Belgijka powoli podeszła do cieła zwierzęcia celując w nie bronią. Czyżby? Czyżby się udało? Chwyciła latarkę w zęby i zaczęła pomału odsłaniać płachtę, gotowa w każdej chwili wystrzelić ponownie. Zobaczyła zakrwawione cielsko czegoś co mogłoby nawet kojarzyć się z psem, gdyby nie liczne kolce i… dziwna krew. Bestia nie poruszyła się więc wsadziła pistolet do kabury i wydobyła z kieszeni chusteczkę. Powoli i niepewnie pobrała próbkę przyglądając się ciału.

Wedy zaatakowały ją obrazy… Stała się niższa.. Czuła głód… Jej kły zagłębiły się w ciele ofiary. Poczuła mdłości i odsunęła się szybko jednak wizje nie ustapiły. Z trudem powstrzymała mdłości.

- W..wrzućcie to coś do ciężarówki.. To klatki i zamknijcie ją czymś. - Miała problemy ze skupieniem się, przed oczami widząc częściowo jak bestia wgryza się w kolejną ofiarę, która się szamocze, a może.. Może to bestia się szamotała. - Ruszajcie się.

Oparła się o sąsiednią ciężarówkę przyglądając się rannej Birgit, podczas gdy marynarze ładowali ciało bestii do klatki i zawiązywali ją sznurkiem. Musieli stąd zwiewać.. Dotrzeć na mostek, a potem na Penelope. Musiała jak najszybciej dostarczyć informacje do Anglii.. Póki jeszcze żyli.

Powrót do reszty był dla niej mordęgą. Czuła zawroty głowy od ciągle atakujących ją wizji. Obraz zdawał się być trwale zabarwiony krwią Do tego masakra, którą zastałą na galeryjce. Ilu Niemców zostało pojmanych… ilu mniej było obecnie na statku? Jej głowa nie pozwalałą na odtworzenie żadnych informacji.

- Musimy wrócić na mostek. Do.. dowiedzieć się jak sytuacja na statku. - Noemie spojrzała na ranną Niemkę. - Przynajmniej bestia… powinna już chyba nie żyć. Jakie mamy jeszcze wyjścia?

- Po dwa na z każdej przedniej i tylnej ściany ładowni i po dwa powyżej na każdej galeryjce. - Głos jednego z marynarzy dotarł do niej jakby ze studni. - Jak najszybciej na mostek. Stra..straciliśmy ludzi.. Naboje… ustawić szyk… uważać na granaty, poruszamy się jakby pod ostrzałem. Zrozumiano?

Noga rwała bólem, ale Woods, opierając się o barierkę, zdołał się doprowadzić do pozycji pionowej nim Faucher weszła na galeryjkę. Niech czort porwie tego szwaba, który ma lub miał tak celne oko. I niech wszystkie plagi spadną na konstruktora jego karabinu, o właścicielu fabryki amunicji nie wspominając.

Anglik w spokoju wysłuchał tego co jego przełożona miała do powiedzenia, a potem, jak to on, musiał dodać coś od siebie.

- Najlepiej będzie się rozdzielić, pani kapitan - przerwał na chwilę, gdy noga zapiekła go bólem. - Sądząc po tym, że Jerries byli w stanie zaatakować nas z dwóch stron, można sądzić, że dysponują dużą swobodą i załoga pryzowa nie panuje nad sytuacją. Łatwiej będzie dostać się na mostek szybko poruszającej się grupie zdrowych marynarzy, którzy nie ciągną za sobą rannych, kalek i półprzytomnych - spojrzał na Birgit. - Jeśli będziecie działać szybko i cicho, powinno wam się udać uniknąć kontaktu z nieprzyjacielem. Za pozwoleniem, ja wezmę pozostałych i spróbujemy ruszyć waszym tropem. Może się uda.

- To jedyne logiczne wyjście - dodał po chwili. - Liczy się czas, a jeśli trafimy na Niemców to nie ma znaczenia ilu nas będzie i jaką siłą ognia będziemy dysponować. Ich i tak będzie więcej.

Faucher przytaknęła ruchem głowi i zarządziła podział, planując podzielić rannych pomiędzy dwie drużyny.

Noemie wysłuchała porucznika Abotta i upewniła się, że jej ludźmi odpowiednio się zajęto, a już szczególnie tego, że ktoś będzie pilnował towarzyszącej im Niemki. Po wypełnieniu tych obowiązków poprosiła Woodsa na stronę.
- Uważam, że powinniśmy wracać do Anglii. - Odpowiedziała, starając się nadal zapanować nad mdłościami po wizji. Oparła się o ścianę pomieszczenia, które postanowiła zająć na tą rozmowę.
- Jeszcze przed godziną zgodziłbym się bez wahania - głos Woodsa był słabszy niż zwykle. Noga, po marszu przez statek, mocno mu doskwierała. Na czerwonej twarzy pojawiły się kropelki potu. - Ale teraz muszę zapytać. Co się stanie z tym zwierzęciem i klatką, jeśli po prostu stąd odlecimy?
- Jeśli statek przejmą Niemcy, a to zwierze jednak żyje… wykorzystają je tak jak planowali. Jeśli nie opanują statku.. Nasi dowiozą klatkę do Anglii. - Noemie odpowiedziała spokojnie. - My powinniśmy dostarczyć do Anglii próbkę, zdać relację z tego co widzieliśmy i dostarczyć tą Niemkę do przesłuchania. Pracowała nad budową klatki.. Może stanowić klucz do zabezpieczenia się przed takimi bestiami.
- Ten statek nie dopłynie do Anglii. Nie zapominaj o flocie Kriegsmarine, zmierzającej w tym kierunku. Bezbronny okręt, z nawet nie kadłubową załogą, a po prostu nieliczną grupą marynarzy, nie ma szans, nawet jeśli uda się stłumić bunt. Moim zdaniem, jeśli zamierzamy zostawić tu klatkę i truchło tego stwora, należałoby wyrzucić to za burtę. Nie możemy ryzykować, że Jerries znów położą na tym swoje łapy.
- Czujesz się na siłach wracać do ładowni? Myślisz, że ktoś pozwoli nam otworzyć klapy i wynieść ładunek? Bo nikt nie podniesie tej klatki. - Noemie westchnęła ciężko. - Przy konstrukcie wszyscy słabną… pojawiają się mdłości?
- Więc uważasz, że powinniśmy ją po prostu zwrócić Niemcom?
- Uważam, że dłuższe pozostanie tu, może grozić naszym zgonem i co gorsza nie przekazaniem, żadnych wieści do Anglii. - Belgijka rozejrzała się po niewielkim pomieszczeniu. - Według mnie ważniejsze jest dostarczyć informacje niż nie przekazać nic, a przy obecnym twoim stanie i brakach w ludziach nie widzę szans na zabranie klatki. Chyba, że masz jakieś pomysły?
- Słuchaj, ja nie twierdzę, że nikt nie powinien lecieć, zwłaszcza że za chwilę odlot z tego miejsca może się okazać niemożliwym. Ale to nie znaczy, że musimy lecieć wszyscy. Ty i Lynch z pewnością wystarczycie by uniemożliwić tej Niemrze ucieczkę.

*rzut - determinacja

Noemie zamyśliła się.

- Jak już to zostanę sama. Zabierz ze sobą tą Niemkę i Lynch - Belgijka częściowo zgodziła się z Woodsem. Nie było jednak sensu zostawiać ludzi, którzy nie byli w stanie walczyć. Wydobyła z kieszeniu chusteczkę z próbką krwi. - Zabierzesz to do Anglii.

- O nie, nie ma mowy. To jest mój pomysł, więc zostaję ja - rzekł Woods głosem nieznoszącym sprzeciwu. - Na ochotnika - dodał, jakby to miało zakończyć sprawę.

Noemie spojrzała na jego uszkodzoną nogę.

- Tak… i jak chciałbyś pomóc tutejszej załodze lub rozwiązać problem klatki - przeniosła wzrok wprost na oczy starszego agenta.

- Nie traktuj mnie protekcjonalnie - słowa zabrzmiały niczym groźba. - Nie mam jeszcze planu, a nawet jakbym miał, sytuacja jest dynamiczna. Coś wymyślę, o mnie się nie martw. Ty jesteś szefem grupy, musisz doprowadzić misję do końca, więc ją doprowadzaj. Zabieraj niemrę do samolotu. Ja jestem do zastąpienia, więc mogę zostać. Prosta logika.

- Doprowadzę ją do końca także wysyłając ciebie i Lynch - Noemie nie zwróciła uwagi na ton swojego podwładnego. - A nie zostawię cię na pewną śmierć.

- Owszem, zostawisz. Po pierwsze dlatego, że ja wcale nie mam zamiaru jeszcze umierać, liczę się tylko z taką ewentualnością. A po drugie, z całym szacunkiem, ale nie pytam cię o zdanie.

Noemi roześmiała się. Może to była kwestia stresu i tych wizji, a może nadmiaru wszelkich emocji.

- Może powinieneś. Kto tu jest czyim zwierzchnikiem? - Spojrzała na Woodsa trochę jak na rozwydrzone dziecko.

- Więc zacznij się zachowywać jak zwierzchnik. Powierzaj swoim ludziom zadania. Nie musisz wszystkiego robić osobiście. W zasadzie nawet nie powinnaś. To jest mój pomysł i ja go wykonam, koniec dyskusji.

- Woods… - Noemie westchnęła ciężko. Pozwoliła sobie na użycie prawdziwego nazwiska mężczyzny skoro byli sami. - Spójrz na siebie. Przez chwilę wepchnij te swoje ego gdzieś głęboko i pomyśl co tak naprawdę jesteś w stanie zrobić. Przedstawisz mi tu jakiś plan… dobra wtedy rozważe pozostawienie cię na statku, w innym przypadku każe skuć i załadować na samolot. Zrozumiano?

Mężczyzna nie odpowiedział. Odwrócił się tylko na pięcie i kulejąc, skierował się do wyjścia.

- Ja nie żartuję - Belgijka odezwała się nim Woods opuścił pomieszczenie.

Noemie cieszyła się, że George się opamiętał. Robienie tutaj pokazu siły nie zrobiłoby dobrze ani jemu ani jej. Przez chwilę szła zamyślona korytarzem.
- Proponuję wysłać Casey z próbką i notatkami do Anglii… - Odezwała się cicho do idącego obok mężczyzny. Powoli jej ciało uspokajało się. Woodsowi jak nikomu innemu wychodziło psucie jej krwi. Jakby za mało miała kłopotów na głowie. Powinna go odesłać… choćby siłą. Wystarczało jej, że miała na statku bandę Niemców. Tylko… to był dobry agent. Mimo tego całego jadu, który wylewał się z niego uszami i oczami znał się na swojej robocie, a gdyby go odesłała… oznaczałoby to albo degradację albo pożegnanie się z Agencją.
- Według mnie powinniśmy też odesłać Brigit… to Niemkę. Co o tym sądzisz? - Spojrzała ponownie na idącego obok George’a.

Gdy dotarli do Abotta przedstawiła mu, że chce odesłać ranną agentkę do Anglii ze sprawozdaniem.

- W ładowni znajduje się też coś co nie może znaleźć się w rękach Niemców. - Uznała, że najlepiej będzie omówić z kapitanem ewentualne możliwości pozbycia się klatki. - Najchętniej przetransportowała bym ten ładunek na Penelope i dalej do Anglii. Nie wiem tylko czy możliwe jest w tej chwili otworzenie ładowni i wyniesienie ładunku. W innym przypadku… musimy się tam udać i w jakiś sposób to rozmontować… wysadzić - Ostatnie słowo dodała nieco niepewnie. Wiedziała jak niebezpieczne są wybuchy na statku. - Zabrałabym trzech ludzi by się tym zająć. Może uda nam się odstrzelić kilku Niemców.

- Według mnie powinniśmy też odesłać Brigit… tą Niemkę. Co o tym sądzisz?

- Popieram. Mam tylko wątpliwości czy młoda da radę w pojedynkę nad nią zapanować. Niemcy na tym okręcie udowodnili już, że nie są skorzy do potulnego znoszenia niewoli. Ona również.

Na mostku Woods odczekał aż Noemie zakończy swą przemowę. Nie umknęło mu, że w kontekście ponownego zejścia na dół, wspomniała tylko o sobie. Mogła to być oczywiście tylko figura retoryczna, oznaczająca, że ona będzie dowodzić misją, ale mogła też mieć na myśli to, że Woods będzie musiał zostać na górze. I prawdę mówiąc, agent zdawał sobie sprawę, że miałaby w tym wypadku rację. On tylko by ich spowalniał.

- Parę granatów przywiązanych w odpowiednich miejscach nie powinno wyrządzić okrętowi żadnych szkód - powiedział, nie kierując tych słów do nikogo konkretnego. - Można by je odbezpieczyć przywiązując do zawleczek nitkę i wyciągnąć je z bezpiecznej odległości.