Prosektorium przy ul Radiowej; noc 26/27 czerwca 1996 około 00:30

Metalowe wyposażenie przyjemnie korespondowało z chłodem i spokojem pomieszczenia. Scena była taka, że można by w niej trwać ulegając ułudzie odcięcia od świata. Wbrew swemu ekstrawertyzmowi Kordian wielce cenił sobie samotne noce w pracowni nawiązując dialog z wyczuloną zatrzymaną w czasie wrażliwością. Podobnie i wówczas nie było mu śpieszno by wracać do zgiełku nocnego życia.

Jedno tylko psuło ową zimnazową chwilę. Craver był w śledztwie o krok przed nim. Toreadore wyrzucał sobie, że spuścił go z oka, tak jakby Phillip mógł w tym czasie posiąść jakąś nową tajemną wiedzę i moce. Bleinert ściągnął brwi, przywodząc na myśl obraz zbiegłych z łagrów Sybiraków.

- Czyli można przyjąć, że za każdym razem narzędzie było inne, choć podobne, co za tym idzie morderców też mogło być kilku. Jak myślicie, czy cięcia były wykonywane z ta samą, czy inną siłą, czy z równą pasją, lub pietyzmem? - znów się nachylił - Jeśli było to kilka osób, to czy wykonywali wspólny plan, czy kogoś innego nie wiedząc o sobie? - zastanawiał się przyjmując wersję. - Wiemy, że za każdym razem ofiara była ogłuszana, lub inaczej obezwładniana, jak w ostatnim przypadku Macieja, on został zakołkowany, żeby mieć pewność. Zabójca wiedział z kim się mierzy. Musimy się czym prędzej dowiedzieć, czy było więcej podobnych zbrodni. Czy mamy odliczankę, czy jak mówiłem ciąg. 21, 8, 5.

Odetchnął, tak bardziej we własnym ego.

- Nie żeby mnie to zajmowało. Każdy z nas ma tu swoje interesy, ale sprawa jest gardłowa.

- Między Dwadzieścia jeden, a osiem jest trzynaście różnicy, to tyle ile wynosi suma osiem i pięć, różnica między osiem, a pięć będzie trzy. Następnie tylko dwa i jeden wpisują się w ciąg. Tylko co to znaczy? Jeszcze trzy naznaczenia? Nie mamy motywu. Co łączy zabitych, tylko liczby? Skupcie się! Zabójstwa dzieli dość duży rozrzut czasowy, pierwsze i drugie dzieli, poprawcie mnie jeśli się mylę 23 noce, drugie i trzecie 26, lub 27. Kiepsko mi idzie na małych liczbach. Kiedy zatem możemy spodziewać się następnego, za kolejny miesiąc księżyca, czy proszę wybaczyć Alicjo, czyjejś misiączki. Byle nie wilczej - dodał już cicho.

Uparcie na powrót wpatrzył się w rany na ciele pijaczki, korelując z widzianymi wcześniej na ciele kanity, choć wiedział, że wiele rąk dotykało, że wstrząśnie, wszedł w to, szukając okruchów przeszłości, z obrzydzeniem dotknął ran na ciele i zanurzył.

Uparcie jeszcze raz diagnoza pod pytania w tekście, później nadwrażliwość trzecia.

- Z tych zabójstw powinny być jakieś odciski palców. Trzeba by się do tego dobrać. - To może dorzucić MG od Kordiana w swoim poście

Prosektorium, noc 26/27 lipca 1996

Kainitka wsłuchiwała się w wywody Kordiana nie przerywając mu ani słowem, w pamięci odnotowując fakt, że koniec końców Torreador raczył podzielić się ze światem przemyśleniami, które sprawiały wrażenie pożytecznych. Tak, Alicja gotowa była podzielić część przemyśleń swego towarzysza, chociaż daleko jej jeszcze było do ułożenia tej makabrycznej układanki. Ktokolwiek dopuszczał się tych zbrodni, zabijał bez skrupułów i trzodę i Spokrewnionych. Musiał dysponować nadzwyczajną wiedzą na temat wampirów – o czym świadczył kołek obezwładniający Gangrela – oraz co najmniej szczątkową w kwestii okultyzmu. Dobór ofiar sprawiał wrażenie chaotyczne, chociaż mógł się w nim kryć schemat środowiskowy bądź osobisty; niezrozumiały tak długo jak tożsamość zabójcy pozostawała anonimowa.

W rzeczy samej, im dłużej Alicja nad tym myślała,tym bardziej utwardzała się w przekonaniu, że zabójcą kierował motyw osobisty czy być może postępująca erozja empatii albo psychoza; tak czy owak, Ventrue nie sądziła, aby ciąg morderstw był osią jakiegoś wyrachowanego spisku wymierzonego w lokalne „elity” Spokrewnionych.

Świadoma klanowego talentu swego gadatliwego towarzysza, w chłodnym milczeniu śledziła jego poczynania, kiedy całym swym jestestwem gotowił się do czytania z zimnego ludzkiego ciała.

Przed Prosektorium przy ul Radiowej; noc 26/27 lipca 1996 około 01:00

Nie światła spodziewał się czujny śledczy, a cienia, świecenia, jawnego właśnie przez swą pomroczność. Zdeterminowane ukryciem, na tyle by skraść jego uwagę. A wydarzył się nieoczekiwany dla wampira suspens, reflektorem w twarz. Przypomniał sobie pijackie imprezy Kosmy ze starym i opowieści o świeceniu w twarz. Poczuł policzek. Oszust okazał się sprytniejszy niż mógł Kordian przypuszczać. Odrzuciło mu na moment twarz w bok, uskrzydlony jeszcze vitae usunął się z drogi pojazdu, już odgrywając przed kierowcą spektakl, kiedy, kątem oka dostrzegł nadchodzącą Arystokratkę w dwójnasób roztoczył czar, delikatnie machając na taxi, zaraz w amorach wskazując na Alicję. Szepnął jej do ucha - Widziałem niewidzialnego, myślę, że to Ernest. Czarój ze mną.

Nie odmówisz bez słowa młodej parze! - poczuć miał kierowca, kiedy zobaczył tą duszną czerwcową nocą ową piękną parę. Beztroskę, zagubioną i radosną. Nie mógł minąć obojętnie, choćby, by życzyć miłego wieczoru, albo nie spytać, czy zadzwonić po kumpla, jeśli załadowany, Błyszczeli, kipieli miłością, coś skrywali.

Zgodnie z życzeniem Toreadora, auto nie przemknęło ignorując zakochaną parkę. Może był to fluid miłosnej aury, jaka biła od Alicji i Kordiana, może taksówkarz zwietrzył dobry interes w gorącą noc, a może tak właśnie tak, a nie inaczej było zapisane w niezbadanych ścieżkach losu. Taxi zatrzymała się obok pary. W fotelu kierowcy siedział około czterdziestoletni mężczyzna. Brunet z wąsem i brzuszkiem i zapalonym papierosem na pożółkłych od tytoniu wargach. Taksówkarz uśmiechnął się cwaniacko do kobiety i mężczyzny, nie siląc się nawet o wyjęcie z ust papierosa:

- Dobry wieczór gołąbeczkom. Może gdzieś podwieźć? - zapytał z franta.

- A jakże, mości cietrzewiu - uśmiechnęła się promiennie Alicja, w duchu zgrzytając kłami na dźwięk plebejskich manier kierowcy - Już myślałam, że nie znajdziemy tu żadnej taksówki. Kochanie, zechcesz łaskawie otworzyć mi drzwi?

- W rzeczy samej. A one niepotrzebnie zamknięte. - Otworzył drzwi - Cóż za upojna noc, już myślałem żeśmy tu utknęli, zjawiasz się pan jak z nieba - widząc między uwielbieniem ziarno zwątpienia, pokazał portfel, a znów pożądanie, wyjął banknot, schował portfel.

- A pan wolny? Nie trzasnęły drzwi przed chwilą? - wręczył banknot, zatrzymał z niesmakiem dłoń na dłoni taksiarza. Kierowca uśmiechnął się cofając dłoń obronnym gestem przed banknotem i jowialnym tonem oświadczył:

- O nie gołąbeczki. Ja jestem porządna firma. Rozliczymy się po kursie. U mnie w taksówce są już zachodnie standardy, a nie komuna. A drzwi owszem trzasnęły, bo byłem się… znaczy za potrzebą na stronie.

Kordian zdołała dostrzec jedynie mglisty jasnoniebieskawy błysk aury. Nic więcej, być może nie skupił się wystarczająco,a może rozproszył go zalew innych percepcyjnych bodźców. Fałszywie odetchnął, zgwałcił wzrokiem wnętrze pojazdu, jak przed chwilą ostatnią pamięć kierowcy. - Pan poczeka, szukamy jeszcze przyjaciela, przed chwilą tędy przechodził.

- Oczywiście. - kierowca odwrócił się, ale co jakiś czas Alicja dostrzegała jego wzrok obserwujacy ich w środkowym lusterku. Taksówkarz chyba dostrzegł rozglądającego się czujnie wokół Kordiana, bo rzucił nagle niespodziewanie do wiercącego się na tylnej kanapie Toreadora: - Pan niech tak nie szuka Madeja. Bo tak to najwyżej szyja zacznie boleć od rozglądania. Ale mogę was do niego zabrać.

Toreadore ściągnął twarz, w mgnieniu zmieniając maskę. Wbił wzrok w oczy w lusterku. Na prawdę kompletnie zabraniał, ale nie pozwalał po sobie nic poznać.

- Świetna myśl - podchwycił - tylko jeszcze na kogoś czekamy jak mówiłem.

Gdzie ten Craver? Dobrze że pan spytał , bo byśmy tak kwitli do rana i nie wiadomo jakby się to skończyło.

Wychylił się - Craver! Rusz tu dupę!

Phillip, który niedawno co opuścił prosektorium, zerkając na telefon i myśląc czy by samemu nie udać się do Elizjum, westchnął ciężko widząc Kordiana. Podszedł do taksówki i bez słowa wsiadł do środka.

Podróż nie trwała długo, niewiele dłużej niż minutę, a taksówkarz z jowialnego cwaniaka zmienił się w milczącego nudziarza. Auto tylko minęło szpital i wjechało w ulicę Bodzentyńską. Zatrzymali się w pobliżu Placu Partyznatów. Kierowca, przetarł pot z czoła, wysiadł i gestem pokazał aby weszli za nim w bramę. Sapiąc odciągnął, ciężką, żeliwną studzienkę kanalizacyjną. Koteria chyba nie mogła się spodziewać niczego innego. Gdzież indziej mogli urzędować szlachetni przedstawiciele klanu Nosferatu? Kanały były przypisaną im przez Księcia domeną i Nieuchronnie nadszedł czas aby nieco pobrudzić ręce i odwiedzić szczura w jego naturalnym środowisku. Ze środka uderzyła fala smrodu kanałów, tym trudniejsza do wytrzymania ze względu na upał. Niezrażony taksówkarz poinstruował:

-Idźcie z prądem ścieku. Dwieście kroków stąd, przy rozwidleniu będzie na was ktoś czekał. - mężczyzna obcenił z góry na dół Alicję, zatrzymując wzrok na dłużej na jej szpilkach, zaciągnął się nieodłacznym szlugiem, po czym dodał już swoim normalnym jowialnym tonem z uśmiechem: - Panience to współczuje. Te buciki będą po tym do niczego…

Na kainitów czekała otwarta czeluść, przejście do innego, nieznanego im świata. Taksówkarz, nie wiadomo czy w porywie współczucia, czy może chcąc być pomocnym postawił obok włazu plastikową latarkę na płaską baterię. Sprawdził ją uprzednio i przynajmniej można było sądzić, że nie zawiedzie ich w egipskich ciemnościach kanałów.

-No to to by było na tyle z mojej strony. Dobranoc. Kurs był gratis od firmy. - mężczyzna wrócił do auta, zostawiając wampiry same przed studzienką.

Kanały, noc 26/27 lipca 1996

Gdyby Alicja Sowińska wciąż była ciepłokrwistym człowiekiem, najpewniej z wrzaskiem ohydy uciekłaby w górę najbliższej studzienki kanalizacyjnej i najpewniej uczucie potwornego wstrętu dałoby jej dość siły, by pomimo wątłej postury wypchnęła z asfaltu ciężką metalową pokrywę odpływu.

Alicja Ventrue miała w sobie dość opanowania, aby te typowo ludzkie uczucia trzymać na uwięzi, ale Kaine jeden wiedział jak wielki musiała w to wkładać wysiłek. Wpojone przez Stworzyciela poczucie etykiety nie pozwalało jej na okazanie złości, chociaż towarzystwo Nosferatu-przewodnika prowokowało ją nieustannie do wyrażenia jakiegoś złośliwego komentarza.

Powtarzała sobie w duchu, że będąc na terytorium Szczurów musiała stosować się do decorum Ventrue, aby nie przynieść hańby własnemu klanowi. Nie mogła zapominać, że wciąż należała do kręgu Eiren i że to właśnie nieoczekiwany udział w zawiązanej z przypadku koterii mógł mieć zauważalny wpływ na jej status wśród Błękitnokrwistych. Jeśli istniała jakakowiek realna szansa, by po powrocie do Londynu rozwiązana zagadka morderstw wyniosła kainitkę na questora, żądna tego zaszczytu Alicja gotowa była nawet na taplanie się w cuchnących niemiłosiernie ekskrementach wypełniających kanały Nosferatu.

- Każde z nas miało swoje własne powody, aby się tutaj znaleźć – odpowiedziała uprzejmym, niemalże przyjaznym w brzmieniu tonem – Ale niewątpliwie to prawdziwe błogosławieństwo dla tej nieszczęsnej i trapionej zbrodnią społeczności, że się tutaj znaleźliśmy w odpowiednim momencie. Śledztwo posuwa się do przodu i sądzę, że z niewielką pomocą naszych zacnych kuzynów dopasujemy wszystkie elementy tej makabrycznej układanki.

Kanały, noc 26/27 czerwca 1996


Odór według słów przewodnika ohydny, takim się okazał, chwilę wytrzymały nawoskowane glany, ale wilgoć wolno snuła się między sznurówkami, zaglądała paskudą pod język buta. Nie mógł Toreadore znaleźć nawet pocieszenia w udręce Alicji, a w przestrachu odkrył, że nieco jej współczuł. Prędko wygnał podobne próżności, mimo, a może właśnie przez wzgląd na wyjątkową atencję jaka darzył Arystokratkę, jej upokorzenie, choć wolałby oglądać inne, mile łechtało wyobraźnie w przeciwieństwie do labiryntu pośród ścieku.

Przezornie uśpił nadwrażliwe zmysły, by wyjątkowy aromat apartamentów Nosferatu, nie oszołomił go nad to. Odwróciwszy uwagę od golgoty Sovińskiej, obdarzył ją dla odmiany przewodnika, próbując dojść, czy tego Kanitę widział przed prosektorium, czy tylko szczurza koteria mami go iluzjami.

Z niezadowoleniem uznał, że postać wampira Nosferatu, szczególnie w naturalnym otoczeniu, budziła w nim pasję tworzenia, nie kalka w kalkę z oryginałem, Kordian już w wyobraźni rzeźbił pokracznego i groźnego syna Hadesa i czarownicy.

Scenę zburzyły bezczelne pytania, stwierdzenia, pomówienia, zachęcanie do mówienia. Bleinertwi nie spodobało się, że koterianie tak spolegliwie odpowiadali, zaraz jednak zreflektował się. Ani etykieta, co oczywiste, ani sytuacja, przecież zagubieni w labiryncie miejskiego szlamu, a przyszli sami, dobrowolnie, jak dzieci w bajce za cukierkiem, nie pozostawiały miejsca na milczenie.

Kordian zagryzł zęby w złości, bo wciąż był na przekór. Zdołał się opanować i przekuł na głupotę.

- To prawda. - zaczął niby nieśmiało - Mam swą tajemnice i niełatwo mi o tym mówić tu. - zrobił teatralną pauzę - Przyjechałem tu za Alicją. Śledziłem ją. Pragnąłem, by zgodziła się mi pozować. Ale teraz, sytuacja jest zgoła inna, mamy na głowie śledztwo, szczęściem ku końcowi. Więc może... - zamyślił się na chwilę - Tak teraz myślę, kiedy w Elizjum podeszłaś Phillipem, Phillip ma zapewne szczególne cele by tu być - zawracając myśli i zwracając się bezpośrednio do Ernesta - jednako, miałem wrażenie, że nieco przerwaliśmy. A Chiny zawsze Ludowe i nie przejesz, tyle luda. A i jeszcze coś. - ściszył głos do szeptu - Czy to prawda, że w Chęcinach siedzą magowie? Mają tam podobno Szukalskiego jeszcze nie skatalogowanego, rarytas.

Bleinert stał w szerokim rozkroku, w skurzanym płaszczu z krótką laseczką, w świetle słabej latarki wypisz wymaluj cień komendanta SS.

- A może i tu znajdziemy jakąś ciekawą kolekcję, godną nieśmiałego naśladownictwa - uchylił wymownie czapki z daszkiem z zadrukiem white sox, takim samym jak na przemakających skarpetkach, za które mógł w tej zatęchłej dziurze kupić dziwkę, wypić i pójść spać. Próżniactwo kusiło, ale Kordian wiedział, że jeśli ulegnie mu raz będzie to jak narkotyk.

Nie mógł zatrzymać się już po wieczność, po wieczność, musiał pobudzać wyobraźnie, stymulować zmysły, poszukiwać niebezpieczeństwa. Żyć na brzegu brzytwy, lub nie żyć.