Rezydencja rodu w Terres Putain, Tulon

Chociaż dziedzic spoglądał na gości z wielką życzliwością i słał im serdeczne uśmiechy, przez dłuższą chwilę przy stole panowała sugerująca pewne skrępowanie cisza. Pierre Jambon - osobisty kucharz dziedzica - wyraźnie nie potrafił się otrząsnąć z wstrząsu wywołanego brutalną krytyką ze strony gospodarza, ale pomimo śnieżnej bladości oblicza ruszył z miejsca nalewając gościom do kieliszków białego wina.

Jedno z krzeseł zazgrzytało cicho. Kapitan Perrault odłożył swój kieliszek na blat stołu, wstał i skłonił się uprzejmie Abdelowi.

- Skoro nasz zacny gospodarz oddał swe pierwszeństwo toastu, chętnie przejmę ten miły obowiązek - powiedział oficer - Proponuję zatem, abyśmy wznieśli toast za osobę dziedzica rodu, jego czcigodnego ojca oraz piękną siostrę. To prawdziwy zaszczyt, że mogliśmy dołączyć do grona wyróżnionych udziałem w ekspedycji Sanglierów. Niechaj będzie błogosławiona krew naszych suzerenów.

Myślę, że pisanie kolejnych scenek fabularnych będzie dla wielu z nas (również dla mnie) nie lada wyzwaniem. Przerażający wstęp do uroczystej kolacji, która zapewne przez wiele tygodni będzie się śniła graczom po nocach - testy etykiety!

Poziom testu 2 (challenging) dla wszystkich poza Nathanem, bo to obyta z etykietą śmietanka Montpellier. Barthez niestety PT 4 (difficult), bo brakuje mu doświadczenia na tym specyficznym polu walki.

Angeline Léa - CHA 3 + Conduct 1. Wyniki 3, 5, 5, 1 (dziedziczka poprawnie zachowa się przy stole)

Abdel - CHA 4 + Conduct 2. Wyniki 4, 6, 5, 4, 2, 3 (może spokojnie dokuczać innym).

Leon Thibaut - CHA 1 + Conduct... 0 (całe to sawłre-wiwre kompletnie biednego Leona przytłacza). Wynik 6 (to znaczy, że Leon niczego nie potłucze i nie wypije wody z miseczki do mycia palców, ale sztućce to już na pewno pomyli!).

Nathan Barthez - CH 2 + Conduct 1. Wyniki 6, 3, 3 (również nic nie potłucze, ale będzie jadł nie zwracając wcale uwagi na subtelności zasad posługiwania się sztućcami czy pierwszeństwa w konsumpcji konkretnych potraw).

Kapitan Perrault - CH 3 + Conduct 2. Wyniki 6, 5, 1, 3, 4 (poprawne zachowanie).

Guido Dumas - CH 2 + Conduct 2. Wyniki 2, 6, 2, 4 (poprawne zachowanie).

Nieszczęsny rządca - CH 1 + Conduct 2. Wyniki 4, 4, 2 (poprawne zachowanie).

Rezydencja rodu w Terres Putain, Tulon

Zawieszając nad talerzem sztućce, kapitan Sangów przeniósł spojrzenie na oblicze Alpejczyka. Przyglądający mu się Barthez odnotował w pamięci lekko poszarpane krawędzie blizny, która przecinała lewy policzek oficera przydając mężczyźnie pewnego szorstkiego uroku. Nathan domyślił się, że ranę zadało kiepsko obrobione ostrze, najpewniej wyklepane z kawałka żelastwa gdzieś na północnych mokradłach delty.

W zasadzie Perrault nie mógł się uskarżać na względny uszczerbek na urodzie: Barthez słyszał wiele strasznych opowieści o żołnierzach, którzy zranieni ostrzami smarowanymi śluzem Wynaturzonych umierali w przeciągu kilku godzin z powodu gorączki krwiotocznej.

- Przydarzyła się nam faktycznie po drodze pewna przygoda - przyznał Sang - W dolnej delcie, przy jednej z mniejszych wysp. Natrafiliśmy na brzegu na grupkę zachowujących się nienaturalnie mężczyzn, obserwujących łódź. Podzielam opinię jej miłości pani Angeline, że to były drony Wynaturzonych, chociaż nie mam pojęcia jak zdołały dotrzeć tak blisko morza. I pragnę wyrazić swe uznanie dla celnego oka jej miłości.

- Zostaliście zmuszeni do użycia broni, wasza miłość? - spytał nieco spiętym tonem Barthez - Byliście zagrożeni?

- W przypadku sług feromanserów każdy bliski kontakt jest śmiertelnym zagrożeniem - odparła dziedziczka - Używałam broni, by ostatecznie utwierdzić się w podejrzeniach, które podziela kapitan Perrault. Mimo śmierci jednego z tamtych pozostali nie uciekli, przyjęli postawę pasywną. Ewidentny dowód erozji instynktu samozachowawczego. Tak postępują wyłącznie drony.

- Ich obecność tak daleko na południu to bardzo niepokojący znak - powtórzył kapitan Sangów - Myślę, że nie od rzeczy byłoby przekazanie ostrzeżenia tulońskim łącznikom Rezysty. Niech zadbają o bezpieczeństwo na tutejszych wodach.

Milczący dotąd Guido Dumas wyraźnie się ożywił.

- Pan Barthez jest w mej opinii wysokiej klasy specjalistą - oznajmił nerwowym tonem, co chwila drapiąc się jednym palcem po nasadzie nosa - Zapewnił mnie, że zadbał o wszystko, również o moją osobistą ochronę przez wzgląd na przewożone fundusze.

- Wybrałem do tej roli człowieka, któremu zawierzyłbym życie - potwierdził Alpejczyk - Góral z Kantonu Berna, twardy jak granit i lojalny jak mało kto. Nie odstąpi jego miłości pana Dumasa nawet na krok.

- Doceniam pańskie starania, Barthez - oznajmił rozparty w krześle Abdel - Niemniej chętnie dowiem się czegoś więcej na temat wyzwań, które niebawem przed nami staną. Panie Barthez, zechce pan nam opowiedzieć o harmonogramie wyprawy.

Rezydencja rodu w Terres Putain, Tulon

Rodzinno-przyjacielska kolacja przedłużała się, czas mijał, wieczór pogłębiał się, Abdel prowadził musztrę savoir-vivre podawania i spożywania kolacji, Leon zaś kompletnie tracił apetyt. Z ulgą przyjął fakt braku aperitif i zupy, bo kto na litość zjadłby to wszystko, jeszcze po tym kilkugodzinnym kołysaniu. Dalsze zjadliwe uwagi były już dla młodego szlachcica snobistyczną krotochwilą dziedzica. Nie darzył sympatią spoconego rządcy, ale nie widział nic złego w podaniu potraw na raz, każdy mógł wszak wybrać coś dla siebie, miast obżerać się wszystkim po kolei. Z uśmiechem skonstatował, że Loretta mogłaby wziąć stronę Abdela, żona zawsze przywiązywała dużą wagę do etykiety i wypominała wynalazcy brak obycia. Lecz kiedy miałby się Leon Thibaut uczyć tych że wyszukanych zachowań, połowę życia spędziwszy poza Montpellier.
Zdążył delikatnie dobrać się do ryby, z ociąganiem wybrawszy widelec na wzór kuzynki, ale zdaje się pomyliwszy kieliszki, które dla niego niewiele naprawdę różniły się. Nie uszło to uwagi Abdela, który zganił braki w wykształceniu Leona. Na przyganę kuzyna uprzejmie skinął głową, wydął usta w dziubek i podziękował.

- Je te remercie de m'avoir aide, z pewnością zapamiętam tą ważną lekcję.

Oglądał teraz wszystkie szklane naczynia nie mogąc dojść porządku, skoro pierwszy kieliszek do wody, drugi do czerwonego vina, a trzeci do białego, to dlaczego czerwone mięso było po rybie. Postanowił zadowolić się białym zważywszy na upał, na wszelki wypadek nie zamierzał kosztować pieczystego, niespecjalnie przepadając za czerwonym mięsem.

Zachodził w głowę czy następnym wyzwaniem będzie strzelanie do celu, zaproponowane przez kuzynkę, czy forsowny marsz w wykonaniu Nathana. Tak czy inaczej, w tym tempie mogą wyruszyć nawet za tydzień, a wizja dzisiejszych odwiedzin targowiska oddalała się jak dawno wybrzmiały dźwięk grzmotu.

Zaproponowane przez kuzyna "błahe tematy" zamieniły się w tematy dość poważne, zbyt poważne w uznaniu wynalazcy, ale nie przerywał Leon domysłów i spekulacji oficera Sangów i kuzynki. Nawet jeśli Abdel miał rację, chcąc uzmysłowić śmietance wyprawy ich dworską nieporadność, to w ocenie Leona zabrał się za to w niewłaściwy sposób i nieco spóźniony.

Znudzony oczekiwaniem końca farsy, której był światkiem, wyostrzył zmysły bo zdawało się, że wreszcie ktoś mówił coś istotnego. Koordynator Barthez krótko i rzeczowo objaśniał harmonogram podróży. Oczy wynalazcy zalśniły, gdy usłyszał o burzach na szlaku. Wiedział już że musi pozbyć się nadmiaru bagażu w Tulonie, ale cieszył niezmiernie z możliwości przeprowadzenia doświadczeń z puiorunnikiem. Leon nadstawił ciekawie ucho zapamiętując słowa Nathana.

Rezydencja rodu w Terres Putain, Tulon, gdzieś między rybą a deserem

Angeline z kamienną miną wysłuchiwała przydługawych tyrad swego brata na temat nieznajomości etykiety poszczególnych uczestników kolacji. Odebrawszy staranne wychowanie a przy tym będąc kobietą potrafiła zachować się przy stole nie tylko zgodnie z wymogami savoir-vivre'u, ale dodatkowo nad wyraz wdzięcznie. Oczywiście potrafiła również śpiewać sprośne piosenki w towarzystwie Sangów waląc kuflem w dębową ławę. Obie formy miały swój czas, swoje miejsce i konkretne zastosowanie.

Udało się jej kilka razy pochwycić spojrzenie siedzącego naprzeciw kapitana Perraulta, którego zdawał się zachwycać widok dziedziczki skubiącej niewiekie kąski ryby w sposób przepełniony zmysłowością i erotyzmem. Doskonale wymierzone ruchy, drobne gesty i płynność z jaką Angeline operowała zastawą sprawiała wrażenie niemal nierzeczywiste. Posiliwszy się nieco Angeline odłożyła sztućce w sposób sugerujący, że nie będzie kontynuować posiłku co jednak nie zrobiło większego wrażenia na obsługującej ich dziewoi. Za to sama dziewoja zrobiła najwyraźniej wrażenie na bracie, który mówiąc sporo o dobrym wychowaniu obmacywał jednocześnie wzrokiem nieszczęsną młódkę niby handlarz krowę na sobotnim targu. Słuchając jednym uchem opowieści Bartheza o nadchodzącej wyprawie sięgnęła po kieliszek białego wina i pochyliwszy się delikatnie w stronę kapitana zapytała cichym głosem

- Kim właściwie są ci sekciarze, o których wspominałeś dziś w porcie kapitanie ? Zdaję się, że nic o nich nie słyszałam ? Czy to jakaś grupa religijna ?

Angeline z uśmiechem wpatrywała się w oczy lekko zarumienionego kapitana kontastując z zadowoleniem iż przystojnych mężczyzn na tej wyprawnie nie brakuje.

Ahhh... a kawa będzie?

Rezydencja rodu w Terres Putain, Tulon

- Migrujące ptaki - kapitan Perrault powtórzył określenie użyte podczas spaceru - Tak zwykli sami siebie nazywać. Wasza miłość zapewne słyszała o nich jako apokaliptykach. Przeważająca większość praworządnych Franków uważa, że to jedynie złodzieje i paserzy, ale prawda jest dużo bardziej złożona. W ostatnich latach miałem zaszczyt służyć z pewnym oficerem odpowiedzialnym za zbieranie informacji na ich temat i chociaż człowiek ów nie wprowadził mnie w żadne zastrzeżone wątki, podzielił się mnóstwem wiedzy ogólnej.

Wzmianka kapitana o informacjach z siatki wywiadu Sanglierów spowodowała, że tym razem wszyscy siedzący przy stole goście nadstawili bacznie uszu. Wyraźnie ukontentowany taką atencją oficer kontynuował swą opowieść gestykulując mimowolnie dzierżonym niczym miecz widelczykiem.

- Prawda jest taka, że oni są wszędzie, chociaż szczęśliwie Montpellier starają się omijać z lęku przed naszymi stróżami prawa. Tworzą kryminalne siatki rozprowadzające kradzione towary i nielegalne używki, w tym niestety również tak rygorystycznie zakazany płon, kontrolują prostytucję i przemyt. Istnieją uzasadnione podejrzenia, że czerpią też zyski z pokątnej sprzedaży białych niewolników na plantacje w Północnej Afryce.

Guido Dumas prychnął na dźwięk tego zarzutu z oburzeniem, bo też Sanglierom z trudem mieściło się w głowie, że biali Europejczycy muszą się mozolić w upiornym skwarze na plantacjach bawełny neolibijskich możnowładców. Co więcej, strzępy wiedzy o pradawych czasach sprzed Dnia Sądu Ostatecznego sugerowały, że niegdyś miała miejsce zupełnie inna sytuacja, odwrócona i znacznie przyjemniejsza w wyobrażeniu dla szlachty z Montpellier.

- Użył pan określenia sekciarze, kapitanie, dlatego pomyślałam, że to jakaś specyficzna grupa religijna - wtrąciła Angeline Lea - Tymczasem sugeruje pan, że to zwyczajni przestępcy.

- Nazwałem ich sekciarzami, ponieważ tworzą hermetyczne grupy o własnych obyczajach i tradycjach, posiadające sekretne języki i kanały komunikacji - odpowiedział Perrault - Wiem, że próbowaliśmy wielokrotnie infiltrować ich struktury, ale oni są praktycznie nie do przeniknięcia. Członków grup indoktrynują od małego dziecka, nie tylko własne dzieci, ale też podobno te specjalnie w tym celu porywane. Plotki twierdzą, że mają jakiś horrendalnie wypaczony pogląd na wychowanie potomstwa, że zmuszają małe dzieci do żebractwa, do produkcji narkotyków i sprzedawania ciał w domach uciech, by w ten chory sposób kształtować ich hart ducha, bezwzględność i całkowicie przeżarty cynizmem charakter. Kiedy dorastają, są tak związane z resztą koterii, że prędzej odbiorą sobie życie niż przejdą na naszą stronę.

- To straszne - odezwał się ponownie poczciwy skarbnik ekspedycji, pobladły niczym ściana - I nikt nie może tego powstrzymać?

- Szanse powodzenia równe planowi zamurowania delty Rhone - Perault wzruszył bezradnie ramionami - Jak już wspomniałem, oni są wszędzie. Bezwzględni i okrutni hedoniści lojalni wyłącznie względem siebie samych. Nie da się ich wykorzenić, bo popyt na ich usługi jest zbyt wielki. Kto ma pieniądze, a potrzebuje płonu, dziwek, niewolników czy broni, kupuje towary i usługi apokaliptyków. Są tu w Tulonie nielegalne areny, na których dziesięcioletnie dzieci walczą z psami, wiedzieli państwo o tym? Oficjalnie władze to potępiają, ale ten proceder wciąż kwitnie. W Bayonne sekciarze zbudowali własną osadę w miejscu, gdzie w bagnie tkwi porzucony przez Neolibijczyków czołgacz i zarządzają nią nie uznając naszej ani tulońskiej jurysdykcji. Co więcej, są tam tolerowani przez czerwonokrzyżowców, chociaż akurat Szpitalnicy z pewnością posiadają środki, by się ich z Bayonne definitywnie pozbyć.

Słuchacze pokiwali głowami przypominając sobie historię znaną powszechnie w Montpellier. Czarni kolonizatorzy przywieźli z Afryki ogromne pancerne wozy na gąsienicach, prawdziwe ruchome twierdze, które zdolne były przełamać każdą obronną pozycję Europejczyków, ale które z powodu swej niewiarygodnej masy stawały się zupełnie bezużyteczne na podmokłych obszarach delty Rhone. Taki właśnie pojazd utknął wiele lat temu na dobre w Bayonne, porzucony przez właścicieli, a następnie zagospodarowany przez Franków.

- Nie wolno nam popełnić błędu i lekceważyć tych ludzi - ciągnął dalej kapitan Sangów - Ich matecznik na Trupie jest doskonałym przykładem tego jak potrafią się zorganizować mając odpowiednie środki. Podejrzewam, że Trypolis nigdy nie zdoła ich wykorzenić z tej przeklętej wyspy. Zbyt silnie się tam ufortyfikowali.

- Słyszałem o kilku próbach lądowania na Trupie - wtrącił Nathan Barthez - Każda skończyła się porażką. Apokaliptycy mają tam baterie dział z prawdziwego zdarzenia, jakoby zdjęte z wraków okrętów Dawnych Ludzi. Gdzie je znaleźli i jak uruchomili, nie mam pojęcia, ale podobno neolibijska flota już się do Trupa nie zbliża. Teraz Trypolis tylko nęka tych na wyspie wysyłając tam pod osłoną nocy harapów, którzy okryli się hańbą, na stricte samobójcze misje. Transport w jedną stronę, jak słyszałem. Żaden z tych czarnych już stamtąd nie wraca.

- Prawdziwie barbarzyńska taktyka - skomentował Perrault - I jeśli to prawda, to takie rajdy przypominają kąsanie byka przez gzy, nic więcej.

- Maluje pan zatrważający obraz, kapitanie - oznajmił skarbnik - Czy nie powinniśmy się zatem obawiać prawdziwego ataku na naszą szkatułę w podróży przez Purgare? Każdy wszak wie, że dominium cywilizowanych ludzi kończy się na wschód od Tulonu.

Perrault nie odpowiedział na skierowane do siebie pytanie, przeniósł w zamian spojrzenie na Bartheza oddając Alpejczykowi głos.

- Okopcony Szlak jest bardzo dobrze strzeżony - zapewnił Dumasa Helweta - Patrolują go nie tylko żołnierze Rezysty i Szpitalnicy, ale również harapowie z Tulonu. Wszyscy bardzo poważnie traktują ryzyko pojawienia się na wybrzeżu grasantów z Trupa, wasza miłość. Na tym odcinku winniśmy się lękać złodziei wtopionych pomiędzy podróżnych, naciągaczy i szpiegów górskich klanów. Oraz ryzyka pojawienia się zbłąkanego roju czy złej aury. Po przejściu przez Morvant sytuacja się nie pogorszy, ponieważ Alpejczycy pilnują całego szlaku do Wrót Berneńskich. Tam zagrażać nam będzie ponownie kapryśna aura i okazyjnie skalne lawiny. Dopiero przed Genuą trzeba się będzie mieć na baczności pod każdym względem. Północne Purgare to ziemie rozdarte waśniami klanowymi, wiele tamtejszych rodów uzurpuje sobie przeróżne prawa lenne. Korzystają na tym kryminaliści, również wspomniani przez kapitana sekciarze. Na szczęście trakt do Genui przemierzają licznie Neolibijczycy, a w ich towarzystwie trudno o złą przygodę.

- A samo Bergamo? - dociekał Guido Dumas, siedzący z krześle z zapomnianym kieliszkiem wina w dłoni - Zna pan to miasto, panie Barthez? Na ile jest ono bezpieczne? Wieści głoszą, że Lombardi to wpływowa rodzina i trzyma pod bronią liczne zastępy, czy to jednak prawda?

- Nigdy nie miałem okazji, aby je poznać, wasza miłość - przyznał Nathan - Wiele natomiast słyszałem, i o Białym Wilku i o samym Bergamo. To prawda, że Vespaccio Lombardi trzyma cały region żelazną ręką. Słynie ze swej przebiegłości i wielkich ambicji. I znana jest też jego wielka niechęć do kultu Złamanego Krzyża, chociaż nie znam jej przyczyny.

- Czyżby Lombardi przyjęli prawa Świątyni Pasterza? - zapytała słuchająca uważnie wywodu Angeline Lea - Wyznają jehammedyzm?

- Nie sądzę - pokręcił głową Helweta - Raczej wybrali jedną ze stron niedawnej wojny jako silnego partnera. Anabaptystom ten wybór musiał się bardzo nie spodobać. Proszę pamiętać, że Nizina Adriatycka przez wiele lat spływała ludzką krwią. To była wyjątkowo okrutna i brutalna wojna, obie strony nie okazywały sobie miłosierdzia. Anabaptyści z Lucatore muszą się teraz czuć wzięci w kleszcze, skoro od południowego wschodu mają bałkańskich jehammedan w stanie niepewnego zawieszenia broni, a za plecami przyjazne Pasterzom Bergamo. Tak czy owak, na ziemiach pod władzą Lombardich nic nam nie powinno zagrozić. Wizyta czcigodnego dziedzica Sanguine została zaanonsowana przez pocztę dyplomatyczną, więc Bergamo niecierpliwie wyczekuje przybycia tak dostojnych gości.

- A co z rojami Wynaturzonych, panie Barthez? - skarbnik Abdela wciąż pozostawał nerwowy, w przeciwieństwie do nieco uspokojonych pozostałych słuchaczy - Przecież Purgaryjczycy mają kłopoty z własnymi potworami.

- Północ kraju pozostaje względnie bezpieczna - odpowiedział Alpejczyk - Co innego na południu, poniżej Rzymu. Lecz my się tam nie wybieramy, podążymy w przeciwnym kierunku. Obszary zasiedlone przez anabaptystów bądź z nimi sąsiadujące są wyjątkowo czyste pod względem skażenia grzybnią sepsis, ponieważ Kult Rybaka zwalcza z niebywałą zaciekłością każdy przejaw aktywności Wynaturzonych.

Garść dodatkowych informacji o celu podróży. Jeśli zapokoiłem na tę chwilę Waszą ciekawość, możecie przejąć inicjatywę i opisać swe plany na wieczór (bądź przejść od razu do ich realizacji; wiem, że 8ART i Suriel mają jakąś niespodziankę). Jeśli macie jeszcze dodatkowe pytania, piszcie niezwłocznie.

Rezydencja rodu w Terres Putain, Tulon

Podobnie jak reszta grupy, wynalazca z uwagą słuchał opowieści kapitana Perraulta, mimo że wiele podobnych historii słyszał spędziwszy młodość wśród poszukiwaczy. Zapatrzywszy się na duży zegar z wahadłem przypomniał sobie, podobny piękny sprzęt, który jego nauczyciel sprzedawał kiedyś tajemniczemu człowiekowi. Powiedziano mu później że to apokaliptyk i że jego pieniądze śmierdzą śmiercią, a Leon pomyślał że to człowiek taki sam jak on. Pragnący zbytków, chcący się pokazać, pochwalić, mierzyć czas patrząc na piękna i użyteczną rzecz. Z tego co wiedział niektórzy ze zbieraczy handlowali z apokaliptykami, dostarczając oczywiście w tajemnicy, artefakty i części zamienne do maszyn czy broni. Słysząc uwagę o samotnych rajdach zhańbionych Harapów nie mógł odmówić sobie komentarza.

- Powiada Pan jak kąsanie bawołu przez gza. I trafna to uwaga, ale proszę pamiętać, że bawół może od takiego ugryzienia zemrzeć. Chcę przez to powiedzieć, że nie wielkość czy liczebność decyduje o zwycięstwie, lecz taktyka i cierpliwość. Apokaliptycy są ludźmi takimi samymi jak my, mają więc swoje słabości i namiętności, a te gubią ludzi równie często jak wynoszą ich na ołtarze. Samotne ataki Harapów są w rzeczy samej bezmyślne i daremne, ale usypiają czujność mieszkańców Trumny, kierując oczy strażników na zewnątrz nie do środka.
Spytałem kiedyś pewnego pszczelarza jakim sposobem udaje mu się hodować owady i wykorzystywać ich pracę, że jego barcie są zawsze pełne miodu. Odpowiedział mi: Myśl jak pszczoła. Jeśli chcemy przechytrzyć apokaliptyków, musimy zastosować ich metody. Stworzyć podwójnych agentów. Wychować dzieci, które będą myślały iż są apokaliptykami, wejdą do ich społeczności jak tykająca bomba, jak trojański koń. Musimy stworzyć własnych apokaliptyków i odpowiednio - tu szukał chwilę słowa - zakomponować ich sposób myślenia. - spodziewając się gromów na swoją głowę, odczekał chwilę i kontynuował - to wcale nie muszą być ludzie. Poszukiwacze artefaktów handlują z tymi ludźmi, trojanem może być wadliwy sprzęt, lub odpowiednio zatrute pożywienie, virus, który uaktywni się po kilku latach chorobą i epidemią. Oburzacie się mili Państwo na te metody. A chcemy wygrać tę rywalizację? Czy pozostać rycerzami bez skazy, na klęczkach?

- Proszę wybaczyć ten wtręt, ciekawi jesteśmy co jeszcze może nas czekać w podróży. - Leon skierował wzrok na okno, którego przestrzeń wypełniał atramentowy aksamit nocy.