Akwedukt w Lucatore, wieczór 1 lipca 2595

Wraz z nadchodzącym zmierzchem pojawił się wiatr, początkowo ledwie wyczuwalny, coraz jednak silniejszy, ocierający się o skórę stojącego pod bramą rezerwuaru Bartheza. Helweta oparł się plecami o jeden z wsporników wieży stojącej ponad uświęconym basenem, z założonymi na piersi ramionami przyglądając się na przemian to krążącym wokół zbiornika polańskim tropicielom, to tłumkowi mieszkańców próbujących wepchnąć się w obręb ciasnych murów rezerwuaru. O ile w ciągu dnia ci Purgaryjczycy, którzy wyczerpali już zapas własnej wody w domu starali się przede wszystkim uzupełnić zawartość beczek, o tyle teraz większość przybyszów preferowała udział w zbiorowej modlitwie opodal miejsca zamordowania światłego męża.

Helweta odetchnął w duchu widząc karność wiernych, którzy mimo oczywistego wstrząsu i poruszenia wciąż traktowali z szacunkiem nakaz unikania bliższego kontaktu z trzecim basenem, a przez to nie utrudniali jego ludziom własnej pracy.

Co nie zmieniało faktu, że szkody poczynione na miejscu zabójstwa przez anabaptystów, najpierw zabierających ciało Neognostyka i szukających pozostałości po zabójcy, później zaś odprawiających jakieś religijne obrzędy, były nieodwracalne. Pięć dni po morderstwie nawet wyjątkowo uzdolnieni w sztuce tropienia płowowłosi bliźniacy stanęli w obliczu wyzwania dalece przewyższającego ich możliwości.

Żaden z nich nie wyraził na głos swej opinii, kiedy Barthez wydał rozkazy, Alpejczyk bez trudu pojął jednak znaczenie spojrzenia, które między sobą wymienili. Obaj mimo to przetrząsnęli bardzo uważnie grunt wokół trzeciego basenu i podpór wieży, podejrzliwie obserwowani przez dziesiątki nieprzyjaznych oczu.

Barthez wodził wzrokiem po gromadzie mamroczących słowa modlitw Purgaryjczyków, próbując raz jeszcze odtworzyć w wyobraźni potencjalny przebieg zamachu. Jeśli bramy rezerwuaru faktycznie otwarte były dzień i noc - a w to Helweta nie zamierzał już wątpić słysząc potwierdzenie owej prawdy z ust tak wielu świadków - morderca musiałby podjąć dodatkowy trud i wysiłek, by dostać się do basenu za pośrednictwem akweduktu. Odpowiednio zakamuflowany, bez trudu wszedłby na miejsce zbrodni od strony labiryntu miejskich uliczek, a potem przez nikogo nie niepokojony wróciłby tą samą drogą do miasteczka. Zewnętrzne bramy Lucatore - zachodnia wiodąca ku Alpom oraz wschodnia prowadząca w stronę Adriatyku - również pozostawały otwarte dzień i noc, świadcząc o przesadnie wysokiej wierze straży miejskiej w publiczne bezpieczeństwo.

Skończywszy oględziny gruntu tropiciele posłali dowódcy niezadowolone miny, potrząsnęli przecząco głowami, po czym obaj wspięli się zwinnie w górę wsporników. Barthez odprowadził ich wzrokiem, świadomy faktu, że wszyscy zgromadzeni przy basenach ludzie zrobili właśnie to samo. Podciągnąwszy się na nitkę akweduktu Polanie rozglądali się przez chwilę z wysokości konstrukcji, potem zaś ruszyli jej środkiem poza zewnętrzny mur miasteczka.

Straciwszy ich z oczu, Alpejczyk powrócił do kontemplacji modlącego się cicho tłumu. Zatopiony w myślach, nie zauważył, kiedy zwiadowcy wrócili, z rozmyślań wyrwał go dopiero pomruk obserwujących wieżę wiernych. Polanie zeskoczyli z wsporników z cichym odgłosem uderzających w ziemię podeszew, zbliżyli się do swego zwierzchnika. Chociaż Helweta uchodził za wysokiego mężczyznę, Dragan i Yuran przewyższali go o połowę głowy, będąc najwyższymi wzrostem osobami w świcie ambasadora.

- Ślady krwi na drugim w kolejności wsporniku za murem - oznajmił Yuran mówiąc na tyle cicho, by nie usłyszał go nikt oprócz szefa ochrony i brata - Prawdopodobnie odcisk dłoni, ale bardzo niekompletny. Gdyby w ostatnich dniach padał deszcz, w ogóle byśmy tego nie znaleźli. Morderca mógł wejść tutaj na różne sposoby, ale wyszedł górą, po akwedukcie. Zszedł na ziemię na polach i zniknął, najpewniej w lasach na pogórzu. Nie daliśmy rady podjąć tropu.
Mała niespodzianka - oględziny akweduktu nie przyniosły odpowiedzi na najważniejsze pytania, ale udowodniły, że morderca opuścił Lucatore po nitce akweduktu, a potem zniknął w głuszy. To może świadczyć o tym, że nie był miejscowy, inaczej ta droga ucieczki ze względu na poziom komplikacji byłaby bezsensowna. Ale obcy czy nie, wiele wskazuje na to, że był w zmowie z kimś wewnątrz miasteczka.

Niczego więcej na miejscu zbrodni nie znajdziecie, więc przyjmuję, że Nathan i bracia powrócą bez dalszej zwłoki do domu pielgrzyma.

Dom Pielgrzyma, 1 lipca 2595

Nauka etykiety to nie tylko ślepe naśladownictwo wzorca, a umiejętność podejmowania właściwych decyzji, realizowanie ich, a co najważniejsze zajmowanie stanowiska w towarzystwie niezależnego od narzuconych zachowań. Świat polityki, nowe dla młodego szlachcica Franków środowisko podniecało wynalazcę i czyniło z niego nieprzewidywalnego i odważnego gracza. Już kiełkował w sercu Leona bunt przeciw autokracji kuzyna, nie oznaczało to, że przestał owego cenic i pragnął samemu grać pierwsze skrzypce, ale rozumiał, że winien zając niezależne stanowisko, ku powodzeniu powierzonej przez Ventriculle misji.

Kreśląc listy krótko i stanowczo oznajmił Abdelowi, że nie będzie obecny na wieczerzy, bo dzień jego pracy nie zakończył się z przesłuchaniem młodej dziewczyny. Kuzyn skwitował to uniesieniem lewej brwi i tyle zdawałoby się, choć Thibaut wyczytał znacznie więcej. Wcale się owej akceptacji nie spodziewał, przyznać musiał jednako, że dodała mu ona odwagi i animuszu jak młodzieńcowi chwalonemu przez wuja za skradziony pannie pocałunek.

Zadowolił się mocno czosnkową kiełbasą i chrupiącym chlebem z masłem i solą, puszczając w niepamięć przygotowane na kolację przepiórki i brokuły. Osuszył zapisane karty, przeczytał obie trzy razy, dumny z siebie, że nie zachodziła potrzeba żadnej korekty. Osobiście odnalazł Lodovica, uprzejmie, acz stanowczo domagając się towarzystwa w wyprawie do klasztoru. Odniósł nawet wrażenie, że najemnik przyjął rozkaz z entuzjazmem nie koniecznie przez sytuację wymaganą. Wielce sobie Leon Thibaut cenił frankińskiego żołnierza i z zadowoleniem postrzegał wzajemne przywiązanie. Zaczął nawet snuć plany, by przyjąć go w poczet Sangów, jako osobistego gwardzisty.

Gdy tylko opuścili Dom Pielgrzyma i ruszyli ścieżką ku górze czarownicy, któż wie dlaczego tak pomyślał, targać zaczął ich ubraniami zimny i mocny wiatr.

Klasztor w Lucatore, wieczór 1 lipca 2595

Wspinaczka po skalistym zboczu góry wywarła na Leonie Thibaucie niezwykłe wrażenie. Spocony i sapiący z wysiłku, wynalazca w pewnej chwili zapomniał o wszystkich niedogodnościach podróży sycąc swe oczy panoramą oglądanego z góry Lucatore. Zmierzch nadchodził coraz szybciej, coraz większe połacie kotliny znikały w spełzającym z górskich zboczy mroku, ale mimo to Sanglier wciąż widział szczegóły miasteczka, plątaninę jego niknących pod morzem dachów ulic, place, okalające Lucatore jasne kamienne mury, przylegający do góry cmentarz i położoną na północy wielką farmę bydła, z której kierunku wiatr donosił głuche muczenie nawet na klasztorny szlak.

Dyplomatycznie upomniany przez widać już głodnego Ludovicia, Frank ruszył z miejsca, pokonał ociężałym krokiem ostatnie kilkaset metrów i dotarł do wykutej wprost w skale bramy klasztoru, zatrzaśniętej na cztery spusty i ziejącej niewidzialną aurą wrogości. Zadzierając w górę głowę, szlachcic obrzucił spojrzeniem wyrastające ze skał mury i dachy budowli.

Oglądany spod bramy, klasztor sprawiał wrażenie całkowicie wymarłego, chociaż Leon Thibaut wiedział, że było to całkowicie złudne wrażenie. W zimnych murach twierdzy żyło kilkadziesiąt, jeśli nie kilkaset osób, wśród nich najbliższa rodzina oraz współpracownicy tragicznie zmarłego Altaira.

Frank obejrzał się ponad ramieniem na rozjaśnione coraz większą ilością światełek Lucatore, przełknął ślinę, a potem przystąpił do okutej żelazem bramy i zabębnił w nią pięścią. Uderzył raz i drugi, złoszcząc się na nikły hałas, uderzył ponownie wkładając w ten cios znacznie więcej siły. Przez cały ten czas czuł się obserwowany przez niewidzialne oczy, co tylko pogłębiało narastającą w nim irytację.

Po ciągnącej się w nieskończoność chwili do uszu posła dobiegł zgrzytliwy dźwięk przesuwanych po drugiej stronie zasuw bądź rygli. Niewielka klapka w dolnej części wrót odskoczyła w tył okazując się ściśle dopasowaną do ramy okiennicą. Zaglądając w jej wąską czerń Leon Thibaut ujrzał czyjeś zwężone nieprzyjaźnie oczy.

- Brama pozostaje zamknięta do jutra - oznajmił czyjś szorstki męski głos, nawet nie zaprzątający sobie głowy zapytaniem o tożsamość przybysza bądź powód jego wizyty - Trwa żałoba. Odejdź stąd i wróć jutro.

Klasztor w Lucatore, wieczór 1 lipca 2595

Wynalazca zdawał sobie sprawę, że osoby żyjące w podniebnym zamczysku muszą czuć się jak orły nad doliną. Niewidzialne, a widzące wszystko, władcy z góry. Nie spodziewał się tez ciepłego przywitania, wdzięcznym był, że się jakikolwiek głos odezwał, a i szczelina ukazała się pozwalając misję wypełnić. Toteż pośpiesznie wcisną w ów otwór lakowane pismo wykorzystując swą zręczność i spryt.

- Przekażesz zatem pismo jak tylko żałoba dobiegnie końca! Bacz byś wybrał właściwy moment! To pieczęć Montpellier, ufam że spełnisz dobrze zadanie! Zamykaj już otwór!

Wygłosił zdecydowanie Leon Thibaut, walcząc z wyciem wiatru. Skinął na Lodovica i ruszył w dół zbocza, na rozmowę z kuzynem. W głowie rozbrzmiewała mu treść listów choć wydawało się jakby śpiewał ją wiatr.


Duszko moja!

Wciąż przebywamy w Lucator i piszę to byś się nie martwiła, bo nie jestem pewien czy dostajecie w Montpellier jakieś o nas wieści. Wraz z kuzynostwem pełnimy dyplomatyczną posługę na chwałę "Wielkiej Franki", w której mogą żyć nasze dzieci.
Kraina w której przebywamy jest wietrzna i inna zupełnie od naszej delty. Dleta jest jak rodząca matka, wybacz ukochana tę dygresję, a okolice Lucator jak surowy ojciec. Choć właśnie ojciec tego ludu odszedł, dlatego tak cenna jest w tym miejscu błogosławiona krew dziedziców naszego Ventricule. Ale kiedy wspomożemy tych ludzi słowem i czynem, kiedy Abdel wysłucha i powie, uściśnie przyjazne dłonie, wrócę do Ciebie ukochana i tej chwili najbardziej wyczekuję, by wziąć Cię w ramiona.

Napalony Leon.

Rozpamiętywał list do żony, po tym przyszła kolej na pismo do surowej wdowy.

Kondolencje, a za nimi zaś wyrazy szacunku dla Nevy Benesato śle ambasador Montpellier Abdel Sanglier, za pośrednictwem Leona Thibauta Sanglier, który kreślił na tym papierze.

Pierworodny Ventriculle Montpellier, wraz z siostrą Angeline Lei Sanglier pragnie złożyć jutro po śniadaniu około godziny dziesiątej wizytę w klasztorze na wzgórzu celem wspólnego spotkania i omówienia wzajemnych relacji. Pragnieniem wszystkich byłoby, aby odbyło się to w innych okolicznościach, ale winniśmy brać co daje nam Pan. A On obliczył dla nas taki czas i miejsce, temu się pokornie poddajemy.

Ukłony Leon Thibaut Sanglier.

Kiedy już wrócił Leon z wycieczki zarządził podwójną kolację dla Lodovica i udał się prosto do pokoju mając nadzieje zastać tam kuzyna i przekazać mu jeszcze skrywane tajemnice.

Dom pielgrzyma, późny wieczór 1 lipca 2595

Nieszczęsny Jambon niewątpliwie dał z siebie wszystko, aby tego wieczoru dziedzic wejrzał na niego życzliwym spojrzeniem. Sięgnąwszy głęboko do kieski jego miłości pana Dumasa, frankański kucharz poczynił spore zakupy na targowisku w Lucatore, na stole w pokoju Abdela pojawiło się zatem w obfitości czerwone mięso w wykwintnym sosie, smażone na maśle ryby, świeże ziemniaki upieczone w wyszorowanych starannie skórkach, a także duszone grzyby i całkiem niezłe jak na gust pierworodnego piwo.

Na zewnątrz rozległej budowli wiatr świszczał i gwizdał wygrywając tajemnicze melodie na gontach domu pielgrzyma, w środku jednak rozstawione na meblach świeczniki zapewniały atmosferę przytulności i względnego bezpieczeństwa.

- Wieczerza wieczerzą, ale nie zapominajmy, po co się tutaj zebraliśmy - powiedział Abdel mierząc widelcem w swoich kompanów - To był pełen wyzwań dzień i niezmiernie mnie wymęczył, chociaż zarazem przyniósł wiele niespodzianek. Nim jednak podsumuję własne spostrzeżenia, chętnie wysłucham waszych wniosków i hipotez.

Kameralna kolacja na piętrze domu pielgrzyma. Za stołem Abdel, Angeline Lea, Leon Thibaut, Nathan i pan Dumas. Proponuję powymieniać się spostrzeżeniami i hipotezami, a kiedy skończycie burzę mózgów, przeskoczymy do następnego dnia i wytęsknionej już przez wszystkich audiencji u Nevy!

Dom pielgrzyma, późny wieczór 1 lipca 2595

Zgromadzeni wokół stołu biesiadnicy wykazali spore ożywienie na widok zaprezentowanej przez Alpejczyka fiolki, wypełnionej zeskrobanymi nożem rdzawymi drobinkami będącymi zaschłą krwią Altaira. Abdel przestał się na chwilę raczyć wybornym piwem, zapomniał nawet oblizać z piwnej piany wargi wbijając wzrok w miniaturowy pojemniczek.

- Słuszna ostrożność, panie Barthez - powiedział po długim namyśle pierworodny - Dla tutejszego pospólstwa to może być prawdziwa relikwia, zresztą nie tylko dla tutejszych tubylców. Za taki artefakt nielichą cenę zapłaciliby pewnie nawet hierarchowie Katedralnego Miasta. Krew Neognostyka.

To może być warte fortunę! Byle tylko utrzymać owe znalezisko w tajemnicy do odpowiedniego momentu. I zachować odpowiedni dystans. Gdyby prawda wyszła na jaw w niepożądany sposób, zawsze można zwalić winę na Bartheza. Cudzoziemiec w zaciężnej służbie. Od kogoś takiego poselstwo łatwo może się odciąć, zrobić z niego kozła ofiarnego. Może nawet uwikłać w intrygę sugerującą udział Helwetów w mordzie? Trzeba to bardzo starannie rozważyć...

- Czujmy się zobligowani do bezwzględnego zachowania tajemnicy w tej wrażliwej kwestii - dodała stanowczym tonem Angeline Léa, najwidoczniej czytająca w myślach swego przyrodniego brata - Panie Barthez?

Alpejczyk skinął z aprobatą głową, ale na jego obliczu pojawił się cień jakiegoś grymasu, ledwie czytelny dowód tego, że mężczyzna znienacka zaczął dzielić swą uwagę pomiędzy konwersację ze szlachetnie urodzonymi oraz coś innego, co zaprzątnęło mu myśli.

Na zewnątrz zrobiło się już ciemno. Jest też wietrzno, podmuchy wiatru świszczą i zawodzą za okiennicami. Mimo tego naturalnego hałasu czujny słuch Bartheza wychwycił jednak coś jeszcze, coś zaskakującego nawet dla Helwety. Dźwięk ten sprawia wrażenie miarowego buczenia, raz nieco głośniejszego, raz cichszego. I chyba dobiega zza okna! A Wy biesiadujecie na piętrze budowli!

Fiolka wypełniona drobinkami zaschniętej krwi może być niezwykle cenna nie tylko dla Szpitalników, ale również - a może przede wszystkim - kultystów. Proponuję strzec jej jak oka w głowie, przekazana we właściwym czasie we właściwe ręce może być warta fortunę!

Dom Pielgrzyma późny wieczór 1 lipca 2595

Leon czuł się okrutnie strudzony. Nie dopisywał mu ani apetyt, ani humor, właściwie nic mu nie dopisywało, miał wrażenie jakby w ciągu ostatniego tygodnia przepracował ponad sto godzin, sam zaorawszy całą Frankę starym lemieszem. Mimo braku apetytu musiał przyznać, że kucharz wyjątkowo się owego dnia postarał, nie odmówił sobie wobec tego wędzonej ryby, której rzeczny smak przywodził na myśl rodzimą deltę Rohne, na domiar nie dbał przy tym zupełnie o etykietę i rwał kawałki miękkiego mięsa palcami. Najchętniej trwałby tak w zadumie nie odzywając się wcale, ale cisza przedłużała się nieznośnie i niemalże kuła w uszy. Skończywszy więc prawy bok zwierza, otarł dłonie w lniany ręcznik, wychylił niewielką miarkę wody, bo alkoholu, w którym normalnie lubował się, nie ruszał tego wieczoru wcale, na koniec szurnął krzesłem wstając.

- Zdążyłem dostarczyć jeszcze pismo do klasztoru zapowiadające wizytę Angeliny Lei i Abdela na jutro na godzinę dziesiątą, jestem niemal pewny, że Bastardo przekazałby wiadomość Newie tak, by przedstawić nas w niekorzystnym świetle. Widocznie nie w smak było mu nasze spotkanie z doktorem, ani to gdzie się później udaliśmy, o czym z pewnością się dowiedział.
Co do konstrukcji akweduktów możemy mieć pewność ich pochodzenia i kontaktów tutejszych z góralami, sami z pewnością nie są nawet ich w stanie konserwować.

- Właściwie podzielić się muszę jedną tajemnicą, którą skrywam od poranka prawie - zawiesił na chwilę głos, gdyż poczuł niemiłe pulsowanie w szczęce, co mogło być preludium do okropnego bólu zęba, a tego wynalazca lękał się wielce. - Czy widział tu ktoś kowala od zębów - i zaraz zdał sobie sprawę, że powiedział głośno coś, co miał pozostać tylko myślą . Schmurzył tylko oblicze, które i tak przypominało niosące grad niebo. - Pod żwirem, którym wysypana była skromna mogiła Altaira zdawała się skrywać ciężka kamienna płyta, jakoby broniąca dostępu do ciała zmarłego i nic w tym dziwnego by nie było, gdyby tę płytę położono w dzień i przyozdobiono w laury należące się zmarłemu.

- Druga rzecz, mniej może ważna, to fakt że dziecię zobaczyło krew przy zwłokach, co oznacza, że zjawiło się tam niedługo po mordzie, bo posoka powinna wsiąkać w naturalne klepisko. Może to właśnie Maria wystraszyła zabójcę, powinna usłyszeć krzyk zabijanego, a że go nie było, potwierdzać może tylko teorię, że mordu dokonał ktoś znany ofierze. - powiódł raz jeszcze rozgorączkowanym wzrokiem po zebranych, niepewny, czy powinien wypowiedzieć to co myślał - Naszła mnie nawet może szalona myśl, że Neognostyk będąc chorym i wiedząc, że umiera, wolał sam zaaranżować własny mord, woląc umrzeć jako męczennik, niż jako doświadczony przez boga, czy los, słaby człowiek. - pozostawił ideę zawisłą w powietrzu.

Wciąż stojąc, szlachcic obrócił rybę i oderwawszy spory kawał mięciutkiego mięska pachnącego niczym niemyta frankońska dziewka, wepchnął go sobie do ust.