Kamień nieco spadł z serca Emmie, gdy dowiedziała się, że nie tylko jej ta noc przysporzyła nieprzyjemnych doświadczeń.
Zdania jednak zdawały się być podzielone i choć rzeczywiście rozsądek nakazywał doszukiwać się źródła tych zjawisk w ewentualnych halucynacjach, kobieta miała co do tego poważne wątpliwości, zwłaszcza że raczej nie było możliwym by jednocześnie i ona i jej pies widzieli coś podobnego w tym samym miejscu, prawda? Chyba że Rob zrobił sobie wroga w jakimś niesamowicie uzdolnionym iluzjoniście. Przecież to zawsze była niezwykle realistyczna i prawdopodobna opcja, prawda?
Prawda?!
Bzdury. Emma była niemal pewna, że coś jednak było w tym miejscu nie tak. Co więcej od zawsze mówiło się, że tereny należące dawniej do Indian są, cytując: 'dziwne'. Tak więc, koniec końców była średnio zadowolona z rozwoju konwersacji, a może przyczynił się jeszcze do tego fakt, że nie zjadła śniadania, nim udali się do piwnicy.

***

W życiu by nie pomyślała, że ta będzie skonstruowana jak te stare skrytki na żywność, które robiło się dawno temu, z wejściem tuż pod kuchnią. Kiedy przejście zostało odsłonięte, Emma spojrzała na Sue, która wyraźnie była równie zainteresowana tajemniczą dziurą w podłodze, co piaskarz śniegiem w środku lata. Byli w kuchni, więc uwaga suczki spoczywała teraz na wszystkich źródłach smakowitego zapachu, jakie były na horyzoncie.
- Sue, bądź grzeczna. Siad i czekaj tutaj, dobrze? - zarządziła Emma, a collie pomerdała do niej ogonem i wykonała polecenie. Kobieta poprosiła o miskę wody dla Sue i dopiero wtedy była gotowa zejść na dół.
Wychowała się w dużym gospodarstwie i przy stadninie, więc żadne robactwo, czy też zapach starego kurzu i stęchlizny nie były jej zbyt straszne. Nie bała się też pobrudzić sobie rąk, więc trzymała się w pobliżu Saoirse, zwłaszcza gdy zorientowała się, że ta ma awersję przed tutejszą fauną.
Poszukiwania szły mozolnie, więc gdy wreszcie na coś natrafiły, Emma była zadowolona i jednocześnie ciekawa co ten dziennik, czy notes mógł w sobie kryć
- Wygląda na stary, ale zaskakująco strony nie są aż tak zapleśniałe jak powinny, po przebywaniu w takim miejscu. Fart... - stwierdziła brązowowłosa, przyglądając się stronom, ale w tym nędznym świetle niewiele można było się z nich zorientować. Sama właśnie również myślała o tym, że lepiej będzie sprawdzić to na górze i to najlepiej po sprawdzeniu, czy na pewno zupełnie niczego w piwnicy nie pominęli, gdy nagle rozległ się ten przeszywający, nieprzyjemny krzyk.
W pierwszym momencie, Emma stała lekko sparaliżowana. Dźwięk ten bowiem zamiast ustać trwał. Zdumiało ją to na tyle, że pozostawiła dziennik w rękach drugiej kobiety, po czym ruszyła za Wesem, zobaczyć co się stało i przede wszystkim gdzie. Była ostrożna podczas wspinania się po stopniach z piwnicy, a potem oczywiście szukała źródła hałasu.

Krzyki nie ustawały nawet na moment, gdy Emma, Henry oraz Wes ruszyli biegiem w ich kierunku. Wybiegając z piwnicy skoczyli od razu na schody i w chwilę znaleźli się na piętrze. Rozrywający uszy wrzask dochodził z ostatnich drzwi po prawej stronie. Za sobą słyszeli zaaferowane głosy kucharek i pokojówek, które zdecydowały się ruszyć na górę dopiero za trójką znajomych. Wes dopadł do drzwi, naciskając klamkę i wraz z Emmą i Henrym wpadli do pokoju. To, co zobaczyli, zmroziło im krew w żyłach.

Na podłodze, przy łóżku, odwrócona tyłem i niezdarnie okryta ręcznikiem siedziała wrzeszcząca i płacząca młoda kobieta, która z pewnością była panną Dalber o której mówił Robert. Musiała niedawno wyjść spod prysznica, gdyż włosy miała jeszcze mokre, posklejane. Jej plecy, a dokładniej mówiąc prawą łopatkę znaczyły trzy obficie krwawiące, długie rany, wyglądające tak, jakby jej ciało rozerwały pazury jakiegoś drapieżnego zwierzęcia. Tyle tylko, że żadnego tutaj nie było, a rana wyglądała naprawdę paskudnie.

Na widok nieznajomych w pokoju, kobieta zaniosła się jeszcze mocniejszym płaczem i próbowała wczołgać pod łóżko, jednak ostatecznie zaniechała tego pomysłu, sycząc z bólu. Jej utkwiony gdzieś poza rzeczywistością wzrok dawał jasno do zrozumienia, że jest w potężnym szoku. Jej ciałem targały dreszcze, a jedynym pozytywnem było to, że przestała w końcu krzyczeć. Przez tłum gapiów, który ustawił się w drzwiach przecisnął się w końcu Robert.
- Co tu się... - Urwał, gdy dojrzał Virginię Dalber. - Ja pierdolę, co się tu wyrabia... - Zszokowany chwycił się za głowę i zbladł. Zaczął chodzić w tę i z powrotem, chyba pierwszy raz w życiu widział takie rany. - Trzeba zadzwonić po karetkę. Trzeba zadzwonić... - Powtarzał sobie.

Po tych słowach rozgonił swoich pracowników i sam wybiegł z pokoju, zostawiając poranioną kobietę sam na sam z trójką znajomych. W jej oczach, prócz szoku, widać było strach. I ktokolwiek, lub cokolwiek ją tak urządziło, musiało zostawić już trwałe piętno w jej psychice.

Kobiety zostały same w piwnicy, nie mając zamiaru sprawdzać, co działo się u źródła krzyku dochodzącego z góry. Seer nie spieszyło się do wyjścia i jeszcze dość szybko, ale starannie przeczesała piwnicę w poszukiwaniu czegokolwiek, co mogło zwrócić jej uwagę. Nic takiego jednak nie znalazła. Nie mając lepszego pomysłu, wróżka zaproponowała przeczytanie dziennika w jadalni, a Gwen niechętnie przystała na jej propozycję.

Gdy obie ruszyły w kierunku schodów, nagle słoiki z przetworami ustawionymi na półkach w zielarni pospadały na podłogę, jeden za drugim, jakby zrzucane z regałów niewidzialną dłonią. Szkło rozbryzgło się z hukiem i brzękiem po podłodze, a Saoirse i Gwen podskoczyły z przerażenia. Obie czuły, jak serce podchodzi im do gardła.

Moment później usłyszały kolejny huk, tym razem od strony schodów i niemal krzyknęły, zdając sobie sprawę, że to była opadająca, piwniczna klapa. Światło luźno wiszących na kablach żarówek zamigotało na moment i choć po chwili wszystko wróciło do normy, obie kobiety odnosiły wrażenie, jakby pomimo oświetlenia, piwnica pogrążała się w nieprzyjaznym, nienaturalnym półmroku. To było bardzo surrealistyczne odczucie, a obie kobiety poczuły wzbierający w ich wnętrzu pierwotny strach.

Zatkało go. Kompletnie. Biegnąc na górę przygotowywał się, że może zastać różne sytuacje, ale nie takie coś. Kobieta była poważnie pokaleczona i nawet nie wiadomo było, jak to się stało. Bruzdy wskazywały na pazury, ale przecież to było niemożliwe - w pokoju nie mógł pojawić się nagle wielki tygrys, czy inny zwierz, który postanowił ot tak zranić Virginię Dalber, a potem wskoczyć do szafy i zniknąć. To było szaleństwo! Wes nie miał pojęcia, co się mogło tutaj wydarzyć, ale nie zamierzał stać jak słup i się przyglądać, jak kobiecina się wykrwawia.

Gdy tylko Robert wybiegł z pokoju, Taggart zrobił to samo i po chwili zrównał się z nim, wypytując o apteczkę. Przecież zanim karetka dojedzie do hotelu, rana Dalber musi zostać zabezpieczona. Dobrze, że przynajmniej lekarza mieli na miejscu. Szybko dowiedział się, że apteczka znajduje się w recepcji i zbiegł na dół wraz z Woodwardem, wypytując o nią podenerwowaną pannę Fossett. Starsza pani wytargała z szuflady sporą, zieloną walizeczkę, a stolarz niemal wyrwał ją z jej rąk i pognał na górę. Wpadł do pokoju Virgini i odciągając zatrzaski, położył apteczkę na podłodze, tuż przy nogach Morgana.

- Działaj, Henry - rzucił do towarzysza, trącając walizkę stopą. - Jakbyś potrzebował z czymś pomocy... żeby ją przytrzymać, czy cokolwiek, to wal.
Po tych słowach Wes uklęknął przy roztrzęsionej kobiecie i spojrzał w jej oczy. Nie wyglądała na zbyt przytomną, ale kto by był w takiej sytuacji.
- Panno Dalber... panno Dalber... - Popstrykał palcami na wysokości jej spojrzenia. - Co tu się wydarzyło? Kto panią tak zranił? Może pani powiedzieć?
Nie spodziewał się odpowiedzi, ale mógł chociaż spróbować. Niezależnie od tego, czy kobieta zareagowała, czy nie, Taggart zrobił miejsce Henry'emu, by ten mógł pracować przy ranach, a sam rozejrzał się po pokoju. Zajrzał do szafy i wyjrzał przez okno - cała okolica tonęła w bieli i wszystko wydawało się być w porządku. Cóż więc mogło ją tak urządzić?

Mężczyzna nie chciał dopuszczać do siebie myśli, że to jakieś nadprzyrodzone siły, ale nie znajdował innego wytłumaczenia. Kobieta wyglądała na zupełnie rozbitą, a przecież sama sobie tego nie zrobiła, bo po pierwsze ulokowanie rany by jej na to nie pozwoliło, a po drugie znaleźliby przy niej jakieś nożyczki, czy nóż. Oparty o ścianę, obserwował Virginię i pracującego przy niej Henry'ego, czując, jak chmurzy mu się nastrój. Ta sprawa coraz bardziej mu śmierdziała.

Wyszła z pokoju Virginii i weszła do położonej na końcu korytarza łazienki. Nic podejrzanego nie rzuciło jej się w oczy. Pomieszczenie było czyste, zadbane, nie nosiło śladów walki. Kotara prysznicowa była odsunięta, a ze słuchawki zawieszonej nieco poniżej sufitu leniwie kapała woda. Wychodząc, niemal zamykając już za sobą drzwi, Emma usłyszała dźwięk spuszczanej wody i aż przełknęła ślinę. Weszła raz jeszcze do środka i omiotła niewielką łazienkę wzrokiem. Spłuczka toalety wracała do poprzedniej pozycji, ale w środku nikogo nie było. Nawet przez chwilę! Czy jednak na pewno?

Bijąc się z myślami, wróciła szybko do pozostałych.

Gwen i Seer wyszły z piwnicy, przeszły przez pustą kuchnię i korytarz, kierując się w głąb hotelu, w stronę jadalni. Z góry dochodziły je odgłosy szybkich kroków i przytłumionych głosów, jednak obie kobiety miały swój własny cel. Przeczytać znaleziony w piwnicy dziennik. Ledwo weszły do jadalni, a pierwsze, co rzuciło im się w oczy, był półmrok za oknami. Choć było niemal południe, pogoda na zewnątrz przypominała zbliżający się wieczór. Śnieg za oknami tańczył, zataczał kręgi, momentami miały wrażenie, że sypie nienaturalnie w górę. Paskudna pogoda i choć była to jedynie manifestacja żywiołu, Seer odnosiła wrażenie, że coś z tym wszystkim jest nie tak. Zazwyczaj nie miała aż tak mocnych przeczuć odnośnie danych sytuacji, ale tym razem uporczywe myśli o tym, że to nie może być zbieg okoliczności nie dawały jej spokoju.

Usiadły w końcu przy stoliku pod oknem, Irlandka otworzyła dziennik i akurat w tym momencie światło zamigotało dwa razy. To na pewno były tylko skoki napięcia ze względu na śnieżycę - tak sobie to tłumaczyły. Szybko okazało się, że nadgryziony zębem czasu notatnik należał do Garetha Mossa, czyli pierwszego właściciela domu i przylegających gruntów. Mężczyzna miał ładny charakter pisma i choć niektóre słowa zdążyły się już zatrzeć, albo rozmazać, można było łatwo wychwycić kontekst wypowiedzi. Gwen i Saoirse zdążyły przeczytać tylko dłuższy wstęp o tym, że nabywając grunt słyszał o "żałosnych przesądach" osadników, a od młodego Menomini dowiedział się o uwięzionej pod domem okrutnej istocie. Oczywiście w to nie uwierzył.

Czytanie przerwało im pojawienie się kilku podenerwowanych pracownic hotelu, które energicznie ściągały ze stołów obrusy i połączyły trzy ze sobą. Światło znów zamigotało, gdy jedna z kobiet przybiegła z miską pełną gorącej wody. Chwilę później w jadalni pojawił się Henry, niosąc na rękach nieprzytomną, czarnowłosą kobietę. Gaza na jej łopatce przeszła krwią. Za nimi wbiegli Wes i Emma.

W takich warunkach czytać się nie dało, bo i chwilowo odeszła im nawet na to ochota.

Henry wbiegł z nieprzytomną Virginią Dalber do jadalni i ułożył ją na połączonych stołach plecami do siebie, tak, by zranione miejsce było na górze. Zdjął sterylną gazę, którą zatamował krwawienie i najpierw zdezynfekował rany roztworem soli fizjologicznej. Po dokładnym przyjrzeniu oraz oczyszczeniu, okazały się głębokie, ale nie drążące, co mimo wszystko przyjął z ulgą. Następnie zabrał się do szycia odjałowionymi przyrządami i pracował tak w skupieniu przez kolejne czterdzieści minut. W międzyczasie w jadalni pojawił się Rob, który przyniósł nieciekawe wieści - nie wiadomo było kiedy i czy w ogóle dotrze karetka, gdyż drogi zablokowane były przez wzmagającą się śnieżycę. Wyglądało na to, że w kwestii zajęcia się ranną zdani byli tylko na siebie.

Po założeniu szwów i zabezpieczeniu rany kompresem gazowym, Wes wraz z Henrym zanieśli nieprzytomną pannę Dalber do jej pokoju, a Robert nakazał zostać z nią jednej ze swoich pokojówek i zaalarmować ich, gdyby działo się coś podejrzanego. Sam Woodward zamknął się w swoim gabinecie, próbując zmobilizować służby medyczne do przyjazdu, choć pozostali zdawali sobie sprawę, że nie niewiele się to zda. Gdy adrenalina i nerwy nieco opadły, hotel znów wrócił do swojego standardowego trybu pracy, a piątka ludzi, których połączyła ta sprawa mogła skupić się na przeczytaniu dziennika. Postanowili zrobić to w pokoju Gwen i tam skierowali swe kroki.

Rozsiedli się wygodnie i dziennikarka zaczęła czytać, nie pomijając początkwego fragmentu o przesądach osadników i opowieści młodego Indiania. Dalej było jeszcze ciekawiej - Moss opisywał dziwną, długą zimę, w czasie której "to coś" zaczęło kontaktować się z nim z wnętrza wzgórza oraz okropną chwilę, kiedy uwolnił istotę, a ta pomordowała wszystkich bliskich znajdujących się w domu. Wszyscy zebrani poczuli się dziwnie zaniepokojeni w duchu, a biorąc pod uwagę różne dziwne zbiegi okoliczności, nikt nie odważył się podważyć słów zapisanych w dzienniku. Gwen w końcu doszła do najciekawszego fragmentu:

- "Aby odświeżyć uszkodzone pieczęcie, w najniższej części domu, w zielarni, pokryj amulet płonącym życiem. Ustaw się pośrodku pomieszczenia i kręć nim wkoło i wkoło, nie ustając. Zejdź po schodach w ciemność, dopóki nie dotrzesz do jamy. Oczyść amulet i kontynuuj rytuał. Dziura znowu się zamknie, a pieczęć zapłonie ognistą mocą. Jeśli rzecz spróbuje uciec, musisz zatrzymać ją w jamie. Jeśli nie wypełnisz swojego zadania, wszystko będzie stracone."

Amulet? Jaki amulet? Nim zdążyli się nad tym zastanowić, usłyszeli na korytarzu kroki, choć to było za dużo powiedziane. Ktoś wlókł się nienaturalnie wolno po drewnianych deskach podłogi, jakby ciągnął za sobą worek kamieni. Dźwięk zbliżał się do drzwi pokoju Gwen, a wraz z nim ponury, niepokojący charkot od którego włosy zjeżyły im się na głowach, a serca przyspieszyły swoją pracę. Zastygli w miejscu, wpatrując się w siebie, gdy właściciel paskudnego głosu zatrzymał się na wprost drzwi.

I nagle charkot się urwał.

Wtem gałka od drzwi zaczęła łomotać energicznie, a wszyscy aż podskoczyli w miejscu z przerażenia. Ktoś próbował dostać się do środka, choć Gwen nie przypominała sobie, żeby zamykała drzwi na klucz. Seer pisnęła, pozostali pobladli ze strachu. Cokolwiek lub ktokolwiek to był, nie odpuszczał, szarpiąc za gałkę z niesamowitą desperacją i zaangażowaniem. Wszystko trwało jakieś dziesięć, dłużących się w nieskończoność, sekund, a potem nagle ustało.

Chwilę potem gałka została przekręcona i drzwi uchyliły się delikatnie z ponurym skrzypnięciem. W tym samym momencie światło w pokoju Gwen i na korytarzu zgasło. Zapanowała nienaturalna cisza przerywana jedynie falami uderzającego o okna śniegu.

Nie wtrącał się w robotę Henry'emu, bo i nie znał się na leczeniu. Jasne, potrafił założyć opatrunek, z piętnaście lat temu przeszedł kurs pierwszej pomocy, ale szycie wolał zostawić profesjonalistom. W pierwszej fazie przyglądał się, jak Morgan dezynfekuje ranę i robi inne rzeczy, ale potem stwierdził, że jego samego wkurzałoby, gdyby ktoś zza pleców gapił mu się na ręce przy pracy, więc usiadł przy stole niedaleko miejsca "operacji" i co jakiś czas rzucał tylko okiem, jak im to idzie. Wciąż nie mógł dojść do tego, jak to wszystko się wydarzyło. Przecież Virginia nie mogła zranić się sama. Dużo o tym rozmyślał i nim się obejrzał, trzeba było zanieść nieprzytomną kobietę na piętro, by wypoczęła, a przede wszystkim wybudziła się z podanej narkozy.

Sytuacji nie poprawiała paskudna pogoda, która uniemożliwiała dotarcie służbom medycznym. Taggart widział, jak Roberta ruszyła ta sytuacja i nie zazdrościł mu. Nie pamiętał też, by w zeszłym roku zima uderzyła aż tak wcześnie i z taką mocą, to było dziwne, ale przecież anomalie się zdarzały. Próbując nie zaprzątać sobie tym głowy, poszli w końcu do pokoju Gwen, by przeczytać znaleziony w piwnicy dziennik. I pojawiły się kolejne rewelacje. Zabobonni osadnicy, ostrzeżenie Indiania, "dziwna" zima i ukryty pod domem stwór? Wes czuł się tym wszystkim przytłoczony i choć zdrowy rozsądek podpowiadał mu, że to tylko wynurzenia jakiegoś szaleńca, który najpewniej napisał sobie ten dziennik, żeby nastraszyć rodzinę, czy kogokolwiek, kto kupi ten dom, to jednak jakaś część jego świadomości dopuszczala możliwość, że to prawda. Rodzina Mossa zginęła rozszarpana niby przez jakieś zwierzę, a dziś Virginia odniosła rany jak po spotkaniu z jakimś drapieżnikiem. Do tego te ocierające się o rzeczywistość sny... Dziwne zbiegi okoliczności.

Gdy Gwen przeczytała fragment o rytuale, Wes aż zacisnął zęby i westchnął ciężko. Wszystko wskazywało na to, że chcąc, czy nie chcąc, wpadli w wir nadnaturalnych wydarzeń. Nie mógł sobie tego inaczej wytłumaczyć. Już miał coś powiedzieć na temat ostatniego fragmentu, gdy usłyszeli dziwne szuranie na korytarzu, a potem przyprawiające o ciarki rzęrzenie zza drzwi. Wes nie był jakiś przesadni strachliwy, ale w tym momencie poczuł się nieswojo. Cofnął się o krok, gdy ktoś za drzwiami złapał za klamkę i próbował dostać się do środka. Rozglądał się po pokoju Gwen za czymś, co mógłby wykorzystać, gdyby przyszło im się bronić. Nie musiał, bo ten za drzwiami odpuścił, jednak te po chwili otworzyły się, skrzypiąc, że aż zęby bolały. Mężczyzna przez moment wpatrywał się w nie, jakby chciał znaleźć tam odpowiedzi na nurtujące go pytania, a z zawieszenia wyrwały go słowa Gwen. Kobieta chwyciła za latarkę i ruszyła na korytarz.

Po krótkiej wymianie zdań Taggart postanowił do niej dołączyć. Jednocześnie uważał, że to dobry moment, by podzielić się swoimi przemyśleniami.
- Wiem, że to będzie brzmiało idiotycznie, ale mam wrażenie, że jesteśmy już częścią tego, co tu się dzieje i chyba najlepiej będzie, jak nie będziemy zakłamywać rzeczywistości i udawać, że to halucynacje, czy inne pierdoły. Wszyscy widzieliśmy ranę Dalber, a teraz jeszcze to, co działo się z drzwiami... - Machnął na nie ręką. - No i dziennik Mossa. Nie trzeba być dziennikarzem śledczym, żeby połączyć kropki i zauważać pewne rzeczy. - Wes nie zamierzał wbijać tym stwierdzeniem szpileczki Gwen, po prostu rzucił luźną uwagę. - Mam wrażenie, że to wszystko może być prawda i że będziemy musieli odprawić ten rytuał, inaczej będzie coraz gorzej... Zauważcie, że najpierw były sny, potem zranienie tej biednej kobiety, a teraz ten charkot jak z taniego horroru i drzwi... To wszystko jest coraz bardziej intensywne, tak mi się przynajmniej wydaje. A ja nie zamierzam skończyć jak rodzina Mossa.

Przejechał przedramieniem po czole.
- Pisał coś o amulecie i płomiennym... nie, płonącym życiu, tak? Macie pomysł, gdzie można znaleźć jakiś amulet? Co by było potrzebne, żeby wykonać taki rytuał? Rzuciło wam się coś dziwnego w oczy? Co do tego płonącego życia... może chodzi o krew? Krew to życie, nie? Tak to sobie przynajmniej dedukuję. Tylko czy chodzi o krew, która jest tutaj, ukryta gdzieś w hotelu, czy o naszą krew? A może w ogóle chodzi o coś innego i tylko pierdolę bez ładu i składu? - Wzruszył ramionami. - Trzeba znaleźć Roba i zdać mu relację z tego, co się wydarzyło.
Na razie uciął, chcąc wysłuchać pozostałych. O dziwo, umysł miał jasny, choć zdrowy rozsądek podpowiadał zachowanie daleko idącej ostrożności. Wyszedł tuż za Gwen na korytarz, trzymając się blisko niej, w razie, gdyby trzeba było szybko reagować.