zrobił się głębszy. Oblizywać zaczęła spierzchnięte usta, gdy przyglądała się żołnierzykowi dumnie prężącemu się na linii jej wzroku. Wizja seksu przestała być poświęceniem dla kariery. A stała się przyjemnością połączoną z przyszłymi benefitami.

Alice nie była dziewicą. Ale prostytutką też nie. Nikt jej nie uczył jak ma zaspokajać kochanków. James uznał, że trochę ją poduczy. Ale nie dziś. Dziś powinna się rozsmakować w nowej drodze, na której kroki postanowiła postawić. No i… to nie było to z jego strony wielkie poświęcenie. Wielbić takie piękne ciało, było przyjemnością samą w sobie, doznawać wspólnych rozkoszy... ekstazą. Na resztę przyjdzie czas. Na rozmowy, nauki, wyuzdane pieszczoty…
Na razie była ona, była noc, było wino. Niemal jak noc poślubna.

James powoli i z pietyzmem zabrał się za wykwintny posiłek. Maskował uśmiechem niepokój związany z wyznaniem Emmanuelle. Problemy zdrowotne należało traktować poważnie.
- Nie powiem ci chyba nic czego już nie wiem Emmanuelle. Zapewne wiesz z ploteczek, że szykują się poważne przetasowania w palestrze.- zaczął wesołym tonem. - I istnieje możliwość awansu dla mnie. A to oznacza, że pijawki zaczynając krążyć wokół mnie. I małego, i dużego senatorskiego kalibru.
Upił nieco trunku, by przepłukać gardło.
- Zapowiada się ciekawy czas dla mnie. Nie wiem czy ten awans okaże się tego warty. Krzesło Andersona nigdy nie wydawało mi się za wygodne. Ale to i tak nic w porównaniu ze śmiercią Blackwooda. Nie dość że doczepili do jego zgonu detektywa, któremu się wydaje że jest drugim Eliotem Nessem, to jeszcze…- westchnął smętnie. -... ja będę wykonawcą testamentu. Wkładam rękę w kłębowisko węży. Córka, Macocha, Brat… zaczną się rzucać do gardeł tuż po odczytaniu testamentu. Z pewnością, któreś z nich nie będzie zadowolone z ostatniej woli zmarłego. Przypuszczam, że każde z nich.

- Tak słyszałam o tej twojej szansie. Wiesz dobrze że krzesło może i nie wygodne, ale władza i wpływy to coś czego nie można wyrzekać się od tak. Funkcja przewodniczącego to bardzo wpływowa posada. Już kręcą się koło ciebie ważni ludzie. A to dopiero preludium splendorów jakie na ciebie - Emanuelle odkaszlnęła - czekają.

- A wiem, co nieco dzięki młodemu. Bo był tu wczoraj u mnie Erik McGee, a wiesz jak ma długi język. Wszystko mi wyśpiewał. Mimo, że jest gadułą to powinieneś go zrobić asystentem, bo wyraźnie sprzyja ci i bywa przydatny. Ma doskonałe źródła informacji, jest zdolny i ma szansę na naprawdę dobre koneksje w przyszłości. Jeszcze jest za młody, bo można by go wepchnąć na krzesełko po Andersonie, ale może przy tobie by przestał paplać wszystko, co mu ślina na język przyniesie i wypłynął na szersze wody. Lubię go i znam dobrze jego matkę. Prosiła mnie bym wstawiała się u ciebie za nim. Do ciebie nie śmiała przyjść, to poczciwa kobiecina.
- Na razie…- machnął ręką adwokat. -... nie dzielmy skóry na niedźwiedziu. Poczekamy, zobaczymy. Rozprawa się dopiero rozpoczęła, a nie wątpię że nie ja jeden jestem brany na następcę Andersona.
Zamilkł na moment przyglądając się z niepokojem swojej rozmówczyni.
- Aaaa co do poważnych ludzi. To mam już zaproszenie od dwóch senatorów. I szybko znalazła się chętna, która na moim ramieniu chce wspiąć się wyżej. - dodał z ironicznym uśmiechem.- Doskonale sobie zdaję z tego sprawę. Bardziej mnie martwi, że wszystkich nie zadowolę. I niepotrzebnie narobię sobie wrogów.

- Jeszcze się taki nie urodził, co by wszystkim dogodził. - sentencjonalnie podsumowała Emanuelle, która o dogadzaniu wiedziała więcej niż ktokolwiek inny.
- Kobiety lgną do wpływowych mężczyzn. - Wiedziała co mówi, sama w ten sposób zrobiła karierę. Gdyby nie uroda, spryt, szczęście i pomoc kilku wpływowych biznesmenów nie byłaby dziś szefową kabaretu.
- James, w związku z tym twoim nowym stanowiskiem obawiam się tylko jednego, że nie mógłbyś zbyt często do mnie wpadać. A na pewno nie głównym wejściem. Wiesz jak te dziennikarskie sępy, krążą w okolicy kabaretu. Robią zdjęcia klientów i publikują wymyślone bajki, plotki bez pokrycia w faktach. Więcej dopisują niż bywa w rzeczywistości. Kto był u nas, z kim, czy wyszedł pijany, jakie dziewczyny z nim wsiadały do samochodu. Sam wiesz.
- Wiem wiem… ale moje tu wizyty nie są tajemnicą. Decydenci musieli brać to pod uwagę. Poza tym, twój przybytek jest…- rozejrzał się dookoła.- … nie jest byle zamtuzem. Ma swoją sławę, ma swój prestiż. I gości z wyższych sfer.
Machnął ręką dodając. - Nie sądzę, by moje pojawienia się tutaj aż tak bardzo mi szkodziły. Choć postaram się być odtąd bardziej dyskretny w swoich wizytach.-

Caine napił się nieco dla przepłukania gardła pytając.
- Wiesz może co umoczyło Perkinsa na tyle, że zdecydowali wybrać mnie zamiast niego? Przecież też nie jestem wzorem cnót obywatelskich.
- Nie wiem, ale pogadaj z McGee. On potrafi wyłuskać takie informacje. A co to za kobietka przy twoim ramieniu. Znam? Wiem, że nie powinnam być zazdrosna, ale wybacz to kobieca słabość. A ja znam się na kobietach. Zaproś ją kiedyś, chcę ją ocenić. Nie miałbyś nic przeciwko temu. Może ktoś Ci ją podstawił na przeszpiegi.
- Moja sekretarka.- odparł z uśmiechem James i zamyśliwszy się dodał.- Zobaczę co da się zrobić w tej kwestii, ale wątpię by miała ochotę zaglądać tutaj. Może ty odwiedzisz mnie?
- Dobrze. W tej sytuacji tak będzie lepiej. - Em przymknęła oczy. - Muszę się zdrzemnąć. W nocy miałam sporo pracy. Tu trzeba wszystkiego doglądać. Kręcą się tu podejrzane typy. Muszę pogadać z tym włochem Mangano, był tu wczoraj w nocy jego człowiek. Niepokoi moje dziewczyny. Wybacz., ale oczy mi się kleją. Muszę odespać. To kiedy ma zajrzeć do Ciebie?
- Kiedy tylko chcesz. Może wieczorem? Może po południu? - sięgnął do kieszeni po wizytówkę. Wstał i podszedł do sekretarzyka, by napisać coś na adres.
Podszedł do Em i cmoknął ją w policzek, podając wizytówkę.
- Zamierzam tu zjeść popołudniowy lunch. Może sam, może w towarzystwie. Będzie mi jednak bardzo miło, jeśli “przypadkiem” pojawisz się tam.- rzekł z uśmiechem.
- Dobrze to jesteśmy umówieni. Mam do Ciebie słabość James... - Em uśmiechnęła się ponownie. Zamierzała teraz odpocząć i skierowała się do łóżka. Samotnie.

Gdy kilkanaście minut później siedział za kierownicą swojego packarda James w irytacji westchnął. Em mogła mieć rację. McGee mógł być przydatny, ale Caine nie lubił… pijawek.
A ten adwokat był pijawką w najbardziej irytującej postaci. Z nim nawet Alice nie chciała mieć nic do czynienia. Ale będzie musiała… go umówić na popołudnie z Jamesem.
Może i był oślizgłą pijawką, ale praca adwokata jak i praca śmieciarza… do czystych nie należą.
James ruszył z miejsca kierując swój automobil do swojej kancelarii, by pomówić o tej kwestii z Alice. Był też ciekaw jak się czuje po ostatniej nocy. Bądź co bądź z pewnością była to jej pierwsza taka noc i być może nie ostatnia, jeśli postanowiła umieścić własne ambicje na piedestale. Caine sam z autopsji wiedział ile poświęceń wymaga taki ołtarzyk.

A potem… Anderson, póki jeszcze dycha, bo rozmówić z nim się musiał w sprawie tego nieszczęsnego testamentu. Była to sprawa która mu śmierdziała i bynajmniej nie dolarami.
No i pewnie były i inne spotkania już umówione wczoraj, ale o nich Alice przypomni z pewnością. Była wszak idealną sekretarką, o idealnych pośladkach… jak się wczoraj przekonał.

Tak wiele informacji, a żadnej kluczowej.
W kwestii samego Blackwooda, to ile informacji o denacie by tu nie zebrał wśród widujących go często pielęgniarek i lekarzy i tak byłby to materiał na pół akapitu zaczynającego się od: ”Pracownicy New Orlean sanitarium potwierdzają, że Howard Blackwood był człowiekiem (...)”.
To była ślepa uliczka.
Rozbudowanych informacji wartych więcej miejsca w artykułach dostarczyć mogła Sebastienne’owi rodzina, osoby z najbliższego kręgu zmarłego, albo osoby cieszące się autorytetem. Żona, córka, brat, współpracownicy w firmie, może służba. Choćby taki dyrektor szpitala.

Podawanie się za kogoś od Moorhouse’a tylko z pozoru było śliskim, acz niezłym pomysłem. Diabeł jednak tkwił w szczegółach, bo wysłannik tego potentata mający wybadać czy jego pryncypał powinien mieszać się w finansowanie Sanitarium winien rozpytywać raczej o szpital i jego działalność.
Lovella niuanse działalności ośrodka interesowały niewiele. Interesował go Blackwood.
Poza tym taki szwindel miałby konsekwencje w postaci spalenia się u Wollstonecrafta.
Dziennikarz zaś nie powinien za sobą palić mostów, kto wie czy w przyszłości kontakty z dyrektorem Sanitarium nie byłyby przydatne.

- Mogę skorzystać z telefonu? - Sebastienne spytał recepcjonistki, a ta z uśmiechem kiwnęła głową. Być może było to pokłosie prywatnego spotkania z Deanną, wdową po dobroczyńcy tego miejsca.

- Redakcja The Picayune, słucham - usłyszał w słuchawce minutę później.
- Tu Lovell, jest tam Jenny.
- No jest ale…
- Daj ją do telefonu.
- Ale…
- Daj. Ją. Do. Telefonu.

- Tak? - Po kilku chwilach rozbrzmiał żywiołowy głos wnuczki starego Jacksona.
- Ustal mi gdzie można znaleźć pannę Mili Blackwood. Może być w domu, ale z pewnych względów nie chcę sam tam znów dzwonić aby… - ścisnął palcami nasadę nosa. Tłumaczył się przed Jenny. - Nie ważne, w każdym razie ustal gdzie mogę ją znaleźć.
- To może potrwać.
- Wiem. Jak będziesz coś miała, to dzwoń do New Orlean Sanitarium.
- Okey!

Lovell snuł się po szpitalu rozpytując o Morozowa. Wprawdzie priorytetem był Blackwood, ale dziennikarz nie mógł przegapić ciekawego tematu wyrastającego tuż pod bokiem. Szczególnie pilnował się, aby robić to w sposób mało inwazyjny dla pracy szpitala nie zagadując tych pracowników, którzy mieli coś akurat do roboty.
Nie zostawiał też innych szczegółów, jak ten po co tu było i skąd wzięło się pianino znajdujące swoje przeznaczenie w samochodzie Deanny, oraz kim byli pacjenci, którzy tego psikusa zrobili.
Badał możliwości wejrzenia w ich akta.
W pewnym momencie zatrzymał się i zamyślił. W głowie zaczął dojrzewać mu pewien plan.

- Czy mogłaby panna przekazać dyrektorowi, że bardzo chciałbym się z nim spotkać jednak dziś? - spytał Aby gdy zauważył ją stojącą przez chwilę bez zajęcia i pogrążoną w plotkowaniu z recepcjonistką. - Proszę tylko o minutę. - Wyciągnął swój zegarek. Niech panna przekaże, że chciałbym porozmawiać o poprzednim i… przyszłym sponsorze szpitala.

- Zaczekaj. - Aby poinstruowała Lovella i oddaliła się w kierunku gabinetu dyrektora. Po kilkunastu minutach wróciła do dziennikarza. - Dziś dyrektor ma pracować do późna. Sporo sprawa, sam pan wie. Samobójca, ten wypadek z pianinem, pacjenci. Ale ze względu na nadgodziny dyrektor poprosił o kolację do gabinetu. Znajdzie dla pana kilka minut. Załatwiłam to panu, ale będzi mi pan winien przysługę. Zgoda? - pielęgniarka zapytała dla formalności i Lovell musiał się zgodzić.

- Ale proszę zaczekać, aż spokojnie zje. Jak jest głodny to robi się nerwowy. - dodała po chwili. - Zawołam pana.
- Dziękuję, oczywiście poczekam. - Dziennikarz ochoczo kiwnął głową i przysiadł w poczekalni. Z ostrożnością otworzył wyjęty z kieszeni zegarek i trafił na tabakierę.
Dobra wróżba.
Zażył porcję i rozprostował gazetę przebiegając wzrokiem po artykułach. Na tyle skupił się na zleconej robocie w sprawie Blackwooda, że nie interesował się do tej pory innymi sprawami jakie zdarzyły się w mieście.

Alicja obudziła się z głową na męskiej piersi. Powoli przesunęła dłonią wzdłuż ścieżki ciemnych włosków, od podbrzusza aż po same obojczyki. Zobaczyła jak ciało Evansa porusza się pod jej dotykiem i uśmiechnęła się widząc jak mężczyzna na nią reaguje. Walker był dobrym kochankiem, jednak wczoraj powiedział jej coś co musiało zakończyć jego “erę” w życiu Alicji. Powoli wysunęła się spod męskiego ramienia i nago wyszła na wychodzący na morze balkon. Morska bryza otuliła jej ciało do końca ją rozbudzając.

Wiedziała, że stary dobry Walker kiedyś do czegoś się jej przyda i nie zawiodła się. Evans nawet nie spodziewał się, że podsuwa jej kolejną ofiarę. Daliet jeśli dobrze zapamiętała, choć było to bez znaczenia. Jeśli tak jak wspomniał Evans, zatrzymał się na wybrzeżu, to bez trudu go znajdzie. Bo niby ilu amerykańskich fotografów kręci się teraz po Havanie? Przypomniała sobie, że Walker dał jej zdjęcie zrobione przez fotografa. Zaczęła go szukać, gdzie umieściła to przeklęte małoformatowe zdjęcie. Torebka? Tak. Oto wizytówka pana Daliet.

Tylko jak on miał mieć na imię. Andrew, Artur, Armand. Tego zupełnie nie pamiętała. Ale swoją wizytówkę chyba rozpozna. Chyba, że jest nieudacznikiem, ale w takim razie był jej zbędny. Przekonamy się czy kolejna ofiara nada się do czegoś więcej niż tylko...

Uśmiechnęła się szerzej i rozejrzała po balkonie. Szybko odnalazła swoją zgubę pośród rozrzuconych ubrań. Podniosła swoją sukienkę, którą zrzuciła tu poprzedniego wieczoru. Bielizna może zostać, Walker będzie miał po niej pamiątkę.

Wróciła do sypialni, zakładając przez głowę cienką sukienkę, starając się jednocześnie przytrzymać torebkę, w której ponownie znalazła się wizytówka. Powinna zajrzeć do matki, upewnić się, że zażywa lekarstwa i choć odrobinę śpi. Nie powinna się przemęczać, ale kto jej przemówi do rozsądku? “Howard tu wróci”. Powstrzymałą się by nieprzyjemny grymas nie wypłynał jej na twarz. Nic tylko ten cholerny Blackwood. Zatrzymała się dopiero przy łóżku. Walker wtulił się w poduszkę i z zadowoleniem zaciągał się jej zapachem. Chwilę przyglądała się mężczyźnie z odrobiną satysfakcji. Evans był dobrą zdobyczą. Świadczył o tym rozrost jej garderoby, czuła że mogłaby jeszcze trochę z niego wyciągnąć, ale… uśmiechnęła się. Tak czekała na nią większa rybka. Jednak by ją złowić, potrzebowała teraz tego Daliet. Wsunęła stopy w wysokie szpilki i bez słowa opuściła mieszkanie Evansa.

Ruszyła spacerem w kierunku domu matki. Miała kawałek drogi, ale ani szpilki ani dystans jakoś jej w tej chwili nie przeszkadzały. Lubiła te wczesne godziny, gdy ulice Havany dopiero wypełniały się ludźmi. Mijała rybaków, sprzątaczy, dostawców towarów wszelakich i wszyscy bez wyjątku zerkali w jej stronę. Była dla nich czymś obcym i niedostępnym, bo lubiła sprawiać takie wrażenie wśród ludu. Ludu, który ją wychował, i do którego sama należała. Nieprzyjemna gorycz wypełniła jej usta, przypominając o tym, że jeszcze nie piła porannej kawy. To jednak mogło poczekać, w końcu najlepszą kawę można było dostać w tylko jednym miejscu. U Gabrielle...

Do kawiarni dotarłaby z zamkniętymi oczami, o dowolnej porze dnia i nocy. Wracała tu z tylu miejsc rozrzuconych po całej Havanie, że była tego pewna. Tak jak się spodziewała lokal matki był już otwarty, a stoliki wystawione. Natomiast za kontuarem kręciła się najpiękniejsza kobieta Kuby. Istota, która nigdy nie powinna się tu znaleźć, a co dopiero zostać i czekać na tego idiotę Blackwooda.

Gabrielle jak zwykle uśmiechnięta, obsługiwała jakiegoś starszego mężczyznę, który patrzył na nią jak na Afrodytę wyłaniającą się z morskiej piany. Piwnej piany, która wylewała się z kufla i płynęła po nadgarstku Gabrielle, obsychała na delikatnej skórze. Skrobał coś ołóweczkiem w małym notesiku i uśmiechał się poprawiając, co kilka sekund okulary zsuwające się z nosa. Był to jej stary przyjaciel Gaston, artysta interdyscyplinarny jak zwykł o sobie mawiać. Szkicował dłoń Gabi w swoim notesiku. Gdy postawiła przed nim piwo.
- Piekna jak zawsze. - rzucił komplement wyświechtany jak stary kapelusz, który leżał mu na kolanach. - Dziękuje. Tego mi było trzeba. Gabi nie chciałabyś wrócić do pozowania? - proponował licząc, że piękna właścicielka kawiarni zaszczyci go jeszcze kiedyś wizytą w jego pracowni. Ale Gabi już dawno nie pozowała, tamte lata odeszły w niepamięć. Teraz widząc wchodzącą Alicję powiedziała:
- To jest wybitna modelka. Ja już jestem na to za stara.
Dziewczyna uśmiechnęła się ciepło do matki i podeszła do kontuaru. Z jednej strony cieszyła się, że matka odmawia tym wszystkim facetom i pseudo artystom, ale z drugiej… może gdyby w końcu dopuściła do siebie któregoś, zapomniałaby o tym dupku.
- Powinnaś się zgodzić mama, może przespałabyś się w jakiejś seksownej pozie? - Mrugnęła do artysty.
- To jest doskonały pomysł. - Na usta Gastona wypełzł nico lubieżny uśmieszek. - Znam takie jedno piękne miejsce. Gabi będziesz zachwycona. Zawiesimy hamak i odpoczniesz tam sobie godzinkę w cieniu. Widzę że przepracowujesz się w kawiarni. Należy Ci się chwila odpoczynku.
- Dłużej niż chwila. - Alicja przeszła za kontuar i ucałowała matkę. Dopiero po tym podeszła do ekspresu z kawą. Sprawnie nabiła kolbę zmielonym ziarnem i uruchomiła maszynę. Czekając aż filiżankę wypełni czarny nektar, delikatnie bujała biodrami w rytm wydobywającej się z radia muzyki. - Kawiarni nic nie będzie jak zrobisz sobie przerwę po za tym i tak powinnaś wziąć kogoś do pomocy.
- Dobrze kochanie masz rację. - przytaknęła córce uśmiechając się szeroko. - Wezmę pomocnika. Młodego, bo stary Gaston jest chyba za stary. A jak myślisz jaki to powinien być typ mężczyzny?
- Jakiś przystojniak by ściągnął nam trochę kobiecej klienteli, tylko nie leniwy. - Alicja uśmiechnęła się upijając pierwszy łyk kawy. - Choć… z tym może być problem. Mężczyźni z natury są leniwi. To może jednak kobieta?
- Nie - żachnęła się matka. - Jeśli mam kogoś wziąć to będzie to silny facet. Przesuwanie tych stołów to już nie na moje siły. A jak będzie pracował ja będę pić kawę i patrzeć jak się prężą muskuły. A zawsze może robić za kelnerkę. Gdzie jest powiedziane, że tylko kobiety mają podawać do męskiego stołu. Pamiętaj jak Cię wychowałam.
Alicja zaśmiała się cicho.
- Ten chłopak z sąsiedztwa jest w porządku, z resztą pytał cię już kilka razy czy nie potrzebujesz pomocy. Potrafi podnieść co nieco, a i rączki ma sprawne. - Zasłoniła usta filiżanką, by choć odrobinę ukryć uśmiech. Już jakiś czas temu “sprawdziła” umiejętności ich sąsiada o była pewna, że bardzo chętnie zapoznałby z nimi także Gabrielle. - Jest pracowity, a może nawet uda się nauczyć go parzyć kawę.
- Tak wiem. Odmówiłam mu raz, bo wydawał mi się za młody. Ale wpada tu często, zmężniał. Świetny pomysł. Zaufam Ci córuniu. Pewnie długo będzie musiał się uczyć parzyć przyzwoitą kawę. - Gabi ściszyła głos do szeptu. - A myślisz, że umie z uwagą zająć się ziarenkiem dobrze wypalonej kawy.
- Jestem tego niemal pewna mamo. - Alicja mrugnęła do matki, po czym objęła ją w pasie. - Będę musiała dziś wyjść. Czy mogę ci teraz jakoś pomóc?
- Nie. Załatwiaj swoje sprawy. Nie przejmuj się kawiarnią. Przecież ustaliliśmy przed chwilą, że wezmę pomocnika. - Gabi uśmiechnęła się ponownie. - Jak skończysz kawę to przejdę się do niego z propozycją. Nie ma na co czekać. - wyjawiła córce swoje postanowienie.
- Gaston. Przypilnujesz mi kontuaru na pół godzinki to ja zgodzę się przez podobny czas pozować Ci w hamaku.
- Oczywiście - Gaston uśmiechnął się lubieżnie wyobrażając sobie ciało Gabrielle leżące leniwie tylko w obecności jego wzroku.
Alicja ucałowała matkę w policzek i podeszła do starego artysty. Pochyliła się pozwalając by ten mógł zajrzeć w jej głęboki dekolt, po czym delikatnie pogroziła mu palcem.
- Tylko proszę pamiętać mama ma odpocząć.

Zaśmiały się oczy starego artysty na ten niecodzienny widok. Jaka matka, taka córka. Stanął mu w pamięci cytat, który wypowiedział po chwili, aby przykryć zmieszanie i zaskoczenie:
- Człowiek nie może pracować bez odpoczynku, ale odpoczynek bez pracy nie daje zadowolenia. Tak samo jest w miłości. - podsumował Gaston przesuwając kapelusz z kolan w okolice rozporka.
- Myślę, że mama wyrobiła już normę we wszystkich dziedzinach tylko nie w odpoczynku. - Alicja wyprostowała się nie dając po sobie poznać satysfakcji z osiągniętego efektu. - Bądźcie grzeczni.

Dopiła kawę i ruszyła w kierunku zaplecza, całując jeszcze raz po drodze matkę. Powinna o siebie zadbać przed kolejnymi łowami i nic nie nadawało się do tego lepiej niż znajdujące się nad kawiarnią mieszkanko. Przypominało jej kto ją spłodził i przez kogo znajdowały się w takim, a nie innym położeniu. Jak zwykle odłożyła buty na miejsce, do innych par czekających na swój czas i dokładnie złożyła sukienkę, odkładając ją do prania. Nie chcąc by matka się przemęczała, już dawno wypracowała w sobie dziwną formę pedantyzmu, skupiającą się głównie na tym by utrzymać to niewielkie mieszkanko w czystości. Biorąc prysznic zastanawiała się co na siebie założyć. Jakie kobiety może lubić Daliet. Ta ze zdjęcia… była elegancka. Fotograf ujął jej skupione, poważne spojrzenie. Garsonka… garsonka będzie dobra. Zmoczyła włosy, rozprostowując je między palcami. Tak dużo łatwiej będzie upiąć kok, kok z którego zupełnie przypadkiem może wypaść jakieś pasmo. Delikatnie nakręciła na palcu nieco włosów, uśmiechając się szeroko.

Kawiarnia była malutka. Mieściła się w starej francuskiej kamieniczce wciśniętej pomiędzy duże budynki z okresu wojny secesyjnej. Widać było kobiecą rękę w jej wystroju, pełnym bibelotów i koronek. Mimo nieco “babcinego” wystroju kłębiło się tu całkiem sporo młodych par, choć pochodzących raczej z niższych sfer niż wchodząca do niej Milli z towarzyszącym jej adwokatem.
Rozglądała się z niekrytą ciekawością, nigdy nie była jeszcze w takim egzotycznym miejscu. Dodawało to zwykłemu spotkaniu ducha niezwykłej przygody. Było naprawdę uroczo, może nie tak wystawnie jak w miejscach do których przywykła, lecz mimo wszystko uroczo. Cała promieniała, a gdy znalazła wolny stoliczek przy oknie z widokiem na ulicę, w pierwszej chwili chciała tam pobiec… Po chwili jednak się opamiętała. “Mili nie wypada” sama siebie przywołała do porządku. Rozejrzała się za obsługą. Ponieważ nikt nie pojawił się by wskazać im stolik powoli skierowała się do stolika nieco w głębi pomieszczenia, który dobrze nadawał się do rozmowy w cztery oczy gdyż z uwagi na pewne oddalenie od innych minimalizował szansę, że zostaną podsłuchani. Nie chciała zwracać na siebie uwagi, ani też pokazywać się zbyt dużej liczbie osób z wykonawcą testamentu papy… ktoś mógłby sobie przecież pomyśleć coś zdrożnego. Siadła więc fotelu plecami do sali. Był całkiem wygodny, a ona nie rzucała się w oczy. Z żalem myślała o miejscu przy oknie, będzie musiała jeszcze kiedyś tu przyjść aby nacieszyć się widokiem. Ktoś musiał jednak zauważyć ich nadejście. Gdyż nie zdążyła jeszcze się rozsiąść wygodnie, gdy pojawiła się sędziwa kreolka.

-Bonjour Monsieur Caine, tak dawno nie widziałam tu Pana, comment allez-vous?-
- Miło że mnie pamiętasz Eleonor. Ja poproszę espresso okraszone koniakiem i odrobiną wanilii, a co ty byś chciała Mi… panno Blackwood? - zapytał uprzejmie adwokat zwracając się do Milli.
- Café au lait - odpowiedziała Mili uśmiechając się do obsługi.Nie kontynuowała rozmowy czekając aż kobieta sobie pójdzie.
Co nastąpiło dość szybko, jak na swój wiek kreolka była zwinna. Gdy się oddalała James spytał z uśmiechem.
- Jazz jest muzyką odważnych buntowniczek. Czy taka jest panny natura?
Nie mnie to oceniać Mr Caine, ale wielu zarzucało papie, że na zbyt wiele mi pozwalał, a pan jest pan buntownikiem, Mr Caine? - zapytała próbując odbić niewygodne pytanie i jednocześnie przenieść konwersacje na ciekawsze wody.
Bardziej koneserem… zwłaszcza piękna. Adwokatura wymaga elastyczności i bardziej ugodowości. To prokuratura jest tu krzyżowcami. My zaś… dbamy o interesy naszych klientów. Bronimy ich przed… zależnie od sprawy.- wyjaśnił z uśmiechem James przyglądając się dziewczynie.
Mili spojrzała z uwagą na prawnika
- Może mi Pan to wytłumaczyć? Praca adwokata wydaje mi się bardzo ciekawa… przed kim broni Pan klientów najczęściej, tak naprawdę ?
- To zależy od… klientów. I sprawy.- odparł wymijająco Caine. Potarł podbródek dłonią. - Są… różni. Od trywialnych kradzieży, do oszustw, czasem przestępstw ciężkiego kalibru. Każda sprawa jest inna, a moim zadaniem jest… dawać im głos podczas rozprawy i przedstawiać ich argumenty.-
-A jeśli klient sam swym zachowaniem robi sobie krzywdę, co wtedy?-
-Wtedy wnioskuję o psychiatrę i on ocenia czy należy wnioskować o niepoczytalność klienta. - stwierdził z uśmiechem James i spoglądając w oczy Milli rzekł.- Adwokat nie jest niańką, może coś doradzić swojemu klientowi… ale tylko tyle. To ostatecznie oskarżony decyduje. Oczywiście…- zamyślił się.-... jeśli chodzi o personalne doradztwo niezwiązane z salą sądową, to tu… też... jako adwokat mogę doradzić, ale klient nie ma obowiązku mnie słuchać.

- Zajmuje się Pan wyłącznie sprawami karnymi Mr Caine? a co jeśli prowadzi Pan sprawę cywilną i widzi Pan jak klient lawiną małych błędów doprowadza wygraną sprawę do opłakanego rezultatu i widzi już Pan zbliżające się dno przepaści a brak jest przesłanek dla orzeczenia niepoczytalności - kontynuowała z uśmiechem na ustach.
- Prowadzę sprawy cywilne, czasem.- nachylił się ku niej James, coraz bliżej twarzy. Spoglądał w oczy. - I masz rację… zwłaszcza w przypadku rozwodów, emocje i złośliwość bierze górę nad rozsądkiem. Ale co ja mogę zrobić? Czy etycznym byłoby, pochwycić taką rozwódkę za dłoń i przycisnąć jej ciało do ściany… szepnąć jej wprost do ucha, że teraz ja przejmuję kontrolę i ona winna się mi podporządkować? - szept był coraz cichszy, więc Milli musiała się nachylić ku niemu by posłyszeć kolejne słowa.- Że jej uczucia zaciemniają obraz sytuacji i potrzebuje mężczyzny który za nią podejmie decyzje? Taka władza kusi, ale na przykład... czy ty poddałabyś się jej? Może tak… może nie…- mówił coraz ciszej przybliżając się, aż ich usta znalazły się niebezpiecznie blisko. Dopiero wtedy odsunął się nagle z łobuzerskim uśmiechem. - Przyznaję, że taka władza kusi, ale też nie można odbierać klientowi wolności wyboru.. w tym i wyboru samozagłady. No i… nie należy nigdy uważać, że wie się wszystko i ma się zawsze rację.-
Mili udawała, że nie zauważyła podchodów prawnika, była w końcu dobrze wychowaną młodą damą, jednak jego ostatnie słowa sprawiły, że wybuchnęła nieskrępowanym śmiechem, tak szczerym, że nie przystającym do panienki z towarzystwa, po chwili jednak opanowała się i powiedziała na pozór zupełnie poważnie
-Zatem Mr. Caine gdybyś uważał, że wiesz wszystko i masz zawsze rację zostałbyś kaznodzieja, ale wnosząc z moich obserwacji raczej protestanckim niż katolickim, nie mylę się prawda?-
- Za bardzo lubię niektóre grzeszki by być ich pogromcą.- stwierdził żartobliwie James, po czym uśmiechnął się dodając.- Ale niewątpliwie udało mi się osiągnąć swój cel. Roześmiałaś się.
Mili napiła się kawy,
- Ale wracając do spraw bieżących. Pytał już Pan co myślę na temat pozostałych spadkobierców, pozwolę więc sobie na odwzajemnienie pytania. Kim jest Alicja Blackwood i dlaczego papa uwzględnił ją w testamencie?
Nigdy o niej nie słyszałem. Nie znam tak dobrze pani rodzinny, panienko Blackwood. - wyjaśnił uprzejmie Caine.
-Nie zna Pan mojej rodziny, a ja nie znam Pańskiej, pewnie ma Pan już małżonkę i dzieci które oczekują na pana powrót do domu… pewnie bardzo tęsknią, a żona jest zazdrosna o każdą chwilę która spędza Pan z klientami.
Jestem kawalerem. Żadnej żony, żadnych dzieci.- odparł James nieco rozbawiony tą sugestią.

Mili spojrzała na prawnika badawczo próbując oszacować jego wiek. Wyglądał na jakieś trzydzieści kilka lat. Był przystojny, wykształcony, z niczego sobie pozycją - ojciec nie powołał by przecież na wykonawcę testamentu nic nie znaczącego gołodupca, tego była pewna. Ojciec miał też zbyt dobrego nosa do ludzi, aby wybrać kogoś nieuczciwego. Prawnik był kawalerem, z jednej strony ucieszyła się, bo stawiało to w kręgu jej ewentualnych konkurentów, z drugiej strony świadczyło w sposób wyraźny, że posiada jakąś poważną wadę. Teraz musiała tylko wybadać co nią jest…. ale na to miała czas. Chyba, że tam myśl ją zaniepokoiła
- Żadnej żony i dzieci, czyżby Pan gustował w męskiej przyjaźni i męskich sportach? - zapytała niewinnym tonem - czy też nie poznał Pan jeszcze tej jedynej? - to mówiąc nachyliła się w jego stronę.
- Nie interesują mnie mężczyźni w alkowie, a co kobiet… to w pewnym sensie masz rację moja droga. Jak dotąd żadna kochanka nie usidliła mnie na stałe.- wyjaśnił uprzejmie James również pochylając się ku niej. Po czym zażartował. - Ale kto wie… może tobie się uda?
Mili zamrugała powiekami, była zszokowana, nikt jeszcze nie rozmawiał z nią o tych sprawach tak… bezpośrednio, nie wiedziała jak odpowiedzieć, roześmiała się więc pokrywając niezręczność sytuacji
- Mr Caine, zdaje pan sobie sprawę, że zwierzyna nie powinna uganiać się za myśliwym - opowiedziała nieco zbyt szybko z wyćwiczonym na rautach uśmiechem - chyba, że polował Pan do tej pory na nieodpowiedni rodzaj zwierzyny… - zawiesiła głos w niedopowiedzeniu.
- Panno Blackwood… - odparł uprzejmie Caine z łobuzerskim uśmiechem. -... jest pani młodą i zjawiskowo piękną damą. Więc powinna pani poznać pewne powiedzenie. “W miłości i na wojnie wszystkie chwyty są dozwolone”. A skoro nikt nie zdobył pani serduszka i być może alkowy, w moim interesie jest zastosować inne metody niż te, które panny admiratorom przyniosły porażkę. To najrozsądniejsze podejście, nie uważa panienka?
- Jak mawiała moja niania w życiu należy próbować nowych rzeczy, jednak mieć należy w tym rozwagę i znać umiar, a nowa taktyka, stanowi pewne urozmaicenie nudnego życia. Chwalebnym jest również zmiana taktyki walki, na nową jeśli stara nie przynosiła oczekiwanych sukcesów, świadczy to bowiem lotności umysłu godnej przedstawiciela palestry - jej mina sugerowała, że nie mówi serio a jedynie się z nim droczy.
- Należy dopasować oręż do pojedynku moja droga.- rzekł z uśmiechem James wpatrując się w oczy dziewczyny.- Widziałem już nieraz podchody dobrze wychowanych młodzieńców do dam z dobrych domów. Nudne przedstawienia wedle ról rozpisanych jeszcze w czasach wiktoriańskich. Ale ja nie zamierzam się trzymać tak skostniałego scenariusza… nie wprawia on twego serca w szybsze bicie.
- Twierdzi Pan zatem, że nie jest dobrze wychowany? Czyżbym coś źle zrozumiała? - kontynuowała ze śmiechem.
- Jestem dobrze wychowany. Ale wiem kiedy owo wychowanie jest zawadą i należy je odłożyć na półkę. No i ciągle osiągam mój cel. Jesteś w wyjątkowo dobrym humorze.- odparł z zadowoleniem James.
- Jest pan wyjątkowo pewny siebie - odpowiedziała Mili - a może nawet zepsuty powodzeniem… - po czym spojrzała na zegarek słowa adwokata przywołały ją do porządku. Ledwie wczoraj zginął jej ojciec, a ona jak gdyby nigdy nic siedzi i dowcipkuje z obcym mężczyzną. Rozejrzała nerwowo, całe szczęście nie zauważyła nikogo z prasy… - nie wiedziałam, że jest tak późno. - dopiła ostatni łyk kawy i wstała
- Mr Caine dziękuję za miłe spotkanie, przepraszam ale muszę wracać do domu, macocha będzie się niepokoić.
- Oczywiście. To zrozumiałe.- odparł uprzejmie mężczyzna wstając i podając dłoń.- Pozwoli się panienka odprowadzić do samochodu?
- Z przyjemnością - odpowiedziała szczerze, nie zaś z grzeczności jak zwykła to robić. Otworzyła torebkę, sięgając po portmonetkę.
- Ja zapłacę.- przypomniał adwokat z uśmiechem.- Proszę pozwolić mi okazać rycerskość.
A następnie dodał. - A i możliwe że ma panienka rację. Możliwe że jestem wyjątkowo pewny siebie, jak i zepsuty powodzeniem. Ale… wychodzę z założenia, że żeby zdobyć górę należy postawić pierwszy krok ku niej bez wahania.
Mili na te słowa, zatrzasnęła torebkę a dźwięk ten częściowo zagłuszył jej słowa
- Ale w górach jeden postawiony krok bez wahania może ściągnąć śmierć w lawinie lub w przepaści…- to mówiąc zaczęła się powoli kierować w stronę wyjścia.
- Ryzyko jest zawsze madame. Ale nagrody bywają go warte.- wyjaśnił swoje podejście adwokat uprzejmie odprowadzając dziewczynę do automobilu.- Ty był wyjątkowo mile spędzony czas. Dziękuję.
- Również, bardzo miło spędziłam te chwile - następnie weszła do oczekującego pojazdu i przez otwarte okno, gdy samochód już ruszał rzuciła jeszcze - do zobaczenia Mr Caine.
- Do zobaczenia miss Blackwood. Oby rychłego.- odparł na pożegnanie James i zawrócił do kawiarni, by zapłacić za kawy.

Pielęgniarka Abigail pojawiała się w poczekalni i poprosiła Lovella do gabinetu dyrektora. Virgil Wollstonecraft przed kilkoma minutami zakończył jeść kolację. Złamany szkielet ryby leżał na talerzu, a w gabinecie unosił się jeszcze rybny zapach. Gabinet nie był przesadnie zdobiony, raczej funkcjonalny. Nie było tu fikuśnych przedmiotów świadczących o egzotycznych zainteresowaniach dyrektora. Biblioteczka książek medycznych, segregatory, jakaś podręczna kartoteka z czterema rzędami szufladek oznaczała, że dyrektor lubi mieć informacje pod ręką.

Rozparty w fotelu Wollstonecraft wypoczywał, miał dość na dziś, był zmęczony obowiązkami. Posilił się i zapewne chętnie przymknąłby już oko gdyby nie Aby wprowadzająca dziennikarza przez drzwi gabinetu.

- A tak. - westchnął dyrektor. - Zgodziłem się pana przyjąć w drodze wyjątku. Dzisiejszy dzień dał mi się mocno we znaki. Nie mam wiele wolnego czasu. Niech pan mówi, co pana sprowadza? - zadał pytanie i oczekiwał, że gość będzie się streszczał. Problem w tym, że streszczanie się średnio korespondowało z tym co Lovell miał tu załatwić. Długa rozmowa o Blackwoodzie w celu uzyskania informacji na temat denata nie była z pewnością czymś co Wollstonecraft miał w planach. Ot konflikt interesów, ale to dyrektora sanitartium rozdawał karty.

- Sprawa jest skomplikowana - zaczął siadając na krześle. - Nazywam się Sebastienne Lovell i pracuję w The Picayune. Zbieram informacje na temat zmarłego wczoraj Howarda Blackwooda. Przynajmniej z tym wysłał mnie mój szef, bo… - Dziennikarz potarł palcami podbródek w lekkim zamyśleniu. - Bo równolegle poproszono mnie o zbadanie szczegółów związanych ze wspieraniem finansowym New Orlean Sanitarium przez zmarłego - skłamał gładko. - Niestety nie mogę zdradzić tożsamości tej osoby. Mam mu jedynie przygotować brief na temat niuansów wspierania finansowego pana placówki.

Wollstonecraft przetarł ręką czoło, potem zerknął na dziennikarza przenikliwym spojrzeniem.
- Panie Lovell obie sprawy, o których pan wspomniał wiążą się ze sobą. Blackwood był naszym głównym sponsorem, a teraz nie żyje. - zawahał się i znów podniósł rękę do czoła.

Dyrektor zdawał sobie sprawę, że prasa zacznie węszyć wokół dzisiejszych wydarzeń. Samobójstwo i wypadek ze zniszczonym autem, to mogło rzucić cień na instytucję jaką zarządzał od lat. Nie będzie to sprzyjało pozyskiwaniu nowych sponsorów. Dlatego gorączkowo myślał co powiedzieć Lovellowi, jak pokierować rozmową, aby uniknąć rozdmuchania niewygodnych faktów. Może dać sobie trochę czasu na przygotowanie oświadczenia. Nie. Musiał działać szybko, zanim sępy pseudo dziennikarskie z brukowców wyciągną fakty i podniosą je do rangi skandalu.

- Panie Lovell jestem skłonny rozmawiać z panem i zgodzić się na publikację tej rozmowy, ale proszę chwilę zaczekać - sięgnął do jednego z segregatorów, wyciągnął kartkę papieru i zaczął pisać. Gdy zaczernił około pół strony arkusza i podał go dziennikarzowi. - To warunki. Najważniejszy, że zobowiązujecie się pan przestawić sprawę jasno i rzetelnie, publikacja byłaby na wyłączność dla Picayune. Druga rzecz to wywiad wróci do mnie do autoryzacji. Trzecia chciałbym mieć również kontakt, chociażby telefoniczny i akceptacje redaktora naczelnego pana gazety. To są wstępne warunki. Chciałbym poza wywiadem opublikować oświadczenie na temat tego samobójstwa, aby nie prowokować spekulacji, które jak sam rozumie nie są na rękę naszej instytucji. Proszę mi wybaczyć ten gest i nie odczytywać tego jako braku zaufania, ale wiele gazet w naszym mieście odbiega mocno standardów dziennikarskich. Jeśli pan złoży podpis to myślę, że możemy przejść do rozmowy?

Sebastienne słuchał uważnie skupiając się na słowach i ważąc je.
- Nie jesteśmy brukowcem, nie musi się pan martwić o brak rzetelności - powiedział gdy dyrektor umilkł wyczekując odpowiedzi. - Jeżeli będziemy mieli wyłączność, to publikacja oświadczenia oraz wymóg autoryzacji możemy oczywiście zapewnić. - Wyjął długopis wczytując się przy tym w to co napisał Wollstonecraft i przyrównując to do tego co przed chwilą mówił. - To telefon do naczelnego - po podpisaniu tej prowizorycznej umowy dodał numery telefonów u dołu kartki - do jego biura, oraz drugi do samej redakcji jeżeli będzie pan potrzebował dodzwonić się do mnie.Dziennikarz przesunął arkusz po biurku w stronę dyrektora Sanitarium i płynnie wyjął swój notes.

- Na początek proszę mi powiedzieć czym mr Blackwood zajmował się tutaj. Poza wspieraniem finansowym szpitala. Do tego wszak nie potrzeba przyjeżdzać na miejsce.
- Sponsorowanie oczywiście nie wymusza na darczyńcy obowiązków, ale wyklucza odwiedzin. Pierwsze zaproszenia na nasze imprezy charytatywne i jubileusze wędrują jak się pan domyśla do głównego sponsora i jego rodziny. Blackwood z nich korzystał bardzo często, byliśmy w przyjacielskich stosunkach. Sam inicjował niektóre akcje i cieszyło go, co tutaj robił. Był to pasjonat z misją, wiem, że często mówi się tak do prasy o zasłużonych ludziach, ale w jego przypadku to było zdumiewające dla naszych niektórych lekarzy. Howard włączał się nie tylko w oficjalne części naszych uroczystości. Nie było to zwykłe doglądanie placówki przez milionera. Przychodził na spotkania z pacjentami, brał udział w grupach wsparcia, co chyba nieco zdeprymowało jego małżonkę. Ale o tym fakcie proszę nie pisać. Jego brat Ernest jest naszym wieloletnim pacjentem. To chyba miało znaczenie w inicjacji sponsoringu. Ernest Blackwood to artysta i intelektualista, nieco ekscentryczny człowiek. Honorowy w wielu kwestiach i nie chciał przyjąć pieniędzy od brata, dlatego Howard zaczął wspierać naszą instytucję. Blackwood szczególnie wspierał również pracowników, którzy ulegli wypadkom w jego firmie Blackwood Oil Company i emerytowanych pracowników swojej firmy prowadzimy filialny dom opieki specjalnie dla tej firmy.

- Rozmawiałem z Panią Blackwood, to w kwestii pisania o deprymowaniu jej - Lovell powiedział wymijająco by dyskretnie zasugerować iż część informacji do publikacji może mieć z innych źródeł. Wollstonecraft nie wiedział zapewne o fiasku tej rozmowy. - Bywał tu często, zatem z pewnością często się panowie widywali. Z tonu wynika, że byliście po imieniu. Czy odnosi pan wrażenie iż powód jego udziału w działalności szpitala leżał więcej po stronie jego radości z czynienia tego, czy z altruistycznej chęci pomagania?
- To niuanse psychologiczne. Wybaczy pan jestem chirurgiem i nigdy tego typu spekulacje psychologiczne nie stanowiły dla mnie przedmiotu rozważań. Przesadnej radości nie okazywał, w obliczu chorych nadmierna wesołość nie byłaby wskazana. Był altruistą, ale do wielu spraw podchodził ze stosowną powagą.
- A czy miał przygotowanie… hm, wykształcenie - Lovell zdawał się być skupiony na zapisywaniu odpowiedzi dyrektora w swoim notesie - do pracy w ten sposób, choćby jedynie jako pomoc lekarzom z uprawnieniami.
- Tak. Zrobił kurs. Okazał nam zaświadczenie, o kursie medycznym, jaki zrobił w Houston. Był oczytany w literaturze dotyczącej nałogów. To pewne, że ten temat go fascynował.
- Miał jakieś sukcesy w działalności tutaj? Mniej lub bardziej spektakularne, lub po prostu te niewielkie?
- Nic spektakularnego, co mogłoby go rozsławić. Raczej był pomocnikiem lekarzy, współpracował zwykle z lekarzem prowadzącym, prowadził wywiady z pacjentami. Można to określić jako wsparcie. Nie było przypadku, który by jakoś można wyróżnić. Pacjenci i lekarze może mogliby powiedzieć w tej sprawie więcej od mnie.
- Jakimi kwotami Pan Blackwood wspierał szpital?
- Szczegółowych sprawozdań nie mogę ujawnić, ale były to kwoty pięciocyfrowe.
- Często widywał pan tu żonę i córkę zmarłego?
- Córka raczej u nas niebywała, może dwa trzy razy widziałem ją na bankietach. Żona bywał częściej, ale nie była tak częstym gościem jak pan Blackwood.
- Częściej pomagał tutaj, czy w waszej filii, w CHMD, gdzie przebywa jego brat?
- W obu placówkach bywał często, ale szczególnie często bywał w centrum uzależnień, które znajduje się w CHMD.
- Czy jakieś niuanse jego zachowania mogły świadczyć, że przychodzenie tu i pomoc mogło być jakąś formą ucieczki od spraw związanych z jego firmą, lub… sytuacją w jego domu?
- Nie. Raczej nie. Niechętnie poruszał te tematy. Woleliśmy rozmawiać o wspólnych zainteresowaniach. Zdecydowanie nie było czasu na zwierzenia, kiedy masz rybę na haku albo kaczkę na celowniku. Obaj polowaliśmy i łowiliśmy, a dżentelmeńska umowa obowiązywała, tak że nie gadaliśmy wtedy o problemach.To psuje całą zabawę. Wyciąganie kłopotów to sprawa dla psychoanalityka.
- Kiedy w Houston Pan Blackwood robił w Houston kurs medyczny?
Wollstonecraft zamyślił się. Wykręcił numer, połączył się z sekretarką i wydał jej dyspozycję aby sprawdzała, dokumenty Blackwooda. Dyrektor wskazał ręką na zegarek:
- Obowiązki mnie wzywają. Tak jak umawialiśmy się, proszę przesłać tekst do autoryzacji. Zadzwonię do naczelnego. - wyciągnął do dziennikarza rękę na pożegnanie.

Sekretarka przekazała Lovellowi, że Blackwood odbył kurs medyczny w 1925 r. w City Hospital w Houston pod kierunkiem doktora Q. Snyder’a.

- Ktoś sobie z wami pogrywa. To nie Irlandczycy - przeszedł do rzeczy Raymond nie siląc się na wstęp.

Nicky Mangano przyjrzał się O’Connor’owi i od razu wiedział, że ten glina ma jaja na właściwym miejscu. Od razu przechodził do konkretów i nie silił się na ściemnienie. Ujęło go to, bo nie lubił pochlebców i krętaczy, którzy aby przejść do właściwego tematu potrzebowali pochwalić lokal, samochód i krawat rozmówcy. O’Connor był z innej gliny ulepiony i Mangano to wyczuł od razu.

- Pogrywa? - zawiesił pytanie Mangano. - Szanowałem McGrath’a i on dobrze o tym wie. Nie jestem wściekły z byle powodu, ale chyba stary nie panuje nad swoimi ludźmi. To jest trzeci raz w ostatnich dniach jak łamią rozejm. Nie mogę tego zignorować. - zniewaga wymagała odwetu i zdawali sobie z tego sprawę wszyscy bez względu na to jak głęboko siedzieli w hierarchii gangu.

- Wiem kim jesteś. Mam kilku gliniarzy… - Mangano zajrzał wymownie do butonierki garnituru. - Twoje irlandzkie pochodzenie zapewne daje Ci możliwości pogadania z McGrath’em. Pozwolę Ci się wykazać. Ustaw mi z nim spotkanie - zaśmiał się i powiedział nieco głośniej, aby jego żołnierze to słyszeli - Tylko bez twoich kolegów w mundurach - ten żart był skierowany był dla mało rozgarniętych członków ferajny. Lepiej niech pamiętają z tego spotkania głupi żart z gliniarzy niż jakieś istotniejsze szczegóły rozmowy.

- Nie chce wojny z Irlandczykami. - dodał znacznie ciszej, by w następny zdaniu znów podnieść ton głosu na bardziej władczy rejestr - Ale jeśli mnie zmuszą to wyrównamy z nimi rachunki. - ostrzegł. - Co ty na to O’Connor?

- Już z nim gadałem. Mówił że to nie oni - machnął ręką w kierunku zniszczeń popiół z papierosa spadł na podłogę.
- A ja mu wierzę. Wiesz czemu? Tych gości ktoś zmusił. Jak w kostnicy leżą ludzie McGratha, to macie problem. Oboje. Skoro komuś udał się przewał z nimi, to przypatrz się swoim - zaciągnął się głęboko i wypuścił skłębioną chmurę.
- Nie będzie tu żadnej, pieprzonej wojenki z woli jakiegoś kutasa. Choćby brodate karły w zielonych gaciach napieprzały koniczynami, to nie Irlandczycy. I muszę mieć to samo od was. Do czasu spotkania.

- Do spotkania spokój. Masz moje słowo. - zapewnił go Mangano z poważną miną. - Przygotujmy spotkanie w Coliseum Arena. - zaproponował Włoch. O’Connor skinął głową.

- Przekażę mu. Czterech cyngli ich, czterech waszych. W sumie jedenastka. Ósemka w tłumie i nas trzech. Cyrku i rejwachu nam nie trzeba.

- Zgoda. - potwierdził Mangano. - O’Connor słyszałem, że boksujesz nie chciałbyś pokazać się podczas najbliższej gali? Brakuje przeciwnika dla pewnego czarnucha. Nasz chłopak doznał kontuzji dużego palca u nogi. Sam wiesz bez dobrej pracy nóg nie ma szans na dobry występ w ringu. Ten czarny chyba nazywa się Mohamed Bamba. Chciałbyś się z nim spróbować? - zaproponował Mangano.

Detektyw nie odzywał się przez dłuższą chwilę zastanawiając się nad ilością czasu, którą dysponował. Była niewielka. Ale z drugiej stron zawsze znalazła się chwila na danie sobie po ryjach.
- Może. Niech twoi ludzie u nas przekażą mi standardowy wywiad o tej Bambie.

Zgasił papierosa i wstał. Robota czekała.
- Odpowiedź McGratha zostawię tutaj.

Na pierwszy ogień miał pójść fryzjer.