Elizjum, noc 26/27 czerwca 1996

Lodowate opanowanie Alicji w niczym nie współgrało z żarem emocji rozpalających jej nieumarły umysł. Nie miała w sobie zbyt wiele zrozumienia dla szaleńców, a nie mogła się oprzeć wrażeniu, że Janik był w istocie rzeczy Malkiavaninem próbującym nieudolnie podszywać się pod członka Klanu Róży. Wampirza arystokratka z trudem zmusiła się do ignorowania pomruków współdzielącej jej odczucia Bestii.

Rozmowa Torreadorów schodziła na tematy, które budziły w Ventrue pogłębiający się niesmak i które wydawały się wieść dochodzenie na manowce. Charakteryzujące śmiertelną trzodę cielesne żądze miejscowych wampirów napawały wyrafinowaną Alicję chęcią jak najszybszego opuszczenia dusznej małomiasteczkowej prowincji. Tutejsza społeczność kainitów jawiła się Sowińskiej chaotyczną zbieraniną małostkowych kreatur bez godnych szacunku ambicji, nie wartych jej głębszej uwagi. Zaściankowe i wulgarne kieleckie intrygi w niczym nie miały się do wiktoriańskiego rozmachu knowań będących udziałem nie-życia Alicji w Anglii.

Muszę przejąć kontrolę nad tym cyrkiem, oznajmiła samej sobie w myślach Ventrue. I jak najszybciej to zakończyć.

Elizjum, Noc 26-27 czerwca 1996; Około godziny 22:00

Pozostały na deskach Toreador z uwagą słuchał oddalających się kroków, licząc tempo, czy stąpają równo, czy dysharmonicznie, całą podeszwą, czy krawędzią są stawiane, oddech na ile gra z całością, ocenił podeszwę obuwia, ta dużo mówi o nosicielu. Jak w żydowskim przysłowiu wchodząc w buty Jakuba.

Mógłby tak długo, bo tym ciekawsze jak milkły za kulisami. Wyrwała Alicja. Więcej nie trzeba było Kordianowi. Zadowolony z doprowadzenia zimnej Arystokratki do lekkiego wzburzenia, a przede wszystkim do mimowolnej chęci przejęcia inicjatywy, do puczu, przejęcia dowodzenia i podporządkowania sobie kolegów. Cały ten klan powstał po to by rządzić i spływał ową nieodpartą chęcią na wszystkich Venture.

Bywało jak w tym przypadku, że trzeba było pchnąć wampira we właściwym kierunku, ale tym przecież właśnie się zajął.

- Spójrzcie! Cała scena dla nas! Każdy o tym marzy. Tylko odrobina dekoracji, muzyka i mógłbym oświadczyć się Alicji. I oczywiście pierścionek, ten przypadkiem mam. - wpatrzył się w kobietę jak w obrazek - Uwielbiam jak się złościsz! Brak muzyki i atmosfery, wiem - zwiesił ponuro głowę - mogłabyś odmowić tym razem.

Zagryzł wargę, zmienił maskę na twarzy. Z zupełnie innym już obliczem wrócił do towarzyszy. Mieszaniną złości i skupienia.

- Synowiec zdaje się może dużo wiedzieć, gdzie kto mieszkał i z kim się spotykał. Wspominałem o zasadności skontaktowania się z Adamem już wczoraj, proszę Alicjo, to powinno wyjść od Ciebie. Tymczasem możemy iść do muszli, na szczęście koncertowej, lub Pod Kreskę. Ciekawe skąd nazwa.

Bleinert wiedział, że nikomu z jego koterian nie po drodze z całym tym zamętem śledztwa. Może nieco inaczej niż jemu, tak czy inaczej sprawę należało pchać do przodu, angażując Sovińską i Cravera.

Elizjum, noc 26/27 czerwca 1996

Kiedy Torreador pouczył Alicję o zasadności spotkania z Synowcem, wampirzyca ponownie poczuła przypływ emocji, których intensywność zaskoczyła nawet ją samą. Pozbawiony dyplomatycznego taktu właściwego Spokrewnionym spod znaku Ventrue, Kordian we właściwy sobie i w najpewniej niezamierzony sposób wytknął Sowińskiej rzekomy błąd: a tym samym podważył jej kompetencje nie wiedząc, że już wcześniej uznała spotkanie z Adamem za najważniejszy punkt tej nocy.

- Możesz być pewien, że o tym nie zapomnę – odpowiedziała wyniośle, iście niczym Królowa Lodu i z pozą godną śmiertelnie urażonej Elżbiety Drugiej – I gdybyś miast snucia dyrdymałów z tym błaznem skupił się na omówieniu kolejnych kroków, już byśmy się tym zajmowali.

Alicja przeniosła swe wciąż chmurne spojrzenie na Phillipa, uniosła brwi w pytającym wyrazie.

- Jeśli uważasz za zasadne podążenie tropem małomiasteczkowej pederastii, nie będę cię zatrzymywać – oznajmiła mrużąc niebezpiecznie oczy – Ktoś faktycznie powinien skoncentrować się na przetrząsaniu tutejszych ulicznych brudów. Nie mnie odmawiać wam specjalizacji w tym kierunku. Pewna waszych kompetencji skupię się na czymś równie ważnym, bo noc ucieka, a wraz z nią cierpliwość prowincjonalnych włodarzy.

MG, poproszę taksówkę - najpierw do Pałacyku Honigmanna, a jeśli tam nie zastanę Synowca, to do siedziby Exbudu!

Elizjum, Noc 26-27 czerwca 1996; Około godziny 22:00

Zadowolony z reakcji na swe słowne harce, Kordian zbliżył się do krawędzi sceny i siadł na niej zawadiacko spuszczając dyndające nogi. Akustyka pomieszczenia wzmacniała każdy dźwięk, nawet nonszalancko niegłośną odpowiedź Phillipa przemieniła w wyraźny sceniczny szept, nic nie ujmując z nieukrywanej, albo może właśnie dobrze odgrywanej flegmy. Czy Tremere miał taki zamiar, czy też zadziałały wyczulone w obserwacji zachowań ludzi i spokrewnionych zmysły Toreadore, Kordian odniósł wrażenie, że Craver chciałby zostawić towarzystwo. Pobudzona ciekawość i przewrotna złośliwość od razu kazały podjąć decyzję o konieczności towarzyszenia Czarownikowi.

Wszystkiemu wspak, Bleinert musiał nagle odeprzeć burzę emocjonalnego jadu i mrozu. Sovińska jako Królowa Tamora, odważna, groźna i wyniosła, rozmarzył się nad tą rolą. Casting zakończony, Tamora wygrała.

Kordian zdał sobie sprawę, że nie powinien był być zaskoczony, ku temu przecież chwilę temu jeszcze dążył, a kiedy Alicja podjęła wyzwanie nie można było już odrzucić. Tym bardziej, że tak ślicznie zezłoszczona. Szybko zrachował jakie gdzie odniesie korzyści, gdzie odpuścić, a gdzie napiąć.

- Bójka może nie być bez znaczenia, a nawet jeśli jest inaczej, to wiedza Apacza może być cenna, mniemam jednak, że możemy pozostawić to trudne zadanie Phillipowi. Jest wystarczająco zręcznym dyplomatą. - zeskoczył ze sceny - Sam czuję się w obowiązku i chęci towarzyszyć Alicji. - zdjął czapkę, by dobrze widzieli jego twarz. - To co?! Noc krótka - dodał zdecydowanie.

Elizjum, noc 26/27 lipca 1996

Istniało pewne spektrum tematów, których nawet wyzbyci większości moralnych kajdanów Spokrewnieni nie poruszali w sposób swobodny i beztroski; co najwyżej szeptali o nich w gronie zaufanych koterii lub w rozmowach ze swoimi Rodzicielami. Jednym z nich była diabolizacja, budząca w otwartym na rozliczne doznania umyśle Alicji okazjonalne fantazje, ale oficjalnie konsekwentnie przez nią przemilczana. Unicestwienie w tak dramatyczny sposób innego Kainity nie bez powodu budziło w wampirach silne emocje i nadmiar okazywanego w tym temacie zainteresowania mógł ściągnąć na głowę ciekawskiego Spokrewnionego srogie kłopoty.

Lecz tej skwarnej lipcowej nocy wyniosła Arystokratka gotowa była przyznać przed samą sobą, że gdyby kiedyś zapragnęła przełamać mroczne tabu, nie miałaby najmniejszych oporów przed wyssaniem esencji Kordiana. Co więcej, ten oficjalnie potępiany przez Camarillę akt diabolizmu najpewniej sprawiłby jej orgiastyczną przyjemność. Już dawno nikt ne działał Alicji równie mocno na nerwy, co gadatliwy i ekspresyjny na nieznośną wręcz modłę Torreador.

A teraz Bleinert skrzętnie wykorzystał okazję, aby jeszcze bardziej kusić mroczne żądze Alicji wpychając się ostentacyjnie na spotkanie, które zamierzała przeprowadzić z Synowcem w cztery oczy i w wyrafinowanej atmosferze profesjonalnych intrygantów.

- Ogromnie mnie cieszy ta propozycja – zełgała przyoblekając swą twarz w grymas teatralnej życzliwości, która aż gryzła w oczy ewidentnym fałszem – Liczę na to, że w trakcie rozmowy zachowasz zaskakujące i wieloznaczne milczenie. To pozwoli ci na skrupulatne czytanie jego emocji, a nadto być może pozwoli nam wytrącić Synowca z równowagi, przez co wymknie mu się coś, czego w zwyczajnych okolicznościach by nam nie wyjawił.