Anna zajęła miejsce na jednym z krzeseł znajdujacych się w kapitularzu. Czuła się dużo lepiej po ostatniej przespanej nocy, choć musiała przyznać, że Płock przyniósł kilka wspomnień, których się nie spodziewała. Wilgoć znowu się pojawiła gdy tylko powróciły wspomnienia pewnej nocy. Westchnęła ciężko i gdy tylko zakończyli modlitwę powoli zdała relację ze swych badań, poczynionych nad rannymi w Garach.
- Obydwaj zmarli mieli szereg ran szarpanych. Ciała były blade i miały dużo mniej krwi niż powinny mieć. Nosiły ślady ugryzień i szarpań. Do tego zostały… rozczłonkowane. - ucichła na chwilę. - Podejrzewam, że bestii było więcej niż jedna i raczej nie zaatakowały by się najeść. Oceniając długość szczęki, długość zębów ślady po pazurach sugerują, że bestie są dużo większe od wilków. Może nawet wielkości konia.. - Popatrzyła po swoich towarzyszach. - Kojarzycie coś takiego?
- Pasuje to do bestyj, o których wam pisałem - powiedział Weismuth. - Dziwi mnie, że nie pożarły mięsa, ale to nie jest dobry znak. Znaczy to, że zabijają dla samego zabijania. A czyni je to szczególnie niebezpiecznymi.
- Albo kierują się jakimś swoim rozsądkiem - zaproponował inne wyjaśnienie Fyodor - Anno. Krew była z nich wyssana?
- Tego nie jestem pewna, było jej mniej niż powinno. - Anna pokręciła głową. - Były ślady ugryzień, więc nie wykluczone, że ją wyssano.
- To chyba najświeższy ślad. Należałoby go zbadać. Czy oni nie byli jakoś najęci, czy wysłani przez Michal? To także może być ważne.
- Podobno byli zorganizowanie przez Michal. To się zgadza. Ale nie wiem dlaczego i na jakiej zasadzie - mówił Walter - ten cały Jakub z nią był. On może wiedzieć co i jak. Być może nie dołączyła do reszty, bo czekała na tych dwóch?
Wzruszył ramionami.
- Teraz to bez znaczenia. Oni nie żyją. Inkwizytorka też. A my nie jesteśmy ani o krok bliżej rozwiązania zagadki bestyj z lasu. - Zakończył starzec.
Francisca sprawiająca wrażenie nieobecnej zabębniła palcami w krzyż.
- Bliżej może nie, ale na pewno nie w tym samym miejscu, co podczas naszego poprzedniego spotkania w Płocku. Z pewnością nie mamy jednak wiele czasu - zamyśliła się.
- Mściwój… dziecko tej kobiety z zamtuza zmarło. Być może będziecie chcieli to sprawdzić - powiedziała do Anny i Fyodora i ponownie zatopiła się w myślach.
- Obawiałam się tego. - Odpowiedziała cicho Anna. - Tak na pewno będę chciała go zobaczyć, a co do sprawy bestii. - Uśmiechnęła się do Waltera. - Jak wiesz zajęci byliśmy sprawą Mogilna. Zgodnie podjęliśmy decyzję o tym by się nie rozdzielać. Proponuję byśmy wyruszyli do Suchodołu i zajęli się teraz tematem bestii.
- To wydaje się zasadne - przytaknął Fyodor - I razem pójdziemy zobaczyć co ze Mściwojem i zapytać matkę czemu go nie ochrzciła po tym jak dałem jej na to pieniądze - skrzywił się Reznov z dezaprobatą.
- Mogła nie zdążyć. - Anna zamyśliła się na chwilkę, odtwarzając w głowie rozmowę z wampirem. - Z tego co mówił brat Piotr, to mogło być bardzo obciążające zaklęcie dla dziecka, a jeśli jeszcze tamten mag zaatakował go po raz kolejny… ten chłopiec nie miał szans - Zacisnęła dłonie w pięści.

- Inna, bardziej chyba drażliwa sprawa. - podjął Fyodor temat na koniec spotkania - Wcześniej zostawiliśmy sprawy jak były, ale teraz myślę, że czas je przemyśleć. Anno… wybacz, ale pomimo, że bardzo cię cenię i uważam za bardzo ważną część naszej komórki inkwizycji to nie sądzę abyś nadawała się do przywództwa. Zbyt wiele w tobie zaufania i niewinności. Brak ci nieufności. Wprost powiedziałaś Piotrowi, że wiemy, że jest wampirem gdy byłaś w zasięgu jego ręki. W takiej sytuacji niemal każdy pomiot ciemności zabiłby cię bądź wziął na zakładnika nim zdołałbym cię uratować. Dostrzegam pewne piękno w twojej naiwności. Czuję tęsknotę do moich młodzieńczych lat gdy sam taki byłem, ale to nie jest cecha przywódcy. Brakuje ci też bezczelności przez co nie wykorzystałaś kanonika do zatrzymania cygan co by pozwoliło odprawić egzorcyzmy na dziech i odesłać duchy do czyśćca. Nie mam do ciebie o to pretensji, ja sam tam nie byłem bo brakło mi rozsądku by poczekać do rana z wejściem do biblioteki, ale ponownie… to nie jest cecha przywódcy.
Siostry świętego Jana są sercem inkwizycji, a ty jesteś naszym sercem, jednak pozwól bezlitosnemu rozsądkowi i determinacji - mówiąc to klepnął palcem swoją skroń - Dowodzić.
- Niech pan wybaczy mi arogancję, ale proponuję sam siebie na przywódcę. Wybaczcie ale wiem o mrocznych siłach więcej niż wy wszyscy razem wzięci. Pewnie po pięciokroć więcej. Całe dekady spędziłem na... zgłębianiu tej wiedzy. Jak Anna już dostrzegła, a reszta z was prawdopodobnie także, cały czas wszędzie wietrzę intrygę, wszystkich sprawdzam i upewniam się, że nie są zagrożeniem. Dary od Pana tylko mi w tym pomagają. Mam odwagę i bezczelność by stawać twarzą w twarz przeciw największym, jak choćby widziała Franciska podczas naszego spotkania z biskupem… ale obok odwagi mam w sobie także pokorę i rozumiem wasze przewagi nade mną. Wiem, że gdy chodzi o pokojowe negocjacje Franciska mnie przewyższa i wierzę, że przy przesłuchaniach stanowiliśmy doskonały duet gdy ja bym zaczynał i zmiękczał człowieka, a ty byś wychodziła jako ta przyjacielska… budząca zaufanie i sympatię po strachu jaki ja bym wzbudził. Wierzę, że to mogłoby być bardzo skuteczne. Wiem, że brat Weismuth powiedziałby mi wiele o walce z wilkołakami i dobrze byłoby go mieć po prawicy w czasie walki. Widzę jak cenną jesteś członkinią naszej małej drużyny Anno i cieszę się, że mamy tutaj ciebie Gerge. Wybranie mnie na przywódcę oznaczać będzie, że będziemy nieufni i ostrożni jak ja, ale wierzę, że w ten sposób najlepiej przysłużymy się woli pańskiej i najdłużej będziemy mu służyć.
W mrokach nocy kryją się nieboskie potworności których większość żadne z was nawet z tobą właśnie Walterze, nie widziało na oczy a ja znam je od podszewki i będę wiedział czego kiedy oczekiwać i jak z tym walczyć.
Anna przysłuchiwała się Fyodorowi spoglądając na wiszący ponad stołem krzyż. Musiała przyznać, że po raz pierwszy spotykała się z czymś takim… z taką niechęcią do współpracy. Pozostawało wierzyć, że Pan ma w tym jakiś plan, że gdzieś tam jest w tym wszystkim coś więcej.
- Bracie Fyodorze. - Niechętnie przeniosła wzrok na czerwonego brata. Był stary… tak pewny siebie. Nie miała jednak pojęcia skąd brała się ta pewność. Czy to łaska, którą obdarował go Pan? - NIgdy nie zgłaszałam swojej kandydatury do przewodzenia jednostce Płockiej i chciałabym przypomnieć, że pomysł taki zrodził się w głowach naszych przełożonych. Czy mówisz teraz iż mądrość twoja, przerasta ich? Uważam, że wypadałoby choćby zapytać brata Waltera czy podali jakieś powody, a jak nie to napisać prośbę o ich podanie. Jest wiele spraw do załatwienia w Płocku i nie uważam tematu dowództwa za najważniejszy.
Wzięła oddech, starając się by jej głos nie stracił na mocy. To tylko wyjaśnienie swoich powodów… tak jak objaśnienie sekcji.
- Chciałabym ci przypomnieć, że jesteś ghulem. W towarzystwie brata Piotra zachowywałeś się co najmniej dziwnie i nie wiemy czy nie będzie tak przy spotkaniu z innym wampirem. - Wyrzuciła z siebie część targających nią wątpliwości i spokojnym głosem kontynuowała. - Nie uprzedziłeś mnie o tym kim on jest mimo, że jak podejrzewam dowiedziałeś się o tym szybciej. Do tego od początku narażasz życie swoje i innych. Biczowałeś się mimo świadomości iż może grozić to zakażeniem. Osłabiłeś się tym samym, przez co nie mogliśmy egzorcyzmować kamienia w drodze do Płocka, co zaowocowało takimi a nie innymi skutkami. Podczas gdy ja… zostałam przytłoczona mymi wizjami, dopuściłeś do tego by Michal zabiła cenne źródło informacji dla inkwizycji, w czego następstwie spłonęły cenne woluminy. Zamiast naprawić swoje błędy i egzorcyzmować dzieci i kobietę udałeś się do biblioteki, ponownie narażając swoje życie. - Tutaj zacisnęła dłonie w piąstki czując jak powraca zmęczenie tamtych dni. - Przez to nie byliśmy w stanie uratować tych dusz, pokazaliśmy swoją słabość przed kanonikiem. Od początku zachowujesz się jakbyś miast chcieć wspomóc naszą sprawę, chciał ją tylko narazić. Mylisz też moje zaufanie i wiarę w wolę Pana z ufnością w każdego człowieka. Wierzę, że wszyscy znaleźliśmy się tu nie bez powodu, że Płock i okolice potrzebują naszej pomocy. Wierzę, że twa mądrość może być wielkim wsparciem dla inkwizycji, ale błagam zrób wcześniej cokolwiek by okazać się być godnym zaufania nim zaproponujesz swoją kandydaturę.

Fyodor wysłuchał argumentów siostry… i w sumie podobały mu się. Dotąd sprawiała wrażenie jakby po prostu płynęła, a teraz proszę… walczy o “swoje”. Nie zmieniało to jednak faktów.
- Cóż. Mniej więcej o tym właśnie mówię i udowadniasz siostro moje argumenty. Nie wiesz czym jest ghul, powtarzasz jedynie słowa Michal które ona wypisała na swojej tabliczce po tym jak sprzeciwiła się decyzji większości.

Cytat:

Fyodor wpadł do stajni i zemł niegodne przekleństwo. Pożar biblioteki zbyt nim wstrząsnął. Nie powinien był pozwolić sobie na tę chwilę słabości. Trzeba było zacząć od aresztowania Michaiła. Trzeba było pozostać bezwzględnym narzędziem. Powiódł spojrzeniem po ziemi szukając śladów kopyt, ale… nie był tropicielem. Nie znał się na tym. Wtedy głuchy huk zawiadomił go o obecności Waltera. - Więc powiadają, żeś jest ghulem. Nawróconym, ale jednak ghulem. Powiedz mi bracie Reznov, jak to z tobą dokładnie jest. B’Reznov wyprostował się opierając laskę na ziemi. - Nie przychodzisz tu z pytaniem a oskarżeniem. Oskarżeniem popieranym młotem-relikwią. Więc to tak łatwo zwrócić inkwizycję przeciw sobie? Jedno pojedyncze oskarżenie od cygana starczy? Co jeśli powiem, że nie? Powiem, że to głupiec. Albo, że to co ewentualnie Ci przekazał ktoś, że Michal nazywając mnie ghulem plotła trzy po trzy? Uwierzysz memu słowu przeciwko im? Albo jeśli powiem, że jestem ghulem… i chciałem użyć Piotra jako narzędzie woli bożej takim jakimi my jesteśmy? Albo, że kiedyś byłem ale to było przekleństwo jakim dla Piotra była klątwa Kaina ale mi wybaczono? Czy to ma jakiekolwiek znaczenie? To i tak słowo przeciw słowu… Walter postąpił krok. Czerwonemu bratu nie umkło, że młot pozostał za nim, postawiony idealnie wyważonym obuchem na ziemi. - Nie przybywam z oskarżeniem. Chcę znać prawdę. Uważam, że wszyscy powinni ją poznać. Widzisz, jakiekolwiek nie byłyby metody tych z Oculi Dei, Michal była jedną z nich. Była inkwizytorką. Więc mam słowo Inkwizytora przeciw słowu innego Inkwizytora. Żaden z nas nie jest już młodzikiem jak Gerge, czy te dziewczyny. Tedy rozumiesz, że jak rzucimy się sobie do gardeł, to coś, z czego młodzik wyleczy się jak pies, nas może posłać do grobu. Michal przewidziała, że naszym przeciwnikiem jest jakiś słowiański bożek. I przewidziała, żeś ghulem. Każdy z nas dźwiga swój krzyż. Do dziś myślałżem, że krzyżem niemowy była wiedza. Tedy oświeć mnie i rzeknij szczerze: ile jej wymodlona wiedza warta? Czyżli prawdę gestami wskazywała Simonicy, by on ją w stronę twoją i Gergego wykrzyczał. Czy też kłamliwa była i słowom jej wiary nie dać roztropniej. Bo być może i ów Swarożyc mrzonką jeno? Jako wasze wampirzej krwi umiłowanie bracie? Walter zakończył stojąc w bezpiecznej odległości od Fyodora, choć nadal odcinał jedyne wyjście. - Tak. Jesteśmy starzy i odpuśćmy sobie tę gierkę grzeczności i zaowalowanych półprawd. Łagodne słowa nie ukryją odciętej drogi i reliktu, mimo wszystko, gotowego do roztrzaskania mi czaszki gdyby coś ci się nie spodobało. Z resztą nie uwierzę byś nie miał jeszcze kilku sposobów pozbawienia życia jak on, a może nawet on jest w stanie się po prostu pojawić w twojej ręce na twoje zawołanie. Wiem do czego takie przedmioty są zdolne. - I nie mam o to pretensji. Oskarżenia są poważne i to zasadne środki. Ja bym jeszcze Gerge wziął dla pewności - Fyodor wzruszył ramionami udając większy spokój i dystans niż rzeczywisty i zrobił pauzę biorąc głęboki wdech. - Oto prawda: Pół wieku byłem niewolnikiem wampira Arturusa, zwącego się w państwie nadwiślańskim Wiktorem. Ponad dekadę temu padłem na kolana przed Georgiem, akolitą sędziego-inkwizytora Jonnathana Fausta Engela VII z wysp brytyjskich. Wyglądałem wtedy jakbym miał nawet nie dwadzieścia lat. Błagałem ich i płakałem… Wskazałem im leże wampira i księdza-apostatę chroniącego go. Za to prosiłem o śmierć. O ogień stosu który, oczyściłby moją plugawą duszę. O spowiedź. Po roku przesłuchań, w których chętnie brałem udział, Faust VII uznał, że moja wiedza jest cenna i zamiast stosu zaproponował mi służbę. Nie chciałem. Pragnąłem oczyszczenia i śmierci. Moje oczy zbyt wiele widziały. Moje ręce zbyt wiele robiły. Mój język zbyt wiele smakował… Moje sny… Krótko się znamy, ale niedługo zauważysz, że ja śpię tak mało jak tylko jestem w stanie. Ale sędzia-inkwizytor mnie przekonał. Śmierć była prosta. Śłużba to poświęcenie. “Czyż może być większa cnota niż poświęcenie?” - zawiesił na chwilę głos pozwalając pytaniu przebrzmieć - Tymi słowami mnie właśnie przekonał. - Zatem Cyganka nie myliła się - Walter odwrócił się i ruszył powolnym krokiem powłócząc nogą. Pochwycił ogromny młot z łatwością z jakiej nie powstydziłby się mężczyzna w sile wieku - To dobrze - kontynuował nie patrząc na Czerwonego Brata. - To znaczy, że jesteśmy na dobrym tropie. Młot wylądował na ramieniu wywołując szczęknięcie kolczugi. - Będę cię obserwować. I jeżeli kiedykolwiek będę mieć wątpliwości co do twej wiary bracie, to bez wahania spełnie twe dawne prośby. I nie będziesz musiał mnie błagać i płakać. Walter ruszył do wyjścia pociągając za sobą nogą.

- Byłem ghulem, to prawda. I w sumie inaczej planowałem to wyznanie, ale niech się dzieje wola nieba. I tak mieliście się tego dowiedzieć na tym konklawe. Poważnym argumentem PRZECIW mojemu przywództwu może być moja przeszłość. Pięć dekad życia byłem ghulem martwego już wampira. - Fyodor mówił o tym spokojnie. Jakby opowiadał o herbatce z dnia wcześniej… ten spokój był… tak bardzo wymuszony - Dopuściłem się wtedy straszliwych grzechów. Gdy inkwizytor Faust Engel VII, z wysp brytyjskich, przybył go zabić oddałem się w ich ręce przynosząc im informacje i skromne błagania o spowiedź i oczyszczający stos. Zapytajcie Waltera o to jak tytanicznym wysiłkiem jest przełamać więzy pętające umysł ghula, a i się to udało. Wtedy sędzia Engel zaproponował mój stos. Albo służbę. No i jestem tutaj. Niosąc ze sobą wiedzę pół wieku obcowania z istotami ciemności. I tak… odnajduję wielką dumę w tym, że pomimo takiej przeszłości Pan obdarza mnie wciąż swymi łaskami.

- Dlatego przyjąłem rolę adwokata wampira Piotra. Obaj byliśmy przeklęci i obaj chcieliśmy służyć. Nade mną Pan się zlitował i pozwolił mi być swoim narzędziem. Takie samo narzędzie widziałem w Piotrze. I nie, Anno. Powiedziałem ci, że on prawdopodobnie jest wampirem przed sytuacją którą opisałem, proszą cię byś nie zostawała z nim sam na sam, a mimo to postawiłaś się w bezpośrednim zagrożeniu. Wybacz, ale to było zwyczajnie… nierozsądne.
- Miałam wizję przy listach u opata klasztoru. W tym miejscu nie było nic co mogłoby mi zagrażać. Zbyt długo służył on inkwizycji i mógł się poszczycić wieloma osiągnięciami, za którymi przyszły do nich dobra materialne. Nie wierzę, że nie było ludzi, którzy nie chcieliby po wielokroć sprawdzić co za tym stoi. - Anna uśmiechnęła się słabo. Czemu ten człowiek musiał być taki… Chciała uścisnąć dłoń Gerge dodać sobie otuchy, a zamiast tego musiała prowadzić tą rozmowę.

- A jeśli chodzi o samobiczowanie… - tutaj głos Fyodora stał się mroczniejszy. Jakby z akcentem groźby - od lat oddaje swój ból, Bogu. Pozwól każdemu z nas pokazywać mu swą pokorę na swój sposób. I mieszasz fakty. Egzorcyzmy na polanie się nie odbyły najpierw z powodu mojej nieznajomości rytuału, a potem już nie było czego egzorcyzmować.
Anna zrobiła zaskoczoną minę. Nie znał rytuału nim Piotr mu go nie pokazał… co więc właściwie potrafił brat Fyodor poza pokrzykiwaniem na innych? Pokręciła głową odrzucając tą myśl. Na pewno było tego wiele.
- Obawiam się, że tak jak nieraz musimy odłożyć modlitwę by wypełniać swoje obowiązki, tak i ty powinieneś rozważyć czy nie ma teraz spraw których nie można narażać na szwank, nawet przez tak ważne i bliskie Bogu zachowanie.
- Jak dotąd wyczucie chwili mnie nie zawiodło. W momencie gdy rzeczywiście popełnię błąd i wpłynie to na moją możliwość służby… wtedy wróćmy do tej rozmowy. - zaproponował mało.
- Zawiodło i to już dwa razy. - Anna pokręciła głową. - Bracie mówiłeś, że wiesz co to pokora, ale ja jej tu nie widzę.

- Tak, to co Michal uczyniła uznaję za wielką porażkę, ale ona jest nasza wspólna. Żadne z nas się nie spodziewało by poczyniła ona taką samowolkę.
- Mówisz o swej mądrości i doświadczeniu. Chcesz przewodzić tą grupą. To przywódca ponosi odpowiedzialność za czyny swych podwładnych. - Odezwała się odrobinę oschle, ale spróbowała załagodzić to uśmiechem. - Jeśli się podejmiesz tych czynności, tak to będzie uznawane za twą porażkę. Pominąłeś też temat wejścia do biblioteki. Po co narażałeś swoje życie tym razem?
- Blask w mrokach. Światło które nie miało prawa błyszczeć. Uznałem to za znak. Za instrukcję i podążając za nią odnalazłem relikt.
- I nie poprosiłeś nikogo by z tobą poszedł? - Anna posmutniała. Brat Fyodor miał rację i nie miał jej zarazem. Był arogancki, ale niestety głównie arogancki. - To było bardzo nierozsądne. - Dodała szeptem.

- I nie. Nie uważam bym był mądrzejszy od naszych przełożonych. Ale w naszym konklawe, zgodnie z obyczajem, przemawia wola boska. I w jej wyższość już wierzę. Dlatego poddaję ten wniosek pod głosowanie konklawe, a nie próbuję przejąć dowodzenia w jakiś alternatywny sposób.
- Niestety nie masz bracie mego poparcia, wierzę jednak że może się to zmienić gdy powrócimy do swoich obowiązków. - Anna spokojnie odwróciła wzrok czekając na decyzje pozostałych. Może brak jej było doświadczenia i wiedzy, ale chciała ufać człowiekowi, który będzie jej przewodził, a czerwonemu bratu nie ufała.

Gdy zapadła cisza Gerge wstał.
- Podróżuję od kilku miesięcy z siostrą Anną. I wiem dlaczego zwierzchnictwo dało nam takie, a nie inne rozkazy. Mamy tutaj postawić stałą placówkę. Kapitularz Inkwizycji w diecezji płockiej. Fyodorze, takie miejsca nie są miejscami ciągłych walk. Nie potrzebujemy dowódcy z doświadczeniem wojskowym. Potrzebujemy kogoś, kto potrafi okazać miłosierdzie. Poza tym Anna ma coś, czego nie ma nikt z nas. Wizje. To one mają nas prowadzić. Tak przemawia do nas Pan we własnej osobie. Rozumiem twój punkt widzenia bracie. Widzisz wojnę i szukasz dowódcy na czas wojny. To normalne. Czujesz się zagubiony. Jednak naszym celem jest ową wojnę zakończyć. Owszem, siostra Anna nie jest wojownikiem, jak ja, Walter, czy... - na moment zawahał się, bo nie był pewien, czy może w ten sposób określić Czerwonego brata. W końcu urwał przechodząc do kolejnej kwestii.
- Omnes unum Simus! Wykorzystajmy to! Postarajmy się współpracować. Bądźmy jak mur tarcz szykujący się do walki. Niech każdy z nas uzupełnia słabości innych. Sam rzekłeś, że Francisca imponuje talentem do przemawiania. Niechże więc przemawia. Ty zaś potrafisz przerazić do szpiku kości naszych wrogów. Tym musimy się stać. Ostrzem Pana wykutym w walce ze złem i zahartowanym wspólnie rozwiązanymi sprawami. Niech Piotr, ci dwaj martwi mężczyźni i chłopiec będą przestrogą. Wyciągnijmy z nich naukę. Czy gdyby Michal otwarcie uprzedziła nas o swych zamiarach pozwolilibyśmy jej na to? Czy bylibyśmy w stanie przekonać ją, że czyni źle? A może to my czyniliśmy źle chcąc go oszczędzić? Czyż Pan nie nagradza nas za eliminowanie istot nocy?
Gerge milczał wyzywająco, jakby chciał dyskutować ze wszystkimi w obronie siostry Anny. Co ciekawe w tej wypowiedzi padło z jego ust niemal tyle słów co na wszystkich poprzednich spotkaniach. W końcu usiadł, a głos zabrał Walter.
- Jest jeszcze jedna sprawa. Więcej inkwizytorów. O ile dobrze zrozumiałem list od jednego z nich, to podróżują do Broku. Jest z nimi mój serdeczny przyjaciel Eberhard Czerwony. Jestem przekonany, że z chęcią przyjrzy się nurtującym nas problemom - paladyn nie wyjaśnił co dokładnie ma na myśli.

- Widać konklawe przemówiło. Założę, że taka wola boża - wycofał się Fyodor ze swojej propozycji - Mam nadzieję, że miłosierdzie teraz rzeczywiście okażą skuteczniejszą bronią w walce ze Złym.
Starał się jak mógł aby nie dać po sobie poznać że jak naiwne uważa to stwierdzenie. On już dawno nie wierzył w jakiekolwiek zakończenie tej wojny. Ona miała trwać aż do dnia sądu ostatecznego i staremu umysłowi już ciężko było zmienić myślenie... ale liczył, że przynajmniej uda się teraz załagodzić sytuację i nie sprowokować kolejnych spięć w zespole. Ich i tak było zbyt dużo.
Anna odetchnęła, miała dość tej rozmowy. Nie chciała być przywódcą jakiejkolwiek jednostki, nie czuła się najodpowiedniejszą osobą do tego. Cieszyła się jednak, że Gerge w nią wierzy.

- Trzeba by wejść w jakiś kontakt z tymi inkwizytorami. Dowiedzieć się jakie mają rozkazy, czy będziemy współpracować czy działać obok siebie. Uzupełniać się, czy jedynie starać się nie wchodzić sobie w drogę. Najpewniej są tu z tego samego powodu co my, ale trzeba będzie to potwierdzić.
- Czy nie dotarły do nas żadne wieści? - Anna spojrzała na Waltera. - Wydawało mi się, że mieli podążać do Płocka.
- Eberhard najpierw ruszył na dwór księcia. Tam przedstawili im nasze problemy. Spędzili tam tydzień, gdyby nie to, to już wcześniej byliby tutaj. Na dworze była jeszcze czwórka Inkwizytorów. Pisze też, że obecność w Płocku przedstawiciela rodziny Reznov skłoniła księcia do działania. Wysyła nam zbrojnych. Możliwe, że ta decyzja pociągnie za sobą konsekwencje polityczne dla nas jako inkwizycji, a może też dla rodziny brata Fyodora.
Walter spojrzał ponownie w kartkę jaką otrzymał tuż po powrocie.
- Piszą też, że doszły ich słuchy o czarownicy w mieście Brok. I postanowili udać się tam w pierwszej kolejności. Uważają, że śledztwo nie zajmie im więcej niż dzień, po czym ruszą do Płocka. Może to dobry pomysł, żebyśmy też załatwili sprawy w okolicy, a później mając zbrojnych przetrząśniemy las i zabijem bestie.
- Powinniśmy móc spokojnie dotrzeć do Suchodołu, sprawdzić poszlaki i wrócić to przed nimi. - Anna ucieszyła się na te dobre wieści. Może… w grupie, która do nich podąża jest ktoś bardziej odpowiedni od niej.
- Walterowi nie chodziło o to by nie ruszać tam bez wsparcia i dopiero ze zbrojnymi się tym zająć. Kwestia. Jest w tym rozsądek, ale myślę także, że to najbardziej naglący z problemów, więc poprę ruszenie tam od razu.
Anna spojrzała zaskoczona najpierw na Fyodora, a potem na Waltera.
- Do sprawdzenia poszlak i zobaczenia, kto doniósł o bestii chyba nie potrzebny nam zbrojny oddział, prawda?
Walter wzruszył ramionami, a jego kolczuga zazgrzytała.
- Jak na razie Michal sprowadziła do pomocy cyganów i ludzi księcia. Cyganie nas opuścili z nawiedzonymi dziećmi, a ludzie księcia zginęli rozszarpani przez bestyję. Może faktycznie lepiej ruszyć tam samemu.
- A co jeśli wróg rośnie w siłę? Co jeśli nas napadnie bestia? Ze zbrojnymi będzie łatwiej - wtrącił Gerge.
- Jedziemy z trójką zbrojnych kanonika… choć nie jestem ich pewna. - Anna westchnęła. - Problem w tym, że nie wiemy ile nam przyjdzie czekać na naszych towarzyszy.

Godziny po rozmowie z Jaromirem upłynęły Francisce na pisaniu listów pod czujnym okiem kanonika. Do arcybiskupa, do papieża i do generała zakonu. Każdy kolejny wyraz postawiony na papierze przekreślał coraz bardziej marzenia Guntera o powiększeniu swojej władzy i zaszczytów. Wenecjanka znała powiedzenie o żmii wyhodowanej na własnej piersi, ale biskup nie miał piersi, a poza tym nic nie hodował. Co więcej wampir z każdą kolejną informacją okazywał się mniej groźny niż być powinien. Lupi in vestimentum ovium - nieomal zapisała w liście. Tylko kto był kim w tej całej układance?

Czuła nawet pewną sympatię do Jaromira, jak czuła sympatię do każdej interesującej historii, w której morał był oczywisty i ostatecznie pozytywny. Miała się zaraz z nim pożegnać, nie doszukiwała się więc w nim drugiego dna. Możliwe, że więcej się nie spotkają. Skończyła pisać. Wręczyła kanonikowi, co jemu należne i ruszyła do swojej celi robić porządki.

Kazała zagrzać wody i przynieść do pomieszczenia, w którym kilka godzin wcześniej brała kąpiel. Sądząc po wyglądzie zakonników wydarzenie bez precedensu w tamtejszym klasztorze. Następnie bezceremonialnie zaciągnęła Małgosię i wpakowała ją do przygotowanego szatańskiego wywaru - czystej ciepłej wody. Sceny, które potem rozegrały się w pomieszczeniu przypominały egzorcyzmy i tylko łaska Pańska sprawiła, że zakończyły się kilkoma siniakami i niewielkim podtopieniem. Francisca była jednak zdecydowana i kilka razy powtórzyła tylko jedno zdanie: “Nie będziesz śmierdzieć w moim towarzystwie, chociaż ty!” Służba Panu wymagała poświęceń, służba Wenecjance również. Następnie wyprała ubranie dziewczynki i rozwiesiła je do wyschnięcia, a ją ubrała w lniane giezło. Przyniosła jej z kuchni trochę jedzenia i zabrała do pomocy przy pakowaniu rzeczy z celi. Kilka godzin później dziewczynka ponownie była utytłana w kurzu, pyle i Bóg jeden wie czym jeszcze, ale Francisca miała wrażenie, że śmierdziała jakby mniej.

Czas przed podróżą Francisca spędziła w kaplicy modląc się przez długi czas, tak, że straciła jego rachubę. Wszystkie zdarzenia z ostatnich dni zlewały się w jedną całość, a postaci, które znała spotykały się ze świętymi rozmawiając o rzeczach, o których ona sama miała niewielkie pojęcie. Na końcu tego niby snu, niby jawy podeszła do niej Maria Magdalena i położyła dłonie na jej włosach.
- Nie bój się - powiedziała tylko - Pan obdarzył cię łaskami, które dostępne są tylko nielicznym. Bóg działa w każdym, kto wierzy w jego moc.

Potem popadła w otępienie, a gdy podnosiła się z kolan miała wrażenie, że Bóg ją opuścił.

W podróży ukradkiem przyglądała się żołnierzom kanonika. Jeden z nich, z którym dało się porozumieć po łacinie, wydawał się nieco mniej odrażający od całej reszty. Wydobyła z niego odpowiedzi na kilka zdawkowych pytań. Nie tego chyba się spodziewał, że cudzoziemka, o której miał jednoznaczne myśli sama zbliży się do niego pytając, czy czegoś nie potrzebują. W dodatku wciśnie w te kilka słów, coś co brzmiało jak komplement. Nie nawykł do tego, że są kobiety zachowujące się jak mężczyźni i przez chwilę wydawało mu się, że gdzieś poza Mazowszem może istnieć jakiś inny świat, którego nie zna i nie rozumie. Odgonił jednak te dziwaczne refleksje i wrócił do tego, o czym lubił myśleć najbardziej: o mieczach, bijatykach i chędożeniu. Przypomniał sobie też, że dwóch z drużyny kanonika wisi mu trochę srebra, którego teraz pewnie przez długi czas nie zobaczy. Zacisnął rękę w pięść, próbując zapamiętać co ma im zrobić, gdy spotkają się ponownie i w całkowitym zdumieniu zobaczył, że ta dziwna kobieta na niego patrzy, jakby rozumiała co pląta się po jego głowie. ‘Czarownica!’ skrzywił się, ale nim nabrał powietrza do płuc wszystko zniknęło. Kobieta rozmawiała z jakimś starcem, tak jakby nie wiedziała o jego istnieniu. Pot spłynął mu po plecach. ‘Co tu się na czarcią mordę odprawia?’

Nadeszła noc w której nie zmrużyła oka. Jechali jeszcze po zmroku ignorując możliwe niebezpieczeństwo. Ludzie kanonika wyglądali na zmęczonych, ale nie śmieli dyskutować z Gerge, który bezlitośnie nalegał, by się nie zatrzymywać. Nagle zerwał się wiatr, który Francisca poznała od razu. Ten sam zapach, niby zwyczajny, ale noszący w sobie coś nienaturalnego. Chyba się bała, równocześnie jednak wróciły do niej myśli o tym, że zawiodła.

Wraz z wiatrem przyszedł szept. Przemawiał ten sam, który poprzedniej nocy zostawił list dla inkwizycji.
- Czy z wampirem z Mogilna wszystko dobrze? W nadchodzącej potyczce jest on ważną figurą.
- Okazano mu miłosierdzie, ale nie tak jak sobie to wyobrażałam. Nie udało mi się zapobiec tragedii - Francisca, w której żal po utracie Piotra ciągle był żywy nie zamierzała udawać czegokolwiek. Poza tym była pewna, że ten, który rozmawia przez wiatr dobrze wie co wydarzyło się w klasztorze. Spodziewała się, że to test. Dość już miała wrogów, których nie znała, nie chciała dokładać do tej grupy istot niedawno poznanych.
- „Wyobrażałam” - wiatr przyniósł powtórzone jedno słowo. Dopiero po chwili przyfrunął kolejny potok słów.
- A więc nie jesteś biednym Żakiem, dorabiającym na roznoszeniu wiadomości. A Piotra już nie ma, tak?
- Piotra nie ma. Nie zdołałam temu zapobiec, choć przez chwilę wszystko wyglądało tak jak sobie planowałam - Francisca zakończyła westchnieniem odpowiedź na drugie pytanie - Rzadko kto jest tym za kogo się podaje. Ja nie wiem kim jesteś ty, ty wiesz niewiele o mnie. Mamy być może wspólnego wroga, o którym z resztą ja też wiem mało - zakończyła.
- Chciałbym zatem ponownie się spotkać. Za dwie noce. Ustal miejsce.
- Pojutrze po zmroku w płockiej karczmie pod Byczym Rogiem - powiedziała i zagryzła wargi z niepokoju.

Kolejnego dnia Francisca zmusiła się, aby zapytać o kilka teologicznych zagadnień księdza Szymona oraz z dużym zaciekawieniem pytała o tutejsze szlacheckie rody. Ksiądz już wcześniej o tym opowiadał z wielkim namaszczeniem, ale dopiero teraz Wenecjanka zaczęła je rozróżniać. Dopytała nawet o znaki herbowe i nie szczędziła słów pochwały dla rozległej wiedzy kapłana. Gerge jak zwykle mówić nie chciał, a Walter przyglądał jej się z spode łba, ale równie znudzony co wszyscy przeciągającą się podróżą dał się wciągnąć w rozmowę o tych ziemiach oraz swojej własnej historii. Nieistotne szczegóły notowane skrzętnie przez Oko Inkwizycji. Wiedział, podobnie jak Gerge, że nie ma niewinnych pogaduszek w zakonie, ale było mu w zasadzie wszystko jedno. Poza tym dziwiła go niewiedza Włoszki, zwłaszcza na temat wilkołaków i innych nienaturalnych istot. A może tylko udawała? W końcu, nieco zmęczony pytaniami udał że zasypia. Naiwny wybieg starca, który pół życia spędził zabijając potwory.

Gerge natomiast wyglądał na szczerze zdumionego, gdy wykorzystując rzadkie chwile poza wzrokiem Anny został niemal napadnięty przez Franciscę. Streszczenie streszczenia ostatnich dni i datę oraz miejsce usłyszał tylko wraz z żądaniem, aby utrzymać to na razie w tajemnicy. Potem jeszcze przez chwilę musiał siłować się z żenującym dla mężczyzny zadaniem naprawy grzebienia do włosów. Piśmienny od kanonika chciał parsknąć śmiechem, ale znów spóźnił się o ułamek chwili. Nim skończył zbierać myśli, kobiety nie było.

Włoszka poświęciła też sporo czasu Małgosi, którą uczyła podstaw matematyki oraz kilku prostych słów łacińskich. Musiały się dogadywać w tym języku, postanowiła i zgodnie z tym wprowadzała swój plan w życie. Dziewczynka nie rozumiała wiele z tego dziwacznego bełkotu, który jak dotychczas myślała, służył do czarowania i odganiania złych duchów, pożerających nocą dzieci. Robiła jednak co jej kazano, bo choć od opuszczenia domu nie dostała jeszcze ani razu lania, to nie miała wątpliwości, że przy najmniejszym nieposłuszeństwie tym to właśnie się skończy. Tylko raz, gdy Pani kazała odprawiać zaklęcia w ciepłej wodzie stawiała opór wierząc święcie, że na śmierć rychłą idzie. Umazała się potem ponownie błotem, aby przywrócić sobie znajomy wygląd, ale do teraz zdumiewało ją, że przez chwilę niczym Pani pachniała wodą różaną. Sama nie wiedziała co z tym zrobić... na razie jednak uparcie powtarzała łacińskie liczebniki.

Wyrwana ze snu chłodnym świtem spojrzała w oczy Pani, a niedługo potem zobaczyła bramy Płocka. Klasnęła w dłonie. Jaś tam na nią czekał.

Spotkanie o świcie odbyło się szybko i sprawnie. Małgosia dostała wychodne, znaczy mogła pomagać bratu w tym co do zrobienia dostał on sam. Jaś bowiem, po opowiedzeniu zdobytych rewelacji, czym zasłużył sobie na pochwałę otrzymał do dostarczenia Panu Mężowi skreślony naprędce list, w którym Francisca wyraziła nadzieję, że zastaje męża w dobrym zdrowiu oraz że po spotkaniu Inkwizycji będzie na mszy w katedrze, a potem gotowa jest opowiedzieć o swojej podróży oraz że gorąco pozdrawia. Zapytała również lakonicznie o stroje od krawca. Była w końcu damą i tylko takie sprawy powinny ją zajmować.

Jaśko został również przepytany na obecność niejakiego Rocha. Jeśli by wiedział to bardzo dobrze, jednakże szukać, ani rozpytywać nie powinien przynajmniej nie głośno. Również kupiec Dohn oraz niejaka Mira, córka Chwaliboga. To oraz zbieranie plotek zadania na czas najbliższy, póki Pani z kolejnej podróży nie wróci. Małgosia zaś w nocy spać może u siebie, gdy zaś świt wstanie przyjdzie do karczmy w której Pani mieszka, gdyż czekać ich może kolejna wyprawa. Jaś może przyjść również, jeśli będzie miał jakieś nowe wiadomości. Wszystko zakończyło się wręczeniem drobnej srebrnej monety.
- Niech Pan ojciec solidny obiad wam dziś poda. Kto pracuje, chodzić nie może głodny. - ustaliła zgodnie z Pismem Francesca, chociaż nic to nie miało wspólnego z rzeczywistością katolików. Ci co najciężej pracowali zwykle nie mieli co jeść.

Chwilę później Francesca ciągle nie czując żadnego zmęczenia ruszyła do ciasnej, ale własnej klitki - siedziby Płockiego Świętego Officium. Wiele się wydarzyło od czasu, gdy wstępowała tam po raz pierwszy, dalej jednak nie rozumiała, jak to się stało, że tylko dzięki jej wysiłkom mieli gdzie rozmawiać na osobności.

Brok był maleńką osadą. Nie posiadał żadnych murów czy palisady. Całość stanowiły cztery domy. Cztery bardzo podobne domy. Składały się głównie z drewna i szarego kamienia. W całej wiosce nie było widać kompletnie nikogo. Jakby wioska została opuszczona. Między domami był kościół. Węższy i wyższy niż inne zabudowania. Tuż przy kościele znajdował się mały cmentarz z prostymi kamiennymi nagrobkami.

Przy zabudowaniach znajdowały się zagrody. Wypełnione były owcami i kozami. Właśnie owcy i kozy zdawały się jedynymi żywymi istotami w tej zimnej okolicy. Do tego wszystkiego kropił deszcz. Na początku dawał dużo radości, bo mogli zapomnieć o nieznośnym upale. Jednak później był już irytujący. Część ubrań mieli już przemoczoną.

Wyszedł do nich kapłan. Na oko mógł mieć dwadzieścia pięć lat. Skłonił się i rzekł:
- Zowią mnie Sisto. Cieszę się, że przybyli tu tak znamienici goście. Oto zbliża się koniec czasów, powrót Pana w chwale, a wy przybywacie tu do Broku jako ten miecz ognisty, przed panem.
Pokłonił się ponownie.
- Cieszę się, że przybył ktoś, kto uwolni nas od ciężaru tej czarownic! Ktoś kto pozbędzie się armii wilków czatującej pod miastem. Mówił płynną łaciną z egzotycznym akcentem. Na pewno nie pochodził z Broku. Pewnie też nie z księstwa. A jakby na poparcie jego słów wilk zawył głośno.

Klara wzdrygnęła się słysząc wilcze wycie. To był naturalny dźwięk, który dziewczyna ze wsi znała i nie raz słyszała, ale po niedawnej wizycie nieznajomego zakonnica znów zaczeła obawiać się go, zupełnie jakby znów była małą dziewczynką. Palce mimowolnie silniej zacisnęły się na materiale ubioru Witolda, który ją prowadził. Młody Inkwizytor był tym, który powinien się odezwać pierwszy, bosa, towarzysząca mu zakonnica na pewno nie powinna odzywać się pierwsza. Dlatego też Klara skromnie milczała.
- Zdrożeni jesteśmy drogą. Witoldzie prowadź nas do ciotki waszej. Sisto widać żeś człowiek wiary. Opowiadaj w szczegółach i po kolei co tu się u was dzieje. Zaradzimy coś jako sługi Boże. - Eberhard poprawił kaptur intensywny deszcz dał się mu już we znaki.

Witold nie odezwał się. Po surowej reprymendzie jaką otrzymał od Eberharda poprzedniego ranka znał już swoje miejsce w szeregu. Klara również dołożyła swoją cegiełkę. Wszak to ona rzekła mu, że ich wiara ma być przykładem i posłuszeństwo wobec Eberharda jest lepsze niż ciche podcinanie jego autorytetu. Witold wskazał bez wątpienia największy z czterech domów i ruszyli w jego kierunku. Tymczasem kapłan zaczął mówić:
- Zbliża się koniec. Apokalipsa. Paruzja Chrystusa Pana. Widać to po znakach na niebie i ziemi. Plagi to iście egipskie. Kilka miesięcy temu zaćmienie księżyca. Potem te deszcze. Mistrz zaznaczył, że ktoś tu jest jego krewniakiem? Zamoyscy? Ich klęska dotknęła najmocniej. Wszak winogrona najgorzej radzą sobie z tą wilgocią. Ale i innym niełatwo. Większość mieszkańców Broku utrzymuje się z hodowli owiec i kóz, a teraz gdy wilcy pod lasem, to nie ma jak ich wypasać. To czarownica je przywiodła tutaj. Wszak pismo mówi, że przed końcem czasów czarowników i czarownice między owcami Pana znajdować będziem. - głos Sisto był hipnotyzujący. Jakież płomienne kazania musiał przekazywać z ambony ten człowiek! W jego głosie było tyle entuzjazmu. Nie bał się końca. Czekał z podniesionym czołem na sąd ostateczny. Ktoś taki mógł zrobić ogromną karierę w kościele. W takim Płocku, czy Gnieźnie. Zamiast tego miał kościółek w Broku. Ilu tu było mieszkańców? Trzydzieścioro?

Klara słuchała płomiennej przemowy kapłana jednym uchem. Większość jej uwagi zabierał Witold, zakonnica wyraźnie martwiła się jego stanem. Woń jaśminu otulała jego sylwetkę, ale siostra nie czuła się z tym dobrze. Instynktownie wyczuwała napięcie i niezbyt dobry nastrój swojego towarzysza.
- Bóg nas poprowadzi właściwą ścieżką Witoldzie. Powinieneś uśmiechać się na spotkanie z ciotką, a i pomoc jaką im przyniesiemy na pewno będzie doceniona - szepnęła do młodego Inkwizytora, którego chyba potraktowała zbyt szorstko przedwczorajszego wieczora, miała wrażenie, że podupadł na duchu.
- Rzeknijcie coś więcej o tych wilkach. Ile ich czy od dawna są i co złego do tej pory zrobiły.
- Co złego? Koniec świata zwiastują. Niechybnie. Jako ten deszcz. Zaliż to będzie trzeci miesiąc jak pada. A dni ostatnie najgorzej. Zwierza w lesie nie ma, bo prawie nic nie porosło. Zamoyscy klną, bo większość ich dobytku to winnica. A tego roku wino zmarniało przez brak słońca. Oni są na tyle znaczni, że pozostałych ludzi zatrudniają do pracy w winnicy. A teraz pracy nie ma. No ale nie tylko wino zmarniało. W lesie nie ma jagód, jeżyn. Przez to mało rogacizny. No a wilki jak nie mają co żreć, no to podchodzą pod domy. Nie wiem ile ich. Dwadzieścia? Pięćdziesiąt? Kto ich tam wie. Ale nie ma tygodnia, żeby jakiejś owcy czy kozy nie capły. A to ciężko panie, no bo zimą głód cierpieć będziem. Choć pewnym. Tylko jeden zbieg okoliczności nadwyraz ciekaw. Z Olchy stada nie pożarły bestie żadnej, nawet kulawej kozy! - ksiądz wzburzył się przy ostatnich słowach.
- Teraz raczcie wybaczyć, parafia nasza nie jest bogata. Tedy sam muszę zadbać o to czy strawę zjem, czy będę pościć ku chwale Pana. A skoro już pod domem Zamoyskich to już was pożegnam.
Skłonił się niemal dwornie, po czym ruszył w stronę strzelistej wieży kościoła.

Dom Zamoyskich był duży jak na standard Broku. Kamienie były solidnie poklejone. W drzwiach stanął wychudły jegomość z pytaniem:
- Gdzież to zdążają szlachetni goście?
- Janek? Janek Żeszota? To ja! Witold, syn Tomasza. Gdy was ostatnio widziałem nie mieliście tylu siwych włosów.
- A wy nie wystawaliscie głową nad ten płot - siwy i chudy mężczyzna wskazał palisadę, która może miała ze cztery stopy wysokości.
- Prowadź do cioci.
- Szlachetna pani Anna zmarła zeszłej zimy. Pan Marcin jest dziedzicem. Zapraszam panicza i - spojrzał na ludzi stojących za Witoldem - waszą świtę. Za chwilę podamy obiad.

Eberhard uśmiechnął się na wzmiankę o świcie. Nie miał oczywiście nikomu tego za złe. Poczekał na reakcje młodzieńca. Zamierzał oczywiście skorzystać z zaproszenia na obiad. O ile obejmowało ono ową świtę. Przy posiłku po długiej podróży może w końcu ktoś wyjaśni rzeczowo na czym problem w Broku polegał. Duchowny którego spotkali był mało precyzyjnym źródłem informacji. Zaproszenie owszem obejmowało świtę. Nie mniej nie przyjęto ich z wielkimi zaszczytami. Kapusta kwaszona zasmażana z boczkiem była lepszym jedzeniem niż to co spotkało ich w karczmach, jednak daleko było mu do posiłków jakich zasmakowali na dworze księcia.

Witold dopełnił formalności i przedstawił ich paniczowi. Eberhard odczekał do połowy posiłku. Każdy zaspokoił już wtedy pierwszy głód. Można było w spokoju przejść do rzeczy.
- Panie Marcinie potrzebuje by ktoś nam rzetelnie przedstawił fakty dotyczące tutejszych wydarzeń. Wydaje się Pan odpowiednią osobą.
Marcin był młodzieńcem niewiele starszym od Witolda. Posiadał gęsta brązową brode, którą regularnie zaczesywał lewą dłonią. Na prawo od niego siedziała jego żona Bożeciecha. Młoda dziewczyna o bujnych blond włosach. Aktualna pani na włościach Zamoyskich. Urodziwa, choć nie tak jak jej młodsza siostra - Świebora. Ta urodziwa blondyneczka zdawała się rówieśniczką Klary. Była też urodziwsza od siostry zakonnej, co dotychcas rzadko się zdarzało.

Marcin odsunął od siebie talerz i przetarł usta kawałkiem serwetki. Był to obyczaj jakiego nie spotykało się w tej części europy. Prawdopodobnie Marcin podpatrzył go w czasie swych studiów w Paryżu. Był to drobny szczegół o którym napomknął Witold w drodze do Broku.
Gdy już młody pan na włościach skończył gładzić swą brodę odpowiedział Eberhardowi.
- Wilki atakują miasto. Podchodzą coraz bliżej i bliżej. Niedługo zaczną atakować ludzi. A nie ma już wśród nas wielu wojowników. To jest największy problem.
Przy stole zebrani byli wszyscy członkowie rodziny, jednak nikt nie wtrącił nic do wypowiedzi Marcina. Młodszy brat Marcina Bolemir jadł żując powoli, zaś Anna - matka Świebory i Bożeciechy siedziała niewzruszona i obserwowała z uwagą inkwizytorów i dwóch rycerzy. Poza Jankiem nie dało się zauważyć żadnej innej służby. Eberhard zjadł kolejny kawałek smażonego boczku. Smaczny tłuszczyk rozlał się smakiem po jego podniebieniu. Co jakiś czas Eberhard zerkał w stronę Świebory. Miał słabość do piękna wszelakiego typu i cieszył nią oczy. Pozwolił sobie na tyle na ile mógł…
- Lubię konkrety gdy prowadzę rozpoznanie sytuacji. Wspomniałeś o innych problemach prócz tego najważniejszego. Opowiedz nam też jak to wszystko się zaczęło? Kiedy przybyły wilki i czy było jakieś wydarzenie które to poprzedziło. Słyszeliśmy też o czarownicy która z wilkami ponoć biega. Potrzebuję jak najrzetelniejszych informacji Marcinie i jak najszerszego opisu. - zwrócił się do głowy domu. Mówił spokojnie jakby tłumaczył coś dziecku. Bardzo często miewał taki ton gdy zadawał pytania w przyjaznej atmosferze.

Spotkały się w klasztorze u Dominikanek. Anna w ciszy wysłuchała słów włoszki. NIepokoiło ją podobieństwo mężczyzny do tego co opisał Gerge. Jeszcze bardziej niepokoiło ją, że Francesca nie wspomniała o tej całej sytuacji wcześniej i to wszystkim inkwizytorom.
- Co było w liście, który ci dał?
Francisca wyciągnęła zawiniątko
- Okażcie miłosierdzie wampirowi, Wasz wróg jest w cieniu Płockiej katedry - powiedziała
List był spisany staranną łaciną. Pismo koślawe. Nie zrobił tego adept uczelnianej sztuki kaligrafii. Raczej samouk, bo koślawe litery przekraczały nawet poziom szkółki przyklasztornej.
Anna przytaknęła.
- Tak… Piotr… Piotr nie był złą istotą. - Zakonnica opuściła wzrok. - To miasto, Płock, niepokoi mnie. Piotr powiedział, że to co zabija chłopca jest zapewne zaklęciem. W swojej wizji widziałam szczura i… widuję je także tutaj. Obawiam się, że mogę być przewrażliwiona po jego słowach. Czy ten mężczyzna z piórami wydał ci się w jakiś sposób niepokojący? W wizji Gerge ktoś z pióropuszem przegnał bestię. Mógłby być magiem. Pytanie czy mężczyzna, którego poznałaś, ten z wizji Gerge i osoba, która zabiła chłopca o jeden i ten sam człowiek.
Włoszka pokiwała głową. Trudno powiedzieć co mogło to znaczyć w tej sytuacji.
- On nie jest chrześcijaninem. Opat podejrzewał, że to może być żerca - wzruszyła ramionami na znak, że nie bardzo ma pojęcie co to znaczy. - Wiem natomiast, że potrzebuje nas podobnie jak my jego. Nie wiem tylko dlaczego… Też musi się czegoś bać - przygryzła wargi i potarła o krzyż.
- Nie ufam mu, ale wątpię, abyśmy miały komfort szukania pomocy tylko wśród tych, którym możemy ufać. Natomiast szczury to raczej nie jego dzieło. To nie pasuje… estetycznie. Ktoś kto identyfikuje się z ptakami nie sięgnie po szczury… wiem, że to kiepski argument, ale może już niedługo uda się dowiedzieć coś więcej.
- Piotr był potężniejszy od tego Ptasznika. Trzeba by to sprawdzić... Skoro on kontrolował szczury, ktoś inny też może to robić. Wiesz… - spojrzała na Annę - informacje o naszych działaniach rozchodzą się dużo szybciej niż karczemne plotki. To znaczy, że ktoś nie tylko nas śledzi, ale i posługuje się czymś co pozwala mu przekazywać wieści nienaturalnie szybko… - zastukała palcem wskazującym w krzyż. - Skoro Ptasznik się go boi jego siła musi być duża. Może stale rośnie.
- Będzie trzeba to wszystko posprawdzać… - Anna westchnęła ciężko. - Niepokoi mnie iż potrafił przekazać ci wieści w szumie wiatru, bo to znacznie ułatwia mu przekazywanie informacji na nasz temat. Choć… posiadając na swych usługach gryzonie to także nie jest trudne.
Zakonnica odchyliła głowę do tyłu spoglądając w sufit.
- Nie ma co gdybać. Musimy się jak najwięcej dowiedzieć. Spotkanie jest dziś w karczmie? - Spojrzała ponownie na włoszkę.
Wenecjanka była zaskoczona praktycznym nastawieniem Anny do rozwiązania problemu. Kiwnęła głową.
- Po zmroku. Zobaczymy czego chce i jak może pomóc. Do północy będę z powrotem... mam nadzieję. Jutro o świcie możemy się spotkać ponownie.
- Wobec tego powinnyśmy spędzić noc w pobliżu reszty inkwizytorów. Jeśli się nie zjawisz do północy zaczniemy cię szukać. Wolałabym nie stracić kolejnego druha. - Anna uśmiechnęła się do włoszki. - Czy zastrzegł, że powinnaś się pojawić sama? Może udać się z tobą na to spotkanie?
Francisca zagryzła zęby jakby nagle coś ją zabolało. Miała jakąś słabość do Anny, bo przy żadnym innym człowieku nie pozwoliłaby sobie na grymasy. Westchnęła.
- Nie... I nie... Nie wiem czy on potrafi wyczuć innych, albo czy jest obserwowany, ale to możliwe. Wiesz gdzie jest spotkanie, Gerge też wie. Natomiast ja chcę iść sama. Wydaje mi się, że może się... spłoszyć, a w obecnej chwili nie mamy zbyt wielu obiecujących tropów.
- Poza tym jest to proste. Jeśli nie wrócę, on nie nadaje się na kontakt - powiedziała już normalnym głosem.
- Pan jest ze mną. Ty, módl się za mnie. Twoja modlitwa ma wielką moc. Jeśli to nie pomoże, to żaden mężczyzna nie da rady istocie, która zmienia się w ptaki. I nie szukajcie mnie... nie przed świtem. Nie wiem co tam zastanę i co będę musiała zrobić.
To nierozsądne. Anna ugryzła się w język. Najwyraźniej rozsądek nie był cechą pożądaną u inkwizytorów i ona nie stanowiła tu wyjątku.
- Będę się modlić. - Obiecała delikatnie dotykając krzyża. - Ale obiecaj, że chociaż spytasz czy możesz kogoś posłać z wieściami, jeśli będziecie musieli się gdzieś udać. Proszę. Jeśli nie będzie innej możliwości niech on sam przekaże mi tą wieść.
Franciska kiwnęła głową.
- Jestem gotowa ryzykować, żeby się czegoś dowiedzieć, ale nie mam zamiaru dać się zabić.
‘Boże dopomóż’ dodała jeszcze w myślach.
Anna przytaknęła.
- Ja… opowiedziałabym ci coś, co zobaczyłam dzisiaj w zamtuzie, dobrze? - Zakonnica zacisnęła dłonie na materiale habitu. - Może coś co powie Ptasznik rzuci na tą wizję nieco światła. - Słabym głosem zaczęła opowiadać nieprzyjemną wizję, czując jak nieprzyjemne dreszcze znów wędrują po jej plecach.