Osiedle Słoneczne Wzgórze; Noc 25-26 czerwca 1996; po północy

Philip stał z boku uskuteczniając gryzienie się w język. Szło mu tym lepiej im częściej spoglądał w kierunku szeryfa.
~ Nie odzywaj się stary. ~ Powtarzał sobie w myślach przypominając sobie, że tej wampirzycy mogło nie interesować, że biedaka pewnie zakołkowali w losowym miejscu gdzieś w mieście, że nie był ofiarą jakiegoś rytuału, tylko ot tak go ktoś hobbystycznie pociął.

Powoli nabrał powietrza w płuca, starając się skupić na zadaniu pytania w jak najdelikatniejszy sposób.
- A… czy są miejsca, w których regularnie się posilał? Gdzie lubił chodzić? - Przyjrzał się Ewie siląc się na ciepły i współczujący uśmiech.

Ośmielony zdaje się uwodzicielskim stylem Sowińskiej Tremere zdał się zwalczyć wymuszone przez szeryfa wycofanie i wbił z rzeczowym pytaniem. Pytaniem zasadnym, tak celnym i oszczędnym w ozdobniki emocji, że wydało się nawet Bleinertowi kanciaste, Toreadore mogłoby stanąć w gardzieli, lub zatopić suche już płuca. Nie mógł nacieszyć się faktem, że ktoś go w owym temacie wyręczył, to znów wypełniło umysł entuzjazmem, że ma przy sobie owych dwoje. Koteria, zrządzenie, czy plan prastary, funkcjonowała perfekcyjnie.

Wyczekał zatem, by temat się rozwinął, bo było warto zebrać więcej informacji nim znów podejmie głos. Tymczasem walczył Kordian sam ze sobą, bo już się niecierpliwił, jakby minęły stulecia, a jemu spieszno było wyjść na scenę i wyśpiewać swą arię.

Wampirzyca stała chwilę w ciszy jakby ważąc pytanie zadane przez czarodzieja. Wreszcie po chwili odpowiedziała nieśpiesznie:

-Chyba najczęściej polował tutaj na osiedlu, tak myślę. - Ewa zrobiła pauzę, po czym dodała: - Jak był w mieście to kręcił się głównie w tej części Kielc.

Kordian wiedział, że dłużej nie wytrzyma, starał się przynajmniej nadać swemu głosowi spokoju i ukryć entuzjazm jaki go rozpierał. Wyszło nieco teatralnie, bo pauzy wyczekane, uznał że to dobrze, bo przecież maskarada jest grą. Zamknął powieki, otworzył, a już było to preludium skupiania uwagi na sobie, by go zrozumiano.

- Ewo, jestem Kordian. Nie skłamię, że wiem co czujesz, moje poruszenie jest niczym przy Twej tragedii. - fałszywy wdech - Powiedziałaś, że kiedy Maciej bywał w mieście, najczęściej pożywiał się na osiedlu. Gdzie zatem zwykł bywać? Czy możesz wskazać nam jego lokum? - czerpał bezpośredniość, spijając wprost z oblicza arystokratki pożądaną aurę, jak trzmiel pije nektar, jak kochanek podnieca się uniesieniem partnera. Pił jej energię jak wampir krew, zerkając raz na Sovińską, raz na Ewę. - I jeszcze, proszę. Umówiliście się na dziś. Czy to było zwykłe dla Maćka, czy może odwrotnie, niepospolite, bo zajmowało go co innego. - pauza - Kiedy się z nim słyszałaś, lub widziałaś Ewo? - pauza - Czy pasje pochłaniały go tak bardzo, że gubił czas na ukochanych? Był młody, a to zabieganie to przywilej młodości.

Tymczasem spojrzał na jej buty, niby skromnie spuszczając wzrok i znów go podnosząc, przez szacunek do rozmówczyni, a oceniając ubiór w każdym calu, się nie oparł się i ocenił co pod ubraniem, bo taka zrozpaczona prawdziwie diabelnie go uwodziła. Powąchał, zakochał się, choćby na tą krótką chwilę. Cóż za tajemna siła przyprawiła go o erekcję. Smutno-szara jak mijająca noc.


Toreador wnikliwie obserwował Ewę. Wampirzyca na gust Bleinerta była ubrana bardzo niegustownie, ale nie dał niczego po sobie poznać. Stare, znoszone trampki i para dżinsów, jeszcze nie były żadną tragedią czy faux pas, ale gruby golf, znacznie przyduży, a kolorem podobny do starego wora ziemniaków, zniekształcał totalnie figurę młodej z wyglądu kobiety i powodował, że Ewa właśnie wyglądała dokładnie jak najsłabsze ogniwo w swoim outficie: jak worek kartofli. Domyślał się, że pod tym bezgustownym strojem, musiało się kryć niezgorsze ciało przemienionej młodo kobiety, może nie tak szczupłe i któremu jednak wiele brakowało do na przykład Alicji, ale na pewno takie na którym śmiertelnicy zawieszali oko. Nie wiadomo co w ubiorze tak odrażającego swoim bezguściem równocześnie fascynowało Toreadora, na tyle, że przez krótką chwilę wpatrywał się zupełnie bez rozumu w kobietę.

Dopiero podniesiony do góry palec Ewy spowodował, że Kordian zaczął wracać do rzeczywistości, a słowa kainitki, do tej pory brzmiące jakby dochodziły spod wody nabrały w uszach Bleinerta ostrości:

-Tam mieszkaliśmy, na drugim piętrze… - rozmówcy zorientowali się, że kobieta mówiła o tym gdzie mieszkali za życia a ona ciągnęła nieśpiesznie dalej: - mój mały braciszek spędzał dużo czasu za miastem i bywał tu od czasu do czasu, ale jak bywał, to spotykaliśmy się… Maciek miał swoje sprawy a ja mam swoje. Nie interesowaliśmy się tym.

Kainitka zamilkła i wyglądało, że nie miała zamiaru mówić nic, ani o swoich, ani o sprawach Macieja.

Uniesienie jak szybko wstąpiło w Bleinerta tak szybko opadło, zastąpione niesmakiem wobec postawy wampirzycy. Niechlujnej, niezaangażowanej, zemdliło go, czar prysł, już nie miał ochoty na kielicha z Ewą, a wobec sprawy śledztwa nabrał chłodnego dystansu.

Na odpowiedź skinął sztywno, trochę nawet grzecznie, bo był ponoć u niej w gościnie, choć miał ochotę jak najszybciej się stamtąd wynieść. Unosząc podbródek spojrzał na konfratrów, może chcieliby coś dodać, jemu było nie w smak. Niezłomnie wierzył, że tak Alicja i Phillip go rozumieją. Tym bardziej, że czas uciekał, a miejsce znalezienia Macieja stygło równie szybko jak rewelacje, których się dowiedział, a którymi niezwłocznie należało się podzielić.

Raz jeszcze pochłonął zmysłami ciało i lokum, ważąc, czy niczego nie pominął. Wreszcie znów napotkał buty gangrelki i ledwo wstrzymał grymas. Trampki, nic dziwnego, że nie zastukały, równie pospolite jak nijakie.

Alicja w końcu otrząsnęła się z zaskoczenia.

Jak to możliwe, że wampir nie ma wrogów. A nawet jeśli nie on, to wrogów ma jego stworzyciel albo choćby klan. Nie do pomyślenia. A przynajmniej nie w normalnych miejscach. Mój Boże co to za wieś totalna, do jakiej przyszło mi właśnie zawitać. - pomyślała

- Ekhem… a jeśli idzie o innych jego znajomych Ewo, to z kim się spotykał? Bądź też z kim się przyjaźnił? Czy wiesz z kim utrzymywał kontakty, zwłaszcza jak ty to określiłaś moja droga... “poza miastem”?



Widać było po Ewie, że rozmowa jest dla niej bardzo trudna. Kobieta była przygnieciona ciężarem swej straty. Przez chwilę w ciszy wpatrywała się błagalnie w Osnowskiego, aby pozwolił jej odejść. Primogen Gangrel przyszedł z pomocą w inny sposób. Odezwał się samemu:

-W zasadzie to chyba tylko z nami się zadawał… - Osnowski poprawił się szybko: - Znaczy z innymi Gangrelami w mieście: Ewą, mną i Klausem. No i chyba jeszcze z Apaczem z klanu Brujah. Taki punk, co też bawi się w ekologię, chyba się znali jeszcze za życia. A za miastem z tego co mi wiadomo, to podobno kontaktował się z plemionami garou. A w mieście miał parę spięć z tym idiotą Janikiem, co papla jęzorem, co mu tylko ślina na język przyniesie i jeszcze z Krzykaczem Tofilem. To sprawa chyba jeszcze sprzed przeistoczenia i generalnie jakaś dziecinada z tymi całymi modnymi subkulturami alternatywnymi.. Ale z góry wam mówię: Oni by czegoś takiego nie zrobili. Brujah to może jeszcze byłby zdolny do morderstwa, ale nie w taki sposób.

Ewa przytakiwała primogenowi i wyraźnie odetchnęła z ulgą, gdy Osnowski przejął inicjatywę. Wykorzystując chwilę, Alicja raz jeszcze kazała sobie spojrzeć na Macieja, zauważając, że kołek, który zgasił gangrela, został wbity od tyłu, podeszła dwa kroki i jeszcze paznokcie, dłonie, obejrzała dokładnie, trudno coś dojrzeć spod masakry ran. Gangrel wzrokiem odesłał wampirzycę i gdy już oddaliła się znacznie, dodał ciszej:

-Mam też kontakty pośród wilkołaków i dbam o to, żeby nie było między nami, a nimi konfliktów. Ostatnimi czasy wszystko stanęło na krawędzi noża, po tym jak kilka tygodni temu zginął w mieście jeden z kontaktów zmiennokształtnych. Oni obwiniają o to nas, a fakt że ciało ma jeden z Nosferatu nie pomaga w niczym. Madej stanowczo twierdzi, że to nie jego sprawka, że tylko znalazł ciało. Ja nie mam powodów, żeby mu nie wierzyć, ale wolę nie wspominać garou o tym, że wampir ozdobił sobie salon czyimiś flakami. Sprawdzę to, ale nie sądzę żeby wilkołaki załatwiły Macieja w ramach zemsty.

Rewelacje Szeryfa spowodowały, że członkowie koterii zaczęli szybko myśleć. Osnowski nie był tylko gburem od wykonywania poleceń Księcia. Miał inną nie mniej ważną rolę w mieście. A w mieście takim jak Kielce, otoczonym przez dzikie ostępy Puszczy Świętokrzyskiej pełnej śmiertelnych niebezpieczeństw dla każdego kainity, rola ta była nie do przecenienia.

W oczach i uszach Toreadore Szeryf okazał ludzką twarz, słabość do gangrelki, lub niecierpliwość, ujęte jednako w powściągliwe i rzeczowe informacje. Ich nasycenie w kilku zdaniach nieco nawet onieśmieliło Kordiana, który zwykł kwiecić wypowiadane półprawdy i ubierać w iluzje jak warstwowe płaszcze, lub ruskie matrioszki.

Zbity z tropu, bo już miał zapytać o wymienionych przeistoczonych, a z lasów starych Gór Świętokrzyskich wyskoczyły "garu". Dość miał obycia i rozumu, by wiedzieć, że tak Frankończycy i Kanadole mówią o wilkołakach, ale nie pojmował dlaczego szeryf użył akurat tej formy. By nie dać Osnowskiemu satysfakcji, że zadziwił koterię, choć po prawdzie wilkołacy go zainteresowali, wrócił trzy kroki myślami.

- A z owymi gulami, którzy pierwsi pojawili się na miejscu porzucenia zwłok Macieja, moglibyśmy dwa słowa? Nie głupio byłoby i ową pomywaczkę zapytać co lament poniosła. Alicjo, zagrałabyś wstrząśniętą kuzynkę? Liczyłbym również na względy pana Adama Synowca, mógłby pomóc nam w kontaktach z kanitami, a szeryf dał nam cenna wskazówkę, jak ową pomoc możemy uzyskać. Nie każ się prosić Alicjo.

Post pisany wspólnie z Graczami i Mistrzem Gry

*(Każdy z graczy może sobie dopisać jedną kropkę w umiejce Tajemnice Maista)*

Osiedle Słoneczne Wzgórze; Noc 25-26 czerwca 1996; środek nocy

Bleinert był gotów opuścić piwnicę, może drgnął w sposób sugerujący, że zamierza wyjść, gdy poczuł że ktoś delikatnie wstrzymał go ruchem za mankiet płaszcza. zatrzymał się i nieznacznie pochylił ku szepczącym ustom Alicji.

- Jesteś pewny, że nic nie przeoczyłeś? Jakiś brud pod paznokciami, zaschła krew obca, ufam twemu zmysłowi obserwacji. - skinął głową.

Na wyszeptaną sugestię Alicji, Kordian przyjrzał się zwłokom raz jeszcze używając klanowej nadwrażliwości. Pozostawił w pamięci obrazy, zapachy - może się mu coś skojarzy, albo odpowie na pytania Alicji o stan paznokci i możliwość walki, lub zaskoczenia. - Zrobił to bardzo niechętnie, bo mu nie pasowało już do scenariusza sceny, a poza tym odkochał się w sytuacji, zrobił to tylko by sprawić kanitce przyjemność. Dokładnie, acz z rezerwą.

W intymności szepnął do delikatnego, a chętnego plotkom uszka - Znalazła go jakaś śmiertelniczka, a ją szybko odnalazły gule Osnowskiego i to on obwieścił tragedię w Elizjum, dlatego widziałem tam już Ewę, kiedy wpadła w rozpacz. To było już po tych smętnych lirykach i waszym przedstawieniu primogenowi Toreadore. Nie mogę się doczekać naszej rozmowy w sześcioro oczu. Wiele muszę wam powiedzieć. - spostrzegłszy zaś błysk w oku arystokratki, uśmiechnął się - Nie możemy tego zatrzymać tylko dla siebie.

Już głośno. - Udamy się tam gdzie odnaleziono Macieja, czy byłby pan tak dobry i przekazał nam adres, dobrze byłoby gdybyśmy mogli tam skontaktować się z pańskim gulem, nie chcielibyśmy zajmować niepotrzebnie czasu. - już się odwracał, ale zamarł w pół ruchu i znów do Osnowskiego - A, proszę, ten kontakt garu, był zmiennokształtny, czy kinfolk?

-Tego nie wiem. - z rozbrajającą szczerością odpowiedział Osnowski wzruszając niemrawo ramionami. Potem wyskrobał na kartce papieru adres, gdzie znaleziono ciało. Będą tam na was czekać. Tylko dajcie znać kiedy tam będziecie.

Toreadore odebrał świstek. - Dziękuję. Będziemy tam za pół godziny - właściwie nie wiedział dlaczego wydłużył czas dotarcia na miejsce. Taksówką mogli tam być za dziesięć minut. Coś jednak skłaniało Bleinerta do zwłoki, narada koterii.

Szli popękanym chodnikiem w cieniu wysokich drzew oddzielających ich od szosy. Przypadkowy przechodzień przypomniał o głodzie krwi, jego szczęściem był zbyt pijany i niechlujny, by skusić koterian. Wrócił myślami do sprawy.

- Maciej został odnaleziony pewnikiem wkrótce po zmroku przez starszą kobietę, a na jej lament zareagowały gule Osnowskiego, to on przyniósł wieść do elizjum i nic w tym dziwnego zważywszy na jego funkcję. Ewa była z bratem umówiona i go oczekiwała, poznawszy fakty wpadła w dramatyczną rozpacz. W piwnicy widziałem w niej prawdziwy smutek, zaś szeryf był wzburzony. Dlaczego tak łatwo zawyrokowano na nas i dlaczego nikt nie poinformował nas o zasadności wcześniejszego przybycia, trudno mi orzec przypadek, czy manipulacja. Warto byście moi drodzy pomyśleli kto mógł chcieć was, nas, wmanewrować w ową sytuację.

- Wracając do wątku śledztwa. Można przypuszczać, że zabito wampira zanim się przebudził, atak od tyłu, bez śladów walki. Z pewnością nie zrobiono tego w miejscu do którego zmierzamy, jestem tego absolutnie pewny. Ktoś musiał tam ciało podrzucić, a to duży pakunek. Dlaczego tam? Może żeby go szybko odnaleziono, żeby trafić w czas. Ciało zostało naznaczone. Na podobnych okultystycznych znakach się nie wyznaje, Phillip powinien osądzić, czy mogą one nieść przesłanie, czy są tylko dymną zasłoną. A jeśli nic nie znaczą to kiepską. Jeśli ktoś stworzył ową mistyfikację rytuału, lub przesłania, dlaczego nie zadał sobie więcej trudu i nie stworzył ich wiarygodniej.

- Czego szukamy? Narzędzia okaleczenia, rzecz jasna. Szeryf podał nam również kilka sznurków, za które możemy pociągnąć. Tu niezastąpiona będzie Alicja. Nawet jeśli już nie dziś to najpóźniej jutro powinnaś wciągnąć w to Synowca. Jego zaangażowanie, choć jest nota bene strasznym nudziarzem, może wzmocnić naszą wiarygodność i pozycję i otworzyć niektóre drzwi. Osób jest tak dużo, że nie jesteśmy w stanie z wszystkimi rozmawiać w trójkę, trzeba się będzie podzielić. - spostrzegł, że zbliżają się do postoju taxi, choć jego uwagę przykuł inny pojazd. - To oczywiście w większości tylko moje zdanie, chętny jestem wysłuchać wasze opinie i spostrzeżenia.

Obok Poloneza Caro i klasycznego mercedesa stała zaparkowana dorożka, trzech mężczyzn swobodnie rozmawiało raz zarazem wybuchając salwą śmiechu.

- Mówię ci Franek, ale te chłopy z filmu głupie, jeden taki reżyser pytał przez megafon, czy konie go słyszą.
- A co głuche?
- Słyszały tylko nie rozumiały - Hahahaha!

Kordian wbił się.

- - Bo scenariusza nie czytały. - kierowcy wbili w niego wzrok, a on po proletariacku. - Dobry wieczór kierowniku. Kursik na słoneczne wzgórze.
- Daj panie spokój chłopaki zawiozą, ja od piątej w robocie byłem.
- Kuzynkę mam w gościach, a taka okazja, że nie przepuszczę. - wcisnął woźnicy banknot.

Podkute kopyta równo stukały, a krajobraz za okienkami przepływał wolno. Bleinert znów przemówił swym przyjemnym głosem.

- Powinniśmy zadbać o nasze bezpieczeństwo w ciągu dnia. Przypuszczam, że nie macie tu gulów, choć jeżeli jest inaczej, to wielce by mnie to uspokoiło. Dziś mamy przespać u Phillipa, niepokoją mnie warunki, ale zależy mi na odwiedzeniu twego lokum, nim skryjemy się w willi, którą wynajmuję. Mam trójkę trzody, którą mogę udostępnić, ale nie wiele zdziałają jeśli ktoś chciałby nam zagrozić.

- Co myślicie o wzmiance szeryfa o Garu, zrobił to celowo, czy to może być jakiś ślad? Może chciał się pochwalić, lub postraszyć. - zamyślił się - Śmiem przypuszczać, że w pobliżu mają swoją siedzibę również magowie. - uśmiechnął się.

Zatrzymaliśmy się w pewnej odległości od miejsca destynacji, żeby nie wzbudzać podejrzeń.

Czy Alicja uruchomiła Adama? Co Tremere powie o ranach na zwłokach? Co może powiedzieć Kordian? Jakim narzędziem zostały zadane? Czy ciało Macieja zostało odnalezione z kołkiem i czy my go widzieliśmy, czy tylko ranę? To pytanie o jego ubranie Alicji, czy miał na sobie tylko łachmany?

Teraz liczę na reakcję koterian i ich sugestie!

Ulica Sienkiewicza 25; Noc 25-26 czerwca 1996; Około dwie godziny przed świtem

Obraz kamienicy, nie odbiegał daleko od wyobrażenia Bleinerta o tym miejscu. Odczuł jego aurę w wizji, to było coś jak para Deja vu. Skinął do Cravera, że powinni się rozglądnąć, ale sam skierował się w prost na czekające ich gule. Ci wyjątkowo komponowali się z odrapaną kamienicą. jak zrodzeni w jej wrotach. Degenerat z rozbawieniem śledził spektakl, słuchał przemawiających pewnie i odważnie proletariackich guli.

Phillip pierwszy wyszedł z inicjatywą do lokalsów, co wprawiło Kordiana w zadowolenie. Tremere się socjalizuje, uznał. W spokoju wyzyskał resztę chwili, ale nadstawiając czujnie ucha na odpowiedź sług szeryfa, śledząc plątaninę zadeptanych śladów. Uczulił wzrok i powonienie w poszukiwaniu artefaktu, drobiny nie stąd.

Rozejrzał się za okienkiem na ulicę. Podszedł.

- Patrolowaliście. - wciąż patrzył w okno - A wasze zaangażowanie uratowało wielu, niepotrzebnych problemów. Brawo. Kiedy szliście ulicą było już ciemno. Jak długo? - właściwie znał odpowiedź na pytanie, ale chciał je usłyszeć od guli - Macie sikora? Która była? - pokiwał w odpowiedzi - Byliście tu wcześniej tego wieczora? - wyobrażał sobie całą scenę. Tym razem był operatorem kamery. POV guli. Odkrycie, rozpoznanie i z bańki. Zauroczył się, plebejską historią. - Ta babina. Wiecie co z nią? Znacie? Wiecie gdzie jej szukać? Wróciła z pogotowia? - Znów pokiwał głową i zanurzył się w zaułku. Wiedział, że może zaboleć, że może spłynąć na niego niechciane uczucie, słabość, ale ostatnia to chwila była by poczuć to miejsce. Wyczuwał resztki naskórka zabitego kanity, spróbował tą ścieżką, choć innych było bez liku, a każda prowadziła ku tragedii i rozpaczy. Z nieczułego oka spokrewnionego popłynęła łza.

Ulica Sienkiewicza 25, po wyjściu z kamienicy

Po słowach Phillipa nad nosem Toreadore pojawiła się wyjątkowo głęboka bruzda. Cały misterny plan poznania tajemnic lokum Tremere legł w gruzach, bo ten wykpił się szafą. Wpraszać się do Alicji po wcześniejszych deklaracjach, że nie przystoi byłoby nietaktem. Wyglądało na to, że jego lokum mimo prowizorycznych zdawało się Kordianowi warunków było najlepiej przystosowane dla trójki kanitów.

- Masz racje Phillipie, szafa wydaje się nieco kuriozalnym pomysłem - i wtedy to sobie wyobraził w innym świetle. Ciasno zamknięci i bez możliwości opuszczenia kryjówki. Kusiło. Jedno spojrzenie na arystokratkę i zrezygnował z drążenia tematu. Jeszcze nadejdzie ta chwila, pomyślał. - I nic do tego nawet księciu gdzie sypiamy. Jeśli jednak umówimy się dwie godziny po zmroku, stracimy wiele cennego czasu. Naturalnie w wypadku jeżeli ów czas w izolacji jest komuś potrzebny z jakiś tam względów powinniśmy to uszanować. Po prawdzie możecie potrzebować jakieś prywatne rzeczy z waszych spalni, ale przyznacie czas nagli. By wyzyskać go do końca jestem skłonny zaprosić Was do siebie i zapewnić podstawowe potrzeby. Jak mówiłem nie spodziewałem się gości i nie wszystko jest przygotowane, ale wspólnie łatwiej będzie dostosować przestrzeń do Waszych oczekiwań.

Przeszukanie miejsca z uczuloną percepcją. I próba astralnego dotyku miejsca wskazanego przez gule jako odnalezienia Macieja.

Pytań znów wystarczająco.

Noc 26-27 czerwca 1996; Około godziny 22:00

Opuściwszy własną skrzynię, pospiesznie przygotował jeszcze dwie. Były surowe, obszerne i stały się wygodne w środku. Oznakował je i okleił. Żniwiarz i Traktorzystka. Opuścił salonik i wspiął się na parter. Nie było czasu na sprzątanie bałaganu, ani tam, ani w pracowni na górze. Odebrał prasę i zasiadłszy w fotelu sięgnął po telefon.

Rozmówca ofukał go jak natrętnego petenta, a przecież zwykł przedłużać rozmowy, chciwie wyciągając z Kordiana każda plotkę i pławiąc się w kulturalnej rozmowie, jakiej nie mógł odbywać zawodowo. Tyle się Bleinert dowiedział, że stary chce go zobaczyć.

- Dobre sobie - pomyślał wampir - Stary, dobrze powiedziane, bo przecież nie ojciec. - Niezmiennie zadziwiał spokrewnionego odpowiedni dobór słów Kosmy.

Odświeżył się, prasę wcisnął do torby i zajął odpowiednim doborem garderoby. Czarny podkoszulek, bo będzie musiał się pożywić, drugi do torby. Więc spodnie z beżowego lnu, luźnych jak worek w jakiś jednak cudowny sposób tak uformowanych. Czarny płaszcz skórzany. Bejsbolówka White sox. Chwilę nie mógł zdecydować się na buty. Wybrał w końcu butelkowe cockneye.

Szybko zorientował się jakie emocje targają śmiertelnikami. Z pustki mgły dochodziły go gniewne pokrzykiwania i śpieszne kroki. Ktoś kogoś kopał.

- Jebać chrobrego! Korona rządzi!

Znalazł kolorowy szalik. Schował do torby. Poruszał się śladem zwierzyny, wyprzedziwszy pogoń. Skrył w bramie. Spostrzegł uciekającego człowieka, zaryzykował, wyciągnął szalik i głośno syknął w mrok mgły.

- Chrobry tędy!

Tamten zwabiony wbiegł do zaułka, Toreadore wciągnął go za śmietniki i podstępnie, chciwie wbił się w gardło wystraszonego kibica Głogowa Chrobry. Wypił sporo i zakamuflował miejsce. Już usłyszał zbliżające się kroki kibiców korony, oddał szalik zwierzynie, wyskoczył zza śmietników i kopnął jeszcze leżącego. Od razu go spostrzegli, sześciu, mięli pałki i noże.

- Kurwa, co tak długo?! Nic już dla was nie zostało! - wyskoczył chudy Kordian, podpierając się nadprzyrodzoną mocą, przybierał w oczach kiboli obraz Anioła Zemsty. Otarł zakrwawione usta. - Dostał mnie raz, ale się już nie podniesie. Chodźcie chłopaki poszukamy ich w śródmieściu.

- A ty gdzie masz szalik? - odważył się jeden
- No właśnie, nie mam to dawaj! Swojemu dajesz. Dalej panowie weźmiemy taxi. Skroiłem mu kasę.

Bleinert nie musiał bardzo zachęcać chłopaków, żeby opowiedzieli mu cały mecz, po chwili już czuł się jakby tam był. Nakazał zostawić po szaliku kierowcom taksówek, żeby szerzyć dobrą nowinę. Korona tryumfuje. Niby przypadkiem zahaczył o Teofila.

Na miejscu w okolicy ulicy Sienkiewicza, wysłał chłopaków na pivo i poszedł zadzwonić z budki. Do Kwiatkowskich. Tak jak zakładał zgłosiła się automatyczna sekretarka, pozostawił wiadomość, że zaprasza na wieczór, wiedział, że trochę posprzątają, a vitae w zasięgu mogło być w cenie. Puścił bajkę o nowym projekcie i znakomitych gościach.

Prawie zrelaksowany zasiadł w umówionej kawiarence, rozkoszując się zapachem espresso i otworzył prasę. Wciąż jednak go coś drażniło, coś ze świata przenikało przez wypitą Vitae i drażniło Toreadore.

Pomyślałem, że dobrze zacząć, gdzie przerwaliśmy, jeśli nasze kroki podążą z powrotem do Elizjum, tak bywa. To bardzo możliwe.
Teraz:
1. Jeszcze raz sprawdzić miejsce pod kątem patroli (to można zlecić kibicom), pod kątem wytyczenia drogi podrzucenia Maćka, to sami.
2. Porozmawiać z Apaczem, Janiakiem i Teofilem, może raz jeszcze z szeryfem, lub Evą, ale to ostatnie uważam już za wyczerpane. Może coś wyniknie.
3. Pozostaje jeszcze Synowiec.
4. Proszę o wasze propozycje.

8art, mam nadzieje, że nie zrobiłem wtopy czyniąc kibiców Korony adwersarzami Chrobrego. Nie znam się na tym. Mogę zmienić.