Nimitz

 

valtharys

Minąłeś przedsionek i stojącą w nim przemoczoną dziewczynę rozglądającą się z zaciekawieniem jak również Marka wraz z Nataly, którzy jeszcze korzystali z dobrodziejstw ognia radośnie hasającego w kominku. Murphy zatrzymał się, ukrywając się w mroku domostwa, by móc bliżej przyjrzeć się dziewczynie. Mark i Nataly totalnie go nie obchodzili, natomiast kobieta, przybywająca w taką ulewę i o takiej porze do opuszczonego domu...było w tym coś ciekawego, nurtującego i pociągającego. Tajemnicza kobieta, musiał mieć naprawdę albo sporo odwagi, że tutaj przybyła w takich warunkach albo przypadek ją zmusił do poszukiwania schronienia.
Woda kapała z jej skórzanej kurtki, jak również i długich ciemnych włosów wprost na drewnianą podłogę. Murphy widział jak jej usta poruszają się odrobinę gdy żuła gumę, jednak to gdzie się spoglądała było tajemnicą ukrytą przez duże, amerykańskie okulary, które nie wiedzieć czemu miała o tej porze na nosie.

Była ładna. To musiał przyznać nawet przed samym sobą. Uśmiechnął się do siebie, jednocześnie ganiąc się w myślach za to co zamierza. Przegryzł delikatnie język i cicho ruszył w jej stronę. Stąpał delikatnie tak by nie zwrócić jej uwagi. Cały czas trzymał się ciemności. Szedł powoli, uśmiech na jego twarzy robił się coraz szerszy, a niebieskie oczy delikatnie błyszczały z radości. Gdy był tak z metr od niej wyciągnął delikatnie i spokojnie rękę w jej stronę mówiąc:
-Buu - cichym, szeptem

- Hmm ? Odpowiedziała spokojnie odwracając twarz w jego stronę. - Słucham? - Zapytała.

Uśmiech przerodził się w zakłopotanie. Oczy lekko zostały skierowane na podłogę a sam McManus rzekł tylko:
-To ja już pójdę… - i z lekko głupią miną, z małym poczuciem wstydu Irlandczyk skierował się ku schodom na górę.

- Jest kawa? - Rzuciła za nim dziewczyna jak gdyby nigdy nic.

-Chyba w kuchni ale tam są szczury.. - rzucił lekko kąśliwie Murphy. Pokiwał głową. Był zły na siebie. Idiota. Zachciało mu się straszyć. Ta, następnym razem prześcieradło załóż na siebie. Debil. Tak było mu głupio, no ale nigdy nie należał do zbytnio dowcipkujących osób.

- Taki duży chłopiec...a boi się szczurów ? Zapytała ściągając okulary i spoglądając na niego z rozbawieniem. *

-Być może… - zatrzymał się w połowie drogi. Odwrócił się powoli, spoglądając w dół na dziewczynę -Murphy, a ty ? - zapytał

- Ann - Odparła krótko, chowając okulary do kieszeni i ściągając mokrą kurtkę. - Jak się boisz, mogę Cię bronić -Uśmiechnęła się do niego rzędem równych białych ząbków.

Zszedł powoli wyciągając rękę ku niej.
-Miło cię poznać Ann - wskazał jej ręką kierunek w stronę kuchni. Szedł obok niej zastanawiając się co powinien powiedzieć, zrobić. Tak, jego kontakty z kobietami ostatnimi czasy były dość … No właśnie, nawet nie wiedział jak to powinien ująć czy nazwać.-To co cię tu sprowadza Ann? - zapytał, nie wiedząc od czego zacząć pogawędkę

-Ciekawość.. - Powiedziała spokojnie dziewczyna, pewnie otwierając drzwi kuchni i wchodząc do środka. Pewną ręką włączyła światło i rozejrzała się po pomieszczeniu. - Chyba grzecznie byłoby zapytać, co sprowadza tu i ciebie ...hmmm?

-Nuda i chęć zarobienia trochę kasy. Praca średnio idzie a każdy funt na wagę złota teraz.. - odpowiedział w skrócie dziewczynie. Przyglądał się jej, i co go zaciekawiło to to, że zdaje się ona znać to mieszkanie..-Byłaś już tu wcześniej? - zapytał

- Lata temu…. można powiedzieć “wieki”. - Odpowiedziała, zaglądając do spiżarki i włączając w niej światło, po czym sięgnęła na półkę ściągając słoiczek z kawą. Przyjrzała mu się krytycznie i machnęła ręką na mężczyźnie jakby chcąc by ten wstawił wodę.

Murphego kobieta coraz bardziej intrygowała, choć to co mówiła było lekko dziwne. Podszedł do czajnika, nalał do niego wody i wstawił go.
-To skoro już tu byłaś, to może coś wiesz więcej o tym miejscu. Wydaje się być specyficzne..jakby jakaś historia...była z nim związana - zapytał po raz kolejny. Chciał dowiedzieć się jak najwięcej o tym miejscu a także o niej...Ciekawość to pierwszy stopień do piekła, ale cóż..kto powiedział że musi być w nim smutno i szaro.

Dziewczyna sięgnęła po kubek i wsypała sobie do niego dwie łyżeczki czarnego proszku, po czym spojrzała na Murphy’ego pytająco.

- Sam dom ma wiele historii, ziemia na której stoi, jeszcze więcej. - Uśmiechnęła się. - Pytanie brzmi, których z nich poszukujesz. - Zapytała siadając na starym drewnianym krześle.

-Właściwie to nie wiem nic o tym domu, więc może zaczniesz od czegoś...przerażającego - zaśmiał się i usiadł sobie wygodnie na krześle, opierając nogi o drugie. Był ciekaw czy dziewczyna go potrafi zaskoczyć. Tak naprawdę zaskoczyć, czy tylko udaje…

Dziewczyna odpowiedziała mu tajemniczym uśmiechem pukając szczupłym paluszkiem na trzymany w dłoni kubek powiedziała spokojnie - Wszystko w swoim czasie, na razie chciałabym wypić kawę. Ale w międzyczasie, ty możesz zabawić mnie jakąś opowieścią. Jestem dobrym słuchaczem.

Spojrzał się na nią. Był zawiedziony, czego nie ukrywał. Myślał przez chwilę po czym wstał i rzekł:
-To może jutro...na dziś wieczór mam już plany droga Ann, więc niestety musisz się zadowolić kawą i towarzystwem kota, który gdzieś tu grasuje. Ja niestety...nie jestem ani dobry w opowieściach ani w tworzeniu ich. Miło było cię poznać..do jutra rana… - rzekł z uśmiechem na twarzy. Dziewczyna odpowiedziała mu jedynie uśmiechem, wlewając sobie gorącą wodę do kubeczka. Kiwnął głową na pożegnanie i udał się do swojego pokoju. Rano zamierzał wziąć gorący prysznic. Otworzył okno i zapalił papierosa. Z uśmiechem go wypalał. Był ciekaw co przyniesie kolejny dzień, choć ten pierwszy był nader ciekawy. Zaciągnął się powoli i zaczął wypuszczać kółka delektując się ciszą i spokojem. Lubił samotność, ale zważywszy na powiększającą się ilość kobiet w domu czuł, że nie będzie mu to pisane. Nie myślał o jakiś podbojach, do tego się zupełnie nie nadawał. Zakładał jednak, że baby pokażą swoje pazurki z czasem i może być ciekawie. Drobny psikus jaki zamierzał sprawić “tym co wierzyli w duchy” zostawił na kolejną noc. Będzie miał więcej czasu by przyjrzeć się domowi i jego zawartości.
Gdy skończył palić, zamknął okno i wygodnie położył się na łóżku czekając aż sen zmorzy go i w końcu spokojnie zaśnie.

 

__________________
Dzięki za 7 lat wspólnej zabawy:-)

Pipboy79

Marek “Mark” Czyżewski - uśmiechnięty, krótko-ścięty brunet



Alkohol w żyłach, ogień w kominku, półmrok w pokoju, improwizowane posłanie na podłodze, no i ona, ciemnowłosa dziewczyna ewidentnie okazująca zainteresowanie jego skromną osobą. Zaskoczyła go trochę gdy przejęła inicjatywę, nie spodziewał się tego po niej. Z początku biernie się poddał jej pieszczotom. Szło jej świetnie więc nie widział powodu by przerywać. Leniwie jedynie błądził dłońmi po jej ciele. W końcu podniecienie i niecierpliwość które do tej pory w nim rosły przekroczyły w końcu punkt krytyczny i przezwyciężyły lekkie oszołomienie jej akcją i driniaczami. Poza tym też się chciał sprawdzić i nacieszyć zabawkami tej drugiej strony.

- Czekaj, czekaj… Może teraz ciebie rozbierzemy co? - lekko prychnął z rozbawieniem przytrzymując ją w ramionach i w ten sposób wymuszając by na niego spojrzała. Sam usiadł i odwrócił ją tak by była do niego plecami. Chwilę gładził jej plecy ale przez ubranie to nie była aż taka frajda.

- Wiesz… Trzeba ci to zdjąć bo tak siedząc w mokrym to się bidulko przeziębisz… - mruknął jej do ucha jakoś niespecjalnie troszcząc się o to, że troska o jej zdrowie w tej chwili nie jest jego priorytetem. Chwilę potem już miał w zasięgu gładką skórę jej pleców. Zaczął znów wodzić nieśpiesznie dłońmi w w różnych kierunkach ale za każdym razem trafiał na ten cholerny stanik więc…

- Oj… Widzisz ten… - zawahał się a na moment ręce mu znieruchomiały. Zapomniał jak jest “stanik” po tubylczemu. W końcu więc wybrnął jak zwykle i ręcę znów wznowiły badanie ciała kochanki. - Tu ci też zamokło więc… - po chwili gmerania przy zamku owa częśc garderoby też wylądowała na podłodze obok nich.
Przez chwilę podziwiał jej nagą linię pleców skrywaną tu i tam długimi, ciemnymi włosami. Odgarnął je i wznowił swoje badanie zdrowej pacjentki. Wkrótce do dłoni dołączyły usta choć skupiały się na okolicy ramion i karku czasem zahaczając o ucho.

Jej tył już poznał całkiem nieźle. Czas było zapoznać się z resztą jej anatomii. Przysunął ją do siebie tak, że jej plecy stykały się z jego torsem. A dłonie zjechały mu na jej piersi. Tu zagościły na dłużej bo jak każdego faceta ten sterczący detal kobiecej anatomii niezmiernie go fascynował i przyciągał uwagę, wzrok, ręcę i nie tylko ręce. Ale na razie przechodzili przez etap “ręczny”.

Gdy zaspokoił swoją pierwszą ciekawość nad jej dwoma bujającymi się półkulami przechylił się do tyłu pociągając ją za sobą. Teraz leżała plecami na nim i wiedział, że zbyt długo tak nie wytrzyma na wpół-oparty o siedzisko fotela ale na to co zamierzał wystarczyło. Gdy się wyprostowała spodnie naprężyły się i powstała szczelina między nimi a ciałem przez którą łatwo było się dostać do środka. Co dłoń Marka bez wahania zrobiła. W środku znalazł kolejne ciekawe miejsce no ale w tych jej spodniach było mu dość ciasno i niewygodnie więc po chwili gmerał już przy jej rozporku.

Z ipoda podłączonego do przenośnych głośniczków, które podłączył Lenny poleciała cicha muzyka , dziewczyna z szelmowskim uśmiechem wywinęła się z jego rąk i pokazując paluszkiem wskazującym gest “no no no” po czym kręcąc bioderkiem i nawet nie starając się przed nim zakryć najpierw nachyliła się do jego uszka i powiedziała szeptem

- To ja tutaj dzisiaj rządzę. - Po czym szybkim ruchem uwolniła jego męskość spoglądając w jego oczy i nadal uśmiechając się szelmowsko , po czym pocałowała go namiętnie nie dając mu dojść do słowa. W tym samym momencie poczuł chłód bransoletek na swoim podbrzuszu, czuł, że ciężko jej powstrzymać namiętność, a jej paznokcie wbijają się lekko w jego ciało. Oderwała od niego usta gryząc jego dolną wargę i ciągnąc ją kawałek za sobą, nadal spoglądając na niego drapieżnie.

Zdecydowanie zeszła niżej. Poczuł jak jej język sprawia mu przyjemność, delikatnie wzięła go do ust, poczuł jak delikatnie sunie po nim zębami. Dłonią złapała go u podstawy potęgując przyjemność, drugą ściągnęła spodnie niżej by móc pieścić wewnętrzną stronę jego ud. Przymknął oczy w rozkoszy gdy ta starała się sprawić mu jak najwięcej przyjemności. Poczuł jak usta zaciskają się mocniej, a ruchy nabierają na szybkości.

Przycisnęła go do siebie mocniej, dłońmi obejmując jego ciało, a gdy się cofała poczuł jak jej paznokcie orzą jego skórę.
Melodia grana przez ipoda zmieniła się .
Czuł, że długo już nie wytrzyma, a kulminacja jest blisko. Wreszcie nadeszła, jednak nie w sposób, którego się spodziewał.
- Don’t be afraid… - Powiedziała do niego odrywając się na chwilę po czym zalała go fala bólu. Czół jak rozlewa się ciepłem w jej ustach, z paniką spojrzał w dół gdzie dziewczyna z demonicznym uśmiechem patrzy się na niego parą czarnych jak noc oczu, a jej usta są czerwone od oblepiającej ich krwi….Jego krwi. Przełknęła.
- Dobrze było ? Zapytała lubieżnie oblizując wargi, a ton jej głosu brzmiał tak, jakby pytała co najwyżej o pogodę..

Przez zalane deszczem domostwo przebiegł okrzyk rozpaczliwego przepełnionego boleścią wrzasku. Dźwięk był zbyt bliski prymitywnym instynktom drzemiącym w każdym człowieku by go nie poruszać. Głos dało się rozpoznać jako jednego z przybyłych przed kilkoma godzinami gości. Tak dokładnie zafascynowanego grami wszelakimi obcokrajowca.

Tymczasem w living roomie okaleczony Mark skopał z siebie dręczycielkę i odepchnął ją nogami byle dalej. Na wpół oszołomiony z bólu i tym co się w ogóle stało zaczął naciągać spodnie. Wciąż się krzyczał z bólu ale opanował się już na tyle by zacząć działać choć trochę sensownie. Złapał za swoją koszulkę i przycisnął do rany by spowolnić krwawienie. Zaczął też wzywać Richarda bo w tej chwili taksówka, ambulans i szpital zlały mu się w jeden ciąg myślowy i miał jednoznaczne skojarzenia.

 

Tiras Marekul

Łóżko o niebieskim kolorze pościeli trzeszczało pod ciężarem dwójki kochanków przy każdym, gwałtowniejszym ruchu. Deszcz układał dźwięczną symfonię,roznosząc się po pomieszczeniu pustym brzdękiem. W pokoju panowała błękitna poświata bijąca od ścian, zmieszana z gęstym mrokiem późnej godziny. Kręcący się przy żyrandolu pająk tkał cieniutką, ledwie dostrzegalną dla ludzkiego oka sieć w nadziei, że rano uda mu się upolować jakąś tłustą muchę. Naga Erin leżała na łóżku z rozłożonymi nogami, piętami zapierając się mocno o kołdrę i odchylając kark do tyłu. Jej ręce uczepiły się głowy mężczyzny trzymając ją w silnym uścisku za włosy. Wydawane przez dziewczynę jęki wyraźnie ukazywały jak bardzo podobają jej się pieszczoty, którymi obdarowywał ją taksówkarz. Richard nie spieszył się co jakiś czas zmieniając sposób sprawiania przyjemności. Powolne czułości doprowadzały rudą do szaleństwa. Sprawiały że jej uścisk dłoni stawał się mocniejszy, a mięśnie ud i brzucha drgały niczym porażane nieregularnymi impulsami elektrycznymi. Gdy jednak to stawało się zbyt monotonne i nudne, Richard przestawał by posłuchać jak Erin prosi o więcej, a wtedy zaczynał od początku tylko o wiele szybciej.

Orgazm spłynął na dziewczynę w długich, spazmatycznych ruchach mięśniu brzucha i bioder. Zadowolony taksówkarz nie przerywał jednak, drażniąc pobudzone do granic możliwości miejsce. Delikatny zapach kobiecych soków, wydzielanych znacznie intensywniej niż normalnie, dotarł do przyłożonego blisko nosa. Richard wspiął się na rękach by spojrzeć na rozpaloną, ociekającą potem twarz rudowłosej dziewczyny. Jej mętne oczy patrzyły nieprzytomnie na górującego nad nią mężczyznę. Serce tłukło pod klatką piersiową niczym rozpędzona maszyna, stygnąc przy chaotycznych próbach złapania głębszego oddechu i uspokojenia się. Rich pochylił się nad nią, przyssał do szyi zostawiając wyraźny ślad. Pełznął coraz wyżej aż do ucha. Przygryzł je delikatnie
- Teraz Ty pokaż na co Cię stać skarbie... – wyszeptał bardzo niskim głosem, powodującym drżenia dla rozchwianego umysłu dziewczyny. Chciał powiedzieć coś więcej, jednak spostrzegł przedmiot należącego do niego. Metalowy brelok ze znaczkiem hondy błysnął mu matową poświatą w pofałdowanej pościeli. Podniósł się trochę wyżej by się upewnić, czy aby alkohol zmieszany z podnieceniem, nie płata mu figli. Dość niepewnie skierował rękę w tamto miejsce. Podniósł srebrny klucz z doczepionym doń posrebrzanym breloczkiem i pilotem do sterowania elektroniką samochodu. Trzymając za metalowe kółeczko skierował rekę tuż nad głowę rudej, która wyglądała teraz jak małe dziecko z doczepianą do łóżeczka, wiszącą zabawką.
- Wyjaśnisz mi skąd to się tu wzięło? – Zapytał zdziwiony wiedząc, że zostawił kluczyki w kieszeni spodni zdjętych przez Erin jeszcze w szarym pokoju.

Proste pytanie zakończyło bajkę, wrzucając dziennikarkę na powrót do burej codzienności. Ulga i radość, które odczuwała przez ostatnie sekundy wyparowały, a ich miejsce zajęła kolczasta kula upleciona z lęku. Strach ścisnął żelaznymi okowami bijące szaleńczo serce, skórę pokryła gęsia skórka. Nie wiedziała co odpowiedzieć, przez jej głowę przemknęły dziesiątki scenariuszy - od banalnego “nie mam pojęcia”, po fantasmagorie rodem z opowieści szaleńca. Przyznanie się do tego co widziała nie wchodziło w rachubę. Richard z miejsca uznałby ją za obłąkaną, lub gorzej. Kłamca i złodziej...nie chciała by taksówkarz właśnie tak o niej myślał.

Nie winiłaby go...sama nie wierzyła w to co się stało, zamiatając lustrzany incydent do czarnego worka z etykietką “nie tykać bo śmierdzi”. Zielona Wróżka potrafiła płatać gorsze figle. Po tańcu z nią człowiek często nie był w stanie odróżnić jawy od pseudo narkotycznych majaków. Granica zacierała się, pozstawiając miejsce na domysły...i niepewność co tak naprawdę się wydarzyło.

Wydobycie z siebie logicznej odpowiedzi wymagało czasu, a ten stał się nagle towarem deficytowym. Erin nie mogła pozwolić sobie na luksus stworzenia konkretnej wymówki, mającej jakieś ręce i nogi. Do tego w improwizacji nie pomagał ani dotyk nowojorczyka, ani jego ciemnobrązowe oczy, które w panującym półmroku wydawały się być zupełnie czarne. Wisiały nad dziewczyną niczym dwa wypolerowane kawałki onyksu, odbijając jej własne zakłopotanie.
-A nie brałeś ich ze sobą? - spytała średnio przytomnie.

Rozkojarzony wzrok dziewczyny wskazywał, że nie do końca zdaje sobie sprawę z tego pytania. A wystarczyło to, by cały urok zmył się z jej twarzy. By przyjemność odpłynęła, zamieniając się w wielką niewiadomą obecnego jestestwa. Rich przechylił lekko głowę by spojrzeć dziewczynie w oczy. Podążał za jej wzrokiem jakby się nad czymś zastanawiał. To ona zdejmowała mu spodnie i byłaby w stanie zabrać kluczyki. Upojenie alkoholowe brało jednak górę, a obecna sytuacja zapowiadała przedwczesny koniec przyjemności powiązany ze spaniem w osobnych łóżkach. Mężczyzna odłożył kluczyki na szafkę nocną. Popatrzył na dziewczynę.
- Możliwe, że przypadkiem wkopnąłem je aż tutaj. Chociaż dałbym sobie rękę uciąć, że schowałem je w spodniach – powiedział wsuwając rękę pod jej szyję aby położyć się za jej plecami.
- W każdym razie... Dobrze, że znalazłem je tutaj, aniżeli miałbym szukać ich gdzieś po pokoju – westchnął przyciągając dziewczynę do siebie. Zaczął całować ją po szyi i ramieniu wspierając się na łokciu.

Erin pokiwała apatycznie głową. W obecnej sytuacji dotyk taksówkarza zamiast ekstazy wzbudzał w niej wrażenia daleko mniej przyjemne. Nienawidziła nierozwiązanych problemów i niedomówień, przeradzających się z czasem w otwarte konflikty zbrojne najgorszego sortu. Brudną, bezlitosną walkę, gdzie wszystkie chwyty są dozwolone, byleby tylko sprawić przykrość przeciwnikowi. Richard na to nie zasługiwał, był dobrym facetem. Dlatego zamiast wyluzować i przemilczeć, odtrąciła delikatnie jego dłonie i przetoczyła się na drugą połowę materaca.
-Więc jakim cudem znalazły się na łóżku, gniotąc mnie w plecy? - zadała kolejne pytanie, które odbijało się natarczywie w jej skołowanej czaszce. Położyła się na boku, odwracając twarz w stronę rozmówcy i przywołała na usta cień gorzkiego uśmiechu - Nie zwinęłam ci ich, jeśli o to chodzi. Po co mi niby twoje kluczyki? Nawet nie umiem prowadzić…

Atmosfera znikała jak woda w szklance, którą spostrzegł spragniony człowiek. Słowa stały się zimne i wyczuwalnie destruktywne. Rich westchnął głęboko, wsunął się pod kołdrę zakrywając ciało do pasa. Jedną rękę włożył pod głowę, a drugą położył na brzuchu gładząc się po nim parę razy jakby ten znów zaczął się odzywać z powodu głodu. Błyskawica rozświetliła pokój. Twarz mężczyzny w blasku była poważna, jakby szukająca czegoś w nieprzerwanym omiataniu sufitu pełnymi czerni oczami. Klatka piersiowa unosiła się do góry by opaść potem, stygnąc w uspokajających, głębokich oddechach.
- Nie mam pojęcia co one tutaj robią. Nie wyjmowałem ich, a tym bardziej nie zostawiałem w Twoim pokoju. Powinny leżeć w spodniach które rzuciłaś w kąt wraz z portfelem i Blackberry – odezwał się po kilkuminutowym milczeniu patrząc na położoną obok dziewczynę. Dzielił ich kawałek, nie stykali się żadną częścią ciała.
- Prawdopodobnie wypadły z kieszeni na podłogę, a potem zahaczyłem nimi stopą i przeniosłem tutaj. W upojeniu alkoholowym nic nie czułem. Nie denerwuj się, bo o nic Cię nie oskarżam – dodał z brakiem przekonania we własne słowa. Nie bardzo wierzył w tak duża przypadkowość zdarzeń, jednak jedyne logiczne wytłumaczenie oskarżałoby dziewczynę. Automatycznie wytrzeźwiał. Wróciła logiczność pracującego umysłu który obudził się gdy podniecenie zniknęło a pot przestał zwilrząć skronie. Nie wiedział co o tym myśleć.
- Przyjechałaś tu na stopa wiec domyśliłem się, że nie potrafisz prowadzić – dodał dla uspokojenia dziewczyny.

Erin nie mogła znieść widoku na wpół okrytego mężczyzny, jego nagłego dystansu. Intymna bliskość, jaka narodziła się miedzy nimi, umarła i na tą chwilę nic nie wskazywało by miała się odrodzić ponownie na podobieństwo mitycznego feniksa.
Zesztywniała i odwróciła twarz w stronę okna, by taksówkarz nie mógł dostrzec łez zbierających się pod powiekami.
Dlaczego zawsze musi się wszystko psuć? - przemknęło rudej przez myśl, gdy podnosiła się do pozycji siedzącej, splatając nogi na wysokości kostek. Ciemny błekit pomieszczenia i złowroga, ciężka cisza przywodziły jej na myśl więzienną celę na dnie oceanu. Zimne, puste miejsce, które trudno było nazwać przyjaznym. Znalazła się w nim sama, bez nadziei na ratunek i poprawę losu, za jedynych towarzyszy niedoli mając wyrzuty sumienia.

Atak klaustrofobicznej paniki nadchodził wielkimi krokami, ścinając krew w żyłach i zmuszał ciało do łapczywego, niergularnego nabierania tchu. Panujący półmrok łaskawie skrywał emocje, aż nazbyt widoczne w postawie i gestach dziewczyny. Starała się zachować spokój oraz opanowanie, lecz była pewna, że drgające usta i skulone ramiona demaskowały ją, wystawiając na potencjalny ostrzał. Nie potrafiłaby się obronić, nie przy burzy emocji, atakującej dziennikarkę ze wszystkich stron. Wszystkie sprowadzały się do jednego.
Jej wina...to zawsze coś z nią musi być nie tak. Czuła się winna bez względu na to, jak kojące słowa wypływały z ust otaczających ją ludzi. Nieważne co by nie robiła, jak mocno by się nie starała, w końcu zostawała powodem wszelkich negatywnych wydarzeń. Kozłem ofiarnym, którego obarcza się odpowiedzialnością za całe zło świata.
- Muszę zapalić - wydusiła z siebie, spuszaczjąc stopy na podłogę. Drogę do plecaka pokonała nie wiedząc za bardzo co robi i gdzie się znajduje. Przed oczami widziała Aileen, zaklętą na wieczność w dwóch wymiarach śliskich fotografii. Kolorowe zdjęcia, jedno po drugim, migały jej w głowie makabryczną paradą ujęć, stworzonych przez policyjnego technika. Krew na bladej skórze, oczy zasnute bielmem śmierci i twarz zastygła w wyrazie nieopisanego bólu i przerażenia.
Powinna tam być, zrobić...coś, cokolwiek. Gdyby wtedy nie wyjechała wszystko mogłoby potoczyć się inaczej.
-Kurwa mać!- zaklęła, gdy paczka papierosów wypadła jej z rąk i wylądowała na podłodze.

Kołdra zaszeleściła gdy mężczyzna wstawał. Sprężyny materaca zaskrzypiały od skoncentrowanego w jednym miejscu ciężaru. Rozległo się jedno uderzenie stopy o drewnianą podłogę – pozostałe dzięki kroków stłumiła połać niebieskiego dywanu. Rich podszedł do Erin od strony jej pleców by przytulić ją mocno splatając dłonie na jej brzuchu.. Pocałował ją w policzek dla dodania otuchy.
- Nic się nie stało – wyszeptał z głosem dobrego duszka wprost do ucha dziewczyny. Poczuł nagle coś dziwnego w stosunku do niej. Coś zakuło w jego umyśle.
- W tym domu musi straszyć skoro klucze teleportowały się z mojego do Twojego pokoju – zażartował. Dziewczyna poczuła na swoim policzku jak jego mięśnie twarzy delikatnie napinają się w uśmiechu. Znów ją pocałował w policzek.
- Dlaczego się denerwujesz? Jestem tutaj, nie musisz się o nic bać – pocałował ją w skroń.

Bliskość nowojorczyka zadziałała kojąco. Erin bez chwili zwłoki skorzystała ze wsparcia jakie jej oferował, nie przejmując się konsekwencjami. Wtuliła się w jego ramiona, przylegając do ciepłego torsu całym ciałem. Chłonęła przyjazną obecność, chwytając się jej jak kotwicy i powoli wynurzyła się z koszmaru. Łagodny głos tuż przy uchu wyciszył skołatane nerwy, a dziewczyna w końcu wzięła się w garść. Doszło do niej, że pierwszy raz od bardzo dawna ma wspracie w chwili paniki tak różne od szarpania za ramię i oschłych żołnierskich rozkazów, by przestała się mazać.

Taskówkarz swoim zachowaniem zaskoczył ją i rozczulił. Na jego miejscu pewnie zmyłaby się po angielsku, zostawiając za sobą nieswoje problemy. Ciemnooki diabeł jednak był tuż obok, a ona nie wiedziała jak mu za to podziękować. Nawet gdyby chciała, nie potrafiła ubrać swoich lęków w słowa. Brzmiałaby zbyt pretensjonalnie i dziecinnie. Richard, dzięki bogu, nie wymagał od niej odpowiedzi.
-To...chyba przez ten dom - mruknęła przepraszająco, wyłuskując z paczki dwa papierosy i zapalniczkę. Odpaliła je i podała jeden Richardowi, przy okazji ocierając dyskretnie łzy - Nasłuchałam sie bzdurnych opowiastek o duchach i teraz mi odbija. Zaczynam widzieć rzeczy, których nie ma. Picie absyntu nie było jednak dobrym pomysłem...ale co ja się dziwie? Nigdy nie grzeszyłam rozsądkiem.

- Czym się martwisz? Oboje trochę popiliśmy – uśmiechnął się. - Sama zresztą mówiłaś o wizjach jakie przynosi ten alkohol. Wystarczyło jednak się do mnie przytulić, nie musiałaś panikować. Tej nocy będę z tobą spał, abyś się więcej nie bała. A teraz wracaj do łóżka bo jesteś zupełnie nago, a pogoda sprawia że jest zimno – dodał pokazując zęby w zadowolonym uśmiechu, że może sobie pooglądać nagie ciało seksownej dziennikarki. Obrócił ją w stronę łóżka, dłonią klepiąc w jędrny pośladek popędzając w wykonywaniu polecenia.

-Zaraz, zaraz - wyburczała z papierosem przyklejonym do dolnej wagi - Trzeba chociaż uchylić okno i znaleźć jakąś popielniczkę. Jeśli myślisz, że pozwolę na palenie w łóżku to się grubo mylisz.
Ignorując ponaglające klepnięcie podeszła do okna i złapała za staroświecką, mosiężną klamkę. Dało się słyszeć głośny zgrzyt i po chwili do pokoju wtargnęła fala chłodniejszego powietrza, przesycona zapachem deszczu i wilgotnej trawy. Kilka lodowatych kropel wylądowało na bladej skórze ramienia, łaskocząc ją podczas mozolnej wędrówki w dół. Erin starła je pospiesznie przy pomocy ciemnogranatowej zasłony. Dostęp świeżego powietrza i widok lasu, zatopionego w późnowieczornym mroku, wybijał kolejne dziury w murze paranoi. Podnosząc papierosa do ust dziewczyna ze złością odnotowała jak bardzo trzęsą się jej ręce. Potrzebowała cukru i to szybko.
-W bocznej kieszeni plecaka powinna być puszka coli, mógłbyś ją wyciągnąć...i zasłonić czymś lustro? - poprosiła, unikając wzroku Richarda. Tłumaczenie “jak i dlaczego” było ponad jej siły.

Prośba zasłonięcia lustra wydała się dość dziwna dla mężczyzny. Przez moment zastanawiał się czym można by było zasłonić powierzchnię zabytku i do głowy przyszedł mu jedynie ręcznik jakim owijała się dziennikarka, gdy przyszła do niego po kąpieli w deszczu. Podszedł jednak do plecaka w poszukiwaniu tego pierwszego przedmiotu. Po odnalezieniu puszki postawił ją na parapecie.
- Nadal się boisz? Jeśli chcesz bym z Tobą spał, to pójdę sobie po jakieś ubrania. Lustro zasłonię szarym ręcznikiem schnącym teraz na krześle. Zgoda?

Z boku cała sytuacja wyglądać musiała zabawnie, choć groteskowo. Mała dziewczynka bojąca sie spać w ciemnym pokoju i opiekuńczy nieznajomy, łaskawie proponujący opiekę w tym jakże trudnym momencie. Brakowało tylko by zajrzał pod łóżko i do szafy w poszukiwaniu wyimaginowanych potworów, a potem poczytał bajkę na dobranoc. Erin czuła się śmieszna, rumieniec wstydu zapłonął na jej policzkach. Zaciągnęła się porządnie, po czym wypuściła siwy dym nosem. Wałeczek popiołu spadł na parapet i pozostał tam w pozycji przeczącej sile grawitacji.
-Richard…- zaczęła, lecz nagle język jej skołowaciał. Znowu nie wiedziała co powiedzieć, zmieszana obecnością taksówkarza. Kolejny raz podniosła papierosa do ust, kupując tym sobie kilka cennych sekund.
-Nic nie musisz, jeśli nie chcesz - dokończyła w typowym dla siebie przejawie dyplomacji. Zastygła w bezruchu, czekając na jego reakcję. Obawiała sie tego, że uwolniony od konieczności towarzyszenia jej po prostu pójdzie do siebie, nie oglądając się za plecy ani razu. Musiał być zły, zamiast chętnej do igraszek kobiety trafił na neurotyczną bombę ze szwankującym zapalnikiem. Kto normalny znosiłby coś takiego z włąsnej, nieprzymuszonej woli?

Taksówkarz wziął podarowanego wcześniej papierosa, zaciągnął się mocno paląc znaczną część. Odłożył go jednak na puszkę coli kładąc filtrem w stronę otwarcia. Westchnął ciężko cały czas patrząc na dziewczynę, która wyraźnie nie mogła zebrać myśli. Sam też nie bardzo wiedział co ma dalej robić. Cudowna atmosfera uleciała jak zerwany latawiec na silnym wietrze.
- Zaraz przyjdę – wyszedł z pokoju nie czekając na odpowiedz. Korytarz znów był pusty, z dołu dochodziły jakieś ciche dźwięki. Zwinął z krzesła wyschnięty ręcznik, z szafki wyjął spodnie i bluzę oraz rewolwer który wcisnął między ubrania. Po powrocie do pokoju ubrania położył obok torby Erin, ręcznik zaś zahaczył o wystające elementy lustra tak, aby całe skryło się pod szarą płachtą.
- Tak lepiej? – zapytał podchodząc znów do dziewczyny. Wyjął jej papierosa z ust i lekko się zaciągnął. Zupełnie jak za pierwszym razem.

Drzwi otworzyły się tak samo cicho jak przedtem zamknęły. Bała się odwrócić. Wybujała wyobraźna podsuwała jej uporczywie obraz domniemanego gościa...i nie był nim Richard. Dopiero jego głos odgonił natrętne widmo, przywracając myśli na właściwy tor.
-Pewnie uznasz mnie za wariatkę, ale nie lubię obcych luster...szczególnie nocą - odparła, sięgając po drugiego fajka i skiepowała go na szybie. Garść drobnych iskierek zalśniła w powietrzu i zgasła w kontakcie z deszczem. Ruda zdmuchnęła resztki popiołu z puszki i otworzyła ją. Syk bąbelków zgrał się z kolejnym grzmotem, który przetoczył się nad domem.

- Każdy ma swoje fanaberie. Jesteś ze mną i nic Ci nie grozi, pamiętaj – powiedział po czym dał dziewczynie buziaka w policzek. Znów poczuł coś dziwnego. Erin stała przed nim zupełnie naga bez najmniejszego nawet skrępowania. Alkohol zupełnie z nich uleciał, wyparował w natłoku nie do końca jasnych zdarzeń. Nie sprawiło to jednak, aby odczuwała jakiekolwiek zmieszanie pozwalając na oglądanie swego ciała ciemnym oczom taksówkarza. On też nie czuł nawet najmniejszego zakłopotania by pocałować ją, klepać po pośladkach lub po prostu patrzeć. Położył się na łóżku z rękami splecionymi za głową. Oczekiwał, że dziewczyna w końcu przyjdzie, lecz nie wiedział jak się do końca zachować. Skrzyżował nogi i popatrzył na sufit.
- Jak się czujesz teraz? – Zadał dość absurdalne pytanie, jednak chciał przerwać wiercącą w umyśle ciszę.

Erin wymruczała coś niezrozumiałego, wypijajac duszkiem połowę coli. Napój skutecznie zmywał z języka resztki nikotyny, pozostawiając chakaterystyczny, słodki posmak. Drżenie rąk po chwili ustało, więc uzbrojona w puszkę coli ruszyła ku łóżku i czekającemu na nim mężczyźnie. Ten wieczór miał wyglądać zupełnie inaczej, lecz wciąż wszystko dało się jeszcze naprawić. Wystarczyła odrobina chęci, a te rosły w dziewczynie wprost proporcjonalnie do malejącego dystansu. Z niepewnym uśmiechem wpakowała się taksówkarzowi na kolana, siadając okrakiem na jego udach.
-Sytuacja opanowana, dzięki za troskę. Teraz jest...dobrze - przyznała szczerze, podając mu aluminiowy pojemniczek - Masz, zanim wypiję wszystko.

Mężczyzna poczuł ciężar dziennikarki. Nadal nie mógł pojąć co napędza jej umysł do takiej śmiałości. Podparł się jedną ręką z tyłu, drugą wziął puszkę i opróżnił ją do końca z pozostawionej zawartości. Szybko wypity napój podrapał go w gardło. Postawił puszkę na stoliczku obok kluczy i wrócił do pozycji wyjściowej ze splecionymi dłońmi. Popatrzył na rudowłosą z oczami pełnymi tęsknoty za dawną przyjemnością. Uśmiechał się ciepło.
- I co teraz? – Spytał schodząc wzrokiem na usta, potem zatrzymał się dłużej na biuście by powrócić ponownie do oczu.
- Nadal masz ochotę to kontynuować? Czy jednak była to sprawka procentów w naszych żyłach? Czy teraz, już kompletnie trzeźwi, nie mamy szans na odrobinę przyjemności? – zadawał pytanie za pytaniem licząc, że dziewczyna zbliży się i zatka jego usta. Coś sprawiało, że nie mógł się od niej już oderwać.

Dziewczyna niedbałe wzruszyła ramionami, rozważając w głowie wszelkie za i przeciw. Richard nie był taki zły. Nie miałaby nic przeciwko temu, by ktoś podobny do niego na dłuższy czas zakotwiczył w jej życiu. Niestety żaden facet spoza środowiska nie wytrzymałby trybu życia, jaki prowadziła. Żaden też nie pogodziłby się z tym, że jego partnerka zarabia znacznie więcej od niego. Tej nocy nie było to jednak ważne. Liczyła się tylko dwójka ludzi, odcięta od reszty świata szalejąca burzą. Ukryta bezpiecznie w czterech, niebieskich ścianach.

Ruda patrzyła zahipnotyzowana, jakby chciała pożreć mężczyznę wzrokiem. Jej serce zaczęło walić jak bęben. Miała nadzieję, że jemu też. Spojrzała w dół i natrafiła na szeroko otwarte czarne oczy, wyrażające niecierpliwość i napięcie. To przesądziło sprawę. Wypuszczając z ust gorący oddech, sięgnęła dłonią ku jego przyrodzeniu i objęła je delikatnie palcami. Pierwszemu dotykowi towarzyszyło głośny syk. Obserwowała partnera spod przymkniętych powiek, mrucząc z przyjemności. Uwielbiała patrzeć na twarze mężczyzn ogarnięte rozkoszą, szczególnie gdy była ona rezultatem jej działań, to zawsze burzyło w niej krew. Sprawiało, że momentalnie zapominała o wszystkich problemach - zarówno tych realnych jak i wyimaginowanych. Drobne piersi unosiły się i opadały coraz szybciej. Taksówkarz położył na nich dłonie. Dziewczyna poczuła ten gest i wolną ręką zakryła jedną z nich. Niemal straciła głowę. Jej ruchy stawały się coraz szybsze, bardziej zachłanne. Ścisnęła mimowolnie kołyszące się na boki uda.
- Jeśli cię nie wystraszyłam…-wychrypiała, pochylając tułów do przodu i pocałowała go namiętnie w usta, próbując zatrzeć wrażenie wywołane wcześniejszymi wypadkami.

Gonitwa ruszyła wzbijając w powietrze kłęby piasku. Rozgrywka znów zaczęła się toczyć nabierając na szybkości. Rich czerpał garściami z przyjemności ofiarowywanej przez znów rozpaloną bestię o ognistych włosach i oczach w których można było się utopić. Znów poczuł jak jej serce bije w oszalałym rytmie. Jak nozdrza rozszerzają się szeroko próbując złapać jak najwięcej powietrza. I poczuł to nie tylko u niej, bo u siebie również. Wziął dziewczynę w ramiona i zaczął dziko całować. Tęsknił za tym co działo się przed jego głupim pytaniem, które zadał w niewłaściwym momencie. Zamienili się stronami, nadal wymieniając się pocałunkami w oszalałym tempie. Teraz ona była zdana na jego łaskę, po raz kolejny już tego wieczoru. Znów dotykał ją po piersiach, tym razem jednak nie schodził w dół by wreszcie zobaczyć jak dziewczyna wygina głowę mocno do tyłu w nagłym impulsie dochodzącym z dołu. Ruch bioder obu kochanków zlewał się ze sobą przyspieszając i nabierając na sile. Rich napawał się jękami dziewczyny obsypując ją gradem pocałunków. Jedyne co gościło teraz w jego głowie to ona. Seksowna kobieta która pojawiła się w jego życiu po długim okresie ogólnej pustki. Nie znał jej, jednak nie miało to teraz najmniejszego znaczenia.

 

__________________
Ph’nglui mglw’nafh Cthulhu R’lyeh wgah’nagl fhtagn.

Nimitz

 

Tiras Marekul

Wiatr poruszał delikatnie koronami drzew, których szelest dolatywał ledwo słyszalny przez zamknięte okna. Na szkle powstała abstrakcyjna mozaika z ostatnich kropli deszczu, piękna w swej prostocie. Jej powiększony obraz majaczył na niebieskiej ścianie. Zasłonięta powierzchnia lustra za dnia wyglądała śmiesznie, jakby szary ręcznik miał chronić małą dziewczynkę przed dziwami przedostającymi się do naszego świata przez pokryty srebrem szklany portal.
Rich obudził się leżąc na plecach. Był wyprostowany i kompletnie nagi, przykryty kołdrą jedynie do pasa. Prawą ręką obejmował dziewczynę przyklejoną do swojej klatki piersiowej, śpiącą jeszcze smacznie ze słodkim wyrazem twarzy. Z potarganymi włosami i rozmazanym makijażem wyglądała jakby dopiero miała odebrać dowód osobisty. Czuł jej spokojny oddech na skórze, ciężar jej ciała na połowie swojego. Odetchnął głęboko dość zimnym powietrzem mrużąc oczy aż przyzwyczaiły się do światła. Położył wolną rękę pod głowę i patrząc się w sufit zaczął kontemplować – wspominać noc która szybko minęła.
Z dołu dotarł przeszywający uszy krzyk przerażenia. Zamyślony taksówkarz wzdrygnął się kiedy tylko dotarł do niego hałas. Chwilę później usłyszał kroki. Nie chciał budzić dziewczyny, odsunął ją lekko na bok.

Świadomość wracała do Erin powoli. Pełen bólu wrzask zawibrował nieprzyjemnie w uszach, przeganiając resztki snu. Dziewczyna wzdrygnęła się i otworzyła oczy, próbując przypomnieć sobie gdzie, do diabła, jest. Pod policzkiem czuła przyjemne ciepło. Dopiero po chwili dotarło do niej, że to co wzięła za poduszkę, jest tak naprawdę klatką piersiową...w dodatku męską. Mózg zazgrzytał, posypał się kurz. Poszczególne trybiki zaskoczyły i wspomnienia poprzedniego dnia zaczęły wskakiwać na swoje miejsca. Lough Corrib, eksperyment, blondynka w czerwonym autku i wieczorek zapoznawczy, który szybko przerodził się w imprezę dużo bardziej kameralną. Taką za zamkniętymi drzwiami, z liczbą uczestników ograniczoną do dwóch dusz.
No to pokazałam się od hm, najlepszej strony - uśmiechnęła się w duchu, gładząc dłonią miękką powierzchnię “poduszki”. Urlop nie mógł zacząć się lepiej. Nie dość, że wyrwała się spod kurateli Daniela na kilka długich tygodni, to jeszcze udało się jej poderwać całkiem sympatycznego gościa. Co prawda poznali się trochę za szybko i za dokładnie, ale nie narzekała. Richard nie dał jej do tego żadnych powodów.
Pokonując otępienie uniosła się na łokciu i cmoknęła go w policzek. Nie wyglądał na zaspanego, widocznie obudził się już jakiś czas temu.
-Cukierek albo psikus - parsknęła na widok swojego odbicia w oczach taksówkarza. Nie wyglądała aż tak tragicznie, jak się spodziewała. Mimo to przed zejściem na śniadanie wypadało się ogarnąć.
Nagle stężała i obróciła głowę w stronę drzwi.
-Co tak tupią z rana? Zamordowali kogoś, czy jak? - Słysząc krzątaninę na korytarzu odruchowo sięgnęła po kołdrę i przykryła nią piersi. Nie miała pojęcia czy wczoraj wieczorem któreś z nich pamiętało o zamknięciu pokoju na klucz. Wizytacja w postaci Bri, Murphy’ego...albo co najgorsza Nathana, nie byłaby dobrym początkiem dnia. Erin nie miała ochoty szczególnie na natarczywe spojrzenia ze strony pryszczatego małolata.

Taksówkarz wstał wykorzystując okazję, gdy jego ciało oswobodziło się z uścisku dziewczyny. Nawet nie pamiętał kiedy pozbył się swoich czerwonych bokserek. Musiał je jednak w miarę szybko odnaleźć na podłodze.
- Pójdę sprawdzić co się dzieje – zaczął ubierając bieliznę po krótkich poszukiwaniach. Podszedł do ubrań które przyniósł ze sobą w nocy. Wysunął rewolwer spomiędzy bluzy i położył go za torbą by dziewczyna nic nie widziała. Zaczął zakładać pozostałe rzeczy. Krótkie dżinsowe spodenki szybko wsunął na czerwone bokserki, zaś dość luźną bluzę z kapturem w czarnym kolorze narzucił na nagi tors.
- Ubierz się i poczekaj tu na mnie – dopiero teraz sięgnął po broń, sprawdził czy amunicja jest w bębenku. Spojrzał na dziewczynę mając nadzieję, że nie przestraszy się tego widoku.
- Nie chcę by coś Ci się stało - powoli skierował się w stronę drzwi.

Erin zrobiła się jeszcze bledsza, co w jej przypadku było sporym osiągnięciem i wydawało się mało realne. Zacisnęła pięści na okryciu, przyciągając je do siebie. Usiadła na łóżku, powoli nabrała powietrza, choć najchętniej zaczęłaby wrzeszczeć i rzucać odpowiednio twardymi przedmiotami. Nigdy nie lubiła broni, a teraz miała jedną dosłownie pod swoim nosem.
- Kiedy przemyciłeś kopyto do mojego pokoju? - spytała, siląc się na spokój i opanowanie.

- Gdy poszedłem po ubrania – odpowiedział szybko. - Mówiłem, że przy mnie możesz czuć się bezpieczna. A jeśli nie mówiłem, to mówię teraz – dodał z drobnym uśmiechem. Położył dłoń na klamce i znieruchomiał na moment.
- Przyjdę kiedy dowiem się co się dzieje na dole. Mam nadzieję, że nie będziesz się mnie bać. Używam go raczej jako straszaka, nie za dobrze strzelam – uchylił drzwi i wyszedł zamykając je za sobą, wchodząc do pustego korytarza. Odbezpieczył i wyciągnął broń przed siebie. Bose stopy nie wydawały najmniejszego nawet dźwięku. Jedynie podłoga skrzypiał zdradzając tego obecność. Ostrożnie zszedł po schodach, wparował do pokoju z wycelowaną bronią zastając trójkę ludzi.
- Słyszałem jakieś hałasy. Już myślałem, że kogoś mordują. Co się stało? – spytał opuszczając spluwę. Na jego twarzy malowało się zmieszanie.

 

__________________
Ph’nglui mglw’nafh Cthulhu R’lyeh wgah’nagl fhtagn.

Zombianna

Krzątanina na korytarzu przycichła, jedynie gdzieś na parterze dało się słyszeć czyjeś podniesione głosy. Było to pocieszające. Gdyby miast słów rozlegał się ciągły krzyk i płacz, znaczyłoby to, że rzeczywiście ktoś umarł. Erin nie życzyła nikomu źle, więc taki obrót sytuacji był jej całkowicie nie na rękę. Do tego ktoś z domowników musiałby poinformować o całym zdarzeniu policję, zaczęłoby się śledztwo i przesłuchania. Jednak nie to najbardziej niepokoiło dziewczynę. Bardziej obawiała się widoku Daniela...z tym jego pełnym szyderczej wyższości uśmiechem, przyklejonym do twarzy jak sztuczne wąsy. Nie miała żadnych wątpliwości, że podobny incydent nie umknąłby jego uwadze i dał pretekst do pojawienia się w zasięgu wzroku. W końcu kiedyś obiecał jej, że zawsze będzie miał na nią oko, a troska ta wyłaziła już dziennikarce bokiem.

Kolejnym problemem, ku jej niezadowoleniu, okazał się Richard...a raczej to, co wyniósł chwilę wczesniej z niebieskiego pokoju. Niby miała świadomość, że może posiadać broń. Domysły - domysłami, ale zobaczyć realny dowód…brakowało tylko, żeby kogoś przez przypadek postrzelił.
-Co za debil - westchnęła, podnosząc się z łóżka -Więcej smrodu, niż to wszystko warte…eh!

W ferworze wczorajszych zajęć zapomniała rozpakować plecak, wszystkie ubrania wciąż pozostawały gdzieś na samym dnie bagażu. Dokopanie się do nich oznaczało wywalenie całej zawartości na podłogę, a tego wolała uniknąć. Potem nie chciałoby się jej tego sprzątać i, w efekcie końcowym, polowałaby na czyste skarpety przez resztę urlopu. Bielizna, wraz ze spodniami i koszulką zostały u Richarda, podobnie jak telefon i masa pierdół, poutykanych po kieszeniach. Z rezygnacją kucnęła przy torbie i delikatnie usunęła wierznią warstwę maneli, odkładając je na krzesło. Dokopawszy się do kosmetyczki od razu wyciągnęła z niej chusteczki do demakijażu i przetarła nimi twarz. Lepiej nie straszyć ludzi, szczególnie gdy mają w swoich nadpobudliwych dłoniach broń palną.
Finalnie wciągnęła na grzbiet lekko sfatygowaną, czarną bluzę z kapturem. Wielki ciuch sięgał dziewczynie do połowy uda, rozwiązując problem zagubionych spodni. Czerwony herb, na którym puszyły się dumnie trzy białe ptasiory sławił chwałę jedynego słusznego klubu piłkarskiego Irlandii. Piłka nożna i kibicowanie nie stanowiły dla Erin ważnych elementów życia, ale od biedy potrafiła wymienić aktualny skład i zanucić kilka przyśpiewek. To uprawniało ją do paradowania w barwach Dundalk FC, przynajmniej według ogólnie przyjętych kryteriów.

Rzuciła tęskne spojrzenie na szampon i ręcznik, lecz zamiast nich chwyciła za apteczkę. Tak zaopatrzona ruszyła w stronę drzwi. Prysznic musiał poczekać, podobnie jak poranna kawa i śniadaniowy papieros. Pierwszy poranek w nowym miejscu, mimo przyjemnego przebudzenia, zapowiadał się dość fatalnie.
Powłócząc nogami zeszła na parter. Szybki rzut oka upewnił dziewczynę, że Richard nie zdążył nikogo zastrzelić. To poprawiło jej humor. Odrobinę, ale zawsze.
-Ktoś jest raaaaa-aaaaanny? - spytała, a jej wypowiedź przerwało rozdzierające ziewnięcie.

 

__________________

Jeśli w sesji strony tematu sesji przybywają w postępie arytmetycznym a strony komentarzy w postępie geometrycznym, prawdopodobieństwo że sesja spadnie z rowerka wynosi ponad 99% - I prawo PBFowania Leminkainena

valtharys

Sen był przyjemny, choć sposób w jaki został z niego wybudzony Murphy nie koniecznie. Otworzył powoli oczy zastanawiając się czy zejść czy nie. Był zmęczony, oczy mu się kleiły a pod kołdrą było tak ciepło i przyjemnie. Krzyki? Pewnie ktoś sobie robił jaja, albo jakiejś lasce wyskoczył szczur i ta wszczęła panikę. Tak, to nic innego nie mogło być. Przekręcił się na drugi bok, nakrył kołdrą i zasnął. Było mu tak dobrze i ciepło. Nic więcej mu nie było obecnie potrzebne do życia. Czuł że nogi go bolą, zapewne od wieczornego szlajania się po tym domu. Ann...to o niej śnił. I były to dość przyjemne sny, choć zdawał sobie sprawę że nimi pozostaną. Nie miał aż takiej śmiałości do kobiet, więc chociaż w snach mógł stać się przez chwilę kimś innym. Odważniejszym, o większej ilości uroku. Zasnął ponownie, wtulając głowę w miękką poduszkę.

 

__________________
Dzięki za 7 lat wspólnej zabawy:-)

Nimitz

 

Nimitz