Patrick ciężko wzdychając wybrał numer Klausa. W zasadzie nie lubił odwalać takiej roboty, ale cóż.. czasem trzeba.
- Hej.. jak minęła noc?- zagadnął po tym jak połączył się z drugim Synem Eteru.
- Pierdol się… - rzucił Klaus do słuchawki słysząc pytanie Patricka - Wybacz, nie najlepiej. Co tam u ciebie?
- Też niekoniecznie udana.- odparł Healy zdziwiony taką obcesowością u Klausa.- Coś.. się stało?
- Odwiedził mnie duch, już drugi raz, nasrał mi na stół, torturował mnie, już drugi raz, przewrócił stół na mnie… potem się obudziłem. Nie spałem od tego czasu. A u ciebie? - ton Klausa brzmiał na… rozbawiony absurdem tego co opisywał.
- Może wiesz… pomyślimy nad jakąś eteryczną pułapką na duchy? Nie jestem specem, ale mógłbym pomóc. A ja… oglądałem pożar, zmasakrowane przez naszego batiuszka wampiry przesłuchiwałem, jakiś niewidoczny mnie śledził… i żeśmy sami szpiegowali burzową anomalię. Uroki Lillehammer zapewne.- zrelacjonował Healy.
- Pogadaj z Mervi. Macie podobne doświadczenia z dnia poprzedniego. Jestem teraz u Hermetyków.
- Jest sprawa… mianowicie batiuszka szuka eskorty do wysadzenia jakiegoś budynku i pomocy przy tym. Zainteresowany? - zapytał ostrożnie Healy wątpiąc jednak czy to dobry pomysł. Klaus wydawał się nie być w formie na takie akcje.
- Zaraz.. mówimy o Iwanie? On czasem nie jest chrześcijaninem?
- Jest Chórzystą… oni w coś tam wierzą chyba, ale wiesz… nie w to samo co Śpiący.- wyjaśnił Patrick.
- Po prostu pytam się gdzie "wysadzanie budynku" znajduje się w moralności jego wiary. Jakieś konkrety?
- Chyba chodzi o jakiś pustostan. Zresztą samo wysadzenie ma być przykrywką dla jego działań. I to będzie bardziej moja robota.- wyjaśnił Healy.
- Zabiorę się… jesteście pewni, że nikt tam nie mieszka? Bezdomni itp.? - Klausowi przypomniała się wycieczka z Tomasem.
- Wypłoszę wszystkich ewentualnym śpiących, zanim zabiorę się za zakładanie ładunków.- zaproponował Healy.- Też nie zamierzam żadnego Śpiącego posyłać na tamten świat. Poza tym… w Irlandii sądziłem że tu socjalny raj, skąd tu bezdomni?
- Zabierz się raz z Tomasem. Uwierz mi każdy kraj ma tych, którzy mają gorzej…. będę musiał pogadać z Iwanem o tym.
- Chórzyści nie mają zaufania do eutanatosów. Nie pytaj mnie czemu. Nie wiem.- westchnął Healy i dodał.- Rozumiem, że masz ciężki dzień po ciężkiej nocy. Jeśli nie czujesz się na siłach…
- Sił może mi braknie, ale pomogę. Trzeba się upewnić, że nie wysadzicie pół kraju. Gdzie i kiedy?
- Rozmawiasz z pirotechnikiem z uprawnieniami. Więcej wiary. - odparł ironicznie Healy i dodał.- Cóż.. jeszcze nie wiem. Znasz podejście magów… wszystko musi być sekretem i tajemnicą.
- Gadasz z optykiem, co nie zmienia faktu, że zmieniłem jednego komando Technokracji w powietrze przy pomocy latarki. Miałem na myśli, gdzie się spotykamy?
- Tyle że ja nie potrzebuję magyi do wysadzenia budynku.- wyłożył swój argument Healy żartobliwie i dodał po namyśle.- Ojciec Adam wpadnie po mnie, a potem my wpadniemy po ciebie? Może być?
- Jasne. Dajcie tylko znać zawczasu. Muszę się zająć jedną pracą naukową
- Postaram się. To na razie.- odparł Healy kończąc rozmowę.

Na miejscu czekał już na nich mistrz Iwan. Na miejscu, czyli na ławce małego skwerku leżącego naprzeciwko osiedla kilkunastu domków jednorodzinnych. Przywitał ich z dziwną wylewnością, podając dłoń i klepiąc w ramię. Klaus i Patrick poczuli naprawdę wielką wdzięczność duchownego za ich przybycie – co tylko wzmagało niepokój.
Zaraz po przywitaniu, Iwan zostawił ich samych z ojcem Adamem. Zniknął za drzwiami pobliskiego, zadbanego domu. Miał do niego klucze. Dom wydawał się opuszczony, gdy nie nikłe światło małej lampki w głównym pomieszczeniu. Zgasło gdy Iwan wkraczał do środku.
Patrick ocenił, iż trudno będzie wysadzić dom nie wybijając sąsiadom okien. Może tylko spowodować wiarygodny pożar oraz zawalić budynek nieco bardziej elegancko?

Tyle że pożar łatwo było ugasić, a Healy przygotował się na totalną demolkę. Miał zaplanowae wszystko, przygotowane ładunki i proste zapalniki. No i musiał zamaskować nie tylko działania batiuszki, jak i własny sabotaż.
- Trochę szyb, musi wylecieć. Niestety.- rzekł smętnie Irlandczyk.

Gdy Iwan wrócił, przeprosił ich za zwłokę. Uśmiechnął się kwaśno. Ojciec Adam poszedł do bagażnika po podróżną torbę która wręczył duchownemu.
- Klausie, proszę, zostań z ojcem Adamem na warcie. Nie przewiduję komplikacji. Gdybyście jednak zauważyli cokolwiek niepokojącego, pod żadnym pozorem nie przerywajcie nam w budynku. Ojciec Adam ma mój numer telefonu, wystarczy sygnał, gdyby już było…
Iwan westchnął.
- Zdaję się na waszą rozwagę. Gdybyście spotkali wampiry przypominające chociaż w części to co spotkało Mervi w nocy, atakujcie bez negocjacji. Gdyby pojawiła się… Istota o oczach burzy, uciekajcie. My sobie poradzimy. Jeszcze jedno – duchowny miał zimne oczy – spodziewajcie się dużej ilości Pierwszej siły.
- A my Patricku, zapraszam do środka…
Iwan odprowadził Irlandczyka z parku, w stronę domu. W połowie drogi przystanął.
- Należy ci się trochę więcej wyjaśniania, prawda?
Uśmiechnął się smutno.
- Zdecydowanie więcej.- rzekł krótko Patrick.
- To jest dom Gerarda Guivre, Patricku. Nasz drogi przyjaciel znajduje się w środku. Odbył bardzo nieprzyjemne spotkanie z tym czymś, co my wczoraj, tylko w innym przebraniu. Pamiętasz jak wspominałem o tym, iż wampiry były chore?
- Tak. Aczkolwiek chory to termin który nie bardzo pasuje, do czegoś co de facto nie jest żywe?- Healy nie czuł się specjalistą od nadnaturali, ale miał swoje zdanie na ten temat.
- Nasz przyjaciel zaraził się czymś w tym rodzaju. To… - Iwan spojrzał na dom, z jakimś bólem wyrysowanym na twarzy - ...pożera duszę. Dosłownie. Jak rak, zastępując zdrowe tkanki chorymi. Na każdym poziomie, nie tylko ciała. Gerard poprosił mnie abyśmy uratowali jego duszę. Będzie to jego ostatnie pożegnanie. Temu wspomniałem o Pierwszej. Święta energia, mam nadzieję, oczyści go. I zabije. Rozumiesz, Patricku?
Iwan nie popędzał, spokojnie upewnił się czy Irlandczyk ma groźne obiekcje.
- Chcesz go… zabić?- zapytał wprost Patrick zatrzymując się i drapiąc po karku.- Czy to nie aby za drastyczne podejście? Nie warto spróbować innych sposobów wpierw? Może nasza Verbena by pomogła? One są dobre w sferze witalności.
- Jak mówiłem, gdyby to była wyłącznie kwestia ciała. Patricku, to coś zżera ducha Gerarda. Gdy tam wejdziemy, zobaczysz naszego wielkiego Inkwizytora śmiertelnie zawstydzonego i przerażonego. Jego umysł nie jest już jego własnością. Jego avatar się zmienia. Jeszcze kilka dni, może dzień, i zostanie pożarty. Gerard straci duszę. Rozumiesz? Duszę - mnich powiedział twardo. - Dlatego Gerard prosił mnie o ostatnio posługę. Nie mamy czasu, nie wiem czy przy całym moim kunszcie, mając miesiące, uczyniłbym jakikolwiek postęp. Tutaj nie mamy czasu wcale.
Iwan zatrzymał mowę. Oddychał ciężko.
- Oficjalną wersją jest to, iż Gerard zmarł w mieszkaniu, poturbowany w starciu z wampirami. My wyczyściliśmy ślady walki. Nie chciał, a i ja nie chcę, aby ktokolwiek szarpał jego imię szatanem. Mogła być to duma, odmowa wcześniejszej pomocy, lecz nie to.
- No dobra…- Akurat nephandyzm był tym splugawieniem, które Irlandczyk dobrze znał z widzenia.- Gaz w domu jest? Odkręcimy kurek i nastawimy zapalnik czasowy. Rozmieszczę kilka kolejnych łatwopalnych ładunków które zmienią ten dom w inferno w przeciągu następnych paru minut. Strażacy, gdy przyjadą… będą mogli jedynie szczątki dogasić. Mogę też umieścić, kilka małych ładunków w ścianach nośnych, wszystko runie jak domek z kart.Osłonię je folią, by ogień nie zdetonował ich za szybko.
- Rób co uważasz. Proszę tylko, bądź cicho. Będę odprawiał ostatnio posługę. I proszę, nie brzydź się tego co tam zastaniesz. Po prostu przygotuj dom podczas mojego obrzędu. Gerard wie, że wejdziesz, zgodził się.
- Nie wiesz co widziałem w Belfaście. Naprawdę chore rzeczy.- odparł z uśmiechem Healy.- Raczej Gerard niczym mnie nie zaskoczy.*

Klaus przyglądał się domowi przez jakiś czas przyglądał się domkowi. Zerknął na ojca Adama, kiedy Iwan i Patrick zniknęli w środku.
- Nie martwicie się, że w środku mogą być jacyś śpiący?
- Nie martwi - Adam odpowiedział zwrotem który raczej nie predestynował go do mistrzów ogłady.
- Bo ich nie ma, czy bo was nie obchodzi? - Klaus trochę głupio się czuł zadając to pytanie, ale wolał być pewny.
- Bo wierzę w ojca Iwana.
Klaus zamrugał kilka razy. Już miał zamiar zacząć dysputę o braku sensu tego argumentu, ale podejrzewał, że nic z tego nie wyniknie. Jedynie westchnął i oparł się o ścianę.
- Więc… jak Norwegia przywitała ciebie, ojcze?
- Chłodno - Adam uśmiechnął się lekko ze swego żartu.
- Ha, ha, ha,,, - zawtórował Klaus - Miałem na myśli bardziej czy… bez incydentów? Żadnych ataków na twoją osobę przez lokalne mniejszości etniczne? Wampiry atakujące w nocy?
- Mało kto ma dość odwagi - Adam wyprostował się aby jeszcze bardziej z góry patrzeć na Klausa. Może po prostu patrzył na okolice nad jego głową?
- Oczywiście.- Klaus chyba zaczynał zgadywać z jakiego rodzaju religijnym jegomościem ma do czynienia - Czy ojciec Iwan spodziewa się problemów z zewnątrz?
- Nie.
- Rozumiem… - Klaus oparł się o ścianę domostwa i tylko rozglądał po okolicy. Znieczulica Adama odrobinę go martwiła. Podejrzewał, że może być zapatrzony w misję, ale tak zignorować potencjalne szkody,
- Na pewno? - Adam zmarszczył brwi
- Nie spodziewa się, ale się pewnie obawia, że coś się stanie. Uwierz ojcze, potrafię rozpoznać zabezpieczenie.
- Po to jesteśmy tutaj my. Aby nic się nie stało.
- To miałem na myśli. - Klaus wyjął jedną ze swych latarek, delikatnie przyglądając się żarówce - A gdyby… nie, nie teraz…. Ojcze Adamie, mam pytanie… natury organizacyjnej.
- Słucham.
- Ostatnio poznałem część tego miasta, pomagając Tomasowi. Poznałem również osobym które potrzebują pomocy. - Klaus westchnął - Powód dla którego poświęciłem się Nauce, to chęć pomocy ludzkości. Wie ojciec, ludziom będzie lepiej jak życie będzie łatwiesze itp. Tylko, że nieważne jakie skoki w technologii bym nie zrobił, zawsze są ludzie, którzy z tego nie skorzystają. Chcę więc zacząć coś co pomoże, tym od których reszta świata się odwróciła. W naszej Fundacji znajdują się osoby posiadające wiedzę, zdolności i środki, aby pomóc tym, którzy sami sobie nie pomogą. Poruszę ten temat na następnym zebraniu, ale potrzebuje też opinii osoby trzeciej. Osoba druga się zgadza, ale jemu do końca nie ufam. - spojrzał na Adama - Czy widzi Ojciec sens w takim przedsięwzięciu?
- Masz na myśli działalność charytatywną?
Klaus kiwnął głową.
- Miałem czas przemyśleć kilka spraw. Pogadać sam ze sobą… Wydaje mi się, że to pomoże bardziej. Wie ojciec, możemy obalić Technokrację, zniszczyć Wampiry, Wilkołaki, Demony, Skrzaty, a jednak ciągle będą ludzie, dla których największym problemem będzie to czy dziś coś zjedzą i czy ta noc będzie ciepła.
- Masz poglądy bliskie ojcu Iwanowi - Adam stwierdził z pewną, lekką nutą radości - również planował reaktywować kościelną działalność charytatywną. Mamy infrastrukturę, świetlice, fundusze.
- To świetnie. Porozmawiam o tym z nim. Może się uda wciągnąć resztę Fundacji do tego projektu… mogłaby to nawet być przykrywka DLA fundacji. - delikatnie zaśmiał się Klaus. Trochę cieszyło go, że ten zwariowany pomysł mógł oczekiwać pozytywnej reakcji.
- Na tym polega wojna wstąpienia - Adam zamyślił się - tak mówi ojciec Iwan. Ja osobiście znam wojnę z bardziej batalistycznej strony.
Przeszedł kilka kroków.
- Przydałoby się zabezpieczyć dom od tyłu, prawda? Mamy tutaj co prawda dobry widok…*


Gdy Patrick przekroczył próg domu Inkwizytora, uderzył go nieznośny, smrodliwy zapach. Po dłuższej chwili do nozdrzy Irlandczyka dobiegły słodkie nuty rozkładu. W miarę zagłębiania się w mieszkanie, woń stawała się coraz bardziej nieznośna. Wiele mebli, ścian oraz podłoga były zalepione gumowatym śluzem, twardniejącym w wielu miejscach przypominając jakąś owadzią żywicę.
Minęli wejście do głównego pomieszczenia. W mroku siedział przygarbiony Gerard. Nawet nie przywitał się z Patrickiem. Wyglądał na załamanego. Dolna część jego twarzy pominęła mieszaninę owadziego pancerza, śluzu oraz rakowatych narośli. Po chwili Patrick uświadomił sobie, to co wziął za ubranie Inkwizytora, było mieszaniną jego właściwego ubrania, wrośniętego w mutujące ciało. W wielu miejscach pokrywał go pancerz.
Iwan kiwnął głową Patrickowi aby zajął się przygotowaniem mieszkania. Staruszek bez grama obrzydzenia serdecznie uściskał Gerarda na powitanie. Z torby wyjął chleb, kubki i butelkę wina.
W ciemności Gerard uśmiechnął się smętnie.
- To ja może tylko przygotuję ogień grecki domowej roboty i sobie pójdę.- zaproponował Healy przyglądając się z żalem i smutkiem mężczyźnie, który kiedyś był inkwizytorem
.-Muszę zacząć od kuchni. Batiuszku będziesz używał ognia w swoich ceremoniach?-
Zapytał zakładając rękawiczki na dłonie.
- Nie - Iwan odpowiedział cicho, niedbale jakby dając do zrozumienia, iż całą swą uwagę poświęca Gerardowi.

Healy zabrał się za robotę. Najpierw należało w “naturalny sposób” uszkodzić czujniki alarmowe, żeby straż pożarna nie przyjechała za wcześnie. Wymagało to pomajstrownia śrubokrętem przy śrubkach i delikatne naderwanie przewodów. Ot, zwykła usterka… zdarzyć się wszędzie może. Potem odkręcenie gazu, by ten zaczął wypełniać dom.
Przygotowany zapalnik domowej roboty umieścił w kuchni, zabezpieczając go przed przypadkowym uruchomieniem, za pomocą blokady którą zamierzał usunąć z pomocą sznurka. Krzemienie… w planach zamierzał użyć najstarszej metody do wywołania eksplozji. Kto w dzisiejszych czasach używa jeszcze ich do czegoś więcej niż ozdoby?
Po tym wszystkim zabrał się ze wiercenie dziur w ścianach nośnych i drewnianych podporach. W każdej z nich umieszczał materiał wybuchowy mający eksplozją podcinać je i doprowadzić. Dom Gerarda różnił się co prawda, od modelu z planów Healy’ego. Ale nie na tyle by miało to znaczenie. Patrick nawiercił kilka dziur w ścianach pokoju inkwizytora i umieścił kilka kolejnych. Jedyne co znajdą strażacy to kilka zwęglonych kości.
Nie wchodził przy tym do środka, by nie przeszkadzać, wywiercając je od zewnątrz. Co by nie przeszkadzać w robocie batiuszce.
Do tego jeszcze łatwopalna mieszanina domowej roboty i… gotowe. Dom był przygotowany do spontanicznej eksplozji i nagłego intensywnego pożaru. Jeszcze tylko sznurek przełożyć przez otwarte okno i… Healy był gotowy do fajerwerków… zrobionych profesjonalnych, a wyglądających na robotę amatora. W czasie przygotowań, do uszu Irlandczyka dobiegały odgłosy cichem modlitwy. Rozmowy, spokojnej, ludzkiej rozmowy. Nie była to spowiedź. Iwan i Gerard kwaśno żartowali, dzielili się wspomnieniami. Zdecydowanie nie żałowali sobie czasu.
Gdy technomanta zajmował się kuchnią, do jego uszu dobiegły fragmenty zdecydowanie ważniejszych słów.
“...oto jest bowiem krew moja…”
“...za was i wielu”
“...nowego i wiecznego przymierza...”
Czuł jak dom zaczyna lekko wibrować. W pomieszczeniu stało się jakby jaśniej. Półmrok. Eteryk wszedł na piętro, gdy niemal nie poślizgnął się na stercie szlamu… Chociaż nie. Coś innego zachwiało jego zmysłami.
Dom płonął. Spowijały go w środku płomienie barwy której Patrick nie potrafił określić, a która… Nie widział nigdy piękniejszego kolor. Barwa przypominała mu wszystko czego pragnął i co kochał. Była pełna.
Widmowe ognie posuwały ściany i wręcz wyżerały reszty szlamu. Meble też ulegały uszkodzeniom, lecz nie tak gwałtownie. Gdy był już gotowy, w domu było jasno jak w środku dnia. Zmęczony Iwan wyszedł do Patricka. Spotkali się w przedpokoju.
- Pora na nas.

Klaus i Adam widzieli jak ze wszystkich okien w domu bije łuna bladobłękitnego światła. Silna jak reflektor. Na moment w okolicy zrobiło się jasno jak w dzień. Biała noc? Gdy Iwan i Patrick odchodzili od domu, światło lekko przygasło, lecz ciągle pozostawało bardzo silne. Klaus chciałby uzyskać kiedyś takie światło. Musiało się różnić od tego czym do tej pory dysponował.
Ten drugi chciał się uśmiechnąć. To oczywiste. Te światło było Słowem.
A słowo było bogiem.
I zamieszkało wśród nich.
Oczy Klausa wypełniły się łzami. Mogło być to spowodowane wzruszeniem lub faktem, że właśnie wgapia się w eksplozję czystego światła nie mrugając. W umyśle robił notki tego co zobaczył. Intensywność, barwę, czystość. Powtórzy ten efekt. Sam dojdzie do światła równie idealnego. Jeżeli to jest ten :Bóg", o którym mówi Iwan i Jonathan, to ma zamiar go zobaczyć jako własne dzieło.

Gdy odjeżdżali z miejsca kontrolowanej rozbiórki, Iwan wyglądał na wyraźnie przybitego. Ostatecznie wysilił się na rozmowę.
- Będę miał do was jeszcze jedną prośbę. W nocy mam pilne spotkanie z wampirami. Patricku, Klausie, mogę na was liczyć?
- Ja z chęcią. - odparł Healy i podrapał się po karku. - A czego to pilne spotkanie dotyczy?
- Bardzo chciałbym wiedzieć - Iwan odpowiedział z zadziwiającą szczerością - bardzo nalegali na ten termin. Sądzę, iż i nam może to naświetlić kilka kwestii.
- Skoro im się spieszy, to mogą być w desperacji. Zdesperowany przeciwnik pozwala na ugranie wiele. - ocenił Irlandczyk.
- Którymi wampirami? Waleria już nam załatwiła kontakt z jednymi i Mervi musi teraz mieszkać z Tomasem. - Niemiec przecierał delikatnie oczy.
- Camarilla - Iwan wyjaśnił spokojnie - mam nadzieję, że rozmowa rozwikła i tą kwestię.
- Kilka kwestii… bo najwyraźniej coś manipuluje Sabatem. Mervi nawiązała… kontakt? Z czymś, co było w umyśle jednego z Wampirów. - Eteryta westchnął - Czy to… nie godzi w ciebie jakoś ojcze? Kościół i wampiry nie są znane z… dobrych relacji.
- Dziękować Bogu, że Świątynia nie jest znana z dobrych relacji wobec nieumarłych - Iwan wyglądał na bardzo poważnego - jak wyglądałoby to gdybyśmy lgnęli do nich jak ćmy do światła? Zapamiętaj jednak Klausie, ja nie jestem fanatykiem. Moim nadrzędnym celem jest bezpieczeństwo Śpiących, a także was.
Ulotny cień bólu przemknął przez twarz Iwana. I chyba wstydu.
- Nie to miałem na myśli ojcze,,, przynajmniej nie do końca, Bardziej się zastanawiałem skąd wiedzieli… no, kim jesteś? Skoro z tobą się skontaktowali to muszą wiedzieć o naszej obecności.- Klaus się podrapał po brodzie - Jest po prostu dużo… wygodnych lub mniej przypadków.
- To ich teren. Z pewnością mają swoich informatorów. - ocenił Healy wtrącając.- Tak jak my mieliśmy swoich w Belfaście. Nie ma co udawać, że moglibyśmy ukryć swoje pojawienie przed miejscowymi. Całe szczęście, że Technoludki nie są miejscowi.
- Leif - Iwan zaczął łagodniej - zapewnił nam kontakt z nimi. To też wampir, Waleria miała do niego dojście. Chcę uchodzić za niezależnego, z tego co udało się mi zorientować. Dalej sprawy potoczyły się same, kilka telefonów…
Duchowny zasępił się.
- Będziemy musieli popracować nad przepływem informacji w Fundacji. Nie chciałem was zadręczać tym obowiązkiem, tym bardziej, że nie mamy ku temu dobrej metody. Sprawy dzieją się zbyt szybko. Tam gdzie normalnie działałem, starczały miesięczne zgromadzenia. Każdy mag wie co ma robić. Tym bardziej adepci. Jednakże… Porozmawiajcie z Mervi jak bardzo ważna jest komunikacja szyfrowana. Poprosiłbym też Adama Firesona, lecz…
Duchowny uśmiechnął się gorzko.
- ...chyba nie obchodzą go tak przyziemne sprawy jak struktury Fundacji.

Klaus pokiwał głową. Zważając po co była ta Fundacja nie był pewny czy fakt, że rzeczy "dzieją się szybko" jest dobra czy zła. Sądząc po minie Healy’ego, ten wolałby jednak spokojniejsze tempo. Dla Irlandczyka to wszystko było jak lądowanie w Normandii: ledwie wyleźli z amfibii a już po kolana w wodzie i z zewsząd zagrożenia.
- Będziemy mogli z nią porozmawiać na następnym zebraniu. Do tego mam pomysł, który można by rozważyć, ale wolę to ustalić z wszystkimi. Więc… jaki jest plan podczas spotkania? Ty ojcze z nimi rozmawiasz, a my wyglądamy groźnie?
- Możemy przygotować nieco zabezpieczających umysły gadżetów.- zaproponował Patrick.
- Ogólnie nie chciałbym aby spokrewnieni odnieśli wrażenie, iż tylko ja podejmuję decyzje. Ale też, bez zbędnych sporów na zebraniu. Podstawowa tarcza umysłu jest konieczna przy jakimkolwiek poważniejszym działaniu.
Ojciec Adam, na słowa Iwana, uśmiechnął się pod nosem czekając na światłach.
- Poza tym, obserwujcie. Myślcie, szukajcie pułapek, wypytujcie. Postaram się zapewnić nam wsparcie Tomasa, ale jest kolejną osobą w fundacji która ma setki ważniejszych spraw - Iwan nie ukrywał rozgoryczenia. Może wydarzenia w domu Gerarda go tak rozdrażniły.
- Nie wykluczam, iż podczas tego spotkania zawiążemy pakt o nieagresji, a może nawet wymienimy informacje i zasoby.
- Eeee… znaczy asynchroniczny rezonator fal mózgowych?- przetłumaczył na swoje Patrick i zabrał się za montowanie na podorędziu, pierścieni blokujących wpływ innych na umysł.
- Widzę, że aż się palisz do pracy - duchowny uśmiechnął się ciepło - mamy czas. Spotkanie jest o trzeciej. Trzecia w nocy. Podjedziemy pod was. Do tego czasu odwieziemy was gdzie potrzeba. Przygotujcie się, prześpijcie, pomódlcie za mnie - Iwan zamilkł - albo co tam zwykle robicie - chyba chciał zażartować.
- Ee tam pracy. To prosty efekt oparty na tylko jednym aspekcie rzeczywistości. Zabawa godna uczniów czarnoksiężnika.- zaśmiał się lekko Healy w odpowiedzi.
- Prawda. Jest to jedna z podstawowych pieśni którą przekazywałem uczniom. Niestety, a może na szczęście, nigdy nie zostałem zmuszony do bardziej gruntownej dydaktyki - Iwan odpowiedział swobodnie.
- Więc w porównaniu z tym tutaj wybuchem, to żadna robota.- Healy sięgnął do komórki i napisał SMSa do Mervi.
“Jak potrzebujesz podwózki, to wkrótce będę wolny.”
"Jak se chcesz" nadeszla krótka odpowiedź.
- Jaka łaskawa.- mruknął ironicznie Healy czytając. - To ja się będę zbierał, czeka mnie robota taksówkarza.
Po czym zwrócił się do Klausa z uśmiechem. - Myślę że twój mały problem z duchem, możemy rozwiązać razem z batiuszką. On zna się na sferze ducha, ja mam trochę wiedzy na temat umysłu i pewne talenty związane ze sferą snów. Może po prostu trzeba zmienić podejście do twojego dręczyciela?
- Na razie ograniczam sen do minimum. Sprawiło to, że wzrosła mi produktywność. - uśmiechnął się smutno Klaus - Jak tam twój projekt?
Iwan zmarszczył brwi.
- Klausie, dziecko… - wtrącił powoli, ostrożnie - ...znasz imię tego ducha?
- Prosze mi nie dzieckować, ojcze. - Klaus się delikatnie uśmiechnął - Nie, niestety. Jego spotkania ograniczała się do jego pytań, zadawania mi cierpienia… i bezczeszczenia mojego "wyśnionego" stolika.- Klaus wzruszył ramionami - Rozmawiałem z mistrzem Jonathanem i… no nie udało mu się nic wskórać niestety.
- Na ile oceniasz potęgę tego ducha?
Iwan wyglądał na bardzo zaintrygowanego.
- Około 4, 5 tysięcy newtonów. Może więcej.
Duchowny ciężko westchnął.
- Hermetycy jak zawsze wszystko komplikują - w jego ustach hermetycy brzmiało nieco bardziej jak magowie skupieni na sztywnych wzorcach, w tym naukowcy - Adamie, zatrzymaj się w tamtej alejce.
Adam zaparkował samochód przy ciemnej uliczce śmierdzącej moczem. Nie wyglądał na zaskoczonego.

- Wychodzimy, Klaus - Iwan wyszedł z auta, powiedział to tonem niesamowicie stanowczym. Wyglądał na równi zmęczonego życiem jak i bardzo poirytowanego tym całym miastem.
Eteryta posłusznie wyszedł z pojazdu i spojrzał na "Superklechę".
- Mam nadzieję, że nie uraziłem niczym ojca.
- Jak możesz tak myśleć - Iwan uśmiechnął się smętnie - w tym mieście mamy tylko siebie.
Zaczął szukać czegoś po kieszeni.
- Będziemy wywoływać tego… osobnika. Gotowy?
- Nie? - odparł dość przestraszony Eteryta.
- Chwileczkę.- Healy sięgnął do torby i wyjął z niej rękawicę przypominającą steampunkową wersję rękawicy Thanosa, łącznie z dziurami na kamienie. Założył ją pospiesznie na lewą rękę.
- Spokojnie. Po prostu oddychaj głęboko - Iwan spojrzał na Patricka - to nie będzie potrzebne.
Pycha. Jak blisko trzeba niej być aby mówić morzu “rozstąp się” lub prosić skały aby wytrysnęły wodą? Iwan przyłożył do czoła Klausa mały krzyżyk.
- Gloria Patri, et Filio, et Spiritui Sancto, sicut erat in principio et nunc et semper…
Klausowi pociemniało przed oczami. Myślał, że za chwilę straci przytomność. Jak po nagłym wstaniu z łóżka, gdy nagły przypływ krwi do mózgu powoduje zawroty. Patrick poczuł lekkie drżenie rzeczywistości. Paradoks. Ćwikła, duch w broni wyglądał na pobudzonego.
Paradoks jednak nie uderzył.
Klecha był blady.
Odsunął krzyżyk od głowy Klausa. Spojrzał na niego badawczo.

- Witaj, mały duchu.
Coś złowrogiego wisiało w powietrzu. Patrick przypomniał sobie jak bezlitośnie rozprawił się z wampirami. I wtedy obej eteryci zobaczyli co Iwan zrobił. Odłamki umbralnego świata przebijały się w tym miejscu, złamki efemery były wyczuwalne dla każdego chociaż trochę bardziej wrażliwego od przeciętnego pożeracza hamburgerów.
Iwan po prostu rozerwał dręczącego Klausa ducha na strzępy, lecz ten w jakiś sposób “żył”. I chyba wolałby nie żyć.
Jedno słowo. Wiwisekcja.
Trwało to kilka chwil, może minutę, może pół. Duchowny silnie zacisnął pięść. Krzyż wbił się się w jego starcze ciało. Popłynęła krew na nierówną kostkę brukową.
Duch zgasł.
Iwan wyglądał na kogoś w szoku. Szybko się jednak otrząsnął.
- Gotowe.
- Mógłbym zmontować odpromiennik psychiczny, blokujący obce wpływy mentalne.- zaproponował Healy i podrapał się po karku.- A co mojego małego projektu, to nie miałem dziś czasu zająć dronami. Trudno zaplanować wybuch tak, był wzięty za eksplozję gazu.
- Co? - To była pierwsza reakcja kiedy świadomość wróciła Klausowi - Co? - odpowiedź na "Gotowe". Trzecie - CO? - wypadło z niego po wypowiedzi Patricka - Wybaczcie, ale co? Nie możesz mi powiedzieć, że to było tak łatwe. Jonathan chciał zrobić cały rytuał, z haustami, eliksirami… a ty po prostu… go… od tak…. co!?
- Hermetycy wszystko komplikują - Iwan wzruszył ramionami chociaż chyba czaiła się w tym jakaś nieszczególnie dobra opinia o Jonathanie - rozumiem, są sprawy pilne i pilniejsze, Patricku - kiwnął głową.
Skierował się do auta, jednocześnie oferując Klausowi dłoń gdyby ten miał problemy z równowagą.
- Wiesz. Jak ktoś jest znawcą sfery ducha, to radzi sobie lepiej niż zwykły rytualista. Ty pewnie masz instynktowne poczucie kontroli materii, co…- Healy pozwolił sobie na mały popis w postaci przeskoku iskry pomiędzy opuszkami palców. -... mimo że rozumiem ją dobrze, to jednak… energia też mi wychodzi. Chodzi o to, że specjalista to specjalista. Rozumiesz?
- Mimo wszystko.. - zaczął Krugger - Nieważne, - Nie chciał przyjmować ręki ojca, ale kiedy odkrył, że egzorcyzm najwyraźniej zwiększył lokalną grawitację do jakiś 12 m/s^2, przyjął ją z wdzięcznością - Ruszamy dalej?
- Sądzę, że tak - Iwan nie skomentował słów Patricka, wyglądał na bardzo zamyślonego.
Kiedy ruszyli do samochodu Klaus poczuł wibrowanie w kieszeni. Mervi przesłała mu wiadomość. Najwyraźniej Adeptka chciała spotkać się z Klausem. Po tym jak Patrick ją do niego podwiezie.

Choć Leif nie poruszał się i siedział niczym kukła na swoim krześle, aż biła od niego niemal namacalna aura agresji. Wyglądał jak blaszana tuba, w którą wrzucono kilka wściekłych kotów. Z zewnątrz niby spokój, ale w środku szalejący armageddon. Nie była to ta drzemiąca w wampirze drapieżność zauważalna podczas pierwszego spotkania, wtedy dzika natura po prostu przebijała się w zachowaniu i akcentowała osobowość, teraz zaś wyrywała się na zewnątrz. Widok ten stanowił zdecydowany kontrast względem ostatniego zachowania Leifa, kiedy wydawał się zgaszony, przytłoczony, wycofany i niepewny.
Nie odzywał się, jedynie toczył wzrokiem po twarzach, a w nieludzkich oczach płonęła mu wściekłość. Że nie była ona ukierunkowana na magów per se, świadczyły identyczne spojrzenia słane Kainitom siedzącym przy stole.

Healy rozglądał się ciekawsko pocierając kciukiem pierścień na palcu. Wykonany pospiesznie z druciku i szkiełka wyglądał tandetnie. I był tandetą… osłaniającą jednak umysł Syna Eteru przed wpływami wampirzej sugestii. Patrick przyglądał się w zaciekawieniu i grzecznie milczał, gdy obie strony wymieniały uprzejmości, po czym Irlandczyk zapytał.
- Wiecie może poco Sabatowi Magyiczki? Już dwa razy próbowała ta organizacja porwać członkinie naszej Fundacji.
Olaf spojrzał wymownie na drugiego wampira w towarzystwie. Tremere wyglądał na odrobinę zamyślonego.
- Mam kilka hipotez, nie sądzę aby jakakolwiek się wam podobała.
- Chcieli porwać mi przyjaciółki. Na pewno nie po to by dać im ciasteczek i herbatki. - odparł Patrick. - Nie chodź manowcami i tylko wal prosto z mostu. To nie zebranie kółka różańcowego. Nikt tu mdleć nie będzie.
Klaus do tej pory był cicho. Pozwalając innym zabrać głos, jednak poruszenie tematu porwania Walerri i Mervi zwróciło jego uwagę.
- Jeżeli mogę, Klaus Krugger, Profesor Synów Eteru. - Klaus delikatnie się skłonił reprezentantom Rodziny - Mój kolega jest mocno przejęty, tą całą sytuacją, tak jak my wszyscy. Nasze przybycie do tego miasta wiązało się… z szeregiem nieprzyjemności i fakt, że obie frakcje Rodziny wiedziały o nas tak szybko, budzą tym większy niepokój. O ile nie spodziewam się wyjawienia wszelkich sekretów waszych wewnętrznych sieci informacyjnych. - Klaus spojrzał prosto na Olafa - Czy wśród pańskich teorii jest też możliwie taka skąd Sabat się o nas dowiedział?
- Niektórzy członkowie Piramidy wierzą, że spokrewnienie maga jest krokiem do siły. Taki wampir miałby być naprawdę pojętnym i silnym tamaturgiem, a dziecko zawsze wzmacnia rodzica - wampir spojrzał na Olafa, następnie mówił dalej - jest jeszcze możliwość po prostu likwidacji zagrożenia jakie w was widzą lub przekabacenia na drugą stronę. Sabat i w naszym społeczeństwie nie ma pozytywnej opinii. Wyrządzili wiele krzywd… Jeśli ktoś jest tymi dobrymi, to z pewnością nie są to oni. To potwory, po prostu…
Olaf uczynił ręka gest.
- W punkt, przyjacielu. Możecie myśleć o nas różnie, lecz chciałbym abyście przemyśleli jedno. My byliśmy ludźmi, w gruncie rzeczy dalej jesteśmy. Ludźmi którzy przeżyli pewną traumę, na których ciąży klątwa lub błogosławieństwo, lecz wywodzimy się z rodzaju człowieczego. Miałem ludzką matkę która ciepło wspominam, zakochiwałem się i wcale nie pragnąłem spokrewnienia. Sabat całkowicie odrzuca w sobie to co ludzkie. Uważają się za stojących ponad ludźmi i innymi wampirami. To… bardzo nazistowskie.
Iwan spokojnie mierzył seneszela wzrokiem.
- Co z potencjalnymi informacjami?
- W naszym społeczeństwie często nawet nie dochodzi się skąd ktoś ma informacje. Często zakłada się, że wróg dowie się o czymś możliwie szybko. Chociaż mam pewne teorie. Głoszenie ich jednak byłoby pewną obrazą.
Sugestia zdrady.
- Rozumiem - Iwan kiwnął głową chyba satysfakcjonowała go ta dyplomatyczna odpowiedź.
- Mogą też czegoś szukać. - W głosie Leifa brzmiał lekko zwierzęcy pomruk. - Sami nie znajdują, to brutalne zmuszenie do pomocy jest w ich stylu. A mag, to mag.
- Mówisz jakbyś coś wiedział - Iwan powiedział łagodnie do Leifa, ni to oskarżając, ni emanując łagodnością. Trochę od niechcenia to brzmiało.
Klaus uniósł brew na "uważają się za stojących ponad ludźmi", zakładał, że te wampiry uważają podobnie. Przemilczał na razie jednak tą kwestię.
- Wiadomo czemu stwory Sabatu są tu wyjątkowo aktywne w Lillehammer ? - zapytał Patrick. Zaciekawiony tym co wampiry powiedzą. Skoro sabatnicy twierdzili, że tu jakiś potężny wampir siedzi pod miastem i śpi, to… co o tym wie Camarilla? I jakie wymówki wymyśli? A może mają własne teorie na temat?
- Mówię, jakbym przedstawiał jedną z możliwości - Leif nie dodał nic więcej i przeniósł wzrok na Sigurda. Sam był ciekaw co ci wariaci zechcą powiedzieć magom w kwestii powodów aktywności sabatu.
- Trwa wojna. To miasto jest przedmurzem wampirzej społeczności przed Sabatem - Olaf odpowiedział spokojnie - lecz ostatnie wydarzenia oraz wasze przybycie sugerują coś więcej.
Wzrok Olafa spoczął na chwilę na Patricku, aby od niechcenia minąć Klausa i ostatecznie z pewnym zaciekawieniem przyglądać się Iwanowi.
- Co mi powiesz… ojcze?

Duchowny nie tracił rezonu. Mieli wrażenie, że każda kolejna, osobista wymiana zdań między Olafem a Iwanem stanowi małe zderzenie pociągów.
- Jesteśmy pasterzami ludzi. Czy pytasz słońce czemu świeci? Dlaczego baranek idzie do groty wilków?
- Mówisz jak Sigrud - Olaf lekko się zirytował - czy wszyscy czarownicy muszą używać tych przeklętych zagadek?
Iwan pominął tą wypowiedź.
- Sądzę, że zamiast uciekać w domysły natury globalnej, powinniśmy w miarę możliwości wymienić się wiedzą dotyczącą spraw najbliższych i już się dziejących.
- Ja osobiście tego nie kupuję… tego całego “przedmurza”. To mogło mieć sens w średniowieczu, ale żyjemy w czasach globalnej wioski. I takie ataki Sabatu na … położone na uboczu miasto wydają mi się pozbawione sensu. Chyba mi nie powiecie, że Lillehammer jest jakimś ważnym politycznie ośrodkiem dla waszej rasy?- zapytał wprost Healy.
- Adepcie Patricku - Olaf uśmiechnął się pobłażliwie - niektórzy z zasiadających przy tym stole mają po kilkaset lat. Globalna wioska globalną wioską, stare przyzwyczajenia są trudne do wyzbycia. Mój przyjaciel kiedyś wspominał o teorii wymiany pokoleń. U nas następuje to bardzo powoli. Co do twego ostatniego pytania…
Wampir rozejrzał się po sali.
- Tak, jesteśmy ważni. Raczycie coś zamówić? Nie chciałbym aby tutejsi właściciele poczuli się nazbyt dotknięci. I tak nie jest im w smak nasza wizyta.
Healy uśmiechnął kwaśno uznając, że wampiry kłamią mu w żywe oczy. Nie żeby się tego nie spodziewał, ale…
- Więc jak widzicie ramy współpracy między nami, a wami? - spytał.
Klaus wykrzywił usta odrobinę.
- Co do powodu naszego przybycia… - zaczął Eteryta, najwyraźniej uważnie dobierając słowa - Obawiam się, że Lillehammer może być bardziej istotne niż się może wydawać mojemu koledze, czy komukolwiek z tu zebranych. - Krugger wypuścił powoli powietrze - Sam dużo nie wiem, wiedza z drugiej ręki jak rozumiecie, ale najwyraźniej obecność zarówno was jak i waszych przeciwników, nasze zjawienie się oraz… zainteresowanie naszej opozycji, nie jest do końca przypadkowe, nawet jeżeli nie świadome. - Klaus pokręcił głową, najwyraźniej sam będąc zniesmaczonym jak musi rzeźbić w tym gównie - Coś się ma stać, starsi magowie mają teorie i zakładam, że mamy zobaczyć, która jest prawdziwa.
Healy domyślał się tego o czym mówił Syn Eteru. Ba… miał okazję zobaczyć ów powód na własne oczy. Tyle że nie podobało mu się odsłanianie kart przed wampirami, skoro oni nadal grali nadal “zakrytą ręką”.
- Nie wiem jak dużo wiecie o nas… - tu spojrzał na Tremere - Jednak jeżeli mogę zaczerpnąć z popkultury. My widzimy rzeczy, schematy, korelacje itp. Najwyraźniej widzimy DUŻO takich rzeczy tutaj. Część z naszej starszyzny chętnie pewnie włoży widelec w to gniazdko elektryczne wszechświata. - tu wskazał na zgromadzonych magów jako metaforyczny "widelec" - Niestety, to najwyraźniej wsadziło nas również w sam środek waszego sporu.
Iwan zaplótł dłonie w piramidę.
- Sądzę, że po tym bardzo miłym wstępie, pakt o nieagresji jest jak najbardziej na miejscu.
Olaf lekko przekrzywił głowę. Wstał, zgodnie z manierami, aby podać duchownemu dłoń. Krótki uścisk dłoni, tak mało znaczący gest w mieście ogarniętym wojną i chaosem. Patrickowi wydawał się jednak z jakiegoś powodu szalenie istotny. Nie potrafił jednak powiedzieć czy będzie to znaczenie negatywne czy pozytywne.

- Wracając do dyskusji - odezwał się Tremere - mam podobne odczucia. My, istoty spraw tajemnych, dobrze o tym wiemy. Sam jestem również magiem. Przyznam, iż jednym z lepszych.
Pycha. Lub chęć przypodobania się. Lub jedno i drugie.
- Co możecie nam zaoferować?
Iwan zapytał twardo, nagle, acz spokojnie. Nie był to nagły zryw.
- A co wy możecie nam dać - Olaf uśmiechnął się ponownie - ale w geście dobrej woli mogę wam otworzyć kilka drzwi. Powiedzmy, że trzy, dla każdego po jednych…
Klaus spojrzał na Iwana. Nie uważał, aby powinni podejmować decyzję o wymianie przysług bez konsultacji z resztą Fundacji, ale postanowił na razie zamilczeć.
Duchowny uśmiechnął się chytrze. Ledwo widocznie, jakby ten gest był tylko pomyłką.
- Moi drodzy - zwrócił się do magów - szanowny zastępca Księcia oferuje wam prywatny podarek. To stary zwyczaj, gospodarz zawsze obdarowywał rozmówców, przed właściwymi negocjacjami. Bardzo to szlachetne.
Klaus wyglądał na zakłopotanego.
- No to czuję się trochę jak ostatnia świnia. Nie wiedziałem, że będziemy obdarowywani, sam nic nie mam ze sobą, a sam uważam, że grzeczność powinno się wynagrodzić grzecznością.
Healy przyglądał się samozwańczemu “Magowi” z lekką ironią w uśmiechu. Wampiry i ich “złudzenia”. Dodał krótko.- Bardzo szlachetne z jego strony.
Wzruszył ramionami i dodał.
- Co my oferujemy? Naszą obecność najwyraźniej. Wy nic od nas nie chcecie teraz, my raczej też nie…. na chwilę obecną. Wy macie swoje, my swoje sprawy, a co będzie dalej czas pokaże.
- Jeszcze się porozumiemy - Olaf odpowiedział z pewnością prawdy w swych słowach.
- Podejrzewam, że wszyscy byśmy jednak woleli, aby nasze interakcje był jak najmniejsze. - Zaczął Klaus - Nie mam nic przykrego na myśli, ale jeżeli my wam pomożemy to pewnie staniemy się JESZCZE większym celem dla Sabatu. Natomiast wasza pomoc nam, może zwrócić uwagę Unii na was.
- Unia Europejska jest słaba - odpowiedział ze zdziwieniem Tremere, a Leif siedzący do tej pory nieruchomo przykrył dłonią oczy i przeciągnął nią po twarzy.
Healy wydawał się podobnie zniesmaczony sytuacją. Co oni w ogóle tu robili? Chyba obie strony nie wiedziały dokładnie co chcą osiągnąć.
- Proponuję ustalić proste sprawy. Kto będzie łącznikiem z każdej strony. Jakiś numer kontaktowy, miejsce spotkań, ewentualnie…
- Tego typu szczegóły miały zostać na koniec - Olaf wtrącił się gładko - nie sądzę aby był to temat wymagający jakiejkolwiek dyskusji czy też mogący sprawiać komukolwiek problem.
- Zważając, że wasz lokalny.. - Klausowi z trudem następne słowo opuściło usta -. Mag uważa, że lękamy się Unii Europejskiej… nie, problemu chyba nie będzie. To co jeszcze jest do obgadania?
- Istoty w mieście, burzookie. Potężne - odezwał się Leif z lekkim warkotem. - Dajmy wytchnienie waszej randce cnotek i poruszmy coś, co interesuje i mnie.
To ich jest więcej. Zanotował tą informację Klaus.
- Zauważyliśmy istnienie tych stworzeń. Ja osobiście nie miałem z nimi kontaktu, więc nic obawiam się, że nie dodam. - spojrzał na pozostałych.
Iwan zmarszczył brwi.
- Prawem głupca jest mówić prawdy których nikt inny nie ośmiela się wypowiedzieć. Istotnie, jest to też jeden z problemów który wymaga pochylenia się nad nim - przerwał na chwilę - acz nie sądzę aby ktokolwiek podobał im w walce. Prawdę mówiąc, nie wiemy nawet na ile wrogo są nastawione.
Kłamał. Leif wyczuł to. Może duchowny chciał mu to dać do zrozumienia.
- Duchy burzy, wielka polityka, sabat - w oczach Olafa iskrzała pradawna wściekłość - wszystko się chrzani. Dobrze…
Tremere chciał coś powiedzieć, lecz Olaf spiorunował go spojrzeniem tak srogim, iż wielu śmiertelnych zrobiłoby w gacie. Było w tym coś nienaturalnego, obcego i silnego.
Klaus poczuł ciarki przebiegające po karku. Ostatni raz czuł się podobnie gdy spotkał w lesie wilka, czy raczej, sądząc po rozmiarach, mieszańca psa i wilka. Podobny niepokój. Jak spotkanie z bestią.
- Ojcze - Olaf zwrócił się do Iwana z pewną dozą ironii w tym tytule - dawno nie grałem w otwarte karty z nikim. Lecz jeśli obawiacie się, że pomoc przyciąganie do was uwagę Sabatu, to to co powiem, jest jeszcze niebezpieczniejsze.
Iwan spojrzał na magów jakby w geście “możecie wyjść” chociaż zapewne na to nie liczył.
Pozory. Pozory są ważne. Pozory, iż mają wybór.

Klaus postarał się powstrzymać wzdrygnięcie i tylko bardziej zakopał się w krześle, udając zmianę pozycji na wygodniejszą.
Healy siedział i czekał na wampirzą “spowiedź”, a siedzącego naprzeciw starego einherjar irytować zaczęła przedłużająca się cisza. Postanowił podzielić się tą irytacją. Powietrze wypełnił nieprzyjemny zgrzyt, gdy jego paznokcie zaczęły ryć stół w powolnym ruchu. Olaf instynktownie czuł napięcie krążące nad stolikiem. Ze zgromadzonych tylko Iwan zdołał zachować prawdziwie kamienne, może trochę znużone oblicze (chociaż Patrickowi było blisko do tego stanu). Seneszal podjął głos, pozwalając emocjom trochę wyparować.
- Istnieje proceder zwany przez nas diabolizmem. Jeden wampir może posiąść siłę, moc i biegłości inne wypijając jego krew całkowicie. W istocie jest to coś więcej. Pożera się wtedy duszę. To gorsze od kanibalizmu w każdej mierze. Diabolizm jest zasadniczy zakazany przez Camarillę.
Olaf pozwolił im chwilę przetrawić informacje.
- Istnieje wiele podań na temat genezy wampiryzmu. Obecny tutaj Leif ma swoją legendę, jeśli poprosicie, może się z wami podzieli. Dość mówić, iż zwykle mówimy o jednym przodku. Każdy kolejny wampir, każde kolejne pokolenie jest słabsze. Tylko, że to nie oddaje całego zagadnienia… Pierwsze wampiry, zwany przez nasz starożytnymi czy przedpotopowcami, posiadają niemal boski potencjał. I szczerze nienawidzą swych dzieci.
Uśmiechnął się smutno.
- Na szczęście przedpotopowcy muszą spać. Obawiamy się ich powrotu, jak i ludzie powinni się obawiać. Opowiadam wam o tym, gdyż z tym związana się jest historia Liliehammer. Przed wiekami od miasta przybył tutaj przodek naszego księcia, Eystein I. Pragnął tutaj założyć społeczność spokrewnionych wolną od tak zwanej wojny krwi, gdy starsze pokolenia toczą spór z młodymi, diabolizm, manipulacje, niewolnictwo, uciec od tego wszystkiego, stworzyć nas azyl. Było to miejsce niezwykłej mocy. Centrum dawnej wiary, sprzed przybycia chrześcijaństwa. Zaadaptowanej przez znane z kultury, nordyckie pogaństwo. Eystein I potrzebował siły. Znalazł tutaj, wraz z pomocą nienazwanej wiedźmy, pod ziemią ,źródło mocy która pozwoliłaby mu stworzyć nas mały kawałek raju.
Olaf patrzy na zgromadzonych.
- Eystein I zdiabolizował przedpotopowca.
Cisza. Iwanowi drgnęła powieka. Klaus i Patrick zrozumieli, że w słowach Sabatu o zbliżającym się przebudzeniu wiekowego wampira było ziarno prawdy. Sigrud wyglądał tak jakby chciał się głupawo uśmiechać ale zbyt się bał.
Leif znieruchomiał. Nieumarłe serce zaczęło toczyć vitae, bijąc jak oszalałe. Przeczucie. Wspomnienie ostatnich rozmów.
Odyn nie żyje.
Sam nie wiedział jak to się może ze sobą łączyć, choć irracjonalnie czuł związek. To co mówił Olaf pasowało do jego teorii. Pradawny Kainita wywierający wpływ na Lillehamer, ukryty pod ziemią, czerpiący moce ze świętych miejsc.
- Ich legendy - odezwał się w końcu kiwając głową lekko ku kainitom - dotyczą ich rodzaju. Tacy jak ja wywodzą się od Odyna, który stworzył pierwszego z mojego rodzaju byśmy stali na straży Midgardr. Walczyłem w czasach, gdy zaczęli przybywać tu z południa. Ale i wśród einherjar wypicie starszego do cna, wraz z duszą, prowadzi do potęgi. U nich to zabronione, wśród moich to wręcz tabu. Ale mogło tak być. - Spojrzał na Iwana, po czym przeniósł spojrzenie na Klausa i Patricka. - Znam waszą wszechmoc ograniczaną tylko logiką świata. Ale to nic przy potędze ich starszych, czy Canarla, pierwszego z krwawych dzieci Odyna. A Sabat chce takich szukać. Dopowiedzcie sobie resztę.
- Czy Sabat chce zabrać tą "Moc Starszego" dla siebie? - rzucił Klaus.
- Jest kilka teorii - Olaf zaczął powoli - Sabat może z całą pewnością chcieć odzyskać tą moc. Może też myśleć, że starożytny ciągle tutaj przebywa. Mogą wręcz chcieć mu służyć. Niestety, obydwie grupy wzajemnie oskarżają się o służenie przedpotopowcom - Olaf lekko wzruszył ramionami - problem jest nie jest jeszcze to.
Wampir mówił dalej.
- Tutejsze miejsca mocy, one… Dalej działają. Wraz z naszym nadwornym magiem - wskazał na Tremere - jedna kobieta waszego rodzaju dba o nie. Pielęgnuje. Jakiś czas temu zauważyliśmy, że… Pojawiła się pewne anomalie. Istoty. Nie znam ich zamiarów, ale w mojej ocenie wydają się jakimiś demonami. Demonami związanymi z sabatem.

Healy nie był taki pewny… nie…. to było złe określenie. Healy był pewny, że albo wampir wciska kit, albo wypowiada własne fobie. Gdyby Sabat miał władzę nad burzową babą… na tym co przerobiło inkwizytora na rozpadający się wzorzec. Gdyby miał, to po tutejszej Camarilli pozostałyby krwawe glutki.
Tremere wyprostował się na krześle lekko podnosząc głowę do góry.
- Jeśli macie jakieś pytania co do ich natury, moja skromna wiedza mistyka służy państwu.
- By daleko nie szukać - głos Leifa zabrzmiał jak warknięcie. - To ja poproszę o pełen brief. - Coraz bardziej uwidaczniało się, że stary wampir nie był częścią tutejszych. - Jestem tu by ich pozabijać.
Iwan spojrzał sceptycznie na wampiry.
- Widziałem to. Nie wiem czy ktokolwiek przy tym stole miałby jakiekolwiek… - urwał, zmieniając temat - ...jednak, widzę pewien element prawdy. Widziałem w ciałach wampirów coś jakby zarazy. Bardzo podobnej do istoty którą spotkałem.
- Nie posiadam doświ… wiedzy o istotach spoza "Rękawicy". Więc jakiekolwiek dane będą mile widziane. - rzucił Klaus zerkając na… maga wampirów… Że też mu nie wstyd tak o sobie mówić.
- Szanowny Profesor Adept - Sigrud zmieszał dwa tytuły Klausa - raczy mi wyjaśnić czy ma na myśli Wielki ryt Rękawicy czy Ceremonię Nowiu? W tym drugi przypadku nie słyszałem o jakichkolwiek istotach, zapewne to moje braki, byłoby to jednak fantastyczne odkrycie - w starych oczach wampira błyszczało zaciekawienie.
- Po prostu Profesor - rzucił Klaus - Nie znam określeń którymi się właśnie pan posłużył. Mam na myśli istoty spoza bariery psycho-eterycznej otulającej materialną rzeczywistość. Manifestacje schematów elektromagnetycznych lub uosobienia podświadomych myśli.
- Klaus - Iwan rzucił krótko - pycha kroczy przed upadkiem.
Wampir zamrugał, ni to w typowo ludzkim odruchu, ni to w wyćwiczonej grze aktorskiej, raczej w rutynie pomieszania obu zbierając myśli.
- Zatem mówisz o źródle waszej mocy? Nie, nie to miałem na myśli… Nie sądzę, aby pochodziły z tego miejsca co wasze energie.
Klaus spojrzał na Iwana wzrokiem mówiącym oburzone "Co?". Po czym westchnął.
- Miałem na myśli… Zjawy i duchy. Tym zapewne są te istoty, z którymi chce walczyć… wybacz, mam kiepską pamięć do imion… Leif?
- Nie interesuje mnie jak to nazwiecie. Nie interesuje mnie też, czy mam szanse. - Wywołany zerknął na Iwana. - Ktoś potężniejszy niż wszyscy tu zgromadzeni razem wzięci, przepowiedział mi, że przegram. Ale i tak do walki stanę, przyda się każda informacja.
- Jeśli chcesz z tym walczyć, to może przybliżysz nam, czym te istoty są i dlaczego są twym celem?
Zapytał Olaf zaintrygowany.
- Wiem tylko tyle, że to istoty pradawne, spoza czasu. Starsi od Asów i Wanów. Zaczął się Ragnarok, to moja część tej bitwy w obronie Midgardr i Asgardu. Nie pytaj o szczegóły. Nie zrozumiesz.
- Więc nie masz z nimi szans.- ocenił krótko Healy i podrapał się po karku tłumacząc swoje zdanie. - Jeśli to są pradawne istoty, to ich struktura fizyczna jest tylko pozorem. Formą którą postrzegamy ograniczonymi możliwościami naszych zmysłów. Ciężko z takim czymś walczyć nie znając prawdziwej natury i ich słabości. Widziałem to coś… widziałem wraz z batiuszką efekty działania tego czegoś i…- podrapał się po głowie.-... wnioski jakie mogę wysnuć na chwilę obecną na temat tej choroby to… nie jest choroba. To co wyniszcza wampiry… każdą istotę, która zetnie się z czymś takim to… Entropia w czystej postaci. Chaos. Ciało i dusza rozpadają się na bazowe elementy, rozsypują, rozkładają, przerabiając na coś innego … Sabat tych stworów nie kontroluje… tak samo jak i wy. Coś więc je tu wabi.-
Olaf zmarszczył czoło. Wyglądał jakby analizował dotychczasową rozmowę. Podobnie zachowywał się Iwan. Ze spokojem wsłuchiwał się w wypowiedzi młodszych przebudzonych oraz wampirów, powstrzymując się od komentarza. W jednym momencie spojrzenia przywódców grup spotkały się.
- Proszę, seneszelu - duchowny ustąpił głosu.
- Sabat… Jest jeszcze jedna kwestia. Na potęgę tworzą nowe wampiry. To jest rutynowa praktyka z ich strony, lecz na taką skalę jeszcze tego nie widziałem. Budują jakby swego rodzaju wylęgarnie. Młode wampiry często są szalone, nie do końca panują nad swoimi mocami, często trudno nawet mi zrozumieć co za dziwne moce przejawiają. W momencie gdy wspomniałeś, Patricku - spojrzał na syna eteru - o takim zjawisku…
- Sabat choruje - Iwan wtrącił się lekko.
- Zgodzę się - Olaf kiwnął głową - ostatnio szczęśliwy pożar zniszczył jedno siedlisko Sabatu używane do przeistaczania wampirów - wampir delikatnie, niemal niezauważalnie spojrzał na Leifa - jednak nie sądzę abyśmy mieli tyle szczęścia.
- Na co zatem możemy liczyć z waszej strony?
Duchowny powściągnął czoło.
- Dam wam telefony kontaktowe do kilku moich ludzi. Musimy też dokładniej zbadać sprawy tych istot. Tylko, nie sądzę aby ktokolwiek palił się do tego zadania. Proponuję jednak abyście badania ze swej strony skonsultowali z nami. Zarówno w kwestii kwestii przyziemnych, jak pomoc czy krótkotrwała zasadzka. Doradca księcia - spojrzał na drugiego wampira - może czasem za dużo mówi - uśmiechnął się sympatycznie w formie luźnego żartu - ale jest nad wszechmiar kompetentny. Z samej swej natury bliżej nam do sztuk i rzeczy w które rozsądny mag nie patrzy.
Nie kpił. Wygłosił zasadniczo pewną prawdę. Ciekawe skąd o tym wiedział?
- Chociaż to ja dzisiaj robię za paplę - wampir mówił dalej - potrzebujecie teraz czegoś konkretnego? Oraz… jak ostatecznie wygląda wasz stosunek do Sabatu?
- Osobiście… - zaczął Klaus - i wybaczcie mi mój brak taktu. Obie organizacje powinny się poopalać. Jeżeli jednak nie mamy zbytniej opcji… to chyba wolałbym współpracę z kimś kto przynajmniej… stara się zachowywać przyzwoicie.
- Nie ma się co oszukiwać. Łączy nas i was obecnie wspólny interes… a jakaś sympatia. A Sabatnicy napadali nas dwa razy. Co do was…- Healy splótł dłonie razem i spojrzał w oczy seneszala.- ...ładną nam legendę opowiedziałeś. Rzecz w tym, że to jest właśnie legenda… opowieść taka jak ta Leifa. Nie chcę zarzucać ci kłamstwa, ale legendy mają to do siebie że są plastyczne. Przekazywane z ust do ust, raz coś tracą, raz zyskują. Ile prawdy jest w tej legendzie? Myślę, że wy i my powinniśmy sprawdzić. Dojść do jej sedna i odkryć co się w niej kryje… a być może znajdziemy i broń na te… stwory ragnaroku. Wszak zrozumienie jest pierwszym krokiem do opanowania.
- Osobiście uważam, że bez gwarancji nie ma mowy o jakimkolwiek oficjalnym sojuszu, niezależnie co uznamy z prawdę, co za fałsz, obecność Sabatu w mieście nie należy do rzeczy które mi się podobają - Iwan zaczął.
- Nas tolerujesz, ojcze - Olaf odparł poważnie.
- Nie - duchowny rzucił krótko - wolę jednak racjonalnego dyskutanta.
- Ale przybyliśmy do miasta w innym celu.- wtrącił Healy przyglądając się batiuszce.- Powiązanym z Technokracją, a nie po to by zajmować się nadnaturalami.
Szczerość szczerością, ale Fundacja nie miała sił i środków na otwarty konflikt z wampirzą społecznością.
Duchowny kiwnął głową na słowa syna eteru. Sigrud spojrzał zaciekawiony gdy wspomniano o technokracji. Tym razem chyba jednak postanowił nie robić z siebie idioty.
- Rozumiem wasze uprzedzenia - Olaf kiwnął twierdząco - dziś nie mam zamiaru nalegać. Naradźcie się ze swoimi, pamiętając, iż to co wam powiedziałem, może przynieść zgubę na wiedzących. Na początku spotkania zaoferowałem pewne dary. Nasz książe byłby rad gdybyście jednak coś wybrali. Na dobry początek i koniec tej miłej rozmowy.
Iwan mocno zacisnął usta.
- Sabat może ująć to jako współpracę. To szlachetny gest i stary, lecz ograniczony przez pragmatyzm. Jednakże… Informacje. Jakiś raport na temat ruchów Sabatu, których miejsc mamy unikać, a które są spokojne. Oraz…
Duchowny obdarzył Olafa zimnym spojrzeniem.
- Hasło bezpieczeństwa. W razie konfliktu z wami.
Healy się nie odezwał przyglądając temu “pojedynkowi” dwóch przywódców watah. Gdzie nie liczyła się moc i potęga, ale wola i charakter.
Klaus uniósł brew na pomysł "Hasła bezpieczeństwa", zastanawiał się jak te istoty miałyby mieć pewność, że a) wszyscy będą je znali, b) wszyscy będą tego słuchać, c) każdy zrozumie że "Peryl, auć, enetetra, auć!, carboxylic ARGH TO MOJA RĘKA! dianhydride " to hasło.
- Hasło - powiedział Leif podczas rozmowy magów z wampirami, wykazując coraz większe zniecierpliwienie i ryjąc coś na stole paznokciem.. - Hasła są ważne. Jak do tej pory wyrzynam sabat. Też chcę hasło. Dające mi znać, gdy któryś z was zlokalizuje burzookich. I wciąż chciałbym więcej informacji na temat tych stworzeń.
- Mjölnir, zwróćcie się tymi słowami do każdego z nas, a będzie wiedział, iż chroni was autorytet Księcia i wszystkie spory mają być rozstrzygane przy jego osobie.
Olaf mówił powoli, jakby ważył słowa, nie chcąc powiedzieć zbyt wiele, jednak musząc im coś dać. Wyjął zza pazuchy notatnik.
- Leif, jesteś naszym przyjacielem, możesz być pewny, iż udostępnimy ci wszystkie informacje, wszak już po części należysz do naszej małej wspólnoty.
Olaf powiedział to, wyrywając kartki, i spisując na nich kilka numerów z adnotacjami. Widać to miał być kontakt dla magów. Zapisana kartkę wręczył Iwanowi. Duchowny skłonił lekko głową, składając świstek dwa razy na pół.
- Mam nadzieję, że następnym razem porozmawiamy również z Księciem - duchowny odpowiedział gładko.
- Nie wątpię - wtrącił się wampirzy czarownik - gwiazdy wskazują na remisję choroby naszego księcia.
Patricka aż korciło by spytać o naturę owej choroby, ale się powstrzymał. Nadmiar wścibstwa nie jest wskazany przy pierwszym spotkaniu. Iwan, gdy przyszła pora pożegnań, poprosił aby przekazać życzenia zdrowia dla księcia oraz podziękował za gościnę.

Magowie opuszczali lokal. Czekała ich chwila spaceru do auta w którym czekał ojciec Adam. Iwan wyglądał nadzwyczaj ponuro. Wyglądał jakby chciał posłuchać ich zdania na temat zebrania, a jednocześnie miał już dziś wszystkiego po dziurki w nosie. Patricka zaczęła mocniej boleć noga po tym jak źle nastąpił na krawężnik przez co lekko kulał.
Klaus zerknął na swojego kolegę.
- Wszystko w porządku Patrick? - nie znał się bardzo na medycynie, ale wątpił, aby to był tak poważny uraz - Więc, co teraz? Spisujemy raport na spotkanie rady? - to pytanie było skierowane do Iwana, który najwyraźniej przewodził temu przedsięwzięciu.
- Przeżyję.- odparł enigmatycznie Healy i również zerknął na batiuszkę. Pomysł z raportem niezbyt mu się podobał. Nigdy nie był fanem… papierkologii.
- Dokumentacja jest ważna - zasępił się Iwan - lecz wolałbym, aby była szyfrowana. Uważam, iż jej wykonywanie to dość ponura praca. Wiecie dlaczego, przyjaciele?
- Nie bardzo wiem.- odparł szczerze Healy, dla którego samo pisanie raportu było ponurym kieratem.
- I po co go szyfrować? - rzucił Klaus.
- Ponieważ raporty są tylko i wyłącznie na wypadek gdyby nikt nie chciał, lub co bardziej prawdopodobne, nie mógł z nami rozmawiać, gdyż wypasalibyśmy się na łąkach Pana - Iwan skomentował gorzko - w każdym innym wypadku są zbędnym, umiłowanym przez gryzipiórków elementem.
Chórzysta westchnął.
- Szyfr jest na wypadek niepowołanych, acz niezbyt wyszkolonych rąk… Jak czujecie się po spotkaniu ze Spokrewnionymi?
- Nie było fajerwerków. - ocenił Healy. - Pewnie na nich też nie zrobiliśmy wrażenia.
- Nadworny mag… - rzucił sucho Klaus - Szkoda, że nie było tutaj mistrza Jonathana. W sumie czemu nie przyszedł z nami ktoś kto bardziej się na nich zna? Jak chociażby Tomas?
- Nie jest tajemnicą, iż Tomas jest zbyt zaangażowany w kontakty ze spokrewnionymi, aby bezpiecznie pokazywać się na takich zebraniach. Prywatnie uważam, iż ma trochę spaczony pogląd na te istoty. Nawet gdyby tutaj się pojawił, w przypadku jego rozpoznania, mógłby być problem. W kwestii znajomości spokrewnionych, najpewniej jestem drugi, może trzeci w kolejce.
- Mimo wszystko dziwi mnie, że nie ma mistrza Jonathana. Skoro dwóch z trójki przewodzącej fundacji tu się zjawiło. - tu Eteryta wskazał na Iwana i Patricka - To logicznym byłoby, żeby i trzeci wziął udział w tym spotkaniu.
- Zapewne jutro rano będzie dość zaskoczony - Iwan powiedział sucho, lecz z dziwną nutą rozbawienia.

- Zas-zaskoczony? Czym?
- Naradą. Chyba, że mam o naszym drogim przyjacielu odrobinę zbyt złe zdanie zakładając, iż się dzisiejszego wydarzenia nie spodziewał, chociaż powinien. Mam nadzieję, że tak właśnie było.
- To on… nie wie…? - na twarzy Niemca pojawiły się zaczątki obaw - A reszta hermetyków? Tomas? Wirtualni? Waleria?
- Kościół przy parafii ma dość mały dzwon. Po to są narady, Klausie. Jestem przekonany, iż każdy mistyk będzie miał na naradzie fakty do przekazania których postanowił wcześniej nie rozgłaszać.
Klaus spojrzał na Iwana wzrokiem podobnym do tego, którym obdarzał Tremere podczas narady.
- Ojcze z całym szacunkiem, ale… czy tak powinna działać Fundacja? Kontaktujemy się i ustalamy rzeczy z organizacjami POZA fundacją bez wiedzy i zatwierdzenia wszystkich jej członków? Czy czasem nie zrobiliśmy wielkiego rabanu Verbenie za to, że zrobiła to z Sabatem? - zerknął na Patricka- Wiedziałeś o tym?
- Tak samo jak i ty… dowiedziałem się zaraz po tej akcji pirotechnicznej.- odparł w odpowiedzi Healy.- Więc wiedziałem tyle co ty. Że mamy się spotkać z wampirami.
Wzruszył ramionami dodając.- Zresztą mieliśmy z nieumarłymi spotkać… to akurat było ustalane na ostatniej naradzie.
- Nie podoba mi się to. - zaczął Klaus - Ta fundacja ma jakiś szczytny, POWAŻNY cel. A my zatajamy informacje przed sobą? - spojrzał na Patricka.
- Tak z ciekawości….- wtrącił się nagle Irlandczyk.- Właściwie to jaki jest CEL tej fundacji, według ciebie Klaus.
Klausowi się aż cisnęła odpowiedź na ustach, ale zagryzł wargę.
- Nie według mnie, tylko dla tego celu została założona. Jutro na naradzie pewnie się dowiecie. Jeżeli to tutaj - teatralnie rozłożył ręce obejmując zgromadzenie magów - Nie wywołała takiej burzy, że nic nie załatwimy.
- Cóż…- westchnął Healy rozglądając się dookoła. -... na razie cała ta wielka rozmowa z wampirami posłużyła tylko do wymiany uprzejmości i ploteczek. Jeśli to ma wywołać burzę, to nie chcę wiedzieć ile czasu nam zajmie debatowanie, gdy trzeba będzie zająć się czymś naprawdę poważnym. Po tym mieście chodzi burzowe coś co odstrasza stąd Technokrację, a my będziemy się kłócić o to kto był, a kto nie był na spotkaniu z pijawami.
- Pokój między chrześcijanami - skomentował Iwan zbliżając się do pojazdu w którym czekał znużony Adam.
Duchowny wsiadł do środka, stękając przy tym lekko jakby źle wykręcił dłoń.
- Jednakże, Patricku, pozwolę się nie zgodzić w jednej kwestii. Z tego spotkania wynika bardzo wiele. Wampiry to istoty lubujące się w delikatnej grze pozorów, etykiety oraz półprawd. To dlatego są tak dobrymi intrygantami, ale też oznacza to, iż czytanie ich kultury potrafi być trudne. Przypomina to obraz renesansowej dyplomacji. Zauważyliście jak bardzo byli uprzejmi? Nie chcieli abyśmy w jakimkolwiek stopniu poczuli się potraktowani z pozycji siły, nawet nie chcieli pokazać swego wyższego statusu. Mimo, iż jeden z nich przemawiał w imieniu Księcia, traktował nas na równi. Nie aby zrobiło się mi cieplej na sercu z tego powodu - na twarzy duchownego przemknął cień gorzkiego rozbawienia - lecz dają nam silnie do zrozumienia, iż respektują i nasze możliwości, i co ważniejsze, nasze prawo pobytu tutaj, które nie podlega dyskusji.
- Są pijawami. Z tego co słyszałem… nie smakuje im nasza krew?- Healy podrapał się po karku.- A już z pewnością nic ich nie obchodzimy. W Belfaście też oni trzymali się swojego podwórka, my swojego… i dopóki sytuacja nie zmieniła się bajzel na kółkach nawzajem ignorowaliśmy swoją obecność.
Klaus tylko spojrzał zrezygnowany na dwójkę magów. Najwyraźniej nic nie obchodziła ich zdrada zaufania jakiej właśnie się dopuścili. Westchnął tylko i wsiadł do samochodu.
Iwan chwilowo zignorował reakcje Klausa, chociaż widać było, iż nie podoba się mu brak powściągliwości.
- Krew maga jest taka sama jak każdego innego śmiertelnika. Chyba, że… - duchowny zamyślił się - ..jest taka sama.
Healy podrapał się w zamyśleniu przyglądając się z zakłopotaniem drugiemu Synowi Eteru.
- Klaus…- zaczął schylając się, by spojrzeć na twarz Niemca.-... to że spotkanie z wampirami się odbędzie planowaliśmy już na naszym wspólnym zebraniu. Także i to ile im zaproponujemy w kwestii współpracy też wtedy było omawiane. Także nikt niczego nie będzie przed resztą ukrywał. Tym bardziej że musimy pisać raporty. Niemniej po to mamy wybranych przez nas przywódców, żeby każdy duperelek związany z Fundacją wymagał zebrania wszystkich w kupie i godzinnej debaty. Nie jesteśmy w Grecji czy też w innym bezpiecznym i komfortowym zaułku globu, by mieć luksus dysputy na każdy temat.
Klaus spojrzał na Patricka.
- Kolor firanki, to duperelek. Zamawiamy z Pizzy Hut czy z McDonalda, to duperelek. Rozmowa z jedną z głównych sił tego miasta na temat relacji między fundacją a nimi, to NIE jest duperelek. Co gdyby te pijawy nas zabiły i planowały zmasowany atak na resztę? Oni nawet nie mieliby o niczym pojęcia. Tak załatwialiście sprawy w Irlandii?
- To już pytanie do batiuszki, czy miał plan awaryjny. W Belfaście by mieli.- odparł Healy wzruszając ramionami.- Ja miałem… bo byłem przygotowany na krwawą konfrontację przy każdym spotkaniu z pijawkami. Także i przy obecnym. A skoro już mówimy o zmasowanym ataku, to… taktyka nakazuje uderzyć wszędzie jednocześnie, więc… czyżby wiedzieli czy nie… - Patrick odpowiadał spokojnie nie poruszony wybuchem gniewu Klausa.- Nie miałoby znaczenia, bo by i tak zostali zaatakowani… ale odbiegamy od tematu. Ustaliliśmy na jednej naradzie nasze plany co do kontaktów z Camarillą. Nie wiem czemu cię oburza fakt, że nie było kolejnej narady, która dotyczyłaby w sumie tej samej kwestii.
- Na litość boską Patrick. Tu nie chodzi o naradę. Masz telefon, czy trudno było zadzwonić do sześciu osób i powiedzieć "Hej, tak jak ustalaliśmy idziemy na spotkanie z Camarillą. Może być krwawo."?
Iwan chrząknął znacząco.
- Po pierwsze, nie mamy systemu łączności. Staram się minimalizować ilość telefonów. Systemy technokracji nie są wszechwiedzące, lecz wystarczająco czułe aby zaalarmować ich przy nagłym wzroście aktywności i słów kluczowych. Nie muszę chyba nikomu mówić o tym, iż nie tylko Unia zajmuje się podsłuchami…

Duchowny przerwał, przyglądając się mijanym właśnie, wulgarnym graffiti.
- Klausie, właśnie swoim zachowaniem pokazujesz typowy konflikt w Radzie. Statyka czy dynamika? Kontrola, odgórny plan każdego posunięcia, szczeble konsultacji, dyskusji, zabezpieczenia czy dynamika, wolność, cena indywidualizmu, osobistej odpowiedzialności oraz świadomości swych działań. Dopóki dana osoba jest wystarczająco kompetentna i co do generalnych założeń bardziej kontrowersyjnych planów ma poparcie kogoś z władz Fundacji, ma również moje błogosławieństwo. Wiem dobrze, że masz mnie za starego despotę - nagła czułość pojawiła się w głosie rosjanina - lecz jestem wyłącznie pasterzem owiec oraz najstarszym bacą. Nie chcę być pasterzem pasterzy. Wierzę w was, wierzę, że Waleria w swej chacie chce dla nas najlepiej, a Mervi najpewniej zachowa się jak typowa wirtualna adeptka, lecz koniec końców wyjdzie to nam na dobre jak wyszło radzie na dobre danie im schronienia. Wierzę też, że nikt tutaj nie jest sobie wrogiem.
Duchowny zakończył nagle. Ojciec Adam zwolnił, jakby przysłuchując się wywodowi starca.
Klaus uważnie wysłuchał wypowiedzi Ojca Iwana po czym wziął głęboki oddech.
- Bez urazy ojcze i przepraszam, za wulgaryzm, ale… Co, kurwa? Albo Technokracja, albo banda indywidualnych magów? A może tak złoty środek? Prywatne działania, indywidualne ambicje, własne pomysły, które nie wymagają sił czy jednostek trzecich? Jasne to można załatwić i później się popisać jak to dobrze zrobiłeś wszystkim. Ruch, który został wcześniej ustalony jako "Zrobimy to, do fundacja musi wykonać ten ruch"? Fundacja powinna zostać poinformowana o tym. Co do podsłuchu. Walić zniosę gniew Jonathana. Technokracja wie o naszym przybyciu tutaj, mieli się nie mieszać.
- Tak bardzo się oburzasz, ale… ty nie zadzwoniłeś. Ty nie sięgnęłaś po telefon. - przypomniał sobie Patrick.- Teraz po fakcie, stwierdzasz że powinniśmy zadzwonić do kogoś i poinformować, ale przecież sam mogłeś to zrobić wcześniej.
- Mojego gniewu nie zniesiesz - głos duchownego był spokojny, gdyby nie treść Klaus nie przypuszczałby, iż może być w nim delikatna groźba. - Może masz rację Klausie. Możemy zacząć od rzeczy elementarnych, od samych podstaw. Nie może być tak, iż pojedynczy wybraniec sprzeciwia się woli miliardów ludzi, prawda? Nie powinno być tak, iż jakiś przypadkowy człowiek z premedytacją łamie prawa fizyki, prawa które zostały stworzone jeszcze przed pojawieniem się ogólnej nieświadomości. Jak jeszcze robi to tylko dla badań lub błahych celów. I jeszcze ten jegomość, wbrew woli miliardów ludzi, wbrew ogólnemu znaku czasów, chce zmienić świat. To bardzo niedorzeczne i nieodpowiedzialne, a paradoks stanowi dodatkowe niebezpieczeństwo. Może chcesz raportować i prosić o zgodę całą fundację przy każdym akcie magyi? Każde zwyczajne posunięcie jest wszak niczym wobec zmian świata u podstaw.

Klaus spojrzał na Patricka.
- Jak zapraszałeś gości na imprezę w młodości to kazałeś im zadzwonić do swoich rodziców, żeby ich o niej poinformowali?
- Ale też nie zabraniałem im takich telefonów wykonywać.- odparł krótko Healy.
- Bo każdy myślący będzie sądził, że organizator załatwił tak oczywistą sprawę.
Irlandczyk spojrzał nieco… zaskoczony na Klausa. Po czym wybuchł rubasznym śmiechem.
- No tak... w Niemczech pewnie tak robią. U nas w Belfaście… raczej nie.
- I od jak długiego czasu się o niego bijecie? - rzucił Klaus i spojrzał na ojca Iwana - Mam nadzieję, że źle zrozumiałem i ojciec nie porównał właśnie czynienia Magyi, zmiany rzeczywistości na fundamentalnym poziomie, do prostych interakcji międzyludzkich i organizacyjnych zasad. Czy kościół tak działa? Każdy ksiądz jest królem we własnej świątyni i robi sobie, uczy sobie co "uważa za słuszne" i do diabła z każdym innym księdzem? Chyba nie Chyba rozumiem, czemu Jonathan mnie prosił, żebym się nie zaśmiał kiedy wyjawił mi cel założenia fundacji…
Iwan nie odezwał się. Chyba chciał, lecz gdy syn eteru wspomniał o celu założenia fundacji, wybrał milczenie. Natomiast odezwał się, do tej pory milczący Adam.
- Kościół jest akurat jedną z najbardziej opresyjnych instytucji, wobec kapłanów. Wiele z rzeczy które wyznania wprowadzały przez wieki, przejęła Technokracja. Na drugi raz nie pieprz o czymś, o czym nie masz pojęcia.
Klaus zerknął na ojca Adama, nie spodziewał się po nim tak… ognistej wypowiedzi.
- Szukam źródła logiki ojca Iwana. Jesteśmy Magami i nie trzymają się nas takie błahostki jak prawa natury, fizyki, chemii i biologii. Więc dorzućmy tam też podstawy etykiety, organizacji i ogólnej przyzwoitości międzyludzkiej ponieważ "Pierdol się, jestem magiem"?
Adam wrócił do spokojnego prowadzenia samochodu. Iwan uśmiechnął się delikatnie.
- Chciałem ci przez to uzmysłowić, iż nakładanie kagańca trzeba zacząć od spraw naprawdę ważnych i fundamentalnych. Nie będę wspominał, iż ten kaganiec i tak istnieje. Przemysł to Klausie, możesz wystosować odpowiedni postulat na naradzie, na co w głębi serca liczę.
Klaus zamrugał kilka razy.
- Czy ja przyłożyłem zbytnią uwagę do tego spotkania? Czy środa to dzień spotkań z wampirami? Właśnie spotkaliśmy się z polityczną siła miasta, w którym mamy żyć. CO jest bardziej ważne i fundamentalne niż to?
- Spotkanie z Opustoszałymi? Wampiry może są i ważną polityczną siłą, ale nie dla nas… ni my dla nich. Gdyby nie ta cała afera z demonami burzy i przedpotopowcem, pewnie nigdy do takiego spotkania by nie doszło. A przecież są magowie w tym mieście z którymi nie nawiązaliśmy kontaktu.- odparł Healy.- I nawet nie mieliśmy okazji próbować.
- Opustoszali, burzowe istoty, zaraza trapiąca wampiry, poszukiwania węzłów, kwestia ewakuacji Einara i jego ucznia, powody dlaczego Technokracja uderzyła w dziedzinę Wieży, konflikt między wampirami, działania mające zabezpieczyć naszą bytność tutaj, problemy między miejskimi instytucjami…
Iwan wymienił wszystko spokojnie i nudno.
- Oraz gasnące gwiazdy, Klausie.
- Gdyby kot szczekał byłby psem. - rzucił Klaus do Patricka - Usłyszałem wampiry dwa razy w tej liście, jednak w naszym pierwszym spotkaniu z częścią z nich postanowiliśmy nie wspomnieć o nim reszcie fundacji?
Duchowny westchnął ciężko. Nie wyglądał na kogoś w nastroju.
- Wybacz ojcze, ale skoro ty również wiesz o powodzie założenia fundacji i bierzesz go na tyle poważnie, aby wziąć udział w tej eskapadzie. To czemu właśnie splunęliśmy w twarz części naszej fundacji? Czemu nie powiedzieliśmy nikomu o tym, że mamy zamiar dokonać dziś pierwszego kroku w naszych relacjach z Camarillą? - spojrzał na Patricka - I zanim znowu zaczniesz. Czemu ja do nikogo nie zadzwoniłem? Bo myślałem, że to jest zrobione z wiedzą fundacji. Ponieważ myślałem, że wszyscy jesteśmy tutaj, aby zrobić to samo i nie będzie trzymania przed sobą tajemnic, ruchów politycznych pod stołem i rozdrapywania ran tak starych, że za czasu ich zrobienia koło było jeszcze herezją.
- Jest nas czworo, w tym dwie osoby decyzyjne - Iwan odpowiedział krótko, wyglądając za okno, jakby tylko czekając, aż Adam dowiezie ich na miejsce i zakończy tą wymianę zdań.
- Ojcze Adamie, czy możesz się zatrzymać? Resztę drogi chyba przejdę pieszo. Dostatecznie chyba już napsułem krwi zgromadzeniu, - Spojrzał jeszcze na Iwana - Mam nadzieję, że ta sama logika nigdy nie będzie wykorzystana, aby zrobić coś istotnego bez twojej wiedzy ojcze.
- Masz zamiar marznąć i marnować nogi?
Adam rzucił logicznie, bez zbędnego wpraszania się.
- Zadzwonię po taksówkę.
Adam wyglądał na zażenowanego, jednak skręcił w boczną uliczkę.
- Dziękuję i przepraszam za kłopot. - pożegnał się Klaus i opuścił samochód - Spokojnej drogi.

MERVI & WALERIA

Było tak źle, już tak źle...

W tym momencie Mervi mocno zaczęła się zastanawiać czy odstawienie morfiny było dobrym pomysłem. Czasami chciała po prostu usiąść na bruku i płakać, czasami próbowała trzymać się tej myśli, która ją przekonała do próby walki. Glitch... Jej cholerny Avatar... Ona sama?
Kiedy to cierpienie będzie zbyt wielkie?

Dopiero gdy Waleria podeszła bliżej, Mervi skupiła się na jej osobie. Czemu chciała tego spotkania z Verbeną? Czy to było aż tak ważne akurat teraz?
Spać...

- Dzięki... że przyszłaś. - odezwała się na powitanie czując się zmarznięta.

- Nie ma sprawy - odpowiedziała, nie bardzo rozumiejąc o co w tym wszystkim chodzi wszak musiała współpracować z innymi magami, przynajmniej mniej więcej. - Mam ze sobą swoje rzeczy - potrząsnęła torbą - to co będziemy dzisiaj robić?
- Potrzebuję twojej wspomocy przy jednym z eksperymentów. - odparła Mervi próbując się skupić - Nie będziesz musiała oczywiście nic obliczać... chcę, abyś mi dała dane do obliczeń.
Waleria szybko zamrugała powiekami
- Dane do obliczeń - powtórzyła nie za bardzo rozumiejąc o co chodzi - możesz mi powiedzieć o co konkretnie chodzi? Jaki eksperyment ? Jakie dane?
- Wyliczenia dotyczące różnicy w sposobie gromadzenia energii magycznej pomiędzy magyą mistyka a technomanty. Czy są jakieś różnice, gdzie przechodzi ta subtelna linia między mistycyzmem a technologią... - wzdrygnęła się, gdy dreszcz ją przeszedł - Gdy otrzymam dane dotyczące formy mistycznej kreacji, będę mogła je porównać z własną. Muszą być różnice, których natura mi wciąż umyka.
- Wchodzę w to. Jak chcesz mogę robić za królika doświadczalnego w tych badaniach. Tylko czy masz jakąś aparaturę która pozwoli Ci zbierać takie dane? - zapytała - bo generalnie robię wszystko na wyczucie…
- Ty nie musisz robić nic inaczej, niż normalnie. O moją aparaturę się nie martw. - potarła oczy - Po prostu... bądź tylko tak wulgarna, jak tylko potrafisz. - uśmiechnęła się lekko dwuznacznie.
- Potrafię być bardzo wulgarna jeśli potrzeba - roześmiała się - ale postaram się wyjść poza moje zwykłe granice, jeśli to w czymś pomoże. To gdzie idziemy? - zapytała - Rozumiem, że nie rozkładam się z moim majdanem na parkingu..

- Może... - Mervi przymrużyła oczy - ...a masz jakieś zamysły co do magyi? Tak by było łatwiej ustalić miejsce.
- Dziś do magy potrzebuję miejsca którego nie sięgną niepotrzebne oczy - powiedziała cicho acz z naciskiem na ostatnie słowa, mając nadzieję że Mervi chociaż w złym stanie zrozumie co próbuje jej przekazać.
Mervi spojrzała na Walerię w zamyśleniu, ale wyraźnie nie mogła złapać sensu jaki chciała przekazać Verbena.

- Chodźmy do twojego samochodu. Pojedziemy gdzieś, aby miejsce wybrać...
Waleria skinęła głową. Ponieważ pomimo upływu czasu uczucie niepokoju nie mijało spróbowała podążyć myślami w ślad za tym uczuciem zastanawiając się kto lub co je wywołało. Poszła w stronę samochodu niespiesznym krokiem nie dając po sobie poznać niepokoju. Waleria wyczuła, iż lokalna przestrzeń wydawała się lekko naruszona. Trudno było jej ustalić jakiś kierunek w którym prowadziła więź sympatyczna, ani też czy jakikolwiek kierunek istniał, lecz była pewna, iż coś naruszyło struktury odległości tutaj. Zamknęła oczy skupiając się na istocie naruszenia. Starała się dostrzec jej cechy charakterystyczne tej aberracji. Zastanawiała się czy nie jest to czasem objaw czyjeś zabawy współprzestrzenią. Chwila dłużej uwagi zdradziła Walerii.. W zasadzie nie zdradzila nic szczegółowego, natomiast rozwiała wątpliwości. Raczej nie były obserwowane z daleka. Tylko, że jak to bywa z tego typu sytuacjami, rodziło to kolejne pytanie - dlaczego przestrzeń została naruszona? Czyżby ślady dawnej magy (czy po prostu magii) lub też po prostu zwykły fenomen których na ogarniętej władzą Technokracji ziemi było coraz mniej.

Technomantka starła się pomimo nudności, bólu głowy i ogólnego poczucia beznadziei fizycznej, wpierw zwrócić uwagę na otoczenie widzialne dla magów... aby w ten sposób móc określić czy w ogóle jest powód do niepokoju. Wysunęła z kieszeni urządzenie przypominające odtwarzacz mp4, na którym miast coverów piosenki czy krótkich filmików miały wyświetlić się dane odnośnie możliwego powodu zaaferowania Walerii. Rutynowa dla adepta (a także Adepta) magya odniosła spodziewany skutek. Mervi wykryła, iż nie istnieją okna przestrzenne ani inne metody podglądu dalekiego zasięgu w jej obecnym położeniu. Mimo, iż przestrzeń wydawała się poszarpana, to nie nie została nigdzie ani rozerwana, ani też szczególnie mocno nadszarpnięta. Wszędzie ślepe uliczki pomiędzy silnymi, naturalnymi barierami korespondencji.
Waleria w międzyczasie wsiadła do samochodu, przekręciła kluczyki i włączyła radio. Czekała aż dołączy do niej Mervi.

Mervi dość apatycznie ruszyła za mistyczką. Schowała przy okazji odtwarzacz, nakładając podczas drogi Bluetooth, pewno sparowany z odtwarzaczem.
- Nie myślałaś, aby zapytać Patricka o podrasowanie bryki? - odezwała się, gdy weszła do samochodu - Chyba by się przydało.
- Najważniejsze, że się toczy - zanim jednak skończyła mówić uświadomiła sobie, że Mervi starała się być dla niej miła dlatego uśmiechnęła się do technomantki i dodała - ale może to dobry pomysł nie pomyślałam o tym.
Masz przy sobie cały potrzebny sprzęt? Czy będziemy gdzieś zajeżdżać po drodze?
- Mam... - odparła technomantka bawiąc się ustawieniami Bluetootha - Mnie to wszystko jedno gdzie... tobie nie, co? - to powiedziawszy włączyła ustawione urządzonko.

Na telefonie technomantki przez moment wyświetliła się mapa aktywności psychicznych, obrazująca skupiska memów i psionów (wedle nomenklatury części Synów Eteru) w postaci rozlanych plam. Tych plam było trzy.
- W sumie mogę robić swoje wszędzie, ale wolę dalej od większych skupisk ludzi. Masz chęć na małą wycieczkę za miasto?
- Chwila. - mruknęła technomantka spoglądając na ekran laptopa, który wyjąwszy położyła sobie na kolanach - Gdzie jesteś, suczysunu...
Mervi przez chwilę myślała nad jedną możliwością, ale szybko porzuciła ten pomysł.
Jasna cholera, bolała ją wciąż głowa...

Chciała... nie, musiała wiedzieć. Kto robi za peeping Toma oraz co pomięło przestrzeń. Zamknęła na razie komputer, a na jego klapie położyła czytnik ebooków. Trzeba sprawdzić co tu się odprawia...
Waleria wzruszyła ramionami i ruszyła w stronę granic miasta.
- Bądź tak miła i jedź powoli. - odparła na działanie. Skoro mogła zrobić coś jeszcze...

Otworzyła laptop i odbierając dane, które wskazywały na niepowiązaną z nimi dwoma jednostkę. Po długich próbach Mervi wreszcie połączyła się z satelitą i namierzyła cel. Musiała przyznać, iż w domu będzie potrzeba poprawić kilka skryptów. Jednakże ostatecznie osiągnęła swój cel.
Stream z satelity, wygładzony zestawem heurystyk prezentował ostry, acz czarno-biały obraz wysokiego, barczystego jegomościa o gęstej, ciemnej brodzie. Nosił lustrzane okulary, czarne, długie, kręcone włosy opadały mu na ramiona. Przyodziany stylowo, coś jak skrzyżowanie dorosłego fana muzyki metalowej oraz cowboya. Palił papierosa.

Verbena zmieniła stację w radiu. Nigdzie się nie spieszyła.
- Jakiś barczysty koleś z brodą odwróconego Świętego Mikołaja i włosami metalowca nami się interesuje. Chyba mu wpadłaś w oko. Masz powodzenie. - odezwała się Mervi.
Oderwała dłoń od kierownicy i przeczesała odruchowo włosy, potem spojrzała na technomantkę
- Czas leci a ja dalej taka piękna i młoda - roześmiała się zastanawiając się czy zna kogoś pasującego do opisu. - Niestety musiałam zrobić na nim większe wrażenie niż on na mnie bo, nie kojarzę kolesia. Jesteś pewna, że on nie leci na Ciebie?
Merv nie odpowiedziała od razu, jednak gdy to zrobiła, to najwyraźniej miała plan.
- Wal. - zaczęła twardo - Wysiądziesz i pójdziesz do miłego pana. Brzmi dobrze? Będę cię asekurować.
Zamrugała powiekami,
- Że niby gdzie mam iść, dobrze się czujesz?
- Do swojego ciemnobrodego psychofana. Zapoznasz się, pogadasz, dekolt uwydatnisz. Trzeba wiedzieć kto to i czego chce. Daj mi jakąś swoją rzecz, proszę. Podepnę się pod nią, łatwiej będzie mi pomóc w razie czego. - odparła nie wchodząc w temat samopoczucia.
Wal bez słowa wyciągnęła z kieszeni starą lekko spraną materiałowa chustkę do nosa. Z zewnątrz nie było widać, że była już używana. Jechała dalej.
- Zaparkuj niedaleko... - spojrzała na ekran laptopa - ...miejsca, gdzie się spotkałyśmy. Aby samochód nie był na widoku. Szukaj tego pana. - pokazała wyświetlony obraz - Najwyżej cię pokieruję. Podłączę mentalnie.

Wal skręciła w pierwszą przecznicę w prawo. Nie była zbyt dobrym kierowca postanowiła więc jechać spokojniejszą trasą. Nigdzie jej się nie spieszyło, jak to mówią co ma być to będzie a śmierć czeka nas wszystkich.
- Jest lepszy sposób... - zatrzymała swoje starania - Ale potrzebuję do tego trochę twojej krwi... choć to chyba nie problem dla Verbeny?
- Oddawanie krwi w cudze ręce to bardzo duży problem dla Verbeny. Więc albo wytłumacz mi do czego dokładnie jest Ci ona potrzebna i co konkretnie planujesz z nią zrobić albo znajdź jakiś sposób do którego nie będzie Ci ona potrzebna.
- Do łatwiejszego i szybszego nawiązania połączenia w razie sytuacji awaryjnej. Bardziej pewnego i niezakłóconego. - wytłumaczyła - Nakieruje bezbłędnie na twoje położenie.
-jeśli oddasz mi również kroplę swojej - odpowiedziała.
- Co? Po co? - odparła zaskoczona.
- Na wszelki wypadek -odpowiedziała - nie oddaje się tego co najcenniejsze bez zabezpieczenia. Zresztą widzę że nie jesteś w najlepszej kondycji przydałoby Ci się trochę wsparcia wiec jak załatwimy podglądacza podjedziemy do mnie i połączymy te twoje eksperymenty ze starą dobrą magyą życiaa.
- Możemy i pojechać... ale za krwodawstwo jednak podziękuję. Nie wiem też po co ta afera z magyą życia. Muszę po eksperymencie wrócić do Tomasa, on mi pomoże.
- Nie oddam ci mojej krwi jeśli ty nie dasz mi swojej - odpowiedziała twardo - nie wiem coś ty ze sobą zrobiła dziewczyno ale sama widzę, że wzorzec życia masz rozchwiany jak stare krzesło bez nogi i wali od Ciebie entropią. - wzięła głęboki oddech i kontynuowała już bardziej łagodnym tonem - Sama wiesz, że w przypadku żadnego człowieka nie mówiąc już o magu taka sytuacja nie jest bezpieczna. Wiesz też, że ja mogę coś zrobić żeby Cię ustabilizować, a do tego przyda mi się twoja krew. Jak chcesz możesz porobić sobie w tym czasie te swoje badania jeśli od tego będziesz się z tym lepiej czuła. - wzruszyła ramionami.
- Uhm... - finka spojrzała lekko zakłopotana - Naprawdę dzięki za ofertę, ale już mi Tomas ma pomóc... Dam sobie radę, a o krew już pytać nie będę... - wróciła pospiesznie do pracy nad połączeniem z chusteczką.
- Przyjdź do mnie jeśli Tomas nie da rady, wiesz że twój stan nie może dłużej trwać.

###

Wal zaparkowała samochód prawie wjeżdżając w krzaczory. Następnie spojrzała technomantce przez ramię na jej …. tablet...to się chyba tablet nazywało. Gdy wyszła odetchnęła z przyjemnością zimnym czystym powietrzem a następnie przeciągnęła się. Nie lubiła spędzać czasu w metalowej puszce, a już napewno nie więcej niż było to niezbędne. Nigdy nie było w niej wystarczająco dużo przestrzeni. Cieszyła się teraz każdym krokiem, każdym ruchem. W dłoni trzymała parasolkę i jak gdyby nigdy nic zbliżała się w stronę palącego mężczyzny. Jegomość nawet na nią nie spojrzał (w każdym razie - nie w sposób który dostrzegłaby) będąc bardziej przetęty popękanymi ścianami pobliskiego sklepu.
Zbliżając się starała mu się w miarę możliwości dobrze przyjrzeć, gdy już go mijała zapytała z pewną nieśmiałością w głosie.
- Przepraszam bardzo czy poczęstuje mnie pan jednym, papierosy mi się skończyły.. - na studiach popalała i wielokrotnie widywała takie akcje w wykonaniu koleżanek. Nałóg nie do takich rzeczy skłania ludzi.

Jegomość buchnął jej dymem w twarz, wypuszczając go wąskim strumieniem niczym przeciążona lokomotywa. Chwile odczekał, aż część oparów rozwieje się.
- Wypierdalaj - odpowiedział krótko, bez zbędnej agresji, jakby trochę od niechcenia.
- Wyluzuj facet, co się tak wpieniasz i tak nie widzę abyś miał coś lepszego do roboty niż dać mi z sobą zapalić. Nie bądź kutafonem, jak masz to się podziel, no chyba że czekasz tu na jakąś pannę i boisz się, że się sfoszy, jeśli tak im szybciej dasz mi szluga tym szybciej pójdę w pizdu…- przyglądała mu się uważnie acz nienachalnie starając się znaleźć jakiś punkt zaczepienia. Analizowała wszystko począwszy od jego stroju poprzez gestykulację skończywszy na akcencie i sposobie mówienia. Miała nadzieję, na jakieś skojarzenie które pozwoliłoby jej lepiej zrozumieć sytuację.

Waleria widziała w lustrzanych okularach mężczyzny swoje odbicie spowite w tumany dymu papierosowego wydychane przez tamtego. Trudno było wyczytać coś z mimiki jegomościa o stałym, pasywno-agreswnym obliczu doprawionym morzem niezmiennej obojętności. Zaciągnął się papierosem. Nie odpowiedział nic.

###

Mervi zdążyła się pozbierać, gdy ze śmiechu prawie spadła z laptopem z fotela, gdy Waleria rzuciła slangiem. Zastanowiła się chwilę, aby zaraz przystąpić do pracy. Tak... Odwrócone mikrofale powinny dobrze zadziałać na ciepłotę papierosa tego kolesia i na chama go zgasić... a komórka Verbeny będzie pomocna.

###

- To jak będzie, da się coś zrobić aby pomóc damie w opresji … - spojrzała na niego niewinnym spojrzeniem pewnego kota z ulubionej kreskówki jej młodszej siostry - Pan da szluga…
- Czego nie rozumiesz w poleceniu spierdalania?
Jegomość chciałby zaciągnąć się teraz papierosem gdyby nie to, że ten zgasł mu idealnie w momencie zaciągania się. Bez zbędnego przeciągania, acz z wyraźna irytacją, wyjął ciężką, stylową, benzynową zapalniczkę aby ponownie odpalić papierosa.
- No i Pana pokarało - powiedziała Waleria wystarczająco głośno aby usłyszał - następnie sięgnęła do torebki i zaczęła ostentacyjnie czegoś w niej szukać. - A może ja gdzieś kurwa mam jednak te szlugi…
Jegomość skrzywił się ponownie odpalając szluga, lecz tym razem nie zaciągał się. Po prostu wyprostował się i ruszył w swoją stronę zostawiając Walerię samą.
Wal wyciągnęła z torebki skręta doprawionego szałwią i podążyła za nim
- Ej ty, mam jednak szluga, nie bądź kutwa podziel się chociaż ogniem, od tego Ci nie ubędzie - gdy to mówiła jej uwaga kierowała się głównie w stronę otaczającej ich przestrzeni. Myślami poszukiwała innych osób którym mógłby towarzyszyć ten przystojniak.
Na jegomościu nie zrobiło to jednak wrażenia. Nie sprawiał wrażenia osoby na która działaby podobne teksty albo która przejmowałaby się tego typu zachowaniami bardziej niż w kategoriach ewentualnej bitki lub kiepskiego żartu.

###

Mervi przetarła oczy, czując jak znowu gorączka atakuje. Postanowiła zrobić coś innego... co w razie błędu w kalkulacji miałoby bolesne konsekwencje.
Korzystając z generowanej zmiennie poświaty halogenów neonu sklepu monopolowego, wytworzyła hologramowy gif, który nakleiła na wewnętrzną stronę okularów tego faceta.

Magya chyba zadziałała. Chyba, gdyż Mervi była pewna uruchomienia skryptów, działania algorytmów, braku wyjątków w programie czy też innych symptomów niepowodzenia. Tylko, że reakcja faceta nie pasowała jej kompletnie. Zdjął okulary, przetarł je rękawem, a następnie założył ponownie nie przyspieszając kroku, zniknął za rogiem.
Wal skręciła dosłownie sekundę później, trzymała się przecież w bliskiej odległości. Kilka zakrętów, kilkadziesiąt metrów chodnika oraz zdezelowanych kontenerów na śmieci - ta droga przebiegała całkiem sprawie w postaci akcji “śledzenie” przebiegała pomyślnie, do momentu gdy Verbena nie wyszła zza rogu i musiała gwałtownie wyhamować kroki aby nie wpaść na czekającego na nią metalwca. Po prostu stał i przyglądał się jej.
Waleria stanęła jak wryta przyglądając się człowiekowi.

###

- Wal jestem a ty? - przedstawiła się odruchowo, w końcu przez jakiś czas była osobą całkiem nieźle wychowaną. - może pogadamy jak już tu stoimy?
- Masz rację - odpowiedział bardzo wolno - źle zaczęliśmy.
Jegomość zbliżył się do niej, zdecydowanie zbyt blisko na komfortowy dystans i podał jej rękę. Przebudzona miała w tym momencie piekielnie złe przeczucia, jakby spadła na nią cała energia fatum.
Cofnęła się krok do tyłu. Nie podała mu dłoni za to ścisnęła tylko mocniej parasol.
- Grzecznie byłoby się przedstawić i powiedzieć czemu mi się przyglądałeś.
Jegomość zawahał się, skrzywił gdy nie podano mu dłoni.
- O czym ty pierdolisz?
- Grzecznie pytam czemu mnie podglądasz?
Jegomość wyglądał na lekko zaskoczonego.
- Czy to ty nie zaczęłaś najpierw żebrać o szluga, a potem za mną łazić?
Wzruszyła ramionami
-zależy od tego które zdarzenie uznasz za początek rzeczy, gdy zorientowałam się że jestem podglądana postanowiłam podejść jak człowiek zagadać i spróbować zorientować z kim mam do czynienia. No i już wiem że nie jesteś człowiekiem a priori nastawiony życzliwie do drugiego. Więc wracając do meritum kim jesteś i czemu mnie podglądałeś.
- Rany, mała - jegomość tym typowym zwrotem skomentował niesamowitą różnicę wzrostu między nimi - bujną masz wyobraźnie.

Zgasił peta na murze, rzucił na ziemię, przydeptał i po prostu odwrócił się do niej plecami idąc w swoją stronę.Waleria podążyła za nim mrucząc coś pod nosem. Miała nadzieję, że Merv podjedzie bliżej samochodem. Jegomość jak tylko zauważył, że Waleria idzie za nim, zapytał.
- Chcesz mi ponieść zakupy czy co?
- Wiesz czego chce, jeśli warunkiem sensownej odpowiedzi jest to aby drobna mała niewiasta nosiła zakupy wielkiego dryblasa biorę to na klatę. Gdzie masz siatkę?
Jegomość nic nie odparł, po prostu poszedł dalej, do przodu.
- Jeśli myślisz, że odczepię się od Ciebie tak łatwo to się mylisz - powiedziała donośnym głosem - jak już zauważyłeś mam charakter wrzoda na dupie i łatwo nie odpuszczam nie chcę być niemiła ale sam zacząłeś tą zabawę w stalking.
Facet odwrócił się szybko, odrobinę nawet za szybko. Spojrzał na Walerię i… parsknął z rozbawieniem pod nosem. Następnie ponownie ruszył w drogę odwracając się od niej. Wszystko wskazywało na to, iż obiera na cel pobliski sklep nocny.

Całe szczęście Waleria była cierpliwa i szła za nim wspierając się na parasolu mrucząc coś pod nosem. W pewnej chwili zatrzymała się stuknęła trzy razy parasolem o bruk, a następnie sprawnym ruchem wycelowała go w buty mężczyzny. W tym momencie stały się dwie rzeczy. Pierwsza, po myśli Verbeny. Skoncentrowany chaos, siła fatum, lub ujmując rzecz mniej górnolotnie, pech, trafiły do celu. Verbena splotła los i posłała go jak dobrze wycelowaną strzałę przeznaczenia.

I w tym samym momencie stała się rzecz druga. Zaatakowany człowiek odwrócił się w jej stronę z nieludzką niemal szybkością (albo się tak jej wydawało, adrenalina robi swoje). Uczynił jeden krok w jej kierunku, czy raczej sus. Drugi…
...upadł na Verbenę. Nie zdążyła uskoczyć, ciężkie cielsko gościa przygwoździło drobniutką kobietę do ziemi. Nie wiedziała czy bardziej bolą ją plecy od kontaktu z twardym betonem brudnej alejki, godność czy też przód ciała na które zwalił się dryblas.
Ale, po prawdzie, nie było to jej największe zmartwienie. Ledwo nabrała powietrza, a kilka potężnych razów spadło na jej twarz. Po pierwszym ciosie czuła się jak ogłuszona, po drugim pociemniało jej w oczach, a metaliczny posmak krwi zagościł w ustach. Następnych nawet nie liczyła, do momentu gdy poczuła dogniatające przeponę kolano jegomościa.
Traciła przytomność. Nie wiedziała czy bił ją dalej, czy nie. Oczy miała zalane krwią. Na tle zlewającego się ze sobą blasku latarni, czarna sylwetka zdzieliła ją glanem prosto w twarz. Szczęka młodej przebudzonej pękła wraz z tym jak traciła przytomność.

###

Mervi trzęsły się ręce. Nie wiedziała czy to nerwy czy delirka. Największym szokiem dla niej było, iż tak późno się zorientowała. Ogólne rozkojarzenie sprawiło, iż w jednym momencie patrzyła w ekran na którym nie działo się nic specjalnego, a po chwili widziała jak leżący na Walerii dryblas masakruje ją. Dopiero kilka chwil pozwoliło jej poukładać wydarzenia w jeden ciąg przyczynowo-skutkowy.
Teraz próbowała odzyskać łączność. Jegomość uciekał biegiem z miejsca pobicia, jednocześnie technomantka zdała sobie sprawę, iż chyba wiedział o podglądzie. Może nie zdawał sobie sprawy z jego natury, lecz dość silna kontramagya zaczęła jak wirus wyżerać kolejne routery zapewniające zadowalający transfer i kontakt z satelitą. Sprawy nie ułatwiał fakt, iż im dalej od Walerii był, oraz pierwotnego miejsca uzyskania połączenia, tym więź z samej swej natury mogła słabnąć.

###

Waleria zadziałała instynktownie jak każde najbardziej nawet podłe stworzenie chciała żyć. Czuła że niedługo odpłynie dlatego działała póki jeszcze była w stanie. Skupiła się na swoim ciele, w pierwszej zaś kolejności na jego najbardziej groźnych uszczerbkach. Magya udała się, że tak powiem częściowo dalej bolało jak jasna cholera ale przynajmniej przestała odpływać w nicość. Jak to mówią, zawsze warto patrzeć w jasną stronę. Zaklęłaby gdyby nie pieroński ból w szczęce. Przesunęła się odrobinę w celu zajęcia odrobinę bardziej komfortową pozycję. Czuła narastający wkurw, a facet awansował na jej osobistego wroga i cel vendetty. Zrozumiała, że zaatakował w strachu czując wzbierającą się w powietrzu magyę, ten atak był racjonalny i uzasadniony. Sama postąpiłaby podobnie nie czuła więc o to żalu. Nie czułaby też żalu o zadane jej obrażenia, sama wiedziała że jest krucha a facet wydawał się jej nieludzko szybki, gdyby były one kierowane wyłącznie złym losem lub instynktem. Jak pierwsze kilka uderzeń. Tu jednak było inaczej, ten chory skurwiel przewrócił ją, poddusił, kopał gdy była zupełnie bezbronna, znacznie dłużej niż było to konieczne i na swoje nieszczęście pozostawił ją żywą. Wal zamknęła oczy szukając wzorca życia tego człowieka, za wszelką cenę chciała go zapamiętać aby móc mu się odwdzięczyć w bardziej dogodnej chwili.

###

Mervi patrzyła na swoje drżące dłonie. Po co odrzuciła morfinę, no po co?
Później spojrzała na ekran. No i zajebiście, znowu ją o coś oskarżą...

Mogła próbować dalej chipować tego dupka już teraz.
Mogła pójść do Wal i pomóc jej... swoją obecnością?
Mogła ją olać, bo powód ciekawości właśnie uciekał.
Ale Verbenie mogło coś się stać więcej...
...
Dylematy...

Sprawdziła czy Verbena zostawiła kluczyki. Bingo...
Ociężale wygramoliła się z auta z torbą... jezu, jakie to nagle zrobiło się ciężkie...
Zamknęła samochód. Jeszcze tego by brakowało, aby auto zwinęli.
Po dłuższej chwili wyciągnęła swój rekwizyt... Taaak... Pora ruszyć do panny w kłopotach...

Technomantka dopiero po chwili zauważyła, że jej próby zaowocowały zranieniem. W sumie... Może gdyby mogła kombinować to doszłoby do niej skąd ono się wzięło. Uderzyła dłonią w drzwi pewnie?
Miała dość. Efekt nie dał rezultatu, a i na ekranie rekwizytu na chwilę pojawił się szum. A może to szumiało jej w oczach...? Czy może szumieć w oczach? Glitch?
Czy serio było warto znowu próbować?

Nie, no kurwa nie!

Trzymane urządzenie zawarczało złowrogo, a na jego wyświetlaczu pojawiły się glitche... Zupełnie jakby to sam Glitch się znowu cieszył. Zanim technomantka zdołała wyłączyć ten okaz elektroniki, urządzenie wydało bolesny jęk, nim samo poddało się złemu losowi.
W powietrzu unosił się swąd przypalonych przewodów...

Mervi powróciła do samochodu, drżąc z gorączkowego zimna. Komendą głosową wybrała numer komórki Tomasa korzystając z szyfrowanego połączenia.

Musi w końcu zebrać się w sobie i zrobić linię dla Fundacji…

###

Może to gniew, może upokorzenie, albo to wszystko sprzęgnięte ze sobą razem wyostrzyły zmysły. Waleria była pewna, że gdy spotka ponownie tego jegomościa, czy chociaż będzie w pobliżu, to bezproblemowe rozpozna ślad jego wzorca życia. Jak ją bolało, jak ją bolało… Była jednak magiem. Mogła założyć, iż obędzie się bez wizyty w szpitalu, chociaż będzie musiała dość solidnie napracować się.
Ciemniało jej w oczach. Nie wiedziała czy to z obrażeń czy krew mocniej zalewała oczy przebudzonej.

###

Tymczasem w telefonie Mervi zabrzmiał spokojny, profesjonalny głos Eutanatosa.
- Słucham.
- Jest problem. Znowu. - Mervi odezwała się z bólem - Chodzi o Walerię. Jest... - spojrzała na ekran laptopa - ...w złym stanie. Trochę bardzo ją pobito. Ja do niej idę... - powoli zaczęła człapać na miejsce - ...to może chwilkę zająć. Mnie nie pobito, tylko... Cóż... Wiesz. - urwała na chwilę - Nie chciałam, aby tak to wyszło…
- Bardzo jest gorąco? Ciągle jestem w pracy.
- Co dla ciebie oznacza "gorąco"?
- To znaczy, iż potrzebujesz natychmiastowej pomocy gdyż inaczej zagrożone jest czyjeś życie lub moc.
- Natychmiastowej... chyba... nie? - odparła niepewnie - Waleria niby powinna sobie dać radę... pomóc. Dam znać, jeżeli jednak tej rady nie da... Jeździć też powinna być w stanie. Mam nadzieję... - westchnęła - Kiedy zamierzasz wrócić do domu?
- Nie wiem. Pacjent umiera, może to się skończy za chwilę, może za godzinę, a może będę z nim do rana. Wolałbym mu towarzyszyć. Zawsze możesz przedzwonić do innych, Jonathan zapewne wyśle Hannah do was. Jeśli sprawa nie jest mocno nadnaturalna, nasz drogi Iwan - coś drgnęło w zimnym głosie eutanatosa - ma za sobą rzeszę duchownych.
- Za Iwana podziękuję, ale Jonathana w razie co przemyślę. - oparła się o ścianę - Skoro taką masz sytuację to nie śpiesz się. Zrozumiałe. Zostań z nim. - odparła najspokojniej, jak tylko nudności jej pozwalały - Już idę do Walerii.
- Nie wiem co masz do Iwana.
- A ty? - zapytała dalej kierując się ku Verbenie.
- Ja nic. Nie toleruje mnie zbytnio. Będę wracał do pracy.
- Do zobaczenia później. - po tych słowach rozłączyła się.
Byle już być na miejscu, a później móc wrócić do łóżka... i zapomnieć o morfinie.

###

Gdy Mervi dotarła na miejsce obdarzyła Walerię zmęczonym, ale też (zapewne) zatroskanym spojrzeniem.
- Coś ty zrobiła? - przykucnęła przy kobiecie wyraźnie nie wiedząc co zrobić.
- Nebrzezka but elka - wyszeptała Waleria. Miała nadzieję, że Mervi domyśli się żeby szukać w drewnianej szkatule, którą nosiła w podręcznej torbie.
- Uhm... - zaczęła przetrząsać torbę Walerii - Po co ty go atakowałaś? Pojebało cię? - wyciągnęła w końcu niebieską buteleczkę i postawiła przy mistyczce - Miałaś tylko porozmawiać!
Sięgnęła po nią niezgrabnie w duchu klnąc nad brakiem domyślności technomantki, z trudem odkręciła korek i pociągnęła dwa łyki. Wiedziała że trzeci ją otumani a czwarty może jej już zaszkodzić. Nim odłożyła butelkę poczuła już pierwsze oznaki nadchodzącej ulgi a może był to wyłącznie efekt placebo. Po prawdzie nie obchodziło jej to jednak.
- Gupa to bywo tyko zwroczene uwogy.
- Poprzez wymachiwanie mu magyczną parasolką w kwiatki za plecami?
- Pher dohol she - Odpowiedziała próbując się zebrać do kupy - Dash rad e podjehat?
- Eee... Nie. - odparła krótko.
- Zamow takszuwke.
- Przyczłapiesz się ze mną do samochodu, nie płacz. Niech to cię nauczy, że wymachiwanie parasolkami w czyjeś plecy nie jest bezpieczne.

Waleria zawsze wiedziała że Merv to wredna pizda, nie spodziewała się jednak że jest z tych którzy lubią kopać leżącego i wygłaszać monologi w stylu nielubianej ciotki na urodzinach. Niestety szczena dalej ją napierdalała więc postanowiła darować sobie rozwijanie tego tematu, przynajmniej na chwilę. Powoli zwróciła się w kierunku samochodu.
- Jak chcesz - Mervi pozwoliła Walerii wesprzeć się na niej - to mogę do kogoś od nas zadzwonić, żeby pomógł. Chyba, że sama się uleczysz w samochodzie?
- Szprubuje.
- Świetnie. Damy radę...

Po zbyt długim czasie dotarły do auta Walerii. Tam też obie wgramoliły się do środka.
- Więc... - Mervi spojrzała wyczekująco.
Waleria zajęła miejsce na tylnym siedzeniu, włączyła lampkę samochodową i przyjęła najmniej dyskomfortową pozycję jaką tylko udało jej się znaleźć po czym umyła ręce korzystając z butelki z wodą którą zwykle woziła pod siedzeniem na wszelki wypadek. Gdy była już gotowa przystąpiła do przeglądu swej skrzyneczki. Wyciągnęła z niej zioła mające działanie antyseptyczne oraz przyspieszające gojenie ran i zrastanie się kości następnie starła je wraz z solą w małym przenośnym moździerzu. Gdy zawierał już wszystkie istotne substancje rytualnym sztyletem otworzyła swe żyły i spuściła do niego odrobinę krwi dla wzmocnienia efektu. Zatamowała krwawienie dopiero gdy zawartość moździerza napęczniała. Ponownie utarła zawartość, aż powstała gęsta szarobrunatna i wyjątkowo nie apetyczna papka. Zamruczała coś pod nosem. Następnie delikatnie badawczo przesunęła palcami jednocześnie po po obolałej połowie żuchwy jak i jej zdrowym odpowiedniku.
Bolało, ale na szczęście leki przeciwbólowe zdążyły zabrać już większość cierpienia. Powoli zaczęła więc opatrywać ranę. Pierwszą część powstałego medykamentu wsadziła do ust w lukę pomiędzy zębami a policzkiem po wewnętrznej strony żuchwy tak głęboko, tak blisko kości jak było to tylko możliwe. Przez całe ciało jej przeszedł dreszcz nagłego bólu. Zdołała go jednak opanować i po chwili rozsmarowała resztę po twarzy począwszy od jednej kości jarzmowej aż do drugiej, tak z przodu i boku twarzy jak i pod jej spodem. Gdyby nie ściągnięta bólem twarz wyglądałaby jak dziecko które zbyt długo bawiło się w błocie. Gdyby zobaczył ją jakiś postronny człowiek zapewne bardzo by się zdziwił, na szczęście nie było tu żadnych postronnych ludzi, a przynajmniej Waleria nie była świadoma ich obecności. Zamknęła oczy, jej wola skupiła się po zdrowej części żuchwy by po chwili podjąć próbę przeniesienia jej lustrzanego obrazu na część uszkodzoną. Gdy tylko udało jej się wyobrazić dwa nakładające się obrazy kości zdrowej na kości pękniętej w myślach rozpoczęła powtarzanie inkantacji których nauczyła się od Ruty, z każdym powtórzeniem wpuszczając w nie odrobinę więcej mocy tak aby wraz z każdym kolejnym oddechem obraz zdrowej kości wydawał się być coraz bardziej i bardziej realny.

###

W trakcie jak Waleria zaczynała się łatać, Mervi sama postanowiła nie marnować czasu. W końcu nie będzie później męczyć Verbeny.
Miała zamiar utworzyć na karcie SD zapis danych dotyczących czasu i przestrzeni, które opisywałyby moment w jakim Waleria wykonałaby swoją magyę. Dzięki takiemu zapisowi mogła w końcu uzyskać później potrzebny materiał porównawczy. Odpowiednia przepustowość łącza oraz moc obliczeniowa trinarki wspomogą proces.

###

Waleria spociła się jak mysz. Nie zdążyła się nawet dobrze obmyć z krwi gdy z dźwiękiem łamania suchych gałęzi kości szczęki powracały na swe miejsce. Mieszanina tępego bólu, dziwnego uczucia przemieszczającego się po żyłach bólu mieszała się z zawrotami głowy oraz mrowieniem zakończeń nerwowych. Szczególnie dziwnym uczuciem było gdy wraz z falami ciepła naruszone zęby prostowały się (czy może nawet odrastały, przebudzona wolała nie patrzeć na to co zrobił jej brutal). Wiedźma mogła być dumna ze swych mikstur.
Odrobinę mniej duma, lecz w dalszym ciągu zadowolona była Mervi. Wyekstraktowany ślad k-średnich cech charakterystycznych został odpowiednio przetworzony dodając kilkaset nowych wymiarów. Każda z cech osobno, ani nawet wprost razem nie niosły informacji. Natomiast Mervi wiedziała, że potraktowane odpowiednim algorytmem pozwaolą wrócić do tej sytuacji. Czy równie łatwo? To było pytanie typu czy N równa się NP.
Gdy tylko ból odpuścił Wal jego miejsce zajęła euforia, brak tego tępego pulsowania był dużo cudowniejszym uczyciem niż pamiętała. Miała ochotę śpiewać tańczyć i gwizdać, wmiast tego jednak sprawnym wytrenowanym ruchem odłożyła na bok skrzyneczkę z wiśniowego drzewa, po czym wzięła się za porządki zastanawiając się jak korzystając z tego co zostało jej w dwulitrowej butelce wyszorować zarówno narzędzia jak i facjatę. W końcu jednak postanowiła się nie zastanawiać, tylko wziąć za robotę. Ponieważ była jednak ciekawską babą zapytała Mervi.

- Co tam kombinowałaś ciekawego, rozumiem że nie zamawiałaś taksy do domu?
- Wykorzystywałam okazję. Nie będę cię już męczyć eksperymentem, bo i właśnie tyle było mi trzeba. - odparła chowając z czułością kartę SD - A taksówki to chyba mi nie trzeba? W końcu mam ciebie i twój samochód. - uśmiechnęła się uroczo.
- Udało Ci się ściągnąć wszystkie dane? Zapraszam Cię do mojej chatki, napijemy się herbaty i powtórzymy doświadczenie, tak jeszcze ze dwa, trzy razy aby mieć wystarczający materiał badawczy do analizy.
- Tak, ściągnęłam co potrzebowałam. Niestety, muszę odmówić zaproszenia, przynajmniej teraz, bo... - dreszcz gorączki wstrząsnął jej ciałem - Nie marzę o niczym bardziej, niż o powrocie do mieszkania Tomasa i zakopania się w kołdrze na kanapie…

Waleria zlustrowała Merv począwszy od stóp aż do czubka głowy, nie podobało jej się to co widziała, bardzo jej się nie podobało…
- Obawiam się, że sama drzemka na kanapie dużo Ci nie pomoże, naprawdę nie chcesz abym Ci pomogła? Jestem przekonana, że dałabym radę ustabilizować Twój wzorzec - zawiesiła głos nie chcąc się narzucać.
- Nie zamartwiaj się o mnie. Poradzę sobie. - wzięła głębszy oddech - Wiesz, że jutro znowu narada? Już się na nią cieszę. - uśmiechnęła się gorzko.
- Narada, jaka narada? - zapytała zmieszanym głosem - Działo się ostatnio tyle że albo nie zdążyłam się o niej dowiedzieć albo wyleciało mi to z głowy, ganz egal najważniejsze, że już wiem, dzięki Merv. Powiedz mi jeszcze tylko o której będzie i gdzie?
- W tym samym miejscu co ostatnio o 17:30 - Mervi była zdziwiona, że Waleria mogła nie zostać zawiadomiona - Sądziłam, że każdy został powiadomiony.
Wal wzruszyła tylko ramionami
- Pewnie i tak, ale trochę ostatnio miałam na głowie. - Usiadła za kierownicą i zapaliła silnik.
- Jak wrócę to pewnie zanim mnie zmoże, będę jeszcze pracować. Wierz mi, znam trud związany z zajętością, więc rozumiem. - przymknęła oczy już wyobrażając sobie miękkość posłania. Musiała po powrocie też sprawdzić czy Fireson wie o jutrze, eteryci...
Waleria nic się nie odezwała skupiając się na prowadzeniu samochodu.

- Więc... - Mervi odezwała się ostrożnie - Czego się dziś nauczyłaś?
Wal spojrzała na nią z ukosa.
- Możesz rozwinąć temat? - zapytała nie wiedząc o co chodzi technomantce.
- Czego nauczyłaś się ze spotkania z panem w glanach. - wytłumaczyła cierpliwie.
- Dowiedziałam się, że muszę go zabić - odpowiedziała z uroczym dziewczęcym uśmiechem na ustach - a ty czego się nie nauczyłaś - zapytała.
- Musisz go zabić? - zapytała z niechęcią w głosie - Nie wiem czego ja się nie nauczyłam, ale ty chyba wciąż nie rozumiesz, że sama zawaliłaś... A jego reakcja była prawidłowa. - wzruszyła ramionami - Ale może następnym razem się nauczysz.
- Może następnym razem będziesz jednością a nie cieniem samej siebie, może następnym razem pozwolisz sobie pomóc zamiast bez sensu się zapierać, może nie będziesz mnie irytować - odpowiedziała dociskając pedał gazu, chciała jak najszybciej pozbyć się technomantki która jeszcze nie wkurzyła jej na tyle aby wysadzić ją w przypadkowym miejscu.
- Już irytuję? - zapytała z zaskoczeniem Mervi - Przecież jeszcze nie chciałam zacząć. A, jedź spokojniej, rozbijesz nas o coś.
Wal w milczeniu kierowała się w stronę kwater Merv.

Po kilkunastu minutach ciszy, zmącił ją odgłos telefonu Mervi. To samo, wielokrotnie szyfrowane połączenie, routowane przez komputer trinarny (który na szczęsćie zidentyfikował nadawcę i tym razem Mervi nie musiała ręcznie odblokowywać firewalla) zwiastował nijaki głos Firesona w słuchawce.
- Cześć. Dzwoniłaś, prawda?
- Dwa do zera. - odparła z zadowoleniem Mervi, trochę słabszym niż chciała głosem - Czemu dopiero teraz się odzywasz?
- Sorry - odpowiedział szczerze zakłopotany - byłem bardzo zajęty. Mam to co chcieliśmy.
- Ja też mam coś fajnego. Może wymienimy się doświadczeniami na żywo?
- To może jutro, dziś jestem trup. Araby chciały mnie stłuc jeszcze na odchodne. Masz jakąś dyskretną miejscówkę?
No tak, Adam był jednak przewrażliwiony na punkcie bezpieczeństwa - mogła stwierdzić Mervi.
- Nie mów nic o byciu trupem. Tobie przynajmniej nie zrobiono pijawkowego najazdu na dom. Tak, w tym momencie nie mieszkam tam, gdzie mieszkałam. - westchnęła - Temu wtedy pytałam czy z tobą ok.
- Cóż… - Fireson brzmiał na zakłopotanego - to kiedy i gdzie jutro?
- Po naszym uroczym spotkaniu? - zaproponowała niepewnie - ...bo ty wiesz o nim, prawda?
- Tak, wiem. Od jakiś osiemnastu sekund. Gdzie mamy spotkanie?
- Taka parafia jest aniołka gabiego. Ja się dowiedziałam, jak do Tomasa przyszedł przydupas Iwanka. Po 17 ma być ta impreza.
- Nie mam wyboru, muszę się pojawić - nuta smutku pojawiła się w głosie Firesona - masz chociaż kły tych wampirów? Podobno sproszkowane działają na męskie siły, pewnie nasz hermetyk dałby dobrą cenę - nuta rozbawienia w głosie maga pojawiła się nagle - to cześć.
- Sam skołuj miejscówę, kochanie. Tylko przytulną. - dodała jeszcze.
Cisza w telefonie.
- Cześć, coś załatwię.
Koniec połączenia.
Mervi uśmiechnęła się do siebie układając wygodnie w fotelu. Wróci do domu to sprawdzi czy eteryci wiedzą o spotkaniu, bo hermetyków to nie sądziła, że musi sprawdzać.