Psuja i Jeremiah Ellsworth

Dziesięć minut!! Dziesięć minut!! Tyle dał sobie Jeremiah na dotarcie do domu. Nie był to długi odcinek czasu. Przynajmniej nie w normalnych okolicznościach. Dla dwóch kobiet starających się utrzymać przy życiu nieszczęsną nastolatkę, która nałykała się leków była to niemal cała wieczność. W ciągu tych dziesięciu minut i Psuja i Kineks miały kilkukrotnie wrażenie, że dziewczyna zejdzie im.
To było dziesięć wyjątkowo długich minut. Przetrwały je, wszystkie trzy.
Doktor Ellsworth wpadł do domu jak burza. Od drzwi żona zdał mu relację ze stanu pacjentki i podjętych działań. Rzuciła też plastikowe opakowania po tabletkach, które dziewczyna zażyła.
Psuja przez chwilę poczuła się niepotrzebna. Ta dwójka rozumiała się prawie bez słów i doskonale uzupełnia. Szybko jednak Indiani przywołał brudną i spoconą Garou do porządku wydając kilka poleceń.
Sprawy jednak skomplikowały się gdy ktoś odkrył, że ubranie niedoszłej ofiary przesiąknięta jest krwią. Krwotoku wcześniej nie było. Tego zarówno Psuja jak i Kineks były pewne. Znalezienie jego przyczyny nie było trudne. Dolne partie ubrania były bardziej zakrwawione.
Jerry szybko zorientował się skąd ten krwotok. Niestety jego żona również domyśliła się że dziewczyna poroniła.
Psuja dostrzegła pojedynczą łzę spływającą po policzku Indianki. Dostrzegła też spuchnięta i rozciętą wargę. Wcześniej nie zauważyła tych śladów przemocy domowej na twarzy żony doktora.

Merlin McMahon

Nadia Koch, drobna brunetka o ślicznych, brązowych oczach, na które mogłaby złapać niejednego, przystanęła na chwilę, wydawała się zdezorientowana. Policjant, który ją prowadził również przystanął. Na jego twarzy dla odmiany rysowała się ulga, gdy pojawił się ktoś kto znał kobietę.
- Proszę pamiętać pani Koch, czterdzieści osiem godzin. - Powiedział stróż prawa.
- Ale… - Kobieta chciała protestować. Nie dano jej jednak dojść do słowa.
- Czterdzieści osiem godzi. - Podkreślił stanowczo, acz z wyraźnym zmęczeniem policjant. - Takie są procedury. - Dodał zostawiając zrozpaczoną i zdezorientowaną kobietę w rękach Irlandczyka.
McMahon musiał się trochę przypomnieć młodej kobiecie. Z silnym, wschodnioeuropejskim akcentem i łzami w oczach o powiedziała o zniknięciu męża. Lutker Koch wyszedł z domu poprzedniego dnia rano. Nie wrócił jednak na noc. A gdy wspomniała, że policja nie chciała przyjąć zgłoszenia o zaginięciu rozpłakała się zupełnie.

Matthias Grant

Barman siedział spokojnie przed ekranem i oglądał nagranie z monitoringu. Prawą ręką sięgnął do jednej z szuflad. Przez chwilę grzebał w niej nie patrząc nawet. Nie mógł znaleźć tego czego szukał. Odsunął się gwałtownie wyciągając szufladę mocniej. Teraz już całą swoją uwagę poświęcił szufladzie i jej zawartości. Wyciągnął z niej kilka kabli, kilka telefonów, myszkę oraz kilka innych, bliżej niezidentyfikowanych części zapewne do komputera. Nieznalazłszy tego czego szukał Leon zaklął i zabrał się za przeszukiwanie kolejnej szuflady. Po chwili wyciągnął z niej kwadratową, białą kopertę z płytą w środku.
- Zaraz będziesz miał kopię. - Powiedział Leon wrzucając mieniący się wszystkimi kolorami tęczy krążek. Proces nagrywania ruszył.


Jakieś bliżej nieokreślone uczucie, wewnętrzny głos, czy inny diabeł szeptał Garou do ucha, że coś jest nie tak. Pojawiło się nagle. Być może to jego wyostrzone zmysły wychwyciły jakiś niepokojący dźwięk, zapach, ruch. Matthias nie był pewien co to, dopóki światła w królestwie właściciela baru nie zgasły. Nie tylko światła. Komputer, który prawie zakończył nagrywanie odmówił dalszej pracy pozbawiony zasilania.
Leon zaklął szpetnie, choć końcówkę jego niewybredenej wypowiedzi zagłuszył głośny wybuch. Pomieszczenie wypełniło się gryzącym dymem oraz krzykami, z których dało się zrozumieć.
NIE RUSZAĆ SIĘ!!
DEA!!

Andy Teebrack

Duchy sprowadziły na młodego theurga wizje. Niezywkłe plastyczne wizje, z których zionął turpizm i makabra. Nie powstydziłby się ich niejeden współczesny malarz. A niejednego fana horrorów przeraziłyby swoją wyrazistością. Gdy zamykał oczy widział zdeformowane, powykręcane ciało przerośniętego wilka czy wręcz filmowego wilkołaka, rozszarpującego swoją ofiarę. Andy czuł pewną więź z ofiarą bestii. Nie do końca może rozumiał naturę owej więzi. Wiedział jednak, że musi poczekać aby się przekonać.
Przybył do Duluth - miasta gdzie życie wydawało się toczyć spokojnie i leniwie. Duchy go tu sprowadziły.
Siedział nad filiżanką gorącej kawy serwowanej w cichym i spokojnym barze przy jednej z głównych ulic miasta. To miejsce, ten bar prowadzony przez jakże uprzejmą i miłą kobietę w średnim wieku ukazało się w jednej z wizjami.
Mówca Umarłych Gwiazd musiał tu usiąść. Napić się kawy. Poobserwować mieszkańców miasteczka w ich codziennym życiu.
Niestety wizja urwała się gwałtownie. Andy nie do końca wiedział po co został tutaj sprowadzony.
Klienci wchodzili i wychodzili pozdrawiając właścicielkę i siebie nawzajem. Samochody mijały nieśpiesznie wpatrzonego w bliżej nieokreślony punkt zamyślonego theurga. Zza rogu wyłoniła się grupka dzieci. Szły dwójkami za panią. W pewnym momencie podmuch wiatru zerwał z głowy jednej z dziewczynek czerwony beret i pchnął go na ulicę. Dziecko puściło swoją towarzyszkę i ruszyło w pogoń za częścią garderoby prosto pod koła nadjeżdżającego pickupa.

Merlin prowadzący szlochającą Nadię korytarzem w stronę swojego biura rozważał ponuro, któryż to z kręgów piekielnych opisanych przez Dantego przypadnie mu jako apartament po śmierci. Ósemeczka? Obok stręczycieli i uwodzicieli pieką się tam oszuści, hipokryci, złodzieje, fałszywi doradcy, mąciciele i siewcy niezgody oraz fałszerze. A może jednak numer dziewięć, strefa dla zdrajców swych bliskich i powinowatych?
Zaparzył Nadii herbaty z melisą. Otoczył opiekuńczo ręką jej drżące ramiona. Wytłumaczył, że takie są procedury, najspokojniej jak potrafił, a potrafił sporo, wydawał się więc skałą pośród wzburzonego oceanu. Obiecał, że do tego czasu spróbuje poszukać własnymi kanałami. Jedyne, czego nie robił, to nie podsycał płonnej nadziei, że Koch wróci niebawem. Aż takim skurwielem nie był nawet we własnych oczach.
- A może wiesz coś, co może pomóc mnie albo policji? Czym się ostatnio zajmował, może chciał się z kimś spotkać?
Im dłużej Merlin tłumaczył Nadii jak działa policja i kiedy te działania podjąć może, tym bardziej w jej oczach powiększała beznadziejność i strach. Każdy dotyk, każda próba fizycznego kontaktu wywoływała jakąś niechęć, sprzeciw, napięcie wszystkich mięśni. Nie była to jednak gwałtowna i wybuchowa reakcja. Tubylec czuł, że owo spoufalanie się nie przynosi spodziewanego ukojenia. Kobieta jednak pozwoliła na taką serdeczność.
- Luther miał przedwczoraj jakieś spotkanie. Gdzieś poza miastem. Wrócił z niego w nie najlepszym humorze. - Odparła łamiącym się głosem. - Nie wiem. Naprawdę. Mój mąż nigdy nie przynosił pracy do domu.
- Przedwczoraj spotkanie - powtórzył Merlin odruchowo. - A kiedy widziałaś go ostatni raz? - zapytał, i pomyślał sobie: to był naprawdę ostatni raz.
- Wczoraj rano. Gdy wychodził do pracy.
Merlin zanotował sobie w pamięci, by pociągnąć za sznurki i dowiedzieć się, czy w ogóle do pracy dotarł.
- A… czym się zajmował ostatnio?
- Nie wiem. - Z tonu jej głosu wynikało, że jest jej wstyd, że nie może pomóc. - Już mówiła, że Luther nie przynosił pracy do domu. Nie mówił też o tym czym się zajmuje.


Westchnął. Objął ją ponownie ramieniem i pozwolił się wyszlochać. Wręczył wizytówkę i zapewnił, że Nadia może zadzwonić o każdej godzinie.


Teraz już czuł się jak ostatnia świnia, na którą czekał już kocioł nad buzującym paleniskiem…

...a jeszcze nie doniósł o śmierci krewniaka miejscowym Tubylcom.

Psuja i Jeremiah Ellsworth

Zegar wybił pełną godzinę. Nikt nie kontrolował czasu odkąd pan Ellsworth pojawił się w swoim domu by ratować dziewczynę, która targnęła się na swoje życie. Nikogo też nie zdziwił upływ czasu. Upływający czas działał też na korzyść dziewczyny. Im dłużej nie pojawiały się niepokojące objawy, tym miała większe szanse na wyjście z tej całej sytuacji. Należało czekać. Czasu jednak nie mieli za dużo.


Kołatanie do drzwi przerwało wszystkie rozważania na temat tego co trzeba a co powinno się zrobić. Niespodziewanym gościem okazała się Szepcząca Bryza. Przyprowadziłą ze sobą Daanis. Dziewczyna nadal była w glanach i kwiecistej sukience przed kolana i w dżnsowiej kurce z poprzypinanymi do niej znaczkami różnych organizacji. W podniszczonym, czarnym cylindrze z białym, orlim piórem. I nadal pachniała strachem.
- Hok’ee, Kineks - Przywitała się strasza Indianka lekko popychając do przodu młodszą. Daanis niechętnie weszła.
- Powiedz wszystko, to co mi. - Poleciła Szpecąca Bryza.
- Ale nie powiecie, że wiecie ode mnie? - Spytała niepewnie Daanis.
- Chcesz pomóc koleżance czy nie? - Zganiła ją Indianka.
- Tak. Ale nie chcę, żeby Andie miała przeze mnie problemy.
- Już je ma.
Szepcząca Bryza szybko dostrzegła zmieszanie gospodarzy.
- Andie to imię, którego teraz używa córka Ziibi. - Pośpiesznie wytłumaczyła. - Mów. - Ponagliła Daanis.
- Andie może próbować się zabić. I wcale to nie ma związku z… - Tu dziewczyna zamilkła.
- Z gwałtem. - Dokończyła za nią.

Merlin McMahon

Nadia Koch przyjęła wizytówkę kilkukrotnie dopytując się czy McMahon pomoże jej przyspieszyć wszczęście sposzukiwań mężą. Odchodząc wierzyła, że tak.
Nie była to do końca nieprawda. Merlin McMahon mógł przyspieszyć odnalezienie Luthera. Informując członków własnego plemienia o pozostawionym w lesie ciele przyczyniał się do zadośćuczynieniu prośbie nieszczęsnej kobiety.
Rozmowa ta nie była łatwa. Ragabash balansując na granicy kłamstwa powiedział dużo, na tyle dużo by współplemieńcy mieli obraz tego co zaszło. Powiedział też mało. Tyle ile musieli wiedzieć. Tyle ile powinni wiedzieć. Tyle by nie wzbudzać podejrzeń
Merlin McMahon, Ragabash z Tubylców Betonu, od dzieciństwa przejawiał zdolności do zaklinania rzeczywistości. I tym razem mu się to udało. Plemię obiecało pomóc. Ukrycie niewygodnej prawdy w jego interesie. A także w interesie Merlina i jego siostry Bianci.
Do niej właśnie miał dzwonić gdy na wyświetlaczu jego telefonu pojawiła się informacja o przychodzącym połączeniu do Matthiasa Granta.

Matthias Grant

Odgłosy wystrzałów szybko przyciągnęły innych oficerów DEA. Matthias Grant usłyszał nawet ponowne nawoływania do poddania się poparte krótką serią z broni palnej. Bardzo krótką i bardzo niecelną. Co sugerowało, że jego żywa tarcza działała.
Przebiegnięcie kilkudziesięciu metrów, z dodatkowym obciążeniem i raną, nie stanowiło żadnego problemu dla Tubylca. Agenci oczywiście rzucili się w pogoń za uciekinierem.
Na tym poli Grant miał jednak przewagę. Znał dobrze okolicę. Wiedział gdzie się ukryć. Agenci nie przykładali się też zbytnio do poszukiwań. Zwłaszcza gdy dobiegli do swojego nieprzytomnego towarzysza.
Ukryty nieopodal Matthias słyszał jak wzywają karetkę gorączkowo sprawdzając czy porzucony agent żyje. Chwile później przyszedł meldunek o drugim, nieprzytomnym agencie.
Oficerowie DEA, którzy znaleźnli swojego kolege gorączkowo rozglądali się po okolicy wypatrując zagrożenia podczas gdy inni ostrożnie przenosili bezwładne ciało w bezpieczne miejsce. W tym momencie Grant poczuł znajomy zapach. Olivia. To pierwsze co przyszło mu do głowy. Któryś z mężczyzn nosił na sobie jej zapach.


Karetki pogotowia pojawiły się niezwykle szybko. I równie szybko zniknęły zabierając ze sobą poszkodowanych. Po ich odjeździe agenci wrócili do swoich czynności związanych z przeszukiwaniem posesji. Z budynku zaczęto wynosić różne rzeczy. Między innymi sprzęt komputerowy. Ten sam, na którym Tardos trzymał kopie zapisów z kamer umieszczonych w lokalu. Agenci zabrali ze sobą samochód należący do aresztowanego właściciela klubu. Pozostałe pojazdy, w tym i motor Granta zostały tylko, lub aż, sfotografowane.
Kiedy agenci skończyli zwinęli się zabierając ze sobą Leona Tardosa.


Obserwując to wszystko młody Tubylca wybrał numer telefonu McMahona.

Palec Merlina, którym miał właśnie dziabnąć w numer telefonu najlepszej siostry siostry świata, zamarł nad ekranem. Matthias dzwonił. Też moment wybrał.

- Grant, przyjacielu… - zaczął McMahon uprzejmym tonem, ale przypomniało mu się, że Matthias przestawał z nim dość czasu, by się zorientować, że Merlin przyjaciółmi nazywa tych, których chce spławić, ale postrzega ich za zbyt istotnych, by zrobić to zwięzłym “jestem zajęty”. Do tego Grant naprawdę był istotny. Więc Merlin momentalnie zmienił ton i strategię.
- No co tam?
- Wpadłem na DEA. Słyszałeś coś o jakiejś akcji, którą szykują? Jestem czysty, ale nie mogłem dać się złapać - warknął do telefonu, od razu przechodząc do rzeczy Grant. Był wyraźnie wściekły, choć nie była to ukierunkowana złość.
- Nic mi nie wiadomo o ponadstandardowych działaniach.
Niewypowiedziane “jeszcze” zadźwięczało donośnie i czysto jak gong. Merlin wyciągnął papierosa i z kamienną twarzą, godną indiańskiego wodza, obserwował jak jego pies obszczywa koło czyjegoś wymuskanego auta.
- Potrzebujesz pomocy? - Też przeszedł do rzeczy, po czym zaciągnął się dymem.

- Połączą kropki i mnie rozpoznają. - Matthias nie zwykł prosić o pomoc w sprawach, na które miał jakiś wpływ. - Dlatego ciekawi mnie, czego szukali i skąd nagle cała akcja. Prędzej czy później będę musiał się oczyścić. Ty jesteś z tych, co wszystko wiedzą.
- Nie mam sztywnego łącza z Wielkim Mózgiem Wszechświata. Informacje kosztują - ostudził go Merlin kwaśno. - Pal licho, gdy tylko szmal. Ale czasem to kłopotliwe osobiste zobowiązania… - zawiesił dramatycznie głos. Nastąpiło kilka chwil obrzmiałej od znaczeń i możliwości ciszy.
- Dobra, gdzie jesteś. Zgarnę cię, pogadamy i zobaczymy, co się da zrobić.
- Niedaleko knajpy na obrzeżach, muszę zabrać swój motor - odparł niezrażony Grant, który nie wiadomo, czy coś z tej ciszy i dramatycznych pauz cokolwiek sobie robił. Raczej nie. - Lepiej powiedz gdzie się zjawić.

- Zamelinuję cię. Ale masz mi przysiąc, tu i teraz, Grant. Że nie będziesz tam ściągał panienek - zażądał Merlin z absolutną powagą.
- Mógłbym podrzucić ci jakąś też, rozerwałbyś się - odparł Matthias. - Melina to nie jest wielki problem, znam sporo. Ale gliniarze nie mają o mnie dobrej opinii - parsknął - i będą mnie próbować połączyć z tym syfem dla samej rozrywki.
- … i dlatego lepiej, żeby cię nie znaleźli w podejrzanych miejscach, których znasz sporo. I gdzie ciebie znają zbyt dobrze - wskazał Merlin ponuro. - Schowam cię i zajmę się glinami. Ale żadnych napalonych siks, to pierwszy warunek. A drugi… zrobisz coś dla mnie.
- Dogadamy się - Grant zgodził się bez problemu. Nie miał problemu z wymianą wzajemnych przysług. - Powiedz, gdzie się zjawić. Dotarłem do pewnego tropu, ale mi go gliniarze zwinęli. Okazało się, że gość z baru co mu wczoraj przyjebałem zamieszany był w sprawy w rezerwacie. I ma kumpli.
Z drugiej strony zaległa zrazu martwa cisza.
- Nie przez telefon - w suchym głosie delikatnie zadźwięczała ciekawość. Potem Merlin precyzyjnie przybliżył, koło którego ze zjazdów z krajówki Grant ma na niego czekać. Planował umieścić współplemieńca w ukrytym w lesie domku letniskowym swojej siostry. A to się Bianca ucieszy! Jeszcze nie zdecydował, czy jej powie, czy nie.
- Dobra - potwierdził Grant i się rozłączył.

Merlin spalił do końca papierosa. Wrócił się do domu, po laptopa. Na wypadek, gdyby podczas wykuwania kompromisów w ogniu walki popili się tak okrutnie, że nie byłby w stanie siąść za kółkiem. Pracować bowiem, w odróżnieniu od prowadzenia samochodu, mógł w każdym stanie. Po namyśle wziął też psa, niech ma rozrywkę, i zahaczył o sklep. Kompromisy budowane na pustym żołądku potrafiły nieludzko sponiewierać.

Andy Teebrack

Kierowca rzucającego się pod koła jego samochodu mężczyznę nie mógł już przeoczyć. Z całej siły depnął na hamulec nie omieszkując przy tym użyć klaksonu.
Mięśnie Andyiego pracowały na najwyższych obrotach gdy młody theurg wybił się by w locie przechwycić dziecko.
Gdy tylko objął dziewczynę poczuł jej strach. Z pewnością jego zachowanie to spowodowało. Serce dziecka waliło jak szalone, a mała cała zesztywniała gdy nogi nie znalazły oparcia, a jej ciało poszybowało w powietrzu. Nie broniła się. Nie wyrywała. Przynajmniej nie w tych pierwszych i najważniejszych sekundach.
Chwilę po tym gdy Mówca Umarłych Gwiazd pochwycił dziecko i przetoczył się z nim po ulicy pickup zatrzymał się. Dokładnie w miejscu gdzie jeszcze przed chwilą stała dziewczynka.
Głośne trąbienie ściągnęło spojrzenia przechodniów, którzy jak zahipnotyzowani oglądali to co wydarzyło. Tylko jeden starszy pan, który najwyraźniej zachował trzeźwość umysłu, lub w swoim życiu niejedno widział i takie rzeczy nie robiły na nim wrażenia, poszedł pośpiesznie do leżącego na ziemi młodego człowieka.
- Spokojnie dziecko. - Powiedział starając się pomóc oswobodzić dziewczynkę, która w tej chwili zaczęła się szarpać.
Andy boleśnie odczuł skutki szarpania się małej. Ramię na które upadł, chroniąc dziecko przed poważnymi obrażeniami bolało go bardzo.
- Czyś ty kurwa ocipiał do reszty?! - Rozeszło się głośne warknięcie wściekłego kierowcy, który zdążył wyjść już z samochodu.
Ludzi gromadzili się wokół leżącego na ziemi theurga. Część jak zwykle tylko filmował wszystko. Starszy pan, który zdążył już przekazać wystraszone dziecko nie mniej wystraszonej opiekunce zdołał jakimś cudem zmusić postronnego obserwatora z telefonem komórkowy by przestał filmować zdarzenie i połączył się numerem alarmowym.
Rozwścieczonego kierowcę, którego poobijaną twarz Andy widział przez chwilę pacyfikował już policjant.
Ma miejscu dość szybko zjawiło się kilka patroli policji i karetki pogotowia. Policjanci odepchnęli zaciekawiony tłum zapewniając możliwość pracy ratownikom medycznym. A gdy ci podnieśli Andiego zgromadzeni ludzie zaczęli głośno klaskać.
Jedna z karetek zabrała do szpitala Teebracka, druga dziewczynkę.


Po przewiezieniu na izbę przyjęć Mówca Umarłych Gwiazd został umieszczony za jedną z zasłonek. Po chwili pojawił się młoda dziewczyna z zielonym uniformie pracownika służby zdrowia i ze stetoskopem na szyi.
- Dzień dobry panu. - Przywitała się uprzejmie i z uśmiechem na twarzy. Ze szczerym uśmiechem na twarzy. Chęć niesienie pomocy aż promieniał od niej. - Jestem doktor Alicja Van Rees. Muszę pana zbadać. Czy coś pana boli?

Matthias Grant i Merlin McMahon

Nie niepokojony przez nikogo Matthias opuścił senne przedmieście pozostawiając ustabilizowanych członków klasy średniej z ich wypielęgnowany, wymuskanymi domami. Gdzieś w oddali dało słyszeć się wycie policyjnych syren. Po drodze minęły go również dwie karetki jadące na sygnale. Jadąc bocznymi ulicami zauważył zbiegowisko. Czerwone i niebieskie światła kogutów błyskały tam.
Grant bez przeszkód dotarł do wskazanego przez McMahona zjazdu. Irlandczyk czekał na niego tu już.
Czas, który minął między rozmową przez telefon a spotkaniem w cztery oczy McMahona wykorzystał dobrze. Wykonał kilka telefonów. Musiał oczywiście obiecać to i owo niektórym. Ale dowiedział się pewnych rzeczy.


Każąc jechać za sobą Merlin McMahona zabrał współplemieńca do malowniczo położonej chatki w lesie.
Położony nad niewielki jeziorem domek letniskowy niewiele różnił się od tego typu domków położonych w okolicy. Może tylko tyle, że był wyremontowany, aż pachniał nowości i był nieźle wyposażony.
Merlin zaprosił gościa do środka.