Mirekt13

W strugach deszczu trwała zażarta walka. Tobias wypuścił kolejną strzałę w kierunku zbliżającego się przeciwnika. Mimo zgiełku usłyszał ludzkie krzyki nieopodal, warknięcia i skomlenia zwierząt. Jakaś strzała trafiła celu i wróg potknął się, ale nie upadł. Nie zastanawiając się czy strzała była jego czy Johana bądź Karla, sięgnął po kolejną strzałę gdyż zbliżał się potworny, przypominający wilka czworonóg z rogami wyrastającymi spomiędzy uszu. Zanim zdążył wypuścić strzałę inna trafiła paskudę w łapę. Zwierzak zakwilił i próbował zębami ją wyjąć. Jakieś strzały padały także w kierunku Tobiasa i jego ludzi ale mijały żołnierzy nie czyniąc im krzywdy.
Uciekają! - krzyknął ktoś, Tobiasowi wydawało się że to Stefan. Wrogowie na chwilę przystanęli, jakby nasłuchując po czym - jak jeden mąż - podali tyłów kierując się z powrotem w las z którego zaatakowali.
Zwinni, cholera! - krzyknął Karl. Tobias przytaknął a widząc jak jego dwaj towarzysze ruszają by tamtych gonić krzyknął w ich kierunku.
Stać! Do diaska! - a gdy żołnierze stanęli z zapytaniem wypisanym na twarzach zdziwienie, spokojniej dodał - Nie wiemy ilu ich tam jest, i co nas czeka w tym lesie, musimy się przegrupować, chyba nasi są ranni. Sprawdźmy najpierw co z naszymi.
I ruszył ostrożnie w kierunku czoła pochodu, rozglądając się czujnie w koło.
Jak się za chwilę Tobias przekonał Stefan i jeszcze ktoś udali się za wrogiem, gdy Duivel opatrywał swoją towarzyszkę, jeden z psów był martwy a drugi miał chyba wkrótce do niego dołączyć. Spojrzał na sierżanta - Polecę po niego! i ruszył z Karlem i Johanem w kierunku który wskazali mu towarzysze. W tym samym w którym udał się Stefan. Postanowił go dogonić i zawrócić.
Klął przy tum w duchu...

 

Pipboy79

Miejsce: pd-zach Ostland; Las Cieni; droga Speck - Wendorf; leśna droga
Czas: 2521.05.04; Angestag; ranek - popołudnie
Warunki: - ; na zewnątrz: półmrok, zachmurzenie, łag.wiatr; ziąb (0)

Wszyscy

Jaeger miał ochotę ścigać uchodzących przeciwników. Zebrał ze sobą Olafa i we dwóch zostawili za sobą krwawiące czworonogi i ruszyli w głąb lasu. Przebiegli może pół setki kroków gdy dotarli do świeżych śladów na ziemi. Chociaż deszcz wciąż padał to nie był w stanie tak szybko ich zatrzeć. Widać było na nich charakterystyczne ślady kopyt. A doświadczone oko tropicieli od razu rozpoznało dwunożny chód. Czyli pewnie zaatakowali ich zwierzoludzie lub podobne im mutanty. Krzyknął w stronę drogi przez tą ten monotonny stukot kropel deszczo o omszałą korę drzew czy liści. Przy okazji zorientował się, że nikt inny nie ruszył ich śladem. Byli tylko we dwóch. Widać było stąd przesiekę i ludzkie kształty towarzyszy na drodze. We dwóch to słabo wyglądały te kalkulacje bo uchodzacych sylwetek było ze dwie pary.

- Wracać! - krzyknął Kolesnikow. Chyba nie do końca zbaraniał jak go posądzał Duivel. Raczej musiał zorientować się jak wygląda sytuacja. Zanim przyszedł ze swoimi ludźmi z końca kolumny to wiedział tylko jak to wyszło u Tobiasa na tyłach.

- Miejsce na nich oko. Jakby próbowali wrócić. Wtedy drzyjcie japę i róbcie swoje. - poklepał ich po ramieniu widząc, że nikt z ostatniej trójki nie oberwał. Zanim wrócił do centrum szyku to jego imiennik już zdążył pod wpływem gniewu ruszyć w pogoń za uchodzącymi przeciwnikami a Duivel wykrzyczeć mu pytanie. Herszt hochlandzkich banitów rozejrzał się po drodze. Widział na poboczu psie pobojowisko i Albrechta jaki z Azurem wrócił na drogę. A z przodu trójka elfów skupiła się wokół ranionej strzałami kuzynki. Wtedy doszedł ich okrzyk Jeagera jaki krzyczał, że to zwierzoludzie. Wydawało się, że wszystko się dzieje na raz w tym samym czasie.

Opanowanie pobojowiska zajęło pacierz albo i dwa. W miarę jak deszcz chłodził emocje i sytuacja stawała się coraz klarowniejsza. Herszt hochlandzkiej bandy zbirów zgodził się z pomysłem Stefana aby obstawić teren czujkami. Oraz nie przeszkadzał jak Duivel razem z jego pomocą udzielał pomocy rannym. Okazało się, że z dwunogów najpoważniej została ranna Eponia. Nieco lżej Albrecht. Za to z trzech psów początkowo wyglądało, że został im tylko zakrwawiony i zdyszany Azur. Ale nie. Okazało się, że Harpia jeszcze dycha chociaż ledwo powłówczyła łapami. Myśliwi zastanawiali się nawet czy da radę iść dalej. Czy może lepiej ją zostawić albo dobić aby się nie męczyła. No albo zrobić jakieś włóki aby ją wlec za sobą.

- Zdejmować to ale już! - huknął czarnobrody heresz leśnych banitów wskazując na konia komunikacyjnego jakiego przydzieliła im szefowa. W błoto poleciały pakunki z zabranym prowiantem, dzbany z winem, koce i reszta zbranych bambetli jakie do tej pory wiózł koń na swoim grzbiecie. Razem z tym co każdy z grupy zabrał na własnym grzbiecie miały zapewnić względną samowystarczalność na kilka następnych dni. Teraz jednak były inne priorytety więc te paczki i torby wylądowały w błocie. Stefan zgodził się aby to Eponia zawiozła wiadomość o zasadzce do reszty regimentu. Trudno było powiedzieć ile jej to zajmie a więc i kiedy można by się jej spodziewać z powrotem. Hochlandczyk szacował, że pewnie tak jak wczoraj mogą mieć dzwon, dwa albo trzy marszu od czoła regimentu. Więc konno z połowę tego. Ale odkąd rano zanurzyli się w słoneczny jeszcze wówczas las i stracili z oka resztę macierzystej jednostki to i nie mieli pojęcia jaka odległość ich dzieli.

- Zbieramy się. Idziemy dalej. Nie będziemy się ganiać ze zwierzoludźmi po lesie zwierzoludzi. Mamy sprawdzić drogę do Wendorf. - zdecydował w końcu Kolesnikow gdy już ranni zostali opatrzeni, złapano oddech i przepłukano gardła i napełniono żołądki porzuconymi zapasami. Wędzone ryby, kiszona kapusta, po kawałku kiełbasy dało się zjeść od ręki bez gotowania. Zwłaszcza jak się je popiło winem. Więc ruszyli dalej.

Z pacierz czy dwa później deszcz przestał padać. Chociaż wszystko co zmoczył do tej pory nadal było mokre. Ubrania, cięciwy, drzewa i błoto pod nogami. Cały czas skapywały z góry krople wilgoci. Ciężko się szło w tak rozmiękłej ziemi. Zrobiło się nawet jakby chłodniej. A może tak się tylko wydawało grupie jaka wydawała się niknąć na dnie tego ponurego lasu. Krótki odpoczynek i szybki posiłek zaraz po walce pomogły poprawiły humory na krótko. Gdy ruszyli w dalszą drogę las znów zdawał się tłamsić idące po jego dnie podróżnych.





link: https://i.imgur.com/7GXpciM.jpeg


- Daleko jeszcze do tego Wendorf? - zapytał któryś ze zbójników Kolesnikowa. Raczej aby czymś zagłuszyć tą leśną głuszę. Rozmawiali niewiele i głównie szli w ciszy świadomi, że gdzieś ci zwierzoludzie przecież uciekli i żadnego nie udało im się ubić. Z tego co się dowiedzieli w Ristedt i Speck wynikało, że powinno dać się dotrzeć przed zmrokiem do tego miasteczka. A ta pogoda i chwilowa potyczka aż tak ich nie opóźniły aby było to niemożliwe. Dało się wyczuć, że wojacy chętnie by się schronili przed niebezpieczeństwami mrocznej puszczy w solidnych, oświetlonych i ogrzanych murach cywilizacji. Równie często zerkali w tył oczekując pojawienia się czoła kolumny rodzimego regimentu. Wiadomo było, że jakaś pojedyncza banda zwierzoludzi może się pokusić o atak na ich jednostkę zwiadowczą ale pewnie przemyśli sprawę ataku na cały regiment. W tej materii liczebność zdawała się zwiększać poczucie bezpieczeństwa.

- Idziemy aż dojdziemy. Albo coś się stanie. Rozglądajcie się. Te kozie syny wciąż gdzieś tu mogą się na nas czaić. - Kolesnikow wydawał się być skoncentrowany tak samo jak reszta jego ludzi ale nie tracił z oczu celu z jakim wysłano ich grupę. Nadal na czele szła dwójka elfów bo Eponia jeszcze nie wróciła, na tyłach Tobias z Johanem i Karlem a po bokach Urlich i Jeager.

Idący w lesie flankerzy natrafili na podejrzane barwy w głębi lasu. Bo z drogi to nawet elfy nie wypatrzyły tego wszystkiego. Deszcz jaki dopiero co przestał padać skutecznie zatarł ślady i leśna przesieka była jak dziewicza. Jak ostrożnie je sprawdzili okazało się, że to trupy. Zawołali resztę i ci też mogli obejrzeć to miejsce kaźni. Ciała były względnie świeże, pewnie z wczoraj bo już były trupioblade i sztywne ale jeszcze nie śmierdziały trupem. Wyglądało, że zwierzoludzie dopadli i zmasakrowali grupę podróżnych. Część ciał była przywiązana do pni drzew i nosiła ślady tortur. Na wszystkich widać było ślady bolesnej agonii.

- Bydlaki. - splunął któryś z myśliwych widząc te ślady masakry. Ale tak samo jak ze zbeszczeszczoną figurą Sigmara Wędrowca nie mieli narzędzi aby zorganizować pobieżny chociaż pochówek. Herszt banitów przeznaczył krótki postój na przeszukanie okolicy i modlitwę ale nie chciał się zatrzymywać na dłużej. Wrócili na drogę i ruszyli dalej w jeszcze bardziej ponurych nastrojach. Odkąd się zgłosili do górskiego regimentu pierwszy raz bezpośrednio spotykali się z okropieństwami wojny z odwiecznym wrogiem. Niby wszyscy zdawali sobie sprawę ale co innego mieć coś w świadomości a co innego mieć to samo tuż przed oczami i na wyciągnięcie ręki. Zostawili to jednak za sobą i szli dalej ku Wendorf. W pewnym momencie to idący na czele elfi duet gdy wyszli zza kolejnego zakrętu dostrzegł coś nietypowego. Coś jakby krzaki. Prawie wysokości człowieka. Tylko w poprzek drogi. Gdy Kolesnikow ze swoimi ludźmi zrównali się z nimi też obserwowali to przez dłuższą chwilę.

- Przesieka. Zrobili przesiekę. Jak jej pilnują to mamy gotową zasadzkę. - uznał w końcu herszt Hochlandczyków. Mogło tak być. Krzaki raczej nie wyrosłyby z dnia na dzień akurat na środku drogi. Chociaż z tej odległości nie było widać zbyt wielu detali to jednak mogła to być celowa przeszkoda wzniesiona aby zablokować drogę przez las. Za to w głębi lasu widać było jakieś omszałe ruiny jakie przykuwały wzrok w tej leśnej pustce.




link: https://i.imgur.com/7SmKGRp.jpeg


Nie było widać tam jednak widać żadnego ruchu. Chociaż były bliżej niż te zasieki z krzaków przed nimi. No i na poboczu. Tobias z Johanem i Karlem nie zdążyli jeszcze zbliżyć się do nich i sprawdzić co ich tak zatrzymało gdy sami dostrzegli ruch za swoimi plecami. Zza zakrętu jaki niedawno pokonali wyłonił się konny. Za nim kilku kolejnych. I bez pośpiechu zbliżali się w ich stronę. Widać było, że to jakiś konny oddział ale na grabieżców Chaosu nie wyglądali. Właściwie to wysoki, ścięty kapelusz wyglądał całkiem znajomo.

Wkrótce pół tuzina jeźdźców dojechało do piechurów. A z bliska okazało się, że noszą barwy Zakonu Oczyszczającego Płomienia. Jakich pospólstwo najczęściej zwało łowcami czarownic lub inkwizytorami. I drżało przed nimi. Zresztą widać było dreszcze niepokoju gdy Kolesnikow i jego banici też ich rozpoznali z bliska.

- Diabli ich tu nadali. - sarknął cicho póki jeszcze nie dojechali do nich w zasięg swobodnej rozmowy. Ale widać było pewną nerwowość w ruchach i spojrzeniach jego i jego ludzi. Nic dziwnego. Każdy z nich miał wrażenie, że gdy główny jeździec ich mijał i posłał im uważne spojrzenie z siodła to prześwidrował go na wylot. Razem z wszelkimi grzechami i uchybieniami.




link: https://i.imgur.com/lJclEMe.jpeg


Mało kto mógł wytrzymać ten świdrujący wzrok starego łowcy czarownic. Nie zdzierżył tego ani Tobias, ani Stefan, ani Duivel. Zresztą jak dało się dojrzeć to i Kolesnikow nerwowo spuścił wzrok i nie wiedział co zrobić z rękami.

- Pochwalony wasza miłość. - wymamrotał w końcu speszonym tonem. Ale nie tylko sam ponury łowca czarownic zwracał uwagę w tym kilkuosobowym orszaku. Poza jeźdźcami był jeden pieszy. I to całkiem znajomy.

- Towarzysze! Bracia! Pomiłujcie! Powiedzcie jak było z tą figurą naszego kochanego Sigmara! - zawołał błagalnie Teodebert. Miał związane w nadgarstku ręcę i przywiązane postronkiem do jednego z siodeł jeźdźców.

- Milcz zaprzańcu. - fuknął na niego brodacz w przyciętym kapeluszu. - Jeszcze będziesz miał okazję do mówienia. Obiecuję ci to. - rzekł oschle a kaznodzieja struchlał i był bliski płaczu.

- Jestem Burchard Munzel. Śledczy z Ognistego Płomienia. - przedstawił się kapelusznik po tym małym wtrąceniu. Potwierdzając niejako, że pierwsze wrażenie jakie wywarł na piechurach było słuszne. - A wy kim jesteście? - zapytał patrząc na nich spod ronda swojego kapelusza.

- My… ee… z regimentu wasza ekscelencjo. - wymamrotał Stefan próbując dać składną odpowiedź. Ale widać było, że jest zestresowany ponurą opinią śledczych. Nawet jak rozmawiał z którąś z szefowych nie był tak zbity z pantałyku.

- Z jakiego regimentu? - zapytał śledczy zaciskając usta w wąską linię. Widać było, że nie spodobała mu się taka poplątana odpowiedź. Zwłaszcza jak Kolesnikow i większość widocznych przy nim osób wyglądali jak banda leśnych zbirów.

- Ja… Ja tu mam papier! - wyrzucił z siebie Kolesnikow w nagłym przypływie olśnienia. I gorączkowo zaczął sięgać do torby. Po chwili wręczył złożony dokument jaki na drogę dała im Petra jeszcze w Ristedt. To zaabsorbowało śledczego na czas czytania.

- Jak cię zwą? - zapytał konny nie odwracając wzroku z czytanej kartki. Jego ludzie patrzyli dookoła po otaczających ich łucznikach.

- Stefan wasza miłość. Z Hochlandu wasza miłość. - dodał usłużnie herszt banitów. Ten skinął głową ale nie odpowiedział od razu kończąc czytać dokument.

- Czyli regiment von Falkenhorst. Dobrze. - widać papier chociaż chwilowo go zadowolił bo oddał go Stefanowi. Ten skwapliwie go schował z powrotem do torby. - Znacie tego człowieka. - zwrócił się łowca znów wywołując nerwowość u pieszego rozmówcy. Bo wskazał na Theoberta jaki był przymocowany na postronku do jednego z jego ludzi.

- Znam to może za dużo powiedziane wasza miłość. Podróżowaliśmy razem. A co przeskrobał? Jeśli można wiedzieć oczywiście. - widać było, że Kolesnikow obawia się władować w tarapaty widząc kaznodzieję prowadzonego jak więźnia.

- Znaleźliśmy go przy zbeszczeszczonym posągu Sigmara Wędrowca. Z nożem w ręku. A na posągu naszego patrona już zdążył wyryć plugawe znaki. Tak go to zajęło, że nawet nie próbował uciekać na nasz widok. Ale już my go przepytamy. Wszystko wyśpiewa. - śledczy z odrazą spojrzał na pojmanego mężczyznę. I jego surowy wzrok wydawał się już w nim wypalać dziurę na wylot.

- Ale panie! To nie ja! Już go takim znaleźliśmy! Ja tylko chciałem odciąć to plugastwo aby nie szpeciły naszego wspaniałego patrona i opiekuna! Bracia powiedzcie mu jak było! Przecież byliśmy razem! - Theobert zdawał sobie boleśnie sprawę w jakie tarapaty wpadł i spojrzał błagalnie na byłych towarzyszy.

- Cóż innego mógłby mówić heretyk złapany na gorącym uczynku. - prychnął prześmiewczo ten mięśniak do jakiego siodła był przymocowany powróz.

- Byliście z nim? W jakim stanie znaleźliście posąg? - zapytał surowo sędzia spoglądając na Kolesnikowa.

- Był… Przewrócony. I zbezczeszczony. Ale nie mogliśmy nic zrobić! Dostaliśmy rozkazy od naszej przełożonej! Musieliśmy sprawdzić drogę do Wendorf! A to daleko i chcielibyśmy dotrzeć przed zmierzchem! A tu jakieś zasieki postawione w poprzek drogi! O tam, sam wasza miłość zobaczy! A dopiero co odparliśmy kozłonogich! Pognaliśmy ich precz w las! Ale mogą gdzieś tu się kręcić! - herszt banitów wyrzucił z siebie jakby bał się, że już zostanie oskarżony tak samo jak Theobert. I szybko wskazał na drogę przed sobą gdzie w oddali było widać ścianę zasieków ustawionych w poprzek drogi. Śledczy też tam spojrzał jakby dopiero teraz zwrócił na to uwagę. Jego ludzie także zaczęli się temu przyglądać ale z tej odległości nadal nie było widać zbyt wielu detali.

- Rzeczywiście. Podejrzane. Nie powinno tu tego być. Sprawdźcie to sierżancie. - odparł po chwili przedstawiciel zakonu ścigającego kulty i herezje.

- Oczywiście wasza miłość! - Stefan przytaknął gorliwie chyba uszczęśliwiony, że może wreszcie zakończyć tą rozmowę. Wezwał słowem i gestem swoich ludzi do siebie. I zaczął do nich mówić przyciszonym głosem.

- Że też ich tu diabli nadali! - syknął po cichu wreszcie mogąc chociaż trochę dać upust emocjom. - Ale nie ma rady. Musimy robić co mówi. Za wysokie progi dla nas. - westchnął widocznie czując się bezsilny wobec takiego przedstawiciela władzy. - Trzeba sprawdzić te zasieki. Tylko ostrożnie. Bo te kozie syny mogą gdzieś tu się kręcić. - otarł rękawem pot z czoła i wziął głębszy oddech aby się uspokoić. Pozostali też mieli miny jakby nie mieli ochoty podpaść inkwizytorowi.

 

__________________
MG pomaga chętniej tym Graczom którzy radzą sobie sami

Jeśli czytasz jakąś moją sesję i uważasz, że to coś dla Ciebie to daj znać na pw, zobaczymy co da się zrobić

Cioldan

- sierżancie! Gdzież prowiant w błoto?! Można zdjąć to bez koniecznego brudzenia...- Duivel z niedowieżaniem patrzył jak kolejne rzeczy lądują w błocie. Tak jak wina nie było mu szkoda, tak prowiant sćiągał sam z Lindarą, aby nie zmarnować tak cennego towaru. Koce mieli swoje, to o to nie dbał. Eponia swoje jedzenie już wcześniej rozdzieliła między swoją siostrę i kuzyna. Zaś łuk i resztę ekwipunku zabrała ze sobą. Po sugestii Stefana J., wzięła też ze sobą psa. Miała tylko nadzieje, że ten nie zejdzie z tego świata, podczas drogi do Alezzi.

Mundo-naru z przyjemnością zjadł posiłek, a wcześniej starał się wystawiać łuk na przebijające się promienie słoneczne, aby cięciwa szybciej doszła do siebie. Wytarł ją też wcześniej w jakieś suche szmaty, a także porządnie otrzepał z pozostałych kropel. Lekko też napinał i puszczał, co miało spowodować szybsze wyschnięcie.

Gdy już ruszyli w dalszą drogę, przyłączył się do różnych rozmów. Gdy usłyszał, że ludzie myślą o ciepłym schronieniu w Wendorf, to od razu wypalił
- nie liczyłbym na to. Jak ci kozojebcy dotarli już tutaj, to całkiem możliwe, że i w Wendorf byli. Nie wiem czy przejęli miasto, ale możemy się z tym liczyć- chciał kontynuować, ale przerwała mu kuznka, która prawdopodobnie stwierdziła, że trzeba nieco sprostować ponure wizje pobratyńca
- Miasto co najwyżej jest opustoszałe. To oznacza, że na pewno znajdziemy jakieś schronienie z kominkiem, który można rozpalić. Skupmy się jednak na drodze.- przekazała dość mocnym głosem elfka, choć widać było, że mówienie nieco grubiej i głośniej niż zwykle, sprawiło jej spory wysiłek.
Następny odezwał się Kolesnikov, a chwilową dyskusję zakończył elf, który znów nie wysilał się na optymizm
- dokładnie, aby myśleć o odpoczynku w Wendorf. Najpierw trzeba tam dojść!!-

Jak na złość, po chwili wyłonił się przykry obrazek martwych ludzi. Zgodnie z poleceniem sierżanta, dwójka elfów przyłączyła się do przeczesywania okolicy. Wiązało się to z oględzinamy zwłok. Ewidentnie już ktoś obracał te martwe ciała i to w celu obłowienia się ewentualnymi monetami czy innymi przydasiami. Przy paru ciałach zobaczył też dodatkowe rane kłute na klatce piersiowej, tak jakby ktoś dobijał ledwo żywych rannych. Jakby tego bylo mało, na wskroś drogi, ktoś 'ułożył' krzaki. To ewidentnie była jakaś przesieka, która miała zatrzymać na chwilę przechodniów. Pytanie tylko skąd zwierzoludzie obserwowali swoją zasadzkę? Najprawdopodobniej polowali na ludzi uciekających ze stolicy, czyli od strony Wendorf. Tak czy siak, te rozważania i tak już nie były potrzebne, gdyż Ci co uciekli z pola bitwy, mogli już poinformować tych przy zasadzce o nadchodzącym oddziale łuczników.

" jak nie urok to sraczka " pomysłał Duivel gdy przybyli inkwizytorzy. Miał kaptur na głowie, więc nie rzucał się od razu w oczy. Chociaż razem z Lindarą mogli trochę być wyższi od ludzi z oddziału. Nie chciał być posądzony o herezję, ze względu na bycie odmiennym od nowych przybyszy. W sumie to nie był jakimś zagorzałym wyznawcą Sigmara, pomimo urodzenia się w Ostlandzie. Znał oczywiście modlitwy i pieśni na cześć głównego bóstwa Imperium, jednak głównie swe modły kierował do Sarriel, a także osobono do Ishy i Kurnousa. Ta dwójka ostatnich bóstw to praktycznie to samo co Rhya i Taal, ale jakie to znaczenie miałoby dla inkwizycji? Najlepiej się nie wychylać, no i w ostateczności skłamać, że to Sigmar jest głównym odbiąrcą modłów. Chciał coś powiedzieć, jakoś przywitać z szacunkiem wędrowców, ale gdy usłyszał, ze nie wierzą Theobertowi i jak nerwowo odpowiada Kolesnikov, postanowił nie wychylać się przed szereg i grzecznie stać w cieniu.

Wraz z Lindarą i poroma innymi osobami ruszyli w stronę przesieki. Taki był rozkaz, więc nie mieli zamiaru się sprzeciwiać i kwestionować panujących zasad. Chyba tylko Petra mogłaby postawić się Burchardowi, ale to i tak wątpliwe. Elfy swoją uwagę głównie kierowali na ruiny. W pewnym momencie Duivel zwrócił się do reszty
- oprócz tych krzaczorów, musimy sprawdzić ruiny. Udam się tam z Lindarą, ale liczę jeszcze, że parę osób z nami pójdzie. W kupie siła.-. Ostatecznie weszli trochę w las i szli ostrożnie. Każdy już miał w jednej ręcę przygotowaną broń, czy to łuk czy włócznię albo szablę. Wszyscy z wielką uwagą wypatrywali wroga, ale również zerkali na główną grupę, żeby w chwili zagrożenia szybko się skontaktować aby zawołać o pomoc, albo ruszyć z odsieczą...

-------------

Eponia pędziła na wierzchowcu, nie oglądając się za siebie. Psa ułożyła w taki sposób, by nie przyczynić się do jego osłabienia. Będąc na koniu, nie spodziewała się, że ktoś ją zaatakuje. Przecież wrogowie spłoszyli się raczej w przeciwnym kierunku, a wcześniej po drodze nie było śladów nieprzyjaciół. No oprócz tego nieszczęsnego posąga. Zmroziło ją w żyłach, gdy nagle duża grupa ludzi prowadziła jakiegoś więźnia. Okazał się nim Theobert. Nie wyglądali na wyznawców Chaosu. W sumie wręcz przeciwnie. Sprawiali wrażenie jakby należeli do jakiejś inkwizycji. Gdy się mijali krzyknęła tylko w ich stronę
- Chwała Sigmarowi! Uważajcie dobrzy ludzie na pmioty Chaosu. Zmasakrowali mi psa! Pędzimy po jakieś leki do najbliższej osady albo regimenty von Falkenhorst!!- jej opowieść uwiarygodniły rany jakie posiadała oraz prawie martwy pies, który na tę chwilę miał akurat otwarte oczy. Grupa dziwnych ludzi na szczęście nie spowolniła Eponii. Zaczęli rozglądać się po sobie, jednak skupili się na Theo, który coś tam zaczął krzyczeć do znów rozpędzonej elfki.

Dalsza droga minęła całkiem spokojnie i Eponia w końcu dotarła do głównej części wojaków.
- zaskoczyli nas jeszcze przed Wendorf!!!! Lekarza, ablo maga!!!- przekazała psa pierwszej osobie, która podeszła. Ten nawet nie był w stanie zaszczekać ani warknąć na obce mu osoby. Eponia kontynuowała, gdy widziała, że Petra już jest blisko i będzie wszystko słyszeć. Elfka zeszła zmęczona i zdyszana z konia, zdołała się ukłonić i przeszła do raportowania
- byliśmy w połowie drogi do Wendorf z tej osady na rozstaju dróg. Tam był przewrócony posąg Sigmara. Zbeszczeszczony. Theobert został przy nim, obrażony na resztę. Trochę później napadli na nas. Jeden pies padł, drugiego już leczycie, trzeci ranny. Z dwunogów najbardziej oberwałam ja, dlatego tu jestem. Przepędziliśmy ich, ale nikogo nie wzięliśmy do niewoli. Byli szybcy, pewnie zwierzoludzie. Jak tu pędziłam, to Kolesnikov zarządził postój na żarło, a potem mieli dalej do Wendorf ruszać. No i jeszcze jedno. Jak tu pędziłam, to widziałam Theo. Był zakuty w kajdany przez jakiś dziwaków, chyba inkwizytorów. Zmierzali w stronę Lindary. Znaczy się Kolesnikova.-
Po wypowiedzeniu tych słów, oparła się zmęczona o konia. Swój prowiant przekazała dalej, więc była też głodna. Czekała na decyzje Petry, bo nie wiedziała, czy będzie pędziła z powrotem z nowymi rozkazami, czy poczeka na większą grupę, a może zostanie, a ktoś inny ruszy do Duivela i reszty.

 

Mirekt13

Zwierzoludzie. Stefan potwierdził to co Tobias uważał że widział. Mała grupka na szczęście, jednak może dotrzeć do głównego stada i wrócą w większej sile. W tej sytuacji należało jak najszybciej dokończyć zwiad. No i poinformować szefową. Ale miała to zrobić kuzynka Duivela, która ranna tylko by spowalniała grupę, wzięła też najciężej rannego psiaka ze sobą. Tobias i inny podnieśli z błota bezceremonialnie zrzucone z konia pakunki, miedzy innymi z prowiantem i grupa zwiadowców ruszyła ponownie w kierunku Wendorfu.
Szli tak z parę godzin, kiedy ekipa idąca w lesie równolegle do drogi zaczęła wołać, Tobias usłyszał wyraźnie '...jakieś trupy!' Zwiadowcy ciepło się zrobiło na te słowa i przyspieszył kroku każąc chłopakom którzy szli z nim na końcu bacznie się rozglądać. Najpierw łowca ujrzał czyjąś rękę odciętą w łokciu, kilka kroków dalej dostrzegł rozbebeszone zwłoki mężczyzny bez ręki. Wyglądał na mieszczanina, trochę pulchny leżał z wytrzeszczonymi w przerażeniu oczyma, niedaleko zaś leżała niewiasta, zapewne żona mężczyzny. Aż głośno przełknął ślinę a serce zaczęło szybciej bić kiedy Tobias pomyślał co może za chwilę ujrzeć. Ale szczęściem w nieszczęściu, dzieci nie było wśród martwych. Ciał było więcej, byli zapewne uciekinierami, ale skąd? Dokąd chcieli dotrzeć, do Wendorfu, czy raczej z stamtąd uciekali? Nie było czasu by się tego dowiedzieć gdyż szef grupy nakazał zostawić ciała w spokoju i ruszyć dalej.
Niedługo potem znowu ktoś z przodu coś wołał podniesionym głosem. Kiedy Tobias i jego dwaj towarzysz dotarli do czoła grupy, ta rozglądała się bacznie po okolicy a przed nimi została ustawiona jakby barykada, którą ich szef błędnie nazwał przesieką. Ktoś wypatrzył niedaleko także ruiny. - Idealne miejsce na zasadzkę - pomyślał Tobias. - Co robimy szefie - ktoś zapytał i łucznik w myślach przytaknął pytającemu. Nie dane im było otrzymać odpowiedź powiem usłyszeli konie zbliżające się ku nim, a na nich jeźdźcy. Nie była to jednak zasadzka jakiej się spodziewali. Grupa ponurych łowców czarownic wyjechała na drogę prowadząc na postronku Teodeberta. Wszyscy, łącznie z Tobiasem rozpoznawszy jeźdźców spuścili wzrok ku ziemi nie chcąc zwrócić na siebie uwagi członkom Zakonu Oczyszczającego Płomienia - bo tych mieli przed sobą. Na szczęście dla reszty śledczy Burchard Munzel wolał rozmawiać z dowódcą grupy, a ten na początku jąkał się jak jakaś niemota - taka była aura łowców czarownic. Udało się ich udobruchać dokumentem potwierdzających przynależność do regimentu von Falkenhorsta, ale zadawali pytania o posążek Sigmara i Teodeberta. No i o zasieki które grupa miała właśnie zbadać. A teraz dostali rozkaz od zakonnika - je sprawdzić, na co Tobias wzruszył ramionami, bo choć nie lubił słuchać rozkazów fanatyków, ten był jak najbardziej oczywisty, wiec Tobias ruszył ostrożnie z Karlem i Johanem kierując się na lewo w kierunku lasu chcąc obejść zasieki szerokim łukiem.

 

Pipboy79

Miejsce: pd-zach Ostland; Las Cieni; droga Speck - Wendorf; leśna droga
Czas: 2521.05.04; Angestag; południe - popołudnie
Warunki: - ; na zewnątrz: półmrok, zachmurzenie, łag.wiatr; ziąb (0)

Wszyscy

- Dobra. Thomas i Jurgen idźcie z nimi. - Stefan przychylił się do pomysłu elfa aby najpierw sprawdzić widoczne na poboczu omszałe ruiny. Pozostali czekali w napięciu na to co przyniesie ten zwiad. Wydawało się, że inkwizotrskie oko wwierca im gorącą dziurę w karkach. Ale mimo wszystko jak na razie nie ingerowali w poczynania zwiadowców. Czwórka z nich ostrożnie podeszła pod te ruiny. Mógł to niegdyś być zajazd albo jakaś kapliczka. Trochę nietypowe było to, że zbudowano go z kamieni. W Ostlandzie zarośniętym przez pradawny las lubowano się w drewnie. Jak się jednak okazało teraz były puste. Chociaż poczerniałe ślady dawnych ognisk świadczyły, że czasem ktoś tu obozował. Zmurszałe ściany nadal zapewne chociaż częściowo chroniły przed wiatrem. I chociaż symbolicznie odcinały od tego co mogło kryć się w leśnej głuszy.

Skoro z tej strony nie groziło im żadne niebezpieczeństwo to Kolesnikow przywołał ich z powrotem. I teraz mieli razem sprawdzić tą przesiekę jaka blokowała dalszą drogę. Zapewne nie tylko inkwizytor Munzel podejrzewał, że nie jest to naturalna przeszkoda i nie przypadkiem pojawiła się na rożjeżdżonym kawałku lasu jaki służył za drogę. Z odległości jakiej zaczynali jawiła się ona nieregularna, ciemna masa czegoś. W miarę jak się zbliżali pojawiało się coraz więcej detali. Widać było coraz wyraźniej, że to celowa konstrukcja ze ściętych gałęzi. Kolesnikowa znów podzielił ich na trzy grupy. Tobiasa i jego dwóch kompanów posłał w lewo, Duivela z kuzynką i dwoma innymi w prawo a sam z resztą grupy trzymali się nieco z tyłu idąc mniej więcej naprzeciwko tej przesieki. To dawało szansę, że gdyby za nią krył się przeciwnik to któryś z oddziałów flankujących dostrzeże go zanim centralna grupa się do niej zbliży. No i ta centralna grupa mogłaby wtedy stanowić odwód czy w ataku czy obronie. A grupka łowców czarownic z uwiązanym do siodła Teodebertem z każdym krokiem zostawała gdzieś za ich plecami.

- Stańcie trochę z przodu. - polecił Kolesnikow Stefanowi i jego pomocnikom. Uzbrojeni we włócznie i tarcze mieli iść kilkanaście kroków przed resztą łuczników aby odeprzeć ewentualny atak od czoła. Do bezpośredniego starcia nadawali się lepiej niż uzbrojeni w łuki strzelcy co najwyżej mieli jakieś pałki, topory czy kordy do samoobrony. Ich główną bronią było strzelanie.

Im bardziej zbliżali się do tej przesieki tym bardziej napięcie rosło. Wydawało się to oczywistym miejscem na pułapkę. Gdyby ta zagroda nie była broniona byłoby ją dość łatwo obejść czy rozebrać. Ale wystarczyłby niewielki oddział strzelców aby to mocno utrudnić. Pokonywali ostrożnie krok za krokiem a nic się nie działo.

Dla Stefana nadal wszystko było spokojnie. Nie dostrzegł ani nie usłyszał nic podejrzanego. Chociaż nerwowa atmosfera tych podchodów mu się udzielała. Tobiasowi jaki zachodził lewą flankę zasieki wydawało się w pewnym momencie, że coś dojrzał kątem oka. Jakiś ruch w głębi lasu. Jak tam spojrzał i próbował się zorientować co to może być dostrzegł bujającą się gałąź. Ktoś tam był? Ktoś ją poruszył? Nie był tego pewien. Teraz jak się tam wpatrywał nie dostrzegał tam nikogo.

- Słyszeliście to? Chyba ktoś tam jest. - Kolesnikow zatrzymał swój oddział i wsłuchał się w otaczające ich odgłosy. Wskazał na przesiekę jaka jeszcze była ze trzy tuziny kroków przed jego grupą. Myśliwi też zaczęli nasłuchiwać czy przypadkiem dowódca ma rację czy tylko mu się zdawało.

Duivel ani Tobias co byli w podobnej odległości od niego nie usłyszeli tych cichych słów. Ale widzieli, że jego grupa zatrzymała się i zaczęła się rozglądać i nasłuchiwać. Elf jaki prowadził swoją grupę na prawo od przesieki mógł już zorientować się dlaczego. Jeszcze nie obeszli tej przesieki ale widział już po skosie, że czają się za nią dwie grupki ogarów. Podobnych do tych z jakimi walczyli niedawno. Łącznie było ich może z pół tuzina. Parę mniej lub więcej. Jeżyły sierść i warczały prawie bezgłośnie rwąc się do boju. Aby swymi spragnionymi krwi i mięsa szczękami rwać i szarpać. Jeszcze nie atakowały zapewne czekając aż się imperialni zbliżą jeszcze bardziej do przesieki. Chociaż przy ich prędkości to już teraz mogły dopaść każdej z grup w parę chwil.

---

Regiment

Z psem na grzbiecie jechało się niewygodnie. I elfce i psu było niewygodnie. Psy nie były przystosowane do jazdy konnej i nawet nie miały chwytnych kończyn ani zadu aby się wygodnie trzymać w siodle. A co do tego ledwo żywy pies jaki opadał z sił. Musiała go całą drogę trzymać chociaż jedną ręką aby nie spadł. Co właśnie na dłuższą metę było niewygodne. I nie miała pojęcia jak daleko oddzielili się od regimentu. To trudno było zaplanować na jak szybką jazdę może sobie pozwolić jak nie wiedziała ile przyjdzie jej jechać. Koń mógł pędzić galopem względnie krótki odcinek. Na dłuższych trasach nie miało to sensu. A regiment mógł być za każdym kolejnym zakrętem leśnej drogi. Tylko nie wiadomo na którym. Trzeba było jechać do niego pacierz, dwa, trzy? A może dopiero byli pod samym Speck? Do Speck to nawet konno było pewnie ze 3 albo 4 dzwony jazdy.

Spotkanie z jak się okazało łowcami czarownic nie poszło jej tak gładko jak myślała w pierwszej chwili. Choćby dlatego, że było ich kilku i skutecznie zatarasowali jej swobodną drogę dalej. Śledczy umysł dał o sobie znak do tego co im wykrzyczała.

- Uspokój się kobieto. Powiedz kim jesteś. I o jakich pomiotach Chaosu mówisz. Jeśli masz czyste sumienie nie masz się czego obawiać. Znasz tego człowieka? Mów. - przywódca siedział na karym koniu i wydawał się być ponurym osobnikiem z jakim lepiej nie zadzierać. Ale to też mogła robić aura groźnej sławy jaką się cieszyła ta profesja. Burchald Munzel wyłapał jęki Teodeberta, że ten prosi ją o pomoc i wsparcie jakby ją znał więc od razu o to zapytał. A więzy na nadgarstkach sigmaryty świadczyły, że jest więźniem łowców. Wydawało się, że przesłuchuchują ją wieczność ale chyba jej wyjaśnienia ich zadowoliły na tyle, że puścili ją dalej.

Minęła zbeszczeszczony posąg Sigmara Wędrowca przy jakim wcześniej zostawili złorzeczącego Teodeberta jaki klął Kolesnikowa ile wlezie za pozostawienie pomnika bez pomocy. Teraz nie było przy nim nikogo. I dalej leżał on w błocie na poboczu. Pojechała dalej. W końcu po kolejnym pacierzu albo dwóch natrafiła na dwóch konnych. Jak się zbliżyła bliżej rozpoznała kuce jakich używali Gebirgsjaeger i ich samych. Gdy podjechała jeszcze bliżej pozdrowili ją ciekawi co ją sprowadza. Od nich dowieidziała się, że są czujką frontu regimentu jaki powinien być jeszcze kawałek dalej. I faktycznie po dwóch czy trzech kolejnych zakrętach leśnej drogi ujrzała przód pstrokatej, maszerującej kolumny. Musiała zjechać na pobocze i mijać kolejne oddziały nim gdzieś w centrum nie dojrzała znajomej budy na kołach jaka stanowiła mobilne centrum dowodzenia obu szefowych. Gdy tam dotarła i zdała swoją pośpieszną relację im obu te naradzały się chwilę co z tym wszystkim robić.

Zawołały Alezzię jaka podjechała do nich konno. I swoim magicznym światłem uleczyła pogryzionego psa Wieselów. Chciały wiedzieć jak to wszystko daleko stąd. A z relacji Eponii wyglądało, że około dzownu konnej jazdy. Dla piechociarzy było to więc ze dwa razy tyle. Ale nie dało się tego przyspieszyć. Zdecydowały się więc wysłać grupę konnych Gebirgsjaeger. Oni mieli szansę dotrzeć na miejsce zdarzenia najszybciej. A skoro Eponia już znała drogę to miała ich porowadzić. Uleczona wcześniej przez kuzyna zaraz po walce ze zwierzoludźmi i teraz jeszcze przez Alezzię właściwie w ogóle nie czuła efektu tych ran. Jedynie krwawe zacieki na rękawie świadczyły, że niedawno oberwała. Regiment von Falkenhorst składał się prawie wyłącznie z piechoty. Więc jak szefowe przydzieliły do tej misji ratunkowej z pół tuzina górali na kucach to była z połowa kawalerii jakimi dysponowały. Ale nawet konno znów musiało upłynąć z kilka dzwonów nim dotrą do miejsca rozstania z Duivelem i resztą grupy Kolesnikowa.

 

__________________
MG pomaga chętniej tym Graczom którzy radzą sobie sami

Jeśli czytasz jakąś moją sesję i uważasz, że to coś dla Ciebie to daj znać na pw, zobaczymy co da się zrobić

Cioldan

Duivel stanął w miejscu, a Lindara od razu domyśliła się dlaczego. Thomas i Jurgen ich wyprzedzili o krok, ale elfka złapała za ich odzienie, aby nie szli dalej. Mundo-naru wziął swój łuk w dłoń, a w drugiej trzymał już strzałę. Myślał aby rozpocząć ostrzał samemu, ale z drugiej strony nie chciał wychylać się przed szereg. Spojrzał w stronę w Kolesnikova, pokazał wymownym gestem, że wróg czeka na nich za zasiekami.

Napięcie rosło, a już lekko słyszalny warkot ogarów sprawiał, że jeżyły się włosy. Inne grupy też jakby zwolniły bądź zatrzymały się całkiem. Elf jeszcze zastanawiał się czy konni łowcy czarownic dołączą się do wspólnej walki, czy może będą się jedynie przyglądać. Thomas i Jurgen po wcześniejszych niewielkich roszadach wciąż byli jakby z przodu i chyba nie do końca im się to podobało. Rozpoczęli cichą modlitwę do Sigmara. Niestety byli na tyle blisko siebie, że chwilowo elfy musiały opierać się głównie na wzroku.

Cała czwórka przygotowała już łuki. Dwójka ludzi zaczęła delikatnie się wycofywali, ale Lindara zaczęła robić to samo, gdyż pomyślała, że powinni się wycofać wszyscy i złożyć raport. Jej kuzyn zresztą tak samo to zintepretował. Nie domyślili się, że Jurgen i Thomas chcieli po prostu znów być za plecami elfów. Szli powolutku do tyłu, tak aby łuki mieć wycelowane w ewentualne pędzące ogary. Mundo-naru korciło aby oddać ten pierwszy strzał. Domyślał się, że ogary od razu rzuciłyby się wtedy w ich kierunku. Tyle, że skoro tam czekają, to znaczy, że ktoś nimi kieruje, ktoś z planem. Dobrze byłoby omówić taktykę z tymczasowym dowódcą, wielka szkoda, że przed zwiadem nie został wydany rozkaz jak się zachować gdy zobaczą wroga pierwsi. Czasem też zerkali w prawo, czy aby nikt nie wyskakuje z lasu. Duivel jeszcze raz popatrzył na Stefana K. i wymownie wskazał swój łuk z napiętą cięciwą, a głową wskazywał na pułapkę. Gdyby dowódca wydał rozkaz strzału, cała czwórka zaczęłaby kolejną bitwę.


Eponia w tym czasie pędziła wraz z sześcioma Gebirgsjäger w miejsce w którym rozstała się z siostrą, kuzynem i resztą zwiadu.

 

Dekares

Jeager zajął ze swoimi ludźmi pozycję przed strzelcami Kolesnikowa umieszczająć starszego z Wieselów pośrodku formacji a samemu stając z prawej strony, chcąc aby niedawno raniony towarzysz zajmował najbezpieczniejszą centralną pozycje w ich miniaturowej formacji. W końcu zaczęli maszerować w kierunku przesieki osłaniając się tarczami i z włóczniami gotowymi do ciosu . Azur szedł powoli za nimi trzymając nos nisko przy ziemi. Zbliżając się do lekkiej fortyfikacji ostlandczyk czuł się coraz bardziej wystawiony na atak.

Czemu idziemy na tą przesiekę od frontu zamiast obejść ją z dwóch stron tym cholernym lasem? - pomyślał ponuro rozglądając się po otaczających ich drzewach które mogły maskować i setkę wrogów dookoła. Frustracja ostatnich dni wypełnionych potyczkami z siłami chaosu rozbudzała w nim starą obsesję którą o wiele łatwiej udawało mu się trzymać na wodzy mieszkając w Nuln. Stefan spojrzał na jedno z mijanych drzew i pomyślał jak dobrze byłoby widzieć je ścięte albo podpalone! Nie miał nic przeciwko samemu drzewu ale prawda była taka że pradawne puszcze takie jak Las Cieni dusiły ludzkość pod koronami swoich drzew. Wszelcy wrogowie Imperium traktowali je jako bezpieczna przystań z której mogli siać śmierć i zniszczenie wśród ludzi po czym bezkarnie chowali się w gęstwinach. Jeager spędził większość swojego życia w lesie polując z rodziną i przyjaciółmi, znał piękno lasu i je cenił ale nie mógł zapomnieć czasu kiedy przez kilka dni trafił do południowej prowincji Averlandu, gdzie zamiast lasu przemierzał nieskończone pola uprawne i pastwiska. Marzył o tym żeby Ostland stał się podobnym miejscem wolnym od ucisku bestii chowających się wśród drzew, aby jego rodacy mogli zaznać życia innego niż ciągle przepełnionego lękiem że za najbliższego drzewa nadejdzie śmierć.
Kiedy sierżant zatrzymał główny oddział i zaczął się rozglądać Stefan zdecydował że nie ma zamiaru robić dłużej za łatwy cel dla potencjalnych wrogów i poprowadził swoich ludzi powoli naprzód i na lewo tak aby zyskać choć trochę osłony pomiędzy drzewami oraz zachowując możliwość przechwycenia każdego wroga który zaatakował by idących za nim strzelców bądź ich.
Dalej Kolesnikow, ruszaj się! - pomyślał wściekły, że podoficer się zatrzymał, takie oddawanie inicjatywy potencjalnym wrogom nie było dobre. Powinni albo ruszyć szybko na przesiekę albo najzwyczajniej w świecie wycofać się i podejść do zadania na nowo a nie stać w miejscu i czekać na to aż przeciwnik zajmie najdogodniejszą pozycję do zaatakowania ich.

 

Mirekt13

Karl i Johan zrobili kilka kroków do przodu zostawiając Tobiasa za sobą, kiedy zorientowali się, że nagle przystanął, również się zatrzymali i przyglądali się jak ich towarzysz rozgląda się bacznie po okolicy. Dał znak by się zatrzymali i rozejrzeli - wskazał im kierunek gdzie najwyraźniej coś dostrzegł. Wpatrywali się uważnie ale nic nie dostrzegli, oznajmiając to Tobiasowi wzruszeniem ramion. Zwiadowca sam zresztą nie był pewien co widział. Poruszające się krzewy, gałęzie. Przyglądał się im znowu, nie zauważył żadnego ruchu, co upewniło go że ktoś wprawił przed chwilą je w ruch, ktoś kto otarł się o nie. Gdy jego towarzysze wpatrywali się w napięciu w niego Tobias wskazał palcami na swoje oczy a potem w kierunku miejsca gdzie zobaczył wcześniej ruch. Chwycił za strzałę i delikatnie napiął łuk. Karl i Johan zrobili to samo, rozglądając się wyczekująco, Tobias rozejrzał się jeszcze za towarzyszami którzy podchodzili do zasieków od lewej strony i od przodu, zauważył że obie grupy zatrzymały się.
- Siedzą tam, na pewno. - pomyślał Tobias spoglądając na zasieki.
Czekali...

 

Pipboy79

Miejsce: pd-zach Ostland; Las Cieni; droga Speck - Wendorf; leśna droga
Czas: 2521.05.04; Angestag; południe - popołudnie
Warunki: - ; na zewnątrz: półmrok, zachmurzenie, łag.wiatr; ziąb (0)

Wszyscy

Chyba wszyscy odczuwali napięcie. Czy się stało przed zbudowaną z gałęzi zasieką czy próbowało się ją obejść pot perlił się na skroni i karku. Wydawało się, że złowrogie ślepia tego pradawnego, ponurego i owianego złą sławą lasu wpatrują się w śmiałków jacy próbowali zbadać jego tajemnice. Każdy krok wydawał się naciągać tą strunę dalej. A gdy już się zaczęło coś dziać to na całe gardło i natychmiast.

Duivel

Duivel nie był pewien czy Kolesnikow w ogole dojrzał jego gestykulację. Widział jego grupę po skosie i za sobą. Liczne drzewa i krzaki jakie ich dzieliły sprawiały, że ledwo byli na pograniczu jego postrzegania. Zwłaszcza, że myśliwi mieli na sobie kubraki w barwach brązów i zieleni przez co zlewały się z leśnym otoczeniem. Gdzieś wsród nich powinien być ich dowódca ale czy ten akurat patrzył na elfa i czy w ogóle zauważył co ten do niego macha tego Mandu-naru nie miał pojęcia. Zdecydował się powoli cofać razem z towarzyszami. Powoli aby nie zaalarmować tamtych za zasieką, że zostali zauważeni. Zdawało im się, że zdołali odejść tylko parę kroków gdy leśny spokój rozdarł bojowy okrzyk z wielu dzikich gardeł. A zawtórował im warczenie równie dzikich ogarów. Te wyskoczyły za zawalidrogi i ruszyły wprost na grupę Duivela. Jakie szybkie! Zdawało się, że błyskawicznie pokonują odległość i zaraz będą mieli na gardłach ich zaślinione szczęki. Czwórka łuczników zwolniła naszykowane strzały. Te przeszyły leśne powietrze. Elf miał wrażenie, że jego pocisk trafił w któregoś z ogarów. Czworonóg zawył gdy ten wszedł mu głęboko w pierś. Zwolnił i stracił swoją grację leśnego drapieżnika. Gdzieś zza plecami elf usłyszał okrzyki Kolesnikowa. I chwilę potem od strony drogi poszły strzały w stronę szarżujących ogarów. Któraś musiała trafić tego zranionego wilczura bo ten zaskamlał i przewalił się na glebę. Jednak pozostałe wciąż pędziłu ku grupie elfa i już były tuż tuż. Musiało być ich z pół tuzina co najmniej!

Stefan

Stefan zgodnie z rozkazem swojego imiennika miał blokować ewentualny atak zza zawalidrogi jaki mógł pójść na główną grupę łuczników. Razem z Wieslerami widział jak dwie mniejsze grupki zwiadowców, ta na prawo pod wodzą Duivela, ta na lewo Tobiasa krok po kroki okrążają tą przeszkodę. Zamiar herszta hochlandzkich banitów był prosty. Z obu flank mogli w względnie bezpiecznej odległości zobaczyć co jest za nią. I jeśli wróg to albo dać znać albo ostrzelać go. Tylko dzikie okrzyki jakie ich dobiegły jasno świadczyły, że nie udało im się dokończyć tego flankującego manewru. Zza zasieki na grupe elfa wyskoczyły jak z procy stado ogarów a na Tobiasa wrzeszczące, koźlonogie dzikusy. Obie grupy zwiadowców oddały swoje strzały w ich kierunku ale gołym okiem widać było, że liczebnie są mniejsze od przeciwników jacy na nich szarżowali. Za sobą Stefan usłyszał okrzyki Kolesnikowa. Rozkazał aby jedna jego grupa łuczników ostrzelała ogary a druga te dzikusy dając w ten sposób wsparcie i Tobiasowi i Duivelowi.

- Bierzcie ich! - krzyknął do nich Stefan wskazując ręką na dzikich jacy biegli w kierunku Tobiasa i jego dwóch towarzyszy. Bezpośrednie starcie z liczebnie przeważającym przeciwnikiem uzbrojonym w tarcze i jakaś broń kiepsko wróżyło tej trójce zwiadowców. Więc zapewne Kolesnikow chciał ich wesprzeć trójką swoich włóczników. Ledwo to krzyknął a zaraz sami znaleźli się pod ostrzałem. Gdzieś z lewej flanki drogi, z głębi lasu widać było strzelające sylwetki łuczników jakie obrały za cel największe zgrupowanie przeciwnika jakie było na drodze. Właśnie to pod wodzą Kolesnikowa. Mimo to jego myśliwi posłali swoje pierzaste pociski i w ogary i w kozich tarczowników.

Tobias

Towarzysze Tobiasa stanęli. I gdy pokazał im kierunek skinęli głowami. Też zaczęli spoglądać w tamtą stronę gotowi strzelić gdyby coś stamtąd wyskoczyło. I wyskoczyło. Ale zza zasieki a nie gdzieś tam z lasu gdzie machnęła mu niedawno poruszona gałąź. Tylko zza tych naścinanych gałęzi ułożonych w barykadę. Właśnie stąd z dzikim wrzaskiem wybiegła ku ich trójce zgraja dzikich, koźlonogich tarczowników. Posłali ku nim swoje strzały ale widział, że jedna przemknęła nieszkodliwie gdzieś ponad ich głowami a ze dwie utkwiły w ich tarczach. Za sobą usłyszał krzyki Kolesnikowa. Zaraz potem ci co zostali z nim na drodze posłali swoje strzału ku nadbiegającym, leśnym dzikusom. Ale bez wyraźnego efektu. Ta zgraja biegła niepowstrzymanie ku Tobiasowi i jego dwóm towarzyszom. Na oko to przeważali ich ze trzykrotnie więc bezpośrednie starcie z nimi zapowiadało się bardzo kiepsko. Dwunogie bestie biegły tak jakby chcieli ich odciąć od drogi i reszty towarzyszy.

 

__________________
MG pomaga chętniej tym Graczom którzy radzą sobie sami

Jeśli czytasz jakąś moją sesję i uważasz, że to coś dla Ciebie to daj znać na pw, zobaczymy co da się zrobić

Dekares

Napięcie jakie towarzyszyło Stefanowi i Wieselom gdy powoli posuwali się do przodu w kierunku przesieki było nie do wytrzymania, czas wydawał się niemal stać w miejscu gdy krok po kroku zbliżali się do przeszkody, jednocześnie odrobinę schodząc z drogi aby zyskać chociaż trochę osłony.
W ciągu jednego uderzenia serca cała sytuacja odwróciła się do góry nogami przyśpieszają do niemiłosiernego galopu gdy nagle zostali zaatakowani z wielu stron jednocześnie.
Jaeger widział kątem bestie podobne do tych z którymi walczyli wcześniej biegnące na Duviela i jego towarzyszy ale widząc wybiegających za przesieki zwierzoludzkich zasrańców wiedział, że grupa po drugiej stronie drogi będzie musiała sobie poradzić bez jego pomocy, On, Tobias i ich ludzie i tak mają już za nadto na swojej głowie. Zanim jego imiennik zdołał wykrzyczeć do niego jakikolwiek rozkaz Stefan biegł już w kierunku atakujących pomiotów chaosu razem ze swoimi ludźmi i psem chcąc spaść na ich flankę albo nawet na tyły póki Ci byli zajęci próba dopadnięcia Tobiasa i Jego towarzyszy.
- Spuście psy! - rzucił tylko za siebie do sierżanta licząc na to, że chociaż tak zostanie wsparty w starciu z jak wyglądało liczniejszym wrogiem.
Ostatnie sekundy przed starciem Jeager poświęcił na próbę wypatrzenia czy wśród bestii jest jakiś wyróżniający się drań mogący być ich dowódcą którego Stefan mógłby próbować zabić aby złamać ich ochotę do walki.