-Mamy dźwignąć gablotę z parkingu i pojechać na kwadrat – Varn podsumował to, co przeczytał z kartki mężczyzna o jasnej cerze i niebieskich oczach. –I jaka mysia? Do kogo się pucujesz? – zapytał z ciekawości. –Do kogo nawijasz, gadasz – doprecyzował.
-Wyśmienicie. Mysia. Koleżanka. Maszyna. Wszystkie maszyny. Żyją – pokrótce wyjaśnił Merekkerth Varnowi. -Słyszysz mysiu? Pójdziemy za nimi. Tak trzeba. Tak napisali. Dziwni koledzy. Nie znają Immaterium. Nie żyli w nim. - Kapłan jeszcze raz przetasował oprzyrządowanie nowych towarzyszy swym wzrokiem.

_____ W odróżnieniu od typowego Tryba, jego oczy nie były zasłonięte charakterystyczną maską. Wszelkie rurki ułatwiające oddychanie w niesprzyjających warunkach niedotlenienia czy trujących oparów, kończyły się na wysokości jego nosa. Jedyną przesłoną na jego oczach były swojego rodzaju gogle spawalnicze, a raczej wykorzystywały one idę budowy takowych, służące pomocą Merekkerth’owi w ciemnościach korytarzy podczas wykonywania obowiązków. Ułatwiały też dostrzeganie szczegółów w ciemnej nocy poszatkowanej światłem ulicznych lamp i budynków, odkrywając tajemnice gry cieni.
Nie czuł się dobrze w tym otoczeniu. Otwarta przestrzeń i brak stalowego dachu nad głową przytłaczały niczym niewidzialny but dociskający twarz do gówna. Bardzo nie chcesz się poddać, ale twój los został już dawno przesądzony. Dużo przyjemniej było w furgonetce, chociaż aż taki natłok przepoconego smrodu i ścisk zdecydowanie nie należał do całkiem przyjemnych. Technograf milczał bo i nie było sensu się odzywać. Wszyscy zdawali się wiedzieć co i jak, nie przejmując się subtelnym zagubieniem Próżniaka na stałym lądzie. To był świat lądowych szczurów, a urodzeni w czerni go unikali. Przynajmniej jeśli mogli.

-Czemu oni to robią mysiu? To jakaś herezja jest. Może bluźnią? - cicho zamamrotał Merekkerth obserwując z tylnego siedzenia zachowanie tubylców. Zdawał sobie sprawę, że każda planeta ma swe obyczaje i dziwadła, jednak wykorzystanie substancji organicznej do przeprowadzenia zmasowanego ataku na konstrukcję ze stali i kompozytów, a także siedzących weń osób, było zbyt nielogiczne dla uporządkowanych, schematycznych myśli Kapłana. Gdy w końcu podjęli dalszą podróż myśli kapłana wypełnione były analizą, czy owe zachowanie powinno otrzymać osobny boks w zakamarkach macierzy Merekkerth’owego umysłu, czy raczej wymagało to zignorowania bowiem owa czynność, mimo wątpliwości, nie sugerowała zachowań podszytych herezją.

_____ Po kolejnym krótkim spacerze, gdy udało im się mniej lub bardziej zgrabnie wydostać z ciasnoty pojazdu, dotarli do wspomnianego w instrukcji mieszkania. Merekkerth dopiero po wymianie haseł przez współtowarzyszy doszedł do wniosku, że zjawisko brudzenia i atakowania bronią biologiczną w postaci zgniłych owoców, nie klasyfikowało się jako herezja. Nie musiał więc przeprowadzać dodatkowego śledztwa, w celach przesłuchania osób zamieszanych. Nieświadomy smrodu zgnilizny, unoszącego się wokół ich wszystkich, a to dzięki filtrującym powietrze implantom, wszedł na szarym końcu do dziwnego, niestalowego pomieszczenia. Prosty wystrój lecz zbyt mała przestrzeń nie dawała komfortu do mieszkania, w tak sporawym gronie.
Wybór pryczy nie był czymś problematycznym. Jednak najlepiej kojarzyło mu się piętrowe, choć zdecydowanie przykrótkie, łóżko na której dolnej części rozlokował się typ z pierdla. A przynajmniej wyglądał jak ten co ma zostać przesłuchany.
– Mysia i ja będziemy tutaj. Oby wytrzymało - niezbyt głośno skomentował Merekkerth wrzucając na cienki materac swoją podróżną torbę, delikatnie tylko ignorując Varna relaksującego się poniżej.
- Oj mysiu, tatuś już spał w ciaśniejszych miejscach. Cii... Będzie nam dobrze. Jesteśmy głodni mysiu? Przecież dostaliśmy zapasy. To dla wszystkich, tak myślę. Tak mysiu, chyba - Kapłan podszedł do blatu stołu w czymś co wydawało się być dziwną wersją Kambuzu stworzoną przez tubylców. – Potrzebuję. Wyczyszczę sprzęt. - rzucił lakonicznie zagarniając kawał stołu i rozkładając na nim wszelakie flaszeczki i ‘medykamenty’ wymagane do przeprowadzenia standardowej konserwacji lasbroni. Gdy już stanowisko zostało ułożone, w dość kabalistyczny pentagram jednak bez świec i innych tego typu dodatków, ułożył na środku swoją broń i zaczął ją rozkładać z tych elementów, których ponowne złożenie nie nastręczało mu trudności. Podstawowe pieszczoty rzutujące na sprawność sprzętu.

– Szczotka, pasta, Mysia, ciepła woda… - nucił cicho Technograf sobie tylko znanym rytmem.

Melina. Kwatera. Pora około-kolacyjna. Plus minus.

_____ Zdarzenia naokoło jakby docierały do Merekkerth’a przytłumione. Zbyt skupiony na pucowaniu lufy potrzebował dłuższej chwili by wszelkie próby komunikacji zaowocowały reakcją z jego strony. Niemniej, polerowanie sprzętu nie trwało aż tak długo, by nie dostrzec zgrabnie przygotowywanego posiłku przez współtowarzyszy. Bardzo szybko acz pieczołowicie, posprzątał swój majdan ze stołu.
Wiele osób na pewno miało do czynienia z tech-adeptami więc zdawałoby się, że pochłanianie posiłku przez przedstawicieli tej profesji nie jest niczym dziwnym. Tak samo jak mozolne zamienianie produktów w jednolitą papkę, przypominającą bardziej pozostałości po wcześniejszych, spieranych dokładnie przez cały wieczór, owocowych bombach rozbryzgujących się do wtóru rozentuzjazmowanego tłumu. Bezzębni weterani i ludzie w bardzo podeszłym wieku często w podobny sposób obchodzili się z posiłkami. Ktoś bardziej przejmujący się relacjami społecznymi w tak małym, a do tego dziwacznym gronie, zastanowiłby się nad czynnością, którą Merrekerth właśnie wyczyniał. Perkele jadł. Osłona dolnej części twarzy ,dla każdego myślącego logicznie osobnika, wydawałaby się problematyczna podczas wszelakiej konsumpcji. Rozum podpowiadał odłączenie przewodów i rurek, zdjęcie mniej lub bardziej metalowej osłony i przystąpienie do spożycia posiłku. Próżniak jednak zaniechał takowych czynności. Po prostu zamienił coś, co można by nazwać zaślepką z drobnymi oktagonalnymi otworami, na kolejną rurkę. Drugi jej koniec umieścił w półmisku gdzie znajdowała się pieczołowicie sporządzona papka.

[i]- Sssssśśśllluuurrrp! - [I/] głośne siorbanie towarzyszyło posilaniu się Merekkerth’a, który jak wielki dwunożny komar, spożywał posiłek. Trwało to dość długo i na pewno niejednemu więdły uszy od owej kanonady dźwięków. – Sssssśśśśllluuuurrrrp! -

To samo miejsce. Nieco później.

_____ Reszta wieczoru minęła nawet zgrabnie. Jako najchudszemu na pace, a przy tym siedzącemu na środku, najmniej dostało się nadgnitą breją owoców, przez co jego kostium, nie wymagał tak pieczołowitych oględzin. Owszem poświęcił na to ze 30 minut i niemal przeoczył dostawę ciasteczek, które podobnie jak zawartość półmiska, zostały zamienione w papkę i wsiorbane do jego organizmu.

"Błogostan."

To jedyna myśl jaka przychodziła mu do głowy gdy nadmiar cukru rozprowadzał się zakamarkami jego układu krwionośnego. Do wtóru z napojem parującym z kubeczka. Kubeczek był ładny, dziecięcy, z różowym słonikiem. Poprzez zakamarki pamięci przesączył się obraz, a raczej fotografia, którą widział dawno temu gdy zaczynał służbę na Łajbie. Postać okryta w ciepły kocyk i uśmiechająca się do obiektywu. Ciekawe czy dodatek w postaci takiego kocyka nadałoby obecnej chwili jeszcze bardziej przytulne echo.
-Mmmm… myysiu, jak tu miiiło - zajęknął się Merekkerth zsuwając kaptur z głowy i przymykając nieznacznie oczy.

_____ Wsłuchiwał się w informacje przekazywane przez siostrę Marion i kontrolował ich zgodność z tym co odczytał z infoczytnika i dokumentów.
Zmiana planów. Znaczy, że coś się działo, pobyt w przestrzeni zwiększonej grawitacji miał się przedłużyć co nie nastrajało zbyt pozytywnie, przyzwyczajonego do ciągłej wibracji i ‘pomruku’ maszyn, Tech-adepta.

– Jak myślisz Mysiu? Zgodziłabyś się popracować dla wujcia? Może ci biedni agrobylcy by za to nam pomogli? Ale jak to Mysiu? Mysia się boi? Ale to chyba nie tak bardzo inaczej jak gdy wujcio na Krypie cię miział. Nooo? Mysiu? Nasi koledzy mi pomogą, chyba. - Merekkerth powiódł pytającym wzrokiem po tych osobnikach, mających w dość dobrym stopniu do czynienia z technologią. Wszak planetarniacy mieli swe niuanse, a podpowiedź jednego z nich mogłaby mu pomóc w rozmowie z Mysiami. Może i tam by się udało kapryśne maszyny doprowadzić do jako takiej ogłady…

– To co mysiu? Zbierzemy dane z lokalnego tech-folkloru? To bezpieczne? A może nie. Co mysiu? Zapytać kolegów? To jeszcze nie koledzy. To są MOŻE koledzy. Tak mysiu. Tylko którego? Może ten jak lalka? - wzrok Kapłana utknął na Fabiu – Zabierze wzrok od nas. A my będziem obserwować. Tak. Mysiu, to dobry pomysł. Co? Czy się zgodzi? Zgodzi? - Ostatnie słowo specyficznej wypowiedzi Perkele skierowane zostało do Fabia Boticelli’ego, który mógł w pełnej krasie dostrzec 'wielgachne' oczy tech-adepta wlepione i jego jaśniejące jestestwo niczym pięcioletnie dziecko w kolorowy obrazek.

Fabio wraz z Varnem powrócili do mieszkania przemoczeni. Furgonetka była wyczyszczona i wymyta jednak oni mieli na sobie ślady po zgniłych owocach, z grubsza zmyte wodą ze szlaucha. Ale poza tym wyglądali na zadowolonych i można by rzec - szczęśliwych.

Po ogarnięciu się i umyciu Fabio zasiadł ze wszystkimi do kolacji, złożył ręce do modlitwy i po krótkim dziękczynieniu zabrał się do jedzenia. Miła niespodzianka jaka potem nastąpiła odnośnie ciasteczek i ciasta też go bardzo ucieszyły.

- Widzę, że system nadzoru osiedlowego na każdej planecie działa dokładnie tak samo. - rzekł gdy starsza pani poczłapała już do swojego mieszkania.

Ogólnie wieczór został spędzony przyjemnie. Po minach pozostałych członków drużyny dało się poznać, że i im rzadko się zdarzały takie chwile. Sankcjonowany wiedział, że trzeba dziękować za takie rzeczy ich pięknemu Zbawcy - Imperatorowi.

***

Fabio uśmiechnął się do drużynowego Trybika, a kiedy ten skończył mówić położył mu swoją wypielęgnowaną dłoń na ramieniu.

- Prawie kompletnie nic nie zrozumiałem z tego co mówisz, mój cybernetyczny przyjacielu, ale jeżeli chcesz bym ci pomógł rozejrzeć się po okolicy i byśmy zasięgnęli języka chętnie ruszę z tobą dowiedzieć się co "w trawie piszczy" jak to mawiają agriworlderzy. - rzekł po czy zarzucił swoimi blond włosami - Acz muszę cię prosić byś zmienił szaty adepta Mechanicum na coś mniej rzucającego się w oczy. Nie chcemy by wszyscy mieszkańcy zaczęli mieć do ciebie pretensje o brak współpracy jakiej doznali ostatnio od twoich braci z gór.

***

Podczas czuwania wartownicy o bardziej wyczulonych zmysłach słyszeli cichy szmer dochodzący z sypialni zajętej przez Fabia i Firolio. Psyker leżał na boku z głową wtuloną w poduszkę. Z jego poruszających się ust wydobywał się szept. Po wsłuchaniu się można było rozpoznać wysoki gotyk. Przyjemny, niski głos którym zwykł raczyć towarzyszy tym razem brzmiał złowieszczo i tajemniczo. Wypowiadane przez niego ochronne kantyki miały odpędzać złe moce w imię Imperatora.

***

Po nocy, która dała trochę mniej wytchnienia niż by można było chcieć, Fabio pomógł przygotować śniadanie. Ubrany w spodnie oraz znaleziony w kuchni fartuch eksponował swoje szerokie plecy, tors i umięśnione ramiona. Co ciekawe dało się dostrzec sporo blizn pozostałości zapewne po Sankcjonowaniu jak i Serwując towarzyszom kanapki i jajecznicę uśmiechał się do nich serdecznie jakby nadrabiając podkówki Mikenheima i Marchand. Swoją drogą największych w grupie służbistów obdarzył wyjątkowo szerokim uśmiechem chcąc im trochę ulżyć w ich ciężkim i niewdzięcznym życiu.

Mając kontakt z takimi ludźmi Fabio dziękował dobrodusznemu Imperatorowi za dar niepamięci. Czy w przeszłym życiu też żył tak ponuro i chłodno? Nie rozkoszując się Blaskiem Imperatora na swojej duszy i swoim ciele?

Kiedy było po śniadaniu spróbował ogarnąć Perkele by tak nie raził swoim trybiarstwem w oczy, po czy zwrócił się do Varna.

- Może pójdziesz z nami, przyjacielu? - zaproponował - Będzie nam raźniej, a i wydajesz się dużo bardziej obeznany z ulicami i miastami.