Charlie uśmiechnęła się.
- Bardzo chętnie. A czemu uważasz, że przejawiam te dwa ostatnie?
- Co do Nadwrażliwości, to po prostu wiemy, iż potrafisz odkryć swoim postrzeganiem lub słuchem rzeczy niedostępne dla innych, natomiast Prezencja, wiesz, byłoby dziwne, gdyby tak piękna, seksowna, śliczna, cudowna, niezwykła – przy każdym przymiotniku całowałem ją - kobieta jej nie przejawiała. Właściwie chyba nie trzeba być ani ghulem, ani wampirem, żeby ją właśnie posiadać. Ale sprawdźmy, jak to wygląda. Patrz na mnie oraz mów coś, do czego chciałabyś mnie przekonać. Staraj się jednocześnie spoglądać jakbyś planowała wywrzeć jakiś magnetyczny wpływ. Na jakikolwiek temat. Powinienem wyczuć ową siłę dyscypliny Prezencji.
Charlie ujęła jego twarz w dłonie i ustawiła tak by móc patrzeć mu prosto w oczy.
- Do czego by tu cię przekonać… - W jej oczach pojawiły się znajome iskierki, ale wampir od razu wyczuł, że było w tym coś jeszcze. - Pragnę cię, pragnę byś zdjął ze mnie bieliznę, którą założyłam specjalnie dla ciebie i wziął mocno, gwałtownie jakby gonili nas wszyscy diabli i namiętnie jakby to miał być nasz ostatni raz. - jej głos stał się hipnotyzujący, ponętny. Gaheris czuł, że chce spełnić jej pragnienie.
- Takiemu wezwaniu nie mogę się oprzeć - powiedział spokojnie wydawałoby się, jednak czując gwałtownie rosnącą namiętność oraz gwałtownie realizując. Wampir bowiem rzucił się na dziewczynę usiłując dorwać się do jej bielizny ukrytej pod suknią. Oczywiście kompletnie nie miało to sensu, biorąc pod uwagę kwestię możliwości wezwania Jessie, jednak przy takiej namiętności, rzecz wydała mu się stanowczo mniej istotna. Jego usta wpiły się ku jej miękkim wargom, rłonie zaś dostały pod klosz sukni wręcz gwałtownie ściągając kryjącą jej łono cudowną bieliznę. Która jednak, dodać warto, znacznie mniej interesowała go obecnie od niej samej. Doskonale czuł, jak jego męskość także gwałtownie urosła, jakby chciała rozedrzeć spodnie.
- Kocham cię, pragnę cię, chcę cię posiąść - szeptał gwałtownie odwracając ją tyłem oraz naciskając barki tak, ażeby pochyliła się opierając dłońmi o przyniesione łóżko. Charlie poddała się mu odrobina zaskoczona jego gwałtownością. Jednak gdy tylko zbliżył się do niej poczuł, że jest mokra. Dlatego tym bardziej nie chciał czekać. Właściwie ledwo odwróciła się, ledwo pochyliła, wrzucił jej poły sukni na plecy, zaś bielizna była opuszczona odkrywając zroszony namiętnością kwiat. Piękny kwiat, który przyjął gwałtowne uderzenie jego twardego żądła. Przyśpieszył ruchy. Jego dłonie opierały się na jej biodrach wciągały ją jeszcze, nasuwały na męski pal wchodzący jak najgłebiej oraz jak najszybciej. Stanowczo takie coś nie przypominało delikatne budowanie nastroju. Było raczej poddaniem się dzikim instynktom. Wyglądało jednak jakby oboje tego potrzebowali. Charlie doszła po zaledwie kilku ruchach wampir z głośnym okrzykiem. Jej ręce ugięły się pod nią, przez co wypięła się jeszcze bardziej, otwierając się na ataki wampira. Bowiem Gaheris jeszcze nie doszedł. Poruszał się w niej ciągle oraz szybko. Przytrzymywał jej biodra, ustawiał się odpowiednio, żeby być jak najgłębiej, jak mocniej wchodzić. Pomimo, że dziewczynę wręcz szarpał już przeżywany orgazm, podtrzymywany jego ciągłymi ruchami.
- Szaleję za tobą …. - ostatnie słowo przeszło już powoli w długi jęk, wraz z bardzo mocnym, dobijającym uderzeniem, które znamionowało wytrysk. Przytrzymał ją w takim miejscu, po czym ruszał jeszcze wypluwając kolejne porcje wewnątrz jej słodkiej głębiny, aż wreszcie zatrzymał się, jakby otumaniony intensywnością doznań. Świat wręcz wirował wokoło nich.
Charlie oddychała pod nim ciężko, jej wypięta w górę pupa drżała, odrobinę zaczerwieniona od uderzeń.
- To było… szalone i cudowne zarazem. - Uniosła się lekko by spojrzeć na wampira, przez co jej ciało zacisnęło się na nim. - Chyba polubię prowadzone przez ciebie lekcje. - Mrugnęła do niego.
- Będziemy je przeprowadzać częściej - powiedział drżącym głosem. Jednocześnie uruchomił słuch, czy dalej usłyszy przewracanie kartek. Trochę obawiał się całej sytuacji. Odgłos nadal tam był. Westchnienie ulgi towarzyszyło powoli opadającemu podnieceniu. Chociaż opadającemu? Niespecjalnie. Pochylił się całując jej wypięty tyłeczek.
- Piękne widoki, kochana, bardzo piękne oraz bardzo ponętne. Wiesz gwiazdko, mam ochotę na twoją słodką pupkę - owa wypięta część ciała podniecała go bardzo mocno. Czuł znowu, jak bardzo rośnie mu napięcie pomiędzy nogami.
- Teraz nie jestem pewna czy mój urok zadziałał czy po prostu miałeś na mnie ochotę. - W głosie Charlie pojawiło się rozbawienie, jednak apetycznie zakręciła pupą, zachęcając go by kontynuował.
- Ach czyś to nie wszystko jedno?
Stanowczo dokładnie tak uważał. Chciał jej, pragnął jej, zaś reszta była już mniej istotna. Ułożył dłonie na jej pośladkach nieco rozciągając pupę. Ułożył swoją męskość na jej tylnym otworku, który bardzo często lubił odwiedzać.
- Mrrr - wymruczał powoli, ale stanowczo wbijając się w jej pupę, znacznie ciaśniejszą, niż poprzedni otworek. Jednak pragnął ją teraz właśnie tak. Mocnym, choć powolnym ruchem zagłębiał się w nią trzymając kobiece biodra, aż wreszcie dotarł do samego końca. Ciała kochanków połączyły się zaś on dobił swoim ciałem do jej skóry, wchodząc się całkowicie.
Charlie jęknęła zaciskając pięści na pościeli. Pomieszczenie wypełnił zapach jego krwi pomieszanej z jej wilgocią. Kobieta drżała na całym ciele, przygotowując się na ruch, który musiał niebawem nastąpić. Jednak Gaheris przez moment czekał pragnąc, aby poczuła jego męskość tak bardzo głęboko. Dopiero później ruszył ponownie do boju wyciągając prawie całego, tylko bez główki, która pozostawała cały czas wewnątrz. Ażeby później ruszyć miarowo. Powoli przyśpieszał swoje ruchy, ale jednak był znacznie wolniejszy niżeli poprzednio. Czuł naprężenie jej ciała oplatającego jego męskość. Wpatrywał się, jak penis chowa się wewnątrz jej tylnego otworka, jak ciała przybijają do siebie oraz jak ponownie się okazuje.
- Uwielbiam cię - mruknął czując, jak przy podnóżu naprężonej, drżącej męskości zbiera się coś, co zaraz wystrzeli. - Ach! - zdusił w sobie krzyk czując, jak ponowna partia ciepła wystrzeliła ku niej, ku jej tylnej wspaniałości. Jego ciało pulsowało od przyjemności, która nim zawładnęła, gorąc w którym tkwił zdawał się niemal topić jego ciało, jednak wszystko to zakłócił niepokojący odgłos z pokoju obok, jakby ktoś osunął się na ziemię. Ktoś się osunął, zaś jemu się wysunął. Szczęśliwie już po tym, jak dokonali tego wszystkiego. Charlie drżała niezaspokojona ale chyba nawet ona usłyszała, że coś się stało bo obejrzała się na ścianę oddzielającą dwa pomieszczenia.
- Kocham cię - wyrzucił jeszcze z siebie podciągając spodnie oraz pędząc do pokoju Jessie.

Strzelanie było szybsze, wprawdzie kule nie zabijały wampira, jednak osłabiały oraz powstrzymywały, jakby nie było, uderzenie stanowiło walnięcie kawałkiem metalu. Mogło przewrócić, właściwie dobre trafienie przewracało oraz mogło sprawić, iż dawało się użyć szabli.
- Najpierw strzelanie, potem szable. Wiecie, gdzie ciąć. Jessie, najpierw ty idziesz, ja za tobą parę metrów. Przepraszam moment - posmarował swoje ubranie jakimś błockiem, którego w porcie było pełno. Nie miało miłego zapachu, za to cudownie tłumiło inne. Poza tobą Jessie, proszę, aby reszta uczyniła podobnie. Charlie, prowadzisz resztę. Jeśli będzie sam Tarquin, proszę, nie wchodźcie mu pod jego mocarną rękę. Lepiej się już wycofać oraz przeżyć. Jessie, wiem, że jesteś jego daleka potomkinią. Ciebie proszę, żebyś po prostu uczyniła, co się da, czyli nie atakuj go nawet, jeśli nie chcesz, nie możesz, czujesz, że nie powinnaś. Wyeliminuj ghuli, aczkolwiek pozostaw któregoś, żeby go później przesłuchać. Mogłabyś uczynić tak, czy wolałabyś stanąć obok. Obiecuję, iż nie zmuszę cię do niczego tam.

Mina Charlie mówiła, że prędzej da się zabić niż pozwoli mu walczyć w pojedynkę z kimkolwiek. Bardzo nieufnie spoglądała też na Jessie. Najwyraźniej słyszała więcej niż tylko instrukcje co do kierunków jazdy.
Dzielnica była mocno zaniedbana. Ulice wypełniał zapach brudu, ryb i pobliskiej rzeki. W okolicy wiele było zaułków i ruinek, w których bez trudu można było się ukryć. W niektórych Gaheris dostrzegał poukrywanych pijaków lub ulicznice, którzy najwyraźniej starali się nie wchodzi w drogę uzbrojonej grupie. Jessie wyglądała nienaturalnie w całym tym otoczeniu. Jej jasne włosy i czysta, wypożyczona od Florence suknia zdawały się być jedynymi barwami w tej szaro-burej okolicy. Szła pewnie, a wampir widział jak bardzo stara się powstrzymywać by nie biec, przez to jej dostojne ruchy wydawały się sztywne i nienaturalne. Po dłuższej chwili podeszli do nabrzeża, na którym już widać było molo z zacumowanymi do niego statkami. Wyglądało na to, że Jessie planuje iść wzdłuż przystani. Problem polegał na tym, że Gaheris i jego towarzysze mogli liczyć w tym momencie tylko na osłonę jaką dawała gęsta niczym mleko, londyńska mgła. Szczęśliwie ograniczała ona jedynie jeden spośród zmysłów. Zarówno Charlotta jak Henry mogli używać wszelkich innych, bardzo dokładnie oraz w tym elemencie były to zmysły typu słuch oraz węch, znacznie lepsze, działające znacznie dalej. Dla każdego, również dla Tarquina, który miałby większą szansę właśnie bez mgły. Mógłby się bowiem ukryć obserwując teren. Tymczasem mgła dawała równość.
- Jessie - Gaheris podszedł do niej. - Pozostawimy cię na odległość kilkunastu kroków. Jeśli poczujesz bliskość, powiedz słowo “port”, jeśli pojawi ci sie przed oczyma, przywitaj Tarquina. Jeśli dostrzeżesz innych przy nim użyj słowo “mgła”. Reszta bez zmian. Szczerze powodzenia.
Wampirzyca zerknęła na niego, chwilę rozważając jego słowa. W końcu przytaknęła i ruszyła przodem, już dużo bardziej żwawym tempem.

Musieli być bardziej ostrożni tutaj. Dlatego właśnie wampir musiał być przy ghulach dysponując najlepszymi receptorami. Jeśli była to pułapka, wspólna walka stanowiła jedyną szansę, jeśli zaś nie, dzięki Akceleracji mógł błyskawicznie pojawić się przy tamtych osobach.
O tym, że Jessie weszła na molo przekonał się, słysząc jak jej bute w pantofle nogi uderzyły o drewniane deski. Teraz dziwną ciszę, wypełnioną trzeszczeniem lin i żagli, raz po raz przerywał stukot damskich obcasów. Gdzieś z przodu usłyszał jej głos.
- Znów ten port… - W głosie Jessie pojawiła się szczera rezygnacja.

Gaheris skinął na swoich. Czyli zaczynało się. Wszyscy musieli się przygotować, bez względu, czy była to zasadzka, czy nie, czy też próba jakaś? Jego przepełnione potęgą Nadwrażliwości zmysły łowiły wszystkie niuanse drgań powietrza. Wiedział, czego szukać, wiedział też, że jego jakąś przewagą było to, iż tamten mógł tego nie wiedzieć. Oczywiście pewnie był ostrożny, jednak ostrożność polegająca na sprawdzaniu otoczenia mimo wszystko jest nieco wolniejsza, niźli badanie konkretnych bodźców. Przykro było mu co do Jessie. Wyczuwał kiepski nastrój. Pewnie wolałaby, iżby Tarquin okazał się tak wspaniały, jak właśnie myślała. Jednak tak czy siak, pozbycie się drania było lepsze dla niej niźli właściwie usługiwanie.
Im bardziej wyostrzał zmysły tym więcej do niego docierało. Jego własne kroki wydawały się niemal ogłuszać, choć tak naprawdę były tylko niewyraźnym dźwiękiem pośród odgłosów portu. Słyszał oddechy i bicie serc podążających za nim ghuli. Byli spokojni. Podobnie jak ci drudzy. Bo byli ci drudzy. Trzepotanie ich serc wyróżniało się na tle szumu fal… kilkanaście osób.
- Witaj Panie. - Głos Jessie niemal go ogłuszył. - Potworną mamy dziś mgłę, czyż nie?
- Owszem. - Gaheris poczuł jak krew ścina mu się w żyłach. Nigdy nie spodziewał się, że ponownie usłyszy ten głos. - Co tak długo moja droga? I co to za strój?

Uniósł kciuk dając znak, później Akceleracja na maksa oraz do ataku. Bezgłowy Tarquin nie mógł być bardzo niebezpieczny. Czyli wybrał wspaniały oręż Boyla, nie zaś ogniowy pistolet. Gdy tylko przedarł się przez mgłę zobaczył go. Tarquina stojącego na łodzi. Wokół był tuzin jego ludzi, a tuż przed samym wampirem Jessie, zwrócona plecami do Gaherisa. Dorwać głowę, będzie mały problem z resztą. Tarquin był niebezpieczny, ale bez głowy też wiele nie zdziałałbym, resztą zaś musieli się zająć Charlotta z resztą ghuli Boyla oraz ewentualnie Jessie.
Ostrze wcięło się gładko w miękkie ciało. Gaheris zobaczył przed sobą uśmiechniętą smutno twarz Jessie. Wampirzyca osłoniła Tarquina najwyraźniej czując co planuje Torreador. Widział jak jej usta układają się w nieme “przepraszam” nim zmieniła się w popiół, odsłaniając stojącego za nią Tarquina. Stary Ventrue uśmiechnął się szyderczo i chwycił dłoń Gaherisa, unieruchamiając ją w stalowym uścisku. Ale druga dłoń chwyciła gwizdek oraz wystrzeliła prosto w podłą klatę Ventrue.
- Hasta la vista, baby - powiedział zdanie, które gdzieś usłyszał oraz bardzo mu się spodobało. Mówiąc jednak te słowa dwie łzy spłynęły po jego policzkach. Jessie miała swoje za kołnierzem, jednak przede wszystkim miała wielkiego pecha mając takiego pradziadka. Kto wie, gdyby przemienił ją ktoś należący do innej linii, mogła być bardzo przyzwoitym wampirem.
Ramię Tarquina odrzuciło w bok, wampir jednak użył Gaherisa jak kotwy zaciskając mocniej dłoń na jego prawym przegubie. Ashmore poczuł jak kości pod tym stalowym chwytem ustępują i trzaskają pękając. W boku jego przeciwnika pojawiła się wyrwa, odsłaniając mięśnie i kości, jednak ventrue od razu zaczął ją zasklepiać.Obok twarzy Gaherisa przeleciał pocisk, delikatnie raniąc go w ucho. Na szczęście zaraz po nim pojawiła się salwa zza jego pleców wymierzona w ghule Tarquina.

Wredny łajdak jedną dłonią trzymał rękę Gaherisa miażdżąc ją. Przez usta rycerza przebiegł oczywiście skurcz bólu, jednak Tarquin także dostał, co więcej, drugą dłoń miał nieużyteczną, bowiem bez połowy barku siłą rzeczy ruszać nią nie mógł. Rycerz zaś jak najbardziej. Tarquin był bardzo silny, jednak szybkość to domena Toreadorów. Akceleracja musiała pomóc ponownie. Po prostu rycerz wyjął sprawną dłonią szable ze swojej nieużytecznej, zmiażdżonej przy przegubie ręki oraz trzasnął prosto ku odsłoniętej szyi Tarquina. Prosty cios, bowiem jedną ręką trzymając przegub przeciwnika,mając drugą bez barku fizycznie nie mógł się niczym zasłonić. Oczywiście mógł puścić rękę oraz zasłonić się nią, ale wtedy pewnie by ją stracił. Bez dwóch rąk, przynajmniej przez chwilę, zanim nie zaleczyłby rany, chyba nawet Tarquin byłby mniej groźny.
Niestety stary Ventrue jak zwykle nie chciał współpracować. Gdy tylko Gaheris płynnym ruchem przerzucił szablę z jednej ręki do drugiej Tarquin pociągnął go za ranny nadgarstek odskakując w tył. Ruch był powolny, niemal ospały, ale wystarczył. Ból w ranie wywołany przemieszczeniem pogruchotanych kości i niewielkie odsunięcie, sprawiły że ostrze zamiast po szyi przesunęło się po klatce piersiowej przeciwnika Gaherisa. Rana była poważna, ale nie śmiertelna. Dystans, który pojawił się między nimi sprawił, że zarówno w Tarquina jak i w Torreadora, trafiły kule. W Ventrue w brzuch, sprawiając że ten puścił ranną rękę Ashmora, a samego Gaherisa w nogę, powodując że się na niej zachwiał. Z tyłu dotarł do niego okrzyk przerażenia Charlotty i jęki ghuli. Została jedna druga noga. Póki co, dzięki tej ranie Tarquina Gaheris mógł zrealizować swój pomysł. Po prostu nie chrzanić się, wybił się ze zdrowej nogi pakując mu sztychem broń w kierunku serca. Tamten na piersi miał już potężną ranę wszak, więc przyładować było łatwiej. Ostrze zanurzyło się w klatce piersiowej Tarquina, nim jednak sięgnęło czegokolwiek, Vetrue chwycił je obiema dłońmi, zatrzymując.

- Po moim trupie staruszku. - Gaheris zobaczył jak ostrze pęka w dłoniach jego przeciwnika, a w ręce torreadora zostaje tylko jego kikut. Poleciały kolejne kule teraz jednak jedynie drasnęły trwających w zwarciu przeciwników. Cudnie, właściwie kiepsko, ale skoro Ventrue łamał otrze, które niewątpliwie jednocześnie ciachało mu dłonie, została jeszcze możliwość taka. 10-centymetrowy kawałek ostrza, który został, bez problemu sięgał serca wampira, tamten zaś miał łapska ponownie zajęte. Więc kolejny sztych! Zaskoczony Tarquin nie zdążył cofnąć rąk przez co ostrze przebiło mu przedramię przygważdżając je do piersi. W oczach Ventrue pojawił się szkarłat, a wraz z nim przyszedł potężny cios w szczękę Gaherisa. Torreadorem rzuciło o pokład łodzi, czuł też że przeciwnik złamał mu kolejną kość. Gaheris zaś nie chrzaniąc się, chociaż sam był zamroczony, jeśli porównać wampirzy stan do jakiejś normy, po prostu zerwał się ile tylko mógł, chwytając jakieś wiosło oraz waląc prosto twardym drewnem przez łeb. Nawet, jeśli miałoby się połamać, nawet lepiej. Kolejny kawałek powinien wejść w klatę tamtego. Oby, bowiem oprócz oplucia zaczynały się rycerzowi kończyć pomysły, zresztą oplucie także byłoby średnio rycerskie. Opanowany kiepskim humorem walił ile tylko miał siły. Tamten nawet jeśli chciałby zablokować, pewnie połamałoby mu jego twarde łapsko.
Wiosło roztrzaskało się na przedramieniu Tarquina nie robiąc mu specjalnej krzywdy. Torreador miał teraz w dłoni coś co mogło być potencjalnym kołkiem. Niestety Ventrue jakoś nie chciał czekać, aż jego przeciwnik zrobi użytek z tego typu przedmiotu i bez skrupułów wyrwał z przedramienia, resztkę szabli. Trzymając w dłoni kilku centymetrowy kikut przygotował się na atak Ashmora. Tylko że Gaheris uruchomił Akcelerację. Musiał więc być szybszy. Dużo szybszy! Uderzył kołkiem ciesząc się, iż wcześniej przeciwnik wyrwał sobie ową szablę z klaty. Po pierwsze zaangażował się w to, więc nie mógł za bardzo robić czegoś innego, groźniejszego, po wtóre, cóż, dzięki temu wyrwaniu kawałka szabli oraz uwolnieniu dłoni, otwarła się rana na klacie, zaś przyszpilona ręka nie utrudniała rycerzowi uderzenia kawałkiem wiosła. Oczywiście przeciwnik był potężny, silniejszy, ale też trochę wolniejszy. Podobno niektórzy potrafią przyjąć na siebie cios, żeby związać broń przeciwnika. Plan rycerza opierał się jednak na wyprzedzeniu oponenta. Korzystając z Akceleracji Gaheris planował: uderzenie w klatę kołkiem wiosłowym wkładając całą swoją siłę. Tarquin pochwycił kij, cios jednak miał taki impet, że drzewiec lekko zanurzył się w ciele Ventrue, spychając go w stronę krawędzi łodzi. Przeciwnik Gaherisa nie czekał jednak aż Ashmore poprawi cios i zamachnął się kikutem ostrza w stronę Torreadora, zaś ten nadstawił mu ramię dość specjalnym sposobem, postanawiając przyblokować ostrze. Kikut raczej nie mógł przeciąć, ale mógł wbić. Bolesne jednak do jakiegoś wytrzymania. Sytuacja wydawała się straszliwie nieciekawa. Stojąc na brzegu łodzi łajdak mógł uciec. Tarquin ściskał kołek, właściwie był na tyle silny, iż mógł chyba drewno zmiażdżyć. Jednocześnie drugą ręką atakował rycerza. Można było się więc siłować z tamtym, co nie miało sensu, albo puścić rękę, co też nie miało sensu, bowiem wtedy pozostawałby się tamtemu kołek do ataku.

Pozostawało jednak założyć, iż zadałoby się oponentowi taki cios, żeby był groźniejszy nawet od jakiegokolwiek pomyślanego ataku. Łajdak atakował swoją prawą ręką owym kawałkiem klingi. Czyli cios rycerza lewą ręką prosto w oczy tamtego powinien przynajmniej zablokować cios prawą owego przeciwnika. Ponadto uderzenie prosto w oczy nawet dla wampira stanowi coś bardzo niemiłego. Przeto była szansa, iż przeciwnik przez chwilę choćby odruchowo skupi się na obronie głowy. Wtedy planował rycerz drugą ręką dopchnięcie kołka. Wyglądało na to, że Tarquin gotów był poświęcić jedno oko dla sprawy, bo mimo iż Gaheris boleśnie ranił jego twarz, rozcinając powiekę, Ventrue wykonał swój atak. Ashmore poczuł jak kikut ostrza zanurza się w jego piersi! Na szczęście Tarquin musiał chybić serca bo mimo potwornego bólu i głodu który pojawił się w oka mgnieniu, Torreador był przytomny i zdolny do dalszej walki.
- Aaa! - ryknął wściekły na samego siebie, że przeciwnikowi udało się ominąć dłoń. Ponadto bolałoooo, ale tamten nie miał oka. Teraz pozostawało drugie. Ale nie mógł tego uczynić, bowiem jak widać, przeciwnik przenikał jego obronę bez większych problemów. Po prostu dziabnąłby kolejny raz i koniec. Tym bardziej, że zamiast oka rozciął powiekę, czyli boleśnie, kompletnie jednak niegroźnie dla ogólnego stanu rycerza. Nie miał kołka, albo raczej jego kołek dalej był lekko wbity oraz blokowany. Kurde. Rzucił się na plecy pociągając ze sobą Tarquina. Jeśli ten upadnie na niego, kołek tępym ostrzem oprze się na klacie Gaherisa, zaś ciężar przeciwnika dokona reszty oraz sam się nadzieje jakoś. Ponadto ruch byłby niespodziewanie. Jak cię ktoś próbuje uderzać, czyli napierać, pozwól mu na to oraz jeszcze pociągnij. Właśnie taki manewr zastosować postanowił.
Plan zadziałał! Zaskoczony Tarquin poleciał na Gaherisa, jego ciężar sprawił że drzewiec wbił się boleśnie w pierś Torreadora jednocześnie jednak zanurzył się w piersi jego przeciwnika. Stało się jednak coś czego Ashmore nie zaplanował. Ostrze zsunęło się przy szamotaninie i potworny ból w przebitym sercu wypełnił świat rycerza. Tracąc zmysły zobaczył tylko jak i wzrok Tarquina odpływa.

Charlie uśmiechnęła się tak, że wampir był pewny iż w tej chwili rozkochałaby w sobie dowolnego mężczyznę.
- Jeśli będziesz delikatny bardzo chętnie z tobą poćwiczę. - Pocałowała go, jednocześnie sięgając do guzików jego koszuli i rozpinając pierwszy z nich.
- Ale zaczynamy od tysiąca pocałunków - zastrzegł rycerz, który uwielbiał swoją narzeczoną oraz jej całusy. Jego usta tak samo jak jej, sięgnęły do warg pięknej kobiety oraz zaczęły je delikatnie pieścić swoim dotykiem. Dłonie jego, palce dokładniej, zabrały się za guziczki jej stroju. Owszem, chciał ruszyć tego wieczoru na spacer jeszcze, ucieszyć się wspaniałością ogrodu, spoglądać na gwiazdy, ale wszystkie te rzeczy potem, obecnie koncentrował się na niej, na całowaniu oraz rozbieraniu dziewczyny.
Charlie odpowiadała na pocałunki, a jej zwinne paluszki szybko pozbawiły wampira koszuli. Gdy tylko Gaheris zsunął gorsecik sukni, odkrył że niemal cały tułów ghulicy pokrywa bandaż. Wyraźnie rysował się pod delikatną halką. Wobec widoku takiego trochę się powstrzymał. Za nic nie chciał sprawić jej bólu, szczególnie groźnego dla zdrowia dziewczyny ukochanej. Jednak była to niewątpliwie kwestia ułożenia ciał. Stanowczo nie chciał jej wyginać lub coś podobnego, ale galopada na koniku nie powinna spowodować jakiejś przykrości.
- Miałaś solidną walkę oraz odniosłaś rany pomagając mi. Jesteś piękna oraz odważna, mrr, czy zechciałabyś teraz dosiąść go - wyszeptał pożądliwie.
- Też odniosłeś rany. - Ghulica podniosła się i przyklęknęła tak, że jego męskość znalazła się na wprost jej kwiatu. - Mnie nikt nie pogruchotał kości. - Zdjęła halkę. Spod bandaża wystawały drobne blizny. Jędrne piersi kobiety, ściśnięte były bandażem. - Teraz już naprawdę wszystko ze mną w porządku. - Powoli opada zanurzając w swym wnętrzu jego czubek.
- Mrr - wymruczał doznając napadu przyjemności. - Ach tak, cudownie kochana moja - oddał się jej prowadzeniu. Charlie poczęła energicznie nabijać się na niego, a on uwielbiał ten swobodny tętent na własnym ogierze. Oddawał się rozkoszy uśmiechając się, podczas kiedy jego biodra poruszały się wedle rytmu narzucanego przez namiętną dziewczynę. - Jesteś wspaniała - mówił czując, iż jeszcze chwili, pocznie dochodzić. Dosyć szybko, jak na niego, ale widocznie dwa dni postu od seksu uczyniły swoje.
- Tęskniłam. - Wymruczała, nim jej ciało przeszedł dreszcz rozkoszy, po którym jej wnętrze zacisnęło się na wampirze.
- Jesteś kochana - nagle poczuł skurcz przyjemności, który wystrzelił krwistym pociskiem wewnątrz niej. - Mrr - jego usta wydały mruknięcie pełne przyjemności, po czym opadł. Uwielbiał bliskość ową, jednak choć czuł się zdrowy oraz rześki, przerwa spowodowała ową szybszą potrzebę nasycenia.

Charlie zamarła na nim, oddychając ciężko. Przyglądała się mężczyźnie rozmarzonym wzrokiem.
- Bałam się… bałam się że już się nie obudzisz. - Delikatnie rozwiązała supełek na bandażu i podała jeden koniec wampirowi. - Cieszę się, że jesteś cały i zdrów… chciałbyś mnie rozpakować? - Uśmiechnęła się słodko, a jej biodra zafalowały lekko, poruszając wciąż tkwiącą w niej męskością.
- Wiedz piękna moja, że tak właśnie chciałbym - powoli zaczął odwijać bandaże. Stanowczo jednak uważnie obserwował, czy nie boli jej coś oraz czy nie posiada jakiegoś skaleczenia. - Cieszę się, że jesteś oraz wiesz, tam ufałem tobie, iż jakby co dasz radę wyciągnąć mnie.
- Zrobiłabym to za wszelką cenę. - Charlie uniosła dłonie by ułatwić mu zadanie i już po chwili spod bandaży wyrwały się dwie nabrzmiałe piersi. Na białej skórze kobiety pozostały jedynie niewielkie ranki w miejscach gdzie trafiły kule, oraz dłuższe tam gdzie były cięcia. Teraz jednak wszystko wydawało się być ślicznie zagojone. - Lekarz Florence dobrze o mnie zadbał.
- Cudownie kochana moja, podobnie czyniłbym - powiedział oraz uniósł się tuląc ją lekko, bowiem ranka lekka nielekka, ale jednak ranka. Stanowczo konieczna była ostrożność jakaś.
Charlie zaśmiała się cichutko.
- Florence zadbała o to by nawet nie próbował o mnie zadbać, tak jak ty dbasz. - Mrugnęła do niego i przytuliła się mocno. Przysuwając usta do jego ucha. - Do tego odkrył coś, ciekawego.
- Co co co? - oddał dziewczynie przytulańca. - Czyżby jednak cokolwiek się nie wygoiło? - mocarnie tulił, lecz był bardzo niespokojny. Mogła łatwo dostrzec wspomnianą obawę.
Wargi Charlie przesunęły się po jego uchu.
- Prawie na pewno jestem w ciąży. To jeszcze wcześnie ale Anna podobno je wyczuła.

Rycerz prawie wyskoczył ze swojego łóżka. Dobra, nie prawie. Wyskoczył niczym pasikonik, tyle że póki co na samej pościeli. Wrócił, przytulając się ponownie, później wyskoczył już na podłogę pokoju. Kompletnie zszokowany oraz bardzo ucieszony. Widać było właśnie na jego obliczu te dwie przewalające się ze sobą elementy.
- Naprawdę jesteś … kochana Charlie – widać było, iż brakuje mu słów. Jakby bowiem nie było, dla wampira to coś, czego nie da się opisać prostymi słowami. Wyskoczył uniósł ją oraz nagle trzymając ją w dłoniach niczym księżniczkę zaczął wręcz tańczyć po pokoju. Wprawdzie wyglądało to wszystko nadzwyczaj dziwnie, lecz kompletnie nie mógł się opanować. Tańczył powtarzając imię wspaniałej kobiety.
Charlie śmiała się, dając się nosić po pokoju.
- W związku z tym Florence chciała z tobą porozmawiać. - Odezwała się dopiero gdy emocje odrobinę opadły. - Wydawała się być strasznie poważna, ale chyba może to chwilę zaczekać, prawda? - Ucałowała go gorąco.
- Dokładnie oczywiście tak … - mówił szybko usadzając dziewczynę na fotelu. - Może poczekać. Najpierw pewnie musisz wypocząć, może przynieść ci coś specjalnego, albo chciałabyś coś zjeść wyjątkowego. Może zbyt chłodno ci, albo zbyt gorąco – walił kolejnymi pomysłami.
- Jest idealnie. - Charlie uśmiechnęła się szeroko. - Chcę się chwilę tobą nacieszyć, po tych dwóch dniach, które leżałeś bez życia.
- Tak tak - przytulił ją. - Wspaniała moja piękna - nagle przestraszył się. - Nie ściskam cię za mocno? - wydawało się, iż mężczyzna doznał klasycznej głupawki dotyczącej znacznej części przyszłych ojców. Charlotta stała się z kobiety dla niego chińską filiżanką. Chyba musiało mu to jakoś powoli przejść.
- Chcę zauważyć, że niedawno dostałam kilka kulek i jakoś to przetrwałam. - Mrugnęła do niego. - Przytulanie nic mi nie zrobi.
- Ale takie delikatne, albo może lepiej głaskać - chyba większość przyszłych tatusiów tak się zachowywało, albo przynajmniej spora część. Oczywiście przy wampirze pojawiła się kwestia, iż przedtem był przekonany, iż ojcem nie zostanie kiedykolwiek. Przytulił dziewczynę jednak leciutko. - Albo może ci zimno? - skoczył do koca gotowy przynieść. Charlotte pewnikiem czekał trudny okres nadczułej opieki.
- Przed chwilą bardzo mnie rozgrzałeś, jest mi dobrze. - Kobieta uśmiechnęła się obserwując go.
- Wobec tego super. Hm, musimy się zastanowić nad imieniem dla dziecka, hm, trzeba wybrać i chłopięce i dziewczęce, tak, oraz ślub … - widać było rozgorączkowanie wampira.
- Rozmawiałam z Rebecą, pomoże nam i jakby co nic nie stoi na przeszkodzie by zorganizować go w Carlton club. - Charlie odpowiadała obserwując wampira. Zrobiła to, zrobiła wszystko co zaproponował. Gaheris natomiast nie chciał wracać do tej rozmowy. Nie dogadali się wtedy kompletnie, zaś zrobienie: “bo tak chciałeś/aś” to rzecz bardzo niemiła. Tyle, że Charlotta spodziewała się dziecka, więc za grzyba nie można była jej wkurzać, dawać powodów do niepokoju. Wszak chciała zrobić dobrze i faktycznie 99% jej wychodziło, jednak te kwestie ślubne … Szczerze mówiąc ten temat nie wyglądał ciekawie. Obydwoje chcieli ślubu, jednak mieli swoje uwagi. Mniejsza jednak uwagi, istotne wszak, chcą być wspólnie, kochać się, reszta cóż, mniej istotna.
- Dziękuję, że pozałatwiałaś wszystko - powiedział do niej. - Niestety niespecjalnie mogę działać podczas dnia, ale powiedz mi, jak mogę pomóc podczas nocki - starannie ominął szczegóły.
- Mało co załatwiłam. Pogadałam z Robertem i Rebeccą bo byłam tutaj i była ku temu okazja. - Charlie wydawała się w ogóle nie patrzeć na to przez pryzmat ich ostatniej rozmowy. - Większość rzeczy nie jest wybrana, no i musimy ustalić listę gości. Chciałabym byśmy też wspólnie wybrali kościół, myślę że zrozumiałe będzie że odwiedzimy kilka po zmroku, w sumie oboje pracujemy i w dzień nie mamy na to czasu. - Uśmiechnęła się i pogładziła delikatnie po podbrzuszu.
- Tak, tylko ty musisz teraz wiele wypoczywać, spać, nie wiem zresztą co - rozejrzał się, jakby oczekiwał wsparcia od stojących krzeseł. - Jednak tak, masz rację, musimy jak najszybciej się pobrać. Raz że chcemy, co jest najważniejsze, jednak także dwa, ażeby nasze dziecko, no żeby nie przyszło na świat zaraz po naszym ślubie. Charlotto najsłodsza moja, ukochana najdroższa wspaniała piękna - ponownie ją przytulił. - Hm, lista gości, hm, nikogo nie znam, poza no wiesz kim.
- To całkiem sporo osób. - Kobieta ucałowała go delikatnie. - Ja znam też niewiele, ale udamy się na to przyjęcie, zobaczymy kogo “wypada” zaprosić. Co ty na to?
- Ooo, świetny pomysł.
- Siedziałam obok ciebie gdy… gdy byłeś zakołkowany. Strasznie źle się czułam z tym, że nasza ostatnia rozmowa wyglądała tak jak wyglądała. - Teraz już bez skrupułów gładziła się po brzuchu. - Gdybym tam ciebie straciła. - Potrząsnęła głową. - Po prostu chcę by nasze rozmowy wyglądały inaczej i się postaram, dobrze?
- Też tak wolę. Właściwie chcemy tego samego, tylko czasem się to rozbija, ale proszę, nie rozmawiajmy na ten temat. Biorąc pod uwagę bank najlepiej chyba byłoby, żeby przyjęcie było odpowiednio huczne, takie które podkreśli prestiż oraz zachęci innych do współpracy z instytucją banku. Jak myślisz? Bowiem osobiście wolałbym niewielkie, ale chyba trzeba wykorzystać możliwość - zastanawiał się głośno dosyć.
- Możemy zrobić tak jak podczas opery. Duże przyjęcie, ale z takim tajnym, dla najbliższych. W Carltonie pewnie znajdą się dobre sale. Tym bardziej, że przy 300 osobach, które pewnie powinniśmy zaprosić, łatwo będzie zniknąć.
- No właśnie, goście, kogo? Carltonem zarządza Robert. Może on oraz Elżbieta potrafiliby wskazać, kogo wybrać, jakich bywalców etc. Oraz mam pewien pomysł, można puścić informację, iż będzie to wesele, na którym warto być. Wtedy ludzie z towarzystwa oraz biznesu sami chętnie chcieliby zdobyć zaproszenie. Trzebaby jedynie sprytnie to jakoś zorganizować. Hm, nie wiem czy to dobre pomysły, bowiem nie znam tak tej wiktoriańskiej rzeczywistości, jak myślisz?
- Na pewno powinieneś się zapoznać z co ważniejszymi członkami klubu i ich zaprosić, to często bardzo bogaci i wpływowi ludzie. Ja mogę wysłać zaproszenia do lordów, u których uczyłam, do tego klienci, dyrektorzy i właściciele banków. - Charlie zaśmiała się cichutko. - Trochę się może tego uzbiera. - Spojrzała na wampira radosnym wzrokiem. - A główną atrakcją na pewno będziesz ty. Nie wiem co się stało ale już wcześniej ciężko było oderwać od ciebie wzrok, a teraz…. Panie będą zachwycone i będą mnie nienawidzić. Zajęłam najlepszą partię w Londynie. - Dodała z dumą w głosie.
- Chyba ja - poprawił ją. - Charlotto, jesteś piękna, bogata, mądra, odważna. Każda z tych cech wystarczyłaby, żeby się ustawiały do ciebie kolejki gentlemanów, od bogatych przemysłowców do ścisłej arystokracji. Sama wiesz, że osobiście nie dysponuję żadnym majątkiem, zaś moje herby, tytuły to kwestia przeszłości odległej. Dlatego wiesz, jeśli panie będą spoglądać na mnie, to pewnie panowie na ciebie właśnie.
- Cóż… będziemy musieli im pokazać jak bardzo nie mają szans. - Charlie oparła się o fotel i rozchyliła nogi, na których widać było stróżki wymieszanej z wampirzą krwią kobiecej wilgoci. - Wiem, że to nie przystoi, ale najchętniej pokazałabym temu towarzystwu jak bardzo namiętną parą jesteśmy. - Zaśmiała się, a jej piersi zafalowały. - To będzie piękne wesele.
Pocałował namiętnie kobietę.
- Co do pewnych szaleństw, będziemy musieli nieco zaczekać. Ale … wiesz nic nie poradzę, iż lubię takie towarzystwo. Owszem, często zaklamane oraz drętwe, jednak wychowałem się w takim właśnie. Ponadto wydaje mi się, że draństwa tam jest tyle samo, co gdzie indziej. Martwię się także sobą, bowiem pewnie gazety napiszą na temat ślubu. Jeśli ktokolwiek pojedzie do Szkocji, nie odkryje jakiegokolwiek nazwiska Ashmore.
- Hm… istnieje cień szansy, że odkryje, nie jest nas mało. Ważne by jeśli ktoś taki tam jest wiedział o tobie. - Charlie przyglądała się mu uważnie, przesuwając łydkami po jego biodrach. - Do ślubu na pewno mamy miesiąc lub dwa. Szybciej nad tym nie zapanujemy. Miesiąc nim gazety napiszą zapowiedzi o wydarzeniu i ludzie zaczną pytać o nas. Chyba będziemy musieli powalczyć byś do tej pory zaistniał w naszej wiktoriańskiej rzeczywistości. - Nagle uśmiechnęła się odrobinę diabelsko. - I pytanie ile chcemy tym ugrać.
- Odpowiedź na to pytanie jest prosta: ile tylko się da. Jesteśmy ambitni moja droga. Dokładnie tak jak powinno być, jeśli tylko ambicja nie przesłania przyzwoitości. Dlatego wyciśnijmy wspomniane wydarzenie niczym cytrynę. Tylko jak to uczynić?
- W Londynie jest kilku herbownych o dużym znaczeniu dla całego kraju, jeśli oni coś uznają to tak jest. Wierzę, że jesteśmy stworzyć ci rodowód szlachecki, a raczej… - Jej uśmiech poszerzył się. - Stworzyć linię genealogiczną Gaherisa. Problem jest w tym, że będzie trzeba się udać do szkocji i kilka osób przekonać do naszych racji, przerobić kilka dokumentów. Pytanie czy chcemy się tego podjąć?
- Oczywiście że tak. Charlotto, mam większe prawa do tronu Zjednoczonego Królestwa niźli królowa Wiktoria. Uściślając, bardzo dużo większe. Tylko co to ma za znaczenie? Jesteśmy gdzie jesteśmy, pomajstrujemy przy tym oraz sprawimy, że wszystko zagra. Czyli pytanie: kiedy ruszamy do Szkocji?
- Dopnijmy sprawy formalne jeśli chodzi o ślub. Pokręć się w okolicy klubu i zobacz kogo warto zaprosić, a ja sprawdzę czy znajdziemy w Szkocji coś na czym można by oprzeć naszą historyjkę. Obawiam się, że nie będziesz mógł być swoim własnym potomkiem w pierwszej linii bo wszyscy herbowi wiedzieliby, że żyje ktoś taki. Ale dwa odskoki w linię żeńską, szczególnie jeśli byłyby to jedyne córki, i czysto teoretycznie nadal dziedziczysz tytuł, ale jesteś prawie niewykrywalny.
- Kochanie moje. Moja linia dawno nie istnieje w ludzkim sensie, nie ma co do niej nawet wracać. Mój ojciec Lot z Orkadów oraz mama Morgawse, siostra przyrodnia króla Artura to postaci bardziej legendarne niźli jakiekolwiek tutaj. Dlatego wyobrażam sobie raczej tak, że chętnie znalazłbym jakiegoś podstarzałego arystokratę, który uznałby mnie za syna wprowadzając do swojego domu.
- Tak rzeczywiście może być dużo prościej. - Charlie ucieszyła się. - To nawet często się zdarza. Lordowie nie mają dzieci z małżeństw więc pod koniec życia adoptują dzieci z nieprawego łoża i oddają im tytuł.
- No oddają w sensie dopuszczają do dziedziczenia, wkurzając dalszych krewnych, choć oczywiście bywa tak, że jedynie główna linia dzierży tytuł. Trzebaby więc znaleźć kogoś takiego.
- Czeka mnie polowanie na podstarzałych arystokratów. - Charlie zaśmiała się cichutko.
- Rodzin szkockich trochę będzie. Wtedy nawet pasowałoby, że występowałem pod nazwiskiem Ashmore, bowiem teoretyczny arystokrata mógł oczekiwać dyskrecji. Tak, zdecydowanie najlepiej Szkocja, bowiem tam znajdzie się trochę arystokratycznych rodów, które nie udzielają się praktycznie. Od biedy pasowałaby także północna Anglia.
- Fałszywe dokumenty, którymi się posługujesz dają ci rodowód szkocki, myślę że warto ciągnąć to dalej, tym bardziej że na nich oparliśmy twoje akcje w banku.
- Czyli jednocześnie trzeba organizować wesele, dbać o zaproszenia oraz ruszyć do Szkocji? Charlotto, nie chciałbym być źle zrozumiany, ale skoro ruszamy do Szkocji, czy nie wartoby pozostawić kogoś tutaj, kto zająłby się sprawami ślubu?
- To dobry pomysł, tym bardziej że nie powinniśmy się tym zajmować osobiście, a raczej… - Charlie się zamyśliła. - Bogaci ludzie zawsze to komuś powierzają. Wręcza się co najwyżej zaproszenia osobom bliskim. Koniecznie będziemy musieli kogoś wybrać.
- Ale kogo? Bowiem ten ktoś musi zarówno prowadzić sprawy wesela, jak mieć odpowiednią pozycję. Bowiem inna kwestia stanowią sprawy organizacyjne, ale inną własnie takie choćby udzielanie informacji, odpowiedni wybór gości etc.
- Myślę, że podzielimy odrobinę te rzeczy. Jeśli chodzi o organizację, myślałam o Pannie Dosett. Może brzmi to dziwnie ale wiem, że zostanie pewnie majordomusem gdy już nabędziemy pałac i jak najbardziej zrozumiałe będzie, że to w jej rękach będzie wydawanie poleceń dotyczących spraw organizacyjnych. - Charlie zamyśliła się. - Jeśli natomiast chodzi o dobór gości… może Robert? Jesteście w tym samym klubie, na zewnątrz nawet może wygląda że się przyjaźnicie, a więc zrozumiałym będzie, że pomaga swemu przyjacielowi. Do tego mógłby spokojnie konsultować rzeczy z Rebeccą czy Florence, a panna Dosett wie kim są i będzie wykonywać ich polecenia.
- Wedle tego co mówiłaś, panna Dosett jest świetna oraz nada się oczywiście. Czyli tak, najpierw rozpoczynamy od nabycia pałacu. Prosimy jednocześnie Roberta, by zajął się gośćmi przy współdziałaniu z Rebecą, Florence, zresztą może nawet jego dama, panna Elisabeth chciałaby pomóc? Wtedy my ruszylibyśmy do Szkocji. Pytanie, czy wystarczy nam na to czasu? Musi wystarczyć, we can! - powiedział samemu sobie.
- Poradzimy sobie. Co prawda mam zakaz przemęczania się i zbyt dużej ilości biegania… a także milion innych zakazów. - Roześmiała się ponownie, najwyraźniej na wspomnienie jakiejś rozmowy. - Ale mamy wielu życzliwych ludzi, którzy chcą nam pomóc. A teraz… - Rozsiadła się wygodnie na fotelu, eksponując swoją zgrabną sylwetkę. - czy mogłabym prosić o jeszcze jeden raz nim utoniemy w wirze obowiązków?
- Eee, możemy … - widać było, iż Gaheris po prostu jest niepewny co do igraszek ze swoją ukochaną kobietą spodziewającą się upragnionego potomstwa.
- Przed chwilą to robiliśmy - Mrugnęła do niego. - Po za tym… cytuję “gdyby to mogło zaszkodzić dkurwy nie robiłyby niczego innego.
- Ale ja nie wiedziałem … na pewno możemy? - pominął cytat dotyczący niewiast specjalnej profesji.
- Weług florenca, tak. Malcowi nic nie powinno od tego być.
- Florence chyba wie wiele co do tego właśnie - przytulił się mocno całując.
Charlie oddała pocałunek, dociskając mężczyznę do siebie i obejmując go nogami.
- Sama miała dziecko, a i jest to częste zjawisko w jej branży. - Przyjrzała się swemu narzeczonemu. - Ja natomiast mam na ciebie straszną ochotę, mój śpiący królewiczu.
Tak się złożyło, że ochota była wzajemna.
- Także pragnę cię w tej chwili posiąść, moja piękna pani – uśmiechnął się do niej namiętnie Gaheris. Mężczyzna obawiał się faktycznie trochę, czy mogą tak się zabawiać podczas stanu Charlie, jednak pożądanie przeważyło.

Kolejna księgą, po którą sięgnął była pozycja także bardzo aktualna “The Scottish Chiefs” napisana przez Jane Porter. Kobieta! Jednak faktem było, iż coraz więcej kobiet miało ambicje literackie. Wprawdzie najczęściej uzewnętrzniały się one na niwie powieściowej, jednak niektóre także uprawiały bardziej naukowe dziedziny. Dotyczyło to oczywiście najczęściej szlachetnie urodzonych dam, które pomimo ograniczeń potrafiły uzyskać wysokie wykształcenie. Pewnie właśnie autorka do takich pań należała, bowiem podawane przez nią informacje były bardzo przydatne.


Przede wszystkim opisywano tam aktualną arystokrację szkocką podając bardzo dokładne dane. Przy tym całościowo tytulaturę. Sama książka została zadedykowana księciu Hamiltonowi. Był to arystokrata wielkich wpływów. William Alexander Archibald Hamilton, 11-y diuk Hamilton i 8-y diuk Brandon miał pozycję jednego z pierwszych arystokratów Szkocji oraz wspierał literaturę. Jednak takich możnych panów było całkiem sporo. Oraz istniało wiele rodzin, choćby Campbellowie. Poświęcona im była kolejna pozycja.


Była jeszcze kolejna książka poświęcona Douglasom oraz jeszcze kolejne wielu innym klanom. Rycerz czytał po kolei wymienione oraz jeszcze kolejne książki.

Najbardziej zaintrygował go klan Stewartów. Miał bardzo wiele rozgałęzień, ale jakiś czas temu, to nazwisko pojawiło się w gazecie, którą czytał. Niestety ta pewnie spłonęła wraz z resztą rzeczy w domu Charlotty. Robert Stewart, pierwszy Earl of Orkney był już starszym człowiekiem i Times rozwodził się na temat spekulacji, kto będzie po nim dziedziczył Earl's Palace w Kirkwall. Sprawa była o tyle kłopotliwa, że o ile kuzyni mogli przejąć sam zamek, nikomu nie przysługiwał tytuł. Może dałoby zagarnąć ten problematyczny element? Pozostawić kuzynom zamek, a samemu ubarwić swoje współczesne pochodzenie? Cała kwestia arystokratyczna stanowiła rzeczywiście pomieszanie z jeszcze poplątaniem. Dlaczego? Otóż zazwyczaj tytuł był związany z rodziną, ale też określonym majątkiem. Czyli powiedzmy baron Stonewall jednocześnie posiadał majątek, który był przywiązany do tytułu. Nie można było go podzielić ani oddać, jednak nie zawsze tak było. Baaa, zdarzały się nawet majątki, które mogły być dziedziczone wedle kądzieli. Istotne więc było dowiedzenie się, jak wygląda sprawa zacnego hrabiego, bowiem de facto earl był dokładnie tym samym co właśnie hrabia. Jeśli bowiem tytuł hrabiowski nie należał do konkretnego majątku, lecz stanowił przywilej rodziny, wtedy sprawa mogła być prosta, jeśli jednak nie możnaby było się porozumieć na zasadzie przekazania majątku. Jednak może można byłoby przekazać resztę nie należącą do uposażenia tytułu. Kolejna możliwość to puszczenie w dzierżawę za jakiś bezcen. Każda spośród owych opcji mogłaby odpowiednio wzbogacić wspomnianych kuzynów hrabiego. Ogólnie prawdopodobnie dałoby się dojść do jakiegoś sensownego porozumienia.

Budząc się poczuł się znów jak na początku swego pobytu w Londynie. Pierwsze co poczuł to przyjemne ciepło i zapach bliskiej mu kobiety. Charlotta spała, opierając głowę na jego piersi. Była uroczo zarumieniona i uśmiechnięta. Strasznie mu się to podobało. Przez chwilę chciał ją mocno pocałować, ale powstrzymał się. Bynajmniej nie dlatego, żeby nie miał ochoty choćby na chwilkę rozmowy, ale tak słodko spała. Ponadto sen stanowił dla niej konieczność, szczególnie nocą. Złożył więc delikatnego całusa na jej głowie, wyszeptał czułe słówka miłości oraz wysunął się ostrożnie poza łoże. Myć się oraz odpowiednio ubrać. Gdyby przypadkiem Charlie obudziła się, oczywiście chwilkę porozmawialiby, jeśli nie, planował pozostawić jej liścik słodki. Zakładał, że któryś spośród służących Boyla zawoła go, skoro mieli jechać razem, jednak przypuszczał, iż wampir mag jeszcze nie wstał. Jakby bowiem nie było, on to czynił znacznie wcześniej niżeli większość przemienionych. Kąpiel więc, odpowiednie utrefnienie włosów, zadbanie, żeby zarost został dokładnie wygolony. Później odpowiedni strój dla miejscowego gentlemana. Wreszcie był przygotowany na spotkanie londyńskiej elity wampirów wezwanych przez księcia Roberta.
Gdy wrócił Charlie siedziała na łóżku z jedną z, przyniesionych przez niego poprzedniej nocy, książek. Gdy wszedł podniosła na niego wzrok i uśmiechnęła się.
- Dobry wieczór. - Zamknęła książkę. Wyglądała uroczo w tym wielkim łożu, otoczona poduchami i kołdrą, ubrana jedynie w cienką prześwitującą halkę. - Widzę, że już jesteś gotowy na Radę.
- Haha - podszedł całując ją - jednak cię obudziłem? Spałaś tak niczym niemowlę, nie chciałem cię budzić. Ale cieszę się że mogę cię pocałować jeszcze raz, jeszcze, jeszcze - czynił to długo oraz mocno. - Jak się czujesz, ponadto coś się ciekawego wydarzyło?
Charlie pokręciła głową.
- Byłam tylko w banku podpisałam kilka papierów, umowy, transakcje… Ach! - Przypomniała sobie o czymś. - Jakbyś mógł podpisać te papiery. - Wskazała leżący na biurku plik dokumentów. - Kilka decyzji dotyczących inwestycji banku, na które muszą się zgodzić wszyscy dyrektorzy. Oraz potwierdzenie odbioru twojej pensji. - Uśmiechnęła się. - Jak chciałbyś ją otrzymać?
- Co do papierów, już podpisuję - Charlotta mogła się jednak przekonać, iż zanim podpisał, dokładnie czytał, co stoi napisane. Co więcej, zadawał pytania, chcąc podejść jak najuczciwiej do swojej funkcji. Niekiedy wyrażał obawy, albo cieszył się pomysłem, seksowna Charlotta zaś wyjaśniała mu odpowiednie szczegóły. Wreszcie cały stos został sygnowany podpisem. - Pensja natomiast, pojęcia nie mam. Myślę, że po prostu powinna być w banku na koncie, bowiem póki co mam jeszcze fortunę, którą otrzymałem poprzednio - wszak faktycznie właściwie niewiele wydawał, solidną kwotę wspomagając jeszcze wygraną karcianą.
- Założyłam ci konto już jakiś czas temu, na wypadek gdyby coś mi się stało. - Charlie zebrała dokumenty, związując je sznureczkiem. - Przeleję je tam.
- Nawet tak nie mów, proszę cię - mocno objął dziewczynę. - Bardzo proszę. Jak się czujesz?
- Dobrze. - Charlie uścisnęła go. - Wypoczęłam. Wszyscy mnie tu dokarmiają. Jak tak dalej pójdzie tak się roztyję, że przestanę ci się podobać. - Zażartowała, całując go w policzek.
- Przykro mi, ale nie ma przeproś … świetnie, że wypoczęłaś. Jak wiesz, czekam tylko na wezwanie, prześpij się dzisiaj przynajmniej nocą. Jeśli wrócimy przed świtem oczywiście natychmiast cię obudzę, chyba, że obrady się przeciągną oraz spędzimy dzienną drzemkę gdzieś tam. Kochanie moje, piękne moje - ponownie ucałował dziewczynę.
- Umówiłam się z ghulicą Florence, Rosą. Napijemy się herbaty. - Uśmiechnęła się do wampira. Delikatnie odsunęła się i zaczęła zakładać, luźną suknię z lekkiego materiału. - Obiecuję, że się prześpię.
- Świetnie piękna dziewczyno, pozwól jednak, że póki jeszcze nie ma posłańca od naszego gospodarza Boyla, pocałuję cię ponownie - no tak, zaczął faktycznie znowu całując, tuląc oraz delikatnie obejmując.
Charlie odpowiedziała na jego pocałunki odrobinę zachłanniej. Jej dłonie wsunęły się pod męską marynarkę i zaczęły błądzić, po ukrytej pod kamizelką piersi wampira.
- Jesteś okrutny. - Wymruczała, łapiąc oddech.
- Przepraszam, chyba że mam przestać. Wiem, że nie mamy możliwości niczego innego, ale słodkie całusy to przecież wyraz uczucia - przytulił ją nieco mocniej. - Hm - ponowny buziak - wybrałaś już stroje na bal u pani Sinett? - spytał narzeczoną.
- Tak. - Charlie łapała oddech w przerwach pomiędzy pocałunkami, a wampir wyczuwał jak jej ciało rozgrzewa się i zaczyna pachnieć w ten przyjemny, rozkoszny sposób. - Obecnie są dopasowywane. - Kąsnęła delikatnie dolną wargę Gaherisa. - Musiałam wybrać coś gotowego. - Pocałowała miejsce po ugryzieniu. - Na wszystko jest tak mało czasu.
- Wiem, ale, hm, jak teraz wygląda Londyn? Jakoś udało się przywrócić wszystko do normy po podpaleniach - domyślał się - ale jak to teraz wygląda?
- Nie wszystkie dzielnice płonęły… - Charlie odrobinę odsunęła swoją twarz, by móc się przyjrzeć narzeczonemu. - To co przetrwało przeżywa teraz rozkwit.
- Hm, pewnie tak. Cóż, zobaczymy, jak nam pójdzie z balem, z księżną, ze Szkocją … - przez chwilę zamyślił się później jednak ponownie wziął się za słodkie pocałunki.

Jeszcze przez chwilę trwali w tym ciepłym uścisku, nim pojawił się w pokoju jeden z ghuli Boyla. Gaheris rozpoznał w nim nawet człowieka, który towarzyszył mu podczas wyprawy na Tarquina. Charlie niechętnie wypuściła go z rąk, pozwalając sobie jeszcze na klapsa w wampirzą pupę, gdy ghul opuścił pokój.
Stanąwszy na korytarzu rycerz podziękował mu.
- Byłeś ze mną tam przy nabrzeżu. Dziękuję, dobra robota - uścisnął mu dłoń. Lubił sprawiać przyjemność innym, zaś sprawianie taniej przyjemności stanowiły ogólnie wspaniałą sprawę. Wiele osób jednak pamiętało takie gesty. Doceniało uściśnięcie dłoni albo klepnięcie ramienia.