Droga dla wszystkich była oczekiwaniem. Oczekiwaniem na spotkanie z nieznanym. Francisca zastanawiała się nad przydatnością małego Jasia. Choć większym problemem była Małgosia. Po rozdzieleniu rodzeństwa dziewczynka wyraźnie przygasła. Bała się przebywać z ludźmi, których nie znała. Z drugiej strony nic nie mówiła. Rodzice, którzy oddali ją na usługi być może liczyli, że mała już nie wróci. Być może cierpieli głód i nie radzili sobie z utrzymaniem tej dwójki dzieci? Cóż, dla Francisci nie ulegało wątpliwości, że są w kraju barbarzyńców.

Próby rozmowy z Gergem spełzły na niczym. Odpowiadał lakonicznie. W zasadzie nie powiedział nic co byłoby godne odnotowania. Z pomocą przyszedł Walter Weismuth. Z chęcią mówił o różnych rzeczach. Od jego rodzinnej Burgundii, po Kijowskie rubieże. Francisca dowiedziała się, że rycerz od czasu powrotu z Ziemi Świętej podróżował po europie tępiąc wilkołaki. Zabił ich w sumie szesnaście. Bóg błogosławił jego młot. Francisca dowiedziała się też, że wilkołaki są różne. W Świętym Cesarstwie zabity wilkołak po śmierci przyjął postać dziewczyny ledwie nastoletniej. Jeno jej twarzy nie szło rozpoznać, gdyż młot nie oszczędził ani jednej kostki czaszki. Walter miał wtedy kryzys, po którym spędził trzy lata w klasztorze na poście i modlitwie. Później głos Boga kazał mu się udać na wschód. Tam okazało się, że wilkołaki terroryzują wielu wiernych. Tamte też po śmierci zmieniały się w wilki. Później opowiadał o swych towarzyszach, którzy ginęli. Wilkołaków nie imała się żadna broń, jeno jego młot był błogosławiony.

Francisca zastanawiała się. Nie rozumiała wszystkich słów, jakie padały w ojczystym języku Waltera. Jednak większości domyślała się z kontekstu. Żal przy niektórych zdaniach wyraźnie odbijał się na twarzy inkwizytora.Niemiecki robił wielkie wrażenie na Włoszce. Język był bardzo deskryptywny. Trudno było o jakąkolwiek pomyłkę. Jednocześnie zdania były mniej zawiłe niż w języku słowian. Szybko znajdowała analogię do łaciny, choć same słowa były trudne do zapamiętania. Była przekonana, że mogłaby już spróbować się z tekstem pisanym.

Ich rozmowie przyglądała się Michal z uwagą odnotowując umiejętności Włoszki.

Siostra Anna cały czas była zaniepokojona stanem swojego przyjaciela. Choć z jego ciałem było już wszystko w porządku. Jednak jego nieśmiertelna dusza była targana niepokojem. Czuł, że Pan się od niego odwrócił. Nie miał ochoty z nikim rozmawiać. Jedynie siostra Anna cały czas była przy nim. Ściskając mocno jego dłoń. Oczy jej zwężyły się jak u polującego węża, gdy Włoszka postanowiła porozmawiać z jej towarzyszem. Zrobiła to mimo woli, choć gdy usłyszała, że odzywa się do niego w języku, którego sama nie zna, to coś w jej sercu zadrżało z niepokojem. Obserwowała z uwagą każdy ruch Francisci. Każdy uśmiech. Każde powłóczyste spojrzenie. Niby przypadkowe dotknięcia palcami dłoni do ust. I choć atrakcyjna Włoszka zachowywała się cały czas tak samo, tak tym razem Anna bardzo nie chciała, żeby zbliżała się do jej przyjaciela.

Michal zaś jechała ze swoimi na ich wozie. Mogła z miejsca przy woźnicy obserwować co dzieje się przed nimi. Jednocześnie zaś słuchała rozmów Simonicy z Jorgiem. Niczego nowego się nie dowiedziała ponad to, że Jorg był kiedyś żołnierzem, później najemnikiem, aż w końcu od ośmiu zim służy księciu mazowieckiemu. Choć same książęta się zmieniały, to Jorg znał na tyle dobrze okoliczne lasy, że jego pozycja nie była zagrożona. Później były opowieści wypraw do lasu z Weismuthem. Mówił ostrożnie, jakby badając nastawienie pytającego do Waltera. Ograniczał się do suchych faktów. Znaleźli tropy trzech bestyj. Znaleźli miejsce walki z watahą wilków. Wiele rozszarpanych wilczych ciał. Jedna bestia została ranna, bo Jorg wyczytał z tropów, że po walce bestia powłóczyła jedną łapą. Ale nie broczyła krwią. Jakby nie miała krwi. Pewnej nocy widzieli jedną z nich. Wyła do księżyca, niczym wilk. Ale wycie to nie przypominało niczego co kiedykolwiek słyszał. Mroziło krew w żyłach. Tamtej nocy znaleźli ruskiego kupca. Ciało jego i jego pomocników było rozszarpane. Rozrzucone na przestrzeni kilku arów. Później dość sugestywnie opowiedział o jelitach rozciągniętych między drzewami, z wyciekającą z nich zawartością mieszającą się z krwią. O ludzkim mózgu wypływającym ze zmiażdżonej czaszki wprost na ziemię. Mieszającym się z błotem pozostałym po kilkudniowych deszczach.

Jakub zaczął zadawać niewygodne pytania, o cel wyprawy. O powiązania “no wiecie kogo” z kościołem i cyganami. O dziwne bestie, o których wszyscy gadają. Simonica spełnił swoje zadanie i roztoczył przed nim wizję wielkich zysków, które wymagają cierpliwości i zachowania absolutnej tajemnicy.

W końcu dotarli do karczmy. Tamas, Jakub i Simonica ruszyli do szynkarza i zaczęli targi o jadło, napitek i miejsce do spania. W targach przewodził Simonica. Jakub był pod wrażeniem tego do jakich ustępstw namówiono właściciela przybytku. Zaczęli od kolejki lokalnej przepalanki, co by apetyt zaostrzyć i lepiej o interesach się rozmówić. Jorg z kąta patrzył tęsknie na polewany alkohol. Tuż przy nim stał Tibor, który miał obciąć uszy myśliwemu, jeżeli tylko sięgnie po jaki napitek inny niźli woda. Gdy już Simonica zarzekł się, że zapłaci za nocleg i jedzenie wszystkich obruszył się Fyodor. Wszak Cyganie mieli spać pod gołym niebem, a jemu będą pokój opłacać? Cóż to za obyczaj. Wszak to się nie godzi. Dołączył do dyskusji, powitany kolejką wybitnej przepalanki. Wszak wedle mniemania Reznova byli to ludzie najęci do pomocy, a wykorzystywanie ich majątku było nieetyczne. Toteż inkwizytor po krótkiej a stanowczej przemowie wziął na siebie wszelkie koszty ich pobytu. Simonica skłonił się dwornie w podzięce i zamówił kolejną kolejkę przepalanki, by ową umowę przypieczętować. Po wszystkim Tamas rzucił garść dukatów za napitek szynkarzowi, a Fyodorowi wsunął w dłonie jego własną sakiewkę. Inkwizytor nie wiedział, czy cieszyć się, że ma tak zdolnych ludzi po swojej stronie, czy raczej spać z bronią przy boku.

Cztery pokoje zostały rozdysponowane szybko. Pierwszy zajął ksiądz Szymon jako dostojnik kościelny. Kolejne zajęli Walter i Fyodor jako najstarsi wiekiem. Fyodor potrzebował spokoju przy spisywaniu listów. Gerge jako zdrowy na ciele odmówił spania w karczmie. Zrobił sobie posłanie w stajni z ludźmi księdza, Jakubem i Jorgiem. Siostra Anna nie opuszczała go na krok, toteż musiała przełknąć obecność mężczyzn wkoło.

Część z nich się denerwowała. Jorg i Jakub jednogłośnie niemal stwierdzili, że w świetle pochodni tropić się nie da. Jorg zresztą pobladł na samą myśl o wyprawie nocą do lasu. Zostało im przespać się i ruszać z rana. Cyganie zaś zaczęli wspólnie śpiewać przy ognisku i grać na swoich instrumentach. Fyodor przełamał się i wreszcie zapytał niemowy o imię. Simonica zaś zaczął nawiązywać relacje z resztą inkwizycji. Tra było przyznać, iż był człowiekiem biegłym w mowie. Szybko zjednał sobie Weismutha. Dużo gorzej było z ciotką Lalą. Poprosiła ona Jofrankę, żeby przeszła się po wszystkich i zapytała komu poczytać przyszłość z kart. Jednak nikt się nie zdecydował. Każdy z inkwizytorów wiedział, że karty są narzędziem szatana.

Ostatni z pokojów został zajęty przez Włoszkę. Zastanawiała się ile pożytku dostarczą jej dzieci i dokąd zaprowadzi ich ta wyprawa. Małgosia nie spała z nią. Nie wypadało. Dziewczyna spała z dziećmi z taboru.

Księżyc wznosił się wysoko na niebie, gdy Simonica podszedł do leżącej już Michal. Szturchnął ją lekko, żeby rozbudzić. Niepotrzebnie, bo miała problem z zaśnięciem. Mężczyzna przyklęknął obok niej. Mówił cicho. Nie jakoś szeptem, bo inkwizytorka słyszała go wyraźnie, ale była pewna, że nikt inny ich nie słyszy.

- Właściciel tawerny mówi, że w Mogilnie ponoć wąpierz grasuje. Spija krew dziewic. Wokół palca owinął sobie ponoć cały zakon. Pewno normalnie rzekłbym, że idziemy w paszczę lwa.
Zdziwiona niemowa przeszyła go wzrokiem.
- Jedno co mi nie pasuje, to że ci co to ową wieść karczmarzowi przynieśli szli nie z Mogilna, jeno z Płocka. Jak my.

Głowa Cyganki opadła na ciasno zwinięty tobołek ułożony pod głową. Ucieszyła się, że Simonica jest z nimi. Jakoś ani jej, ani nikomu innemu nie przyszło do głowy, żeby zapytać karczmarza. A przecież byli u zbiegu wielu dróg. Każdego dnia ktoś się tędy przewijał Każdy niósł swoją historię.

*****

Sen przyszedł szybko. Cyganka stała w środku lasu. Z jej gardła wydobywały się dźwięki podobne do jęków i skamleń. Oto właśnie skamlała na waderę, która oddała jej w opiekę własne młode. Po chwili maszerowała przez las otoczona młodymi wilkami. Zwierzęta skakały na siebie bawiąc się. Nagle zapadł zmrok. Naprzeciw niej stała bestia, która rozmiarami była bardziej zbliżona do konia niż do wilka. Wyciągnęła dłoń w jej stronę i wskazała palcem w niewypowiedzianym rozkazie. Wilczęta rzuciły się do ataku. Odważne. Warczały groźnie. Rzucały się do gardła potwora. Lecz nie robiły mu krzywdy. Za to bestia jedną łapą skręciła kark szczeniakowi. Szczęką rozszarpała gardło kolejnemu. Innego cisnęła o drzewo, a Michal wyraźnie usłyszała dźwięk łamanego kręgosłupa. To nie była walka. To była rzeź.

Wstało słońce. Michal stała na polu bitwy. Bestia zniknęła. Wkoło zamiast ciał szczeniaków leżały ciała ludzi. Ludzi za których była odpowiedzialna. Jakub pod drzewem ze strzaskanym kręgosłupem. Simonica wdeptany w błoto z rozgniecioną czaszką. Tibor z rozszarpanym gardłem. Jednak nie czuła żalu. Czuła strach. Zupełnie irracjonalny strach przed tym cóż teraz powie wilczycy.

Obudziła się zlana potem. Jednak nie jęknęła. Tym razem wiedziała, że to sen od samego początku.

*****

Siostra Anna zasypiała tak jak spędziła cały dzień. W kompletnym habicie. Z zakrytymi włosami. Przy mężczyznach nie pozwoliła sobie na choćby odsłonięcie włosów. Otuliła się ciasno ciepłym kocem. W głowie chodziło jej szereg zmartwień. Gerge. Faun. O czym chciała z nim gadać Włoszka? Czuła się taka bezradna nie znając Niemieckiego. Z tymi myślami odpłynęła. Jednak we śnie zmartwienia zaatakowały ze zdwojoną siłą.
Śniła o jakimś rytuale. Tańczące kobiety wzywały demony. Wszystko było skoczne i radosne. One cieszyły się na myśl o swych przyszłych grzechach. Demon przybędzie gdy na niebie będzie pełnia. To już niedługo, prawda? Demon o kopytach zamiast stóp. A może więcej demonów?

Zerwała się przed świtem. Wszyscy wkoło spali. Tylko konie w stajni odnotowały, że się rozbudziła.

*****

Czerwony brat był wypoczęty. Spał późno, więc i tym razem nie było mu spieszno do spania. Powoli i starannie kaligrafował list w świetle świecy. W końcu jednak i jego dopadło zmęczenie. Położył się na twardym łóżku i zapadł w sen.

Był skuty w kazamatach. Łańcuchy rozciągały jego ręce ku górze, a nogi utrzymywały w szerokim rozkroku. Miał spodnie ale jego tułów był owiewany zimnym powietrzem kazamatów. Usłyszał jak dwa znajome głosy rozmawiaja po niemiecku. W końcu jeden z nich przemówił po łacinie:
- Bracie - w głosie słychać było zmęczenie i ból, na samą myśl o tym co trzeba zrobić - dowiedzieliśmy się o tym co cię z nimi łączy.

Postać stojąca dotychczas za nim obeszła go. Na ramionach spoczywał ogromny młot. Jedna noga powłóczyła się niemal bezwładnie.
- Cyganie zajmą się twoimi dobrami.
Wtedy Weismuth z niesamowitą szybkością wyprowadził potężny cios. Taki, jakim wprawny rzeźnik zabija byka. Trafiajac miedzy oczy.

Fyodor poczuł niemal fizyczny ból na czole gdy zerwał się z posłania. Serce waliło jak oszalałe.

*****

Czwartek, 28 lipca.

Wschód słońca przyniósł ze sobą deszcz. Choć nie tak intensywny jak dwa dni wcześniej. Tym razem Michal owinęła się szczelnie płaszczem. Dzięki naparowi sporządzonym przez siostrę zakonną była już zdrowa. Za to była wdzięczna Annie. Fyodor zaś nie podzielał owej wdzięczności. Jego rany goiły się zaskakująco szybko. Nie czuł bólu. A przecież nie po to ofiaruje się Bogu ów ból, żeby go nie czuć. Francisca zaś, choć pokój był pozbawiony wygód wyglądała na niezwykle wypoczętą. Zastanawiało ja, cóż trapi pozostałych inkwizytorów. Zasiedli do wspólnego stołu. Karczmarz na tę okazję zestawił wszystkie ławy i łącząc je w podłużny stół, po którego obu stronach każdy mógł znaleźć miejsce. Trzeba było podjąć decyzję, któż jedzie do Mogilna, a któż rusza w las tropić trzy bestie.

Podróż nie była dla niej łatwa. Cały czas zerkała na włoszkę, nie będąc pewną co się właściwie dzieje. To co czuła było dziwne. Bo czemu niby miałaby bronić rozmawiać Gerge z innymi kobietami? A jednak wywoływało w niej to dziwny gniew. Tak jak wcześniej w Zamtuzie gdy zatrzymywał wzrok na pięknej ulicznicy i teraz… Anna czuła się zaniepokojona, jednak musiała wierzyć że Francisca nie ma złych intencji, pytając o coś Waltera i Gerge. Długo biła się z myślami czy podejść do włoszki i ją zapytać. Może to jej nie dotyczyło. Może… osoba, którą pytała musiała być mężczyzną. W końcu jednak ciekawość wygrała i podczas jednego z postoi podeszła do Francisci.
- Wybacz, ale czy byłoby nietaktem gdybym spytała o czym rozmawiałaś z naszymi towarzyszami?

Francisca przez chwilę wyglądała jakby próbowała się zorientować o czym mowa.
- Z bratem Walterem? - w końcu odpowiedziała - opowiedział mi kilka historii ze swojego życia. Zwiedził chyba cały świat - dodała z zachwytem - to wielki człowiek. Pan obdarzył go zarówno łaską jak i krzyżem.
- Bardziej chodziło mi o… - Anna zerknęła na swego przyjaciela. - … Widziałam, że Gerge nie był chyba zbyt pomocny. A… - opuściła wzrok, nie do końca będąc pewną jak wypowiedzieć swe myśli. - poprosiłam go o pomoc i jest zmęczony, więc gdybym mogła jakoś pomóc, to powiedz.

Włoszka uśmiechnęła się uprzejmie.
- Nic się nie stało. Nie zawsze mamy ochotę na rozmowy. Mężczyźni bywają też strapieni swoimi problemami, wtedy lepiej im nie przeszkadzać. Ale… widzę, że brat Gerge jest ci przychylny i troszczy się o Ciebie… i… - Francisca obrzuciła Annę dłuższym spojrzeniem - w każdym razie chciałam z nim porozmawiać o Świętej Sztuce, bo podobno jest w tym biegły.
- Tak, Gerge bardzo dobrze włada sztuką, ale ostatni czas go wykończył. To… - Anna zamyśliła się, jak zwykle przy tej czynności delikatnie chwytając krzyż na swej piersi. - bardzo męczące i trudne czynności, nieraz wykańczające człowieka zarówno psychiczne jak i fizycznie. Czasem odnoszę wrażenie, że sztuka bardziej jest bolesna niż moje wizje. - Podniosła wzrok na włoszkę i uśmiechnęła się. Francisca była bardzo miła. Nie do końca rozumiała co jeszcze włoszka chciała powiedzieć o tym jak ją traktuje Gerge, ale skoro przerwała, to nie powinna pytać. - Ja nie… zabrakło czasu bym się nauczyła… Jeśli jednak chcesz i to pomoże mogę ci opowiedzieć ile wiem.

Francisca zamilkła i bardzo długo przyglądała się Annie. Rzadko zdarzał jej się taki brak kontaktu z rzeczywistością jak w tym momencie. Jej oczy utkwione były w siostrze, a myśli beznamiętnie przedzierały się przez to co właśnie powiedziała. Na twarzy nie było żadnego uśmiechu, ani uprzejmości, raczej wskazywała ona, że Francisca jest zupełnie nieobecna.
Włoszka spojrzała na Annę od zupełnie innej strony. Jej życie naznaczone było całą gamą różnego rodzaju cierpienia, o którym Francisca, albo zdążyła już zapomnieć, przepracować, albo nigdy nie spotkać. Wenecjanka, jak na kobietę, o świecie wiedziała całkiem sporo, a o życiu niezwykle dużo bazując na jej dotychczasowym doświadczeniu. I siedziała teraz na przeciwko wychowywanego w klasztorze dziecka, któremu nikt nie dał w żaden sposób dorosnąć. Dziecka, wypchniętego z klatki. Noszącego w sobie straszne i niezrozumiałe wizje, którymi musiało się dzielić z ludźmi, którzy o świecie wiedzieli znacznie więcej. Historia Anny nie była wyjątkowa wśród sióstr św. Jana, ale dopiero teraz włoszka miała chwilę, aby spojrzeć na Annę, jak na człowieka, a nie narzędzie Inkwizycji.
Francisca wiedziała jednak, że Pan miał swoje plany i drogi, których nie dane było ludziom zrozumieć. Słabość i niewiedza nie mogły być dla niego problemem. Nauczyła się już dawno, że Bóg działa właśnie przez tych, którzy zdają się nie mieć żadnego znaczenia. Tych, których wielcy tego świata nawet nie zauważali na swojej drodze. Sama przecież znaczyła niewiele, a nieraz stawała się narzędziem w bożych rękach.

Anna poczuła, że jej dłoni dotyka dłoń Francisci.
- Bardzo dziękuję siostro za chęć pomocy - dłoń wróciła na drewniany krzyż, z którym włoszka rzadko się rozstawała - Jutro czeka nas kolejny dzień podróży, więc chętnie posłucham siostry. Będzie to dla mnie wielką pomocą. Proszę nie niepokoić brata Gerge. Ma siostra rację, że pewnie jest pewnie utrudzony i lepiej będzie jeśli zajmie się tym co dla niego ważne… Wyobrażam sobie… wyobrażam sobie, że siostra może mieć w sobie wiele zmartwień lub wątpliwości. Jeśli więc miałaby siostra potrzebę o coś zapytać, albo choćby zostać wysłuchana… cokolwiek… zawsze jestem gotowa służyć siostrze pomocą... w każdej sprawie - ostatnie słowa wypowiedzianie zostały niemal szeptem.
Na twarz Francisci powoli wracał uprzejmy i łagodny uśmiech, z którym zwykle się nie rozstawała.

Anna przyglądała się włoszce z niepokojem gdy ta nagle jakby… odpłynęła. Czyżby powiedziała coś niewłaściwego? Może niechcący ją uraziła? Gdy Francesca odezwała się ponownie siostra poczuła wyraźną ulgę, choć tą ponownie zastąpił niepokój. Czyżby tak bardzo widać było po niej, że się martwi… że ma wątpliwości? Anna opuściłą wzrok. Nie powinna niepokoić innych inkwizytorów takimi rzeczami. Wszyscy wykonywali tutaj trudną pracę i na niej powinni się skupić. Musiała się jeszcze tyle nauczyć. W zakonach… tam podchodzono do niej inaczej, ale zazwyczaj przybywała w konkretnym celu, do konkretnej pracy, a tutaj.Fakt faktem Francesca wykazała się troską, a więc wypadałoby chociaż…
- Ja dziękuję. Bardzo dużo się dzieje. - Podniosła wzrok i uśmiechnęła się ponownie do włoszki. - Wizje… męczą, budzą mój niepokój. Wierzę, że wszystko wróci do normy gdy uda nam się rozwiązać sprawę Płocka.
- Oczywiście siostro, wierzmy w to że Pan poprowadzi nas do szczęśliwego rozwiązania tych problemów. Jednakże, jesteśmy tutaj razem również po to żeby sobie pomagać w noszeniu brzemion. Jeśli siostra czuje jakiś niepokój lub troskę, czasem wystarczy zwykła rozmowa, aby zaznać uspokojenia myśli. Siostra otrzymała wielki dar, który jest też darem dla nas wszystkich. Wszyscy więc powinniśmy służyć siostrze pomocą jeśli tylko taka jest potrzebna. Nie rozumiem tego daru, ale jeśli wyciszenie myśli może pomóc, zawsze jestem do siostry dyspozycji - uśmiechnęła się miło i lekko skłoniła głowę.
- Obawiam się… - Anna zamyśliła się. - … że jesteśmy cały czas obserwowani. Niezależnie od tego gdzie się znajdujemy. Czy to w klasztorze, czy w karczmie lub… - Siostra poczuła jak na jej twarz wypływa rumieniec. - … w zamtuzie. I mówię tu o tym, że patrzą na nas słudzy złego. Miałam dziś kolejną wizję, ale… chciałabym je omówić ze wszystkimi.
- Widzi siostra, któż poza siostrą mógłby dostarczyć takich wieści - Francisca pokwiała głową. - Nie bardzo umiem sobie wyobrazić coś takiego. Może bracia Fyodor lub Walter będą potrafili lepiej to ocenić. Musimy koniecznie wspólnie rozważyć tą sprawę - uśmiechnęła się ponownie. - Wybaczy mi siostra, ale muszę zaopiekować się tą dziewczynką, którą otrzymałam do pomocy. Niech siostra pamięta, że zawsze jestem do jej dyspozycji. Niech siostra zwraca się do mnie nawet ze sprawami, które wydają się błahe.
- Dziękuję. - Anna uśmiechnęła się szerzej i gdy włoszka odeszła, odprowadziła ją wzrokiem nim powróciła do opieki nad Gerge.

Siostra przespacerowała się pomiędzy kolejnymi grupkami, prosząc swych towarzyszy o chwilę rozmowy. Zaproponowała jeden z najętych pokoi. Gdy Gerge stanął przy drzwiach nasłuchując czy ktoś się nie zbliża, cichutkim głosem opowiedziała swoją wizję z zamtuza. Było jej trudno przebrnąć przez fragment, w którym Teresa… pracowała. Poczuła jak potworny rumieniec pali jej policzki. Chciała jednak by inkwizytorzy znali wszystkie okoliczność.
- Ja… obawiam się, że widziałam też szczura w szpitalu gdy udało mi się odnaleźć Gerge poprzedniego dnia. Myślę, że byłoby dobrze gdybyśmy zwracali uwagę na te niewielkie istoty. Może to tylko symbol, ale… jeśli rzeczywiście zły ma na swych usługach także gryzonie, jest nas w stanie podsłuchać niemal wszędzie.

Po spotkaniu udała się na dół spożyć niewielką kolację. Uważnie przyglądała się swemu towarzyszowi, upewniając się czy je odpowiednio dużo. Martwiła się jego smutkiem. Gdy ludzie się odcinają ułatwiają do siebie dostęp Złemu. Wierzyła, że o ile możliwa jest pokuta za grzech, to oddanie się woli diabła… Pozostawało mieć nadzieję, że dotychczasowa miłość Gerge do Boga, przetrwa tą trudną próbę. Postanowiła mieć jednak na niego oko. Bardziej niż zwykle.

Układając się do snu położyła się jak zwykle niedaleko. Tak by go widzieć gdy otworzy oczy, jednak na tyle daleko by mu nie przeszkadzać. Chwilę obserwowała w ciemnościach, zwinięte pod kocem ciało mężczyzny. Bała się. Bała się, że to jej wina. Może gdyby opowiedziała swoją wizję z pocałunkiem przy Walterze, może wtedy nie zrobiliby tego. Poczuła w piersi dziwne ukłucie na samą myśl o stracie tamtego doznania. Nigdy nie czuła czegoś takiego. Po raz pierwszy widziała jak jej własne pragnienia zaczynają zmierzać innymi ścieżkami niż głowa. Bo toż nie była ślepa. Czuła co wywołuje w niej wspomnienie pocałunku. Z całych sił starała się nie dotknąć swych warg. Mocno ścisnęła krzyż i zaczęła odmawiać w myślach różaniec, mając nadzieję, że to uspokoi jej myśli.

Wizja sprawiła, że poderwała się, siadając gwałtownie na swym posłaniu. Mocno owinęła się kocem podciągając nogi do piersi.. Między nogami ponownie czuła tamtą wilgoć. Zarumieniona, oparła czoło na kolanach, czując jak łzy zbierają się pod powiekami. Czemu musiała to czuć? Wizja Teresy, a teraz te niewiasty. Jak możliwe, że coś mogło być tak piękne, hipnotyzujące i przerażające jednocześnie. Czy to one przyzwały fauna? Czy to przez takie… tańce powrócił by kusić. Ścisnęła mocniej nogi, ale to nie pomagało. W jej podbrzuszu wyrosła gorąca kula, która nie dawała się niczym uspokoić. Słyszała swój przyspieszony oddech. Podniosła wzrok na Gerge. To było straszne ale naprawdę chciała… chciała się przytulić, pocałować go. A nie mogła. Nadal pamiętała dotyk jego brody na swoim podbródku, jego czułe dłonie przesuwające się po jej ciele.

Zacisnęła dłonie w piąstki, starając się skulić jeszcze bardziej. Czy… czy to możliwe, że byłaby w stanie… Że oddałaby się... Opuściła wzrok, czując jak pierwsze łzy płyną jej po policzkach. To była jej wina. Czemu więc Pan ukarał Gerge? To ona miała nieczyste myśli. To ona chciała więcej, a toż był to jej przyjaciel, towarzysz podróży. Gerge odjedzie. Zostawi ją tutaj i wyruszy po kolejne “serce inkwizycji”. Musi zapanować nad swymi odczuciami nim zaprzepaści ich zadanie. Cicho zaczęła się modlić, mając nadzieję, że jej ciało ochłonie. Oddano ją Panu. Oddano by była jego narzędziem. By jej wizje prowadziły jego owce, by dłonie leczyły jego sługi. Rozluźniła dłonie czując, że paznokcie przez cały ten czas wbijały się w skórę. Jest tylko narzędziem… narzędzia nie czują. Wysłano ją tutaj by wykonała zadanie, bo taka była wola Pana.

Modlitwa uspokajała ją, dodawała otuchy. Prosiła o siłę, o pokorę i dopiero gdy skończyła odważyła się spojrzeć na swego śpiącego towarzysza. Teraz była niemal pewna, że to ona, to jej słabość tu zawiniła. Może była najmłodsza, ale to nie tłumaczyło jej zachowania. Szkolono ją od ponad dekady i teraz powinna służyć godnie.

Na śniadaniu czuła się już dużo lepiej. Wcześniej, ostrożnie opłukała przy studni twarz i umyła dłonie. Marzyła o kąpieli. Chciała zmyć z siebie trud podróży, pozwolić ciału odpocząć, jednak to jeszcze nie był ten czas. Delikatnie wygładziła, na tyle na ile to było możliwe, habit. Już odświeżona i uśmiechnięta dotarła do karczmy.

Jadła w milczeniu póki nie pojawiło się pytanie o dalsze plany.
- Chciałabym jak najszybciej wyruszyć do Mogilna. Wierzę, że jeśli pozostali mają inne plany, z Gerge powinniśmy dać sobie radę. Ja chciałaby się tylko podzielić z wami wizją z tej nocy, może to ułatwi poszukiwania w lesie.

Możliwość rozmowy podczas podróży przyniosła Annie odrobinę wytchnienia. Jej głowa skupiła się na opowieści, a nie dręczących ją wizjach. Miała nadzieję, że mimo poszukiwań w zakonie uda się jej wypocząć. Wątpiła by benedyktyni służyli złemu, choć nie zaskoczyłoby ją gdyby przechowywali w swych zbiorach cenne pisma. Powoli zaczynało do niej nawet docierać, że odrobinę na to liczyła, mając nadzieję, że rzuci to nieco światła na ich sprawę.

Chciała tam trafić jak najszybciej. Móc porozmawiać, zajrzeć do ksiąg. Rozumiała jednak że wszystkim należy się postój i posiłek. Gdy włoszka odezwała się Anna spojrzała na nią zaskoczona. Czyli Francisca, także otrzymywała wskazówki od Pana. Ucieszyła się, gotowa już wstać i wyruszyć, gdy coś przyszło jej do głowy. Co jeśli wizja włoszki, przypominała jej wizje?
- Jesteś pewna, że to nie podszepty złego? Może to dla niego ważne miejsce? - Zakonnica podniosła się i rozejrzała po okolicy.
Francisca uśmiechnęła się uprzejmie.
- Siostro, ja nie miewam wizji podobnych do tych jakie są darem waszego zakonu. Nie potrafię też zobaczyć przyszłości. Wyczuwam czasami niebezpieczeństwo. Jakiego rodzaju, nie umiem powiedzieć, ale wydaje mi się, że nie jesteśmy obecnie w sytuacji, w której możemy to badać. Ze złem najlepiej mierzyć się przygotowanym, a nie w trakcie posiłku przy drodze.
- Ja rozumiem… nie chciałabym… - Anna speszyła się. NIe planowała toż stawać tutaj do boju. - Może powinniśmy chociaż sprawdzić to miejsce?
- Oczywiście, nie śmiałabym nikomu nakazywać robienia tego, co ja uważam za słuszne. Czy któryś z braci lub sióstr ma ochotę pozostać i przeprowadzać badania? - odezwała się głośno do wszystkich - Głos mówił ‘Zostańcie tu, a zginiecie.’ Może się mylił. - stwierdziła siadając na wozie - niemniej wydaje mi się, że kobiety i dzieci niekoniecznie muszą chcieć to potwierdzać. I tak mamy wiele pracy do wykonania w zakonie.
- To zajmie tylko chwilkę. - Siostra posmutniała. Nie rozumiała czemu włoszka wydawała się nagle tak zirytowana. Nie proponowała toż niczego co by ich narażało. Też chciałaby dotrzeć do zakonu. Odrobinę zrezygnowana podeszła do jedynej rzeczy w okolicy, która ją niepokoiła. Wielki kamień, zdawał się przytłaczać ją. Czuła obecność Gerge za swymi plecami. Niepewnie dotknęła skały, szepcząc słowa modlitwy.

Cytat:

Świat się rozmył. Niebo zaszło ciemnością. Zza chmur wyglądał miesiąc. Rosnący. Kilka nocy zostało do pełni. Las zaś był niby ten sam, lecz inny. Wyglądał na groźniejszy. Drzewa były wyższe. I Rosły gęściej. Łąka wyglądał zaś na kompletnie wymarłą. Stała w tym samym miejscu. Trzymając dłoń na kamieniu. Stała na trawie... nie... to nie była trawa. Kamienie? Twarde jak kamienie. Pochyliła się. Oczy jej otworzyły się szeroko ze zdziwienia. Stała na kościach. Tysiącach kości. Tak gęsto upchanych, że zdawały się być zbitą masą. W wolne miejsca między klatkami żebrowymi, czaszkami i kośćmi udowymi powciskane były drobne kości śródstopia czy paliczki palców. Jak okiem sięgnęła nie widziała już skrawka ziemi. Wszędzie jedynie kości i kości. A nad tym wszystkim pięć sylwetek unoszących się, w długich szatach. Były zwiewne. Niematerialne. Jedna wyraźnie większa. Dzierżyła sztandar. Jak wojskowy chorąży. W wizji była zachwiana perspektywa, ale zdało jej się, że jest wysoki niemal jak dwóch ludzi stojących jeden na drugim. Dojrzał ją. Kaptur osunął się ukazując jego twarz. Lub raczej coś co kiedyś uchodziło za twarz. Nie było tam nic z żywej tkanki. Jeno goła czaszka. A jednak czuła wyraźnie na sobie jego wzrok. Wtedy Mroczny Chorąży opuścił drzewiec celując jego końcem wprost w biedną Annę. Cztery zmory zaszarżowały wprost na zakonnicę.

Anna osunęła się ciężko przestraszona u stóp kamienia. Jej ciało odruchowo zwinęło się w kłębek, przytłoczone ujrzanym obrazem. Przerażona przyglądała się łące wokół, nadal mając przed oczyma te wszystkie kości… chorążego. Zacisnęła powieki.

Słyszała głos Gerge, ale nie przebijał się on do jej świadomości. Chciała się odciąć, uspokoić. Powinna wyobrazić sobie coś dobrego. Tak zawsze radziły jej siostry. Tylko czemu jedynym obrazem, który przychodził jej do głowy był Gerge zbierający kwiaty. Uśmiechnięty, a nie smutny tak jak ostatnio. Już nie wiedziała czy tamta wizja także była zła, grzeszna. To od niej się zaczęło. Pozwoliła jednak zatracić się głowie w tym obrazie, czując jak zobaczona przed chwilą scena pomalutku słabnie.

Gerge uniósł ją i chyba zaniósł do wozu. Poczuła jak otula ją kocem, jak kładzie rękę na jej ramieniu. Teraz jednak nie miała sił by im opowiedzieć. Może… może w zakonie dowie się czy w tym miejscu wydarzyło się coś, co mogło pozostawić taki ślad.

Michaił patrzył z uwagą na Simonicę. Oczywistym było, że jest najemnikiem. Toteż rzekł bez ogródek:
- Piać denarów za den. Dziesiać od trupa.
- Ależ panie, to się nie godzi tak o pieniądzach mówić pod gołym niebem. Wejdźmy do karczmy. Pomówmy. Napełnijmy brzuchy.
- Ty mnie szukał. Chcesz mój miecz. Płać.
Michaił patrzył na Cyganów z uwagą, a siąpiący deszcz zdawał się mu w niczym nie przeszkadzać.

Kamil podeszła do blondyna i spojrzała na niego zadzierając głowę do góry.
Zamigotała tak by Simonica widział i mógł tłumaczyć.

“Jechałeś za Cyganami za darmo więc zwykłej roboty ciężko Ci znaleźć, a pracy szukasz i wyzwania lub kogoś. Wyzwanie dostaniesz niemałe. I dwa denary za dzień i trzy od trupa oraz jedzenie, dobre i napitek. A jeśli pomożesz pozbyć się tego czego szukamy, dostaniesz dukatów piętnaście oraz polecenie do pracy na stałe zlecenie tu na miejscu lub pomoc w znalezieniu tego czego lub kogo szukasz.”


Simonica przekazywał to, co pokazywała Michal. Gdy padło “trzy denary od trupa” Michaił przerwał mu.
- Tanio waść życie ludzkie cenisz. Trzy za dzień. Dziesięć za trupa. I rzekniesz pierwiej czego szukacie. Bo zali to najpierw w zamtuzie sakwą machasz wypchaną denarami, a teraz rzucasz mi kości jako psu.
Splótł ręce na piersiach.


- Tanio bo i nie na ludzkie życie nagabujem i nijak zachęcać do tego nie będziemy. Szukamy bestii co ludzi niewinnych morduje i strach sieje w okolicach Płocka. Potrzebujemy pomocy by ją wytropić i znaleźć legowisko. Albo legowisko tego co bestię sprowadził. Więc tak, wszyscyśmy tu psami tropicielskimi - Michal sięgała Michaiłowi ledwo do splotu słonecznego, ale stała przed nim świecąc oczyskami. Co mniej ogarnięci rozumieć ten ogień mogliby opacznie: jak chuć czy pożądanie. Faktycznie, dziewczyna pragnienie czuła mocne jednakowoż innego rodzaju.

Michaił w końcu zwrócił uwagę na Cygankę. Twarz jego była niepokalana jakimkolwiek wyrazem inteligencji gdy obserwował wymachującą dłońmi kobietę. Patrzył na nią, a po chwili na Simonicę powoli mu wyłuszczającego historię o bestiach i legowisku. Nagle wyraz tępoty z twarzy zmył szeroki uśmiech.

- Dziewuszka gawari wam co robić? - Parsknął śmiechem, a jego łacina przeplatana wtrąceniami z języku Rusów stawała się coraz bardziej męcząca.
- Ne gawari nawet, jeno pokazuje. Tedy jak mamy walczyć z bestyjami i czarownikami, to pięćdziesiat denarów od trupa.

Cyganka parsknęła czymś na kształt śmiechu i zamigotała Simonicy:
„Niech wraca skąd przyszedł.”

Odwróciła się migając pozostałym by się zbierali na wozy. Ruszali do Mogilna.

Michaił patrzył na to co się dzieje jakby nie rozumiejąc. W końcu wraz ze swoim mieczem ruszył do szynku.