Droga do kostnicy

[MEDIA]http://www.citroenet.org.uk/passenger-cars/ac/traction/7cv/images/09.jpg[/MEDIA]

Soren odprowadził ich do nowego auta, gdzie Noemie bez chwili zawahania zajęła miejsce za kierownicą. Wiele lat prowadziła, jeżdżąc po kontynencie i znajdująca się po lewej stronie kierownica nawet na sekundę ją nie zaskoczyła. Zaczekała aż Oliver zajmie miejsce po stronie pasażera i powoli wyjechała z parkingu. Citroen 7 CV był popularny, raczej już dosyć wiekowym autem. W obecnej sytuacji miał jednak swoje plusy. Nie wyróżniał się, przy okazji nie zwracając na Agentów uwagi, oraz… był. Noemie już teraz cieszyła się, że nie musi angażować Sorena w kolejną wyprawę.
- Udało ci się nieco przespać? - Spytała swego towarzysza, wyjeżdżając na drogę prowadzącą do kostnicy. Jej dłonie sprawnie operowały znacznej wielkości kierownicą.

[MEDIA]http://www.citroenet.org.uk/passenger-cars/ac/traction/7cv/images/14.jpg[/MEDIA]

Kenneth przeciągnął się na fotelu pasażera i przetarł oczy.
- Trochę. Co nie znaczy, że nie miałbym ochoty na więcej. - ziewnął. - Z drugiej strony, robota się sama za nas nie zrobi, prawda? - zaśmiał się. - A w łóżku niewiele zrobimy.
- To Paryż. Wierzę, że jest wiele osób, które by się z tobą nie zgodziły. - Noemie była w dobrym nastroju. Te krótkie drzemki to nie było dużo, ale zawsze więcej niż nic. Miała nadzieję, że po krótkiej przejażdżce uda im się wrócić do hotelu i mimo wszystko przespać z czystym sumieniem, że zrobili co mogli.
Hawthorne śmiechem skwitował komentarz przełożonej.
- Cóż, najpierw obowiązki, potem przyjemności. Czyż nie tego uczyli nas w Agencji?
- Nie wiem w jakiej Agencji cię szkolono, ale mi mówili, że przyjemności są w porządku tylko jeśli są potrzebne misji. - Foucher pozwoliła sobie na ciche westchnienie. - Nie podoba mi się to wszystko Oliver.
- Mi też nie. - przyznał mężczyzna. - Z drugiej strony nie jesteśmy tu na wycieczce. Zginęła dwójka naszych ludzi… a my mamy się dowiedzieć dlaczego zginęli, kto ich zabił i gdzie zniknęła przesyłka, którą transportowali. Zakładając, że w furgonetce było akurat to, czego szukamy. Sądzisz, że te dwa trupy, które leżą w kostnicy, mogą mieć z tym coś wspólnego?
- Nie zdziwiłabym się gdyby wszystkie zwłoki jakie wyprodukował tej nocy Paryż miały z tym coś wspólnego. Już takie moje cholerne szczęście. - Noemie pozwoliła sobie na chwilę marudzenia. Ken był jedyną osobą, przy której sobie na to pozwalała i skoro w końcu siedzieli we dwójkę… sami… nie zamierzała się ograniczać. - Naprawdę liczę, że ta ciężka woda tam była… jeśli to fałszywy trop jesteśmy w czarnej… mamy przewalone.
- Jeśli strzelasz równie celnie, co zwykle, to właściwie zostało nam tylko przepytać te wszystkie trupy i sprawa załatwiona. - Kenneth popisał się czarnym humorem. - Najpierw strzelaj, potem dobij, a potem na spokojnie przesłuchaj zmarłego. Reputacja wystrzałowej dziewczyny nie wzięła się znikąd, prawda? - obrzucił Noemie figlarnym wzrokiem. - Coś ci powiem, jeśli te dwa ciała okażą się być powiązane z tą sprawą, jestem ci winien kolację w wybranej przez ciebie restauracji w Paryżu. To tak nawiązując do przyjemności, które mogą pomóc misji. Z pełnymi żołądkami lepiej się myśli. To jak, przyjmujesz propozycję?
Noemie zaśmiała się i zerknęła na siedzącego obok mężczyznę.
- Niech będzie… chyba dostałeś większe kieszonkowe niż ja panie Inspektorze.
Kenneth uśmiechnął się tajemniczo.
- Mam pewne prywatne fundusze. - odparł z uśmiechem. - Poza tym co to za wizyta w Paryżu bez romantycznej kolacji?
- Ze smutkiem przyznaję, że dla mnie… typowa. - Noemie przeniosła wzrok z powrotem na drogę. - To miasto nie lubi dawać mi odpocząć.
- A zatem czas przełamać tą smutną rutynę - zawyrokował Kenneth. - Poza tym nie darowałbym sobie, gdybym przepuścił okazję, by zjeść z Tobą kolację w cieniu Wieży Eiffla.
- Romantyk. - W głosie Belgijki pojawił się cień ironii, ale uśmiech który wypłynął ja jej twarz szybko zdradził, że sama nie mogła się doczekać tego wspólnego posiłku.

Kostnica

Noemie zaparkowała przed z jednym z lepiej już jej znanych budynków w Paryżu. Zawsze znała to miasto jako najbardziej romantyczny zakątek kontynentu, jednak ta misja, szybko zmieniała jej poglądy. A jeśli nawet nie misja, to właśnie ten budynek. Zaczekała przed autem aż Oliver do niej dołączy, wpatrując się w ponure ściany.
Mężczyzna wysiadł z auta i uważnym spojrzeniem obrzucił surowe mury kostnicy. Budynek, jak przystało na jego przeznaczenie, robił niezbyt miłe wrażenie. Najważniejsze, że krył odpowiedzi na przynajmniej niektóre z nurtujących detektywa pytań… a przynajmniej Hawthorne miał taką nadzieję.
Foucher poprowadziła towarzysza do środka pokonując dobrze już sobie znaną trasę. Na wejściu jedynie skinęła dobrze już sobie znanemu przedstawicielowi obsługi kostnicy i ruszyła w kierunku sal operacyjnych, w których dokonywane były sekcje. Mężczyzna odprowadził ją z niewyraźną miną, osoby zszokowanej faktem, że ktoś może tak często odwiedzać to miejsce nie będąc jego pracownikiem. Skinęła głową dobrze już sobie znanemu patologowi i wysłuchała krótkiego komentarza przyglądając się zwłokom.
- To raczej nie oni. - Mruknęła niechętnie po angielsku, bardziej do Hawthorna niż do pracownika kostnicy. - Czy istnieje szansa byśmy otrzymali zdjęcia tych dwóch? - Rzuciła już po Francusku i skinęła głową w kierunku ciał.
Hawthorne, który od momentu wejścia do budynku rozglądał się ciekawie wokół, przyjrzał się dwóm ciałom leżącym na sekcyjnych stołach. Przyczyna śmierci wydawała się oczywista - obaj denaci mieli rany postrzałowe głowy, które, na ile Kenneth miał okazję widzieć z podobnych przypadków w policyjnej karierze, musiały zostać zadane z bliskiej odległości. Wyglądało to na jakąś egzekucję lub mafijną robotę. Kenneth pamiętał, jak w szkole w Hendon szczegółowo przerabiali zorganizowaną przestępczość na przykładzie chicagowskich gangów czasu prohibicji. Jakaś część jego mózgu próbowała odszukać w czeluściach pamięci, czy na terenie Francji mogły działać jakieś podobne struktury mafijne. Na południu Francji byłoby to podobne, włoska mafia i korsykańska camorra mogły walczyć o wpływy. Ale w Paryżu? Usłyszawszy komentarz Noemie, wzruszył ramionami. Zapyta ją o to, jak wyjdą. Tymczasem skinął głową słysząc, że Noemie pyta o zdjęcia. To warto było sprawdzić, może ktoś kojarzy tych typów.
Belgijka przeszła pomiędzy ciałami przyglądając się im uważnie. Nie chciała tego robić. Nie cierpiała swojego “daru” i wolała unikać jego prowokowania, ale nie mieli na to czasu. Wizje przy pierwszym ciele uderzyły jej umysł.

Klęczała.. Znajdowała się w tej furgonetce.. Nad nią stał mężczyzna… John. Widziała wycelowaną w siebie lufę pistoletu, a chwilę potem świat zniknął. Zaklęła pod nosem i powolnym krokiem przeszła do drugiej ofiary.
Kenneth uważnie obserwował belgijską agentkę, stojącą przy zwłokach leżących na stole. Minę miała nieobecną, jakby jej umysł znajdował się gdzie indziej. Postronny obserwator mógłby uznać, że zamyśliła się stojąc przy martwym ciele, ale Kenneth wiedział, że Noemie próbuje nawiązać kontakt z duszą zmarłego. Ponieważ konsekwencje takiego spotkania mogły być przeróżne, mężczyzna czujnie obserwował swoją towarzyszkę, gotów zareagować, gdyby stało się coś dziwnego.
Nie musiał nawet długo czekać. Wystarczyło, że Noemie podeszła do drugiego ciała i zachwiała się. Poczuła mdłość, które od razu posłały ja na kolana.
Kenneth zareagował błyskawicznie. Doskoczył do osuwającej się na kolana Belgijki i porwał ją w ramiona, podnosząc do góry i nie pozwalając upaść.
- Wszystko w porządku? Dobrze się czujesz? - zapytał z troską w głosie.
- Powietrza. - Odpowiedziała krótko, osłaniając usta dłońmi.
- Kobiety nie powinny przebywać w takich miejscach. - Patolog jedynie pokręcił z niedowierzaniem głową i powrócił do przerwanej pracy. - Zdjęcia na pewno będziemy mieli rano… zamówię dla was odbitki.
- Proszę je dla nas przygotować, odbierzemy je, jak tylko będą gotowe. Z góry dziękuję. - Kenneth skinął głową patologowi i mocniej objął Noemie ramieniem. - Chodź, wyprowadzę cię na świeże powietrze. - powiedział i powoli wyprowadził słaniającą się na nogach kobietę z pomieszczenia, kierując się korytarzem do drzwi wejściowych.
Belgijka nienawidziła tych chwil słabości, grzecznie jednak dała się poprowadzić. Na szczęście to był Ken a nie George. Chyba umarłaby gdyby ten stary zgred musiał jej pomóc. Na zewnątrz przysiadła na jednej ze znajdujących się pod budynkiem ławek.
- Jednego z nich zabił Lloyd. - Mruknęła gdy Oliver przysiadł obok niej. Opuściła głowę, opierając się łokciami na kolanach i starając się złapać oddech. - Drugiego pewnie też, choć… nic nie wyczułam.
- Jesteś pewna? - zapytał Kenneth, nieco zdumiony. - W takim razie co miałaś na myśli, mówiąc tam, w środku, że “to raczej nie oni”?
- Nie pasują do rysopisu właściciela magazynu. - Noemie odchyliła się na ławce, wystawiając twarz na te nieliczne promienie słońca przebijające się przez zachmurzone niebo. - Miałam nadzieję, że to może oni.
- Żaden z nich nie pasuje do opisu podanego przez właściciela… - z namysłem powtórzył informację Kenneth - co akurat wcale mnie nie dziwi. - skonstatował. - Facet, który wynajął magazyn, musiał być prowodyrem, organizatorem akcji. Ci dwaj to zapewne szeregowi. Jeśli Wainwright do nich strzelał, musieli należeć do ekipy, która zastawiała zasadzkę. Ciekawe, jak to się stało, że Lloyd miał w ręce broń i ich zlikwidował. Czyżby popełnili błąd? A może Lloyd próbował im zwiać? - zastanawiał się głośno Kenneth. - Zaiste, im więcej trupów, tym więcej pytań. Może faktycznie powinnaś mnie nauczyć, jak się przesłuchuje umarłych.
- Obawiam się, że mam to wrodzone. - Noemie zerknęła na siedzącego obok mężczyznę. - Nie jestem tego w stanie nauczyć… Myślę, że Lloyd próbował zwiać. Oboje z Gabrielle mieli wiele świeżych ran postrzałowych. Na pewno miała miejsce jakaś walka, którą nasi towarzysze przegrali.
- Przynajmniej tanio skóry nie sprzedali - w głosie Kennetha zabrzmiał niechętny podziw. - No i tamci, kimkolwiek byli, nie dowiedzieli się od nich niczego, co mogłoby ich łączyć z Agencją, ani nie dowiedzieli się też być może niczego na temat przesyłki i ich misji. Szkoda tylko, że musieli aż zginąć, by tego dokonać.
Belgijka jedynie przytaknęła ruchem głowy i podniosła się z ławki. Musieli jechać dalej… póki nie czuła się nazbyt senna.

Podróż do Magazynu

[MEDIA]https://farm4.staticflickr.com/3777/9487363723_d35c6f1305_b.jpg[/MEDIA]

Humor nieco poprawiło jej dopiero ponowne zasiąście za kierownicą. Odczekała chwilę, aż ręce przestaną jej drżeć i ruszyła w kierunku magazynu.
- Jakbym pomyliła drogę to mnie koryguj. - Zwróciła się już spokojnym głosem do swojego towarzysza, wyjeżdżając na drogę prowadzącą na obrzeża miasta. Mogli tędy jechać… miejsce zabicia policjanta było niedaleko… Noemie rozglądała się po okolicy pilnując jednocześnie drogi. - Ciekawe czy ktoś ich widział o tej porze…. Tą furgonetke z Johnem i Gabrielle.
- Nie wiem. Policjanci rozpytali świadków i ponoć nie znaleźli nikogo, kto zapamiętałby ten pojazd.
- Może po prostu rutynowo, odpytali pierwsze lepsze napotkane osoby. - Głos Noemie znów zrobił się marudny. - Musimy się dowiedzieć, co stało się z ciężką wodą.
- I sądzisz, że w magazynie znajdziemy odpowiedź na to pytanie? - zapytał z przekąsem Kenneth. - No, może poza oczywistą informacją, że zniknęła.
- Wątpię, ale nie miałam okazji przyjrzeć się tamtej okolicy. - Belgijka zastukała palcami w kierownicę. - Jestem ciekawa ile mieli dróg, którymi mogli odjechać, może… ktoś widział furgonetkę przejeżdżającą w środku nocy.
- Sprawdzimy to. - uspokoił ją Kenneth, pilnując jednocześnie, by Noemie nie zgubiła drogi prowadzącej do magazynu.
Jakiś czas później prowadzony przez Noemie Citroen wyhamował przy okazałym budynku magazynu. Kenneth wysiadł z pojazdu i odszukał właściciela. Mężczyzna skojarzył go jako uczestnika poprzedniego przeszukania, więc nie oponował, gdy Kenneth jeszcze raz poprosił o udostępnienie mu pomieszczeń magazynu.
Pomieszczenie wyglądało niemal tak samo jak wtedy, gdy znaleziono w nim furgonetkę. Zastawione skrzyniami, półkami i różnymi pojemnikami ściany otaczały puste miejsce na środku magazynu, gdzie ślady butów, krwi i kół pojazdów otaczały pusty, pozostawiony samemu sobie pancerny furgon. Jego tylne drzwi były otwarte, pusta skrzynia ładunkowa, z której wyniesiono już ciała, poplamiona była zakrzepłymi śladami krwi, odciskami butów i garściami proszku do zbierania odcisków palców, którego smugi pokrywały gęsto burty i podłogę. W powietrzu unosił się trudny do opisania zaduch, złożony ze słodko-mdlącego odoru zakrzepłej krwi, ciężkiego zapachu resztek spalonego prochu, ledwo uchwytnej nuty samochodowego paliwa oraz wszędobylskiego kurzu.
Agenci popatrzyli po sobie, po czym zaczęli metodycznie oglądać furgon. Szukali najdrobniejszego śladu, jaki mógł powiedzieć coś więcej na temat wydarzeń, jakie miały tu miejsce. Szczególnie interesowało ich, co stało się z transportowaną przez furgonetkę skrzynią. Kto ją zabrał, na jaki pojazd przeładował, dokąd wywiózł.

- Rozejrzymy się po najbliższej okolicy i sprawdzimy czy przy drogach nie ma jakichś pubów. - Noemie przeszła się wzdłuż śladów furgonetki, w której znaleziono Johna i Gabrielle i zobaczyła jak znikają one w rozgardiaszu jaki stworzyła policja swymi wozami. - Już wieczór… może stali bywalcy wrócili do lokali… może ktoś widział furgonetkę jadącą od magazynów w środku nocy i chociaż wskaże nam kierunek.

Evelyn zapięła płaszcz, poprawiła też szal, którym owiniętą miała szyję i ruszyła powoli wzdłuż uliczki, kierując się do wskazanego przez Sorena sklepiku. Obcasy jej pantofli cicho stukały o brukowany chodnik.
Przystanęła przed witryną i spojrzała do środka herbaciarni. Szyba była lekko zaparowana, ale Evelyn dała radę zauważyć, że w środku na pewno świeciło się mdłe światło i przy stolikach siedziało kilkoro klientów. Miała więc szczęście, że lokal nie był jeszcze zamknięty.
Pokrzepiona tą myślą, z lekkim uśmiechem nacisnęła klamkę i otworzyła drzwi. Od razu rozległ się dźwięk dzwoneczków zawieszonych nad framugą. Leigh weszła do środka, gdzie przywitały ją intensywne ziołowe zapachy, przytłumione rozmowy nielicznych gości, cicha i przyjemna dla ucha muzyka z gramofonu, a przede wszystkim ciepło, którego poskąpiła marcowa pogoda na zewnątrz.
Evelyn obdarzyła siedzącego za ladą młodego mężczyznę uśmiechem. Czytał jakąś książkę i co jakiś czas popijał herbatę z filiżanki, ale kiedy rozległ się dźwięk dzwoneczków przerwał na moment, by choć spojrzeć na nowego gościa herbaciarni.
Evelyn rozsupłała płaszcz, ściągnęła szalik i odwiesiła obie rzeczy na stojący obok wejścia wieszak. Ubrana była w beżową sukienkę w drobną kratkę z paskiem i rękawem sięgającym łokcia, której wcześniej nie było widać spod szarego dopasowanego płaszcza w poprzeczne paski.
Podeszła spokojnie do lady, za którą siedział młody mężczyzna. Teraz mogła mu się przyjrzeć. Na oko był niewiele starszy od niej, być może był studentem. Szczupły blondyn o bystrym spojrzeniu niebieskich oczu. Typ inteligenta. Evelyn jeszcze raz się uśmiechnęła, kiedy ten podniósł wzrok znad czytanej książki.
- Dobry wieczór - przywitała się po francusku, a w jej głosie nie dało się wyczuć ani nuty angielskiego akcentu, zupełnie jakby była rodowitą Francuzką. - Okropny dziś ziąb, ale jakoś nie mogłam się powstrzymać, by nie wybrać się na spacer. Byłabym naprawdę wdzięczna za filiżankę herbaty jaśminowej.
Evelyn spędziła w herbaciarni jakiś czas. Sama nawet nie zwróciła uwagi, jak już jest późno i wcale by się nie zorientowała, gdyby nie to, że ostatni goście zaczęli już opuszczać lokal, a blondyn zza lady wycierał stoliki i ustawiał krzesła. Strasznie zaczytała się w jakimś tomiku poezji francuskiej.
- Ojej, nawet nie zauważyłam jak ten czas szybko leci! Jeszcze tylko, gdyby był pan tak uprzejmy, chciałabym kupić trochę szałwii. O, i może jeszcze korzeń mniszka, lawendę i widzę, że zostało trochę dziurawca. Wspaniale! To ile płacę?
Tak zaopatrzona i rozgrzana trzema filiżankami herbaty jaśminowej, Evelyn złapała taksówkę i wróciła do hotelu. Tam czekało ją nie tylko przygotowanie do rytuału, który musiał odbyć się po północy, ale przed godziną trzecią, a także zaproszenie pozostałej trójki. Nie sądziła, by miała jakieś szczególne problemy, by przekonywać agentkę Faucher do wzięcia w tym przedsięwzięciu udziału, ale nie miała pewności co do Hawthorne’a, a co do Woodsa… Cóż, jego odpowiedzi mogła się spodziewać, niemniej był on kluczowym elementem układanki.

Woodsa zaskoczyło zachowanie Sorena względem pani Grimard. Uznał je wręcz za nieprofesjonalne. Dziwiło go, że policjant nie jest wierny zasadzie, że z przesłuchiwanym nie powinno się spoufalać. I nieważne czy był to podejrzany, świadek, czy nawet ofiara. A tymczasem Francuz usiadł na kanapie obok wdowy i próbował ją uspokoić, a nawet pocieszyć. I raczej trudno było to zinterpretować jako próbę "urobienia" przesłuchiwanej, bo wyraźnie dawał do zrozumienia, że najchętniej przerwałby wszystko tu i teraz.

Anglik ani o tym myślał. W odróżnieniu od kolegi wybrał pozycję stojącą, patrząc z góry na panią Grimard z kamienną miną. W rękach trzymał kapelusz, jego zdjęcie było jedną z nielicznych oznak szacunku, jaką okazał gospodyni. Na razie czekał aż minie atak płaczu. Wiedział, że w tym momencie niczego z niej nie wyciągnie. Wielokrotnie był świadkiem takich sytuacji. Gdyby przesłuchiwanym był mężczyzna, mógłby już właściwie skończyć. Mężczyznę niełatwo jest złamać, lecz gdy już do tego dojdzie trudno zebrać go z powrotem do kupy. W przypadku kobiet jest dokładnie na odwrót. Łatwo popadają w histerię, ale szybko się z niej otrząsają. W pewnym sensie są pod tym względem o wiele twardsze.

Gdy kobieta przestała płakać, Woods zaczął mówić najłagodniejszym tonem, na jaki go było stać:

- Pani Grimard, zdajemy sobie sprawę, że jest to dla pani niełatwe i naprawdę najchętniej byśmy jej tego oszczędzili. Jednakże to nasza praca i... - zamilknął w pół zdania, udając że się nad czymś zastanawia. - Albo będę z panią zupełnie szczery. Nie chodzi tylko o pracę. Chcemy dopaść tych drani, którzy to zrobili pani mężowi, naszemu koledze. Oni muszą za to odpowiedzieć. Nie możemy tego po prostu zamieść pod dywan. Alex nie zasługuje, by tak po prostu o nim zapomnieć - znów przerwał na chwilę. - Lecz żeby złapać tych drani musimy wypytać o wszystko, bo każdy szczegół, nawet jego życia prywatnego, może się okazać istotny. Większość tych pytań zapewne okaże się nieistotnymi, ale jeśli jest szansa, że choć w jednej z udzielonych na nie odpowiedzi będzie się krył ślad, który naprowadzi nas na odpowiedni trop, to chyba warto je zadać, nie sądzi pani?Da pani radę wytrzymać jeszcze trochę?

Kobieta skinęła w milczeniu głową, więc Woods przeszedł do rzeczy. Wbrew temu, co dał do zrozumienia, nie miał jednak do niej zbyt wielu pytań, zwłaszcza że przychodzili do niej z nikłą nadzieją uzyskania potwierdzenia tezy o nietypowych powiązaniach Grimarda, jednocześnie nie mając nawet jakiejś zaczepki w tym kierunku. Dlatego też pytania były dość ogólne, a ponieważ odpowiedzi dość szybko wyczerpywały temat, szybko dotarli do końca.

Udało im się jedynie ustalić, że żona nie prowadziła z poległym policjantem dłuższych rozmów. Wpadał często, ale tylko po to, by się zobaczyć z dziećmi. Same dzieci też nie przyniosły żadnych nietypowych wiadomości o spędzonych z ojcem dniach. Byli małżonkowie o czerwcowej rozprawie nie rozmawiali wcale. W ogóle trudno było oczekiwać, by w takich okolicznościach pani Grimard udało się zauważyć jakieś zmiany w zachowaniu męża. Woods po cichu liczył, że mając za sobą domniemanych mocowładców, Grimard mógł się przechwalać i odgrażać, że zabierze jej dzieci, ale ich rozstanie nie miało chyba aż tak emocjonalnego przebiegu, jak to sobie wyobrażał, albo też martwy funkcjonariusz nie był człowiekiem rzucającym słowa na wiatr.

O samym rozwodzie dowiedzieli się zresztą niewiele. Zgodnie z jej słowami, kobieta miała dość takiego życia. Jakie jednak było to życie konkretnie, nie byli w stanie z niej wydusić. Zasłaniała się tylko tym, że to jej prywatna sprawa i nie chciała o tym mówić. Zapytana o to dlaczego pozostała przy nazwisku męża odpowiedziała, że nie miała czasu by je zmienić i może rzeczywiście tak było.

Wreszcie pożegnali się uprzejmie i skierowali do wyjścia. Gdy Soren wyszedł już za próg i ruszył w kierunku schodów, Woods niby to przypomniał sobie o czymś. Odwrócił się jeszcze w stronę gospodyni i powiedział:

- Proszę mi wybaczyć, jeszcze jedno pytanie, jeśli można. To zapewne nic ważnego, ale podobno Alex nie cierpiał Anglików i podobno chodziło o jakieś wydarzenie z czasów poprzedniej wojny. Zwierzał się pani z tego?

Okazało się, że podczas Wielkiej Wojny jednostka Grimarda dostała się pod przyjacielski ogień brytyjskiej artylerii, która strzelała pociskami gazowymi. Doznał licznych poparzeń i na jakiś czas stracił wzrok. Woods zgodził się, że jest to wystarczający powód.

- No to za dużo się nie dowiedzieliśmy - zagadnął Sorena, gdy już usiadł na fotelu pasażera w jego samochodzie. - Gdyby był pan tak miły i odwiózł mnie do hotelu, lub chociaż w jego pobliże. Chyba trzeba się pogodzić z tym, że zmarnowaliśmy wieczór.

Evelyn wróciła z zakupami do hotelu. Przywitała się przyjaźnie w recepcji z obsługą hotelu i zapytała, czy któryś z jej towarzyszy zdążył już wrócić.
- Niestety, jeszcze nikogo z pozostałej trójki nie było - odparła życzliwym tonem kobieta siedząca za kontuarem.
Evelyn w odpowiedzi skinęła głową i poprosiła o klucz do swojego pokoju. Trochę się zaniepokoiła faktem, że o tej godzinie jeszcze nikt z nich nie wrócił. Sama spodziewała się tego, że mogła przyjść nieco za późno, ale jak się okazało - pozostali również nie zauważyli upływającego czasu.

Leigh ucięła sobie jeszcze krótką pogawędkę z przemiłą recepcjonistką na temat herbaciarni, w której niedawno była, a także rozpogodzenia, jakie nastąpiło na wieczór, po czym udała się do swojego pokoju.

Musiała przygotować się do rytuału, miała niewiele czasu - szczególnie jeśli miała zamiar przekonać do wzięcia w nim udziału pozostałych agentów.
Napuściła wody do wanny, do której dorzuciła zakupioną szałwię i kiedy wanna była już pełna, rozebrała się do naga i weszła do środka. Pamiętała z nauk swojej babci, że kąpiel w szałwi miała oczyszczające właściwości, a tego właśnie potrzebowała, skoro miała stać się naczyniem dla przywołanej istoty z immaterium. Bo to właśnie przez nią miał przemówić przywołany duch.

Po kąpieli znalazła kilka świeczek pochowanych w szufladach. Bardzo możliwe, że były one pochowane tam na wypadek, gdyby nagle zabrakło prądu w hotelu. Całe szczęście, bo o świecach Evelyn zupełnie zapomniała.
Rozstawiła pięć świec na podłodze, a szóstą wykorzystała do namalowania na podłodze pentagramu wpisanego w okrąg. W pustych przestrzeniach namalowała runy podobne do tych krwawych, namalowanych po tym, jak rozbiła sobie nos po koszmarze.

Kiedy wykonała ostatnią kreskę, wstała i spojrzała na swoje dzieło. Zmarszczyła brwi, kiedy zorientowała się, jak bardzo satanistycznie to wszystko wyglądało i jakich komentarzy będzie musiała wysłuchiwać.
- Cóż, cel uświęca środki, prawda? - mruknęła sama do siebie. Teraz jeszcze tylko musiała zaczekać na powrót pozostałych, by im wyjaśnić nadchodzący rytuał i w ogóle przekonać do tego, by w nim wzięli udział.

Po przybyciu do hotelu Woods został zatrzymany przez recepcjonistę, który wręczył mu wiadomość od Maxence'a. Wiadomość siłą rzeczy była krótka, ale dość interesująca. Niestety nie było sposobu, by zgłębić temat tajemniczego przybysza w drogim samochodzie, jednakże jego zniknięcie mogło sugerować, że on i jego współpracownicy zdążyli się wynieść z Paryża.

Podczas spotkania z pozostałymi agentami krótko zreferował swoje i Sorena wysiłki w zbadaniu postaci nieżyjącego policjanta. Pomimo tego, że zrobił to szybko, nie chcąc niepotrzebnie poświęcać czasu na tą kwestię, starał się przedstawić ważniejsze szczegóły. Nie zapomniał nawet wspomnieć o niechęci Grimarda do Anglików i jej przyczynie. Na koniec wspomniał też o wiadomości od znajomego detektywa, po czym zamilknął na dłuższy czas, podczas którego wysłuchiwał tego, co do powiedzenia mieli inni.

Wnioski Londynu, przedstawione w piśmie z centrali, wydawały się logiczne. Niemcy byli pierwszymi podejrzanymi w tej sprawie, w końcu byli w nią zaangażowani jeszcze od czasu Altmarku. A jednak było to tylko przeczucie, niepoparte jak dotąd żadnymi dowodami. Poza tym czy niemiecki agent legitymowałby się przypadkowemu świadkowi jako agent francuski? Nie lepiej było udawać policjanta? Woodsowi wydawało się to dziwne, ale to też tylko przeczucie. Brak konkretów zaczynał być dla niego irytujący.

Nawet jeśli wycieczka do Niemiec stanie się koniecznością, to na chwilę obecną nie mieli pojęcia gdzie dokładnie mieliby się udać, ani kogo szukać. Woods uważał, że należy się bliżej przyjrzeć wyłowionym z Tamizy nieboszczykom. Gdyby udało się poznać ich tożsamość, mogłoby to umożliwić znalezienie ich współpracowników. Ale to leży w gestii francuskiej policji. Chociaż może Carlier potrafiłby się czegoś o nich dowiedzieć?

Myśli galopowały w głowie Woodsa. Ten bezwiednie sięgnął do kieszeni, skąd wydobył papierosa. Włożył go sobie do ust i zapalił, nie dostrzegając niezadowolonej z tego powodu miny Faucher. Pod koniec dyskusji zwrócił uwagę innych na przydatność pozyskania danych dwójki topielców i zaoferował pomoc swojego miejscowego kontaktu w tej sprawie.

Evelyn była prawie gotowa, kiedy pozostali agenci przybyli do hotelu. Serce zabiło jej mocniej, bo zdała sobie sprawę, że porywa się na coś, czego tak naprawdę jeszcze do tej pory nie miała okazji praktykować. Znajomość teorii to jedno, a wykorzystanie tej wiedzy w praktyce to druga sprawa. Była jednak w pewien sposób pewna, że podoła postawionemu przed sobą zadaniu.

Ubrała się pośpiesznie w halkę do spania, która jeszcze miała na sobie ślady krwi, których nie udało jej się sprać (gdyż po prostu nie miała na to czasu). Narzuciła na siebie szlafrok i w takim stroju udała się na spotkanie z pozostałymi agentami.

Podczas wymiany doświadczeń z przebytego śledztwa, Evelyn starała się skupić na sprawozdaniach, choć jej myśli wciąż krążyły wokół rytuału. W końcu planowała nie tylko otworzyć wrota do immaterium, przez które mogło w czasie rytuały przejść COKOLWIEK, jeśli coś pójdzie nie tak. Miała zamiar również otworzyć swoje ciało na to, co sprowadzi, by miało możliwość przekazania informacji, o które mogli zapytać. Liczyła jedynie na to, że przywołają ducha zmarłego agenta, a nie dziwną istotę, którą widziała w nocnej wizji.

- Wciąż błądzimy trochę po omacku, bez żadnych konkretów - powiedziała w końcu do pozostałych agentów, spoglądając na nich poważnym wzrokiem. - Zaaranżowałam więc pewną rzecz, do której możecie nie być wszyscy do końca przekonani, ale uważam, że dzięki temu możemy zyskać kilka dodatkowych informacji.

- Wspominałam już o tym panu Cromwellowi - spojrzała krótko na Woodsa. - Chcę przeprowadzić rytuał. Chcę przywołać ducha zmarłego agenta, któremu będziecie mogli zadać pytania, które mogą nas jakoś bardziej naprowadzić na trop w sprawie ciężkiej wody. To znaczy najprościej będzie mi przywołać właśnie jego, bo mam kosmyk jego włosów ukradzi... pożyczony z kostnicy. Mogłabym spróbować z kimś innym, jeśli macie jakiś pomysł.

- Ważne jest, że wszyscy musimy wziąć w tym udział, jakkolwiek niedorzeczne może wam się to wydawać. Przywołana z immaterium istota będzie przemawiać przeze mnie, gdyż to ja podczas tego rytuału będę, hm... swego rodzaju łącznikiem między naszymi światami.

- Ach, jeszcze jedno. Gdyby coś poszło nie tak, gdyby przywołana istota okazała się kimś niepożądanym, będzie musiał mnie ktoś wybudzić z transu. Najlepiej, jakby był to pan, panie Cromwell. Będzie musiał mnie pan zranić. Do krwi. A jeśli to nic nie da, to by przerwać połączenie i udaremnić przedostanie się takiej istoty do naszego świata, będzie trzeba... - zawahała się na moment, po czym znowu spojrzała na Woodsa. - Ale nie ma co się martwić, przygotowałam odpowiednie zabezpieczenia.

- Nie mamy też zbyt wiele czasu, o północy musimy zebrać się w moim pokoju.