Westchnęła ciężko, opadając na poduszkę i wlepiając spojrzenie w biały sufit. Miała taki doskonały plan, była już niemalże gotowa i gdyby tylko nie postanowiła tak długo zwlekać, może wszystko poszłoby po jej myśli. Jednak uległa swojemu wyczerpanemu organizmowi i zasnęła, przespawszy całą noc i możliwość nocnej eskapady do miasteczka w celu włamania się do biura szeryfa. Przewróciła oczami i przeczesała swoje blond włosy dłońmi. Niewyraźne wspomnienia sennych koszmarów jeszcze majaczyły w jej umyśle. Wciąż pamiętała to okropne uczucie, które towarzyszyło jej w momencie, kiedy otoczyły ją lepkie ciemności. Sen był bardzo realistyczny, to prawda, ale pozostawał tylko snem - a tymi Gwen nauczyła się nie przejmować kilkanaście lat temu, podczas regularnych wizyt u doktor Louise Tellman.
Ranek jednak zaczęła w dosyć ponurym nastroju. Przepadła jej idealna okazja, by dokopać się do istotnych dla śledztwa informacji, a do tego wcale się nie wyspała. Ziewając, zebrała swoje kosmetyki i przybory do kąpieli, po czym ruszyła w stronę łazienki znajdującej się na korytarzu. Tam, zamknąwszy za sobą drzwi, ustawiła kosmetyczkę na małym stoliczku przy umywalce i spojrzała w swoje lustrzane odbicie. Spoglądała na całkiem ładną, choć ewidentnie niewyspaną, kobietę o niedbale spiętych blond włosach, lekko rozczochranych po przespanej nocy. Zsunęła z siebie luźny, biały podkoszulek na ramiączkach z nadrukowanym jeleniem i bawełniane szorty i odsunęła się kilka kroków, by tym razem w lustrze odbijała się całość jej sylwetki. Gwen była szczupłą kobietą o lekko zarysowanych mięśniach. Dużo biegała, by utrzymać dobrą kondycję oraz trenowała samoobronę i w wolnych chwilach uprawiała wspinaczkę. Miała kształtne, krągłe piersi o delikatnie różowych brodawkach i całkiem zgrabne pośladki. Nigdy nie uważała się za najpiękniejszą, nawet przesadnie nie dbała o to, by wyglądać jakoś szczególnie dobrze. Dbała jednak o samą siebie, swoje samopoczucie i zdrowie - co miało swój przekład na jej wygląd zewnętrzny.
Mając już jednak dość przyglądania się swojemu odbiciu, sięgnęła po zabrane kosmetyki i weszła pod prysznic. Ucieszyła się, że nie była zmuszona korzystać z wanny. Po chwili odkręciła kurek z ciepłą wodą.

Na śniadanie Gwen zeszła punktualnie. Ubrała się w wygodne, dopasowane dżinsy i bordową bluzkę z krótkim rękawem, na którą narzuciła sportową bluzę z kapturem w ciemnozielonym kolorze. Na stopach miała górskie buty. Usiadła samotnie przy jednym ze stolików najbliżej okna. Oparła brodę na dłoni i przez chwilę wpatrywała się w rozciągającą się za oknem biel. Widok był zdumiewający, przynajmniej dla kogoś, kto rzadko miał okazję widywać prawdziwą zimę w Stanach. Pogrążyła się we własnych myślach do momentu, kiedy podeszła do niej kelnerka z dzbankiem gorącej kawy.
- Czarną, bez mleka proszę - powiedziała, posyłając jej blady uśmiech ust delikatnie muśniętych pomadką. Tylko mocna kawa bez mleka i cukru potrafiła dodać jej energii po ciężko przespanej nocy.
Kiedy ponownie zjawiła się kelnerka, tym razem z przygotowanym śniadaniem, Gwen zdążyła opróżnić połowę kubka kawy. Reporterka spojrzała na talerz, który młoda dziewczyna położyła na stoliku tuż przed nią.
- Mogę prosić o zwykłą jajecznicę? - spytała, odsuwając od siebie talerz i spoglądając na kelnerkę. - To znaczy bez bekonu. Po prostu jajka. Przydałoby się też coś zielonego, chociażby ogórek, do tych tostów.
Odkąd zaczęła pracować w telewizji, prowadząc własny program, przestała jadać mięso i ogółem tłuste potrawy. Wpłynęło to korzystnie na jej zdrowie i przede wszystkim cerę, którą miała teraz nienaganną, a dodatkowe wypady na siłownię i systematyczne treningi dopełniały efektu. Mimo tego, że była obecnie na urlopie na drugim końcu Stanów, w zapomnianej przez świat miejscowości, nie zamierzała sobie pozwalać na wybryki żywieniowe, które później mogłyby ją kosztować nie tylko urodę, ale i dodatkowy czas spędzony na powrocie do formy.
Kiedy kelnerka, bardziej lub mniej zadowolona z zachcianek panny z wielkiego miasta, wróciła z nową porcją śniadania, Gwen grzecznie podziękowała i poprosiła jeszcze o dolewkę kawy. Ugryzła od niechcenia kawałek ciepłego tosta i sięgnęła po swój notatnik. Nie rozstawała się z nim, była już do tego przyzwyczajona. Bez niego czuła się jak bez ręki. Dziubiąc co jakiś czas widelcem w talerzu, przeglądała sporządzone notatki i zastanawiała się nad kolejnymi krokami. Do biura szeryfa na pewno nie mogła się udać w ciągu dnia, więc ewentualną drugą próbę musiała odłożyć na dzisiejszą noc. Obawiała się też trochę, że przez pogarszającą się pogodę będą uwięzieni w hotelu, co wykluczało wiele pomysłów. Ograniczyła więc planowanie do terenu Goodrest Inn.
- Piwnica… - wyszeptała, kiedy przeczytała notatkę o morderstwie rodziny Mossów. Stuknęła kilka razy palcem o notatnik, namyślając się nad czymś.
Wtedy spojrzenie jej niebieskich oczu podkreślonych ciemną kredką i cieniem padło na starszego mężczyznę czytającego jakąś książkę. Nie znała go, ale dobrze pamiętała słowa Roberta, którego poprzedniego dnia zapytała o hotelowych gości. Dostrzegła też drugiego mężczyznę, o którym wspominał Woodward, mocno zbudowanego, czytającego poranną gazetę. Zamknęła notatnik, pośpiesznie dopiła resztkę chłodnej kawy i wcisnąwszy zeszycik do tylnej kieszeni spodni, ruszyła w kierunku boksera.
- Ronnie Schwartz? - zwróciła się do niego z zalotnym uśmiechem na twarzy. Założyła kosmyk włosów za ucho. - Nie wierzę. Razem z bratem jesteśmy wielkimi fanami! Coś ciekawego? - spytała, wskazując wzrokiem na gazetę, którą czytał.
Ani ona, ani jej brat nie byli jego fanami, w zasadzie niewiele wiedziała na jego temat, ale liczyła na swój urok osobisty. Chciała z nim chwilę porozmawiać, dowiedzieć się, jak mu się mieszka w hotelu i czy nie było nic, co wzbudziło jego podejrzenia. Poza tym zaplanowała sobie, by po śniadaniu sprawdzić wcześniej wspomnianą piwnicę.

Gdy noc ustąpiła pola dniu i do pokoju wlało się poranne światło, Wes leżał nieruchomo z oczami wbitymi w pęknięcie w suficie znajdujące się idealnie nad jego głową. Wciąż starał się poukładać to, co wydarzyło się w nocy, ale nie potrafił. Przez umysł nie przeszło mu żadne racjonalne wyjaśnienie. Przecież sobie tego nie wymyślił. Ktoś, lub coś chwyciło go w nocy za włosy i pociągnęło z taką siłą, że niemal spadł z łóżka. Potem było tylko to paskudne uczucie, gdy ostrze przejeżdża ci po skórze i łapiesz każdy kolejny oddech, wiedząc, że niebawem nie będziesz w stanie zrobić nawet tego. Starał się wmówić sobie, że to był tylko sen, ale zdrowy rozsądek podpowiadał mu, że za tym kryło się coś bardziej złowieszczego, niż przypuszczał.

Nigdy wcześniej nie śnił mu się taki koszmar. Nigdy nie odczuwał snów z taką intensywnością. Na samą myśl o tym, co się wydarzyło, przełknął ślinę i przejechał dłonią po krtani. Ciężko było mu się otrząsnąć. Raz jeszcze przywołał w myślach nocne wydarzenia - to było zbyt realne, by mógł to stworzyć ludzki umysł. Tak to sobie tłumaczył. Może w tym pieprzonym hotelu rzeczywiście działy się nadnaturalne rzeczy? Jeszcze wczoraj wyśmiewał taką teorię, ale po tej nocy nie był już tego taki pewny. Zastanawiał się, czy pozostali również mieli jakieś nocne przygody, będzie musiał o to spytać. Niewyspany, zwlókł się z łóżka po ósmej, ziewając i przeciągając się kilka razy. Czuł się ociężały i bez nastroju, w dodatku wciąż nie mógł przestać myśleć o tym koszmarze.

Wyciągnął z szafki ręcznik i wyszedł na korytarz, ruszając do łazienki. Przy schodach mignęła mu postać Saoirse, ale nie miał siły krzyczeć, żeby poczekała chwilę. Załatwi to później, przy śniadaniu. Zamknął się w łazience i wziął gorący prysznic. Woda przyjemnie tuliła skórę, dawała relaks i uspokojenie. Przy okazji trochę się rozbudził, a o to mu głównie chodziło. Owinięty ręcznikiem wrócił do pokoju i ubierając się, wyjrzał przez okno. Deszcz zamienił się w mocne opady śniegu i choć okolica wyglądała przepięknie, Taggart wiedział, że to oznacza dodatkowe problemy dla tartaku.

Przyglądając się spadającym z szarych, ciężkich chmur płatkom śniegu pomyślał, że będzie musiał zadzwonić do Billy'ego i choć był pewny, że jego zastępca wie, co w takim momencie robić, to wolał być spokojny i nie zaprzątać sobie choć tą sprawą głowy. Nadejście takich opadów tak wcześnie mogło pokrzyżować trochę planów, jednak Wes starał się być pozytywnie nastawiony. W historii Woodhaven zdarzało się wiele różnych, dziwnych sytuacji, jednak tartak zawsze sobie z nimi radził. Ubrany, wyszedł z pokoju, zamykając go na klucz, zszedł po schodach i gdy tylko w oczy rzucił mu się stojący na blacie staromodny telefon z tarczą, zapytał panią Fossett, która pisała coś w jakimś zeszycie.
- Mogę stąd zadzwonić?
- Oczywiście, Wes, nie musisz się nawet pytać - powiedziała starsz kobieta, uśmiechając się do niego szczerze.
- Dzięki, Anne.

Taggart podniósł słuchawkę i z pamięci wklepał numer do biura Woodhaven. Po kilku trzeszczących sygnałach odezwał się znajomy głos Billa Watsona. Wes wypytał, czy suszarnia, gdzie - jak się można domyślić - suszono tarcicę była częściej doglądana i czy chłopaki palą w piecu wedle standardów, których używali w czasie takich załamań pogody. No i czy Tommy Jackson wyjechał pługiem, żeby odśnieżyć dojazd do głównej drogi, bo choć sprzęt nie był pierwszej młodości, to wciąż sprawował się bezawaryjnie. Billy zapewnił go, że wszystko jest pod kontrolą i działają jak zawsze w takich przypadkach. Wes miał się nie przejmować i wziąć sobie nawet dłuższe wolne, którego nie brał przecież od prawie dekady. Rozmawiali dłużej, niż drwal planował, głównie ze względu na trzaski i przerywanie połączenia. Jeszcze tego by brakowało, żeby przez pogodę padła tutaj łączność z miasteczkiem.

Skończywszy, ruszył do jadalni, skąd dochodziły go przyjemne zapachy smażonej jajecznicy. Przy stoliku siedzieli już Gwen, Saoirse i Henry, więc z delikatnym uśmiechem przywitał się z nimi i zajął wolne miejsce. Ziewnął, zasłaniając usta dłonią i poczekał, aż kelnerki doniosą mu śniadanie, a potem zabrał się za nie niemrawo, bardziej skupiając na mocnej, czarnej kawie bez cukru.
- Jak minęła noc? - Zapytał, dmuchając w gorący płyn. - Ja miałem paskudny koszmar... śniło mi się, że ktoś poderżnął mi gardło. Trochę zbyt realistyczny koszmar.

Upił nieco kawy i skrzywił się, gdyż ta okazała się wciąż zbyt gorąca. Gwen oderwała się od swoich notatek i rzuciła tylko krótkie "Piwnica", więc Wes podjął temat.
- Tak, piwnicę powinniśmy sprawdzić jako pierwszą. Pamiętasz, co mówił Kyle? Gareth podobno schował się tam, gdy jego rodzinę mordowało jakieś dzikie zwierzę. Może coś znajdziemy. - Znów ziewnął, a Gwen chyba była już w swoim świecie, gdyż bez słowa odeszła od stolika i podeszła do łysego osiłka siedzącego kilka stolików dalej. Pewnie nawet nie słyszała, co mówił. Ach, te kobiety z wielkich miast.
Wes skupił się na posiłku, słuchając, co Seer i Henry mają mu do powiedzenia. Miał nadzieję, że Emma niebawem dołączy do nich w jadalni.

Saoirse obudziła bladym świtem nieprzyjemna suchość w ustach przechodząca w lekki ból gardła. Przez dłuższą chwilę nie mogła przełknąć śliny, mocowała się więc z własnym językiem i próbowała przypomnieć sobie, co dokładnie wydarzyło się w nocy. Myśli przypływały do niej raz za razem, mieszały się z resztkami snu i wspomnieniami nocy. ‘Robert… tutaj?... Ale dlaczego?... Co to za miejsce?...’
Przez chwilę chyba zasnęła, ale rozbudziła się ponownie i w całkowitej ciszy poszła do łazienki. Dom jeszcze spał. Weszła pod prysznic i przez bardzo długi czas stała lejąc na siebie ciepłą wodę. Mijały minuty, a jej chaos w głowie nie poddawał się żadnemu porządkowi. W zasadzie nie była w stanie stwierdzić, co dokładnie myślała. Robert, sex, dziwne rytuały, demoniczna twarz, gruby tłusty potwór przypominający kobietę z archiwum, wylewający się z auta taksówkarz.. nie miała pojęcia ile czasu spędziła w łazience. W końcu umyła się i wróciła do pokoju. Siedząc na fotelu rozczesywała włosy, albo gapiła się bez celu na szczotkę.

Do działania pobudziły ją odgłosy przygotowywanego śniadania. Najpierw skoncentrował się umysł. Myśli zaczęły nabierać konkretnego celu. Odtworzyła sen jeszcze raz i nie bez pewnych oporów uznała, że Robert był jej bliski nie tylko jako przyjaciel. Nie żeby nie rozważała różnych opcji, czy to wiele lat temu, czy też podczas rozmów telefonicznych i pisanych do niego listów, ale Robert był dla niej zawsze jak z bajki. Ona zamknięta w sobie, nieśmiała pasterka wychowana na końcu świata, której największym osiągnięciem było ukończenie studiów z wyróżnieniem i on, brylujący w towarzystwie i błyskotliwy człowiek, skazany na sukces. Na poziomie świadomości nigdy nie wydawało jej się możliwe, aby tworzyli cokolwiek innego niż parę przyjaciół. Spotkanie po długiej nieobecności musiało obudzić w niej marzenia, o których już dawno zapomniała. Miłe i gorące marzenia, które nie robiły sobie zbyt wiele z konwenansów i możliwości. ‘W końcu i tak był rozwie…’ Na koniec wredna podświadomość postanowiła spłatać jej figla i dobrze zapowiadający się, wyjątkowo realny sen zamienić w jakiś kiepskiej jakości koszmar. To ten obiad musiał jej zaszkodzić.

Ubrała się, zabrała książkę i zeszła do jadalni licząc na jakieś normalne, w jej rozumieniu, jedzenie. Wchodząc zobaczyła tą blondynkę siedzącą przy stole, jakiegoś łysego mięśniaka i zarośniętego faceta, którego chyba widziała wczoraj. Właściwie to nie czuła się źle. Pomimo nocnych incydentów udało jej się chyba wyspać, co dobrze rokowało na nadchodzący dzień. W tym dobrym nastroju wcisnęła się z książką do stolika w pewnej odległości od Gwen i zabrała się za czytanie o paranormalnych zjawiskach w Irlandii. Książka nie była w stanie jej wciągnąć. Poprosiła o kawę z dużą ilością mleka oraz owsiankę i rodzynki. Nie cierpiała tłustego żarcia, a jadłospis w hotelu zdawał się składać głównie z losowych produktów zalewanych bez umiaru rozgrzanym masłem lub olejem. Po krótkiej chwili dosiadł się Henry, a potem drwal, który na przekór pouczającym słowom jakiegoś Brytyjczyka postanowił porozrywać ciszę na strzępy.

Saoirse podniosła wzrok znad książki na ziewającego Wesa.
- Nie wyspałeś się? Nie słyszałam żadnego szurania, stukania i nikt mi nie spał pod łóżkiem. Natomiast okno mi się w nocy otworzyło...ale zdaje się… - właściwie to się chyba nawet rozmarzyła - nikt przez nie nie wszedł. - Patrząc na przestrzeni lat, było to chyba najdłuższe zaproszenie do rozmowy jakie udało jej się zbudować.
- Też byś się nie wyspała, gdybyś miała taki realistyczny koszmar - rzucił Wes, zabierając się za jajecznicę. - Czyli noc upłynęła ci spokojnie? - Spojrzał jej w oczy i siorbnął kawy.
- Realistyczny koszmar? Czyli może jednak tutaj straszy? - uśmiechnęła się w przestrzeń - Też śniły mi się jakieś głupoty, ale u mnie to raczej norma… Najbardziej zdziwiło mnie to okno. Sprawdzałam przed zaśnięciem, czy jest w porządku. - stwierdziła.
- Więc może jednak samo się nie otworzyło. - Taggart zmarszczył brwi. - Ciekawe, czy pozostali też mieli jakieś dziwne zdarzenia w nocy.... Henry? - Drwal przeniósł spojrzenie z Seer na mężczyznę.

Henry pokiwał tylko głowa i odpowiedział grzecznie popijajac kawę.
- Tylko jakieś mary nocne, pewnie to z powodu zmęczenia, za dużo pracy, a za mało snu.
- Co do tego straszenia… wczoraj to bagatelizowałem, dzisiaj nie wiem, co o tym myśleć. Ten sen był zbyt realistyczny. - Wes przejechał dłonią po potylicy.
- No tak, chyba jednak wolę otwarte okno, niż poderżnięte gardło - co miało chyba zabrzmieć jako żart, ale wypowiedziany został bardzo pragmatycznym tonem. - W każdym razie jesteś cały i zdrów... a słyszeliście jakieś hałasy?
- I mam nadzieję, że taki zostanę - rzucił Wes i zmarszczył brwi. Dopiero teraz mu się przypomniało, że przed feralnym poderżnięciem gardła słyszał jakieś dziwne odgłosy. - Tak, słyszałem coś… jakby w ścianach. I suficie. Jakby szczur sobie biegał, ale przecież Rob powiedział, że nie ma szczurów. W końcu się wkurzyłem i walnąłem w ścianę, no i ustało. A potem miałem ten koszmar. A może te dziwne dźwięki też mi się śniły. Nie wiem… - Wzruszył ramionami. - Ty też słyszałaś jakieś odgłosy?
- Słuchaj, - mniej więcej od połowy jego wypowiedzi zaczęła nerwowo stukać łyżeczką w blat - jedno jest pewne. To nie jest dzieło przypadku. Nie wiem kto to robi i jak, ale nie ma szans, żeby to był jakiś zbieg okoliczności. Hałasy, otwierane okna, koszmary. Klej z tapet, czy inne chemiczne świństwo może wywołać halucynacje, ale okna nie otworzy, nie?
- No nie - odrzekł Wes. - I rzeczywiście coś za dużo tutaj zbiegów okoliczności. Musimy po śniadaniu sprawdzić piwnicę i strych, może tam znajdziemy coś, co rzuci trochę światła na to wszystko. Przez chwilę przeszło mi przez głowę, że ktoś rzeczywiście mógłby próbować nas tutaj podtruwać, ale to nie za bardzo trzyma się kupy. No chyba, że otwarte okno to też halucynacja. - Uśmiechnął się lekko i upił łyk kawy.

Saoirse spojrzała na niego nijakim wzrokiem.
- Tak. To mi się często zdarza. Widzę otwarte drzwi, gdzie ich nie ma… - wzrok stał się śmiertelnie poważny. - Ty też tak masz? - Na koniec ni z tego ni z owego parsknęła śmiechem.
- Załóżmy jednak, że możemy mieć dziwaczne sny, ale realność jesteśmy w stanie odróżnić.
- Ironizowałem - powiedział z delikatnym uśmieszkiem. - Cokolwiek to jest, lepiej dowiedzmy się szybko... mam dziwne wrażenie, że to, co dzieje się obecnie jest w jakiś sposób powiązane z tym morderstwem rodziny Mossa. Śledztwo zostało umorzone, ale jakie dzikie zwierzę wpada do domu i morduje trójkę ludzi? Zwłaszcza w takim miejscu, na wzgórzu.
- Pfff… czyli musimy jednak rozważyć na poważnie opcję duchów. Chyba, że 120 letni morderca wrócił na miejsce zbrodni… Nie dowiedzieliście się, czy były jeszcze jakieś morderstwa? W archiwum nie było nic na ten temat, ale może coś zostało pominięte?
- Szeryf powiedział nam tylko o Mossach, a odkąd żyję, nie przypominam sobie, by ktoś tu kogoś zamordował. To mała społeczność, wszyscy żyją raczej w zgodzie, albo się tolerują. - Wyjaśnił. - No nic, zobaczymy, jak nam pójdzie dzisiaj w hotelu. Warto byłoby się też dowiedzieć, czy Emma i Gwen też miały ciężką noc.
- Żeby był duch, musi być trup. Tak przynajmniej mówią specjaliści - pomachała książką - ewentualnie jakieś mroczne siły, ale te znowu potrzebują jakiejś zbrodni. Tak czy inaczej wracamy się do tragedii Mossów, albo jeszcze wcześniej. Dziwna sprawa jednak, że duchy zrobiły sobie prawie 100 lat przerwy, czyż nie? Może jednak zbyt łatwo zbaczamy ze ścieżki zdrowego rozsądku na paranormalne manowce.
- Ja nie mówię, że to duchy, po prostu muszę przyznać, że jednak niepotrzebnie trochę sobie żartowałem z Roberta wczoraj. Tutaj może dziać się coś podejrzanego. Najpierw zniknęły figury z szachownicy, teraz oboje mieliśmy dziwne sny… pewnie przekonamy się niedługo o co w tym wszystkim chodzi - powiedział Wes, znów ziewając, po czym skupił się na śniadaniu, popijając kawę.
- Nie ma co gdybać, coś jest na rzeczy, duchy i zjawiska paranormalne są mało racjonalnym wyjaśnieniem tego co tu się dzieję. Lepiej poczekać i wtedy wybadać o co chodzi i dlaczego.
- I tak właśnie zrobimy - odrzekł Wes, rozglądając się delikatnie po gościach jadalni.

Łysy mężczyzna wielkości szafy dwudrzwiowej odłożył gazetę na blat i uśmiechnął się na widok Gwen (najpewniej również dlatego, że trafił mu się na takim zadupiu jego fan).
- Jakieś pierdoły - rzucił, omiatając gazetę wzrokiem. - Mój lekarz kazał mi dużo czytać, żeby odciążyć umysł po ostatniej walce, złapać trochę świeżości, ale nic z tego nie rozumiem. Tylko się męczę tym czytaniem. Pierdolenie takie...
Patrząc na kobietę, uniósł filiżankę z herbatą, która w jego wielkiej dłoni wyglądała jak z zestawu dla lalek i wziął dwa łyki.
- Widziałaś moją ostatnią walkę? Z Troyem Bakerem? Nie popisałem się, ale wrócę jeszcze do walki o pas - rzucił, odstawiając naczynie na stół. - Jak mi trener zawsze powtarza: możesz przegrać wojnę, ale nie bitwę. Czy coś takiego. - Zmarszczył brwi. - W każdym razie, ładniutka jesteś, może spędzimy trochę czasu razem, co ty na to? Może chciałabyś poznać przyszłego mistrza z trochę innej strony? - Poruszał krzaczastymi brwiami w jednoznacznej propozycji.

Po śniadaniu, gdy Gwen rozmówiła się z Ronnie'm, a Emma z Robertem, spotkali się wszyscy na korytarzu. Ranczerka wypytała pozostałych o nocne wydarzenia i nawet jej to zbytnio nie zaskoczyło, gdy okazało się, że nie tylko ona miała w nocy problemy ze spokojnym snem. Woodward dołączył do nich z opóźnieniem i przeżuwając resztki posiłku, zaprowadził do kuchni mieszczącej się w sporym pomieszczeniu za recepcją, gdzie pracowały dwie starsze kobiety. Omiotły nieznajomych zaciekawionym spojrzeniem, a następnie wróciły do poprzednich czynności, czyli obierania ziemniaków i jakichś warzyw. Robert wraz z Wesem odstawili na bok niewielki stolik, po czym właściciel odgarnął z podłogi prostokątny, nieco przybrudzony burgundowy dywanik, ukazując zebranym klapę z dwoma zawiasami i niewielką dziurą w miejscu, gdzie powinna znadował się klamka. Z kredensu, przeszukawszy go chwilę, wyjął metalowy trzpień, który wsadził w otwór klapy i pociągnął w górę. Po chwili ukazało się ziejące czernią zejście do piwnicy.

- Oto i czeluści hotelu - powiedział Robert, siląc się na żart. - Na dole, po prawej stronie, macie włącznik światła, wszystko powinno działać. Sprawdzajcie, ile uważacie za stosowne, potem pokażę wam strych.
- Panie Woodward. - W kuchni pojawiła się Anne Fossett. - Trzeba podpisać kilka zamówień.
- Jasne, Anne, już idę - odparł mężczyzna i spojrzał po twarzach przyjaciół. - Gdybyście czegoś potrzebowali, będę u siebie. Powodzenia.
Poklepał jeszcze Wesa i Henry'ego po plecach i chwilę później wyszedł z kuchni. Nie ociągając się, pozostali ruszyli do piwnicy, schodząc gęsiego po skrzypiących ze starości schodach. Pierwszy szedł Taggart, za nim Gwen, Saoirse, Emma i zamykający pochód Henry.

Niemal od razu uderzyła w nich ziemista wilgoć i chłód tego miejsca, przypominająca rozkopany późną jesienią grób. Po zejściu na dół Wes przydusił włącznik, a całe pomieszczenie oblało mocne, żółte światło dwóch żarówek zwisających na kablach spod sufitu. Dopiero teraz zauważyli, że piwnica była naprawdę spora, podzielona na dwie części, które oddzielały od siebie szerokie, drewniane filary podpierające strop. Pierwsza z nich, ta bliżej schodów, wypełniona była przeróżnymi rupieciami - starymi rowerami, młotkami do krykieta, beczkami, narzędziami ogrodniczymi, niepotrzebnymi już, zmurszałymi meblami i wieloma innymi rzeczami. Druga natomiast wyglądała na zielarnię i składzik ze słoikami oraz warzywami potrzebującymi chłodnego środowiska.

Słysząc nad głową kręcące się po kuchni kucharki oraz wodę płynącą w rurach zamontowanych przy ścianach, zabrali się w końcu za przeszukiwanie piwnicy. Wes i Henry użyczali swoich mięśni, gdy należało coś przesunąć, natomiast Gwen, Emma czy Seer mogły wślizgnąć się tam, gdzie przesunąć się czegoś nie dało, a mężczyźni by się zwyczajnie nie zmieścili. Ponad godzinę zajęło im, nim przekopali się przez całą tę rupieciarnię i dopiero pod jedną ze starych, plastikowych beczek stojących w ciemnym kącie, Emma i Seer natrafiły wspólnie na coś niezwykłego, nie pasującego zbytnio do tego miejsca. Niewielki, prostokątny przedmiot zawinięty w tłustą, starą szmatkę po szybkim przejrzeniu okazał się być czymś w rodzaju notatnika. Albo pamiętnika.

Podniszczona, kieszonkowa wersja dziennika zawierała zaledwie kilkanaście stron zapisanych przyjemnym dla oka, starannym pismem. Kobiety pokazały pozostałym swoje znalezisko, jednak nim zdążyli się nad nim skupić, uszu wszystkich dobiegł przeraźliwy, rozrywający, stłumiony kobiecy krzyk. Musiał dochodzić gdzieś z piętra hotelu, tak przynajmniej im się wydawało. I nie ustawał, a wręcz z każdą chwilą stawał się coraz bardziej histeryczny, wywołując nieprzyjemne ciarki na plecach. Coś musiało się stać. Coś musiało być mocno nie tak...

Wszyscy mieli w nocy nieprzyjemne zdarzenia, co dla Wesa wykraczało poza zwykły zbieg okoliczności. Nawet Rob wyglądał na niewyspanego, a drwal wolał jednak nie dopytywać, co spowodowało zakłócenia snu. Wystarczyło, że jego koszmar był na wskroś realistyczny. Wes nie wierzył w duchy, ani inne nadprzyrodzone moce, ale ciężko było to wszystko wyjaśnić w jakiś racjonalny sposób. No chyba, że rzeczywiście ktoś z nimi pogrywał, dosypując na przykład do żarcia jakichś środków halucynogennych? Chyba zaczynał myśleć paranoidalnie i odrzucił szybko te wszystkie pomysły. Przecież co ma być, to i tak się stanie, czyż nie? Prędzej czy później odkryją, kto za tym stoi, a wtedy Wes nie chciałby być na miejscu tego dowcipnisia.

Robbie pokazał im w końcu zejście do piwnicy i prowadzeni przez stolarza zniknęli w dziurze. Taggart aż westchnął ciężko, gdy zobaczył cały ten burdel zalegający jak okiem sięgnąć. Sam uwielbiał uporządkowane życie i nawet w piwnicy sprzątał od czasu do czasu, dlatego szlag go trafiał na samą myśl przedzierania się przez to wszystko, co tu zastali.
- Przydałoby się tutaj generalne sprzątanie - rzucił pod nosem i ruszył się porozglądać.
Sam nie wiedział, czego miał konkretnie szukać, zatem rozglądał się za czymkolwiek, co mogło odbiegać od normy. Tylko co odbiegało od normy w piwnicy zawalonej różnymi gratami? Tu wszystko wyglądało jak od czapy i aż wzbierała w nim irytacja, gdy odrzucał kolejne nieużywane sprzęty. Z jednej sterty na drugą, czasami pomógł coś przenieść, czy przesunąć, żeby dziewczyny miały więcej miejsca.

No i w końcu, po godzinie roboty, Emma i Saoirse znalazły jakiś stary dziennik. Wes aż uśmiechnął się do siebie, bo po prostu miał nosa. Nie zdziwiłby się, gdyby to były zapiski starego Mossa, albo któregoś z jego synów, w końcu nietrudno było połączyć ze sobą pewne wydarzenia, zwłaszcza, że ten notes leżał ukryty pod jedną z beczek, których Robert chyba nawet nie ruszył. Z drugiej strony, to mogło być cokolwiek.
- Ha! A nie mówiłem, że warto sprawdzić piwnicę? - rzucił z szerokim uśmiechem, zaglądając Emmie przez ramię. Lubił mieć rację, zresztą, który facet nie lubił?
Z tej perpektywy nie bardzo widział, co tam jest napisane, zwłaszcza, że dziewczyny przekartkowywały niewielkie znalezisko, ale przecież za chwilę się z tym dokładniej zapoznają.
- Proponuję wyjść na górę i przeczytać ten dziennik w jakimś spokojnym...

Urwał nagle, gdy ciszę rozerwał kobiecy krzyk. Tak paskudny, jakby ją żywcem obdzierano ze skóry. Wes obrzucił tylko wszystkich pytającym spojrzeniem, po czym rzucił się biegiem do schodów i wybiegł na górę, kierując się za niesłabnącym krzykiem. Nie miał czasu myśleć po co, jak i dlaczego - robił to, co uważał w tym momencie za słuszne, bo ktoś tam mógł potrzebować pomocy.

Saoirse z pewnym zainteresowaniem udała się do starej piwnicy. Ostatecznie był to jakiś sposób, aby popchnąć rozwiązywanie zagadki do przodu. 'Skoro zabieramy się za piwnicę, to powinniśmy też spróbować przeszukać strych' pomyślała, a potem w trakcie pracy wspomniała o tym innym. Te całe rozważania o duchach zaczynały ją już trochę bawić. Sama nie wiedziała co o tym sądzić. Analizowanie wszystkich opcji, nawet nieprawdopodobnych to zawsze jakieś ćwiczenie umysłu, sama też pomimo tego, że była raczej praktyczna i sceptycznie podchodząca do wszelkich niewidzialnych światów nigdy nie zgodziła by się z twierdzeniem, że nic innego poza tym co widzimy istnieć nie może. Ale filozoficzne rozważania to jedno, a zakładanie, że w szafie siedzi duch i straszy, to zupełnie inna sprawa. W końcu stwierdziła, że przy braku wskazówek lepiej zabrać się za ich szukanie, niż gadać od rzeczy. Lanie wody nigdy nie było jej mocną stroną. No chyba, że klient płacił za 'wróżbę'.

Piwnica śmierdziała, zapewne jak na taką piwnicę przystało. Przyszło jej do głowy, że to może tu zagnieździły się jakieś grzyby, albo inne paskudztwo, ale jeśli tak, to pierwszymi, którzy mieli by omamy byłby personel kuchenny. Tak jednak nie było. Smród i wilgoć były nieprzyjemne, ale szło się do nich przyzwyczaić. Brzydziła się pająków i innych insektów, więc poruszała się ostrożnie, sprawdzając przed poruszaniem rzeczy, czy nie są przypadkiem przez kogoś zamieszkane. Poza tym, przeszukiwanie szło raczej sprawnie, jeśli nie brać pod uwagę faktu, że nie udawało się znaleźć nic. Godzina grzebania i tylko jej metodyczny sposób pracy i myślenia powodowały, że nie wyszła na świeże powietrze, zostawiając przyjemność szukania innym. Chciała być jednak pewna, że zajrzą wszędzie. Ostatecznie ta metodyczność opłaciła się. Gdy razem z Emmą przeszukiwały ostatni z kątów ich oczom ukazało się podejrzane znalezisko. Rozpakowały je i Seer nie posiadała się ze szczęścia. Jakiś dziennik! Nawet jeśli byłby to po prostu notatnik o zakupach, praniu i porach obiadu, była by zadowolona. Uwielbiała grzebać w ludzkich życiorysach, a jeśli obiekt nic o tym nie wiedział to nawet lepiej. Tutaj liczyła na coś więcej niż dzienne zapiski wydatków. Dokończyła przeszukiwania piwnicy do samego końca, a potem chciała zabrać notatnik do kuchni lub jadalni i dokładnie go przeglądnąć i przeczytać. Zanim zdążyła to zaproponować, ktoś na górze zaczął koszmarnie krzyczeć. Już zaczęła zastanawiać się, jak w pięciu można sprawnie oglądać jeden zeszyt nie rozrywając go na strzępy, a tu proszę, szczęśliwy zbieg okoliczności. Trójka z nich udała się ustalić, cóż za pająk, czy inny koszmar przestraszyły właścicielkę wysokiego głosu.
- Usiądźmy w jadalni, będzie więcej miejsca i jaśniej – zaproponowała Gwen i od razu zabrała się za wprowadzanie planu w życie. Uznała, że dziennik należy do niej, przecież lubiła czytać, więc nie miała ochoty negocjować czegokolwiek w tej sprawie. Miała też nadzieję, że Wes sprawnie uciszy właścicielkę głosu, bo czytanie przy akompaniamencie dzikich wrzasków było niepotrzebnie utrudnione.