Merlin nie powiedział do współplemieńca nic, poza zwięzłym "cześć" na przywitanie oraz "trzymaj", gdy wepchnął w ramiona Granta jedną wypakowaną po brzegi torbę, z której obscenicznym fakiem sterczała świeża bagietka. Otworzył drzwi domku i wtargnął do środka, nie przestając nawijać do kogo innego. Po włosku. Przez komórkę, która tylko cudem lub mocą duchów trzymała się między jego ramieniem a uchem, gdy wypakował drugą torbę w niewielkiej, urządzonej minimalistycznie kuchni i nieśpiesznym truchcikiem ruszył do kanciapki pod schodami włączyć prąd. Sądząc z tonu, właził rozmówcy w dupę bez wazeliny i bez zbytniego wysiłku.


Grant został sam. Niemal sam. Z podłogi gapił się na niego znany mu już Einstein, w skrócie Ein, który był tak samo karykaturą psa, jak Merlin karykaturą wilkołaka.

A z dużego fotosu powieszonego w przejściu między kuchnią a salonem ponętna brunetka, która karykaturą nie była w żadnym aspekcie.

Merlin powrócił chwilę po tym, jak nad brunetką zapaliło się punktowe światełko, a lodówka zamruczała zmysłowo i podjęła z mozołem pracę. Merlin rozmawiał już z kimś innym, po angielsku, kończąc składaną zblazowanym tonem jednorazowej propozycji promocyjnej ofertę korupcyjną. Po chwili przeszedł na odbiór, powtarzał machinalnie "tak, tak", jakby kura gdakała, ale coś go musiało tknąć, bo zmarszczył ryże brwi i gdacząc co pięć sekund z przerażającą dokładnością, wyszedł do przedpokoju i odwrócił zjawiskową brunetkę cyckami do ściany. Po pięciu minutach gdakania wreszcie się rozłączył.

- No, to już coś tam mamy – oznajmił do Granta z krzywym uśmieszkiem, po czym wyciągnął z jednej z szafek whisky, a z torby dwa piwa.
- Zaczynamy delikatnie czy od razu przechodzimy do sedna? - zapytał uprzejmie i rzeczowo.
- Wyglądam ci na takiego, co owija w bawełnę liżąc telefon i mając niezłe zdjęcie patrzy na nie od tylca? - Matthias wskazał brodą na niewidoczną teraz brunetkę. Jednak już po ilości wypowiedzianych słów wyglądał na nieswojego. Wybitego ze zwyczajowego rytmu. Kiedy jeszcze Merlin gadał, Grant ułamał sobie połowę bagietki i teraz żuł powoli. Gadał więc częściowo z pełnymi ustami. Przyglądał się psu z dziwną fascynacją. - Wreszcie się coś dzieje w naszym miasteczku, nie?

Merlin zamrugał. Ein gapił się dalej z nieruchomą, pełną napięcia uwagą członka stada o najkrótszych nóżkach i najmniejszych zębach… chociaż, McMahon chyba jednak miał jeszcze mniejsze kły. Właśnie je wyszczerzył.
- Zawsze się działo, Matthias.
Chlupnął gościowi whisky do szklanki, hojnie, pod krawędź, i zabrał się za obrabianie steków, popijając z własnej w sposób elegancki i dystyngowany, wskazujący na wieloletnią wprawę w niewylewaniu za kołnierz.
- DEA - zaznaczył, odwracając płaty mięsa szpikulcem na patelni. Ein gapił się teraz na niego, oblizywał się raz po raz i skomlał.
- Akcja w pubie, to część większej całości. DEA zgarnęło sporo dość ważnych handlarzy narkotyków. Jednocześnie, w synchronizowanych wejściach w obserwowane miejsca. Planowali to już od dłuższego czasu. Ci tutaj mieli zgarnąć Leona Tardosa ze świeżo dostarczoną partią towaru.
Rudy, zaskakująco szczerze przejęty rolą gospodarza, dolał Grantowi whisky, zabrał się za siekanie naci pietruszki i krojenie cytryny.
- Leon był jedyną osobą, która agentów interesowała - kontynuował rzeczowo, wyciskając z długich rozmów same istotne fakty. - Nie zidentyfikowano jeszcze... przypadkowego, jak to określają, mężczyzny, który przebywał w lokalu. Gdyby nie, to że napadł na dwóch oficerów, pewnie w ogóle nie ściągnąłby ich uwagi.

Nie komentował. Przerzucił stek na talerz, obłożył plasterkami cytryny i sypnął hojnie zieloną natką. Odkroił kawałek własnej porcji i zajął się przeżuwaniem, w oczekiwaniu, aż Grant przeżuje otrzymane informacje. Matthias łyknął sobie porządnie ze szklanki i rozsiadł wygodniej, popatrując to na psa, to na Merlina.
- Gdyby nie próbowali mi włożyć worka na głowę i gdzieś wywieźć celując z karabinów w głowę to bym grzecznie przeprosił i sobie polazł - warknął, już bardziej po swojemu. - Niech się cieszą, że żyją. Jeden mnie postrzelił, będą szukać rannego. Na mój trop trafią szybko. Jeden z nich to mąż mojej… siostry - dodał, krzywiąc się paskudnie i łykając znowu whisky. Po chwili zastanowienia dopił całą szklankę i wstał. Odstawił ją na blat blisko rudzielca. Została niezwłocznie napełniona. Merlin milczał. Kolejne małe i precyzyjnie odkrojone kawałki steku znikały w jego ustach.
- To był przypadek. Trafiłem do Leona z innego powodu. Gość, któremu wczoraj dałem w mordę w barze to prawie na pewno gwałciciel. Sam jednak do lasu nie trafił wraz z młodą indianką. Ma kumpli. Jeden wyciągał go z baru, co sobie oglądałem na nagraniu jak wpadły gliny. Gość dobrze wiedział, gdzie są kamery i nie wiem jak wygląda. Może być tutejszy. Może mieć coś wspólnego z naszym krewniakiem. I do chuja nie wiem o co mu może chodzić.
- To nie wszystko - oznajmił sucho McMahon i pociągnął solidny łyk alkoholu. - Opowiem ci. Uzgodnimy też, jak odkleić ci DEA od pleców… jednak najpierw, nasze uzgodnienia. Domyślasz się już pewnie czegoś, debilem nie jesteś. O nasze wyprawy idzie. Nie byłem do końca wobec ciebie uczciwy. Ani szczery. Proponuję, żebyśmy zaczęli od nowa. Z odkrytymi kartami. To jednak będzie oznaczało, że weźmiesz na barki więcej niż plecak z moim laptopem.
- Wiesz, że nie jestem śliskim szczurem co liże dupy - zastrzegł od razu Grant. - Jak mi płacą za coś, to nie po to, bym mielił ozorem. Przysługa za przysługę. Za kłamstwo dotykające mnie osobiście wybijam zęby, za robienie mnie w wała… - wyszczerzył się, ukazując kły. - Na razie jednak robiłem za ochroniarza. Co tam sobie gadałeś to mnie mało obchodziło. Ty zdejmujesz ze mnie DEA, ja robię coś dla ciebie. Co wyniknie poza tym - wzruszył ramionami i nie dokończył, biorąc kolejny łyk ze szklanki.

Rudy odsłonił drobne ząbki w powolnym uśmiechu.
- Od jedynek po trójki mam koronki - oznajmił cynicznie. Mógł kłamać. Nie było widać różnicy. - Pamiątka po czasach, kiedy zaczynałem robić w biznesie i zbyt wiele spraw załatwiałem osobiście. W dobie kosmicznych technologii w protetyce… wysil się bardziej z groźbami - poradził uprzejmie, przepłukał rzeczone zęby łykiem whisky i wypluł alkohol do zlewu. - Co do umowy. Ja zajmę się DEA, żeby ci ręce rozwiązać - zgodził się. - Dalej, w kontaktach ze wszystkimi w naszej sprawie możesz także robić za ochroniarza, skoro ci tak wygodnie. Poza jednym wyjątkiem. Przed Uktena z rezerwatu będziesz reprezentował nasz niepowtarzalny tandem pełną gębą. Sam. Bez tego się nie obejdzie. Na szczęście oni nie lubią, jak się im liże dupy, więc świetnie się dogadacie. Gdybym ja tam poszedł, zdarliby ze mnie skalp. Na żywca. Z głowy i ze wszystkich miejsc, gdzie mi włosy rosną. I powiesili nad mrowiskiem. Dałem ich plemiennym pobratymcom do tego naprawdę dobre powody parę lat temu, więc… - Merlin odkaszlnął i po raz pierwszy w historii ich znajomości wydał się Grantowi zakłopotany i zawstydzony. - Więc jestem tam spalony. A co wyniknie poza tym… - sięgnął do plecaka po laptop i ustawił go na kuchennym stole. - Chciałbyś dokonać czegoś, czym niewielu może się pochwalić? Zasłużyć się plemieniu? Sławę zdobyć… taką prawdziwą. Taką, że będą o tobie mówić w każdym caernie?
- Mam to w dupie - Grant wzruszył ramionami, wysuszył szklankę i wyszczerzył zęby w uśmiechu. - I skąd pomysł, że groziłem? - parsknął rozbawiony. - Nie chciałbyś, bym zaczął grozić. No, chyba, że byłoby to w twoim interesie. - Nalał sobie jeszcze, ale tym razem także Merlinowi. - Mogę gadać z Uktena.
- W dupie? - powtórzył rudy i parsknął krótkim śmieszkiem, wybiły mu krwawe rumieńce i chyba zaczynało go brać. - Nie wierzę. Ale… - zaznaczył, unosząc szczupły palec - udam, że to łykam. Dobrze…
Odpalił mapę. Miał na niej zaznaczone ślady wszystkich ich wspólnych marszrut, zagęszczających się wokół jednego miejsca. Mnóstwo dokumentacji ich przygód w postaci zdjęć, głównie pleców maszerującego Granta na tle rozmaitych okoliczności przyrody. Wzruszający był. Albo systematyczny.
- Więc, musisz wiedzieć, czego szukałe… śmy. Miejsce mocy, błogosławione przez duchy, gdzie mocno bije serce Gai. Dawny, uśpiony caern, jak sądzę. Tak stary i tak dawno opuszczony, że nawet obecni Uktena nie wiedzą o jego położeniu. Szukam od pięciu lat… dziś mam pewność, że jest na terenie rezerwatu. W okolicach miejsca, gdzie znaleźliśmy Kocha. I… sądzę że nie tylko ja to wiem. Niepokoi mnie ten gwałt na Indiance, o którym mówiłeś. Podobno nie był jedyny. Jeszcze nie nasłałem siostry, by się wywiedziała, co i jak. Czekałem z tym na ciebie. Z czerwonymi trzeba ostrożnie, zwłaszcza w takich sprawach… I… - Merlin polał znów sobie i Grantowi, wypił duszkiem. - Niepokojąco zgrywa mi się z tym moje nowe zlecenie. Pojawił się klient, który chce wykupić ziemię w rezerwacie nad jeziorem, i zleca mi zaprojektowanie budynku, całości, z instalacjami i… nieważne. To ma być ekskluzywny klub dla dżentelmenów. Wiesz, co to jest klub dla dżentelmenów w ludzkim języku, Grant? Burdel dla bogaczy ze skrzywionymi potrzebami.
McMahon zamilkł i oklapł, przysiadł na wysokim kuchennym krześle.
- Coś za dużo tam krzywdy kobiet - mruknął. - Takie rzeczy zostawiają ślady na ziemi i w Umbrze. Mogą być robione z rozmysłem, nie seria przestępstw a… hm, rytuał? Do diabła, nie jestem Teurgiem, Matthias. Przydałby się taki… ale ważniejsze jest teraz, żebyś pomógł mi nawiązać kontakt z Uktena. Tę burdelową inwestycję bezwzględnie trzeba zatrzymać, a przynajmniej zamrozić. Mogę ją wstrzymywać bardzo długo na każdym etapie powstawania… ale tylko z Uktena utniemy to na zawsze. To nie jest byle chryja. Za tym stoi wiele osób, które mogą załatwić nas obydwu na dziesiątki sposobów. Z kasą, dojściami i… chyba też mocami, których nie rozumiem. To nie będzie już skakanie przez płot i kłótnia ze strażnikiem leśnym. Więc… hm. Możesz się jeszcze namyślić, jeśli chcesz - zasugerował Merlin uprzejmie.

Merlin gadał tak dużo, że w połowie znudził Granta, który zaczął chodzić po domku, zaglądając w kąty i wyglądając przez okna. Popijał przy tym whisky i tylko bardzo symbolicznie interesował się tym co mu rudy pokazywał. Kiedy wreszcie skończył, Matthias zatrzymał się wreszcie.
- Spoko. Czego chcesz się od nich dowiedzieć? Znając ich to będą potrzebowali jakiś głupot do zaufania czy co oni tam sobie wymyślają. Pewnie same stare zgredy mające fioła na punkcie swojego rezerwatu i ani metr dalej - parsknął. - Szepcząca bywa rozsądna. Zacznę od niej.
- … tylko nie trafiłem na moment? - Merlin zaśmiał się gorzko i nalał sobie jeszcze, szklankę wzniósł w stronę Granta. - Na początek, kto się do nich zwracał, który kawał ziemi chce kupić i ile daje. Kto z ich strony prowadzi negocjacje i na jakim są etapie. A teraz… cię przeproszę. Popracuję i przetrzeźwieję, potem wracam. Żarcia masz dość. W podschodówce są też wędki… i strzelba. Na odpędzanie nachalnych niedźwiedzi, rzecz jasna. Zostawić ci Eina do towarzystwa?
Karykaturalny pies się patrzył. Z nadzieją. Całym sobą nie chciał wracać do miasta i eleganckiego apartamentu.
- Zdrzemnę się - Grant skinął głową i dopił whisky. Wyglądał jakby wypity alkohol zupełnie na niego nie wpłynął. - Potem pójdę do rezerwatu. Aha, będzie mi potrzebna inna maszyna zanim przemodeluję i przemaluję swój motor. Mi nie zdążyli zrobić zdjęć, ale jemu tak.
- Ktoś z rodziny do ciebie zadzwoni.
Merlin machnął ręką. To był drobiazg. Nie minęło pięć minut, a siedział na werandzie i z pasją łupał opisy projektu centrum handlowego. Na uszach miał słuchawki, żeby mu się żaden dźwięk natury nie przedarł do świadomości i nie zburzył spokoju ducha, a na ustach zadowolony uśmiech. Dobrego nastroju nie zepsuło mu nawet to, że Ein, zdrajca, podreptał zdrzemnąć się na dywaniku przy Grancie.

Psuja

Klub Riviera kusił przechodniów jaskrwym neonem widocznym z daleka. A ruchomy obrazek mówił wyraźnie, nawet najmniej rozgarniętym, czego w owym przybytku spodziewać się można. Głośna muzyka i odgłosy dochodzące ze środka również potwierdzały przypuszczenie, że klub Riviera jest przybytkiem serwującym niezbyt wyszukaną rozrywkę dla męskiej klienteli. A mężczyźni tłumnie odwiedzali ten parterowy, drewniany budynek.
Na szutrowym parkingu stało już sporo samochodów. Kolejne zjeżdżały się.
Psuja dostrzegła trzy podjeżdżające fordy. Z samochodów wysiadło około dzisięciu młodych mężczyzn. Wyraźnie zadowoleni z życia, w wesołych nastrojach, raźno ruszyli do klubu skandując “STEVEN!! STEVEN!!” głośno.
Im słońce było niżej nad horyzontem, tym wolnych miejsc na parkingu ubywało. Ale czająca się w ukryciu młoda garou nie mogła dostrzec żadnego z interesujących ją mężczyzn.
Gdy już miał dać sobie spokój na parking pojechały dwa samochody. Różniły się od siebie wszystkim. Jak ogień woda. Jak słońce i deszcz. Jechały jednak razem i zaparkowały koło siebie. Jednym z nich był żółty, sportowy samochód. Auto zwróciło uwagę niemal wszystkich będących na zewnątrz osób. Wysiadł z niego elegancko odziany czarnoskóry mężczyzna. W pierwszej chwili Pusja pomyślała, że to jeden z mężczyzn, których młoda Indianka uwieczniła na swoim telefonie. Po chwili zorientowała się, że ten jest nieco straszy.
Drugim autem był stary, wysłużony pick up. Tu pordzewiały, tam przerysowany. Brudny. Z niego wysiadł siwiejący mężczyzna, którego młoda Wędrowczyni kojarzyła ze zdjęć.
Obaj mężczyźni szybko zniknęli w klubie Riviera.

Wejście do środka okazało się niemożliwe. Stojący przy drzwiach wykidajło nie chciał wpuścić do środka nieletniej. Nie pomogły żadne prośby.
Z nieoczekiwaną pomocą przyszedł jej jeden z klientów lokalu.
- Chcesz tam wejść dziecino? - Położył rękę na ramieniu Psuji by po chwili zsunąć ją niżej wzdłuż pleców.

Andy Teebrack

Doktor Alicja Van Rees niechętnie wypuściła Andyego ze szpitala. Nawet jego dobre wyniki nie przekonywały ją co do braku jakichkolwiek urazów i obrażeń. Z wielkim przejęciem mówiła o możliwych komplikacjach. W końcu jednak dała za wygraną i udała się po potrzebne dokumenty. Nie mogła wszakże wypuścić pacjenta nim ten nie podpisał oświadczenie, że dobrowolnie wypisuje się.
Andy ponownie został sam za parawanem. Dawało to pewien rodzaj intymności, ale nie całkowity. Andy dokładnie słyszał rozmowę dwóch kobiet znajdujących się obok. Chociaż mówiły przyciszonymi głosami.
- To musi się skończyć. - Powiedziała pierwsza.
- Co? - Spytała druga.
- To.
- To nic wielkiego. Upadłam.
- Jak w zeszłym miesiącu? I miesiąc wcześniej?
- Co ty sugerujesz?
- To co ty chcesz ukryć.
- Ja nic nie chcę ukryć. Oczywiście. Ty wiesz lepiej.
- Posłuchaj Juliette…
- Nie Camille, to ty posłuchaj. Upadłam. I nic innego nie powiesz mamie.

Reszty już nie usłyszał gdyż pojawiła się doktor Van Rees. Andy podpisał co trzeba i mógł wyjść.
Wyjść i dopełnić pewnych obowiązków. Był obcym w tym mieście i musiał się przedstawić. Krążąc po Duluth Andy szybko znalazł to czego szukał. Znaki. Dla postronnych wyglądały jak zwykłe graffiti. On jednak potrafił je odczytać. Te znaki powiedziały mu gdzie ma się udać. Andy wiedział, że to Matka go prowadzi, do innych swych dzieci. Młody Mówca Umarłych Gwiazd nie musiał ich daleko szukać. To oni znaleźli jego. Był to policjant. Andy widział go w barze, z którego wybiegł by ratować dziewczynkę. Widział go później w szpitalu.
A teraz stał razem z nim koło glyphu wskazującego drogę.
- Powinniśmy być ci chyba wdzięczni, nieznajomy. - Zaczął spokojnie i godnie policjant.

Merlin McMahon

Zajęty pracą Merlin McMahon zupełnie nie zważał na upływający czas. Goniły go terminy i musiał dokończyć projekty, których realizacji podjął się.
Kątem oka dostrzegł, że Grant wyszedł z chatki i powędrował w las. A za Matthiasem powędrował i Einstein na swych krótkich łapkach.
Rudy Tubylec Betonu pozostał sam ze swoim laptopem i pracą. Nie długo dane było mu cieszyć się tą samotnością. A może i długo? Pogrążony w swej pracy znowu stracił poczucie czasu.
Zajęty pracą i odcięty od świata zewnętrznego słuchawkami McMahona nie od razu zorientował się, że ma gościa. Dopiero gdy coś przysłoniło mu słońce, chociaż to mógł uznać za błogosławieństwo, zorientował się, że ktoś przed nim stoi.
Najpierw zobaczył tylko nogi, odziane s eleganckie czarne buty i takiegoż koloru spodnie, zjawiskowe nogi, długie i kształtne niczym u antycznych bogiń. Nogi, które dobrze znał. Nogi swojej siostry.
Bianca stała przed Merlinem
- Ciężko cię znaleźć. - Powiedziała. A zza samochodu którym przyjechała wyłonił się Lukas. Merlin dobrze kojarzył Tubylcę.

Jeremiah Ellsworth

Doktor Ellsworth nie mógł pozostać całego dnia w domu. Dobrze wiedział, że jego żona zajmie się dziewczyną. Sam mógł pojechać do miasta odebrać wyniki próbek, które podesłał Waltowi.
Wizyta w mieście nie cieszyła go wcale. Musiał jednak ustalić co zatruwa rezerwat i jego mieszkańców.

W szpitalu św. Łukasza jak zwykle panował duży ruch. Uwagę Indianina przykuła znajoma twarz policjanta. Mężczyzna porzucił na chwilę swą rozmowę z drobną lekarką i wzrokiem odprowadził Jerryego, który już wiedział, że jego pojawienie się w mieście nie ujdzie uwadze jego mieszkańcom. Policjant był jednym z tych, którzy razem z nim dzielili tajemnicę swej prawdziwej natury.

Walt Pfeninng bardzo ucieszył się z widoku przyjaciela.
- Siadaj proszę. - Ruchem ręki wskazał wolny fotel w swoim gabinecie. - Miło cię widzieć, chociaż okoliczności temu nie sprzyjają. - Położył przed Jerrym kilka spiętych razem kartek papieru. - Wstępna analiza wykazała wysokie stężenie metali ciężkich i pestycydów w przesłanych próbkach. Bardzo wysokie. Przekraczające dopuszczalne normy.

Matthias Grant

Matthias odpłynął szybko. I równie szybko powrócił. Jeżeli nawet coś mu się śniło, to nie zapamiętał tego. Nie zaprzątał sobie tym głowy. Podobnie jak tym, że karykatura, którą rudzielec nazywał psem, poszła za nim.
Gdy Grant był już odpowiednio daleko od leśnej chatki McMahona pokusił się o włączenie telefonu. Były tam dwie wiadomości.
Od Hannah:
Starzy narzekają. Muszę trochę dłużej z nimi posiedzieć.
I od Szepczącej Bryzy:
Pojawiły się nowe fakty w sprawie. Powinniśmy je omówić.

Grant wiedział gdzie może znaleźć Indiankę i nie było to znowu tak daleko. Pomknął przez las, zostawiając krótkonogie stworzenie daleko za sobą gdy tylko wyłapał znajomy zapach kobiety mieszkającej w rezerwacie. Był pewien, że i ona go wyczuła. Gdy do niej dotarł siedziała na pniu starego drzewa i wpatrywał się w zieloną ścianę lasu.
- Wprowadziłam cię w błąd. - Powiedziała nawet nie oglądając się na niego. - Ponieważ i mnie wprowadzono w błąd.
Nim jednak Grant coś odpowiedział oboje poczuli zapach mężczyzny, któremu młody Tubylca skuł kilkanaście godzin wcześniej mordę. .

Merlin wychylił się ostrożnie zza lichej osłony, jaką dawał mu otworzony na rattanowym stoliczku laptop. Nie usłyszał kroków…. co więcej, nie usłyszał nadjeżdżającego auta. Gdy pracował, odcinał się zupełnie od świata i można go było podejść jak dziecko. Dlatego właśnie miał psa. I Granta. Dopóki obydwaj go nie zdradzili, nigdzie nie było ich widać. Spali dalej albo poszli gdzieś się razem szwendać.

Tym razem nie było zagrożenia, co wcale nie oznaczało, że będzie przyjemnie. Jednak Merlin uśmiechnął się do siostry. Była przecież najlepszą siostrą świata. I najpiękniejszą.

- Cóż was sprowadza do mej ukrytej w niedostępnych kniejach samotni? - zapytał z emfazą w przypływie wisielczego humoru. To przecież było jasne, że nie przyjechali na grilla i piwo, albo dotrzymać mu towarzystwa.Tym, co ich ściągnęło, były kłopoty. I to takie, które wymagały osobistego udziału Merlina McMahona. Niezwłocznie.
- Luther Koch. - Zaczęła Bianca. - A raczej sposób w jaki zginął.
- Rozmawiałem z Dwightem McNeeleyem. - Odezwał się Lukas. - W zeszłym miesiącu mieli dwa podobne przypadki. - Merlin zdążył poznać jednego z zastępców miejscowego szeryfa, który był jednocześnie krewniakiem. - Dobrze byłoby gdyby McNeeley poznał miejsce gdzie znalazłeś zwłoki.

Niezwłocznego udziału Merlina wymagały problemy ze zwłokami. No przecież.
Tymczasem schował się przed nimi na powrót za laptopem, by z namaszczeniem zapisać wyniki swojej twórczej pracy.
- A cóż się stało dwóch innym przypadkom i gdzie? I kto był tymi przypadkami?
- Znaleźli ich w okolicach Swamp Lake. Rany były zadawane w podobny sposób. A ciało Kocha było dużo dalej. Dlatego McNeeley chce z tobą mówić. - Powiedziała Bianca.
- Policja jak na razie nie ustaliła tożsamości denatów. - Dodał Lukas. - Ale to nikt z okolicznych mieszkańców.
- Uhhhhhmmmmmmhmhmhmmm - skomentował to Merlin elokwentnie. - A czy Dwight, solidny irlandzki policjant, ma już świadomość, że zwłoki zostały przeniesione? I że zostały przeniesione w konkretnym celu?
- Nikt z nas mu tego nie powiedział. - Lukas zrobił minę niewiniątka.
- On z tych legalistów do bólu, czy tych normalnych i życiowych? - spytał Merlin siostry.
- Życiowy. - Odparła krótko.
- Lepiej załatwić to wszystko jak najszybciej. - Wtrącił się Lukas.
- Mhm… a czemu? - Merlin uniósł brwi. Potrafił wytrzepać z rękawa na poczekaniu co najmniej dwa powody takiego stanu rzeczy, ale ciekawiło go, dlaczego Lukas tak uważa. - Zrobić wam kawy?
- Tak, poproszę. Podwójne espresso. - Powiedziała Bianca.
- Ponieważ chodzi o Luthera Kocha. - Lukas najpierw kiwnął głową na znak, że i on chętnie napiłby się kawy. - To jest najważniejszy powód.

Laptop powędrował do torby, Merlin zaś, prowadząc gości, do kuchni. Ekspres szumiał i pyrkał, Bianca zaś omiatała spojrzeniem spod wytuszowanych rzęs ślady posiłku i popijawy. Ewidentnie dwuosobowej. Ewidentnie dochodziła właśnie do wniosków, ewidentnie błędnych… iż Merlin zamknął się w chatce na odludziu z jakąś dziewczyną, wreszcie zrzucając żałobę po umarłej miłości i lecząc swe serce artysty wrażliwca, oskalpowane na żywca przez bezduszną Czirokezkę. Nawet jednak siostrzane uczucie nie było w stanie skłonić jej do tolerowania jednego. Ignorowania jej osoby. Odwrócony do ściany fotoportet obróciła demonstracyjnie z powrotem i wyprostowała się dumnie, aż zatrzeszczało usztywnienie stanika. Merlin zmrużył z rozbawieniem oczy.

- Co? - fuknęła Bianca.
- Nic a nic. - Nalał kawy siostrze i Lucasowi. - Koch i McNeeley to rodzina? - spytał Tubylcę, stawiając na stole mleko i ozdobną cukiernicę.

Niezależnie od odpowiedzi, już zdecydował. Spotka się z McNeeleyem, prawdziwym, irlandzkim gliną, praworządnym do zerzygania, ale i broniącym swoich. Rzecz jasna, nie na komisariacie. Na piwie, gdzie w niezobowiązującej atmosferze odbędą niezobowiązującą rozmowę. Po drodze zaś zadzwoni do Chiary. Młoda stanowczo zbyt długo szuka informacji o Bashirze, trzeba jej ręcznie wrzucić wyższy bieg. Na przykład, sugerując wstrzymanie cotygodniowej wypłaty…

Jerry uniósł na niego spojrzenie. Nie widziało ono jednak nie widziało przyjaciela. Widziało Kineks. Jak przelewa wodę z plastikowego kanistra do termy w kuchni na parzoną dla siebie herbatę. Jak on napełnia ten kanister w ujściu nieopodal jeziora. Jak woda zasila ujście podziemnym źródłem z Jeziora Górnego. Jak wcześniej miesza się z dopływem Rzeki Rezerwatu. Jak ta sama rzeka bierze swój początek w Swamp Lake…
- Nie - Sam się zdziwił trochę swoją odpowiedzią. Nie miał większych sekretów przed Waltem. Nie był jednak w stanie tak po prostu zarzucić go swoim problemem - Butelka mogła być brudna. Albo źle pobrałem próbkę.
Odwrócił wzrok zagarniając dokumentację i wstał. Miał zamiar wyjść. Nie chciał, żeby przyjaciel… widział go w takim stanie. W stanie zaatakowania. Zbrukania jego rodowej ziemi… Mimo to zatrzymał się w pół kroku i znów opadł na krzesło.
- Przepraszam Cię. Zaskoczyłeś mnie. Poza tym… to woda, którą pośrednio pijemy z Kineks. Jeśli jednak tak nie jest i to nie pomyłka. Jeśli próbka jest dobra… Skąd mogą pochodzić te zanieczyszczenia? Widzę zarówno wysoki poziom metali ciężkich jak i jednocześnie pestycydów, ale nie umiem ich utożsamić z odpowiednią gałęzią przemysłu. Strzeliłbym nawozy sztuczne, ale...
-Też stawiałbym na nawozy sztuczne. - Odparł spokojnie doktor Pfeninng. - W okolicy ich się nie produkuje. Chyba, że w Kanadzie. - Zastanowił się przez chwilę. - A butelka też nie była brudna.
Ojibwe pokiwał głową.
- Kanada... Ostatnio bez przerwy przez rezerwat przejeżdżają TIRy z Kanady... - mruknął - sukinsyny... Posłuchaj... Zgłosisz to do tutejszej stacji EPA. wiem, że powinienem ja... Ale nie mogę. Rozejrzę się tam po okolicy i dam Ci znać. Tymczasem możesz sprawdzić ostatnie wyniki monitoringu EPA wody w Jeziorze Górnym? Pod kątem wykrytych w próbce substancji? Zbiorniki są połączone i jeśli to stały proceder to wzrost stężenia może być widoczny.
- Oczywiście. I w Kanadzie i u nas. - Ostatnie wyrazy wymówił jakby mniej pewnie. Jak gdyby chciał się upewnić, że jego rozmówca nie ma nic przeciwko. - Wiesz, że to oznacza próby kontroli w rezerwacie?
Jerry przez chwilę milczał, ale chyba nie dlatego, że coś o czym nie miałby świadomości, zostało mu uzmysłowione. Po prostu to co mówił przychodziło mu ciężko.
- Dlatego właśnie to musisz być ty, który to zgłosi. Powiesz, że próbkę masz od turysty. I tak zanim EPA będzie mogło tam wejść, rząd będzie musiał dogadać się z radą plemion. Trochę to potrwa. A pewnie rząd zamiast naciskać na radę, będzie podważał zasadność zewnętrznej kontroli i to ty będziesz musiał nacisnąć na jej konieczność. Ameryka przecież oficjalnie kocha Indian, pamiętasz? Poza tym... w tej wodzie kąpią się dzieci, Walt. Są już pierwsze objawy. Nie ma na co czekać.
- A nie oficjalnie się nie da? No wiesz... - Odchrząknął znacząco.
Indianin nie odpowiedział na to pytanie. Poniekąd zdawał sobie sprawę z lawiny jaką ten kamyczek wywoła. W pewnej mierze także z konsekwencji. Grand Portage cieszyło się dużą niezależnością w stosunku do innych rezerwatów. Taka afera mogła zakończyć obecny stan rzeczy. A Jerry zastanawiając się teraz nad tym, najzwyczajniej w świecie nie wiedział, czy mu na tym zależy czy nie. Nie znajdywał sensu w walce o dobro reliktu jakim był rezerwat. Nie znajdywał sensu w walce o dobro kolejnego reliktu jaki robił z siebie caern Uktena. Chciał. Czuł, że powinien. Ale cholera nie znajdywał. Najbardziej żal mu było tych wszystkich Andich i Damienów.
- Dobrze. Daj mi 3 dni. Jeśli się nie odezwę to włącz oficjalne procedury. I trzymaj rękę na pulsie. Jakbyś coś miał, to po prostu prześlij mailem, albo faxem do mnie.
Wstał i pożegnał się z przyjacielem. I tak nadużył już gościnności.
Nazajutrz musiał zostać przez pewien czas w domu. Po powrocie Kineks zaś chciał wziąć pickupa i ponownie pojechać nad jezioro. Woda poprzez zanieczyszczenia miała bardzo podniesiony współczynnik pH. Mógł spróbować orientacyjnie określić ich źródło sprawdzając brzeg. I chciał się też upewnić, czy aby do jeziora nie dopływa już wcześniej zanieczyszczona woda. Bo Swamp Lake miało 2 dopływy.

Psuja

Amant posłusznie spełnił polecenie. Usiadł za kółkiem. Psuja chwyciła za klamkę od strony pasażera. Ku jej zaskoczeniu drzwi pozostały zamknięte.Chwilowe zaskoczenie pogłębił jeszcze fakt, że mężczyzna zdołał odpalić silnik całkiem nowego i z pewnością drogiego samochodu.
Ponowne naciśnięcie znaku otwartej kłódki na małym, srebrzysto szarym przedmiocie, który zalecający się w dość niewybredny sposób ruby jegomość wręczył dziewczynie, nie wiele dało. Drzwi pozostały zamknięte.
Silnik pojazdu zawył głośno. Jego kierowca z pewnością usiłował wycisnąć maksimum z tego co fabryka mu pod maską dała. Koła zakręciły się w miejscu rozrzucając wokół drobny żwirek, którym, wysypany był parking.
Ciemne auto ruszyło w końcu gwałtownie prawie przejeżdżając młodej Garou po stopie.
Po przejechaniu kilku metrów auto zderzyło się z innym pojazdem. To przyciągnęło uwagę stojących przed wejściem ochroniarzy jak i klienteli.

Merlin McMahon

Dwight wybrał na spotkanie mały bar położony na obrzeżach miast. Czekał ma Merlina przed wejściem. Przywitał się uściskiem dłoni. Był to mocny i pewny uścisk Potem ruchem ręki zaprosił młodego Tubylca do środka.
W nieco ciemnym, ale niezbyt zatłoczonym wnętrzu utrzymanym w zielono-brązowej tonacji policjant został przywitany przez kilku gości skinieniem głowy. On również tak przywitał się.
Dwight podszedł do baru, uściskiem dłoni przywitał się z grubym barmanem. Wymienili kilka zdań. Po chwili wrócił do McMahona z dwoma szklankami ciemnego piwa.
Wybrał ustawiony nieco na uboczu, ale dający widok na całe pomieszczenie stolik. Usiadł, co chyba było do przewidzenia, plecami do ściany.
Przez chwilę Merlin miał czas na rozejrzenie się.
Całość utrzymana była w dość staroświeckim, ale nie pozbawionym smaku stylu. Ciemna, drewniana lamperia doskonale komponowała się z soczystą zielenią ścian i drewnianym sufitem z którego zwisały długie, szklane żyrandole. To tu to tam umieszczone były obrazy przedstawiające krajobrazy Zielonej Wyspy.
Nad barem wisiała wielka plazma. Aktualnie leciały jakieś wiadomości, głos był jednak wyciszony.
- Gdzie dokładnie znaleźliście Luthera Kocha? - Zapytał bez ogródek policjant.
Jak na zawołanie na ekranie telewizora pojawiło się zdjęcie krewniaka.
- Hugh, włącz głos! - Krzyknął Dwight do barmana.
Ten posłusznie chwyciła za pilota i po chwili dało się słyszeć piskliwy głos reporterki.
- ...eryfa nie potwierdza tych informacji. Z nieoficjalnych informacji wynika, że jest to trzecia ofiara. Można więc mówić o seryjnym mordercy grasującym w okolicach rezerwatu Grand Portage. Z Duluth mówiła Ida Moore.

Dwight zmełł nieme przekleństwo w ustach.

Jeremiah Ellsworth

Kineks była w kuchni gdy Jerry przyjechał. Przygotowywała coś do jedzenia. W tle reporterka o piskliwym głosie mówiła coś o brutalnych morderstwach.

Słońce, wpadające przez szyby, rozświetlało twarz i całą sylwetkę młodej Indianki. Wprawne oko lekarza widziało już pewne zmiany w ciele związane z jej błogosławionym stanem, które sprawiały, że wyglądała zjawiskowo. Zaokrąglenia i pełniejsze kształty. Blask, który ją otaczał. Nawet opuchnięta warga, efekt porannej kłótni, nie psuła całości.
Kineks zdawała się nie zauważać, lub też nie chciała zauważyć obserwatora w kuchni. Przygotowując posiłek poruszała się w takt tylko sobie słyszanej muzyki.

Magia chwili nie trwała jednak długo. Przerażający krzyk, który wydarł się początkowo nie wiadomo skąd przywrócił oboje małżonków do rzeczywistości. Po chwili i Jeremiah i Madeleine widzieli już klęczącą w progu kuchni Andie. Dziewczyna ukrył twarz w dłoniach i głośno szlochając powtarzała
- Nie prawda!! To nie prawda!!
Na ekranie telewizora pojawił się obraz przedstawiający mężczyznę w sile wieku. Spoglądał na widzów swoimi szarymi oczami. Ciemne włosy i kilkudniowy zarost doskonale komponował się ze stalową marynarkę i białą koszulą.

- Nie prawda!! To nie Lou. To nie on. - Powtarzała dziewczyna zagłuszana przez spikerkę.
- ...eryfa nie potwierdza tych informacji. Z nieoficjalnych informacji wynika, że jest to trzecia ofiara. Można więc mówić o seryjnym mordercy grasującym w okolicach rezerwatu Grand Portage. Z Duluth mówiła Ida Moore.

Matthias Grant

Bieg przez las dawał satysfakcję. Olbrzymią satysfakcję. Miękka ziemia pod łapami. Wiatr mierzwiący futro. I te wszystkie stworzenia czmychające na widok dwóch przemierzających okolicę wilków. Byłaby to naprawde miłą gonitwa gdyby nie cel, który ścigali.
Wadera i basior kilkukrotnie przecinali drogę, po której przed chwilą przejechał samochód mężczyzny, który bardzo ich interesował. Za każdym razem widzieli czerwone światła przed sobą.
Po pewnym czasie dla Matthiasa stało się jasne, gdzie podąża kierowca.
Droga prowadziła do Duluth. Oba wilki ruszyły w jego kierunku skracając sobie dystans do pokonania. Dzięki temu mogły obserwować jak auto skręca na parking klubu Riviera. Dobrze znanego Grantowi klubu, który oferował rozrywkę głównie dla mężczyzn.
Samochód nie zdążył dobrze wjechać na parking gdy uderzył w niego inny pojazd. To przyciągnęło uwagę stojących przed wejściem ochroniarzy jak i klienteli.
Bryza dokonał szybkiej przemiany. W ciele wilka wprawdzie można było się łatwiej ukryć, ale prowadzenie rozmów w tej postaci nie było zbyt komfortowe.
Ukryci w zaroślach mogli spokojnie obserwować rozwój sytuacji.