Pipboy79

Jayson "Godzilla" Atkinson - Pomiot Godzilli



- Angie jest teraz zajęta? Oo... A mówiła z kim? - Jay na chwilę oderwał się od swoich rozmyślań czemu Steve pomylił jego profesjonalne złomowisko z jakimś tandetnym wysypiskiem śmieci... No z drugiej strony Steve czasem robił takie kawały i dowcipasy wprawiając swojego większego kumpla z zakłopotanie choć oczywiście się do tego nie przyznawał. Słowa o ich drużynowej blondynie odwróciły jednak jego uwagę.

- Chyba nie robiłaby sobie teraz jakiejś demonicznej orgietki co? Tak bez nas? To by było bardzo egoistyczne z jej strony... - dumał chwilę czy ich kumpela wyrolowałaby ich w tej materii. Impreza pasowała jak ulał co sam widział niedawno w klubie jak gadali z młodymi gdy Angie dała czadu na parkiecie no to by właśnie pasowało. Z drugiej przecież stanowili jedną paczkę to chyba by ich nie wyrolowała. No ale z trzeciej strony...

Jednak Steve przeszedł do konkretów w sprawie śledztwa i furgonetek jakimi się mieli zajmować i to odciągnęło uwagę olbrzyma od nocnych wybryków ich blondkumpeli.

- A KITT nie dałby rady przyfilować łącz? To supersamochód przecież jest. - rzekł poważnie Kierowca jak zwykle okazując wiarę w możliwości ich pojazdu.

- Hmm... Wiesz co Steve? Jak kamuflaż ma działać to musi być kompletny. Bez łącz i tego potwierdzenia to nie ma co się tam pchać z legitkami. Naściemniają nam albo nas spławią i jeszcze jak sa trefni alarm do korpów puszczą, że przebierańcy u nich byli to trzeba na takich uważać. A wiesz ja to akurat rzucam się raczej w oczy i pamięć na ogół. - rzekł wskazując kciukiem na siebie. Pod tym względem stanowił wręcz przeciwieństwo swojej drobniejszej kumpeli bo góra mięśni wyglądającą na pozornie ospałą i niezgrabną jak tak siedział w miejscu dość wyróżniała się ponad srednia uliczną.

- No możemy zrobić jak mówisz... - rzekł powoli i równie powoli kiwając głową. Nie miał innego pomysłu a brak Angie sporo ich ograniczał w tego typu robotach. - Jak pójdziesz jako zwykły klient chyba nie powinni w ogóle dzwonić do korpów, glin czy cokolwiek bo po co? No rozejrzałbys się tam, poniuchał i takie tam. Jakby co zawsze możemy potem obmyślić włam to popatrz pod tym kątem. - nic innego nie przychodziło mu teraz do głowy. Steve wejdzie, pogada po swojemu a Jay zostanie i będzie go osłaniał.

- Ale wiesz co Steve? Ustalmy jakiś alarm na wypadek jakby tam byli ci co umieja znikać takich jak my. Młodzi też nawet nie jęknęli jak ich właśnie z tej frimy mogli powinąć. - powiedział poważnie Jay patrząc na mniejszego kumpla. Obawiał się nieco puszczać go samemu choć wiedział, że tamten ma rację. Chodziło mu jednak ojakis limit czasowy zgłoszeń czy potwierdzeń albo nawet jakieś słowa czy zdania które miały symbolizować, że coś jest u Steve'a nie tak.

 

__________________
MG pomaga chętniej tym Graczom którzy radzą sobie sami

Jeśli czytasz jakąś moją sesję i uważasz, że to coś dla Ciebie to daj znać na pw, zobaczymy co da się zrobić

Mike

Cassey
„Zaraz usłyszę głuchy łoskot” obejrzała się raz jeszcze i zrobiła kolejne dwa ptasie kroczki.
I nagle coś trzasnęło za nią. Podskoczyła i odwróciła się by zobaczyć drzwi otwarte na oścież, które chwile temu trzasnęły o ścianę poruszone przeciągiem. Lekko stęchły zapach, zmieszany z nutą kału i uryny wiał z głębi budynku.

Podleciała kawałek i przysiadła na stojaku z napisem “Uwaga mokra podłoga”. Podłoga nie wyglądała ani na mokrą, ani na mytą w ostatnim czasie. Starte, szare linoleum pokrywało korytarz i wnękę odgrodzoną ladą. Zapewne posterunek pielęgniarek o posturze enerdowskich pływaczek, jak na ten przybytek przystało. Teraz nie było tu nikogo. Mała lampka ledwo ćmiła, dając niewiele światła.

Z tego miejsca korytarz rozchodził się w dwie strony, obie tonęły w półmroku. Na ścianach po obu stronach korytarza majaczyły drzwi. Niestety żadne z nich nie były uchylone. A na dokładkę zamiast klamek miały gałki. Bez szans by kruk dał radę je otworzyć.

Z prawego rozległ się jakby szept, niezrozumiały, jakby ktoś na granicy słyszalności puścił taśmę na zwolnionych obrotach.

 

corax

“Ajjjj!” pisnęła w myślach. Przez chwilę uspokajała walące w piersiach serce.
„To tylko drzwi, to tylko drzwi” – powtarzała jak mantrę.
„Uuuuuh co to za paskudnie wyglądający przybytek. Czemu wariatkowa zawsze wyglądają jak karykatury dziewiętnastowiecznych więzień?” prowadziła wewnętrzny monolog dla dodania ducha. „Ciekawe ile chłopaki dali by za zobaczenie tego miejsca i umieszczenie filmików na blogu” – zachichotała nerwowo w duchu na samą myśl o swoich szkolnych kolegach w Umbrze.
Pokręciła po ptasiemu głową oceniając, w którą stronę rozwidlonego korytarza się udać. „Oh-oh to nie wróży dobrze” – stwierdziła widząc cholerne gałki. „To by było na tyle z kruczej formy...” pomyślała z żalem. Co tu dużo mówić, szybko polubiła swoją kruczą postać i śledztwa wolała prowadzić jako ptak. Niepocieszona zmieniła postać. Otrząsnęła się, odwróciła bejsbolówkę daszkiem do tyłu i poddreptała skulona jak najciszej do drzwi. Zamarła słysząc nagłe dźwięki dobiegające z prawej strony.
„Co jak co, ale jestem w dobrym miejscu” – podumała autoironicznie – „jeśli zwariować, to tylko w zakładzie dla obłąkanych”.
Milimetr po milimetrze, zaczęła przekręcać gałkę w drzwiach prawego korytarza.

 

Leoncoeur

Indian Creek, ranek

- Zostań tu młody, a jakbym nie wrócił w ciągu dwóch godzin to wiej do Suicide i powiedz chłopakom... - Chris beznamiętnie zwracał się do brata zdejmując kask i kładąc go na siedzeniu zaparkowanego motocykla.
- Przestań pieprzyć, to chyba nic aż tak mocnego. - Młodszy biker nadrabiał miną - Prawda?
Kotołak spojrzał w końcu na Douga.
- Zamknij japę i słuchaj. - Podrapał się nerwowo po brodzie. - Niech ktoś odstawi Sanę do Paddego lub do MillRes. Powiadomcie Cattie, a sami zaszyjcie się nie wyściubiając nawet nosa przez kilka dni póki Adrianowi nie minie szajba. Macie się ode mnie odciąć, jakby mnie nigdy nie było.
- Chris...
- Wiem młody, życie. - Kotołak włożył wykałaczkę między zęby i lekkim krokiem pomaszerował wprost ku wejściu do klubu golfowego.

W środku było niewiele osób, aczkolwiek ci co zebrali się w okolicach baru prowadzonego przez Ludwika wystarczyli by wykreować u Chrisa syndrom owieczki zagubionej w zimą w górskim lesie głębokiej prowincji Kanady. Nie słyszał... - wręcz widział w kilku spojrzeniach wycie, zew łowów, wyczekiwanie na prowokację. Że też akurat ta frakcja psiej bandy wybrała sobie czas by akurat teraz rezydowac w Caernie.
Ludwik uśmiechnął się do basteta i pomachał przyjaźnie. Stary wilkołak był powolny i schorowany, ale cieszył się wielką sympatią wilczej społeczności Florydy, toteż Adrian zapewnił mu robotę w klubie golfowym, gdzie wiekowy lupin zajmował się barem i utrzymywaniem kijów do gry. Kotołaka często zaglądającego do wilczej siedziby lubił, nie można było jednak tego powiedzieć o Shermanie Mastersie i Rogerze Price jacy ostentacyjnie patrzyli na kota wilkiem. Kilku młodszych członków watahy może aby przypodobać się mentorom nie było dalekimi od szczerzenia zębów, bynajmniej nie w uśmiechach.

Kojot leniwie przeglądający gazetę przy barze szybko zorientował się co się święci. Uśmiechnął się lekko jakby chciał pooglądać konfrontację, jednak w chwilę później pokręcił głową.
- Jest u siebie. Czeka na ciebie. - Ragabash zdecydował się zainterweniować ubiegając możliwą awanturę. - Nie wiem coś przeskrobał ale chyba jest nieźle wkurwiony. - kiwnął głową w kierunku korytarza prowadzącego ku biurom Adriana.
Chris wzruszył ramionami i wypluł wykałaczkę.
Skierował się ku leżu 'nadwilczka' pozornie raźnym krokiem.


Wchodząc z powrotem do hallu klubu nie dłużej niż pół godziny później, kotołak zdawał się tryskać humorem, a bezczelny i lekki uśmieszek nie spełzał mu z twarzy.
Taka postawa musiała do reszty zdenerwować niechętną mu część wilczego towarzystwa, bowiem Masters czytający w głębokim fotelu gazetę, szybkim choć dyskretnym ruchem wyprostował nogę gdy Chris przechodził obok kierując się do wyjścia.
Bastet nie złapał równowagi i wyrżnął o podłogę ku uciesze kliku młodszych wilkołaków.
- Kot zawsze spada na cztery litery - z udawana powagą wytłumaczył sprawca wypadku odkładając gazetę.
- Może otrzepać ci futerko? - z udawaną troską dodał Roger Price.
- Zostań przy trzepaniu tego w czym jesteś dobry - odparował Chris zbierając się z ziemi. Po jego minie widać było, że wyglebienie nie zniweczyło jego humoru.

Kotołak podszedł do baru i sięgnął zań do sporego kosza w którym było kilka kijów golfowych i...
W rękach bikera pojawił się wyciągnięty stamtąd kałasznikow, obtłuczony, z pogiętą lufą i obitą kolbą na której krzywo napisano markerem "Chris".
Przeładował z suchym trzaskiem.
- Strzelimy kilka uderzeń Ludwik? - kotołak zwrócił się do starego wilkołaka markując uderzenie karabinem niczym kijem golfowym.
- O tototototo... - ucieszył się staruszek grzebiąc w koszu w poszukiwaniu swojego sprzętu.

Roger Price poczerwieniał na twarzy i zmełł w ustach przekleństwo.
Był wielkim amatorem golfa i reagował bólem oraz wkurwem za każdym razem gdy widział obijanie piłeczek kolbą rosyjskiego AK. Wszyscy dobrze wiedzieli, że Chris robi to tak po prawdzie tylko z tego powodu.
Masters położył dłoń na ramieniu Price'a patrząc za bikerem i starym wilkołakiem wychodzącymi na pole.
- Soon Chris, soon. - rzucił łapiąc wzrokiem spojrzenie basteta.


Do Douga wręcz panicznie wpatrującego się w zegarek podszedł niecałe dwie godziny po tym jak zostawił go przy motocyklach.
- Na litość boską, aleś mnie przestraszył! - w oczach chłopaka widać było niesamowitą ulgę.
- Ale w sensie, że o co chodzi? - Chris udał zainteresowanie.
- No tyle to trwało, że... już się bałem... co on Cię tak długo maglował? - młody nie mógł skupić myśli, choć twarz rozjaśniała mu wynikająca z ulgi radość.
- Aj tam maglował, pogadalim chwile o pierdołach. Jak to z Adrianem.
- Ale mówiłeś, że mógłbyś nie wrócić!? Sana, zawiadomienie Catty?!
- Tak?
- Chris do cholery nie rób ze mnie durnia. Ot tak przy pierdołach dwie godziny Adrian cie trzymał?
- Dwie godziny? E... nie, pogadalim z pół godziny poplotkowalim... ale z Ludwikiem dawno się nie widziałem tośmy strzelili partyjkę golfa.

Doug patrzył na brata przez chwilę jak na wariata po czym zacisnął usta i założył kask.
- Zajebie cie kiedyś ty chory pojebie - wycedził odpalając silnik.
Pojechał pierwszy, wściekły i urażony choć tak naprawdę nie wiedział dokąd mają się udać.
Wkrótce potem Chris zrównał się z nim zanosząc się chichotem. Doug pokręcił tylko głową i skręcił lekko prawie obalając brata z jego motocyklem, ten z trudem wyrównał i sam powtórzył manewr prawie doprowadzając do wywalenia Douga.
Wyrównali i po chwili obaj wybuchnęli śmiechem.
Chris wysforował się do przodu i jadąc blisko pobocza odstrzelił kopniakiem lusterko stojącego przy ulicy dostawczego forda.
Doug wyeliminował w chwilę później lusterko jadącej powoli toyoty.
Przyśpieszyli krzycząc coś przez pęd powietrza.


Bar "U Henry'ego naprzeciw posterunku policji w Downtown, około południa

Gorm miał niewyraźną minę i mieszał słomką piwo.
Widok był przekomiczny, postawny biker z klubową skórzaną kurtką i makijażem a la KISS zawsze pił ze słomki i gdy tylko mógł (jak aktualnie) prosił barmanów o drinkowe parasolki do kufla.
- Powinni zaraz tu być, Fanny zaniosła Madowi ciuchy, zwolnienie za kaucją.
Chris docenił.
Na posterunku jednym z najbardziej wrednych sukinsynów w mundurach był niejaki Peerson, typ fanatycznie cięty na gejów i ogólnie wszelkie dewiacje.
Pomysł by z ciuchami dla bikera zgarniętego za jazdę nago na motorze wysłać klubowego transwestytę szalenie mu się spodobał.
- Idą - rzucił Doug siedzący przodem do wejścia.
Faktycznie Mad i Fanny szli ku ich stolikowi budząc paranoiczne tiki u właściciela stojącego za kontuarem. Stężenie pięciu motocyklistów w jego barze przyprawiało o ból zębów. Zerkał co chwila ku posterunkowi.
- Peerson szczęśliwy? - Chris rzucił do Fanny mrugając okiem.
- Cham i prostak. Powiedziałam, że mam wolny wieczór jakby chciał gdzieś wyskoczyć, a on kazał mi spierdalać. Czasy gentelmanów minęły bezpowrotnie. - Biker w sukience z nałożoną na nią klubową kamizelką westchnął po aktorsku. Tego dnia zdecydował się na jaskrawo czerwoną szminkę i makijaż typu smoky eyes. Przy dość topornych męskich rysach twarzy wyglądało to raczej komicznie.
- Dobra, co z Marchewą? - Kotołak zwrócił się do Mada.
- Zero kontaktu, naćpany po sufit. Coś pieprzył o jakiejś "Pani", w ogóle koszmarny sen wariata na jawie. Gorzej, że nie dopuszczają do niego zbyt blisko, ma go ktoś przejąć, może federalni nawet. Nie wiem o co chodzi... on ma zarzuty z terroryzmu.
- Dowiadywałem się, przejąć mają go by przerzucić na detox do szpitala. - Chris pogładził głowę.
- Federalnych to nie wyklucza. Chris, co tu jest grane, co się dzieje?
Prócz Mada również Gorm i Fanny uważnie obserwowali swego wiceprezydenta mając nadzieję na choćby ochłap informacji.
- Sęk w tym, że nie mam zielonego pojęcia. To mocno śmierdzi, albo tego durnia wzięli przypadkiem ci co robią burdel w realiach nieludzkiego Miami, albo to celowaneuderzenie w klub. Przynajmniej chciałbym by to było jedno albo drugie, bo jest prawdopodobne i trzecie.
- Mów kotku, mów. zamruczał/a Fanny.
- Ktoś celuje we mnie próbując wpędzić klub w gówno i uziemnić mnie w sprawach związanych z Adrianem. Nie ogarnę na raz spraw po obu stronach.
- Prawdopodobieństwo?
- Nie wiem, muszę pogadać z Catty.
- Jak zostawisz sprawy związane z zarzutami terro i burdelem policyjnym, to będzie kicha, jak zostawisz sprawy Adriana... - o tym z nim gadałeś? - do rozmowy włączył się Doug.
- Nie. O szansach Miami Heat na wejście do play-off. Może następnym razem to ciebie wyślę byś z nim gadał jak taki ciekawski jesteś.
Doug zamknął się.

- Co robimy?
- Adrian mi poluzował ale nie odpuścił. Muszę dalej działać z ekipą co była u nas wczoraj.
- Bomba... - westchnął Fanny.
- Coś tam jednak mogę, Adrian zrozumie jak poświęcę parę godzin na między innymi zamiatanie swojego podwórka. Sęk w tym, byście też poniuchali. Poszukajcie związków między tym co dotyczy Marchewy z czymkolwiek aby powiązać to z burdelem w mieście, tym niekoniecznie dotyczącym 'zwykłych' obywateli.
- Jak się wskaże związek to nasze problemy rozwiąże się łapkami tej ekipy co była u nas wczoraj? Sprytne. - Gorm uśmiechnął się szeroko.
- Nie. - Chris zamyślił się chwilę. - Postawiłbym swój ogon na to, że Marchewa został wmieszany w coś w co zamieszani jesteśmy my, Adrianowe pachołki. Tylko z innej strony. I kto wie, czy ci co go naćpali wybrali go z premedytacją, czy też był to przypadek. W każdym razie rozwikłanie tego co z tym debilem się stało może dać punkt zaczepienia mi i drużynie nominowanej przez nadwilczka, a przy okazji rozwiązać problemy smrodu przy klubie. Będę miał trop to pójdziemy nim załatwiając sprawy obu stron.
Dał znak by dopijali piwo, sam wstał zbierając kluczyki i paczkę papierosów ze stołu. Kilku policjantów oglądających wcześniej motory weszło do knajpy przyjmując postawę 'wyczekującą'.
Bikerzy zebrali się i ruszyli do wyjścia rozumiejąc aluzję, Mad wychodząc nawet zasalutował przykładając palce do czoła.


"Sayonara sushi", Downtown, wczesne popołudnie

- Myślisz, że będę przyjeżdżał na każde twoje zawołanie Chris? Czy ty jesteś normalny? - Manuel Orosa szef policji w Miami był co najmniej niepocieszony, bardziej można to określić - wkurzony do imentu.
- Zgłodniałem, nabrałem wręcz kocią ochotę na rybki, stwierdziłem - "hej mój kumpel zwykle wtedy na spóźniony lunch wychodzi. - Chris miał minę niewiniątka.
- Kiedyś jak ci przyp...
- Ale przyszedłeś. Co zjesz? Ja stawiam! - Kotołak wyszczerzył się w uśmiechu. - Patrz jak się dla ciebie poświęcam. - Wskazał szerokim ruchem swój nienaganny piaskowy garnitur jaki założył na spotkanie.
- Wiem o co ci chodzi, zapomnij.
- No dobrze, rezerwacja stolika tutaj nie była tania, wolisz żarcie hinduskie? Za rogiem jest...
- Ten twój chłopak odstawiony do szpitala. Nie.
- Manuel, ja przecież nie liczę na zwolnienie go, chcę tylko pogadać z kretynem.
- Słyszałeś jakiego kalibru ma zarzuty?!? Jak jesteś adwokatem - proszę bardzi, jedź, wpuszczą cię, inaczej się nawet na 100 metrów nie zbliżaj. W ogóle powinienem wykopać cię przez okno zanim zacząłem z tobą gadać. Co ty odpieprzasz w moim mieście? Terroryzm?!!
- Manuel zamknij się bo ludzie zaraz będą zerkać. - Chris wycedził patrząc szefowi policji Miami prosto w oczy. - Sam nie wiem co się dzieje. W mieście jest burdel większy niż ci się zdaje, mój człowiek został w to wciągnięty to nie nasza inicjatywa. Chcę się z nim skontaktować by zdobyć info i zapobiec rozpierdusze - nie by zamiatać piaskiem w obsranej przez siebie kuwecie. Masz na to moje słowo.
- O którym mieście mówisz?
- O Los Angeles kurwa, a jak ci się zdaje?
- Twoje wilki i te inne sprawy?
Chris westchnął. Niektórzy ludzie wiedzieli o nadnaturalach... ale niewiele. Dla Orosy Chris był wilkołakiem, ten nie wyprowadzał go z błędu - bo i po co, zawsze jednak przy takim porównaniu jego dusza czuła się jak szmata.
- Manuel, nie wnikaj proszę bo to nic nie pomoże, po prostu może być dym, a ja chcę to rozwiązać by dymu nie było. Proste jak umysł ćpuna. Potrzebuję pogadać z moim człowiekiem.
Manuel Orosa przez dłuższą chwilę obserwował kotołaka po czym mignął ręką kelnerowi.
Ten przyskoczył, wziął zamówienie i tyle go widzieli.
- Nie da rady. Zbyt musiałbym się wystawić. Nie jesteś tak do końca anonimowy jak byś chciał, ktoś doda dwa do dwóch, rozpozna wiceszefa gangu wchodzącego za pozwoleniem szefa policji do oskarżoneg oz jego klubu, jaki ma blok na jakiekolwiek widzenia. Jakby to była sprawa lokalna to ok, ale tu mogą wejść federalni. Zapomnij.
- Rozumiem - Chris nie naciskał. Naprawdę rozumiał. - Wyślę adwokata.
- Martw się czym innym - mruknął Manuel Orosa chwilę po tym jak kelner oddalił się po przyniesieniu sushi.
- Wiem, Marv.
- Nic nie wiem o tym by się czymś interesował - zastrzegl szef policji. - Jest dość... niezależny, a ja się z nim użerać nie chcę. Ma wyniki. - uśmiechnął się wrednie.
- Jak zacznie szperać to może mi i paru znajomym co pracują nad porządkiem w mieście dobrać się do uszu To fanatyk.
- Nie wnikam w to Chris, radź sobie sam.
- Musiało do tego dojść...
- Ano musiało. Słucham. - Manuel odstawił talerz i złożył dłonie w piramidkę.
Marv Kovalsky był prawdziwą zmorą nadnaturali w Miami i czasem aby odczepił się od spraw na jakie wpadał sam... trzeba było podrzucić mu inną smakowitą kiełbaskę za którą miał pognać.
Od Adriana rano kotołak dowiedział się, że dla "Myszy" było już za późno, ale mógł być na tropie rozjemców co by mocniej skomplikowało sprawę.

A tylu nadnaturali miało swoje sekrety za którymi typ rodem z mokrego snu scenarzysty Sin City mógł pognać...
Chris znał wiele, zastanowił się tylko głęboko na kogo wydać zaoczny wyrok.

- Nic nie obiecuję - rzekł Manuel wysłuchawszy tego co powiedział mu kotołak. - Jak mówiłem, on sam wybierze gdzie pozamiatać.


Plaża przy Bayfront Park, wieczór

Chris stanął nad człowiekiem w hawajskiej koszuli pijącym drinka i leżącym na leżaku. Mimo iż słońce od dawna nie masakrowało oczu i aktualnie zachodziło gdzieś nad Everglades Tom miał na twarzy okulary przeciwsłoneczne czym w pierwszej chwili skojarzył mu się z Sinclairem.
- Popatrzcie co kot przyniósł - odezwał się mag nie odwracając nawet głowy do kotołaka.
- Słucham?
- Jest taki środkowoeuropejski pisarz, fantasta, w jego książce to wyczytałem. Skojarzyło mi się z tobą. "Popatrzcie co też kot przyniósł". Co mi przynosisz Chris.
Bastet ułożył się na leżaku obok i milczał przez chwilę.
- Nie znam tej książki.
- A dużo czytasz Chris?
- Nie.
- A powinieneś.
- Nie mam dużo, tym razem ja przychodzę po informacje.
- Kot przyniósł pytania.
- Tom, kot jest zmęczony, ma za sobą ciężki dzień.
- Kot zachlał?
- Kot wie, że się z nim drażnisz, Tom sprawa jest poważna.
- Najpierw niech kotek powie co przynosi, potem zobaczymy czy ma farta i na jakieś pytanie odpowiedź uzyska.
Chris milczał przez chwilę zastanawiając się czy nie chwycić drinka z parasolką i nie wylać temu typowi w hawajskiej koszuli zawartości za kołnierz. Tylko dla zabawy.
Tom może czytał w myślach, a może nie... ale siorbnął tylko a drink stojący o łokieć od niego stał się przeszłością.
- No więc?
Chris zaczął mówić z czym przychodzi.

MillRes (lokacja niesprecyzowana), późny wieczór
- Honnnneeeeey, I'm hooooome! - wydarł się Chris zamykając za sobą drzwi.
- Tak, nie, nie do ciebie. Choć w sumie... Interesująca myśl. - Kotołak roześmiał się do słuchawki telefonu kontynuując rozmowę. - Amanda, to nie jest jakiś kolejny wybryk chłopaków, to coś mocno grubszego. To może mieć związek z "nami" jeżeli rozumiesz o co mi chodzi. Dowodów nie mam, przeczucie. - przez chwilę słuchał odpowiedzi przez komórkę.
- Po prostu przemyśl. Ja szanuję twój czas, sęk w tym... że sprawa jest delikatna i może nie starczyć to byś posłała po prostu adwokatkę która jest wtajemniczona w to, że świat nie kończy się na homo sapiens. Sprawa chyba wykracza poza standardy "może być przejebane".
Słuchając odpowiedzi uśmiechnął się do postaci zbiegającej schodami.
- O nic więcej nie proszę. Trzymaj się. - zakończył rozmowę płynnie biorąc w objęcia szczupłą sylwetkę rudowłosej dziewczyny. Rozpuszczone włosy, brak makijażu i szczery lekko niewinny uśmiech na twarzy. Wampirzyca miała jasny dzień, tak różny od wczoraj gdy przez telefon zaszczycała go słowo za słowem. Pełnymi jadu. Zasadniczo nie przeszkadzał mu ten stan. Lubił oba i czuł dreszcz emocji za każdym razem - jaka będzie tym razem.
- Nie lubię jak z nią rozmawiasz.
- Myślałem, że ją lubisz?
- W miarę. Nie lubię jak z nią rozmawiasz.
- Ktoś tu jest zazdrosny.
- Ktoś tu jest na prostej drodze do wrzucenia do basenu! - wampirzyca przybrała urażoną minę i tupnęła bosą stopą.
- A chętnie – Chris mrugnął i przeciągnął się. - Ciężki dzień, woda dobrze mi zrobi. Mrr.
- Zostaniesz na noc?
- Raczej nie Cattie, mam masę roboty na mieście, są problemy.
- Wiem Chris... - dziewczyna przygryzła kosmyk rudych włosów. - Ktoś się tobą mocno interesuje.
- Sieć?
- Mhm...
- Co za niespodzianka, masz brief?
- Przygotowałam, niewiele nowych informacji, ale kilka perełek się znajdzie.
- Weź je do jadalni, głodny jestem jak wil... - ugryzł się w język. - Padam z głodu, ktoś kto wymyślił sushi nigdy chyba nie zrozumiał co to są potrzeby żołądka.
- Befsztyk będzie ciut krwisty.
- Co za niespodzianka.
Cattie chichocząc oddaliła się śpiewając radośnie.


W dniu 'ciemnym' pewnie nuciła by Rammsteina.

Przez chwilę myślał patrząc za odchodzącą sylwetką.
- A pieprzyć to – przeklął rzucając kluczyki na zabytkową komodę i zabierając się za zdejmowanie butów.
I tak zrobił dziś więcej niż zamierzał. Z Rozjemcami można skontaktować się zawsze i jutro, a jemu należało się coś od życia.
Na komodzie wylądowała też klubowa kurtka, a obok butów podkoszulek.
- Jednak zostaję. Ktoś miał mnie wrzucić do wooodyyy! – krzyknął udając się ku części rezydencji w której umiejscowiony był basen.

Gdy szedł siłując się z paskiem spodni znów sięgnął po komórkę.
- Cześć Ted, masz coś dla mnie?


Ulice Miami, ranek
Zestaw słuchawkowy był dla motocyklistów błogosławieństwem. Chris na dźwięk przychodzącego połączenia tylko na chwilę oderwał rękę od kierownicy akceptując je przełącznikiem przy słuchawkach.
- Cześć Chris.
- Witaj Stevie - odpowiedział kotołak rozpoznając głos.
- Co u Adriana?
- Ma się dobrze, choć patrząc na niego przewiduję ból korzonków. Albo i dupy. Nie jestem lekarzem.
- Nie o to pytam
- Zostaję z wami. Odezwałbym się wcześniej ale miałem sporo na głowie.
- Ok. Jest pewna sprawa furgonetek związanych ze sprawą...
- Mów... i daj znać gdzie jesteście to podjadę.

Chris słuchając płynnie skręcił motocyklem w ulicę jaka prowadziła ku miejscu jakie zdradził mu Steve. Płynnie, czyli z kreacją siwych włosów na czaszce kierowcy pickupa, który prze ten manewr prawie nie spowodował wypadku.


Zmieniona chronologia wydarzeń w poście (myślałem, że jest wieczór gdy faktycznie był ranek)

 

__________________
"Soft kitty, warm kitty, little ball of fur...
Happy kitty, creepy kitty, pur, pur, pur."
"za (...) działanie na szkodę forum, trzęsienie ziemi, gradobicie i koklusz!"

Mike

Cassey
Gałka przekręciła się z lekkim oporem. Drzwi uchyliły się, bez skrzypnięcia (!). Co jak uzmysłowiła sobie kruczyca mogło być bardziej złowieszcze. Nikt z pacjentów nie słyszał, że wywożą ich sąsiada na lobotomię czy coś podobnego.
Otworzyła drzwi. Za nimi był dłuuugi korytarz. Niczym w sennym koszmarze stawał się tym dłuższy im dłużej patrzyła w niego. Jakieś parę metrów od drzwi na podłodze pojawiało się pięć rys w linoleum. Ich rozstaw był prawie taki jak rozstaw palców Cassey. Rysy ciągnęły się w głąb korytarza aż do plamy światła na końcu korytarza. Której jeszcze parę chwile temu nie było. Chyba.

Zza drugich drzwi usłyszała kroki, charakterystyczne skrzypienie tenisówek na linoleum. I pobrzękiwanie kluczy. To raczej nie był żaden z pacjentów.

To była ostatnia szansa na wejście dalej lub ucieczkę. Potem zapewne pielęgniarka o aparycji enerdowskiej pływaczki zasiądzie w recepcji. I będzie zapewne oponowała wizycie lub wyjściu kogoś kto z wyglądu nie przystawał całkiem do ogólnie przyjętych norm społecznych...

 

corax

“Dobra, skrzydlata, wóz albo przewóz” – spróbowała sama z sobą się dogadać. Ciekawość i narastający dźwięk kroków zmotywowały ja ostatecznie. Wślizgnęła się skulona w niekończący się korytarz i powolutku zamknęła za sobą drzwi. Przykucnęła, zwinięta niemalże w niewielką kulkę, tak aby żadna zaglądająca osoba jej nie zauważyła i odczekała aż kroki umilkną.
Krok po kroku ruszyła popod ścianą „No dalej, nastroszeńcu, dasz radę.... Od kiedy to zostałaś cheerliderką? ... Och, cichoo bądź” – zdała sobię sprawę, że prowadzi dialog sama ze sobą i ucięła dysputę.
Rozejrzała się po korytarzu, szukając drzwi, z których kogoś wywleczono.
„Tam... zobaczmy stamtąd co słychać po drugiej stronie.”- skierowała się do plamy światła.

 

pppp

Przed akcją

- Jasne - ucieszył się Wypłosz. Pomysł Godzilli był świetny - Weźmiemy jakiś mały nadajnik radiowy, taki, który włącza się jednym naciśnięciem guzika. Ty będziesz miał odbiornik. W razie kłopotów... - Jayson skinął głową. Ten pomysł mu wyraźnie pasował.

Po akcji

Kiedy Leon wjedżał na ustaloną uliczkę, KITT już tam stał, a z budynku wypożyczalni furgonetek wychodził jakiś gość. Gość był wyraźnie wkurzony i kiedy zbliżył się do auta, Chris poznał w nim Wypłosza.
- Pomyliłem adresy - powiedział zirytowany dziadek - Nie chodziło o wypożyczalnię furgonetek, ale firmę przeprowadzkową. To oni są powiązani z Electronic Inc - Wypłosz przekazał dane firmy Chrisowi - Wiesz coś o nich, albo współpracowałeś z nimi?

 

Mike

Cassey powoli zbliżała się do plamy światła. Ślady paznokci na linoleum skręciły i zniknęły za ścianą. Wyglądało to jakby ten ktoś przeniknął przez ścianę... ale przyjrzenie się ujawniło ciemniejszy prostokąt, zamurowanych i zamalowanych drzwi.
Ruszyła dalej, im bliżej się zbliżała tym plama światła przypominała rozświetlone drzwi. W końcu stanęła na progu. Miała przed sobą pokój szpitalny jak z filmów w latach sześćdziesiątych. Łóżko stoliczek, krzesełko i szafka. Na łóżko czesząc lalkę siedziała może dziewięcioletnia dziewczynka. Spojrzała na Cassey i wróciła do czesani lalki. Po chwili spytała cieniutkim głosikiem:
- Jesteś odważna?

 

corax

Kruczyca podrapała paznokciami po ścianie, w miejscu, gdzie widać było cień zamalowanych drzwi.
„Jak dawno je zamurowano? I czemu? Po co komuś zamurowane pomieszczenie w szpitalu dla obłąkanych?”
Obrzuciła ścianę jeszcze raz uważnym spojrzeniem i ruszyła dalej, robiąc w myślach notatkę o dziwnych drzwiach.
Zbliżając się do plamy światła uszczypała się:
„Pamiętaj to jest wymiar duchów...” i zirytowana na siebie za protekcjonalny ton, stanęła na progu drzwi. Zamarła, widząc siedzącą dziewczynkę.
„Na... na... szczęście wygląda normalnie. Ciekawe, czy ta lalka ma twarz Annabelle...” – gdyby mogła to sama siebie by kopła w kuper.
Uśmiechnęła się mdławo do dziecka:
- Odważna? Hmmm raczej nie, wiesz? Bo boję się teraz jak cholera. Ale szukam kogoś i chcę im pomóc. – zawahała się - Ale Ty musisz być odważna skoro siedzisz tutaj sama... Gdzie są wszyscy? – zamrugała szybko wpatrując się ze zmarszczonymi brwiami w małą pacjentkę.

 

Mike

- To dobrze - powiedziała dziewczynka - inaczej zabrali by cię do zielonego pokoju, a potem zaczęły by migać światła. Nie lubię jak migają światła, boję się, że zgasną całkiem. A wtedy przyjedzie pan Wilk, a ja zniknę. Nie chcę tak zniknąć, bo wtedy dzieją się złe rzeczy. Tatuś i mamusia wtedy umarli.

Przestała głaskać lalkę i spojrzała na Cassey.
- To dobrze, że się boisz - powiedziała twardszym tonem - Może Pani weźmie ciebie, a mi da spokój.
I dalej zaczęła głaskać lalkę.
- Przepraszam, nie powinnam tak mówić, jestem taka zmęczona.